WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 14 kwietnia 2021 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Zgłoszenie zbiorowe wzorów wspólnotowych przedstawiających sprzęt gimnastyczny i sportowy – Prawo pierwszeństwa – Artykuł 41 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Zgłoszenie na podstawie Układu o współpracy patentowej – Artykuł 4 Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej – Termin pierwszeństwa
W sprawie T‑579/19
The KaiKai Company Jaeger Wichmann GbR, z siedzibą w Monachium (Niemcy), którą reprezentowała adwokat J. Hellmann-Cordner,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowała D. Walicka, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 573/2019‑3) dotyczącą zgłoszenia do rejestracji sprzętu gimnastycznego i sportowego jako wzorów wspólnotowych, zastrzegającego prawo pierwszeństwa międzynarodowego zgłoszenia patentowego dokonanego na mocy Układu o współpracy patentowej,
SĄD (trzecia izba),
w składzie: A.M. Collins, prezes, G. De Baere i G. Steinfatt (sprawozdawczyni), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 20 sierpnia 2019 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 15 listopada 2019 r.,
uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Ramy prawne
Prawo międzynarodowe
1 Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej została podpisana w Paryżu (Francja) w dniu 20 marca 1883 r., zrewidowana ostatnio w Sztokholmie (Szwecja) w dniu 14 lipca 1967 r. i zmieniona w dniu 28 września 1979 r. (Recueil des traités des Nations unies, vol. 828, nr 11851, s. 305, zwana dalej „konwencją paryską”). Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej są stronami tej konwencji.
2 Artykuł 4 sekcja A ust. 1 konwencji paryskiej stanowi:
„Każdy, kto dokonał prawidłowego zgłoszenia o udzielenie patentu na wynalazek, zgłoszenia wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego lub znaku towarowego w jednym z państw będących [stronami konwencji paryskiej], albo jego następca prawny, będzie korzystał w celu dokonania zgłoszenia w innych państwach z prawa pierwszeństwa w terminach niżej określonych”.
3 Artykuł 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej ma następujące brzmienie:
„Wspomniane wyżej terminy pierwszeństwa będą następujące: dwanaście miesięcy dla patentów na wynalazki i wzorów użytkowych oraz sześć miesięcy dla wzorów przemysłowych i znaków towarowych”.
4 Artykuł 4 sekcja E konwencji paryskiej przewiduje:
„(1) Jeżeli wzór przemysłowy zostanie zgłoszony w którymkolwiek państwie będącym [stroną konwencji paryskiej], z prawem pierwszeństwa opartym na zgłoszeniu wzoru użytkowego, termin pierwszeństwa będzie ten sam jak ustalony dla wzorów przemysłowych.
(2) Poza tym można zgłosić w którymkolwiek państwie będącym [stroną konwencji paryskiej] wzór użytkowy z prawem pierwszeństwa opartym na zgłoszeniu o udzielenie patentu i odwrotnie”.
5 Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), stanowiące załącznik 1 C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), zostało podpisane w Marrakeszu (Maroko) w dniu 15 kwietnia 1994 r. i zatwierdzone decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. 1994, L 336, s. 1, zwane dalej „porozumieniem TRIPS”). Stronami porozumienia TRIPS są członkowie WTO, w tym wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz sama Unia Europejska.
6 Artykuł 2 porozumienia TRIPS, zatytułowany „Konwencje dotyczące własności intelektualnej”, stanowi:
„(1) W zakresie części II, III i IV niniejszego porozumienia członkowie zastosują się do wymogów artykułów 1–12 i 19 [K]onwencji paryskiej [o ochronie własności przemysłowej, zrewidowanej w Sztokholmie w dniu 14 lipca 1967 r.].
(2) Żadne z postanowień części I do IV niniejszego porozumienia nie uchyli istniejących wzajemnych zobowiązań członków, wynikających z konwencji paryskiej […]”.
7 Układ o współpracy patentowej został zawarty w Waszyngtonie w dniu 19 czerwca 1970 r. i ostatnio zmieniony w dniu 3 października 2001 r. (Recueil des traités des Nations unies, vol. 1160, nr 18336, s. 231, zwany dalej „PCT”). Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej są stronami PCT.
8 Artykuł 1 ust. 2 PCT przewiduje:
„Żadne z postanowień niniejszego układu nie może być rozumiane jako ograniczające prawa, które z tytułu przynależności danego państwa do Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej przysługują obywatelowi państwa-strony tej konwencji lub osobie mającej w nim miejsce zamieszkania”.
9 Artykuł 2 ppkt (i) oraz (ii) PCT stanowi:
„W rozumieniu niniejszego układu i regulaminu, jeżeli wyraźnie nie określono inaczej:
(i) »zgłoszenie« oznacza zgłoszenie wynalazku do ochrony; określenie »zgłoszenie« odnosi się do zgłoszeń wniesionych w celu uzyskania patentów na wynalazki, świadectw autorskich, świadectw użyteczności, praw z rejestracji wzorów użytkowych, patentów dodatkowych lub świadectw dodatkowych, świadectw autorskich dodatkowych i świadectw użyteczności dodatkowych;
(ii) określenie »patent« odnosi się do patentów na wynalazki, świadectw autorskich, świadectw użyteczności, wzorów użytkowych, patentów dodatkowych lub świadectw dodatkowych, świadectw autorskich dodatkowych i świadectw użyteczności dodatkowych […]”.
10 Artykuł 3 ust. 1 PCT brzmi następująco:
„Zgłoszenia o uzyskanie ochrony wynalazków w którymkolwiek umawiającym się państwie mogą być wnoszone jako zgłoszenia międzynarodowe, zgodnie z niniejszym układem”.
Prawo Unii
11 Artykuł 41 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) ma następujące brzmienie:
„Każdy, kto prawidłowo dokonał zgłoszenia wzoru lub wzoru użytkowego w jednym z państw stron [k]onwencji paryskiej lub Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu, lub jego następca prawny korzysta, do celów zgłoszenia zarejestrowanego wzoru wspólnotowego dla tego samego wzoru lub wzoru użytkowego, z prawa pierwszeństwa w okresie sześciu miesięcy od daty dokonania pierwszego zgłoszenia”.
Okoliczności powstania sporu
12 W dniu 24 października 2018 r. skarżąca, The KaiKai Company Jaeger Wichmann GbR, na podstawie rozporządzenia nr 6/2002 dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia zbiorowego do rejestracji dotyczącego dwunastu wzorów wspólnotowych. Produkty, w których wzory te mają być zawarte, należą do klasy 21-02 w rozumieniu Porozumienia z Locarno z dnia 8 października 1968 r. ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych, ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „Sprzęt gimnastyczny i sportowy”. Skarżąca zastrzegła dla wszystkich tych wzorów pierwszeństwo, które opierało się na międzynarodowym zgłoszeniu patentowym PCT/EP2017/077469, dokonanym w dniu 26 października 2017 r. w Europejskim Urzędzie Patentowym (EUP).
13 Pismem z dnia 31 października 2018 r. ekspert EUIPO poinformował skarżącą, że zgłoszenie zbiorowe przyjęto w całości, ale odmówiono uznania zastrzeżonego prawa pierwszeństwa w odniesieniu do wszystkich wzorów, ponieważ data dokonania wcześniejszego zgłoszenia poprzedzała o ponad sześć miesięcy datę dokonania zgłoszenia zbiorowego.
14 Ponieważ skarżąca podtrzymała zastrzeżenie pierwszeństwa i wniosła o wydanie decyzji podlegającej odwołaniu, decyzją z dnia 16 stycznia 2019 r. ekspert odmówił uznania prawa pierwszeństwa w odniesieniu do wszystkich wzorów wspólnotowych.
15 Na poparcie swojej decyzji ekspert wskazał, opierając się na pkt 6.2.1.1 wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw związanych z zarejestrowanymi wzorami wspólnotowymi z dnia 1 października 2018 r. (zwanych dalej „wytycznymi EUIPO”), że choć zgłoszenie na podstawie PCT może co do zasady uzasadniać prawo pierwszeństwa na mocy art. 41 rozporządzenia nr 6/2002, jako że szeroka definicja pojęcia „patentu” zawarta w art. 2 PCT obejmuje również wzory użytkowe, to zgłoszenie to również podlega sześciomiesięcznemu terminowi pierwszeństwa, którego nie dochowano w niniejszym przypadku.
16 W dniu 14 marca 2019 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji eksperta na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002.
17 Decyzją z dnia 13 czerwca 2019 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie skarżącej od decyzji eksperta. Uznała ona w istocie, że ekspert prawidłowo zastosował art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, który wiernie odzwierciedla postanowienia konwencji paryskiej.
18 W tym względzie stwierdziła ona, że zgodnie z art. 4 sekcja A ust. 1 i art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej podmiot, który na szczeblu krajowym prawidłowo dokonuje zgłoszenia wzoru lub wzoru użytkowego, korzysta z prawa pierwszeństwa w terminie wynoszącym dwanaście miesięcy dla patentów i wzorów użytkowych oraz sześć miesięcy dla wzorów i znaków towarowych. Ponadto z art. 4 sekcja E ust. 1 tej konwencji wynika, że w przypadku późniejszego zgłoszenia wzoru pierwszeństwo zgłoszenia wzoru użytkowego można zastrzec jedynie w sześciomiesięcznym terminie pierwszeństwa mającym zastosowanie do wzorów. Natomiast zgodnie z art. 4 sekcja E ust. 2 wspomnianej konwencji pierwszeństwo zgłoszenia patentowego można zastrzec dla późniejszego zgłoszenia wzoru użytkowego w dwunastomiesięcznym terminie pierwszeństwa mającym zastosowanie do wzorów użytkowych oraz patentów, i odwrotnie. Izba Odwoławcza stwierdziła, że konwencja paryska nie zawiera zatem żadnego postanowienia, zgodnie z którym zgłoszenie patentowe skutkuje powstaniem prawa pierwszeństwa w odniesieniu do zgłoszenia wzoru.
19 Izba Odwoławcza stwierdziła również, że art. 4 konwencji paryskiej ma zastosowanie, zgodnie z art. 2 ust. 1 porozumienia TRIPS, mutatis mutandis do Unii, która jest członkiem WTO. Jednakże uznała ona, że konwencji paryskiej nie przysługuje żaden priorytet przed przepisami rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ rozporządzenie to nie stanowi porozumienia szczególnego w rozumieniu art. 19 wspomnianej konwencji. Zatem możliwość powołania się na prawo pierwszeństwa należy ocenić wyłącznie w świetle wspomnianego rozporządzenia.
20 Izba Odwoławcza uznała ponadto, że brzmienie art. 41 rozporządzenia nr 6/2002 jest jednoznaczne i że zgodnie z tym przepisem termin pierwszeństwa wynosi sześć miesięcy od daty dokonania wcześniejszego zgłoszenia, a prawo pierwszeństwa wynika wyłącznie z prawidłowego dokonania zgłoszenia wzoru lub wzoru użytkowego, a nie zgłoszenia patentowego. Opierając się na pkt 6.2.1.1 wytycznych EUIPO, Izba Odwoławcza przyznała, że pojęcie wzoru użytkowego należy interpretować szeroko, jako obejmujące międzynarodowe zgłoszenia patentowe dokonane na podstawie PCT, ponieważ te ostatnie obejmują wzory użytkowe zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ppkt (ii) PCT. Niemniej jednak zdaniem Izby Odwoławczej ta szeroka wykładnia nie może mieć żadnego wpływu na długość przewidzianego prawem sześciomiesięcznego terminu pierwszeństwa, wobec czego pierwszeństwo zgłoszenia patentowego dokonanego na podstawie PCT również powinno zostać zastrzeżone w tym terminie.
21 Ponadto Izba Odwoławcza stwierdziła, że nie istnieje żadna sprzeczność między dwoma postanowieniami Bundespatentgericht (federalnego sądu patentowego, Niemcy) z dnia 10 listopada 1967 r., na które powołuje się skarżąca, a art. 41 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ postanowienia te dotyczyły zastrzeżenia praw pierwszeństwa w odniesieniu do późniejszych zgłoszeń wzorów użytkowych, a nie w odniesieniu do zgłoszeń wzorów.
22 W konsekwencji Izba Odwoławcza stwierdziła, że skarżąca mogła zastrzec pierwszeństwo międzynarodowego zgłoszenia patentowego dokonanego na podstawie PCT w dniu 26 października 2017 r. tylko w terminie sześciu miesięcy od tej daty, czyli do dnia 26 kwietnia 2018 r.
Żądania stron
23 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie nieważności decyzji eksperta z dnia 16 stycznia 2019 r. w zakresie, w jakim nie uznano pierwszeństwa wzorów wspólnotowych nr 5807179‑0001‑0012; uznanie zastrzeżonego pierwszeństwa z dnia 26 października 2017 r. oraz skorygowanie publikacji wzorów wspólnotowych poprzez wskazanie pierwszeństwa;
– nakazanie EUIPO zwrotu na jej rzecz opłaty za odwołanie;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania;
– posiłkowo, przeprowadzenie rozprawy.
24 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi,
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
25 Żądanie drugie skarżącej obejmuje dwie części. W części pierwszej skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji eksperta z dnia 16 stycznia 2019 r. w zakresie, w jakim nie uznano pierwszeństwa wcześniejszego międzynarodowego zgłoszenia patentowego w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów wspólnotowych.
26 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 61 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 6/2002 to zaskarżona decyzja, a nie decyzja eksperta, jest zaskarżalna do Sądu, który może uchylić lub zmienić zaskarżoną decyzję.
27 Ponadto na podstawie art. 61 ust. 6 tego rozporządzenia EUIPO jest zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Sądu. Z tego względu, ponieważ decyzja eksperta z dnia 16 stycznia 2019 r. była przedmiotem odwołania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, w przypadku stwierdzenia nieważności tej ostatniej Izba Odwoławcza będzie musiała ponownie ją zbadać w świetle niniejszego wyroku.
28 Część pierwszą żądania drugiego należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.
29 Co się tyczy części drugiej żądania drugiego, w której skarżąca wnosi o uznanie przez Sąd zastrzeżonego pierwszeństwa i skorygowanie publikacji rozpatrywanych wzorów wspólnotowych poprzez wskazanie wspomnianego pierwszeństwa, należy przypomnieć, że w ramach skargi wniesionej do sądu Unii na decyzję izby odwoławczej EUIPO z art. 61 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że do Sądu nie należy kierowanie nakazów do EUIPO, na którym spoczywa obowiązek wyciągnięcia konsekwencji z sentencji i uzasadnień wyroków wydanych przez Sąd [zob. podobnie wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., Gramberg/EUIPO – Mahdavi Sabet (Futerał do telefonu komórkowego), T‑166/15, EU:T:2018:100, pkt 96; zob. także podobnie i analogicznie wyrok z dnia 25 listopada 2015 r., Jaguar Land Rover/OHIM (Kształt samochodu), T‑629/14, niepublikowany, EU:T:2015:878, pkt 10].
30 W konsekwencji część druga żądania drugiego skarżącej jest niedopuszczalna, a tym samym całe to żądanie w całości.
31 Co się tyczy żądania piątego skarżącej, przedstawionego posiłkowo, należy stwierdzić, że wniosek o przeprowadzenie rozprawy sformułowany w skardze był przedwczesny w świetle przepisów regulaminu postępowania przed Sądem. Z orzecznictwa wynika bowiem, że złożenie wniosku o wyznaczenie rozprawy, podobnie jak badanie przez Sąd użyteczności przeprowadzenia takiej rozprawy, może nastąpić dopiero wówczas, gdy strony i Sąd, po zakończeniu pisemnego etapu postępowania, dysponują wszystkimi informacjami zawartymi w aktach sprawy i zapoznały się z argumentacją wszystkich stron do celów wypowiedzenia się na temat tej użyteczności [zob. podobnie wyrok z dnia 26 października 2017 r., Erdinger Weißbräu Werner Brombach/EUIPO (Kształt wysokiej szklanki), T‑857/16, niepublikowany, EU:T:2017:754, pkt 13; zob. także analogicznie wyrok z dnia 3 marca 2015 r., Schmidt Spiele/OHIM (Przedstawienie plansz do gier planszowych), T‑492/13 i T‑493/13, EU:T:2015:128, pkt 10].
32 Pismem z dnia 18 listopada 2019 r. powiadamiającym o odpowiedzi na skargę i o zakończeniu pisemnego etapu postępowania sekretariat Sądu zwrócił uwagę skarżącej na przepisy art. 106 regulaminu postępowania i wskazał, że termin do złożenia wniosku o przeprowadzenie rozprawy biegnie tylko raz, od momentu doręczenia wspomnianego powiadomienia. Skarżąca nie złożyła jednak nowego wniosku o przeprowadzenie rozprawy w przewidzianym we wspomnianym przepisie terminie trzech tygodni.
33 W tych okolicznościach Sąd postanowił na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania orzec z pominięciem ustnego etapu postępowania.
Co do istoty
34 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, a drugi – naruszenia rozporządzenia nr 6/2002 w związku regułą prawną związaną z jego stosowaniem zgodnie z art. 61 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.
35 Sąd uważa za stosowne rozpatrzenie najpierw drugiego zarzutu przedstawionego przez skarżącą. Zarzut ten należy rozumieć w ten sposób, że dotyczy on błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. O ile bowiem tytuł II skargi jest wprawdzie opatrzony nagłówkiem „Brak zastosowania art. 41 [rozporządzenia nr 6/2002]”, o tyle skarżąca uściśla jednak w pkt 12 i 21 skargi, że powołuje się „w szczególności […] na naruszenie rozporządzenia [nr 6/2002] w związku z regułą prawną związaną z jego stosowaniem zgodnie z art. 61 ust. 2 [rozporządzenia nr 6/2002]” i że „uważa, iż w niniejszej sprawie szczególnie znaczenie ma uwzględnienie przy wykładni przepisów [wspomnianego rozporządzenia] wszystkich istotnych postanowień konwencji paryskiej”.
36 Skarżąca podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż zastrzeżenie pierwszeństwa w odniesieniu do dwunastu wzorów wspólnotowych objętych zgłoszeniem zbiorowym do rejestracji z dnia 24 października 2018 r., oparte na międzynarodowym zgłoszeniu patentowym z dnia 26 października 2017 r., nastąpiło po upływie terminu. W tym względzie skarżąca opiera się na dwunastomiesięcznym terminie pierwszeństwa dla patentów przewidzianym w konwencji paryskiej i twierdzi, że termin sześciu miesięcy przewidziany w rozporządzeniu nr 6/2002 dla wzorów użytkowych nie ma zastosowania w niniejszym przypadku.
37 Zarzut drugi obejmuje dwie części. W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta popełniła błąd, uznając, iż wszystkie zgłoszenia dokonane na podstawie PCT wchodzą w zakres pojęcia „wzoru użytkowego” w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.
38 W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że ze względu na brak jasnej normy w rozporządzeniu nr 6/2002 w odniesieniu do pierwszeństwa wynikającego z międzynarodowego zgłoszenia patentowego Izba Odwoławcza powinna była wziąć pod uwagę odpowiednie postanowienia konwencji paryskiej, które stanowią podstawę wspomnianego rozporządzenia. Skoro zaś art. 4 sekcja C ust. 1 tej konwencji przewiduje dwunastomiesięczny termin pierwszeństwa dla patentów i skoro wspomniana konwencja opiera się na zasadzie, zgodnie z którą wcześniejsze zgłoszenie jest rozstrzygające dla terminu pierwszeństwa, jeżeli pierwszeństwo opiera się na prawie o odmiennym charakterze, niezależnie od charakteru prawa, którego dotyczy późniejsze zgłoszenie, Izba Odwoławcza nie powinna była przyjąć terminu sześciu miesięcy.
39 Na wstępie należy zauważyć, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, iż prawo pierwszeństwa wynika z międzynarodowego zgłoszenia patentowego dokonanego na podstawie PCT. Oparła się w tym względzie na pkt 6.2.1.1 wytycznych EUIPO, który stanowi, że przy badaniu zarejestrowanych wzorów wspólnotowych „[d]opuszcza się […] możliwość zastrzeżenia pierwszeństwa zgłoszenia międzynarodowego dokonanego zgodnie z [PCT], ponieważ w art. 2 PCT przyjęto szerszą definicję pojęcia »patentu«, która obejmuje również wzory użytkowe”.
40 W konsekwencji Izba Odwoławcza uznała, że międzynarodowe zgłoszenie patentowe PCT/EP2017/077469, którego skarżąca dokonała w dniu 26 października 2017 r., skutkuje powstaniem prawa pierwszeństwa w ramach późniejszego zgłoszenia wzorów wspólnotowych. Ustalenie to nie zostało podważone w niniejszym przypadku.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego, dotyczącej wykładni pojęcia „wzoru użytkowego” zawartego w art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002
41 W części pierwszej zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza niesłusznie przyjęła rozszerzającą wykładnię pojęcia „wzoru użytkowego” zawartego w art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, i to na podstawie błędnej interpretacji art. 2 PCT.
42 Podważa ona wykładnię EUIPO, zgodnie z którą zgłoszenie dokonane na podstawie PCT jest jedynie zgłoszeniem wzoru użytkowego lub co najmniej równoważne zgłoszeniu wzoru użytkowego. Artykuł 2 ppkt (ii) PCT, na który powołuje się EUIPO, nie definiuje pojęcia zgłoszenia dokonanego na podstawie PCT jako takiego. Międzynarodowe zgłoszenie patentowe stanowi zarówno zgłoszenie patentowe, jak i zgłoszenie wzoru użytkowego.
43 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
44 Na wstępie należy stwierdzić, że argumentacja skarżącej jest dwuznaczna. Kwestionuje ona bowiem rozszerzającą wykładnię dokonaną przez Izbę Odwoławczą w odniesieniu do pojęcia „wzoru użytkowego”, podczas gdy – jak wynika z pkt 39 powyżej – wykładnia ta umożliwiła Izbie Odwoławczej stwierdzenie, że międzynarodowe zgłoszenie patentowe może skutkować powstaniem prawa pierwszeństwa w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 16 zaskarżonej decyzji, brzmienie wspomnianego przepisu nie przewiduje wyraźnie istnienia prawa pierwszeństwa wynikającego z dokonania międzynarodowego zgłoszenia patentowego. Zatem to na podstawie przyjętej przez EUIPO szerokiej wykładni wspomnianego pojęcia zostało zbadane prawo pierwszeństwa zastrzeżone przez skarżącą w ramach późniejszego zgłoszenia wzorów. W rezultacie, jak wskazuje EUIPO w odpowiedzi na skargę, argumentacja skarżącej nie przynosi jej żadnej korzyści i należy ją oddalić.
45 W każdym razie należy podkreślić, że zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ppkt (ii) PCT „określenie »patent« odnosi się do patentów na wynalazki, świadectw autorskich, świadectw użyteczności, wzorów użytkowych […]”. Wynika z tego, że zgłoszenia patentowe dokonane na podstawie PCT obejmują wzory użytkowe, jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 16 zaskarżonej decyzji.
46 Prawdą jest, że – jak słusznie twierdzi skarżąca – stwierdzenie to nie oznacza tożsamości pojęć „patentu” i „wzoru użytkowego” ani też nie oznacza, że pojęcie „wzoru użytkowego” obejmuje pojęcie „patentu”.
47 W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 PCT zgłoszenia o uzyskanie ochrony wynalazków w którymkolwiek umawiającym się państwie mogą być wnoszone jako zgłoszenie międzynarodowe zgodnie z tym układem. Ponadto zgodnie z art. 2 ppkt (i) tego układu „określenie »zgłoszenie« odnosi się do zgłoszeń wniesionych w celu uzyskania patentów na wynalazki, świadectw autorskich, świadectw użyteczności, praw z rejestracji wzorów użytkowych, patentów dodatkowych lub świadectw dodatkowych, świadectw autorskich dodatkowych i świadectw użyteczności dodatkowych”. Okazuje się zatem, że PCT nie wprowadza rozróżnienia w zależności od poszczególnych praw, za pomocą których różne wskazane państwa przyznają ochronę wynalazku.
48 W tych okolicznościach, aby nie wykluczać w sposób nieuzasadniony części zgłoszeń wzorów użytkowych, rozszerzająca wykładnia EUIPO pozwala na przyjęcie wszystkich międzynarodowych zgłoszeń patentowych dokonanych na podstawie PCT jako podstawy prawa pierwszeństwa, zapobiegając tym samym uniemożliwieniu przewidzianej w PCT prawnej ochrony praw własności przemysłowej. O ile międzynarodowe zgłoszenia patentowe mogą w ten sposób skutkować powstaniem prawa pierwszeństwa dla wzorów na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 6/2002, o tyle nie zmienia to jednak zgłoszeń patentowych w zgłoszenia wzorów użytkowych ani nie poddaje ich automatycznie zasadom przewidzianym dla tych ostatnich zgłoszeń.
49 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że chociaż brzmienie art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie odnosi się wyraźnie do zastrzeżenia prawa pierwszeństwa opartego na patencie, to jednak Izba Odwoławcza słusznie uwzględniła w kontekście wspomnianego przepisu międzynarodowe zgłoszenia patentowe. Ta szeroka wykładnia wspomnianego przepisu jest zgodna z systematyką PCT, która ma na celu zapewnienie, w przypadku zgłoszenia międzynarodowego, równoważnej ochrony wzorów użytkowych i patentów.
50 Wynika z tego, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, traktując zastrzeżenie prawa pierwszeństwa oparte na międzynarodowym zgłoszeniu patentowym dokonanym przez skarżącą na podstawie PCT jako regulowane przez art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w odniesieniu do kwestii, czy prawo pierwszeństwa może opierać się na takim międzynarodowym zgłoszeniu patentowym.
W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego, dotyczącej nieuwzględnienia art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej przy ustalaniu terminu pierwszeństwa
51 W części drugiej zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że skoro przewidziany w art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 termin sześciu miesięcy nie ma zastosowania w niniejszym przypadku, Izba Odwoławcza powinna była zastosować przepisy konwencji paryskiej, która w art. 4 sekcja C ust. 1 przewiduje termin dwunastu miesięcy dla prawa pierwszeństwa opartego na zgłoszeniu patentowym.
– W przedmiocie znaczenia konwencji paryskiej dla wykładni art. 41 rozporządzenia nr 6/2002
52 Skarżąca sprzeciwia się przyjętej przez Izbę Odwoławczą wykładni rozporządzenia nr 6/2002, zgodnie z którą przesłanki zastrzeżenia prawa pierwszeństwa są ustanowione w sposób wyczerpujący w tym rozporządzeniu i odzwierciedlają postanowienia konwencji paryskiej, wobec czego nie ma potrzeby odwoływania się do tej konwencji.
53 Skarżąca uważa, że w braku jasnego przepisu w rozporządzeniu nr 6/2002 dotyczącego warunków umożliwiających powołanie się na prawo pierwszeństwa na podstawie międzynarodowego zgłoszenia patentu postanowienia konwencji paryskiej należy brać pod uwagę w ramach postępowania rejestracyjnego toczącego się przed EUIPO.
54 EUIPO kwestionuje argumentację skarżącej. Według niego rozporządzenie nr 6/2002 prawidłowo wdraża odpowiednie normy konwencji paryskiej dotyczące wzorów. Jednoznaczne brzmienie art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 jasno wyraża wolę prawodawcy Unii, by ustanowić w odniesieniu do zgłoszeń wzorów wspólnotowych wyczerpujące uregulowanie dotyczące terminu zastrzeżenia pierwszeństwa. Tym samym bezpośrednie lub analogiczne stosowanie konwencji paryskiej nie jest ani konieczne, ani odpowiednie.
55 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykładnia przepisu prawa Unii wymaga uwzględnienia nie tylko jego brzmienia, lecz także kontekstu, w jaki się on wpisuje, oraz celów aktu, którego ów przepis stanowi część. Również geneza przepisu prawa Unii może zawierać elementy istotne dla jego wykładni (zob. wyrok z dnia 11 listopada 2020 r., EUIPO/John Mills, C‑809/18 P, EU:C:2020:902, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).
56 Co się tyczy brzmienia art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, należy zauważyć, że nie przewiduje on sytuacji, w której zgłoszenia wzoru dokonano, zastrzegając prawo pierwszeństwa oparte na zgłoszeniu patentowym, a zatem również nie reguluje terminu zastrzeżenia pierwszeństwa w tej sytuacji.
57 A zatem wbrew temu, co wydaje się twierdzić EUIPO, art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie reguluje w sposób wyczerpujący kwestii terminu, w którym można zastrzec pierwszeństwo w ramach późniejszego zgłoszenia wzoru.
58 Co się tyczy genezy art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, należy zauważyć, że fragmenty prac przygotowawczych wskazują, iż przepisy tego rozporządzenia dotyczące prawa pierwszeństwa mają na celu dostosowanie go do konwencji paryskiej w odniesieniu do prawa pierwszeństwa i jego terminu [zob. wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzorów wspólnotowych z dnia 3 grudnia 1993 r., COM (93) 342 wersja ostateczna-COD 463, uzasadnienie, część II, tytuł IV, sekcja 2].
59 Związek między prawem pierwszeństwa przewidzianym w art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 a konwencją paryską znajduje również odzwierciedlenie w samym brzmieniu tego przepisu, który przyznaje prawo pierwszeństwa „[k]ażd[emu], kto prawidłowo dokonał zgłoszenia […] w jednym z państw stron [k]onwencji paryskiej lub Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu […]”. Odniesienie to pozwala stwierdzić, że celem art. 41 rozporządzenia nr 6/2002 jest uwzględnienie ustanowionego w konwencji paryskiej i ciążącego na członkach WTO obowiązku poszanowania pierwszeństw wynikających z dokonania prawidłowego zgłoszenia o uzyskanie ochrony w jednym z państw będących stronami jednej z tych konwencji.
60 Z uwagi bowiem na to, że Unia, jako członek WTO, jest stroną porozumienia TRIPS, ma ona obowiązek dokonywania wykładni swoich przepisów dotyczących własności intelektualnej tak dalece, jak to możliwe, w świetle brzmienia i celów tego porozumienia. Artykuł 2 ust. 1 porozumienia TRIPS przewiduje zaś, że w zakresie jego części II, III i IV państwa będące stronami tego porozumienia zastosują się do wymogów art. 1–12 i 19 konwencji paryskiej (zob. w odniesieniu do prawa znaków towarowych wyroki: z dnia 16 listopada 2004 r., Anheuser-Busch, C‑245/02, EU:C:2004:717, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 11 listopada 2020 r., EUIPO/John Mills, C‑809/18 P, EU:C:2020:902, pkt 64). Stwierdzenie to, sformułowane w orzecznictwie w kontekście prawa znaków towarowych, można zastosować do prawa wzorów, gdyż jak wynika z uzasadnienia wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzorów wspólnotowych z dnia 3 grudnia 1993 r., COM(93) 342 wersja ostateczna-COD 463, przepisy rozporządzenia nr 6/2002 dotyczące prawa pierwszeństwa zostały zredagowane w drodze analogii z prawie identycznymi przepisami zawartymi we wniosku dotyczącym rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
61 Ponadto należy przypomnieć orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym, nawet jeżeli Unia nie jest stroną konwencji międzynarodowej zawartej przez jej państwa członkowskie, lecz jest zobowiązana na mocy traktatu międzynarodowego, którego jest stroną, nie utrudniać państwom członkowskim wykonania obowiązków wynikających z tej konwencji, to pojęcia zawarte w akcie prawa wtórnego Unii należy interpretować w taki sposób, aby pozostawały w zgodzie ze wspomnianą konwencją i wspomnianym traktatem, przy uwzględnieniu także kontekstu, w jaki pojęcia te się wpisują, oraz celów odpowiednich postanowień konwencji dotyczących własności intelektualnej, przy czym orzecznictwo to ma zastosowanie nie tylko do prawa znaków towarowych, lecz także do innych dziedzin prawa własności intelektualnej (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 15 marca 2012 r., SCF, C‑135/10, EU:C:2012:140, pkt 50, 56; z dnia 15 listopada 2012 r., Bericap Záródástechnikai, C‑180/11, EU:C:2012:717, pkt 69, 70).
62 Co się tyczy prawa pierwszeństwa, należy zauważyć, że źródłem tego prawa jest art. 4 konwencji paryskiej [zob. w odniesieniu do prawa pierwszeństwa przewidzianego w art. 29 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) wyrok z dnia 15 listopada 2001 r., Signal Communications/OHIM (TELEYE), T‑128/99, EU:T:2001:266, pkt 37].
63 Wynika z tego, że jeżeli chodzi o wykładnię art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, należy wziąć pod uwagę postanowienia konwencji paryskiej.
64 Słusznie zatem podnosi skarżąca, że skoro termin pierwszeństwa wynikający z wcześniejszego międzynarodowego zgłoszenia patentowego nie jest przewidziany w rozporządzeniu nr 6/2002, należy odwołać się do uregulowania leżącego u jego podstaw, a mianowicie konwencji paryskiej, której postanowienia dotyczące określenia terminu zastrzegania pierwszeństwa opartego na zgłoszeniu patentowym w ramach późniejszego zgłoszenia wzoru należy wziąć pod uwagę jako punkt odniesienia dla wykładni tego rozporządzenia w sposób uzupełniający.
65 Wreszcie, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza, przyznając, z tych samych względów co skarżąca, że konwencja paryska stosuje się mutatis mutandis do Unii Europejskiej, uznała w tym kontekście, że konwencji tej nie przysługuje żaden priorytet przed przepisami rozporządzenia nr 6/2002, na tej podstawie, iż konwencja ta nie stanowi porozumienia szczególnego w rozumieniu art. 19 wspomnianej konwencji, i że możliwość powołania się na prawo pierwszeństwa należy oceniać wyłącznie w świetle wspomnianego rozporządzenia.
66 Jeśli zaś chodzi o kwestię terminu pierwszeństwa w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, nie chodzi tu o kwestię priorytetu konwencji paryskiej przed rozporządzeniem nr 6/2002. Jak wynika bowiem z pkt 56 i 57 powyżej, odwołanie się do tej konwencji ma na celu wypełnienie luki w omawianym rozporządzeniu, w którym brak jest wzmianki co do terminu pierwszeństwa wynikającego z międzynarodowego zgłoszenia patentowego.
– W przedmiocie terminu pierwszeństwa wynikającego z międzynarodowego zgłoszenia patentowego zgodnie z art. 4 konwencji paryskiej
67 Skarżąca powołuje się na postanowienia art. 4 konwencji paryskiej, w szczególności na art. 4 sekcja C ust. 1. Ponieważ w niniejszym przypadku zgłoszenie pierwszeństwa dotyczy zgłoszenia dokonanego na podstawie PCT, a zatem zgłoszenia o udzielenie patentu na wynalazek w rozumieniu art. 4 sekcja A ust. 1 konwencji paryskiej, jej zdaniem wynika z tego, że termin pierwszeństwa mający zastosowanie do dokonania zgłoszenia zbiorowego wzorów do rejestracji wynosi dwanaście miesięcy zgodnie z art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej.
68 EUIPO odpowiada w istocie, że skarżąca nie wykazała, iż konwencja paryska zawiera normy dotyczące spornego terminu. Po pierwsze, nie powołuje się ona na żadne postanowienie konwencji paryskiej, które regulowałoby konkretnie zastrzeżenie pierwszeństwa oparte na wcześniejszym zgłoszeniu patentowym w ramach zgłoszenia wzoru, a po drugie, konwencja ta nie przewiduje ogólnej zasady mającej zastosowanie do wszystkich możliwych późniejszych przypadków zgłoszenia.
69 Zdaniem EUIPO konwencja paryska reguluje wyłącznie dwie sytuacje, w których można zastrzec pierwszeństwo prawa ochronnego w ramach późniejszego zgłoszenia prawa ochronnego o odmiennym charakterze. Te dwie sytuacje są regulowane przez art. 4 sekcja E wspomnianej konwencji i w obu przypadkach termin zależy od charakteru późniejszego zgłoszenia.
70 W tym względzie jest bezsporne, że skarżąca zastrzega w ramach zgłoszenia wzoru prawo pierwszeństwa oparte na wcześniejszym międzynarodowym zgłoszeniu patentowym.
71 Mające zastosowanie terminy pierwszeństwa zależą zaś zgodnie z art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej od charakteru danego prawa. Przy założeniu, że późniejsze zgłoszenie i zgłoszenie uzasadniające zastrzeżenie prawa pierwszeństwa mają ten sam przedmiot, termin pierwszeństwa wynosi zgodnie z tym przepisem dwanaście miesięcy dla patentu i wzoru użytkowego, podczas gdy dla wzoru wynosi sześć miesięcy.
72 Jak słusznie zatem stwierdza EUIPO, konwencja paryska nie zawiera żadnej wyraźnej normy dotyczącej terminu pierwszeństwa mającego zastosowanie do sytuacji, w której późniejsze zgłoszenie dotyczy wzoru, podczas gdy zastrzeżenie pierwszeństwa opiera się na wcześniejszym międzynarodowym zgłoszeniu patentowym.
73 EUIPO słusznie podnosi również, że konwencja paryska w art. 4 sekcja E ust. 1 zawiera normę, która przewiduje, że termin pierwszeństwa ustalony dla późniejszego prawa jest rozstrzygający, jeśli to późniejsze prawo jest wzorem i jeśli wcześniejsze prawo jest wzorem użytkowym.
74 Natomiast, co się tyczy art. 4 sekcja E ust. 2 konwencji paryskiej, który stanowi, że zgłoszenie patentowe może służyć za podstawę i uzasadniać prawo pierwszeństwa wobec późniejszego zgłoszenia wzoru użytkowego, i odwrotnie, należy zauważyć, że przepis ten nie zawiera żadnej wskazówki co do terminu pierwszeństwa, wbrew temu, co wydaje się sugerować EUIPO.
75 Powstaje zatem pytanie, czy art. 4 sekcja E ust. 1 konwencji paryskiej, jako jedyne wyraźne postanowienie dotyczące dwóch kolejnych zgłoszeń dotyczących praw, z którymi związane są różne terminy pierwszeństwa, odzwierciedla ogólną zasadę, zgodnie z którą termin pierwszeństwa wynikający z charakteru późniejszego prawa jest rozstrzygający, czy, przeciwnie, chodzi o wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą to charakter wcześniejszego prawa określa długość terminu pierwszeństwa.
76 Skarżąca, opierając się na dwóch postanowieniach niemieckiego Bundespatentgericht (federalnego sądu patentowego) z dnia 10 listopada 1967 r. oraz artykułach doktryny niemieckiej, podnosi, że w odniesieniu do terminu pierwszeństwa należy oprzeć się na wcześniejszym prawie w przypadku pierwszeństwa zastrzeganego dla praw ochronnych o odmiennych charakterach. We wspomnianych postanowieniach Bundespatentgericht (federalny sąd patentowy) cytuje w szczególności memorandum do Aktu dodatkowego brukselskiego (Denkschrift zur Brüsseler Zusatzakte), dokument wyjaśniający z 1903 r. dotyczący rewizji Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z 1883 r. podczas konferencji brukselskiej z 1900 r., z którego wynika, że pierwszeństwa międzynarodowe miały na celu umożliwienie tym, którzy ubiegają się o uzyskanie ochrony międzynarodowej praw przemysłowych, działanie etapowe poprzez uzależnienie zgłoszenia w innych państwach od uwzględnienia pierwszego zgłoszenia, zwykle krajowego. Zgodnie ze wspomnianym dokumentem to w tej perspektywie termin prawa pierwszeństwa opartego na patencie należało przedłużyć z sześciu do dwunastu miesięcy, ponieważ, w szczególności w Niemczech, pierwsza faza badania możliwości ochrony patentu trwała już sama w sobie siedem miesięcy.
77 Z logiki właściwej systemowi pierwszeństwa wynika, że co do zasady ogólnej to charakter wcześniejszego prawa określa długość terminu pierwszeństwa. W tym względzie należy zauważyć, że powodem, dla którego zgodnie z art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej termin pierwszeństwa mający zastosowanie do patentów i wzorów użytkowych jest dłuższy niż termin mający zastosowanie do wzorów oraz znaków towarowych, jest bardziej złożony charakter patentów i wzorów użytkowych. Zważywszy bowiem, że zgodnie z art. 4 sekcja C ust. 2 konwencji paryskiej termin pierwszeństwa rozpoczyna bieg w chwili dokonania pierwszego zgłoszenia, a procedura rejestracji patentów lub wzorów użytkowych jest dłuższa niż procedura rejestracji wzorów wspólnotowych lub znaków towarowych, prawo pierwszeństwa wynikające ze zgłoszenia patentu lub wzoru użytkowego mogłoby się przedawnić, gdyby ten stosunkowo krótki termin sześciu miesięcy został zastosowany do wszystkich praw, z których może wynikać prawo pierwszeństwa. Korzyść, jaką ma zapewnić prawo pierwszeństwa, polega zaś na umożliwieniu zgłaszającemu oceny szans na uzyskanie ochrony dla danego wynalazku na podstawie wcześniejszego zgłoszenia patentowego dokonanego w jednym państwie członkowskim, zanim będzie on ewentualnie ubiegać się, za pomocą późniejszego zgłoszenia, o uzyskanie ochrony w innym państwie, podejmując niezbędne kroki i przygotowania oraz ponosząc związane z tym koszty i dokonując odpowiednich formalności. W tym względzie, co się tyczy znaków towarowych, Sąd przypomniał już, że redaktorzy konwencji paryskiej chcieli umożliwić, by jeden z uprawnionych z prawa jednego z państw będących stronami tej konwencji, w obliczu niemożności jednoczesnego zgłoszenia znaku towarowego we wszystkich tych państwach, mógł się ubiegać o jego rejestrację kolejno we wspomnianych państwach, nadając w ten sposób wymiar międzynarodowy ochronie uzyskanej w jednym z nich, bez mnożenia formalności, jakie należy spełnić (wyrok z dnia 15 listopada 2001 r., TELEYE, T‑128/99, EU:T:2001:266, pkt 38).
78 Ponadto wydaje się spójne, że charakter wcześniejszego prawa określa długość terminu pierwszeństwa, gdyż jak stwierdził Sąd w kontekście prawa znaków towarowych (wyrok z dnia 15 listopada 2001 r., TELEYE, T‑128/99, EU:T:2001:266, pkt 42), to zgłoszenie do rejestracji tego wcześniejszego prawa powoduje powstanie prawa pierwszeństwa. Co więcej, to od daty dokonania wspomnianego zgłoszenia rozpoczyna się bieg terminu pierwszeństwa. Jeżeli samo powstanie prawa pierwszeństwa oraz początek biegu terminu wspomnianego prawa zależą od wcześniejszego prawa i od zgłoszenia tego prawa do rejestracji, jest logiczne, że również długość prawa pierwszeństwa zależy od tego wcześniejszego prawa. Natomiast nic nie pozwala zakładać, by długość prawa pierwszeństwa zależałaby co do zasady ogólnej od prawa późniejszego.
79 Potwierdzają to prace przygotowawcze nad pierwszą rewizją Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z 1883 r., która miała miejsce w 1900 r. Z materiałów i protokołów konferencji, która odbyła się w Brukseli w dniach od 1 do 14 grudnia 1897 r. oraz od 11 do 14 grudnia 1900 r., w szczególności z całościowego obrazu punktu 1 memorandum przedstawionego przez delegację niemiecką podczas zebrania przygotowawczego z dnia 1 grudnia 1897 r., protokołu czwartego posiedzenia z dnia 7 grudnia 1897 r. oraz protokołu drugiego posiedzenia z dnia 12 grudnia 1900 r. (zob. Actes de la Conférence réunie à Bruxelles du 1 er au 14 décembre 1897 et du 11 au 14 décembre 1900, Union internationale pour la protection de la propriété industrielle, Berne, 1901, zwane dalej „aktami konferencji brukselskiej”, odpowiednio s. 169, 209–212, 379–382), wynika, że termin pierwszeństwa przedłużono z sześciu do dwunastu miesięcy w odniesieniu do prawa pierwszeństwa opartego na patencie ze względu na to, że wstępne badanie, któremu podlegały zgłoszenia patentowe w szczególności w świetle ustawodawstwa niemieckiego, austriackiego i węgierskiego, wymagało więcej czasu. W związku z tym państwa, których to dotyczyło, uznały, że nie mogą przystąpić do wspomnianej konwencji ze względu na ich zdaniem zbyt krótki termin pierwszeństwa dla patentów, ponieważ czas trwania wstępnego badania przekraczał prawie zawsze długość terminu pierwszeństwa (zob. akta konferencji brukselskiej, s. 37). Przedłużenie terminu pierwszeństwa dla patentów zostało zaproponowane przez Międzynarodowe Biuro Międzynarodowego Związku Ochrony Własności Przemysłowej „w celu uwzględnienia szczególnych potrzeb państw, w których praktyką jest wstępne badanie” (zob. akta konferencji brukselskiej, s. 144), a następnie zaakceptowane i wdrożone przez art. 1 pkt II Aktu dodatkowego z dnia 14 grudnia 1900 r. zmieniającego konwencję z dnia 20 marca 1883 r. (zob. akta konferencji brukselskiej, s. 410).
80 Wszystkie te elementy potwierdzają, że zgodnie z koncepcją leżącą u źródeł systemu terminów pierwszeństwa to prawo wcześniejsze jest rozstrzygające dla długości terminu pierwszeństwa.
81 Ponadto okoliczność, że art. 4 sekcja E ust. 1 konwencji paryskiej stanowi normę szczególną będącą wyjątkiem od zasady, zgodnie z którą dla ustalenia długości terminu pierwszeństwa rozstrzygający jest charakter wcześniejszego prawa, wynika z samego brzmienia tego postanowienia. Wyraz „jeżeli”, który w kontekście wspomnianego postanowienia oznacza „w przypadku gdy”, wskazuje bowiem, że norma ta znajduje zastosowanie jedynie w wyraźnie wskazanym przypadku. Podobnie sformułowanie ograniczające wyrażone określeniem „będzie ten sam” wskazuje na wyjątkowy charakter określenia długości terminu pierwszeństwa poprzez odniesienie do późniejszego prawa, mianowicie wzorów, w drodze odstępstwa od zasady ogólnej.
82 Charakter wyjątku przysługujący art. 4 sekcja E ust. 1 konwencji paryskiej wynika również z analizy historycznej, która ujawnia, że art. 4 sekcja E wspomnianej konwencji został pomyślany tak, by mieć zastosowanie wyłącznie do wzorów użytkowych. Artykuł 4 sekcja E konwencji paryskiej przyjęto w 1925 r. Dodanie tej normy dotyczącej wzorów użytkowych okazało się stosowne po rozszerzeniu w 1911 r. zakresu stosowania Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z 1883 r. w celu objęcia nią wspomnianych wzorów użytkowych poprzez umieszczenie ich w wykazie praw własności przemysłowej, których ochronę wspomniana konwencja gwarantowała na podstawie art. 2 (obecnie art. 1 ust. 2 konwencji paryskiej). Dodanie w 1925 r. wspomnianej sekcji E do art. 4 pozwalało uniknąć tego, by od dawna opublikowany wzór użytkowy, do którego miałby zastosowanie termin dwunastu miesięcy przewidziany w art. 4 sekcja C ust. 1 konwencji paryskiej, był przedmiotem nowego zgłoszenia w charakterze wzoru.
83 Skarżąca słusznie zatem podnosi, że przewidziana w szczególnym przypadku art. 4 sekcja E ust. 1 konwencji paryskiej różnica w traktowaniu patentów i wzorów użytkowych wynika w głównej mierze z odmiennego czasu trwania odpowiednich procedur rejestracyjnych, ponieważ wzory użytkowe są rejestrowane i publikowane po przeprowadzeniu skrótowego badania formalnego, podczas gdy zgłoszenia patentowe nie są na ogół publikowane przed upływem dwunastomiesięcznego terminu pierwszeństwa. Zatem sekcja ta nie miała wywoływać skutków poza przypadkami obejmującymi wzory użytkowe wbrew temu, co wydaje się sugerować EUIPO, które proponuje stosować do dokonania międzynarodowego zgłoszenia patentowego termin sześciu miesięcy przewidziany w art. 41 rozporządzenia nr 6/2002 na dokonanie zgłoszenia wzoru użytkowego, który zdaniem EUIPO wiernie odzwierciedla postanowienia art. 4 sekcja E konwencji paryskiej.
84 Jeśli chodzi o następowanie po sobie, jak w niniejszej sprawie, wcześniejszego zgłoszenia patentowego i późniejszego zgłoszenia wzoru, skarżąca słusznie podnosi, że cel leżący u podstaw art. 4 sekcja E ust. 1 konwencji paryskiej nie odnosi się do zgłoszeń patentowych. Otóż ryzyko, że od dawna opublikowany patent będzie przedmiotem nowego zgłoszenia w charakterze wzoru, prawie nie istnieje, co potwierdza niniejsza sprawa, w której skarżąca dokonała zgłoszenia patentowego PCT/EP2017/077469 w EUP w dniu 26 października 2017 r., podczas gdy art. 93 ust. 1 Konwencji o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r. przewiduje publikację dopiero po 18 miesiącach od daty zgłoszenia.
85 Należy stwierdzić, że argumenty podniesione przez EUIPO na poparcie odmiennego stanowiska nie mogą podważyć wniosku, zgodnie z którym ogólna zasada leżąca u podstaw konwencji paryskiej stanowi, że charakter wcześniejszego prawa jest rozstrzygający dla określenia długości terminu pierwszeństwa. W szczególności EUIPO nie podnosi żadnego argumentu mogącego wykazać, że szczególna norma ustanowiona dla wzorów użytkowych powinna mieć zastosowanie również do patentów.
86 W konsekwencji należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, uznając, iż termin mający zastosowanie do zastrzeżenia przez skarżącą pierwszeństwa międzynarodowego zgłoszenia patentu PCT/EP2017/077469 dla wszystkich dwunastu wzorów, o których rejestrację wniosła, wynosi sześć miesięcy.
87 Zarzut drugi należy zatem uwzględnić.
88 Z całości powyższych rozważań wynika – bez konieczności badania zarzutu pierwszego podniesionego przez skarżącą – że skargę w zakresie, w jakim ma ona na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, należy uwzględnić, w pozostałym zaś zakresie w części odrzucić, a w części oddalić.
W przedmiocie kosztów
89 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 190 § 2 wspomnianego regulaminu postępowania niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą uznaje się za koszty podlegające zwrotowi. Ponieważ w niniejszym przypadku EUIPO przegrało w istocie sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć je kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 573/2019‑3).
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.
3) EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 14 kwietnia 2021 r.
Podpisy