WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia25 czerwca 2015 r.(*)
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie środków finansowych – Błąd w ocenie – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Nadużycie władzy – Prawo własności – Równość traktowania
W sprawie T‑95/14
Iranian Offshore Engineering & Construction Co., z siedzibą w Teheranie (Iran) (przedstawiciele: adwokaci J. Viñals Camallonga, L. Barriola Urruticoechea i J. Iriarte Ángel),
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Á. de Elerę‑San Miguela Hurtada i V. Piessevaux, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2013/661/WPZiB z dnia 15 listopada 2013 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 306, s. 18) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 z dnia 15 listopada 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 306, s. 3) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej,
SĄD (siódma izba)
w składzie: M. van der Woude (sprawozdawca), prezes, I. Wiszniewska‑Białecka i I. Ulloa Rubio, sędziowie,
sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 22 stycznia 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok(1)
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Iranian Offshore Engineering & Construction Company, z siedzibą w Teheranie (Iran), prowadzi działalność w dziedzinie inżynierii, budownictwa i montażu infrastruktury, na morzu i na lądzie, w ramach projektów naftowych lub gazowych.
2 W dniu 9 czerwca 2010 r. Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 1929 (2010) (zwaną dalej „rezolucją nr 1929”), która rozszerzyła zakres środków ograniczających ustanowionych rezolucjami Rady Bezpieczeństwa nr 1737 (2006), nr 1747 (2007) i nr 1803 (2008) oraz wprowadziła dodatkowe środki ograniczające przeciwko Islamskiej Republice Iranu.
3 W dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska podkreśliła swoje głębokie zaniepokojenie irańskim programem jądrowym i z zadowoleniem przyjęła uchwalenie rezolucji nr 1929. Przywołując swoje oświadczenie z dnia 11 grudnia 2009 r., Rada Europejska wezwała Radę Unii Europejskiej do przyjęcia środków wdrażających środki zawarte w rezolucji nr 1929, a także środków dodatkowych, z myślą o wsparciu rozwiązania w drodze negocjacji wszystkich nierozstrzygniętych kwestii dotyczących opracowywania technologii wrażliwych przez Islamską Republikę Iranu na potrzeby jej programów jądrowego i rakietowego. Środki te miały koncentrować się na sektorach: handlowym, finansowym, na irańskim sektorze transportowym, na kluczowych sektorach w przemyśle naftowo-gazowym oraz na dodatkowych wskazaniach, w szczególności w korpusie strażników rewolucji islamskiej.
4 W dniu 26 lipca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), której załącznik II wymienia osoby i podmioty – inne niż wskazane przez Radę Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych lub Komitet ds. Sankcji utworzony rezolucją 1737 (2006) i wymienione w załączniku I – których aktywa zostają zamrożone. Motyw 22 tej decyzji odwołuje się do rezolucji nr 1929 i przypomina, że w rezolucji zwrócono uwagę na potencjalny związek między dochodami Iranu pochodzącymi z sektora energetycznego a finansowaniem przez Iran działań wrażliwych z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych.
5 W ramach sankcji stosowanych od kilku lat przez Unię Europejską wobec Iranu decyzja Rady 2011/783/WPZiB (Dz.U. L 319, s. 71) zmieniła decyzję 2010/413/WPZiB poprzez umieszczenie w zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413 wykazie osób podlegających środkom ograniczającym nazwisk kolejnych osób i nazw kolejnych podmiotów.
6 I tak, decyzją 2011/783 po raz pierwszy w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413 została umieszczona nazwa skarżącej, a to z następujących powodów:
„Przedsiębiorstwo sektora energetycznego zaangażowane w budowę zakładu wzbogacania uranu w Qom/Fordow. Zjednoczone Królestwo, Włochy i Hiszpania wydały w stosunku do niego odmowę eksportu”.
7 Podobnie w dniu 1 grudnia 2011 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1245/2011 dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11), które zmienia – zgodnie z decyzją 2011/783 – załącznik VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1) w szczególności poprzez umieszczenie w nim nazwy skarżącej z tych samych powodów, które wskazano w decyzji 2011/783.
8 W dniu 27 lutego 2012 r. skarżąca zakwestionowała umieszczenie jej nazwy w spornych wykazach, wnosząc skargę o stwierdzenie nieważności decyzji 2011/783 i rozporządzenia nr 1245/2011 w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą. Skarga ta została zarejestrowana pod sygnaturą T‑110/12.
9 W dniu 23 stycznia 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/35/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 19, s. 22). W motywie 8 tej decyzji powtórzono zasadniczo treść motywu 22 decyzji 2010/413 (pkt 4 powyżej). Ponadto, zgodnie z motywem 13 decyzji 2012/35, ograniczeniami w odniesieniu do przyjmowania oraz do zamrażania środków finansowych i zasobów gospodarczych powinny zostać objęte kolejne osoby i podmioty udzielające rządowi Iranu wsparcia, które pozwala mu kontynuować działania w dziedzinie jądrowej wrażliwe z punktu widzenia proliferacji lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej, w szczególności osoby i podmioty zapewniające rządowi Iranu wsparcie finansowe, logistyczne lub materialne.
10 W drodze art. 1 ust. 7 lit. a) ppkt (ii) decyzji 2012/35 dodano do art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413 literę dotyczącą zamrożenia środków finansowych należących do następujących osób i podmiotów:
„c) inne osoby nieobjęte zakresem załącznika I, udzielające wsparcia rządowi Iranu, oraz osoby i podmioty z nimi powiązane, zgodnie z wykazem w załączniku II”.
11 W konsekwencji w dniu 23 marca 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1). Mając na celu wykonanie art. 1 ust. 7 lit. a) ppkt (ii) decyzji 2012/35, w art. 23 ust. 2 rozporządzenia 267/2012 przewidziano zamrożenie środków finansowych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX, które zostały określone jako:
„d) inne osoby, podmioty lub organy udzielające wsparcia, takiego jak wsparcie materialne, logistyczne lub finansowe, rządowi Iranu oraz osob[y] i podmiot[y] z nim związan[e]”.
12 W dniu 15 października 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/635/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 282, s. 58). Zgodnie z motywem 16 tej decyzji do zawartego w załączniku II do decyzji 2010/413/WPZiB wykazu nazwisk osób i nazw podmiotów objętych środkami ograniczającymi należy dodać kolejne nazwiska osób i nazwy podmiotów, w szczególności irańskie podmioty państwowe działające w sektorze ropy naftowej i gazu, ponieważ stanowią one istotne źródło dochodów rządu irańskiego.
13 Artykuł 1 ust. 8 lit. a) decyzji 2012/635 zmienił art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, który stanowi, że środkami ograniczającymi objęte są:
„c) inne osoby niewymienione w załączniku I, udzielające wsparcia rządowi Iranu, oraz osoby i podmioty do nich należące lub przez nie kontrolowane lub osoby i podmioty z nimi powiązane, zgodnie z wykazem w załączniku II”.
14 W dniu 21 grudnia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie nr 1263/2012 zmieniające rozporządzenie nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34). Artykuł 1 ust. 11 rozporządzenia nr 1263/2012 zmienił art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, który w związku z tym przewiduje zamrożenie środków finansowych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX, które zostały określone jako:
„d) inne osoby, podmioty lub organy udzielające wsparcia, takiego jak wsparcie materialne, logistyczne lub finansowe, rządowi Iranu oraz podmiot[y] będąc[e] ich własnością lub przez nie kontrolowan[e], lub osob[y] i podmiot[y] z nimi związan[e]”.
15 Wyrokiem z dnia 6 września 2013 r., Iranian Offshore Engineering & Construction/Rada (T‑110/12, Zb.Orz., zwanym dalej „wyrokiem z dnia 6 września 2013 r.”, EU:T:2013:411) Sąd stwierdził nieważność decyzji 2011/783 oraz rozporządzenia nr 1245/11 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej.
16 W dniu 10 października 2013 r. Rada wystosowała do skarżącej pismo informujące ją o tym, że Rada przyjęła do wiadomości ww. w pkt 15 wyrok z dnia 6 września 2013 r. (EU:2013:411) oraz że uważa ona, iż skarżąca spełnia przesłanki konieczne w celu objęcia jej spornymi środkami ograniczającymi zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz z art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, które to przepisy dotyczą osób lub podmiotów udzielających rządowi Iranu wsparcia, między innymi finansowego i logistycznego, z uwagi na jego działalność w sektorze energetycznym, a w szczególności jego znaczącą rolę w rozwoju złóż South Pars.
17 W dniu 14 października 2013 r. skarżąca zwróciła się do Rady o udzielenie jej dostępu do akt zawierających dowody, na podstawie których Rada zdecydowała o ponownym umieszczeniu jej nazwy w wykazach osób i podmiotów objętych sankcjami (zwanych dalej „spornymi wykazami”).
18 W dniu 31 października 2013 r. skarżąca przedłożyła swoje uwagi i oświadczyła, że nie istnieją prawne lub faktyczne powody uzasadniające umieszczenie jej nazwy w spornych wykazach ze względów przywołanych przez Radę.
19 W dniu 15 listopada 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/661/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 306, s. 18). Na mocy tej decyzji nazwa skarżącej została umieszczona w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413.
20 W tym samym dniu Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1154/2013 dotyczące wykonania rozporządzenia nr 267/2012 (Dz.U. L 306,s. 3), na podstawie którego nazwa skarżącej została umieszczona w załączniku II do rozporządzenia nr 267/2012.
21 W decyzji 2013/661 i w rozporządzeniu 1154/2013 (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”) umieszczenie nazwy skarżącej w spornych wykazach zostało uzasadnione w następujący sposób:
„Podmiot odgrywający ważną rolę w sektorze energetycznym; znaczną część dochodów przekazuje rządowi Iranu. Udziela wsparcia finansowego i logistycznego rządowi Iranu”.
22 W dniu 18 listopada 2013 e. Rada wystosowała do skarżącej pismo, w którym twierdziła, że ma powody, by ponownie umieścić jej nazwę w spornych wykazach.
Przebieg postępowania i żądania stron
23 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 lutego 2014 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną skargę.
24 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim jej one dotyczą;
– usunięcie jej nazwy z odpowiednich załączników do rzeczonych aktów;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
25 Rada wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
26 Na poparcie skargi skarżąca podnosi zasadniczo trzy następujące zarzuty. Po pierwsze, skarżąca podnosi, że zaskarżone akty nie zostały uzasadnione, i w ten sposób zarzuca naruszenie art. 296 TFUE oraz zasady skutecznej ochrony sądowej. Po drugie, skarżąca zarzuca Radzie że popełniła ona błąd w ocenie, dopuściła się nadużycia władzy, a także naruszyła właściwe normy prawe i zasadę równości traktowania w ten sposób, że umieściła nazwę skarżącej w spornych wykazach bez żadnego uzasadnienia faktycznego i bez przedstawienia żadnego dowodu. Po trzecie, skarżąca podnosi, że dokonując tego umieszczenia w wykazie po raz drugi, Rada naruszyła jej prawo własności i zasadę proporcjonalności.
27 Przed przystąpieniem do rozpatrywania tych poszczególnych zarzutów należy zauważyć, że w ramach drugiego żądania skarżąca wnosi do Sądu o usunięcie jej nazwy z zaskarżonych aktów. W tej kwestii należy przypomnieć, że zgodnie z art. 263 TFUE uprawnienia Sądu są ograniczone do kontroli zgodności z prawem aktów wydanych przez instytucje oraz że, zgodnie z art. 266 TFUE, to instytucja, od której pochodzi akt objęty stwierdzeniem nieważności, jest zobowiązana podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroków Sądu. W świetle tych postanowień, które nie pozwalają Sądowi na cofnięcie aktu, drugie żądanie należy rozumieć jako zwykłe uściślenie żądania pierwszego.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego uzasadnienia zaskarżonych aktów
[…]
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego zasadności zaskarżonych aktów
40 Skarżąca podważa zasadność powodów podanych w zaskarżonych aktach i podnosi w tej kwestii trzy argumenty. Po pierwsze, podnosi, że nie jest przedsiębiorstwem z sektora energetycznego, lecz przedsiębiorstwem inżynieryjnym i montażowym, specjalizującym się w budowie i utrzymaniu stałych i ruchomych instalacji morskich. Po drugie, skarżąca wskazuje, że od 2010 r. jest przedsiębiorstwem w pełni sprywatyzowanym. Twierdzi ona, że jej wsparcie dla rządu Iranu ogranicza się, jak w przypadku każdego innego przedsiębiorstwa, do płacenia podatków i swojej części składek na zabezpieczenie społeczne. W tej kwestii skarżąca dodaje, że uregulowanie Unii nie pozwala na stosowanie wobec przedsiębiorstwa sankcji z tego jedynie powodu, że wywiązuje się ono ze swoich ustawowych zobowiązań. Po trzecie skarżąca podnosi, że Rada nie przedstawiła żadnego dowodu pozwalającego na stwierdzenie, że udzielała ona rządowi Iranu wsparcia logistycznego.
41 Jeżeli chodzi o argument pierwszy, prawdą jest, że skarżąca nie sprzedaje ani nie wprowadza do obrotu produktów energetycznych takich jak ropa naftowa lub gaz. Prawda jest jednak również, że jej działalność w dziedzinie inżynierii, budownictwa i utrzymania jest niezbędna dla eksploatacji tych zasobów. Zarówno bowiem z witryny internetowej, z której wydruki zostały złożone w załączniku do skargi, jak i ze statutu skarżącej, a w szczególności z art. 2 tego statutu, wynika, że specjalizuje się ona w wydobyciu i przesyle ropy naftowej i gazu, co znajduje wyraz w szczególności w budowaniu platform morskich oraz gazociągów i ropociągów. Wydruki te nie tylko zawierają informację, że skarżąca jest pierwszym ogólnym irańskim wykonawcą w zakresie wytwarzania i instalowania infrastruktury na morzu dla irańskiego przemysłu gazowego i naftowego, a ponadto oferuje usługi morskie i lądowe na szczeblu międzynarodowym, ale także dostarczają licznych przykładów projektów, takich jak rozwój złóż South Pars.
42 Należy więc oddalić argument pierwszy, zgodnie z którym skarżąca nie jest „podmiotem odgrywającym ważną rolę w sektorze energetycznym”, jak twierdzi Rada w uzasadnieniu zaskarżonych aktów.
43 Jeżeli chodzi o argument drugi, dotyczący wsparcia finansowego dla rządu Iranu, to przede wszystkim należy przypomnieć, że kryterium to nie obejmuje każdej formy wspierania rządu Iranu, lecz jedynie takich, które ze względu na swój wymiar ilościowy lub jakościowy przyczyniają się do kontynuowania działań Iranu w dziedzinie jądrowej.
44 Wsparcie takie może wynikać w szczególności z powiązań kapitałowych łączących dane przedsiębiorstwo z państwem irańskim i powodujących, że w ostatecznym rozrachunku państwo to czerpie korzyści z dywidend i zysków kapitałowych będących rezultatem działalności tego przedsiębiorstwa.
45 Następnie trzeba wskazać, że zgodnie z orzecznictwem do właściwego organu Unii należy – w razie zakwestionowania – wykazanie zasadności powodów wysuniętych przeciwko konkretnej osobie, a nie do tej osoby przedstawienie zaprzeczającego dowodu braku zasadności wspomnianych powodów. (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, Zb.Orz., EU:C:2013:518, pkt 121).
46 Wreszcie należy przypomnieć, że zgodność z prawem zaskarżonych aktów należy oceniać wyłącznie w oparciu o te okoliczności faktyczne i prawne, które leżały u podstaw ich przyjęcia, nie zaś w oparciu o elementy, o których Rada powzięła wiadomość już po wydaniu tych aktów, nawet jeżeli zdaniem Rady informacje te mogły skutecznie uzasadniać przyjęcie tych aktów. Sąd nie może bowiem uwzględnić życzenia Rady, które sprowadzałoby się do zastąpienia powodów, na których akty te się opierają (zob. podobnie wyrok z dnia 26 października 2012 r., Oil Turbo Compressor/Rada, T‑63/12, Zb.Orz., EU:T:2012:579, pkt 29).
47 W niniejszej sprawie Rada przyznaje, że w chwili umieszczenia skarżącej w spornych wykazach państwo irańskie nie było już jej jedynym akcjonariuszem. Podnosi jednak, że skarżąca przedstawiła dowody na okoliczność dokładnego składu jej akcjonariatu dopiero na etapie repliki. Tymczasem z tych podanych z opóźnieniem informacji wynika, że 51% akcji skarżącej znajduje się w posiadaniu Oil Pension Fund Investment Company, to jest podmiotu, którego nazwa również jest umieszczona w spornych wykazach z uwagi na wsparcie finansowe udzielane rządowi Iranu. Rada uważa więc, że skarżąca jest kontrolowana przez podmiot parapaństwowy kontrolowany ostatecznie przez państwo irańskie, czemu skarżąca zaprzecza.
48 W świetle orzecznictwa wspomnianego w pkt 46 powyżej należy stwierdzić, że z argumentacją Rady nie można się zgodzić.
49 Z chwiejnej argumentacji Rady wynika bowiem, że w chwili przyjmowania zaskarżonych aktów nie znała ona dokładnie składu akcjonariatu skarżącej oraz że zasadniczo zwraca się ona do Sądu o zastąpienie pierwotnego uzasadnienia zaskarżonych aktów uzasadnieniem przedstawionym przez nią w duplice.
50 Wynika stąd, że Rada nie udowodniła w sposób wymagany prawem powodu odnoszącego się do tego, że skarżąca przekazuje rządowi Iranu znaczną część dochodów.
51 Jednak, skoro uzasadnienie zaskarżonych aktów opiera się nie tylko na powodzie dotyczącym udzielania rządowi Iranu wsparcia finansowego, ale także na powodzie dotyczącym wsparcia logistycznego, należy zbadać również ten ostatni powód. Co się bowiem tyczy kontroli zgodności z prawem decyzji o zastosowaniu środków ograniczających to Trybunał orzekł już, że w świetle ich prewencyjnego charakteru, jeśli sąd Unii uzna, że co najmniej jeden z powodów wymienionych w uzasadnieniu jest wystarczająco precyzyjny i konkretny, że jest wykazany i że stanowi sam w sobie wystarczającą podstawę do wsparcia tej decyzji, to okoliczność, iż te pozostałe powody tym się nie cechują, nie może uzasadniać stwierdzenia nieważności wspomnianej decyzji (wyrok z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Manufacturing Support & Procurement Kala Naft, C‑348/12 P, Zb.Orz. EU:C:2013:776, pkt 72).
52 Jeżeli chodzi o argument trzeci, to skarżąca podnosi, że nie jest przedsiębiorstwem zajmującym się logistyka, a zatem nie można jej oskarżać o udzielanie rządowi Iranu wsparcia logistycznego.
53 W tej kwestii należy zauważyć, że – wbrew twierdzeniom skarżącej – definicja pojęcia „logistyka”, wymienionego w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, nie ogranicza się do przewozu towarów lub osób. Pojęcie to jest powszechnie rozumiane w ten sposób, że obejmuje ono każdą działalność mającą związek z organizowaniem lub realizacją złożonej operacji lub złożonego procesu. Logistyka jest więc pojęciem przekrojowym, które może obejmować różne rodzaje operacji, takie jak dostarczanie surowców, gospodarkę materiałami, dostawę towarów lub przeładunek. W konsekwencji za wsparcie logistyczne w rozumieniu wyżej wymienionych przepisów należy uznać każdą działalność, która – nawet jeżeli sama w sobie nie ma żadnego bezpośredniego lub pośredniego związku z rozprzestrzenianiem broni jądrowej – może jednak, z uwagi na swój wymiar ilościowy lub jakościowy, sprzyjać temu rozprzestrzenianiu poprzez umożliwienie rządowi Iranu sprostania określonym potrzebom logistycznym, tak jak w niniejszej sprawie w sektorze ropy naftowej i gazu, generującym znaczą część dochodów tego rządu.
54 Jak zauważono powyżej, działalność w dziedzinie inżynierii, budownictwa i utrzymania prowadzona przez skarżącą, która przedstawia się jako pierwszy irański wykonawca w zakresie konstruowania i instalowania infrastruktury na morzu, jest niezbędna w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przemysłu gazowego i naftowego Iranu. Bez jej instalacji wiertniczych, wydobywczych i przesyłowych, w szczególności gazociągów i ropociągów, przemysł ten nie mógłby funkcjonować. Instalacje i realizacje skarżącej, z uwagi na ich wymiar jakościowy i ilościowy, są wiec niezbędne dla sprostania potrzebom sektora naftowego i gazowego w Iranie, który jest kontrolowany przez rząd Iranu za pośrednictwem różnych przedsiębiorstw państwowych. Tego rodzaju wsparcie logistyczne udzielane przez skarżącą rzeczonemu rządowi spełnia więc kryterium zawarte w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, skoro, zgodnie z motywem 22 decyzji 2010/413 i z motywem 8 decyzji 2012/35, z sektora energetycznego Iran czerpie znaczącą część dochodów, które umożliwiają mu finansowanie działań wrażliwych z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych.
55 Umieszczając nazwę skarżącej w spornych wykazach z tego powodu, że udziela ona rządowi Iranu wsparcia logistycznego, Rada nie popełniła więc błędu w ocenie.
56 W konsekwencji należy więc oddalić również twierdzenia skarżącej, zgodnie z którymi Rada dopuściła się nadużycia władzy oraz naruszyła zasadę równości traktowania. Twierdzenia te zasadzają się bowiem co do istoty na fakcie, że żaden powód nie uzasadniał zamrożenia środków finansowych skarżącej. Tymczasem, jak wskazano w pkt 55 powyżej, umieszczając nazwę skarżącej w spornych wykazach z tego powodu, że udziela ona rządowi Iranu wsparcia logistycznego, Rada prawidłowo zastosowała kryterium umieszczenia w wykazie przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, zmienione decyzją 2012/635 (zob. pkt 13 powyżej) oraz w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 (zob. pkt 14 powyżej).
57 Wynika z tego, że zarzut drugi należy oddalić jako niezasadny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego prawa własności oraz zasady proporcjonalności
[…]
67 W konsekwencji skarga podlega oddaleniu w całości.
W przedmiocie kosztów
68 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę w odniesieniu do ogółu swoich żądań, należy – zgodnie z żądaniem Rady – obciążyć ją kosztami postępowania w niniejszej instancji.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Iranian Offshore Engineering & Construction Co pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2015 r.
Podpisy