Αναίρεση που άσκησε στις 9 Απριλίου 2013 η Patrizia De Luca κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 30 Ιανουαρίου 2013 στην υπόθεση F-20/06, RENV, De Luca κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-200/13 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Patrizia De Luca (Βρυξέλλες, Βέλγιο) (εκπρόσωποι: S. Orlandi και J.-N. Louis, δικηγόροι)

Αντίδικοι κατ' αναίρεση: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει,

την απόφαση που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (τρίτο τμήμα) στις 30 Ιανουαρίου 2013 (υπόθεση F-20/06 RENV, De Luca κατά Επιτροπής, που δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί στη Συλλογή)·

αποφαινόμενο εκ νέου,

να ακυρώσει

την απόφαση της 23ης Φεβρουαρίου 2005 της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων περί διορισμού της αναιρεσείουσας σε θέση υπαλλήλου διοικήσεως, καθόσον ορίζει ότι η αναιρεσείουσα κατατάσσεται στον βαθμό A*9, κλιμάκιο 2·

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει ορισμένους λόγους αντλούμενους από πλάνες περί το δίκαιο:

καθόσον το ΔΔΔ ερμήνευσε την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, της 14ης Δεκεμβρίου 2011, στην υπόθεση T-563/10 P, De Luca κατά Επιτροπής, υπό την έννοια ότι περιορίζει την εξέταση της νομιμότητας της πρωτοδίκως προσβαλλομένης αποφάσεως μόνο στα αποτελέσματα της κατ' αναλογία εφαρμογής των διατάξεων περί προσλήψεως, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την υπεροχή των διατάξεων που εφαρμόζονται όσον αφορά την κανονική εξέλιξη της σταδιοδρομίας·

καθόσον το ΔΔΔ συνήγαγε ότι το άρθρο 12, παράγραφος 3, του παραρτήματος XIII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούσε νομίμως να εφαρμοστεί κατ' αναλογία, μολονότι διαπίστωσε ότι αυτό δεν παρουσίαζε κανένα πλεονέκτημα για την αναιρεσείουσα από απόψεως σταδιοδρομίας και ότι το περιορισμένο πλεονέκτημα από απόψεως αμοιβής θα εξαφανιζόταν με τον χρόνο·

καθόσον το ΔΔΔ δεν εξέτασε τη νομιμότητα του άρθρου 12, παράγραφος 3, του παραρτήματος XIII του ΚΥΚ και της κατ' αναλογία εφαρμογής του στην αναιρεσείουσα λαμβάνοντας υπόψη την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως και της ομαλής εξελίξεως της σταδιοδρομίας·

καθόσον το ΔΔΔ έπρεπε να επαληθεύσει, και όχι η αναιρεσείουσα να αποδείξει, ότι η εφαρμογή του άρθρου 12, παράγραφος 3, του παραρτήματος XIII του ΚΥΚ προδήλως δεν ενδεικνυόταν·

καθόσον το ΔΔΔ εξ αρχής απέρριψε, χωρίς να εξετάσει σε βάθος, τον ισχυρισμό της αναιρεσείουσας, ότι η αρχή της ίσης μεταχειρίσεως παραβιάσθηκε λόγω του ότι διαφυλάχθηκε μεν η προσδοκία των υπαλλήλων για προαγωγή βάσει του άρθρου 45 του ΚΥΚ παρά τις επελθούσες τροποποιήσεις του ΚΥΚ, όμως αυτό δεν ισχύει για την αναιρεσείουσα λόγω της εφαρμογής του άρθρου 12, παράγραφος 3, του παραρτήματος XIII του ΚΥΚ.

____________