WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 15 grudnia 2016 r.(*)
Unia celna – Przywóz produktów z tuńczyka pochodzących z Ekwadoru – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych – Wniosek o niedokonywanie pokrycia należności celnych przywozowych – Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 236 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – Zawiadomienie dla importerów publikowane w Dzienniku Urzędowym – Dobra wiara – Wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych – Artykuł 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92
W sprawie T‑548/14
Królestwo Hiszpanii, reprezentowane początkowo przez A. Rubia Gonzáleza, a następnie przez V. Ester Casas, abogado del Estado,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez P. Arenasa, A. Caeirosa oraz B.R. Killmanna, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie oparte na art. 263 TFUE dotyczące stwierdzenia nieważności art. 2 decyzji Komisji C(2014) 3007 final z dnia 15 maja 2014 r., w której stwierdza się, że w konkretnym przypadku umorzenie należności celnych przywozowych jest uzasadnione w pewnej kwocie oraz że nie jest ono uzasadnione w innej kwocie (sprawa REM/03/2013),
SĄD (piąta izba),
w składzie podczas obrad: A. Dittrich, prezes, J. Schwarcz (sprawozdawca) i V. Tomljenović, sędziowie,
sekretarz: J. Palacio González, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 kwietnia 2016 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
1 W okresie od 30 czerwca 2009 r. do 24 września 2010 r. ACTEMSA SA (zwana dalej „płatnikiem”), przedsiębiorstwo z siedzibą w Hiszpanii, dokonała przywozów do Unii Europejskiej produktów pochodzących z przetworzenia tuńczyka, a mianowicie tuńczyka konserwowanego i zamrożonych filetów z tuńczyka, zgłoszonych jako pochodzące z Ekwadoru (zwanych dalej „spornymi przywozami”).
2 Płatnik wniósł do hiszpańskich organów celnych o zastosowanie do spornych przywozów planu ogólnych preferencji taryfowych, przedstawiając na poparcie swych zgłoszeń celnych świadectwa pochodzenia na „formularzach A” wydane przez władze Ekwadoru na podstawie formularza złożonego przez eksportera, który zadeklarował, że towary pochodzą z Ekwadoru i że warunki dla celów uzyskania świadectw pochodzenia zostały spełnione.
3 Na podstawie świadectw pochodzenia przedstawionych przez płatnika hiszpańskie organy celne udzieliły preferencji taryfowych w odniesieniu do spornych przywozów.
4 We wskazanym w pkt 1 powyżej okresie właściwym dla spornych przywozów, a mianowicie w dniu 21 maja 2010 r., Komisja Europejska opublikowała zawiadomienie dla importerów zatytułowane „Przywozy do Unii tuńczyka pochodzącego z Kolumbii i Salwadoru” (Dz.U. 2010, C 132, s. 15, zwane dalej „zawiadomieniem”), którego fragmenty właściwe w ramach niniejszej sprawy dla celów ustalenia zakresu zawiadomienia i określenia, czy dotyczy ono spornych przywozów, są następujące:
„Komisja […] informuje podmioty gospodarcze Unii […], że istnieją uzasadnione wątpliwości co do właściwego stosowania uzgodnień preferencyjnych i co do możliwości zastosowania dowodów pochodzenia przedstawionych Unii […] w odniesieniu do konserw tuńczyka i zamrożonych filetów z tuńczyka objętych podpozycją HS 1604 14, przywiezionych z Kolumbii i Salwadoru.
Z różnych dochodzeń wynika, że znaczne ilości konserw tuńczyka i zamrożonych filetów z tuńczyka objętych podpozycją HS 1604 14 zostały zgłoszone jako pochodzące z Kolumbii lub z Salwadoru i że nie korzystają one z regulacji preferencyjnych.
Nie można ponadto wykluczyć, że przywozy pochodzą z innych państw, korzystając z planu ogólnych preferencji taryfowych, i że nie odpowiadają one regułom pochodzenia planu ogólnych preferencji taryfowych dotyczących kumulacji pochodzenia”.
5 W dniach od 14 do 30 września 2010 r. wspólna misja przedstawicieli Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF‑u) oraz niektórych państw członkowskich udała się do Ekwadoru w celu ustalenia pochodzenia surowców używanych przy produkcji produktów przetworzenia tuńczyka pochodzących z tego państwa i wywiezionych do Unii ze świadectwami pochodzenia na „formularzach A” wydanych w tym państwie dla celów skorzystania z preferencji taryfowych.
6 Sprawozdanie końcowe OLAF‑u wykazało, że władze Ekwadoru błędnie wydały świadectwa pochodzenia na „formularzach A” dla produktów na bazie tuńczyka przetworzonego w Ekwadorze z surowców złowionych przez statki rybackie z Salwadoru i Panamy, ponieważ nie zostały dochowane reguły umożliwiające uznanie, że towary pochodzą z Ekwadoru.
7 W zakresie dotyczącym ryb surowych złowionych przez statki z Salwadoru OLAF wskazał, że władze tego państwa nie wykazały pochodzenia ryb zgodnie z art. 72a i 80 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1993, L 253, s. 1) oraz, w zakresie dotyczącym ryb surowych złowionych przez statki z Panamy, że świadectwa pochodzenia na „formularzach A” zostały wydane przez władze Panamy, jednak nie została dochowana reguła dotycząca wartości dodanej przewidziana w art. 70 rozporządzenia nr 2454/93.
8 W związku z tym, że sporne przywozy nie mogły skorzystać z preferencji taryfowych, władze hiszpańskie wszczęły w 2012 r. procedurę retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych i zastosowały do rozpatrywanych transakcji wspólną taryfę celną w wysokości 24%, w związku z czym kwota zażądanych należności celnych wyniosła 2 094 850,62 EUR.
9 W wielu pismach, w tym w ostatnim, z dnia 7 lutego 2013 r., płatnik złożył do władz hiszpańskich wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych na podstawie art. 236 w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1992, L 302, s. 1, zwanego dalej „WKC”).
10 Pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. władze hiszpańskie zażądały od Komisji wskazania, czy uzasadnione jest umorzenie należności celnych przywozowych na podstawie art. 236 w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) WKC i z art. 869 i 871 rozporządzenia nr 2454/93 lub, tytułem pomocniczym, na podstawie art. 239 WKC i art. 905 rozporządzenia nr 2454/93.
11 Pismami z dnia 8 maja i 17 września 2013 r. Komisja zażądała przedstawienia dodatkowych informacji, które władze hiszpańskie przedstawiły pismami z dnia 28 maja i 21 października 2013 r. Płatnik mógł zaznajomić się z każdym z tych dwóch wniosków o przedstawienie informacji i sformułować uwagi dotyczące odpowiedzi, której zamierzały udzielić władze hiszpańskie.
12 Pismem z dnia 12 lutego 2014 r. Komisja zażądała od płatnika, zgodnie z art. 873 i 906a rozporządzenia nr 2454/93, sformułowania uwag w przedmiocie wszelkich kwestii prawnych i faktycznych mogących jego zdaniem prowadzić do oddalenia jego wniosku. Płatnik udzielił odpowiedzi pismem z dnia 5 marca 2014 r., w którym uznał on, że nie powinien ponosić odpowiedzialności za błędy władz Ekwadoru. Podkreślił on również swą dobrą wiarę oraz nie zgodził się ze stwierdzeniami Komisji dotyczącymi braku jego staranności w odniesieniu do przywozów dokonanych po dniu 21 maja 2010 r.
13 W dniu 8 maja 2014 r., zgodnie z art. 873 i 907 rozporządzenia nr 2454/93, grupa ekspertów złożona z przedstawicieli państw członkowskich spotkała się w celu zbadania sprawy.
14 Na mocy decyzji C(2014) 3007 final z dnia 15 maja 2014 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) Komisja stwierdziła, że w konkretnym przypadku umorzenie należności celnych przywozowych było uzasadnione w odniesieniu do określonej kwoty, jednak nie było ono uzasadnione w odniesieniu do innej kwoty (REM 03/2013).
15 W ramach badania wniosku opartego na art. 236 w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) WKC Komisja stwierdziła w motywie 26 zaskarżonej decyzji, że po pierwsze, organy celne Ekwadoru błędnie zastosowały przepisy dotyczące wydania świadectw pochodzenia na „formularzach A”, i że po drugie, okoliczność, iż nieprawidłowe zgłoszenia zostały dokonane w chwili wniesienia o świadectwa przez spółkę będącą eksporterem, nie wystarcza dla celów wykluczenia zaistnienia błędu zarzucanego władzom Ekwadoru. Następnie Komisja uznała, że należy zweryfikować, czy błąd mógł zostać w sposób racjonalny wykryty przez płatnika przy uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy, charakteru błędu, doświadczenia zawodowego i staranności płatnika.
16 Co się tyczy charakteru błędu, Komisja uznała w motywie 28 zaskarżonej decyzji, że powtórzenie błędu wynikające z wydania świadectw pochodzenia na „formularzach A” przez władze Ekwadoru w długim okresie przemawia za dobrą wiarą płatnika i że nie jest możliwe stwierdzenie, czy popełniony w ten sposób błąd mógł zostać przez niego wykryty w odniesieniu do przywozów dokonanych przed dniem 21 maja 2010 r.
17 W motywie 29 zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że płatnik miał duże doświadczenie zawodowe, działając w sektorze przywozu i wywozu produktów rybołówstwa pochodzących z Ameryki Łacińskiej, Afryki i państw Azji Wschodniej.
18 Co się tyczy staranności płatnika, Komisja odróżniła w motywach 30–36 zaskarżonej decyzji przywozy dokonane przez płatnika przed dniem 21 maja 2010 r., kiedy to opublikowała ona zawiadomienie, od przywozów dokonanych po tej dacie. Odnosząc się do faktu, że zawiadomienie wskazywało, iż „nie można wykluczyć, że przywozy pochodzą z innych państw, korzystając z planu ogólnych preferencji taryfowych, i że nie odpowiadają one regułom pochodzenia planu ogólnych preferencji taryfowych dotyczących kumulacji pochodzenia”, stwierdziła ona, że płatnik powinien był po dniu 21 maja 2010 r. przyjąć wszelkie środki ostrożności wymagane w celu kontrolowania dowodów pochodzenia, aby upewnić się, czy prawidłowo stosowane są przepisy dotyczące preferencji taryfowych oraz, konkretniej, w zakresie dotyczącym reguł kumulacji regionalnych. W związku z tym z chwilą opublikowania zawiadomienia płatnik nie mógł być dłużej uznawany za działającego w dobrej wierze. Natomiast w odniesieniu do przywozów dokonywanych przed opublikowaniem zawiadomienia nic nie pozwalało wątpić w dobrą wiarę płatnika ani w jego staranność.
19 Następnie w motywach 39–48 zaskarżonej decyzji Komisja zbadała wynikające z art. 239 WKC warunki zastosowania umorzenia należności celnych w odniesieniu do przywozów po dniu 21 maja 2010 r. Co się tyczy warunku pierwszego, Komisja uznała, że płatnik nie znajdował się w szczególnej sytuacji względem innych podmiotów gospodarczych wykonujących tę samą działalność, po przypomnieniu, że oczekiwania co do ważności świadectw pochodzenia, które okazały się nieważne, nie oznacza zaistnienia szczególnej sytuacji. Komisja wskazała również, że nie został spełniony drugi warunek dotyczący staranności oczekiwanej od doświadczonego importera, i odesłała do stwierdzeń dotyczących staranności płatnika badanej w zastosowaniu art. 220 WKC.
20 W konsekwencji w zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:
„Artykuł 1
Zostają umorzone należności celne przywozowe w kwocie 999 863,58 EUR na podstawie wniosku Królestwa Hiszpanii z dnia 18 kwietnia 2013 r. w odniesieniu do przywozów dokonanych pomiędzy dniem 1 stycznia 2009 r. a dniem 20 maja 2010 r.
Artykuł 2
Nie umarza się należności celnych przywozowych w kwocie 1 094 987,04 EUR na podstawie wniosku Królestwa Hiszpanii z dnia 18 kwietnia 2013 r. w odniesieniu do przywozów dokonanych pomiędzy dniem 21 maja 2010 r. a dniem 24 września 2010 r.”.
Postępowanie i żądania stron
21 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 lipca 2014 r. Królestwo Hiszpanii wniosło niniejszą skargę. W dniu 7 października 2014 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę. W dniu 22 grudnia 2014 r. Królestwo Hiszpanii złożyło replikę, a w dniu 17 lutego 2015 r. Komisja złożyła duplikę.
22 Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (piąta izba) postanowił o otworzeniu ustnego etapu postępowania.
23 Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
24 Królestwo Hiszpanii wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
25 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie odwołania w całości;
– obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.
Co do prawa
26 Na poparcie swojej skargi Królestwo Hiszpanii podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC, zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 239 WKC, a zarzut trzeci, podniesiony tytułem pomocniczym, dotyczy naruszenia art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC w zakresie dotyczącym reguły kumulacji regionalnej przewidzianej w rozporządzeniu nr 2454/93.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC
27 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że art. 220 ust. 2 lit. b) WKC uzależnia odstąpienie organów krajowych od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych od łącznego spełnienia trzech przesłanek (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 listopada 2002 r., Ilumitrónica, C‑251/00, EU:C:2002:655, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Przede wszystkim niezbędne jest, by należności nie zostały pobrane w następstwie błędu samych organów celnych. Następnie niezbędne jest, aby błąd popełniony przez te organy nie mógł zostać w racjonalny sposób wykryty przez działającego w dobrej wierze dłużnika, pomimo posiadanego przez niego doświadczenia zawodowego i dochowania w tym celu należytej staranności. Wreszcie, dłużnik musi przestrzegać wszystkich przepisów obowiązujących w zakresie zgłoszenia celnego (zob. podobnie wyrok z dnia 14 listopada 2002 r., Ilumitrónica, C‑251/00, EU:C:2002:655, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).
29 Spełnienie tych przesłanek powinno być oceniane w świetle celu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC, jakim jest ochrona uzasadnionych oczekiwań dłużnika w zakresie ogółu okoliczności uwzględnianych w decyzji o dokonaniu bądź niedokonaniu retrospektywnego pokrycia należności celnych (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 listopada 2002 r., Ilumitrónica, C‑251/00, EU:C:2002:655, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Jednakże, zgodnie z art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC, płatnik nie może powoływać się na dobrą wiarę, jeżeli Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie dla importerów wyrażające uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych przez korzystający z nich kraj trzeci (zob. podobnie postanowienie z dnia 1 października 2009 r., Agrar-Invest-Tatschl/Komisja, C‑552/08 P, EU:C:2009:605, pkt 56, 57). Przepis ten nie przewiduje, aby płatnik mógł wykazać swoją dobrą wiarę, podejmując dodatkowe środki w celu zapewnienia prawdziwości i prawidłowości świadectw wystawionych w celu preferencyjnego traktowania (wyrok z dnia 8 października 2008 r., Agrar-Invest-Tatschl/Komisja, T‑51/07, EU:T:2008:420, pkt 42).
31 Właśnie w świetle tych kryteriów należy zbadać zarzut pierwszy skargi.
32 Tytułem głównym Królestwo Hiszpanii podniosło zasadniczo, że gdy Komisja zamierza odrzucić stanowisko przyjęte przez władze krajowe, powinna ona wykazać, na podstawie właściwych okoliczności faktycznych, zaistnienie oczywistego zaniedbania po stronie podmiotu gospodarczego. Komisja ograniczyła się do wskazania ciążącego na importerach obowiązku podjęcia wszelkich środków ostrożności wymaganych w celu kontrolowania dowodów pochodzenia, o których mowa w zawiadomieniu, nie wykazując przy tym, w jakim zakresie płatnik naruszył obowiązek staranności lub dobrej wiary. Tymczasem wedle Królestwa Hiszpanii publikacja zawiadomienia nie uniemożliwia płatnikowi powołania się na dobrą wiarę, ponieważ owo zawiadomienie dotyczy jedynie przywozów pochodzących z Kolumbii i Salwadoru, a jego skutki nie mogą zostać rozciągnięte na inne państwa należące do grupy regionalnej II, takie jak Ekwador, między którymi zastosowanie ma reguła kumulacji regionalnej (zob. także pkt 48 poniżej).
33 Komisja uważa, że należy odrzucić argumentację Królestwa Hiszpanii. Na wstępie przypomniała ona zasadniczo, że gdy zastosowano preferencje taryfowe w odniesieniu do towaru, który nie ma powołanego pochodzenia lub którego pochodzenia nie można zweryfikować, właściwe władze powinny dokonać retrospektywnego zaksięgowania należności celnych przywozowych.
34 Wedle Komisji przewidziany w art. 220 ust. 2 lit. b) WKC pierwszy warunek odstąpienia od retrospektywnego pokrycia jest spełniony, ponieważ władze Ekwadoru popełniły błąd, wydając świadectwa pochodzenia „na formularzach A” pomimo braku dochowania reguł kumulacji regionalnej.
35 Nawet jeśli dwa pozostałe warunki przewidziane w tym artykule były spełnione przed dniem 21 maja 2010 r., przestały one być spełnione po tym dniu. Począwszy od tej daty, płatnik nie mógł już powoływać się na swą dobrą wiarę na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC, ponieważ zawiadomienie miało również zastosowanie do Ekwadoru i ponieważ nie wykazał on staranności, by upewnić się, czy spełnione zostały warunki związane z preferencjami taryfowymi.
36 Komisja uważa, że orzecznictwo Unii nie rozstrzygnęło kwestii, czy art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC ustanawia niewzruszalne domniemanie. Komisja jest zdania, że w niektórych wyjątkowych okolicznościach podmiot gospodarczy może powołać się na dobrą wiarę po wykazaniu, że w następstwie opublikowania zawiadomienia dla importerów zostały przeprowadzone dodatkowe weryfikacje.
37 Ponadto Komisja uważa, że w przypadku publikacji zawiadomienia dla importerów ciężar dowodu dobrej wiary i staranności spoczywa na płatniku. W niniejszej sprawie Królestwo Hiszpanii nie przedstawiło żadnego dowodu na okoliczność podjęcia przez płatnika dodatkowych środków celem upewnienia się w przedmiocie pochodzenia towarów po publikacji zawiadomienia.
38 Komisja podniosła, że zawiadomienie wskazuje Kolumbię i Salwador, a w odniesieniu do innych dziewięciu państw grupy regionalnej II stwierdza możliwość nieprawidłowości w odniesieniu do produktów objętych tą samą podpozycją taryfową, co sporne przywozy. W związku z tym zdaniem Komisji zawiadomienie odnosi się do dziewięciu innych państw, nie wymieniając ich w sposób wyraźny. Doświadczony podmiot gospodarczy wywiódłby z zawiadomienia, że w odniesieniu do wszystkich państw grupy regionalnej II wystąpiło ryzyko w zakresie dotyczącym kumulacji regionalnej. Komisja przypomina również, że może ona zgodnie z prawem i w sposób ogólny wskazać większą liczbę państw w zawiadomieniu dla importerów, co uprzednio uczyniła dwukrotnie.
39 Zawiadomienie zwróciło uwagę importerów na konieczność podjęcia środków ostrożności w odniesieniu do przywozów z wszystkich państw grupy II. Surowce pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru mogły być bowiem wywożone do innego państwa grupy II celem użycia przy wytwarzaniu produktów przetworzenia tuńczyka dla celów wywozu do Unii. Dla celów zastosowania zasady kumulacji regionalnej owe produkty mogły zostać uznane za pochodzące z Ekwadoru bez wiedzy importera unijnego o pochodzeniu surowców.
40 Ponadto Komisja podniosła, że ani z tekstu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC, ani z jej komunikatu z dnia 5 grudnia 2000 r. określającego warunki informowania przedsiębiorców i administracji państw członkowskich w kontekście preferencyjnych ustaleń taryfowych o przypadkach uzasadnionych wątpliwości odnośnie do pochodzenia towarów (Dz.U. 2000, C 348, s. 4) i komunikatu z dnia 30 października 2012 r. określającego warunki, w kontekście preferencyjnych ustaleń taryfowych, informowania przedsiębiorców i administracji państw członkowskich o przypadkach uzasadnionych wątpliwości odnośnie do pochodzenia towarów (Dz.U. 2012, C 332, s. 1), wskazanych przez Królestwo Hiszpanii przed Sądem, nie wynika, jakoby uzasadnione wątpliwości powinny były zostać wyrażone względem państw lub produktów objętych zakresem zastosowania zawiadomienia, jako że owe wątpliwości, sformułowane w odniesieniu do określonych państw, oznaczają również istnienie nieprawidłowości dotyczących innych państw tej samej grupy regionalnej.
41 W zakresie dotyczącym okresu po opublikowaniu zawiadomienia Komisja uważa, że płatnik powinien był podjąć środki celem upewnienia się co do pochodzenia towarów. Uważa ona, że zawiadomienie wzywało do podwojenia ostrożności w zakresie przywozów pochodzących z wszystkich państw grupy regionalnej II produktu rzekomo pochodzącego z Ekwadoru, mogącego zawierać potencjalnie nieprawidłowe surowce z Kolumbii lub Salwadoru. Mając na uwadze bardzo ograniczoną ilość zawiadomień dla importerów opublikowanych przez Komisję, płatnik, który dokonuje przywozów produktu do państwa należącego do tej samej grupy regionalnej, co państwo wskazane w zawiadomieniu, bez uwzględnienia owego zawiadomienia nie może zostać uznany za działającego w sposób staranny. W każdym razie płatnik nie podjął środków ostrożności koniecznych w celu zapewnienia odpowiedniej kontroli dowodów pochodzenia dla celów zastosowania preferencji taryfowych.
42 W duplice Komisja podniosła, że jakkolwiek sprawozdanie końcowe OLAF‑u przewiduje możliwość uchylenia lub modyfikacji zawiadomienia, jeśli Salwador zmieni swój sposób postępowania, to dotyczy ono tylko tego państwa, podczas gdy zawiadomienie pozostaje w mocy w odniesieniu do innych państw grupy regionalnej II. Wedle Komisji cytowane przez nią zawiadomienia dla importerów nie są obarczone brakiem pewności prawa i nie stanowią wyjątku od regulacji ogólnej. W zakresie dotyczącym staranności podmiotu gospodarczego Komisja dodała, że wówczas, gdy zawiadomienie wskazywało wątpliwości co do prawidłowego zastosowania przepisów dotyczących kumulacji regionalnej, płatnik powinien był – zgodnie z orzecznictwem – pozyskać informacje i znaleźć wszelkie możliwe wyjaśnienia, by nie naruszyć wskazanych przepisów, czego nie uczynił.
43 Komisja uważa wreszcie, że nawet gdyby na niej spoczywał obowiązek wykazania braku staranności płatnika, to wywiązała się z niego, wyjaśniając treść zawiadomienia, wskazując duże doświadczenie płatnika w zakresie przywozu wskazanych produktów – w związku z czym powinien on był powziąć wątpliwość co do prawidłowego zastosowania reguł pochodzenia – i podkreślając brak podjęcia przez płatnika dodatkowych środków ostrożności po opublikowaniu zawiadomienia.
44 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań muszą być przestrzegane w szczególności przez instytucje Unii (zob. wyrok z dnia 9 lipca 2015 r., Salomie i Oltean, C‑183/14, EU:C:2015:454, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo). Z powyższego wynika w szczególności, że prawo Unii powinno być pewne, a jego stosowanie możliwe do przewidzenia przez podlegające mu podmioty. Ów wymóg pewności prawa jest szczególnie rygorystyczny wówczas, gdy chodzi o uregulowanie, które może wiązać się z obciążeniami finansowymi, w celu umożliwienia zainteresowanym dokładnego zapoznania się z zakresem nakładanych przez to uregulowanie obowiązków (wyroki: z dnia 15 grudnia 1987 r., Irlandia/Komisja, 325/85, EU:C:1987:546, pkt 18; a także z dnia 9 lipca 2015 r., Salomie i Oltean, C‑183/14, EU:C:2015:454, pkt 31).
45 Ponadto orzeczono, że całkowite wykluczenie dobrej wiary w przypadku publikacji zawiadomienia dla importerów zapewnia bardzo wysoki stopień pewności prawa (wyrok z dnia 8 października 2008 r., Agrar-Invest-Tatschl/Komisja, T‑51/07, EU:T:2008:420, pkt 43).
46 Z samego brzmienia art. 220 ust. 2 lit. b) WKC wynika, że publikacja w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienia dla importerów wyrażającego uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych przez korzystający z nich kraj trzeci skutkuje z chwilą owej publikacji brakiem możliwości powołania się przez importerów na dobrą wiarę, co zapewnia bardzo wysoki poziom pewności prawa i prowadzi do oddalenia przez władze krajowe lub Komisję wniosku o odstąpienie od poboru należności celnych przywozowych.
47 W niniejszej sprawie w art. 2 zaskarżonej decyzji oddalono wniosek o odstąpienie od poboru należności celnych przywozowych za okres od dnia 21 maja 2010 r., kiedy to opublikowano zawiadomienie.
48 Królestwo Hiszpanii kwestionuje zastosowanie zawiadomienia do spornych przywozów, które pochodzą z Ekwadoru, a nie z Kolumbii i Salwadoru, które to państwa zostały wskazane w zawiadomieniu, w związku z czym przed ewentualnym rozpatrzeniem argumentów, w których podniesiono, że płatnik działał w dobrej wierze, należy określić zakres zawiadomienia. Na wstępie należy w tym względzie wskazać, biorąc pod uwagę argumenty Komisji przedstawione przed Sądem, że zgodnie z art. 72 ust. 3 lit. b) rozporządzenia nr 2454/93 dla celów zastosowania kumulacji regionalnej grupa regionalna II składa się z następujących państw: Boliwia, Kolumbia, Kostaryka, Ekwador, Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Panama, Peru i Wenezuela.
49 Po pierwsze, należy wskazać, że zawiadomienie jest skierowane do podmiotów gospodarczych będących importerami do Unii produktów na bazie tuńczyka, a więc do profesjonalistów, pośród których wielu może mieć – często duże – doświadczenie.
50 Po drugie, należy stwierdzić, że w zawiadomieniu – zarówno w tytule, jak i w dalszej części tekstu – brak jest jakiejkolwiek wzmianki o Ekwadorze. Przeciwnie, z pierwszego akapitu zawiadomienia wynika, że odnosi się ono do przywozów produktów na bazie tuńczyka do Unii zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru.
51 Po trzecie, zawiadomienie wskazuje, bez dokładnego sprecyzowania, na „uzasadnione wątpliwości” dotyczące właściwego stosowania uzgodnień preferencyjnych i stosowalności dowodów pochodzenia przedstawionych w Unii, jako że różne dochodzenia wykazały, że znaczne ilości produktów na bazie tuńczyka zostały zgłoszone jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru i że nie korzystają one z preferencji.
52 Po czwarte, zawiadomienie nie wyklucza hipotezy, że przywozy pochodzą z innych państw, korzystając z planu ogólnych preferencji taryfowych, i że nie odpowiadają one regułom pochodzenia planu ogólnych preferencji taryfowych dotyczących kumulacji pochodzenia. Należy w tym względzie wskazać, że nie wskazano żadnej dodatkowej specyfikacji w odniesieniu do planu ogólnych preferencji taryfowych.
53 Należy stwierdzić, że owe dwa ostatnie elementy nie są jasne, nawet jeśli należy wziąć pod uwagę lekturę dokonaną przez doświadczonego lub bardzo doświadczonego profesjonalistę. Nie pozwalają one bowiem na zrozumienie, dlaczego przywozy zgłoszone jako pochodzące z Kolumbii i Salwadoru nie korzystają z preferencji, oraz czy wyrażenie odnoszące się do przywozów pochodzących z innych państw dotyczy produktów zgłoszonych jako takie przy ich przywozie do Unii lub do produktów zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru, lecz w rzeczywistości pochodzących z innych krajów korzystających z planu ogólnych preferencji taryfowych. Wreszcie, jak słusznie podniosło Królestwo Hiszpanii, możliwe jest postawienie pytania, czy poprzez wskazanie planu ogólnych preferencji taryfowych zawiadomienie odnosi się do wszystkich państw korzystających z tego rodzaju systemu, czy też jedynie do państw należących do tej samej grupy regionalnej, co Kolumbia i Salwador, a mianowicie grupy regionalnej II.
54 W celu dokładnego ustalenia znaczenia i zakresu zawiadomienia należy zweryfikować różne jego wersje lingwistyczne, które mogą ukazać jaśniej treść informacji przekazanej importerom. Jednakże sam fakt, że celem prawidłowego zrozumienia zakresu zawiadomienia konieczne jest porównanie jego różnych wersji językowych dla importerów, wskazuje na brak jasności i precyzji owego zawiadomienia. Zasadniczo każda z wersji językowych powinna bowiem jako taka umożliwić zainteresowanym podmiotom gospodarczym pozyskanie wystarczających informacji w istotnych kwestiach i w odniesieniu do ryzyka wskazanego przez Komisję, jako że nie można wymagać od tych podmiotów, by dokonywały one w sposób ogólny egzegezy porównawczej treści zawiadomienia przy uwzględnieniu różnych wersji językowych.
55 W niniejszej sprawie, co się tyczy drugiego akapitu zawiadomienia, którego treść i zakres nie wynikają w sposób oczywisty z lektury wersji francuskiej (zob. pkt 53 powyżej), jego wersja hiszpańska, szczególnie znacząca w niniejszej sprawie ze względu na podmioty gospodarcze i państwa, o których mowa, brzmi następująco: „Diversas investigaciones han permitido constatar que cantidades importantes de atún en conserva y de lomos de atún congelados de la subpartida 1604 14 del SA se declaran como originarias de Colombia o El Salvador, sin cumplir las condiciones para ello”. Z powyższego wynika, że przywozy zgłoszone jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru nie spełniają warunków zgłoszenia jako pochodzące z jednego z tych dwóch państw. Wersja angielska również na to wskazuje: „From various investigations, it results that significant quantities of canned tuna and frozen tuna loins of HS subheading 1604 14 are declared as having origin of Colombia or El Salvador, for which they are not eligible”.
56 Z tych wersji lingwistycznych zawiadomienia wynika, że przywozom produktów na bazie tuńczyka zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru słusznie nie można było uznać tego pochodzenia, co wyjaśnia w pewnym stopniu odmowę udzielenia beneficjentowi preferencji, opisaną w wersji francuskiej w sposób niewystarczający do tego, by właściwie zrozumieć zakres zawiadomienia. Należy jednak stwierdzić, że inne wskazane powyżej wersje językowe nie dodają niczego w zakresie dokładnych podstaw owej odmowy. Nie został bowiem wskazany dokładny powód, dla którego spornym przywozom nie można było zgodnie z prawem uznać owego pochodzenia.
57 W związku z tym należy jedynie wywieść z dwóch pierwszych akapitów zawiadomienia, że ze względu na wątpliwości oparte na stosowalności dowodów pochodzenia przedstawionych w Unii przywozy produktów na bazie tuńczyka zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru zostały uznane za niekwalifikujące się do systemu preferencji, jako że owe dowody nie wykazują, by w zastosowaniu planu ogólnych preferencji taryfowych można było uznać, iż sporne produkty mają tego rodzaju pochodzenie.
58 Innymi słowy, zawiadomienie informuje importerów, że produkty zgłoszone jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru nie mogą zostać uznane za mające takie pochodzenie, niezależnie od tego, czy zostało ono wywiedzione w związku z faktem, że owe produkty zostały złowione i przetworzone w tych państwach, czy też w związku z faktem, że zostały one uznane za pochodzące z tych dwóch państw po złowieniu lub przetworzeniu w innym państwie korzystającym z planu ogólnych preferencji taryfowych. Jak już stwierdzono, zawiadomienie wskazuje system preferencji planu ogólnych preferencji taryfowych bez żadnego sprecyzowania, w szczególności w odniesieniu do danej grupy państw.
59 Prawdą jest, że z jednej z możliwych interpretacji zawiadomienia można wywieść, iż owo odesłanie odnosi się zasadniczo do grupy regionalnej II, do której należą dwa państwa, o których mowa, i to w szczególności na podstawie wskazania „kumulacji regionalnej”, jednakże ze względu na nieprecyzyjne sformułowanie zawiadomienia nie jest również wykluczone, że niektóre podmioty gospodarcze, nawet bardzo doświadczone, mogą zinterpretować zawiadomienie jako dotyczące wszystkich przywozów pochodzących z jakiegokolwiek państwa korzystającego z planu ogólnych preferencji taryfowych, które jednak nie spełniają wymaganych kryteriów reguł pochodzenia planu ogólnych preferencji taryfowych dotyczących kumulacji pochodzenia, zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru. Interpretacja ta jest możliwa, jako że, po pierwsze, w zawiadomieniu wskazano jedynie, iż sporne przywozy „nie odpowiadają regułom pochodzenia planu ogólnych preferencji taryfowych dotyczących kumulacji pochodzenia”, bez dalszego wyjaśnienia, i że, po drugie, należy uwzględnić fakt, iż trzeci akapit zawiadomienia jest w sposób konieczny interpretowany w świetle dwóch pierwszych akapitów, które ukazują, że przywozy opisane jako pochodzące z Kolumbii i Salwadoru są problematyczne.
60 W tym względzie, mając na uwadze szczególne znaczenie zawiadomienia dla importerów, zgodnie ze stwierdzeniami zawartymi w pkt 44 i 45 powyżej, owo zawiadomienie powinno być szczególnie jasne, przede wszystkim w kwestii państw, których ono dotyczy. Jest tak tym bardziej, że jak wynika bezpośrednio z brzmienia art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC, tego rodzaju zawiadomienie powinno wyrażać uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do prawidłowego stosowania uzgodnień preferencyjnych przez „korzystający z nich kraj”. Omawiany przepis nie odsyła ani do „grupy państw”, ani do wielu państw, które miałyby zostać ustalone przez podmioty gospodarcze w drodze dedukcji na podstawie ogólnych stwierdzeń Komisji dotyczących ewentualnego występowania innego, niewskazanego konkretnie ryzyka. Należy ponadto stwierdzić, że Komisja mogła bez większych trudności sprecyzować zakres zawiadomienia w odniesieniu do każdego z państw, tym bardziej że, jak przyznała, w przeszłości opublikowała jedynie bardzo ograniczoną liczbę zawiadomień dla importerów (zob. pkt 41 powyżej), z czego wynika, że nie jest możliwe uwzględnienie jakiejkolwiek konieczności uproszczenia administracyjnego, w ramach którego, dla celów szybkości, należałoby dokonać określenia obejmującego grupę państw.
61 W tych okolicznościach, co się tyczy akapitu trzeciego zawiadomienia, należy w szczególności stwierdzić, że znaczenie tego akapitu nie jest wystarczająco jasne, by można było zrozumieć dokładny jego zakres, zarówno w wersji francuskiej, sformułowanej w sposób bardzo ogólny, jak i w niektórych innych istotnych wersjach językowych.
62 W wersji hiszpańskiej wskazano: „Por otro lado, no se puede excluir que haya importaciones procedentes de otros países que se acojan al sistema de preferencias generalizadas (SPG) sin cumplir los requisitos fijados en las normas de origen del SPG relativas a la acumulación de origen”. Oznacza to, iż nie można wykluczyć, że miały miejsce przywozy pochodzące z innych państw korzystających z planu ogólnych preferencji taryfowych, niespełniające wymaganych warunków w odniesieniu do reguł pochodzenia dotyczących kumulacji pochodzenia. Nawet takie sformułowanie pozostaje szczególnie szerokie i mało precyzyjne w odniesieniu do konkretnie wskazanych państw lub dokładnych warunków, które nie zostały spełnione, a więc w odniesieniu do podstawy stwierdzenia, że nie mogła zostać udzielona kumulacja pochodzenia.
63 Co się tyczy wersji angielskiej, nie dostarcza ona dodatkowych wyjaśnień: „Moreover, it cannot be excluded that consignments are imported from other countries benefitting from the generalized system of preferences (GSP) without fulfilling requirements of GSP rules of origin concerning cumulation of origin”. Przywozy, o których mowa, mogą być przywozami zgłoszonymi jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru, jednak w rzeczywistości mogą pochodzić z innego państwa.
64 W związku z tym trzy pierwsze akapity zawiadomienia, nawet rozpatrywane łącznie, nie zawierają wystarczających wskazań, by dokładnie zdefiniować zakres tego zawiadomienia.
65 Jak już wskazano, z dwóch pierwszych akapitów zawiadomienia wynika w prosty sposób, że ze względu na wątpliwości oparte na stosowalności dowodów pochodzenia przedstawionych w Unii przywozy produktów na bazie tuńczyka zgłoszonych jako pochodzące z Kolumbii lub Salwadoru zostały uznane za niekwalifikujące się do systemu preferencji, jako że owe dowody nie wykazują, by w zastosowaniu planu ogólnych preferencji taryfowych można było uznać, iż sporne produkty mają tego rodzaju pochodzenie (zob. pkt 57 powyżej). Stwierdzono zatem naruszenie reguł pochodzenia w zakresie dotyczącym przywozów zgłoszonych jako pochodzące z dwóch państw grupy regionalnej II dla celów zastosowania planu ogólnych preferencji taryfowych.
66 Ponadto w akapicie trzecim zawiadomienia wskazano, iż „nie można wykluczyć”, że przywozy pochodzą z innych państw, korzystając z planu ogólnych preferencji taryfowych, jednak nie spełniają wymaganych warunków w zakresie reguł pochodzenia dotyczących kumulacji pochodzenia, jak wynika w szczególności z hiszpańskiej wersji językowej. Z jednej strony, jak już podkreślono, pomimo że art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC odnosi się dokładnie do „państwa korzystającego”, akapit trzeci zawiadomienia nie wskazuje wyraźnie takiego państwa lub takich państw. Z drugiej strony, wbrew twierdzeniom Komisji, w braku dokładniejszych wyjaśnień co do popełnionego błędu, którego konsekwencją był brak możliwości spełnienia przesłanek kumulacji pochodzenia, nie jest możliwe wywnioskowanie, przynajmniej z wystarczającą pewnością, że każdy podmiot gospodarczy zrozumiałby, iż zawiadomienie dotyczyło jedynie państw grupy regionalnej II, a więc państw tej samej grupy, co Kolumbia i Salwador.
67 W tym względzie należy stwierdzić, że do Komisji należy – gdyby taka była jej intencja – sformułowanie tekstu zawiadomienia przynajmniej ze wskazaniem dokładnych granic grupy II planu ogólnych preferencji taryfowych, tak by „państwa korzystające” były możliwe do określenia bez żadnej wątpliwości przez wszystkie zainteresowane podmioty gospodarcze. Tymczasem takie wskazanie nie zostało zawarte w zawiadomieniu, i jak wskazano powyżej, nie może zostać w sposób konieczny wywiedzione z samego odniesienia do „kumulacji regionalnej”. W tych okolicznościach nie można wykluczyć, że podmiot gospodarczy może odczytać zawiadomienie jako zawierające ogólne odesłanie do wszystkich sytuacji mogących powstać dla jakiejkolwiek regulacji planu ogólnych preferencji taryfowych i dotyczące wszelkich sposobów obejścia zasad związanych z kumulacją pochodzenia.
68 Następnie należy stwierdzić, że na podstawie lektury zawiadomienia nawet doświadczony importer nie musiał koniecznie dojść do wniosku, że sporne przywozy produktów na bazie tuńczyka pochodzące z państw tej samej grupy regionalnej, co Kolumbia i Salwador, a mianowicie grupy regionalnej II, były jedynymi przywozami objętymi wątpliwościami wyrażonymi w odniesieniu do dowodów pochodzenia. Niewystarczająco jasny charakter zawiadomienia, które zawierało jedynie ogólne wskazanie, że nie można wykluczyć zaistnienia nieprawidłowości w innych państwach, nie pozwala na odrzucenie wątpliwości co do jego geograficznego zakresu zastosowania.
69 Wreszcie, fakt, że do podmiotów gospodarczych należy przeprowadzenie dokładnej analizy zawiadomienia w drodze próby interpretacji we wszystkich możliwych znaczeniach lub poprzez porównanie różnych wersji językowych, stanowi dodatkową wskazówkę, że sformułowanie owego zawiadomienia nie może zostać ocenione jako wystarczająco precyzyjne dla celów zastosowania zasad określonych w orzecznictwie przypomnianym w pkt 44 i 45 powyżej, a więc w celu zapewnienia pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań podmiotów gospodarczych. Ponadto Komisja sama przyznała podczas rozprawy, że bardziej precyzyjnym rozwiązaniem byłoby wskazanie w sposób wyraźny państw objętych zawiadomieniem. W tych okolicznościach, nawet jeśli ostatni akapit zawiadomienia wskazuje, że podmioty gospodarcze Unii podejmują „wszelkie konieczne środki ostrożności” związane z „produktami, o których mowa”, to nie można stwierdzić, iż pojęcia te mogą zostać zrozumiane na podstawie tekstu zawiadomienia jako odnoszące się również do spornych przywozów pochodzących z Ekwadoru.
70 W konsekwencji Komisja dopuściła się błędu co do prawa, podnosząc, że zawiadomienie dotyczy spornych przywozów pochodzących z Ekwadoru, będącego państwem należącym do grupy regionalnej II dla celów planu ogólnych preferencji taryfowych, bez względu na fakt, że państwo to nie zostało wskazane w zawiadomieniu. W związku z tym, mając na względzie analizę wynikającą z pkt 49–69 powyżej, Komisja popełniła również błąd co do prawa, uznając, że płatnik nie mógł się powołać na swą dobrą wiarę.
71 Pozostałe twierdzenia Komisji nie mogą podważyć tego wniosku. Po pierwsze bowiem, kwestia jej praktyki w zakresie innych zawiadomień dla importerów, które również nie zawsze wskazywały państwa, których dotyczyły, jest bez znaczenia, nawet gdyby zostało to wykazane, ponieważ warunki określone w brzmieniu samego art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC są jasne, a ponadto kwestia, czy konkretne zawiadomienie dla importerów spełnia warunki przewidziane w przepisach, powinna podlegać każdorazowej ocenie, a nie analizie w świetle rzekomej wcześniejszej praktyki Komisji.
72 Po drugie, w zakresie, w jakim Komisja odnosi się do celu zawiadomienia, którym jest między innymi umożliwienie państwom członkowskim ochrony interesów finansowych Unii, a podmiotom gospodarczym ochrony ich interesów gospodarczych, należy stwierdzić, że niedokładność spornego zawiadomienia nie pozwala na zrealizowanie tych celów. Jeżeli zdaniem Komisji należało działać w ten sposób, by nie doszło do obejścia celu zawiadomienia dotyczącego Kolumbii i Salwadoru, powinna ona była sformułować owo zawiadomienie w sposób bardziej precyzyjny w odniesieniu do innych państw w celu wykluczenia wszelkich możliwości oszukańczego przemieszczenia przepływów handlowych w zakresie połowów spornych produktów.
73 Po trzecie, co się tyczy wielu odniesień do okoliczności, że omawiane podmioty gospodarcze są w niniejszej sprawie bardzo doświadczonymi profesjonalistami działającymi w różnych rejonach geograficznych na świecie, należy wskazać, że nie stanowi to okoliczności, z której należałoby wnioskować, iż podmioty te należy obciążyć odpowiedzialnością za niejasne sformułowanie przez Komisję zawiadomienia, które powinno stanowić dla nich wskazówkę w ramach ich działalności.
74 Z powyższego wynika, że w zastosowaniu zawiadomienia Komisja nie mogła stwierdzić w zaskarżonej decyzji, iż płatnik nie mógł powołać się na swą dobrą wiarę w wykonaniu art. 220 ust. 2 lit. b) WKC w celu odstąpienia od pokrycia należności celnych przywozowych w zakresie dotyczącym sytuacji po dniu 21 maja 2010 r.
75 Zarówno z zaskarżonej decyzji, w szczególności z jej motywów 30 i nast., jak i z odpowiedzi udzielonych Sądowi przez Komisję podczas rozprawy wynika, że Komisja wykluczyła dobrą wiarę płatnika oraz jego staranność na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) akapit piąty WKC oraz na podstawie stwierdzenia, że zawiadomienie dotyczyło również spornych przywozów pochodzących z Ekwadoru. Należy dodać, że jak wynika z motywu 28 zaskarżonej decyzji i jej art. 1, Komisja uznała, iż płatnik nie mógł wykryć błędu przed przyjęciem zawiadomienia. Ponadto między stronami jest bezsporne, że płatnik dochowywał tej samej staranności przed zawiadomieniem z dnia 21 maja 2010 r. i po nim, natomiast Komisja zarzuciła mu brak przeprowadzenia dokładniejszej kontroli po publikacji zawiadomienia (zob. podobnie motyw 33 zaskarżonej decyzji).
76 Tymczasem w związku z tym, że jak stwierdzono powyżej, owo zawiadomienie nie może być interpretowane w ten sposób, iż dotyczy ono z wystarczającą precyzją również przywozów pochodzących z Ekwadoru, od płatnika nie można wymagać, by zmienił swe podejście po publikacji owego zawiadomienia. Odmienny wniosek skutkowałby zmniejszeniem pewności co do prawa podmiotów gospodarczych, jako że byłyby one zobowiązane, w przypadku wątpliwości co do zakresu zawiadomienia dla importerów, do stosowania zawsze, ze względów ostrożności, dodatkowych środków ochronnych, i to również w przypadku przywozów pochodzących z państwa, które nie zostało w sposób jasny wskazane jako państwo, którego dotyczą wątpliwości Komisji.
77 W konsekwencji należy uwzględnić zarzut pierwszy Królestwa Hiszpanii i w związku z tym, bez konieczności orzekania w przedmiocie pozostałych zarzutów, stwierdzić nieważność art. 2 zaskarżonej decyzji, na mocy którego Komisja zdecydowała o braku umorzenia należności celnych przywozowych w kwocie wynoszącej 1 094 987,04 EUR.
W przedmiocie kosztów
78 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
79 Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Królestwo Hiszpanii, zgodnie z jego żądaniem.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność art. 2 decyzji Komisji C(2014) 3007 final z dnia 15 maja 2014 r., w której uznano, że w konkretnym przypadku umorzenie należności celnych przywozowych jest uzasadnione w pewnej kwocie oraz że nie jest ono uzasadnione w innej kwocie (sprawa REM/03/2013).
2) Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Dittrich | Schwarcz | Tomljenović |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 grudnia 2016 r.
Podpisy