Language of document : ECLI:EU:C:2021:677

WYROK TRYBUNAŁU (ósma izba)

z dnia 2 września 2021 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Łączność elektroniczna – Rozporządzenie (UE) 2015/2120 – Artykuł 3 – Dostęp do otwartego Internetu – Artykuł 3 ust. 1 – Prawa użytkowników końcowych – Artykuł 3 ust. 2 – Zakaz stosowania postanowień umownych i praktyk handlowych ograniczających korzystanie przez użytkowników końcowych z ich praw – Artykuł 3 ust. 3 – Obowiązek równego i niedyskryminacyjnego traktowania transmisji danych – Możliwość zastosowania odpowiednich środków zarządzania transmisją danych – Dodatkowa opcja taryfowa zwana „stawką zerową” – Ograniczenie przepustowości

W sprawie C‑34/20

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgericht Köln (sąd administracyjny w Kolonii, Niemcy) postanowieniem z dnia 20 stycznia 2020 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 24 stycznia 2020 r., w postępowaniu:

Telekom Deutschland GmbH

przeciwko

Bundesrepublik Deutschland, którą reprezentuje Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen,

TRYBUNAŁ (ósma izba),

w składzie: N. Wahl (sprawozdawca), prezes izby, F. Biltgen i J. Passer, sędziowie,

rzecznik generalny: E. Tanchev,

sekretarz A. Calot Escobar,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

rozważywszy uwagi, które przedstawili:

–        W imieniu Telekom Deutschland GmbH – T. Bosch, Rechtsanwalt, i C. Koenig, Universitätsprofessor,

–        w imieniu Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen – C. Mögelin i F. Groß, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu niemieckiego – J. Möller i D. Klebs, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu czeskiego – M. Smolek, J. Vláčil i A. Pagáčová, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu greckiego – M. Tassopoulou, O. Patsopoulou i D. Tsangaraki, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu niderlandzkiego – K. Bulterman i J. Langer, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu austriackiego – A. Posch, G. Kunnert i J. Schmoll, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu fińskiego – A. Pere, w charakterze pełnomocnika,

–        w imieniu Komisji Europejskiej – G. Braun, L. Nicolae i D. Schaffrin, w charakterze pełnomocników,

podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 3 ust. 1 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiającego środki dotyczące dostępu do otwartego Internetu oraz zmieniającego dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz.U. 2015, L 310, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2016, L 27, s. 14).

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Telekom Deutschland GmbH (zwaną dalej „Telekomem”) a Bundesrepublik Deutschland (Republiką Federalną Niemiec), reprezentowaną przez Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen (federalną agencję ds. sieci energetycznych, gazu, telekomunikacji, poczty i kolei, Niemcy) (zwaną dalej „Bundesnetzagenturem”), w przedmiocie decyzji, w której Bundesnetzagentur stwierdził niezgodność opcji taryfowej z obowiązkiem wynikającym z prawa Unii i zakazała utrzymywania lub wprowadzania postanowień umowy służących ograniczaniu przepustowości.

 Ramy prawne

3        Motywy 6, 8 i 9 rozporządzenia 2015/2120 brzmią następująco:

„(6)      Użytkownicy końcowi powinni mieć – za pośrednictwem usługi dostępu do [I]nternetu – prawo dostępu do informacji i treści oraz ich rozpowszechniania oraz prawo do korzystania i udostępniania, bez dyskryminacji, aplikacji i usług […].

[…]

(8)      W ramach świadczenia usług dostępu do [I]nternetu, dostawcy tych usług powinni traktować każdy ruch równo, bez dyskryminacji, ograniczeń czy ingerencji, bez względu na nadawcę lub odbiorcę, treść, aplikację lub usługę lub urządzenie końcowe. Zgodnie z zasadami ogólnymi prawa Unii i utrwalonym orzecznictwem porównywalnych sytuacji nie należy traktować w różny sposób, a różnych sytuacji – w taki sam sposób, chyba że takie postępowanie jest obiektywnie uzasadnione.

(9)      Celem odpowiedniego zarządzania ruchem jest wspieranie efektywnego wykorzystywania zasobów sieciowych i optymalizacji ogólnej jakości transmisji, co ma być odpowiedzią na obiektywne różnice w wymogach dotyczących technicznej jakości usług w zakresie określonych kategorii transmitowanych danych, a zatem transmitowanych treści, aplikacji i usług. Odpowiednie środki zarządzania ruchem stosowane przez dostawców usług dostępu do [I]nternetu powinny być przejrzyste, niedyskryminacyjne i proporcjonalne oraz nie powinny być podyktowane względami handlowymi. Wymóg, aby środki zarządzania ruchem nie były dyskryminacyjne, nie uniemożliwia dostawcom usług dostępu do [I]nternetu stosowania – w celu optymalizacji ogólnej jakości transmisji – środków zarządzania ruchem wprowadzających rozróżnienie pomiędzy obiektywnie różnymi kategoriami ruchu. Z myślą o zapewnieniu optymalnej ogólnej jakości i komfortu użytkownika takie rozróżnienie powinno być dokonywane wyłącznie w oparciu o obiektywne różnice w wymogach dotyczących technicznej jakości usług (na przykład dotyczące opóźnienia, wahania opóźnienia, utraty pakietów i przepustowości) w zakresie określonych kategorii ruchu, a nie powinno być podyktowane względami handlowymi. Takie zróżnicowanie środków powinno być proporcjonalne w stosunku do celu ogólnej optymalizacji jakości i powinno zapewniać jednakowe traktowanie równoważnych kategorii ruchu. Takich środków nie należy stosować dłużej, niż jest to konieczne”.

4        Artykuł 1 tego rozporządzenia, zatytułowany „Przedmiot i zakres stosowania”, w ust. 1 stanowi:

„Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólne zasady w celu zagwarantowania równego i niedyskryminacyjnego traktowania transmisji danych w ramach świadczenia usług dostępu do [I]nternetu oraz związanych z tym praw użytkowników końcowych”.

5        Artykuł 3 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowany „Zagwarantowanie dostępu do otwartego [I]nternetu”, stanowi w ust. 1–3:

„1.      Użytkownicy końcowi mają prawo – za pomocą usługi dostępu do [I]nternetu – do uzyskania dostępu do informacji i treści oraz do ich rozpowszechniania, a także do korzystania z wybranych aplikacji i usług oraz ich udostępniania, jak również do korzystania z wybranych urządzeń końcowych, niezależnie od lokalizacji użytkownika końcowego lub dostawcy usług czy też od lokalizacji, miejsca pochodzenia lub miejsca docelowego informacji, treści lub usługi.

[…]

2.      Postanowienia umowne uzgodnione między dostawcami usług dostępu do [I]nternetu a użytkownikami końcowymi, dotyczące warunków finansowych i technicznych oraz cech usług dostępu do [I]nternetu, takich jak cena, ilości danych lub prędkości, oraz jakiekolwiek praktyki handlowe dostawców usług dostępu do [I]internetu, nie mogą ograniczać korzystania przez użytkowników końcowych z ich praw określonych w ust. 1.

3.      Dostawcy usług dostępu do [I]nternetu, w czasie świadczenia usług dostępu do [I]nternetu, traktują wszystkie transmisje danych równo, bez dyskryminacji, ograniczania czy ingerencji, bez względu na nadawcę i odbiorcę, konsultowane lub rozpowszechniane treści, wykorzystywane lub udostępniane aplikacje lub usługi, lub też na wykorzystywane urządzenia końcowe.

Akapit pierwszy nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przez dostawców usług dostępu do [I]nternetu odpowiednich środków zarządzania ruchem. Aby środki te mogły być uznane za odpowiednie, muszą być przejrzyste, niedyskryminacyjne i proporcjonalne oraz nie mogą być podyktowane względami handlowymi, lecz muszą opierać się na obiektywnych różnicach w wymogach dotyczących technicznej jakości usług w zakresie określonych kategorii ruchu. Środki takie nie obejmują monitorowania konkretnych treści i nie mogą być utrzymywane dłużej, niż jest to konieczne.

Dostawcy usług dostępu do [I]nternetu nie mogą stosować środków zarządzania ruchem wykraczających poza środki określone w akapicie drugim, a w szczególności nie mogą blokować, spowalniać, zmieniać, ograniczać, pogarszać jakości ani faworyzować określonych treści, aplikacji lub usług, lub szczególnych ich kategorii, ani też ingerować w nie, z wyjątkiem przypadków, w których jest to konieczne, i jedynie tak długo, jak jest to konieczne, aby:

a)      zapewnić zgodność z aktami prawodawczymi Unii lub zgodnymi z prawem Unii przepisami prawa krajowego, którym podlega dostawca usług dostępu do [I]nternetu, lub ze zgodnymi z prawem Unii środkami służącymi wykonaniu takich aktów prawodawczych Unii lub przepisów krajowych, w tym z orzeczeniami sądowymi lub decyzjami organów publicznych dysponujących odpowiednimi uprawnieniami;

b)      utrzymać integralność i bezpieczeństwo sieci, usług świadczonych za pośrednictwem sieci oraz urządzeń końcowych użytkowników końcowych;

c)      zapobiec grożącym przeciążeniom sieci oraz złagodzić skutki wyjątkowego lub tymczasowego przeciążenia sieci, o ile równoważne rodzaje transferu danych są traktowane równo”.

 Postępowanie główne i pytania prejudycjalne

6        Telekom jest przedsiębiorstwem działającym w sektorze technologii informacyjnych i komunikacji. Od dnia 19 kwietnia 2017 r. oferuje klientom końcowym, w odniesieniu do niektórych swoich pakietów, opcję uzupełniającą (określaną również jako „Add-on option”) w formie nieodpłatnej opcji taryfowej typu „stawki zerowej” zwanej „Stream On” (która pierwotnie istniała w wariantach „StreamOn Music”, „StreamOn Music&Video”, „MagentaEINS StreamOn Music” i „MagentaEINS StreamOn Music&Video”). Aktywowanie tej opcji pozwala nie wliczać ilości danych wykorzystanej w ramach transmisji strumieniowej audio i wideo, rozpowszechnianej przez partnerów treściowych Telekomu, do ilości danych zawartej w pakiecie bazowym, której wyczerpanie zazwyczaj prowadzi do zmniejszenia prędkości transmisji.

7        Aktywując opcję taryfową „StreamOn”, klient końcowy zgadza się na ograniczenie maksymalnej przepustowości do 1,7 Mbit/s w przypadku transmisji strumieniowej wideo, niezależnie od tego, czy chodzi o materiały wideo rozpowszechniane przez partnerów treściowych, czy przez innych dostawców.

8        Użytkownik końcowy może w każdej chwili dezaktywować i ponownie aktywować tę opcję taryfową. Jeżeli w ciągu 24 godzin nie aktywuje on ponownie wspomnianej opcji, ustawienia domyślne z nią związane, a mianowicie niewliczanie do ilości danych zawartej w pakiecie bazowym oraz ograniczenie przepustowości, zostają automatycznie przywrócone.

9        Telekom nie wymaga żadnego wynagrodzenia od partnerów treściowych, lecz partnerstwo z nimi jest uzależnione zarówno od spełnienia warunków technicznych określonych indywidualnie przez Telekom, jak i od zawarcia umowy.

10      W celu zastosowania danej opcji taryfowej Telekom dokonuje podwójnej identyfikacji treści wykorzystanej przez klienta końcowego, w celu sprawdzenia, po pierwsze, czy chodzi o filmy wideo przesyłane strumieniowo, a po drugie, czy treść udostępniona temu klientowi jest objęta zakresem stosowania tej opcji taryfowej. Identyfikacja ta jest dokonywana na podstawie adresów IP (protokołu internetowego) i URL (jednolitej lokalizacji zasobów), protokołów, SNI (wskazania nazwy serwera), a także poprzez dopasowanie wzorców (zwane także „pattern-matching”).

11      Decyzją z dnia 15 grudnia 2017 r. Bundesnetzagentur stwierdził, że omawiana opcja taryfowa nie spełnia obowiązków wynikających z art. 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120, ponieważ towarzyszy jej ograniczenie maksymalnej szybkości transmisji danych dla transmisji strumieniowej wideo do 1,7 Mbit/s. Ponadto jego zdaniem warunki związane ze stosowaniem środków zarządzania transmisją danych, przewidziane w art. 3 ust. 3 akapit drugi lub akapit trzeci lit. a)-c) rozporządzenia 2015/2120 nie zostały w niniejszym przypadku spełnione.

12      Bundesnetzagentur zakazał Telekomowi, po pierwsze, ograniczenia przepustowości dla transmisji strumieniowej wideo objętej wspomnianą opcją taryfową, a po drugie, korzystania z postanowień umowy przewidujących zmniejszenie przepustowości, zarówno w umowach zawartych z dostawcami treści, jak i w umowach zawieranych z klientami końcowymi.

13      Decyzją z dnia 8 czerwca 2018 r. Bundesnetzagentur oddalił zażalenie wniesione przez Telekom jako bezzasadne. Telecom wniósł zatem skargę o stwierdzenie nieważności decyzji do sądu odsyłającego, Verwaltungsgericht Köln (sądu administracyjnego w Kolonii, Niemcy).

14      Sąd ów żywi wątpliwości co do zgodności warunków korzystania z opcji taryfowej zaproponowanej przez Telekom z art. 3 rozporządzenia 2015/2120.

15      W tych okolicznościach Verwaltungsgericht Köln (sąd administracyjny w Kolonii), uznając, że dla rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym niezbędna jest wykładnia prawa Unii, postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      a)      Czy w przypadku, w którym taryfa telefonii komórkowej, która przewiduje w odniesieniu do transmisji danych w sieci ruchomej miesięczny limit ilości danych, po którego zużyciu następuje redukcja prędkości transmisji, może zostać nieodpłatnie rozszerzona o opcję taryfową, na podstawie której można korzystać z określonych usług tak zwanych partnerów treściowych przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego bez wliczania ilości danych zużytej w wyniku korzystania z tych usług do miesięcznego limitu ilości danych określonego w taryfie telefonii komórkowej, przy czym jednak użytkownik końcowy wyraża zgodę na ograniczenie maksymalnej przepustowości do 1,7 Mbit/s dla transmisji strumieniowej wideo niezależnie od tego, czy chodzi o transmisję strumieniową wideo partnerów treściowych, czy innych dostawców, art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2015/21201 należy interpretować w ten sposób, że porozumienia dotyczące cech usług dostępu do Internetu, o których mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2015/2120, muszą spełniać wymogi określone w art. 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120?

b)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a): Czy art. 3 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie ograniczenie przepustowości należy uznać za spowolnienie pewnej kategorii usługi?

c)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. b): Czy pojęcie grożącego przeciążenia sieci w rozumieniu art. 3 ust. 3 akapit trzeci lit. c) rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono jedynie […] wyjątkowe lub tymczasowe przeciążenia sieci?

d)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. b): Czy art. 3 ust. 3 akapit trzeci lit. c) rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie wymóg równego traktowania równoważnych rodzajów transmisji danych sprzeciwia się ograniczeniu przepustowości, które ma zastosowanie jedynie w przypadku opcji dodatkowej, nie zaś w przypadkach pozostałych taryf telefonii komórkowej, a ponadto dotyczy tylko transmisji strumieniowej wideo?

e)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. b): Czy art. 3 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie ograniczenie przepustowości w zależności od zamówienia opcji dodatkowej, którą użytkownik końcowy może ponadto w każdej chwili dezaktywować na okres do 24 godzin, spełnia wymóg, zgodnie z którym pewna kategoria usługi może być spowalniana jedynie tak długo, jak jest to konieczne dla osiągnięcia celów określonych w art. 3 ust. 3 akapit trzeci lit. a)–c) rozporządzenia 2015/2120?

2)      a)      W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze lit. b): Czy art. 3 ust. 3 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie ograniczenie przepustowości jedynie w odniesieniu do transmisji strumieniowej wideo opiera się na obiektywnych różnicach w wymogach dotyczących technicznej jakości usług w zakresie określonych kategorii ruchu?

b)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. a): Czy art. 3 ust. 3 akapit drugi zdanie trzecie rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że identyfikacja ruchu danych przypadającego na transmisję strumieniową wideo na podstawie adresów IP, protokołów, adresów URL i rozszerzeń SNI oraz w drodze tak zwanego pattern-matchingu (dopasowania wzorców), w przypadku którego określone informacje zawarte w nagłówku są porównywane z wartościami typowymi dla transmisji strumieniowej wideo, stanowi monitorowanie konkretnych treści ruchu?

3)      W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze lit. a): Czy art. 3 ust. 1 rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie ograniczenie przepustowości jedynie w odniesieniu do transmisji strumieniowej wideo ogranicza prawo użytkowników końcowych w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia 2015/2120?”.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

16      Poprzez swoje pytania, które należy rozpatrzyć łącznie, sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 3 rozporządzenia 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że ograniczenie przepustowości ze względu na aktywowanie opcji taryfowej zwanej „stawkę zerową”, mające zastosowanie do transmisji strumieniowej wideo niezależnie od tego, czy jest ona rozpowszechniana przez przedsiębiorstwa partnerskie, czy przez innych dostawców treści, jest niezgodne z obowiązkami wynikającymi z art. 3 ust. 3 tego rozporządzenia.

17      Na wstępie należy wyjaśnić, że opcja taryfowa zwana „stawką zerową” stanowi praktykę handlową, w ramach której dostawca dostępu do Internetu stosuje „stawkę zerową” lub stawkę korzystniejszą w odniesieniu całości lub części transmisji danych związanej z daną aplikacją lub daną kategorią szczególnych aplikacji oferowanych przez partnerów tego dostawcy dostępu. Dane te nie są więc odliczane od ilości danych zakupionej w ramach pakietu podstawowego. Taka opcja, oferowana w ramach ograniczonych pakietów, umożliwia zatem dostawcom dostępu do Internetu zwiększenie atrakcyjności ich oferty.

18      Tak więc zadane Trybunałowi pytania, które mają na celu umożliwienie sądowi odsyłającemu wydania orzeczenia w przedmiocie zgodności z prawem warunków korzystania z opcji taryfowej zwanej „stawką zerową”, opierają się na założeniu, że sama taka opcja taryfowa jest zgodna z prawem Unii, w szczególności z art. 3 rozporządzenia 2015/2120, w którym prawodawca zamierzał ustanowić zasady otwartości i neutralności Internetu.

19      Artykuł 3 ust. 1 rozporządzenia 2015/2120 w związku z motywem 6 tego rozporządzenia ustanawia prawo użytkowników końcowych nie tylko do dostępu do informacji i treści, do korzystania z aplikacji i usług oraz do rozpowszechniania informacji i treści, lecz również do udostępniania aplikacji i usług.

20      Na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2015/2120 umowy zawarte między dostawcami usług dostępu do Internetu i użytkownikami końcowymi z jednej strony i praktyki handlowe stosowane przez tych dostawców z drugiej strony nie powinny ograniczać korzystania przez użytkowników końcowych z ich praw, o których mowa w art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia.

21      Artykuł 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120 przewiduje przede wszystkim w akapicie pierwszym, że dostawcy usług dostępu do Internetu traktują całą transmisję danych równo i bez dyskryminacji, ograniczania lub ingerencji, bez względu między innymi na stosowane aplikacje lub usługi.

22      Ów art. 3 ust. 3 ten stanowi następnie w akapicie drugim, że jego akapit pierwszy nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przez dostawców usług dostępu do Internetu odpowiednich środków zarządzania transmisją danych, i dodaje, że aby środki te mogły zostać uznane za odpowiednie, po pierwsze, muszą być przejrzyste, niedyskryminacyjne i proporcjonalne, po drugie, nie mogą być podyktowane względami handlowymi, lecz muszą opierać się na obiektywnych różnicach w wymogach dotyczących technicznej jakości usług w zakresie określonych kategorii transmisji danych, a po trzecie – nie mogą dotyczyć monitorowania treści i być utrzymywane dłużej, niż jest to konieczne.

23      Wreszcie wspomniany art. 3 ust. 3 przewiduje w akapicie trzecim, że dostawcy usług dostępu do Internetu nie mogą stosować środków zarządzania transmisją danych wykraczających poza środki określone w akapicie drugim, a w szczególności nie mogą blokować, spowalniać, zmieniać, ograniczać, pogarszać jakości ani faworyzować określonych aplikacji, kategorii aplikacji, usług lub szczególnych ich kategorii, ani też ingerować w nie, z wyjątkiem przypadków, w których jest to konieczne, i jedynie tak długo, jak jest to konieczne, aby zapewnić zgodność z aktami prawodawczymi Unii lub zgodnymi z prawem Unii przepisami prawa krajowego lub ze środkami służącymi wykonaniu takich aktów prawodawczych lub aby utrzymać integralność i bezpieczeństwo sieci, usług świadczonych za pośrednictwem sieci oraz urządzeń końcowych użytkowników końcowych, lub aby zapobiec przeciążeniom sieci oraz złagodzić ich skutki.

24      Te różne przepisy mają na celu, jak wynika z art. 1 rozporządzenia 2015/2120, zapewnienie równego i niedyskryminacyjnego traktowania transmisji danych w ramach świadczenia usług dostępu do Internetu, a także praw pokrewnych użytkowników końcowych (zob. podobnie wyrok z dnia 15 września 2020 r., Telenor Magyarország, C‑807/18 i C‑39/19, EU:C:2020:708, pkt 23–27).

25      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że Trybunał miał okazję wyjaśnić, iż w przypadku gdy zachowanie dostawcy usług dostępu do Internetu jest niezgodne z art. 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120, można odstąpić od ustalenia, czy zachowanie to jest zgodne z obowiązkami wynikającymi z art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 15 września 2020 r., Telenor Magyarország, C‑807/18 i C‑39/19, EU:C:2020:708, pkt 28).

26      W konsekwencji naruszenie obowiązku równego traktowania całej transmisji danych nie może być uzasadnione zasadą swobody umów, o której mowa w art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia.

27      W drugiej kolejności – Trybunał podkreślił również, że art. 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120 stoi na przeszkodzie wszelkim środkom sprzecznym z obowiązkiem równego traktowania transmisji danych, jeżeli środek taki opiera się na względach handlowych.

28      Przede wszystkim należy zauważyć, że jak wynika z pkt 21 niniejszego wyroku, art. 3 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia 2015/2120 w związku z motywem 8 tego rozporządzenia nakłada na dostawców usług dostępu do Internetu ogólny obowiązek równego traktowania, bez dyskryminacji, ograniczenia lub ingerencji w transmisję danych, od którego to obowiązku w żadnym wypadku nie można odstąpić za pomocą praktyk handlowych stosowanych przez tych dostawców lub porozumień zawartych przez nich z użytkownikami końcowymi (wyrok z dnia z dnia 15 września 2020 r., Telenor Magyarország, C‑807/18 i C‑39/19, EU:C:2020:708, pkt 47).

29      Następnie, jak wynika z art. 3 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia 2015/2120 oraz z motywu 9 tego rozporządzenia, w świetle którego należy interpretować ten akapit, dostawcy usług dostępu do Internetu – choć muszą przestrzegać tego ogólnego obowiązku – zachowują możliwość przyjęcia odpowiednich środków zarządzania transmisją danych. Jednakże możliwość ta jest uzależniona od warunku, by środki takie były oparte na „obiektywnych różnicach w wymogach dotyczących technicznej jakości usług w zakresie określonych kategorii ruchu”, a nie były podyktowane „względami handlowymi”. W szczególności za oparty na takich „względach handlowych” należy uznać każdy środek stosowany przez dostawcę usługi dostępu do Internetu w stosunku do każdego użytkownika końcowego, który to środek – nie opierając się na takich obiektywnych różnicach – prowadzi do nierównego i dyskryminacyjnego traktowania treści, aplikacji lub usług proponowanych przez różnych dostawców treści, aplikacji lub usług (wyrok z dnia 15 września 2020 r., Telenor Magyarország, C‑807/18 i C‑39/19, EU:C:2020:708, pkt 48).

30      Tymczasem opcja taryfowa zwana „stawką zerową”, taka jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w oparciu o względy handlowe dokonuje rozróżnienia w ramach internetowej transmisji danych, ponieważ do pakietu podstawowego nie wlicza transmisji danych do aplikacji partnerskich. W konsekwencji taka praktyka handlowa nie spełnia ustanowionego w art. 3 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia 2015/2120 ogólnego obowiązku równego traktowania transmisji danych, bez dyskryminacji lub ingerencji.

31      Należy podkreślić, że to uchybienie, wynikające z samej natury takiej opcji taryfowej ze względu na wynikającą z niej zachętę, istnieje niezależnie od ewentualnej możliwości dalszego posiadania – czy też nie – swobodnego dostępu do treści dostarczonej przez partnerów dostawcy dostępu do Internetu po wyczerpaniu pakietu podstawowego.

32      Ponadto nie ma większego znaczenia, że taka opcja jest objęta postanowieniem umownym w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2015/2120, jak zostało to przypomniane w pkt 26 niniejszego wyroku, lub że ma na celu zaspokojenie rzeczywistego żądania klienta lub dostawcy treści.

33      Wreszcie wyjątki przewidziane dla środków zarządzania nie mogą być brane pod uwagę, ponieważ zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia 2015/2120 środki takie nie mogą być oparte na strategiach handlowych stosowanych przez dostawcę dostępu do Internetu.

34      Z informacji przekazanych przez sąd odsyłający wynika, że ograniczenie przepustowości, którego dotyczą wszystkie pytania zadane przez ten sąd, znajduje zastosowanie wyłącznie ze względu na aktywację opcji taryfowej zwanej „stawką zerową”.

35      Ponieważ jednak taka opcja taryfowa jest sprzeczna z obowiązkami wynikającymi z art. 3 ust. 3 rozporządzenia 2015/2120, sprzeczność ta istnieje niezależnie od formy lub charakteru warunków korzystania związanych z zaproponowanymi opcjami taryfowymi, takimi jak ograniczenie przepustowości w sporze w postępowaniu głównym.

36      W świetle całości powyższych rozważań na przedstawione pytania trzeba odpowiedzieć, iż art. 3 rozporządzenia nr 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że ograniczenie przepustowości ze względu na aktywację opcji taryfowej zwanej „stawką zerową”, mające zastosowanie do transmisji strumieniowej wideo niezależnie od tego, czy jest ona rozpowszechniana przez przedsiębiorstwa partnerskie, czy przez innych dostawców treści, jest niezgodne z obowiązkami wynikającymi z art. 3 ust. 3 tego rozporządzenia.

 W przedmiocie kosztów

37      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiającego środki dotyczące dostępu do otwartego Internetu oraz zmieniającego dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii należy interpretować w ten sposób, że ograniczenie przepustowości ze względu na aktywację opcji taryfowej zwanej „stawką zerową”, mające zastosowanie do transmisji strumieniowej wideo niezależnie od tego, czy jest ona rozpowszechniana przez przedsiębiorstwa partnerskie, czy przez innych dostawców treści, jest niezgodne z obowiązkami wynikającymi z art. 3 ust. 3 tego rozporządzenia.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.