Sprawa T‑355/13
easyJet Airline Co. Ltd
przeciwko
Komisji Europejskiej
Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Rynek usług lotniskowych – Decyzja w sprawie odrzucenia skargi do Komisji – Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 – Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego – Odrzucenie skargi ze względów związanych z pierwszeństwem – Decyzja organu ochrony konkurencji zawierająca wnioski w zakresie prawa konkurencji wynikające z dochodzenia prowadzonego w odniesieniu do podlegających zastosowaniu w danym sektorze przepisów krajowych – Obowiązek uzasadnienia
Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba) z dnia 21 stycznia 2015 r.
1. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg – Decyzja Komisji o niedaniu biegu postępowaniu – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Uzasadnienie decyzji o nienadaniu biegu postępowaniu – Zakres – Kontrola sądowa
(art. 101 TFUE, 102 TFUE, art. 105 ust. 1 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 13 ust. 2)
2. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Decyzja Komisji o nienadaniu biegu skardze do Komisji, która została już rozpatrzona i odrzucona ze względów związanych z pierwszeństwem przez krajowy organ ochrony konkurencji – Kontrola sądowa – Właściwe kompetencje sądu Unii i sądów krajowych
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 13 ust. 2)
3. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Decyzja Komisji o nienadaniu biegu skardze do Komisji, która została już rozpatrzona i odrzucona ze względów związanych z pierwszeństwem przez krajowy organ ochrony konkurencji – Dopuszczalność
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 5, art. 13 ust. 2)
4. Konkurencja – Normy Unii – Stosowanie – Właściwość krajowych organów ochrony konkurencji – Zakres – Granice
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 5)
5. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji o nienadaniu biegu skardze do Komisji, która została już rozpatrzona i odrzucona ze względów związanych z pierwszeństwem przez krajowy organ ochrony konkurencji – Decyzja oparta na wnioskach decyzji organu ochrony konkurencji wynikających z dochodzenia prowadzonego w odniesieniu do przepisów krajowych danego sektora – Dopuszczalność
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 3 ust. 1, art. 13 ust. 2)
6. Konkurencja – Normy Unii – Stosowanie przez krajowe organy ochrony konkurencji – Rozróżnienie między różnymi służbami krajowego organu ochrony konkurencji – Brak
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 13 ust. 2)
7. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Prawo Komisji do uwzględnienia środków przedsięwziętych przez organy krajowe
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 4, 5)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 17–20, 69, 70, 72)
2. Cel sądowej kontroli decyzji Komisji opartej na art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 sprowadza się do sprawdzenia, czy jej decyzja nie opiera się na faktach nieścisłych z punktu widzenia okoliczności faktycznych oraz czy Komisja nie naruszyła prawa, nie popełniła oczywistego błędu w ocenie albo dopuściła się nadużycia władzy, uznając, że organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego już rozpoznał skargę. Natomiast kontrola decyzji organów ochrony konkurencji państw członkowskich należy wyłącznie do sądów krajowych pełniących podstawową funkcję w ramach stosowania reguł konkurencji Unii. Kontrola Sądu nie powinna zatem prowadzić do oceny zasadności decyzji krajowego organu ochrony konkurencji lub postępowania, lub zastosowanej przez niego metodologii – oceny, która należy do sądów krajowych.
(por. pkt 20, 51)
3. Znajdujące się w art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 wyrażenie „sprawa jest [skarga została] już rozpatrywana [rozpatrzona] przez inny organ ochrony konkurencji” ma szerokie znaczenie, ponieważ obejmuje wszystkie przypadki skarg badanych przez organ ochrony konkurencji, niezależnie od tego, skąd pochodzą. Taka wykładnia literalna jest zgodna z ogólną systematyką tego rozporządzenia, z której wynika, że istotny jest nie wynik badania skargi przez ten organ ochrony konkurencji, ale fakt, że skarga została przez niego rozpatrzona.
Taka wykładnia wydaje się ponadto zgodna z jednym z zasadniczych celów rozporządzenia nr 1/2003, którym jest ustanowienie skutecznego zdecentralizowanego systemu stosowania reguł konkurencji Unii. Rozporządzenie to położyło kres poprzedniemu scentralizowanemu systemowi i, zgodnie z zasadą pomocniczości, tworzy szerszą płaszczyznę współpracy krajowych organów ochrony konkurencji, uprawniając je w tym celu do wdrażania prawa konkurencji Unii. Skutkiem odmiennej wykładni byłoby zmuszenie Komisji do przeprowadzania systematycznie badania skargi za każdym razem, kiedy organ ochrony konkurencji w państwie członkowskim rozpatrywał skargę, lecz nie przyjął jednej z decyzji przewidzianych przez art. 5 i art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Nałożenie takiego obowiązku na Komisje oznaczałoby tymczasem przetransferowanie do Komisji uprawnień w zakresie kontroli decyzji tych organów, co należy wyłącznie do sądów krajowych.
Wynika z tego, że Komisja może, w celu odrzucenia skargi, słusznie oprzeć się na podstawie związanej z tym, iż organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego uprzednio odrzucił tę skargę ze względów związanych z pierwszeństwem.
(por. pkt 26–28, 33, 36, 37, 39, 40)
4. Decyzja krajowego organu ochrony konkurencji o odrzuceniu skargi ze względów związanych z pierwszeństwem stanowi decyzję wydaną na podstawie przepisów art. 5 akapit drugi rozporządzenie nr 1/2003.
(por. pkt 32, 34)
5. Żaden przepis rozporządzenia nr 1/2002 nie zakazuje organowi ochrony konkurencji w państwie członkowskim oparcia się, w ramach prowadzonych przezeń dochodzeń w celu dokonania oceny przestrzegania reguł konkurencji Unii, na wnioskach, do jakich doszedł on przy okazji dochodzeń prowadzonych w świetle innych przepisów krajowych. W konsekwencji Komisja może, w celu odrzucenia skargi na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia 1/2003, słusznie oprzeć się na podstawie związanej z tym, iż organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego uprzednio odrzucił tę skargę w następstwie badania opartego na wnioskach, do jakich doszedł w ramach dochodzenia prowadzonego w świetle innych przepisów prawa krajowego, pod warunkiem że badanie to zostało przeprowadzone w świetle reguł prawa konkurencji Unii.
(por. pkt 45, 46)
6. Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, jak zresztą wszystkie przepisy tego rozporządzenia, odnosi się do organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego i nie dokonuje rozróżnienia między różnymi służbami tego organu. W konsekwencji bez znaczenia jest wiedza co do składu zespołów rozpatrujących złożoną przez skarżącą skargę opartą na uregulowaniu innym niż to dotyczące konkurencji, skoro krajowy organ ochrony konkurencji dokonał badania skargi w świetle prawa konkurencji, a z powyższego wynika, iż organ ten mógł się słusznie oprzeć na analizie przeprowadzonej w ramach skargi na podstawie innego uregulowania.
(por. pkt 60)
7. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 71)