POSTANOWIENIE SĄDU (druga izba w składzie powiększonym)
z dnia 29 lutego 2024 r.(*)
Postępowanie – Ustalenie kosztów
W sprawie T‑235/18 DEP
Qualcomm Inc., z siedzibą w San Diego, Kalifornia (Stany Zjednoczone), którą reprezentowali M. Pinto de Lemos Fermiano Rato i M. Davilla, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, którą reprezentowali N. Khan, C. Urraca Caviedes i A. Dawes, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (druga izba w składzie powiększonym),
w składzie: A. Marcoulli (sprawozdawczyni), prezes, J. Schwarcz, V. Tomljenović, R. Norkus i W. Valasidis, sędziowie,
sekretarz: V. Di Bucci,
uwzględniając wyrok z dnia 15 czerwca 2022 r., Qualcomm/Komisja (Qualcomm – Wypłaty z tytułu wyłączności) (T‑235/18, EU:T:2022:358),
wydaje następujące
Postanowienie
1 We wniosku złożonym na podstawie art. 170 regulaminu postępowania przed Sądem strona skarżąca Qualcomm Inc. wnosi do Sądu o ustalenie na 12 041 755,80 EUR kwoty kosztów podlegających zwrotowi, które Komisja Europejska powinna zapłacić jej z tytułu poniesionych przez nią kosztów w ramach postępowania w sprawie T‑235/18.
Okoliczności powstania sporu
2 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 kwietnia 2018 r. i zarejestrowanym pod numerem T‑235/18 strona skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2018) 240 final z dnia 24 stycznia 2018 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 102 TFUE i art. 54 porozumienia EOG [sprawa AT.40220 – Qualcomm (wypłaty z tytułu wyłączności)], w której Komisja stwierdziła, że strona skarżąca nadużywała swojej pozycji dominującej od dnia 25 lutego 2011 r. do dnia 16 września 2016 r. i nałożyła na nią grzywnę w wysokości 997 439 000 EUR (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).
3 Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2022 r., Qualcomm/Komisja (Qualcomm – wypłaty z tytułu wyłączności) (T‑235/18, EU:T:2022:358), Sąd uwzględnił żądanie strony skarżącej i obciążył Komisję kosztami przez nią poniesionymi.
4 Pismem z dnia 15 grudnia 2022 r. strona skarżąca zażądała od Komisji zwrotu kwoty 14 436 418,29 EUR tytułem kosztów postępowania.
5 Pismem z dnia 21 grudnia 2022 r. Komisja zwróciła się do strony skarżącej o pełniejsze uzasadnienie jej wniosku.
6 Pismem z dnia 1 marca 2023 r., po dokonaniu ponownej oceny jej wniosku, strona skarżąca zażądała od Komisji zwrotu kwoty 12 041 755,80 EUR tytułem kosztów postępowania.
7 Pismem z dnia 6 marca 2023 r. Komisja odmówiła zwrotu kwoty ponownie oszacowanej przez stronę skarżącą.
8 Strony nie osiągnęły porozumienia co do wysokości kosztów podlegających zwrotowi.
Żądania stron
9 Strona skarżąca wnosi do Sądu o ustalenie podlegających zwrotowi kosztów postępowania głównego, których zwrot obciąża Komisję, na kwotę 12 041 755,80 EUR.
10 Komisja wnosi do Sądu o ustalenie podlegających zwrotowi kosztów postępowania głównego na kwotę 405 315 EUR i o odstąpienie od orzekania o kosztach niniejszego postępowania w przedmiocie ustalenia kosztów.
Co do prawa
11 Zgodnie z art. 170 § 3 regulaminu postępowania w razie sporu dotyczącego kosztów podlegających zwrotowi Sąd, na wniosek zainteresowanej strony i po umożliwieniu przedstawienia uwag stronie, której wniosek dotyczy, orzeka postanowieniem niepodlegającym zaskarżeniu.
12 Zgodnie z art. 140 lit. b) regulaminu postępowania do kosztów podlegających zwrotowi zalicza się „niezbędne wydatki poniesione przez strony w związku z postępowaniem, w szczególności koszty podróży i pobytu oraz wynagrodzenie pełnomocników, doradców, adwokatów i radców prawnych”. Z tego przepisu wynika, że koszty podlegające zwrotowi ograniczają się do takich, które z jednej strony zostały poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem, a z drugiej strony były konieczne ze względu na ten cel (zob. postanowienie z dnia 6 marca 2003 r., Nan Ya Plastics i Far Eastern Textiles/Rada, T‑226/00 DEP i T‑227/00 DEP, EU:T:2003:61, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
13 W niniejszej sprawie strona skarżąca domaga się zwrotu łącznej kwoty 12 041 755,80 EUR, na którą składa się, zgodnie z przedstawionymi przez nią informacjami: 12 017 848,55 EUR – z tytułu wynagrodzenia za usługi doradztwa prawnego i gospodarczego i 23 907,21 EUR – z tytułu wydatków związanych z udziałem w rozprawie.
14 Przed rozpatrzeniem wniosku strony skarżącej o zwrot wynagrodzeń i wydatków należy poczynić kilka wstępnych uwag na temat poufności wniosku i załączników do wniosku.
Uwagi wstępne w przedmiocie poufności wniosku i załączników do wniosku
15 Należy zauważyć, że pomimo wzmianki „poufne”, jaką strona skarżąca umieściła na każdej stronie wniosku, a także pomimo umieszczenia wzmianek „poufne”, „ściśle poufne” albo „wysoce poufne” na prawie wszystkich stronach wykazu załączników nie złożyła ona jednak do Sądu wniosku w trybie art. 66 lub 66a regulaminu postępowania o pominięcie pewnych danych wobec opinii publicznej. Z jednej strony bowiem zgodnie z art. 66 regulaminu postępowania wniosek o pominięcie wobec opinii publicznej danych osobowych osób fizycznych należy złożyć w odrębnym piśmie, a z drugiej strony zgodnie z art. 66a regulaminu postępowania wniosek o pominięcie wobec opinii publicznej danych innych niż dane osobowe osób fizycznych musi być uzasadniony i złożony w odrębnym piśmie. Tymczasem w niniejszej sprawie, wobec braku jakiegokolwiek wniosku o pominięcie (w stosownym przypadku uzasadnionego) złożonego w odrębnym piśmie, sama obecność tych wzmianek we wniosku o ustalenie kosztów i w załącznikach do tego wniosku nie może być interpretowana jako wniosek o pominięcie danych wobec opinii publicznej.
16 Ponadto treść wniosku również nie zawiera wyjaśnień użytecznych w tym względzie. Po pierwsze, strona skarżąca wskazała, że usunęła z załączników od T.8 do T.13 informacje, które jej zdaniem były objęte poufnością informacji wymienianych „między adwokatem a klientem”. Po drugie, wskazała ona, że przedstawienie faktur, streszczeń i pokwitowań zawartych w załącznikach od T.8 do T.13 nie oznaczało „zrzeczenia się ochrony wynikającej z tajemnicy adwokackiej lub jakiejkolwiek innej formy ochrony prawnej dotyczącej poufności tych dokumentów, wymiany informacji leżących u ich podstaw lub wszelkich innych załączonych dokumentów”.
17 Tymczasem wszystkie te wskazówki są niejasne i nieprecyzyjne, a zatem nie pozwalają Sądowi na zrozumienie, czy poza informacjami, które zostały już usunięte przez samą stronę skarżącą z załączników w trosce o ochronę poufności informacji objętych tajemnicą adwokacką i które nie zostały przedstawione przed Sądem, niektóre informacje lub dane, które zresztą nie zostały odnalezione, a figurowały we wniosku lub załącznikach do niego, miały jakoby zdaniem skarżącej poufny charakter, który powinien być chroniony wobec opinii publicznej w ramach niniejszego postępowania w sprawie ustalenia kosztów.
18 Ponieważ Sąd nie może opierać się na domniemaniach ani uzupełniać braków wniosku, nie ma podstaw do przyjęcia, że strona skarżąca domaga się, na podstawie art. 66 lub 66a regulaminu postępowania przed Sądem, ochrony poufności niektórych informacji wobec opinii publicznej lub niektórych danych zawartych we wniosku o ustalenie kosztów i w załącznikach do niego.
19 Ponadto z akt sprawy nie wynika nic, co pozwalałoby uznać, że informacje i dane wykorzystane w niniejszym postanowieniu – dotyczące w szczególności dochodzonych kwot, nazw kancelarii adwokackich i nazwisk doradców gospodarczych, liczby i kwalifikacji adwokatów i konsultantów, liczby, stron i kwot faktur, ilości godzin i stawek godzinowych, kategorii kosztów, miast podróży, rodzajów pokwitowań, przedmiotu pokwitowań i ich kwot – powinny zostać uznane za poufne wobec opinii publicznej w ramach niniejszego postępowania i że Sąd powinien zastosować z urzędu art. 66 lub 66a regulaminu postępowania.
W przedmiocie wynagrodzenia
20 Strona skarżąca domaga się zwrotu łącznej kwoty 12 017 848,55 EUR tytułem wynagrodzenia za usługi doradztwa prawnego i gospodarczego, na którą składa się, zgodnie z jej wyjaśnieniami kwota 11 234 578,85 EUR za usługi doradztwa prawnego świadczone przez kancelarię adwokacką Quinn Emanuel Urquhart & Sullivan (zwaną dalej „Quinn Emanuel”), kwota 302 658,10 EUR za usługi doradztwa prawnego świadczone przez kancelarię adwokacką Cravath Swaine & Moore (zwaną dalej „Cravath”) i kwota 480 611,64 EUR za usługi doradztwa gospodarczego świadczone przez Compass Lexecon i FTI Consulting (zwaną dalej „Compass Lexecon/FTI”).
W przedmiocie wynagrodzenia kancelarii adwokackiej Cravath
21 Strona skarżąca wnosi o zwrot kwoty 302 658,10 EUR tytułem wynagrodzenia za usługi świadczone przez kancelarię adwokacką Cravath.
22 Na wstępie, odnosząc się do tego wynagrodzenia, należy stwierdzić, że – jak wyjaśnia strona skarżąca – rozpatrywane usługi nie dotyczą postępowania przed Sądem, lecz postępowań prowadzonych w Stanach Zjednoczonych, które doprowadziły do uzyskania pewnych dokumentów, które strona skarżąca przedstawiła następnie jako dowody w postępowaniu przed Sądem pismem z dnia 26 lipca 2019 r.
23 Tymczasem należy przypomnieć, że pod pojęciem „postępowania” art. 140 lit. b) regulaminu postępowania rozumie jedynie postępowanie przed Sądem (postanowienia z dnia 24 stycznia 2002 r., Groupe Origny/Komisja, T‑38/95 DEP, EU:T:2002:13, pkt 29; z dnia 7 grudnia 2004 r., Lagardère i Canal+/Komisja, T‑251/00 DEP, EU:T:2004:353, pkt 22; z dnia 21 grudnia 2010 r., Le Levant 015 i in./Komisja, T‑34/02 DEP, EU:T:2010:559, pkt 31). Tak więc pojęcie „kosztów podlegających zwrotowi” w związku z postępowaniem przed Sądem w rozumieniu art. 140 lit. b) regulaminu postępowania przed Sądem, o ile przepisy art. 190 § 2 tego regulaminu nie stanowią inaczej, nie może obejmować kosztów związanych z innymi postępowaniami sądowymi lub administracyjnymi prowadzonymi przed innymi sądami lub organami krajowymi lub międzynarodowymi (zob. podobnie postanowienie z dnia 21 grudnia 2010 r., Le Levant 015 i in./Komisja, T‑34/02 DEP, EU:T:2010:559, pkt 35, 50), nawet jeśli postępowania takie mają na celu, jak w niniejszej sprawie, uzyskanie informacji lub dokumentów, za pomocą których zainteresowana strona ma zamiar poprzeć zarzuty skargi do Sądu.
24 W istocie wszelkie kwestie związane ze zwrotem kosztów poniesionych w związku z postępowaniami prowadzonymi przed innymi sądami lub organami krajowymi lub międzynarodowymi podlegają w danym wypadku przepisom dotyczącym tych postępowań i nie można dochodzić ich zwrotu przed Sądem z tytułu kosztów poniesionych „w związku z postępowaniem” przed Sądem.
25 W związku z tym wniosek o zwrot kwoty 302 658,10 EUR za usługi doradztwa prawnego świadczone przez kancelarię adwokacką Cravath należy oddalić.
W przedmiocie wynagrodzenia kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel
26 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że sąd Unii Europejskiej nie jest uprawniony do określania wysokości wynagrodzeń należnych adwokatom od ich mocodawców, lecz może określić kwotę, do wysokości której apanaży tych można dochodzić od strony obciążonej kosztami postępowania. Orzekając w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów, Sąd nie bierze pod uwagę krajowej taryfy określającej wysokość wynagrodzeń adwokatów ani ewentualnej umowy zawartej w tym względzie pomiędzy zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami [zob. postanowienie z dnia 26 stycznia 2017 r., Nurburgring/EUIPO – Biedermann (Nordschleife), T‑181/14 DEP, EU:T:2017:41, pkt 10 i przytoczone tam orzecznictwo].
27 Należy również przypomnieć, że wobec braku właściwych przepisów Unii o charakterze taryfowym lub dotyczących niezbędnego czasu pracy Sąd winien dokonać swobodnej oceny danych zebranych w sprawie, mając na uwadze przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie dla prawa Unii, jak również stopień trudności sprawy, nakład pracy, jakiego wymagało postępowanie sporne od uczestniczących w nim pełnomocników lub doradców, oraz interesy ekonomiczne, jakie strony miały w tym sporze (zob. postanowienie z dnia 26 stycznia 2017 r., Nordschleife, T‑181/14 DEP, EU:T:2017:41, pkt 11 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 To właśnie w świetle tych rozważań należy ustalić wysokość kosztów podlegających zwrotowi, o które wnosi w niniejszej sprawie strona skarżąca z tytułu wynagrodzenia kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel.
29 Z wniosku wynika, że obliczona przez stronę skarżącą kwota 11 234 578,85 EUR odpowiada zwrotowi wynagrodzeń 19 osób, a mianowicie czterech adwokatów – partnerów kancelarii, dwóch adwokatów ekspertów („of counsel”), dziesięciu adwokatów współpracowników, dwóch aplikantów i jednego starszego asystenta prawnego kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel, za okres od dnia 24 stycznia 2018 r. do dnia 15 czerwca 2022 r.
30 Aby uzasadnić tę kwotę, strona skarżąca przedstawiła pewne elementy obliczenia. Przede wszystkim w załączniku T.5 do wniosku strona skarżąca przedstawiła (przygotowaną przez nią) tabelę zbiorczą zawierającą stawki godzinowe [w dolarach amerykańskich (USD)], liczbę godzin, na którą każda z tych osób w latach 2018–2021 wystawiała roczne faktury, a także całkowitą kwotę (w euro), na którą fakturę wystawiała kancelaria adwokacka Quinn Emanuel za każdy rok świadczonych usług (zwaną dalej „tabelą zbiorczą QE”). Następnie w treści wniosku strona skarżąca przedstawiła tabelę podziału dochodzonej kwoty (w euro) z tytułu łącznych wynagrodzeń kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel, kancelarii adwokackiej Cravath i Compass Lexecon/FTI na osiem okresów odpowiadających, zgodnie z jej informacjami, różnym etapom postępowania przed Sądem (zwaną dalej „tabelą okresową”). Wreszcie w załączniku T.8 do wniosku strona skarżąca przedstawiła 34 kolejne faktury – obejmujące usługi wykonane w okresie od dnia 2 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2021 r. – wystawione jej przez kancelarię adwokacką Quinn Emanuel (łącznie 613 stron w wykazie załączników), wskazujące w szczególności godziny zarejestrowane przez każdą z tych 19 osób i ich stawki godzinowe (w dolarach amerykańskich) (zwane dalej „fakturami QE”).
31 Ponadto w treści wniosku strona skarżąca wskazała powody, dla których jej zdaniem dochodzona kwota była uzasadniona i rozsądna. W szczególności, oprócz wskazówek dotyczących charakteru, wagi i złożoności sprawy, strona skarżąca oparła się na ilości pracy wykonanej przez jej przedstawicieli, odnosząc się do przeprowadzonych analiz i badań, a także do liczby załączników przedstawionych w ramach postępowania przed Sądem, czyli 73 załączników (łącznie 7900 stron), w tym 23 sporządzone przez jej przedstawicieli w związku z postępowaniem przed Sądem.
32 W pierwszej kolejności, co się tyczy przedmiotu i charakteru sporu, jego znaczenia z punktu widzenia prawa Unii i trudności sprawy, należy zauważyć, że sprawa T‑235/18 podnosiła złożone kwestie z zakresu prawa konkurencji Unii, które notabene skłoniły Sąd do orzekania w składzie powiększonym na podstawie art. 28 § 1 regulaminu postępowania. W szczególności wspomniana sprawa dotyczyła decyzji Komisji odnoszącej się do postępowania na podstawie art. 102 TFUE, przyjętej po wydaniu wyroku z dnia 6 września 2017 r., Intel/Komisja (C‑413/14 P, EU:C:2017:632), w której Trybunał wyjaśnił wcześniejsze orzecznictwo. Ponadto sprawa ta dotyczyła dziedziny wysoce technicznej, a mianowicie dostawy chipsetów pasma podstawowego zgodnego ze standardem LTE oraz ze standardami UMTS i GSM do Apple Inc. dla iPhone’ów i iPadów, a także dotyczyła licznych złożonych kwestii zarówno merytorycznych, jak i proceduralnych.
33 W drugiej kolejności, co się tyczy wchodzących w grę interesów gospodarczych, sprawa w postępowaniu głównym dotyczyła decyzji Komisji nakładającej na stronę skarżącą grzywnę za zarzucane naruszenie art. 102 TFUE. Chodziło oczywiście o znaczną grzywnę w wartościach bezwzględnych, wynoszącą około 1 miliarda EUR. Jednakże wniosek strony skarżącej nie zawiera w tym przypadku żadnej informacji pozwalającej ocenić wysokość tej grzywny w stosunku do jej sytuacji ekonomicznej. Ponadto założenie poczynione przez stronę skarżącą we wniosku, że zaskarżona decyzja mogła służyć jako podstawa prawna dla późniejszych postępowań sądowych przeciwko niej, przy braku jakichkolwiek innych szczegółów, również nie pozwala na ocenę interesów gospodarczych, jakie postępowanie główne przedstawiało dla niej w tym względzie. To samo dotyczy niczym niepopartego twierdzenia, zgodnie z którym całkowite skutki finansowe, jakie poniosła strona skarżąca, były znacznie wyższe niż koszty, których zwrotu dochodzi. W konsekwencji, chociaż można uznać, że w świetle rozpatrywanej grzywny rzeczona sprawa miała dla strony skarżącej istotne znaczenie gospodarcze, to jednak żaden z dowodów przedstawionych przed Sądem nie pozwala uznać, że interes ten był „ogromny”, jak twierdzi strona skarżąca.
34 W trzeciej kolejności, co się tyczy nakładu pracy, którego postępowanie to mogło wymagać od pełnomocników strony skarżącej, należy przypomnieć, że sąd Unii powinien uwzględnić przede wszystkim całkowitą liczbę godzin pracy, które można obiektywnie uznać za niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem, niezależnie od liczby adwokatów, między którymi wykonane usługi mogły zostać rozdzielone (zob. postanowienie z dnia 28 czerwca 2004 r., Airtours/Komisja, T‑342/99 DEP, EU:T:2004:192, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
35 Należy przypomnieć, że jeżeli co do zasady wynagrodzenie jednego adwokata podlega zwrotowi, to jest możliwe, przy uwzględnieniu szczególnych cech danej sprawy, do których w pierwszej kolejności należy zaliczyć jej złożony charakter, że wynagrodzenie kilku adwokatów może być uznane za wchodzące w zakres pojęcia „niezbędnych kosztów” w rozumieniu art. 140 lit. b) regulaminu postępowania (zob. postanowienie z dnia 15 września 2004 r., Fresh Marine/Komisja, T‑178/98 DEP, EU:T:2004:265, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
36 Aby w tych okolicznościach ustalić koszty, do Sądu należy zbadanie, w jakim zakresie usługi świadczone przez wszystkich zaangażowanych adwokatów były niezbędne dla przebiegu postępowania sądowego, oraz upewnienie się, że zatrudnienie wielu adwokatów nie spowodowało zbędnego powielenia kosztów (zob. analogicznie postanowienia: z dnia 28 czerwca 2004 r., Airtours/Komisja, T‑342/99 DEP, EU:T:2004:192, pkt 44; z dnia 27 listopada 2020 r., Flabeg Deutschland/Komisja, T‑103/15 DEP, niepublikowane, EU:T:2020:585, pkt 47).
37 Należy jednak podkreślić, że koszty koordynacji między adwokatami tej samej strony nie mogą być uznane za niezbędne koszty podlegające uwzględnieniu w celu obliczenia kwoty kosztów podlegających zwrotowi (zob. postanowienie z dnia 13 stycznia 2017 r., Idromacchine i in./Komisja, T‑88/09 DEP, EU:T:2017:5, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 Jednakże, biorąc pod uwagę, że adwokaci strony skarżącej uczestniczyli już w postępowaniu oraz czynnościach poprzedzających sprawę, należy również uwzględnić fakt, iż dysponowali oni konkretnymi danymi dotyczącymi sprawy, których znajomość ułatwiła im pracę oraz skróciła czas konieczny do przygotowania postępowania spornego (zob. postanowienie z dnia 13 stycznia 2006 r., IPK-München/Komisja, T‑331/94 DEP, EU:T:2006:11, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż w niniejszej sprawie spór w postępowaniu głównym mógł rzeczywiście wymagać od adwokatów strony skarżącej znacznego nakładu pracy, biorąc pod uwagę okoliczności wskazane w pkt 32 i 33 powyżej, jej wniosek i załączniki do niego, w szczególności faktury QE, tabela okresowa i tabela zbiorcza QE, nie pozwalają ocenić nakładu pracy odpowiadającego kwotom, których strona ta domaga się zwrotu tytułem wynagrodzenia kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel.
40 Po pierwsze, 34 faktury QE przedstawione przez stronę skarżącą przed Sądem nie zawierają żadnego opisu wykonanych zadań. Strona skarżąca zdecydowała się bowiem na usunięcie wszystkich tych informacji z dokumentów złożonych przed Sądem, poprzez ich zaczernienie, kierując się jakoby ochroną tajemnicy adwokackiej (zob. pkt 16 powyżej), co do której Sąd nie może orzekać w ramach niniejszego postępowania. Niemniej jednak taki wybór strony skarżącej oznacza, że faktury te nie pozwalają na określenie na przykład liczby godzin poświęconych na przygotowanie skargi, repliki, każdego z pozostałych pism procesowych złożonych przez nią przed Sądem lub na przygotowanie się do rozprawy. Co więcej, strona skarżąca nie zamieściła również w treści wniosku żadnej wskazówki czy szacunkowej wartości w tym względzie.
41 Ponadto większość faktur QE przedstawionych przez stronę skarżącą nie dotyczy wyłącznie wynagrodzeń adwokackich, lecz również wydatków, przy czym we wniosku strona skarżąca nie dokonała żadnego rozróżnienia w tym względzie. Co więcej, pierwsza faktura QE przedstawiona przez stronę skarżącą wydaje się również dotyczyć świadczeń zrealizowanych przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Wreszcie ostatnia faktura QE przedstawiona przez stronę skarżącą obejmowała świadczenia do dnia 30 czerwca 2021 r., podczas gdy strona skarżąca złożyła uwagi przed Sądem w dniu 20 lipca 2021 r.
42 Po drugie, nie tylko tabela okresowa przedstawiona w treści wniosku nie dotyczy wyłącznie wynagrodzeń honorariów kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel, ponieważ dotyczy ona również wynagrodzeń kancelarii adwokackiej Cravath i Compass Lexecon/FTI (zob. pkt 30 powyżej), ale również nie pozwala na dokonanie oceny konkretnej pracy wykonanej w odniesieniu do każdego okresu, a w szczególności liczby godzin poświęconych na przygotowanie pism procesowych złożonych przed Sądem lub na rozprawie.
43 Wobec braku takich wskazówek podział kwot zaproponowany przez skarżącą w tej tabeli jest nie tylko nieuzasadniony, ale wydaje się w świetle niniejszego postępowania prowadzić również do wyraźnie zawyżonych wyników, takich jak w szczególności kwota około 3 400 000 EUR za samo przygotowanie skargi. Taka kwota, według hipotetycznej średniej stawki godzinowej w wysokości 500 EUR, odpowiada bowiem 6800 godzinom pracy, czyli 850 dniom pracy w wymiarze 8 godzin dziennie w odniesieniu do samej skargi. To samo dotyczy w szczególności kwoty około 2 900 000 EUR dochodzonej za przygotowanie repliki i około 2 350 000 EUR dochodzonej za przygotowanie rozprawy.
44 Po trzecie, takie informacje na temat rzeczywiście wykonanej pracy i związanej z nią ilości godzin również nie wynikają z tabeli zbiorczej QE załączonej do wniosku. Tabela ta umożliwia Sądowi jedynie stwierdzenie – choć nie jest on zobowiązany do poszukiwania i znajdowania w przedstawionych dokumentach dowodów, które mogłyby uzupełnić brak dokładnych informacji i szczegółowych wyjaśnień w samym wniosku (zob. podobnie postanowienie z dnia 13 lutego 2008 r., Verizon Business Global/Komisja, T‑310/00 DEP, niepublikowane, EU:T:2008:32, pkt 50) – że kancelaria adwokacka Quinn Emanuel wystawiła stronie skarżącej faktury w latach 2018–2021 w sumie na 16 422,6 godziny według stawek godzinowych w zakresie 315–1515 USD.
45 Tak więc, pomimo znacznej liczby dokumentów i danych przedstawionych przez stronę skarżącą, żaden z nich nie pozwala na ustalenie, jakim zadaniom odpowiada ta łączna liczba godzin, w szczególności liczba godzin odpowiadająca, w pewnych przypadkach, powielanym zadaniom lub zadaniom koordynacji między 19 osobami wymienionymi w fakturach, ani też czy te godziny pracy były świadczone w związku z postępowaniem przed Sądem lub czy były one niezbędne do tego celu. Ponadto dokumenty te nie pozwalają na dokładne określenie stawki godzinowej odpowiadającej różnym zadaniom wykonywanym przez adwokatów, zważywszy, że w każdym razie w perspektywie niniejszego postępowania stawki godzinowe – wynoszące w szczególności od 1005 do 1515 USD, jak niektóre spośród wymienionych w fakturach QE i w tabeli zbiorczej QE – były oczywiście zawyżone dla celów ustalenia kosztów podlegających zwrotowi z tytułu rozpatrywanych wynagrodzeń. O ile bowiem strona z pewnością może korzystać z usług adwokatów inkasujących tak wysokie stawki godzinowe, o tyle fakt korzystania z ich usług nie może być uznany za niezbędny w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 12 powyżej (zob. podobnie postanowienia: z dnia 20 stycznia 2014 r., Charron Inox i Almet/Rada, T‑88/12 DEP, niepublikowane, EU:T:2014:43, pkt 24; z dnia 8 lipca 2020 r., Fastweb/Komisja, T‑19/17 DEP, niepublikowane, EU:T:2020:331, pkt 51), tym bardziej gdy – jak w niniejszej sprawie – we wniosku stawki te nie zostały przedstawione w kontekście konkretnych, wyraźnie określonych zadań.
46 Po czwarte, wyjaśnienie strony skarżącej, że jej przedstawiciele przeprowadzili szeroko zakrojone badania i analizy lub przedłożyli Sądowi liczne dokumenty, nie jest wystarczające do uzasadnienia kwot, których zwrotu domaga się strona skarżąca, i niezbędnego charakteru związanych z nimi prac. Należy bowiem przypomnieć, że ocena niezbędnego charakteru poniesionych kosztów wymaga od wnioskodawcy przedstawienia dokładnych wskazówek (postanowienie z dnia 8 lipca 2020 r., Fastweb/Komisja, T‑19/17 DEP, niepublikowane, EU:T:2020:331, pkt 44). Ponadto, chociaż strona skarżąca powołuje się na długość złożonych dokumentów, a także na liczbę i długość związanych z nimi załączników, to jednak należy zauważyć, że sam fakt, iż przedstawiciele skarżącej złożyli przed Sądem dokumenty liczące wiele stron i zawierające liczne załączniki, w żaden sposób nie dowodzi, że godziny pracy, a tym samym dochodzone w związku z nimi kwoty, były świadczone w związku z postępowaniem przed Sądem lub do tego celu niezbędne.
47 Wynika z tego, że wniosek strony skarżącej nie pozwala na określenie liczby godzin odpowiadających różnym zadaniom wykonywanym przez adwokatów kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel na potrzeby postępowania przed Sądem ani stawki godzinowej odpowiadającej tym zadaniom.
48 Tymczasem, chociaż brak jakichkolwiek informacji o kosztach rzeczywiście poniesionych na potrzeby postępowania, w tym w szczególności o stawkach godzinowych i czasie poświęconym na wykonanie różnych zadań, nie uniemożliwia Sądowi ustalenia zgodnie z zasadą słuszności, kwoty kosztów podlegających zwrotowi, to jednak stawia go wobec konieczności dokonania rygorystycznej oceny roszczeń strony skarżącej (postanowienie z dnia 8 lipca 2020 r., Fastweb/Komisja, T‑19/17 DEP, niepublikowane, EU:T:2020:331, pkt 44, 46, 47).
49 Poza tym, odnosząc się do stawki godzinowej, należy przypomnieć, że skoro w obecnym stanie prawa Unii nie istnieje w tym zakresie stosowna tabela taryfowa, to jedynie w sytuacji, gdy średnia zafakturowana stawka godzinowa okazuje się oczywiście zawyżona, Sąd może odstąpić od tej stawki i ustalić ex æquo et bono kwotę podlegających zwrotowi wynagrodzeń adwokackich (zob. postanowienie z dnia 19 stycznia 2021 r., Romańska/Frontex, T‑212/18 DEP, niepublikowane, EU:T:2021:30, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
50 W niniejszej sprawie, mimo że strona skarżąca nie przedstawiła żadnej wskazówki, ani nie oszacowała czasu pracy odpowiadającego różnym etapom postępowania i związanej z tym średniej stawki godzinowej, Komisja w swoich uwagach w przedmiocie wniosku oszacowała w następujący sposób czas pracy, jakiego wymagały od kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel poszczególne etapy:
– 500 godzin w przypadku skargi (88 stron z 4000 stron załączników);
– 200 godzin w przypadku repliki (66 stron z 600 stron załączników);
– 8 godzin w przypadku uwag z dnia 20 czerwca 2019 r. (3 strony);
– 260 godzin w przypadku pisma procesowego z dnia 26 lipca 2019 r. (46 stron z 3300 stronami załączników);
– 12 godzin w przypadku pisma procesowego z dnia 25 sierpnia 2020 r. (4,5 strony);
– 4 godziny w przypadku pisma procesowego z dnia 9 listopada 2020 r. (2 strony);
– 50 godzin w przypadku odpowiedzi z dnia 20 listopada 2020 r. (18 stron);
– 2 godziny w przypadku uwag z dnia 15 grudnia 2020 r. (przekazujących podpisane zobowiązanie do zachowania poufności);
– 4 godziny w przypadku uwag z dnia 18 grudnia 2020 r. (2 strony);
– 15 godzin w przypadku uwag z dnia 26 stycznia 2021 r. (6 stron);
– 6 godzin udziału w nieformalnym spotkaniu w dniu 15 kwietnia 2021 r. (45 minut);
– 250 godzin udziału w rozprawie w dniach 4–6 maja 2021 r. (3 dni);
– 8 godzin w przypadku uwag z dnia 19 maja 2021 r. (4 strony);
– 20 godzin w przypadku uwag z dnia 20 lipca 2021 r. (32 strony).
51 W swoich uwagach Komisja uznała zatem, że poszczególne etapy postępowania wymagały maksymalnie 1339 godzin pracy. Proponując przyjęcie średniej stawki godzinowej w wysokości 300 EUR, Komisja stwierdziła w istocie, że kwota 401 700 EUR może podlegać zwrotowi z tytułu honorarium kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel.
52 Mimo że wniosek strony skarżącej jest niewystarczająco poparty dowodami i jest oczywiście zawyżony zarówno w odniesieniu do dochodzonych kwot, jak i liczby godzin i związanych z nimi stawek godzinowych, biorąc również pod uwagę fakt, że adwokaci, którzy reprezentowali stronę skarżącą przed Sądem, byli również jej pełnomocnikami w postępowaniu administracyjnym przed Komisją, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, to jednak propozycja Komisji, choć stanowi użyteczną ocenę, jest oceną zaniżoną.
53 W szczególności z szacunków Komisji wynika, że przygotowanie skargi (500 godzin), repliki (200 godzin) i pisma procesowego z dnia 26 lipca 2019 r.(260 godzin) wymagałoby 960 godzin pracy. Tymczasem - biorąc pod uwagę liczbę podniesionych zarzutów, poziom trudności zagadnień prawnych i okoliczności faktycznych, liczbę następujących po sobie pism procesowych, dowody przedstawione w załącznikach do nich i przedłożone przed Sądem, a także stopniowo coraz bardziej ukierunkowany i szczegółowy charakter prezentowanej argumentacji - takie oszacowanie nie odpowiada stosownej ocenie czasu pracy obiektywnie niezbędnego do przygotowania tych pism procesowych, która to stosowna ocena nie może jednak przekraczać liczby 1400 godzin pracy poświęconych na opracowanie tych pism procesowych.
54 Oprócz wspomnianej liczby godzin należy z jednej strony uwzględnić również liczbę 150 godzin pracy na przygotowanie innych dokumentów pisemnych złożonych przez stronę skarżącą przed Sądem, a mianowicie tych, o których mowa już w pkt 50 powyżej, a także niektórych innych pism procesowych, które nie figurują w tym punkcie (wniosek z dnia 16 stycznia 2019 r., wniosek z dnia 10 grudnia 2020 r. i załącznik do niego z dnia 18 grudnia 2020 r., wniosek z dnia 21 stycznia 2021 r., uwagi z dnia 29 marca 2021 r. i uwagi z dnia 3 maja 2021 r.). Z drugiej strony konieczne jest wzięcie pod uwagę liczby 250 godzin pracy na przygotowanie i udział w nieformalnym posiedzeniu w dniu 15 kwietnia 2021 r. i w rozprawie w dniach 4–6 maja 2021 r.
55 W tym kontekście, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności niniejszej sprawy, łączny nakład pracy wynoszący 1800 godzin uznany za sprawiedliwy w odniesieniu do całego postępowania przed Sądem w postępowaniu głównym, i to niezależnie od liczby biorących udział w sprawie adwokatów, słuszne będzie ustalić ex æquo et bono wynagrodzenie kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel, które może podlegać zwrotowi przez Komisję na kwotę 750 000 EUR.
56 W świetle powyższych rozważań należy ustalić wysokość kosztów podlegających zwrotowi z tytułu wynagrodzenia kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel na 750 000 EUR.
W przedmiocie kosztu udziału doradców gospodarczych z Compass Lexecon/FTI
57 Strona skarżąca wnosi o zwrot kwoty 480 611,64 EUR za usługi doradztwa gospodarczego świadczone przez Compass Lexecon/FTI.
58 Należy przypomnieć, że biorąc pod uwagę zasadniczo gospodarczy charakter niektórych spraw, posiłkowanie się doradztwem ekspertów w dziedzinie gospodarki, uzupełniających pracę doradców prawnych, może niekiedy okazać się niezbędne w sporach dotyczących decyzji odnoszących się do tej materii, a tym samym stać się źródłem kosztów podlegających zwrotowi na podstawie art. 140 lit. b) regulaminu postępowania (zob. w odniesieniu do postępowania w sprawie pomocy państwa postanowienie z dnia 19 grudnia 2006 r., WestLB/Komisja, T‑228/99 DEP, niepublikowane, EU:T:2006:405, pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo; w odniesieniu do koncentracji postanowienie z dnia 17 sierpnia 2020 r., United Parcel Service/Komisja, T‑194/13 DEP II, niepublikowane, EU:T:2020:372, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).
59 Aby tak się stało, tego rodzaju udział doradców gospodarczych musi być obiektywnie niezbędny dla celów postępowania (zob. postanowienie z dnia 17 sierpnia 2020 r., United Parcel Service/Komisja, T‑194/13 DEP II, niepublikowane, EU:T:2020:372, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo).
60 Z wniosku wynika, że obliczona przez stronę skarżącą kwota 480 611,64 EUR odpowiada zwrotowi wynagrodzeń 9 doradców gospodarczych z Compass Lexecon/FTI za okres od dnia 24 stycznia 2018 r. do dnia 15 czerwca 2022 r.
61 W celu uzasadnienia tej kwoty strona skarżąca przedstawiła składowe obliczeń, analogiczne do składowych wymienionych w pkt 30 powyżej, mianowicie przede wszystkim w załączniku T.6 do wniosku – tabelę zbiorczą (przygotowaną przez stronę skarżącą) zawierającą stawki godzinowe (w dolarach amerykańskich) i liczbę godzin, na którą każdy ze wspomnianych doradców w latach 2018–2021 wystawiał roczne faktury, a także kwoty całkowite (w euro), na które faktury wystawiała Compass Lexecon/FTI za każdy rok (zwaną dalej „tabelą zbiorczą CL”). Następnie w treści wniosku strona skarżąca posłużyła się tą samą tabelą okresową, przywołaną w pkt 30, 42 i 43 powyżej. Wreszcie, w załączniku T.9 do wniosku strona skarżąca przedstawiła 10 faktur – obejmujących okres od dnia 16 stycznia 2018 r. do dnia 6 maja 2021 r. – wystawionych jej przez Compass Lexecon/FTI, wskazujących godziny zarejestrowane przez każdego z zaangażowanych doradców i ich stawki godzinowe (w dolarach amerykańskich) (zwanych dalej „fakturami CL”).
62 Ponadto w treści wniosku strona skarżąca wskazała, że jej doradcy gospodarczy przygotowali sprawozdania lub informacje gospodarcze, które zostały zawarte w skardze i replice lub do nich załączone, oraz że jeden z jej doradców uczestniczył w rozprawie w celu udzielenia wyjaśnień. Strona skarżąca odwołała się również do analiz gospodarczych, które przedstawiła przed Komisją.
63 Tymczasem należy stwierdzić, że chociaż w niniejszym przypadku rzeczywiście należało uznać, iż udział doradców gospodarczych był obiektywnie konieczny w związku z postępowaniem przed Sądem, wniosek strony skarżącej i załączniki do niego, w szczególności faktury CL, tabela okresowa i tabela zbiorcza CL, nie pozwalają ocenić nakładu pracy odpowiadającego kwotom, jakich domaga się tytułem wynagrodzeń Compass Lexecon/FTI za wspomniane postępowanie przed Sądem.
64 Przede wszystkim bowiem faktury CL przedstawione przez stronę skarżącą w załączniku do wniosku nie zawierają żadnego opisu wykonanych zadań, strona skarżąca zdecydowała się bowiem na usunięcie wszystkich tych informacji z dokumentów złożonych przed Sądem poprzez ich zaczernienie (zob. pkt 16 i analogicznie pkt 40 powyżej). Następnie tabela okresowa, przedstawiona w treści wniosku, nie pozwala na przeprowadzenie żadnej konkretnej oceny (zob. analogicznie pkt 42 powyżej). Wreszcie tabela zbiorcza CL, załączona do wniosku umożliwia Sądowi jedynie stwierdzenie – choć nie jest on zobowiązany do poszukiwania i znajdowania w załącznikach dowodów, które mogłyby uzupełnić brak informacji i wyjaśnień we wniosku (zob. podobnie pkt 44 powyżej) – że kancelaria Compass Lexecon/FTI wystawiła stronie skarżącej faktury za łączną liczbę 853,7 godziny w latach 2018–2021 według stawek godzinowych w zakresie 242–1055 USD.
65 Tak więc, pomimo znacznej liczby dokumentów i danych przedstawionych przez stronę skarżącą, żaden z nich nie pozwala na ustalenie, jakim zadaniom odpowiada ta łączna liczba godzin, w szczególności liczba godzin odpowiadająca, w pewnych przypadkach, powielonym zadaniom lub zadaniom koordynacji między 9 osobami, wymienionymi w fakturach, ani też czy te godziny pracy były świadczone w związku z postępowaniem przed Sądem lub czy były one niezbędne do tego celu. Ponadto, wbrew temu, co wydaje się sugerować strona skarżąca, prace związane z analizami gospodarczymi przedstawionymi Komisji są pozbawione znaczenia w ramach niniejszej sprawy, która zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 23 powyżej dotyczy wyłącznie kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Sądem.
66 Wynika stąd, że wniosek strony skarżącej nie pozwala na określenie liczby godzin odpowiadających różnym zadaniom konkretnie wykonanym w związku z postępowaniem przed Sądem przez doradców gospodarczych Compass Lexecon/FTI, ani stawki godzinowej odpowiadającej tym różnym zadaniom.
67 W tych okolicznościach, jeżeli – wbrew temu, co twierdzi Komisja – koszty związane z udziałem doradców gospodarczych z Compass Lexecon/FTI nie mogą zostać w całości odrzucone, ocena Sądu musi być koniecznie rygorystyczna, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 48 powyżej.
68 Tymczasem, po pierwsze, ponieważ strona skarżąca nie przedstawiła żadnej konkretnej wskazówki co do nakładu pracy wykonanej przez jej doradców gospodarczych w celu przygotowania sprawozdań i pism zawartych w skardze i repliki lub do niej załączonych, słusznie będzie ocenić ex æquo et bono ten nakład pracy na 50 godzin. Po drugie, jak wynika z protokołu rozprawy w trakcie trzech dni rozprawy doradca gospodarczy strony skarżącej został dopuszczony do udziału w niej w obecności przedstawicieli strony skarżącej i na jej odpowiedzialność, w celu udzielenia wyjaśnień. Nakład pracy związany z tymi zadaniami należy ustalić na 24 godziny. W konsekwencji liczbę 74 godzin pracy uznaje się za sprawiedliwą dla całego postępowania przed Sądem w postępowaniu głównym.
69 Ponieważ wniosek nie pozwala na dokładne określenie stawki godzinowej odpowiadającej różnym zadaniom wykonywanym przez doradców gospodarczych, a stawka godzinowa w wysokości 1055 USD – taka jak jedna ze stawek wymienionych w fakturach wystawianych przez CL i w tabeli zbiorczej CL – jest oczywiście zawyżona dla celów ustalenia kosztów podlegających zwrotowi z tytułu rozpatrywanych wynagrodzeń, słuszne będzie ocenić ex æquo et bono wynagrodzenie Compass Lexecon/FTI, które może podlegać zwrotowi przez Komisję na kwotę 30 000 EUR.
70 W świetle powyższych uwag należy ustalić wysokość kosztów podlegających zwrotowi z tytułu wynagrodzenia Compass Lexecon/FTI na 30 000 EUR.
Wnioski dotyczące wynagrodzeń
71 Koszty podlegające zwrotowi z tytułu wynagrodzeń za usługi doradztwa prawnego i gospodarczego w postępowaniu głównym należy zatem ustalić na łączną kwotę 780 000 EUR.
W przedmiocie wydatków
72 Tytułem wydatków strona skarżąca domaga się zwrotu kwoty 23 907,21 EUR jako kosztów podróży i zakwaterowania adwokatów kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel, doradcy gospodarczego Compass Lexecon/FTI i jednego z jej pracowników w celu wzięcia udziału w rozprawie.
73 Tymczasem to na wnioskodawcy ciąży obowiązek przedstawienia dowodów, które pozwolą wykazać, że koszty podróży i pobytu, których zwrotu się domaga, faktycznie zostały poniesione i w jakiej wysokości (zob. postanowienie z dnia 26 stycznia 2017 r., Nordschleife, T‑181/14 DEP, EU:T:2017:41, pkt 34).
74 Należy przypomnieć, że koszty podróży i pobytu poniesione przez osoby inne niż adwokaci lub radcowie prawni podlegają zwrotowi tylko wtedy, gdy obecność tych osób była niezbędna dla celów postępowania [zob. postanowienia: z dnia 17 września 1998 r., Branco/Komisja, T‑271/94 (92) EU:T:1998:222, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 27 października 2017 r., Heli-Flight/AESA, T‑102/13 DEP, niepublikowane, EU:T:2017:769, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo].
75 Z wyjątkiem szczególnych okoliczności koszty jednego doradcy mogą zostać uznane za podlegające zwrotowi (zob. podobnie postanowienie z dnia 8 października 2014 r., Coop Nord/Komisja, T‑244/08 DEP, niepublikowane, EU:T:2014:899, pkt 33).
W przedmiocie kosztów podróży i pobytu adwokatów kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel
76 Strona skarżąca wnosi o zwrot kwoty 12 632,95 EUR tytułem kosztów podróży i pobytu adwokatów kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel w celu wzięcia udziału w rozprawie.
77 Należy jednak stwierdzić, że wniosek nie zawiera sam w sobie żadnej wskazówki co do charakteru kosztów, których zwrotu domaga się strona skarżąca, ani żadnego ich podziału według kategorii. Niemniej jednak w celu uzasadnienia tej kwoty strona skarżąca powołuje się we wniosku na rachunek wystawiony jej przez kancelarię adwokacką Quinn Emanuel (przedłożony w załączniku T.8) oraz na dowody płatności związanych z nim wydatków przez adwokatów tej kancelarii (przedstawione w załączniku T.11).
78 Z trzydziestego trzeciego rachunku wystawionego przez kancelarię adwokacką Quinn Emanuel, przedstawionego przez stronę skarżącą w załączniku T.8, wynika, że rozpatrywana kwota dotyczy zasadniczo kosztów pobytu w hotelu, podróży i wynajmu sali. Koszty te zostały bowiem wyszczególnione następnie w dwóch innych fakturach (w euro), przedstawionych w załączniku T.11 przez stronę skarżącą, a mianowicie w fakturze wystawionej przez hotel w Luksemburgu i w fakturze wystawionej przez usługodawcę świadczącego usługi transportowe w Brukseli, przy czym ten sam załącznik zawiera tabele księgowe przedstawiające w innej formie rzeczone opłaty i cztery strony z całkowicie usuniętą treścią. Sąd może zatem dokonać oceny tych kosztów przejazdów i pobytu wyłącznie w świetle tych dwóch rachunków za hotel i transport. Natomiast określone inne wydatki wymienione w trzydziestej trzeciej fakturze kancelarii adwokackiej Quinn Emanuel dotyczące kosztów kopiowania dokumentów i opłat sądowych nie mogą być uwzględnione w braku przedstawienia przez stronę skarżącą jakiegokolwiek wyjaśnienia i dowodu.
79 W pierwszej kolejności z wykazu usług wymienionych w fakturze hotelu opiewającej na kwotę 8513 EUR wynika, że pokrywa ona koszty noclegów, posiłków, wynajmu sali konferencyjnej i wyposażenia oraz „przejazdów”.
80 Po pierwsze, co się tyczy noclegów, faktura za hotel wskazuje łączną kwotę 5630 EUR za cztery noclegi (od 3 do 7 maja 2021 r.) dla pięciu adwokatów. Tymczasem, z jednej strony, należy przypomnieć, że rozprawa w sprawie w postępowaniu głównym odbyła się w dniach 4–6 maja 2021 r. Jak wynika z protokołu rozprawy, w dniu 6 maja 2021 r. rozprawa została zamknięta o godz. 16.00. W związku z tym kosztu noclegu z dnia 6 na 7 maja 2021 r. nie można uznać za niezbędny w związku z postępowaniem przed Sądem. Ponadto z faktury usługodawcy świadczącego usługi transportowe wynika, że w dniu 6 maja 2021 r. miały miejsce dwa przejazdy sześciu osób samochodem z Luksemburga do Brukseli. Z drugiej strony, o ile w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, w której rozprawa trwała trzy dni, koszty związane z noclegami trzech adwokatów, którzy reprezentowali stronę skarżącą przed Sądem i z których wszyscy trzej występowali przed nim na tej rozprawie, można uznać za podlegające zwrotowi zgodnie z orzecznictwem, o którym mowa w pkt 75 powyżej, o tyle nie można tego samego powiedzieć o dwóch pozostałych adwokatach, którzy nie reprezentowali skarżącej przed Sądem. Wynika stąd, że kwota podlegająca zwrotowi z tytułu trzech nocy hotelowych dla trzech adwokatów (289 EUR za noc) wynosi 2601 EUR.
81 Po drugie, co się tyczy posiłków, faktura wystawiona przez hotel opiewa na łączną kwotę 79 EUR, którą należy uznać za podlegającą zwrotowi, gdyż kwota ta jest należycie uzasadniona i rozsądna.
82 Po trzecie, co się tyczy wynajmu sali konferencyjnej i wyposażenia, faktura wystawiona przez hotel opiewa na łączną kwotę 2250 EUR. Prawdą jest, że wniosek i dołączone do niego dokumenty nie wskazują ani na dokładny charakter tych kosztów najmu, ani na to, w jakim zakresie najem ten był niezbędny w związku z postępowaniem przed Sądem. Niemniej jednak, o ile należy odrzucić koszty związane z wynajmem sprzętu (750 EUR za „drukarkę”) ze względu na brak jakichkolwiek wyjaśnień strony skarżącej, o tyle, co się tyczy kosztów najmu sali konferencyjnej (1500 EUR za trzy dni), należy uznać, że w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, w której rozprawa odbywała się przez trzy dni, a strona skarżąca była reprezentowana przez trzech adwokatów (zob. pkt 80 powyżej), korzystanie z sali konferencyjnej w hotelu, w którym się zatrzymali, można uznać za rzeczywiście niezbędne. Niemniej jednak zakres korzystania z takiej sali konferencyjnej nie został przez stronę skarżącą sprecyzowany, a najem na trzy pełne dni wydaje się wobec braku wyjaśnień przedstawionych przez stronę skarżącą nadmierny. Chociaż brak takich informacji nie uniemożliwia Sądowi ustalenia zgodnie z zasadą słuszności kwoty kosztów podlegających zwrotowi z tego tytułu, to jednak stawia go wobec konieczności dokonania rygorystycznej oceny roszczeń strony skarżącej [zob. podobnie postanowienie z dnia 21 marca 2018 r., K&K Group/EUIPO – Pret A Manger (Europe) (Pret A Diner) T‑2/16 DEP, niepublikowane, EU:T:2018:175, pkt 37]. W związku z tym kwota podlegająca zwrotowi zostaje ustalona ex æquo et bono na 750 EUR.
83 Po czwarte, co się tyczy „przejazdów”, faktura opiewa na łączną kwotę 554 EUR w związku z innym hotelem. Ponieważ informacje przedstawione przez stronę skarżącą nie pozwalają na ustalenie ani samego przedmiotu tych kosztów, ani tym bardziej ich niezbędnego charakteru w związku z postępowaniem przed Sądem, należy je odrzucić.
84 W drugiej kolejności z faktury wystawionej przez usługodawcę świadczącego usługi transportowe w Brukseli, opiewającej na kwotę 2106,22 EUR, wynika, że obejmuje ona trzy przejazdy samochodem z Brukseli do Luksemburga w dniu 3 maja 2021 r. (jeden przewóz czterech osób, jeden przewóz dwóch osób i jeden przewóz rzeczy) oraz dwa przejazdy samochodem z Luksemburga do Brukseli w dniu 6 maja 2021 r. (jeden przewóz czterech osób i jeden przewóz dwóch osób).
85 W tym względzie wystarczy zauważyć, że – jak wynika z pkt 80 powyżej – jedynie obecność trzech adwokatów, którzy reprezentowali stronę skarżącą przed Sądem i którzy wystąpili przed nim na rozprawie, można uznać za niezbędną do celów postępowania w zakresie kosztów poniesionych w związku z udziałem w tej rozprawie. W konsekwencji jedynie kwota odpowiadająca przejazdowi tych trzech adwokatów może zostać uznana za podlegającą zwrotowi. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę fakturę przedstawioną przez stronę skarżącą, należy uznać, że taka kwota odpowiada w istocie kosztowi przejazdu do miejsca przeznaczenia (380 EUR) i podróży powrotnej (380 EUR) czterech osób, bez dodatkowych faktur za oczekiwanie, za łączną kwotę 760 EUR.
86 W świetle powyższych rozważań należy ustalić wysokość kosztów podlegających zwrotowi z tytułu wydatków poniesionych przez kancelarię adwokacką Quinn Emanuel na 4190 EUR.
W przedmiocie kosztów podróży i pobytu doradcy gospodarczego Compass Lexecon/FTI
87 Strona skarżąca wnosi o zwrot kwoty 2749,08 EUR tytułem wydatków na koszty podróży i pobytu doradcy gospodarczego Compass Lexecon/FTI w celu wzięcia udziału w rozprawie.
88 Należy jednak stwierdzić, że wniosek nie zawiera sam w sobie żadnej wskazówki co do charakteru kosztów, których zwrotu domaga się strona skarżąca, ani żadnego ich podziału według kategorii. Niemniej jednak w celu uzasadnienia tej kwoty strona skarżąca powołuje się we wniosku na załącznik T.12 zawierający faktury i pokwitowania.
89 Przedstawiony przez stronę skarżącą załącznik T.12 wymienia w tabeli różne kategorie kosztów, mianowicie:
– trzy przejazdy taksówką na kwoty 30 EUR, 42,09 EUR i 30 EUR, czyli łącznie 102,09 EUR;
– dwa testy COVID-19 w wysokości 180 EUR i 169 EUR, odpowiadające kwocie 349 EUR;
– przeloty samolotem za kwotę 948,45 EUR;
– pobyt w hotelu za kwotę 1220 EUR.
90 Ponadto przedstawiony przez stronę skarżącą załącznik T.12 zawiera również trzy strony z całkowicie usuniętą treścią, fakturę wystawioną przez biuro podróży i stronę zawierającą kopię kilku pokwitowań i paragonów kasowych. Sąd może zatem dokonać oceny tych kosztów wyłącznie w świetle wspomnianej faktury oraz rzeczonych pokwitowań i paragonów.
91 Po pierwsze, jeśli chodzi o przejazdy taksówką, strona skarżąca przedstawiła kopię trzech pokwitowań dotyczących przejazdów taksówką w Madrycie w dniu 3 maja 2021 r. (30 EUR), przejazdu taksówką w Luksemburgu w dniu 3 maja 2021 r. (42,09 EUR) i jednego przejazdu taksówką w Madrycie w dniu 7 maja 2021 r. (30 EUR). Tego rodzaju koszty, które wydają się być związane z podróżą doradcy gospodarczego strony skarżącej z Madrytu do Luksemburga na rozprawę w dniach 4–6 maja 2021 r., można uznać za niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem. W związku z tym kwotę podlegającą zwrotowi z tytułu przejazdów taksówką ustala się na 102,09 EUR.
92 Po drugie, co się tyczy kosztów za dwa testy COVID-19, należy zauważyć, że strona skarżąca przedstawiła jedynie kopię potwierdzenia operacji kartą bankową, które – jak się wydaje – zostało wydane w Madrycie w dniu 2 maja 2021 r. (180 EUR). Jednakże rachunek ten nie wskazuje ani danego świadczenia, ani osoby, której dotyczy, ponieważ sam fakt, że bilet ten zawiera hiszpańskie słowo „clinica”, w sposób oczywisty nie jest wystarczający w tym względzie. Nie przedstawiono natomiast żadnego dowodu w odniesieniu do innej kwoty (w wysokości 169 EUR), której zwrotu strona domaga się z tego samego tytułu. Należy zatem odrzucić zwrot tych kosztów.
93 Po trzecie, jeśli chodzi o podróże samolotem, strona skarżąca przedstawiła wystawioną przez biuro podróży fakturę opiewającą na kwotę 948,45 EUR za podróż w obie strony z Madrytu do Luksemburga dla doradcy gospodarczego strony skarżącej. Dokładniej rzecz ujmując, ze wspomnianej faktury wynika, że dochodzona kwota obejmuje kwoty 672 EUR za bilet lotniczy w obie strony w okresie od 3 do 5 maja 2021 r., 26,45 EUR podatków i 250 EUR dodatkowych kosztów za zmianę daty biletu powrotnego z dnia 5 maja 2021 r. na dzień 7 maja 2021 r.
94 Ponieważ żadne wyjaśnienie nie uzasadnia dodatkowych kosztów zmiany daty biletu powrotnego, gdyż daty rozpraw zostały podane do wiadomości stron w dniu 29 stycznia 2021 r. i nie zostały zmienione, zwrot tych kosztów należy odrzucić. W związku z tym kwotę podlegającą zwrotowi z tytułu podróży lotniczych ustala się na 698,45 EUR.
95 Po czwarte, co się tyczy hotelu, strona skarżąca przedstawiła kopię potwierdzenia operacji kartą bankową w hotelu znajdującym się w Luksemburgu, ze wskazaniem „rezerwacja”, na kwotę 1220 EUR w dniu 3 maja 2021 r. Potwierdzenie to nie wskazuje jednak ani świadczonej usługi, ani osoby, która z niej skorzystała. Ponadto przedstawione informacje nie pozwalają na ustalenie, czy chodzi o potwierdzenie zapłaty, czy potwierdzenie blokady środków tytułem zabezpieczenia. W tych okolicznościach, ponieważ chodzi o ten sam hotel, który wystawił fakturę, do której odnosi się pkt 80 powyżej, należy w drodze analogii ustalić kwotę kosztów podlegających zwrotowi na równowartość trzech noclegów dla jednej osoby, ponieważ nie przedstawiono żadnych wyjaśnień dotyczących ustalenia i zmiany daty lotu powrotnego doradcy gospodarczego (pkt 94 powyżej), w wysokości 289 EUR za nocleg, łącznie 867 EUR.
96 W związku z powyższym kwotę kosztów podlegających zwrotowi z tytułu wydatków poniesionych przez doradcę gospodarczego Compass Lexecon/FTI należy ustalić na kwotę 1667,54 EUR.
W przedmiocie kosztów podróży i pobytu pracownika strony skarżącej
97 Strona skarżąca wnosi o zwrot kwoty 8525,18 EUR tytułem wydatków na koszty podróży i pobytu jednego z jej pracowników w celu wzięcia udziału w rozprawie.
98 Tymczasem strona skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu w celu uzasadnienia, dlaczego obecność jej pracownika była niezbędna do celów postępowania, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 74 powyżej, ponieważ sam fakt, że pracownik ten zajmował się sprawą w przedsiębiorstwie, jest w tym względzie oczywiście niewystarczający. Ponadto ani z akt sprawy, ani też z protokołu z rozprawy nie wynika, by Sąd zwrócił się do tego pracownika o zabranie głosu podczas rozprawy. Należy zatem odrzucić zwrot tych kosztów.
Wnioski w przedmiocie kosztów podróży i pobytu
99 Należy zatem ustalić koszty podlegające zwrotowi z tytułu kosztów podróży i pobytu w postępowaniu głównym na kwotę 5857,54 EUR.
Wnioski w przedmiocie kosztów podlegających zwrotowi
100 Uwzględniając całość powyższych rozważań, zdaniem Sądu wyrazem słusznej oceny podlegających zwrotowi kosztów poniesionych przez stronę skarżącą w związku z postępowaniem przed Sądem będzie ich ustalenie na łączną kwotę 785 857,54 EUR, która to kwota uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania niniejszego postanowienia.
101 Ponieważ strona skarżąca nie domaga się zwrotu kosztów niniejszego postępowania w sprawie ustalenia kosztów, nie ma potrzeby, aby Sąd ustalał kwotę w tym zakresie.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba w składzie powiększonym)
postanawia, co następuje:
Całkowita kwota kosztów podlegających zwrotowi przez Komisję Europejską na rzecz Qualcomm Inc. zostaje ustalona na sumę 785 857,54 EUR.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 29 lutego 2024 r.