WYROK SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 14 lipca 2015 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Lembergerland – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Znak towarowy wina, który zawiera oznaczenia geograficzne – Artykuł 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 207/2009
W sprawie T‑55/14
Genossenschaftskellerei Rosswag-Mühlhausen eG, z siedzibą w Vaihingen an der Enz (Niemcy), reprezentowana przez adwokata H. Steffana,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez A. Poch, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 listopada 2013 r. (sprawa R 566/2013‑1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego Lembergerland jako wspólnotowego znaku towarowego,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: H. Kanninen, prezes, I. Pelikánová i E. Buttigieg (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 stycznia 2014 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
uwzględniając, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu procedury pisemnej nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i w zastosowaniu art. 135a regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r., orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia części ustnej postępowania,
wydaje niniejszy
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 22 sierpnia 2012 r. skarżąca, Genossenschaftskellerei Rosswag-Mühlhausen eG, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).
2 Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest oznaczenie słowne Lembergerland.
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego, należą do klasy 33 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „napoje alkoholowe (z wyjątkiem piwa)”.
4 Decyzją z dnia 30 stycznia 2013 r. ekspert odrzucił zgłoszenie dla towarów wskazanych w pkt 3 powyżej, uznając, że na przeszkodzie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego stoi bezwzględna podstawa odmowy rejestracji określona w art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009.
5 W dniu 25 marca 2013 r. skarżąca wniosła do OHIM odwołanie od decyzji eksperta na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009.
6 Decyzją z dnia 14 listopada 2013 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza OHIM oddaliła to odwołanie. Zauważyła ona, że zgłoszony znak towarowy zawiera oznaczenie geograficzne Lemberg, chronione w Unii Europejskiej dla win pochodzących z Republiki Południowej Afryki na mocy art. 8 lit. b) ppkt (ii) Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Południowej Afryki w sprawie handlu winem (Dz.U. 2002, L 28, s. 4) (zwanej dalej „umową między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki”) w związku z załącznikiem II do wspomnianej umowy, przy czym wino oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym nie wywodzi się jednak z tego miejsca pochodzenia. W jej ocenie zgłoszony znak towarowy nie stanowi prostego fantazyjnego określenia nowego w stosunku do oznaczenia geograficznego Lemberg i w celu uzasadnienia odmowy rejestracji ze względu na podstawę określoną w art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 wystarczy, by zawierał on elementy pozwalające na pewną identyfikację oznaczenia geograficznego lub składał się z takich elementów. Ponadto uznała ona, że okoliczność, iż określenie „Lemberg” odnosi się do „estate” (winnicy), a nie do jakiegoś regionu lub obszaru, nie podważa okoliczności, że chodzi tu o oznaczenie geograficzne chronione zgodnie z umową między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki. Zauważyła ona, że poczynione przez skarżącą odesłania do innych oznaczeń geograficznych chronionych na mocy tejże umowy są bez znaczenia dla oceny zgłoszenia do rejestracji w niniejszym przypadku. Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła, że art. 6 ter Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r., zrewidowanej i zmienionej (zwanej dalej „konwencją paryską”), nie stosuje się w niniejszym przypadku, jako że przewiduje on wyłącznie zakaz rejestrowania jako znaków towarowych godeł państwowych, urzędowych oznaczeń kontrolnych i godeł organizacji międzyrządowych.
Żądania stron
7 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– nakazanie OHIM dokonania rejestracji zgłoszonego znaku towarowego;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
8 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami związanymi z postępowaniem.
Co do prawa
9 Na poparcie skargi skarżąca podnosi jedyny zarzut, dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009, i twierdzi, że Izba Odwoławcza niesłusznie odmówiła rejestracji zgłoszonego znaku towarowego na podstawie tego przepisu. Po pierwsze, podkreśla ona w istocie, że nie można uważać, iż nazwa Lemberg oznaczająca pojedynczą winnicę stanowi oznaczenie geograficzne, w szczególności w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylającego rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (Dz.U. L 148, s. 1). Po drugie, twierdzi ona, że zgłoszony znak towarowy składa się z określenia fantazyjnego, które nie jest zbieżne z nazwą Lemberg, a zatem nie jest w stanie wprowadzać właściwego kręgu odbiorców w błąd co do „istnienia związku między użytkownikiem a organizacją” w rozumieniu konwencji paryskiej.
10 OHIM nie zgadza się z argumentami skarżącej.
11 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe win, które zawierają oznaczenia geograficzne identyfikujące wina lub składają się z takich oznaczeń, w odniesieniu do win, które nie posiadają takiego pochodzenia.
12 Ochrona oznaczeń geograficznych w odniesieniu do win ma swoje źródło, po pierwsze, w rozporządzeniach Unii, w szczególności w tych dotyczących wspólnej organizacji rynku wina, a po drugie, w zawartych pomiędzy Unią a państwami trzecimi dwustronnych umowach w sprawie handlu winem [zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2010 r., Abadía Retuerta/OHIM (CUVÉE PALOMAR), T‑237/08, Zb.Orz., EU:T:2010:185, pkt 73, 104–108].
13 Zgodnie z art. 8 lit. b) ppkt (ii) umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki chronione są w Unii w odniesieniu do win pochodzących z Republiki Południowej Afryki oznaczenia geograficzne określone w załączniku II do tej umowy. Załącznik II, „Wykaz oznaczeń geograficznych”, do wspomnianej umowy, pkt B, „Oznaczenia geograficzne win pochodzących z Republiki Południowej Afryki”, pkt B 2, „Nazwy regionów, okręgów, »wards«, »estates«”, pkt B 2.3, „Region nadbrzeżny”, pkt B 2.3.7, „Okręg Tulbagh”, pkt B 2.3.7 lit. b), „Estates”, wyraźnie wymienia nazwę Lemberg.
14 Na tej podstawie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 13 i 18 zaskarżonej decyzji, że Lemberg jest oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy wspomnianej umowy. Zauważając, że zgłoszony znak towarowy dla „napojów alkoholowych (z wyjątkiem piwa)” z klasy 33 zawiera to oznaczenie geograficzne chronione w odniesieniu do win, przy czym wino, które oznacza, nie wywodzi się jednak z miejsca pochodzenia oznaczonego wspomnianym oznaczeniem geograficznym, Izba Odwoławcza utrzymała w mocy decyzję eksperta, w której odmówiono na podstawie art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 rejestracji dla towarów należących do klasy 33.
15 W pierwszej kolejności skarżąca podważa tę ocenę, podnosząc, że określenie „Lemberg” oznacza pojedynczą winnicę, a w rezultacie nie można go uznać za oznaczenie geograficzne. Odnosi się w tym względzie do definicji „oznaczenia geograficznego” zawartej w art. 34 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 479/2008.
16 W tym kontekście należy zauważyć, podobnie jak to uczyniła Izba Odwoławcza, że Lemberg jest oznaczeniem geograficznym chronionym na terytorium Unii w odniesieniu do win pochodzących z Republiki Południowej Afryki na mocy postanowień przywołanej w pkt 13 powyżej umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, okoliczność, że nazwa ta odnosi się do „estate” (winnicy), a nie do regionu, gminy lub okręgu, nie może podważyć tego, że jest ona wyraźnie chroniona jako oznaczenie geograficzne na mocy wspomnianej umowy.
17 Jak bowiem podnosi OHIM, nic w samej umowie nie pozwala na uznanie, że winnice wymienione w załączniku II do tej umowy nie są objęte tą samą ochroną na mocy art. 8 lit. b) ppkt (ii) umowy co regiony, okręgi (districts) lub regiony uprawy winorośli (wards), które tam także są wymienione.
18 Ponadto, jak słusznie zauważył OHIM, w odniesieniu do definicji „oznaczenia geograficznego” art. 3 lit. b) umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki odsyła do art. 22 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, ujętego w załączniku 1C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) sporządzonego w Marrakeszu dnia 15 kwietnia 1994 r. i przyjętego decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. L 336, s. 1) (zwanego dalej „porozumieniem TRIPS”). To ostatnie postanowienie przewiduje, że oznaczeniami geograficznymi są „oznaczenia, które identyfikują towar jako pochodzący z terytorium członka lub regionu, lub miejsca na tym terytorium, jeżeli pewna jakość, reputacja lub inna cecha towaru jest przypisywana zasadniczo pochodzeniu geograficznemu tego towaru”. Nic nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, że „miejsca” w rozumieniu tego postanowienia nie może stanowić winnica lub że należy ograniczyć takie „miejsce” do pewnego obszaru w zależności od jego wielkości lub formalnego podziału administracyjnego.
19 Wyjaśnienia etymologiczne dotyczące pewnej nazwy terenowej, geograficzne i historyczne cechy charakterystyczne nazw terenowych, przykłady różnych nazw terenowych Lemberg w Niemczech, przywołane przez skarżącą, i uwaga dotycząca pochodzenia nazwy Lemberg jako odnoszącej się do miasta położonego na Ukrainie, nie mogą zanegować stwierdzenia, zgodnie z którym Lemberg jest oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki, jak wynika z pkt 16–18 powyżej.
20 To samo odnosi się do argumentu, który skarżąca stara się wywieść z definicji „oznaczenia geograficznego” zawartej w art. 34 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 479/2008. Lemberg nie jest bowiem oznaczeniem geograficznym chronionym na podstawie art. 36 rozporządzenia nr 479/2008, lecz na mocy umowy zawartej między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki, która odsyła w odniesieniu do definicji „oznaczenia geograficznego” do art. 22 ust. 1 porozumienia TRIPS, jak zauważono w pkt 18 powyżej. Wynika z tego, że rozporządzenie nr 479/2008 nie ma znaczenia w niniejszym przypadku dla celów dokonania oceny, czy nazwa Lemberg powinna być uznawana za oznaczenie geograficzne w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009. W każdym razie definicja „oznaczenia geograficznego” zawarta w art. 34 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 479/2008 nie jest sprzeczna z definicją z art. 22 ust. 1 porozumienia TRIPS, jak słusznie twierdzi OHIM.
21 W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że zgłoszony znak towarowy Lembergerland nie odnosi się do oznaczenia geograficznego Lemberg, wymienionego w umowie między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki, lecz stanowi nowe określenie fantazyjne, składające się z dwóch przypadkowo wybranych słów i trzynastu liter, z których tylko siedem jest zbieżnych ze wspomnianym oznaczeniem geograficznym. Według skarżącej zgłoszony znak towarowy ma własne znaczenie oznaczające „górską i bagienną krainę” i nie ma na celu wywołania „wrażenia pochodzenia z najmniejszej winnicy Prowincji Przylądkowej Zachodniej, położonej w Republice Południowej Afryki”.
22 W tym względzie należy zauważyć, jak to uczyniła Izba Odwoławcza w pkt 16 zaskarżonej decyzji, że według orzecznictwa dla zastosowania podstawy odmowy rejestracji przewidzianej przez art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 wystarczy, aby znak towarowy zawierał oznaczenie geograficzne bądź elementy pozwalające na pewną identyfikację odnośnego oznaczenia geograficznego lub z nich się składał (zob. podobnie ww. w pkt 12 wyrok CUVÉE PALOMAR, EU:T:2010:185, pkt 125, 131).
23 W niniejszym przypadku zgłoszone oznaczenie Lembergerland jest wyrazem złożonym obejmującym w szczególności chronione oznaczenie geograficzne Lemberg, które wyraźnie można zidentyfikować w ramach tego oznaczenia, czego zresztą skarżąca nie podważyła.
24 Natomiast skarżąca twierdzi w istocie, że zgłoszony znak towarowy, rozpatrywany w całości, nie może się mylić z odnośnym oznaczeniem geograficznym, gdyż znak ten ma odmienne od niego znaczenie (zob. pkt 21 powyżej).
25 Jak zaś słusznie podnosi Izba Odwoławcza w pkt 17 zaskarżonej decyzji, odnosząc się do motywu czwartego rozporządzenia Rady (WE) nr 3288/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w celu wprowadzenia w życie porozumień zawartych w ramach Rundy Urugwajskiej (Dz.U. L 349, s. 83), którym to rozporządzeniem wprowadzono art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) [obecnie art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009], należy odmówić rejestracji znaku towarowego, jeśli znak ten zawiera oznaczenie geograficzne lub składa się z niego, niezależnie od tego, czy zgłoszony znak towarowy może wprowadzać konsumenta w błąd co do pochodzenia win, które oznacza.
26 Motyw czwarty rozporządzenia nr 3288/94 precyzuje bowiem, że art. 23 ust. 2 porozumienia TRIPS przewiduje odmowę rejestracji lub unieważnienie znaków towarowych, które zawierają lub składają się z fałszywych oznaczeń geograficznych win, bez konieczności spełniania przez nie warunku posiadania cech wprowadzających odbiorców w błąd. Zatem podstawa odmowy rejestracji przewidziana w art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie bez potrzeby ustalenia, czy zgłoszony znak towarowy wprowadza odbiorców w błąd lub czy prowadzi do powstania ryzyka pomylenia ich przez odbiorców w odniesieniu do pochodzenia towaru (ww. w pkt 12 wyrok CUVÉE PALOMAR, EU:T:2010:185, pkt 119, 120).
27 W tym kontekście należy również oddalić jako nieistotny dla sprawy argument skarżącej, zgodnie z którym nie można odmówić rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, skoro rejestracja ta „nie wprowadzałyby odbiorców w błąd co do istnienia związku między użytkownikiem a organizacją” w rozumieniu art. 6 ter ust. 1 lit. c) konwencji paryskiej. Jak bowiem podniosła Izba Odwoławcza w pkt 23 zaskarżonej decyzji, przepis ten nie ma zastosowania w niniejszym przypadku, jako że art. 6 ter konwencji paryskiej dotyczy jedynie zakazu używania jako znaków towarowych herbów, flag lub innych godeł państwowych państw będących członkami Związku oraz międzynarodowych organizacji rządowych, przyjętych przez nie urzędowych oznaczeń i stempli kontrolnych i gwarancyjnych, a nie ochrony oznaczeń geograficznych.
28 W każdym razie wbrew temu, co twierdzi skarżąca, dodatkowe litery tworzące zgłoszone oznaczenie nie mogą nadać mu charakteru fantazyjnego w stosunku do oznaczenia geograficznego Lemberg, jako że określenie „lemberger” jest w języku niemieckim przymiotnikiem utworzonym od określenia „Lemberg”, a termin „Land” oznacza w tymże języku „kraina, obszar”, co pozwala rozumieć zgłoszone oznaczenie jako odnoszące się do „krainy Lemberg” lub „obszaru Lemberg”, jak słusznie podnosi OHIM. Zatem zgłoszony znak towarowy nie ma własnego i samodzielnego znaczenia, które odróżniałoby się w istotny sposób od znaczenia oznaczenia geograficznego Lemberg.
29 Wynika z tego, że wbrew temu, co uważa skarżąca, Izba Odwoławcza słusznie uznała, że zgłoszony znak towarowy Lembergerland składa się z oznaczenia geograficznego Lemberg lub je zawiera, a oznaczenie to jest chronione na mocy umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki dla win mających takie pochodzenie. Towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym obejmują wino, przy czym skarżąca nie twierdzi, że pochodzą one z Lemberg. Z tego względu Izba Odwoławcza słusznie uznała, że na przeszkodzie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego stoi bezwzględna podstawa odmowy rejestracji przewidziana w art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009.
30 Powyższego stwierdzenia nie są w stanie podważyć pozostałe argumenty skarżącej.
31 Po pierwsze, skarżąca wskazuje, że Izba Odwoławcza nie uwzględniła rejestracji znaku towarowego Lembergerland w Niemczech.
32 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wspólnotowy system znaków towarowych jest systemem autonomicznym, na który składa się zbiór norm, zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszystkich systemów krajowych. OHIM i ewentualnie sąd Unii nie są zatem związane decyzją wydaną w państwie członkowskim Unii, która potwierdza możliwość rejestracji oznaczenia jako krajowego znaku towarowego. Rejestracje dokonane w państwach członkowskich Unii stanowią okoliczność, która w kontekście rejestracji wspólnotowego znaku towarowego może być jedynie brana pod uwagę, a zgłoszony znak towarowy winien być natomiast oceniany wyłącznie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii. Wynika z tego, że OHIM nie jest zobowiązany do zarejestrowania zgłoszonego znaku towarowego ze względu na istnienie decyzji o rejestracji wydanej przez organ krajowy właściwy w przedmiocie znaków towarowych [zob. podobnie ww. w pkt 12 wyrok CUVÉE PALOMAR, EU:T:2010:185, pkt 137, 138 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 16 maja 2013 r., Restoin/OHIM (EQUIPMENT), T‑356/11, EU:T:2013:253, pkt 74 i przytoczone tam orzecznictwo].
33 Z tego względu, jak podnosi OHIM, okoliczność, że zgłoszony znak towarowy został zarejestrowany w Niemczech, nie może podważać zgodności z prawem decyzji Izby Odwoławczej.
34 Po drugie, skarżąca podnosi, że OHIM naruszył zasadę równości. Zauważa ona, że w umowie między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki jest wymieniony szereg oznaczeń geograficznych składających się z elementów „fisch” lub „sonne” lub je zawierających, podczas gdy istnieją liczne znaki towarowe dla towarów należących do klasy 33, które obejmują jeden z tych dwóch elementów.
35 W tym względzie należy przypomnieć, że decyzje izb odwoławczych wydawane na podstawie rozporządzenia nr 207/2009, a dotyczące rejestracji oznaczeń jako wspólnotowych znaków towarowych, wchodzą w zakres wykonywania ograniczonej kompetencji, a nie uprawnień dyskrecjonalnych. Dlatego też, jak słusznie wskazuje OHIM, zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia z uwzględnieniem jego wykładni dokonywanej przez sądy Unii, nie zaś na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej [zob. wyroki: z dnia 26 kwietnia 2007 r., Alcon/OHIM, C‑412/05 P, Zb.Orz., EU:C:2007:252, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 2 maja 2012 r., Universal Display/OHIM (UniversalPHOLED), T‑435/11, EU:T:2012:210, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
36 Co więcej, przestrzeganie zasady równości traktowania musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, Zb.Orz., EU:C:2011:139, pkt 75). Ponadto ze względów pewności prawa i dobrej administracji każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, a takie badanie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku (ww. wyrok w sprawie Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, EU:C:2011:139, pkt 77).
37 W niniejszym przypadku należy zauważyć, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, uznając, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009, jak wynika z pkt 29 powyżej. Poza tym wspólnotowe znaki towarowe, do których się odnosi skarżąca bez przedstawienia wszakże ich konkretnych przykładów, ewentualnie obejmowałyby oznaczenia geograficzne zawierające lub złożone z elementu „fisch” bądź „sonne”, a nie „lemberg”. Postępowanie toczące się przed Izbą Odwoławczą nie dotyczyło zaś oznaczeń geograficznych składających się z elementu „fisch” bądź „sonne” lub je zawierających, również chronionych umową między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki, jak słusznie zauważyła Izba w pkt 20 zaskarżonej decyzji. Okoliczności faktyczne nie są zatem w każdym razie porównywalne z okolicznościami niniejszej sprawy.
38 Wynika z tego, że w celu podważenia wniosku, do którego doszła Izba Odwoławcza w zaskarżonej decyzji, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na wcześniejsze decyzje OHIM dotyczące rejestracji jako wspólnotowych znaków towarowych oznaczeń zawierających elementy „fisch” lub „sonne” (zob. podobnie ww. w pkt 36 wyrok Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, EU:C:2011:139, pkt 78, 79; ww. w pkt 35 wyrok UniversalPHOLED, EU:T:2012:210, pkt 39).
39 Po trzecie, skarżąca zauważa, że ochrona południowoafrykańskiego oznaczenia geograficznego Lemberg nie przeszkodziła temu, by austriacka winnica St. Magdalena am Lemberg także była chroniona jako oznaczenie geograficzne tą samą umową między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki. Wywodzi ona na tej podstawie, że zgłoszony znak towarowy powinien zostać zarejestrowany na tych samych zasadach, które pozwoliły uznać, iż dwa wyżej wymienione oznaczenia nie kolidują ze sobą.
40 W odniesieniu do tego Izba Odwoławcza słusznie zauważyła w pkt 21 zaskarżonej decyzji, że nawet przy założeniu istnienia homonimii między wspomnianymi oznaczeniami geograficznymi należałoby zgodnie z art. 7 ust. 4 lit. a) umowy między Wspólnotą a Republiką Południowej Afryki uznać, iż oba oznaczenia są chronione ze względu na ich tradycyjne i stałe używanie oraz z uwagi na okoliczność, że nie mogą one wprowadzać konsumenta w błąd. Należy podtrzymać tę ocenę. Podobnie Izba Odwoławcza poprawnie wskazała, że w każdym razie ten podnoszony problem prawny nie jest jednak przedmiotem niniejszego postępowania.
41 Z powyższego wynika, że należy oddalić jedyny zarzut i tym samym skargę w całości bez potrzeby orzekania co do przeszkody procesowej podniesionej przez OHIM w odniesieniu do żądania drugiego.
W przedmiocie kosztów
42 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Genossenschaftskellerei Rosswag-Mühlhausen eG zostaje obciążona kosztami postępowania.
Kanninen | Pelikánová | Buttigieg |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 14 lipca 2015 r.
Podpisy