Υπόθεση C‑51/13

Nationale-Nederlanden Levensverzekering Mij NV

κατά

Hubertus Wilhelmus Van Leeuwen

(αίτηση του Rechtbank Rotterdam
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Πρωτασφάλιση ζωής — Οδηγία 92/96/ΕΟΚ — Άρθρο 31, παράγραφος 3 — Πληροφορίες που πρέπει να παρέχονται στον αντισυμβαλλόμενο — Υποχρέωση του ασφαλιστή να παρέχει επιπλέον πληροφορίες αφορώσες τα έξοδα και τα ασφάλιστρα, την οποία υπέχει από γενικές αρχές του εθνικού δικαίου»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα)
της 29ης Απριλίου 2015

Ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων — Ελευθερία εγκαταστάσεως — Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών — Πρωτασφάλιση ζωής — Οδηγία 92/96 — Πληροφορίες που πρέπει να παρέχονται στον αντισυμβαλλόμενο — Εθνικές γενικές αρχές επιβάλλουσες την παροχή στον εν λόγω αντισυμβαλλόμενο ορισμένων επιπλέον πληροφοριών εκτός των απαριθμούμενων στο παράρτημα II της οδηγίας — Επιτρέπεται — Προϋποθέσεις — Εκτίμηση από το εθνικό δικαστήριο — Αποτελέσματα τα οποία προσδίδει το εθνικό δίκαιο στην μη παροχή των εν λόγω επιπλέον πληροφοριών — Δεν ασκούν επιρροή

(Οδηγία 92/96 του Συμβουλίου, άρθρο 31 § 3)

Το άρθρο 31, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/96, για τον συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων που αφορούν την πρωτασφάλιση ζωής και για την τροποποίηση των οδηγιών 79/267/ΕΟΚ και 90/619/ΕΟΚ (τρίτης οδηγίας σχετικά με την ασφάλεια ζωής), έχει την έννοια ότι επιτρέπει την επιβολή σε ασφαλιστική επιχείρηση, βάσει γενικών αρχών του εσωτερικού δικαίου, όπως είναι οι «γενικοί και/ή άγραφοι κανόνες», της υποχρεώσεως να παρέχει στον αντισυμβαλλόμενο ορισμένες επιπλέον πληροφορίες εκτός από τις απαριθμούμενες στο παράρτημα II της οδηγίας αυτής, υπό την προϋπόθεση ότι οι απαιτούμενες πληροφορίες είναι σαφείς, ακριβείς και αναγκαίες για την ορθή κατανόηση από τον αντισυμβαλλόμενο των βασικών στοιχείων της ασφαλιστικής υποχρεώσεως και ότι κατοχυρώνουν επαρκή ασφάλεια δικαίου, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να ελέγξει.

Πράγματι, η νομική βάση μιας τέτοιας υποχρεώσεως παροχής επιπλέον πληροφοριών και ιδίως το ζήτημα αν η υποχρέωση αυτή απορρέει από γενικές αρχές του εσωτερικού δικαίου, όπως οι «γενικοί και/ή άγραφοι κανόνες», δεν επηρεάζει, κατ’ αρχήν, το συμβατό της υποχρεώσεως αυτής με την οδηγία, εφόσον η εν λόγω υποχρέωση πληροί τις επιταγές του άρθρου 31, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/96. Συνεπώς, η νομική βάση στην οποία το κράτος μέλος προτίθεται να στηριχθεί προκειμένου να κάνει χρήση της δυνατότητας την οποία προβλέπει το εν λόγω άρθρο 31, παράγραφος 3, πρέπει να είναι τέτοια ώστε, σύμφωνα με την αρχή της ασφάλειας δικαίου, να επιτρέπει στις ασφαλιστικές εταιρίες να προσδιορίζουν με επαρκή προβλεψιμότητα τις επιπλέον πληροφορίες τις οποίες πρέπει να παρέχουν και στις οποίες μπορεί να στηρίζεται ο αντισυμβαλλόμενος.

Εξάλλου, τα αποτελέσματα τα οποία το εσωτερικό δίκαιο προσδίδει στη μη παροχή των επιπλέον πληροφοριών αυτών δεν επηρεάζουν, κατ’ αρχήν, το συμβατό της υποχρεώσεως παροχής τους προς το άρθρο 31, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/96.

(βλ. σκέψεις 28, 29, 34, 36, διατακτ. 1, 2)