Sprawa T‑410/06

Foshan City Nanhai Golden Step Industrial Co., Ltd

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chin i Wietnamu – Obliczanie wartości normalnej konstruowanej – Cena eksportowa – Prawo do obrony – Szkoda – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie wyroku

1.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Posłużenie się wartością konstruowaną – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji w odniesieniu do metody obliczania

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 6 lit. c))

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ustalenie ceł antydumpingowych – Metoda obliczania

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 9 ust. 4)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Przekazanie przez Komisję ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwom

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 20 ust. 2, 4)

4.      Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawo do obrony – Przestrzeganie w ramach postępowania administracyjnego – Antydumping – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym przedsiębiorstwom – Dodatkowy dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 20 ust. 5)

5.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Okres, który należy uwzględnić

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 2)

1.      Artykuł 2 ust. 6 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 daje instytucjom wspólnotowym szeroką swobodę uznania w zakresie wyboru metody, według której przystąpią do obliczenia kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku w ramach obliczania wartości normalnej konstruowanej.

W tych okolicznościach sprawowana przez sąd wspólnotowy kontrola ocen dokonywanych przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.

Ponadto tenże art. 2 ust. 6 lit. c) stanowi, że metoda ta musi być racjonalna. W związku z tym sąd wspólnotowy może dopatrzyć się oczywistego błędu w ocenie w zakresie wybranej metody, wyłącznie jeżeli jest ona nieracjonalna. Zatem istnienie innych rozsądnych metod, które mogą być stosowane do tego celu, nie ma wpływu na legalność tej rzeczywiście wybranej, gdyż sąd wspólnotowy nie może zastąpić swoją oceną oceny dokonanej w tym zakresie przez instytucje.

Zatem, w tym kontekście, instytucje mogą stwierdzić, że bardziej racjonalne jest wykorzystanie informacji dotyczących zysków osiąganych na rynku wewnętrznym kraju produkcji przez przedsiębiorstwa o porównywalnej wielkości do producenta, w stosunku do którego prowadzone jest dochodzenie, które nie ponoszą kosztów sprzedaży lub kosztów ogólnych w szczególnej wysokości, które uzyskały status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej podczas ostatnio przeprowadzonych dochodzeń w zakresie produktów innych niż rozpatrywane produkty i co do których instytucje miały rzetelne dane, aniżeli opieranie się na informacjach dotyczących zysków ze sprzedaży rozpatrywanych produktów na rynkach zupełnie odmiennych.

Z art. 2 ust. 6 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wynika bowiem, że w przypadku gdy instytucje stosują ten przepis do obliczenia racjonalnej marży zysku, nie są zobowiązane do korzystania z danych dotyczących produktów z tej samej kategorii ogólnej, ale muszą zagwarantować, by marża zysku ustalona w oparciu o racjonalną metodę nie przekraczała marży zysku osiąganej ze sprzedaży produktów z tej samej kategorii ogólnej. Ponadto nie należy interpretować tego przepisu w ten sposób, że instytucje nie mogą ustalić marży zysku, jeżeli nie mają solidnej podstawy w zakresie marży zysku osiąganej ze sprzedaży produktów z tej samej kategorii ogólnej.

(por. pkt 64–67, 71, 74)

2.      W świetle art. 9 ust. 4 ostatnie zdanie podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 „[k]wota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego”. Konsekwencją tej reguły jest to, że producent, na którego nałożono cła antydumpingowe, nie może ich podważyć na tej podstawie, że margines szkody jest przewartościowany, jeśli stawka celna została ustalona na poziomie marginesu dumpingu, gdy ten ostatni jest niższy zarówno od marginesu szkody błędnie przyjętego, jak i rzeczywistego marginesu szkody.

(por. pkt 94)

3.      Przedsiębiorstwa, których dotyczy dochodzenie poprzedzające przyjęcie rozporządzenia antydumpingowego, powinny w trakcie postępowania administracyjnego mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska w kwestii prawdziwości i znaczenia zarzucanych im czynów i okoliczności oraz w kwestii dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenie o istnieniu dumpingu i wynikającej z niego szkody.

W tym kontekście niepełny charakter dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, o które to ujawnienie wniosły strony na podstawie art. 20 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96, prowadzi do bezprawności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cło antydumpingowe, wyłącznie jeżeli z powodu tego zaniechania zainteresowane strony nie mogły skutecznie bronić swych interesów. Tak jest w szczególności w przypadku, jeżeli pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, w oparciu o które zostały nałożone środki tymczasowe, na które należy zgodnie z wyżej wymienionym przepisem zwrócić szczególną uwagę w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Jest tak również w przypadku, gdy pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, na podstawie których Komisja lub Rada przyjęły decyzję po przekazaniu dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, jak wynika z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie omawianego rozporządzenia podstawowego.

Fakt, iż Komisja zmieniła analizę w wyniku uwag, które zainteresowane strony przedstawiły co do dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, nie stanowi jednak sam w sobie naruszenia prawa do obrony. Jak wynika bowiem z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń nie stoi na przeszkodzie wszelkim dalszym decyzjom Komisji lub Rady. Przepis ten ogranicza się do nałożenia na Komisję obowiązku bezzwłocznego poinformowania o faktach i ustaleniach różnych od tych będących podstawą początkowego podejścia zawartego w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. W rezultacie w celu ustalenia, czy Komisja poszanowała prawa zainteresowanych stron wynikające z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, należy jeszcze zbadać, czy Komisja poinformowała je o faktach i ustaleniach przyjętych dla celów nowej analizy dotyczącej szkody oraz formy środków wymaganych dla jej usunięcia, w zakresie w jakim różnią się one od tych przyjętych w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń.

(por. pkt 111, 112, 117, 118)

4.      Wyznaczając producentowi, w stosunku do którego prowadzone jest dochodzenie antydumpingowe, termin krótszy niż termin 10‑dniowy na przedstawienie uwag co do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, Komisja narusza art. 20 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96. Niemniej jednak okoliczność ta nie może sama w sobie prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia. Należy bowiem jeszcze ustalić, czy przyznanie terminu krótszego od terminu przewidzianego prawem rzeczywiście mogło naruszyć prawo do obrony w ramach spornego postępowania.

(por. pkt 124)

5.      Ustanowienie ceł antydumpingowych nie stanowi sankcji za uprzednie zachowanie, lecz środek obronny i ochronny przed nieuczciwą konkurencją wynikającą z praktyk dumpingowych. Zatem w celu ustanowienia ceł antydumpingowych, które będą właściwie chronić przemysł wspólnotowy przed praktykami dumpingowymi, konieczne jest prowadzenie dochodzenia na podstawie jak najbardziej możliwie aktualnych informacji.

Jeżeli zatem instytucje wspólnotowe stwierdzają, że przywóz produktu podlegającego dotychczas ograniczeniom ilościowym wzrasta po wygaśnięciu rzeczonych ograniczeń, mogą one uwzględnić ten wzrost w celu dokonania oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(por. pkt 133, 134)