WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)
z dnia 7 maja 2009 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego OMNICARE – Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy OMNICARE – Oddalenie wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego
W sprawie T‑277/06
Omnicare, Inc., z siedzibą w Covington, Kentucky (Stany Zjednoczone), reprezentowana początkowo przez M. Edenborough, barrister, oraz O. Patterson, solicitor, a następnie przez M. Edenborough,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu początkowo przez S. Laitinen, a następnie przez G. Schneidera, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Astellas Pharma GmbH, z siedzibą w Monachium (Niemcy), reprezentowana przez A. Franke, adwokat,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 lipca 2006 r. (sprawa R 446/2006‑2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Yamanouchi Pharma GmbH a Omnicare, Inc. i oddalającą wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego złożony przez Omnicare, Inc.,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (trzecia izba),
w składzie: J. Azizi, prezes, E. Cremona i S. Frimodt Nielsen (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: N. Rosner, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 9 października 2006 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 30 stycznia 2007 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 15 stycznia 2007 r.,
po zapoznaniu się z pismami stron z dnia 19 kwietnia 2007 r., z dnia 5 stycznia 2009 r. i z dnia 8 stycznia 2009 r. powiadamiającymi, że strony nie będą brały udziału w rozprawie,
wydaje następujący
Wyrok
Ramy prawne
1 Artykuł 78 ust. 1–5 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami, przewiduje:
„1. Zgłaszający lub właściciel wspólnotowego znaku towarowego lub każda inna strona w postępowaniu przed Urzędem, która mimo zachowania należytej staranności wymaganej przez okoliczności, nie była w stanie dotrzymać terminu względem Urzędu może, na wniosek, mieć przywrócone swoje prawa, jeżeli dane uchybienie miało bezpośredni wpływ, na mocy przepisów niniejszego rozporządzenia, na utratę prawa lub środków odwoławczych.
2. Wniosek składa się na piśmie w terminie dwóch miesięcy od ustania przyczyn niedotrzymania terminu. Zaniechana czynność musi być dokonana w tym terminie. Wniosek jest dopuszczalny jedynie w terminie jednego roku od upływu niedotrzymanego terminu. W przypadku niezłożenia wniosku o przedłużenie rejestracji lub nieuiszczenia opłaty za przedłużenie, dodatkowy termin sześciu miesięcy przewidziany w art. 47 ust. 3 zdanie trzecie odejmuje się od terminu jednego roku.
3. Wniosek zawiera uzasadnienie i wskazuje fakty, na których się opiera. Jest on uważany za złożony po uiszczeniu opłaty za przywrócenie praw.
4. Instancja właściwa do orzekania w sprawie zaniechanej czynności orzeka na podstawie wniosku.
5. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do terminów określonych w ust. 2 niniejszego artykułu, art. 42 ust. 1 i 3 oraz art. 78a”.
2 Zgodnie z art. 78a rozporządzenia nr 40/94:
„1. Urząd może zezwolić zgłaszającemu lub właścicielowi wspólnotowego znaku towarowego lub innej stronie postępowania, która uchybiła terminowi wyznaczonemu przez Urząd na kontynuację postępowania, jeżeli wraz ze złożeniem wniosku dokonał uchybionej czynności. Wniosek o kontynuację postępowania jest dopuszczalny jedynie wówczas, gdy jest złożony w terminie dwóch miesięcy po upływie wyznaczonego terminu. Wniosek podlega rozpatrzeniu pod warunkiem wniesienia opłaty za wniosek o kontynuację postępowania.
2. Powyższy przepis nie ma zastosowania do terminów określonych w art. 25 ust. 3, art. 27, art. 29 ust. 1, art. 33 ust. 1, art. 36 ust. 2, art. 42, art. 43, art. 47 ust. 3, art. 59, art. 60a, art. 63 ust. 5, art. 78, art. 108 oraz terminów określonych w niniejszym artykule, a także terminów określonych w rozporządzeniu wykonawczym przewidzianym w art. 157 ust. 1 dla zastrzeżenia pierwszeństwa w rozumieniu art. 30, pierwszeństwa z wystawy w rozumieniu art. 33 lub starszeństwa w rozumieniu art. 34.
3. Wniosek rozstrzyga organ właściwy do podejmowania decyzji w zakresie uchybionej czynności.
4. Jeśli Urząd uwzględnia wniosek, wówczas konsekwencje wynikające z uchybienia terminu zostają zniesione.
5. Jeżeli Urząd odrzuca wniosek, wniesiona opłata podlega zwrotowi”.
Okoliczności powstania sporu
3 W dniu 26 czerwca 1996 r. skarżąca, Omnicare, Inc., dokonała zgłoszenia słownego znaku towarowego OMNICARE dla towarów i usług należących do klas 16 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
4 Zgłoszenie to zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 90/1999 z dnia 15 listopada 1999 r.
5 W dniu 3 lutego 2000 r. Yamanouchi Pharma GmbH – w której prawa wstąpiła Astellas Pharma GmbH, interwenient w niniejszej instancji – wniosła na podstawie art. 42 rozporządzenia nr 40/94 sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, powołując się na zarejestrowany w dniu 19 lipca 1995 r. w Niemczech pod nr. 39 401 348 graficzny znak towarowy dla usług należących do klas 35, 41 i 42 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, przedstawiony poniżej:
6 Podstawą sprzeciwu były wszystkie usługi chronione wcześniejszą rejestracją i dotyczył on wszystkich towarów i usług objętych zgłoszeniem.
7 Sprzeciw opierał się na istnieniu w przypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
8 W dniu 30 listopada 2005 r. Wydział Sprzeciwów wydał decyzję odrzucającą zgłoszenie w całości i obciążył skarżącą kosztami postępowania.
9 Decyzja z dnia 30 listopada 2005 r. została doręczona stronom w tym samym dniu.
10 W dniu 23 marca 2006 r. skarżąca złożyła pismo przedstawiające podstawy odwołania wniesionego do OHIM na mocy art. 57–62 rozporządzania nr 40/94 od decyzji Wydziału Sprzeciwów, odnosząc się do odwołania, które, jak twierdzi, wniosła od wspomnianej decyzji w dniu 30 stycznia 2006 r.
11 W dniu 27 marca 2006 r. sekretariat izb odwoławczych powiadomił skarżącą, że nie otrzymał odwołania.
12 W dniu 30 marca 2006 r. skarżąca wniosła odwołanie, a także ponownie pismo przedstawiające podstawy odwołania.
13 W dniu 12 maja 2006 r. sekretariat izb odwoławczych powiadomił skarżącą, że jej odwołanie prawdopodobnie zostanie uznane za niedopuszczalne ze względu na niezłożenie go w terminie dwóch miesięcy od doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów. Skarżąca została wezwana do przedstawienia uwag oraz wszelkich dowodów na ich poparcie w terminie dwóch miesięcy.
14 W dniu 30 maja 2006 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego na podstawie art. 78 rozporządzenia nr 40/94.
15 Na poparcie swojego wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego skarżąca przedstawiła kopie odwołania przesłanego do OHIM, jak twierdzi, faksem w dniu 30 stycznia 2006 r. oraz złożonego w dniu 23 marca 2006 r. pisma przedstawiającego podstawy odwołania. Przypomniała ponadto, że w następstwie powiadomienia o nieotrzymaniu odwołania przez OHIM w dniu 27 marca 2006 r. odwołanie i pismo przedstawiające podstawy zostały ponownie złożone w dniu 30 marca 2006 r.
16 Skarżąca wyjaśniła ponadto, że niedotrzymanie terminu do wniesienia odwołania wynikało z błędu ludzkiego lub technicznego przy wysyłaniu dokumentu faksem i przedstawiła na poparcie swoich twierdzeń zeznania dwóch świadków.
17 Decyzją z dnia 24 czerwca 2006 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Druga Izba Odwoławcza oddaliła wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego.
18 W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła:
„20. Wnioskodawczyni przyznaje, że w dniu 27 marca 2006 r. została powiadomiona przez OHIM, iż nie otrzymał on odwołania przesłanego, jak twierdzi wnioskodawczyni, faksem w dniu 30 stycznia 2006 r., czyli w ostatnim dniu terminu do złożenia odwołania. Odwołanie zostało złożone ponownie w dniu 30 marca 2006 r. po dokonaniu wszystkich niezbędnych weryfikacji. W rezultacie wnioskodawczyni musiała być świadoma uchybionej czynności przed tą datą.
21. Wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego został złożony w dniu 30 maja 2006 r., czyli w terminie dwóch miesięcy od ustania przyczyn niedotrzymania terminu (to znaczy braku świadomości, że nie nastąpiło przesłanie odwołania faksem w dniu 30 stycznia 2006 r.). Wniosek ten jest zatem dopuszczalny.
[…]
24. Z przepisu art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, ze zmianami, w związku z art. 78a rozporządzenia nr 40/94 wprowadzonego przez rozporządzenie Rady (WE) nr 422/2004, a w szczególności z ust. 2 tego artykułu wynika bowiem, że przywrócenie stanu poprzedniego nie ma zastosowania, gdy niedotrzymanie dotyczy terminu do złożenia odwołania, o którym mowa w art. 59 rozporządzenia nr 40/94. Na podstawie tych nowych przepisów wydaje się, że prawodawca zamierzał wypełnić lukę w przepisach art. 78 ust. 5 istniejącą przed jego zmianą, wyłączających przywrócenie stanu poprzedniego tylko wtedy, gdy niedotrzymanie dotyczyło terminu do złożenia sprzeciwu określonego w art. 42 rozporządzenia nr 40/94 (zob. w tym względzie decyzje z dnia 22 maja 2003 r. w sprawach połączonych R‑388/2002‑2 i R‑393/2002‑2 CosmoOne Hellas MarketSite przeciwko Cosmopolitan Television i in.). Ponieważ terminy do wniesienia sprzeciwu (na podstawie art. 42 rozporządzenia nr 40/94) i do wniesienia odwołania (na podstawie art. 59 rozporządzenia nr 40/94) są zawite i ustanowione przez rozporządzenie nr 40/94, wydaje się, że w poprzednim stanie prawnym, który wyłączał przywrócenie stanu poprzedniego w pierwszym przypadku, ale nie w drugim, brakowało wewnętrznej spójności, co budziło sceptycyzm izb (zob. decyzje: z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie R‑194/2003‑2 Met-L-Chek przeciwko Met-L-Check; z dnia 24 października 2003 r. w sprawie R‑937/2002‑2 Paragon przeciwko Paragon). Prawodawca skorygował ten brak spójności w rozporządzeniu nr 422/2004 ustanawiającym – bezpośrednio w zmienionym art. 78 ust. 5 lub pośrednio poprzez odwołanie do przepisów nowego art. 78a rozporządzenia nr 40/94 – terminy zawite określone w rozporządzeniu nr 40/94, do których przywrócenie stanu poprzedniego nie ma zastosowania, zrównując termin zawity do wniesienia sprzeciwu z terminem do wniesienia odwołania.
25. Z przepisów, o których mowa powyżej, zmienionych lub wprowadzonych przez rozporządzenie nr 422/2004, które weszło w życie w dniu 25 lipca 2005 r., wynika, że przywrócenie stanu poprzedniego jest wyłączone, gdy niedotrzymanie terminu dotyczy wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 59 rozporządzenia nr 40/94.
26. W rezultacie, co się tyczy złożenia odwołania po upływie terminu, wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego należy oddalić” [tłumaczenie nieoficjalne].
Przebieg postępowania i żądania stron
19 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;
– przekazanie wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
20 OHIM, poddając kwestię pod rozwagę Sądu, wnosi o:
– w razie uznania, że wykładnia art. 78 dokonana przez Izbę Odwoławczą nie jest obciążona błędem:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania;
– w razie uznania, że wykładnia art. 78 dokonana przez Izbę Odwoławczą jest obciążona błędem:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– zobowiązanie każdej ze stron do pokrycia kosztów własnych.
21 Interwenient wnosi do Sądu o oddalenie skargi i obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
22 Ponieważ żadna ze stron nie stawiła się na rozprawę w dniu 13 stycznia 2009 r., Sąd po otwarciu procedury ustnej stwierdził, że nie ma potrzeby otwarcia posiedzenia na podstawie art. 56 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji i zamknął procedurę ustną.
Co do prawa
Argumenty stron
23 Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
24 Uważa bowiem, że art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, ze zmianami, który przewiduje, iż „[n]iniejszy artykuł nie ma zastosowania do terminów określonych w ust. 2 niniejszego artykułu, art. 42 ust. 1 i 3 oraz art. 78a”, oznacza, że wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego nie może zostać złożony, jeśli dotyczy niedotrzymania jednego z terminów określonych w którymś z tych przepisów.
25 Według skarżącej art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie przewiduje natomiast, że przepisy tego artykułu nie mają zastosowania do terminów określonych w przepisach, do których odnosi się w szczególności w art. 78a tego rozporządzenia.
26 Tymczasem zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza doszła do takiego błędnego wniosku.
27 Według skarżącej Izba Odwoławcza uważa, że art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 należy stosować nie tylko do terminów wyraźnie zawartych w czterech przepisach, o których mowa w tym artykule, ale również do wszystkich innych terminów przywołanych pośrednio w każdym artykule wymienionym przez te cztery przepisy.
28 Tymczasem według skarżącej zgodnie z art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do terminów „określonych” w czterech przepisach, które są w tym artykule wymienione, a nie do terminów wymienionych pośrednio w każdym z tych czterech przepisów.
29 Tak więc zdaniem skarżącej termin do wniesienia odwołania nie jest wymieniony w art. 78a rozporządzenia nr 40/94, ale wyłącznie w art. 59 tego rozporządzenia. Z tego względu wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego odnoszący się do tego terminu nie jest wyłączony.
30 OHIM uznaje co do istoty, że ta wykładania art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie jest pozbawiona uzasadnienia.
31 OHIM uściśla co do istoty, że art. 78 rozporządzenia nr 40/94 dotyczy przywrócenia praw po wystąpieniu okoliczności porównywalnej do siły wyższej i że art. 78a tego rozporządzenia dotyczy kontynuacji postępowania.
32 Według OHIM logika wymaga uznania, że choć sytuacje te mają wspólne cechy, nie mogą i nie powinny być traktowane w ten sam sposób.
33 O ile jasne jest, że nie można konwalidować niewniesienia sprzeciwu w przewidzianych terminach, tak jak to wyraźnie przewiduje art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, o tyle nie jest wcale równie oczywiste zdaniem OHIM, czy to samo dotyczy złożenia odwołania po upływie terminu.
34 OHIM zauważa, że prawie pewne jest, iż zgodnie z wolą prawodawcy liczne przepisy, o których mowa w art. 78a ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, dotyczą wszystkie niemożności kontynuowania postępowania. Natomiast jego zdaniem nie jest wcale takie oczywiste, czy przepisy te mają także obejmować przywrócenie stanu poprzedniego. OHIM uważa w tym względzie, że gdyby prawodawca chciał wyłączyć przywrócenie stanu poprzedniego, prawdopodobnie wyraziłby to jednoznacznie, tak jak to uczynił w odniesieniu do spraw dotyczących sprzeciwu, nie pozostawiając miejsca na żadne wątpliwości co do przyjęcia stanowiska w sytuacjach wymienionych w tym przepisie.
35 OHIM podnosi, że wykładnia ta wydaje się ponadto być zbieżna z komunikatem nr 6/05 prezesa OHIM z dnia 16 września 2005 r. o przywróceniu praw w razie niedotrzymania terminów (Dz.U. OHIM 2005, s. 1402), który uściśla:
„Odnosząc się do art. 78a, art. 78 ust. 5 wyłącza termin do złożenia wniosku o kontynuację postępowania i do uiszczenia odpowiedniej opłaty. Przepis ten ma wyłącznie na celu uniknięcie podwójnej możliwości konwalidacji uchybienia tego samego terminu i nie zmierza zatem do wyłączenia terminów, do których art. 78a nie ma zastosowania”.
36 Z tego względu OHIM ma wątpliwości co do zgodności z prawem stanowiska przyjętego przez Drugą Izbę Odwoławczą.
37 Ponadto OHIM podkreśla, że w sprawie R 628/2006‑2 Sidescan inna izba odwoławcza uznała w decyzji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej złożenia odwołania po upływie terminu, że wniosek zgłaszającego o przywrócenie stanu poprzedniego był dopuszczalny.
38 Wreszcie OHIM podnosi, że w kilku wyrokach, na przykład w wyroku z dnia 17 września 2003 r. w sprawie T‑71/02 Classen Holding przeciwko OHIM – International Paper (BECKETT EXPRESSION), Rec. s. II‑3181, Sąd rozpatrywał zgodnie z obowiązującym uprzednio stanem prawnym kwestię wymogów formalnych dotyczących złożenia pisma przedstawiającego podstawy odwołania i terminu do złożenia wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego.
39 Interwenient uważa co do istoty, że Izba Odwoławcza słusznie oddaliła wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego i że nie należy odróżniać – jak to utrzymuje skarżąca – terminów, o których bezpośrednio jest mowa w art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, od tych, o których mowa pośrednio.
40 Z tego względu jego zdaniem art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 odnosi się do art. 59.
41 Interwenient dodaje, że wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego nie był dopuszczalny, gdyż nie spełniał przesłanek art. 78 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, który przewiduje, że wniosek składa się na piśmie w terminie dwóch miesięcy od ustania przyczyn niedotrzymania terminu.
42 Interwenient przypomina, że w dniu 27 marca 2006 r. OHIM skontaktował się telefonicznie ze skarżącą, aby poinformować ją, iż nie otrzymał odwołania. W rezultacie ostateczną datą złożenia wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego był dzień 27 maja 2006 r. Ponieważ dzień 27 maja 2006 r. przypadał w sobotę, termin dwóch miesięcy upływał w dniu 29 maja 2006 r. Wniosek został złożony w dniu 30 maja 2006 r., a zatem po upływie wyznaczonego terminu.
Ocena Sądu
43 Artykuł 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 422/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. (Dz.U. L 70, s. 1) przewiduje, że „[n]iniejszy artykuł nie ma zastosowania do terminów określonych w ust. 2 niniejszego artykułu, art. 42 ust. 1 i 3 oraz art. 78a”.
44 Należy zauważyć, że ani motywy rozporządzenia nr 422/2004, ani prace przygotowawcze nad przyjęciem tego rozporządzenia nie wyjaśniają wystarczająco zamiarów prawodawcy.
45 Sformułowania „do terminów określonych w […] art. 78a” zawartego w art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, ze zmianami, nie należy jednak interpretować jako oznaczającego, że terminy określone w przepisach, o których mowa w art. 78a ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, również wyłączone są z zakresu zastosowania art. 78 tego rozporządzenia. Terminy te nie są bowiem „określone” w art. 78a rozporządzenia nr 40/94.
46 Z tego względu ocena dokonana przez Izbę Odwoławczą, zgodnie z którą termin zawity do wniesienia sprzeciwu i termin do wniesienia odwołania są równorzędne i przywrócenie stanu poprzedniego nie obejmuje żadnego z nich, jest obarczona błędem.
47 Argumentacji Izby Odwoławczej, zgodnie z którą prawodawca dążył w 2004 r. do uściślenia, że przywrócenie stanu poprzedniego nie ma zastosowania do art. 59 rozporządzenia nr 40/94, przeczy bowiem przede wszystkim brak wyraźnej wzmianki o art. 59 w wykazie wyjątków. Gdyby prawodawca pragnął usunąć niepewność w tym względzie, zasadnie można byłoby oczekiwać, że zrobi to w sposób wyraźny, właśnie wtedy, gdy dokonywał zmiany art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
48 Następnie rozumowanie Izby Odwoławczej oparte na mechanizmie kaskadowego wyłączenia jest podważone przez fakt, że art. 78a rozporządzenia nr 40/94 również odnosi się do art. 42 tego rozporządzenia. Gdyby rozumowanie Izby Odwoławczej było właściwe, wszystkie odniesienia do art. 42 ust. 1–3 rozporządzenia nr 40/94 powinny były, logicznie, zostać wykreślone z art. 78 ust. 5 tego rozporządzenia. Tymczasem oczywiście tak nie jest, co potwierdza tezę, zgodnie z którą ograniczenia ustanowione w art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie dotyczą art. 59 tego rozporządzenia.
49 Wreszcie, ponieważ art. 78 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 wprowadza ograniczenie praw proceduralnych przyznanych stronom na mocy tego artykułu, musi być on interpretowany zawężająco. Natomiast wykładnia dokonana przez Izbę Odwoławczą byłaby sprzeczna z tą zasadą i z tego względu nie może być przyjęta.
50 Należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
51 W odniesieniu do złożenia wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego po upływie terminu, co podnosi interwenient, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 134 § 3 akapit pierwszy regulaminu interwenient może w odpowiedzi na skargę żądać stwierdzenia nieważności lub zmiany decyzji izby odwoławczej w zakresie nieuwzględnionym w skardze, a także podnosić zarzuty, które nie zostały w skardze zawarte.
52 Należy jednak stwierdzić, że interwenient wniósł o oddalenie skargi, a nie o zmianę zaskarżonej decyzji.
53 Ponadto należy wskazać, że kwestia dopuszczalności wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego nie była roztrząsana przez strony w ich pismach, a ponieważ interwenient i skarżąca oświadczyli, iż nie zamierzają brać udziału w rozprawie, Sąd nie był w stanie umożliwić stronom omówienia tej problematyki w toku posiedzenia.
54 Mając na uwadze wszystkie te względy, Sąd uznaje, że należy uwzględnić skargę i przekazać wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego OHIM do ponownego rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
55 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
56 Ponieważ OHIM przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć go poniesionymi przez nią kosztami postępowania.
57 Interwenient pokrywa koszty własne.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 24 lipca 2006 r. (sprawa R 446/2006‑2).
2) OHIM pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Omnicare, Inc.
3) Astellas Pharma GmbH ponosi własne koszty.
Azizi | Cremona | Frimodt Nielsen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 maja 2009 r.
Podpisy