POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 14 marca 2013 r.
Sprawa F‑63/08
Eugen Christoph
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Personel niestały – Artykuły 2 WZIP, 3a WZIP i 3b WZIP – Personel tymczasowy – Personel kontraktowy – Personel kontraktowy do zadań pomocniczych – Czas trwania umowy – Artykuły 8, 88 WZIP – Decyzja Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji – Dyrektywa 1999/70/WE – Zastosowanie względem instytucji
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której E. Christoph i dziewięciu innych skarżących żądają stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej ustalających warunki ich zatrudnienia w zakresie, w jakim ich umowy lub przedłużenie tych umów jest ograniczone do określonego czasu.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej. Skarżący pokrywają swoje własne koszty oraz zostają obciążeni kosztami poniesionymi przez Komisję. Rada Unii Europejskiej pokrywa swoje własne koszty.
Streszczenie
1. Postępowanie sądowe – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Zakres
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)
2. Akty instytucji – Dyrektywy – Dyrektywa 1999/70 wykonująca Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Bezpośrednie nałożenie obowiązków na instytucje Unii w ich stosunkach z personelem – Wyłączenie – Możliwość powołania się na daną podstawę prawną – Zakres
(art. 288 TFUE; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 8, 88; dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzula 5 pkt 1)
3. Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70 – Stabilność zatrudnienia – Zakres – Prawo do przedłużenia umowy – Brak
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 30; dyrektywa Rady 1999/70)
4. Urzędnicy – Warunki zatrudnienia innych pracowników – Członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych – Możliwość przedłużenia w zależności od potrzeb danej instytucji
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 88)
1. Zgodnie z art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jeżeli skarga jest, w całości lub w części, oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, orzec w drodze postanowienia z uzasadnieniem.
Druga sytuacja wymieniona w tym przepisie obejmuje wszystkie skargi oczywiście podlegające odrzuceniu ze względów związanych z istotą sprawy. Odrzucenie takiej skargi w drodze postanowienia z uzasadnieniem na podstawie art. 76 regulaminu postępowania nie tylko przyczynia się do skrócenia czasu trwania postępowania, w szczególności w sytuacji, gdy trwało ono nadmiernie długo, lecz oszczędza również stronom kosztów, jakie nieuchronnie pociąga za sobą przeprowadzenie rozprawy. Uzasadnieniem takiego rozwiązania jest a fortiori wypadek, w którym sytuacja faktyczna skarżącego, jak również podnoszone zarzuty i argumenty co do prawa nie różnią się od tych z innej sprawy, w której sąd Unii oddalił skargę.
(zob. pkt 30, 31)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑105/06 Lübking i in. przeciwko Komisji, 27 września 2011 r., pkt 41
2. Dyrektywy adresowane są do państw członkowskich, a nie instytucji Unii. W rezultacie nie można uznać, by przepisy dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC a także przepisy tego porozumienia ramowego jako takie nakładały obowiązki na instytucje w stosunkach z zatrudnionym przez nie personelem. W efekcie przepisy dyrektywy 1999/70 nie mogą jako takie stanowić podstawy zarzutu niezgodności z prawem podnoszonego w stosunku do art. 8, 88 warunków zatrudnienia innych pracowników.
Jednakże okoliczność ta nie może wykluczyć tego, by można było powoływać się na przepisy dyrektywy 1999/70 oraz porozumienia ramowego wobec instytucji w stosunkach z jej urzędnikami i pracownikami w sytuacji, gdy przepisy te stanowią wyraz ogólnej zasady prawa.
Nie jest tak w wypadku przepisów ustalających minimalne wymogi w celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony, o których mowa w klauzuli 5 pkt 1 porozumienia ramowego. Wprawdzie wymogi te stanowią normy prawa socjalnego Unii o szczególnym znaczeniu, lecz nie wyrażają jednak ogólnych zasad prawa.
Jednakże na przepisy dyrektywy 1999/70 i porozumienia ramowego można powoływać się w stosunku do instytucji w celu dokonania, o ile to możliwe, wykładni norm warunków zatrudnienia innych pracowników, która byłaby zgodna z celami i minimalnymi wymogami porozumienia ramowego.
(zob. pkt 44, 46, 49, 75)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑134/07 Adjemian i in. przeciwko Komisji (zwana „Adjemian I”), 4 czerwca 2009 r., pkt 87, 96, 97, 117; sprawa F‑85/10 AI przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 11 lipca 2012 r., pkt 133
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑325/09 P Adjemian i in. przeciwko Komisji (zwana „Adjemian II”), 21 września 2011 r., pkt 52, 56
3. O ile stabilność zatrudnienia jest uznana za ważny element ochrony pracowników, nie stanowi ogólnej zasady prawa, w świetle której należy oceniać zgodność z prawem aktu danej instytucji. W szczególności ani z dyrektywy 1999/70 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, ani z samego porozumienia ramowego nie wynika w żaden sposób, że stabilność zatrudnienia została przyjęta za ogólną zasadę prawa. Ponadto motywy 6, 7 dyrektywy, podobnie jak akapit pierwszy preambuły i motyw 5 samego porozumienia ramowego, kładą nacisk na konieczność zachowania równowagi pomiędzy elastycznością i bezpieczeństwem zatrudnienia. Co więcej, porozumienie ramowe nie ustanawia również po stronie pracodawcy ogólnego obowiązku przekształcenia, po danej liczbie przedłużeń umów na czas określony lub upływu danego okresu świadczenia pracy, tych umów o pracę w umowy o pracę na czas nieokreślony.
Stabilność zatrudnienia stanowi natomiast dążenie sygnatariuszy porozumienia ramowego, którego klauzula 1 lit. b) stanowi, że jego celem jest ustanowienie ram dla zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów lub stosunków pracy zawieranych na czas określony.
Ponadto, o ile art. 30 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przewiduje, że każdy pracownik ma prawo do ochrony w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy, o tyle przepis ten nie wyklucza zawierania kolejnych umów na czas określony. Co więcej, koniec umowy o pracę na czas określony, z tego względu po prostu, że upłynął okres, na jaki została zawarta, nie stanowi zwolnienia, które powinno być szczegółowo uzasadnione w świetle przydatności do pracy, zachowania czy potrzeb funkcjonowania instytucji.
(zob. pkt 51, 52, 55)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑65/07 Aayhan i in. przeciwko Parlamentowi, 30 kwietnia 2009 r., pkt 115; ww. sprawa Adjemian i in. przeciwko Komisji (Adjemian I), pkt 98, 99
4. Każde zatrudnienie członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych winno odpowiadać przejściowym lub okresowym potrzebom. Zasadniczą cechą umów o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych jest ich nietrwałość w czasie, odpowiadająca samemu celowi tych umów, którym jest wykonywanie przez personel doraźny zadań – z natury lub w związku z nieobecnością pracownika – czasowych. W ramach administracji zatrudniającej dużą liczbę personelu nieuniknione jest powtarzanie się takich potrzeb z uwagi na, między innymi, brak dyspozycyjności urzędników, okazjonalne zwiększenie się ilości pracy lub z uwagi na konieczność sporadycznego korzystania przez każdą z dyrekcji generalnych z usług osób ze szczególnymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Okoliczności te stanowią obiektywne względy uzasadniające zarówno określony czas trwania umów o pracę personelu pomocniczego, jak i ich przedłużanie w zależności od pojawienia się potrzeb.
(zob. pkt 69)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Adjemian i in. przeciwko Komisji (Adjemian I), pkt 132
Sąd Unii Europejskiej: ww. sprawa Adjemian i in. przeciwko Komisji (Adjemian II), pkt 86