Αναίρεση που άσκησε στις 30 Ιανουαρίου 2013 η BT κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (πρώτο τμήμα) στις 3 Δεκεμβρίου 2012 στην υπόθεση F-45/12, ΒΤ κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-59/13 P)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: ΒΤ (Βουκουρέστι, Ρουμανία) (εκπρόσωπος: N. Visan, δικηγόρος)
Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα της αναιρεσείουσας
Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να αναιρέσει τη διάταξη του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 3ης Δεκεμβρίου 2012 στην υπόθεση F-45/12·
να κρίνει εκ νέου την υπόθεση και να δεχθεί την προσφυγή-αγωγή (στο εξής: προσφυγή) της νυν αναιρεσείουσας·
να καταδικάσει την καθής-εναγομένη και νυν αναιρεσίβλητη στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει επτά λόγους.
Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση μιας από τις αρχές που διέπουν τη διοικητική διαδικασία, της αρχής της πρωτοβουλίας, δεδομένου ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έκρινε ότι η προσφυγή δεν περιείχε νομικούς ισχυρισμούς, χωρίς να προβεί αυτεπαγγέλτως σε έλεγχο της νομιμότητας της προσβαλλομένης πρωτοδίκως αποφάσεως, μη περιοριζόμενο στους λόγους που προέβαλε η αναιρεσείουσα.
Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 6, πρώτο εδάφιο, και 47, πρώτο και δεύτερο εδάφιο, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παραβίαση της αρχής του "δικαιώματος ένδικης προστασίας" και της αρχής του αμερολήπτου δικαστηρίου, δεδομένου ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης απέρριψε την προσφυγή της αναιρεσείουσας ως προδήλως απαράδεκτη, χωρίς να της παράσχει τη δυνατότητα να τη διορθώσει ή να τη συμπληρώσει, πράγμα το οποίο αποτελεί δικαίωμα προβλεπόμενο και αναγνωρισμένο από τη νομοθεσία κάθε Ευρωπαϊκής χώρας, αλλά και από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια (επί παραδείγματι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται προσβολή του "δικαιώματος ένδικης προστασίας", συνιστάμενη επίσης στο ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν δέχθηκε το δικαίωμα του εκπροσώπου της αναιρεσείουσας να υποβάλει υπόμνημα απαντήσεως στο υπόμνημα αντικρούσεως της καθής, τούτο δε μολονότι η νυν αναιρεσείουσα ζήτησε ρητώς τη δεύτερη ανταλλαγή υπομνημάτων. Η μη παροχή του δικαιώματος αυτού (υποβολής υπομνήματος απαντήσεως) στέρησε από την αναιρεσείουσα τη δυνατότητα να θεραπεύσει την πλημμέλεια την οποία προέβαλε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης, τούτο δε σε χρόνο κατά τον οποίο η αναιρεσείουσα δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να ασκήσει νέα προσφυγή η οποία θα ήταν σύμφωνη με τις νομοθετικές επιταγές, δεδομένου ότι είχε παρέλθει η προθεσμία ασκήσεως προσφυγής (άρθρο 78 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης).
Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής που αφορά το δικαίωμα παραστάσεως στο δικαστήριο και παραβίαση της αρχής της δημοσιότητας της διαδικασίας, δεδομένου ότι δεν διεξήχθη δημόσια συζήτηση∙ η αρχή αυτή προβλέπεται στον Κανονισμό Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και στο άρθρο 6, παράγραφος 1, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της δίκαιης διαδικασίας, δεδομένου ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν άκουσε τα επιχειρήματα της αναιρεσείουσας όσον αφορά τον λόγο του απαραδέκτου της προσφυγής της (άρθρο 6, παράγραφος 1, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).
Με τον έκτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 21, παράγραφος 1, του Οργανισμού του Δικαστηρίου και του άρθρου 44, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, δεδομένου ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης εφάρμοσε στην πραγματικότητα έναν "κανόνα αποκρυσταλλώσεως της διαδικασίας", κρίνοντας ότι η προσφυγή δεν περιείχε νομικούς ισχυρισμούς.
Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η καταδίκη της αναιρεσείουσας στα δικαστικά έξοδα, ενώ το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν αποφάνθηκε επί της ουσίας της υποθέσεως, σε χρόνο κατά τον οποίο η αναιρεσείουσα εξαρτάται πλέον από την κοινωνική πρόνοια λόγω των συνεπειών της λήξεως της συμβάσεώς της εργασίας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αντιβαίνει στο άρθρο 89, παράγραφος 6, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, κατά το οποίο "σε περίπτωση καταργήσεως της δίκης, το Δικαστήριο ΔΔ κανονίζει τα έξοδα κατά την κρίση του".
____________