Sprawa T-287/04
Lorte, SL i in.
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenia (WE) nr 864/2004 i 865/2004 – System wsparcia w sektorze oliwy z oliwek – Osoby fizyczne i osoby prawne – Akt niedotyczący skarżącego indywidualnie – Niedopuszczalność
Streszczenie postanowienia
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Rozporządzenie ustanawiające kryteria obliczania wsparcia względem producentów oliwy z oliwek – Skarga producentów oliwy z oliwek i stowarzyszeń producentów – Akt o charakterze generalnym – Skarżący, których dany akt nie dotyczy indywidualnie – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Dopuszczalność – Przesłanki
(art. 230 akapit czwarty WE)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Wykładnia contra legem wymogu, by dany akt dotyczył tych osób indywidualnie – Niedopuszczalność
(art. 230 akapit czwarty WE)
1. Nie jest dopuszczalna wniesiona przez producentów oliwy z oliwek i stowarzyszenia producentów skarga o stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 7, 11 i 20 rozporządzenia nr 864/2004 zmieniającego rozporządzenie nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, jak również załącznika do tego rozporządzenia.
W istocie ponieważ ustalają one kryteria obliczania pomocy w sektorze oliwy z oliwek w sposób ogólny i abstrakcyjny, z pominięciem szczególnej sytuacji każdego producenta, zaskarżone przepisy tego rozporządzenia stanowią w całości, przez swoją naturę i zasięg, akty o charakterze generalnym, a nie decyzje w rozumieniu art. 249 WE.
Ponadto zaskarżone przepisy dotyczą skarżących właśnie z powodu obiektywnej sytuacji faktycznej, a mianowicie jako producentów i jako stowarzyszenia, których członkowie produkowali oliwę z oliwek w trakcie okresu referencyjnego i korzystali z pomocy na podstawie jednego z systemów pomocy przewidzianych przez ustawodawstwo. Jednakże sytuacja ta została zdefiniowana także w powiązaniu z samym celem rozporządzenia zawierającego zaskarżone przepisy, a mianowicie z ustanowieniem nowego systemu pomocy w sektorze oliwy z oliwek. Okoliczność, że zaskarżone przepisy mogły mieć indywidualny wpływ na niektórych producentów, w szczególności te, które wykluczają ich z korzystania z pomocy z powodu kryteriów ustalonych dla jej obliczenia, nie może bowiem automatycznie pozbawiać tych przepisów ich generalnego charakteru, w sytuacji gdy mają one zastosowanie do wszystkich określonych przedsiębiorców znajdujących się w tej samej sytuacji faktycznej lub prawnej, określonej w sposób obiektywny. Okoliczność, że akt prawny wpływa na określone podmioty gospodarcze pod względem ekonomicznym bardziej niż na inne, nie wystarcza bowiem do uznania, że omawiany akt dotyczy ich indywidualnie.
Podobnie okoliczność, że Rada została poinformowana o sytuacji skarżących przed wydaniem zaskarżonych przepisów przez właściwe organy krajowe, jak również przez Komisję nie może ich też indywidualizować w świetle omawianych przepisów, jeśli nie zostało wykazane istnienie obowiązku nałożonego na Radę przez przepisy prawa wspólnotowego szczególnego jej uwzględnienia w ramach warunków wymaganych do skorzystania z przedmiotowej pomocy.
(por. pkt 38, 39, 41, 43, 44, 54, 62)
2. Dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności wnoszonych przez stowarzyszenia jest możliwa w trzech przypadkach, a mianowicie, po pierwsze, gdy przepis prawa wyraźnie przyznaje zrzeszeniom zawodowym określone uprawnienia procesowe, po drugie, gdy zrzeszenie reprezentuje interesy przedsiębiorców, którym przysługuje czynna legitymacja procesowa i po trzecie, gdy zrzeszenie jest wyodrębnione z powodu wpływu na jego własne interesy jako zrzeszenia, w szczególności ponieważ zaskarżony akt wywiera wpływ na jego sytuację jako negocjatora.
(por. pkt 64)
3. Choć prawdą jest, że wymóg posiadania indywidualnego interesu prawnego, ustanowiony przez art. 230 akapit czwarty WE, powinien być interpretowany w świetle zasady skutecznej ochrony sądowej, przy wzięciu pod uwagę wszelkich okoliczności, które wyróżniają skarżącego spośród innych, to jednak wykładnia nie może prowadzić do wykluczenia tego wymogu, który jest wyraźnie przewidziany przez traktat, bez przekroczenia kompetencji powierzonych przez ten traktat sądom wspólnotowym.
Ponadto o ile można wyobrazić sobie inny system kontroli zgodności z prawem aktów wspólnotowych niż system ustanowiony przez pierwotny traktat, którego zasady nigdy nie zostałyby zmodyfikowane, to jednak to do państw członkowskich należy, zgodnie z art. 48 UE, zreformowanie w razie potrzeby aktualnie obowiązującego systemu.
(por. pkt 73, 74)