Language of document : ECLI:EU:T:2022:389

WYROK SĄDU (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

z dnia 22 czerwca 2022 r.(*)

Polityka gospodarcza i pieniężna – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi – Szczególne zadania nadzorcze powierzone EBC – Decyzja w sprawie cofnięcia zezwolenia instytucji kredytowej – Poważne naruszenie przepisów krajowych dokonujących transpozycji dyrektywy 2005/60/WE – Proporcjonalność – Naruszenie przepisów dotyczących zarządzania instytucjami kredytowymi – Prawo do obrony – Oczywisty błąd w ocenie – Prawo do skutecznej ochrony sądowej

W sprawie T‑797/19

Anglo Austrian AAB AG, dawniej Anglo Austrian AAB Bank AG, z siedzibą w Wiedniu (Austria),

Belegging-Maatschappij „Far-East” BV, z siedzibą w Velpie (Niderlandy),

które reprezentowali adwokaci M. Ketzer oraz O. Behrends,

strona skarżąca,

przeciwko

Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), który reprezentowali C. Hernández Saseta, E. Yoo oraz V. Hümpfner, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym),

w składzie: S. Papasavvas, prezes, M.J. Costeira (sprawozdawczyni), M. Kancheva, B. Berke i T. Perišin, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

zważywszy na postanowienie prezes dziewiątej izby z dnia 19 grudnia 2019 r. o uwzględnieniu wniosku o rozpoznanie sprawy w pierwszej kolejności,

zważywszy, że w terminie trzech tygodni od doręczenia stronom powiadomienia o zamknięciu pisemnego etapu postępowania strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, i podjąwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, decyzję o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania,

uwzględniając postanowienie z dnia 7 lutego 2020 r., Anglo Austrian AAB Bank i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC (T‑797/19 R, niepublikowane, EU:T:2020:37), w którym prezes Sądu oddalił wniosek skarżących o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji,

uwzględniając postanowienie z dnia 17 grudnia 2020 r., Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC [C‑114/20 P (R), niepublikowane, EU:C:2020:1059], w którym wiceprezes Trybunału oddaliła odwołanie od tego postanowienia,

uwzględniając postanowienie z dnia 15 kwietnia 2020 r., Anglo Austrian AAB Bank i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC (T‑797/19 RII, niepublikowane, EU:T:2020:151), w którym prezes Sądu oddalił drugi wniosek o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji złożony przez skarżących zgodnie z art. 160 regulaminu postępowania przed Sądem,

uwzględniając postanowienie z dnia 17 grudnia 2020 r., Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC [C‑207/20 P (R), niepublikowane, ECLI:EU:C:2020:1057], w którym wiceprezes Trybunału oddaliła odwołanie od tego postanowienia,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, Anglo Austrian AAB AG, dawniej Anglo Austrian AAB Bank AG (zwany dalej „AAB Bankiem”) i Belegging-Maatschappij „Far-East” BV (zwany dalej „akcjonariuszem”), wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji ECB-SSM-2019-AT 8 WHD-2019 0009 Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 14 listopada 2019 r., na mocy której cofnął on zezwolenie AAB Bankowi na prowadzenie działalności instytucji kredytowej (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

I.      Okoliczności powstania sporu

2        Pierwszy ze skarżących, AAB Bank, posiadający siedzibę w Austrii, był mniej istotną instytucją kredytową w rozumieniu art. 6 ust. 4 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63). Wykonywał on działalność na podstawie zezwolenia wydanego zgodnie z Bundesgesetz über das Bankwesen (Bankwesengesetz) (austriacką ustawą bankową, zwaną dalej „BWG”).

3        Drugi ze skarżących, będący akcjonariuszem, jest finansową spółką holdingową posiadającą 99,99% akcji AAB Banku.

4        W dniu 26 kwietnia 2019 r. Österreichische Finanzmarktbehörde (austriacki organ nadzoru nad rynkami finansowymi, Austria, zwany dalej „FMA”) przedłożył EBC projekt decyzji o cofnięciu AAB Bankowi zezwolenia jako instytucji kredytowej na podstawie art. 80 ust. 1 rozporządzenia UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającego ramy współpracy pomiędzy EBC a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 468/2014”) (Dz.U. 2014, L 141, s. 1).

5        Pismem z dnia 14 czerwca 2019 r. EBC przekazał AAB Bankowi projekt decyzji o cofnięciu zezwolenia, w przedmiocie którego podmiot ten przedstawił stanowisko w dniu 23 lipca 2019 r.

6        Zaskarżoną decyzją EBC cofnął AAB Bankowi zezwolenie jako instytucji kredytowej ze skutkiem od dnia doręczenia tej decyzji.

7        EBC uznał zasadniczo, że na podstawie ustaleń FMA dokonanych w ramach wykonywania zadania nadzoru ostrożnościowego, odnoszących się do ciągłego i powtarzającego się braku przestrzegania wymogów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, jak również wewnętrznego zarządzania przez AAB Bank, bank ten nie jest w stanie zapewnić prawidłowego zarządzania swoim ryzykiem.

8        W związku z tym EBC uznał, że kryteria uzasadniające cofnięcie AAB Bankowi zezwolenia na prowadzenie działalności instytucji kredytowej, przewidziane w art. 18 lit. f) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338) i transponowane do prawa austriackiego, zostały spełnione, jako że AAB Bank dopuścił się naruszeń art. 67 ust. 1 lit. d) i o) tej dyrektywy, transponowanego do prawa austriackiego, oraz że cofnięcie to było proporcjonalne.  

9        Ponadto EBC odmówił zawieszenia skutków zaskarżonej decyzji na okres trzydziestu dni ze względu na to, że uwagi AAB Banku nie mogły podać w wątpliwość zgodności z prawem tej decyzji, decyzja ta nie mogła spowodować nieodwracalnej szkody, a interes publiczny mający na celu ochronę deponentów, inwestorów i innych partnerów AAB Banku oraz stabilność systemu finansowego uzasadniał natychmiastowe stosowanie decyzji.

II.    Postępowanie i żądania stron

10      Decyzją prezesa Sądu z dnia 18 maja 2021 r., ponieważ jeden z sędziów dziewiątej izby w składzie powiększonym nie mógł uczestniczyć w obradach, prezes Sądu wyznaczył innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby.

11      Po śmierci sędziego B. Berkego, która nastąpiła w dniu 1 sierpnia 2021 r., trzej sędziowie, których podpisy figurują pod niniejszym wyrokiem, kontynuowali narady zgodnie z art. 22 i art. 24 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.

12      Decyzją prezesa Sądu z dnia 13 sierpnia 2021 r. niniejsza sprawa została przydzielona nowej sędzi sprawozdawczyni, należącej do dziewiątej izby.

13      Skarżący wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EBC kosztami postępowania.

14      EBC wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        uznanie skargi za niedopuszczalną w zakresie, w jakim została wniesiona przez akcjonariusza;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

III. Co do prawa

A.      W przedmiocie dopuszczalności skargi w zakresie, w jakim została wniesiona przez akcjonariusza

15      Nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 130 regulaminu postępowania, EBC utrzymuje, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału skarga akcjonariusza jest niedopuszczalna, ponieważ zaskarżona decyzja nie dotyczy go bezpośrednio.

16      W tym względzie należy przypomnieć, że decyzja o cofnięciu zezwolenia nie dotyczy bezpośrednio akcjonariuszy instytucji kredytowej, wobec której cofnięto zezwolenie na prowadzenie działalności (zob. podobnie wyrok z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in., C‑663/17 P, C‑665/17 P i C‑669/17 P, EU:C:2019:923, pkt 107–115, 119).

17      Tym samym skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim została wniesiona przez akcjonariusza.

B.      Co do istoty

18      Na poparcie skargi AAB Bank podnosi pięć zarzutów.

19      Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 poprzez błędne zastosowanie przez EBC prawa krajowego. Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 34 rozporządzenia nr 468/2014 w związku z prawem do skutecznej ochrony sądowej poprzez odmowę zawieszenia przez EBC stosowania zaskarżonej decyzji. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa do obrony AAB Banku. Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa własności akcjonariusza.

1.      W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a)art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 poprzez błędne zastosowanie przez EBC prawa krajowego

20      Na poparcie tego zarzutu AAB Bank podniósł w istocie, że w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki cofnięcia zezwolenia przewidziane przez prawo Unii w art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013, w art. 83 rozporządzenia nr 468/2014 oraz w art. 18 lit. f) i w art. 67 ust. 1 lit. d) i o) dyrektywy 2013/36 oraz w mających zastosowanie przepisach prawa austriackiego transponujących wskazane przepisy dyrektywy i że EBC wydał zaskarżoną decyzję, nie mając kompetencji do wydania tego rodzaju decyzji.

21      Zarzut ten składa się z dwóch części.

a)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a)art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 w zakresie braku spełnienia kryteriów uzasadniających cofnięcie zezwolenia przewidzianych w art. 18 lit. f) i w art. 67 lit. d) i o) dyrektywy 2013/36, transponowanych do prawa austriackiego

22      W części pierwszej zarzutu pierwszego AAB Bank utrzymuje zasadniczo, że warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) oraz w art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013, w art. 83 rozporządzenia nr 468/2014 i w art. 70 ust. 4 BWG, który transponuje art. 18 dyrektywy 2013/36, jak również warunki określone w art. 67 tej dyrektywy, nie zostały spełnione, ponieważ nie został on uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenie w rozumieniu tego ostatniego przepisu, zgodnie z art. 34 i nast. Bundesgesetz zur Verhinderung der Geldwäsche und Terrorismusfinanzierung im Finanzmarkt (ustawy federalnej o zwalczaniu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu na rynkach finansowych, zwanej dalej „FM-GwG”), przyjętej na podstawie dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. 2005, L 309, s. 15) [obecnie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającej dyrektywę [2005/60] oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. 2015, L 141, s. 73)]. W tym względzie AAB Bank zarzuca EBC, po pierwsze, że niesłusznie stwierdził, iż został on uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2005/60 (obecnie dyrektywę 2015/849), a po drugie, że naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do przepisów, na których oparł się EBC, aby stwierdzić, że domniemane naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy uzasadniały cofnięcie zezwolenia.

23      EBC kwestionuje tę argumentację.

24      W zaskarżonej decyzji EBC stwierdził, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849) w rozumieniu art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36, co uzasadniło cofnięcie jego zezwolenia na podstawie art. 18 lit. f) tej dyrektywy, transponowanego przez art. 70 ust. 4 BWG.

25      W szczególności uznał on, że AAB Bank naruszył art. 39 ust. 2, art. 39 ust. 2b akapity piąty i jedenasty BWG, a także art. 6 ust. 1, 2–4, 6, 7, art. 7 ust. 7, art. 9, art. 23 ust. 3 i art. 29 FM-GwG.

26      Po stwierdzeniu, że charakter, liczba i częstotliwość wiążących środków nadzoru, takich jak formalne nakazy, które musiała przyjąć FMA, wzmacniają wagę stwierdzonych naruszeń, a także biorąc pod uwagę fakt, że były one dokonywane przez długi czas, EBC przytoczył w szczególności na poparcie swoich żądań, co następuje:

–        sprawozdanie Oesterreichische Nationalbank (banku krajowego, Austria) podczas kontroli na miejscu w dniu 22 stycznia 2010 r., w trakcie której stwierdził on istotne braki w mechanizmie przeciwdziałania praniu pieniędzy AAB Bank;

–        sprawozdanie FMA po kontroli na miejscu w dniu 11 lipca 2013 r. stwierdzające 38 braków lub naruszeń przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

–        sprawozdanie z dnia 24 marca 2015 r. stwierdzające nieprawidłowości w 18 z 20 testów, których wyniki zostały następnie potwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądowym;

–        formalny nakaz FMA z dnia 18 sierpnia 2015 r., w którym zobowiązał on AAB Bank do stosowania przepisów dotyczących prania pieniędzy w 2008 r. wobec wszystkich jego klientów;

–        sankcję nałożoną w dniu 14 września 2016 r. przez FMA za naruszenie na poziomie indywidualnym i systemowym wymogów prawnych w zakresie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

–        wyrok Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego, Austria) z dnia 7 lutego 2019 r. o sygnaturze W230 2138107-1/37E, utrzymujący w mocy sankcję FMA z dnia 14 września 2016 r., obniżający jednocześnie jej wysokość;

–        postanowienie Verwaltungsgerichtshof (trybunału administracyjnego, Austria) z dnia 15 maja 2019 r. o sygnaturze Ro 2019/02/0006-3, oddalające skargę AAB Banku na wyrok Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego) z dnia 7 lutego 2019 r.;

–        wyrok Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien (sądu okręgowego do spraw cywilnych w Wiedniu, Austria) z dnia 23 lutego 2017 r. o sygnaturze 33 Cg 716s 18, w którym wskazano, że „[w] przypadku dziewięciu transakcji kredytowych back-to-back z innymi bankami badanymi szczegółowo przez FMA lub przez biegłych rewidentów zewnętrznych stwierdzono, że w tych dziewięciu transakcjach dopuszczono się poważnego naruszenia obowiązujących przepisów”;

–        formalny nakaz FMA z dnia 24 października 2018 r. stwierdzający liczne naruszenia przepisów przez AAB Bank w stosunkach z Meinl Bank Antigua Ltd, a w szczególności fakt, że po ogłoszeniu, iż rachunki Meinl Bank Antigua zostaną zamrożone, AAB Bank pozwolił na dokonanie transferów z jego konta głównego w wysokości 19,5 mln EUR i nie posiadał żadnej odpowiedniej dokumentacji dotyczącej stosunków handlowych;

–        sprawozdanie FMA z dnia 17 stycznia 2019 r. sporządzone po przeprowadzeniu kontroli na miejscu w 2018 r. (zwane dalej „sprawozdaniem FMA z czwartej kontroli”) stwierdzające 22 braki lub naruszenia przepisów prawnych, z których część dotyczyła Meinl Bank Antigua;

–        postępowanie wszczęte przez FMA w dniu 7 czerwca 2019 r. w celu przywrócenia zgodności z prawem w odniesieniu do 15 pozostałych wniosków zawartych w sprawozdaniu z czwartej kontroli, w przedmiocie którego AAB Bank przedstawił uwagi uwzględnione w zaskarżonej decyzji w celu stwierdzenia zasadniczo, że większość naruszeń nadal trwała;

–        sprawozdania z audytu AAB Banku i pewne okoliczności faktyczne zebrane w toku postępowania administracyjnego.

1)      W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 18 lit. f) i art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36, transponowanych do prawa austriackiego, w zakresie w jakim AAB Bank nie został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2005/60 (obecnie dyrektywę 2015/849)

27      Zdaniem AAB Banku zasadniczo orzeczenia wymienione w zaskarżonej decyzji nie pozwalają uznać, że został on uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia BWG lub FM-GwG, ponieważ uchybienia zarzucane mu w tych orzeczeniach były dawne, przedawnione lub nie były poważne, względnie zostały skorygowane, a także ponieważ nie zostały one stwierdzone w prawomocnych orzeczeniach.

28      EBC kwestionuje ten zarzut.

29      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1024/2013 i z zastrzeżeniem art. 14 tego rozporządzenia EBC jest wyłącznie właściwy, w ramach zadań powierzonych mu na mocy tego rozporządzenia, do udzielania zezwoleń instytucjom kredytowym mającym siedzibę w państwach członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie nadzorczym i do cofnięcia zezwolenia tym instytucjom.

30      Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 EBC może cofnąć zezwolenie w przypadkach określonych w stosownym unijnym prawie z własnej inicjatywy, po skonsultowaniu się z właściwym organem krajowym uczestniczącego państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę dana instytucja kredytowa, lub na wniosek takiego właściwego organu krajowego.

31      Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013 do celu wykonywania zadań powierzonych mu w tym rozporządzeniu i z myślą o zapewnieniu wysokich standardów nadzoru EBC stosuje wszystkie właściwe przepisy prawa Unii, a w przypadku gdy takie prawo tworzą dyrektywy – krajowe ustawodawstwo transponujące te dyrektywy.

32      Wynika z tego, że EBC jest zobowiązany, do celów wypełnienia zadania powierzonego mu przez art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1024/2013, do stosowania, poza przepisami tego rozporządzenia, przepisów prawa krajowego transponujących dyrektywę 2013/36 interpretowanych w świetle tej dyrektywy.

33      Należy również przypomnieć, że art. 18 lit. f) dyrektywy 2013/36 przewiduje, iż właściwe władze mogą cofnąć udzielone zezwolenie, w przypadku gdy instytucja kredytowa popełnia jedno z naruszeń, o których mowa w art. 67 ust. 1 tej dyrektywy.

34      Artykuł 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 dotyczy sytuacji, w której instytucja kredytowa została uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60.

35      W odniesieniu do krajowych środków transponujących dyrektywę 2013/36, na które powołuje się AAB Bank, z art. 70 ust. 4 BWG wynika, że w przypadku gdy instytucja kredytowa narusza w szczególności przepisy BWG lub akty wydane w celu wykonania tej ustawy, FMA powinna:

„[…] 3. Cofnąć zezwolenie instytucji kredytowej w przypadkach, gdy inne środki wymienione w BWG nie mogą zapewnić funkcjonowania instytucji kredytowej”.

36      Ponadto zgodnie z art. 31 ust. 3 akapit drugi FM-GwG:

„W przypadku niedopełnienia obowiązków, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3 [FM-GwG], FMA może cofnąć zezwolenie wydane przez FMA […]”.

37      Obowiązki, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG, mają na celu transpozycję przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy zawartych w dyrektywie 2005/60 (obecnie dyrektywie 2015/849) i odsyłają w szczególności do poważnych, powtarzających się lub systematycznych naruszeń art. 6 ust. 1, 2–4, 6, 7, art. 7 ust. 7, art. 9, art. 23 ust. 3 i art. 29 FM-GwG.

38      W niniejszej sprawie EBC uznał w zaskarżonej decyzji, że w szczególności z decyzji FMA i wyroków sądów austriackich wynika, iż AAB Bank nie dysponuje odpowiednią procedurą zarządzania ryzykiem w celu zapobiegania praniu pieniędzy od 2010 r., a przynajmniej do 2019 r., z naruszeniem art. 39 ust. 2 BWG w związku z art. 39 ust. 2b) akapit jedenasty BWG, oraz że z tych krajowych decyzji i wyroków wynika również, iż AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne, powtarzające się, względnie systematyczne naruszenia art. 6 ust. 1, 2–4, 6, 7, art. 7 ust. 7, art. 9, art. 23 ust. 3 i art. 29 FM-GwG.

i)      W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym instytucja kredytowa powinna zostać uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenie w niedawnym, prawomocnym orzeczeniu sądowym

39      Należy przypomnieć, po pierwsze, że FMA jest uprawniona na mocy prawa austriackiego do wydawania decyzji stwierdzających naruszenie przepisów BWG i FM-GwG przyjętych w celu wykonania dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849) i nakładających sankcje za owo naruszenie.

40      Wynika z tego, że FMA może wydawać decyzje administracyjne stwierdzające, że instytucja kredytowa jest odpowiedzialna za poważne, powtarzające się lub systematyczne naruszenie w rozumieniu art. 34 ust. 2 FM-GwG, który transponuje art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36.

41      Zdaniem AAB Banku sankcje za poważne przestępstwa w rozumieniu art. 34 ust. 2 FM-GwG mogą być nakładane wyłącznie na podstawie prawa karnego administracyjnego lub prawa karnego i muszą zostać ustalone w ramach postępowania sądowego prawomocnym orzeczeniem.

42      Jednakże z jednej strony z art. 39 ust. 2 dyrektywy 2005/60 (obecnie art. 58 ust. 2 dyrektywy 2015/849) wynika, że w kontekście transpozycji tej dyrektywy państwa członkowskie, bez uszczerbku dla ich prawa do nakładania sankcji karnych, powinny przewidzieć w swoich przepisach odpowiednie sankcje administracyjne, które mogą być stosowane wobec instytucji kredytowych naruszających przepisy krajowe przyjęte zgodnie ze wspomnianą dyrektywą.

43      Tak więc poważne naruszenia, o których mowa w art. 34 ust. 2 FM-GwG w związku z art. 39 ust. 2 dyrektywy 2005/60, mogą prowadzić do stosowania zarówno sankcji karnych, jak i sankcji administracyjnych, przy czym charakter sankcji (karnej lub administracyjnej) nie jest decydujący dla zakwalifikowania naruszenia jako „poważnego”.

44      Z drugiej strony, jeśli chodzi o charakter aktu stwierdzającego naruszenie, w sytuacji gdy stwierdzenie naruszenia rozpatrywanych przepisów i nałożenie za nie sankcji należy do kompetencji władzy administracyjnej, uznanie, jak utrzymuje AAB Bank, że popełnienie poważnych naruszeń przy braku poszanowania tych przepisów może zostać stwierdzone jedynie w drodze prawomocnych orzeczeń sądowych, oznaczałoby uzależnienie zastosowania art. 31 ust. 3 akapit drugi FM-GwG i art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG od tego, czy dana instytucja zdecydowała się wnieść skargę na decyzje tego organu.

45      Po drugie, z orzecznictwa dotyczącego aktów instytucji Unii Europejskiej wynika, że decyzja, która nie została zaskarżona przez adresata w terminie, staje się ostateczna w stosunku do niego (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 października 2007 r., Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse/Komisja, T‑474/04, EU:T:2007:306, pkt 37; z dnia 8 maja 2019 r., Lucchini/Komisja, T‑185/18, niepublikowany, EU:T:2019:298, pkt 38).

46      Z orzecznictwa dotyczącego aktów instytucji Unii wynika również, że winę osoby oskarżonej o naruszenie można uznać za ostatecznie ustaloną, jeżeli akt stwierdzający to naruszenie stał się ostateczny (zob. podobnie wyrok z dnia 12 października 2007 r., Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse/Komisja, T‑474/04, EU:T:2007:306, pkt 76).

47      Orzecznictwo to należy stosować analogicznie do decyzji krajowych organów administracyjnych stwierdzających naruszenie przepisów krajowych dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, takich jak FMA.

48      Instytucja kredytowa może zatem zostać uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG w związku z art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 na podstawie decyzji administracyjnych.

49      Prawdą jest, jak podnosi AAB Bank, że Trybunał orzekł już, iż wykluczenie z rynku w drodze cofnięcia koncesji podmiotu prowadzącego gry hazardowe podejrzewanego, w oparciu o wiarygodne przesłanki, o udział w działalności przestępczej, powinno się zasadniczo uznawać za proporcjonalne do celu walki z przestępczością wyłącznie wtedy, gdy następuje ono na podstawie prawomocnego wyroku, dotyczącego wystarczająco poważnego przestępstwa (wyrok z dnia 16 lutego 2012 r., Costa i Cifone, C‑72/10 i C‑77/10, EU:C:2012:80, pkt 81).

50      Jednakże, biorąc pod uwagę znaczenie zasad ostrożnościowych mających na celu zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, jak również szczególną odpowiedzialność instytucji kredytowych w tym względzie oraz konieczność jak najszybszego wyciągnięcia konsekwencji z popełnienia naruszenia tych przepisów, należy uznać, że decyzja administracyjna uznająca instytucję kredytową za odpowiedzialną za poważne naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849) w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG jest wystarczająca do uzasadnienia cofnięcia zezwolenia.

51      W świetle powyższego wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, nie można zarzucać EBC, że uznał, iż AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia w orzeczeniach niesądowych i nieposiadających powagi rzeczy osądzonej.

52      Ponadto należy podkreślić, że sprawozdań z audytu wewnętrznego AAB Banku nie można uznać za wystarczające same w sobie do wykazania, że ta instytucja kredytowa została lub nie została uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenia, ponieważ nie można ich uznać za środki administracyjne lub sądowe stwierdzające, że instytucja ta jest odpowiedzialna za poważne naruszenia.

53      Jednakże wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, o ile takie sprawozdania mogą w danym wypadku zostać wykorzystane w celu zakwestionowania ustaleń EBC, które nie opierają się na ostatecznej decyzji stwierdzającej popełnienie naruszenia, o tyle nie można ich uznać za wystarczające do podważenia ustaleń poczynionych w decyzjach administracyjnych i orzeczeniach sądowych, które stały się ostateczne.

54      Ponadto argumenty AAB Banku dotyczące oceny rentowności i trwałości jego modelu biznesowego, struktury ryzyka jego klientów, rezygnacji z transakcji powierniczych, charakterystyki jego audytu oraz liczby raportów o podejrzeniach dotyczących tego banku składanych przez EBC nie są w stanie podważyć faktu, że zaskarżona decyzja opiera się na ostatecznych aktach uznających go za odpowiedzialny za poważne naruszenia.

55      To samo dotyczy argumentów AAB Banku dotyczących ustaleń EBC dotyczących jego właścicieli, jego udziału w aferze Odebrecht i dotyczących Meinl Bank Antigua.

56      Argumenty te dotyczą bowiem dodatkowych ustaleń faktycznych EBC, które nie mają związku ze stosowaniem kryterium przewidzianego w art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG w związku z art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36, wymagającym, aby dane instytucje zostały uznane za odpowiedzialne za poważne naruszenia.

57      Nie mogą one zatem podważyć faktu, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za naruszenia w drodze decyzji administracyjnych lub sądowych, które stały się ostateczne.

58      W związku z tym argumenty AAB Banku dotyczące faktu, że stwierdzone naruszenia są dawne lub zostały skorygowane, nie podważają tego wniosku.

59      Ani bowiem BWG, ani FM -GwG, ani art. 18 lit. f) lub art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 nie ustanawiają, po pierwsze, terminu, jaki należy zachować w celu uwzględnienia wcześniejszych aktów ustalających odpowiedzialność autorów tych naruszeń, a po drugie, wymogu, by tego rodzaju naruszenia nie zostały przerwane lub istniały nadal w chwili wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia, zwłaszcza gdy chodzi, jak w niniejszym przypadku, o wiele aktów przyjmowanych w okresie wielu lat.

60      To samo odnosi się a fortiori do naruszeń stwierdzonych zaledwie trzy lub pięć lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ponieważ takich aktów nie można uznać za dawne.

61      Ponadto stanowisko AAB Banku, zgodnie z którym pewne stwierdzone uchybienia zostały skorygowane i nie mogą już uzasadniać cofnięcia zezwolenia, podważałoby cel ochrony europejskiego systemu bankowego w zakresie, w jakim umożliwiałoby ono instytucjom kredytowym, które popełniły poważne naruszenia, dalsze prowadzenie działalności, dopóki właściwe organy nie wykażą ponownie, że instytucje te popełniły nowe naruszenia.

62      Z tego samego powodu należy oddalić argument, zgodnie z którym AAB Bank wdrożył inne środki naprawcze, w szczególności podwykonawstwo audytu wewnętrznego, poprawę różnych procedur zwalczania prania pieniędzy od dnia 22 lipca 2019 r. oraz ustanowienie blokad rachunków przeciwdziałających praniu pieniędzy.

63      To samo dotyczy podnoszonego usunięcia uchybień dotyczących wyznaczenia podmiotów prawa gospodarczego, o których FMA została poinformowana przez AAB Bank w piśmie z dnia 19 marca 2019 r.

64      Ponadto z zaskarżonej decyzji wynika, że AAB Bank został również niedawno uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia w decyzji FMA z dnia 24 października 2018 r. stwierdzającej brak możliwej do zweryfikowania dokumentacji w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy w odniesieniu do jego stosunków handlowych, w szczególności z Meinl Bank Antigua, względem której to decyzji nie wniósł powództwa.

65      Podobnie, jak wskazał EBC w zaskarżonej decyzji, FMA stwierdziła w sprawozdaniu w sprawie czwartej kontroli 22 braki lub naruszenia przepisów, z których część dotyczyła Meinl Bank Antigua.

66      W świetle powyższego, ponieważ EBC stwierdził, że ostateczne decyzje administracyjne i orzeczenia sądowe wydane między 2010 r. a 2018 r. wielokrotnie uznawały AAB Bank za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów FM-GwG, które transponują dyrektywę 2005/60 (obecnie dyrektywę 2015/849), argumenty AAB Banku, zgodnie z którymi stwierdzone naruszenia zostały skorygowane i zgodnie z którymi sprawozdania z audytu wewnętrznego potwierdziły zadowalający charakter wprowadzonych poprawek, nie wykazują, że zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie w zakresie, w jakim EBC stwierdził, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia uzasadniające cofnięcie zezwolenia w rozumieniu art. 31 ust. 3 akapit drugi oraz art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG w świetle art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36.

ii)    W przedmiocie wpływu ewentualnego przedawnienia poważnych naruszeń stwierdzonych w decyzjach organów administracyjnych lub orzeczeniach sądowych

67      AAB Bank utrzymuje, że uchybienia stwierdzone w sprawozdaniu FMA w przedmiocie czwartej kontroli nie są już istotne, ponieważ należy je uznać za drobne lub przedawnione na podstawie art. 36 FM-GwG, który przewiduje trzyletni termin przedawnienia, jako że kontrola dotyczyła zdarzeń, które miały miejsce w 2014 r. i wcześniej.

68      Jednakże przede wszystkim należy przypomnieć, że uchybienia stwierdzone w sprawozdaniu FMA w sprawie czwartej kontroli nie są jedynymi poważnymi naruszeniami, na których EBC oparł cofnięcie zezwolenia w zaskarżonej decyzji, w związku z czym argumentację AAB Banku, przy założeniu, że jest ona zasadna, należy oddalić jako nieistotną dla sprawy.

69      W dalszej kolejności instytucja kredytowa nie może powoływać się na ewentualne przedawnienie poważnych naruszeń, za które została uznana za odpowiedzialną w decyzji administracyjnej, aby wykazać, że nie została uznana za odpowiedzialną za takie naruszenia dla celów cofnięcia jej zezwolenia.

70      Od momentu, w którym decyzja stwierdzająca naruszenie staje się ostateczna, nie powstaje już bowiem kwestia przedawnienia okoliczności faktycznych leżących u podstaw tej decyzji. W związku z tym nic nie stało na przeszkodzie, aby EBC uwzględnił tę ostateczną decyzję w celu cofnięcia zezwolenia.

71      Ponadto przyjęta przez AAB Bank wykładnia, zgodnie z którą ostatecznej decyzji stwierdzającej naruszenie nie można uwzględnić w przypadku przedawnienia okoliczności faktycznych składających się na to naruszenie, prowadziłaby do uzależnienia możliwości cofnięcia zezwolenia w przypadku poważnych naruszeń od czasu trwania postępowania administracyjnego, które doprowadziło do stwierdzenia tych naruszeń lub od czasu trwania postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem decyzji o cofnięciu zezwolenia, a tym samym do podważenia skuteczności art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013.

72      Argument ten nie wykazuje zatem, że zaskarżona decyzja narusza prawo poprzez stwierdzenie przez EBC, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

iii) W przedmiocie zakwestionowania czynów zarzucanych AAB Bank w jego stosunkach z Meinl Bank Antigua

73      AAB Bank kwestionuje stwierdzenie EBC, zgodnie z którym autoryzował lub przeprowadzał na swoich kontach nielegalne transakcje Meinl Bank Antigua oraz zataił informacje o tym banku, usuwając bariery w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy na tych kontach.

74      W tym względzie EBC uwzględnił te naruszenia w szczególności na podstawie ustaleń dokonanych w decyzji FMA z dnia 24 października 2018 r., z których wywiódł, że AAB Bank naruszył art. 39 ust. 2 i art. 39 ust. 2b akapity piąty i jedenasty BWG, a także art. 23 ust. 3 FM-GWG.

75      Tymczasem decyzja ta jest ostateczna i nie była przedmiotem skargi ze strony AAB Bank, podczas gdy podlegała ona zaskarżeniu do Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego).

76      Nie można zatem uwzględnić argumentu AAB Banku, zgodnie z którym brak jest ostatecznego stwierdzenia uchybienia ciążącym na nim obowiązkom kontroli i dokumentacji ani innego naruszenia obciążonego sankcją karną, stwierdzonego w orzeczeniu sądowym.

77      Ponadto twierdzenia, zgodnie z którymi AAB Bank ograniczał się do pasywnego przekazywania przepływów płatniczych, do których nie podżegał jako bank będący kontrahentem Meinl Bank Antigua, ponieważ współpracował on z Bundeskriminalamt (federalnym urzędem policji, Austria), zablokował z własnej inicjatywy konta oraz przekazał FMA żądane dane o transakcjach dotyczących zablokowanych rachunków i informacje o zgodnym z prawem zniesieniu blokady w odniesieniu do niektórych transakcji, które to twierdzenia mają na celu zmniejszenie wagi naruszeń zarzucanych AAB Bank, nie są w stanie podważyć ustaleń dotyczących popełnienia poważnych naruszeń w ostatecznej decyzji FMA uwzględnionej przez EBC.

78      Argumenty te nie pozwalają zatem wykazać, że zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie w zakresie, w jakim EBC stwierdził, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

iv)    W przedmiocie zakwestionowania wagi naruszeń, za które AAB Bank został uznany za odpowiedzialny

79      AAB Bank utrzymuje zasadniczo, że aby przestępstwa można było zakwalifikować jako poważne w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG, konieczne jest, by były cięższe niż zwykłe nieprzestrzeganie indywidualnych przepisów transponujących, dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Tymczasem naruszeń, za które AAB Bank został uznany za odpowiedzialny zgodnie z zaskarżoną decyzją, nie można uznać za poważne.

80      W dalszej kolejności naruszenia potwierdzone postanowieniem Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego) z dnia 7 lutego 2019 r. o sygnaturze W230 2138107-1 są naruszeniami mniejszej wagi i nie zostały zakwalifikowane przez ten sąd jako poważne lub systematyczne.

81      Wreszcie, zarzuty zawarte w sprawozdaniu FMA w przedmiocie czwartej kontroli dotyczą uchybień mniejszej wagi, które nie mogą uzasadniać cofnięcia zezwolenia.

82      W zaskarżonej decyzji EBC wskazał w szczególności, że z decyzji właściwych władz krajowych wynika, iż AAB Bank naruszał przepisy dotyczące zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w sposób poważny, systematyczny i ciągły od 2010 r., dokonując transakcji wysokiego ryzyka.

83      Podkreślił on również, że w świetle najnowszych ocen dokonanych przez FMA AAB Bank nadal poważnie narusza te przepisy, a tym samym stwarza znaczące ryzyko dla siebie, austriackiego sektora finansowego i jednolitego mechanizmu nadzorczego.

84      Ponadto EBC przypomniał, że zgodnie z oceną FMA AAB Bank naruszał przepisy dotyczące zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w sposób poważny, powtarzający się i systematyczny od 2010 r., nie podejmując środków pozwalających na usunięcie stwierdzonych naruszeń, przyjmując jednocześnie postawę charakteryzującą się brakiem współpracy z FMA.

85      EBC wywnioskował z tego, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów FM-GwG przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849), co uzasadniło cofnięcie zezwolenia.

86      W świetle licznych naruszeń popełnionych przez AAB Bank, stwierdzonych w decyzjach administracyjnych i orzeczeniach sądowych przywołanych w zaskarżonej decyzji i w pkt 26 powyżej, wskazujących na systematyczny, poważny i ciągły charakter naruszeń przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, EBC nie popełnił oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, że bank ten został uznany przez właściwe organy i sądy austriackie za odpowiedzialny za poważne naruszenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

87      Jak bowiem stwierdził EBC w zaskarżonej decyzji, z owych decyzji administracyjnych i orzeczeń sądowych wynika, że AAB Bank naruszył w sposób poważny i ciągły obowiązek dysponowania strukturą organizacyjną i odpowiednią procedurą w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i zwalczania terroryzmu oraz że został on uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

88      W szczególności, ponieważ w decyzjach poprzedzających propozycję FMA o cofnięciu zezwolenia, które stały się ostateczne w dniu wydania zaskarżonej decyzji, właściwe władze uznały AAB Bank za odpowiedzialny za poważne naruszenia przepisów krajowych w sprawie zwalczania prania pieniędzy, wagi rozpatrywanych naruszeń nie można kwestionować na etapie postępowania administracyjnego przed EBC.

89      Ponadto w świetle celu tych przepisów, jakim jest zapewnienie ochrony europejskiego rynku bankowego, nie można zarzucać EBC, że uznał, iż systematyczne, poważne i ciągłe naruszenia przepisów krajowych dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu należy zakwalifikować jako poważne naruszenia uzasadniające cofnięcie zezwolenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG i art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36.

90      Ponadto wbrew temu, co podniósł AAB Bank, z zaskarżonej decyzji, ze środków przyjętych przez FMA oraz z orzeczeń sądów austriackich, które zostały przypomniane w tej decyzji, wynika w sposób jasny, że uwzględnione naruszenia były cięższe niż zwykłe nieprzestrzeganie indywidualnych przepisów transponujących, dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, oraz że nie można ich uznać za uchybienia mniejszej wagi.

91      W konsekwencji AAB Bank nie wykazał, że EBC popełnił oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia uzasadniające cofnięcie zezwolenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

92      Należy zatem oddalić zastrzeżenie pierwsze części pierwszej zarzutu pierwszego.

2)      W przedmiocie zastrzeżenia drugiego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia i braku kompetencji EBC do stwierdzenia, że domniemane naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy uzasadniają cofnięcie zezwolenia

93      AAB Bank podniósł zasadniczo, że jedynymi przepisami prawa austriackiego przewidujące cofnięcie zezwolenia za poważne naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu są przepisy art. 31 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG oraz że naruszenie przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu nie pozwala na cofnięcie zezwolenia na podstawie art. 70 BWG. Uważa on, że EBC nie oparł się na tych normach i że w każdym razie nie miał kompetencji do oparcia się na tych normach.

94      Kwestionuje on zatem w istocie podstawę prawną powołaną w zaskarżonej decyzji dla celów uznania, że naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowaniu terroryzmu uzasadniały cofnięcie zezwolenia na mocy prawa austriackiego.

95      Wywodzi on z tego, że chodzi o naruszenie przepisów austriackich, i dodaje, że EBC nie może powoływać się bezpośrednio na przepisy dyrektywy 2013/36 i może wywodzić swoje uprawnienia interwencyjne jedynie z materialnych przepisów austriackiego prawa bankowego nadzoru ostrożnościowego.  

96      AAB Bank podnosi również w istocie, że EBC uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, nie wskazując w zaskarżonej decyzji przepisów krajowych dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, które zostały naruszone.

97      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 84 § 1 regulaminu postępowania nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że opierają się one na okolicznościach prawnych lub faktycznych ujawnionych dopiero po jego wszczęciu.

98      Jednakże zarzut, który stanowi rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej, w sposób bezpośredni lub dorozumiany, w skardze i który jest ściśle z nim związany, powinien zostać uznany za dopuszczalny.

99      Aby nowy argument mógł zostać uznany za rozszerzenie wcześniej przedstawionego zarzutu lub zastrzeżenia, powinien on wykazywać wystarczająco ścisły związek z pierwotnie przedstawionymi zarzutami lub zastrzeżeniami (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 listopada 2009 r., SGL Carbon/Komisja, C‑564/08 P, niepublikowany, EU:C:2009:703, pkt 20–34; z dnia 16 grudnia 2010 r., AceaElectrabel Produzione/Komisja, C‑480/09 P, EU:C:2010:787, pkt 111).

100    W skardze AAB Bank podniósł, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013 i mającego zastosowanie prawa austriackiego, ponieważ przesłanki przewidziane w tym prawie nie zostały spełnione, i wywiódł z tego, że EBC nie był uprawniony do cofnięcia mu zezwolenia.

101    Tymczasem podniesione w replice argumenty zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu pierwszego zmierzają do zakwestionowania norm, na podstawie których EBC postanowił w zaskarżonej decyzji, że cofnięcie AAB Bankowi zezwolenia było uzasadnione na gruncie prawa austriackiego, oraz do wykazania, że EBC nie oparł się na przepisie krajowym upoważniającym go do cofnięcia zezwolenia w przypadku naruszenia norm z zakresu zwalczania prania pieniędzy.

102    Ponieważ argumenty te pozostają w ścisłym związku z argumentami przywołanymi na poparcie zarzutu pierwszego skargi, należy je uznać za rozwinięcie tych argumentów, a tym samym za dopuszczalne.

103    W tym względzie należy przypomnieć, że w zaskarżonej decyzji EBC uznał, iż AAB Bank naruszył w szczególności te przepisy BWG, i wywnioskował z tego, że przesłanki art. 70 ust. 4 BWG, przewidującego cofnięcie zezwolenia, zostały spełnione.

104    Wskazał on również, że AAB Bank naruszył wielokrotnie przepisy FM-GwG dotyczące zwalczania prania pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, o których mowa w pkt 25 powyżej.

105    Tymczasem wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, nie można uznać, że jedynymi przepisami przewidującymi cofnięcie zezwolenia za naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w prawie austriackim są przepisy art. 31 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG oraz że naruszenia obowiązków zawartych w BWG dotyczących zapobiegania ryzyku prania pieniędzy nie można brać pod uwagę na podstawie art. 70 ust. 4 BWG.

106    Artykuł 39 ust. 2 i 2b BWG, w odniesieniu do którego EBC uznał, że został on naruszony przez AAB Bank, wyraźnie odnosi się bowiem do ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a z art. 70 ust. 4 BWG wynika, że naruszenia BWG, takie jak wspomniane naruszenia, mogą uzasadniać cofnięcie zezwolenia.

107    Ponieważ na mocy prawa austriackiego cofnięcie zezwolenia jest uzasadnione w przypadku naruszenia obowiązków BWG i FM-GwG dotyczących zapobiegania ryzyku prania pieniędzy, a EBC oparł się na tych przepisach, argumenty AAB Banku dotyczące braku podstaw upoważnienia lub naruszenia art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013 należy oddalić.

108    W każdym razie, nawet przy założeniu, że EBC oparł się na błędnej podstawie prawnej, należy przypomnieć, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej ze względu na błędną podstawę prawną nie jest uzasadnione, jeżeli taki błąd nie miał decydującego wpływu na ocenę dokonaną przez administrację, wobec czego zarzut dotyczący błędnego wyboru podstawy prawnej należy oddalić, ponieważ ma on jedynie charakter czysto formalny (wyrok z dnia 9 czerwca 2015 r., Navarro/Komisja, T‑556/14 P, EU:T:2015:368, pkt 26).

109    Tymczasem AAB Bank nie twierdzi, że w niniejszej sprawie wybór innej podstawy prawnej mógł mieć wpływ na ocenę EBC. Ponadto nie wydaje się, aby wybór odmiennej podstawy prawnej mógł mieć wpływ na ocenę EBC.

110    Ponadto z orzecznictwa wynika z jednej strony, że uzasadnienie wymagane przez art. 296 TFUE powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i powinno przedstawiać w sposób zrozumiały i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która jest autorem aktu, tak aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z powodami podjęcia środka, a właściwemu sądowi przeprowadzenie kontroli, z drugiej zaś strony, że wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku, w szczególności treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. W szczególności nie jest wymagane, aby uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, powinna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać jego kontekst, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Landeskreditbank Baden-Württemberg/EBC, T‑122/15, EU:T:2017:337, pkt 123, 124 i przytoczone tam orzecznictwo).

111    Tymczasem wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, EBC nie naruszył obowiązku uzasadnienia, ponieważ przepisy BWG i FM-GwG naruszone przez AAB Bank i przepisy BWG przewidujące cofnięcie zezwolenia zostały wymienione w zaskarżonej decyzji, jak wynika z pkt 25 powyżej.

112    Zastrzeżenie drugie części pierwszej zarzutu pierwszego jest zatem bezzasadne.

113    Mając powyższe na uwadze, należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej w istocie naruszenia przepisów transponujących art. 18 lit. f) dyrektywy 2013/36 w związku z tym, że AAB Bank wprowadził zasady zarządzania wymagane przez właściwe organy zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi art. 74 owej dyrektywy w rozumieniu art. 67 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy

114    Zdaniem AAB Banku przesłanki z art. 18 lit. f) i art. 67 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2013/36, transponowane przez art. 39 ust. 2 i 2b w związku z art. 70 ust. 4 BWG, nie zostały spełnione, ponieważ AAB Bank dysponował zasadami zarządzania wymaganymi przez właściwe organy.

115    W tym względzie z art. 18 dyrektywy 2013/36, transponowanego przez art. 70 ust. 4 BWG, wynika, że właściwe władze mogą cofnąć przyznane zezwolenie, jeżeli instytucja kredytowa nie wprowadziła wymaganych przez właściwe władze zasad zarządzania wymaganych zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi art. 74 tej dyrektywy.

116    Artykuł 74 dyrektywy 2013/36, zatytułowany „Zarządzanie wewnętrzne oraz plany naprawcze i plany uporządkowanej likwidacji”, ma następujące brzmienie:

„1.      Instytucje posiadają solidne zasady zarządzania obejmujące jasną strukturę organizacyjną z dobrze określonymi, przejrzystymi i spójnymi zakresami odpowiedzialności, skuteczne procedury służące identyfikacji ryzyka, na które instytucje są lub mogą być narażone, zarządzaniu tym ryzykiem, jego monitorowaniu i raportowaniu oraz odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej obejmujące należyte procedury administracyjne i księgowe oraz politykę wynagrodzeń i praktyki w tym względzie, które są zgodne z zasadami należytego i skutecznego zarządzaniem ryzykiem i sprzyjają takiemu zarządzaniu ryzykiem […]”.

117    W odniesieniu do przepisów transponujących art. 74 dyrektywy 2013/36 art. 39 ust. 2 BWG przewiduje, że:

„Instytucje kredytowe powinny dysponować zasadami administracyjnymi, księgowymi i kontrolnymi w zakresie określenia, oceny, zarządzania i monitorowania ryzyka związanego z operacjami i transakcjami bankowymi, a także ich polityką i praktyką w zakresie wynagrodzenia. Zasady te powinny być dostosowane do rodzaju, zakresu i złożoności dokonywanych operacji bankowych. Struktura organizacyjna, jak również zasady administracyjne, księgowe i kontrolne muszą być udokumentowane w formie pisemnej i zrozumiałej. W miarę możliwości zasady administrowania, rachunkowości i kontroli muszą również obejmować ryzyko wynikające z transakcji i operacji bankowych, jak również ryzyko wynikające z polityki i praktyk w zakresie wynagradzania, które mogą ewentualnie wystąpić. Struktura organizacyjna powinna zapobiegać konfliktom interesów i kompetencji poprzez ustanowienie delimitacji w organizacji struktury i procesów, dostosowanych do działalności instytucji kredytowej. Stosowność tych procedur i ich stosowanie powinny być badane przez jednostkę audytu wewnętrznego co najmniej raz w roku”.

118    Ponadto zgodnie z art. 39 ust. 2b) BWG:

„W szczególności procedury, o których mowa w ust. 2, obejmują: 1. ryzyko kredytowe i ryzyko świadczenia wzajemnego, 2. ryzyko koncentracji, 3. ryzyko rynkowe, 4. ryzyko nadmiernej dźwigni finansowej, 5. ryzyko operacyjne, 6. ryzyko sekurytyzacji, 7. ryzyko płynności, 8. ryzyko stopy procentowej wynikające z transakcji nieobjętych jeszcze nrem 3,9. ryzyko rezydualne technik ograniczania ryzyka kredytowego, 10. ryzyko związane z otoczeniem makroekonomicznym, 11. ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, 12. ryzyko związane z modelem biznesowym instytucji z uwzględnieniem skutków strategii dywersyfikacji, 13. wyniki testów warunków skrajnych w przypadku instytucji stosujących metody wewnętrzne oraz 14. ryzyko systemowe […] związane z daną instytucją”.

119    Artykuł 42 BWG przewiduje również zasadniczo obowiązek ustanowienia wewnętrznego organu audytorskiego, podczas gdy art. 44 BWG nakłada zasadniczo na instytucje kredytowe obowiązek przedłożenia ich rocznych sprawozdań finansowych poddanych audytowi sześć miesięcy po zakończeniu roku finansowego.

120    W niniejszej sprawie EBC uznał, że AAB Bank naruszył przepisy krajowe transponujące art. 74 wspomnianej dyrektywy 2013/36, a w szczególności art. 39 ust. 2, 2b, 5, art. 42 i art. 44 ust. 1 BWG, a w konsekwencji dopuścił się i wciąż dopuszcza się naruszeń prawa, co stanowi uzasadnienie cofnięcia zezwolenia na podstawie art. 70 ust. 4 BWG.

121    W szczególności wskazał on, że decyzja o cofnięciu AAB Bankowi zezwolenia na prowadzenie działalności instytucji kredytowej opierała się w szczególności na naruszeniu obowiązku posiadania zarządzania wewnętrznego umożliwiającego właściwe zarządzanie ryzykiem, a także na naruszeniu obowiązku przekazywania FMA prawidłowych informacji oraz obowiązku posiadania mechanizmu audytu wewnętrznego, odpowiednich wewnętrznych procedur księgowych, odpowiedniego systemu dokumentacji wewnętrznej i procedury właściwego zarządzania ryzykiem koncentracji.

122    Na poparcie swoich żądań dotyczących naruszenia przepisów krajowych transponujących art. 74 dyrektywy 2013/36 EBC oparł się w szczególności na:

–        formalnym nakazie FMA z dnia 19 sierpnia 2015 r. nakazującym AAB Bankowi czuwanie nad tym, aby jego audyt wewnętrzny zakończył swój roczny plan audytu w terminie, i stwierdzającym, że audyt wewnętrzny nie wypełnił planów audytu, naruszając w ten sposób art. 42 BWG (transponujący art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 17 maja 2016 r. nakazującym AAB Bankowi wdrożenie odpowiednich planów zarządzania ciągłością działalności i stwierdzającym, że jego plan zarządzania ciągłością działalności był nieodpowiedni w okresie od 2013 r. do 2016 r., co stanowi naruszenie art. 39 ust. 2, 2b i 5 BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 1 lipca 2016 r. nakazującym AAB Bankowi przedstawienie jego rocznych sprawozdań poddanych audytowi w 2015 r. i stwierdzającym, że nie przedstawił on sprawozdań poddanych audytowi we właściwym czasie, a mianowicie w dniu 30 czerwca 2016 r., i w konsekwencji naruszył art. 44 ust. 1 BWG;

–        formalnym nakazie FMA z dnia 6 września 2016 r. nakazującym AAB Bankowi przedstawienie kompletnej i zrozumiałej dokumentacji jego akt kredytowych i stwierdzającym, że w latach 2013–2016 jego postępowania kredytowe (w szczególności sprawozdania roczne i traktowanie problematycznych kredytów) nie zostały udokumentowane w zrozumiały sposób, z naruszeniem art. 39 ust. 2 i art. 39 ust. 2b akapit pierwszy BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 17 lipca 2017 r. nakazującym AAB Bankowi przyznanie wystarczających zasobów na wykonywanie jego funkcji audytu wewnętrznego i stwierdzającym, że zadania audytu wewnętrznego wciąż nie zostały ukończone z naruszeniem art. 42 BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 31 stycznia 2018 r. nakazującym AAB Bankowi czuwanie nad tym, aby przy zawieraniu umów odpowiednia dokumentacja była właściwa (a więc w formie pisemnej i kompletna) i stwierdzającym, że w okresie od 2015 r. do 2017 r. AAB Bank kilkakrotnie zawierał transakcje handlowe, mimo że odpowiednie umowy były albo nieprawidłowe, albo niekompletne lub, w niektórych przypadkach, że nie istniała żadna umowa na piśmie z naruszeniem art. 39 ust. 2 BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 5 września 2018 r. nakazującym AAB Bankowi wdrożenie odpowiednich procedur księgowych w odpowiednim czasie i stwierdzającym, że w latach 2017–2018 jego procedury księgowe nie gwarantowały aktualnego stanu jego ksiąg rachunkowych, a w konsekwencji również sprawozdań z nadzoru, z naruszeniem art. 39 ust. 2 i art. 39 ust. 3 akapit szósty BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36);

–        formalnym nakazie FMA z dnia 24 października 2018 r. nakazującym AAB Bankowi czuwanie nad tym, aby wszystkie jego transakcje handlowe i stosunki handlowe z Meinl Bank Antigua były udokumentowane w zrozumiały sposób, i stwierdzającym, że jego dokumentacja wewnętrzna, w tym dokumentacja dotycząca zwalczania prania pieniędzy, była nieodpowiednia tak dalece, że jego działy audytu wewnętrznego, zarządzania ryzykiem i zwalczania prania pieniędzy nie były w stanie wykonywać swych funkcji kontrolnych, z naruszeniem art. 39 ust. 2 i art. 39 ust. 2b akapity piąty i jedenasty BWG, transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36, oraz art. 23 ust. 3 FM-GwG;

–        formalnym nakazie FMA z dnia 3 grudnia 2018 r. nakazującym AAB Bankowi upewnienie się, że poprawne wyważenie ryzyka zostało zastosowane do wszystkich pozycji bilansu, i stwierdzającym, że w latach 2017–2018 jego wewnętrzne procedury nie pozwoliły na zagwarantowanie, że wszystkie jego aktywa – w szczególności w odniesieniu do transakcji niestandardowych – zostały prawidłowo wyważone, z naruszeniem art. 39 ust. 2 BWG (transponującego art. 74 dyrektywy 2013/36).

123    Część druga zarzutu pierwszego, która zmierza do podważenia tych ustaleń i wywiedzionego z nich wniosku, składa się z dwóch zastrzeżeń.

1)      W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 74 dyrektywy 2013/36, transponowanego przez art. 39 ust. 2 i 2b BWG, w zakresie, w jakim artykuły te zostały zastosowane do ryzyk związanych ze zwalczaniem prania pieniędzy i finansowania terroryzmu

124    AAB Bank utrzymuje zasadniczo, że art. 74 dyrektywy 2013/36 dotyczy obowiązków związanych z zasadami zarządzania dla celów zapobiegania ryzyku finansowemu, oraz że art. 39 ust. 2 i 2b BWG należy w związku z tym interpretować w ten sposób, że jedynie nieodpowiednia struktura ryzyka w zakresie ryzyka finansowego, a nie nieodpowiednia struktura w zakresie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, pozwala na zastosowanie środków nadzorczych, takich jak cofnięcie zezwolenia zgodnie z art. 70 ust. 4 BWG.

125    Wywodzi on z tego, że EBC naruszył prawo, opierając zaskarżoną decyzję na naruszeniu art. 74 dyrektywy 2013/36 transponowanego przez art. 39 ust. 2 i 2b BWG, wynikającym z niewłaściwego charakteru zasad zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a nie z nieodpowiedniego charakteru zasad zarządzania dla celów zapobiegania ryzyku finansowemu.

126    W tym względzie wystarczy stwierdzić, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż EBC stwierdził naruszenie art. 39 ust. 2, 2b, 5, art. 42 oraz art. 44 ust. 1 BWG, opierając się między innymi na fakcie naruszenia obowiązku posiadania wewnętrznego systemu zarządzania umożliwiającego właściwe zarządzanie ryzykiem, obowiązku przekazywania prawidłowych informacji do FMA oraz obowiązku posiadania mechanizmu audytu wewnętrznego, odpowiednich wewnętrznych procedur księgowych, odpowiedniego systemu dokumentacji wewnętrznej i odpowiedniej procedury zarządzania ryzykiem koncentracji.

127    Wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, nie można zatem zarzucać EBC, że stwierdził on naruszenie tych przepisów BWG w związku z niewłaściwym charakterem zasad zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, ponieważ wywiódł on to naruszenie w szczególności z nieodpowiedniego charakteru zasad zarządzania.

128    Ponadto art. 39 ust. 2b BWG uściśla, że właściwe procedury, którymi powinny dysponować instytucje kredytowe na podstawie art. 39 ust. 2 BWG, powinny obejmować odpowiednie zasady zapobiegające ryzyku prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

129    Te argumenty AAB Banku nie wykazują zatem, że EBC naruszył prawo, uznając, iż AAB Bank nie ustanowił zasad zarządzania wymaganych przez właściwe organy zgodnie z przepisami BWG transponującymi art. 74 tej dyrektywy.

130    Z powyższego wynika, że argument, zgodnie z którym AAB Bank dysponował organizacją zapobiegającą praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, która nie była niewystarczająca i została ulepszona, również należy oddalić jako pozbawiony znaczenia dla sprawy.

131    Należy zatem oddalić zastrzeżenie pierwsze części drugiej zarzutu pierwszego.

2)      W przedmiocie zastrzeżenia drugiego dotyczącego naruszenia art. 67 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2013/36, transponowanego do prawa austriackiego, w związku z tym, że AAB Bank nie dopuścił się naruszeń przepisów dotyczących zasad zarządzania w dniu wydania zaskarżonej decyzji

132    AAB Bank twierdzi zasadniczo, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji dysponował zasadami zarządzania wymaganymi przez właściwe organy i że jego audyt wewnętrzny był odpowiedni, ale także że nie jest prawdą, iż istniały naruszenia obowiązków dotyczących prowadzenia, kontroli i składania sprawozdań finansowych, administracji, zarządzania ryzykiem, systemu dokumentacji wewnętrznej i umownej oraz zarządzania dokumentacją kredytową.

133    Po pierwsze, AAB Bank podniósł, że niektóre z tych naruszeń są zbyt dawne i zostały usunięte w 2016 r. lub od 2017 r., poprawione lub że dokonał on znacznych postępów w tych dziedzinach, co zostało potwierdzone w szczególności w sprawozdaniach z audytu z 2019 r., ale także że pozostałe niedociągnięcia dotyczące tych naruszeń mogły zostać poprawione.

134    Jednak argumentu AAB Banku nie można uwzględnić. Wykładnia, zgodnie z którą naruszenia popełnione w przeszłości lub złagodzone nie mogą uzasadniać cofnięcia zezwolenia, nie wynika bowiem ani z brzmienia art. 67 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2013/36, ani z brzmienia art. 70 ust. 4 BWG.

135    Ponadto taka wykładnia podważyłaby cel ochrony europejskiego systemu bankowego w zakresie, w jakim umożliwiałaby ona instytucjom kredytowym, które nie wdrożyły zasad zarządzania wymaganych przez właściwe organy, kontynuowanie działalności dopóty, dopóki właściwe organy nie wykażą ponownie, że popełniły nowe naruszenia.

136    Jest tak tym bardziej w przypadku naruszeń popełnionych zaledwie trzy lub pięć lat przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

137    Po drugie, AAB Bank kwestionuje istnienie naruszeń zobowiązań stwierdzonych w zaskarżonej decyzji, twierdząc, że nie są one systemowe, rażące lub poważne.

138    Jednakże z art. 18 lit. f) dyrektywy 2013/36, z art. 67 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy lub z przepisów transponujących te artykuły nie wynika, jakoby naruszenia, o których mowa w tych przepisach, musiały być poważne, rażące lub systemowe, aby uzasadnić cofnięcie zezwolenia.

139    EBC nie popełnił zatem oczywistego błędu w ocenie, uznając, że AAB Bank naruszył przepisy BWG transponujące art. 74 wspomnianej dyrektywy, nie wykazując przy tym, że naruszenia te były poważne, rażące lub systemowe.

140    Po trzecie, AAB Bank podnosi w istocie, że jego audyt wewnętrzny nie ma braków personelu, posiada wystarczające zasoby finansowe i wykonuje swoje zadania w sposób regularny i bez wywierania na niego przez bank niezgodnej z prawem presji.

141    Należy jednak przypomnieć, po pierwsze, że FMA jest uprawniona na mocy prawa austriackiego do wydawania decyzji stwierdzających naruszenie przepisów BWG transponujących art. 74 dyrektywy 2013/36 i nakładających sankcje za owo naruszenie.

142    Wynika z tego, że FMA może wydawać decyzje administracyjne stwierdzające, że instytucja nie wdrożyła wymaganych przez właściwe organy zasad zarządzania zgodnie z przepisami BWG transponującymi art. 74 tej dyrektywy.

143    Ponadto z orzecznictwa dotyczącego aktów instytucji Unii wynika, że decyzja, która nie została zaskarżona przez adresata w terminie, staje się w stosunku do niego ostateczna (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 października 2007 r., Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse/Komisja, T‑474/04, EU:T:2007:306, pkt 37; z dnia 8 maja 2019 r., Lucchini/Komisja, T‑185/18, niepublikowany, EU:T:2019:298, pkt 38).

144    Z orzecznictwa dotyczącego aktów instytucji Unii wynika również, że winę osoby oskarżonej o naruszenie można uznać za ostatecznie ustaloną, jeżeli akt stwierdzający to naruszenie stał się ostateczny (zob. podobnie wyrok z dnia 12 października 2007 r., Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse/Komisja, T‑474/04, EU:T:2007:306, pkt 76).

145    Orzecznictwo to należy stosować analogicznie do decyzji krajowych organów administracyjnych stwierdzających naruszenie przepisów krajowych dotyczących zarządzania instytucjami kredytowymi.

146    Można zatem uznać, że instytucja kredytowa nie wprowadziła zasad zarządzania wymaganych przez właściwe organy zgodnie z przepisami BWG transponującymi art. 74 tej dyrektywy we wcześniejszych, ostatecznych decyzjach administracyjnych.

147    W konsekwencji argumenty AAB Banku nie są w stanie podważyć nieodpowiedniego charakteru jego audytu wewnętrznego stwierdzonego we wcześniejszych, ostatecznych decyzjach administracyjnych, na których oparł się EBC w zaskarżonej decyzji.

148    W związku z tym należy oddalić argument, wedle którego w dniu wydania zaskarżonej decyzji AAB Bank dysponował zasadami zarządzania wymaganymi przez właściwe organy i jego audyt wewnętrzny był odpowiedni, a ponadto nie naruszał on obowiązków dotyczących prowadzenia, kontroli i składania sprawozdań finansowych, administracji, zarządzania ryzykiem, systemu dokumentacji wewnętrznej i umownej oraz zarządzania dokumentacją kredytową.

149    Ponadto należy podkreślić, że sprawozdań z audytu wewnętrznego AAB Banku nie można uznać za wystarczające same w sobie do wykazania okoliczności, czy ta instytucja kredytowa wprowadziła zasady zarządzania wymagane przez właściwe organy zgodnie z przepisami BWG transponującymi art. 74 dyrektywy 2013/36.

150    O ile takie sprawozdania można w danym wypadku wykorzystać w celu zakwestionowania ustaleń EBC, które nie opierają się na ostatecznej decyzji stwierdzającej popełnienie naruszenia, o tyle nie można ich uznać za wystarczające do podważenia ustaleń poczynionych w decyzjach administracyjnych, które stały się ostateczne.

151    Po czwarte, AAB Bank przyznaje, że wielokrotnie doszło do naruszeń przepisów dotyczących dużego ryzyka, lecz wskazuje, że można je tłumaczyć ponownym wyliczeniem rezerw. Jego zdaniem obniżenie funduszy własnych wynikające z przeliczenia rezerw doprowadziło do naruszenia przepisu dotyczącego dużego ryzyka. Ponadto naruszenia te zostały już skompensowane podwyższeniem kary w rozumieniu art. 97 BWG.

152    Jednakże AAB Bank nie zaprzeczył, że naruszył przepisy dotyczące dużego ryzyka, i ograniczył się do próby ich uzasadnienia.

153    Ponadto okoliczność, że naruszenia te skutkowały już podwyższeniem kar, nie podważa faktu, że zostały one popełnione, a zatem że mogą one uzasadniać cofnięcie zezwolenia.

154    Po piąte, AAB Bank utrzymuje, że EBC powinien był zastosować art. 70 ust. 4 BWG i art. 31 ust. 1 FM-GwG, na mocy których organ ten powinien przyjąć wszelkie niezbędne i stosowne środki w celu zapewnienia, by działalność handlowa podmiotów podlegających opodatkowaniu pozostawała w zgodzie z FM-GwG.

155    FMA powinna była zatem przestrzegać trzech etapów procedury nadzorczej przewidzianej w art. 70 ust. 4 BWG i podjąć próbę usunięcia domniemanych niezgodności z normami nadzoru ostrożnościowego w drodze konkretnych nakazów, poprzez groźbę nałożenia kary, a następnie, w razie niepowodzenia, poprzez zakaz wykonywania działalności, i cofnąć zezwolenie tylko wtedy, gdy inne środki przewidziane przez BWG nie mogłyby zapewnić prawidłowego funkcjonowania instytucji kredytowej.

156    Tymczasem ani EBC, ani FMA nie wykazały spełnienia tych przesłanek przed cofnięciem zezwolenia, a przedstawienie środków krajowych przyjętych przed cofnięciem zezwolenia, zawarte w zaskarżonej decyzji, nie dowodzi, że etapy przewidziane w prawie austriackim były przestrzegane.

157    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, zaskarżona decyzja została poprzedzona środkami nadzoru ostrożnościowego dotyczącymi tych samych braków co te, które uzasadniały cofnięcie zezwolenia.

158    Jak wskazano bowiem w zaskarżonej decyzji, od 2015 r. FMA przyjęła w szczególności dwadzieścia cztery formalne środki nadzoru, w tym siedemnaście nakazów formalnych mających na celu przywrócenie zgodności ustawowej w zakresie braków w zwalczaniu prania pieniędzy przez AAB Bank i zwalczania finansowania terroryzmu, cztery sankcje związane z wewnętrznym zarządzaniem i naruszeniami przepisów w zakresie zapobiegania prania pieniędzy finansowania terroryzmu, a także liczne środki nadzoru ostrożnościowego.

159    Wynika z tego, że ta argumentacja AAB Banku nie znajduje oparcia w faktach.

160    Należy zatem oddalić zastrzeżenie drugie części drugiej zarzutu pierwszego.

161    W świetle powyższego część druga zarzutu pierwszego jest bezzasadna.

162    Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.

2.      W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

163    Na poparcie tego zarzutu AAB Bank twierdzi, że nawet gdyby zarzuty EBC były zasadne i wystarczające, zaskarżona decyzja byłaby nieproporcjonalna w zakresie, w jakim cofnięcie zezwolenia nie było ani konieczne, ani właściwe do umożliwienia realizacji zamierzonych celów.

164    Po pierwsze, AAB Bank zarzuca zasadniczo FMA i EBC, że nie zweryfikowały, czy środek mniej ingerujący niż cofnięcie zezwolenia, spośród wszystkich dostępnych im środków, nie pozwoliłby na osiągnięcie zamierzonego celu.

165    Po drugie, zdaniem AAB Bank zaskarżona decyzja nie była ani właściwa, ani konieczna, ponieważ została wydana siedem miesięcy po przedstawieniu propozycji cofnięcia zezwolenia przez FMA, podczas gdy powinna zostać przyjęta w krótkim czasie, a FMA nie była w stanie zweryfikować, czy zaproponowane cofnięcie zezwolenia było nadal właściwe i konieczne.  

166    Po trzecie, AAB Bank twierdzi, że cofnięcie zezwolenia było nieproporcjonalne w stosunku do zamierzonych celów.

167    Po czwarte, zdaniem AAB Banku cofnięcie zezwolenia było również nieproporcjonalne, ponieważ skutkowało zniszczeniem jego stabilności na niekorzyść deponentów, inwestorów i kontrahentów.

168    Po piąte, AAB Bank uważa, że odmowa zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji była nieproporcjonalna ze względu na jej negatywne skutki dla jego możliwości obrony.

169    EBC kwestionuje te argumenty.

170    W niniejszej sprawie w zaskarżonej decyzji EBC uznał zasadniczo, że cofnięcie AAB Bankowi zezwolenia było proporcjonalne, ponieważ jego celem było położenie kresu naruszeniom ustawy przez AAB Bank i wynikającemu z tego ryzyku dla europejskiego systemu bankowego, oraz że ze względu na wagę tych naruszeń i środków już podjętych przez FMA żaden inny środek nie mógł pozwolić na realizację tego celu. Wskazał on również, że interes publiczny w ochronie deponentów, inwestorów i innych partnerów AAB Banku powinien przeważać nad jego interesem oraz interesem jego właścicieli w dalszym posiadaniu zezwolenia.

171    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem zasada proporcjonalności wymaga, by akty instytucji Unii były odpowiednie dla zapewnienia realizacji zgodnych z prawem celów zamierzonych przez dane uregulowanie i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów (zob. wyrok z dnia 16 czerwca 2015 r., Gauweiler i in., C‑62/14, EU:C:2015:400, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo).

172    Po pierwsze, jak podniósł EBC, celem cofnięcia zezwolenia było położenie kresu naruszeniom ustawy przez AAB Bank i wynikającemu z tego ryzyku dla europejskiego systemu bankowego oraz ochrona deponentów, inwestorów i innych partnerów AAB Banku.

173    AAB Bank nie kwestionuje zgodności z prawem tych celów.

174    Po drugie, jeśli chodzi o zdolność zaskarżonej decyzji do zapewnienia realizacji tych celów, należy stwierdzić, że cofnięcie zezwolenia instytucji kredytowej w zakresie, w jakim uniemożliwia ono tej instytucji dalsze prowadzenie działalności, może przyczynić się do realizacji celu polegającego na zaprzestaniu naruszeń prawa i wynikającego z nich ryzyka dla europejskiego systemu bankowego, a także celu ochrony deponentów, inwestorów i innych partnerów AAB Banku.

175    W tym względzie AAB Bank uważa z jednej strony, że zaskarżona decyzja nie była ani właściwa, ani konieczna, ponieważ została przyjęta siedem miesięcy po przedstawieniu propozycji o cofnięciu zezwolenia przez FMA, oraz że FMA nie mogła zweryfikować, czy zaproponowane wycofanie było nadal właściwe i konieczne.

176    Prawdą jest, jak podkreśla AAB Bank, że z art. 81 ust. 1 rozporządzenia nr 468/2014 wynika, iż EBC dokonuje oceny projektu decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia bez zbędnej zwłoki.

177    Jednakże upływ siedmiomiesięcznego okresu między propozycją decyzji o cofnięciu zezwolenia przedstawioną przez FMA a wydaniem zaskarżonej decyzji nie wykazuje, że zaskarżona decyzja nie była konieczna do osiągnięcia zamierzonych celów.

178    Ponadto termin ten jest w niniejszym przypadku rozsądny, biorąc pod uwagę fakt, że EBC musiał zbadać projekt decyzji o cofnięciu zezwolenia przedstawiony przez FMA, który był obszerny, w celu dokonania oceny zasadności i analizy dwunastu pism uzupełniających uwag złożonych przez AAB Bank, również obszernych, po jego wysłuchaniu.

179    Ponadto fakt, że FMA nie zbadała ponownie kwestii, czy cofnięcie zezwolenia było nadal konieczne po siedmiu miesiącach, nie ma znaczenia, ponieważ jedynie EBC jest właściwy do dokonania oceny tej konieczności.

180    Z drugiej strony zdaniem AAB Banku cofnięcie zezwolenia było nieodpowiednie w świetle zamierzonych celów, ponieważ jego pozostałe skutki prawne paradoksalnie skutkowały porzuceniem jakiegokolwiek nadzoru i rezygnacją z działań w dziedzinie prania pieniędzy.

181    Argument ten nie dowodzi jednak braku konieczności wydania zaskarżonej decyzji.

182    Poprzez uniemożliwienie AAB Bankowi kontynuowania działalności operacyjnej cofnięcie mu zezwolenia położyło bowiem kres naruszaniu jego obowiązków dotyczących zwalczania prania pieniędzy.

183    Po trzecie, należy zatem zbadać, czy argumenty AAB Banku wykazują, że zaskarżona decyzja przekroczyła granice tego, co jest konieczne do realizacji zamierzonych celów.

184    W tym względzie AAB Bank podniósł, po pierwsze, że mniej inwazyjne środki alternatywne, takie jak nakazy, grzywny lub publikacje umożliwiłyby osiągnięcie celu polegającego na przywróceniu zgodności z prawem.

185    Należy jednak stwierdzić, że – jak wynika z zaskarżonej decyzji – pomimo przyjęcia przez FMA wielu nakazów i sankcji od 2010 r. względem AAB Banku bank ów nie podjął wystarczających środków naprawczych w celu zastosowania się do wymogów prawnych wymaganych w obowiązujących przepisach.

186    EBC nie popełnił zatem oczywistego błędu w ocenie, uznając, że inne środki nie były odpowiednie do osiągnięcia zamierzonych celów.

187    Z tego samego powodu argumenty, zgodnie z którymi naruszenia obowiązków AAB Banku były dawne i upłynęły już w dniu wydania zaskarżonej decyzji, nie były wystarczająco poważne i mogły zostać skorygowane, ponieważ stale pracuje on nad przestrzeganiem zasad ostrożnościowych, lub zgodnie z którymi cofnięcie zezwolenia mogło nastąpić później, nie dowodzą, że EBC popełnił oczywisty błąd w ocenie, uznając, że cofnięcie zezwolenia było jedynym środkiem właściwym do osiągnięcia zamierzonych celów.

188    Argumentu, zgodnie z którym środki należało przyjąć przed wydaniem zaskarżonej decyzji na podstawie szczególnego sformułowania zasady proporcjonalności w prawie austriackim w art. 70 ust. 4 BWG, również nie można uwzględnić, ponieważ FMA rzeczywiście przyjęło wcześniej takie środki i nie pozwoliły one na przywrócenie zgodności z prawem w rozumieniu art. 70 ust. 1 BWG.

189    To samo dotyczy argumentu AAB Banku, zgodnie z którym dobrowolne, choć tymczasowe zaprzestanie jego działalności bankowej lub podjęcie jego natychmiastowej likwidacji i następnie ponowne przyznanie zezwolenia po upływie okresu przejściowego wynoszącego 18 miesięcy ograniczyłoby domniemane ryzyko bez konieczności cofnięcia zezwolenia.

190    Tymczasowe zaprzestanie działalności AAB Bank z utrzymaniem zezwolenia nie pozwoliłoby bowiem na definitywne zakończenie zarzucanych naruszeń, ponieważ mogły one się powtórzyć po wznowieniu działalności.

191    Podobnie ponowne udzielenie AAB Bankowi zezwolenia po upływie okresu przejściowego wynoszącego 18 miesięcy nie mogło zapobiec dalszym naruszeniom w tym okresie.

192    Ponadto, jak podkreśla EBC, rozwiązanie polegające na autolikwidacji AAB Banku lub zakończenie jego działalności bankowej nie były odpowiednie do osiągnięcia zamierzonego celu, ponieważ EBC lub FMA nie mogłyby zmusić go do zakończenia likwidacji lub do niepodejmowania działalności bankowej za pomocą środków innych niż cofnięcie jego zezwolenia, gdyby AAB Bank podjął decyzję o wznowieniu działalności.

193    Po drugie, zdaniem AAB Banku cofnięcie zezwolenia było również nieproporcjonalne, ponieważ EBC nie dokonał prawidłowej oceny rzeczywistych skutków swojej decyzji. Tymczasem cofnięcie zezwolenia spowodowało zniszczenie stabilności AAB Banku ze szkodą dla deponentów, inwestorów i kontrahentów. W ten sposób likwidacja banku skutkowała zniszczeniem zaufania konsumentów do austriackiego systemu finansowego, a zamierzone cele napotkały zatem na poważne skutki wywołane przez środek przyjęty w odniesieniu do sytuacji AAB Banku.

194    EBC nie przewidział w szczególności, że cofnięcie zezwolenia spowoduje powstanie terminu zapadalności depozytów, a w konsekwencji niewypłacalność z powodu braku płatności. EBC nie wziął również pod uwagę, że FMA wyprowadzi z cofnięcia zezwolenia, bez dodatkowych warunków, odwołanie zarządu i zastąpienie go likwidatorami jako wyłącznymi przedstawicielami organów banku.

195    Należy jednak zauważyć, że w świetle celu przywrócenia zgodności z prawem i biorąc pod uwagę ryzyko, jakie pociągnęłyby za sobą naruszenia zarzucane AAB Bank dla systemu bankowego, jego wierzycieli, klientów i partnerów, nie można zarzucać EBC, że nie zdecydował się nie cofnąć zezwolenia wyłącznie w celu uniknięcia niewypłacalności i postawienia tej instytucji kredytowej w stan likwidacji.

196    W świetle stwierdzonych naruszeń i celów realizowanych przez zaskarżoną decyzję wpływ zaskarżonej decyzji na sytuację AAB Banku nie przekraczał bowiem granic koniecznych do realizacji zamierzonych celów.

197    Ponadto należy stwierdzić, że – jak wynika z zaskarżonej decyzji – zarzucane AAB Bankowi naruszenia skutkowały również podważeniem jego stabilności ze szkodą dla deponentów, inwestorów i kontrahentów oraz zniszczeniem zaufania konsumentów do rynku bankowego.

198    Po trzecie, AAB Bank uważa, że odmowa zawieszenia natychmiastowego stosowania zaskarżonej decyzji była nieproporcjonalna, ponieważ EBC nie wziął pod uwagę negatywnych skutków cofnięcia zezwolenia i jego wykonania dla jego prawa do obrony.

199    Jednakże skoro AAB Bank był w stanie wnieść skargę na zaskarżoną decyzję, jak również wszcząć postępowanie w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych, odmowa zawieszenia przez EBC natychmiastowego stosowania zaskarżonej decyzji nie miała negatywnych skutków dla jego prawa do obrony ani nie przekroczyła granic niezbędnych do realizacji zamierzonych celów.

200    W świetle powyższego EBC nie popełnił oczywistego błędu w ocenie, uznając, że zaskarżona decyzja jest proporcjonalna.

201    Zarzut drugi należy zatem oddalić.

3.      W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 34 rozporządzenia nr 468/2014 w związku z prawem do skutecznej ochrony sądowej poprzez odmowę zawieszenia przez EBC stosowania zaskarżonej decyzji

202    Na poparcie tego zarzutu AAB Bank podnosi zasadniczo, że odmowa uwzględnienia wniosku o zawieszenie stosowania zaskarżonej decyzji była sprzeczna z art. 34 rozporządzenia nr 468/2014 i z prawem do skutecznej ochrony sądowej, ale także że nie była uzasadniona wobec braku pilnego charakteru.

203    Zdaniem AAB Banku prawo do skutecznej ochrony sądowej oznaczało, że EBC miał zawiesić wykonanie zaskarżonej decyzji do czasu wydania wyroku w przedmiocie skargi na tę decyzję, ponieważ taki środek miał spowodować nieodwracalną szkodę i doprowadzić do zastąpienia jego kadry kierowniczej przez likwidatorów jako wyłącznych przedstawicieli organów banku bez możliwości uprzedniego przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji przynajmniej w drodze zastosowania środków tymczasowych.

204    AAB Bank dodaje, że zasadę natychmiastowego stosowania decyzji o cofnięciu zezwolenia należy uznać za sprzeczną z prawami podstawowymi, ponieważ nie pozwala ona na skuteczną ochronę sądową adresatów decyzji o cofnięciu zezwolenia ze względu na zakres tych decyzji oraz na ograniczony charakter tymczasowej ochrony sądowej na poziomie europejskim.

205    W tym względzie należy przypomnieć, że art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, iż każdy ma prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu.

206    Ponadto orzeczono już, że niemożność zarządzenia środków tymczasowych nie jest zgodna z ogólną zasadą prawa do pełnej i skutecznej ochrony sądowej, jaką podmioty prawa wywodzą z prawa Unii (zob. podobnie postanowienie z dnia 3 maja 1996 r., Niemcy/Komisja, C‑399/95 R, EU:C:1996:193, pkt 46).

207    Jednakże z orzecznictwa wynika również, że istnienie przesłanek dopuszczalności lub zasadności nie jest samo w sobie sprzeczne z prawem do skutecznej ochrony sądowej (zob. analogicznie wyroki: z dnia 13 marca 2007 r., Unibet, C‑432/05, EU:C:2007:163, pkt 73; z dnia 3 października 2013 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 98, 106; postanowienie z dnia 19 czerwca 1995 r., Kik/Rada i Komisja, T‑107/94, EU:T:1995:107, pkt 39).

208    Niemniej jednak przesłanki te nie mogą czynić w praktyce skarg nadmiernie utrudnionym lub niemożliwym (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 16 grudnia 1976 r., Rewe-Zentralfinanz i Rewe-Zentral, 33/76, EU:C:1976:188, pkt 5; z dnia 26 stycznia 2010 r., Transportes Urbanos y Servicios Generales, C‑118/08, EU:C:2010:39, pkt 31; z dnia 12 grudnia 2013 r., Test Claimants in the Franked Investment Income Group Litigation, C‑362/12, EU:C:2013:834, pkt 32).

209    Ponadto zgodnie z art. 34 rozporządzenia nr 468/2014, bez uszczerbku dla art. 278 TFUE i art. 24 ust. 8 rozporządzenia nr 1024/2013, EBC może postanowić o zawieszeniu stosowania decyzji nadzorczej.

210    W niniejszej sprawie, po pierwsze, należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom AAB Banku odmowa zawieszenia natychmiastowego stosowania zaskarżonej decyzji nie utrudniła nadmiernie, względnie nie uniemożliwiła wniesienia do sądu Unii wniosku o tymczasowe zawieszenie zaskarżonej decyzji lub skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji w celu skontrolowania jej zgodności z prawem.

211    Z jednej bowiem strony postawienie AAB Banku w stan likwidacji, które nastąpiło w następstwie zaskarżonej decyzji, nie uniemożliwiło mu wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności i wniosku o zastosowanie środków tymczasowych w stosunku do tej decyzji.

212    Z drugiej strony postanowieniem z dnia 20 listopada 2019 r., Anglo Austrian AAB Bank i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC (T‑797/19 R, niepublikowanym, EU:T:2019:801), prezes Sądu zarządził na wniosek skarżących zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji sześć dni po jej wydaniu do czasu rozstrzygnięcia w przedmiocie ich wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.

213    Po drugie, twierdzenie o ograniczonym charakterze tymczasowej ochrony sądowej na poziomie europejskim w zakresie, w jakim zmierza ono do zakwestionowania zgodności warunków zastosowania środków tymczasowych z prawem do skutecznej ochrony sądowej, należy w każdym razie również oddalić na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 207 powyżej.

214    Co się tyczy w szczególności argumentu dotyczącego nieodwracalnego lub nienaprawialnego charakteru decyzji o cofnięciu zezwolenia, należy stwierdzić, że odmowa zawieszenia skutków decyzji o cofnięciu zezwolenia nie podważa prawa zainteresowanych podmiotów do ochrony sądowej.

215    Natychmiastowe stosowanie decyzji o cofnięciu zezwolenia może bowiem zostać ewentualnie zawieszone w ramach wniosku o zastosowanie środków tymczasowych i nie uniemożliwia ono zainteresowanym instytucjom wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności tych decyzji.

216    AAB Bank mógłby zatem uzyskać zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, gdyby spełnił przesłanki takiego zawieszenia, w szczególności warunek dotyczący pilnego charakteru.

217    Ponadto w przypadku gdyby decyzja o cofnięciu została uznana za niezgodną z prawem w następstwie skargi o stwierdzenie nieważności, zainteresowana instytucja mogłaby żądać naprawienia szkody, jaką poniosła z powodu stwierdzonej niezgodności z prawem.

218    Ponadto okoliczność, że instytucja kredytowa została postawiona w stan likwidacji wskutek cofnięcia jej zezwolenia i że jej dyrektorzy zostali zastąpieni przez likwidatorów jako wyłącznych przedstawicieli, nie uniemożliwia tej instytucji wniesienia skargi na decyzję o cofnięciu jej zezwolenia.

219    W konsekwencji natychmiastowe stosowanie decyzji o cofnięciu zezwolenia nie jest sprzeczne z prawem zainteresowanych podmiotów do ochrony sądowej.

220    Po trzecie, AAB Bank podniósł, że odmowa zawieszenia stosowania zaskarżonej decyzji była sprzeczna z art. 34 rozporządzenia nr 468/2014 oraz że nie była uzasadniona pilną sytuacją, ponieważ zaskarżona decyzja opierała się na uchybieniach sprzed wielu lat, z których żadne nie było kontynuowane. Podkreślił on również, że EBC, względnie FMA nie podniosły argumentów dotyczących pilnego charakteru sprawy.

221    W tym względzie należy przypomnieć, że EBC odmówił zawieszenia skutków zaskarżonej decyzji na okres trzydziestu dni ze względu na to, że uwagi AAB Banku nie mogły podać w wątpliwość zgodności z prawem tej decyzji, decyzja ta nie mogła spowodować nieodwracalnej szkody, a interes publiczny mający na celu ochronę deponentów, inwestorów i innych partnerów AAB Banku oraz stabilność systemu finansowego uzasadniał natychmiastowe stosowanie decyzji.

222    Ponadto z art. 34 rozporządzenia nr 468/2014, na mocy którego EBC może postanowić o zawieszeniu stosowania decyzji nadzorczej, nie wynika, by do niego należało wykazanie, że odmowa zawieszenia decyzji o cofnięciu zezwolenia jest uzasadniona pilną sytuacją.

223    Ponadto decyzja o zawieszeniu lub niestosowaniu decyzji o cofnięciu zezwolenia podlega, zgodnie z art. 34 rozporządzenia nr 468/2014, swobodnemu uznaniu EBC.

224    Tymczasem w świetle przyjęcia od 2010 r. dużej liczby nakazów i sankcji twierdzenie, że zarzucane AAB Bankowi uchybienia były dawne i nie były kontynuowane, nie wykazuje, by twierdzenie EBC, zgodnie z którym interes publiczny mający na celu ochronę deponentów, inwestorów i innych partnerów oraz stabilność systemu finansowego uzasadniał natychmiastowe stosowanie zaskarżonej decyzji, było dotknięte oczywistym błędem w ocenie.

225    EBC nie przekroczył zatem granic przysługującego mu zakresu uznania ani nie naruszył art. 34 rozporządzenia nr 468/2014, odmawiając zawieszenia zaskarżonej decyzji na okres trzydziestu dni.

226    W świetle powyższego zarzut trzeci jest bezzasadny.

4.      W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia prawa do obrony AAB Banku

227    W ramach tego zarzutu, który dzieli się na cztery części, AAB Bank podniósł, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 41 karty praw podstawowych oraz art. 31 i 32 rozporządzenia nr 468/2014, jako że EBC, po pierwsze, naruszył jego prawo do rzetelnego procesu i prawo do bycia wysłuchanym, po drugie, odmówił mu pełnego dostępu do akt sprawy, po trzecie, nie ustalił istotnych okoliczności, a po czwarte, naruszył jego „prawo do rozprawy”.

228    EBC kwestionuje tę argumentację.

a)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego, dotyczącej naruszenia prawa do bycia wysłuchanym i prawa do rzetelnego procesu

229    W ramach części pierwszej zarzutu czwartego AAB Bank podniósł, że FMA nie wysłuchał go przed przekazaniem EBC projektu decyzji, podczas gdy był zobowiązany to uczynić zgodnie z art. 70 ust. 4 BWG i zgodnie z prawem do bycia wysłuchanym, a EBC nie poinformował go o tym przekazaniu projektu decyzji o cofnięciu zezwolenia.

230    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 81 ust. 2 rozporządzenia nr 468/2014 zastosowanie ma prawo do bycia wysłuchanym na warunkach określonych w art. 31 tego rozporządzenia.

231    Artykuł ten stanowi, że „[p]rzed przyjęciem decyzji nadzorczej EBC skierowanej do strony, dla której praw decyzja ta może mieć bezpośrednie i niekorzystne skutki, EBC musi umożliwić stronie tej wypowiedzenie się na piśmie co do stanu faktycznego, zarzutów i podstaw prawnych mających znaczenie dla decyzji nadzorczej EBC. […] Zawiadomienie, w drodze którego EBC umożliwia stronie wypowiedzenie się, powinno wskazywać istotną treść decyzji nadzorczej EBC, jaka ma zostać wydana, oraz stan faktyczny, zarzuty i podstawy prawne, na jakich oparta jest ta decyzja”.

232    Tymczasem w niniejszej sprawie AAB Bank nie kwestionuje tego, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji został wysłuchany w przedmiocie projektu decyzji EBC przekazanego mu przezeń w dniu 14 czerwca 2019 r., zawierającego istotne okoliczności faktyczne, uzasadnienie i podstawę prawną, na których EBC zamierzał się oprzeć w zaskarżonej decyzji. W następstwie tej notyfikacji AAB Bank pismem z dnia 23 lipca 2019 r. przedstawił swoje uwagi na piśmie w przedmiocie projektu decyzji EBC, zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 31 ust. 1 rozporządzenia nr 468/2014.

233    Ponadto wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, przepis ten, który reguluje procedurę mającą zastosowanie w tej dziedzinie, w żaden sposób nie nakłada na EBC obowiązku przekazania AAB Bankowi projektu decyzji FMA.

234    W tym kontekście argument AAB Banku, zgodnie z którym EBC powinien był stwierdzić naruszenie jego praw proceduralnych wynikające z naruszenia przez FMA art. 70 ust. 4 BWG na podstawie art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013, jest pozbawiony jakiejkolwiek podstawy prawnej.

235    W związku z tym należy stwierdzić, że AAB Bank miał możliwość przedstawienia uwag w przedmiocie projektu decyzji EBC, która doprowadziła do wydania zaskarżonej decyzji, zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 468/2014.

236    W tej sytuacji okoliczność, że skarżący nie został wysłuchany w przedmiocie projektu decyzji FMA lub że EBC nie przekazał mu propozycji cofnięcia zezwolenia FMA w chwili przekazania, jest nieistotna dla sprawy.

237    W konsekwencji część pierwszą zarzutu czwartego należy oddalić.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu czwartego, opartej na naruszeniu prawa dostępu do akt

238    AAB Bank podnosi, że prawo dostępu do akt powstaje z chwilą wszczęcia przez FMA procedury nadzorczej i ma na celu umożliwienie adresatowi projektu decyzji wykonania jego prawa do bycia wysłuchanym.

239    Twierdzi on również, że jego prawo dostępu do akt nie było przestrzegane, ponieważ EBC udzielił jedynie ograniczonego dostępu do akt. Brak przekazania korespondencji wewnętrznej i korespondencji między EBC a FMA, uznanych za poufne, uniemożliwił AAB Bank weryfikację merytorycznego znaczenia ujawnionych dokumentów dla celów uzyskania dostępu do akt w odniesieniu do postępowania przed Sądem oraz zidentyfikowanie zarzutów podniesionych przez EBC i FMA.

240    W tym względzie należy przypomnieć, że prawo dostępu do akt oznacza, iż dana instytucja zapewnia zainteresowanemu przedsiębiorstwu możliwość zbadania wszystkich dokumentów znajdujących się w aktach, które mogą mieć znaczenie dla jego obrony. Dokumenty te obejmują zarówno dokumenty obciążające, jak i odciążające, z zastrzeżeniem tajemnicy handlowej innych przedsiębiorstw, dokumentów wewnętrznych oraz innych poufnych informacji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 7 stycznia 2004 r., Aalborg Portland i in./Komisja, C‑204/00 P, C‑205/00 P, C‑211/00 P, C‑213/00 P, C‑217/00 P i C‑219/00 P, EU:C:2004:6, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo).

241    Ponadto na mocy art. 32 ust. 1 i 5 rozporządzenia nr 468/2014 prawo dostępu do akt nie obejmuje informacji poufnych, które mogą zawierać dokumenty wewnętrzne EBC i właściwych organów krajowych, jak również korespondencję między EBC a właściwym organem krajowym lub między tymi organami.

242    Tymczasem, po pierwsze, AAB Bank miał dostęp do akt sprawy przed przedstawieniem uwag w przedmiocie projektu EBC, w oparciu o który została wydana zaskarżona decyzja.

243    Ponieważ termin, jaki został mu przyznany na przedstawienie uwag, wynoszący pięć tygodni, był wystarczający, aby umożliwić mu przygotowanie obrony, należy stwierdzić, że umożliwiono mu przedstawienie uwag przy użyciu akt sprawy.

244    Po drugie, należy stwierdzić, że argument AAB Banku, zgodnie z którym brak dostępu do korespondencji wewnętrznej EBC i pomiędzy FMA i EBC, która dotyczyła ustalenia faktów obciążających lub ustaleń FMA, uniemożliwił mu weryfikację merytorycznego znaczenia dokumentów ujawnionych w aktach sprawy i wskazanie zarzutów podniesionych przez EBC i FMA, nie wykazuje, że AAB Bank nie miał możliwości skutecznej obrony.

245    Skoro bowiem cofnięcie zezwolenia jest oparte na decyzjach FMA i wyrokach sądów austriackich stwierdzających istnienie naruszeń lub dopuszczenie się nieprawidłowości, a AAB Bank był adresatem tych decyzji administracyjnych lub stroną postępowań sądowych, nie może on twierdzić, że uniemożliwiono mu weryfikację merytorycznego znaczenia dokumentów lub ustalenie zarzutów podniesionych przez EBC i FMA, które opierają się na tych decyzjach lub wyrokach.

246    Ponadto w zakresie, w jakim zarzuty lub dokumenty, których znaczenie starał się zweryfikować AAB Bank, dotyczą uzupełniających ustaleń faktycznych EBC mających na celu przedstawienie kontekstu zarzucanych naruszeń, należy również stwierdzić, że w każdym razie ich przekazanie nie pozwoliłoby AAB Bankowi wykazać, że ostateczne decyzje i orzeczenia krajowe wspomniane w zaskarżonej decyzji, o których musiał on wiedzieć, nie stwierdzały popełnienia naruszeń.

247    W związku z tym ich przekazanie nie było użyteczne dla obrony AAB Banku.

248    W tych okolicznościach wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, okoliczność, że EBC nie wyjaśnił powodów, dla których dokumenty wewnętrzne i korespondencja między FMA a EBC były poufne, nie może pociągać za sobą niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

249    Z tego samego powodu nie należy uwzględnić wniosku AAB Banku o nakazanie EBC przedstawienia dokumentów uznanych dotychczas za poufne.

250    Część druga zarzutu czwartego jest zatem bezzasadna.

c)      W przedmiocie części trzeciej zarzutu czwartego, opartej na naruszeniu obowiązku ustalenia istotnych okoliczności

251    W ramach części trzeciej zarzutu czwartego AAB Bank podniósł, że EBC naruszył zasadę dobrej administracji poprzez zaniechanie określenia, zbadania i dokonania w sposób staranny i bezstronny oceny wszystkich istotnych elementów mających znaczenie dla cofnięcia zezwolenia. W tym względzie sprecyzował on, że EBC nie powinien był opierać się na okolicznościach stwierdzonych przez FMA, lecz powinien był przeprowadzić własne dochodzenie, po pierwsze, w przedmiocie naruszenia przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a po drugie, w przedmiocie istnienia odpowiedniej organizacji.

252    Po pierwsze, z art. 18 lit. f) w związku z art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 wynika, że właściwe władze mogą cofnąć udzielone zezwolenie, jeżeli instytucja kredytowa została uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849).

253    Ponadto z art. 70 ust. 4 BWG wynika, że jeżeli instytucja kredytowa narusza w szczególności przepisy BWG lub akty wydane w celu jej wykonania, FMA powinna cofnąć zezwolenie instytucji kredytowej, w przypadku gdy inne środki wymienione w BWG nie mogą zapewnić jej funkcjonowania.

254    Ponadto zgodnie z art. 31 ust. 3 akapit drugi FM-GwG w przypadku naruszenia obowiązków, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG, FMA może cofnąć zezwolenie.

255    Zgodnie z art. 14 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013, jeżeli właściwy organ krajowy, który zaproponował, by udzielić zezwolenia zgodnie z ust. 1, uznaje, że zgodnie ze stosownym prawem krajowym zezwolenie musi zostać cofnięte, przedkłada EBC propozycję w tej sprawie. W takim przypadku EBC podejmuje decyzję w sprawie proponowanego cofnięcia zezwolenia, z pełnym uwzględnieniem przyczyn uzasadniających takie cofnięcie przedstawionych przez właściwy organ krajowy.

256    Wreszcie, zgodnie z art. 83 rozporządzenia nr 468/2014 przy podejmowaniu decyzji EBC bierze pod uwagę wszystkie następujące okoliczności: „a) swoją ocenę okoliczności uzasadniających cofnięcie zezwolenia; b) projekt decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia, jeśli ma to zastosowanie; c) konsultacje z odpowiednim właściwym organem krajowym oraz, w sytuacjach gdy właściwy organ krajowy nie jest krajowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, z krajowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji […]; d) uwagi przedstawione przez instytucję kredytową zgodnie z art. 81 ust. 2 i art. 82 ust. 3”.

257    Z tych przepisów oraz z art. 4 ust. 1 i 3, oraz z art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 wynika, że w ramach swojej właściwości do cofnięcia zezwoleń instytucjom kredytowym EBC powinien w niniejszej sprawie dokonać oceny, uwzględniając w pełni przyczyny uzasadniające cofnięcie zezwolenia podniesione przez właściwy organ krajowy i po zbadaniu okoliczności uzasadniających cofnięcie zezwolenia, czy warunki przewidziane w prawie austriackim, rozpatrywane w świetle art. 18 lit. f) i art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36, zostały uznane za spełnione, to znaczy, powinien ustalić istotne okoliczności i zdecydować, czy należy je zakwalifikować jako wykazujące, że dana instytucja kredytowa została uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenie w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

258    W tym względzie sformułowanie „uznano, że instytucja dopuściła się […] naruszenia”, zawarte w art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 wymaga dokonania wykładni art. 31 ust. 3 akapit drugi FM-GwG, który transponuje ten przepis, w ten sposób, że w celu sprawdzenia, czy dana instytucja dopuściła się poważnych naruszeń przepisów, do których odsyła art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG, EBC musi oprzeć się na decyzjach właściwych organów krajowych, które wykazały popełnienie poważnych przestępstw, a nie w ten sposób, że EBC miałby sam stwierdzić, że dana instytucja kredytowa dopuściła się poważnego naruszenia.

259    W niniejszej sprawie EBC ustalił okoliczności faktyczne mające znaczenie dla cofnięcia zezwolenia, opierając się na decyzjach administracyjnych FMA, na orzeczeniach sądów austriackich, na sprawozdaniach z audytu wewnętrznego i, jak wyjaśnił w zaskarżonej decyzji, na własnej ocenie właściwej dokumentacji.

260    Stwierdził on zatem, że po dokonaniu własnej oceny zgodził się z ustaleniami FMA dotyczącymi popełnienia naruszeń, a także zakwalifikował rozpatrywane okoliczności faktyczne jako wykazujące, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2005/60 (obecnie dyrektywy 2015/849) w rozumieniu art. 67 ust. 1 lit. o) dyrektywy 2013/36 i art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG.

261    W związku z tym wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, EBC nie ograniczył się do odesłania do naruszeń stwierdzonych przez FMA w swej propozycji decyzji, lecz stwierdził, że AAB Bank został uznany za odpowiedzialny za poważne naruszenia w rozumieniu art. 34 ust. 2 i 3 FM-GwG, po przeprowadzeniu własnej oceny faktów i dowodów, którymi dysponował.

262    Co więcej, wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, ciążący na EBC obowiązek oparcia się na decyzjach krajowych wydanych przed podjęciem decyzji w sprawie propozycji cofnięcia zezwolenia w celu wykazania, że instytucja kredytowa została uznana za odpowiedzialną za poważne naruszenia, nie stoi na przeszkodzie kontroli sądowej tych naruszeń.

263    Decyzje te mogą bowiem być przedmiotem skargi do sądu krajowego, jak zresztą miało to miejsce w przypadku niektórych decyzji skierowanych do AAB Banku, uwzględnionych przez EBC.

264    W konsekwencji nie można zarzucać EBC, że sam nie stwierdził naruszeń przepisów dotyczących zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

265    Po drugie, w ramach swojej właściwości do cofnięcia zezwoleń instytucjom kredytowym EBC powinien ocenić, czy spełnione są przesłanki przewidziane w art. 70 ust. 4 BWG, to znaczy powinien ustalić istotne fakty i zdecydować, czy należy je zakwalifikować jako dowód na to, że instytucja kredytowa nie wprowadziła zasad zarządzania wymaganych przez właściwe organy zgodnie z art. 39 ust. 2, 2b, 5, art. 42 i art. 44 ust. 1 BWG.

266    W niniejszej sprawie EBC nie ograniczył się do powtórzenia w zaskarżonej decyzji stwierdzeń FMA zawartych w jej propozycji decyzji lub w środkach administracyjnych przyjętych przez FMA, lecz oparł się na własnej ocenie przestrzegania krajowych przepisów transponujących art. 74 dyrektywy 2013/36, to znaczy przepisów BWG.

267    W związku z tym wbrew temu, co twierdzi AAB Bank, EBC nie tylko oparł się na naruszeniach stwierdzonych przez FMA w propozycji decyzji, ale sam zbadał naruszenia przepisów prawa bankowego nadzoru ostrożnościowego stwierdzonych przez FMA.

268    Ponadto nie można zarzucać EBC uwzględnienia w tym celu decyzji administracyjnych FMA.

269    Artykuł 70 ust. 4 BWG, który transponuje art. 18 i 67 dyrektywy 2013/36, przewiduje bowiem, że w przypadku gdy instytucja kredytowa narusza w szczególności przepisy BWG lub akty wydane w celu jej wykonania, FMA powinna w istocie nakazać jej przywrócenie zgodności z prawem, przyjąć sankcje lub cofnąć jej zezwolenie.

270    Wynika z tego, że naruszenia BWG, które zawiera krajowe przepisy transponujące art. 74 dyrektywy 2013/36, mogą zostać stwierdzone za pomocą środków lub sankcji administracyjnych wydanych przez FMA.

271    W konsekwencji EBC nie działał z naruszeniem art. 70 ust. 4 BWG, opierając się na decyzjach właściwych organów krajowych i własnej ocenie w celu stwierdzenia naruszenia krajowych przepisów transponujących art. 74 dyrektywy 2013/36 dla celów wykazania, że AAB Bank nie wprowadził zasad zarządzania wymaganych przez właściwe władze zgodnie z przepisami BWG transponującymi art. 74 tej dyrektywy.

272    Nie można mu zatem zarzucać, że dopuścił się zaniechania określenia, zbadania i dokonania w sposób staranny i bezstronny oceny wszystkich istotnych elementów mających znaczenie dla cofnięcia zezwolenia.

273    Część trzecia zarzutu czwartego jest zatem bezzasadna.

d)      W przedmiocie części czwartej zarzutu czwartego, opartej na naruszeniu „prawa do rozprawy”

274    Zdaniem AAB Banku EBC naruszył jego prawo do dobrej administracji, ponieważ oddalił jego wniosek o umożliwienie mu ustnego przedstawienia uwag dotyczących okoliczności faktycznych, uzasadnienia i podstaw prawnych istotnych dla decyzji w ramach posiedzenia.

275    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 31 ust. 1 rozporządzenia nr 468/2014, jeżeli EBC uzna to za stosowne, może umożliwić stronom wypowiedzenie się co do stanu faktycznego, zarzutów i podstaw prawnych mających znaczenie dla jego decyzji nadzorczej podczas posiedzenia.

276    Wynika z tego, że zorganizowanie takiego posiedzenia, podczas którego uwagi mogą zostać przedstawione ustnie, jest możliwością, a nie obowiązkiem EBC.

277    Nie można mu zatem zarzucić naruszenia „prawa do rozprawy”, ponieważ takie prawo nie zostało przyznane zainteresowanym instytucjom kredytowym.

278    Ponadto AAB Bank wskazał, że FMA naruszyła jego prawo do ochrony tajemnicy handlowej, ujawniając przed Bundesverwaltungsgericht (federalnym sądem administracyjnym) dokumenty poufne związane z postępowaniem w sprawie cofnięcia zezwolenia przed zamknięciem postępowania.

279    Niezależnie od tego, czy zarzut ten jest zasadny, wystarczy stwierdzić, że nie może on pociągać za sobą niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ nie dotyczy elementów mających wpływ na treść tej decyzji.

280    Część czwarta zarzutu czwartego jest zatem bezzasadna.

281    W świetle powyższego zarzut czwarty należy oddalić.

5.      W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia prawa własności akcjonariusza wynikającego z utraty wartości gospodarczej udziałów posiadanych przez akcjonariusza w kapitale AAB Banku

282    Po pierwsze, AAB Bank podniósł, że zaskarżona decyzja spowodowała utratę wartości ekonomicznej akcji posiadanych przez akcjonariusza AAB Banku w jego kapitale i naruszyła istotę prawa własności tego akcjonariusza.

283    Po drugie, w odniesieniu do AAB Bank, ponieważ zgodnie z art. 6 ust. 4 BWG zaskarżona decyzja wywołała te same skutki co decyzja o rozwiązaniu i stanowiła bezpośrednią podstawę jego likwidacji, stanowi ona naruszenie prawa własności akcjonariusza oraz jego praw akcjonariusza.

284    W tym względzie należy przypomnieć, po pierwsze, że skarga akcjonariusza na zaskarżoną decyzję została odrzucona jako niedopuszczalna.

285    Po drugie, AAB Bank nie może podnosić na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności prawa własności, które mu nie przysługuje.

286    Ponieważ AAB Bank nie może powoływać się na prawo własności swojego akcjonariusza, zarzut piąty należy oddalić.

6.      W przedmiocie wniosku AAB Banku o zastosowanie środków organizacji postępowania

287    Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 kwietnia 2021 r. AAB Bank złożył wniosek o zastosowanie środków organizacji postępowania, w którym zażądał od Sądu zezwolenia stronom na uzupełnienie ich argumentacji poprzez przedstawienie uwag dotyczących zasadniczo austriackich decyzji administracyjnych i orzeczeń sądowych odnoszących się do sytuacji w dniu wydania zaskarżonej decyzji, które mogłyby podważyć jej uzasadnienie.

288    EBC przedstawił swoje uwagi w przedmiocie tego wniosku.

289    W tym względzie, ponieważ AAB Bank nie wskazał decyzji, które uważa za istotne dla niniejszej skargi, i nie przedstawił ich Sądowi, należy stwierdzić, że nie wykazał on znaczenia decyzji, na które powołuje się w niniejszej skardze.

290    W tych okolicznościach należy oddalić wniosek AAB Banku o zastosowanie środków organizacji postępowania.

291    Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy oddalić w całości.

IV.    W przedmiocie kosztów

292    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy ich obciążyć ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez EBC, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych, zgodnie z jego żądaniem.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Anglo Austrian AAB AG i Belegging-Maatschappij „Far-East” BV pokrywają oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC), w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

Papasavvas

Costeira

Kancheva

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 czerwca 2022 r.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.