WYROK SĄDU (czwarta izba)

z dnia 12 marca 2019 r.(*)

EFRG – Wydatki wyłączone z finansowania – Wydatki poniesione przez Włochy – Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego – Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 – Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 – Rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 – Termin 24 miesięcy – Pojęcie „wieloletniego środka” – Warunki przyznania pomocy na restrukturyzację – Pojęcie „urządzeń produkcyjnych” – Kwalifikacja silosów – Pojęcie „całkowitego demontażu” – Załącznik 2 do dokumentu VI/5330/97 – Trudności w wykładni przepisów prawa Unii – Lojalna współpraca – Uzasadnione oczekiwania – Ne bis in idem – Premie ubojowe – Działania informacyjno-promocyjne dotyczące produktów rolnych – Opóźnienia w płatnościach – Dowód istnienia szczególnych warunków w zarządzaniu – Równość traktowania – Błąd w tłumaczeniu w jednej z wersji językowych rozporządzenia Unii – Możliwość przypisania korekty finansowej państwu członkowskiemu

W sprawie T‑135/15

Republika Włoska, reprezentowana przez G. Palmieri, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez C. Colelli, avvocato dello Stato,

strona skarżąca,

popierana przez:

Republikę Francuską, reprezentowaną przez D. Colasa i S. Horrenbergera, działających w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Węgry, reprezentowane przez M.Z. Fehéra i G. Koósa, działających w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez D. Bianchiego, P. Ondrůšeka i I. Galindo Martín, a następnie przez D. Bianchiego i P. Ondrůšeka, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2015, L 16, s. 33) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy niektórych wydatków poniesionych przez Republikę Włoską,

SĄD (czwarta izba),

w składzie: H. Kanninen, prezes, J. Schwarcz i C. Iliopoulos (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 września 2017 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Ramy prawne

 Rozporządzenie (WE) nr 320/2006

1        Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiające tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie Europejskiej i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2006, L 58, s. 42). Rozporządzenie nr 320/2006 zostało zmienione wielokrotnie, ostatnio zaś rozporządzeniem Rady (WE) nr 72/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. w sprawie zmian we wspólnej polityce rolnej poprzez zmianę rozporządzeń (WE) nr 247/2006, (WE) nr 320/2006, (WE) nr 1405/2006, (WE) nr 1234/2007, (WE) nr 3/2008 oraz (WE) nr 479/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 1883/78, (EWG) nr 1254/89, (EWG) nr 2247/89, (EWG) nr 2055/93, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 2596/97, (WE) nr 1182/2005 i (WE) nr 315/2007 (Dz.U. 2009, L 30, s. 1). Rozporządzenie nr 320/2006, w wersji zmienionej rozporządzeniem nr 72/2009, ma zastosowanie do okoliczności faktycznych, których dotyczy niniejsza sprawa.

2        W motywach 1 i 5 rozporządzenia nr 320/2006 wskazano, co następuje:

„(1)      […] Aby dostosować wspólnotowy system produkcji cukru i handlu cukrem do wymogów międzynarodowych, a także zapewnić konkurencyjność tego systemu w przyszłości, należy zainicjować proces głębokiej restrukturyzacji prowadzący do znacznego ograniczenia nieopłacalnej zdolności produkcyjnej we Wspólnocie. W tym celu, jako warunek wstępny wprowadzenia funkcjonującej nowej wspólnej organizacji rynków cukru, należy ustanowić odrębny i autonomiczny tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie […].

(5)      Dla przedsiębiorstw cukrowniczych o najniższej wydajności należy wprowadzić istotną zachętę ekonomiczną do rezygnacji z produkcji w ramach posiadanych kwot w formie odpowiedniej pomocy restrukturyzacyjnej. W tym celu należy ustanowić pomoc restrukturyzacyjną, która będzie stanowiła zachętę do zaprzestania produkcji [cukru] w ramach kwot i zrzeczenia się odnośnych kwot, a zarazem umożliwi odpowiednie uwzględnienie zobowiązań społecznych i w zakresie ochrony środowiska związanych z zaprzestaniem produkcji. Pomoc ta powinna być dostępna przez cztery lata gospodarcze w celu zmniejszenia produkcji do poziomu niezbędnego do osiągnięcia równowagi rynku we Wspólnocie”.

3        Artykuł 1 rozporządzenia nr 320/2006, zatytułowany „Tymczasowy fundusz restrukturyzacji”, stanowi:

„1.      Niniejszym ustanawia się tymczasowy fundusz restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (zwany dalej »funduszem restrukturyzacji«) […].

Fundusz restrukturyzacji wchodzi w skład sekcji gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej. Od dnia 1 stycznia 2007 r. wchodzi on w skład Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFGR).

2.      Z funduszu restrukturyzacji finansuje się wydatki wynikające ze środków przewidzianych w art. 3, 6, 7, 8 i 9 niniejszego rozporządzenia.

[…]

4.      Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do najbardziej peryferyjnych regionów, o których mowa w art. 299 ust. 2 traktatu”.

4        Artykuł 3 rozporządzenia nr 320/2006, zatytułowany „Pomoc restrukturyzacyjna”, przewiduje:

„1.      Przedsiębiorstwo produkujące cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy, któremu przed dniem 1 lipca 2006 r. przydzielono kwotę, ma prawo do pomocy restrukturyzacyjnej udzielanej na tonę kwoty, której się zrzeka, pod warunkiem że przedsiębiorstwo to w ciągu jednego roku gospodarczego w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010:

a)      zrzeka się kwoty przydzielonej przez nie na rzecz jednej lub kilku swoich fabryk oraz dokonuje całkowitego demontażu urządzeń produkcyjnych w danych fabrykach,

[lub]

b)      zrzeka się kwot przydzielonych przez nie na rzecz jednej lub kilku jej fabryk, dokonuje częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych w tych fabrykach oraz nie wykorzystuje pozostałych urządzeń produkcyjnych w danych fabrykach do wytwarzania produktów objętych wspólną organizacją rynków cukru,

[…].

3.      Całkowity demontaż urządzeń produkcyjnych wymaga:

a)      ostatecznego i całkowitego zaprzestania produkcji cukru, izoglukozy i syropu inulinowego przy wykorzystaniu danych urządzeń produkcyjnych;

b)      zamknięcia danej fabryki lub fabryk i demontażu ich urządzeń produkcyjnych w okresie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. d),

oraz

c)      przywrócenia dobrego stanu środowiska na terenie fabryki oraz ułatwienia pracownikom zmiany miejsca zatrudnienia w okresie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. f). […]

4.      Częściowy demontaż urządzeń produkcyjnych wymaga:

a)      ostatecznego i całkowitego zaprzestania produkcji cukru, izoglukozy i syropu inulinowego przy wykorzystaniu danych urządzeń produkcyjnych;

b)      demontażu […] urządzeń produkcyjnych, które nie będą wykorzystywane do nowej produkcji, a które były przeznaczone i wykorzystywane do wytwarzania produktów, o których mowa w lit. a);

c)      przywrócenia dobrego stanu środowiska na terenie fabryki i ułatwienia pracownikom zmiany miejsca zatrudnienia w okresie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. f) […].

5.      Wysokość pomocy restrukturyzacyjnej na tonę kwoty, której się zrzeczono, jest następująca:

a)      w przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. a):

–        730,00 EUR na rok gospodarczy 2006/2007,

–        730,00 EUR na rok gospodarczy 2007/2008,

–        625,00 EUR na rok gospodarczy 2008/2009,

–        520,00 EUR na rok gospodarczy 2009/2010,

b)      w przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. b):

–        547,50 EUR na rok gospodarczy 2006/2007,

–        547,50 EUR na rok gospodarczy 2007/2008,

–        468,75 EUR na rok gospodarczy 2008/2009,

–        390,00 EUR na rok gospodarczy 2009/2010,

[…]”.

5        Ponadto zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 320/2006, zatytułowanym „Wniosek o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej”:

„1.      Wnioski o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej składane są danemu państwu członkowskiemu do dnia 31 stycznia poprzedzającego rok gospodarczy, w którym ma nastąpić zrzeczenie się kwot.

[…]

2.      Wnioski o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej zawierają:

a)      plan restrukturyzacji;

[…]

c)      zobowiązanie do zrzeczenia się odpowiedniej kwoty w danym roku gospodarczym;

d)      w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) – zobowiązanie do całkowitego demontażu urządzeń produkcyjnych w terminie, który zostanie określony przez dane państwo członkowskie;

e)      w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) – zobowiązanie do częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych w terminie, który zostanie określony przez dane państwo członkowskie oraz do niewykorzystywania zakładu produkcyjnego oraz pozostałych urządzeń produkcyjnych do wytwarzania produktów objętych wspólną organizacją rynków cukru;

[…].

3.      Plan restrukturyzacji, o którym mowa w ust. 2 lit. a), obejmuje co najmniej następujące elementy:

[…]

c)      pełny opis techniczny odnośnych urządzeń produkcyjnych;

d)      biznesplan określający szczegółowo sposoby, harmonogram i koszty zamknięcia fabryki lub fabryk oraz całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych;

[…]

h)      plan finansowy określający szczegółowo wszystkie koszty związane z planem restrukturyzacji”.

6        Artykuł 5 rozporządzenia nr 320/2006, zatytułowany „Decyzja w sprawie pomocy restrukturyzacyjnej oraz kontrole”, przewiduje:

„1.      Państwa członkowskie podejmują decyzję o przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej do końca lutego poprzedzającego rok gospodarczy, o którym mowa w art. 3 ust. 2. Decyzja dotycząca roku gospodarczego 2006/2007 jest [jednak] podejmowana do dnia 30 września 2006 r.

[…]

2.      Pomoc restrukturyzacyjna jest przyznawana, jeżeli po gruntownym sprawdzeniu państwo członkowskie ustaliło, że:

–        wniosek zawiera elementy, o których mowa w art. 4 ust. 2;

–        plan restrukturyzacji zawiera elementy, o których mowa w art. 4 ust. 3;

–        środki oraz działania określone w planie restrukturyzacji są zgodne z odpowiednimi przepisami wspólnotowymi i krajowymi;

–        […]

3.      Jeżeli nie jest spełniony jeden lub kilka warunków określonych w ust. 2 w trzech pierwszych tiret, wniosek o pomoc restrukturyzacyjną jest zwracany wnioskodawcy. Wnioskodawca jest informowany o warunkach, które nie zostały spełnione. Wnioskodawca może w takim przypadku wycofać lub uzupełnić swój wniosek.

[…]”.

7        Zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia nr 320/2006:

„Pomoc restrukturyzacyjna, o której mowa w art. 3, wypłacana jest w dwóch ratach:

–        40% – w czerwcu roku gospodarczego, o którym mowa w art. 3 ust. 2,

oraz

–        60% – w lutym następnego roku gospodarczego.

Komisja może jednak podjąć decyzję o podziale raty, o której mowa w drugim z powyższych [tiret], na dwie wypłaty […]”.

8        Wreszcie art. 14 rozporządzenia nr 320/2006, zatytułowany „Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1290/2005”, stanowi:

„W rozporządzeniu (WE) nr 1290/2005 wprowadza się następujące zmiany:

1.      W art. 3 ust. 1 dodaje się literę o następującym brzmieniu:

»e)      pomoc restrukturyzacyjna, pomoc na rzecz dywersyfikacji, dodatkowa pomoc na rzecz dywersyfikacji oraz przejściowa pomoc, o których mowa w art. 3, 6, 7, 8 i 9 rozporządzenia […] nr 320/2006«.

[…]”.

 Rozporządzenie (WE) nr 968/2006

9        Komisja Europejska przyjęła rozporządzenie (WE) nr 968/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 320/2006 (Dz.U. 2006, L 176, s. 32). Rozporządzenie nr 968/2006 było wielokrotnie zmieniane, zaś ostatnio rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 672/2011 z dnia 13 lipca 2011 r. zmieniającym rozporządzenie nr 968/2006 (Dz.U. 2011, L 184, s. 1). Rozporządzenie nr 968/2006, w wersji zmienionej rozporządzeniem nr 672/2011, ma zastosowanie do okoliczności faktycznych, których dotyczy niniejsza sprawa.

10      Motyw 4 rozporządzenia nr 968/2006 stanowi:

„Artykuł 3 rozporządzenia […] nr 320/2006 określa, w powiązaniu z rezygnacją z przyznanych kwot, możliwości całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych, skutkujące zróżnicowaniem wysokości pomocy restrukturyzacyjnej. Warunki obowiązujące w przypadku wspomnianych dwóch możliwości powinny uwzględniać przyznanie wyższej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz całkowitego demontażu ze względu na wy[sokie] koszty z tym związane. Uważa się za właściwe dopuszczenie możliwości utrzymania części fabryki, które nie stanowią części linii produkcyjnej, jeśli możliwe jest zastosowanie ich do innych celów, które przewiduje plan restrukturyzacji, szczególnie gdy takie zastosowanie przyczyni się do powstania miejsc pracy. Z drugiej strony, urządzenia niepowiązane bezpośrednio z produkcją cukru należy zdemontować, jeżeli w rozsądnym terminie nie mogą zostać wykorzystane w alternatywny sposób, a utrzymanie ich stwarzałoby zagrożenie dla środowiska”.

11      Artykuł 4 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Demontaż urządzeń produkcyjnych”, przewiduje:

„1.      W przypadku całkowitego demontażu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia […] nr 320/2006, wymogi demontażu urządzeń produkcyjnych dotyczą:

a)      wszystkich urządzeń, które są konieczne do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego, jak na przykład: urządzenia do magazynowania, badania, mycia i krojenia buraków cukrowych, trzciny cukrowej, zbóż lub cykorii; wszystkie urządzenia niezbędne do ekstrakcji i przetwórstwa lub koncentracji cukru z buraków cukrowych lub trzciny, skrobi ze zbóż, glukozy ze skrobi lub inuliny z cykorii;

b)      części urządzeń, innych niż te, o których mowa w lit. a), bezpośrednio związanych z produkcją cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego oraz koniecznych do produkcji w ramach kwoty, z której zrezygnowano, nawet jeśli mogłyby one zostać zastosowane do wytwarzania innych produktów, takich jak: urządzenia do ogrzewania lub przetwarzania wody, lub do produkcji energii; urządzenia do przetwarzania pulpy z buraków cukrowych lub melasy; urządzenia do transportu wewnętrznego;

c)      wszystkich pozostałych urządzeń, takich jak urządzenia do pakowania, niewykorzystywan[ych] oraz przeznaczon[ych] do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska.

2.      W przypadku częściowego demontażu zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia […] nr 320/2006 wymóg demontażu urządzeń produkcyjnych dotyczy urządzeń, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, a które nie służą do innej produkcji lub innego zastosowania fabryki zgodnie z planem restrukturyzacji”.

12      Stosownie do art. 6 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowanego „Zobowiązania państw członkowskich”:

„1.      Najpóźniej dwadzieścia dni od otrzymania kopii zaproszenia do udziału w konsultacjach, o których mowa w art. 2 ust. 3, państwo członkowskie informuje strony biorące udział w planie restrukturyzacji o swojej decyzji dotyczącej:

[…]

b)      okresu demontażu urządzeń produkcyjnych, wygasającego najpóźniej w dniu 30 września 2010 r., oraz spełnienia zobowiązań społecznych lub wymogów środowiskowych, o których mowa w art. 3 ust. 3 lit. c) oraz art. 3 ust. 4 lit. c) rozporządzenia […] nr 320/2006;

[…]

W drodze odstępstwa od [ust. 1 lit. b)], na uzasadniony wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa, państwo członkowskie może wyrazić zgodę na przedłużenie terminu ustalonego w [ust. 1 lit. b)] maksymalnie do dnia 31 marca 2012 r. W takim przypadku przedmiotowe przedsiębiorstwo przedstawia zmieniony plan restrukturyzacji zgodnie z art. 11.

[…]”.

13      Artykuł 9 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Kwalifikowalność do pomocy restrukturyzacyjnej”, stanowi:

„[…]

2.      Aby wniosek został zakwalifikowany, plan restrukturyzacji powinien:

a)      zawierać podsumowanie najważniejszych celów, środków [i] działań, a także szacunkowe koszty tych środków i działań, plan finansowy oraz terminarz [harmonogramy];

b)      określać dla każdej fabryki części kwoty, z której się rezygnuje, która powinna być niższa lub równa zdolności produkcyjnej, która ma zostać całkowicie lub częściowo zdemontowana [zlikwidowana];

c)      zawierać zaświadczenie, że urządzenia produkcyjne zostaną częściowo lub w całości zdemontowane oraz usunięte z terenu fabryki;

[…]

e)      wyraźnie ustalać wszystkie działania i koszty finansowane przez fundusz restrukturyzacji oraz, w stosownych przypadkach, pozostałe powiązane elementy, które mają być finansowane przez inne fundusze Wspólnoty.

3.      Jeśli warunki określone w ust. 2 nie zostały spełnione, państwo członkowskie informuje wnioskodawcę o powodach powyższego oraz określa termin odpowiedniego dostosowania planu restrukturyzacji w granicach czasowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia […] nr 320/2006.

Państwo członkowskie podejmuje decyzję o kwalifikowalności dostosowanego wniosku w ciągu 15 dni roboczych od terminu, o którym mowa w akapicie pierwszym, jednakże co najmniej 10 dni roboczych przed terminem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia […] nr 320/2006.

Jeśli dostosowany wniosek o pomoc restrukturyzacyjną nie zostanie przedłożony w odpowiednim czasie lub zostanie uznany za niespełniający wymogów, wniosek jest odrzucany, a państwo członkowskie informuje o tym wnioskodawcę oraz Komisję w terminie pięciu dni roboczych. Nowy wniosek złożony przez tego samego wnioskodawcę rozpatruje się według porządku chronologicznego, o którym mowa w art. 8.

[…]”.

14      Zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia nr 968/2006:

„Państwa członkowskie informują wnioskodawców o przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz kwalifikującego się planu restrukturyzacji w terminie, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia […] nr 320/2006. Właściwy organ państwa członkowskiego przesyła Komisji kompletną kopię zaakceptowanego planu restrukturyzacji”.

15      Artykuł 11 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Zmiany w planie restrukturyzacji”, przewiduje:

„1.      Po przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej wnioskodawca jest zobowiązany do wykonania wszystkich działań określonych w zaakceptowanym planie restrukturyzacji oraz do przestrzegania zobowiązań zawartych we wniosku o pomoc restrukturyzacyjną.

2.      Jakiekolwiek zmiany w zaakceptowanym planie restrukturyzacji wymagają uzgodnienia z państwem członkowskim na podstawie wniosku danego przedsiębiorstwa:

a)      wyjaśniającego powody i problemy wynikłe w trakcie wdrażania;

b)      przedstawiającego proponowane dostosowania lub nowe działania oraz oczekiwane wyniki;

c)      przedstawiającego szczegółowo skutki finansowe i czasowe.

Dostosowania nie mogą zmienić pełnej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej, która zostanie przyznana, lub kwo[t] pomocy tymczasowej, któr[e] należy wypłacić zgodnie z art. 11 rozporządzenia […] nr 320/2006.

Państwo członkowskie powiadamia Komisję o dostosowanym planie restrukturyzacji”.

16      Artykuł 16 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Wypłata pomocy restrukturyzacyjnej”, stanowi:

„1. Wypłata każdej raty pomocy restrukturyzacyjnej, zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia […] nr 320/2006, podlega wniesieniu zabezpieczenia w kwocie równej 120% wysokości danej raty.

[…]”.

17      Zgodnie z art. 22 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowanym „Zwolnienie zabezpieczeń”:

„1.      Zabezpieczenia, o których mowa w art. 16 ust. 1, […] i art. 18 ust. 2, ulegają zwolnieniu, pod warunkiem że:

a)      wszystkie środki i działania przewidziane odpowiednio w planie restrukturyzacji, krajowych programach restrukturyzacji oraz biznesplanie, zostały wprowadzone;

b)      przedłożono sprawozdanie końcowe, o którym mowa w art. 23 ust. 2;

c)      państwa członkowskie przeprowadziły kontrole, o których mowa w art. 25;

[…]

3.      Z wyjątkiem przypadków siły wyższej zabezpieczenie nie zostaje zwrócone [ulega przepadkowi], jeżeli warunki określone w ust. 1 nie zostały spełnione najpóźniej do dnia 30 września 2012 r.”.

18      Artykuł 25 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Kontrole”, stanowi, co następuje:

„1.      W każdym przedsiębiorstwie i fabryce, która otrzymuje pomoc w ramach funduszu restrukturyzacyjnego, kontrolę przeprowadza właściwy organ państwa członkowskiego w ciągu trzech miesięcy od terminu, o którym mowa w art. 23 ust. 2.

W ramach kontroli sprawdza się zgodność z planem restrukturyzacji lub biznesplanem oraz dokładność i kompletność informacji podanych przez przedsiębiorstwo w sprawozdaniu. Przy pierwszej kontroli w ramach planu restrukturyzacji należy także sprawdzić każdą dodatkową informację, podaną przez przedsiębiorstwo we wniosku o pomoc restrukturyzacyjną, w szczególności należy sprawdzić potwierdzenie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia […] nr 320/2006.

2.      Kontrola obejmie we wszystkich przypadkach elementy planu restrukturyzacji, o których mowa w art. 4 ust. 3 rozporządzenia […] nr 320/2006. […]”.

19      Artykuł 26 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowany „Zwrot”, stanowi:

„1.      Bez uszczerbku dla ust. 3, w przypadku nieprzestrzegania przez beneficjenta jednego lub więcej zobowiązań w ramach planu restrukturyzacji, biznesplanu lub krajowego programu restrukturyzacji, należy zwrócić część pomocy przyznaną odpowiednio zgodnie z przedmiotowym zobowiązaniem [lub z przedmiotowymi zobowiązaniami], z wyjątkiem przypadków siły wyższej.

[…]”.

20      Wreszcie zgodnie z art. 27 rozporządzenia nr 968/2006, zatytułowanym „Kary”:

„1.      Jeżeli beneficjent nie przestrzega odpowiednio jednego lub więcej zobowiązań w ramach planu restrukturyzacji, biznesplanu, krajowego programu restrukturyzacji, zostaje obciążony opłatą [karą finansową] w wysokości 10% kwoty, którą należy zwrócić na mocy art. 26.

[…]”.

 Okoliczności powstania sporu

 Zaskarżona decyzja

21      Decyzją wykonawczą (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającą z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2015, L 16, s. 33, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Komisja nałożyła między innymi na Republikę Włoską następujące korekty:

–        korektę w wysokości 90 498 735,16 EUR dotyczącą wydatków poniesionych przez Republikę Włoską w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego ze względu na niezniszczenie wszystkich urządzeń produkcyjnych cukru przez beneficjentów pomocy na restrukturyzację (lata budżetowe 2007, 2008 i 2009);

–        korektę w wysokości 1 607 275,90 EUR z tytułu opóźnienia w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004 (rok budżetowy 2010);

–        korektę ryczałtową w wysokości 1 198 831,03 EUR z tytułu opóźnienia w płatności niektórych wydatków związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych (lata budżetowe 2009 i 2010).

22      Republika Włoska kwestionuje w ramach niniejszej skargi trzy korekty wymienione w pkt 21 powyżej.

 W przedmiocie korekty finansowej dotyczącej wydatków poniesionych w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego

23      We wrześniu 2010 r. służby Komisji przeprowadziły we Włoszech dochodzenie dotyczące pomocy na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego przyznanej niektórym przedsiębiorstwom włoskim produkującym cukier w latach budżetowych 2007, 2008 i 2009 (zwane dalej „dochodzeniem EX/2010/010/IT”).

24      Pismem z dnia 9 grudnia 2010 r., wystosowanym na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (Dz.U. 2006, L 171, s. 90), Komisja powiadomiła władze włoskie o wyniku dochodzenia EX/2010/010/IT, który został załączony do owego pisma (zwanego dalej „pierwszym powiadomieniem z dnia 9 grudnia 2010 r.”).

25      Z pierwszego powiadomienia z dnia 9 grudnia 2010 r. wynika, że w opinii Komisji władze włoskie nie przestrzegały w pełni wymogów przepisów prawa Unii Europejskiej dotyczących warunków przyznania pomocy na restrukturyzację w związku z całkowitym demontażem urządzeń produkcyjnych, gdyż instytucja ta stwierdziła, że silosy zostały zachowane w wielu zakładach produkcyjnych cukru należących do przedsiębiorstw włoskich, które wystąpiły o przyznanie tej pomocy (zwane dalej „spornymi silosami”). W tym względzie wskazała ona, że przedsiębiorstwa te nie spełniały warunków przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, jeżeli nie wykonały w całości planu restrukturyzacji i jeżeli budynki związane z działalnością produkcyjną, w tym sporne silosy, nie zostały zlikwidowane. Komisja poprosiła także władze włoskie o wskazanie, czy silosy były jeszcze obecne w zakładach produkcyjnych cukru, do których nie udali się pracownicy tej instytucji.

26      Władze włoskie ustosunkowały się do zastrzeżeń Komisji zawartych w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. pismem z dnia 9 lutego 2011 r.

27      W dniu 18 kwietnia 2011 r. Komisja zaprosiła władze włoskie na dwustronne spotkanie, które odbyło się w Brukseli (Belgia) w dniu 4 maja 2011 r.

28      Komisja przekazała władzom włoskim protokół tego spotkania pismem z dnia 26 lipca 2011 r. Władze te przedstawiły swoje uwagi na temat owego protokołu w dniu 2 listopada 2011 r.

29      Pismem z dnia 16 sierpnia 2012 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 885/2006 (zwanym dalej „formalnym powiadomieniem z dnia 16 sierpnia 2012 r.”), Komisja poinformowała władze włoskie, że zamierza wyłączyć kwotę 90 498 735,15 EUR z finansowania Unii z powodu nieprzestrzegania warunków przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, przewidzianych w art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 320/2006 i w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 968/2006.

30      W dniu 11 października 2012 r. władze włoskie wniosły sprawę do organu pojednawczego na podstawie art. 16 rozporządzenia nr 885/2006, który to organ wydał sprawozdanie w dniu 10 lutego 2013 r.

31      W wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Trybunał orzekł zasadniczo, że pojęcie „urządzeń produkcyjnych” w rozumieniu art. 3 i 4 rozporządzenia nr 320/2006 i art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 968/2006 obejmuje silosy przeznaczone do przechowywania cukru beneficjenta pomocy na restrukturyzację. Niemniej Trybunał uznał, że taka sytuacja nie zachodzi w dwóch przypadkach: z jednej strony, gdy zostanie wykazane, iż silosy są wykorzystywane wyłącznie do magazynowania cukru, wyprodukowanego w ramach kwot, zdeponowanego przez innych producentów lub nabytego od nich, a z drugiej strony, gdy są one wykorzystywane wyłącznie do konfekcjonowania lub pakowania wyprodukowanego gdzie indziej cukru w celu jego sprzedaży.

32      Pismem z dnia 28 marca 2014 r. Komisja przyznała władzom włoskim termin dwóch miesięcy na przedstawienie uzupełniających uwag, zwłaszcza z uwagi na wydanie wyroku Trybunału wspomnianego w pkt 31 powyżej, jak również dowodów świadczących o tym, że przed złożeniem wniosków o przyznanie pomocy na restrukturyzację sporne silosy służyły wyłącznie do magazynowania i konfekcjonowania cukru wyprodukowanego w ramach kwot przez innych producentów.

33      Pismem z dnia 30 maja 2014 r. władze włoskie zakwestionowały stanowisko Komisji, zgodnie z którym w celu dokonania oceny, czy silosy wchodzą w zakres pojęcia „urządzeń produkcyjnych”, należało wziąć pod uwagę sposób, w jaki były one wykorzystywane w momencie złożenia wniosków o przyznanie pomocy na restrukturyzację.

34      W sprawozdaniu zbiorczym przyjętym przez Komisję w dniu 12 grudnia 2014 r. Komisja podtrzymała swoją propozycję wykluczenia z finansowania Unii kwoty 90 498 735,16 EUR.

 W przedmiocie korekty finansowej zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004

35      Służby Komisji przeprowadziły we Włoszech dochodzenie w zakresie premii ubojowych w związku z nieprzestrzeganiem terminów płatności i przekroczeniem pułapów finansowych w roku budżetowym 2010.

36      Pismem z dnia 14 lutego 2011 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, Komisja powiadomiła władze włoskie o wynikach swoich kontroli. Władze te odpowiedziały na owo powiadomienie pismem z dnia 8 marca 2011 r.

37      W dniu 15 czerwca 2011 r. w Brukseli odbyło się dwustronne spotkanie między służbami Komisji i władzami włoskimi. Protokół tego spotkania został przekazany władzom włoskim w dniu 3 sierpnia 2011 r. Władze te przedstawiły swoje uwagi w dniu 5 października 2011 r.

38      Komisja powtórzyła swoje stanowisko w piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 885/2006, na które to pismo władze włoskie odpowiedziały pismem z dnia 27 marca 2012 r.

39      Pismem z dnia 30 października 2013 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 885/2006, Komisja formalnie powiadomiła władze włoskie o szacunkowej kwocie proponowanej korekty, to jest 7 643 605,11 EUR z powodu między innymi nieprzestrzegania terminów płatności dotyczących premii ubojowych związanym z rokiem składania wniosków 2004, w przypadku których to premii saldo zostało wypłacone beneficjentom w dniach 30 października i 3 listopada 2009 r.

40      W dniu 10 grudnia 2013 r. władze włoskie wniosły sprawę do organu pojednawczego. Organ ten wydał swoje sprawozdanie w dniu 6 maja 2014 r.

41      Pismem z dnia 2 lipca 2014 r. Komisja przekazała władzom włoskim swoje ostateczne stanowisko, w którym utrzymała korektę ryczałtową w wysokości 7 643 605,11 EUR, której część wynosząca 1 607 275,90 EUR odpowiadała opóźnieniu w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004, jako że płatność ta została dokonana w roku budżetowym 2010.

 W przedmiocie korekty finansowej zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności niektórych wydatków związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych

42      W okresie od 30 listopada do 4 grudnia 2009 r. służby Komisji prowadziły we Włoszech dochodzenie w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich w odniesieniu do lat budżetowych 2008–2010.

43      Pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, Komisja powiadomiła władze włoskie o wyniku swoich kontroli. Władze włoskie odpowiedziały na to powiadomienie pismem z dnia 5 lipca 2010 r.

44      W dniu 18 listopada 2010 r. w Brukseli odbyło się dwustronne spotkanie między służbami Komisji i władzami włoskimi. Protokół tego spotkania został przekazany władzom włoskim w dniu 31 stycznia 2011 r. Władze te przedstawiły swoje uwagi w dniu 30 marca 2011 r.

45      Pismem z dnia 17 kwietnia 2013 r., wysłanym na podstawie art. 11 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 885/2006, Komisja formalnie powiadomiła władze włoskie o szacunkowej kwocie proponowanej korekty, to jest 2 844 470,65 EUR, w odniesieniu do lat budżetowych 2008 (tylko od dnia 30 maja 2008 r.), 2009 i 2010.

46      W dniu 3 czerwca 2013 r. władze włoskie wniosły sprawę do organu pojednawczego. Organ ten wydał swoje sprawozdanie w dniu 29 listopada 2013 r.

47      Pismem z dnia 27 maja 2014 r. Komisja przekazała władzom włoskim swoje ostateczne stanowisko, w którym dokonała między innymi korekty ryczałtowej w wysokości 1 198 831,03 EUR z powodu opóźnienia w płatnościach związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich, które to płatności miały miejsce w latach budżetowych 2009 i 2010.

 Przebieg postępowania i żądania stron

48      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 marca 2015 r. Republika Włoska wniosła skargę będącą przedmiotem niniejszego postępowania.

49      Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu, odpowiednio, w dniach 22 i 25 czerwca 2015 r. Republika Francuska i Węgry wniosły o dopuszczenie ich do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania Republiki Włoskiej. Postanowieniami z dnia 22 lipca 2015 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił te państwa do sprawy w charakterze interwenientów.

50      Republika Włoska wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona niektórych wydatków dokonanych przez Republikę Włoską;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

51      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

52      Republika Francuska wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

53      Węgry wnoszą do Sądu o stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji.

54      Pismem sekretariatu Sądu z dnia 14 czerwca 2016 r. strony zostały poinformowane o zmianie składu Sądu i o decyzji prezesa Sądu o ponownym przydzieleniu sprawy innemu sędziemu sprawozdawcy, który został przydzielony do trzeciej izby.

55      Pismem sekretariatu z dnia 3 października 2016 r. strony zostały poinformowane o zmianie składu izb Sądu na podstawie art. 27 § 5 regulaminu postępowania przed Sądem i o przydzieleniu sędziego sprawozdawcy do czwartej izby, w związku z czym niniejsza sprawa została przydzielona tej izbie.

56      Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (czwarta izba) zdecydował o otwarciu ustnego etapu postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania zadał stronom pytania na piśmie i wezwał je do przedstawienia pewnych dokumentów. Strony zastosowały się do tych środków organizacji postępowania w wyznaczonych terminach.

57      Na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

 Co do prawa

58      Na poparcie skargi Republika Włoska podnosi sześć zarzutów.

59      Cztery pierwsze zarzuty zostają podniesione na poparcie żądania stwierdzenia nieważności korekty dotyczącej wydatków poniesionych przez Republikę Włoską w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego. Zarzut pierwszy jest oparty zasadniczo na naruszeniu art. 31 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2005, L 209, s. 1), prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności oraz na niewystarczającym uzasadnieniu. Zarzut drugi dotyczy zasadniczo naruszenia art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 885/2006, rozporządzenia nr 320/2006, rozporządzenia nr 968/2006 i wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737). Zarzut trzeci jest oparty zasadniczo na naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy, ne bis in idem, dobrej administracji i obowiązku staranności. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi, a także rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz wytycznych ustalonych w dokumencie Komisji VI/5330/97 z dnia 23 grudnia 1997 r., zatytułowanym „Wytyczne dotyczące obliczania konsekwencji finansowych przy przygotowywaniu decyzji w sprawie rozliczenia rachunków EFOGR – Gwarancje” (zwanym dalej „dokumentem VI/5330/97”), obowiązku uzasadnienia, jak również niezbadania stanowiska organu pojednawczego.

60      Zarzut piąty zostaje podniesiony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności korekty zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004 i opiera się on na naruszeniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w odniesieniu do prowadzenia kont przez agencje płatnicze, deklaracji wydatków i dochodów oraz warunków zwrotu wydatków w ramach EFRG i EFRROW (Dz.U. 2006, L 171, s. 1), na naruszeniu zasady równego traktowania i na przeinaczeniu okoliczności faktycznych.

61      Zarzut szósty zostaje podniesiony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności korekty zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności niektórych wydatków związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych i dotyczy naruszenia art. 20 rozporządzenia Komisji (WE) nr 501/2008 z dnia 5 czerwca 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (Dz.U. 2008, L 147, s. 3) oraz zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i możliwości przypisania państwom członkowskim korekt finansowych.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005, prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności, jak również niewystarczającego uzasadnienia

62      Zarzut pierwszy dzieli się w istocie na trzy części. Część pierwsza dotyczy naruszenia art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005. Część druga dotyczy naruszenia prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności. Część trzecia dotyczy zasadniczo niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005

63      Republika Włoska zarzuca zasadniczo Komisji, że instytucja ta uznała, iż pomoc na restrukturyzację dotyczy środka wieloletniego w rozumieniu art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005, w związku z czym korekta finansowa może w niniejszym przypadku odnosić się do wydatków poniesionych w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego. Postępując w ten sposób, Komisja naruszyła jej zdaniem art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005.

64      Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

65      W niniejszym przypadku należy ustalić, czy Komisja słusznie włączyła do podstawy kwestionowanej korekty finansowej wszystkie wydatki poniesione przez Republikę Włoską w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego zgodnie z art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005, czy też powinna była wyłączyć z tej podstawy wydatki dokonane wcześniej niż 24 miesiące przed doręczeniem władzom włoskim pierwszego powiadomienia z dnia 9 grudnia 2010 r. zgodnie z art. 31 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 1290/2005. Do celów tego badania należy ustalić, czy pomoc na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego finansuje środek wieloletni w rozumieniu art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005.

66      Artykuł 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005 stanowi:

„Odmowa finansowania nie może dotyczyć:

a)      wydatków określonych w art. 3 ust. 1 [niniejszego rozporządzenia], dokonanych więcej niż [24] miesiące przed pisemnym zawiadomieniem zainteresowanego państwa członkowskiego przez Komisję o wynikach kontroli;

b)      wydatków związanych ze środkami wieloletnimi stanowiącymi część wydatków określonych w art. 3 ust. 1 [niniejszego rozporządzenia], lub programów określonych w art. 4 [niniejszego rozporządzenia], dla których ostatnie nałożone na beneficjenta zobowiązanie nastąpiło więcej niż [24] miesiące przed pisemnym zawiadomieniem zainteresowanego państwa członkowskiego przez Komisję o wynikach kontroli;

[…]”.

67      Wśród wydatków, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1290/2005, zmienionym art. 14 rozporządzenia nr 320/2006, znajduje się między innymi pomoc na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego.

68      Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 320/2006 przyznanie pomocy na restrukturyzację jest uzależnione od spełnienia dwóch warunków: po pierwsze, zrzeczenia się kwoty produkcji i po drugie, całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych.

69      W odniesieniu do zrzeczenia się kwoty produkcji Republika Włoska słusznie twierdzi, że jest to środek natychmiastowy, mający miejsce w danym roku gospodarczym.

70      Niemniej wbrew temu, co utrzymuje Republika Włoska, zrzeczenie się kwoty produkcji nie jest „samą istotą systemu, o którym mowa”, gdyż art. 3 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 320/2006 wymaga także całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych do celów przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity lub częściowy demontaż (zob. pkt 68 powyżej).

71      Otóż demontaż urządzeń produkcyjnych wiąże się z przeprowadzeniem w czasie wielu złożonych operacji i tym samym nie może stanowić jednorazowego działania.

72      Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 320/2006 całkowity demontaż urządzeń produkcyjnych wymaga, po pierwsze, ostatecznego i całkowitego zaprzestania produkcji cukru, izoglukozy i syropu inulinowego przy wykorzystaniu danych urządzeń produkcyjnych, po drugie, zamknięcia danej fabryki lub fabryk i demontażu ich urządzeń produkcyjnych i po trzecie, przywrócenia dobrego stanu środowiska na terenie fabryki oraz ułatwienia pracownikom zmiany miejsca zatrudnienia.

73      Jeśli chodzi o częściowy demontaż, art. 3 ust. 4 rozporządzenia nr 320/2006 ustanawia wymogi analogiczne do wymogów przypomnianych w pkt 72 powyżej.

74      Ponadto okoliczność, że operacje restrukturyzacyjne rozciągają się na wiele lat, znajduje także potwierdzenie w art. 6 rozporządzenia nr 968/2006, w którym przewidziano termin na przeprowadzenie demontażu urządzeń produkcyjnych i dostosowanie się do wymogów społecznych i środowiskowych, zaś docelowy termin tych działań, który był wielokrotnie zmieniany, został ostatecznie ustalony na dzień 31 marca 2012 r. w rozporządzeniu wykonawczym nr 672/2011.

75      Wreszcie w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na rozprawie Republika Włoska wskazała, że operacje demontażu zakładów produkcyjnych dwóch przedsiębiorstw włoskich, które wystąpiły o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, trwały około trzech lub czterech lat.

76      W świetle powyższego należy stwierdzić, że celem pomocy na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego nie jest sfinansowanie jednorazowego działania, lecz szeregu działań, których faktyczne wykonanie rozciąga się co do zasady na wiele lat. Wobec tego należy uznać, że system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego jest środkiem wieloletnim w rozumieniu art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005.

77      Argumenty wysunięte przez Republikę Włoską nie mogą podważyć powyższego wniosku.

78      Po pierwsze, Republika Włoska utrzymuje, że jednorazowy charakter środków finansowanych przy użyciu pomocy na restrukturyzację znajduje potwierdzenie w okoliczności, że art. 10 rozporządzenia nr 320/2006 przewiduje wypłatę jednorazowej kwoty pomocy na restrukturyzację, mimo że jest ona podzielona na dwie transze wypłacane w okresie krótszym niż dwanaście miesięcy.

79      W powyższym względzie z łącznej lektury art. 10 ust. 4 rozporządzenia nr 320/2006, art. 16, 22 i art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 968/2006 wynika, że dokonywanej w kilku transzach wypłacie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż towarzyszy ustanowienie zabezpieczeń, które zostają zwolnione tylko wtedy, gdy po zakończeniu procesu restrukturyzacji kontrole, o których mowa w art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 968/2006, potwierdzą między innymi, iż wszystkie środki i działania przewidziane w planie restrukturyzacji zostały faktycznie wprowadzone w życie.

80      Z powyższego wynika, że ostateczna kwota pomocy na restrukturyzację nie może być znana przed zwolnieniem ostatnich zabezpieczeń będących w posiadaniu państw członkowskich, a zatem można ją ustalić po kontrolach, które zostają przeprowadzone dopiero po zakończeniu wszystkich operacji restrukturyzacyjnych.

81      A zatem, nawet przy założeniu, że 24 miesiące przed pierwszym powiadomieniem z dnia 9 grudnia 2010 r. cała pomoc na restrukturyzację została wypłacona przedsiębiorstwom włoskim – jak twierdziła Republika Włoska, czego jednak nie wykazała – kwota tej pomocy nie była ostateczna i mogła być jeszcze przedmiotem zmian.

82      Ponadto, jak podniosła Komisja na rozprawie, zakładając, że płatność pomocy na restrukturyzację na rzecz przedsiębiorstw włoskich została dokonana jednorazowo, okoliczność ta nie wyklucza uznania za środek wieloletni systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego. Decydujące bowiem w tym względzie jest to, że wprowadzenie w życie tego systemu wiąże się z wieloma zobowiązaniami, których wykonanie nie może być natychmiastowe, lecz rozciąga się na wiele lat.

83      Po drugie, Republika Włoska utrzymuje zasadniczo, że stosując art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005, Komisja mogłaby zgodnie z prawem zakwestionować każdy wydatek poniesiony w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego, o ile powiadomienie na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 nastąpiło w terminie 24 miesięcy od wykonania ostatniego zobowiązania ciążącego na beneficjencie. W niniejszym przypadku uważa ona, że Komisja mogła zatem wszcząć postępowanie w sprawie rozliczenia rachunków do marca 2015 r., czyli w terminie 24 miesięcy od końcowego terminu demontażu urządzeń produkcyjnych, to jest dnia 31 marca 2012 r. W takim wypadku powiadomienie Komisji na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, które nastąpiłoby po upływie terminu na całkowity demontaż, nie pozwoliłoby już państwu członkowskiemu usunąć nieprawidłowości stwierdzonej przez Komisję. Jej zdaniem okoliczność ta jest sprzeczna z duchem procedury rozliczania rachunków, jako że jeden z istotnych elementów tej procedury polega na zezwoleniu państwu członkowskiemu na usunięcie nieprawidłowości stwierdzonych przez Komisję.

84      W odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na rozprawie Republika Włoska potwierdziła, że za pomocą swojej argumentacji, przypomnianej w pkt 83 powyżej, nie zamierzała ona powołać się na niezgodność z prawem art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005, lecz zasadniczo zamierzała ona zakwestionować zastosowanie art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005 w niniejszym przypadku.

85      W powyższym względzie wystarczy stwierdzić, że powiadomienie na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, w niniejszej sprawie pierwsze powiadomienie z dnia 9 grudnia 2010 r. (zob. pkt 24 powyżej), zostało skierowane do Republiki Włoskiej przed terminem wymagalności ostatniego zobowiązania nałożonego na beneficjentów pomocy na restrukturyzację, upływającym w dniu 31 marca 2012 r. (zob. pkt 74 powyżej). Wobec tego Republika Włoska mogła usunąć nieprawidłowości stwierdzone w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. lub przynajmniej przyjąć środki, aby spróbować usunąć te nieprawidłowości.

86      W świetle powyższego Komisja nie popełniła błędu, uznając, że celem pomocy na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego było sfinansowanie środka wieloletniego, i tym samym włączając do spornej korekty całą pomoc na restrukturyzację przyznaną przedsiębiorstwom włoskim.

87      W związku z powyższym należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, opartej na naruszeniu prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności

88      Republika Włoska twierdzi zasadniczo, że zmiana stanowiska Komisji w kwestii podstawy prawnej obliczenia terminu 24 miesięcy, o którym mowa w art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005, dokonana w formalnym powiadomieniu z dnia 16 sierpnia 2012 r., nie pozwoliła jej skorzystać z przysługującego jej prawa do obrony i narusza kontradyktoryjny charakter postępowania w sprawie rozliczania rachunków z tego względu, że zmiana ta nastąpiła zbyt późno.

89      Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

90      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem końcową i ostateczną decyzję w przedmiocie rozliczenia rachunków należy podjąć po przeprowadzeniu szczególnego postępowania kontradyktoryjnego, w trakcie którego zainteresowanym państwom członkowskim przysługują wszelkie gwarancje konieczne do przedstawienia swojego stanowiska (zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2000 r., Niemcy/Komisja, C‑245/97, EU:C:2000:687, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

91      Procedura ta jest uregulowana w art. 11 rozporządzenia nr 885/2006, zatytułowanym „Rozliczenie zgodności rachunków”, zgodnie z którym:

„1.      W przypadku gdy w wyniku dochodzenia Komisja uznaje, że wydatki nie zostały dokonane zgodnie z zasadami wspólnotowymi, powiadamia ona państwo członkowskie o wynikach kontroli, środkach naprawczych, które mają zostać podjęte w celu zapewnienia zgodności ze wspomnianymi zasadami.

Takie powiadomienie zawiera odesłanie do niniejszego artykułu. Państwo członkowskie przekazuje swoją odpowiedź w terminie dwóch miesięcy od otrzymania tego powiadomienia, a Komisja może odpowiednio zmienić swoje stanowisko. W uzasadnionych przypadkach Komisja może wyrazić zgodę na przedłużenie terminu udzielenia odpowiedzi.

Po upływie terminu na udzielenie odpowiedzi Komisja zwołuje spotkanie dwustronne, podczas którego obydwie strony usiłują doprowadzić do porozumienia w sprawie środków, które mają zostać podjęte, jak również oceny [wagi] naruszenia oraz straty finansowej poniesionej przez budżet Wspólnoty.

2.      W terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania protokołu ze spotkania dwustronnego, o którym mowa w ust. 1 akapit trzeci, państwo członkowskie przekazuje wszystkie informacje wymagane na tym spotkaniu, jak również wszystkie inne informacje, które uważa za użyteczne w ramach prowadzonego badania.

[…]

Po upływie okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja formalnie przekazuje państwu członkowskiemu wnioski, do których doszła na podstawie informacji otrzymanych w ramach procedury rozliczenia zgodności rachunków. Takie powiadomienie zawiera ocenę wydatku, który Komisja zamierza wyłączyć z finansowania wspólnotowego na mocy art. 31 rozporządzenia […] nr 1290/2005, i zawiera odesłanie do art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

3.      […]

Po zbadaniu wszystkich sprawozdań sporządzonych przez organ pojednawczy zgodnie z rozdziałem 3 niniejszego rozporządzenia Komisja przyjmuje, jeśli to konieczne, jedną lub więcej decyzji na mocy art. 31 rozporządzenia […] nr 1290/2005 w celu wykluczenia z finansowania wspólnotowego wydatków dokonanych niezgodnie z zasadami wspólnotowymi aż do skutecznego wprowadzenia środków naprawczych.

[…]”.

92      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pisemne powiadomienie” w rozumieniu art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, aby mogło ono pełnić funkcję ostrzeżenia, którą nadaje mu ten przepis, powinno umożliwić zainteresowanemu rządowi dokładne zapoznanie się z zastrzeżeniami Komisji (zob. wyrok z dnia 3 maja 2012 r., Hiszpania/Komisja, C‑24/11 P, EU:C:2012:266, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

93      Ponadto z orzecznictwa wynika, że art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 należy interpretować łącznie z art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005, zgodnie z którym Komisja nie może wyłączyć wydatków dokonanych poza jednym z okresów wskazanych w tym ostatnim przepisie. Wynika stąd, że pisemne powiadomienie przewidziane w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 pełni funkcję ostrzeżenia o tym, że wydatki dokonane w określonym okresie przed doręczeniem tego powiadomienia mogą zostać wyłączone z finansowania przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), a zatem powiadomienie to stanowi punkt odniesienia dla ustalenia początku biegu tego okresu (zob. analogicznie wyrok z dnia 3 maja 2012 r., Hiszpania/Komisja, C‑24/11 P, EU:C:2012:266, pkt 30).

94      Wreszcie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 nie wymaga, by w pisemnym powiadomieniu zostały wymienione wydatki podlegające wyłączeniu (zob. analogicznie wyrok z dnia 7 października 2004 r., Szwecja/Komisja, C‑312/02, EU:C:2004:594, pkt 14). Nie jest również wymagane, by w pisemnym powiadomieniu został wyraźnie wymieniony termin, o którym mowa w art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005 (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 24 stycznia 2002 r., Finlandia/Komisja, C‑170/00, EU:C:2002:51, pkt 32). Jeśli chodzi bowiem o wymogi formalne, art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 885/2006 dokonuje rozróżnienia między, z jednej strony, „powiadomieniem o wynikach kontroli”, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy, które to powiadomienie jest przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, a z drugiej strony, „formalnym powiadomieniem o wnioskach”, o którym mowa w ust. 2 akapit trzeci, które to powiadomienie następuje na późniejszym etapie. Wynika stąd, że pierwsze powiadomienie nie musi spełniać tak samo surowych wymogów formalnych jak drugie powiadomienie (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 24 stycznia 2002 r., Finlandia/Komisja, C‑170/00, EU:C:2002:51, pkt 29).

95      Tytułem wstępu z pkt 68–76 powyżej wynika, że pomoc na restrukturyzację przemysłu cukrowniczego finansuje środki wieloletnie, w związku z czym podstawę prawną obliczenia terminu 24 miesięcy stanowi art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005.

96      W niniejszym przypadku w piśmie towarzyszącym wynikom dochodzenia EX/2010/010/IT przekazanym Republice Włoskiej w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. wskazano, że ewentualne „wyłączenie będzie dotyczyć tylko wydatków dokonanych w ciągu [24] miesięcy poprzedzających wysłanie owego powiadomienia”. Komisja powołała się więc, w sposób dorozumiany, lecz konieczny, na art. 31 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 1290/2005 jako podstawę prawną obliczenia terminu 24 miesięcy, a nie na art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005.

97      Niemniej – podobnie jak Komisja – należy zauważyć, że mimo wzmianki figurującej w piśmie zawartym w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r., z załącznika do tego pisma jasno wynikało, iż Komisja kwestionuje kwalifikowalność włoskich przedsiębiorstw, których dotyczy niniejsza sprawa, do całości otrzymanej przez nie pomocy na restrukturyzację. Wskazano bowiem między innymi, że „służby [dyrekcji generalnej Komisji ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich] uważają […], iż żadne z przedsiębiorstw, których dotyczy niniejsza sprawa, nie spełnia warunków koniecznych do otrzymania [pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż]” oraz że „z uwagi na okoliczność, iż zdecydowana część pomocy na restrukturyzację została już wypłacona i większość zabezpieczeń została już zwolniona, uściśla się, że w ostatecznym wypadku administracja może ponieść konsekwencje finansowe wszelkich uchybień wymogom przewidzianym w rozporządzeniach”.

98      W świetle powyższego pierwsze powiadomienie z dnia 9 grudnia 2010 r. pozwalało zatem władzom włoskim zapoznać się w wystarczający sposób z zastrzeżeniami Komisji i korektami, które zostaną prawdopodobnie dokonane w odniesieniu do spornych wydatków, tak że spełniało ono funkcję ostrzeżenia nałożoną na pisemne powiadomienie przewidziane w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006.

99      Wprawdzie na spotkaniu dwustronnym z dnia 4 maja 2011 r. Komisja wskazała, że dochodzenie EX/2010/010/IT dotyczy okresu 24 miesięcy sprzed wysłania powiadomienia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 oraz że w związku z tym dochodzenie to dotyczy tylko wydatków poniesionych w okresie od 10 grudnia 2008 r. do 9 grudnia 2010 r., nie zmienia to jednak faktu, że w załączniku 1 do formalnego powiadomienia z dnia 16 sierpnia 2012 r. Komisja potwierdziła stanowisko przyjęte w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. Utrzymywała ona bowiem zasadniczo, że korekta finansowa może zostać ustalona na podstawie wszystkich wydatków dokonanych przez Republikę Włoską w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego, w tym przed okresem 24 miesięcy poprzedzającym wysłanie pierwszego powiadomienia z dnia 9 grudnia 2010 r., oraz że w związku z tym w niniejszym przypadku okres 24 miesięcy powinien zostać obliczony na podstawie art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005.

100    W każdym razie należy zauważyć, że po otrzymaniu formalnego powiadomienia z dnia 16 sierpnia 2012 r. Republika Włoska przedłożyła sprawę organu pojednawczemu zgodnie z art. 16 rozporządzenia nr 885/2006 i miała zatem możliwość zakwestionowania zastosowania art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005 przed tym organem (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

101    Na rozprawie Republika Włoska przyznała, że przed organem pojednawczym nie zakwestionowała możliwości zastosowania art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005 i że skoncentrowała się wyłącznie na kwestii materialnoprawnej możliwości zachowania spornych silosów i skorzystania z pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż.

102    Wreszcie należy przypomnieć, że po ogłoszeniu wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Komisja, pismem z dnia 28 marca 2014 r., przyznała Republice Włoskiej możliwość przedstawienia dodatkowych uwag (zob. pkt 32 powyżej). Niemniej w swoim piśmie z dnia 30 maja 2014 r. władze włoskie także nie zakwestionowały zastosowania art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005 w niniejszym przypadku (zob. pkt 33 powyżej).

103    W związku z tym Republika Włoska nie może powoływać się przed Sądem na gwarancję proceduralną, z której ona sama nie skorzystała w toku postępowania w sprawie rozliczenia rachunków (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 9 września 1999 r., Petrides/Komisja, C‑64/98 P, EU:C:1999:399, pkt 32).

104    Wobec powyższego należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie części trzeciej zarzutu pierwszego, opartej zasadniczo na niewystarczającym uzasadnieniu

105    Republika Włoska zarzuca zasadniczo niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji, uzasadniając to tym, że powody nagłej i nieuzasadnionej zmiany podstawy prawnej obliczenia terminu 24 miesięcy, dokonanej przez Komisję w formalnym powiadomieniu z dnia 16 sierpnia 2012 r., zostały wspomniane lakonicznie w tym powiadomieniu.

106    Komisja nie wypowiada się w tym względzie.

107    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w szczególnym kontekście opracowywania decyzji odnoszących się do rozliczania rachunków uzasadnienie decyzji winno zostać uznane za dostateczne, jeżeli państwo będące adresatem decyzji jest ściśle włączone w proces jej opracowania i zna powody, dla których Komisja odmawia obciążenia EFOGR sporną kwotą (wyroki: z dnia 1 października 1998 r., Niderlandy/Komisja, C‑27/94, EU:C:1998:446, pkt 36; z dnia 10 września 2008 r., Włochy/Komisja, T‑181/06, niepublikowany, EU:T:2008:331, pkt 32).

108    W niniejszym przypadku w załączniku 1 do formalnego powiadomienia z dnia 16 sierpnia 2012 r., w pkt 12 części „Argumenty”, Komisja przypomniała, że tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego dotyczy okresu od 1 lipca 2006 r. do 31 marca 2012 r., czyli okresu 69 miesięcy. Ponadto w pkt 13 części „Argumenty” wyjaśniła, że system ten stanowi środek wieloletni w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 1290/2005, na podstawie którego to środka zostały dokonane płatności ratalne poszczególnych transz pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż. Co więcej, Komisja wskazała, że wypłata każdej transzy pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż była uzależniona od ustanowienia zabezpieczenia w kwocie równej 120% wysokości danej transzy. Co więcej, Komisja wyjaśniła, że zgodnie z art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005 ocena zgodności tych wydatków z celami funduszu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego i z odnoszącymi się do nich rozporządzeniami może zostać dokonana dopiero w dniu ostatniego obowiązku nałożonego na beneficjenta, czyli w dniu 31 marca 2012 r. W pkt 15 części „Argumenty” załącznika 1 do formalnego powiadomienia z dnia 16 sierpnia 2012 r. Komisja doszła zasadniczo do wniosku, że z uwagi na okoliczność, iż sporne silosy nie były zdemontowane na dzień 31 marca 2012 r., wszystkie wydatki związane z pomocą na restrukturyzację przyznaną przedsiębiorstwom włoskim są objęte procedurą rozliczenia rachunków.

109    Tym samym zostaje wykazane, że w formalnym powiadomieniu z dnia 16 sierpnia 2012 r. Komisja przedstawiła w wystarczający sposób powody, dla których korekta finansowa powinna obejmować całość wydatków dokonanych w okresie obliczonym na podstawie art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1290/2005. Ponadto powody przypomniane w pkt 108 powyżej pozwalały Republice Włoskiej zrozumieć przyczyny, dla których Komisja zmieniła stanowisko w przedmiocie podstawy prawnej obliczenia terminu 24 miesięcy, o którym mowa w art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005.

110    Należy zatem oddalić część trzecią zarzutu pierwszego i w konsekwencji zarzut pierwszy w całości.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 885/2006, prawa do obrony, rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12)

111    Niniejszy zarzut dzieli się na dwie części. Część pierwsza dotyczy zasadniczo naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 i prawa do obrony. Część druga dotyczy naruszenia rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737).

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego, dotyczącej zasadniczo naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 i prawa do obrony

112    Republika Włoska twierdzi zasadniczo, że pierwsze powiadomienie z dnia 9 grudnia 2010 r. narusza art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, ponieważ nie uniemożliwiło jej dokładnego zapoznania się z zastrzeżeniami Komisji i nie pozwoliło jej skorzystać z prawa do obrony ustanowionego w tym przepisie. W tym względzie podnosi ona z jednej strony, że w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. Komisja twierdziła, iż silosy są w każdym wypadku urządzeniami produkcyjnymi, podczas gdy w piśmie z dnia 28 marca 2014 r., wysłanym po ogłoszeniu wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) instytucja ta przyznała, że silosy nie muszą być koniecznie uważane za urządzenia produkcyjne. Z drugiej strony podnosi ona, że pierwsze powiadomienie z dnia 9 grudnia 2010 r. nie zawierało żadnej wzmianki o tym, iż korzystanie z silosów należy ocenić w dniu wniosku o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż (zwane dalej „kryterium ustanowionym przez Komisję”). Jej zdaniem dopiero pismo Komisji z dnia 28 marca 2014 r. umożliwiło jej dokładne zapoznanie się z zastrzeżeniami tej instytucji dotyczącymi kwestii zdemontowania silosów w przypadku pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż. Tymczasem w tej dacie państwo to nie mogło już skorzystać ze wszystkich gwarancji proceduralnych ustanowionych w art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 ani wykonać przysługującego mu prawa do obrony.

113    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

114    Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem końcowa i ostateczna decyzja w przedmiocie rozliczenia rachunków powinna zostać podjęta po przeprowadzeniu szczególnego postępowania kontradyktoryjnego, w trakcie którego państwom członkowskim, których ono dotyczy, winny przysługiwać wszelkie gwarancje wymagane do przedstawienia ich stanowiska (wyroki: z dnia 29 stycznia 1998 r., Grecja/Komisja, C‑61/95, EU:C:1998:27, pkt 39; z dnia 14 grudnia 2000 r., Niemcy/Komisja, C‑245/97, EU:C:2000:687, pkt 47; z dnia 3 lipca 2014 r., Niderlandy/Komisja, T‑16/11, niepublikowany, EU:T:2014:603, pkt 69).

115    Ponadto z art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006 wynika, że w pierwszym powiadomieniu należy poinformować zainteresowane państwo członkowskie o wynikach kontroli Komisji i wskazać środki naprawcze, które należy podjąć w celu zapewnienia w przyszłości poszanowania wchodzących w grę przepisów prawa Unii (zob. pkt 91 powyżej).

116    W niniejszym przypadku, jak przedstawiono w pkt 25 powyżej, z pierwszego powiadomienia z dnia 9 grudnia 2010 r. wynika, że w mniemaniu Komisji przesłanki przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż nie zostały spełnione, gdyż niektóre urządzenia produkcyjne, w tym sporne silosy, zostały zachowane w dawnych zakładach produkcyjnych cukru odwiedzonych przez pracowników Komisji prowadzących dochodzenie. W tym powiadomieniu Komisja wskazała także, że przedsiębiorstwa włoskie nie kwalifikowały się do objęcia pomocą restrukturyzacyjną na całkowity demontaż, jeżeli nie wprowadziły całkowicie w życie planów restrukturyzacji i jeżeli inne budynki związane z działalnością produkcyjną, w tym sporne silosy, nie zostały zdemontowane.

117    W piśmie z dnia 9 lutego 2011 r. Republika Włoska zakwestionowała stanowisko Komisji, zgodnie z którym silosy były w każdym razie urządzeniami produkcyjnymi objętymi obowiązkiem demontażu, twierdząc zasadniczo z jednej strony, że sporne silosy nie stanowiły urządzeń produkcyjnych, gdyż były przeznaczone wyłącznie do magazynowania produktu gotowego, a z drugiej strony, że interpretacja Komisja jest sprzeczna z rozporządzeniami nr 320/2006 i nr 968/2006. Republika Włoska powtórzyła swoje stanowisko na dwustronnym spotkaniu w dniu 4 maja 2011 r., w swoich uwagach z dnia 2 listopada 2011 r. do protokołu tego spotkania oraz w trakcie postępowania pojednawczego.

118    W trakcie spotkania dwustronnego w dniu 4 maja 2011 r. Komisja podtrzymała swoje stanowisko, zgodnie z którym sporne silosy należy uznać za stanowiące integralną część urządzeń produkcyjnych, w związku z czym powinny one zostać zdemontowane.

119    Ponadto w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Trybunał orzekł zasadniczo, że pojęcie „urządzeń produkcyjnych” obejmuje silosy przeznaczone do magazynowania cukru beneficjenta pomocy na restrukturyzację. Trybunał uznał jednak, że taki przypadek nie zachodzi w dwóch sytuacjach (dalej „wyjątki ustanowione przez Trybunał”): z jednej strony gdy zostanie wykazane, iż silosy są wykorzystywane wyłącznie do magazynowania cukru, wyprodukowanego w ramach kwot, zdeponowanego przez innych producentów lub nabytego od nich, a z drugiej strony, gdy są one wykorzystywane wyłącznie do konfekcjonowania lub pakowania wyprodukowanego gdzie indziej cukru do celów jego sprzedaży (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 32, 33, 35).

120    W świetle wyroku Trybunału z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Komisja zmieniła swoje stanowisko w kwestii kwalifikacji silosów i, jak przypomniano w pkt 32 i 102 powyżej, pismem z dnia 28 marca 2014 r. przyznała władzom włoskim termin dwóch miesięcy na przedstawienie przekonywających dowodów na okoliczność, że w niniejszym przypadku sporne silosy służyły – przed złożeniem wniosków o przyznanie spornej pomocy – wyłącznie do magazynowania i konfekcjonowania cukru wyprodukowanego w ramach kwoty przez innych producentów.

121    Republika Włoska nie zastosowała się do tego wezwania. W piśmie z dnia 30 maja 2014 r. ograniczyła się ona bowiem do zakwestionowania kryterium ustanowionego przez Komisję. W tym względzie podniosła ona między innymi, że Trybunał wyraźnie uznał w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737), iż silosy magazynowe mogą pozostać niezdemontowane, jeżeli zostanie wykazane, że są one przeznaczone do magazynowania cukru zdeponowanego przez innych producentów lub nabytego od nich lub gdy są one przeznaczone do pakowania cukru wyprodukowanego gdzie indziej. Jej zdaniem niepotrzebne było zatem dokonanie oceny, w jaki sposób były wykorzystywane silosy przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację. Wreszcie wskazała ona, że władze włoskie przekazały Komisji wszystkie dokumenty związane z postępowaniem w sprawie kwalifikowania do objęcia pomocą restrukturyzacyjną na całkowity demontaż, w tym zaakceptowane plany restrukturyzacji i roczne sprawozdania z kontroli przeprowadzonych na miejscu, w których wskazano zdemontowane urządzenia i zdemontowany sprzęt oraz zachowane urządzenia i zachowany sprzęt, jak również rzeczywiste wykorzystywanie każdego z nich.

122    Z powyższego wynika, że Republika Włoska zrezygnowała z przedstawienia dowodów pozwalających wykazać, iż sporne silosy nie stanowiły urządzeń produkcyjnych w dniu złożenia wniosku o pomoc, i tym samym ze skorzystania z prawa do obrony w odniesieniu do tej kwestii.

123    Wobec powyższego oraz w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 103 powyżej zastrzeżenie dotyczące naruszenia prawa do obrony nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

124    W związku z powyższym należy oddalić część pierwszą zarzutu drugiego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12)

125    Republika Włoska, popierana przez Republikę Francuską i Węgry, twierdzi zasadniczo, że Komisja, uznając, iż zachowanie spornych silosów stanowi przeszkodę w przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, naruszyła rozporządzenia nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737).

126    Skarżąca kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej, Republiki Francuskiej i Węgier.

127    Na wstępie należy przypomnieć, że w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Trybunał, stwierdziwszy, iż pojęcie „urządzeń produkcyjnych” nie jest zdefiniowane w rozporządzeniach nr 320/2006 i nr 968/2006, po pierwsze, zauważył, że pojęcie „produkcji” może obejmować także inne etapy powstawania danego produktu, mające miejsce przed chemicznym lub fizycznym procesem przetwarzania lub po nim, w związku z czym w zakres tego pojęcia może wchodzić magazynowanie cukru, którego nie poddano konfekcjonowaniu bezpośrednio po jego ekstrakcji z pierwotnego surowca. Trybunał doszedł zatem do wniosku, że magazynowanie można uznać za proces „bezpośrednio związany z produkcją cukru” w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 968/2006 (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 26). Po drugie, Trybunał uznał, że silosy mogą mieć bezpośredni wpływ zarówno na ilość cukru, jaka może zostać wytworzona, jak i na procesy produkcyjne, które są uzależnione od bliskości urządzenia magazynowego, ponieważ pozwalają one w szczególności odwlec sprzedaż całości lub części cukru wyprodukowanego w trakcie danej kampanii cukrowniczej, a tym samym wpłynąć na sytuację rynkową w rozumieniu motywu 5 rozporządzenia nr 320/2006 (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 27–29). Po trzecie, Trybunał uznał zasadniczo, że z art. 3 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia nr 320/2006 wynika, iż dany kompleks przemysłowy co do zasady powinien zostać w całości zamknięty, aby móc korzystać z pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, oraz że możliwość rezygnacji z demontażu lub kontynuacji wykorzystywania w przyszłości urządzeń innych niż urządzenia produkcyjne, przy zachowaniu prawa do pełnej pomocy, stanowi wyjątek, który należy interpretować w sposób ścisły (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 30).

128    W świetle powyższego w pkt 31 wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Trybunał orzekł, że silosy przeznaczone do magazynowania cukru beneficjenta pomocy należy uznać za urządzenia produkcyjne, i to bez względu na fakt, że są one wykorzystywane również do innych celów. Niemniej Trybunał ustanowił dwa wyjątki od tej zasady (zob. pkt 119 powyżej).

129    W niniejszej sprawie Republika Włoska nie kwestionuje, że po zakończeniu procesu restrukturyzacji sporne silosy zostały zachowane w kilku zakładach produkcyjnych należących do przedsiębiorstw włoskich, które skorzystały z pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż. Nie kwestionuje ona również, że nie przedstawiła dowodów świadczących o tym, iż w momencie złożenia wniosków o przyznanie pomocy na całkowitą restrukturyzację sporne silosy były objęte wyjątkami ustanowionymi przez Trybunał.

130    Republika Włoska, popierana przez Republikę Francuską i Węgry, uważa jednak, że okoliczności przypomniane w pkt 129 powyżej nie mogą uzasadniać korekty finansowej, która została wobec niej zastosowana.

131    Z motywów 1 i 5 rozporządzenia nr 320/2006 wynika, że celem omawianego rozporządzenia jest ograniczenie nieopłacalnej zdolności produkcyjnej cukru w Unii poprzez zachęcenie przedsiębiorstw o najniższej wydajności do zaprzestania produkcji cukru w ramach kwot i do zrzeczenia się odnośnych kwot.

132    Z motywu 5 rozporządzenia nr 320/2006 wynika ponadto, że system restrukturyzacji jest oparty na dobrowolnym uczestnictwie przedsiębiorstwa cukrowniczego, gdyż ma on na celu wprowadzenie istotnej zachęty ekonomicznej w formie odpowiedniej pomocy na restrukturyzację (zob. podobnie wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 44).

133    Aby osiągnąć cel w postaci ograniczenia nieopłacalnej zdolności produkcyjnej cukru w Unii, przyświecający uregulowaniu, o którym mowa, prawodawca Unii przewidział dwa różne systemy restrukturyzacji w zależności od dokonanego demontażu, to jest całkowitego demontażu lub częściowego demontażu, na podstawie których to systemów przysługuje różna kwota pomocy na restrukturyzację, jak wynika z art. 3 ust. 5 lit. a) i b) rozporządzenia nr 320/2006 w związku z motywem 4 rozporządzenia nr 968/2006.

134    Po pierwsze, jeśli chodzi o warunki, które należy spełnić do celów przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, art. 3 ust. 1 lit. a) i art. 3 ust. 3 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 wymaga, by składające wniosek przedsiębiorstwo cukiernicze zrzekło się kwoty, którą przydzieliło jednej lub kilku ze swoich fabryk, oraz by zamknęło ono fabrykę i dokonało całkowitego demontażu urządzeń produkcyjnych. Natomiast do celów przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na częściowy demontaż art. 3 ust. 1 lit. b) i art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 wymaga od składającego wniosek przedsiębiorstwa cukrowniczego, by zrzekło się kwoty, którą przedzieliło jednej lub kilku ze swoich fabryk, oraz by dokonało częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych w danych fabrykach i nie wykorzystywało już pozostałych urządzeń produkcyjnych do wytwarzania produktów objętych wspólną organizacją rynków cukru (zwaną dalej „WOR cukier”).

135    Po drugie, zakres obowiązku demontażu urządzeń produkcyjnych został uściślony w art. 4 rozporządzenia nr 968/2006.

136    Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 968/2006 obowiązek całkowitego demontażu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 320/2006, dotyczy urządzeń koniecznych do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego [art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 968/2006], urządzeń bezpośrednio związanych z produkcją cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego oraz koniecznych do produkcji w ramach kwoty, z której zrezygnowano, nawet jeśli mogłyby one zostać zastosowane do wytwarzania innych produktów [art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 968/2006], jak również wszystkich pozostałych urządzeń, przykładowo urządzeń do pakowania, które są niewykorzystywane i są przeznaczone do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska [art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006].

137    Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006 w związku z art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 320/2006 i motywem 4 rozporządzenia nr 968/2006 mogą zatem wyjątkowo zostać zachowane – w przypadku całkowitego demontażu – wszelkie urządzenia inne niż urządzenia konieczne do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego lub które są bezpośrednio związane z produkcją tych produktów, takie jak urządzenia do pakowania, pod warunkiem że są wykorzystywane i nie są przeznaczone do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska.

138    Ponadto art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 968/2006 przewiduje, że w przypadku częściowego demontażu obowiązek demontażu obejmuje urządzenia, o których mowa w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia (zob. pkt 136 powyżej), które nie służą do innej produkcji lub innego zastosowania na terenie fabryki zgodnie z planem restrukturyzacji. Poza tym z art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 wynika, że urządzenia produkcyjne, które mogą zostać zachowane, nie mogą być już wykorzystywane do produkcji produktów objętych WOR cukier. A zatem zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 968/2006 w związku z art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 mogą zostać zachowane urządzenia, które były konieczne do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego lub które były bezpośrednio związane z produkcją tych produktów, pod warunkiem że nie są już wykorzystywane do produkcji produktów objętych WOR cukier i że nie służą do innej produkcji lub innego zastosowania na terenie fabryki zgodnie z planem restrukturyzacji.

139    Po trzecie, przedsiębiorstwa cukrownicze muszą dokonać wyboru między całkowitym demontażem i częściowym demontażem w momencie składania wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację.

140    Z łącznej lektury art. 4 ust. 2 lit. a), c), d) i e) i art. 4 ust. 3 lit. c) i h) rozporządzenia nr 320/2006 oraz art. 9 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia nr 968/2006 wynika bowiem, że wniosek o przyznanie pomocy na restrukturyzację musi zawierać w szczególności zobowiązanie wnioskodawcy pomocy, z jednej strony, do zrzeczenia się danej kwoty i, z drugiej strony, do całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych w terminie, który wyznacza zainteresowane państwo członkowskie, jak również plan restrukturyzacji, który zawiera między innymi pełny opis techniczny odnośnych urządzeń produkcyjnych, streszczenie środków i działań, oszacowanie kosztów tych środków i działań, plan finansowy i harmonogram realizacji poszczególnych planowanych środków.

141    Zgodnie z przepisami wymienionymi w pkt 140 powyżej beneficjent pomocy musi wskazać wszystkie urządzenia produkcyjne, do których demontażu zobowiązuje się zgodnie z planem restrukturyzacji, najpóźniej w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity lub częściowy demontaż. Jeśli chodzi o sporne silosy, zakłada to zatem ustalenie już w momencie składania wniosku o przyznanie pomocy, czy stanowią one urządzenia produkcyjne, których demontaż należy obowiązkowo przewidzieć w planie restrukturyzacji, w przypadku gdy wnosi się o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, czy też są one objęte wyjątkami ustanowionymi przez Trybunał.

142    Każda przeciwna wykładnia pozbawiałaby istoty wymogi ustanowione w art. 4 rozporządzenia nr 320/2006 i w art. 9 rozporządzenia nr 968/2006 i, co więcej, naruszałaby rozróżnienie między całkowitym demontażem i częściowym demontażem dokonanym w uregulowaniach, o których mowa (zob. pkt 133 powyżej).

143    W powyższym względzie, z jednej strony, w przypadku gdyby w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację przedsiębiorstwa cukrownicze nie wiedziały, czy silosy znajdujące się w ich zakładach produkcji stanowią urządzenia produkcyjne czy też nie stanowią takich urządzeń, silosy – z naruszeniem art. 4 ust. 3 lit. c) rozporządzenia nr 320/2006 (zob. pkt 140 powyżej) – nie zostałyby wymienione w planie restrukturyzacji jako urządzenia produkcyjne, które mają zostać zdemontowane.

144    Ponadto zobowiązanie do demontażu wszystkich urządzeń produkcyjnych, które musi zostać załączone do wniosku o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż (zob. pkt 140 powyżej), byłoby wadliwe, ponieważ z założenia nie dotyczyłoby wszystkich urządzeń produkcyjnych istniejących w dniu zaciągnięcia tego zobowiązania.

145    Z drugiej strony, gdyby kwalifikacja silosów jako urządzenia produkcyjne była oceniana na końcu procesu restrukturyzacji, pozwoliłoby to – zarówno w przypadku całkowitego demontażu, jak i częściowego demontażu – zachować silosy, które w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy stanowiły urządzenia produkcyjne, ze względu na okoliczność, że po restrukturyzacji nie byłyby już one wykorzystywane jako urządzenia do produkcji cukru. Wobec tego możliwość zachowania części urządzeń produkcyjnych nie byłaby już charakterystyczna dla częściowego demontażu, lecz rozciągałaby się także na częściowy demontaż, mimo że z uwagi na wysokie koszty związane z całkowitym demontażem podmioty gospodarcze otrzymują kwotę pomocy na restrukturyzację o 25% wyższą od kwoty pomocy przyznawanej w przypadku częściowego demontażu, jak wynika z art. 3 ust. 5 lit. a) i b) rozporządzenia nr 320/2006 i z motywu 4 rozporządzenia nr 968/2006.

146    Wobec powyższego – wbrew temu, co twierdzą Republika Włoska, Republika Francuska i Węgry – Komisja nie popełniła błędu, uznając, że kwalifikację spornych silosów należało ocenić właśnie w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację.

147    Powyższego wniosku nie mogą podważyć argumenty wysunięte przez Republikę Włoską, Republikę Francuską i Węgry.

148    W pierwszej kolejności Republika Włoska twierdzi, że jeśli chodzi o silosy przeznaczone do działalności polegającej na pakowaniu i konfekcjonowaniu, kryterium ustanowione przez Komisję nie jest zgodne z celem przyświecającym uregulowaniom, o których mowa, polegającym na zachowaniu miejsc pracy i działalności przedsiębiorstw objętych restrukturyzacją. W tym względzie przypomina ona, że uregulowania, o których mowa, pozwalają wyraźnie utrzymać działalność polegającą na konfekcjonowaniu i urządzenia konieczne w tym celu. Jej zdaniem bezsporne jest, że aby zapewnić kontynuację działalności polegającej na konfekcjonowaniu, konieczne jest nadal dysponowanie silosami. Wobec tego gdyby silos wykorzystywany do konfekcjonowania został zdemontowany, pociągnęłoby to za sobą zaprzestanie działalności danego przedsiębiorstwa i utratę miejsc pracy, co byłoby sprzeczne z przypomnianym wyżej celem.

149    W powyższym względzie należy przypomnieć, że wiele przepisów rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 świadczy o znaczeniu, jakie prawodawca Unii przypisał sytuacji zatrudnienia w regionach, których dotyczy restrukturyzacja przemysłu cukrowniczego. Tytułem przykładu z art. 3 ust. 3 lit. c) i ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 320/2006 wynika, że całkowity demontaż i częściowy demontaż urządzeń produkcyjnych wymagają podjęcia środków ułatwiających pracownikom zmianę miejsca zatrudnienia. Ponadto w przypadku częściowego demontażu art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 968/2006 w związku z art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 zezwala na zachowanie urządzeń produkcyjnych w celu przeznaczenia ich do produkcji produktów innych niż produkty objęte WOR cukier (zob. pkt 138 powyżej), pozwalając tym samym na utrzymanie miejsc pracy w dawnych zakładach produkcji cukru. Tak samo art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006 w związku z motywem 4 tego samego rozporządzenia zezwala – w przypadku całkowitego demontażu – na zachowanie urządzeń innych niż urządzenia konieczne do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego lub które są bezpośrednio związane z produkcją tych produktów, takie jak urządzenia do konfekcjonowania, które są wykorzystywane i nie są przeznaczone do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska (zob. pkt 137 powyżej).

150    To powiedziawszy, cel w postaci ochrony miejsc pracy i działalności przedsiębiorstw objętych restrukturyzacją należy oceniać łącznie z głównym celem omawianego uregulowania, to jest ograniczeniem nieopłacalnej zdolności produkcyjnej cukru w Unii zgodnie z motywami 1 i 5 rozporządzenia nr 320/2006 (zob. pkt 131 powyżej).

151    Ponadto względy natury społecznej, na które powołuje się Republika Włoska, nie mogą uzasadniać zaproponowanej przez nią wykładni omawianego uregulowania, która narusza istotne rozróżnienie, jakie prawodawca Unii postanowił wprowadzić między częściowym i całkowitym demontażem (zob. pkt 133, 134, 145 powyżej), a tym samym jest sprzeczna z owym uregulowaniem.

152    W związku z powyższym należy oddalić argument Republiki Włoskiej.

153    W drugiej kolejności Republika Włoska, Republika Francuska i Węgry twierdzą zasadniczo, że obowiązek całkowitego demontażu urządzeń produkcyjnych może zostać spełniony, nawet jeśli silosy przeznaczone do konfekcjonowania lub do pakowania nie zostaną zniszczone, w sytuacji gdy miało miejsce zrzeczenie się kwoty produkcyjnej i tym samym definitywne zaprzestanie produkcji cukru.

154    Z pkt 133, 134 i 145 powyżej wynika, że aby osiągnąć cel w postaci ograniczenia nieopłacalnej zdolności produkcyjnej cukru w Unii, przyświecający uregulowaniu, o którym mowa, prawodawca Unii przewidział dwa różne systemy restrukturyzacji w zależności od rodzaju dokonanego demontażu, na podstawie których to systemów przysługuje różna kwota pomocy na restrukturyzację. Ponadto, jak wskazano w pkt 139–141 powyżej, wybór między częściowym demontażem a całkowitym demontażem wiąże się z tym, że przedsiębiorstwo występujące o przyznanie pomocy na restrukturyzację wskazuje już w momencie złożenia wniosku o przyznanie pomocy wszystkie urządzenia produkcyjne znajdujące się w danej fabryce, którą zobowiązuje się ono zniszczyć w całości lub w części najpóźniej na końcu procesu restrukturyzacji.

155    Wobec powyższego logika systemu ustanowionego przez prawodawcę Unii wymaga, by wskazanie urządzeń produkcyjnych podlegających demontażowi nastąpiło już w momencie składania wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację. A zatem – wbrew temu, co twierdzą Węgry – kryterium ustanowione przez Komisję nie pozostaje w sprzeczności z ogólną strukturą systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego.

156    W świetle powyższego argumenty podniesione przez Republikę Włoską, Republikę Francuską i Węgry należy oddalić.

157    W trzeciej kolejności, Republika Włoska zarzuca Komisji, że w piśmie z dnia 28 marca 2014 r. zażądała, by państwo to wykazało, iż sporne silosy do pakowania były wykorzystywane wyłącznie do pakowania cukru wyprodukowanego przez innych producentów. Jej zdaniem zachowanie silosów przeznaczonych do pakowania jest bowiem dozwolone na podstawie art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006, w związku z czym nieistotne jest, czy cukier, który jest tam pakowany, pochodzi od innych producentów czy też od operatora urządzenia. Ponadto, na wzór Republiki Francuskiej, twierdzi ona, że z pkt 33 wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) wynika, iż silosy służące do pakowania lub konfekcjonowania nie podlegają kwalifikacji jako urządzenia produkcyjne, jeżeli cukier przechowywany w tych silosach został „wyprodukowany gdzie indziej w ramach kwoty”, podczas gdy w przypadku silosów służących do magazynowania zgodnie z pkt 32 wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) konieczne jest, by cukier został nabyty od innych producentów.

158    Po pierwsze, wskazano już wcześniej w pkt 136 i 137 powyżej, że art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006 zezwala wyłącznie na zachowanie urządzeń innych niż urządzenia produkcyjne. Wobec tego Komisja słusznie zwróciła się do Republiki Włoskiej o wykazanie zasadniczo, że sporne silosy służące do konfekcjonowania, których występowanie na terenie zdemontowanych zakładów produkcji zostało stwierdzone w ramach dochodzenia EX/2010/010/IT, były objęte jednym z wyjątków ustanowionych przez Trybunał w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację i tym samym nie podlegały kwalifikacji jako urządzenia produkcyjne.

159    Po drugie, w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 26, 31) Trybunał orzekł, że silos, który służył do magazynowania cukru beneficjenta pomocy, stanowił urządzenie bezpośrednio związane z produkcją cukru w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 968/2006. Nie zaliczał się on zatem do innych urządzeń, takich jak urządzenia do pakowania, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006, których zachowanie może zostać dopuszczone w przypadku całkowitego demontażu, pod warunkiem że są one wykorzystywane i nie są przeznaczone do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska.

160    Wobec powyższego art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006 nie może zezwalać na zachowanie silosów, które były wykorzystywane do magazynowania produktów beneficjenta pomocy, gdyż takie zachowanie może mieć miejsce tylko w przypadku częściowego demontażu i pod warunkiem że po zakończeniu restrukturyzacji silosy te nie są już wykorzystywane do produkcji produktów objętych WOR cukier.

161    Mając na uwadze powyższe rozważania, należy także oddalić argument podniesiony przez Węgry w odpowiedzi na pytanie pisemne Sądu, zgodnie z którym to argumentem motyw 4 rozporządzenia nr 968/2006 wyróżnia – w ramach urządzeń produkcyjnych – podgrupę urządzeń, „które nie są częścią linii produkcyjnej”, w tym silosy do magazynowania cukru, i których zachowanie jest dopuszczalne niezależnie od charakteru całkowitego lub częściowego demontażu.

162    Po trzecie, w trakcie postępowania w sprawie rozliczenia rachunków, o którym mowa, Republika Włoska nie wykazała ani nawet nie twierdziła, że w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację sporne silosy były wykorzystywane do pakowania i konfekcjonowania cukru wyprodukowanego gdzie indziej przez beneficjenta pomocy na podstawie innej kwoty produkcyjnej. Wobec tego nie ma potrzeby ustosunkowania się do argumentu Republiki Włoskiej, zgodnie z którym zasadniczo silosy do pakowania lub konfekcjonowania cukru „wyprodukowanego gdzie indziej w ramach kwoty” są objęte jednym z wyjątków ustanowionych przez Trybunał, gdyż argument ten nie podważa dokonanego przez Komisję stwierdzenia, że sporne silosy nie podlegały jednemu z wyjątków ustanowionych przez Trybunał w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację.

163    W związku z powyższym należy oddalić argument Republiki Włoskiej.

164    W czwartej kolejności Republika Włoska twierdzi zasadniczo, że skutki korekty finansowej zastosowanej przez Komisję i demontażu spornych silosów są nieproporcjonalne do celów przyświecających omawianym uregulowaniom, które to cele zostają jej zdaniem osiągnięte poprzez zrzeczenie się kwoty i wynikające stąd definitywne zaprzestanie produkcji cukru.

165    Przede wszystkim należy zauważyć, że omawiane uregulowanie przewiduje obowiązek zniszczenia urządzeń produkcyjnych, w tym silosów, które służyły do magazynowania cukru wyprodukowanego przez beneficjenta pomocy, tylko w przypadku całkowitego demontażu. Taki obowiązek nie wydaje się nieproporcjonalny w świetle celu w postaci ograniczenia nieopłacalnej zdolności produkcyjnej cukru w Unii przyświecającego owemu uregulowaniu.

166    Następnie należy wskazać, że zachowanie silosów, o ile zostały one zakwalifikowane jako urządzenia produkcyjne w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy, jest dopuszczalne w przypadku częściowego demontażu. W takim przypadku beneficjent pomocy nie będzie musiał zdemontować silosów i będzie mógł kontynuować wykonywanie działalności gospodarczej na terenie częściowo zdemontowanego zakładu produkcji. Z tych powodów otrzyma on kwotę pomocy na restrukturyzację o 25% niższą niż kwota, którą otrzymałby w przypadku całkowitego demontażu.

167    Należy zresztą stwierdzić, że w zaskarżonej decyzji Komisja nie nakłada na Republikę Włoską obowiązku zniszczenia spornych silosów, lecz wymierza korektę finansową w wysokości 25%, która odpowiada różnicy między kwotą pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż a kwotą pomocy restrukturyzacyjnej na częściowy demontaż.

168    Wreszcie należy przypomnieć, że w odniesieniu do kwestii proporcjonalności omawianego uregulowania Trybunał zwrócił uwagę w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737), że uregulowanie to pozwala producentowi swobodnie zdecydować, czy chce on skorzystać z pomocy, wybrać fabrykę, w odniesieniu do której zrzeka się on właściwej kwoty, a w stosownym wypadku zdecydować się na całkowity lub częściowy demontaż urządzeń produkcyjnych. Korzyść, jaką producent może uzyskać dzięki pomocy na restrukturyzację, zależy zatem w znacznej mierze od jego własnych wyborów. Wobec tego Trybunał doszedł do wniosku, że omawiane uregulowanie nie jest nieproporcjonalne (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 44–46).

169    W związku z powyższym należy oddalić argument Republiki Włoskiej.

170    W piątej kolejności Republika Francuska i Węgry twierdzą, że kryterium ustanowione przez Komisję nie uwzględnia sezonowego charakteru produkcji cukru i podważa zastosowanie w praktyce wyjątków ustanowionych przez Trybunał. W tym względzie przypominają one, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 320/2006 wnioski o przyznanie pomocy na restrukturyzację powinny były zostać złożone danemu państwu członkowskiemu najpóźniej do dnia 31 stycznia poprzedzającego rok gospodarczy, w którym miało nastąpić zrzeczenie się kwoty. Jako że data ta przypadała na cykl sezonowy produkcji cukru, było bardzo prawdopodobne, że silosy były jeszcze używane do produkcji cukru w ramach kwoty wnioskodawcy pomocy na restrukturyzację z uwagi na charakterystyczne cechy funkcjonowania i wykorzystywania silosów. Węgry utrzymują, że nie jest zatem realistyczne, iż w tej dacie przedsiębiorstwa przechowywały w silosach wyłącznie cukier wyprodukowany przez innych. Republika Francuska dodaje w tym względzie, że rzadkością jest, iż przedsiębiorstwo dysponuje w tym samym miejscu urządzeniem do produkcji cukru w ramach swojej kwoty i silosami, które służą do magazynowania, konfekcjonowania lub pakowania cukru wyprodukowanego w ramach kwoty przez innych producentów.

171    Z jednej strony, okoliczność, że trudno jest spełnić warunki ustalone w wyjątkach ustanowionych przez Trybunał w dniu złożenia wniosku o pomoc na restrukturyzację, nie oznacza, że warunki te nie mogą zostać spełnione. Komisja przedłożyła zresztą wydany przez Consiglio di Stato (radę stanu, Włochy) wyrok nr 2966 z dnia 15 czerwca 2015 r., z którego wynika, że jeśli chodzi o trzy silosy istniejące w dniu złożenia odnośnego wniosku o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, jeden silos był wykorzystywany do magazynowania cukru wyprodukowanego w zakładzie produkcyjnym przedsiębiorstwa będącego beneficjentem pomocy, podczas gdy dwa pozostałe silosy służyły do magazynowania i pakowania cukru wyprodukowanego przez innych producentów.

172    Z drugiej strony, zachowanie silosów, które nie stanowią urządzeń produkcyjnych, jest wyjątkiem od zasady przypomnianej przez Trybunał w pkt 30 wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737), zgodnie z którą to zasadą dany kompleks przemysłowy powinien zostać w całości zamknięty, aby możliwe było przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż. A zatem okoliczność, że ocena korzystania z silosów w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację rzadko prowadzi do wykluczenia ich kwalifikacji jako urządzeń produkcyjnych, jest tylko skutkiem tego, iż możliwość rezygnacji z demontażu, a nawet kontynuacji wykorzystywania w przyszłości urządzeń innych niż urządzenia produkcyjne, przy zachowaniu prawa do pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż, stanowi wyjątek od przypomnianej przez Trybunał zasady, który to wyjątek należy interpretować w sposób ścisły (zob. podobnie wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in., od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737, pkt 30).

173    Wobec powyższego należy oddalić argumenty Republiki Francuskiej i Węgier.

174    W szóstej kolejności Republika Francuska twierdzi, że z przewidzianej w art. 11 rozporządzenia nr 968/2006 możliwości dokonania zmiany planu restrukturyzacji wynika, iż dokładny sposób, w jaki będą wykorzystywane silosy, które zostały zachowane, może zmieniać się w trakcie procesu demontażu. A zatem jej zdaniem zmieniający się charakter procesu demontażu stoi na przeszkodzie ocenie korzystania z silosów w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy. Z kolei Węgry twierdzą zasadniczo, że kryterium ustanowione przez Komisję jest sprzeczne z polem manewru przy sporządzaniu i wprowadzaniu w życie planów restrukturyzacji, przysługującym przedsiębiorstwom na podstawie mającego zastosowanie uregulowania, a w szczególności art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 968/2006.

175    Z jednej strony, pole manewru przy sporządzaniu planu restrukturyzacji, jakie przysługuje beneficjentom pomocy, i możliwość dokonania zmiany tego planu restrukturyzacji zgodnie z art. 11 rozporządzenia nr 968/2006 nie mogą naruszać przepisów rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006, a w szczególności podstawowego obowiązku demontażu urządzeń produkcyjnych określonego w art. 3 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 320/2006, który to obowiązek – w przypadku całkowitego demontażu – implikuje zniszczenie wszystkich urządzeń produkcyjnych istniejących w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy.

176    Z drugiej strony, argumenty Republiki Francuskiej i Węgier nie uwzględniają rozróżnienia między całkowitym demontażem i częściowym demontażem, które to rozróżnienie jest nieodzownym elementem omawianego uregulowania (zob. pkt 133, 134, 145 powyżej). Otóż możliwość zachowania urządzeń produkcyjnych, w tym silosów, może mieć miejsce tylko w przypadku częściowego demontażu i w drodze niższej kwoty pomocy od kwoty, która zostałaby otrzymana w przypadku, gdy wszystkie urządzenia zostałyby zdemontowane.

177    Wobec powyższego należy oddalić argumenty Republiki Francuskiej i Węgier.

178    Wreszcie w siódmej kolejności Republika Francuska twierdzi zasadniczo, że z użycia czasu przyszłego trybu oznajmującego w wersji francuskojęzycznej wyrażenia „urządzeń produkcyjnych, które nie będą wykorzystywane”, figurującego w art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 wynika, iż warunek dotyczący korzystania z urządzeń zachowanych w zakładzie produkcji nie może być oceniany w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację.

179    Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 w przypadku częściowego demontażu dozwolone jest zachowanie części urządzeń produkcyjnych i zdemontowanie urządzeń, które z założenia nie będą już wykorzystywane przez beneficjenta pomocy po zakończeniu restrukturyzacji. Ponadto w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 968/2006 uściślono w tym względzie, że należy zdemontować wszystkie urządzenia „które nie służą do innej produkcji lub innego zastosowania fabryki zgodnie z planem restrukturyzacji”.

180    A zatem z łącznej lektury przepisów wymienionych w pkt 179 powyżej wynika, że beneficjent pomocy restrukturyzacyjnej na częściowy demontaż już w momencie składania wniosku o przyznanie pomocy na restrukturyzację musi wiedzieć, jakie są urządzenia produkcyjne, których nie zamierza już wykorzystywać po zakończeniu restrukturyzacji, i musi je wymienić w planie restrukturyzacji.

181    W związku z tym użycie czasu przyszłego trybu oznajmującego w wersji francuskojęzycznej art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 320/2006 nie może stanowić przeszkody dla kryterium ustanowionego przez Komisję.

182    W związku z powyższym należy oddalić argument Republiki Francuskiej.

183    Jako że żaden z argumentów wysuniętych przez Republikę Włoską, Republikę Francuską i Węgry nie jest zasadny, należy oddalić część drugą zarzutu drugiego i tym samym zarzut drugi w całości.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy, ne bis in idem i dobrej administracji oraz obowiązku staranności

184    Zarzut trzeci dzieli się zasadniczo na dwie części. Część pierwsza dotyczy naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązku staranności Część druga dotyczy naruszenia zasady ne bis in idem.

185    Należy najpierw zbadać część drugą, a następnie część pierwszą zarzutu trzeciego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu trzeciego, dotyczącej naruszenia zasady ne bis in idem

186    Republika Włoska zarzuca naruszenie zasady ne bis in idem, uzasadniając to zasadniczo tym, że poprzednie dochodzenie Komisji EX/2008/008/IT dotyczyło kwestii identycznych z kwestiami, które były przedmiotem dochodzenia EX/2010/010/IT.

187    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

188    Bez konieczności wypowiadania się w kwestii, czy zasada ne bis in idem znajduje zastosowanie w ramach postępowania w sprawie rozliczenia rachunków EFOGR, po pierwsze, na wzór Komisji należy stwierdzić, że dochodzenia EX/2008/008/IT i EX/2010/10/IT służyły różnym celom. Z pisma zawierającego opis zadań, dotyczącego dochodzenia EX/2008/008/IT, przesłanego przez Komisję władzom włoskim faksem z dnia 10 października 2008 r. wynika, że Komisja chciała głównie zbadać i omówić kontrole dotyczące produkcji i przepływów cukru począwszy od roku gospodarczego 2006–2007 oraz istniejące sprawozdania z kontroli. Natomiast z pisma zawierającego opis zadań, dotyczącego dochodzenia EX/2010/10/IT, przesłanego przez Komisję władzom włoskim faksem z dnia 30 sierpnia 2010 r. wynika, że Komisja zamierzała odwiedzić zakłady produkcji przedsiębiorstw włoskich będących beneficjentami pomocy na restrukturyzację, omówić kontrole środków dotyczących restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego i zbadać wybrane płatności.

189    Ponadto w odniesieniu do dochodzenia EX/2008/008/IT należy zauważyć, że w dniu 8 kwietnia 2009 r. Komisja skierowała do władz włoskich powiadomienie w rozumieniu art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, które to powiadomienie miało postać pisma i załącznika, i w którym – zgodnie z tym przepisem – instytucja ta poinformowała władze włoskie o wynikach kontroli tego dochodzenia, przedstawionych we wspomnianym załączniku. Wskazano w nim między innymi, że „globalnie wchodzące w grę zakłady produkcji Eridanii [Sadam] zostały już zniszczone, [że] na miejscu znajdują się jeszcze niektóre funkcjonujące silosy służące do magazynowania i maszyny do konfekcjonowania” oraz że „zdaniem kontrolerów do tego momentu nie było problemów”. Niemniej ten fragment powiadomienia z dnia 8 kwietnia 2009 r., zaczerpnięty z dołączonego do niego załącznika, odnosi się do oświadczeń kontrolerów technicznych Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura (AGEA, agencji ds. przyznawania pomocy w sektorze rolnym, Włochy) złożonych podczas wizyty Komisji w siedzibie administracyjnej przedsiębiorstwa Eridania Sadam, które to oświadczenia Komisja jedynie przytoczyła w ramach przedstawienia wyników dochodzenia EX/2008/008/IT, nie wyciągając z nich konsekwencji.

190    Ponadto okoliczność, że w ramach dochodzenia EX/2008/008/IT Komisja zażądała przekazania sprawozdań z kontroli i informacji dotyczących planów restrukturyzacji dwóch przedsiębiorstw włoskich uczestniczących w programie restrukturyzacji, nie pozwala wyciągnąć wniosku, że Komisja zajęła się kwestią faktycznego demontażu wszystkich urządzeń produkcyjnych, w tym spornych silosów.

191    Po drugie, w ramach dochodzenia EX/2010/010/IT w swoich uwagach z dnia 2 listopada 2011 r. w przedmiocie protokołu dwustronnego spotkania z dnia 4 maja 2011 r. (zob. pkt 28 powyżej) Republika Włoska wyraźnie utrzymywała, że to dochodzenie i dochodzenie EX/2008/008/IT są odrębne, a w szczególności, że pierwsze powiadomienie z dnia 9 grudnia 2010 r., z jednej strony, nie zawierało żadnego odesłania do dochodzenia EX/2008/008/IT ani do kontroli przeprowadzonych w tych ramach, a z drugiej strony, wymieniało tylko fakty lub okoliczności stwierdzone wyłącznie w toku dochodzenia EX/2010/010/IT.

192    W świetle powyższego należy oddalić zastrzeżenie dotyczące naruszenia zasady ne bis in idem.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu trzeciego, dotyczącej naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązku staranności

193    Republika Włoska twierdzi zasadniczo, że Komisja naruszyła zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązek staranności, gdyż znane jej było stanowisko władz włoskich w kwestii zachowania spornych silosów w przypadku całkowitego demontażu, lecz nie wysunęła ona żadnych zastrzeżeń w tym względzie do momentu wszczęcia dochodzenia EX/2010/010/IT. Jej zdaniem objęcie na nowo dochodzeniem EX/2010/010/IT kwestii spornych silosów także stanowi naruszenie zasad lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązku staranności.

194    Z kolei Republika Francuska twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę lojalnej współpracy, gdyż mimo iż jej interpretacja pojęcia „urządzeń produkcyjnych” zmieniła się z biegiem czasu, nie poinformowała ona o tym wszystkich państw członkowskich, co w jej opinii spowodowało nierówność w traktowaniu tych państw.

195    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej. Ponadto uważa ona, że argumenty wysunięte przez Republikę Francuską na poparcie zastrzeżenia dotyczącego naruszenia zasady lojalnej współpracy przybierają formę zarzutu, który nie został podniesiony przez Republikę Włoską i który jest zatem niedopuszczalny.

196    W pierwszej kolejności z powodów przedstawionych w pkt 188–191 powyżej należy oddalić twierdzenie Republiki Włoskiej, zgodnie z którym Komisja objęła na nowo dochodzeniem EX/2010/010/IT kwestię spornych silosów z naruszeniem zasad lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązku staranności.

197    W drugiej kolejności należy przypomnieć, że w myśl art. 4 ust. 3 TUE zgodnie z zasadą lojalnej współpracy Unia i państwa członkowskie wzajemnie się szanują i udzielają sobie wzajemnego wsparcia w wykonywaniu zadań wynikających z traktatów.

198    Zasada współpracy ma z racji swej natury charakter wzajemności. Zobowiązuje ona bowiem państwa członkowskie do podejmowania wszelkich środków odpowiednich do zapewnienia zakresu i skuteczności prawa Unii oraz nakłada na instytucje Unii wzajemne obowiązki do lojalnej współpracy z państwami członkowskimi (wyroki: z dnia 16 października 2003 r., Irlandia/Komisja, C‑339/00, EU:C:2003:545, pkt 71, 72; z dnia 6 listopada 2014 r., Grecja/Komisja, T‑632/11, niepublikowany, EU:T:2014:934, pkt 34).

199    Z orzecznictwa przypomnianego w pkt 198 powyżej wynika, że w niniejszym przypadku państwa członkowskie powinny były dążyć do rozwiania wątpliwości co do prawidłowego zastosowania omawianego uregulowania i ewentualnie zwrócić się z zapytaniem do Komisji o możliwość przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż przedsiębiorstwom, które zamierzały zachować silosy, zwłaszcza że zgodnie z art. 5 rozporządzenia nr 320/2006 podjęcie decyzji w sprawie przyznania pomocy na restrukturyzację należy do państwa członkowskiego, do którego wpłynął taki wniosek.

200    W przypadku wątpliwości co do prawidłowego zastosowania omawianego uregulowania na Republice Włoskiej ciążył zatem obowiązek zwrócenia się do Komisji z odpowiednim zapytaniem.

201    Z akt sprawy nie wynika jednak, że Republika Włoska zwróciła się do Komisji z wyraźnym zapytaniem o możliwość zachowania spornych silosów i skorzystania z pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż. W szczególności należy stwierdzić, że kwestia ta nie została podniesiona przez władze włoskie w faksie z dnia 22 marca 2006 r. wysłanym do Komisji w celu uzyskania wyjaśnień na temat wykładni projektu rozporządzenia nr 968/2006 dotyczących między innymi całkowitego demontażu. Sprawozdanie organu pojednawczego z dnia 10 lutego 2013 r. (zob. pkt 30 powyżej) potwierdza także, że Republika Włoska nie zaliczała się do sześciu państw członkowskich, które zadały konkretne pytania dotyczące objęcia silosów demontażem.

202    A zatem – wbrew temu, co twierdzi Republika Włoska – Komisja nie była zobowiązana powiadomić jej o swoim stanowisku dotyczącym demontażu spornych silosów przed wszczęciem dochodzenia EX/2010/010/IT.

203    W świetle powyższego należy także oddalić przypomnianą w pkt 194 powyżej argumentację Republiki Francuskiej, ponieważ zgodnie z zasadą lojalnej współpracy nie można było wymagać od Komisji, by poinformowała wszystkie państwa członkowskie o swoim stanowisku w przedmiocie demontażu silosów.

204    Wreszcie art. 40 akapit piąty statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mający zastosowanie do postępowania przed Sądem na podstawie art. 53 tego statutu, stanowi, że wniosek interwencyjny ogranicza się do poparcia żądań jednej ze stron. Ponadto art. 145 § 2 regulaminu postępowania stanowi, że uwagi interwenienta zawierają między innymi żądania interwenienta na poparcie całości lub części żądań jednej ze stron głównych oraz zarzuty i argumenty, jakie podnosi interwenient.

205    Zgodnie z orzecznictwem przepisy te przyznają interwenientowi prawo do niezależnego przedstawienia nie tylko argumentów, ale także zarzutów, o ile tylko zostają one podniesione na poparcie żądań jednej ze stron głównych i nie są całkowicie odmienne od wywodów zakreślających spór w postaci, w jakiej powstał pomiędzy stroną skarżącą a stroną pozwaną, gdyż w przeciwnym wypadku doszłoby do zmiany jego przedmiotu (zob. wyroki: z dnia 20 września 2011 r., Regione autonoma della Sardegna i in./Komisja, T‑394/08, T‑408/08, T‑453/08 i T‑454/08, EU:T:2011:493, pkt 41, 42 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 14 stycznia 2016 r., Doux/Komisja, T‑434/13, niepublikowany, EU:T:2016:7, pkt 74 i przytoczone tam orzecznictwo).

206    W niniejszym przypadku, utrzymując zasadniczo, że brak poinformowania wszystkich państw członkowskich o stanowisku Komisji w kwestii obowiązku demontażu silosów w celu uzyskania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż spowodował nierówność w traktowaniu tych państw, Republika Francuska podnosi niezależny zarzut, który nie znajduje podstawy ani w skardze, ani w odpowiedzi na skargę.

207    Wynika stąd, że zarzut podniesiony przez Republikę Francuską nie ma związku z określonym przez strony główne przedmiotem sporu i zmienia zatem ramy niniejszego sporu. Wobec tego należy go odrzucić jako niedopuszczalny na podstawie orzecznictwa przypomnianego w pkt 205 powyżej.

208    W trzeciej kolejności w odniesieniu do zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań z utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawo do powoływania się na nie przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której można stwierdzić, że administracja Unii, udzielając jej konkretnych zapewnień, wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje. Takimi zapewnieniami są – niezależnie od formy, w jakiej są one przekazywane – dokładne, bezwarunkowe i spójne informacje pochodzące z uprawnionych i wiarygodnych źródeł. Natomiast nikt nie może powoływać się na naruszenie tej zasady w braku precyzyjnych zapewnień udzielonych mu przez administrację (zob. wyroki: z dnia 12 września 2012 r., Grecja/Komisja, T‑356/08, niepublikowany, EU:T:2012:418, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 listopada 2015 r., Włochy/Komisja, T‑255/13, niepublikowany, EU:T:2015:838, pkt 143 i przytoczone tam orzecznictwo).

209    W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że Republika Włoska nie wykazała istnienia precyzyjnych zapewnień, które jakoby miała otrzymać od Komisji w odniesieniu do możliwości zachowania spornych silosów w przypadku całkowitego demontażu.

210    Po pierwsze, okoliczności, że Komisja nie wysunęła zastrzeżeń wobec zachowania spornych silosów w trakcie dochodzenia EX/2008/008/IT, nie można utożsamiać z zajęciem stanowiska przez instytucję, aprobującego wykładnię uregulowania, o którym mowa, przyjętą przez władze włoskie. Jedynie wyraźne i jasne wyrażenie woli ze strony Komisji mogłoby im pozwolić dojść do wniosku, że instytucja ta zaaprobowała zachowanie spornych silosów (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 14 grudnia 2011 r., Hiszpania/Komisja, T‑106/10, niepublikowany, EU:T:2011:740, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo).

211    Po drugie, wbrew temu, co twierdzi Republika Włoska, z pkt 189 powyżej wynika, że w trakcie dochodzenia EX/2008/008/IT Komisja nie stwierdziła występowania silosów w zakładach produkcji niektórych przedsiębiorstw włoskich i ograniczyła się do przyjęcia do wiadomości informacji przekazanych w tym względzie przez kontrolerów technicznych AGEA. Ponadto należy przypomnieć, że w owym momencie plan restrukturyzacji był nadal jeszcze wprowadzany w życie, w związku z czym zachowanie silosów nie było niezgodne z prawem (zob. pkt 74 powyżej).

212    Po trzecie, przytoczona przez Republikę Włoską okoliczność, że Komisja nie wysunęła zastrzeżeń, w momencie gdy otrzymała kopię przyjętych przez beneficjentów pomocy planów restrukturyzacji, w postaci, w jakiej zostały zaakceptowane przez władze włoskie i z których wynikało, iż zamierzano zachować sporne silosy, nie stanowi precyzyjnego zapewnienia w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 208 powyżej.

213    W tym względzie z jednej strony brak zastrzeżeń ze strony Komisji nie stanowi – w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 210 powyżej – wyraźnego i jasnego wyrażenia woli co do tego, że instytucja ta zaaprobowała zachowanie spornych silosów. Z drugiej strony należy przypomnieć, że na podstawie art. 5 rozporządzenia nr 320/2006 podjęcie decyzji w sprawie przyznania pomocy na restrukturyzację należy do państw członkowskich, a nie do Komisji. Ponadto z art. 9 rozporządzenia nr 968/2006 wynika, że to tylko państwa członkowskie są odpowiedzialne za dokonanie oceny kwalifikowalności wniosków o przyznanie pomocy na restrukturyzację i za zweryfikowanie, że plany restrukturyzacji spełniają wszystkie warunki wymienione w art. 9 ust. 2 tegoż rozporządzenia. Wreszcie – podobnie jak Komisja – należy stwierdzić, że na podstawie art. 10 ust. 4 i art. 11 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 968/2006 instytucja otrzymuje kopię planów restrukturyzacji zaakceptowanych przez państwa członkowskie, przy czym nie wymaga się od niej, by przedstawiła uwagi na temat tych planów.

214    Na rozprawie Komisja wyjaśniła, że gdy otrzymywała plany restrukturyzacji, dokonywała kontroli do celów „statystycznych” w ekonomicznym rozumieniu tego słowa, która to kontrola miała głównie na celu weryfikację wpływu restrukturyzacji danego przedsiębiorstwa na redukcję kwot oraz budżetów, jakich trzeba będzie użyć. Natomiast zgodność wprowadzenia w życie restrukturyzacji z odnośnym uregulowaniem podlegała weryfikacji w późniejszym czasie, to jest po wprowadzeniu w życie środków przewidzianych w planie restrukturyzacji.

215    Należy zatem oddalić zastrzeżenie dotyczące naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

216    Wreszcie w czwartej kolejności Republika Włoska zarzuca naruszenie zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, uzasadniając to zasadniczo tym, że przed wszczęciem dochodzenia EX/2010/010/IT Komisja wiedziała, iż przedsiębiorstwa włoskie będące beneficjentami pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż zamierzały zachować sporne silosy, lecz nie wysunęła żadnych zastrzeżeń przed wystosowaniem pierwszego powiadomienia z dnia 9 grudnia 2010 r.

217    Należy przypomnieć, że wśród gwarancji zapewnianych przez prawo Unii w postępowaniu administracyjnym znajduje się w szczególności zasada dobrej administracji, wyrażona w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ogłoszonej w dniu 7 grudnia 2000 r. w Nicei (Dz.U. 2000, C 364, s. 1), z którą jest związany obowiązek zbadania przez właściwą instytucję, przy zachowaniu staranności i bezstronności, wszystkich istotnych kwestii rozpatrywanego przypadku (zob. wyrok z dnia 27 września 2012 r., Applied Microengineering/Komisja, T‑387/09, EU:T:2012:501, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

218    Z zasadą dobrej administracji wiąże się również obowiązek staranności administracji (opinia rzecznika generalnego W. Van Gervena w sprawie Nölle, C‑16/90, EU:C:1991:233, pkt 28). W szczególności z orzecznictwa wynika, że obowiązek staranności wymaga między innymi, by w przypadku gdy organ administracji zajmuje stanowisko w odniesieniu do sytuacji urzędnika lub pracownika, uwzględnił on wszystkie okoliczności mogące przesądzać o treści jego decyzji oraz miał przy tym na uwadze nie tylko interes służby, lecz również interes zainteresowanego urzędnika (zob. wyrok z dnia 5 grudnia 2006 r., Angelidis/Parlament, T‑416/03, EU:T:2006:375, pkt 117 i przytoczone tam orzecznictwo).

219    W niniejszym przypadku, po pierwsze, z akt sprawy nie wynika, że przed wszczęciem dochodzenia EX/2010/010/IT Komisja zbadała kwestię faktycznego demontażu wszystkich urządzeń produkcyjnych przez przedsiębiorstwa włoskie, które uczestniczyły w programie restrukturyzacji (zob. pkt 188–190 powyżej). W tym względzie należy przypomnieć, że przed wszczęciem dochodzenia EX/2010/010/IT zachowanie silosów nie było niezgodne z prawem, ponieważ wprowadzanie w życie systemu restrukturyzacji było jeszcze nadal w toku (zob. pkt 211 powyżej). Po drugie, wbrew temu, co twierdzi Republika Włoska, w żaden sposób nie zostało wykazane, że przed wszczęciem dochodzenia EX/2010/010/IT Komisja została poinformowana o tym, że przedsiębiorstwa włoskie będące beneficjentami pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż zamierzały zachować sporne silosy po zakończeniu działań demontażowych. Po trzecie, w przypadku wątpliwości co do prawidłowego zastosowania omawianego uregulowania Republika Włoska powinna była zwrócić się do Komisji z odpowiednim zapytaniem, czego jednak nie uczyniła (zob. pkt 199–201 powyżej). A zatem nie można zarzucać Komisji, że przekazała władzom włoskim swoje stanowisko w przedmiocie demontażu spornych silosów po raz pierwszy w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r. Republika Włoska nie wykazała zatem istnienia naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

220    W świetle powyższego należy oddalić część pierwszą zarzutu trzeciego, a tym samym zarzut trzeci w całości.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz wytycznych Komisji określonych w dokumencie VI/5330/97, jak również obowiązku uzasadnienia

221    Zarzut czwarty dzieli się zasadniczo na dwie części, z których pierwsza dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz nierozpatrzenia stanowiska organu pojednawczego, zaś druga – naruszenia wytycznych Komisji określonych w dokumencie VI/5330/97.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego, dotyczącej zasadniczo naruszenia obowiązku uzasadnienia, art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz nierozpatrzenia stanowiska organu pojednawczego

222    Republika Włoska twierdzi zasadniczo, że zaskarżona decyzja narusza art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdział 3 rozporządzenia nr 885/2006. Ponadto zarzuca ona w istocie nierozpatrzenie stanowiska organu pojednawczego oraz brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji w tym względzie.

223    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

224    W pierwszej kolejności w odniesieniu do podnoszonego naruszenia art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 należy – podobnie jak Komisja – zauważyć, że Komisja Włoska zadowala się twierdzeniem, iż doszło do popełnienia takich naruszeń, lecz w żaden sposób nie popiera tych twierdzeń.

225    Tymczasem na podstawie art. 76 lit. d) regulaminu postępowania skarga powinna zawierać, poza przedmiotem sporu, podnoszone zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie tych zarzutów, co w niniejszym przypadku nie ma miejsca.

226    Wobec powyższego należy odrzucić jako niedopuszczalne zastrzeżenie Republiki Włoskiej dotyczące naruszenia art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006.

227    W drugiej kolejności w odniesieniu do zastrzeżenia dotyczącego nierozpatrzenia przez Komisję stanowiska wyrażonego przez organ pojednawczy w jego sprawozdaniu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 31 ust. 3 rozporządzenia nr 1290/2005:

„Przed podjęciem każdej decyzji o odmowie finansowania wyniki kontroli Komisji oraz odpowiedzi zainteresowanego państwa członkowskiego są przedmiotem pisemnych zawiadomień, w następstwie których obie strony próbują osiągnąć porozumienie w sprawie środków, które mają zostać podjęte.

W przypadku gdy porozumienie nie zostało osiągnięte, państwo członkowskie może zwrócić się o rozpoczęcie procedury mającej na celu pogodzenie stanowisk stron w terminie czterech miesięcy; jej wyniki są przedmiotem sprawozdania przekazywanego Komisji i rozpatrywanego przez nią przed podjęciem ewentualnej decyzji o odmowie finansowania”.

228    Z powyższego przepisu wynika, że przed podjęciem decyzji o odmowie finansowania Komisja jest zobowiązana wyłącznie do „rozpatrzenia” sprawozdania organu pojednawczego, a tym samym, że sprawozdanie to nie jest dla niej wiążące.

229    W niniejszym przypadku ze sprawozdania organu pojednawczego z dnia 10 lutego 2013 r. wynika ponadto, że z uwagi na trudności w wykładni odnośnego uregulowania, którym to trudnościom musiała stawić czoła sama Komisja, organ pojednawczy wezwał Komisję, by rozważyła obniżenie korekty finansowej lub powstrzymała się od zastosowania jakiejkolwiek korekty finansowej na podstawie wytycznych VI/5330/97.

230    Tymczasem w piśmie z dnia 28 marca 2014 r., wysłanym do władz włoskich przez Komisję w następstwie ogłoszenia wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737), instytucja ta co do zasady odrzuciła możliwość obniżenia korekty lub powstrzymania się od zastosowania jakiejkolwiek korekty z powodu trudności w wykładni odnośnego uregulowania, twierdząc w szczególności, że większość z 23 państw członkowskich, które uczestniczyły w systemie restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego, jasno zinterpretowała to uregulowanie w ten sposób, iż ustanawia ono obowiązek demontażu silosów, a tym samym że uregulowanie, o którym mowa, nie stwarza problemów interpretacyjnych.

231    Czyniąc to, Komisja zajęła zatem w sposób dorozumiany, lecz niewątpliwy, stanowisko w przedmiocie stanowiska wyrażonego przez organ pojednawczy w jego sprawozdaniu.

232    Wreszcie wbrew temu, co twierdzi Republika Włoska, odpowiednie uzasadnienie może polegać na dosłownym powtórzeniu uwag sformułowanych już uprzednio przez Komisję.

233    Wobec tego Republika Włoska nie ma podstaw do powoływania się na nierozpatrzenie stanowiska wyrażonego przez organ pojednawczy ani na brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do tego stanowiska.

234    W świetle powyższego należy oddalić część pierwszą zarzutu czwartego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu czwartego, dotyczącej naruszenia wytycznych określonych w dokumencie VI/5330/97

235    Republika Włoska, popierana przez Republikę Francuską i Węgry, zarzuca Komisji, że naruszyła wytyczne określone w dokumencie VI/5330/97, uzasadniając to zasadniczo tym, iż z uwagi, z jednej strony, na obiektywne trudności w wykładni uregulowania, o którym mowa, w odniesieniu do kwestii zachowania silosów w przypadku całkowitego demontażu, a z drugiej strony, na natychmiastowe przyjęcie przez władze włoskie środków w celu usunięcia nieprawidłowości stwierdzonych przez Komisję, instytucja ta powinna była obniżyć kwotę korekty finansowej związanej z restrukturyzacją przemysłu cukrowniczego, a nawet powstrzymać się od zastosowania jakiejkolwiek korekty zgodnie z wytycznymi określonymi w dokumencie VI/5330/97. W tym względzie podnosi ona, że rozwiązanie to byłoby także zgodne z zasadami słuszności i dobrej administracji.

236    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

237    Zgodnie z załącznikiem 2 do dokumentu VI/5330/97, zatytułowanym „Skutki finansowe, jakie mają dla rozliczenia rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR uchybienia w kontrolach przeprowadzanych przez państwa członkowskie”, korekty finansowe są stosowane, gdy Komisja stwierdzi, że państwa członkowskie nie przeprowadziły kontroli konkretnie wymaganych przez mające zastosowanie rozporządzenia lub w każdym wypadku istotnych dla zapewnienia prawidłowości wydatków dokonanych na podstawie Sekcji Gwarancji EFOGR.

238    Załącznik 2 do dokumentu VI/5330/97, w części zatytułowanej „Przypadki graniczne” w akapicie drugim (zwanym dalej „przypadkiem granicznym przewidzianym w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97”) przewiduje, co następuje:

„Jeżeli uchybienia wynikają z trudności w interpretacji dokumentów wspólnotowych, z wyłączeniem przypadku, w którym można [zdrowo]rozsądkowo uznać, że państwo członkowskie przezwycięży trudności z pomocą Komisji, oraz jeżeli władze krajowe przeprowadziły działania niezbędne do naprawienia uchybień bezzwłocznie po ich ujawnieniu, powyższe czynniki równoważące [łagodzące] można uwzględnić i spowodować [uzasadnić nimi] zastosowanie niższej stopy lub niestosowanie korekty”.

239    Na wstępie należy przypomnieć, że przyjmując normy postępowania administracyjnego mające na celu wywołanie skutków zewnętrznych, takich jak wytyczne będące przedmiotem dokumentu VI/5330/97, oraz zapowiadając poprzez ich opublikowanie lub poprzez ich przekazanie państwom członkowskim – jak w niniejszym przypadku – że będzie je stosować od tej pory do przypadków w nich przewidzianych, dana instytucja, w niniejszej sprawie Komisja, sama sobie wyznacza granice przysługującego jej uznania i nie może odejść od tych norm bez narażania się, w stosownym wypadku, na sankcje z tytułu naruszenia ogólnych zasad prawa, takich jak zasada równego traktowania, pewności prawa lub ochrony uzasadnionych oczekiwań. Nie można zatem wykluczyć, że takie normy postępowania o charakterze generalnym, pod pewnymi warunkami i w zależności od ich treści, mogą wywoływać skutki prawne oraz że organ administracji nie może od nich odstąpić w konkretnym przypadku bez podania powodów, które są zgodne z ogólnymi zasadami prawa, takimi jak zasada równego traktowania czy zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań, pod warunkiem że takie podejście nie jest sprzeczne z innymi nadrzędnymi normami prawa Unii [zob. podobnie wyroki: z dnia 9 września 2011 r., Grecja/Komisja, T‑344/05, niepublikowany, EU:T:2011:440, pkt 192; z dnia 16 września 2013 r., Hiszpania/Komisja, T‑3/07, niepublikowany, EU:T:2013:473, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 10 lipca 2014 r., Grecja/Komisja, T‑376/12, EU:T:2014:623, pkt 106 (niepublikowany)].

240    Ponadto należy zauważyć, że przypadek graniczny przewidziany w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 stanowi czynnik łagodzący, który nie uprawnia automatycznie do jego zastosowania. Jak bowiem potwierdza brzmienie dokumentu VI/5330/97 przewidującego odnośny przypadek, jego zastosowanie jest uzależnione od warunków, z jednej strony, by uchybienie stwierdzone przez Komisję w trakcie postępowania w sprawie rozliczania rachunków wynikało z trudności w wykładni przepisów prawa Unii Europejskiej, a z drugiej strony, by władze krajowe podjęły konieczne działania w celu usunięcia uchybienia bezzwłocznie po jego ujawnieniu przez Komisję.

241    W odniesieniu do pierwszej przesłanki zastosowania przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 należy przede wszystkim zauważyć, że Republika Włoska, Republika Francuska i Węgry podniosły, iż wiele państw członkowskich miało trudności w wykładni rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006, w szczególności odnośnie do pojęcia „urządzeń produkcyjnych” i możliwości zachowania silosów służących do magazynowania w ramach całkowitego demontażu zakładu produkcji cukru. Ponadto Republika Francuska i Węgry utrzymywały, że sama Komisja miała trudności w wykładni i że jej stanowisko zmieniło się z biegiem czasu. Co więcej, organ pojednawczy był zdania, że Komisja miała trudności w wykładni, ponieważ w 2006 r. zwróciła się ona o opinię do jego służby prawnej. Wreszcie należy stwierdzić, że w wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C‑187/12 do C‑189/12, EU:C:2013:737) Trybunał rozstrzygnął wyłącznie kwestię, w jakich warunkach silos może nie zostać uznany za urządzenie produkcyjne objęte obowiązkiem demontażu, lecz nie wypowiedział się w kwestii momentu, w którym należy oceniać korzystanie z silosów ani w kwestii, czy obowiązek demontażu pociąga za sobą koniecznie zniszczenie urządzeń produkcyjnych.

242    Mając na uwadze okoliczności przypomniane w pkt 241 powyżej, i wbrew temu, co twierdzi Komisja, należy stwierdzić, że uregulowanie, o którym mowa, nastręczało trudności w wykładni w odniesieniu do kwestii zachowania silosów w przypadku całkowitego demontażu.

243    Powyższego stwierdzenia nie może podważyć argument Komisji, że zawsze udzielała całkowicie spójnych informacji dotyczących obowiązku demontażu silosów państwom członkowskim, które zadały jej pytanie, który to argument nie jest niczym poparty, a w każdym razie nie jest on istotny dla stwierdzenia istnienia obiektywnych trudności w wykładni omawianego uregulowania w odniesieniu do kwestii zachowania silosów w przypadku całkowitego demontażu.

244    W niniejszym przypadku pierwsza przesłanka zastosowania przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 jest zatem spełniona.

245    W odniesieniu do drugiej przesłanki zastosowania przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97, zgodnie z którą to przesłanką państwo członkowskie powinno przyjąć środki mające na celu usunięcie uchybienia bezzwłocznie po jego ujawnieniu, należy zauważyć, że Republika Włoska natychmiast podjęła środki w celu zastosowania się do stanowiska Komisji wyrażonego w pierwszym powiadomieniu z dnia 9 grudnia 2010 r., zwracając się do AGEA, by zawiesiła zwolnienie zabezpieczeń ustanowionych przez beneficjentów pomocy na restrukturyzację zgodnie z art. 16 rozporządzenia nr 968/2006. Ponadto Republika Włoska przedłożyła pisma skierowane przez AGEA do przedsiębiorstw włoskich będących beneficjentami pomocy na restrukturyzację, informujących, że AGEA nie może zwolnić zabezpieczeń oraz że przedsiębiorstwa te zostały wezwane do dokonania demontażu silosów do dnia 30 września 2011 r.

246    Druga przesłanka zastosowania przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 została zatem także spełniona.

247    Niemniej z użycia czasownika „móc” w treści przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 wynika, że Komisji przysługuje uznanie do celów jego stosowania, w związku z czym nie jest ona zobowiązana do obniżenia korekty finansowej lub do powstrzymania się od zastosowania jakiejkolwiek korekty finansowej, nawet jeżeli warunki przypomniane w pkt 240 powyżej są spełnione.

248    W szczególności Komisja może odmówić zastosowania przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97, jeżeli takie zastosowanie może doprowadzić do naruszenia ogólnych zasad prawa Unii, takich jak zasady proporcjonalności i równego traktowania.

249    W tym względzie należy zauważyć, że w załączniku do protokołu dwustronnego spotkania z dnia 4 maja 2011 r. przypomniano stanowisko bronione przez Komisję w ramach tego spotkania, zgodnie z którym to stanowiskiem, unikając demontażu, włoscy producenci cukru otrzymali pomoc restrukturyzacyjną na całkowity demontaż, nie ponieśli żadnych wydatków w celu zdemontowania spornych silosów i odnieśli korzyść finansową z wykorzystywania tych silosów, podczas gdy producenci z innych państw członkowskich, którzy zdemontowali swoje silosy służące do magazynowania, musieli ponieść wszystkie koszty z tym związane, nie odnosząc przy tym żadnej korzyści. Komisja doszła zatem do wniosku, że na podstawie zasady równego traktowania nie może zaakceptować zachowania spornych silosów we Włoszech, jako że odmówiła tego prawa innym państwom członkowskim.

250    Komisja powtórzyła przedstawione powyżej stanowisko w odpowiedzi na skargę, w której słusznie wskazuje, że zachowanie spornych silosów przysporzyłoby istotną korzyść włoskim producentom w porównaniu z ich konkurentami z innych państw członkowskich, którzy dokonali demontażu.

251    W świetle powyższego Komisja słusznie uznała co do zasady, że w braku zniszczenia spornych silosów zastosowanie przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97 spowodowałoby nierówność w traktowaniu włoskich producentów cukru i producentów z innych państw członkowskich, którzy musieli dokonać demontażu silosów w celu otrzymania pomocy restrukturyzacyjnej na całkowity demontaż.

252    Nie można zatem zarzucać Komisji, że nie zastosowała przypadku granicznego przewidzianego w załączniku 2 do dokumentu VI/5330/97.

253    Wobec powyższego należy oddalić część drugą zarzutu czwartego, a tym samym zarzut czwarty w całości.

 W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, zasady równego traktowania oraz przeinaczenia okoliczności faktycznych

254    Zarzut piąty zostaje podniesiony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności korekty zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004 i dzieli się zasadniczo na trzy części, z których pierwsza dotyczy naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, druga – naruszenia zasady równego traktowania, a trzecia – przeinaczenia okoliczności faktycznych.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006

255    Republika Włoska zarzuca zasadniczo Komisji, że nie przyznała, iż przekroczenie terminów do zapłaty salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004 (zwanych dalej „spornymi płatnościami”) wynikało z istnienia szczególnych warunków w zarządzaniu w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, które miałyby uzasadniać brak korekty w niniejszym przypadku.

256    Komisja kwestionuje zastrzeżenie Republiki Włoskiej.

257    Zgodnie z motywem 15 rozporządzenia nr 883/2006:

„Wspólnotowe przepisy w zakresie rolnictwa przewidują w ramach EFRG terminy wypłacania pomocy finansowej na rzecz beneficjentów, które muszą być przestrzegane przez państwa członkowskie. Wszystkie płatności dokonane po upływie tych terminów oraz których zwłoka byłaby nieuzasadniona, muszą być traktowane jako niespełniające wymaganych warunków, a zatem Komisja nie powinna ich zwracać. Jednakże, aby dostosować konsekwencje finansowe proporcjonalnie do stwierdzonego opóźnienia płatności, należy przewidzieć zastosowanie przez Komisję stopniowego zmniejszania płatności w zależności od wielkości stwierdzonego opóźnienia. Ponadto należy przewidzieć stałą marżę w szczególności, aby umożliwić niestosowanie redukcji, jeżeli zwłoka w płatności wynika ze sporów prawnych”.

258    Artykuł 9 rozporządzenia nr 883/2006, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 451/2009 z dnia 29 maja 2009 r. zmieniającym rozporządzenie nr 883/2006 (Dz.U. 2009, L 135, s. 12), przewiduje:

„1.      Wszelkie wydatki dokonane po upływie terminów płatności kwalifikują się do finansowania wspólnotowego oraz zostają zredukowane w ramach płatności miesięcznych zgodnie z następującymi zasadami:

a)       jeżeli wydatki dokonane po upływie terminów są równe lub mniejsze od 4% wydatków dokonanych w terminie, nie zostaje dokonana żadna redukcja;

b)      po przekroczeniu progu 4% wszystkie kolejne wydatki dokonane z opóźnieniem zostają zredukowane zgodnie z następującymi zasadami:

–        w odniesieniu do wydatków dokonanych w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął termin płatności, wydatki zostają zredukowane o 10%,

–        w odniesieniu do wydatków dokonanych w drugim miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął termin płatności, wydatki zostają zredukowane o 25%,

–        w odniesieniu do wydatków dokonanych w trzecim miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął termin płatności, wydatki zostają zredukowane o 45%

–        w odniesieniu do wydatków dokonanych w czwartym miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął termin płatności, wydatki zostają zredukowane o 70%,

–        w odniesieniu do wydatków dokonanych w terminie późniejszym niż w czwartym miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął termin płatności, wydatki zostają zredukowane o 100%,

c)      próg 4%, o którym mowa w ust. 1 lit. a) i b), wynosi 5% dla płatności, których termin przypada na okres po dniu 15 października 2009 r.

[…]

3.      Komisja stosuje inną skalę od skali przewidzianych w ust. 1 i 2 lub niższą redukcję lub brak redukcji, o ile występują szczególne warunki w zarządzaniu przy niektórych środkach lub jeśli państwa członkowskie przedstawią należyte uzasadnienia.

[…]”.

259    Zgodnie z orzecznictwem wydatki finansowane przez EFOGR muszą być obliczane przy założeniu, że terminy przewidziane w odpowiednich uregulowaniach w dziedzinie rolnictwa są przestrzegane. W konsekwencji, gdy władze krajowe dokonują płatności pomocy po upływie terminu, obarczają one EFOGR nieprawidłowymi wydatkami, a więc takimi, które nie kwalifikują się do finansowania (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 28 października 1999 r., Włochy/Komisja, C‑253/97, EU:C:1999:527, pkt 126; z dnia 12 września 2007 r., Grecja/Komisja, T‑243/05, EU:T:2007:270, pkt 116). W związku z tym państwo członkowskie jest zobowiązane do zorganizowania swojego systemu kontroli, mając na uwadze termin przewidziany na dokonanie płatności w prawie Unii. Co więcej, margines 4% lub 5% przewidziany w art. 9 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia nr 883/2006 ma właśnie na celu stworzenie państwom członkowskim możliwości przeprowadzenia dodatkowych kontroli, przy czym uściślono, że ilość miesięcy opóźnienia nie ma żadnego znaczenia dla płatności, które nie wykraczają poza ten próg (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 12 września 2007 r., Grecja/Komisja, T‑243/05, EU:T:2007:270, pkt 116).

260    Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem do państwa członkowskiego należy wykazanie, że są spełnione przesłanki określone w art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, to znaczy udowodnienie, iż występują szczególne warunki w zarządzaniu przy niektórych środkach, albo przedstawienie należytego uzasadnienia. Winno ono w szczególności wykazać, że opóźnienia nie przekroczyły rozsądnych granic (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 18 września 2003 r., Grecja/Komisja, C‑331/00, EU:C:2003:472, pkt 117; z dnia 11 czerwca 2009 r., Grecja/Komisja, T‑33/07, niepublikowany, EU:T:2009:195, pkt 372; z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 136).

261    Wreszcie, jako że art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006 wprowadza odstępstwo, należy go interpretować wąsko (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 137 i przytoczone tam orzecznictwo).

262    W niniejszym przypadku Republika Włoska nie kwestionuje opóźnień w płatnościach. Nie kwestionuje ona również, że wydatki zapłacone z opóźnieniem przekraczają margines 5% wydatków zapłaconych w terminie. Utrzymuje ona jednak, że opóźnienia były uzasadnione szczególnymi warunkami w zarządzaniu. Jej zdaniem szczególne warunki w zarządzaniu charakteryzują się istnieniem we Włoszech wielu skomplikowanych postępowań spornych dotyczących prawidłowości niektórych wydatków, które to postępowania ona przeprowadziła, jak również okolicznością, że z powodu tych postępowań Agenzia veneta per i pagamenti in agricultura (AVEPA, agencja płatnicza dla regionu Wenecji Euganejskiej, Włochy) zawiesiła wszystkie płatności należne przedsiębiorstwom uczestniczącym w tych postępowaniach.

263    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w drodze zawiadomienia z dnia 7 lutego 2005 r. ze strony Nucleo Antifrodi Carabinieri di Parma (Włochy) (NAC, komórki żandarmerii ds. zwalczania oszustw w Parmie, Włochy) AVEPA i AGEA zostały poinformowane o istnieniu domniemanego oszustwa popełnionego ze szkodą dla funduszu, między innymi w związku ze specjalnymi premiami za byki i płatnościami z tytułu ekstensyfikacji za lata 2000–2003 otrzymanymi przez wiele przedsiębiorstw włoskich.

264    Wskutek tego zawiadomienia przeciwko owym przedsiębiorstwom wszczęto postępowanie karne przed Tribunale di Treviso (sądem rejonowym w Treviso, Włochy) i w jego ramach wyznaczono rozprawę wstępną na dzień 2 października 2006 r.

265    W świetle powyższego AVEPA przyjęła środek w postaci zawieszenia wszystkich płatności należnych dwóm przedsiębiorstwom objętym tym postępowaniem karnym na podstawie art. 33 ust. 1 włoskiego decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 228/2001 z dnia 18 maja 2001 r. (zwanego dalej „dekretem ustawodawczym nr 228”), zgodnie z którym: „[p]ostępowania w sprawie wypłaty przez akredytowane agencje płatnicze […] zostają zawieszone w stosunku beneficjentów, w odniesieniu do których instytucje kontrolne przekazały szczegółowe informacje o nienależnym otrzymaniu środków z budżetu wspólnotowego lub krajowego, do momentu ostatecznego ustalenia okoliczności faktycznych”.

266    Jednocześnie Procura presso la Corte dei Conti per il Veneto (prokuratura przy trybunale obrachunkowym dla Wenecji Euganejskiej, Włochy) wniosła powództwo z zakresu prawa rachunkowego (azione contabile) do Corte dei Conti per il Veneto (trybunału obrachunkowego dla Wenecji Euganejskiej, Włochy) w związku z tymi samymi okolicznościami faktycznymi. W dniu 23 września 2009 r. trybunał ten postanowił o zajęciu zabezpieczającym ante causam dóbr przedsiębiorstw będących beneficjentami objętych postępowaniem oraz płatności, których były one wierzycielami wobec AVEPA, z wyjątkiem między innymi spornych płatności.

267    Z uwagi na to postanowienie w dniu 19 października 2009 r. AVEPA wznowiła płatność niektórych zawieszonych kwot, które nie były objęte zajęciem zabezpieczającym ante causam, w tym premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004, będących przedmiotem spornych płatności.

268    Poza tym należy stwierdzić, że Republika Włoska nie podniosła, iż sporne płatności były przedmiotem postępowań karnego i z zakresu prawa rachunkowego wymienionych w pkt 264 i 266 powyżej. Wręcz przeciwnie, w ramach postępowania w sprawie rozliczenia rachunków przyznała ona, że spornych płatności związanych z liniami budżetowymi 050302092124023, 050302102124033 i 050302992128007 nie można konkretnie powiązać z orzeczeniem, powołując się jednocześnie na „nierozerwalny związek” między, z jednej strony, płatnościami będącymi przedmiotem sporu w postępowaniach opisanych w pkt 263–266 powyżej, a z drugiej strony, spornymi płatnościami.

269    W świetle powyższego należy uznać, że postępowania krajowe, na które powołuje się Republika Włoska, nie dotyczą spornych płatności, a tym samym że zawieszenie spornych płatności nie jest skutkiem postępowania sądowego lub orzeczenia, lecz zastosowania przez AVEPA art. 33 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 228.

270    W drugiej kolejności należy zauważyć, że postępowanie w sprawie zawieszenia płatności przewidziane w art. 33 dekretu ustawodawczego nr 228 jest stosowane tytułem środka zapobiegawczego. Polega ono na domniemaniu istnienia nieprawidłowości, w przypadku gdy organy kontroli sporządzą odpowiednią opinię, zanim jeszcze okoliczności faktyczne zostaną ostatecznie ustalone, oraz na wypłaceniu spornych kwot beneficjentowi tylko wtedy, gdy zostanie on ostatecznie uwolniony od zarzutów. Zgodnie z orzecznictwem takie podejście pozostaje zatem co do zasady w sprzeczności z poszanowaniem terminów płatności (wyrok z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 140).

271    Podobnie jak Komisja należy zatem stwierdzić, że w niniejszym przypadku postępowanie w sprawie zawieszenia spornych płatności nie stanowi szczególnych warunków w zarządzaniu. Postępowanie w sprawie zawieszenia płatności przewidziane w art. 33 dekretu ustawodawczego nr 228 stanowi bowiem odstępstwo od terminów płatności, które kłóci się z prawidłowym funkcjonalizowaniem mających zastosowanie przepisów prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 142).

272    W trzeciej kolejności, mimo wezwania ze strony Komisji, o którym przypomniał organ pojednawczy w swoim sprawozdaniu z dnia 6 maja 2014 r., Republika Włoska nie przedstawiła żadnego dowodu w celu wykazania, iż margines 5% został przekroczony wyłącznie z powodu płatności, które zostały zakwestionowane przed sądami krajowymi.

273    Argument wysunięty przez Republikę Włoską w replice, jakoby zasadniczo Komisja niesłusznie wymagała, by udowodniła ona, że opóźnienie w dokonaniu spornych płatności znajdowało źródło w jednym orzeczeniu, zasługuje tylko i wyłącznie na oddalenie. Jak wynika bowiem w szczególności z pisma z dnia 18 stycznia 2012 r., wysłanego przez Komisję do Republiki Włoskiej na podstawie art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 885/2006, w celu zastosowania art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006 Komisja zażądała od władz włoskich, by wykazały, że margines 4%, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 883/2006 i który został następnie zwiększony do 5% na podstawie art. 9 ust. 1 lit. c) tego samego rozporządzenia, został przekroczony z powodu postępowań sądowych, a nie jednego jedynego orzeczenia. W piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r. Komisja wezwała zresztą po raz ostatni władze włoskie do dostarczenia kopii orzeczeń wskazujących kwoty stanowiące nadwyżkę w odniesieniu do każdej z następujących pozycji budżetowych: 050302092124023, 050302102124033 i 050302992128007.

274    Wreszcie w czwartej kolejności należy zauważyć, że złożoność postępowań spornych przed sądem w Treviso i trybunałem obrachunkowym dla Wenecji Euganejskiej oraz wyjątkowy charakter niniejszego przypadku, jak twierdzi Republika Włoska, także nie mogą uzasadniać opóźnienia w dokonaniu spornych płatności, zważywszy, że – jak przypomniano w pkt 259 powyżej – margines 5%, przewidziany w art. 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 883/2006, służy właśnie temu, by dać państwu członkowskiemu możliwość przeprowadzenia dodatkowych kontroli, przy czym liczba miesięcy opóźnienia nie ma wpływu na płatności, które nie przekraczają tego progu (zob. także podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 5 lipca 2012 r., Grecja/Komisja, T‑86/08, EU:T:2012:345, pkt 191; z dnia 26 września 2012 r., Włochy/Komisja, T‑84/09, niepublikowany, EU:T:2012:471, pkt 146).

275    W świetle powyższego Komisja nie popełniła błędu, uznając, z jednej strony, że nieprzestrzeganie terminów płatności wynikające z postępowań sądowych powinno mieścić się w marginesie 5%, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 883/2006, a z drugiej strony, że okoliczność dokonywania płatności z opóźnieniem z powodu sporu mającego na celu ustalenie kwalifikowalności płatności, które zostały uprzednio odmówione lub odzyskane przez organy krajowe, nie stanowi szczególnego warunku w zarządzaniu w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006; przemyśleniem tym Komisja podzieliła się z Republiką Włoską w piśmie z dnia 2 lipca 2014 r. (zob. pkt 41 powyżej).

276    W związku z powyższym należy oddalić część pierwszą zarzutu piątego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia zasady równego traktowania

277    Republika Włoska zarzuca Komisji, że naruszyła zasadę równego traktowania, ponieważ zastosowała korektę do spornych płatności dotyczących salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004, mimo że sytuacja tych płatności była podobna do sytuacji opóźnionych płatności dotyczących wydatków, które były przedmiotem zajęcia zapobiegawczego ante causam zarządzonego przez trybunał obrachunkowy dla Wenecji Euganejskiej, wynoszących około 4,4 mln EUR, w odniesieniu do których to płatności Komisja nie zastosowała żadnej korekty.

278    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

279    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zasada równego traktowania lub niedyskryminacji wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w różny sposób, a odmienne sytuacje nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyroki: z dnia 9 września 2004 r., Hiszpania/Komisja, C‑304/01, EU:C:2004:495, pkt 31; z dnia 14 grudnia 2004 r., Swedish Match, C‑210/03, EU:C:2004:802, pkt 70; z dnia 21 lipca 2011 r., Nagy, C‑21/10, EU:C:2011:505, pkt 47).

280    W odpowiedzi na skargę, wskazawszy, że argumentacja Republiki Włoskiej nie jest jasna, Komisja wyjaśniła, iż mimo opóźnienia w dokonaniu płatności, które były przedmiotem zajęcia zapobiegawczego ante causam zarządzonego przez trybunał obrachunkowy dla Wenecji Euganejskiej, płatności te nie zostały objęte korektą z powodu wzmianki o marginesie 4% uczynionej w różnych liniach budżetowych, w ramach których płatności zostały zadeklarowane, podczas gdy sytuacja taka nie miała miejsca w przypadku spornych płatności.

281    Powyższe twierdzenia nie zostały zakwestionowane przez Republikę Włoską, która ogranicza się do twierdzenia, że wszystkie opóźnione płatności, których dotyczy omawiane postępowanie w sprawie rozliczenia rachunków, powinny zostać uzasadnione ogólnym wymogiem zapobiegawczym, który znalazł wyraz w przyjęciu przez AVEPA – zgodnie z art. 33 dekretu ustawodawczego nr 228 – środka polegającego na zawieszeniu wszystkich płatności należnych przedsiębiorstwom objętym postępowaniami toczącymi się we Włoszech.

282    Z jednej strony, odpowiednio z pkt 266 i z pkt 271 powyżej wynika, że trybunał obrachunkowy dla Wenecji Euganejskiej nie zaliczył spornych płatności do kwot będących przedmiotem zarządzonego przez ten trybunał zajęcia zapobiegawczego ante causam, a z drugiej strony, że postępowanie w sprawie zawieszenia płatności przewidziane w art. 33 dekretu ustawodawczego nr 228 pozostaje w sprzeczności z poszanowaniem przepisów prawa Unii Europejskiej dotyczących terminów płatności. Republika Włoska nie jest zatem uprawniona do powoływania się na istnienie ogólnego wymogu zapobiegawczego, który miałby uzasadniać zawieszenie spornych płatności przez AVEPA.

283    Z drugiej strony, Republika Włoska nie kwestionuje, że w liniach budżetowych, w ramach których zostały zadeklarowane płatności w wysokości 4,4 mln EUR, wspomniano o marginesie 4%, podczas gdy margines 5% nie został wymieniony w liniach budżetowych związanych ze spornymi płatnościami.

284    W świetle powyższego Republika Włoska nie udowodniła, że sporne płatności i płatności mieszczące się w marginesie 4% w wysokości 4,4 mln EUR były w porównywalnej sytuacji, a tym samym że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, stosując korektę wyłącznie w odniesieniu do spornych płatności.

285    Wobec powyższego należy oddalić część drugą zarzutu piątego.

 W przedmiocie części trzeciej zarzutu piątego, dotyczącej przeinaczenia okoliczności faktycznych

286    Republika Włoska zarzuca Komisji, że przeinaczyła okoliczności faktyczne. W skardze ogranicza się ona do wskazania, że „[w] świetle powyższych rozważań zaskarżona decyzja jest w części zakwestionowanej w niniejszym zarzucie niezgodna z prawem z powodu przeinaczenia okoliczności faktycznych”.

287    Komisja nie podważyła powyższego zastrzeżenia w swoich pismach procesowych. Niemniej na rozprawie podniosła ona wobec niego zarzut niedopuszczalności, uzasadniając to tym, że owo zastrzeżenie nie jest jasne.

288    Także na rozprawie Republika Włoska powołała się na niedopuszczalność zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję, twierdząc, że opóźnienie w jego podniesieniu narusza kontradyktoryjny charakter postępowania przed Sądem. Republika Włoska uściśliła jednak, że Sąd mógł podnieść z urzędu niedopuszczalność zastrzeżenia, o którym mowa, na rozprawie. Wreszcie na wypadek, gdyby Sąd zamierzał to uczynić, Republika Włoska wyjaśniła, że w drodze swojego zastrzeżenia dotyczącego przeinaczenia okoliczności faktycznych chciała ona zasadniczo zakwestionować ocenę okoliczności faktycznych dokonaną w niniejszej sprawie przez Komisję. Zdaniem Republiki Włoskiej okoliczności niniejszej sprawy uzasadniały bowiem opóźnienie w dokonaniu spornych płatności.

289    Należy przypomnieć, że sądy Unii mają prawo ocenić, biorąc pod uwagę okoliczności konkretnej sprawy, czy prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości uzasadnia oddalenie zastrzeżenia co do istoty bez uprzedniego orzekania w przedmiocie jego dopuszczalności (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2002 r., Rada/Boehringer, C‑23/00 P, EU:C:2002:118, pkt 52).

290    Z przypomnianych w pkt 288 powyżej wyjaśnień przedstawionych przez Republikę Włoską na rozprawie wynika, że w drodze zastrzeżenia dotyczącego przeinaczenia okoliczności faktycznych zamierzała ona w sposób dorozumiany, lecz niewątpliwy zarzucić Komisji, iż popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych.

291    Tymczasem z pkt 263–275 powyżej wynika, że okoliczności faktyczne, na które powołuje się Republika Włoska, nie stanowiły szczególnych warunków w zarządzaniu w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, które to warunki mogłyby uzasadniać opóźnienie w dokonaniu spornych płatności. A zatem Republika Włoska nie ma podstaw do zarzucania istnienia oczywistego błędu w ocenie obarczającego zaskarżoną decyzję.

292    Jako że część trzecia zarzutu piątego nie jest zasadna, należy ją oddalić bez konieczności orzekania w przedmiocie zarzutów niedopuszczalności podniesionych na rozprawie odpowiednio przez Komisję i Republikę Włoską.

293    W świetle powyższego zarzut piąty należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia art. 20 rozporządzenia nr 501/2008, a także zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i możliwości przypisania państwom członkowskim korekt finansowych

294    Zarzut szósty zostaje podniesiony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności korekty zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności niektórych wydatków związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych. Republika Włoska zarzuca Komisji, że zastosowała wobec niej korektę finansową z powodu nieprzestrzegania terminu 60 dni kalendarzowych, o którym mowa w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008, od momentu otrzymania wniosków o wypłatę do faktycznej wypłaty niektórych kwot pomocy związanej z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych, którą to pomoc przyznała ona w latach budżetowych 2009 i 2010. Zasadniczo, po pierwsze, Republika Włoska twierdzi, że nieprzestrzeganie terminu płatności ustalonego w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008 znajduje swe źródło w tym, że służby Komisji przedstawiły błędną wersję włoskojęzyczną art. 20 akapit drugi zdanie drugie tego rozporządzenia w jego brzmieniu sprzed wejścia w życie sprostowania opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 18 października 2012 r. (Dz.U. 2012, L 287, s. 25, zwanego dalej „spornym przepisem”) oraz że w związku z tym nie można jej przypisać przekroczenia terminu, o którym mowa w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008. A zatem jej zdaniem niesprawiedliwe jest obciążenie jej konsekwencjami wynikającymi z zastosowania spornego przepisu, tym bardziej że w niniejszym przypadku nie można stwierdzić żadnej szkody dla budżetu Unii. Zresztą uważa ona, że błąd, który miała ona podobno popełnić, jest oczywiście usprawiedliwiony. Po drugie, twierdzi ona, że korekta finansowa zastosowana przez Komisję skutkuje przyznaniem spornemu przepisowi mocy wstecznej z naruszeniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

295    Komisja kwestionuje argumenty Republiki Włoskiej.

296    Artykuł 20 rozporządzenia nr 501/2008 stanowi:

„Państwo członkowskie dokonuje wypłat przewidzianych w art. 18 i 19 w terminie 60 dni kalendarzowych od dnia otrzymania wniosku o wypłatę.

Termin ten może jednak ulec zawieszeniu w dowolnym momencie 60-dniowego okresu trwającego od chwili pierwszego zarejestrowania wniosku o wypłatę, w drodze powiadomienia organizacji podpisującej umowę będącej wierzycielem o niedopuszczeniu jej wniosku ze względu na niekwalifikowalność wnioskowanej kwoty, brak poparcia wniosku wymaganymi dowodami dla wszystkich wniosków uzupełniających lub też uznanie przez państwo członkowskie konieczności otrzymania informacji uzupełniających lub przeprowadzenia kontroli. Termin wypłaty liczony jest ponownie [biegnie znowu dalej] od dnia otrzymania wymaganych informacji lub od dnia dokonania przez państwo członkowskie kontroli, które powinny zostać odpowiednio nadesłane lub dokonane w terminie 30 dni kalendarzowych od chwili powiadomienia.

[…]”.

297    Wersja włoskojęzyczna art. 20 akapit drugi rozporządzenia nr 501/2008 sprzed sprostowania opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 18 października 2012 r. stanowiła, co następuje:

„Termin ten może jednak ulec zawieszeniu w dowolnym momencie 60-dniowego okresu trwającego od chwili pierwszego zarejestrowania wniosku o wypłatę, w drodze powiadomienia organizacji podpisującej umowę będącej wierzycielem o niedopuszczeniu jej wniosku ze względu na niekwalifikowalność wnioskowanej kwoty, brak poparcia wniosku wymaganymi dowodami dla wszystkich wniosków uzupełniających lub też uznanie przez państwo członkowskie konieczności otrzymania informacji uzupełniających lub przeprowadzenia kontroli. Termin wypłaty biegnie na nowo od dnia otrzymania wymaganych informacji lub od dnia dokonania przez państwo członkowskie kontroli, które powinny zostać odpowiednio nadesłane lub dokonane w terminie 30 dni kalendarzowych od chwili powiadomienia”.

(„Tale termine può tuttavia essere sospeso in qualunque momento del periodo di 60 giorni successivo alla prima registrazione della domanda di pagamento, mediante notifica all’organizzazione contraente creditrice che la domanda non è ricevibile, in quanto il credito non è esigibile oppure la domanda non è corredata dei documenti giustificativi necessari per le domande successive o lo Stato membro ritiene necessario richiedere informazioni supplementari o procedere a verifiche. Il termine decorre nuovamente a partire dalla data di ricevimento delle informazioni richieste o dalla data delle verifiche effettuate dallo Stato membro, che devono essere trasmesse o rispettivamente effettuate entro un termine di 30 giorni di calendario a decorrere dalla notifica”.)

298    Sprostowaniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 18 października 2012 r. w spornym przepisie zastąpiono wyrażenie „biegnie na nowo” („decorre nuovamente”) wyrażeniem „liczony jest ponownie [biegnie dalej]” („continua a decorrere”).

299    Ponadto z orzecznictwa wynika, że konieczność jednolitej wykładni rozporządzeń Unii wyklucza odrębne rozpatrywanie danego przepisu, lecz w razie wątpliwości wymaga, by był on interpretowany i stosowany w świetle wersji sporządzonych w innych językach urzędowych (wyrok z dnia 17 października 1996 r., Lubella, C‑64/95, EU:C:1996:388, pkt 17).

300    W pierwszej kolejności, w odniesieniu do wysuniętych przez Republikę Włoską zastrzeżeń dotyczących zasadniczo naruszenia art. 20 rozporządzenia nr 501/2008 i niemożliwości przypisania organom włoskim przekroczenia terminu płatności, o którym mowa w akapicie pierwszym tego artykułu, z jednej strony należy zauważyć, że wersja włoskojęzyczna art. 20 akapit drugi rozporządzenia nr 501/2008 cechowała się dwuznacznością, gdyż w zdaniu pierwszym odnosiła się wyraźnie do zawieszenia terminu płatności ustalonego w art. 20 akapit pierwszy tego rozporządzenia („[t]ermin ten może […] ulec zawieszeniu” – w języku włoskim: „tale termine puo’ […] essere sospeso”), podczas gdy w zdaniu drugim zdawała się ona odnosić do przerwania tego samego terminu („[t]ermin wypłaty biegnie na nowo od dnia otrzymania wymaganych informacji lub od dnia dokonania przez państwo członkowskie kontroli” – w języku włoskim: „[i]l termine decorre nuovamente a partire dalla data di ricevimento delle informazioni richieste o dalla data delle verifiche effettuate dallo Stato membro”).

301    Z drugiej strony Republika Włoska nie kwestionuje twierdzenia Komisji, zgodnie z którym art. 2941 i nast. włoskiego kodeksu cywilnego dokonują rozróżnienia między zawieszeniem terminów i przerwaniem terminów, jako że przerwanie powoduje bieg nowego terminu, podczas gdy w przypadku zawieszenia termin, który upłynął przed wystąpieniem przyczyny zawieszenia, jest dodawany do terminu, który biegnie dalej po ustaniu zdarzenia uzasadniającego zawieszenie.

302    Na podstawie orzecznictwa przypomnianego w pkt 299 powyżej Republika Włoska nie mogła zatem interpretować spornego przepisu w ten sposób, że za pomocą żądań udzielenia uzupełniających informacji kierowanych do organizacji podpisujących umowy będące wierzycielami lub uzupełniających kontroli przeprowadzanych u tych organizacji przepis ten zezwalał jej przerwać termin ustalony w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008, bez uprzedniego sprawdzenia, czy inne wersje językowe spornego przepisu potwierdzają jej interpretację i w stosownym wypadku – zinterpretowania i zastosowania tego przepisu w świetle wersji sporządzonych w innych językach urzędowych, jak również w świetle systematyki i celu uregulowania, którego część stanowi ów przepis (zob. analogicznie wyroki: z dnia 27 października 1977 r., Bouchereau, 30/77, EU:C:1977:172, pkt 14; z dnia 9 stycznia 2003 r., Givane i in., C‑257/00, EU:C:2003:8, pkt 37).

303    Otóż w niniejszym przypadku Republika Włoska zastosowała sporny przepis – mimo jego dwuznaczności w świetle art. 20 akapit drugi zdanie pierwsze rozporządzenia nr 501/2008 – nie biorąc pod uwagę innych wersji językowych art. 20 akapit drugi rozporządzenia nr 501/2008, wskutek czego ponosi ona wyłączną odpowiedzialność za naruszenie terminu płatności, o którym mowa w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008.

304    Wobec powyższego należy oddalić zastrzeżenia dotyczące naruszenia art. 20 rozporządzenia nr 501/2008 i niemożliwości przypisania Republice Włoskiej opóźnień w dokonaniu płatności.

305    W drugiej kolejności w odniesieniu do domniemanego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań z powodu zastosowania z mocą wsteczną spornego przepisu w jego brzmieniu sprostowanym w 2012 r. należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem na tę zasadę można powołać się wobec uregulowania Unii tylko wtedy, gdy sama Unia stworzyła wcześniej sytuację, która może budzić uzasadnione oczekiwania (zob. wyrok z dnia 15 stycznia 2002 r., Weidacher, C‑179/00, EU:C:2002:18, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 10 czerwca 2009 r., Polska/Komisja, T‑257/04, EU:T:2009:182, pkt 245).

306    Tymczasem w niniejszym przypadku nie udowodniono, że Unia stworzyła sytuację pozwalającą Republice Włoskiej wierzyć w prawidłowy charakter spornego przepisu i zasadnie oczekiwać, że może go stosować.

307    Po pierwsze, z powiadomienia z dnia 27 kwietnia 2010 r., skierowanego na podstawie art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 885/2006, wynika zasadniczo (zob. pkt 43 powyżej) z jednej strony, że w toku dwóch poprzednich dochodzeń Komisja stwierdziła już problemy z opóźnieniem w płatnościach w odniesieniu do Republiki Włoskiej, a z drugiej strony, że począwszy od 2005 r. służby Komisji wyjaśniały ciągle w ramach korespondencji prowadzonej z władzami włoskimi, w jaki sposób należy interpretować przepisy będące obecnie przedmiotem art. 20 rozporządzenia nr 883/2006.

308    I tak w odpowiedzi na środek organizacji postępowania przyjęty na podstawie art. 89 regulaminu postępowania Komisja przedstawiła pismo z dnia 9 lutego 2006 r., które skierowała do Republiki Włoskiej w ramach poprzedniego dochodzenia i w którym wskazała wyraźnie, że „termin [płatności musi] znowu biec dalej, skoro tylko oczekiwane informacje zostaną otrzymane lub kontrola zostanie przeprowadzona”.

309    W powyższym względzie należy wyjaśnić, że uregulowaniem mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych, których dotyczyło dochodzenie wymienione w pkt 308 powyżej, nie był art. 20 rozporządzenia nr 501/2008, lecz art. 12 ust. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 94/2002 z dnia 18 stycznia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2002, L 17, s. 30 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 31, s. 97). Niemniej oba te przepisy były zasadniczo identyczne. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 5 rozporządzenia nr 94/2002:

„Państwa członkowskie wykonują płatności, o których mowa w poprzednich ustępach, w terminie 60 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku o wypłatę. Z tym jednak, że okres [termin] ten może zostać przerwany [zawieszony] w każdym momencie w ciągu 60 dni po pierwszym zarejestrowaniu wniosku o wypłatę, […] poprzez zawiadomienie wykonawcy [osoby podpisującej umowę będącą wierzycielem], że [jej] wniosek nie jest zaakceptowany [dopuszczalny] albo z uwagi na to, że [wnioskowana] kwota nie kwalifikuje się lub nie załączono dokumentów towarzyszących [dowodów] wymaganych dla wszystkich dodatkowych wniosków, albo państwo członkowskie widzi potrzebę uzyskania dalszych informacji lub przeprowadzenia dalszych kontroli. Termin płatności zaczyna biec ponownie od daty otrzymania żądanych informacji, które muszą być przekazane w terminie 30 dni kalendarzowych. Z wyjątkiem przypadków siły wyższej w przypadku wykonania powyższych płatności po terminie kwotę zwracaną państwu członkowskiemu obniża się zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 296/96”.

310    Należy zatem uznać, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji Komisja wielokrotnie informowała władze włoskie o sposobie, w jaki należy obliczyć termin płatności sześćdziesięciu dni po zawieszeniu tego terminu.

311    Po drugie, na rozprawie Republika Włoska potwierdziła, że w momencie wszczęcia omawianego postępowania w sprawie rozliczenia rachunków to właśnie ona poinformowała Komisję o problemie w tłumaczeniu spornego przepisu. Wobec tego Republika Włoska wiedziała, że sporny przepis nie jest być może prawidłowy, lecz mimo to świadomie zdecydowała się go zastosować.

312    W świetle powyższego Republika Włoska nie może twierdzić, że sporny przepis wzbudził u niej uzasadnione oczekiwania.

313    Wreszcie w trzeciej kolejności należy oddalić argument Republiki Włoskiej, zgodnie z którym nieprzestrzeganie terminów płatności nie wyrządziło szkody budżetowi Unii oraz że w związku z tym niesprawiedliwe byłoby obciążenie jej konsekwencjami zastosowania spornego przepisu.

314    Z orzecznictwa wynika bowiem, że EFRG finansuje jedynie działania przeprowadzone zgodnie z przepisami prawa Unii w ramach wspólnej organizacji rynków rolnych (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 24 lutego 2005 r., Grecja/Komisja, C‑300/02, EU:C:2005:103, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

315    Otóż przepisy prawa Unii Europejskiej nakładają na państwa członkowskie obowiązek przestrzegania terminu płatności, o którym mowa w art. 20 rozporządzenia nr 501/2008, pod rygorem kar finansowych.

316    Przede wszystkim z motywu 15 rozporządzenia nr 883/2006, przedstawionego w pkt 257 powyżej, wynika, że wszelkie płatności dokonane po upływie terminów wypłaty pomocy beneficjentom, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, w przypadku których to płatności opóźnienie nie jest uzasadnione, należy traktować jako wydatki niespełniające wymaganych warunków, które to wydatki nie są z tego powodu zwracane przez Komisję.

317    Ponadto art. 20 akapit trzeci rozporządzenia nr 501/2008 stanowi, że „[z] wyjątkiem przypadków działania siły wyższej opóźnienie wypłaty pociąga za sobą redukcję kwoty miesięcznej zaliczki wypłacanej przez Komisję państwu członkowskiemu zgodnie z zasadami określonymi w art. 9 rozporządzenia […] nr 883/2006”.

318    Wreszcie zgodnie z motywem 19 rozporządzenia nr 501/2008 „[w] związku z wymogami zarządzania budżetem niezbędne jest określenie kar pieniężnych w przypadku […] opóźnienia w płatności ze strony państw członkowskich”.

319    W świetle powyższego przekroczenie przez Republikę Włoską terminu płatności, o którym mowa w art. 20 akapit pierwszy rozporządzenia nr 501/2008, narusza przepisy prawa Unii Europejskiej i wystarcza, by uznać wydatki za niespełniające wymaganych warunków, a tym samym niekwalifikowalne, bez konieczności ustalania istnienia szkody dla funduszu.

320    Należy zatem oddalić zarzut szósty.

321    Jako że żaden z zarzutów podniesionych przez Republikę Włoską nie jest zasadny, skargę należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

322    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

323    Ponieważ Republika Włoska przegrała sprawę, pokryje ona własne koszty i koszty poniesione przez Komisję.

324    Wreszcie zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty.

325    Republika Francuska i Węgry pokrywają zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Republika Włoska pokrywa własne koszty i koszty Komisji Europejskiej.

3)      Republika Francuska i Węgry pokrywają własne koszty.

Kanninen Schwarcz Iliopoulos

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 marca 2019 r.

Podpisy

Spis treści

Ramy prawne

Rozporządzenie (WE) nr 320/2006

Rozporządzenie (WE) nr 968/2006

Okoliczności powstania sporu

Zaskarżona decyzja

W przedmiocie korekty finansowej dotyczącej wydatków poniesionych w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego

W przedmiocie korekty finansowej zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności salda premii ubojowych związanych z rokiem składania wniosków 2004

W przedmiocie korekty finansowej zastosowanej z powodu opóźnienia w płatności niektórych wydatków związanych z działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005, prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności, jak również niewystarczającego uzasadnienia

W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1290/2005

W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, opartej na naruszeniu prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności

W przedmiocie części trzeciej zarzutu pierwszego, opartej zasadniczo na niewystarczającym uzasadnieniu

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 885/2006, prawa do obrony, rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C 187/12 do C189/12)

W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego, dotyczącej zasadniczo naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 i prawa do obrony

W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia rozporządzeń nr 320/2006 i nr 968/2006 oraz wyroku z dnia 14 listopada 2013 r., SFIR i in. (od C 187/12 do C189/12)

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy, ne bis in idem i dobrej administracji oraz obowiązku staranności

W przedmiocie części drugiej zarzutu trzeciego, dotyczącej naruszenia zasady ne bis in idem

W przedmiocie części pierwszej zarzutu trzeciego, dotyczącej naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, lojalnej współpracy i dobrej administracji oraz obowiązku staranności

W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz wytycznych Komisji określonych w dokumencie VI/5330/97, jak również obowiązku uzasadnienia

W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego, dotyczącej zasadniczo naruszenia obowiązku uzasadnienia, art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 ust. 3 akapit drugi i rozdziału 3 rozporządzenia nr 885/2006 oraz nierozpatrzenia stanowiska organu pojednawczego

W przedmiocie części drugiej zarzutu czwartego, dotyczącej naruszenia wytycznych określonych w dokumencie VI/5330/97

W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006, zasady równego traktowania oraz przeinaczenia okoliczności faktycznych

W przedmiocie części pierwszej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2006

W przedmiocie części drugiej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia zasady równego traktowania

W przedmiocie części trzeciej zarzutu piątego, dotyczącej przeinaczenia okoliczności faktycznych

W przedmiocie zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia art. 20 rozporządzenia nr 501/2008, a także zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i możliwości przypisania państwom członkowskim korekt finansowych

W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: włoski.