Sprawa T‑47/12

Intesa Sanpaolo SpA

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego EQUITER – Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy EQUINET – Względna podstawa odmowy rejestracji – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 27 marca 2014 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Częściowe używanie – Wpływ

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 – Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE

(art. 296 TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

1.      Postępowanie w sprawie sprzeciwu oparte na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ma na celu pozwolić Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) na ocenę istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, która – w wypadku podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi – wymaga badania podobieństwa między towarami i usługami oznaczonymi tymi znakami towarowymi. W tym kontekście, jeżeli wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był używany tylko dla części towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany, to do celów rozpatrywania sprzeciwu uznawany jest on za zarejestrowany tylko dla tej części towarów lub usług, zgodnie z art. 42 ust. 2 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 207/2009. W tym samym kontekście izba odwoławcza powinna także ocenić, w wypadku gdy przedstawiono dowód używania wyłącznie w odniesieniu do części towarów i usług należących do kategorii towarów, dla której zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy i na której oparty jest sprzeciw, czy w ramach owej kategorii można wyróżnić kilka mogących występować niezależnie od siebie podkategorii, do których należą towary i usługi objęte dowodem używania, co powinno prowadzić do uznania, że rzeczony dowód został przedstawiony wyłącznie dla owej podkategorii towarów lub usług lub – przeciwnie – że takich podkategorii nie można sobie wyobrazić.

W konsekwencji zadanie polegające na ocenie, czy znak towarowy powołany na poparcie sprzeciwu był przedmiotem rzeczywistego używania w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, składa się z dwóch nierozłącznych części. Pierwsza ma na celu ustalenie, czy dany znak towarowy był rzeczywiście używany na terytorium Unii – nawet w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany. Druga ma na celu ustalenie towarów lub usług, dla których zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy i na których opiera się sprzeciw, a dla których rzeczywiste używanie zostało wykazane.

(por. pkt 20, 21)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 24)