WYROK SĄDU (druga izba)

z dnia 19 marca 2013 r.(*)

Dostęp do dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Dokumenty dotyczące projektu umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA) – Dokumenty dotyczące negocjacji – Odmowa dostępu – Wyjątek dotyczący ochrony interesu publicznego w dziedzinie stosunków międzynarodowych – Oczywisty błąd w ocenie – Proporcjonalność – Obowiązek uzasadnienia

W sprawie T‑301/10

Sophie in ’t Veld, zamieszkała w Brukseli (Belgia), reprezentowana przez adwokatów O.W. Brouwera oraz J. Blockxa,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez C. Hermesa oraz C. ten Dam, a następnie przez C. Hermesa oraz F. Clotuche-Duvieusart, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej pierwotnie za przedmiot wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji (2010) 234950 z dnia 4 maja 2010 r. SG.E.3/HP/psi – Ares w zakresie, w jakim zawiera ona odmowę dostępu do pewnych dokumentów dotyczących projektu Umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA),

SĄD (druga izba),

w składzie: N.J. Forwood, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i J. Schwarcz, sędziowie,

sekretarz: N. Rosner, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 października 2012 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 17 listopada 2008 r. skarżąca Sophie in ’t Veld, złożyła, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43), pierwszy wniosek o udzielenie dostępu do wszystkich dokumentów dotyczących umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (zwanej dalej „ACTA”). Skarżąca otrzymała odpowiedź w przedmiocie tego wniosku.

2        W następstwie tego pierwszego postępowania w przedmiocie dostępu, które nie jest sporne w niniejszej sprawie, pismem z dnia 1 grudnia 2009 r. skarżąca wniosła o udzielenie, na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, dostępu do „wszystkich nowych dokumentów dotyczących ACTA począwszy od daty złożenia tego [pierwszego] wniosku, w szczególności dokumentów dotyczących negocjacji, które odbyły się w Seulu (Korea Południowa) w listopadzie [2009 r.].

3        W odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r. dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Handlu Komisji Europejskiej przekazał skarżącej – podzieloną na trzynaście rubryk oznaczonych literami od a) do m) – listę dokumentów dotyczących ACTA znajdujących się w posiadaniu Komisji, udzielił skarżącej dostępu do dokumentów wymienionych w rubrykach a)–d) tej listy i odmówił jej dostępu do dokumentów wymienionych w dziewięciu pozostałych rubrykach [e)–m)], uzasadniając, iż te ostatnie dokumenty są objęte zakresem zastosowania wyjątków przewidzianych przez rozporządzenie nr 1049/2001.

4        W szczególności rubryki f), k) i l) listy zawartej w odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r. były zatytułowane w następujący sposób:

„f)    Komentarze Unii w przedmiocie rozdziału dotyczącego kar za przestępstwa, ostatnia wersja z dnia 30 października 2009 r. Tematyce tej poświęcone są również liczne dokumenty przygotowawcze oraz robocze Rady Unii Europejskiej, ponieważ negocjacje w przedmiocie rozdziału dotyczącego kar za przestępstwa są prowadzone w systemie prezydencji rotacyjnej.

k)      Nota dotycząca przekazania [dokumentów] Komitetowi 133, zawierająca ww. dokumenty dotyczące negocjacji oraz dokumenty Komisji wraz z oceną propozycji innych uczestników [negocjacji], włącznie z dwiema notami dotyczącymi projektu rozdziału dotyczącego kar za przestępstwa komputerowe.

l)      Codzienna korespondencja elektroniczna z pozostałymi partnerami [negocjacji] ACTA”.

5        W dniu 10 lutego 2010 r. skarżąca wystąpiła z wnioskiem potwierdzającym do dyrektora generalnego DG ds. Handlu.

6        Pismem z dnia 3 marca 2010 r. szef odpowiedzialnego wydziału Sekretariatu Generalnego Komisji poinformował skarżącą, że zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 termin na rozpatrzenie wniosku potwierdzającego został przedłużony o 15 dni, czyli do dnia 24 marca 2010 r.

7        Pismem z dnia 24 marca 2010 r., następnie pocztą elektroniczną z dnia 23 kwietnia i z dnia 30 kwietnia 2010 r., szef odpowiedzialnego wydziału poinformował skarżącą, że nie było dotychczas możliwe podjęcie decyzji w przedmiocie złożonego przez nią wniosku potwierdzającego o udzielenie dostępu, lecz że podejmowane są wszelkie starania w celu umożliwienia szybkiego wydania tej decyzji.

8        W kwietniu 2010 r. uczestnicy negocjacji ACTA podali do wiadomości publicznej dokument zatytułowany „Consolidated Text Prepared for Public Release – Anti-Counterfeiting Trade Agreement – PUBLIC Predecisional/Deliberative Draft: April 2010” (skonsolidowany tekst przygotowany na potrzeby podania do wiadomości publicznej – Umowa handlowa dotycząca zwalczania obrotu towarami podrobionymi – PUBLICZNY Projekt poprzedzający podjęcie decyzji/wersja ostateczna – kwiecień 2010 r.) (zwany dalej „skonsolidowanym tekstem projektu ACTA”).

9        W dniu 4 maja 2010 r. sekretarz generalny Komisji wydał decyzję SG.E.3/HP/psi – Ares [(2010) 234950] (zwaną dalej „decyzją z dnia 4 maja 2010 r.”) i podał ją do wiadomości skarżącej. W liście załączonej do tej decyzji Komisja zidentyfikowała 49 dokumentów, ponumerowanych od 1 do 49.

10      Sekretarz generalny udzielił skarżącej pełnego dostępu do jednego z tych dokumentów (dokumentu nr 49 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.) i częściowego dostępu do czterech dokumentów (dokumentów nr 45–48 z tej listy), w oparciu o uzasadnienie, że dokument nr 49 i odnośne fragmenty dokumentów nr 45–48 nie są objęte zakresem zastosowania żadnego z przewidzianych przez rozporządzenie nr 1049/2001 wyjątków od prawa dostępu [do dokumentów].

11      Tymczasem, jeżeli chodzi o dokumenty nr 1–44 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. oraz pozostałe fragmenty dokumentów nr 45–48 z tej listy, sekretarz generalny potwierdził odmowę udzielenia dostępu, dokonaną przez dyrektora generalnego DG ds. Handlu, powołując się na wyjątek od prawa dostępu, przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

 Przebieg postępowania i żądania stron

12      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 lipca 2010 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

13      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 października 2010 r. Królestwo Danii wniosło o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej.

14      Po tym, jak Królestwo Danii zostało dopuszczone do sprawy, pismem z dnia 10 lutego 2011 r. wniosło ono o wycofanie jego interwencji.

15      Postanowieniem z dnia 17 marca 2011 r. prezes drugiej izby Sądu uwzględnił ten wniosek o wycofanie interwencji i wobec braku uwag stron postępowania w tym przedmiocie postanowił, że strony postępowania i Królestwo Danii poniosą odpowiednio swoje koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

16      W skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 maja 2010 r.;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

17      W skardze skarżąca podniosła m.in., że decyzja z dnia 4 maja 2010 r., jako że nie przywołuje dokumentów wymienionych w rubrykach f), k) i l) odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r. – z wyjątkiem jednakowoż dwóch dokumentów zidentyfikowanych jako dokumenty nr 27 i 28 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. – stanowi dorozumianą odmowę udzielenia dostępu do dokumentów bez wskazania powodów tej odmowy.

18      W odpowiedzi na skargę Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi, ponieważ decyzja z dnia 4 maja 2010 r. zawiera wyraźną decyzję odmawiającą udzielenia dostępu;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

19      W odpowiedzi na skargę Komisja dodała, że jeżeli decyzja z dnia 4 maja 2010 r. zawiera dorozumianą odmowę udzielenia dostępu do pewnych dokumentów, Komisja wyda, tak szybko jak to możliwe, wyraźną decyzję w tym zakresie i poinformuje o tym skarżącą oraz Sąd.

20      W dniu 9 grudnia 2010 r. sekretarz generalny Komisji wydał tę decyzję, noszącą sygnaturę SG.E.3/HP/MM/psi – Ares [(2010) 924119] (zwaną dalej „decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r.”).

21      Komisja przekazała skarżącej decyzję z dnia 9 grudnia 2010 r. pocztą elektroniczną tego samego dnia i zakomunikowała ją Sądowi pismem z dnia 10 grudnia 2010 r., zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 14 grudnia 2010 r.

22      W decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. sekretarz generalny Komisji przypomniał zarzut skarżącej dotyczący dorozumianej odmowy udzielenia dostępu, zawartej jakoby w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. w odniesieniu do dokumentów wymienionych w rubrykach f), k) i l) odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r.

23      Następnie sekretarz generalny Komisji wskazał, że Komisja przyznała w odpowiedzi na skargę, iż pewne dokumenty wymienione w tych trzech rubrykach nie zostały rzeczywiście wymienione w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

24      Sekretarz generalny dodał, że zakres decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. był zatem ograniczony do tych trzech rubryk. Podkreślił on, że, jak wskazano już w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., wniosek o udzielenie dostępu z dnia 1 grudnia 2009 r. został zrozumiany jako obejmujący wszystkie dokumenty pochodzące z okresu sprzed dnia 17 listopada 2008 r. i zawierające istotne informacje dotyczące negocjacji ACTA.

25      Następnie sekretarz generalny przystąpił do oceny wniosku o udzielenie dostępu.

26      Po pierwsze, sekretarz generalny wyłączył z zakresu dokonywanej przez siebie oceny dokumenty należące do jednej z trzech rubryk f), k) lub l) odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r., w oparciu o uzasadnienie, iż dokumenty te zostały już objęte oceną w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., bądź nie zostały nią objęte, ponieważ, w związku z tym, że nie zawierały istotnych informacji dotyczących negocjacji ACTA, nie były one objęte zakresem wniosku o udzielenie dostępu.

27      Po drugie sekretarz generalny zidentyfikował pięć dodatkowych dokumentów, które, mimo iż należą do jednej z trzech ww. rubryk, nie zostały poddane ocenie w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

28      Te dodatkowe dokumenty zostały zidentyfikowane na liście załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., jako nr 27a, 40a, 50, 51 i 52.

29      Sekretarz generalny przystąpił do oceny wniosku o udzielenie dostępu w zakresie, w jakim dotyczył on tych pięciu dodatkowych dokumentów.

30      Jeżeli chodzi, po pierwsze, o dokumenty nr 27a i 40a z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., sekretarz generalny odmówił udzielenia dostępu na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

31      Następnie, jeżeli chodzi o dokumenty nr 50–52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. sekretarz generalny udzielił częściowego dostępu do tych dokumentów, odmowa udzielenia dostępu w pozostałym zakresie została uzasadniona, również w tym przypadku, w oparciu o art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

32      W uwagach z dnia 19 stycznia 2011 r., dotyczących decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., skarżąca kwestionowała zawartą w tej decyzji odmowę udzielenia dostępu do pewnych dokumentów i zaakceptowała tę odmowę w stosunku do innych. Zażądała również przedstawienia przez Komisję jednego dokumentu Sądowi.

33      Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2011 r. (zwanym dalej „postanowieniem z dnia 9 czerwca 2011 r.”), prezes drugiej izby Sądu, po stwierdzeniu, iż niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie częściowej nieważności decyzji z dnia 4 maja i z dnia 9 grudnia 2010 r., wezwał Komisję, zgodnie z art. 65 lit. b), art. 66 ust. 1 i art. 67 ust. 3 akapit trzeci regulaminu postępowania przed Sądem, do przedstawienia wszystkich dokumentów, do których odmówiła ona dostępu w tych dwóch decyzjach.

34      Komisja zastosowała się do tego postanowienia pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 8 lipca 2011 r.

35      Ponadto, w odpowiedzi na wezwanie Sądu, pismem z dnia 1 lipca 2011 r. Komisja przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie uwag skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r.

36      W swoich uwagach z dnia 1 lipca 2011 r. Komisja wniosła o oddalenie skargi, w brzmieniu zmodyfikowanym przez uwagi skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r. oraz o obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

37      Pismem z dnia 28 października 2011 r., zarejestrowanym w sekretariacie Sądu tego samego dnia, sekretarz generalny Komisji wskazał, że odkrył, iż w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. jeden z dokumentów przedstawionych Sądowi poufnie pismem z dnia 8 lipca 2011 r., mianowicie dokument zidentyfikowany w tym piśmie, w tabeli I, pod nr. 47, nie odpowiada dokumentowi częściowo ujawnionemu skarżącej decyzją z dnia 4 maja 2010 r. i zidentyfikowanemu jako nr 47 z listy załączonej do tej decyzji.

38      W związku z tym, tytułem sprostowania swojego pisma z dnia 8 lipca 2011 r., Komisja przedstawiła Sądowi poufny dokument odpowiadający dokumentowi nr 47 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

39      Komisja dodała, że przy okazji weryfikacji akt sprawy stwierdziła, iż w odniesieniu nie tylko do szóstej sesji (rundy) negocjacji ACTA – z której sprawozdanie stanowi dokument nr 47 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. – lecz również w odniesieniu do czwartej, piątej i siódmej sesji negocjacji ACTA w archiwach Komisji istnieją dwa sprawozdania każdej sesji negocjacji, a nie tylko jedno.

40      Komisja wskazała, że jest tak dlatego, iż na końcu każdej sesji negocjacji jej służby przygotowywały pierwsze sprawozdanie celem szybkiego poinformowania dyrekcji DG ds. Handlu, podczas gdy drugie sprawozdanie było następnie sporządzane dla grupy roboczej [komitetu] Rady ds. Polityki Handlowej, nazywanej wcześniej „komitetem art. 133”.

41      Stwierdzając więc, że tylko jedno spośród dwóch sprawozdań z każdej z sesji negocjacji ACTA zostało zidentyfikowane i zbadane w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji), Komisja poinformowała, że wyda dodatkową decyzję, w której zbada wniosek o udzielenie dostępu do tych, nowo zidentyfikowanych, dokumentów.

42      Komisja wskazała, że poinformuje Sąd o wyniku tego badania i że przedłoży mu, zgodnie z postanowieniem z dnia 9 czerwca 2011 r., pełną wersję tych dokumentów.

43      Zapytana pismem Sądu z dnia 21 grudnia 2011 r. o wydanie tej dodatkowej decyzji, pismem z dnia 9 stycznia 2012 r. Komisja wskazała, że jej służby były w trakcie przygotowywania tej decyzji celem wydania jej w ciągu dwóch tygodni.

44      W dniu 27 stycznia 2012 r. sekretarz generalny Komisji wydał zapowiadaną dodatkową decyzję (zwaną dalej „decyzją z dnia 27 stycznia 2012 r.”), którą przekazał skarżącej w dniu 1 lutego 2012 r., a następnego dnia Sądowi.

45      W załączniku do tej decyzji znajduje się osiem dokumentów, z których jeden (odpowiadający dokumentowi nr 48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.) nie zawiera fragmentów nieczytelnych na skutek zaciemnienia fragmentów tekstu, a w siedmiu pozostałych część tekstu jest nieczytelna na skutek zaciemnień fragmentów tekstu.

46      Trzy spośród tych siedmiu ostatnich dokumentów odpowiadają dokumentom nr 45–47 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Cztery pozostałe dokumenty stanowią inne wersje dokumentów nr 45–48 na tej liście. Te cztery inne wersje są, dalej, identyfikowane jako dokumenty nr 45a, 46a, 47a i 48a załączone do decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.

47      Sekretarz generalny wskazał, że zbadał wniosek o udzielenie dostępu w odniesieniu do dokumentów nr 45a, 46a, 47a i 48a, załączonych do decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., w świetle okoliczności obowiązujących w momencie wydania tej decyzji. Dodał, że w celu uniknięcia rozbieżności dokonał ponownej oceny innych wersji tych dokumentów, zbadanych już w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

48      Sekretarz generalny wskazał, że w odniesieniu do tych ośmiu dokumentów decyzja z dnia 27 stycznia 2012 r. zastępuje decyzję z dnia 4 maja 2010 r.

49      Sekretarz generalny wskazał, że zaciemnienia fragmentów tekstu – z wyjątkiem tych dotyczących nazwisk przedstawicieli i paragrafu zatytułowanego „Szczegóły” w dokumencie nr 47 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. – zostały dokonane w oparciu o wyjątek od prawa dostępu przewidziany w ar. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 (część 4.1 decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.). Zaciemnienia nazwisk przedstawicieli zostały dokonane w oparciu o wyjątek od prawa dostępu przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 (część 4.2 decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.), a zaciemnienie ww. paragrafu zatytułowanego „Szczegóły” – w oparciu o wyjątek od prawa dostępu przewidziany w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy tego samego rozporządzenia (część 4.3 decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.).

50      Sekretarz generalny udzielił:

–        częściowego dostępu do dokumentów nr 45–47 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. w zakresie szerszym, aniżeli miało to miejsce w tej ostatniej decyzji;

–        pełnego dostępu do dokumentu nr 48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.;

–        częściowego dostępu do dokumentów nr 45a, 46a, 47a i 48a, załączonych do decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.

51      Pismem z dnia 28 lutego 2012 r. skarżąca przedstawiła, na żądanie Sądu, swoje uwagi dotyczące decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.

52      Skarżąca wskazała, że nadal ma ona interes w stwierdzeniu nieważności decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Zakwestionowała twierdzenie, jakoby zgodność z prawem decyzji z dnia 4 maja 2010 r. mogła zostać zapewniona przez powołanie ex post factum wyjątków od prawa dostępu, niepowołanych w tej decyzji i wskazała, że nie zbada zatem tych innych wyjątków. Zdaniem skarżącej dostęp częściowy, przyznany w szerszym zakresie decyzją z dnia 27 stycznia 2012 r., dostarcza informacji co do ważności uzasadnienia przez Komisję zaciemnienia fragmentów tekstu, dokonanych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Charakter informacji ujawnionych przez decyzję z dnia 27 stycznia 2012 r. budzi bowiem poważne wątpliwości co do dokonanej przez Komisję interpretacji powodów zaciemnienia fragmentów tekstu, przywołanych przez nią w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., gdyż powody te zostały w tym konkretnym przypadku zinterpretowane i zastosowane w sposób wykraczający poza ich rozsądnie interpretowany zakres.

53      Skarżąca dodała, że stwierdziła, iż z powodu błędu informatycznego, związanego z przesłaniem jej przez Komisję w dniu 4 maja 2010 r. decyzji z tego samego dnia, w praktyce zostały jej przedstawione pełne wersje dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji. W oparciu o znajomość tych pełnych wersji skarżąca skrytykowała zaciemnienia pewnych fragmentów tekstu dotyczących propozycji jednego z uczestników negocjacji, które mogły wykraczać poza acquis communautaire, niezgodne z wymogami transparencji ustanowionymi przez Trybunał w wyroku z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawach połączonych C‑39/05 P i C‑52/05 P Szwecja i Turco przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑4723, pkt 59.

54      Postanowieniem z dnia 15 marca 2012 r. prezes drugiej izby Sądu wezwał Komisję, na podstawie art. 65 lit. b), art. 66 § 1 i art. 67 § 3 akapit trzeci regulaminu postępowania przed Sądem, do przedstawienia czterech dokumentów, zbadanych po raz pierwszy w decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.

55       Komisja zastosowała się do tego postanowienia pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 10 kwietnia 2012 r.

56      Ponadto pismem z tego samego dnia Komisja przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie uwag skarżącej z dnia 28 lutego 2012 r.

57      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 lipca 2012 r. Parlament Europejski wniósł o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej. Wniosek ten, złożony po wydaniu decyzji o otwarciu ustnego etapu postępowania, został odrzucony postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 28 sierpnia 2012 r.

 Co do prawa

58      Tytułem wstępu należy określić zakres niniejszej skargi w świetle decyzji wydanych przez Komisję w odpowiedzi na wniosek o udzielenie dostępu i różnych dokumentów zbadanych w tych decyzjach.

A –  W przedmiocie zakresu skargi

1.     W przedmiocie zakresu skargi w świetle odmów udzielenia dostępu do niektórych dokumentów, wyrażonych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

59      Decyzją z dnia 4 maja 2010 r. Komisja ustosunkowała się do wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów nr 1–49 z listy załączonej do tej decyzji. Przyznała dostęp do dokumentu nr 49. Odmówiła całkowicie dostępu do dokumentów nr 1–44 i częściowo do dokumentów nr 45–48.

60      Komisja podnosi, że, mimo iż żądania skargi dotyczą stwierdzenia nieważności „decyzji z dnia 4 maja 2010 r.”, to skarga nie zmierza do stwierdzenia nieważności tej decyzji w całości w zakresie, w jakim zawiera ona odmowę udzielenia dostępu.

61      W skardze skarżąca potwierdza bowiem, w odniesieniu do dokumentów nr 30–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., że „nie kwestionuje ona decyzji Komisji o odmowie udzielenia dostępu do tych dokumentów”. Skarga jest więc, w opinii Komisji, skierowana wyłącznie przeciwko odmowie udzielenia dostępu do dokumentów innych aniżeli dokumenty nr 30–48 z tej listy.

62      Skarżąca kwestionuje taki sposób rozumienia wniesionej przez nią skargi przez Komisję. Przyznaje, co prawda, że Komisja może odmówić udzielenia dostępu do elementów związanych z celami Unii Europejskiej i z aspektami strategii podczas negocjacji ACTA.

63      Podnosi ona jednak, że kwestionuje prawidłowość dokonanej przez Komisję oceny możliwości częściowego ujawnienia dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

64      Należy zauważyć, że biorąc pod uwagę wywody skargi w odniesieniu do zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, skarżąca po tym, jak zakwestionowała odmowę udzielenia dostępu do dokumentów nr 1–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., wskazała, w odniesieniu do dokumentów nr 30–48 z tej listy, że „nie kwestionuje odmowy przez Komisję udzielenia dostępu do tych dokumentów”.

65      Należy jednakże stwierdzić również, że w dalszej części skargi skarżąca podnosi, przy okazji zarzutu czwartego, że jeżeli chodzi o dokumenty otrzymane przez nią w oczyszczonej formie – a zatem, dokładnie rzecz ujmując, dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. – Komisja dokonała oczyszczenia tych dokumentów w nadmiernym zakresie. Skarżąca dodała, że mimo iż nie może ona zidentyfikować wspomnianych fragmentów oczyszczonych tekstów, które powinny zostać ujawnione, z pewnych dokonanych przez Komisję zaciemnień fragmentów tekstu wynika, że instytucja zajęła stanowisko nadmiernie restrykcyjne i surowe.

66      W replice skarżąca podnosiła w dalszym ciągu naruszenie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 jedynie w odniesieniu do dokumentów nr 1–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Jednakże w wywodach dotyczących zarzutu czwartego podtrzymała swoje argumenty w odniesieniu do dokumentów nr 45–48 i podniosła, że przedstawiła już te argumenty w skardze.

67      Z powyższych względów wynika, że w odniesieniu do dokumentów nr 30–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. niniejsza skarga nie stoi na przeszkodzie stosowaniu do tych dokumentów wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, lecz ogranicza się do zakwestionowania, jedynie w odniesieniu do dokumentów nr 45–48 z tej listy, niejako zbyt restrykcyjnego charakteru częściowego dostępu, przyznanego do tych dokumentów.

68      Z tego wynika, że niniejsza skarga nie kwestionuje, konkretnie, decyzji z dnia 4 maja 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona, po pierwsze, dokumentów nr 1–29 z listy zawartej w załączniku do tej decyzji i, po drugie, dokumentów nr 45–48 z tej listy, przy czym należy sprecyzować, jeżeli chodzi o te ostatnie dokumenty, że skarżąca podnosi jedynie, że częściowy dostęp udzielony przez Komisję do tych dokumentów może być zbyt restrykcyjny.

2.     W przedmiocie zakresu skargi w następstwie wydania decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. i w świetle uwag skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r.

69      Decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r. Komisja ustosunkowała się do wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów objętych tym wnioskiem, lecz niezbadanych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., mianowicie dokumentów nr 27a, 40a i 50–52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. Komisja odmówiła całkowicie udzielenia dostępu do dokumentów nr 27a i 40a, i częściowo do dokumentów nr 50–52.

70      W pierwszej kolejności należy zauważyć, że – jak podnosi Komisja w duplice – decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r. instytucja ta przystąpiła do wycofania sformułowanej uprzednio domyślnej decyzji o odmowie udzielenia dostępu do tych dokumentów, wynikającej z braku wyraźnej decyzji Komisji w przedmiocie tych dokumentów (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 19 stycznia 2010 r. w sprawach połączonych T‑355/04 i T‑446/04 Co-Frutta przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1, pkt 45; postanowienie Sądu z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie T‑359/09 Jurašinović przeciwko Radzie, niepublikowane w Zbiorze, pkt 40).

71      Z tego wynika, że w następstwie wydania decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa w zakresie, w jakim zabiega o stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji w sprawie odmowy udzielenia dostępu, która to decyzja nie istnieje już w porządku prawnym Unii. Postępowanie należy zatem umorzyć w tym zakresie, z zastrzeżeniem jednakowoż rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów.

72      W drugiej kolejności należy zauważyć, że w swoich uwagach z dnia 19 stycznia 2011 r. w przedmiocie decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., wniesionych w terminie na wniesienie skargi, skarżąca zakwestionowała zawartą w tej decyzji odmowę udzielenia dostępu do pewnych dokumentów.

73      Z tego wynika, że – jak zostało to już zauważone w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2011 r. (zob. pkt 33 powyżej) – niniejsza skarga ma obecnie na celu również stwierdzenie częściowej nieważności decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.

74      W tym kontekście należy sprecyzować, że uwagi skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r. nie kwestionują zawartej w decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. odmowy udzielenia dostępu.

75      I tak, jeżeli chodzi o dokument z dnia 25 lutego 2009 r. zatytułowany „Note on informal meeting of 4 March 2009” (nota dotycząca nieformalnego spotkania w dniu 4 marca 2009 r.) (dokument nr 50 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.), do którego został udzielony pełny dostęp, z wyjątkiem zdania zawierającego subiektywne oceny, które mogłyby zostać źle przyjęte przez jednego z uczestników przedmiotowych negocjacji (pkt 2.2.3 decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.), skarżąca deklaruje w istocie, że nie kwestionuje tego zaciemnienia fragmentu tekstu.

76      Ponadto, jeżeli chodzi o korespondencję pocztą elektroniczną pomiędzy uczestnikami negocjacji, przywołaną w pkt 2.3 decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. i dotyczącą codziennej wymiany pomiędzy uczestnikami negocjacji w przedmiocie kwestii czysto administracyjnych, należy stwierdzić, że tego rodzaju dokumenty – czego skarżąca nie kwestionuje co do istoty – nie są objęte zakresem jej wniosku o udzielenie dostępu.

77      Z powyższego wynika, że w następstwie wydania decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. i w świetle uwag skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r. niniejsza skarga o stwierdzenie nieważności obejmuje również odmowę udzielenia dostępu zawartą przez Komisję w tej decyzji w odniesieniu do dokumentów nr 27a, 40a, 51 i 52 z listy załączonej do tej decyzji.

3.     W przedmiocie zakresu skargi w następstwie wydania decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. i w świetle uwag skarżącej z dnia 28 lutego 2012 r.

78      W decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. Komisja zbadała wniosek o udzielenie dostępu do czterech nowych dokumentów (dokumenty nr 45a, 46a, 47a i 48a załączone do decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r.) oraz zbadała ponownie dostęp udzielony względem czterech innych wersji tych samych dokumentów, poddany już ocenie w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

79      Komisja wskazała, że decyzja z dnia 27 stycznia 2012 r. zastępuje, w odniesieniu do tych ośmiu dokumentów, decyzję z dnia 4 maja 2010 r. W swoich uwagach z dnia 10 kwietnia 2012 r. Komisja podnosi, że, jako iż skarżąca nie wskazała przed Sądem, że chciała objąć zakresem swojego żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., niniejsza skarga zmierza jedynie do częściowego stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.

80      W przedmiocie punktu pierwszego należy sprecyzować, że decyzja z dnia 27 stycznia 2012 r. uchyla i zastępuje decyzję z dnia 4 maja 2010 r. nie w odniesieniu do ośmiu dokumentów, jak twierdzi Komisja, lecz jedynie w odniesieniu do czterech dokumentów (nr 45–48), które zostały już przez nią zbadane w maju 2010 r. Jeżeli chodzi o pozostałe cztery dokumenty (nr 45a-48a), które nie zostały wcześniej zbadane, decyzja z dnia 27 stycznia 2012 r. stanowi decyzję pierwotną.

81      W przedmiocie punktu drugiego należy stwierdzić, że, istotnie, w żadnym fragmencie swoich uwag z dnia 28 lutego 2012 r. skarżąca nie dostosowała swoich żądań w odniesieniu do decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., ani nawet nie zażądała, by zostały dostosowane. Jak słusznie podniosła Komisja w swoich uwagach z dnia 10 kwietnia 2012 r., w swoich uwagach z dnia 28 lutego 2012 r. skarżąca świadomie kieruje całą swoją krytykę po adresem decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i zaciemnień fragmentów tekstu dokonanych przez tę decyzję w dokumentach nr 45–48.

82      Gdy skarżąca przywołuje uzasadnienie decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., to nie czyni tego bowiem, by żądać stwierdzenia nieważności tej decyzji, lecz w celu uzasadnienia swojego żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 4 maja 2010 r. W zakończeniu swoich uwag z dnia 28 lutego 2012 r. skarżąca podnosi, że „dowody dostarczone przez decyzję z dnia 27 stycznia 2012 r. pokazują w oczywisty sposób, że w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 został błędnie zastosowany.

83      Z powyższych względów wynika, że niniejsza skarga nie ma na celu stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., lecz jedynie decyzji z dnia 4 maja i z dnia 9 grudnia 2010 r.

84      Przy okazji należy zauważyć, że ten brak żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. nie jest następstwem wynikającego z zaniedbania zaniechania skarżącej, lecz raczej z chęci uzyskania stwierdzenia naruszeń prawa jakoby popełnionych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., bez ryzyka, że naruszenia te mogą zostać „konwalidowane” przez późniejszą ocenę Komisji, zawartą w decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. I tak skarżąca odmawia wyraźnie dokonania oceny uzasadnień, powołanych przez Komisję w decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r., dodanych jej zdaniem „ex post factum”.

4.     Wniosek w przedmiocie zakresu skargi

85      Biorąc pod uwagę okoliczności i względy przedstawione w pkt 59–84 powyżej, należy dojść do wniosku, że niniejsza skarga zabiega o stwierdzenie nieważności:

–        decyzji z dnia 4 maja 2010 r. w zakresie, w jakim odmawia ona udzielenia dostępu do dokumentów nr 1–29 i nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji;

–        decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. w zakresie, w jakim odmawia ona udzielenia dostępu do dokumentów nr 27a, 40a, 51 i 52 z listy załączonej do tej decyzji.

B –  Co do istoty

86      Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001. Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 4 ust. 4 tego samego rozporządzenia. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 oraz oczywistych błędów w ocenie. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 i zasady proporcjonalności. Zarzut piąty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia.

1.     W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001

87      Jeżeli chodzi o ten zarzut, za pomocą którego skarżąca zarzuca Komisji, że nie zbadała ona w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. pewnych dokumentów wymienionych w odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r., w pkt 71 powyżej zostało już stwierdzone, że w następstwie wydania decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji w sprawie odmowy udzielenia dostępu do pewnych dokumentów wymienionych w odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r., niezbadanych wcześniej przez Komisję.

88      Wynika z tego, że niniejszy zarzut, mający uzasadnić to żądanie stwierdzenia nieważności, również stał się bezprzedmiotowy i w związku z tym nie musi być rozpatrywany.

2.     W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001

89      W skardze skarżąca zarzuca Komisji, że zastosowała ona art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 tak, jakby zawierał on materialnoprawny wyjątek od prawa dostępu, podczas gdy zdaniem skarżącej chodzi jedynie o przepis proceduralny. Zdaniem skarżącej, dokonując błędnej oceny wyłącznie proceduralnej funkcji tego przepisu, Komisja przyznała w praktyce osobom trzecim prawo do zawetowania publikacji pochodzących od nich dokumentów.

90      Komisja odpowiada na ten zarzut, że decyzja z dnia 4 maja 2010 r. jest oparta wyłącznie na art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

91      Należy stwierdzić, na podobieństwo Komisji, że art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 nie został powołany w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. jako stanowiący podstawę tej decyzji. Decyzja z dnia 4 maja 2010 r. jest więc oparta wyłącznie na art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

92      Z powyższego wynika, że zarzut drugi, w brzmieniu sformułowanym w skardze, został oparty na błędnym założeniu i musi zostać oddalony.

93      W replice skarżąca nie kwestionuje już faktu, że decyzja z dnia 4 maja 2010 r. jest oparta wyłącznie na art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. W świetle wyjaśnień zawartych w odpowiedzi na skargę skarżąca bierze je pod uwagę i formułuje wyraźnie wniosek, że decyzja z dnia 4 maja 2010 r. jest oparta wyłącznie na tym ostatnim przepisie. Nie twierdzi ona zatem w dalszym ciągu, że dla uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu Komisja posłużyła się art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 jako wyjątkiem materialnoprawnym.

94      W replice skarżąca podnosi jednakowoż argument dotyczący naruszenia art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, traktowanego tym razem jako przepis proceduralny.

95      Skarżąca zauważa, że zgodnie z tym przepisem w przypadku dokumentów osób trzecich Komisja musi je skonsultować celem określenia, czy wyjątek od prawa dostępu ma zastosowanie, chyba że jest jasne, że dokument ma zostać ujawniony, czy też że nie może zostać ujawniony. Jej zdaniem z brzmienia art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 wynika, że Komisja nie dysponuje dużą swobodą na potrzeby określenia, czy z osobami trzecimi należy się skonsultować, czy też nie. Uważa ona, że Sąd powinien orzec w tym przedmiocie, nie biorąc pod uwagę szerokiego zakresu uprawnień dyskrecjonalnych Komisji w kontekście stosowania wyjątków od prawa dostępu przewidzianych w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Jeżeli okaże się, że uznając przedmiotowe dokumenty za oczywiście szkodliwe Komisja popełniła błąd, to zdaniem skarżącej naruszyła spoczywający na niej obowiązek konsultacji osób trzecich, co powinno spowodować stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Skarżąca odsyła w tym zakresie do kolejnych fragmentów repliki.

96      Komisja podnosi, że argument ten jest niedopuszczalny, a ewentualnie – bezzasadny.

97      Artykuł 44 § 1 lit. c) w związku z art. 48 § 2 regulaminu postępowania [przed Sądem] stanowi, że skarga wszczynająca postępowanie powinna zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie wskazanych zarzutów oraz że nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Jednak zarzut, który stanowi rozwinięcie zarzutu podniesionego wcześniej bezpośrednio lub pośrednio w skardze wszczynającej postępowanie i który jest z nim ściśle związany, należy uznać za dopuszczalny. Argument podniesiony na poparcie zarzutu należy traktować odpowiednio (zob. wyrok Sądu z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie T‑231/99 Joynson przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2085, pkt 156 i przytoczone tam orzecznictwo).

98      Należy zauważyć, że niniejszy argument, za pomocą którego skarżąca zarzuca Komisji naruszenie proceduralnego obowiązku konsultacji z osobami trzecimi, gdy nie jest jasne, czy sporny dokument ma zostać ujawniony, czy też że nie może zostać ujawniony, nie występuje w skardze i stanowi w związku z tym nowy argument.

99      Ponadto ten nowy argument nie jest oparty na żadnym elemencie faktycznym, ani prawnym, który byłby już został podniesiony w toku postępowania przed Sądem. Ponieważ bowiem ani odpowiedź z dnia 21 stycznia 2010 r., ani decyzja z dnia 4 maja 2010 r. nie wymieniają konsultacji z osobami trzecimi na podstawie art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, skarżąca dysponowała informacjami, które pozwalały jej, gdyby tego pragnęła, na podniesienie naruszenia tego przepisu proceduralnego od momentu wniesienia skargi. Jeżeli chodzi o przywołane przez skarżącą potwierdzenie przez Komisję w odpowiedzi na skargę, że „szkodliwy charakter takiego ujawnienia nie wywołuje żadnych wątpliwości w opinii Komisji”, to nie zawiera ona żadnego nowego elementu faktycznego, ani prawnego.

100    Ponadto ten nowy argument nie stanowi rozwinięcia ani rozpatrywanego zarzutu, sformułowanego w skardze i dotyczącego całkowicie innej kwestii (a mianowicie zastosowania art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 jako materialnoprawnego wyjątku od prawa dostępu), ani jakiegokolwiek innego zarzutu podniesionego w skardze.

101    W tym kontekście należy zauważyć, że ten nowy argument, daleki od tego, by być ściśle związanym z innym zarzutem skargi, wydaje się być raczej sprzeczny z tezą skargi (zob. pkt 89 powyżej), zgodnie z którą Komisja zajmowałaby pozycję osoby trzeciej, tak jakby chodziło o veto. Teza ta bowiem, oparta na okoliczności, że Komisja zna oczekiwania osób trzecich w zakresie poufności ich dokumentów związanych z negocjacjami, nie zapowiada w niczym późniejszego argumentu z zakresu prawa proceduralnego, zarzucającego tej instytucji brak przeprowadzenia konsultacji.

102    Ponadto skarżąca nie sugeruje na żadnym etapie w replice, że brak przeprowadzenia konsultacji z osobami trzecimi jest przyczyną oczywistego błędu w ocenie, którego dotyczy zarzut trzeci. Wręcz przeciwnie: w replice skarżąca pozostaje przy argumencie czysto proceduralnym.

103    Z powyższych rozważań wynika, że argument dotyczący naruszenia art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, traktowanego jako przepis proceduralny, stanowi nowy argument, niedopuszczalny zgodnie z art. 48 ust. 2 regulaminu postępowania [przed Sądem].

3.     W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 oraz oczywistych błędów w ocenie

a)     W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001

104    Skarżąca podnosi, że względy natury ogólnej, powołane przez Komisję na potrzeby odmowy udzielenia dostępu, opierają się na niewłaściwej wykładni art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Istnienie porozumienia w przedmiocie poufności pomiędzy uczestnikami negocjacji ACTA nie może, jej zdaniem, uzasadniać odmowy udzielenia przez Komisję dostępu. Komisja nie mogła, w jej przekonaniu, dokonać rozróżnienia pomiędzy stanowiskiem Unii w negocjacjach ACTA a stanowiskami zajmowanymi poza Europą, podczas gdy nie istnieje ryzyko związane z ujawnieniem stanowisk zajmowanych przez Unię. W końcu ujawnienie dokumentów dotyczących ACTA może jedynie wzmocnić interes publiczny w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

105    Komisja kwestionuje twierdzenie skarżącej. Podnosi ona, że zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 Komisja była uprawniona do odmowy udzielenia dostępu do pewnych dokumentów. Jednostronne ujawnienie tych dokumentów przez Unię, w kontekście negocjacji międzynarodowych opartych na wzajemnym zaufaniu pomiędzy uczestnikami negocjacji, narusza bowiem, w jej przekonaniu, ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych. Porozumienie w przedmiocie poufności, zawarte pomiędzy członkami negocjacji ACTA, jest jedynie jednym z elementów oceny towarzyszącej stosowaniu w niniejszym przypadku ww. przepisu. Komisja kwestionuje doniosłość dokonanego przez skarżącą rozróżnienia pomiędzy stanowiskiem zajmowanym przez Unię a stanowiskiem innych uczestników negocjacji i podkreśla, że negocjacje ACTA nie były jeszcze zakończone.

106    Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 „instytucja odmówi dostępu do dokumentu, jeśli ujawnienie go naruszyłoby ochronę [...] interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych”.

107    Należy przypomnieć, że publiczny dostęp do dokumentów instytucji stanowi zasadę prawną i możliwość odmowy jest wyjątkiem. Decyzja odmowna jest ważna jedynie wtedy, gdy jest oparta na jednym z wyjątków przewidzianych przez art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyjątki te podlegają wykładni zawężającej i muszą być stosowane w sposób ograniczony, tak aby nie podważyć zasady ogólnej wyrażonej w tym uregulowaniu (zob. wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2005 r. w sprawach połączonych T‑110/03, T‑150/03 i T‑405/03 Sison przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑1429, pkt 45; analogicznie wyrok Sądu z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie T‑211/00 Kuijer przeciwko Radzie, Rec. s. II‑485, pkt 55). Ponadto zasada proporcjonalności wymaga, aby odstępstwa nie wykraczały poza granice tego, co jest stosowne i konieczne do realizacji wyznaczonego celu (wyrok Trybunału z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie C‑353/99 P Rada przeciwko Hautali, Rec. s. I‑9565, pkt 28).

108    Jeżeli chodzi o wyjątki od prawa dostępu, przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001, Trybunał orzekł, że szczególnie sensytywny i istotny charakter interesów chronionych przez ten przepis, w połączeniu z obligatoryjnym charakterem odmowy dostępu, która zgodnie z tym przepisem jest udzielana przez instytucję, jeżeli ujawnienie dokumentu naruszałoby te interesy, powoduje, że decyzja, jaką powinna wydać instytucja, ma charakter kompleksowy i delikatny, co wymaga szczególnie wysokiego stopnia ostrożności. Trybunał orzekł, że wydanie takiej decyzji wymaga zatem pewnego zakresu uznania (wyrok Trybunału z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie C‑266/05 P Sison przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑1233, pkt 35).

109    W związku z tym dokonywana przez Sąd kontrola zgodności z prawem wydawanych przez instytucje decyzji odmawiających udzielenia dostępu do dokumentów ze względu na wyjątki związane z interesem publicznym, przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001, musi zostać ograniczona do kontroli przestrzegania zasad postępowania i uzasadnienia materialnej prawdziwości stanu faktycznego, jak również braku oczywistych błędów w ocenie stanu faktycznego i nadużycia władzy (zob. ww. w pkt 108 wyrok z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 34 i ww. w pkt 107 wyrok z dnia 26 kwietnia 2005 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

110    Należy w końcu przypomnieć, że z brzmienia art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 wynika, że w zakresie wymienionych w nim wyjątków od prawa dostępu odmowa instytucji jest konieczna, jeżeli ujawnienie dokumentu może naruszyć interesy chronione tym przepisem, przy czym w takim przypadku – w odróżnieniu od sytuacji przewidzianej zwłaszcza w art. 4 ust. 2 – nie jest wymagane wyważenie potrzeb dotyczących ochrony tych interesów i potrzeb wynikających z innych interesów (ww. w pkt 108 wyrok z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 46–48; wyroki Sądu: ww. w pkt 107 wyrok z dnia 26 kwietnia 2005 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 51–55; z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie T‑264/04 WWF European Policy Programme przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑911, pkt 44; z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie T‑300/10 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, pkt 124; z dnia 3 października 2012 r. w sprawie T‑465/09 Jurašinović przeciwko Radzie, pkt 47–49).

111    To w świetle powyższych rozważań należy dokonać oceny, czy, jak twierdzi skarżąca, Komisja naruszyła art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

112    Skarżąca podnosi w pierwszej kolejności, że względy natury ogólnej, powołane przez Komisję dla uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu, opierają się na niewłaściwej wykładni tego przepisu. Istnienie porozumienia w przedmiocie poufności pomiędzy uczestnikami negocjacji ACTA nie może, jej zdaniem, uzasadnić odmowy przez Komisję udzielenia jej dostępu.

113    W decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja przypomniała, że „pozostając w zgodzie co do publikacji [skonsolidowanego tekstu projektu ACTA], uczestnicy negocjacji dotyczących ACTA potwierdzili wagę utrzymania poufności stanowisk zajmowanych przez nich w tych negocjacjach”. Komisja wskazała, „że na tym etapie negocjacji dotyczących ACTA istotne było wskazanie kompromisów, które muszą jeszcze zostać osiągnięte pomiędzy różnymi państwami, i arbitraży, które muszą zostać przeprowadzone na poziomie krajowym, aby zajęte mogło zostać ostateczne stanowisko” (pkt 4.1 akapit pierwszy decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

114    Komisja dodała, że „z ogólnego punktu widzenia oczywiste jest, że sukces międzynarodowych negocjacji wymaga współpracy uczestników tych negocjacji, która w dużym stopniu zależy od istnienia atmosfery wzajemnego zaufania”. Podniosła ona, że jest to szczególnie prawdziwe w kontekście będących w toku negocjacji handlowych, które dotyczą sensytywnej tematyki i różnorodnych dziedzin, takich jak polityki ekonomiczne, interesy handlowe i względy polityczne” (pkt 4.1 akapit czwarty decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

115    Komisja wskazała, że po uważnym zbadaniu wszystkich dokumentów, których dotyczył wniosek o udzielenie dostępu, okazało się jednoznacznie, że w okolicznościach niniejszej sprawy uwzględnienie tego wniosku w całości miałoby negatywny wpływ na atmosferę wzajemnego zaufania pomiędzy uczestnikami negocjacji i w związku z tym zmniejszyłoby zarówno szanse na skuteczne przeprowadzenie negocjacji, godząc w wysiłki prowadzących negocjacje, jak i perspektywy współpracy w przyszłości. Komisja dodała, że jeżeli partnerzy negocjacji Unii mieliby powód, by myśleć, że stanowiska zajęte przez nich podczas poufnych negocjacji mogą zostać jednostronnie podane do wiadomości publicznej przez Unię, miałoby to negatywny wpływ na mające nastąpić negocjacje (pkt 4.1 akapit piąty decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

116    Komisja dodała, że istotne jest wzięcie pod uwagę faktu, iż podczas negocjacji ACTA była ona zwolennikiem ujawnienia tekstu skonsolidowanego projektu ACTA tak szybko jak to możliwe, i że niezmiennie informowała opinię publiczną o celach i ogólnym kierunku negocjacji. Komisja wskazała, że po zakończeniu każdego cyklu negocjacji podawała do wiadomości publicznej sprawozdanie zatwierdzone przez wszystkich uczestników negocjacji oraz szczegółowy opis stanu zaawansowania samego ich procesu. Ponadto zorganizowała trzy publiczne konferencje dotyczące ACTA w 2008 r., w 2009 r. i w 2010 r., w celu poinformowania opinii publicznej o celach ACTA, stanie zaawansowania negocjacji i w celu zebrania komentarzy wszystkich zainteresowanych podmiotów (pkt 4.1 akapit szósty decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

117    Komisja wskazała, że „jeżeli chodzi o dokumenty pochodzące od osób trzecich, stwierdza [ona], czy któryś z wyjątków przewidzianych przez rozporządzenie nr 1049/2001 ma zastosowanie” i że „jednym z elementów branych pod uwagę w ramach tej oceny jest fakt, że nieuwzględnienie żądania osób trzecich, aby ich dokumenty nie były ujawniane, poważnie zagroziłoby kontynuowaniu negocjacji i naruszyłoby ochronę stosunków międzynarodowych Unii”. Komisja dodała, że „było tak tym bardziej dlatego, że jedną z kwestii dyskutowanych w ramach negocjacji był akceptowalny poziom transparencji, jeżeli chodzi o tekst negocjacji jako takich”. Komisja, biorąc pod uwagę, z jednej strony, niedawne porozumienie uczestników negocjacji dotyczące podania do wiadomości publicznej [skonsolidowanego tekstu projektu ACTA] i, z drugiej strony, potwierdzenie przez nich poufności zajmowanych przez nich stanowisk” uznała, że „ujawnienie przez [nią] tych stanowisk, wyrażonych w kontekście negocjacji ACTA, zaszkodziłoby wiarygodności Unii w ramach negocjacji i naruszyłoby zaufanie innych uczestników” (pkt 4.2 akapit drugi decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

118    Po pierwsze, całokształt tych rozważań wskazuje, iż o ile Komisja rzeczywiście dokonała odesłania do porozumienia uczestników negocjacji w przedmiocie utrzymania poufności stanowisk zajętych podczas negocjacji, to nie powołała tego porozumienia w odpowiedzi na wniosek o udzielenie dostępu jako porozumienia prawnie wiążącego, zobowiązującego ją, z punktu widzenia prawa, do oddalenia tego wniosku. Wręcz przeciwnie, z punktu widzenia prawa Komisja oparła swoją odmowę udzielenia dostępu wyłącznie na art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

119    Następnie nie można kwestionować – i skarżąca sama to przyznaje w replice – że negocjacje umowy międzynarodowej mogą uzasadnić, w celu zapewnienia skuteczności ich procesu, pewien poziom dyskrecji pozwalający zagwarantować wzajemne zaufanie uczestników negocjacji oraz rozwój swobodnej i efektywnej dyskusji. Jak podnosi Komisja, wszelka forma negocjacji implikuje w nieunikniony sposób pewną liczbę względów natury taktycznej po stronie ich uczestników, a niezbędna współpraca tych uczestników w dużym stopniu zależy od istnienia atmosfery wzajemnego zaufania.

120    Ponadto trzeba zauważyć, że Sąd uznał, iż inicjatywa oraz prowadzenie negocjacji w celu zawarcia umowy międzynarodowej należą, co do zasady, do dziedziny wykonawczej i że udział opinii publicznej w procedurze związanej z negocjacjami i zawarciem umowy międzynarodowej jest w sposób nieunikniony ograniczony z uwagi na uzasadniony interes w nieujawnianiu strategicznych elementów negocjacji (wyrok Sądu z dnia 4 maja 2012 r. w sprawie T‑529/09 in ’t Veld przeciwko Radzie, pkt 88; zob. również pkt 57, 59 in fine tego wyroku).

121    Z powyższych względów wynika, że – wzięte jako takie – powody przywołane przez Komisję w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. dla uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu nie dokonują nieprawidłowej wykładni art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, ani nie są na takiej wykładni oparte.

122    W drugiej kolejności skarżąca twierdzi, że w każdym wypadku ujawnienie opinii publicznej stanowisk zajętych przez Unię nie stanowi żadnego ryzyka dla osób trzecich. Zdaniem skarżącej nie powinno być żadnej trudności z podaniem do wiadomości publicznej dokumentów i informacji, które Unia już zakomunikowała uczestnikom toczonych przez nią negocjacji.

123    Niezależnie nawet od faktu, że stanowisko to jest trudne do pogodzenia z przyznaniem w innym miejscu (zob. pkt 119 powyżej) konieczności zachowania pewnej poufności, należy stwierdzić, że – wbrew temu, co sugeruje skarżąca – nie jest wykluczone, że ujawnienie stanowisk zajmowanych przez Unię w trakcie negocjacji międzynarodowych mogłoby naruszyć ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

124    Po pierwsze, nie jest wykluczone, że takie ujawnienie stanowisk zajmowanych przez Unię w trakcie negocjacji mogłoby umożliwić pośrednio poznanie stanowisk zajmowanych przez innych uczestników negocjacji. Może tak być w szczególności w przypadku, gdy stanowisko Unii jest wyrażone przez odniesienie do stanowiska innego uczestnika negocjacji lub gdy badanie stanowiska Unii lub jego ewolucji w trakcie negocjacji pozwala wydedukować, w sposób mniej lub bardziej dokładny, stanowisko jednego lub kilku z ich pozostałych uczestników.

125    Po drugie, należy zauważyć, że w kontekście negocjacji międzynarodowych stanowiska zajęte przez Unię mogą, hipotetycznie, ewoluować stosownie do przebiegu tych negocjacji, ustępstw i kompromisów dokonanych w ich ramach przez różnych uczestników. Jak zostało to już podniesione, formułowanie stanowisk zajmowanych podczas negocjacji może implikować pewną liczbę względów natury taktycznej po stronie uczestników negocjacji, w tym samej Unii. W tym kontekście nie można wykluczyć, że ujawnienie przez Unię opinii publicznej stanowisk zajętych przez siebie podczas negocjacji, nawet jeśli stanowiska zajęte przez innych uczestników pozostaną tajne, może mieć konsekwencje w postaci w praktyce negatywnego wpływu na pozycję Unii w negocjacjach.

126    Jeżeli chodzi o argument skarżącej, w myśl którego w istocie Komisja powinna była mieć możliwość ujawnienia różnych stanowisk zajętych w trakcie negocjacji bez wskazywania uczestników negocjacji, którzy te stanowiska zajmowali, należy stwierdzić, że w kontekście negocjacji międzynarodowych jednostronne ujawnienie przez jednego z uczestników negocjacji stanowiska zajętego przez któregoś lub któryś z uczestników negocjacji, nawet w sposób, który na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie anonimowego, może poważnie naruszyć niezbędny dla skutecznego prowadzenia negocjacji klimat wzajemnego zaufania i to zarówno u uczestnika negocjacji, którego stanowisko zostało ujawnione, jak i u innych uczestników negocjacji, będących świadkami tego ujawnienia. Jak podniosła Komisja, stworzenie i zachowanie klimatu wzajemnego zaufania w kontekście stosunków międzynarodowych jest bardzo trudne.

127    Ponadto skarżąca niesłusznie sugeruje, że w następstwie ujawnienia skonsolidowanego tekstu projektu ACTA można uznać, że poprzedzające to ujawnienie negocjacje zostały zakończone i z tego powodu muszą zostać ujawnione. Niezależnie bowiem od kwestii, czy ochrona interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych może uzasadnić utrzymanie poufności dokumentów związanych z negocjacjami przez pewien okres czasu po zakończeniu tych negocjacji, należy stwierdzić, że skonsolidowany tekst projektu ACTA stanowi jedynie projekt porozumienia i że po jego ujawnieniu negocjacje będą kontynuowane.

128    Z powyższych okoliczności wynika, że skarżąca niesłusznie twierdzi, że ujawnienie stanowisk zajmowanych przez Unię lub innych uczestników negocjacji ACTA nie może naruszyć interesu chronionego przez art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

129    Po trzecie, jeżeli chodzi o argument, w myśl którego ujawnienie dokumentów dotyczących ACTA może jedynie wzmocnić interes publiczny w odniesieniu do stosunków międzynarodowych i zapobiec powstaniu kontrowersji wynikających z potajemnej publikacji pewnych propozycji, należy przypomnieć, że o ile prawdą jest, że celem rozporządzenia nr 1049/2001 jest zapewnienie możliwie największego stopnia transparencji poprzez przyznanie możliwie najdalej idącego prawa do publicznego dostępu do dokumentów Unii (motyw czwarty rozporządzenia), to przewiduje ono jednakże wyjątki od prawa dostępu, których celem jest ochrona pewnych interesów publicznych lub prywatnych i, w niniejszym przypadku, interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

130    Z powyższych rozważań wynika jednak wyraźnie, że względy powołane przez Komisję w niniejszym przypadku dla uzasadnienia ograniczenia dostępu nie zawierają jako takie i niezależnie od kwestii ich konkretnego wdrożenia w decyzjach z dnia 4 maja i 9 grudnia 2010 r., żadnej niewłaściwej wykładni ar. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

131    Ponadto w zakresie, w jakim argument skarżącej miał na celu, w istocie, podniesienie istnienia, w niniejszym przypadku, nadrzędnego interesu publicznego w ujawnieniu, należy przypomnieć, że wyjątki od prawa dostępu przewidziane przez art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 stanowią wyjątki konieczne, niezawierające, w odróżnieniu od innych wyjątków od prawa dostępu, żadnego odwołania do brania pod uwagę tego interesu. W kontekście skargi o stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej udzielenia dostępu na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, wszelki argument dotyczący istnienia nadrzędnego interesu publicznego w ujawnieniu należy oddalić jako nieskuteczny (zob. podobne orzeczenia przywołane w pkt 110 powyżej).

132    Z powyższych rozważań wynika, że pierwszą część rozpatrywanego zarzutu należy oddalić.

b)     W przedmiocie części drugiej, dotyczącej oczywistych błędów w ocenie w ramach stosowania art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001

133    Skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie w ramach konkretnego zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 do spornych dokumentów z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. oraz pewnych dokumentów, będących przedmiotem decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.

134    Komisja kwestionuje stanowisko skarżącej i twierdzi, że wyjątek od prawa dostępu, powołany w decyzjach z dnia 4 maja i z dnia 9 grudnia 2010 r. ma zastosowanie do spornych dokumentów.

 W przedmiocie skonsolidowanego tekstu projektu ACTA, jego rozdziałów i projektu propozycji współpracy technicznej (dokumenty nr 1–22 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

135    Jeżeli chodzi o dokumenty nr 1–21 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., stanowisko skarżącej sprowadza się do twierdzenia, że jeżeli stanowiska i sugestie zawarte w tych dokumentach zostały włączone do skonsolidowanego tekstu projektu ACTA, to nie podlegają już ocenie i ich ujawnienie nie powinno stanowić problemu. Ponadto i w każdym razie w zakresie, w jakim dokumenty te zawierały opinie Komisji, które zakomunikowała swoim partnerom, nie ma powodu, by nie przyznać skarżącej dostępu do tych opinii. Jeżeli chodzi o dokument nr 22 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., który nie został włączony do skonsolidowanego tekstu projektu ACTA, skarżąca podnosi, że jest mało prawdopodobne, iż ujawnienie dokumentu dotyczącego po prostu współpracy technicznej może zaszkodzić negocjacjom.

136    Zarówno z decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.1), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r., że dokumenty nr 1–20 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. dotyczą różnych rozdziałów projektu ACTA i zawierają, w szczególności w drodze odwołania do funkcji uwidaczniania zmian (track changes), stanowiska i sugestie różnych uczestników negocjacji, wyrażone w ich toku. W przypadku dokumentu nr 21 chodzi o listę kwestii wymagających przedyskutowania. Dokument nr 22 wyraża propozycje jednego z uczestników negocjacji w dziedzinie współpracy technicznej.

137    Należy również, jak podnosi Komisja w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (point 5.1), przypomnieć, że negocjacje ACTA były wciąż w toku, gdy została wydana ta decyzja, i że skonsolidowany tekst projektu ACTA, podany do wiadomości publicznej, stanowił jedynie projekt umowy.

138    W tej sytuacji, uznając, w pkt 5.1 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., że ujawnienie dokumentów nr 1–20 i 22 skarżącej, a zatem stanowisk zajmowanych przez uczestników negocjacji oraz Unię, zaszkodziłoby klimatowi wzajemnego zaufania niezbędnemu dla swobodnego wyrażania, przez każdego z uczestników tego procesu, swojego stanowiska i wpłynęłoby negatywnie na pozycję Unii w negocjacjach, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

139    Okoliczność, iż dokument nr 22 stanowi propozycję dotyczącą współpracy technicznej, nie zmienia niczego w odniesieniu do faktu, że stanowi on dokument pochodzący od jednego z uczestników negocjacji i że jego ujawnienie może zatem zaszkodzić niezbędnemu do prowadzenia negocjacji klimatowi wzajemnego zaufania.

140    Tymczasem, jeżeli chodzi o dokument nr 21 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., należy stwierdzić, że nie chodzi o dokument wyrażający zajęte podczas negocjacji stanowisko jednego lub większej liczby ich uczestników, lecz listę kwestii wymagających przedyskutowania, niewywołującą skutków pośrednich. W tej sytuacji należy uznać, że oddalenie wniosku o udzielenie dostępu w odniesieniu do tego dokumentu jest dotknięte oczywistym błędem w ocenie, ponieważ Komisja błędnie uznała, iż ujawnienie tego dokumentu naruszy ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

141    Z tego wynika, że o ile w przeciwieństwie do twierdzenia skarżącej, korzystając z przyznanego jej zakresu uznania w dziedzinie wyjątków od prawa dostępu przewidzianych w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001, Komisja nie popełnia oczywistego błędu w ocenie, odmawiając udzielenia skarżącej, ze względów wskazanych w pkt 5.1 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., dostępu do dokumentów nr 1–20 i 22 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., należy natomiast uwzględnić rozpatrywaną część zarzutu trzeciego w zakresie, w jakim dotyczy ona dokumentu nr 21 z listy załączonej do tej decyzji.

 W przedmiocie dokumentów dotyczących stanowiska wymagającego przyjęcia w stosunku do wniosków o dopuszczenie do udziału w negocjacjach (dokumenty nr 23 i 24 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

142    Skarżąca kwestionuje odmowę udzielenia dostępu w oparciu o uzasadnienie, iż dokumenty te dotyczyły, przede wszystkim, opcji wzięcia pod uwagę, przez uczestników negocjacji, przystąpienia do tych negocjacji nowych uczestników. W konsekwencji dokumenty te miały charakter ogólny, ponieważ brały one po prostu pod uwagę różne stanowiska i możliwe wnioski innych państw o dopuszczenie do udziału w negocjacjach.

143    Zarówno z decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.2), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że dokumenty nr 23 i 24 z listy załączonej do tej decyzji dotyczą stanowiska wymagającego przyjęcia w stosunku do wniosków o dopuszczenie do udziału w negocjacjach dotyczących ACTA lub przystąpienia do ACTA, po tym, jak umowa ta została wynegocjowana i zawarta. Dokument nr 23 pochodzi od jednego z uczestników negocjacji i prezentuje opcje istniejące w tym zakresie, a dokument nr 24, oparty na tekście dokumentu nr 23, stanowi dokument wspólny dla wszystkich uczestników negocjacji, zawierający elementy odpowiedzi na wnioski o dopuszczenie podmiotów trzecich do udziału w negocjacjach. Decyzja z dnia 4 maja 2010 r. wskazuje, iż chodzi o dokumenty dotyczące dyskusji.

144    W tej sytuacji należy stwierdzić, że uznając, iż ujawnienie tych dokumentów narusza ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

145    Biorąc bowiem pod uwagę przedmiot i treść tych dokumentów i, jak w istocie podniosła Komisja w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.2), takie ujawnienie mogło wpłynąć negatywnie tak na wiarygodność Komisji jako partnera w negocjacjach względem innych uczestników negocjacji, jak i na stosunki wszystkich uczestników negocjacji, a w związku z tym Unii, z państwami trzecimi pragnącymi ewentualnie przystąpić do negocjacji.

146    Z tego wynika, że rozpatrywaną część zarzutu trzeciego należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy ona dokumentów nr 23 i 24.

 W przedmiocie dokumentów dotyczących stanowisk innych uczestników negocjacji w przedmiocie pewnych kwestii (dokumenty nr 25 i 26 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

147    Skarżąca wskazuje, że wydaje jej się, iż dokumenty te ilustrują stanowiska podmiotów trzecich (third parties) oraz punkty widzenia Unii w przedmiocie przyszłej struktury instytucjonalnej ACTA i postanowień ACTA dotyczących Internetu. Skarżąca nie rozumie jak ujawnienie tych dokumentów, które Komisja przekazała już innym uczestnikom negocjacji, mogłoby ograniczyć jej swobodę działania.

148    W pkt 5.3 decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja wskazała, że dokumenty nr 25 i 26 z listy załączonej do tej decyzji odzwierciedlają bezpośrednio stanowisko uczestników negocjacji oraz stanowisko Unii w tym przedmiocie, w odniesieniu do, odpowiednio, postanowień ACTA dotyczących Internetu i przyszłej struktury instytucjonalnej ACTA.

149    Z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że o ile dokument nr 26 odzwierciedla rzeczywiście, jak Komisja wskazała w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.3), stanowisko uczestnika negocjacji oraz stanowisko Unii w tym przedmiocie, nie wydaje się, żeby dotyczyło to również dokumentu nr 25.

150    Dokument nr 25 prezentuje się bowiem jako dokument Unii o treści co do zasady opisowej i ogólnej, dotyczący prawa Unii w dziedzinie własności intelektualnej w związku z Internetem. Nie odnosi się on do stanowiska żadnego z uczestników negocjacji i nie wyraża, wbrew twierdzeniom Komisji na rozprawie, żadnego konkretnego stanowiska Komisji w przedmiocie stanowiska zajmowanego przez któregokolwiek z uczestników negocjacji.

151    Z tego wynika, że o ile odmowa udzielenia dostępu do dokumentu nr 26 nie zawiera, wbrew twierdzeniu skarżącej, żadnego oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do treści tego dokumentu i względów słusznie powołanych przez Komisję w pkt 5.3 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., należy natomiast uwzględnić rozpatrywaną część zarzutu trzeciego w zakresie, w jakim dotyczy ona dokumentu nr 25 z listy załączonej do tej decyzji.

 W przedmiocie komentarzy Unii dotyczących kar za przestępstwa (dokumenty nr 27–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

152    Jeżeli chodzi o dokumenty nr 27–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i z tych samych powodów, co przywołane w odniesieniu do dokumentów nr 25 i 26 z tej listy, skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, iż przesłanki zastosowania wyjątku od prawa dostępu związanego z ochroną stosunków międzynarodowych zostały spełnione.

153    Zarówno z decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.4), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że dokumenty nr 27–29 z listy załączonej do tej decyzji stanowią dokumenty dotyczące negocjacji Unii w przedmiocie postanowień projektu ACTA dotyczących kar za przestępstwa.

154     W tej sytuacji należy stwierdzić, że uznając w pkt 5.4 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., iż ujawnienie tych dokumentów miałoby negatywny wpływ na pozycję Unii w negocjacjach i w związku z tym naruszyłoby ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

155    Z tego wynika, że rozpatrywaną część zarzutu trzeciego należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy ona ww. dokumentów nr 27–29.

 W przedmiocie uwag państw członkowskich i dokumentów roboczych oraz sprawozdań wewnętrznych (dokumenty nr 30–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

156    Tytułem wstępu należy przypomnieć (zob. pkt 64–68 powyżej), że rozpatrywana skarga nie kwestionuje odmowy udzielenia dostępu do dokumentów nr 30–44 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., lecz podnosi jedynie, w odniesieniu do dokumentów nr 45–48 z tej listy, że przyznany przez Komisję częściowy dostęp do tych dokumentów mógł być zbyt restrykcyjny i, w związku z tym, naruszać zasadę proporcjonalności.

157    W swoich uwagach z dnia 28 lutego 2012 r., w oparciu o porównanie części dokumentów nr 45–48 zaciemnionych decyzją z dnia 4 maja 2010 r., a następnie ujawnionych decyzją z dnia 27 stycznia 2012 r., skarżąca twierdzi, że zaciemnienia fragmentów tekstu dokonane w maju 2010 r. nie są uzasadnione, czy to z tego powodu, że dotyczyły elementów czysto opisowych, które nie mogą zaszkodzić stosunkom z innymi uczestnikami negocjacji, czy to z tego powodu, że dotyczyły elementów, które nie mogą ujawnić stanowisk zajętych przez uczestników negocjacji, czy strategii przyjętej przez Komisję podczas negocjacji.

158    W końcu, opierając się na nabytej w wyniku błędu informatycznego Komisji znajomości całej treści dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., skarżąca krytykuje podejście Komisji. I tak skarżąca krytykuje dokonane przez Komisję w dokumencie nr 47 z tej listy, w dolnej części strony 2 i 3 tego dokumentu, zaciemnienia pewnych informacji, które skarżąca uważa za niepoufne i istotne dla opinii publicznej.

159    Skarżąca dochodzi do wniosku, że dowody przedstawione w decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. wykazują, iż w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja zastosowała w błędny sposób art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 i w związku z tym przystąpiła następnie do stwarzania pozoru, jakoby wywiązywała się ona z ciążących na niej zobowiązań w dziedzinie przejrzystości.

160    W uwagach z dnia 10 kwietnia 2012 r. Komisja podważa argumenty skarżącej.

161    Po pierwsze, Komisja powtarza swoją argumentację zawartą w odpowiedzi na skargę i duplice, w myśl której skarga nie była wymierzona w zawartą w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. odmowę udzielenia dostępu do dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji.

162    Należy jednak przypomnieć, że argumentacja ta została już zbadana i odrzucona w pkt 59–67 powyżej.

163    Po drugie, po przypomnieniu szerokiego zakresu przysługujących jej w kontekście art. 4 ust. 1 lit. a tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 uprawnień dyskrecjonalnych i wynikającej z tego faktu ograniczonej możliwości kontroli sądowej, Komisja uważa, że dokonując szczegółowej analizy fragmentów tekstu zaciemnionych w dokumentach nr 45–48 decyzją z dnia 4 maja 2010 r. i następnie ujawnionych w 2012 r., skarżąca błędnie postrzega granice tejże kontroli sądowej.

164    Należy jednakże stwierdzić, że istnienie w niniejszej sprawie uprawnień dyskrecjonalnych Komisji nie zabrania skarżącej dokonywania porównania decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i z dnia 27 stycznia 2012 r. w celu znalezienia elementów wspierających prezentowaną przez nią tezę, zgodnie z którą w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie w ramach konkretnego zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 do spornych dokumentów z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Z tego powodu uprawnienia dyskrecjonalne Komisji nie zostały błędnie postrzeżone, nie został również zmodyfikowany zakres kontroli przez Sąd.

165    W końcu Komisja uważa, że przeprowadzone przez skarżącą badanie nie wykazuje w żaden sposób, że zaciemnienia fragmentów tekstu dokonane decyzją z dnia 4 maja 2010 r. były oczywiście nieuzasadnione, a wręcz przeciwnie.

166    Należy zauważyć, że tak z decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (pkt 5.6), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r., wynika, że dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji stanowią cztery dokumenty wewnętrzne Komisji, dokonujące podsumowania negocjacji podczas czwartej, piątej, szóstej i siódmej sesji (rundy) negocjacji ACTA.

167    W decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja wskazała, że fragmenty zaciemnione w dokumentach nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji zawierają pewne elementy celów Unii i aspekty jej strategii negocjacyjnej w ramach negocjacji ACTA. Komisja wskazała, że ujawnienie tych elementów opinii publicznej postawiłoby ją w bardzo trudnej sytuacji w ramach aktualnych negocjacji ACTA względem pozostałych uczestników tych negocjacji, którzy byliby w pełni poinformowani o celach i względach politycznych Unii i którzy mogliby również dokonać oceny, w jakim stopniu Unia jest gotowa do zawierania kompromisów. Ograniczyłoby to w znacznym stopniu swobodę działania Komisji i zagroziłoby ogólnemu prowadzeniu aktualnych negocjacji, co byłoby szkodliwe dla interesu Unii polegającego na skutecznym prowadzeniu tych negocjacji.

168    Komisja dodała, że ogólnie rzecz biorąc, nie może udzielać precyzyjniejszych informacji na temat dokładnej treści zaciemnionych fragmentów, ponieważ spowodowałoby to ujawnienie ich treści, a w związku z tym pozbawiłoby to mający zastosowanie wyjątek jego użyteczności.

169    Z analizy zaciemnionych fragmentów dokumentów nr 45–48 wynika, że w dużym stopniu fragmenty te zawierają rzeczywiście informacje dotyczące celów Unii, stanowisk zajmowanych przez nią w negocjacjach i pewnych aspektów stosowanej przez nią strategii negocjacyjnej oraz informacje dotyczące stanowisk zajmowanych przez innych uczestników negocjacji oraz na temat ich inicjatyw.

170    Dotyczy to w szczególności zakwestionowanych już przez skarżącą zaciemnień fragmentów tekstu na stronie 1, pkt 4, zdania pierwsze i drugie dokumentu nr 45. Zaciemnienia te, wbrew twierdzeniu skarżącej, obejmowały bowiem informacje dotyczące stanowisk zajmowanych przez uczestników negocjacji oraz ewolucji negocjacji, a więc informacje, co do których Komisja mogła zdecydować, bez popełniania oczywistego błędu w ocenie, że nie chce ich ujawniać.

171    Dotyczy to również kwestionowanego przez skarżącą zaciemnienia fragmentów tekstu na stronie 3 dokumentu nr 45, znajdującego się w tiret „Consultation of stakeholders/Transparency”, ostatnie zdanie. Okoliczność przywołana przez skarżącą, iż stanowiska Unii i innych uczestników negocjacji mogły być w pewnych punktach zbieżne, nie oznacza, że ujawnienie tych stanowisk, na tym etapie negocjacji, mimo iż nie został jeszcze złożony żaden podpis, nie naruszyłoby interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

172    To samo dotyczy ponadto kwestionowanych przez skarżącą zaciemnień fragmentów tekstu w dokumencie nr 46, na stronie 1, w tytule „Summary”, akapity czwarty i piąty i na stronie 3, akapit pierwszy pkt 5 lit. a). Te zaciemnione fragmenty, które opisywały stanowiska uczestników negocjacji i Unii w przedmiocie, po pierwsze, przystąpienia nowych państw do ACTA i, po drugie, perspektyw tej umowy na przyszłość, dotyczyły informacji, co do których Komisja mogła, na tym etapie negocjacji i w ramach przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych, uznać, że ujawnienie naruszyłoby ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

173    Jeżeli chodzi o kwestionowane przez skarżącą zaciemnienie fragmentu tekstu na stronie 1, w tytule „Summary”, akapit drugi dokumentu nr 46, to dotyczy ono, podobnie jak zaciemnienie fragmentu tekstu na stronie 1, pkt 4 ostatnie zdanie dokumentu nr 45 (zob. pkt 170 powyżej) stanowisk zajmowanych przez uczestników negocjacji.

174    Jeżeli chodzi o informacje zaciemnione na stronach 2 i 3 dokumentu nr 47 [lit. a)–c) w zdaniu „EU comments focused on”], skarżąca, opierając się na swojej znajomości tego dokumentu uzyskanej w okolicznościach przywołanych w pkt 53 powyżej, uważa, że nie mogłyby one zaszkodzić negocjacjom, ponieważ opisywały one po prostu treść propozycji dyskutowanej między wszystkimi uczestnikami negocjacji. Ponadto ujawnienie tych informacji nie mogłoby postawić pod znakiem zapytania pozycji Unii w ramach negocjacji, ponieważ rodzaj komentarzy dokonanych przez Unię nie był interesujący dla innych uczestników negocjacji, podczas gdy, przeciwnie, były one szczególnie istotne dla obywateli Unii.

175    Należy jednakowoż stwierdzić, że nawet niezależnie od okoliczności, iż Komisja byłaby uprawniona do zaciemnienia swoich komentarzy dotyczących stanowiska innego uczestnika negocjacji, sporne zaciemnione fragmenty tekstu stanowiły w rzeczywistości raczej opis stanowiska innego uczestnika negocjacji aniżeli komentarze. W związku z tym zaciemnienia te były całkowicie uzasadnione ochroną interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych. Okoliczność, że stanowisko to zostało zaprezentowane przez odnośnego uczestnika negocjacji wszystkim innym uczestnikom negocjacji, nie podaje w wątpliwość tego stwierdzenia.

176    Jeżeli chodzi o argument skarżącej, w myśl którego treść tych zaciemnionych fragmentów tekstu, w szczególności w zakresie, w jakim dotyczyły one propozycji uczestnika negocjacji wykraczających poza dorobek wspólnotowy (acquis communautaire), miała szczególne znaczenie dla obywatela Unii, który chciałby wiedzieć o toczącej się dyskusji, by móc na nią wpłynąć, należy, co zostało już wyjaśnione w pkt 110 i 131 powyżej, przypomnieć, że art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 stanowi konieczny wyjątek, który, w odróżnieniu od innych wyjątków od prawa dostępu, nie bierze pod uwagę ewentualnego nadrzędnego interesu publicznego w ujawnieniu.

177    W tym kontekście skarżąca niesłusznie powołuje na uzasadnienie swojego stanowiska ww. w pkt 53 wyrok w sprawie Szwecja i Turco przeciwko Radzie, który dotyczył odmowy udzielenia dostępu w oparciu o inny wyjątek, biorący pod uwagę ten nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie (art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001).

178    Równie bezskuteczne jest powoływanie się przez skarżącą na ten sam wyrok celem wykazania, że w wyroku tym sąd Unii ustanowił domniemanie na rzecz ujawniania dokumentów związanych z procesem prawodawczym.

179    W zakresie, w jakim skarżąca próbowałaby za pośrednictwem tego odwołania zrównać ze sobą dokumenty związane z negocjacjami ACTA i dokumenty związane z procesem prawodawczym, należy bowiem stwierdzić, że takie zrównanie ze sobą, nawet jeśliby przyjąć, że jest prawidłowe, nie może, jak orzekł już Trybunał (ww. w pkt 108 wyrok z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 41), mieć żadnego wpływu na kwestię, czy ujawnienie tych dokumentów może naruszyć interesy chronione przez art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001, ani, w związku z tym, na kwestię, czy wnioskowanego dostępu do tych dokumentów należy odmówić.

180    Jak Trybunał orzekł w tymże wyroku w sprawie Sison przeciwko Radzie: chociaż art. 12 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi, że dokumenty sporządzone lub otrzymane w ramach procedur stanowienia aktów prawnie wiążących w państwach członkowskich lub same państwa członkowskie powinny być dostępne bezpośrednio, to jednak zastrzega zgodność z art. 4 i 9 tego rozporządzenia (ww. w pkt 108 wyrok z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie Sison przeciwko Radzie, pkt 41).

181    Ponadto i jedynie przy okazji należy przypomnieć, że prowadzenie negocjacji w celu zawarcia umowy międzynarodowej należy, co do zasady, do dziedziny wykonawczej (ww. w pkt 120 wyrok w sprawie in ’t Veld przeciwko Radzie, pkt 88) i że negocjacje te nie wykluczają dyskusji publicznej, która może się wywiązać po tym, jak umowa zostanie podpisana, w kontekście procedury ratyfikacyjnej.

182    Sąd uważa, że wykonując przysługujące jej w kontekście art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 uprawnienia dyskrecjonalne i uznając że ujawnienie informacji przywołanych w pkt 174 powyżej naruszyłoby ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

183    O ile słowa krytyki skarżącej wymierzone w zaciemnienia fragmentów tekstu dokonane decyzją z dnia 4 maja 2010 r. w dokumentach nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji okazują się zatem, w większości, bezzasadne, o tyle jednak skarżąca słusznie podnosi, że pewne zaciemnienia dokonane przez Komisję w tych dokumentach są wynikiem oczywistego błędu.

184    Jest tak w przypadku zaciemnień fragmentów tekstu w dokumencie nr 45, na stronie 2, w tytule „Participants” (uczestnicy), akapit drugi, ostatnie zdanie; w dokumencie nr 47, na stronie 1, w tytule „Participants”, akapit drugi, ostatnie zdanie; w dokumencie nr 47, na stronie 2, w tytule „1. Digital Environment (including Internet)”, akapit drugi, ostatnie zdanie; w dokumencie nr 48, na stronie 2, akapit pod pkt 4, ostatnia część zdania.

185    Okazuje się bowiem, że zaciemnienia te nie dotyczyły stanowisk zajętych podczas negocjacji przez Komisję lub innych uczestników negocjacji, ani innych informacji, których ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny w odniesieniu do stosunków międzynarodowych. W szczególności, co podnosi skarżąca, zaciemnione na stronie 2 dokumentu nr 48 (akapit pod pkt 4, ostatnia część zdania) stwierdzenie Komisji, iż nie byłaby ona przeciwna ujawnieniu dokumentów związanych z negocjacjami, jeżeli istniałby konsensus uczestników negocjacji co do tego, stanowi informację, której ujawnienie nie mogło naruszyć wzajemnego zaufania uczestników negocjacji.

186    Z powyższych rozważań wynika, że rozpatrywaną część zarzutu trzeciego należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy ona dokumentów 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., z wyjątkiem odniesienia do zaciemnień fragmentów tekstu przywołanych w pkt 184 powyżej.

 W przedmiocie dokumentów nr 27a, 40a, 51 i 52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.

–       W przedmiocie dokumentu noszącego datę 21 września 2009 r., zatytułowanego „Working document ‘Friends of the Presidency’ meeting” (dokument roboczy dotyczący spotkania „Przyjaciele prezydencji”) (dokument nr 27a z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

187    Tak z decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. (pkt 2.1, akapit czwarty), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r., wynika, że dokument nr 27a z listy załączonej do tej decyzji stanowi dokument roboczy Rady, zawierający projekt tekstu poświęconego postanowieniem prawnokarnym ACTA, przygotowany na potrzeby dyskusji w ramach grupy „Przyjaciele prezydencji” i mający na celu umożliwienie przyjęcia przez prezydencję stanowiska w przedmiocie negocjacji w tym zakresie.

188    W tej sytuacji i biorąc pod uwagę, że chodzi o dokument dotyczący stanowisk zajmowanych w negocjacjach przez Unię oraz, w pewnych kwestiach, stanowisk podmiotów trzecich, Komisja oddaliła wniosek o udzielenie dostępu do tego dokumentu ze względów wskazanych w decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. (pkt 2.1, akapity czwarty do siódmego) nie popełniając oczywistego błędu w ocenie.

189    Wniosku tego nie podają w wątpliwość argumenty przedstawione przez skarżącą w jej uwagach z dnia 19 stycznia 2011 r. dotyczących decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., które to argumenty są, w istocie, identyczne z argumentami przedstawionymi na etapie skargi i zostały odrzucone już przez Sąd w pkt 111–127 powyżej.

–       W przedmiocie dokumentu z dnia 26 października 2009 r. zatytułowanego „Draft Position of the Member States on the criminal provisions in chapter 2” (projekt stanowiska państw członkowskich w przedmiocie przepisów prawnokarnych w rozdziale 2) (dokument nr 40a z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

190    Zarówno z decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. (pkt 2.1, akapit czwarty), jak i z badania dokumentów zakomunikowanych przez Komisję w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że dokument nr 40a z listy załączonej do tej decyzji stanowi dokument roboczy noszący datę 26 października 2009 r., odzwierciedlający stanowisko państw członkowskich w przedmiocie przepisów prawnokarnych w rozdziale 2 ACTA.

191    Ponadto należy zauważyć, że z wyjątkiem tytułu, nagłówka i stopki dokument ten jest identyczny z dokumentem nr 28 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., co do którego zostało już stwierdzone (zob. pkt 152–155 powyżej), że odmowa udzielenia dostępu nie była dotknięta żadnym oczywistym błędem w ocenie. W konsekwencji i z tych samych powodów co przywołane we wskazanych punktach rozpatrywany zarzut należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy dokumentu nr 40a.

–       W przedmiocie dokumentu noszącego datę 8 czerwca 2009 r. zatytułowanego „Transmission note with agenda for meeting of 11 June 2009” (pismo przewodnie zawierające program spotkania w dniu 11 czerwca 2009 r.) (dokument nr 51 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

192    W decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. [pkt 2.2, podpkt 1] Komisja udzieliła dostępu do tego dokumentu, z wyjątkiem paragrafu, w odniesieniu do którego powołała się ona na wyjątek dotyczący ochrony interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, w oparciu o uzasadnienie, że paragraf ten zawierał informacje dotyczące wniosku o dopuszczenie państwa trzeciego do udziału w negocjacjach ACTA i że ujawnienie tej informacji zaszkodziłoby stosunkom Unii z tym państwem trzecim oraz z innymi uczestnikami negocjacji.

193    Zarówno z tych wyjaśnień Komisji zawartych w decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r., jak i z badania dokumentów zakomunikowanych Sądowi w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że zaciemniony fragment tego dokumentu dotyczy w istocie traktowania wniosku państwa trzeciego o ewentualne dopuszczenie do udziału w negocjacjach ACTA. W tej sytuacji i wbrew temu, co sugeruje skarżąca, należy stwierdzić, że uznając, iż ujawnienie zaciemnionego fragmentu tego dokumentu naruszyłoby ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

–       W przedmiocie dokumentu noszącego datę 30 września 2009 r. zatytułowanego „Transmission of an information note for the committee (deputies)” [przekazanie noty informacyjnej dla komitetu (posłowie)] (dokument nr 52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

194    Decyzja z dnia 9 grudnia 2010 r. udzieliła częściowego dostępu do tego dokumentu, będącego notą informacyjną przeznaczoną dla komitetu przewidzianego przez art. 133 WE (następnie art. 207 TFUE) i dotyczącą rozdziału projektu ACTA dotyczącego Internetu.

195    Jeżeli chodzi o nieujawniony fragment tego dokumentu, to zarówno z wyjaśnień dostarczonych przez Komisję w decyzji z dnia 9 grudnia 2010, jak i z badania dokumentów zakomunikowanych Sądowi w ramach wykonania postanowienia z dnia 9 czerwca 2011 r. wynika, że ten fragment zawiera informacje dostarczone Komisji przez jednego z uczestników negocjacji i dotyczące stanowiska zajmowanego przez niego podczas negocjacji.

196    W tej sytuacji i wbrew temu, co twierdzi skarżąca, decydując się na nieudzielanie dostępu do tego fragmentu dokumentu, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

197    W świetle całokształtu powyższych rozważań dotyczących drugiej części rozpatrywanego zarzutu część tę należy oddalić, z wyjątkiem tej jej części, która kwestionuje odmowę udzielenia dostępu do dokumentów nr 21 i nr 25 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i zaciemnień fragmentów tekstu w dokumentach nr 45, 47 i 48 z tej listy, przywołanych w pkt 184 powyżej.

4.     W przedmiocie zarzutu czwartego dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 i zasady proporcjonalności

198    Skarżąca twierdzi, że miało miejsce niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 6 rozporządzenia i że została naruszona zasada proporcjonalności, ponieważ Komisja nie wzięła pod uwagę możliwości udzielenia częściowego dostępu do dokumentów i ograniczenia odmowy udzielenia dostępu do fragmentów dokumentów, w odniesieniu do których było to uzasadnione i absolutnie koniecznie.

199    Komisja podnosi, że możliwość udzielenia częściowego dostępu została należycie i prawidłowo zbadana.

200    Z brzmienia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 wynika, że jeżeli wyjątki dotyczą jedynie części dokumentu, o którego ujawnienie wystąpiono, pozostałe części dokumentu są ujawniane. Ponadto zasada proporcjonalności wymaga, aby odstępstwa nie przekraczały granic tego, co jest stosowne i konieczne do realizacji wyznaczonego celu (ww. w pkt 107 wyrok w sprawie Rada przeciwko Hautali, pkt 28).

201    W niniejszej sprawie z decyzji z dnia 4 maja i z dnia 9 grudnia 2010 r. wynika, że Komisja nie poprzestała na całkowitej odmowie udzielenia dostępu na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, lecz zbadała możliwość częściowego ujawnienia zgodnie z art. 4 ust. 6 tego samego rozporządzenia.

202    I tak w pkt 3 decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja poinformowała skarżącą, że z uważnej oceny wniosku o udzielenie dostępu i odnośnych dokumentów wynika, iż udzielony może zostać pełny dostęp do dokumentu nr 49 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. i częściowy dostęp do dokumentów nr 45–48 z tej listy, jeżeli chodzi o fragmenty tych dokumentów nieobjęte zakresem zastosowania wyjątku od prawa dostępu. Komisja wskazała, że inne fragmenty tychże dokumentów nr 45–48, jak również wszystkie inne dokumenty wymienione w liście załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. nie mogą zostać podane do wiadomości skarżącej.

203    Ponadto w decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. Komisja udzieliła częściowego dostępu do dokumentów nr 50–52 z listy załączonej do tej decyzji.

204    Tak więc skarżąca niesłusznie twierdzi, że Komisja nie wzięła pod uwagę możliwości udzielenia częściowego dostępu.

205    Następnie, jeżeli chodzi o naruszenie zasady proporcjonalności, skarżąca uważa w odniesieniu do dokumentów nr 1–21 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., że powinien jej był zostać udzielony dostęp częściowy do tych dokumentów, ponieważ przynajmniej pewne fragmenty tych dokumentów zostały powtórzone w skonsolidowanym tekście projektu ACTA, co ma ten skutek, że odmowa udzielenia dostępu do tych fragmentów nie była już konieczna. Ponadto fragmenty tych dokumentów dotyczące stanowisk zajmowanych przez Unię, czy też mniej istotne fragmenty tych dokumentów, dotyczące kwestii technicznych, powinny były zostać ujawnione.

206    Należy jednakże przypomnieć, jak miało to już miejsce w pkt 137 powyżej, że negocjacje ACTA były wciąż w toku i że podany do wiadomości publicznej skonsolidowany tekst projektu ACTA stanowił jedynie projekt umowy. W tej sytuacji i bez uszczerbku dla pytania podniesionego w pkt 127 powyżej, należy stwierdzić, że udzielenie skarżącej dostępu do stanowisk, nawet o charakterze technicznym, zajmowanych podczas negocjacji przez uczestników negocjacji oraz Unię, zawartych w dokumentach nr 1–20 i nr 22 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. [nieważność odmowy udzielenia dostępu do dokumentu nr 21 z tej listy została już stwierdzona (zob. pkt 141 powyżej)] naruszyłoby interes publiczny, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. W związku z tym, odmawiając udzielenia skarżącej częściowego dostępu, który doprowadziłby do podania do jej wiadomości stanowisk zajmowanych podczas negocjacji przez jej uczestników i Unię, Komisja nie naruszyła więc w żadnym stopniu zasady proporcjonalności.

207    W końcu, jeżeli chodzi o argumentację skarżącej, w myśl której w odniesieniu do dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., do których Komisja udzieliła dostępu częściowego, Komisja oczyściła te dokumenty w nadmiernym stopniu i potraktowała kwestię dostępu nadmiernie surowo, naruszając w ten sposób zasadę proporcjonalności, należy zauważyć, że argumentacja ta została już co do istoty zbadana w pkt 156–186 powyżej i została w części uwzględniona.

208    Wynika z tego, że rozpatrywany zarzut dotyczący naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz zasady proporcjonalności w związku z tym, że Komisja nie wzięła jakoby pod uwagę możliwości udzielenia częściowego dostępu, względnie zastosowała go w sposób nadmiernie surowy, należy oddalić, z zastrzeżeniem względów wyrażonych w punkcie poprzednim.

5.     W przedmiocie zarzutu piątego dotyczącego braku uzasadnienia

209    Skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, odmawiając domyślnie udzielenia dostępu do pewnych dokumentów objętych wnioskiem o udzielenie dostępu, lecz nie zbadanych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

210    Jeżeli chodzi o dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., skarżąca podnosi, iż Komisja nie przedstawiła powodów, które wyjaśniłyby, w jakim zakresie fakt posiadania do nich pełnego dostępu szkodziłby interesowi publicznemu. Krótkie uzasadnienie, w myśl którego dokumenty te „zawierają elementy związane z celami Unii Europejskiej i z aspektami strategii podczas negocjacji”, wydaje się pozbawione znaczenia w kontekście treści tych dokumentów, które Komisja podała częściowo do wiadomości publicznej.

211    Jeżeli chodzi o dokumenty nr 1–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. skarżąca uważa, że Komisja miała tendencję do powoływania dla wyjaśnienia odmowy udzielenia dostępu względów natury ogólnej i, przede wszystkim, traktowała dokumenty zbiorczo zamiast każdy dokument indywidualnie.

212    Komisja przypomina, że w zakresie, w jakim zarzut ten dotyczy dokumentów niebadanych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r., przyznaje ona, że niesłusznie ograniczyła w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. zakres wniosku o udzielenie dostępu.

213    W pozostałym zakresie Komisja uważa, że nie naruszyła obowiązku uzasadnienia.

214    Należy przypomnieć w tym względzie, że uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi – dokonać jej kontroli. Ponadto obowiązek uzasadnienia decyzji stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia odnoszącej się do materialnej legalności spornego aktu. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym przedstawieniu podstaw, na jakich opiera się ta decyzja. W przypadku gdy owe podstawy są dotknięte błędami, błędy te stanowią wadę naruszającą materialną legalność decyzji, ale nie jej uzasadnienie, które może być wystarczające, nawet jeśli przedstawia niewłaściwe podstawy (zob. wyrok Trybunału z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, Zb.Orz. s. I‑4951, pkt 166, 181 i przytoczone tam orzecznictwo).

215    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w wyniku wydania przez Komisję decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa w zakresie, w jakim zmierzała do stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji w sprawie odmowy udzielenia dostępu do pewnych dokumentów wymienionych w odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2010 r., niezbadanych wcześniej przez Komisję w decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Z tego wynika, że rozpatrywany zarzut w zakresie, w jakim krytykuje brak uzasadnienia dorozumianej odmowy udzielenia dostępu do dokumentów, których Komisja nie zbadała w tej decyzji, również stał się bezprzedmiotowy i w związku z tym nie musi być rozpatrywany.

216    Następnie w zakresie, w jakim rozpatrywany zarzut podnosi naruszenie obowiązku uzasadnienia częściowej odmowy udzielenia dostępu do dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r., należy uznać, że w pkt 5.6 tej decyzji, lecz również w części 4 tej decyzji, Komisja dostatecznie uzasadniła częściową odmowę dostępu.

217    I tak w pkt 5.6 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., po wskazaniu, że dokumenty nr 45–48 z listy załączonej do tej decyzji stanowiły sprawozdania z rozmaitych cyklów negocjacji ACTA i oświadczeniu, iż udzielony został częściowy dostęp do tych sprawozdań (pkt 5.6 akapit pierwszy), Komisja wskazała, że zaciemnione fragmenty tych dokumentów zawierały pewne elementy związane z celami Unii Europejskiej i z aspektami strategii podczas negocjacji w ramach negocjacji ACTA. Komisja wskazała, że ujawnienie tych elementów postawiłoby ją w ramach aktualnych negocjacji ACTA w bardzo trudnej sytuacji względem innych uczestników negocjacji, którzy byliby w pełni poinformowani co do celów polityki Unii i względów z jej zakresu i którzy w związku z tym mogliby ocenić, w jakim stopniu Unia będzie skłonna do zawierania kompromisów. Komisja wskazała, że ograniczyłoby to w znacznym stopniu swobodę działania Komisji i zagroziłoby ogólnemu prowadzeniu aktualnych negocjacji, co byłoby szkodliwe dla interesu Unii w skutecznym prowadzeniu tych negocjacji (pkt 5.6 akapit drugi decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

218    Komisja dodała, że ogólnie rzecz biorąc, nie może ona być bardziej precyzyjna, jeżeli chodzi o konkretną treść tych elementów, ponieważ spowodowałoby to ujawnienie ich treści, a w związku z tym pozbawiłoby to mający zastosowanie wyjątek jego użyteczności (pkt 5.6 akapit trzeci decyzji z dnia 4 maja 2010 r.).

219    Ponadto, jeżeli chodzi o powód zaciemnienia fragmentów tekstu związany nie tyle z ochroną stanowisk zajmowanych podczas negocjacji przez Komisję, lecz z ochroną stanowisk innych uczestników negocjacji, powód ten nie jest co prawda wyraźnie wymieniony w pkt 5.6 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., lecz wynika jasno z części 4 decyzji z dnia 4 maja 2010 r., która to część dotyczy, między innymi, dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

220    Z powyższych rozważań wynika, że – wbrew twierdzeniu skarżącej – Komisja – nawet jeśli z powodów wskazanych w pkt 218 powyżej nie mogła być zbyt dokładna w konkretnej treści zaciemnionych fragmentów tekstu – nie naruszyła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do częściowej odmowy udzielenia dostępu do dokumentów nr 45–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

221    W końcu, jeżeli chodzi o to, że rozpatrywany zarzut kwestionuje, jakoby w odniesieniu do dokumentów nr 1–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. Komisja miała tendencję do powoływania względów natury ogólnej dla wyjaśnienia odmowy udzielenia dostępu i, przede wszystkim, traktowała dokumenty zbiorczo zamiast każdy dokument indywidualnie, należy go oddalić.

222    Z decyzji z dnia 4 maja 2010 r. wynika bowiem, że Komisja po tym, jak w części 4 tej decyzji przedstawiła szczegółowo powody, dla których wnioskowany dostęp do dokumentów związanych z negocjacjami ACTA narusza ochronę interesu publicznego w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, w części 5 tej decyzji przedstawiła konkretne i indywidualne badanie zastosowania wyjątku do dokumentów objętych wnioskiem o udzielenie dostępu, w szczególności dokumentów nr 1–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. (zob. w odniesieniu do tych dokumentów pkt 5.1–5.4 tej decyzji). Dokonując tego, Komisja przedstawiła dostateczne uzasadnienie, umożliwiające skarżącej poznanie podstaw podjętego środka, a Sądowi dokonanie jego kontroli.

223    W świetle powyższych rozważań rozpatrywany zarzut należy oddalić.

C –  Wniosek

224    Mając na uwadze całokształt powyższych rozważań, skargę należy oddalić, z wyjątkiem zakresu, w jakim skarga ta kwestionuje odmowę dostępu do dokumentów nr 21–25 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r. oraz zaciemnienia fragmentów tekstu, przywołane w pkt 184 powyżej, w dokumentach nr 45, 47 i 48 z listy załączonej do tej decyzji.

 W przedmiocie kosztów

225    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Nadto, zgodnie z art. 87 § 3 tego regulaminu, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron oraz w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie własne koszty.

226    W niniejszej sprawie skarżąca zasadniczo przegrała sprawę, niemniej jednak, po pierwsze, rozpatrywana skarga jest zasadna w odniesieniu do pewnych dokumentów i zaciemnień fragmentów tekstu i, po drugie, i przede wszystkim, mało staranne traktowanie wniosku o udzielenie dostępu przez Komisję i konieczność dwukrotnego udzielania odpowiedzi na ten wniosek – w której to sytuacji instytucja się znalazła za swoją sprawą – spowodowały utrudnienie postępowania toczącego się przed Sądem i, w związku z tym, wzrost kosztów poniesionych przez skarżącą.

227    Biorąc pod uwagę te okoliczności, należy orzec, że skarżąca pokrywa jedynie połowę swoich kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję.

228     Komisja pokrywa połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez skarżącą.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Komisji z dnia 4 maja 2010 r., noszącej sygnaturę SG.E.3/HP/psi – Ares [(2010) 234950] w zakresie, w jakim zawiera ona odmowę udzielenia dostępu do dokumentów nr 21 i nr 25 z listy załączonej do tej decyzji oraz następujących zaciemnień fragmentów tekstu dokonanych w innych dokumentach z tej listy:

–        w dokumencie nr 45, na stronie 2, w tytule „Participants”, akapit drugi, ostatnie zdanie;

–        w dokumencie nr 47, na stronie 1, w tytule „Participants”, akapit drugi, ostatnie zdanie;

–        w dokumencie nr 47, na stronie 2, w tytule „1. Digital Environment (including Internet)”, akapit drugi, ostatnie zdanie;

–        dokument nr 48, na stronie 2, akapit pod pkt 4, ostatnia część zdania.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      S. in ’t Veld pokrywa połowę swoich kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

4)      Komisja pokrywa połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez S. in ’t Veld.

Forwood Dehousse Schwarcz

Wyrok ogłoszony na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 marca 2013 r.

Spis treści

Okoliczności powstania sporu

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

A –  W przedmiocie zakresu skargi

1.  W przedmiocie zakresu skargi w świetle odmów udzielenia dostępu do niektórych dokumentów, wyrażonych w decyzji z dnia 4 maja 2010 r.

2.  W przedmiocie zakresu skargi w następstwie wydania decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r. i w świetle uwag skarżącej z dnia 19 stycznia 2011 r.

3.  W przedmiocie zakresu skargi w następstwie wydania decyzji z dnia 27 stycznia 2012 r. i w świetle uwag skarżącej z dnia 28 lutego 2012 r.

4.  Wniosek w przedmiocie zakresu skargi

B –  Co do istoty

1.  W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001

2.  W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001

3.  W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 oraz oczywistych błędów w ocenie

a)  W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001

b)  W przedmiocie części drugiej, dotyczącej oczywistych błędów w ocenie w ramach stosowania art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001

W przedmiocie skonsolidowanego tekstu projektu ACTA, jego rozdziałów i projektu propozycji współpracy technicznej (dokumenty nr 1–22 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

W przedmiocie dokumentów dotyczących stanowiska wymagającego przyjęcia w stosunku do wniosków o dopuszczenie do udziału w negocjacjach (dokumenty nr 23 i 24 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

W przedmiocie dokumentów dotyczących stanowisk innych uczestników negocjacji w przedmiocie pewnych kwestii (dokumenty nr 25 i 26 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

W przedmiocie komentarzy Unii dotyczących kar za przestępstwa (dokumenty nr 27–29 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

W przedmiocie uwag państw członkowskich i dokumentów roboczych oraz sprawozdań wewnętrznych (dokumenty nr 30–48 z listy załączonej do decyzji z dnia 4 maja 2010 r.)

W przedmiocie dokumentów nr 27a, 40a, 51 i 52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.

–  W przedmiocie dokumentu noszącego datę 21 września 2009 r., zatytułowanego „Working document ‘Friends of the Presidency’ meeting” (dokument roboczy dotyczący spotkania „Przyjaciele prezydencji”) (dokument nr 27a z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

–  W przedmiocie dokumentu z dnia 26 października 2009 r. zatytułowanego „Draft Position of the Member States on the criminal provisions in chapter 2” (projekt stanowiska państw członkowskich w przedmiocie przepisów prawnokarnych w rozdziale 2) (dokument nr 40a z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

–  W przedmiocie dokumentu noszącego datę 8 czerwca 2009 r. zatytułowanego „Transmission note with agenda for meeting of 11 June 2009” (pismo przewodnie zawierające program spotkania w dniu 11 czerwca 2009 r.) (dokument nr 51 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

–  W przedmiocie dokumentu noszącego datę 30 września 2009 r. zatytułowanego „Transmission of an information note for the committee (deputies)” [przekazanie noty informacyjnej dla komitetu (posłowie)] (dokument nr 52 z listy załączonej do decyzji z dnia 9 grudnia 2010 r.)

4.  W przedmiocie zarzutu czwartego dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 i zasady proporcjonalności

5.  W przedmiocie zarzutu piątego dotyczącego braku uzasadnienia

C –  Wniosek

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: angielski.