WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 19 marca 2013 r.(*)
Unia celna – Przywóz bananów pochodzących z Ekwadoru – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych – Wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych – Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – Błąd organów celnych – Oczywiste zaniedbanie osoby zainteresowanej
W sprawie T‑324/10
Firma Léon Van Parys NV, z siedzibą w Antwerpii (Belgia), reprezentowana początkowo przez P. Vlaemmincka oraz A. Hubert, a następnie przez adwokatów P. Vlaemmincka, R. Verbekego oraz J. Auwerx,
strona skarżąca,
popierana przez:
Królestwo Belgii, reprezentowane przez J.C. Halleux oraz M. Jacobs, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata P. Vander Schueren,
interwenient,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez L. Keppenne oraz F. Wilmana, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 2858 wersja ostateczna z dnia 6 maja 2010 r., stwierdzającej, że zaksięgowanie retrospektywne należności celnych przywozowych jest zasadne, jak też zasadne jest umorzenie należności celnych względem jednego dłużnika, lecz nie jest ono zasadne w stosunku do innego dłużnika w szczególnej sytuacji,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood, prezes, F. Dehousse i J. Schwarcz (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: J. Plingers, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 listopada 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
1 W okresie od dnia 22 czerwca 1998 r. do dnia 8 listopada 1999 r. skarżąca, Firma Léon Van Parys NV, złożyła za pośrednictwem swojego agenta celnego 116 zgłoszeń celnych przywozowych dotyczących bananów pochodzących z Ekwadoru w urzędzie celnym w Antwerpii (Belgia).
2 Zgłoszeniom przywozowym towarzyszyło 221 pozwoleń na przywóz, wydanych, jak się wydaje, przez Królestwo Hiszpanii, które to pozwolenia umożliwiały przywóz bananów do Wspólnoty Europejskiej w ramach kontyngentu taryfowego przy zastosowaniu obniżonej stawki celnej w wysokości 75 EUR za tonę na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów (Dz.U. L 47, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 3290/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie dostosowań i przejściowych uzgodnień wymaganych w sektorze rolnym w celu wprowadzenia w życie porozumień zawartych w ramach wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej (Dz.U. L 349, s. 105), w okresie do dnia 31 grudnia 1998 r., oraz na mocy rozporządzenia nr 404/93 i rozporządzenia Komisji (WE) nr 2362/98 z dnia 28 października 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 404/93 w odniesieniu do przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 293, s. 32) w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r.
3 W piśmie z dnia 1 lutego 2000 r. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) poinformował belgijskie organy celne, że fałszywe pozwolenia na przywóz pochodzące z Hiszpanii, na których znajdowały się fałszywe pieczęcie właściwych hiszpańskich organów umieszczone przy sporządzeniu tych dokumentów, zostały wykorzystane przy przywozie bananów do Wspólnoty. W ramach dochodzenia organy celne stwierdziły, że 221 pozwoleń na przywóz przedstawionych przez skarżącą w urzędzie celnym w Antwerpii w okresie od dnia 22 czerwca 1998 r. do dnia 8 listopada 1999 r. odpowiadało fałszywym hiszpańskim pozwoleniom.
4 W dniu 5 lipca 2002 r. belgijski organ administracji celnej i akcyzowej sporządził sprawozdanie ujmujące dokonane ustalenia, które zostało przekazane w szczególności skarżącej i agentowi celnemu (zwane dalej „sprawozdaniem z dnia 5 lipca 2002 r.”). Ze sprawozdania z dnia 5 lipca 2002 r. wynika, że 233 pozwolenia na przywóz wykorzystane przez skarżącą odpowiadają fałszywym hiszpańskim pozwoleniom, w tym 221 z tych pozwoleń zostało przedstawionych w Antwerpii, a 12 w Hamburgu (Niemcy). Co się tyczy okresu od dnia 1 stycznia do dnia 8 listopada 1999 r., dotyczyło to 107 pozwoleń, z których wszystkie zostały przedstawione przez skarżącą w urzędzie celnym w Antwerpii.
5 W piśmie z dnia 26 lipca 2002 r. belgijski organ administracji celnej i akcyzowej nakazał skarżącej i agentowi celnemu zapłatę kwoty w wysokości 7 084 967,71 EUR za przywóz bananów w okresie od dnia 1 stycznia 1998 r. do dnia 8 listopada 1999 r., odpowiadającej zastosowaniu stawki celnej w wysokości 850 EUR za przywiezioną tonę, na podstawie art. 18 ust. 2 rozporządzenia nr 404/93.
6 W dniu 28 listopada 2003 r. belgijski organ administracji celnej i akcyzowej sporządził dodatkowe sprawozdanie (zwane dalej „dodatkowym sprawozdaniem”), stwierdzające w szczególności uzyskanie pomocy sądowej w Portugalii, Hiszpanii i we Włoszech w ramach dochodzenia w przedmiocie fałszywych hiszpańskich pozwoleń na przywóz.
7 Po zakwestionowaniu przez skarżącą i agenta celnego retrospektywnego pokrycia należności celnych, którymi zostali oni obciążeni, belgijski organ administracji celnej i akcyzowej uznał, że należy uwzględnić wniosek o niedokonywanie retrospektywnego pokrycia i o umorzenie należności celnych, i pismem z dnia 14 grudnia 2007 r. przekazał akta Komisji Wspólnot Europejskich w celu podjęcia przez nią decyzji na podstawie art. 871 i 905 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1).
8 W piśmie z dnia 14 grudnia 2007 r. belgijski organ administracji celnej i akcyzowej był zdania, że nie mógł on zastosować w niniejszym przypadku art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) (zwanego dalej „WKC”), ponieważ nie było wystarczających dowodów pozwalających na uznanie błędu organów państw członkowskich lub Komisji. Natomiast organ ten uznał, że należy dokonać umorzenia należności celnych, na podstawie art. 239 WKC, gdyż występuje szczególna sytuacja w rozumieniu tego przepisu, a skarżąca i agent celny nie dopuścili się oczywistego zaniedbania.
9 W dniach 5 maja 2008 r., 18 i 26 listopada 2008 r., 15 stycznia 2009 r. i 4 marca 2010 r., Komisja przekazała belgijskiemu organowi administracji celnej i akcyzowej wnioski o udzielenie dodatkowych informacji, a organ ten udzielił odpowiedzi na każdy z tych wniosków.
10 W piśmie z dnia 8 stycznia 2010 r. Komisja na podstawie art. 906a rozporządzenia nr 2454/93 poinformowała belgijski organ administracji celnej i akcyzowej i skarżącą, że zamierza przyjąć decyzję odmowną w przedmiocie wniosku o umorzenie należności celnych. W piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. skarżąca przedstawiła uwagi.
11 Przypadek skarżącej został zbadany zgodnie z art. 873 i 907 rozporządzenia nr 2454/93 przez grupę ekspertów składającą się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich na spotkaniu, które odbyło się w dniu 12 kwietnia 2010 r.
12 Na mocy decyzji C(2010) 2858 wersja ostateczna z dnia 6 maja 2010 r. Komisja uwzględniła retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych (art. 1 ust. 1) oraz umorzenie należności celnych względem jednego dłużnika, agenta celnego (art. 1 ust. 2), lecz nie względem drugiego dłużnika, skarżącej, w szczególnej sytuacji (art. 1 ust. 3) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
13 W motywach 4 i 5 zaskarżonej decyzji wskazano, że w odniesieniu do przywozu bananów w 1998 r. Komisja zezwoliła belgijskim organom celnym na podjęcie samodzielnej decyzji o ewentualnym umorzeniu należności celnych, ponieważ w sprawie dotyczącej częściowo porównywalnego przypadku w zakresie stanu faktycznego i prawnego uznała ona, że retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych oraz dokonanie ich umorzenia było uzasadnione. Z motywu 6 zaskarżonej decyzji wynika, że decyzja ta dotyczy wyłącznie przywozów dokonanych od dnia 1 stycznia do dnia 8 listopada 1999 r. i związanych z tym należności celnych przywozowych w kwocie 3 628 248,48 EUR.
14 Co się tyczy przywozów dokonanych w 1999 r., Komisja zauważyła w motywie 11 zaskarżonej decyzji, że przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu przywożonych produktów agent celny przedstawił pozwolenia na przywóz wydane, jak się zdaje, przez organy hiszpańskie, które to pozwolenia skarżąca uzyskała od dwóch hiszpańskich przedsiębiorstw za pośrednictwem portugalskiego przedsiębiorcy (zwanego dalej „M”). Komisja stwierdziła, że skarżąca nie figurowała na pozwoleniach, ponieważ zakupiła ona wyłącznie prawo do posługiwania się nimi, a nie była ich nabywcą. Ponadto zgodnie z motywem 11 zaskarżonej decyzji większość omawianych pozwoleń miała być przeznaczona dla „nowych” podmiotów w rozumieniu art. 7 rozporządzenia nr 2362/98, podczas gdy niewielka ich ilość należała do „zasiedziałych” podmiotów gospodarczych w rozumieniu art. 3 tego rozporządzenia.
15 Komisja w motywie 32 zaskarżonej decyzji uznała, że powinna dokonać retrospektywnego zaksięgowania należności celnych podlegających, zgodnie z prawem, zapłacie z uwagi na to, że w niniejszym przypadku nie można uznać, iż organy celne popełniły jakikolwiek błąd. Na poparcie tego Komisja zauważyła w motywie 26, że przyznanie uprzywilejowanego traktowania taryfowego, przewidzianego w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 404/93, zmienionego rozporządzeniem nr 3290/94, było uzależnione od przedstawienia pozwoleń na przywóz, lecz hiszpańskie organy stwierdziły, iż pozwolenia stosowane przez skarżącą nie były wydane przez te organy. Zdaniem Komisji chodziło zatem o fałszywe pozwolenia. W tej sytuacji Komisja uznała w motywie 27, że hiszpańskie organy nie mogły popełnić błędu w zakresie, w jakim nie brały udziału w wydawaniu tych pozwoleń. W motywie 28 Komisja wskazała na podejrzenia przemawiające za udziałem urzędnika hiszpańskiego organu administracji w oszustwie, które to podejrzenia zostały następnie rozwiane w wyniku wymiany pism między OLAF‑em a hiszpańskimi organami sądowymi. Wreszcie Komisja w motywach 29–31 oddaliła argumenty skarżącej dotyczące niemożności dokonywania przez podmioty gospodarcze kontroli, czy przedsiębiorstwa, którym zostały wydane pozwolenia, były rzeczywiście zarejestrowane i czy pozwolenia oraz figurujące na nich pieczęcie były autentyczne, z uwagi na fakt, że krajowe organy nie miały możliwości dokonania kontroli, a w braku kontroli przez organy wspólnotowe żadna z tych okoliczności nie stanowiła błędu organów celnych.
16 Ponieważ trzy przesłanki ustanowione w art. 220 ust. 2 lit. b) WKC mają kumulatywny charakter, Komisja w motywie 33 zaskarżonej decyzji uznała, że nie należy badać przesłanek innych niż występowanie błędu organów celnych.
17 W dalszej części zaskarżonej decyzji Komisja zbadała, czy przesłanki ustanowione w art. 239 WKC w celu dokonania umorzenia należności celnych przywozowych zostały spełnione.
18 W motywach 37–51 zaskarżonej decyzji Komisja zbadała, czy zaistniała szczególna sytuacja, stanowiąca pierwszą przesłankę umorzenia należności celnych przywozowych. Przypomniała ona najpierw w motywie 38 zasadę, zgodnie z którą przedstawienie nawet w dobrej wierze sfałszowanych dokumentów nie stanowi samo w sobie szczególnej sytuacji uzasadniającej umorzenie należności celnych. Komisja zauważyła w motywie 39, że podstawą wniosku o umorzenie złożonego przez skarżącą i agenta celnego było nie tylko istnienie fałszywych pozwoleń na przywóz, lecz również zasadniczo braki w nadzorze kontyngentu taryfowego na przywóz bananów, co skarżąca i agent celny zarzucali Komisji. Instytucja ta przypomniała w pkt 40–44 uregulowania prawne, z których wynikały różne zobowiązania ciążące na niej i na państwach członkowskich przy zarządzania kontyngentem taryfowym. W motywach 45–49 Komisja przedstawiła nieprawidłowości stwierdzone przy zarządzaniu kontyngentem taryfowym, w szczególności, po pierwsze, brak wykrycia przekroczenia wskazanego kontyngentu przy przywozie bananów objętych pozwoleniami na przywóz, oraz po drugie, niewystarczający charakter środków ostrożności hiszpańskich organów przy wydawaniu pozwoleń na przywóz, w szczególności przy przekazywaniu informacji dotyczących wzoru pieczęci używanej przy sporządzaniu tych pozwoleń. Następnie Komisja uznała, że takie okoliczności wykraczały poza normalne ryzyko handlowe, jakie powinien ponosić podmiot gospodarczy, i że stanowiły one zatem szczególną sytuację w rozumieniu art. 239 WKC.
19 Co się tyczy drugiej przesłanki umorzenia należności celnych przywozowych, Komisja zbadała trzy warunki, w świetle których można przyjąć brak oszustwa i oczywistego zaniedbania. W odniesieniu do pierwszego warunku dotyczącego złożoności przepisów Komisja uznała w motywie 53, że nie należy dokonywać oceny w tym zakresie, gdyż dług celny powstał w wyniku sfałszowania pozwoleń na przywóz, a nie błędnego zastosowania przepisów. Jeśli chodzi o warunek dotyczący doświadczenia zainteresowanego podmiotu, Komisja w motywach 54–56 stwierdziła, że został on spełniony.
20 Komisja uznała natomiast, że skarżąca nie wykazała się należytą starannością. Komisja opisała stan faktyczny, w ramach którego doszło do wykorzystania sfałszowanych pozwoleń na przywóz. W motywie 58 przypomniała ona mechanizm wprowadzony zasadniczo w tym celu, aby „zasiedziałe” podmioty gospodarcze mogły dokonywać przywozu większej ilości bananów niż ilość wynikająca z pozwoleń na przywóz, które podmioty te posiadają, a polegający na tym, że taki podmiot sprzedaje banany przed ich przywozem podmiotowi posiadającemu pozwolenie na przywóz, który z kolei odsprzedaje je temu pierwszemu podmiotowi po dokonaniu przywozu i dopuszczeniu towarów do swobodnego obrotu. W motywie 59 Komisja stwierdziła, że w 1999 r., po pierwsze, banany przywożone przez skarżącą były dopuszczone do swobodnego obrotu przez agenta celnego zgodnie z jej wskazówkami, oraz po drugie, banany nie zostały sprzedane właścicielowi pozwolenia na przywóz wskazanemu jako odbiorca towarów na zgłoszeniu dopuszczenia do swobodnego obrotu. Ponadto agent celny naliczał zawsze względem skarżącej należności celne.
21 Komisja przedstawiła następnie różne okoliczności, w świetle których uznała, że skarżąca nie wykazała się starannością w działaniu. Po pierwsze, zauważyła ona w motywie 60 brak wskazówek świadczących o kontaktach między skarżącą a przedsiębiorstwami przedstawianymi jako właściciele pozwoleń na przywóz, podczas gdy zdaniem Komisji takie kontakty wydają się niezbędne do dopuszczenia towarów do swobodnego obrotu, gdyż nazwa tych przedsiębiorstw widniała na zgłoszeniu dopuszczenia do swobodnego obrotu, co mogło powodować powstanie ich odpowiedzialności. Komisja uznała w motywach 60 i 61, że gdyby skarżąca skontaktowała się z tymi przedsiębiorstwami, okazałoby się, iż nie wiedziały one o sprzedaży prawa do korzystania z pozwoleń wydanych na ich rzecz, a stosowany mechanizm i brak kontaktów wskazywały na to, że skarżąca była gotowa na podjęcie ryzyka dokonania przywozu bananów w ramach kontyngentu taryfowego. Po drugie, Komisja zwróciła uwagę na stosunki handlowe pomiędzy skarżącą a M, podkreślając okoliczność, że negocjacje dotyczące sprzedaży pozwoleń na przywóz odbywały się bezpośrednio między nimi (motyw 62), że zapłata skarżącej została dokonana na osobiste konto M, a nie na konto jego pracodawcy (motyw 63), a skarżąca nie przedstawiła potwierdzenia, iż M otrzymywał pozwolenia na przywóz wysyłane mu przez Komisję, podczas gdy właściciele tych pozwoleń powinni je odzyskać w celu uzyskania wpłaconych gwarancji (motyw 64). Po trzecie, Komisja zauważyła, że zakup możliwości korzystania z pozwoleń następował za pośrednictwem faktur pro forma, wysyłanych przez dwa hiszpańskie przedsiębiorstwa, a faktury były wysyłane faksem z nieznanego adresu lub przez nieznane osoby, przy czym cały ten mechanizm działania, który, jak się zdaje, nie budził żadnych wątpliwości po stronie skarżącej, nie należy do normalnych handlowych praktyk.
22 Komisja uznała w motywie 67 zaskarżonej decyzji, że skarżąca nie wykazała się starannością, jakiej można oczekiwać od doświadczonego podmiotu, a zatem nie można uznać po jej stronie braku oczywistego zaniedbania. Natomiast jej zdaniem agent celny skarżącej nie popełnił oszustwa ani nie dopuścił się oczywistego zaniedbania i może zatem skorzystać z umorzenia należności celnych przywozowych.
Przebieg postępowania i żądania stron
23 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 11 sierpnia 2010 r., skarżąca wniosła niniejszą skargę.
24 Jako że skład izb Sądu uległ zmianie, sprawa przydzielona początkowo siódmej izbie została przydzielona w dniu 23 września 2010 r. drugiej izbie.
25 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 3 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
26 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
27 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 19 listopada 2010 r., Królestwo Belgii, zgodnie z art. 115 regulaminu postępowania przed Sądem, wniosło o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta po stronie skarżącej.
28 Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2011 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił Królestwo Belgii do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej.
29 Na poparcie żądań skarżącej Królestwo Belgii wnosi w istocie do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 3 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
30 Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 15 kwietnia 2011 r. Komisja przedstawiła odpowiedź na uwagi Królestwa Belgii, a skarżąca ze swej strony nie przedstawiła uwag.
31 W ramach środków organizacji postępowania Sąd zadał stronom szereg pytań i zwrócił się do stron o przedstawienie dokumentów. Strony udzieliły odpowiedzi pismami złożonymi w dniu 18 października 2012 r. przez skarżącą i w dniu 19 października 2012 r. przez Komisję.
Co do prawa
32 Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów: naruszenie traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 239 WKC, przepisów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1442/93 z dnia 10 czerwca 1993 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze dotyczące zasad przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 142, s. 6) oraz rozporządzenia nr 2362/98, praktyk handlowych uznanych przez Światową Organizację Handlu (WTO), dokonanie błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych oraz naruszenie mocy dowodowej przedstawionych dowodów; naruszenie traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 239 WKC i zasady proporcjonalności; naruszenie traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 239 WKC, dawnego art. 211 WE, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i ogólnej zasady prawa patere legem quam ipse fecisti; naruszenie traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 239 WKC oraz zasady równości; naruszenie traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 220 ust. 2 lit. b) WKC; naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, a w szczególności prawa do obrony.
33 Należy zbadać w pierwszej kolejności zarzuty piąty i szósty skargi, dotyczące retrospektywnego pokrycia należności celnych na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) WKC.
W przedmiocie stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) WKC
34 Na wstępie należy przypomnieć, że art. 220 ust. 2 lit. b) WKC uzależnia odstąpienie przez organy krajowe od retrospektywnego pokrycia od spełnienia kumulatywnie trzech przesłanek. W przypadku spełnienia tych trzech przesłanek dłużnik może żądać odstąpienia od retrospektywnego pokrycia należności celnych (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 14 listopada 2002 r. w sprawie C‑251/00 Ilumitrónica, Rec. s. I‑10433, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).
35 Przede wszystkim konieczne jest, aby należności celne nie zostały pobrane w wyniku błędu samych właściwych organów. Następnie niezbędne jest, aby błąd popełniony przez te organy nie mógł zostać w racjonalny sposób wykryty przez działającego w dobrej wierze dłużnika, pomimo posiadanego przez niego doświadczenia zawodowego i dochowania w tym celu należytej staranności. Wreszcie dłużnik musi przestrzegać wszystkich przepisów obowiązujących w zakresie zgłoszenia celnego (zob. analogicznie ww. w pkt 34 wyrok w sprawie Ilumitrónica, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).
36 Występowanie tych przesłanek powinno być oceniane w świetle celu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC, jakim jest ochrona uzasadnionych oczekiwań dłużnika w zakresie ogółu okoliczności uwzględnianych w decyzji o dokonaniu bądź nie retrospektywnego pokrycia należności celnych (zob. analogicznie ww. w pkt 34 wyrok w sprawie Ilumitrónica, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
37 Właśnie w świetle tych kryteriów należy zbadać zarzuty piąty i szósty skargi.
W przedmiocie zarzutu piątego, opartego na naruszeniu traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 220 ust. 2 lit. b) WKC
38 Zarzut piąty skargi dzieli się na trzy części. Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że brak udziału hiszpańskich organów w wydawaniu sfałszowanych pozwoleń na przywóz nie może być potwierdzony z całą pewnością. Po drugie, jej zdaniem istnieje związek między wysokością żądanych należności celnych a błędami popełnionymi przez Komisję przy zarządzaniu kontyngentem taryfowym. Po trzecie, Komisja nie zbadała innych przesłanek stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) WKC, które są w niniejszym przypadku spełnione.
39 Komisja kwestionuje argumentację skarżącej, a Królestwo Belgii nie zajęło stanowiska w przedmiocie tego zarzutu.
– Ustalenia dokonane przez Komisję
40 W zaskarżonej decyzji Komisja zbadała, czy było możliwe odstąpienie od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych, ograniczając się do zbadania, czy jedna z przesłanek stosowania tego środka, obejmująca wystąpienie błędu hiszpańskich organów, została spełniona.
41 W motywach 26 i 27 zaskarżonej decyzji Komisja zauważyła, po pierwsze, że przyznanie uprzywilejowanego traktowania taryfowego było uzależnione od przedstawienia pozwolenia na przywóz, po drugie, że hiszpańskie organy poinformowały, iż nie wydały one spornych pozwoleń, a zatem pozwolenia te były sfałszowane, a po trzecie, że w tych okolicznościach, nie można „mówić” o błędzie ze strony rzeczonych organów, które nie brały udziału w wydawaniu tych pozwoleń.
42 Komisja zwróciła uwagę w motywie 28 zaskarżonej decyzji, że hipoteza udziału hiszpańskich organów w oszustwie, podniesiona na początku dochodzenia, została zarzucona w wyniku wymiany pism pomiędzy OLAF‑em a hiszpańskimi organami sądowymi.
43 W motywach 29–31 zaskarżonej decyzji Komisja udzieliła odpowiedzi na argumenty skarżącej. Zdaniem Komisji nie mogły stanowić błędu organów celnych okoliczności obejmujące, po pierwsze, fakt, że podmioty gospodarcze nie miały możliwości kontrolowania, czy właściciele pozwoleń na przywóz byli rzeczywiście zarejestrowanymi podmiotami oraz czy pozwolenia i figurujące na nich pieczęcie były autentyczne, po drugie, fakt, że organy krajowe nie mogły dokonać kontroli, oraz po trzecie, fakt, iż brak było kontroli ze strony organów Unii Europejskiej.
– W przedmiocie części pierwszej zarzutu piątego
44 Skarżąca twierdzi, że brak błędu ze strony hiszpańskich organów nie został wykazany z całą pewnością. Opiera się ona zasadniczo na sprawozdaniach belgijskiego organu administracji celnej i akcyzowej, dokumencie roboczym OLAF‑u oraz elementach postępowania karnego zakończonego wyrokiem Tribunale civile e penale di Ravenna (sądu cywilnego i karnego w Rawennie, Włochy) z dnia 6 października 2004 r., z którego wynika współudział hiszpańskich urzędników w wydawaniu fałszywych pozwoleń.
45 W tym argumencie skarżąca zarzuca Komisji, że nie wykazała ona braku błędu ze strony organów celnych zgodnie z art. 220 ust. 2 lit. b) WKC. Tymczasem, jak zauważa Komisja, mechanizm odstąpienia od retrospektywnego pokrycia należności celnych zakłada, że istnienie błędu zostanie wykazane. Pierwsza część zarzutu piątego jest zatem oparta na założeniu sprzecznym z art. 220 ust. 2 lit. b) WKC, które to założenie w każdym razie nie pozwala na wykazanie istnienia błędu.
46 Ponadto analiza argumentów skarżącej i dokumentów, na których skarżąca się opera, nie pozwala na podważenie tego wniosku.
47 W pierwszej kolejności skarżąca opiera się na dodatkowym sprawozdaniu dotyczącym dochodzenia OLAF‑u, w toku którego to dochodzenia wskazano na zaistnienie kradzieży pozwoleń na przywóz w hiszpańskim sekretariacie generalnym handlu zagranicznego. Tymczasem z dokumentu roboczego OLAF‑u z dnia 22 września 2000 r. wynika, że zdarzenie to miało miejsce pod koniec 1999 r., a skradzione pozwolenia były wykorzystywane w dwóch pierwszych trymestrach 2000 r. Nie może zatem chodzić o sporne pozwolenia przedstawione w odniesieniu do przywozów, z których ostatni miał miejsce w dniu 8 listopada 1999 r., gdyż ostatnie pozwolenia wykorzystane przy tej okazji zgodnie z ich treścią wskazywały jako rzekomą datę ich wydania dzień 23 września 1999 r.
48 W drugiej kolejności skarżąca odwołuje się do wyroku Tribunale civile e penale. Jednakże sąd ten ograniczył się do wskazania na rozważaną przez OLAF hipotezę ewentualnej korupcji ze strony urzędnika hiszpańskiego ministerstwa handlu zagranicznego oraz na okoliczność, iż OLAF zwrócił się do hiszpańskich organów sądowych. Sąd ten sam nie stwierdził faktów świadczących o korupcji hiszpańskiego urzędnika, przyznając, że w dniu wydania wyroku dochodzenie karne było w Hiszpanii nadal w toku.
49 W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi, że brak błędu hiszpańskich organów nie został wykazany, ponieważ jej zdaniem nie zostało udowodnione istnienie między OLAF‑em a hiszpańskimi organami sądowymi korespondencji dotyczącej braku udziału hiszpańskiego urzędnika w zarzucanych faktach. Tymczasem pismo z dnia 20 października 2005 r., skierowane przez hiszpańskie organy sądowe do OLAF‑u, potwierdza brak udziału hiszpańskich urzędników w sprawie dotyczącej fałszywych pozwoleń na przywóz. Ponadto Komisja w dniu 28 stycznia 2010 r. w ramach postępowania administracyjnego wysłała skarżącej kopię tego pisma.
50 O ile skarżąca odnosi się do licznych dowodów świadczących o udziale hiszpańskich urzędników w wydawaniu fałszywych pozwoleń, o tyle należy stwierdzić, że z akt sprawy nie wynika, iż dowody takie istniały, ponieważ zarówno dokument roboczy OLAF‑u z dnia 22 września 2000 r., jak i dodatkowe sprawozdanie i wyrok Tribunale civile e penale z dnia 6 października 2004 r. mówią co najwyżej o tego rodzaju hipotezie.
51 W czwartej kolejności skarżąca wskazuje w replice na istnienie różnych zachowań, które uznaje za błędy przypisywane hiszpańskim organom: wystawienie pozwoleń na przywóz in blanco; brak przekazania niektórych informacji Komisji, takich jak kradzież formularzy pozwoleń na przywóz lub pieczęci używanych przez te organy czy też brak informacji o zmianie pieczęci używanej przez te organy.
52 Po pierwsze, należy przypomnieć, że kradzież pozwoleń na przywóz nie ma żadnego wpływu na niniejszy spór (zob. pkt 47 powyżej) i że rzekoma kradzież pieczęci w hiszpańskich organach administracji nie została wykazana, gdyż żaden element w aktach sprawy nie potwierdza tego faktu, a skarżąca nie cytuje żadnego dokumentu w tym względzie.
53 Po drugie, niepoinformowanie Komisji o zmianie używanej pieczęci stanowi uchybienie ze strony hiszpańskich organów, którego nie można jednak uznać za błąd będący u podstaw braku zaksięgowania należności celnych podlegających, zgodnie z prawem, zapłacie, gdyż tylko czynne działanie organów powoduje powstanie prawa do odstąpienia od retrospektywnego pokrycia (zob. ww. w pkt 34 wyrok w sprawie Ilumitrónica, pkt 38, 42 i przytoczone tam orzecznictwo).
54 Po trzecie, skarżąca nie odsyła do żadnej szczegółowej informacji lub żadnego szczegółowego dokumentu w przedmiocie udostępnienia przez hiszpańskie organy pozwoleń na przywóz in blanco, ograniczając się do wskazania, że taka okoliczność wynika z dokumentu roboczego OLAF‑u z dnia 22 września 2000 r. Należy zauważyć, że OLAF stwierdził, iż hiszpańskie organy prowadziły sprzedaż blankietów pozwoleń na przywóz oraz że stosowania tego systemu zaprzestano w 1999 r. z uwagi na ryzyko nadużyć, jakie stanowił. Jeżeli taka okoliczność została uznana przez hiszpańskie organy za stanowiącą ryzyko nadużycia, nie może ona sama w sobie świadczyć o błędzie organów celnych.
55 Dlatego należy oddalić pierwszą część zarzutu piątego.
– W przedmiocie części drugiej zarzutu piątego
56 Skarżąca zarzuca Komisji, że w ramach zarządzania kontyngentem taryfowym popełniła ona błędy, które należy uwzględnić przy stosowaniu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC.
57 Komisja podnosi, że nie należy ona do organów celnych, których błędy są uwzględniane przy stosowaniu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC.
58 Artykuł 220 ust. 2 lit. b) WKC przewiduje, że odstąpienie od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych jest możliwe, wyłącznie jeżeli kwota należności prawnie należnych nie została zaksięgowana w następstwie błędu samych organów celnych.
59 W ramach przepisów obowiązujących przed WKC Trybunał orzekł, że w braku szczegółowej i wyczerpującej definicji „właściwych organów” nie tylko organy właściwe w zakresie dokonania pokrycia, lecz również każdy inny organ, który w ramach swoich kompetencji dostarcza informacji uwzględnianych przy pokrywaniu należności celnych i może zatem wzbudzać uzasadnione oczekiwania dłużnika, powinien być uznany za „właściwy organ” (ww. w pkt 34 wyrok Ilumitrónica, pkt 40).
60 Ponadto z art. 4 pkt 3 WKC wynika, że „organy celne” oznaczają organy uprawnione między innymi do stosowania przepisów prawa celnego. Wynika stąd, że chodzi o organy administracji państw członkowskich, a także państw trzecich, które mają zapewnić dozór celny i kontrolę celną zgodnie z definicjami tych zadań zawartymi w art. 4 pkt 13 i 14 WKC. O ile Komisja odgrywa rolę w zarządzaniu kontyngentem taryfowym umożliwiającym przywóz bananów z zastosowaniem obniżonej stawki należności celnych, o tyle nie może być ona z tego powodu uznana za organ celny w rozumieniu WKC. W związku z tym ewentualne błędy popełnione przez Komisję w tych ramach nie mogą spowodować powstania prawa do odstąpienia od retrospektywnego pokrycia na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) WKC.
61 Wreszcie należy oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym okoliczność, że Komisja nie jest organem celnym, nie jest wystarczająca do wykluczenia błędów z jej strony, gdyż art. 220 ust. 2 lit. b) WKC stanowi klauzulę słuszności, która uniemożliwia karanie podmiotów gospodarczych za błędy organów. Gdyby argument ten został uznany, prowadziłoby to Sąd do wykluczenia stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) WKC w celu zastosowania klauzuli słuszności, co do której przepisy celne przewidują, że jest ona istotna nie na etapie retrospektywnego pokrycia, lecz później, przy stosowaniu art. 239 WKC.
62 Dlatego też należy oddalić część drugą zarzutu piątego.
– W przedmiocie części trzeciej zarzutu piątego
63 Prawdą jest, jak twierdzi skarżąca, że Komisja po zbadaniu, czy można zarzucić hiszpańskim organom popełnienie błędu, wyraźnie przyznała w motywie 33 zaskarżonej decyzji, że nie należy sprawdzać, czy dwie pozostałe przesłanki stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) WKC zostały spełnione. Jednakże ponieważ przesłanki ustanowione w tym artykule mają kumulatywny charakter, Komisja nie musiała badać tych innych przesłanek stosowania, gdyż pierwsza przesłanka nie była w każdym razie spełniona (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 9 czerwca 1998 r. w sprawach połączonych T‑10/97 i T‑11/97 Unifrigo i CPL Imperial 2 przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2231, pkt 65).
64 W rezultacie należy oddalić część trzecią zarzutu piątego i w związku z tym zarzut piąty w całości.
W przedmiocie zarzutu szóstego, opartego na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych i w szczególności prawa do obrony
65 Skarżąca twierdzi, że zwróciła się do OLAF‑u o udostępnienie wszystkich dokumentów lub informacji dotyczących ewentualnego współudziału w wydawaniu fałszywych pozwoleń. Jednakże większość żądanych dokumentów nie została jej nigdy udostępniona, nawet po interwencji Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, który zaproponował ugodowe rozwiązanie, jakiemu OLAF jeszcze się nie podporządkował. Wszystkie próby skarżącej zmierzające do uzyskania dalszych informacji i podjęcia obrony przed retrospektywnym pokryciem zostały odrzucone w zakresie zasadniczych dokumentów dotyczących ewentualnych fałszerstw i współudziału hiszpańskich organów. W tym zakresie skarżąca twierdzi, że jej prawo do obrony zostało poważnie naruszone.
66 Komisja kwestionuje argumentację skarżącej, natomiast Królestwo Belgii nie zajęło stanowiska w przedmiocie tego zarzutu.
67 W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca OLAF‑owi, że ten nie zapewnił jej pełnego dostępu do żądanych dokumentów. Jej zdaniem informacje, których udostępnienia jej odmówiono, były zasadnicze w celu ustalenia istnienia błędu hiszpańskich organów w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC.
68 W zakresie, w jakim argumentacja skarżącej jest skierowana przeciwko decyzjom, na mocy których OLAF odmówił pełnego dostępu do żądanych dokumentów, podjętych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43), należy stwierdzić, że z akt sprawy wynika, iż na mocy decyzji z dnia 26 października i 3 grudnia 2004 r. OLAF udzielił odpowiedzi na przedstawione przez skarżącą dwa wnioski potwierdzające w przedmiocie dostępu. Ponadto skarżąca nie kwestionuje, że nie wniosła, jak zauważyła Komisja, na te decyzje skargi na drodze sądowej. W rezultacie okoliczność, że OLAF odmówił pełnego dostępu do żądanych dokumentów, jest bez znaczenia w niniejszym sporze.
69 W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że jej prawo do obrony zostało poważnie naruszone, gdyż nie mogła ona uzyskać informacji, które chciała otrzymać w zakresie podnoszonego fałszowania spornych pozwoleń na przywóz oraz możliwego współudziału w ramach hiszpańskich organów.
70 Należy przypomnieć, że na mocy zasady zachowania prawa do obrony Komisja nie może wyłącznie decydować, jakie dokumenty są przydatne dla zainteresowanej strony do celów postępowania dotyczącego odstąpienia od retrospektywnego pokrycia. W aktach administracyjnych mogą znajdować się dokumenty zawierające elementy przemawiające za odstąpieniem od pokrycia, które mogą zostać wykorzystane przez zainteresowaną osobę na poparcie jej wniosku, nawet jeśli nie zostały wykorzystane przez Komisję. Wnioskodawca powinien zatem mieć dostęp do wszystkich jawnych dokumentów znajdujących się w aktach, w tym dokumentów, których nie wykorzystano dla uzasadnienia zastrzeżeń Komisji (wyrok Sądu z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T‑53/02 Ricosmos przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3173, pkt 72).
71 W swojej argumentacji skarżąca ogranicza się do twierdzenia, że nie miała dostępu do dokumentów dotyczących fałszowania spornych pozwoleń na przywóz i ewentualnego współudziału hiszpańskich organów. W tej kwestii, jak podkreśla Komisja, narzucają się dwie uwagi.
72 Po pierwsze, przed podjęciem zaskarżonej decyzji Komisja przekazała skarżącej kopię pisma hiszpańskich organów sądowych z dnia 20 października 2005 r. wskazującego na brak współudziału hiszpańskich urzędników w sprawie fałszywych pozwoleń na przywóz. Ponadto Komisja podnosi, że uzyskanie informacji dotyczących rzekomego współudziału w ramach hiszpańskich organów administracji nie jest być może możliwe z tego tylko względu, że takie fakty nie zostały wykazane. Należy uznać, że Komisja twierdzi, iż nie wie o istnieniu takich informacji i nie posiada żadnego dokumentu, który się do tego odnosi. Tymczasem z orzecznictwa wynika, że domniemywa się, iż żądany dokument nie istnieje, jeśli dana instytucja złoży oświadczenie takiej treści. Chodzi jednak o domniemanie zwykłe, które może zostać obalone dowolnymi środkami na podstawie spójnych i niebudzących wątpliwości poszlak (wyroki Sądu: z dnia 25 października 2002 r. w sprawie T‑5/02 Tetra Laval przeciwko Komisji, Rec. s. II‑4381, pkt 95; z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie T‑146/04 Gorostiaga Atxalandabaso przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. II‑5989, pkt 121). W niniejszej sprawie skarżąca nie przedstawiła takich poszlak co do istnienia dokumentów wskazujących na rzekome fałszerstwo spornych pozwoleń na przywóz i możliwego współudziału hiszpańskich organów.
73 Po drugie, należy stwierdzić, że skarżąca przedstawiła Sądowi wiele dokumentów na poparcie podnoszonego współudziału oraz sposobu lub sposobów fałszerstwa spornych pozwoleń na przywóz. Chodzi przede wszystkim o dokument roboczy OLAF‑u z dnia 22 września 2000 r., wyrok Tribunale civile e penale, które zostały wymienione przy badaniu piątego zarzutu, lub sprawozdanie z dnia 23 czerwca 2004 r., dotyczące zeznań pracowników OLAF‑u odpowiedzialnych za przeprowadzenie dochodzenia w przedmiocie nielegalnego przywozu przed sądem prowadzącym wstępne dochodzenie w Rawennie. Z akt sprawy wynika również, że skarżąca posiadała już te trzy dokumenty, gdy przedstawiła belgijskiemu organowi administracji celnej i akcyzowej dokument zatytułowany „Position paper” (sprawozdanie) z dnia 25 czerwca 2007 r., do którego owe dokumenty zostały załączone. Jak zauważono w pkt 48 i 50 powyżej, zarówno dokument roboczy OLAF‑u, jak i wyrok Tribunale civile e penale wskazują wyłącznie na podejrzenia współudziału hiszpańskich organów administracji w wydawaniu fałszywych pozwoleń na przywóz. Jest tak również w odniesieniu do protokołu zeznań pracowników OLAF‑u.
74 Z powyższych uwag wynika, że jeszcze przed zwróceniem się do Komisji w przedmiocie procedury odstąpienia od retrospektywnego pokrycia skarżąca posiadała dokumenty wskazujące na podejrzenia współudziału w ramach hiszpańskich organów administracji w wydawaniu fałszywych pozwoleń na przywóz i opisujące dość szczegółowo prawdopodobne sposoby fałszowania pozwoleń, co umożliwiło jej przedstawienie obrony w zakresie ewentualnego współudziału hiszpańskiego urzędnika przy wydawaniu fałszywych pozwoleń.
75 W tej sytuacji należy stwierdzić, że skarżąca nie mogła w uzasadniony sposób twierdzić, iż jej prawo do obrony zostało poważnie naruszone z uwagi na fakt, że nie miała ona dostępu do niektórych dokumentów.
76 Z uwagi na fakt, że skarżąca nie przedstawiła dalszych szczegółów w zakresie podnoszonego naruszenia prawa do obrony, jakiego miałaby doświadczyć, oraz fakt, iż samo powołanie się na naruszenie istotnych wymogów postępowania nie zostało przez nią bardziej poparte, należy oddalić przedstawione argumenty i w związku z tym oddalić zarzut szósty skargi.
W przedmiocie stosowania art. 239 ust. 1 tiret drugie WKC
Rozważania wstępne
77 Należy przypomnieć, że art. 905 rozporządzenia nr 2454/93, który precyzuje i rozwija zasadę zawartą w art. 239 WKC, wprowadza ogólną słuszności, mającą na celu w szczególności odniesienie się do szczególnych sytuacji, które jako takie nie są przewidziane w żadnym z przypadków wskazanych w art. 900–904 wskazanego rozporządzenia (wyrok Trybunału z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C‑86/97 Trans‑Ex‑Import, Rec. s. I‑1041, pkt 18). Z rzeczonego art. 905 wynika, że zwrot należności celnych przywozowych jest uzależniony od łącznego wystąpienia dwóch przesłanek, po pierwsze, wystąpienia szczególnej sytuacji, i po drugie, braku oczywistego zaniedbania lub oszustwa ze strony osoby zainteresowanej (wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2004 r. w sprawie T‑282/01 Aslantrans przeciwko Komisji, Rec. s. II‑693, pkt 53). W konsekwencji wystarczy, że jedna z dwóch przesłanek nie wystąpi, by musiała nastąpić odmowa zwrotu należności celnych (wyrok Sądu z dnia 5 czerwca 1996 r. w sprawie T‑75/95 Günzler Aluminium przeciwko Komisji, Rec. s. II‑497, pkt 54; ww. wyrok w sprawie Aslantrans przeciwko Komisji, pkt 53).
78 Z zaskarżonej decyzji wynika, że przesłanka istnienia szczególnej sytuacji jest w niniejszym przypadku spełniona (zob. pkt 18 powyżej). W rezultacie badanie Sądu powinno odnosić się wyłącznie do kwestii, czy Komisja słusznie uznała, że doszło do oczywistego zaniedbania.
79 Zgodnie z orzecznictwem, aby dokonać oceny, czy doszło do oczywistego zaniedbania w rozumieniu art. 239 WKC, należy uwzględnić w szczególności złożony charakter przepisów, których nieprzestrzeganie powoduje powstanie długu celnego, jak również doświadczenie zawodowe i staranność podmiotu gospodarczego (wyroki Trybunału: z dnia 11 listopada 1999 r. w sprawie C‑48/98 Söhl & Söhlke, Rec. s. I‑7877, pkt 56; z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie C‑156/00 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2527, pkt 92).
80 Ponadto należy przypomnieć, że Komisja dysponuje swobodą uznania przy podejmowaniu decyzji na podstawie art. 239 WKC (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 18 stycznia 2000 r. w sprawie T‑290/97 Mehibas Dordtselaan przeciwko Komisji, Rec. s. II‑15, pkt 46, 78). Należy również stwierdzić, że zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych, które mogą zostać zastosowane tylko w określonych warunkach oraz w precyzyjnie wskazanych okolicznościach, stanowią wyjątek od ogólnej regulacji w zakresie przywozu i wywozu oraz że w konsekwencji wykładni przepisów przewidujących taki zwrot lub takie umorzenie należy dokonywać w sposób ścisły. W szczególności, jako że brak ewidentnego zaniedbania jest warunkiem sine qua non zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych, wykładni tego pojęcia należy dokonywać w taki sposób, by liczba przypadków zwrotu lub umorzenia pozostała ograniczona (ww. w pkt 79 wyrok w sprawie Söhl & Söhlke, pkt 52).
81 Jednakże o ile Komisja dysponuje swobodą uznania w zakresie dotyczącym stosowania art. 239 WKC, o tyle nie zwalnia jej to jednak z obowiązku rzeczywistego wyważenia z jednej strony interesu Unii w zakresie pełnego poszanowania przepisów celnych, a z drugiej strony interesu działającego w dobrej wierze importera, polegającego na nieponoszeniu szkód przekraczających zwykłe ryzyko handlowe (zob. wyrok Sądu z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie T‑382/04 Heuschen & Schrouff Oriëntal Foods przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
82 To w świetle tych uwag należy zbadać w szczególności zarzut drugi skargi, który został poparty przez Królestwo Belgii.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu traktatu i zasad dotyczących jego stosowania, w szczególności art. 239 WKC i zasady proporcjonalności
83 Skarżąca krytykuje stwierdzone przez Komisję i zarzucane jej w zaskarżonej decyzji oczywiste zaniedbanie. Popierana przez Królestwo Belgii przedstawia ona wiele argumentów na poparcie tego zarzutu.
84 Po pierwsze, skarżąca podnosi, że Komisja nie może zarzucać jej jakiegokolwiek oczywistego zaniedbania, ponieważ rzekome uchybienia są oparte na błędnej hipotezie, iż zawarła ona porozumienie o odkupieniu towarów. Po drugie, skarżąca twierdzi, że uwzględniając okoliczności niniejszego przypadku, nie mogła ona wiedzieć, że istniały rzekomo fałszywe pozwolenia na przywóz zakupione na warunkach rynkowych za pośrednictwem M, którego od lat łączyła ze spółką zależną skarżącej relacja oparta na zaufaniu. Po trzecie, wbrew orzecznictwu Sądu Komisja nie przedstawiła dowodu oczywistego zaniedbania ze strony skarżącej, podczas gdy skarżąca działała zawsze zgodnie ze zwyczajowymi praktykami handlowymi i wykazywała się profesjonalnym i starannym działaniem. Po czwarte, skarżąca twierdzi w istocie, że zarzuty Komisji co do stosunków handlowych z M i z właścicielami spornych pozwoleń na przywóz są nieuzasadnione, gdyż stosunki te należały do normalnych praktyk handlowych. Po piąte, wbrew orzecznictwu wymagane staranne działanie było szczególnie obciążające i nieproporcjonalne w szczególnej sytuacji wykraczającej poza normalne ryzyko handlowe. Tymczasem w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych nie mogły istnieć podejrzenia co do autentyczności pozwoleń na przywóz. Po szóste, Komisja błędnie uznała, że nie została spełniona przesłanka odnosząca się do złożonego charakteru przepisów.
85 W argumentach trzecim, czwartym i piątym, które należy zbadać łącznie i na wstępie, skarżąca uznaje w istocie, że Komisja nie wykazała braku staranności ze swojej strony.
86 W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że jeżeli organy celne uznały, że nie można stwierdzić, iż podmiot celny dopuścił się oszustwa lub oczywistego zaniedbania, to na Komisji, jeżeli zamierza ona zająć odmienne stanowisko od organów krajowych, ciąży obowiązek wykazania na podstawie istotnych okoliczności faktycznych, że oczywiste zaniedbanie wskazanego podmiotu miało miejsce (wyrok Sądu z dnia 27 września 2005 r. w sprawie T‑26/03 Geologistics przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3885, pkt 78, 82).
87 Tymczasem należy podkreślić, że w piśmie z dnia 14 grudnia 2007 r. belgijski organ administracji celnej i akcyzowej był zdania, że zaistniała szczególna sytuacja w rozumieniu art. 239 WKC i że skarżąca nie dopuściła się oczywistego zaniedbania.
88 W drugiej kolejności należy przypomnieć, że aby stwierdzić, iż skarżąca nie wykazała się należytą starannością, Komisja w motywie 60 zaskarżonej decyzji wskazała na brak śladu kontaktów z właścicielami pozwoleń na przywóz, podczas gdy kontakty takie były niezbędne do dopuszczenia do swobodnego obrotu, gdyż nazwa tych przedsiębiorstw figurowała na zgłoszeniach celnych o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, co mogło prowadzić do powstania ich odpowiedzialności. Komisja w motywach 60 i 61 zauważyła, że jeżeli skarżąca skontaktowałaby się z tymi przedsiębiorstwami, okazałoby się, iż nie wiedziały one o sprzedaży możliwości wykorzystania wydanych im imiennie pozwoleń, stwierdzając, że stosowany mechanizm i brak kontaktów wskazywały na to, iż skarżąca była gotowa do podjęcia ryzyka przywozu bananów w ramach kontyngentu taryfowego. Komisja wskazała w motywie 62, że negocjacje w celu zakupu pozwoleń na przywóz odbywały się bezpośrednio między skarżącą a M, w motywie 63, iż skarżąca przekazywała zapłatę na osobiste konto M, a nie na konto jego pracodawcy, w motywie 64, że skarżąca nie przedstawiła dowodu, iż pozwolenia na przywóz, które odsyłała ona M, zostały przez niego otrzymane, chociaż ich właściciele powinni je otrzymać w celu odzyskania gwarancji, jaką musieli ustanowić na mocy przepisów, a w motywie 65, że zakupienie możliwości korzystania z pozwoleń następowało za pośrednictwem faktur pro forma wysyłanych przez dwa przedsiębiorstwa hiszpańskie faksem z nieznanego adresu i przez nieznane osoby. Zdaniem Komisji nie należało to do normalnych praktyk handlowych.
89 Podsumowując, Komisja w celu stwierdzenia braku staranności powołała się na pięć następujących okoliczności: brak kontaktu między skarżącą a przedsiębiorstwami będącymi właścicielami pozwoleń na przywóz; zakupienie możliwości stosowania pozwoleń w drodze bezpośrednich negocjacji między skarżącą a M; wpłatę dokonaną na osobiste konto M; brak dowodu otrzymania przez M pozwoleń wysłanych przez skarżącą; fakturowanie zakupu możliwości wykorzystania pozwoleń za pośrednictwem faktur pro forma wysłanych faksem, przy czym niektóre z tych faktur były wysyłane z nieznanego adresu lub przez nieznane osoby.
90 W trzeciej kolejności należy zauważyć, że na obronę Komisja podnosi, iż mechanizm stosowany przez skarżącą w celu uzyskania możliwości wykorzystania pozwoleń na przywóz jest „nielegalny”, gdyż jest sprzeczny z art. 21 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 2362/98, który zakazuje jakiegokolwiek przenoszenia praw wynikających z pozwolenia na przywóz z nowych podmiotów gospodarczych na rzecz zasiedziałego podmiotu. W tej kwestii należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja, w zakresie, w jakim odmawia dokonania umorzenia należności celnych przywozowych, jest oparta nie na nielegalności mechanizmu zakupu możliwości korzystania z pozwoleń na przywóz, lecz na oczywistym zaniedbaniu skarżącej.
91 W rezultacie argument Komisji nie może w niniejszym przypadku wpłynąć na uzasadnienie odmowy umorzenia należności celnych przywozowych.
92 W czwartej kolejności należy zauważyć, że skarżąca, popierana przez Królestwo Belgii, jest zdania, iż wyłącznie w przypadku wątpliwości co do autentyczności pozwoleń na przywóz stopień staranności wymagałby od niej podjęcia aktywnego działania. Komisja podnosi, że w świetle okoliczności niniejszego przypadku, znanych tylko skarżącej, powinna była ona mieć wątpliwości i domagać się dalszych informacji w przedmiocie właścicieli pozwoleń na przywóz, przy czym ewentualny brak wątpliwości ze strony organów celnych nie ma znaczenia w tym względzie.
93 Z zaskarżonej decyzji nie wynika prima facie, że Komisja odmówiła umorzenia należności celnych przywozowych z uwagi na fakt, iż skarżąca powinna była mieć wątpliwości co do autentyczności spornych pozwoleń na przywóz. Brak staranności wydaje się oparty na wprowadzonym w życie mechanizmie uzyskiwania możliwości wykorzystywania tych pozwoleń, którego pewne aspekty nie należały do normalnych praktyk handlowych (motyw 65 zaskarżonej decyzji). Po uwzględnieniu takiej jego treści argument skarżącej nie jest istotny dla dokonania oceny zasadności zaskarżonej decyzji.
94 Jednakże nie można wykluczyć, że Komisja uznała, iż w świetle mechanizmu stosowanego w celu nabycia możliwości wykorzystania spornych pozwoleń na przywóz skarżąca powinna była mieć wątpliwości co do autentyczności tych pozwoleń, ponieważ, jak zauważono w motywach 60 i 65 zaskarżonej decyzji, kontakty z właścicielami tych pozwoleń były niezbędne, a skarżąca nie zadała sobie pytania odnośnie do faktu, że znaczące kwoty pieniędzy zostały zapłacone na podstawie faktur pro forma otrzymanych faksem. Jednakże z powodów przedstawionych w pkt 98–102 i 111–115 poniżej elementy te nie mogły w okolicznościach niniejszej sprawy spowodować powstania wątpliwości co do autentyczności spornych pozwoleń na przywóz.
95 W piątej kolejności należy zbadać pięć zarzutów, w świetle których Komisja uznała, że skarżąca nie wykazała się należytą starannością.
96 Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że pomijając sytuację nałożenia nieproporcjonalnego obowiązku administracyjnego z uwagi na istotną ilość spornych pozwoleń, nie mogła ona skontaktować się z każdym właścicielem pozwolenia. Działała w ramach normalnych stosunków handlowych, pozwalając M na organizowanie kontaktów w ramach jego sieci relacji. Gdyby postąpiła inaczej, naraziłaby swe relacje handlowe z M, którego potrzebowała w celu znalezienia nowych podmiotów pragnących sprzedać możliwość skorzystania z ich pozwoleń na przywóz. Zdaniem skarżącej w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych nie miała ona żadnego powodu do wykazania się szczególną ostrożnością wobec umów zawartych za pośrednictwem M, ponieważ stosowana metoda była taka sama jak ta stosowana wobec innych pośredników.
97 Zdaniem Komisji skarżąca nie może powołać się na argument dotyczący stosunku zaufania z M, chyba że poniesie wszystkie konsekwencje takiej sytuacji, gdyż przyznała ona pierwszeństwo tej relacji względem zachowania wymaganej staranności. Ponadto jej zdaniem skarżąca mogła wymagać od M, że przedstawi on jej informacje na temat właścicieli pozwoleń, gdyż w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych ich stosunki handlowe były dość świeże. W końcu Komisja uważa, że środki, jakie skarżąca podjęła w szczególności przy zarządzaniu pozwoleniami na przywóz, są pozbawione znaczenia, gdyż nie zostało wskazane, w jaki sposób przyczyniają się one do sprawdzenia starannego i zgodnego z prawem wykorzystania tych pozwoleń.
98 Z akt sprawy wynika, że skarżąca posiadała wszystkie sporne pozwolenia na przywóz za pośrednictwem M, a rzeczone pozwolenia zostały jej udostępnione co do zasady na końcu trymestru, w odniesieniu do którego były wykorzystywane. Należy zauważyć, że skarżąca zarówno w pismach procesowych, jak i w czasie rozprawy kładła nacisk na fakt, iż transakcje, dla których sporne pozwolenia na przywóz były wykorzystywane, dotyczyły zawsze niewielkiej ilości bananów. Okoliczność ta uzasadnia jej zdaniem odwołanie się do pośrednika, który może z większą łatwością uzyskać w stosunkowo krótkich terminach pozwolenia umożliwiające przywóz dostaw w granicach kontyngentu taryfowego. Te różne okoliczności faktyczne nie zostały zakwestionowane przez Komisję. Ponadto skarżąca twierdzi, nie wzbudzając sprzeciwu, że weryfikowała formę i treść pozwoleń na przywóz, które wykorzystywała w szczególności w odniesieniu do kwestii, czy ilości figurujące na pozwoleniach odpowiadały ilościom przyznanym nowym podmiotom, których nazwa widniała na pozwoleniu.
99 Niezależnie od przeprowadzonych w ten sposób kontroli pierwszy zarzut Komisji oznacza, że skarżąca była zobowiązana nawiązać kontakt z właścicielami spornych pozwoleń w dość krótkim terminie w celu uniknięcia zarzutów sformułowanych w motywach 60 i 61 zaskarżonej decyzji.
100 Zapytana na rozprawie o charakter i zakres tego obowiązku, który wynika z motywu 60 zaskarżonej decyzji, Komisja nie była w stanie wskazać przepisów będących u jego podstaw ani określić jego zakresu w ramach procedury odprawy celnej przywożonych towarów, w szczególności dopuszczenia tych towarów do swobodnego obrotu, ograniczając się do twierdzenia, że zakup prawa wykorzystania pozwoleń na przywóz nowych podmiotów gospodarczych nie jest zgodny z przepisami celnymi. Tymczasem, jak zauważono już w pkt 90 i 91 powyżej, podstawą zaskarżonej decyzji nie jest brak legalności mechanizmu zakupu prawa wykorzystania pozwoleń na przywóz.
101 Komisja nie wykazała zatem, że skarżąca była zobowiązana nawiązać kontakt z właścicielami spornych pozwoleń na przywóz w celu dokonania operacji celnych. W szczególności Komisja nie przedstawiła żadnej okoliczności wskazującej, że takie nawiązanie kontaktu było obowiązkowe dla dopuszczenia przez skarżącą przywiezionych towarów do swobodnego obrotu, podczas gdy nie ulega wątpliwości, że mogła ona bez przeszkód wypełnić wszystkie formalności administracyjne związane z przywozem towarów, o których mowa w spornych pozwoleniach na przywóz.
102 Ponadto nie można co do zasady dopuścić, aby podmiot gospodarczy, który dokonuje przywozu towarów w Unii i który w tym celu odwołuje się do usług pośrednika w celu uzyskania możliwości korzystania z pozwoleń na przywóz, był uznawany za pozbawiony rozwagi lub niewykazujący się należytą starannością, jeżeli nie dokona weryfikacji względem właścicieli pozwoleń. Odwołanie się do usług takiego pośrednika należy do praktycznych zasad wykonywania działalności przywozu według uznania importera i ma na celu ułatwienie wykonywania tej działalności z uwagi na fakt, że importer uznaje, iż w określonym kontekście gospodarczym pośrednik znajduje się w lepszej niż on sytuacji w celu znalezienia nowych podmiotów gospodarczych, które to podmioty uzyskały pozwolenia i chcą zbyć prawo do ich wykorzystywania, w szczególności jeżeli, tak jak w niniejszym przypadku, importer potrzebuje znacznej ilości pozwoleń w dość krótkim terminie (zob. pkt 98 powyżej). Wobec braku jakiejkolwiek innej szczegółowej okoliczności mogącej prowadzić do powstania po stronie podmiotu gospodarczego wątpliwości co do autentyczności wykorzystywanych pozwoleń na przywóz nie można uznać, że kontakty z właścicielami pozwoleń na przywóz były niezbędne w celu umożliwienia dopuszczenia do swobodnego obrotu przywożonych towarów.
103 W związku z tym Komisja nie wykazała, że okoliczności podniesione w motywach 60 i 61 zaskarżonej decyzji stanowiły brak staranności ze strony skarżącej.
104 Po drugie, skarżąca twierdzi, że dokonanie zapłaty na osobiste konto M było normalne, gdyż działał on na niezależnej podstawie i skarżąca postępowała tak z innymi pośrednikami. Zdaniem skarżącej nie można jej zarzucać, że nie zweryfikowała, czy M otrzymał pozwolenia, które mu przesyłała, co stanowi nieproporcjonalny nakład pracy i nie odpowiada normalnej praktyce handlowej, a jednocześnie zostałaby ona poinformowana, gdyby M nie otrzymał pozwoleń, zważywszy w szczególności na regularność ich stosunków handlowych.
105 W ramach obrony Komisja powtórzyła zarzuty sformułowane w zaskarżonej decyzji, czyli że zgodnie z poziomem staranności stosowanym w niniejszej sprawie można było oczekiwać od skarżącej, iż zapłata zostanie dokonana na odpowiednie konta i że skarżąca sprawdzi, czy wysłane przez nią pozwolenia dotarły do odbiorcy. Komisja zauważa, że skarżąca powinna była jako podmiot działający z należytą starannością powziąć wątpliwości co do okoliczności, że M pragnął, aby znaczące kwoty zostały przelane na jego rzecz i na prywatne konta bez wiedzy jego pracodawcy.
106 Zarzuty drugi, trzeci i czwarty figurujące w motywach 62–64 zaskarżonej decyzji dotyczą zakupu prawa korzystania z pozwoleń w drodze bezpośrednich negocjacji między skarżącą a M, zapłaty dokonanej na osobiste konto M oraz braku dowodu otrzymania przez M pozwoleń wysyłanych przez skarżącą (zob. pkt 89 poniżej).
107 Co do faktów, należy stwierdzić, że skarżąca utrzymywała stosunki handlowe z M od 1997 r., przy czym jedna z jej spółek zależnych, z siedzibą we Włoszech, utrzymywała wieloletnie stosunki handlowe z portugalskim międzynarodowym przedsiębiorstwem handlowym, dla którego pracował M. Z ogółu akt sprawy wynika również, że jak twierdzi skarżąca, stosunek handlowy w celu zakupu prawa korzystania ze spornych pozwoleń istniał wyłącznie pomiędzy skarżącą a M, co nie zostało podważone przez Komisję, jak przyznała ta ostatnia na rozprawie. Ponadto nic w zaskarżonej decyzji lub w pismach Komisji nie pozwala na zakwestionowanie twierdzenia skarżącej, zgodnie z którym M wykonywał działalność pośrednika w sposób niezależny, jak też nic nie wskazuje, że wykonywał on swoją działalność w nieuczciwych zamiarach. Zatem argumenty Komisji przypomniane w pkt 105 powyżej mogą być wyłącznie oddalone, gdyż oparte są na założeniu, że z zaskarżonej decyzji wynika też, iż odwołanie się do usług pośrednika, który był również pracownikiem międzynarodowego przedsiębiorstwa handlowego, w celu nabycia prawa korzystania ze spornych pozwoleń przedstawiało poważne ryzyko popełnienia oszustwa.
108 W okolicznościach niniejszej sprawy, uwzględniwszy również ustalenia zawarte w pkt 102 powyżej, ani negocjacje skarżącej w sprawie zakupu możliwości korzystania ze spornych pozwoleń prowadzone bezpośrednio z M, ani zapłata całej należności za ten zakup na osobiste konto M, ani też brak zażądania od niego dowodu otrzymania stosowanych pozwoleń, które skarżąca mu odesłała, nie świadczą o braku należytej staranności ze strony skarżącej.
109 Po trzecie, skarżąca twierdzi, że wykorzystywanie faktur pro forma jest normalną praktyką handlową, stosowaną wobec innych pośredników i przez innych importerów, gdyż faktury te stanowiły zamówienia, na podstawie których skarżąca płaciła M, który następnie wystawiał ostateczne faktury. Fakt, że faktury zostały wysłane przez hiszpańskie spółki, których skarżąca nie znała, nie stanowi szczególnej okoliczności, wymagającej z jej strony zwiększonej uwagi, gdyż rzeczone podmioty są znanymi przedsiębiorstwami w sektorze bananów, a ogół kontaktów z nimi był organizowany przez M, podczas gdy Komisja nie przedstawia dowodu świadczącego o oczywistym zaniedbaniu.
110 Komisja uważa, że problem stanowią okoliczności, w jakich były używane faktury pro forma, to znaczy wysyłanie ich faksem przez nieznane osoby z nieznanego adresu. Z tego względu skarżąca powinna dokonać weryfikacji.
111 W tej kwestii należy przypomnieć, że w motywie 65 zaskarżonej decyzji Komisja zauważa:
„[F]akturowanie zakupu możliwości korzystania z pozwoleń następowało za pośrednictwem faktur pro forma wysyłanych [faksem] przez dwa wyżej cytowane hiszpańskie przedsiębiorstwa, a z akt sprawy wynika, że niektóre z tych faktur pro forma zostały wysłane [faksem] z nieznanego adresu lub przez nieznane osoby. Komisja wątpi, że normalne praktyki handlowe obejmują zapłatę znaczących kwot pieniężnych na podstawie samych faktur pro forma otrzymanych [faksem] w takich okolicznościach; tymczasem z akt sprawy nie wynika, że [skarżąca] powzięła jakąkolwiek wątpliwość w tej kwestii”.
112 Należy przede wszystkim stwierdzić, że środki organizacji postępowania oraz rozprawa ujawniły rozbieżność w ocenie aspektu okoliczności faktycznych. W odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd Komisja przedstawiła bowiem faktury czterech przedsiębiorstw, od których skarżąca zakupiła prawo korzystania ze spornych pozwoleń. Tymczasem skarżąca zakwestionowała na rozprawie prawdziwość tych danych, twierdząc, że tylko jedno ze wskazanych przedsiębiorstw sprzedało jej prawo korzystania ze spornych pozwoleń. Ponadto dane te są sprzeczne z informacjami przedstawionymi przez OLAF w dokumencie roboczym z dnia 22 września 2000 r., który wskazywał na dwa hiszpańskie przedsiębiorstwa uczestniczące w tych transakcjach, jedno w 1998 r. i drugie w 1999 r., a także z zaskarżoną decyzją (motywy 11 i 65).
113 Należy również zauważyć, że na poparcie braku staranności ze strony skarżącej Komisja opiera się w szczególności na okoliczności, że faktury pro forma dotyczące zakupu prawa korzystania ze spornych pozwoleń zostały wysłane z nieznanego faksu i przez nieznane osoby. W szczególności Komisja zauważyła na rozprawie, że omawiane faktury pro forma pochodziły z Hiszpanii, że chodziło o hiszpańskie numery faksów i że wzmianka „copy shops” (hiszpańskie usługi reprograficzne) widniała na fakturach otrzymanych faksem.
114 Tymczasem z ogółu akt sprawy wynika, że prawa korzystania ze spornych pozwoleń dotyczących wyłącznie 1999 r. zostały zakupione od hiszpańskiego przedsiębiorstwa (zob. pkt 112 powyżej). Wszystkie faktury pro forma tego przedsiębiorstwa przedstawione przez Komisję w odpowiedzi na środki organizacji postępowania zawierają adres pocztowy i numer telefonu umieszczone w ich nagłówku. Jedna z faktur zawiera wzmiankę „casa de fotocopia” (usługi reprograficzne) na górnym marginesie, a inna hiszpański, jak się zdaje, numer faksu oraz wzmiankę „cemon” na górnym marginesie.
115 Chociaż okoliczności wymienione w pkt 114 powyżej nie wynikają wyraźnie z zaskarżonej decyzji, to można uznać, że Komisja odniosła się do nich, zauważając w motywie 65, iż faktury pro forma zostały wysłane faksem z nieznanych adresów. Niemniej jednak taka okoliczność nie może wystarczyć do wykazania braku staranności skarżącej w niniejszym przypadku. Po pierwsze, fakt, że faktura pro forma pochodząca z przedsiębiorstwa mającego siedzibę w Hiszpanii zostaje wysłana faksem znajdującym się w tym państwie, nie wydaje się okolicznością, która może prowadzić podmiot otrzymujący tę fakturę do zwiększenia poziomu staranności. Po drugie, fakt, że jedna z pięciu faktur wysłanych przez rzeczone hiszpańskie przedsiębiorstwo skarżącej została wysłana, jak się zdaje, z punktu usług reprograficznych, nie może jako taki wzbudzać u skarżącej wątpliwości co do jej stosunku handlowego z tym przedsiębiorstwem lub co do autentyczności spornych pozwoleń. W braku innych szczegółowych informacji na poparcie zarzutu dotyczącego stosowania faktur pro forma nie można uznać, iż ugruntowane są wątpliwości Komisji co do faktu, iż zapłata znaczących kwot pieniędzy dokonana na podstawie takich faktur otrzymanych w wyżej wymienionych okolicznościach należy do normalnych handlowych praktyk.
116 Następnie Komisja nie wykazała na podstawie okoliczności przedstawionych w motywie 65 zaskarżonej decyzji, że skarżąca wykazała się w niniejszym przypadku brakiem staranności.
117 Bez konieczności orzekania w przedmiocie argumentów pierwszego, drugiego i szóstego drugiego zarzutu skargi, z pkt 103, 108 i 116 powyżej wynika, że zarzut drugi jest uzasadniony, gdyż Komisja nie przedstawiła, jak wymaga tego orzecznictwo przypomniane w pkt 86 powyżej, dowodu świadczącego o braku staranności skarżącej, a zatem o oczywistym zaniedbaniu z jej strony.
118 W rezultacie, bez konieczności orzekania w przedmiocie pierwszego, trzeciego i czwartego z zarzutów skargi, należy stwierdzić nieważność art. 1 ust. 3 zaskarżonej decyzji, a w pozostałym zakresie skargę oddalić.
W przedmiocie kosztów
119 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże, zgodnie z § 3 tego artykułu, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań Sąd może postanowić, że koszty zostaną podzielone albo że każda ze stron pokryje własne koszty.
120 Ponieważ w niniejszym przypadku Komisja przegrała zasadniczo sprawę, należy obciążyć ją własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.
121 Zgodnie z art. 87 § 4 akapity pierwszy regulaminu postępowania państwa członkowskie, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. W niniejszym przypadku Królestwo Belgii należy obciążyć jego własnymi kosztami.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 3 decyzji Komisji C(2010) 2858 wersja ostateczna z dnia 6 maja 2010 r. stwierdzającej, że zasadne jest dokonanie retrospektywnego zaksięgowania należności celnych przywozowych oraz że zasadne jest umorzenie należności celnych względem jednego dłużnika, lecz nie jest ono zasadne wobec innego dłużnika w szczególnej sytuacji.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Firma Léon Van Parys NV.
4) Królestwo Belgii pokrywa własne koszty.
Forwood | Dehousse | Schwarcz |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 marca 2013 r.
Podpisy