WYROK SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 18 września 2015 r.(*)
Postępowanie – Wykładnia wyroku
W sprawie T‑1/08 INTP
mającej za przedmiot wniosek o dokonanie wykładni wyroku z dnia 17 maja 2011 r., Buczek Automotive/Komisja (T‑1/08, Zb.Orz., EU:T:2011:216),
Buczek Automotive sp. z o.o., z siedzibą w Sosnowcu (Polska), reprezentowana przez adwokata J. Jurczyka,
strona skarżąca,
popierana przez:
Rzeczpospolitą Polską, reprezentowaną przez A. Jassera, działającego w charakterze pełnomocnika,
interwenient,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez K. Herrmann, A. Stobiecką‑Kuik oraz T. Maxiana Ruschego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: H. Kanninen, prezes, I. Pelikánová (sprawozdawca) i E. Buttigieg, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 sierpnia 2014 r. Rzeczpospolita Polska, będąca interwenientem w sprawie zakończonej wydaniem w dniu 17 maja 2011 r. wyroku Buczek Automotive/Komisja (T‑1/08, Zb.Orz., EU:T:2011:216, zwanego dalej „wyrokiem w postępowaniu głównym”), wniosła na podstawie art. 129 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. wniosek o dokonanie wykładni pkt 1 sentencji tego wyroku.
2 W wydanym w postępowaniu głównym wyroku Sąd w szczególności stwierdził nieważność art. 1 decyzji Komisji 2008/344/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 23/2006 (ex NN 35/06), udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali, grupy Technologie Buczek (Dz.U. 2008, L 116, s. 26). Ponieważ wniesione przez Komisję Europejską odwołanie zostało oddalone wydanym w dniu 21 marca 2013 r. wyrokiem Komisja/Buczek Automotive (C‑405/11 P, EU:C:2013:186), wyrok w postępowaniu głównym uprawomocnił się.
3 W swym wniosku o dokonanie wykładni wyroku w postępowaniu głównym Rzeczpospolita Polska zwraca się ogólnie rzecz biorąc o wyjaśnienie tego, czy nieważność art. 1 decyzji wywiera skutek erga omnes. Podnosi ona, że zarówno z brzmienia pkt 1 sentencji wyroku w postępowaniu głównym, jak i pkt 35 tego wyroku wynika, iż stwierdzenie nieważności dotyczy art. 1 decyzji w całości i wywiera skutki erga omnes. Taką wykładnię potwierdza jej zdaniem orzecznictwo sądów Unii Europejskiej.
4 W złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 25 września 2014 r. uwagach Komisja twierdzi, że wniosek o dokonanie wykładni jest niedopuszczalny. Podnosi ona w szczególności, że Rzeczpospolita Polska złożyła go, mając na celu uzyskanie stanowiska Sądu co do wykonania i konsekwencji wyroku w postępowaniu głównym względem spółki, która nie była stroną postępowania [w sprawie T‑1/08], nie zaś wyjaśnienie wątpliwości dotyczących pkt 1 sentencji tego wyroku.
5 Tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Sąd uznał jednak wniosek o dokonanie wykładni za dopuszczalny, Komisja zwraca się o dokonanie takiej wykładni pkt 1 wyroku w postępowaniu głównym, zgodnie z którą orzeczona w nim nieważność wywiera skutki jedynie inter partes.
6 Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem aby wniosek o wykładnię danego wyroku mógł zostać uznany za dopuszczalny, musi wskazywać część jego sentencji, która ma podlegać wykładni w świetle zasadniczych tez uzasadnienia, i powinien on mieć na celu wyeliminowanie niejasności lub wieloznaczności, które mogłyby wpłynąć na znaczenie i zasięg samego wyroku w zakresie, w jakim wyrok ten rozstrzyga konkretną sprawę rozpatrywaną przez dany sąd. Zgodnie z tym samym orzecznictwem wniosek o wykładnię wyroku jest zatem niedopuszczalny, jeżeli dotyczy on kwestii, które nie zostały rozstrzygnięte w tym wyroku, lub jeżeli służy uzyskaniu stanowiska sądu, do którego wniesiono sprawę, w kwestii zastosowania, wykonania lub konsekwencji wyroku wydanego przez ten sąd (zob. postanowienia: z dnia 14 lipca 1993 r., Raiola‑Denti i in./Rada, T‑22/91 INTP, Rec, EU:T:1993:64, pkt 6 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 24 lipca 1997 r., Caballero Montoya/Komisja, T‑573/93 INTP, RecFP, EU:T:1997:126, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
7 Ponadto zgodnie z orzecznictwem wniosek interwenienta o dokonanie wykładni może zostać uznany za dopuszczalny nawet wówczas, gdy nie złożyła go popierana przez niego strona (postanowienie z dnia 20 kwietnia 1988 r., Diezler i in./EKES, 146/85‑ITRP i 431/85‑ITRP, EU:C:1988:189, pkt 4; wyrok z dnia 19 stycznia 1999 r., Komisja/NTN i Koyo Seiko, C‑245/95 P‑INT, Rec, EU:C:1999:4, pkt 15). Złożenie przez będącą interwenientem w sprawie T‑1/08 Rzeczpospolitą Polską wniosku o dokonanie wykładni w niniejszej sprawie jest zatem dopuszczalne, pomimo tego, że będąca skarżącą w sprawie zakończonej wydaniem wyroku w postępowaniu głównym Buczek Automotive sp. z o.o. została w międzyczasie wykreślona z krajowego rejestru handlowego.
8 Rzeczpospolita Polska i Komisja nie zgadzają się co do zakresu zastosowania pkt 1 sentencji wyroku w postępowaniu głównym; dokładnie rzecz ujmując, ich spór dotyczy tego, czy wywiera on skutki erga omnes, czy też jedynie inter partes.
9 Trudności w dokonywaniu wykładni znaczenia tego punktu mogą być związane z okolicznością polegającą na tym, że zgodnie z pkt 2 sentencji wyroku w postępowaniu głównym stwierdzona została nieważność art. 3 ust. 1 i 3 oraz art. 4 i 5 decyzji 2008/344, w zakresie, w jakim dotyczą one spółki Buczek Automotive, podczas gdy w pkt 1 sentencji tego samego wyroku Sąd wskazał jedynie, że „[s]twierdza się nieważność art. 1 decyzji 2008/344 […]”.
10 Wbrew temu, co twierdzi Komisja, sprawa rozpatrywana w postępowaniu głównym dotyczyła art. 1 decyzji 2008/344 w całości. Wynika to z pkt 35 wyroku w postępowaniu głównym, w którym Sąd stwierdził, że Buczek Automotive ma interes prawny w uzyskaniu stwierdzenia nieważności tego artykułu w całości. Co za tym idzie, wniosek o dokonanie wykładni dotyczy kwestii przedstawionej Sądowi w ramach sprawy, w której wydano wyrok w postępowaniu głównym. Ponadto nie można uznać, że Rzeczpospolita Polska ma na celu uzyskanie stanowiska Sądu w przedmiocie zastosowania, wykonania i konsekwencji wydanego przez niego wyroku.
11 Wynika z tego, że wniosek o dokonanie wykładni należy uznać za dopuszczalny.
12 Jeśli chodzi o istotę sprawy, z brzmienia sentencji wyroku w postępowaniu głównym wynika, że Sąd w jej pkt 1, nie stawiając żadnych wyraźnych ograniczeń, stwierdza nieważność art. 1 decyzji 2008/344, w którym Komisja uznała za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa przyznaną przez Rzeczpospolitą Polską na rzecz grupy Technologie Buczek, podczas gdy w jej pkt 2 stwierdza nieważność przepisów tej decyzji dotyczących obowiązku odzyskania rozpatrywanej pomocy jedynie „w zakresie, w jakim dotyczą one spółki Buczek Automotive sp. z o.o.”. Wynika z tego, że nieważność stwierdzona w pkt 1 sentencji wyroku w postępowaniu głównym nie podlega ograniczeniu ustanowionemu w jej pkt 2.
13 Za przyjęciem takiej wykładni przemawia zresztą pkt 35 wyroku w postępowaniu głównym (zob. pkt 10 powyżej).
14 Z całości powyższych rozważań wynika, że pkt 1 sentencji wyroku w postępowaniu głównym należy interpretować w ten sposób, iż Sąd stwierdził w nim nieważność art. 1 decyzji 2008/344 ze skutkiem erga omnes.
15 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem Rzeczypospolitej Polskiej należy obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Punkt 1 sentencji wyroku z dnia 17 maja 2011 r., Buczek Automotive/Komisja (T‑1/08, Zb.Orz., EU:T:2011:216) należy interpretować w ten sposób, że Sąd stwierdził w nim nieważność art. 1 decyzji Komisji 2008/344/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 23/2006 (ex NN 35/06), udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali, grupy Technologie Buczek, ze skutkiem erga omnes.
2) Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.
3) Oryginał niniejszego wyroku załącza się do oryginału wyroku interpretowanego, na marginesie którego umieszcza się wzmiankę o niniejszym wyroku.
Kanninen | Pelikánová | Buttigieg |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 września 2015 r.
Podpisy