ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (τέταρτο τμήμα)
της 12ης Μαρτίου 2019 (*)
«ΕΓΤΠΕ – Τμήμα “Εγγυήσεων” – ΕΓΤΕ – Ζάχαρη – Προσωρινό καθεστώς αναδιάρθρωσης του κλάδου της ζάχαρης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα – Κανονισμός (ΕΚ) 320/2006 – Κανονισμός (ΕΚ) 968/2006 – Δαπάνες αποκλειόμενες από τη χρηματοδότηση – Δαπάνες που πραγματοποιήθηκαν από την Ουγγαρία – Προϋποθέσεις για τη χορήγηση ενίσχυσης για την πλήρη ή μερική διάλυση της εγκατάστασης παραγωγής – Έννοια των “εγκαταστάσεων παραγωγής” – Εκτίμηση της χρήσης των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης – Έννοια της “πλήρους διάλυσης” – Παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97 – Δυσχέρειες κατά την ερμηνεία της νομοθεσίας της Ένωσης – Καλόπιστη συνεργασία»
Στην υπόθεση T‑139/15,
Ουγγαρία, εκπροσωπούμενη αρχικά από τους M. Fehér, G. Koós και την A. Pálfy, στη συνέχεια από τους M. Fehér, G. Koós και τις Z. Biró‑Tóth και E. Tóth,
προσφεύγουσα,
υποστηριζόμενη από τη
Γαλλική Δημοκρατία, εκπροσωπούμενη από τον D. Colas,
και από την
Ιταλική Δημοκρατία, εκπροσωπούμενη από την G. Palmieri, επικουρούμενη από την C. Colelli, avvocato dello Stato,
παρεμβαίνουσες,
κατά
Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκπροσωπούμενης από τους P. Ondrůšek και B. Béres,
καθής,
με αντικείμενο προσφυγή βάσει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ για την εν μέρει ακύρωση της εκτελεστικής απόφασης (ΕΕ) 2015/103 της Επιτροπής, της 16ης Ιανουαρίου 2015, για τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ) (ΕΕ 2015, L 16, σ. 33), κατά το μέρος που αποκλείει το ποσό των 11 709 400 ευρώ από τη χρηματοδότηση, από το ΕΓΤΕ, των ενισχύσεων για την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης που χορηγήθηκαν από την Ουγγαρία,
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (τέταρτο τμήμα),
συγκείμενο από τους H. Kanninen, πρόεδρο, J. Schwarcz και Κ. Ηλιόπουλο (εισηγητή), δικαστές,
γραμματέας: N. Schall, διοικητική υπάλληλος,
έχοντας υπόψη την έγγραφη διαδικασία και κατόπιν της επ’ ακροατηρίου συζητήσεως της 8ης Μαΐου 2017,
εκδίδει την ακόλουθη
Απόφαση
Νομικό πλαίσιο
Κανονισμός (ΕΚ) 320/2006
1 Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέδωσε τον κανονισμό (ΕΚ) 320/2006, της 20ής Φεβρουαρίου 2006, για τη θέσπιση προσωρινού καθεστώτος αναδιάρθρωσης του κλάδου της ζάχαρης στην Κοινότητα και για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1290/2005 για τη χρηματοδότηση της κοινής γεωργικής πολιτικής (ΕΕ 2006, L 58, σ. 42). Ο κανονισμός 320/2006 τροποποιήθηκε επανειλημμένα και, τελευταία, από τον κανονισμό (ΕΚ) 72/2009 του Συμβουλίου, της 19ης Ιανουαρίου 2009, για τροποποιήσεις της κοινής γεωργικής πολιτικής με την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 247/2006, (ΕΚ) αριθ. 320/2006, (ΕΚ) αριθ. 1405/2006, (ΕΚ) αριθ. 1234/2007, (ΕΚ) αριθ. 3/2008 και (ΕΚ) αριθ. 479/2008 και για την κατάργηση των κανονισμών (ΕΟΚ) αριθ. 1883/78, (ΕΟΚ) αριθ. 1254/89, (ΕΟΚ) αριθ. 2247/89, (ΕΟΚ) αριθ. 2055/93, (ΕΚ) αριθ. 1868/94, (ΕΚ) αριθ. 2596/97, (ΕΚ) αριθ. 1182/2005 και (ΕΚ) αριθ. 315/2007 (ΕΕ 2009, L 30, σ. 1). Ο κανονισμός 320/2006, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό 72/2009, έχει εφαρμογή στα πραγματικά περιστατικά της υπό κρίση υπόθεσης.
2 Οι αιτιολογικές σκέψεις 1 και 5 του κανονισμού 320/2006 έχουν ως εξής:
«(1) […] Για να ευθυγραμμισθεί το κοινοτικό σύστημα παραγωγής και εμπορίου ζάχαρης με τις διεθνείς απαιτήσεις και να εξασφαλισθεί η μελλοντική ανταγωνιστικότητά του, είναι απαραίτητη η έναρξη μιας διαδικασίας ριζικής αναδιάρθρωσης που θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση της μη κερδοφόρου παραγωγικής ικανότητας στην Κοινότητα. Για τον σκοπό αυτόν, θα πρέπει να θεσπισθεί ένα χωριστό και αυτόνομο προσωρινό καθεστώς για την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης στην Κοινότητα, ως προϋπόθεση για την εφαρμογή μιας λειτουργικής νέας κοινής οργάνωσης αγοράς για τη ζάχαρη. […]
(5) Θα πρέπει να δοθούν σημαντικά οικονομικά κίνητρα, με τη μορφή επαρκούς διαρθρωτικής ενίσχυσης, στις επιχειρήσεις ζάχαρης με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα, προκειμένου να εγκαταλείψουν την παραγωγή τους βάσει ποσόστωσης. Για τον σκοπό αυτόν, θα πρέπει να θεσπισθεί ενίσχυση αναδιάρθρωσης η οποία θα δημιουργεί κίνητρα για την εγκατάλειψη της παραγωγής ζάχαρης βάσει ποσόστωσης και την αποποίηση των αντίστοιχων ποσοστώσεων, επιτρέποντας, παράλληλα, να ληφθεί δεόντως υπόψη η ανάγκη τήρησης των κοινωνικών και περιβαλλοντικών δεσμεύσεων που συνδέονται με την εγκατάλειψη της παραγωγής. Η ενίσχυση θα πρέπει να διατίθεται στη διάρκεια τεσσάρων περιόδων εμπορίας, με σκοπό τη μείωση της παραγωγής στο βαθμό που απαιτείται για να επιτευχθεί ισορροπία στην αγορά της Κοινότητας.»
3 Το άρθρο 1 του κανονισμού 320/2006 φέρει τον τίτλο «Προσωρινό ταμείο αναδιάρθρωσης» και ορίζει τα εξής:
«1. Ιδρύεται το προσωρινό ταμείο για την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης στην Κοινότητα (εφεξής καλούμενο “ταμείο αναδιάρθρωσης”).
Το ταμείο αναδιάρθρωσης αποτελεί μέρος του Τμήματος Εγγυήσεων του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Προσανατολισμού και Εγγυήσεων. Από την 1η Ιανουαρίου 2007, αποτελεί μέρος του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ).
2. Το ταμείο αναδιάρθρωσης χρηματοδοτεί τις δαπάνες που απορρέουν από τα μέτρα που προβλέπονται στα άρθρα 3, 6, 7, 8 και 9.
[…]
4. Ο παρών κανονισμός δεν εφαρμόζεται στις εξόχως απόκεντρες περιοχές που αναφέρονται στο άρθρο 299, παράγραφος 2 της Συνθήκης.»
4 Το άρθρο 3 του κανονισμού 320/2006, με τίτλο «Ενίσχυση αναδιάρθρωσης», προβλέπει τα εξής:
«1. Κάθε επιχείρηση παραγωγής ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης, στην οποία έχει χορηγηθεί ποσόστωση μέχρι την 1η Ιουλίου 2006, δικαιούται ενίσχυση αναδιάρθρωσης ανά τόνο αποποιηθείσας ποσόστωσης, υπό την προϋπόθεση ότι, κατά τη διάρκεια μιας από τις περιόδους εμπορίας 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 και 2009/2010:
α) αποποιείται την ποσόστωση που έχει καθορίσει για ένα ή περισσότερα από τα εργοστάσιά της και διαλύει πλήρως τις σχετικές εγκαταστάσεις παραγωγής των σχετικών εργοστασίων,
ή
β) αποποιείται την ποσόστωση που έχει καθορίσει για ένα ή περισσότερα από τα εργοστάσιά της, διαλύει εν μέρει τις εγκαταστάσεις παραγωγής των σχετικών εργοστασίων και δεν χρησιμοποιεί τις εναπομένουσες εγκαταστάσεις παραγωγής των σχετικών εργοστασίων για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην κοινή οργάνωση αγοράς για τη ζάχαρη,
[…]
3. Η πλήρης διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής συνίσταται:
α) στην οριστική και πλήρη παύση της παραγωγής ζάχαρης, ισογλυκόζης και σιροπιού ινουλίνης, από τις σχετικές εγκαταστάσεις παραγωγής,
β) στο κλείσιμο του ή των εργοστασίων και τη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής τους, εντός της περιόδου που αναφέρεται στο άρθρο 4, παράγραφος 2, [στοιχείο] δʹ,
και
γ) στην αποκατάσταση καλών περιβαλλοντικών συνθηκών στον χώρο του εργοστασίου και στη διευκόλυνση της ανακατανομής του εργατικού δυναμικού εντός της περιόδου που αναφέρεται στο άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο στʹ. […]
4. Η μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής συνίσταται:
α) στην οριστική και πλήρη παύση της παραγωγής ζάχαρης, ισογλυκόζης και σιροπιού ινουλίνης από τις σχετικές εγκαταστάσεις παραγωγής,
β) στη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής που δεν θα χρησιμοποιηθούν για τη νέα παραγωγή και που προορίζονται για την παραγωγή των προϊόντων που αναφέρονται στο [στοιχείο] αʹ […],
γ) στην αποκατάσταση καλών περιβαλλοντικών συνθηκών στον χώρο του εργοστασίου και στη διευκόλυνση της ανακατανομής του εργατικού δυναμικού εντός της περιόδου που αναφέρεται στο άρθρο 4, παράγραφος 2, [στοιχείο] στʹ […]
5. Το ποσό της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης ανά τόνο αποποιηθείσας ποσόστωσης ισούται προς:
α) στην περίπτωση του [στοιχείου] αʹ της παραγράφου 1:
– 730 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2006/2007,
– 730 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2007/2008,
– 625 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2008/2009,
– 520 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2009/2010,
β) στην περίπτωση του [στοιχείου] βʹ της παραγράφου 1:
– 547,50 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2006/2007,
– 547,50 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2007/2008,
– 468,75 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2008/2009,
– 390 [ευρώ] για την περίοδο εμπορίας 2009/2010, […]»
5 Εξάλλου, κατά το άρθρο 4 του κανονισμού 320/2006, που επιγράφεται «Αίτηση για ενίσχυση αναδιάρθρωσης»:
«1. Οι αιτήσεις για ενίσχυση αναδιάρθρωσης υποβάλλονται στο οικείο κράτος μέλος μέχρι τις 31 Ιανουαρίου που προηγείται της περιόδου εμπορίας κατά την οποία πρέπει να γίνει η αποποίηση της ποσόστωσης.
[…]
2. Οι αιτήσεις για την ενίσχυση αναδιάρθρωσης περιλαμβάνουν τα εξής:
α) σχέδιο αναδιάρθρωσης,
[…]
γ) δέσμευση για αποποίηση της σχετικής ποσόστωσης κατά την οικεία περίοδο εμπορίας,
δ) στην περίπτωση του άρθρου 3, παράγραφος 1, [στοιχείο] αʹ, δέσμευση για πλήρη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής εντός της περιόδου που καθορίζει το οικείο κράτος μέλος,
ε) στην περίπτωση του άρθρου 3, παράγραφος 1, [στοιχείο] βʹ, δέσμευση για μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής εντός της περιόδου που καθορίζει το οικείο κράτος μέλος και για τη μη χρησιμοποίηση του τόπου παραγωγής και των εναπομενουσών εγκαταστάσεων παραγωγής για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην κοινή οργάνωση αγοράς για τη ζάχαρη,
[…]
3. Το σχέδιο αναδιάρθρωσης που αναφέρεται στην παράγραφο 2, [στοιχείο] αʹ περιλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής στοιχεία:
[…]
γ) πλήρη τεχνική περιγραφή των αφορώμενων εγκαταστάσεων παραγωγής,
δ) επιχειρηματικό πρόγραμμα στο οποίο εκτίθενται οι λεπτομέρειες, το χρονοδιάγραμμα και το κόστος του κλεισίματος του ή των εργοστασίων και η πλήρης ή μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής,
[…]
η) οικονομικό πρόγραμμα στο οποίο εκτίθενται όλες οι δαπάνες που σχετίζονται με το σχέδιο αναδιάρθρωσης.»
6 Το άρθρο 5 του κανονισμού 320/2006, με τίτλο «Απόφαση για την ενίσχυση αναδιάρθρωσης και έλεγχοι», ορίζει:
«1. Μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου που προηγείται της περιόδου εμπορίας που αναφέρεται στο άρθρο 3, παράγραφος 2, τα κράτη μέλη αποφασίζουν όσον αφορά τη χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης. Ωστόσο, η απόφαση για την περίοδο εμπορίας 2006/2007 λαμβάνεται μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2006.
[…]
2. Η ενίσχυση αναδιάρθρωσης χορηγείται εάν το κράτος μέλος έχει διαπιστώσει, ύστερα από διεξοδική επαλήθευση, ότι:
– η αίτηση περιλαμβάνει τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο 4, παράγραφος 2,
– το σχέδιο αναδιάρθρωσης περιλαμβάνει τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο 4, παράγραφος 3,
– τα μέτρα και οι δράσεις που περιγράφονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης είναι σύμφωνα προς τη σχετική κοινοτική και εθνική νομοθεσία,
– […]
3. Εάν δεν έχουν τηρηθεί ένας ή περισσότεροι από τους όρους των τριών πρώτων περιπτώσεων της παραγράφου 2, η αίτηση για ενίσχυση αναδιάρθρωσης επιστρέφεται στον αιτούντα. Ο αιτών ενημερώνεται όσον αφορά τους όρους οι οποίοι δεν τηρούνται. Στην περίπτωση αυτήν, ο αιτών μπορεί είτε να αποσύρει την αίτησή του είτε να τη συμπληρώσει. […]»
Κανονισμός (ΕΚ) 968/2006
7 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε τον κανονισμό (ΕΚ) 968/2009, της 27ης Ιουνίου 2006, σχετικά με τον καθορισμό των λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 320/2006 (ΕΕ 2006, L 176, σ. 32). Ο κανονισμός 968/2006 τροποποιήθηκε επανειλημμένα και, τελευταία, από τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 672/2011 της Επιτροπής, της 13ης Ιουλίου 2011, για τροποποίηση του κανονισμού 968/2006 (ΕΕ 2011, L 184, σ. 1). Ο κανονισμός 968/2006, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό 672/2011, έχει εφαρμογή στα πραγματικά περιστατικά της υπό κρίση υπόθεσης.
8 Η αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006 ορίζει:
«Όσον αφορά την αποποίηση ποσοστώσεων, το άρθρο 3 του κανονισμού […] 320/2006 παρέχει τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ πλήρους ή μερικής διάλυσης των εγκαταστάσεων παραγωγής, γεγονός που οδηγεί στην καταβολή διαφορετικών ποσών ενίσχυσης αναδιάρθρωσης. Στους όρους που εφαρμόζονται στις δύο αυτές δυνατότητες πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι στην περίπτωση της πλήρους διάλυσης καταβάλλεται υψηλότερο ποσό της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης λόγω των σχετικών υψηλότερων δαπανών[.] Παράλληλα, θεωρείται σκόπιμο να επιτραπεί η διατήρηση των μερών του εργοστασίου τα οποία δεν αποτελούν μέρος της γραμμής παραγωγής, εφόσον μπορούν να χρησιμεύσουν για άλλους σκοπούς που προβλέπονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης, ιδίως όταν η χρήση αυτή δημιουργεί θέσεις απασχόλησης Αφετέρου, εγκαταστάσεις που δεν συνδέονται άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης πρέπει να διαλυθούν, εφόσον δεν υφίσταται άλλη εναλλακτική χρήση γι’ αυτές εντός εύλογου χρονικού διαστήματος και εφόσον η διατήρησή τους είναι επιζήμια για το περιβάλλον.»
9 Το άρθρο 4 του κανονισμού 968/2006, που επιγράφεται «Διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής», προβλέπει τα εξής:
«1. Στην περίπτωση της πλήρους διάλυσης που αναφέρεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού […] 320/2006, οι απαιτήσεις για τη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής αφορούν:
α) όλες τις εγκαταστάσεις που είναι αναγκαίες για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης, όπως για παράδειγμα τις εγκαταστάσεις για την αποθήκευση, την ανάλυση, το πλύσιμο και την κοπή των ζαχαρότευτλων, των ζαχαροκάλαμων, των σιτηρών ή του κιχωρίου· όλες τις εγκαταστάσεις που είναι αναγκαίες για την εκχύλιση και την επεξεργασία ή τη συγκέντρωση ζάχαρης από ζαχαρότευτλα ή ζαχαροκάλαμα, αμύλου από σιτηρά, γλυκόζης από άμυλο ή ινουλίνης από κιχώριο·
β) το τμήμα των εγκαταστάσεων εκτός από εκείνα που αναφέρονται στο στοιχείο αʹ που συνδέεται άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης και απαιτείται για την παραγωγή στο πλαίσιο της αποποιηθείσας ποσόστωσης, ακόμη και αν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε σχέση με την παραγωγή άλλων προϊόντων, όπως εγκαταστάσεις για τη θέρμανση ή την επεξεργασία νερού ή για την παραγωγή ενέργειας· εγκαταστάσεις για την επεξεργασία της πούλπας ή της μελάσας ζαχαροτεύτλων· εγκαταστάσεις για την εσωτερική μεταφορά·
γ) όλες τις άλλες εγκαταστάσεις, όπως τις εγκαταστάσεις συσκευασίας, οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται πλέον και οι οποίες πρέπει να διαλυθούν και να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
2. Στην περίπτωση της μερικής διάλυσης που αναφέρεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού […] 320/2006, η απαίτηση διάλυσης των εγκαταστάσεων παραγωγής αφορά τις εγκαταστάσεις που αναφέρονται στην παράγραφο 1 του παρόντος άρθρου και δεν προορίζονται να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς παραγωγής ή για άλλες χρήσεις στο χώρο του εργοστασίου σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης.»
10 Κατά το άρθρο 6 του κανονισμού 968/2006, με τίτλο «Υποχρεώσεις των κρατών μελών»:
«1. Το αργότερο 20 ημέρες μετά τη λήψη του αντίγραφου της πρόσκλησης για διαβούλευση, που αναφέρεται στο άρθρο 2, παράγραφος 3, το κράτος μέλος ενημερώνει τα μέρη που εμπλέκονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης για την απόφασή του σχετικά με:
[…]
β) την προθεσμία, η οποία εκπνέει το αργότερο στις 30 Σεπτεμβρίου 2010, για τη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής και τη συμμόρφωση με τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις που αναφέρονται στο άρθρο 3, παράγραφος 3, στοιχείο γʹ, και στο άρθρο 3, παράγραφος 4, στοιχείο γʹ, του κανονισμού […] 320/2006·
[…]
Κατά παρέκκλιση από [την παράγραφο 1, στοιχείο βʹ], μετά από αιτιολογημένη αίτηση της ενδιαφερόμενης επιχείρησης, τα κράτη μέλη μπορούν να χορηγήσουν παράταση της προθεσμίας που ορίζεται [στην παράγραφο 1, στοιχείο βʹ] το αργότερο έως τις 31 Μαρτίου 2012. Σε αυτή την περίπτωση, η επιχείρηση υποβάλλει τροποποιημένο σχέδιο αναδιάρθρωσης σύμφωνα με το άρθρο 11 [του κανονισμού 968/2006] […]».
11 Το άρθρο 9 του κανονισμού 968/2006, το οποίο τιτλοφορείται «Επιλεξιμότητα της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης», ορίζει τα εξής:
«[…]
2. Η αίτηση θεωρείται επιλέξιμη, εφόσον το σχέδιο αναδιάρθρωσης:
α) περιλαμβάνει συνοπτική παρουσίαση των κύριων στόχων, των μέτρων και των δράσεων καθώς και των εκτιμώμενων δαπανών των εν λόγω μέτρων και δράσεων, το σχέδιο χρηματοδότησης και το χρονοδιάγραμμα·
β) διευκρινίζει για κάθε οικείο εργοστάσιο την ποσότητα της ποσόστωσης που αποτελεί αντικείμενο αποποίησης, η οποία πρέπει να είναι χαμηλότερη ή ίση με την παραγωγική ικανότητα της εγκατάστασης παραγωγής που πρόκειται να διαλυθεί πλήρως ή εν μέρει·
γ) περιλαμβάνει βεβαίωση ότι οι εγκαταστάσεις παραγωγής θα διαλυθούν πλήρως ή εν μέρει και θα αποσυρθούν από τον τόπο παραγωγής·
[…]
ε) προσδιορίζει σαφώς όλες τις δράσεις και τις δαπάνες που χρηματοδοτήθηκαν από το ταμείο αναδιάρθρωσης και, ενδεχομένως, τα άλλα σχετικά στοιχεία που προορίζονται να χρηματοδοτηθούν από άλλα κοινοτικά ταμεία.
3. Εάν οι όροι που καθορίζονται στην παράγραφο 2 δεν πληρούνται, το κράτος μέλος ενημερώνει τον αιτούντα για τους σχετικούς λόγους και καθορίζει προθεσμία εντός του χρονικού ορίου που αναφέρεται στο άρθρο 4, παράγραφος 1, του κανονισμού […] 320/2006, έως την οποία το σχέδιο αναδιάρθρωσης μπορεί να προσαρμοστεί αναλόγως.
Το κράτος μέλος αποφασίζει για την επιλεξιμότητα της προσαρμοσμένης αίτησης εντός 15 εργάσιμων ημερών μετά την προθεσμία που αναφέρεται στο πρώτο εδάφιο, αλλά τουλάχιστον [δέκα] εργάσιμες ημέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας που προβλέπεται στο άρθρο 5, παράγραφος 1, του κανονισμού […] 320/2006.
Εάν η προσαρμοσμένη αίτηση δεν υποβληθεί εντός της καθορισθείσας προθεσμίας ή θεωρηθεί μη επιλέξιμη, η αίτηση για ενίσχυση αναδιάρθρωσης απορρίπτεται και το κράτος μέλος ενημερώνει σχετικά τον αιτούντα και την Επιτροπή εντός πέντε εργάσιμων ημερών. Η υποβολή νέας αίτησης από τον ίδιο αιτούντα υπόκειται στη χρονολογική σειρά που αναφέρεται στο άρθρο 8 […].»
12 Το άρθρο 11 του κανονισμού 968/2006, με τίτλο «Τροποποιήσεις του σχεδίου αναδιάρθρωσης», προβλέπει τα εξής:
«1. Μόλις χορηγηθεί η ενίσχυση αναδιάρθρωσης, ο δικαιούχος εκτελεί όλα τα μέτρα που αναφέρονται λεπτομερώς στο εγκριθέν σχέδιο αναδιάρθρωσης και τηρεί τις δεσμεύσεις που περιέχονται στην αίτησή του για χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης.
2. Οιαδήποτε τροποποίηση στο εγκριθέν σχέδιο αναδιάρθρωσης υπόκειται στη σύμφωνη γνώμη του κράτους μέλους βάσει αίτησης που υποβάλλει η ενδιαφερόμενη επιχείρηση στην οποία:
α) διευκρινίζονται οι λόγοι της τροποποίησης και τα προβλήματα εφαρμογής που ανέκυψαν·
β) παρουσιάζονται οι προτεινόμενες προσαρμογές ή τα νέα μέτρα και τα αναμενόμενα αποτελέσματα·
γ) περιγράφονται λεπτομερώς οι δημοσιονομικές επιπτώσεις και οι επιπτώσεις ως προς το χρονικό προγραμματισμό.
Οι τροποποιήσεις δεν επιτρέπεται να τροποποιούν το συνολικό ποσό της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης που πρόκειται να χορηγηθεί ούτε τα προσωρινά ποσά αναδιάρθρωσης που πρέπει να καταβληθούν σύμφωνα με το άρθρο 11 του κανονισμού […] 320/2006.
Το κράτος μέλος κοινοποιεί το τροποποιημένο σχέδιο αναδιάρθρωσης στην Επιτροπή.»
13 Το άρθρο 16 του κανονισμού 968/2006, το οποίο φέρει τον τίτλο «Καταβολή της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης», ορίζει τα εξής:
«1. Η πληρωμή κάθε δόσης της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης που αναφέρεται στο άρθρο 10, παράγραφος 4, του κανονισμού […] 320/2006 υπόκειται στη σύσταση εγγύησης ποσού ίσου προς το 120 % του ποσού της οικείας δόσης.
[…]»
14 Κατά το άρθρο 22 του κανονισμού 968/2006, με τίτλο «Αποδέσμευση των εγγυήσεων»:
«1. Οι εγγυήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 16, παράγραφος 1, […] και το άρθρο 18, παράγραφος 2, αποδεσμεύονται υπό τον όρο ότι:
α) έχουν υλοποιηθεί όλα τα μέτρα και οι δράσεις που προβλέπονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης, στα εθνικά προγράμματα αναδιάρθρωσης και στο επιχειρηματικό πρόγραμμα, ανάλογα με την περίπτωση·
β) έχει υποβληθεί η τελική έκθεση που αναφέρεται στο άρθρο 23, παράγραφος 2·
γ) τα κράτη μέλη έχουν διενεργήσει τους ελέγχους που αναφέρονται στο άρθρο 25·
[…]
3. Πλην περιπτώσεων ανωτέρας βίας, η εγγύηση καταπίπτει, εάν δεν έχουν εκπληρωθεί οι προϋποθέσεις που καθορίζονται στην παράγραφο 1 το αργότερο έως τις 30 Σεπτεμβρίου 2012.»
15 Το άρθρο 25 του κανονισμού 968/2006 φέρει τον τίτλο «Έλεγχοι» και ορίζει τα εξής:
«1. Κάθε επιχείρηση και μονάδα παραγωγής που λαμβάνει ενίσχυση, στο πλαίσιο του ταμείου αναδιάρθρωσης, υποβάλλεται σε έλεγχο από την αρμόδια αρχή του κράτους μέλους εντός τριών μηνών μετά τη λήξη της προθεσμίας που αναφέρεται στο άρθρο 23, παράγραφος 2.
Κατά τον έλεγχο επαληθεύεται ότι το σχέδιο αναδιάρθρωσης ή το επιχειρηματικό πρόγραμμα τηρείται και ότι οι πληροφορίες που παρείχε η επιχείρηση στην έκθεση προόδου ήταν ακριβείς και πλήρεις. Κατά τον πρώτο έλεγχο που διενεργείται στο πλαίσιο του σχεδίου αναδιάρθρωσης εξετάζεται επίσης κάθε πρόσθετη πληροφορία που ανέφερε η επιχείρηση στην αίτησή της για ενίσχυση αναδιάρθρωσης, ιδίως η επιβεβαίωση που αναφέρεται στο άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ, του κανονισμού […] 320/2006.
2. Ο έλεγχος αφορά σε όλες τις περιπτώσεις όλα τα στοιχεία του σχεδίου αναδιάρθρωσης που αναφέρονται στο άρθρο 4, παράγραφος 3, του κανονισμού […] 320/2006. […]»
16 Εξάλλου, το άρθρο 26 του κανονισμού 968/2006, με τίτλο «Ανάκτηση ποσών», ορίζει τα εξής:
«1. Με την επιφύλαξη της παραγράφου 3, εάν ο δικαιούχος δεν τηρεί μία ή περισσότερες δεσμεύσεις του στο πλαίσιο του σχεδίου αναδιάρθρωσης, του επιχειρηματικού προγράμματος ή εθνικού προγράμματος αναδιάρθρωσης, ανάλογα με την περίπτωση, το μέρος της ενίσχυσης που χορηγήθηκε σύμφωνα με την(τις) δέσμευση (δεσμεύσεις) ανακτάται εκτός εάν συντρέχει ανωτέρα βία […].»
17 Τέλος, το άρθρο 27 του κανονισμού 968/2006, με τίτλο «Κυρώσεις», ορίζει τα εξής:
«1. Εάν ο δικαιούχος δεν τηρεί μία ή περισσότερες δεσμεύσεις που ανέλαβε στο πλαίσιο του σχεδίου αναδιάρθρωσης, του επιχειρηματικού προγράμματος ή του εθνικού προγράμματος αναδιάρθρωσης, ανάλογα με την περίπτωση, υποχρεούται να καταβάλει ποσό ίσο προς το 10 % του προς ανάκτηση ποσού δυνάμει του άρθρου 26 […].»
Ιστορικό της διαφοράς
18 Μεταξύ της 16ης και της 19ης Μαρτίου 2010, οι υπηρεσίες της Επιτροπής πραγματοποίησαν έλεγχο στην Ουγγαρία σε τρεις από τις τέσσερις παλαιές μονάδες παραγωγής ζάχαρης που είχαν λάβει ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση δυνάμει του άρθρου 3 του κανονισμού 320/2006, όπως ίσχυε κατά τις ημερομηνίες αυτές.
19 Κατόπιν του ελέγχου αυτού, η Επιτροπή κοινοποίησε στις ουγγρικές αρχές, με έγγραφο της 20ής Ιουλίου 2010 (στο εξής: πρώτη ανακοίνωση της 20ής Ιουλίου 2010), το πόρισμα του πραγματοποιηθέντος ελέγχου και διευκρίνισε ότι η ανακοίνωση αυτή είχε αποσταλεί κατ’ εφαρμογή του άρθρου 11, του κανονισμού (ΕΚ) 885/2006 της Επιτροπής, της 21ης Ιουνίου 2006, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1290/2005 του Συμβουλίου σχετικά με τη διαπίστευση των οργανισμών πληρωμών και άλλων οργανισμών και την εκκαθάριση των λογαριασμών του ΕΓΤΕ και του ΕΓΤΑΑ (ΕΕ 2006, L 171, σ. 90).
20 Από την πρώτη ανακοίνωση της 20ής Ιουλίου 2010 προκύπτει ότι, κατά την Επιτροπή, οι ουγγρικές αρχές δεν είχαν τηρήσει απολύτως τις επιταγές του δικαίου της Ένωσης σχετικά με τους όρους χορήγησης των ενισχύσεων για την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης για τις περιόδους εμπορίας 2007/2008 και 2008/2009. Συγκεκριμένα, διαπίστωσε ότι είχαν διατηρηθεί σιλό στις ελεγχθείσες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, οι οποίες ανήκαν, αντίστοιχα, στην εταιρία Eastern Sugar, στην Kaba (Ουγγαρία), και στην εταιρία Matra Cukor, στο Szolnok (Ουγγαρία), και ότι, ως εκ τούτου, οι εταιρίες αυτές δεν μπορούσαν να λάβουν ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, αλλά μόνο ενίσχυση αναδιάρθρωσης για μερική διάλυση, το ποσό της οποίας είναι κατά 25 % χαμηλότερο από εκείνο της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση. Συναφώς, η Επιτροπή επισήμανε ότι οι εταιρίες αυτές δεν ήταν επιλέξιμες για ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση εφόσον δεν έθεταν πλήρως σε εφαρμογή το σχέδιο αναδιάρθρωσης και δεν κατεδάφιζαν τα άλλα κτίρια που συνδέονται με τη δραστηριότητα παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των σιλό. Τέλος, η Επιτροπή ζήτησε από τις ουγγρικές αρχές να παράσχουν περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τα κτίρια τα οποία βρίσκονταν ακόμη σε αυτούς τους τόπους παραγωγής ζάχαρης τα οποία οι υπάλληλοί της δεν είχαν επισκεφτεί.
21 Με έγγραφο της 20ής Σεπτεμβρίου 2010, οι ουγγρικές αρχές απάντησαν στις αιτιάσεις της πρώτης ανακοίνωσης της 20ής Ιουλίου 2010 και ενημέρωσαν την Επιτροπή ότι τα σιλό στον τόπο παραγωγής της Eastern Sugar στην Kaba είχαν εκμισθωθεί για την αποθήκευση ζάχαρης χύμα μέχρι τη συσκευασία της.
22 Κατά τη διάρκεια διμερούς σύσκεψης μεταξύ των υπηρεσιών της Επιτροπής και των ουγγρικών αρχών, η οποία πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες (Βέλγιο) στις 6 Δεκεμβρίου 2010, οι ουγγρικές αρχές δήλωσαν, μεταξύ άλλων, ότι παρέμεναν ακόμη σιλό στις μονάδες, αφενός, της Eastern Sugar στην Kaba, και, αφετέρου, της Magyar Cukor στην Petőháza (Ουγγαρία), και ότι τα σιλό που βρίσκονται στις μονάδες της Matra Cukor στο Szolnok επρόκειτο να κατεδαφιστούν σύντομα. Επιπλέον, υποστήριξαν, κατ’ ουσίαν, ότι δεν υπήρχε νομικό έρεισμα όσον αφορά την υποχρέωση διάλυσης των σιλό και ότι η αποποίηση της ποσόστωσης παραγωγής και η διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής ήταν επαρκείς προκειμένου οι ουγγρικές επιχειρήσεις ζάχαρης να είναι επιλέξιμες για ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση.
23 Η Επιτροπή δέχθηκε ότι, ακόμη και αν οι κανονισμοί 320/2006 και 968/2006 δεν ανέφεραν τη διάλυση των σιλό, από την οικονομία της επίμαχης ρύθμισης απέρρεε ότι τα σιλό, καθόσον αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εγκαταστάσεων παραγωγής, έπρεπε να διαλυθούν. Επιπλέον, η Επιτροπή παρατήρησε ότι οι επιχειρήσεις ζάχαρης που ζητούσαν τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση θα μπορούσαν να επιλέξουν τη μερική διάλυση, οπότε στην περίπτωση αυτή η ενίσχυση θα ήταν κατά 25 % χαμηλότερη από εκείνη που χορηγείται σε περίπτωση πλήρους διάλυσης. Τέλος, επισήμανε στις ουγγρικές αρχές ότι είχαν τη δυνατότητα να διευθετήσουν την κατάσταση έως τον Σεπτέμβριο 2011 και να διατηρήσουν την ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση.
24 Στις 3 Μαρτίου 2011, οι ουγγρικές αρχές υπέβαλαν τις παρατηρήσεις τους επί των πρακτικών της διμερούς σύσκεψης της 6ης Δεκεμβρίου 2010. Δήλωσαν, μεταξύ άλλων, ότι μόνον οι επιχειρήσεις ζάχαρης οι οποίες ήταν δικαιούχοι της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση μπορούσαν να ζητήσουν την παράταση της προθεσμίας για την ολοκλήρωση της διάλυσης, πράγμα, όμως, που δεν έπραξαν.
25 Με έγγραφο της 8ης Νοεμβρίου 2012, το οποίο απεστάλη βάσει του άρθρου 11, παράγραφος 2, τρίτο εδάφιο, του κανονισμού 885/2006, η Επιτροπή ενημέρωσε τις ουγγρικές αρχές ότι επρόκειτο να αποκλείσει ποσό ύψους 11 709 400 ευρώ από τη χρηματοδότηση της Ένωσης, το οποίο υπολογίστηκε με βάση τη διαφορά μεταξύ του ποσού της χορηγούμενης ενίσχυσης στην περίπτωση πλήρους διάλυσης και της χορηγούμενης ενίσχυσης στην περίπτωση μερικής διάλυσης.
26 Στις 18 Δεκεμβρίου 2012, οι ουγγρικές αρχές ζήτησαν την κίνηση διαδικασίας συμβιβασμού βάσει του άρθρου 16 του κανονισμού 885/2006.
27 Στις 25 Απριλίου 2013, το όργανο συμβιβασμού εξέδωσε έκθεση στην οποία διαπίστωσε, καταρχάς, ότι δεν είχε επιτευχθεί συμβιβασμός μεταξύ των μερών και ότι το ουσιώδες ζήτημα που αποτελούσε αντικείμενο της μεταξύ τους διαφωνίας εξακολουθούσε να εκκρεμεί ενώπιον του Δικαστηρίου. Στη συνέχεια, επισήμανε κατ’ ουσίαν, αφενός, ότι η Επιτροπή είχε, σε πολλές περιπτώσεις, παραλείψει να ενημερώσει τις ουγγρικές αρχές για την υποχρέωση διάλυσης των σιλό και, αφετέρου, ότι πολλά κράτη μέλη, καθώς και η ίδια η Επιτροπή, είχαν αντιμετωπίσει δυσχέρειες κατά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης. Τέλος, κάλεσε την Επιτροπή να λάβει υπόψη το γεγονός ότι, κατ’ εφαρμογήν του εγγράφου VI/5330/97 της Επιτροπής, της 23ης Δεκεμβρίου 1997, με τίτλο «Κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τον υπολογισμό των δημοσιονομικών επιπτώσεων κατά την προετοιμασία της απόφασης εκκαθάρισης των λογαριασμών του ΕΓΤΠΕ-Τμήμα Εγγυήσεων» (στο εξής: έγγραφο VI/5330/97), «αν οι παρατυπίες αυτές μπορούν να καταλογιστούν στην ερμηνεία των κοινοτικών κανόνων, […] η ελαφρυντική αυτή περίσταση μπορεί να ληφθεί υπόψη και μπορούν να προταθούν μικρότερο ποσοστό διόρθωσης ή μη επιβολή διόρθωσης».
28 Με την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο έκρινε, κατ’ ουσίαν, ότι ο όρος «εγκαταστάσεις παραγωγής», κατά την έννοια των άρθρων 3 και 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 968/2006, καλύπτει τα σιλό που προορίζονται για την αποθήκευση ζάχαρης του λήπτη της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης. Ωστόσο, το Δικαστήριο έκρινε ότι τούτο δεν ισχύει σε δύο περιπτώσεις: αφενός, όταν αποδεικνύεται ότι τα σιλό χρησιμοποιούνται μόνο για την αποθήκευση ζάχαρης που έχει παραχθεί βάσει ποσόστωσης και έχει αποθηκευτεί από άλλους παραγωγούς ή έχει πωληθεί από αυτούς και, αφετέρου, όταν χρησιμοποιούνται μόνο για τη συσκευασία ή τον εγκιβωτισμό της ζάχαρης που παράγεται αλλού, ενόψει της εμπορίας της.
29 Με έγγραφο της 8ης Ιανουαρίου 2014, οι ουγγρικές αρχές επανέλαβαν στην Επιτροπή τους λόγους για τους οποίους θεωρούσαν, υπό το πρίσμα της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), ότι τα σιλό τα οποία διατηρούνταν στους παλαιούς τόπους παραγωγής ζάχαρης της Eastern Sugar, στην Kaba, και της Magyar Cukor, στην Petőháza (στο εξής: επίδικα σιλό), δεν ενέπιπταν στην έννοια «εγκαταστάσεις παραγωγής».
30 Με έγγραφο της 28ης Μαρτίου 2014, η Επιτροπή χορήγησε προθεσμία δύο μηνών στις ουγγρικές αρχές προκειμένου να προσκομίσουν πειστικά στοιχεία με τα οποία να αποδεικνύεται ότι, πριν από την υποβολή των αιτήσεων για χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, τα επίδικα σιλό χρησίμευαν αποκλειστικά για την αποθήκευση και τη συσκευασία ζάχαρης που είχε παραχθεί βάσει ποσόστωσης από άλλους παραγωγούς.
31 Με έγγραφο της 26ης Μαΐου 2014, οι ουγγρικές αρχές αμφισβήτησαν την άποψη της Επιτροπής ότι, προκειμένου να εκτιμήσει αν τα επίδικα σιλό ενέπιπταν στην έννοια των «εγκαταστάσεων παραγωγής», έπρεπε να ληφθεί υπόψη ο τρόπος με τον οποίο αυτά χρησιμοποιούνταν κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης.
32 Θεωρώντας ότι οι ουγγρικές αρχές εξακολουθούσαν να μην προσκομίζουν στοιχεία από τα οποία θα μπορούσε να προκύψει ότι, κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, τα επίδικα σιλό χρησίμευαν αποκλειστικά για την αποθήκευση και τη συσκευασία ζάχαρης που είχε παραχθεί βάσει ποσόστωσης από άλλους παραγωγούς, η Επιτροπή απηύθυνε στις ουγγρικές αρχές επιστολή, με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 2014, στην οποία επανέλαβε τη θέση που είχε εκφράσει στην προηγούμενη από 8 Νοεμβρίου 2012 επιστολή της.
33 Στη συνοπτική έκθεση που υποβλήθηκε κατά τη συνεδρίαση της επιτροπής γεωργικών ταμείων, στις 18 Νοεμβρίου 2014, σύμφωνα με το άρθρο 31, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1290/2005 του Συμβουλίου, της 21ης Ιουνίου 2005, για τη χρηματοδότηση της κοινής γεωργικής πολιτικής (ΕΕ 2005, L 209, σ. 1), και το άρθρο 41, παράγραφος 3, του ίδιου κανονισμού, η Επιτροπή επισήμανε ότι η θέση της παρέμενε αμετάβλητη όσον αφορά τις διαπιστωθείσες ελλείψεις.
34 Υπό τις συνθήκες αυτές, η Επιτροπή εξέδωσε την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2015/103, της 16ης Ιανουαρίου 2015, για τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ) (ΕΕ 2015, L 16, σ. 33, στο εξής: προσβαλλόμενη απόφαση), μεταξύ των οποίων και εκείνων στις οποίες προέβη η Ουγγαρία, ποσού 11 709 400 ευρώ, για ενισχύσεις αναδιάρθρωσης στον κλάδο της ζάχαρης, που αποτελούν το αντικείμενο της υπό κρίση υπόθεσης.
Διαδικασία και αιτήματα των διαδίκων
35 Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 27 Μαρτίου 2015, η Ουγγαρία άσκησε την υπό κρίση προσφυγή.
36 Με δικόγραφα που κατέθεσαν στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 22 Ιουνίου και στις 3 Ιουλίου 2015, αντιστοίχως, η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία ζήτησαν να παρέμβουν στην παρούσα διαδικασία υπέρ της Ουγγαρίας. Με απόφαση της 21ης Αυγούστου 2015, ο πρόεδρος του δευτέρου τμήματος του Γενικού Δικαστηρίου επέτρεψε τις παρεμβάσεις αυτές. Η Γαλλική Δημοκρατία κατέθεσε υπόμνημα παρέμβασης στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 21 Οκτωβρίου 2015.
37 Η Επιτροπή και η Ουγγαρία υπέβαλαν τις παρατηρήσεις τους επί του υπομνήματος παρέμβασης της Γαλλικής Δημοκρατίας, αντιστοίχως, στις 16 Δεκεμβρίου 2015 και στις 6 Ιανουαρίου 2016.
38 Η Ουγγαρία ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
– να ακυρώσει μερικώς την προσβαλλόμενη απόφαση, κατά το μέρος που απέκλεισε το ποσό των 11 709 400 ευρώ από τη χρηματοδότηση, από το ΕΓΤΕ, των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης στον κλάδο της ζάχαρης που χορήγησε η Ουγγαρία·
– να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
39 Η Επιτροπή ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
– να απορρίψει την προσφυγή·
– να καταδικάσει την Ουγγαρία στα δικαστικά έξοδα.
40 Η Γαλλική Δημοκρατία ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
– να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·
– να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
41 Κατόπιν εκθέσεως του εισηγητή δικαστή, το Γενικό Δικαστήριο (τέταρτο τμήμα) αποφάσισε να προχωρήσει στην προφορική διαδικασία και, στο πλαίσιο των μέτρων οργάνωσης της διαδικασίας που προβλέπει το άρθρο 89 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, κάλεσε τους διαδίκους να απαντήσουν σε γραπτές ερωτήσεις και να προσκομίσουν ορισμένα έγγραφα. Με εξαίρεση την Ιταλική Δημοκρατία, οι διάδικοι ανταποκρίθηκαν εμπρόθεσμα στα μέτρα οργάνωσης της διαδικασίας.
42 Οι διάδικοι αγόρευσαν και απάντησαν στις προφορικές ερωτήσεις του Γενικού Δικαστηρίου κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση της 8ης Μαΐου 2017.
43 Καθόσον η Ιταλική Δημοκρατία δεν παρέστη κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση, η προφορική διαδικασία παρέμεινε ανοικτή ώστε να μπορέσει να υποβάλει τις παρατηρήσεις της εγγράφως εντός προθεσμίας μίας εβδομάδας από την επίδοση των πρακτικών της επ’ ακροατηρίου συζήτησης. Η Ιταλική Δημοκρατία υπέβαλε τις γραπτές παρατηρήσεις της εντός της ταχθείσας προθεσμίας, με τις οποίες υποστήριζε ότι έπρεπε να γίνει δεκτή η προσφυγή της Ουγγαρίας.
44 Στις 16 Ιουνίου 2017, η Ουγγαρία και η Επιτροπή κατέθεσαν στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου τις παρατηρήσεις τους επί των παρατηρήσεων που υπέβαλε η Ιταλική Δημοκρατία μετά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση.
Σκεπτικό
45 Προς στήριξη της προσφυγής της, η Ουγγαρία προβάλλει, κατ’ ουσίαν, δύο λόγους ακύρωσης, οι οποίοι αφορούν, ο πρώτος, παράβαση των άρθρων 3 και 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 4 του κανονισμού 968/2006 και, ο δεύτερος, παραβίαση των κατευθυντηρίων γραμμών που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97 και παραβίαση της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας.
Επί του πρώτου λόγου ακύρωσης, ο οποίος αφορά παράβαση των άρθρων 3 και 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 4 του κανονισμού 968/2006
46 Η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία και από την Ιταλική Δημοκρατία, φρονεί, κατ’ ουσίαν, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε κατά παράβαση των άρθρων 3 και 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 4 του κανονισμού 968/2006, καθόσον η Επιτροπή έκρινε ότι οι ουγγρικές επιχειρήσεις ζάχαρης δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ώστε να λάβουν ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, διότι είχαν διατηρήσει σιλό και, ως εκ τούτου, δεν είχαν διαλύσει το σύνολο των εγκαταστάσεων παραγωγής τους. Συναφώς, η Ουγγαρία υποστηρίζει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε σφάλμα, διότι θεώρησε ότι, προκειμένου να εκτιμηθεί αν τα σιλό αποτελούσαν εγκαταστάσεις παραγωγής κατά την έννοια του κανονισμού 320/2006 και, ως εκ τούτου, αν ενέπιπταν ή όχι στις εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο με την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), έπρεπε να ληφθεί υπόψη η χρήση τους κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης (στο εξής: κριτήριο της Επιτροπής). Επιπλέον, η Ουγγαρία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι υπάρχει συμμόρφωση προς την υποχρέωση πλήρους διάλυσης των εγκαταστάσεων παραγωγής ακόμη και οσάκις τα σιλό αντί να καταστρέφονται πωλούνται, υπό τον όρο ότι υπάρχει αποποίηση της ποσόστωσης ζάχαρης και ότι, μετά το πέρας της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, οι διατηρούμενες εγκαταστάσεις δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή ζάχαρης από τον λήπτη της ενίσχυσης.
47 Η Επιτροπή αμφισβητεί τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας, της Γαλλικής Δημοκρατίας και της Ιταλικής Δημοκρατίας.
48 Προκαταρκτικώς, υπενθυμίζεται ότι, στην απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο, αφού διαπίστωσε ότι η έννοια «εγκαταστάσεις παραγωγής» δεν ορίζεται στους κανονισμούς 320/2006 και 968/2006, πρώτον, επισήμανε ότι η έννοια της «παραγωγής» μπορεί να καλύπτει και άλλες φάσεις της παρασκευής ή κατασκευής ενός προϊόντος, οι οποίες να είναι προγενέστερες ή μεταγενέστερες της χημικής ή φυσικής διαδικασίας μεταποίησης, και, ως εκ τούτου, ότι μπορεί να περιλαμβάνει την αποθήκευση της ζάχαρης που δεν συσκευάζεται αμέσως μετά την εκχύλισή της από την πρώτη ύλη. Συνεπώς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αποθήκευση μπορεί να «συνδέεται άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης», κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 968/2006 (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψη 26). Δεύτερον, το Δικαστήριο έκρινε ότι τα σιλό είναι ικανά να επηρεάζουν άμεσα τις ποσότητες ζάχαρης που είναι δυνατόν να παράγονται, καθώς και τις διαδικασίες παραγωγής, οι οποίες συναρτώνται προς την εγγύτητα αποθηκευτικών εγκαταστάσεων, στο μέτρο που αυτά παρέχουν ιδίως τη δυνατότητα να μετατίθεται χρονικά, εν όλω ή εν μέρει, η πώληση του προϊόντος μιας συγκεκριμένης περιόδου εμπορίας ζάχαρης και, επομένως, να επηρεάσουν την κατάσταση της αγοράς, κατά την έννοια της αιτιολογικής σκέψης 5 του κανονισμού 320/2006 (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψεις 27 έως 29). Τρίτον, το Δικαστήριο έκρινε, κατ’ ουσίαν, ότι από το άρθρο 3, παράγραφος 3, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού 320/2006 απορρέει ότι, καταρχήν, προκειμένου να χορηγηθεί η ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, πρέπει να τίθενται εκτός λειτουργίας όλες οι εγκαταστάσεις του σχετικού βιομηχανικού συγκροτήματος και ότι η δυνατότητα να μη διαλυθούν ή να εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούνται στο μέλλον άλλες εγκαταστάσεις, εκτός από τις εγκαταστάσεις παραγωγής, και να διατηρηθεί παράλληλα το δικαίωμα λήψης του πλήρους ποσού της ενίσχυσης συνιστά εξαίρεση η οποία πρέπει να ερμηνεύεται στενά (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψη 30).
49 Με γνώμονα τις ανωτέρω σκέψεις, στη σκέψη 31 της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο έκρινε ότι τα σιλό που προορίζονται για την αποθήκευση ζάχαρης του λήπτη της ενίσχυσης πρέπει να θεωρούνται εγκαταστάσεις παραγωγής, και μάλιστα ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιούνται και για άλλες χρήσεις.
50 Παρά ταύτα, το Δικαστήριο δέχθηκε δύο εξαιρέσεις από την αρχή αυτή. Συγκεκριμένα, έκρινε, κατ’ ουσίαν, ότι τα σιλό δεν εμπίπτουν στην έννοια των «εγκαταστάσεων παραγωγής» και, ως εκ τούτου, δεν υπόκεινται στην υποχρέωση διάλυσης, αφενός, όταν αποδεικνύεται ότι χρησιμοποιούνται μόνο για την αποθήκευση ζάχαρης που έχει παραχθεί βάσει ποσόστωσης και έχει αποθηκευτεί από άλλους παραγωγούς ή έχει πωληθεί από αυτούς (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψεις 32 και 35) και, αφετέρου, όταν χρησιμοποιούνται μόνο για τη συσκευασία ή τον εγκιβωτισμό ζάχαρης που παράγεται αλλού ενόψει της εμπορίας της (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψεις 33 και 35) (στο εξής: εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο).
51 Εν προκειμένω, δεν αμφισβητείται από την Ουγγαρία, τη Γαλλική Δημοκρατία και την Ιταλική Δημοκρατία ότι, κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, τα επίδικα σιλό δεν ενέπιπταν σε μία από τις εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο. Περαιτέρω, η Ουγγαρία δεν αμφισβητεί ούτε ότι, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, τα επίδικα σιλό διατηρήθηκαν στους τόπους παραγωγής των ουγγρικών επιχειρήσεων ζάχαρης που έλαβαν ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση.
52 Η Ουγγαρία θεωρεί, ωστόσο, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη εκτιμώντας ότι οι προαναφερθείσες περιστάσεις δικαιολογούσαν τη δημοσιονομική διόρθωση του 25 % που της επιβλήθηκε. Συγκεκριμένα, κατά την Ουγγαρία, την οποία υποστηρίζουν η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία, σημαντικό είναι το ότι, κατά το πέρας της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, τα σιλό δεν συνιστούσαν πλέον εγκαταστάσεις που συνδέονται με την παραγωγή ζάχαρης. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή εσφαλμένα θεώρησε ότι έπρεπε να εξετασθεί αν τα σιλό ενέπιπταν σε μία από τις εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης.
53 Το επιχείρημα που προβάλλει η Ουγγαρία, ομοίως υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία και την Ιταλική Δημοκρατία, δεν συνάδει, ωστόσο, προς την επίμαχη ρύθμιση.
54 Προκαταρκτικώς, όπως προκύπτει από τις αιτιολογικές σκέψεις 1 και 5 του κανονισμού 320/2006, σκοπός της επίμαχης ρύθμισης είναι η μείωση της μη κερδοφόρου παραγωγικής ικανότητας ζάχαρης στην Ένωση, με την παροχή οικονομικών κινήτρων στις επιχειρήσεις με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα, προκειμένου να εγκαταλείψουν την παραγωγή ζάχαρης βάσει ποσόστωσης και να αποποιηθούν τις αντίστοιχες ποσοστώσεις.
55 Εξάλλου, από την αιτιολογική σκέψη 5 του κανονισμού 320/2006 απορρέει ότι το καθεστώς αναδιάρθρωσης στηρίζεται στην εθελούσια συμμετοχή της επιχείρησης ζάχαρης, καθόσον σκοπός του είναι η παροχή σημαντικών οικονομικών κινήτρων, με τη μορφή επαρκούς διαρθρωτικής ενίσχυσης (βλ., συναφώς, απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψη 44).
56 Προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της μείωσης της μη κερδοφόρου ικανότητας παραγωγής ζάχαρης στην Ένωση, που επιδιώκει η επίμαχη ρύθμιση, ο νομοθέτης της Ένωσης προέβλεψε δύο διαφορετικά καθεστώτα αναδιάρθρωσης ανάλογα με το είδος της διάλυσης, ήτοι την πλήρη ή τη μερική διάλυση, βάσει των οποίων χορηγείται διαφορετικό ποσό ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, όπως προκύπτει από το άρθρο 3, παράγραφος 5, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού 320/2006, σε συνδυασμό με την αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006.
57 Πρώτον, όσον αφορά τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, και παράγραφος 3, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006 προβλέπει υποχρέωση της αιτούσας επιχείρησης ζάχαρης να αποποιηθεί την ποσόστωση που έχει καθορίσει για ένα ή περισσότερα από τα εργοστάσιά της και να προβεί στο κλείσιμο του εργοστασίου και στην πλήρη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής. Αντιθέτως, για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για μερική διάλυση, το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, και παράγραφος 4, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006 προβλέπει υποχρέωση της αιτούσας επιχείρησης ζάχαρης να αποποιηθεί την ποσόστωση που έχει καθορίσει για ένα ή περισσότερα από τα εργοστάσιά της, να διαλύσει εν μέρει τις εγκαταστάσεις παραγωγής των σχετικών εργοστασίων και να μην χρησιμοποιήσει πλέον τις εναπομένουσες εγκαταστάσεις παραγωγής για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην κοινή οργάνωση αγοράς για τη ζάχαρη (στο εξής: ΚΟΑ ζάχαρης).
58 Δεύτερον, το πλαίσιο της υποχρέωσης διάλυσης των εγκαταστάσεων παραγωγής αποσαφηνίστηκε με το άρθρο 4 του κανονισμού 968/2006.
59 Κατά το άρθρο 4, παράγραφος 1, του κανονισμού 968/2006, η υποχρέωση περί πλήρους διάλυσης, που προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 320/2006, αφορά τις εγκαταστάσεις που είναι αναγκαίες για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης (άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 968/2006), τις εγκαταστάσεις που συνδέονται άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης και που απαιτούνται για την παραγωγή στο πλαίσιο της αποποιηθείσας ποσόστωσης, ακόμη και αν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή άλλων προϊόντων (άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 968/2006], καθώς και όλες τις άλλες εγκαταστάσεις, όπως οι εγκαταστάσεις συσκευασίας, οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται πλέον και οι οποίες πρέπει να διαλυθούν και να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος (άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006).
60 Σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 320/2006 και με την αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006, μπορούν, επομένως, κατ’ εξαίρεση να διατηρούνται, σε περίπτωση πλήρους διάλυσης, όλες οι εγκαταστάσεις που δεν είναι αναγκαίες για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης ή που δεν συνδέονται άμεσα με την παραγωγή των προϊόντων αυτών, όπως οι εγκαταστάσεις συσκευασίας, υπό την προϋπόθεση ότι χρησιμοποιούνται και δεν πρόκειται να διαλυθούν και να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
61 Εξάλλου, το άρθρο 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 968/2006 προβλέπει ότι, σε περίπτωση μερικής διάλυσης, η απαίτηση διάλυσης αφορά τις εγκαταστάσεις που αναφέρονται στην παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου (βλ. σκέψη 59 ανωτέρω) και δεν προορίζονται να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς παραγωγής ή για άλλες χρήσεις στον χώρο του εργοστασίου σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, όπως προκύπτει από το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006, οι δυνάμενες να διατηρηθούν εγκαταστάσεις παραγωγής δεν πρέπει πλέον να χρησιμοποιούνται για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης. Επομένως, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 968/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006, μπορούν να διατηρούνται οι εγκαταστάσεις που είναι αναγκαίες για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης ή που συνδέονται άμεσα με την παραγωγή των εν λόγω προϊόντων, υπό τον όρο ότι δεν χρησιμοποιούνται πλέον για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης και ότι προορίζονται για άλλους σκοπούς παραγωγής ή για άλλες χρήσεις στον χώρο του εργοστασίου σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης.
62 Τρίτον, η επιλογή μεταξύ της πλήρους και της μερικής διάλυσης πρέπει να πραγματοποιείται από τις επιχειρήσεις ζάχαρης κατά την υποβολή της αίτησης για ενίσχυση αναδιάρθρωσης.
63 Πράγματι, από τον συνδυασμό του άρθρου 4, παράγραφος 2, στοιχεία αʹ, γʹ, δʹ και εʹ, και παράγραφος 3, στοιχεία γʹ και ηʹ, του κανονισμού 320/2006, καθώς και του άρθρου 9, παράγραφος 2, στοιχεία αʹ και γʹ, του κανονισμού 968/2006 απορρέει ότι η αίτηση για ενίσχυση αναδιάρθρωσης πρέπει να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, δέσμευση, αφενός, για αποποίηση της επίμαχης ποσόστωσης και, αφετέρου, για πλήρη ή μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής εντός της προθεσμίας που ορίζει το οικείο κράτος μέλος, καθώς και σχέδιο αναδιάρθρωσης που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πλήρη τεχνική περιγραφή των σχετικών εγκαταστάσεων παραγωγής, συνοπτική παρουσίαση των μέτρων και των δράσεων, εκτίμηση του κόστους των εν λόγω μέτρων και δράσεων, σχέδιο χρηματοδότησης και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των διαφόρων προτεινόμενων μέτρων.
64 Επομένως, σύμφωνα με τις διατάξεις που παρατίθενται στη σκέψη 63 ανωτέρω, το αργότερο κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη ή μερική διάλυση, ο δικαιούχος της ενίσχυσης πρέπει να έχει προσδιορίσει το σύνολο των εγκαταστάσεων παραγωγής που δεσμεύεται να διαλύσει σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης. Αυτό προϋποθέτει, ως εκ τούτου, όσον αφορά τα σιλό, ότι πρέπει να προσδιορίζεται κατά την υποβολή της αίτησης χορήγησης της ενίσχυσης αν τα σιλό συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής των οποίων η διάλυση πρέπει υποχρεωτικά να προβλέπεται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης, εφόσον ζητείται ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, ή αν εμπίπτουν στις εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο.
65 Τυχόν αντίθετη ερμηνεία θα καθιστούσε άνευ ουσίας τις απαιτήσεις του άρθρου 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 9 του κανονισμού 968/2006 και, επιπλέον, δεν θα ελάμβανε υπόψη τη διάκριση μεταξύ μερικής και πλήρους διάλυσης που προβλέπει η επίμαχη ρύθμιση.
66 Αφενός, σε περίπτωση που, κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, οι επιχειρήσεις παραγωγής ζάχαρης δεν γνωρίζουν αν τα σιλό που βρίσκονται στους τόπους παραγωγής τους συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής, τα σιλό δεν θα αναφέρονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης ως εγκαταστάσεις παραγωγής που πρέπει να διαλυθούν, κατά παράβαση του άρθρου 4, παράγραφος 3, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 320/2006.
67 Περαιτέρω, η δέσμευση περί διάλυσης του συνόλου των εγκαταστάσεων παραγωγής, η οποία πρέπει να συνοδεύει την αίτηση για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση (βλ. σκέψη 63 ανωτέρω), θα περιέχει σφάλμα διότι, εξ ορισμού, δεν θα αφορά το σύνολο των εγκαταστάσεων παραγωγής που υπάρχουν κατά την ημερομηνία ανάληψης της δέσμευσης αυτής.
68 Αφετέρου, αν ο χαρακτηρισμός των σιλό ως εγκαταστάσεων παραγωγής ήταν απόρροια εκτίμησης κατά το πέρας της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, θα καθίστατο δυνατή, στην περίπτωση της πλήρους διάλυσης όπως και στην περίπτωση της μερικής διάλυσης, η διατήρηση των σιλό τα οποία, κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης χορήγησης ενίσχυσης, αποτελούσαν εγκαταστάσεις παραγωγής, με το σκεπτικό ότι, μετά την αναδιάρθρωση, δεν θα χρησιμοποιούνται πλέον ως εγκαταστάσεις παραγωγής ζάχαρης. Επομένως, η δυνατότητα διατήρησης μέρους των εγκαταστάσεων παραγωγής δεν θα αποτελούσε πλέον χαρακτηριστικό της μερικής διάλυση, αλλά θα χαρακτήριζε και την πλήρη διάλυση, παρά το γεγονός ότι, στην τελευταία αυτή περίπτωση, οι επιχειρηματίες λαμβάνουν ποσό ενίσχυσης αναδιάρθρωσης κατά 25 % υψηλότερο από εκείνο που χορηγείται σε περίπτωση μερικής διάλυσης, λαμβανομένων υπόψη των υψηλών δαπανών που συνεπάγεται η πλήρης διάλυση, όπως προκύπτει από το άρθρο 3, παράγραφος 5, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού 320/2006, και από την αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006.
69 Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, αν ένα σιλό συνιστά εγκατάσταση παραγωγής κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, το σιλό αυτό πρέπει να αναφέρεται στην αίτηση και να διαλυθεί σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης, ειδάλλως οι όροι για τη χορήγηση τέτοιας ενίσχυσης δεν πληρούνται.
70 Επομένως, αντιθέτως προς ό,τι υποστηρίζουν η Ουγγαρία, η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία, η Επιτροπή δεν υπέπεσε σε πλάνη θεωρώντας ότι πρέπει να εκτιμάται ο χαρακτηρισμός των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης.
71 Το ανωτέρω συμπέρασμα δεν κλονίζεται από τα επιχειρήματα που προβάλλει η Ουγγαρία, η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία.
72 Πρώτον, η Ουγγαρία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι το κριτήριο της Επιτροπής έρχεται σε αντίθεση με την οικονομία του καθεστώτος αναδιάρθρωσης του κλάδου της ζάχαρης. Ειδικότερα, κατά την άποψή της, καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την επίτευξη του σκοπού που είναι εγγενής στις ενισχύσεις αναδιάρθρωσης είναι να μην υφίστανται πλέον κατά το πέρας της διαδικασίας αναδιάρθρωσης εγκαταστάσεις παραγωγής που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή ζάχαρης.
73 Συναφώς, όπως προκύπτει από τις σκέψεις 56, 57 και 68 ανωτέρω, για να επιτευχθεί ο σκοπός της μείωσης της μη κερδοφόρου ικανότητας παραγωγής ζάχαρης στην Ένωση, τον οποίο επιδιώκει η επίμαχη ρύθμιση, ο νομοθέτης της Ένωσης προέβλεψε δύο διαφορετικά καθεστώτα αναδιάρθρωσης ανάλογα με το είδος της διάλυσης που πραγματοποιείται, βάσει του οποίου χορηγείται διαφορετικό ποσό ενίσχυσης αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, όπως προαναφέρθηκε στις σκέψεις 62 έως 64 ανωτέρω, η επιλογή μεταξύ της μερικής διάλυσης και της πλήρους διάλυσης συνεπάγεται ότι η επιχείρηση που ζητεί ενίσχυση αναδιάρθρωσης προσδιορίζει, ήδη κατά την υποβολή της αίτησης χορήγησης της ενίσχυσης, όλες τις εγκαταστάσεις παραγωγής που υπάρχουν στον συγκεκριμένο τόπο τις οποίες δεσμεύεται να διαλύσει πλήρως ή εν μέρει το αργότερο στο τέλος της διαδικασίας αναδιάρθρωσης.
74 Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, το κριτήριο της Επιτροπής εντάσσεται στη λογική του συστήματος που θεσπίστηκε από τον νομοθέτη της Ένωσης και δεν έρχεται σε αντίθεση με την οικονομία του καθεστώτος αναδιάρθρωσης του κλάδου της ζάχαρης.
75 Ως εκ τούτου, το επιχείρημα της Ουγγαρίας πρέπει να απορριφθεί.
76 Δεύτερον, η Γαλλική Δημοκρατία εκτιμά ότι η Επιτροπή δεν μπορεί να συναγάγει από την υποχρέωση που προβλέπει το άρθρο 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 320/2006, περί συμπερίληψης, στις αιτήσεις για τη χορήγηση ενίσχυσης, της δέσμευσης για διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής εντός της προθεσμίας που καθορίζει το κράτος μέλος, το συμπέρασμα ότι η ημερομηνία κατά την οποία πρέπει να εκτιμηθεί η χρήση των σιλό είναι εκείνη της υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης. Συγκεκριμένα, κατά την άποψή της, η διάταξη αυτή δεν αφορά τους όρους χορήγησης της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, αλλά αποκλειστικά το περιεχόμενο των αιτήσεων χορήγησης των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης και την ημερομηνία κατά την οποία πρέπει να κατατίθενται.
77 Από το γράμμα του άρθρου 9 του κανονισμού 968/2006 προκύπτει ρητώς ότι οι προϋποθέσεις που προβλέπει το άρθρο 4 του κανονισμού 320/2006 αφορούν την επιλεξιμότητα των αιτήσεων ενίσχυσης αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι οι εν λόγω προϋποθέσεις επιλεξιμότητας διαφέρουν από τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση που προβλέπονται, στο άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 320/2006, ήτοι, πρώτον, την αποποίηση ποσόστωσης για ένα ή περισσότερα εργοστάσια του δικαιούχου της ενίσχυσης και, δεύτερον, την πλήρη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής και το κλείσιμο των σχετικών εργοστασίων (βλ. σκέψη 57 ανωτέρω).
78 Ωστόσο, αν η αίτηση για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση δεν προσδιορίζει όλες τις εγκαταστάσεις παραγωγής που πρέπει να διαλυθούν σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης, δεν αμφισβητείται μόνο η επιλεξιμότητα της αίτησης, αλλά και το δικαίωμα της αιτούσας επιχείρησης να λάβει τέτοια ενίσχυση. Συγκεκριμένα, αν μια εγκατάσταση ή ένα κτίριο δεν αναφέρονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης ως εγκατάσταση παραγωγής, η διάλυση της εγκατάστασης δεν θα προβλέπεται από το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και, ως εκ τούτου, η κατά το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 320/2006 προϋπόθεση περί πλήρους διάλυσης δεν θα πληρούται.
79 Εν πάση περιπτώσει, η αποδοχή της επιχειρηματολογίας της Γαλλικής Δημοκρατίας θα σήμαινε ότι ο έλεγχος των αιτήσεων για τη χορήγηση ενισχύσεων αναδιάρθρωσης που ασκεί το κράτος μέλος αφορά μόνον την τήρηση των όρων επιλεξιμότητας των εν λόγω αιτήσεων, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει δεκτό, δεδομένου ότι, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 320/2006, η χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση αποφασίζεται από το κράτος μέλος μετά από αυτόν τον πρώτο έλεγχο. Συναφώς, το άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 320/2006 ορίζει ότι, πριν από τη χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, το κράτος μέλος οφείλει να διενεργήσει «διεξοδική επαλήθευση» του περιεχομένου της αίτησης ενίσχυσης και του σχεδίου αναδιάρθρωσης, καθώς και της συμφωνίας των μέτρων και δράσεων που περιγράφονται στο σχέδιο αναδιάρθρωσης προς το δίκαιο της Ένωσης και τη σχετική εθνική νομοθεσία. Επομένως, όταν εξετάζει αίτηση για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, το κράτος μέλος δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν απλό τυπικό έλεγχο που αφορά μόνο τη διαπίστωση της συνδρομής των στοιχείων που πρέπει να περιλαμβάνει, αφενός, η αίτηση για τη χορήγηση της ενίσχυσης και, αφετέρου, το σχέδιο αναδιάρθρωσης, αλλά πρέπει επίσης να επαληθεύει αν από τα στοιχεία αυτά δύναται να συναχθεί, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, ότι οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση πληρούνται και, ως εκ τούτου, ότι, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, δεν θα εξακολουθούν να βρίσκονται εγκαταστάσεις στον τόπο παραγωγής που υπέστη διάλυση.
80 Κατά τα λοιπά, από τον συνδυασμό των άρθρων 25 και 26 του κανονισμού 968/2006 προκύπτει ότι σκοπός των ελέγχων που πραγματοποιούνται μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναδιάρθρωσης κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 25 του κανονισμού αυτού είναι να διακριβωθεί η ορθή εφαρμογή του σχεδίου αναδιάρθρωσης και όχι η τήρηση των ουσιαστικών προϋποθέσεων για τη χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, καθόσον οι προϋποθέσεις αυτές έχουν επαληθευτεί σε προηγούμενο στάδιο, δηλαδή πριν από τη χορήγηση της ενίσχυσης.
81 Συνεπώς, το επιχείρημα της Γαλλικής Δημοκρατίας πρέπει να απορριφθεί.
82 Τρίτον, η Ουγγαρία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι το κριτήριο της Επιτροπής στερεί από το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006 την πρακτική του αποτελεσματικότητα, διότι εμποδίζει τη διατήρηση των σιλό που προορίζονται για την αποθήκευση της προς εγκιβωτισμό ζάχαρης, αν έχουν προηγουμένως χρησιμοποιηθεί από τον δικαιούχο της ενίσχυσης για την αποθήκευση της δικής του παραγωγής.
83 Αφενός, όπως επισημάνθηκε στις σκέψεις 59 και 60 ανωτέρω, από το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 320/2006 και με την αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006, προκύπτει ότι, σε περίπτωση πλήρους διάλυσης, μπορούν κατ’ εξαίρεση να διατηρούνται όλες οι εγκαταστάσεις, εκτός από εκείνες που είναι απαραίτητες για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης ή που συνδέονται άμεσα με την παραγωγή των προϊόντων αυτών, όπως για παράδειγμα οι εγκαταστάσεις συσκευασίας, υπό τον όρο ότι χρησιμοποιούνται και δεν πρόκειται να διαλυθούν και να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
84 Αφετέρου, επιβάλλεται η υπόμνηση ότι, στην απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο έκρινε ότι το σιλό που χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση ζάχαρης του λήπτη της ενίσχυσης συνιστά εγκατάσταση παραγωγής η οποία συνδέεται άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 968/2006 (απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψεις 26 και 31) και, επομένως, δεν συγκαταλέγεται στις άλλες εγκαταστάσεις, και δη στις εγκαταστάσεις συσκευασίας, του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006, η διατήρηση των οποίων μπορεί να επιτραπεί σε περίπτωση πλήρους διάλυσης, υπό τον όρο ότι χρησιμοποιούνται και δεν πρόκειται να διαλυθούν ή να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
85 Επομένως, σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η Ουγγαρία, το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006 δεν επιτρέπει τη διατήρηση σιλό που είχε χρησιμοποιηθεί για την αποθήκευση της παραγωγής του λήπτη της ενίσχυσης, καθώς η διατήρηση αυτή είναι δυνατή μόνο σε περίπτωση μερικής διάλυσης και υπό τον όρο ότι, μετά την αναδιάρθρωση, το επίμαχο σιλό δεν χρησιμοποιείται πλέον για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης.
86 Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, πρέπει να απορριφθεί το επιχείρημα της Ουγγαρίας, όπως και το επιχείρημα που ανέπτυξε απαντώντας στη γραπτή ερώτηση του Γενικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το οποίο η αιτιολογική σκέψη 4 του κανονισμού 968/2006 διακρίνει, μεταξύ των εγκαταστάσεων παραγωγής, μια υποομάδα εγκαταστάσεων «οι οποίες δεν αποτελούν μέρος της γραμμής παραγωγής», η οποία περιλαμβάνει τα σιλό αποθήκευσης της ζάχαρης, και της οποίας η διατήρηση επιτρέπεται ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για πλήρη ή μερική διάλυση.
87 Τέταρτον, η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία, διατείνεται κατ’ ουσίαν ότι το κριτήριο της Επιτροπής δεν προκύπτει από την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), και, κατά μείζονα λόγο, δεν απορρέει από το σκεπτικό του Δικαστηρίου στην απόφαση αυτή.
88 Καταρχάς επισημαίνεται ότι, στην απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο δεν έλαβε θέση ως προς το ζήτημα του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει να εκτιμάται αν τα σιλό συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής που υπόκεινται στην υποχρέωση διάλυσης. Συγκεκριμένα, στην υπόθεση αυτή, το Δικαστήριο απλώς απάντησε στα ερωτήματα που υπέβαλε το Consiglio di Stato (Συμβούλιο της Επικρατείας, Ιταλία), τα οποία αφορούσαν, αφενός, τα κριτήρια βάσει των οποίων αποφασίζεται αν τα σιλό συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής και, αφετέρου, το κύρος των άρθρων 3 και 4 του κανονισμού 320/2006 και του άρθρου 4 του κανονισμού 968/2006 υπό το πρίσμα των ανώτερης τυπικής ισχύος κανόνων και αρχών του πρωτογενούς δικαίου της Ένωσης.
89 Κατόπιν τούτων, το γεγονός ότι, στην απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο δεν επέλυσε το ζήτημα του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει να εκτιμάται η χρήση των σιλό δεν επηρεάζει τη νομιμότητα του κριτηρίου της Επιτροπής, υπενθυμίζεται δε συναφώς ότι το κριτήριο αυτό απορρέει εμμέσως, πλην όμως κατά λογική αναγκαιότητα, από τη συνδυασμένη ερμηνεία του άρθρου 3, παράγραφοι 1, 3, 4 και 5, του κανονισμού 320/2006, του άρθρου 4, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 320/2006, του άρθρου 5, παράγραφοι 2 και 3, του ίδιου κανονισμού, του άρθρου 4 του κανονισμού 968/2006 και του άρθρου 9, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού αυτού (βλ. σκέψεις 57 έως 68 ανωτέρω).
90 Ως εκ τούτου, το επιχείρημα της Ουγγαρίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας πρέπει να απορριφθεί.
91 Πέμπτον, η Ιταλική Δημοκρατία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι το κριτήριο της Επιτροπής αντιβαίνει στον σκοπό της προστασίας της απασχόλησης που επιδιώκει η επίμαχη ρύθμιση, καθόσον συνεπάγεται την καταστροφή των σιλό που, πριν από την υποβολή της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, νομίμως χρησιμοποιούνται και για τον εγκιβωτισμό και τη συσκευασία της επιτόπου παραγόμενης ζάχαρης και, ως εκ τούτου, την κατάργηση θέσεων εργασίας.
92 Συναφώς, πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετές διατάξεις των κανονισμών 320/2006 και 968/2006 αναδεικνύουν τη σημασία που αποδίδει ο νομοθέτης της Ένωσης στην κατάσταση της απασχόλησης στις περιοχές που θίγονται από την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης. Για παράδειγμα, από το άρθρο 3, παράγραφος 3, στοιχείο γʹ, και παράγραφος 4, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 320/2006 απορρέει ότι η πλήρης διάλυση και η μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής απαιτούν τη λήψη μέτρων για τη διευκόλυνση της ανακατανομής του εργατικού δυναμικού. Επιπλέον, σε περίπτωση μερικής διάλυσης, το άρθρο 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 968/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006, επιτρέπει τη διατήρηση των εγκαταστάσεων παραγωγής με σκοπό να αναδιατεθούν για την παραγωγή προϊόντων άλλων από εκείνα που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης (βλ. σκέψη 61 ανωτέρω), καθιστώντας με τον τρόπο αυτό δυνατή τη διατήρηση των θέσεων εργασίας στους παλαιούς τόπους παραγωγής ζάχαρης. Ομοίως, το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006, σε συνδυασμό με την αιτιολογική σκέψη 4 του ίδιου κανονισμού, επιτρέπει, σε περίπτωση πλήρους διάλυσης, τη διατήρηση των εγκαταστάσεων που δεν απαιτούνται για την παραγωγή ζάχαρης, ισογλυκόζης ή σιροπιού ινουλίνης ή που δεν συνδέονται άμεσα με την παραγωγή των προϊόντων αυτών, όπως, για παράδειγμα, τις εγκαταστάσεις συσκευασίας, οι οποίες χρησιμοποιούνται και δεν πρόκειται να διαλυθούν ή να απομακρυνθούν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος (βλ. σκέψη 60 ανωτέρω).
93 Πάντως, ο σκοπός της προστασίας της απασχόλησης και της δραστηριότητας των επιχειρήσεων που επηρεάζονται από την αναδιάρθρωση πρέπει να εκτιμάται από κοινού με τον κύριο σκοπό τον οποίο επιδιώκει η επίμαχη ρύθμιση, ήτοι τη μείωση της μη κερδοφόρου ικανότητας παραγωγής ζάχαρης στην Ένωση, σύμφωνα με τις αιτιολογικές σκέψεις 1 και 5 του κανονισμού 320/2006 (βλ. σκέψη 54 ανωτέρω).
94 Επιπλέον, οι θεωρήσεις κοινωνικής φύσης που επικαλέστηκε η Ιταλική Δημοκρατία δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης που προτείνει, η οποία αντιβαίνει στη βασική διάκριση την οποία θέλησε να καθιερώσει ο νομοθέτης της Ένωσης μεταξύ της μερικής και της πλήρους διάλυσης (βλ. σκέψεις 56, 57 και 68 ανωτέρω) και, ως εκ τούτου, αντίκειται προς τη ρύθμιση αυτή.
95 Συνεπώς, το επιχείρημα της Ιταλικής Δημοκρατίας πρέπει να απορριφθεί.
96 Έκτον, η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία, προβάλλει ότι το κριτήριο της Επιτροπής δεν λαμβάνει υπόψη την εποχικότητα της παραγωγής ζάχαρης και θέτει υπό αμφισβήτηση τη δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής των εξαιρέσεων που καθόρισε το Δικαστήριο. Συναφώς, υπενθυμίζει ότι οι αιτήσεις για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης υποβάλλονταν στο κράτος μέλος το αργότερο μέχρι τις 31 Ιανουαρίου που προηγείται της περιόδου εμπορίας κατά τη διάρκεια της οποίας έπρεπε να γίνει η αποποίηση της ποσόστωσης, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 1, του κανονισμού 320/2006. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ημερομηνία αυτή εντασσόταν στον εποχικό κύκλο της παραγωγής ζάχαρης, είναι πολύ πιθανό τα σιλό να συνέχιζαν να χρησιμοποιούνται κατά τον χρόνο αυτό για την παραγωγή ζάχαρης βάσει ποσόστωσης του αιτούντος την ενίσχυση αναδιάρθρωσης, λαμβανομένων υπόψη των χαρακτηριστικών τους λειτουργίας και χρήσης. Επομένως, η Ουγγαρία υποστηρίζει ότι οι επιχειρήσεις, προκειμένου να λάβουν ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση διατηρώντας παράλληλα τα σιλό ώστε να τα χρησιμοποιήσουν στο μέλλον για την αποθήκευση ζάχαρης που παράγεται αλλού, θα πρέπει να αποθηκεύουν στα σιλό τη ζάχαρη που παράγεται αλλού ήδη από την περίοδο εμπορίας που προηγείται της αποποίησης της ποσόστωσης, δηλαδή θα πρέπει να θέτουν εκτός λειτουργίας τα σιλό, ενδεχομένως παύοντας την παραγωγή της δικής τους ζάχαρης πριν ακόμη αποποιηθούν την ποσόστωση παραγωγής. Η Γαλλική Δημοκρατία προσθέτει, συναφώς, ότι σπάνια μια επιχείρηση διαθέτει, στον ίδιο χώρο, εγκατάσταση παραγωγής ζάχαρης βάσει της δικής της ποσόστωσης και σιλό για την αποθήκευση, τη συσκευασία ή τον εγκιβωτισμό ζάχαρης που παράγεται βάσει ποσόστωσης από άλλους παραγωγούς.
97 Αφενός, το γεγονός ότι είναι δύσκολη η πλήρωση των προϋποθέσεων που τάσσουν οι εξαιρέσεις που καθόρισε το Δικαστήριο κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατή η πλήρωση των προϋποθέσεων αυτών. Εξάλλου, η Επιτροπή προσκόμισε την απόφαση αριθ. 2966, της 15ης Ιουνίου 2015, του Consiglio di Stato (Συμβουλίου της Επικρατείας, Ιταλία), από την οποία προκύπτει ότι, από τα τρία υφιστάμενα σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της οικείας αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, ένα σιλό χρησίμευε για την αποθήκευση ζάχαρης παραγόμενης στον τόπο παραγωγής της δικαιούχου της ενίσχυσης επιχείρησης, ενώ τα άλλα δύο σιλό χρησίμευαν για την αποθήκευση και τον εγκιβωτισμό ζάχαρης παραγόμενης από άλλους παραγωγούς.
98 Αφετέρου, όπως ορθώς υποστηρίζει η Επιτροπή, η διατήρηση των σιλό που δεν συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής αποτελεί εξαίρεση από τον κανόνα, υπομνησθείσα από το Δικαστήριο στη σκέψη 30 της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), κατά την οποία το οικείο βιομηχανικό συγκρότημα πρέπει, προκειμένου να λάβει την ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, να τεθεί εκτός λειτουργίας στο σύνολό του. Επομένως, το γεγονός ότι η εκτίμηση της χρήσης των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης σπάνια έχει ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του χαρακτηρισμού τους ως εγκαταστάσεις παραγωγής αποτελεί απλώς συνέπεια του ότι η δυνατότητα μη διάλυσης ή ακόμη και συνέχισης της χρήσης στο μέλλον άλλων εγκαταστάσεων, εκτός από τις εγκαταστάσεις παραγωγής, και της παράλληλης διατήρησης του δικαιώματος λήψης της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, συνιστά εξαίρεση από τον κανόνα που υπενθύμισε το Δικαστήριο, η οποία πρέπει να ερμηνεύεται στενά (βλ., συναφώς, απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ., C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737, σκέψη 30).
99 Επομένως, πρέπει να απορριφθούν τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας.
100 Έβδομον, η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από την Ιταλική Δημοκρατία, προβάλλει ότι το επιχείρημα της Επιτροπής σύμφωνα με το οποίο είναι απρόσφορο να λαμβάνεται υπόψη η χρήση των σιλό κατά το πέρας της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, διότι, εξ ορισμού, κατά την ημερομηνία αυτή θα έχει ολοκληρωθεί η αναδιάρθρωση, και, ως εκ τούτου, δεν θα υπάρχει πλέον παραγωγή ζάχαρης βάσει της αποποιηθείσας ποσόστωσης, στερείται λογικής: συγκεκριμένα, το επιχείρημα αυτό προϋποθέτει κατ’ ουσίαν την επίτευξη του σκοπού της αναδιάρθρωσης πριν ακόμη ξεκινήσει η αναδιάρθρωση.
101 Όπως επεξηγείται στις σκέψεις 57 έως 68 ανωτέρω, η επαλήθευση της χρήσης των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης αποβλέπει στο να προσδιοριστεί αν αυτά συνιστούν εγκαταστάσεις που συνδέονται με την παραγωγή που πρέπει υποχρεωτικά να διαλυθούν για τους σκοπούς της χορήγησης ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση ή εγκαταστάσεις που δεν συνδέονται με την παραγωγή ζάχαρης ως προς τις οποίες ο δικαιούχος της ενίσχυσης μπορεί να επιλέξει μεταξύ της διατήρησης και της διάλυσης. Αντιθέτως προς όσα διατείνεται η Ουγγαρία, η επαλήθευση της χρήσης των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης ουδόλως προϋποθέτει ότι ο σκοπός της αναδιάρθρωσης έχει ήδη επιτευχθεί και ότι τα σιλό έχουν ήδη διαλυθεί κατά την ημερομηνία αυτή. Εξάλλου, κατά το άρθρο 6 του κανονισμού 968/2006, η προθεσμία για τη διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής έληγε το αργότερο στις 31 Μαρτίου 2012. Ως εκ τούτου, αν ένα σιλό συνιστούσε εγκατάσταση παραγωγής ζάχαρης κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης, δεν απαιτείτο άμεσα η πραγματική διάλυσή του, αλλά μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε μεταγενέστερη ημερομηνία, και το αργότερο μέχρι τις 31 Μαρτίου 2012.
102 Εν πάση περιπτώσει, από τις σκέψεις 57 έως 60 ανωτέρω προκύπτει ότι, στο τέλος της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, δεν μπορεί να διατηρούνται σε βιομηχανική εγκατάσταση που έχει υποστεί πλήρη διάλυση, εγκαταστάσεις παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των σιλό που είχαν διατεθεί για την αποθήκευση ζάχαρης παραχθείσας από τον δικαιούχο της ενίσχυσης, εκτός αν το σχέδιο αναδιάρθρωσης δεν έχει εκτελεστεί σωστά, οπότε αναζητείται η ενίσχυση από τον δικαιούχο σύμφωνα με το άρθρο 26 του κανονισμού 968/2006, και του επιβάλλονται οι κυρώσεις που προβλέπει το άρθρο 27 του εν λόγω κανονισμού.
103 Ως εκ τούτου, το επιχείρημα της Ουγγαρίας πρέπει να απορριφθεί.
104 Λαμβανομένων υπόψη των εκτεθέντων στις σκέψεις 101 και 102 ανωτέρω, πρέπει επίσης να απορριφθεί το επιχείρημα της Γαλλικής Δημοκρατίας σύμφωνα με το οποίο δεν είναι βέβαιο ούτε ότι, στο τέλος της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, τα διατηρούμενα σιλό εμπίπτουν κατ’ ανάγκη στο πεδίο εφαρμογής των εξαιρέσεων που καθόρισε το Δικαστήριο.
105 Όγδοον, η Ουγγαρία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι το κριτήριο της Επιτροπής δεν συμβαδίζει με το περιθώριο ελιγμών που διαθέτουν οι επιχειρήσεις ζάχαρης κατά την κατάρτιση και την εφαρμογή των σχεδίων αναδιάρθρωσης, σύμφωνα με την εφαρμοστέα ρύθμιση και, ιδίως, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού 968/2006. Η Γαλλική Δημοκρατία υποστηρίζει ότι από τη δυνατότητα τροποποίησης του σχεδίου αναδιάρθρωσης που προβλέπεται στο άρθρο 11 του κανονισμού 968/2006 απορρέει ότι η συγκεκριμένη χρήση των διατηρούμενων σιλό ενδέχεται να εξελιχθεί κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διάλυσης. Επομένως, κατά την άποψή της, ο εξελισσόμενος χαρακτήρας της διαδικασίας διάλυσης αντιτίθεται στην εκτίμηση της χρήσης των σιλό κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης χορήγησης της ενίσχυσης.
106 Αφενός, το περιθώριο ελιγμών που διαθέτουν οι δικαιούχοι της ενίσχυσης κατά την κατάρτιση του σχεδίου αναδιάρθρωσης και η δυνατότητα τροποποίησης του σχεδίου αυτού σύμφωνα με το άρθρο 11 του κανονισμού 968/2006 δεν μπορούν να θίξουν τις διατάξεις του κανονισμού 320/2006 και του κανονισμού 968/2006 και, ειδικότερα, την ουσιαστική υποχρέωση διάλυσης των εγκαταστάσεων παραγωγής που ορίζει το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού 320/2006, η οποία, στην περίπτωση της πλήρους διάλυσης, συνεπάγεται την καταστροφή όλων των υφιστάμενων κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης εγκαταστάσεων παραγωγής.
107 Αφετέρου, τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν λαμβάνουν υπόψη τη διάκριση μεταξύ της πλήρους και της μερικής διάλυσης, η οποία είναι ωστόσο εγγενές στοιχείο της επίμαχης ρύθμισης (βλ. σκέψεις 56, 57 και 68 ανωτέρω). Δυνατότητα διατήρησης των εγκαταστάσεων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των σιλό, υπάρχει μόνο στην περίπτωση της μερικής διάλυσης και συνεπάγεται ποσό ενίσχυσης χαμηλότερο από εκείνο που χορηγείται στην περίπτωση της διάλυσης όλων των εγκαταστάσεων παραγωγής.
108 Επομένως, πρέπει να απορριφθούν τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας.
109 Ένατον, η Γαλλική Δημοκρατία υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι από τη χρήση της οριστικής μέλλοντα στη γαλλική απόδοση της έκφρασης «τις εγκαταστάσεις παραγωγής που δεν θα χρησιμοποιηθούν», στο άρθρο 3, παράγραφος 4, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006, απορρέει ότι η προϋπόθεση περί της χρήσης των εγκαταστάσεων που διατηρούνται στον τόπο παραγωγής δεν μπορεί να εκτιμηθεί κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης.
110 Πρέπει να υπομνησθεί ότι, κατά το άρθρο 3, παράγραφος 4, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006, σε περίπτωση μερικής διάλυσης, επιτρέπεται η διατήρηση μέρους των εγκαταστάσεων παραγωγής και η διάλυση εκείνων που, εξ ορισμού, δεν θα χρησιμοποιηθούν πλέον από τον δικαιούχο της ενίσχυσης κατά τη λήξη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, το άρθρο 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 968/2006 διευκρινίζει, συναφώς, ότι πρέπει να διαλυθούν όλες οι εγκαταστάσεις που «[…] δεν προορίζονται να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς παραγωγής ή για άλλες χρήσεις στον χώρο του εργοστασίου σύμφωνα με το σχέδιο αναδιάρθρωσης».
111 Προκύπτει, επομένως, από τη συνδυασμένη ανάγνωση των διατάξεων που μνημονεύθηκαν στη σκέψη 110 ανωτέρω ότι ο δικαιούχος της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για μερική διάλυση πρέπει να γνωρίζει, ήδη κατά την υποβολή της αίτησης για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης, ποιες είναι οι εγκαταστάσεις παραγωγής που δεν προτίθεται πλέον να χρησιμοποιήσει μετά την αναδιάρθρωση και να τις περιλάβει στο σχέδιο αναδιάρθρωσης.
112 Στο πλαίσιο αυτό, η χρήση της οριστικής μέλλοντα στο γαλλικό κείμενο του άρθρου 3, παράγραφος 4, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006 δεν συνιστά εμπόδιο για την εφαρμογή του κριτηρίου της Επιτροπής.
113 Ως εκ τούτου, το επιχείρημα της Γαλλικής Δημοκρατίας πρέπει να απορριφθεί.
114 Τέλος, δέκατον, η Ουγγαρία υποστηρίζει ότι η απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), καταλείπει περιθώριο αβεβαιότητας ως προς τη δυνατότητα αποθήκευσης, σε σιλό, ζάχαρης παραγόμενης από τον δικαιούχο της ενίσχυσης βάσει ποσόστωσης η οποία διαφέρει από την αποποιηθείσα, χωρίς τούτο να συνεπάγεται χαρακτηρισμό του σιλό ως εγκατάστασης παραγωγής. Συναφώς, υποστηρίζει, κατ’ ουσίαν, ότι τα συμπεράσματα του Δικαστηρίου στις σκέψεις 32 και 40 της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), δεν έχουν συνοχή μεταξύ τους, εκτός αν θεωρηθεί ότι τα διατηρούμενα σιλό μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης, για παράδειγμα, εφόσον διατίθενται για την αποθήκευση ζάχαρης που παράγει ο δικαιούχος της ενίσχυσης σε άλλο τόπο παραγωγής και υπό άλλη ποσόστωση.
115 Αφενός, τα συμπεράσματα του Δικαστηρίου στις σκέψεις 32 και 40 της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), έχουν απόλυτη συνοχή. Πράγματι, στη σκέψη 32 της απόφασης αυτής, το Δικαστήριο εξετάζει την περίπτωση κατά την οποία τα σιλό δεν συνιστούν εγκαταστάσεις παραγωγής, εφόσον διατίθενται μόνο για την αποθήκευση ζάχαρης που έχει παραχθεί βάσει ποσόστωσης από άλλους παραγωγούς ή έχει πωληθεί από αυτούς. Αντιθέτως, στη σκέψη 40 της απόφασης αυτής, το Δικαστήριο εξετάζει την περίπτωση κατά την οποία τα σιλό, που συνιστούν εγκατάσταση παραγωγής κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης για τη χορήγηση της ενίσχυσης, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση της ζάχαρης που παράγει ο δικαιούχος σε άλλους τόπους παραγωγής βάσει άλλης ποσόστωσης. Συναφώς, το Δικαστήριο επισήμανε ότι ο παραγωγός δεν είχε «κανονικά δικαίωμα να λάβει ενίσχυση αναδιάρθρωσης» διότι το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 320/2006 απαγορεύει τη χρησιμοποίηση, σε περίπτωση μερικής διάλυσης, όσων εγκαταστάσεων παραγωγής δεν έχουν διαλυθεί για την παραγωγή προϊόντων που υπάγονται στην ΚΟΑ ζάχαρης.
116 Αφετέρου, το ζήτημα αν ο όρος «εγκαταστάσεις παραγωγής» καλύπτει τα σιλό που διατίθενται για την αποθήκευση ζάχαρης που παράγει ο δικαιούχος σε άλλους τόπους παραγωγής βάσει άλλης ποσόστωσης παραγωγής δεν ασκεί επιρροή για τον καθορισμό του χρονικού σημείου κατά το οποίο πρέπει να εκτιμάται η χρήση των σιλό.
117 Ως εκ τούτου, το επιχείρημα της Ουγγαρίας πρέπει να απορριφθεί.
118 Στον βαθμό που κανένα από τα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν η Ουγγαρία, η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία δεν είναι βάσιμο, πρέπει να απορριφθεί ο πρώτος λόγος ακύρωσης.
Επί του δευτέρου λόγου ακύρωσης, ο οποίος αφορά παράβαση των κατευθυντηρίων γραμμών που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97 και παραβίαση της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας
119 Ο δεύτερος λόγος ακύρωσης που προβάλλει η Ουγγαρία διακρίνεται, κατ’ ουσίαν, σε δύο σκέλη, τα οποία αφορούν, το πρώτο, παραβίαση των κατευθυντηρίων γραμμών που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97 και, το δεύτερο, παραβίαση της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας.
120 Προκαταρκτικώς, πρέπει να διευκρινιστεί ότι, στο πλαίσιο του πρώτου σκέλους του δευτέρου λόγου ακύρωσης, η Ουγγαρία υποστηρίζει κατ’ ουσίαν ότι, λαμβανομένων υπόψη των δυσχερειών κατά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης, η Επιτροπή όφειλε να απόσχει από την επιβολή δημοσιονομικής διόρθωσης ή όφειλε να εφαρμόσει χαμηλότερο διορθωτικό συντελεστή σύμφωνα με το έγγραφο VI/5330/97. Αντιθέτως, στο πλαίσιο του δευτέρου σκέλους, προσάπτει στην Επιτροπή ότι δεν της γνωστοποίησε, κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του καθεστώτος αναδιάρθρωσης του κλάδου ζάχαρης, την ερμηνεία της όσον αφορά την επίμαχη ρύθμιση, ιδίως όσον αφορά την υποχρέωση διάλυσης των σιλό για τη λήψη ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, παραβιάζοντας με τον τρόπο αυτό την αρχή της καλόπιστης συνεργασίας.
Επί του πρώτου σκέλους, το οποίο αφορά παραβίαση των κατευθυντηρίων γραμμών που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97
121 Η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία, προσάπτει στην Επιτροπή ότι παραβίασε τις κατευθυντήριες γραμμές που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97, με το σκεπτικό, κατ’ ουσίαν, ότι, λαμβανομένων υπόψη, αφενός, των δυσχερειών κατά την ερμηνεία των κανονισμών 320/2006 και 968/2006 ως προς το ζήτημα της μεταχείρισης των σιλό σε περίπτωση πλήρους διάλυσης του τόπου παραγωγής καθώς και της απόφασης της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), και, αφετέρου, της απουσίας έγκαιρης ενημέρωσης εκ μέρους της Επιτροπής όσον αφορά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης, η Επιτροπή όφειλε να μειώσει το ποσό της δημοσιονομικής διόρθωσης για την αναδιάρθρωση του κλάδου της ζάχαρης, ή ακόμη και να μην εφαρμόσει δημοσιονομική διόρθωση σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97.
122 Η Επιτροπή αντικρούει τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας.
123 Σύμφωνα με το παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97, με τίτλο «Οικονομικές συνέπειες στο πλαίσιο της εκκαθάρισης λογαριασμών [ΕΓΤΠΕ, τμήμα Εγγυήσεων] σχετικά με ελλείψεις στους ελέγχους που διεξάγονται από τα κράτη μέλη», εφαρμόζονται δημοσιονομικές διορθώσεις όταν η Επιτροπή διαπιστώνει ότι τα κράτη μέλη δεν διενήργησαν τους ελέγχους που απαιτούνται ειδικώς από τους εφαρμοστέους κανονισμούς ή, εν πάση περιπτώσει, τους ελέγχους που είναι απαραίτητοι για τη διασφάλιση της νομιμότητας των δαπανών που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του τμήματος Εγγυήσεων του ΕΓΤΠΕ.
124 Το δεύτερο εδάφιο του παραρτήματος 2 του εγγράφου VI/5330/97, με τίτλο «Οριακές περιπτώσεις» (στο εξής: οριακή περίπτωση προβλεπόμενη στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97), έχει ως εξής:
«Όταν οι ελλείψεις έχουν προκύψει από δυσκολίες στην ερμηνεία των κοινοτικών κειμένων, πλην των περιπτώσεων που εύλογα αναμένεται να επιλύσει το κράτος μέλος τις δυσκολίες αυτές με την Επιτροπή, και οι εθνικές αρχές έχουν λάβει αποτελεσματικά μέτρα για τη θεραπεία των ελλείψεων το συντομότερο αφότου διαπιστώθηκαν, οι παράγοντες αυτοί μπορούν να ληφθούν υπόψη ως παράγοντες μετριασμού και να προταθεί η εφαρμογή χαμηλότερου ή και κανενός ποσοστού διόρθωσης.»
125 Προκαταρκτικώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι, με τη θέσπιση κανόνων διοικητικής συμπεριφοράς που σκοπούν να παραγάγουν εξωτερικά αποτελέσματα, όπως είναι οι κατευθυντήριες γραμμές που καθορίζονται στο έγγραφο VI/5330/97, και αναγγέλλοντας με τη δημοσίευσή τους ή με την κοινοποίησή τους στα κράτη μέλη, όπως εν προκειμένω, ότι θα τους εφαρμόζει στο εξής στις περιπτώσεις που αυτοί οι κανόνες αφορούν, το οικείο θεσμικό όργανο, εν προκειμένω, στην υπό κρίση υπόθεση, η Επιτροπή, αυτοπεριορίζεται στην άσκηση της εξουσίας εκτίμησης και δεν μπορεί να αποκλίνει από τους κανόνες αυτούς, άλλως θα του επιβληθούν, ενδεχομένως, κυρώσεις λόγω παραβίασης γενικών αρχών του δικαίου, όπως της αρχής της ίσης μεταχείρισης, της αρχής της ασφάλειας δικαίου ή της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης. Δεν μπορεί συνεπώς να αποκλεισθεί ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και αναλόγως του περιεχομένου τους, οι εν λόγω κανόνες συμπεριφοράς, οι οποίοι έχουν γενική ισχύ, μπορούν να παραγάγουν έννομα αποτελέσματα και, ιδίως, ότι η διοίκηση δεν μπορεί να αποκλίνει από αυτούς σε συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς να προσδιορίζει τους σχετικούς λόγους οι οποίοι πρέπει να είναι συμβατοί με τις γενικές αρχές του δικαίου, όπως η αρχή της ίσης μεταχείρισης ή η προστασία της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, υπό την προϋπόθεση ότι η προσέγγιση αυτή δεν αντιβαίνει σε άλλους υπέρτερους κανόνες δικαίου της Ένωσης [βλ., συναφώς, αποφάσεις της 9ης Σεπτεμβρίου 2011, Ελλάδα κατά Επιτροπής, T‑344/05, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2011:440, σκέψη 192, της 16ης Σεπτεμβρίου 2013, Ισπανία κατά Επιτροπής, T‑3/07, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2013:473, σκέψη 84 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και της 10ης Ιουλίου 2014, Ελλάδα κατά Επιτροπής, T‑376/12, EU:T:2014:623, σκέψη 106 (μη δημοσιευθείσα)].
126 Εξάλλου, πρέπει να παρατηρηθεί ότι, όπως τόνισε και η Επιτροπή, η οριακή περίπτωση που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97 αποτελεί παράγοντα στάθμισης βάσει του οποίου δεν γεννάται αυτομάτως δικαίωμα εφαρμογής της. Πράγματι, όπως προκύπτει από το γράμμα του εγγράφου VI/5330/97 που τον προβλέπει, η εφαρμογή του προϋποθέτει, αφενός, ότι οι ελλείψεις που διαπίστωσε η Επιτροπή, κατά τη διαδικασία της εκκαθάρισης, προκύπτουν από δυσχέρειες κατά την ερμηνεία της νομοθεσίας της Ένωσης και, αφετέρου, ότι οι εθνικές αρχές έχουν προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες για να διορθώσουν τις ελλείψεις μόλις τις εντόπισε η Επιτροπή.
127 Όσον αφορά την πρώτη προϋπόθεση εφαρμογής της οριακής περίπτωσης που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97, καταρχάς, επισημαίνεται ότι το επιχείρημα της Γαλλικής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο εννέα κράτη μέλη αντιμετώπισαν δυσχέρειες όσον αφορά την ερμηνεία της έννοιας «εγκαταστάσεις παραγωγής» και το ζήτημα της διατήρησης των σιλό αποθήκευσης στο πλαίσιο της πλήρους διάλυσης τόπου παραγωγής ζάχαρης δεν αμφισβητείται από την Επιτροπή. Ακολούθως, στην έκθεσή του της 25ης Απριλίου 2013, το όργανο συμβιβασμού αναγνώρισε ρητώς την ύπαρξη δυσχερειών κατά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης, τις οποίες έπρεπε να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τα κράτη μέλη αλλά και οι υπηρεσίες της Επιτροπής (βλ. σκέψη 27 ανωτέρω). Τέλος, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι, στην απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2013, SFIR κ.λπ. (C‑187/12 έως C‑189/12, EU:C:2013:737), το Δικαστήριο αποφάνθηκε αποκλειστικά επί του ζητήματος των προϋποθέσεων υπό τις οποίες δεν χαρακτηρίζονται τα σιλό ως εγκαταστάσεις παραγωγής που υπόκεινται στην υποχρέωση διάλυσης, πλην όμως δεν έταμε το ζήτημα του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει να εκτιμάται αν η χρήση των σιλό ούτε το ζήτημα αν η υποχρέωση διάλυσης συνεπάγεται κατ’ ανάγκην την καταστροφή των εγκαταστάσεων παραγωγής.
128 Λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων που υπομνήσθηκαν στη σκέψη 127 ανωτέρω, και αντιθέτως προς όσα προβάλλει η Επιτροπή, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι η επίμαχη ρύθμιση δημιουργούσε ερμηνευτικές δυσχέρειες όσον αφορά τη διατήρηση των σιλό σε περίπτωση πλήρους διάλυσης.
129 Η διαπίστωση αυτή δεν κλονίζεται από το επιχείρημα της Επιτροπής κατά το οποίο παρέσχε πάντοτε απολύτως συνεκτικά στοιχεία σχετικά με την υποχρέωση διάλυσης των σιλό στα κράτη μέλη που είχαν θέσει το ζήτημα. Συγκεκριμένα, το επιχείρημα της Επιτροπής δεν είναι απλώς ατεκμηρίωτο, αλλά, εν πάση περιπτώσει, ενέχει πραγματικό σφάλμα, διότι, στο υπόμνημα ανταπαντήσεως, η Επιτροπή αναγνώρισε ότι ουδέποτε απάντησε στο έγγραφο που της είχαν απευθύνει οι ουγγρικές αρχές τον Νοέμβριο 2006, το οποίο είχε παραλάβει στις 15 Δεκεμβρίου 2006 και με το οποίο οι αρχές αυτές ζητούσαν διευκρινίσεις ακριβώς όσον αφορά το ζήτημα της διατήρησης των σιλό σε περίπτωση πλήρους διάλυσης.
130 Εν προκειμένω, πληρούται η πρώτη προϋπόθεση για την εφαρμογή της οριακής περίπτωσης που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97.
131 Όσον αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση εφαρμογής της οριακής περίπτωσης που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97, σύμφωνα με την οποία το κράτος μέλος πρέπει να έχει λάβει μέτρα για να θεραπεύσει ελλείψεις μόλις αυτές διαπιστωθούν, η Ουγγαρία υποστηρίζει κατ’ ουσίαν, με τα υπομνήματά της, ότι, ελλείψει βεβαιότητας ως προς την ορθή ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης, δεν ήταν δυνατό να αναμένεται από αυτή να λάβει εκ προοιμίου διορθωτικά μέτρα.
132 Απαντώντας σε ερώτηση που έθεσε το Γενικό Δικαστήριο κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση, η Ουγγαρία επιβεβαίωσε ότι δεν έλαβε μέτρα για να διορθώσει τις ελλείψεις που διαπιστώθηκαν από την Επιτροπή με την πρώτη ανακοίνωση της 20ής Ιουλίου 2010.
133 Για την πλήρωση της δεύτερης προϋπόθεσης εφαρμογής της οριακής περίπτωσης που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97, η Ουγγαρία δεν έπρεπε κατ’ ανάγκη να προβεί στην καταστροφή των επίμαχων σιλό, αλλά θα μπορούσε να συνεργαστεί με την Επιτροπή, λαμβάνοντας έναντι των δικαιούχων των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης μέτρα ικανά να διορθώσουν τις ελλείψεις ή, τουλάχιστον, να αποτρέψουν την επιδείνωση της προκαλούμενης στο Ταμείο ζημίας εξαιτίας αυτών των ελλείψεων, ιδίως αρνούμενη να αποδεσμεύσει τις εγγυήσεις που είχαν συστήσει οι δικαιούχοι των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης σύμφωνα με το άρθρο 16 του κανονισμού 968/2006, πράγμα το οποίο δεν έπραξε.
134 Καθόσον η δεύτερη προϋπόθεση για την εφαρμογή της οριακής περίπτωσης που προβλέπεται στο παράρτημα 2 του εγγράφου VI/5330/97 δεν πληρούται, η Επιτροπή δεν ήταν υποχρεωμένη, σε αντίθεση με τα όσα προβάλλει η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία, να απόσχει από κάθε δημοσιονομική διόρθωση ή να μειώσει το ποσό της.
135 Επομένως, το πρώτο σκέλος του δευτέρου λόγου ακύρωσης πρέπει να απορριφθεί.
Επί του δεύτερου σκέλους, το οποίο αφορά παραβίασης της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας
136 Η Ουγγαρία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλική Δημοκρατία, προβάλλει ότι, λαμβανομένων υπόψη των δυσχερειών κατά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης, η Επιτροπή όφειλε, κατ’ εφαρμογήν της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας, να γνωστοποιήσει με σαφήνεια τη θέση της σε όλα τα κράτη μέλη, ιδίως απαντώντας στα ζητήματα που εγείρονται κατά το αρχικό στάδιο του καθεστώτος αναδιάρθρωσης, και να επιστήσει την προσοχή τους στην ύπαρξη πιθανού κινδύνου να μην συνάδει η διατήρηση των σιλό με την υποχρέωση πλήρους διάλυσης, πράγμα που ωστόσο δεν έπραξε. Επιπλέον, η Ουγγαρία προσάπτει στην Επιτροπή ότι ουδέποτε απάντησε στο έγγραφο το οποίο της είχε απευθύνει τον Νοέμβριο 2006 προκειμένου να πληροφορηθεί αν η υποχρέωση διάλυσης αφορούσε τα σιλό.
137 Η Επιτροπή αντικρούει τα επιχειρήματα της Ουγγαρίας. Συναφώς, πρώτον, επισημαίνει ότι η πλειονότητα των κρατών μελών δεν είχε αντιμετωπίσει προβλήματα κατά την ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης και ότι εκείνα που είχαν αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα και που της είχαν ζητήσει διευκρινίσεις επ’ αυτών είχαν λάβει σαφή και συνεκτική απάντηση εκ μέρους της. Δεύτερον, όσον αφορά το έγγραφο που της απηύθυνε η Ουγγαρία τον Νοέμβριο 2006, υποστηρίζει ότι η αρμόδια διοικητική μονάδα δεν παρέλαβε το έγγραφο αυτό και ότι, ακόμη και αν η μη απάντηση σε παραληφθέν έγγραφο συνιστά «αδικαιολόγητη παράλειψη» εκ μέρους της, η Ουγγαρία όφειλε να επιδείξει επιμέλεια, διατυπώνοντας εκ νέου τις αμφιβολίες της στην Επιτροπή.
138 Κατά το άρθρο 4, παράγραφος 3, ΣΕΕ, σύμφωνα με την αρχή της καλόπιστης συνεργασίας, η Ένωση και τα κράτη μέλη εκπληρώνουν τα εκ των Συνθηκών καθήκοντα βάσει αμοιβαίου σεβασμού και αμοιβαίας συνεργασίας.
139 Η αρχή της καλόπιστης συνεργασίας είναι εκ φύσεως αμοιβαία. Συγκεκριμένα, υποχρεώνει τα κράτη μέλη να λαμβάνουν κάθε μέτρο κατάλληλο να εξασφαλίζει την εφαρμογή και την αποτελεσματικότητα του δικαίου της Ένωσης και επιβάλλει στα θεσμικά όργανα της Ένωσης αμοιβαία καθήκοντα καλόπιστης συνεργασίας με τα κράτη μέλη (αποφάσεις της 16ης Οκτωβρίου 2003, Ιρλανδία κατά Επιτροπής, C‑339/00, EU:C:2003:545, σκέψεις 71 και 72, και της 6ης Νοεμβρίου 2014, Ελλάδα κατά Επιτροπής, T‑632/11, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2014:934, σκέψη 34).
140 Πρώτον, όπως προκύπτει από τη νομολογία που υπομνήσθηκε στη σκέψη 139 ανωτέρω, δυνάμει της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας, εναπέκειτο στα κράτη μέλη να μεριμνήσουν ώστε να αρθεί κάθε αβεβαιότητα όσον αφορά την ορθή εφαρμογή της επίμαχης ρύθμισης, ενδεχομένως, ζητώντας από την Επιτροπή διευκρινίσεις σχετικά με τη δυνατότητα χορήγησης ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση σε επιχειρήσεις που σκόπευαν να διατηρήσουν τα σιλό.
141 Εξάλλου, η Επιτροπή επισήμανε, χωρίς να αντικρουσθεί από την Ουγγαρία, ότι, από τα 23 κράτη μέλη που είχαν συμμετάσχει στο καθεστώς αναδιάρθρωσης, μόνο έξι κράτη μέλη, όπως η Ουγγαρία, της είχαν θέσει ερωτήματα σχετικά με τα σιλό. Επομένως, η Επιτροπή μπορούσε ευλόγως να θεωρήσει ότι η μεγάλη πλειονότητα των κρατών μελών είχε κατανοήσει ότι η επίμαχη ρύθμιση επέβαλλε την καταστροφή των σιλό ως προϋπόθεση για τη χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση και, κατά συνέπεια, ότι δεν ήταν απαραίτητο να κοινοποιήσει τη δική της ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης σε όλα τα κράτη μέλη.
142 Επομένως, αντιθέτως προς όσα υποστηρίζουν η Ουγγαρία και η Γαλλική Δημοκρατία, δεν μπορούσε να απαιτηθεί από την Επιτροπή, σύμφωνα με την αρχή της καλόπιστης συνεργασίας, να γνωστοποιήσει τη θέση της σχετικά με την υποχρέωση διάλυσης των σιλό σε όλα τα κράτη μέλη.
143 Δεύτερον, είναι μεν ατυχές το ότι η Επιτροπή δεν απάντησε στο έγγραφο της Ουγγαρίας του Νοεμβρίου 2006, πλην όμως η έλλειψη αντίδρασης, την οποία η ίδια η Επιτροπή χαρακτηρίζει ως «αδικαιολόγητη παράλειψη», δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει παραβίαση της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας υπό τις περιστάσεις της υπό κρίση υπόθεσης.
144 Πράγματι, σύμφωνα με την αρχή της καλόπιστης συνεργασίας, εναπέκειτο στην Ουγγαρία να μεριμνήσει ώστε να αρθεί κάθε αβεβαιότητα σχετικά με την υποχρέωση διάλυσης των σιλό για τη χορήγηση της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, ενδεχομένως ζητώντας εκ νέου από την Επιτροπή διευκρινίσεις είτε εγγράφως είτε κατά τις μηνιαίες συνεδριάσεις της αρμόδιας διαχειριστικής επιτροπής, πράγμα που ωστόσο δεν έπραξε.
145 Εν πάση περιπτώσει, η μη αντίδραση της Επιτροπής κατόπιν του εγγράφου της Ουγγαρίας του Νοεμβρίου 2006 δεν μπορεί να εξομοιωθεί με λήψη θέσης εκ μέρους του θεσμικού οργάνου με την οποία εγκρίνεται η ερμηνεία της επίμαχης ρύθμισης που πρότειναν οι ουγγρικές αρχές. Μόνον μια ρητή και σαφής έκφραση θέσης εκ μέρους της Επιτροπής θα παρείχε στις ουγγρικές αρχές τη δυνατότητα να συμπεράνουν ότι το ως άνω θεσμικό όργανο είχε εγκρίνει τη διατήρηση των επίδικων σιλό σε περίπτωση πλήρους διάλυσης (βλ., συναφώς και κατ’ αναλογίαν, απόφαση της 14ης Δεκεμβρίου 2011, Ισπανία κατά Επιτροπής, T‑106/10, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2011:740, σκέψη 69 και παρατιθέμενη νομολογία).
146 Τρίτον, αφενός, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι, με την πρώτη ανακοίνωση της 20ής Ιουλίου 2010, η Επιτροπή επισήμανε στην Ουγγαρία ότι τα σιλό συνδέονταν άμεσα με την παραγωγή ζάχαρης και ότι, ως εκ τούτου, έπρεπε να διαλύσουν τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις για τις οποίες είχε ζητηθεί η χορήγηση ενίσχυσης αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση.
147 Αφετέρου, με την πρώτη ανακοίνωση της 20ής Ιουλίου 2010, η Επιτροπή υπενθύμισε ρητώς στην Ουγγαρία ότι οι ουγγρικές επιχειρήσεις ζάχαρης δεν ήταν επιλέξιμες για ενίσχυση αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, σε περίπτωση μη πλήρους εφαρμογής των σχεδίων αναδιάρθρωσης και μη καταστροφής των κτιρίων που συνδέονταν με δραστηριότητες παραγωγής ζάχαρης και, ιδίως, των σιλό. Συναφώς, υπενθύμισε ότι η προθεσμία για την ολοκλήρωση των πράξεων διάλυσης που προβλέπεται στο άρθρο 6, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού 968/2006, όπως ίσχυε κατά τον χρόνο εκείνο, έληγε στις 30 Σεπτεμβρίου 2011.
148 Ως εκ τούτου, μετά την παραλαβή της πρώτης ανακοίνωσης της 20ής Ιουλίου 2010, η Ουγγαρία είχε ακόμη τη δυνατότητα να αποφύγει την προσβαλλόμενη διόρθωση, απαιτώντας από τις ουγγρικές επιχειρήσεις ζάχαρης να συμμορφωθούν με την επίμαχη ρύθμιση, σύμφωνα με την ερμηνεία της Επιτροπής.
149 Εντούτοις, μολονότι γνώριζε ήδη τη θέση της Επιτροπής σχετικά με το ζήτημα της διάλυσης των σιλό, η Ουγγαρία δεν έλαβε μέτρα συμμόρφωσης προς αυτήν. Αντιθέτως, όπως προκύπτει από το σημείο 3.2.2 της συνοπτικής έκθεσης που υπέβαλε στη συνεδρίαση της επιτροπής γεωργικών ταμείων στις 18 Νοεμβρίου 2014 (βλ. σκέψη 33 ανωτέρω), η Ουγγαρία εξακολούθησε να εφαρμόζει την επίμαχη ρύθμιση με βάση τη δική της ερμηνεία, καθώς, δύο ημέρες μετά τη διμερή σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της Επιτροπής και της Ουγγαρίας στις 6 Δεκεμβρίου 2010 (βλ. σκέψη 22 ανωτέρω), η Ουγγαρία, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 22 του κανονισμού 968/2006, αποδέσμευσε τις δύο τελευταίες εγγυήσεις που είχαν συστήσει οι δικαιούχοι των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης για πλήρη διάλυση, ενώ τα σιλό διατηρήθηκαν στους παλαιούς τόπους παραγωγής ζάχαρης που τους ανήκαν.
150 Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, πρέπει να απορριφθεί το δεύτερο σκέλος του δευτέρου λόγου, το οποίο αφορά παραβίαση της αρχής της καλόπιστης συνεργασίας εκ μέρους της Επιτροπής.
151 Δεδομένου ότι κανένας από τους λόγους που προέβαλε η Ουγγαρία δεν είναι βάσιμος, η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.
Επί των δικαστικών εξόδων
152 Κατά το άρθρο 134, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα εφόσον υπάρχει σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου.
153 Ωστόσο, κατά το άρθρο 135, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, το Γενικό Δικαστήριο μπορεί, κατ’ εξαίρεση, όταν τούτο επιβάλλεται για λόγους επιείκειας, να αποφασίσει ότι ο ηττηθείς διάδικος φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων του, μέρος μόνον των εξόδων του αντιδίκου. Επίσης, κατά το άρθρο 135, παράγραφος 2, του ίδιου Κανονισμού, το Γενικό Δικαστήριο μπορεί να καταδικάσει ακόμα και τον νικήσαντα διάδικο σε μέρος ή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, αν τούτο δικαιολογείται από τη στάση του, ακόμη και πριν από την κίνηση της δίκης.
154 Η Ουγγαρία ηττήθηκε. Ωστόσο, στη σκέψη 143 ανωτέρω, διαπιστώθηκε ότι η Επιτροπή δεν απάντησε στο έγγραφο της Ουγγαρίας του Νοεμβρίου 2006. Υπό τις περιστάσεις αυτές, το Γενικό Δικαστήριο εκτιμά ότι είναι εύλογο και δίκαιο η Ουγγαρία να φέρει, πέραν των δικών της εξόδων, το ήμισυ μόνον των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η Επιτροπή και η Επιτροπή να φέρει το ήμισυ των δικαστικών της εξόδων.
155 Τέλος, κατά το άρθρο 138, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, τα κράτη μέλη που παρεμβαίνουν στη δίκη φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα.
156 Συνεπώς, η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.
Για τους λόγους αυτούς,
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (τέταρτο τμήμα)
αποφασίζει:
1) Απορρίπτει την προσφυγή.
2) Η Ουγγαρία φέρει τα δικαστικά έξοδά της καθώς και το ήμισυ των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
3) Η Επιτροπή φέρει το ήμισυ των δικαστικών εξόδων της.
4) Η Γαλλική Δημοκρατία και η Ιταλική Δημοκρατία φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.
Kanninen | Schwarcz | Ηλιόπουλος |
Δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο Λουξεμβούργο στις 12 Μαρτίου 2019.
(υπογραφές)
Περιεχόμενα