Sprawa T‑42/06

Bruno Gollnisch

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Przywileje i immunitety – Członek Parlamentu Europejskiego – Decyzja o odmowie udzielenia zgody na skorzystanie z przywilejów i immunitetów – Skarga o stwierdzenie nieważności – Utrata interesu prawnego – Umorzenie postępowania – Skarga o odszkodowanie – Zachowanie zarzucane Parlamentowi – Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom – Związek przyczynowy

Streszczenie wyroku

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Zdarzenie, które wystąpiło po wniesieniu skargi, mogące spowodować utratę tego interesu

(art. 230 WE)

2.      Przywileje i immunitety Wspólnot Europejskich – Posłowie do Parlamentu Europejskiego – Immunitet w zakresie wyrażonych opinii i stanowisk zajętych w głosowaniu przy wykonywaniu przez nich obowiązków służbowych – Immunitet podczas sesji

(Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, art. 9, 10)

3.      Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Niezgodność z prawem – Wniosek o udzielenie zgody na skorzystanie przez członka Parlamentu z immunitetu mający na celu zawieszenie wszczętego przeciwko niemu postępowania

(art. 288 akapit drugi WE; Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, art. 10 akapit pierwszy lit. a))

1.      Postępowanie w sprawie wniosku o stwierdzenie nieważności aktu zostaje umorzone, jeżeli z powodu zdarzenia, które wystąpiło w trakcie postępowania, strona skarżąca straciła interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu, co skutkuje tym, że stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu nie może już samo w sobie wywoływać skutków prawnych.

Jednakże strona skarżąca może zachować interes prawny dotyczący żądania stwierdzenia nieważności aktu instytucji, gdy do zarzucanej niezgodności z prawem może dojść ponownie w przyszłości, niezależnie od okoliczności dotyczących sprawy, której dotyczy skarga wniesiona przez tę stronę skarżącą.

(por. pkt 61, 68)

2.      Jeśli przywileje i immunitety przyznane Wspólnotom Europejskim w dotyczącym ich załączonym do traktatu protokole mają jedynie charakter funkcjonalny, gdyż stawiają sobie za cel uniknięcie przeszkody na drodze działania i niezależności Wspólnot, to nie zmienia to faktu, że przyznano je w sposób wyraźny posłom do Parlamentu Europejskiego, a także urzędnikom i innym pracownikom instytucji Wspólnoty. Okoliczność, że przywileje i immunitety obowiązują we wspólnotowym interesie publicznym, uzasadnia przyznaną instytucjom kompetencję do uchylenia w razie potrzeby immunitetu, lecz nie oznacza, że te przywileje i immunitety zostały przyznane wyłącznie Wspólnocie, a nie również jej urzędnikom, innym pracownikom i posłom. Protokół ustanawia więc w odniesieniu do tych osób prawo podmiotowe, którego poszanowanie jest zagwarantowane za pomocą ustanowionego w traktacie prawa do wniesienia skargi.

W tym zakresie należy przyznać, że Parlament dysponuje szerokim zakresem uznania, jeśli chodzi o kierunek, który zamierza nadać decyzji w przedmiocie wniosku, którego celem jest zażądanie przez Parlament zawieszenia postępowania na podstawie art. 10 akapit pierwszy lit. a) tego protokołu. Jednakże kwestia, czy decyzję należy podjąć w oparciu o art. 9, czy też art. 10 akapit pierwszy lit. a) protokołu, nie podlega uznaniu Parlamentu.

(por. pkt 94, 96, 101, 102)

3.      Ponieważ art. 10 akapit pierwszy lit. a) Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, mający za przedmiot ustanowienie – w związku z przepisami prawa krajowego, do których odsyła – systemu immunitetów przysługujących członkom Parlamentu na ich terytoriach krajowych podczas sesji Parlamentu ustanawia prawo podmiotowe na rzecz osób, których to dotyczy, i w konsekwencji stanowi normę prawną, która przyznaje określone uprawnienia członkom Parlamentu, Parlament, powstrzymując się od podjęcia na podstawie omawianego przepisu decyzji w przedmiocie wniosku, którego celem jest wyraźnie zawieszenie postępowania na podstawie tego przepisu, narusza w sposób wystarczająco istotny normę prawną, która przyznaje jednostkom określone uprawnienia.

Jednak decyzja żądająca zawieszenia postępowania nie stanowi nieodzownego skutku przedłożenia Parlamentowi odnośnego wniosku z uwagi na szeroki zakres uznania, który został mu przyznany w tym względzie. Może on bowiem albo zażądać zawieszenia postępowania, albo go nie zażądać. W związku z tym przy założeniu, że szkoda została wykazana, okoliczność, że Parlament nie uwzględnia przedłożonego mu wniosku o zażądanie zawieszenia postępowania w oparciu o błędną podstawę prawną, nie może stanowić bezpośredniej i decydującej przyczyny podniesionej szkody.

(por. pkt 108, 115–117)