Sprawa T‑300/03
Moser Baer India Ltd
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Dochodzenia antysubsydyjne – Zapisywalne dyski kompaktowe pochodzące z Indii – Obliczenie kwoty subsydium – Ustalenie szkody – Związek przyczynowy – Prawo do obrony
Streszczenie wyroku
1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Subsydium na nabycie środków trwałych
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 7 ust. 3)
2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Subsydium na nabycie środków trwałych
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 7 ust. 3)
3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Ocena subsydium i szkody
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 11 ust. 1)
4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Określenie okresu amortyzacji
(rozporządzenie Rady nr 2026/97)
5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Przebieg dochodzenia
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 30 ust. 1 i 2)
6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda
(rozporządzenie Rady nr 2026/97)
7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda
(rozporządzenie Rady nr 2026/97)
8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda
(rozporządzenie Rady nr 2026/97)
9. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda
(rozporządzenie Rady nr 2026/97)
10. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 8 ust. 7)
1. W dziedzinie środków ochrony handlowej kontrola dokonywana przez sąd wspólnotowy musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, materialnej prawidłowości ustalonych okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych aktów, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.
Tak samo jest w przypadku oceny okresu amortyzacji dokonywanej na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, który przewiduje, że subsydium dotyczące nabycia środków trwałych jest rozkładane „na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich aktywów w danym przemyśle”. Z brzmienia i struktury tego przepisu, który wymaga w szczególności oceny tego, co stanowi normalną praktykę w danym przemyśle, wynika bowiem, że ustalenie tego okresu pozostaje w ramach szeroko zakreślonego marginesu swobodnego uznania, z którego instytucje korzystają, dokonując analizy złożonych okoliczności ekonomicznych.
(por. pkt 28, 29)
2. Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej nie zawiera szczególnych przepisów dotyczących okoliczności, które należy uwzględnić przy ustalaniu normalnego okresu amortyzacji w danym przemyśle, którego celem jest obliczenie części korzyści uzyskanej przez eksportera przy zakupie środków trwałych przypadającej na okres objęty dochodzeniem. Zatem instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania – którego nie ograniczyły wytyczne w tej sprawie wydane przez Komisję – odnośnie do okoliczności, które mogą być uznane za istotne.
W zakresie, w jakim amortyzacja jest uregulowana w danym państwie trzecim, przewidziana w ustawodawstwie krajowym metoda amortyzacji może być istotna w tym zakresie. Okoliczność, że instytucje wspólnotowe nie zastosowały takiej metody w innych dochodzeniach antysubsydyjnych, nie oznacza sama w sobie naruszenia tego przepisu.
Podobnie gdy mające zastosowanie rozporządzenie pozostawia instytucjom pewien zakres swobodnego uznania, okoliczność, że postanawiają one skorzystać z tego uprawnienia bez uprzedniego i szczegółowego wyjaśnienia kryteriów, które mają zamiar zastosować w każdym konkretnym przypadku, nie stanowi naruszenia zasady pewności prawa nawet wówczas, gdy instytucje wprowadzają nowe rozwiązania o zasadniczym znaczeniu.
(por. pkt 40–46, 67, 88, 104)
3. Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej stanowi w szczególności, że informacje dotyczące okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem nie są zazwyczaj brane pod uwagę przy ocenie subsydium i szkody. W konsekwencji dane mające znaczenie dla celów analizy dokonywanej przez instytucje wspólnotowe dotyczą zazwyczaj okresu kończącego się okresem objętym dochodzeniem. Przepis ten nie wyklucza jednakże uwzględnienia w ramach analizy informacji, prognoz co do mających nastąpić zdarzeń, w zakresie, w jakim są one istotne i opierają się na obiektywnych dowodach zebranych w toku dochodzenia.
(por. pkt 92)
4. Dochodzenie w zakresie środków ochrony handlowej jest procesem ciągłym, w toku którego liczne ustalenia podlegają ciągłej rewizji. Nie można zatem wykluczyć, że dokonane przez instytucje wspólnotowe ostateczne ustalenia, takie jak dotyczące okresu amortyzacji, będą odmienne od ustaleń poczynionych na pewnym etapie dochodzenia.
(por. pkt 114)
5. W świetle art. 30 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej zainteresowani eksporterzy mogą wnosić o ostateczne ujawnienie istotnych okoliczności i ustaleń, na podstawie których zamierza się zalecić wprowadzenie środków ostatecznych. Obowiązek w zakresie ostatecznego ujawnienia ma na celu zagwarantowanie poszanowania prawa do obrony zainteresowanych przedsiębiorstw.
Ponadto przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem zmierzającym do ustanowienia środków ostatecznych muszą mieć możliwość skutecznego przedstawienia w toku postępowania administracyjnego swego punku widzenia w przedmiocie rzeczywistego wystąpienia i znaczenia zarzucanych okoliczności i zdarzeń.
W tym zakresie niepełny charakter ostatecznego ujawnienia prowadzi do bezprawności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cło wyłącznie, jeżeli z powodu tego zaniechania zainteresowane strony nie mogły skutecznie bronić swych interesów.
(por. pkt 125–127)
6. Instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania, ustalając okres rozważany przy ocenie szkody w ramach postępowania przeciwko subwencjonowaniu przez państwa trzecie.
Mogą one badać szkodę w okresie dłuższym niż objęty dochodzeniem. Możliwość ta jest uzasadniona okolicznością, że badanie tendencji ekonomicznych powinno obejmować wystarczająco długi okres.
(por. pkt 161, 162)
7. W ramach postępowania przeciwko subwencjonowaniu przez państwa trzecie wystąpienie szkody należy oceniać w sposób ogólny, bez potrzeby indywidualizowania skutków przywozu każdej z odpowiedzialnych za szkodę spółek. Instytucje wspólnotowe nie dopuszczają się oczywistego błędu w ramach tej oceny, opierając się na danych, w sposób rozsądny im dostępnych.
(por. pkt 168)
8. W ramach postępowania przeciwko subwencjonowaniu przez państwa trzecie instytucje wspólnotowe powinny, celem wykonania badania tendencji ekonomicznych, zgodnie z prawem uwzględnić rozwój przemysłu wspólnotowego w całym rozważanym okresie, w tym w latach, gdy przywóz nie był jeszcze na znacznym poziomie.
(por. pkt 176)
9. W ramach postępowania przeciwko subwencjonowaniu przez państwa trzecie badanie szkody musi obejmować wszystkie czynniki, z których żaden samoistnie nie może stanowić podstawy rozstrzygnięcia. Pozytywne zmiany dotyczące jednego czynnika nie wykluczają stwierdzenia istotnej szkody, gdy ustalenie to opiera się na innych czynnikach, których uwzględnienie przewidziano w rozporządzeniu nr 2026/97.
Podważając całościową ocenę szkody, skarżący nie może się ograniczyć do przedstawienia swojej interpretacji poszczególnych czynników ekonomicznych, lecz musi wskazać powody, dla których jego zdaniem instytucje wspólnotowe powinny były na podstawie tych czynników dojść do innych wniosków co do wystąpienia szkody.
(por. pkt 213, 216)
10. Artykuł 8 ust. 7 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ustanawia obowiązek zbadania znanych czynników, które wraz z subsydiowanym przywozem przynoszą szkodę wspólnotowemu przemysłowi. Badanie to musi pozwolić na upewnienie się, że szkoda wyrządzona przez te czynniki nie zostanie przypisana subsydiowanemu przywozowi. Czynniki te obejmują w szczególności ilość i ceny niesubsydiowanego przywozu. W ich skład może również wchodzić antykonkurencyjne zachowanie producentów wspólnotowych.
Zatem w przypadku gdy dany przemysł wspólnotowy został skonfrontowany w danym okresie z innymi czynnikami, takimi jak na przykład przywóz z państw trzecich objęty praktykami dumpingowymi, instytucje wspólnotowe są zobowiązane, by podczas ustalania szkody wyrządzonej przywozem objętym subsydiami zbadać, czy skutki tych innych czynników nie były tego rodzaju, by przerwać związek przyczynowy pomiędzy przywozem objętym subsydiami a wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu szkodą.
Badanie to nie musi obejmować szczegółowych skutków rozpatrywanego czynnika. Jest wystarczające, jeśli instytucje wspólnotowe stwierdzą, że pomimo takiego czynnika zewnętrznego, wyrządzona przez badany przywóz szkoda była istotna.
Zatem sam fakt, że czynniki te mogły przyczynić się do wyrządzenia szkody przemysłowi wspólnotowemu w części rozważanego okresu, nie może prowadzić do wykluczenia możliwości, że również przywóz objęty subsydiami wyrządził w tym samym okresie istotną szkodę.
W istocie odpowiedzialność za szkodę może zostać przypisana badanemu przywozowi również wówczas, gdy jego skutki stanowią jedynie część szkody o większych rozmiarach spowodowanej innymi czynnikami. Nie można zatem na wstępie wykluczyć, że szkoda została wyrządzona jednocześnie przez więcej czynników, z których każdy rozpatrywany odrębnie stanowi przyczynę istotnej szkody.
Zatem obecność istotnych czynników zewnętrznych nie powoduje automatycznego przerwania związku przyczynowego pomiędzy spornym przywozem a szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.
(por. pkt 230–232, 236–238, 260, 269)