WYROK SĄDU (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

z dnia 21 lutego 2024 r.(*)

Dumping – Przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych pochodzących z Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/1336 – Obliczanie wartości normalnej – Znaczące zakłócenia w kraju wywozu – Artykuł 2 ust. 6a rozporządzenia (UE) 2016/1036 – Prawo WTO – Zasada wykładni zgodnej – Dostosowania – VAT niepodlegający zwrotowi – Funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji – Obiektywne porównanie ceny eksportowej z wartością normalną – Ciężar dowodu – Artykuł 2 ust. 10 lit. b) i i) rozporządzenia 2016/1036 – Brak współpracy – Dostępne dane – Artykuł 18 rozporządzenia 2016/1036 – Podwójne stosowanie – Niekorzystne stosowanie – Różne procesy produkcyjne – Podcięcie cenowe – Segmenty rynku – Metoda numerów kontrolnych produktów – Artykuł 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2016/1036 – Prawo do obrony – Zachowanie poufności – Artykuły 19 i 20 rozporządzenia 2016/1036

W sprawie T‑762/20

Sinopec Chongqing SVW Chemical Co. Ltd, z siedzibą w Chongqing (Chiny),

Sinopec Great Wall Energy & Chemical (Ningxia) Co. Ltd, z siedzibą w Lingwu (Chiny),

Central-China Company, Sinopec Chemical Commercial Holding Co. Ltd, z siedzibą w Wuhanie (Chiny),

które reprezentowali J. Cornelis, F. Graafsma i E. Vermulst, adwokaci,

strona skarżąca,

popierane przez

Wegochem Europe BV, z siedzibą w Amsterdamie (Niderlandy), którą reprezentowali R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci,

interwenient,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentował G. Luengo, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

popieranej przez

Parlament Europejski, który reprezentowali A. Neergaard, D. Moore i A. Pospíšilová Padowska, w charakterze pełnomocników,

przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali H. Marcos Fraile i B. Driessen, w charakterze pełnomocników, wspierani przez N. Tuominen, adwokat,

przez

Kuraray Europe GmbH, z siedzibą w Hattersheim am Main (Niemcy), którą reprezentowali R. MacLean i D. Sevilla Pascual, adwokaci,

oraz przez

Sekisui Specialty Chemicals Europe SL, z siedzibą w La Canonja (Hiszpania), którą reprezentowali A. Borsos i J. Jousma, adwokaci,

interwenienci,

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym),

w składzie: L. Truchot (sprawozdawca), prezes, H. Kanninen, L. Madise, R. Frendo i T. Perišin, sędziowie,

sekretarz: I. Kurme, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniach 14 i 15 grudnia 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące, Sinopec Chongqing SVW Chemical Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Chongqing”), Sinopec Great Wall Energy & Chemical (Ningxia) Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Ningxia”) i Central-China Company, Sinopec Chemical Commercial Holding Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Central-China”), wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/1336 z dnia 25 września 2020 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2020, L 315, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim ich ono dotyczy.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

2        Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia są chińskimi przedsiębiorstwami produkującymi (poli)alkohole winylowe (zwane dalej „PVA”), a Sinopec Central-China jest chińskim przedsiębiorstwem powiązanym z nimi, które dokonuje wywozu w szczególności do Unii Europejskiej produktów wytwarzanych przez te dwa pierwsze przedsiębiorstwa.

3        W dniu 18 czerwca 2019 r. Kuraray Europe GmbH (zwana dalej „Kuraray”), będąca producentem PVA reprezentującym ponad 60 % całkowitej produkcji Unii, złożyła wniosek do Komisji Europejskiej na podstawie art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”). W rezultacie Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych PVA pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2019, C 256, s. 4).

4        Dochodzenie dotyczące dumpingu i wynikającej z niego szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 30 czerwca 2019 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody dotyczących elementów, o których mowa w tabelach nr 1–11 zaskarżonego rozporządzenia, obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do końca okresu objętego dochodzeniem (zwany dalej „okresem badanym”) (motyw 39 zaskarżonego rozporządzenia).

5        Po wymianie pism ze skarżącymi i innymi przedsiębiorstwami, których dotyczyło dochodzenie, w dniu 3 lipca 2020 r. Komisja przekazała skarżącym ostateczne ujawnienie przewidziane w art. 20 rozporządzenia podstawowego (zwane dalej „ostatecznym ujawnieniem”), w którym wyraziła zamiar nałożenia na nie cła antydumpingowego w wysokości 26,3 %, odpowiadającego ich marginesowi dumpingu. Po kolejnej wymianie pism oraz przeprowadzeniu w dniu 17 lipca 2020 r. przesłuchania z Komisją skarżące w dniu 20 lipca 2020 r. przedłożyły uwagi w odniesieniu do ostatecznego ujawnienia. W dniu 24 lipca 2020 r. Komisja przekazała skarżącym dodatkowe ostateczne ujawnienie (zwane dalej „dodatkowym ostatecznym ujawnieniem”), w którym uznała ona, po uwzględnieniu niektórych argumentów przedstawionych przez nie, że margines dumpingu mógł zostać obniżony do 17,3 %. W dniu 29 lipca 2020 r. skarżące przedstawiły uwagi w sprawie tego dodatkowego ujawnienia.

6        W zaskarżonym rozporządzeniu Komisja nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych PVA pochodzących z Chin i ustaliła stawkę ostatecznego cła antydumpingowego mającego zastosowanie do ceny netto na granicy Unii, przed ocleniem, która wynosiła względem skarżących 17,3 %.

7        W celu obliczenia wartości normalnej produktów wytwarzanych przez skarżące Komisja nie oparła się na ogólnej zasadzie przewidzianej w art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którą „podstawą obliczenia wartości normalnej są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu”. Zastosowała ona art. 2 ust. 6a tego rozporządzenia, który to przepis został wprowadzony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2321 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie podstawowe oraz rozporządzenie (UE) 2016/1037 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 338, s. 1) (motywy 86, 87 zaskarżonego rozporządzenia).

8        Artykuł 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego przewiduje, co następuje:

„6a. a)      w przypadku stwierdzenia, przy stosowaniu niniejszego lub innego odpowiedniego przepisu niniejszego rozporządzenia, że ze względu na istnienie w kraju wywozu znaczących zakłóceń w rozumieniu lit. b) nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w tym kraju, wartość normalną konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia, zgodnie z poniższymi zasadami.

Źródła, które Komisja może wykorzystać, obejmują [w szczególności]:

–        stosowne koszty produkcji i sprzedaży w odpowiednim reprezentatywnym kraju o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak kraj wywozu, o ile stosowne dane na temat kosztów są łatwo dostępne; w przypadku gdy jest więcej takich krajów, pierwszeństwo przyznaje się, w stosownych przypadkach, krajom z odpowiednim poziomem ochrony socjalnej i ochrony środowiska;

–        jeżeli uzna to za stosowne – niezniekształcone międzynarodowe ceny, koszty lub wartości odniesienia; lub

–        koszty krajowe, ale tylko jeśli zostanie potwierdzone, że nie są zniekształcone, w oparciu o dokładne i odpowiednie dowody, w tym w ramach przepisów dotyczących zainteresowanych stron w lit. c).

Bez uszczerbku dla art. 17, ocena ta jest przeprowadzana oddzielnie dla każdego eksportera i producenta.

Skonstruowana wartość normalna obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski;

b)      znaczące zakłócenia to te zakłócenia, które występują wówczas, gdy podane ceny lub koszty, w tym koszty surowców i energii, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa. Przy ocenie istnienia znaczących zakłóceń uwzględnia się m.in. potencjalny wpływ jednego z następujących elementów lub kilku z nich:

–        rynek jest w znacznej mierze obsługiwany przez przedsiębiorstwa będące własnością władz kraju wywozu lub będące pod kontrolą lub politycznym nadzorem tych władz lub też działające zgodnie ze wskazówkami tych władz,

–        obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach umożliwia ingerowanie w ceny lub koszty,

–        polityka publiczna lub działania publiczne, które faworyzują dostawców krajowych lub w inny sposób wpływają na działanie sił rynkowych,

–        brak, dyskryminujące stosowanie bądź niedostateczne egzekwowanie przepisów dotyczących upadłości, prawa spółek czy prawa rzeczowego,

–        zniekształcone koszty wynagrodzeń;

–        dostęp do finansowania uzyskuje się dzięki instytucjom, które wdrażają cele polityki publicznej lub w inny sposób nie działają niezależnie od państwa;

c)      jeśli Komisja ma uzasadnione przesłanki świadczące o możliwości istnienia znaczących zakłóceń, o których mowa w lit. b), w jakimś kraju lub w jakimś sektorze w tym kraju, oraz jeśli jest to stosowne dla skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia, Komisja przygotowuje, udostępnia publicznie i regularnie aktualizuje sprawozdanie opisujące okoliczności rynkowe, o których mowa w lit. b), panujące w tym kraju lub sektorze. Takie sprawozdania i dowody, na których się one opierają, są włączane do akt dowolnego dochodzenia dotyczącego tego kraju lub sektora. Zainteresowane strony mają wystarczającą możliwość wypowiedzenia się na temat sprawozdania i dowodów, na których się ono opiera, ich podważenia, uzupełnienia, wprowadzania uwag lub powoływania się na nie w każdym dochodzeniu, w którym takie sprawozdanie lub dowody się wykorzystuje. Przy ocenie istnienia znaczących zakłóceń Komisja uwzględnia wszystkie stosowne dowody znajdujące się w aktach dochodzenia”.

9        W zaskarżonym rozporządzeniu Komisja, stwierdziwszy w szczególności na podstawie sprawozdania dotyczącego sytuacji w Chinach z dnia 20 grudnia 2017 r., które opublikowała zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. c) rozporządzenia podstawowego, że w państwie tym występowały „znaczące zakłócenia” w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tegoż rozporządzenia (motywy 91, 171 zaskarżonego rozporządzenia), skonstruowała wartość normalną, zgodnie z metodą przewidzianą w art. 2 ust. 6a lit. a) akapit drugi tiret pierwsze tego rozporządzenia. W tym celu uznała ona Turcję za odpowiedni reprezentatywny kraj (motywy 172, 222 zaskarżonego rozporządzenia). Ponadto zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) ostatni akapit zaskarżonego rozporządzenia Komisja uwzględniła w ramach wartości normalnej kwotę, którą uznała za niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych (zwanych dalej „kosztami ASO”) oraz zysków (motyw 87 zaskarżonego rozporządzenia).

10      Ponadto w odniesieniu do Sinopec Ningxia Komisja stwierdziła poważne i znaczące braki w przekazanych danych dotyczących kosztów produkcji. Z tego względu w ramach konstruowania, zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, wartości normalnej produktów wytwarzanych przez Sinopec Ningxia Komisja zastosowała art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym jeżeli zainteresowana strona „odmawia dostępu […] [do] niezbędnych informacji […] albo znacznie utrudnia postępowanie”, Komisja może wykorzystać „fakty dostępne” (zwane dalej „faktami dostępnymi w rozumieniu art. 18”). Wartość normalna produktów wytwarzanych przez Sinopec Ningxia została zatem obliczona na podstawie informacji przekazanych przez pozostałych producentów eksportujących, a dla każdego rodzaju odnośnego PVA Komisja wykorzystała najwyższą konstruowaną wartość normalną spośród wartości tych pozostałych producentów eksportujących (motywy 327–333 zaskarżonego rozporządzenia).

11      W ramach porównania wartości normalnej produktów wytwarzanych przez skarżące i ich ceny eksportowej Komisja dokonała dostosowań na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) i i) rozporządzenia podstawowego. Po pierwsze, zwiększyła ona wartość normalną „pod kątem różnicy w wysokości podatków pośrednich między sprzedażą eksportową z [Chin] do Unii a wartością normalną z wyłączeniem podatków pośrednich takich jak [podatek od wartości dodanej]” (motyw 388 zaskarżonego rozporządzenia). Po drugie, obniżyła ona cenę eksportową z uwagi na fakt, że sprzedaż do Unii PVA produkowanych przez Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia odbywała się za pośrednictwem Sinopec Central-China, która nie powinna być uznana za wewnętrzny dział sprzedaży, ale raczej za podmiot gospodarczy (motywy 358, 373 zaskarżonego rozporządzenia). Ponadto Komisja dokonała również dostosowań w dół ceny eksportowej, usuwając z niej koszty ubezpieczenia, frachtu, opłaty za przeładunek, załadunek, koszty kredytu i opłaty bankowe (zwane dalej „spornymi kosztami”) w celu uzyskania poziomu odpowiadającemu „cenie ex-works” (motywy 313, 314, 357 zaskarżonego rozporządzenia).

12      W ramach badania szkody poniesionej przez przemysł Unii, dokonanego zgodnie z art. 3 ust. 2, 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, Komisja dokonała analizy podcięcia cenowego. W tym celu oparła się ona, po pierwsze, na twierdzeniach, zgodnie z którymi rynek PVA nie jest podzielony na dwa odrębne segmenty (motywy 61–64 zaskarżonego rozporządzenia). Po drugie, zastosowała ona w szczególności metodę polegającą na porównaniu cen przywozowych i cen sprzedaży przemysłu Unii dla danego rodzaju produktu, przy czym nie znalazła ona odpowiednika dla niektórych z nich (motywy 432, 433 zaskarżonego rozporządzenia).

 Żądania stron

13      Skarżące wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim ich ono dotyczy;

–        obciążenie Komisji i interweniujących na jej poparcie spółek kosztami postępowania.

14      Wegochem Europe BV (zwana dalej „Wegochem”), w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżących, wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez nią samą.

15      Komisja, popierana przez Parlament Europejski, Radę Unii Europejskiej, Kuraray i Sekisui Specialty Chemicals Europe SL (zwaną dalej „Sekisui”), wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

 Co do prawa

16      Na poparcie skargi skarżące podnoszą pięć zarzutów, dotyczących, po pierwsze, niezgodności między zastosowaniem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego a obowiązkami wynikającymi z prawa Światowej Organizacji Handlu (WTO), po drugie, naruszenia art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i oczywistego błędu w ocenie, po trzecie, naruszenia art. 18 ust. 1 i 5 rozporządzenia podstawowego, a także art. 6.8 porozumienia w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym”), zawartego w załączniku 1A do Porozumienia ustanawiającego WTO (Dz.U. 1994, L 336, s. 3), oraz załącznika II do porozumienia antydumpingowego (Dz.U. 1994, L 336, s. 118, zwanego dalej „załącznikiem II”), po czwarte, naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego przy określaniu podcięcia cenowego, a także naruszenia art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia, i po piąte, naruszenia prawa do obrony.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego niezgodności między zastosowaniem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego a obowiązkami wynikającymi z prawa WTO

17      Skarżące podnoszą, że w zaskarżonym rozporządzeniu Komisja zastosowała art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w sposób sprzeczny z porozumieniem antydumpingowym zgodnie z jego wykładnią przyjętą w decyzjach organu ds. rozstrzygania sporów WTO (ORS). Skarżące przyznają, że porozumienie antydumpingowe nie ma bezpośredniego skutku, ale twierdzą, że uwzględniając podobieństwa między tym porozumieniem a rozporządzeniem podstawowym, okoliczność ta nie wpływa na obowiązek, który w niniejszym przypadku naruszyła Komisja, dokonania wykładni rzeczonego przepisu rozporządzenia podstawowego w sposób zgodny z prawem WTO, w tym z decyzjami ORS.

18      Skarżące podnoszą, że niniejszy zarzut nie może być uznany za zarzut niezgodności z prawem dotyczący art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Nie kwestionują one bowiem tego przepisu jako takiego, ale jego zastosowanie przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu. Skarżące podkreślają, że możliwe jest dokonanie wykładni art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w sposób zgodny z prawem WTO, przy czym wykładnia ta ani nie musi być contra legem, ani nie musi pozbawiać tego przepisu jego istoty.

19      Komisja, popierana przez Parlament, Radę, Kuraray i Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

20      Należy przypomnieć, że na podstawie art. 216 ust. 2 TFUE, jeżeli umowy międzynarodowe są zawarte przez Unię, takie umowy są wiążące dla instytucji Unii i w konsekwencji mają one pierwszeństwo przed aktami Unii. Przepisy prawa wtórnego należy zatem, o ile to możliwe, interpretować w sposób zgodny z tymi umowami, w szczególności jeżeli takie akty mają na celu wyraźnie wdrożenie międzynarodowego porozumienia zawartego przez Unię (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 stycznia 2003 r., Petrotub i Republica/Rada, C‑76/00 P, EU:C:2003:4, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 18 marca 2014 r., Z., C‑363/12, EU:C:2014:159, pkt 71, 72 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

21      Zgodnie z motywem 3 rozporządzenia podstawowego w celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowania zasad porozumienia antydumpingowego postanowienia tego porozumienia należy transponować do prawodawstwa Unii w możliwie najszerszym zakresie. Ogólna zasada prawa międzynarodowego dotycząca przestrzegania zobowiązań umownych (pacta sunt servanda), ustanowiona w art. 26 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Recueil des traités des Nations unies, vol. 1155, s. 331), oznacza, że do celów wykładni i stosowania porozumienia antydumpingowego sąd Unii musi uwzględnić decyzje ORS, w których dokonano wykładni postanowień tego porozumienia (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 30, 32, 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

22      Jednakże, na co wskazuje posłużenie się w cytowanym powyżej w pkt 20 orzecznictwie wyrażeniem „o ile to możliwe”, orzecznictwo to nie może znaleźć zastosowania w odniesieniu do przepisu, którego znaczenie jest jasne i jednoznaczne, a zatem nie wymaga żadnej interpretacji. W takiej sytuacji zasada dokonywania wykładni zgodnej aktów prawa pochodnego Unii służyłaby jako podstawa wykładni contra legem tego przepisu, czego nie można uznać za dopuszczalne (zob. wyrok z dnia 13 lipca 2018 r., Confédération nationale du Crédit mutuel/EBC, T‑751/16, EU:T:2018:475, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2017 r., Canadian Solar Emea i in./Rada, T‑162/14, niepublikowany, EU:T:2017:124, pkt 151).

23      Należy ponadto dodać, że wykładnia aktów instytucji Unii zgodna z postanowieniami umowy międzynarodowej, której stroną jest Unia, taka jak zdefiniowana w orzecznictwie przypomnianym w pkt 20–22 powyżej, nie powinna być utożsamiana z kontrolą legalności samych tych aktów.

24      Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem postanowienia umowy międzynarodowej mogą zostać powołane na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności aktu prawa wtórnego Unii lub zarzutu opartego na niezgodności z prawem takiego aktu wyłącznie pod warunkiem, po pierwsze, że nie sprzeciwiają się temu charakter i struktura tej umowy, a po drugie, że treść tych postanowień jest bezwarunkowa i dostatecznie jasna. Jedynie w przypadku łącznego spełniania tych dwóch warunków można powoływać się przed sądem Unii na te postanowienia jako na kryterium oceny zgodności z prawem aktu Unii (zob. wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal, C‑21/14 P, EU:C:2015:494, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

25      W niniejszym przypadku w zakresie, w jakim skarżące twierdzą, że nie podnoszą zarzutu niezgodności z prawem i że w każdym razie nie twierdzą, ani tym bardziej nie wykazują, że spełnione są warunki określone w orzecznictwie przypomnianym w pkt 24 powyżej, muszą one wykazać, aby Sąd mógł uwzględnić niniejszy zarzut, że art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego nie jest jasny lub zawiera niejednoznaczne elementy, które powinny być wyeliminowane w drodze wykładni zgodnej z tymi zasadami, i że wykładnia ta nie jest contra legem.

26      Należy zauważyć, że skarżące nie twierdzą, iż brzmienie art. 2 ust. 6a jest niejednoznaczne.

27      Jednakże w pierwszej kolejności skarżące podnoszą, że aby art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego mógł być stosowany w sposób zgodny z prawem WTO, należy interpretować go w ten sposób, że spośród trzech źródeł informacji wymienionych w art. 2 ust. 6a lit. a) rzeczonego rozporządzenia wyłącznie ostatnie z nich, obejmujące wykorzystanie kosztów krajowych w kraju wywozu, powinno być uwzględnione.

28      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część on stanowi [zob. wyrok z dnia 2 lipca 2020 r., Magistrat der Stadt Wien (Grand hamster), C‑477/19, EU:C:2020:517, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo].

29      Tymczasem wykładnia art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego proponowana przez skarżące sprowadza się do wykluczenia dwóch pierwszych źródeł informacji, które przewiduje art. 2 ust. 6a lit. a) tego rozporządzenia, i przyznania szerokiego zakresu trzeciemu z nich, w ten sposób, że powinno być stosowane nawet w braku wykazania pozwalającego stwierdzić, że dane koszty nie zostały zniekształcone.

30      Przede wszystkim wykładnia powołana przez skarżące nie może opierać się na brzmieniu odnośnego przepisu, który wymienia trzy możliwości, z których trzecia podlega szczególnemu warunkowi. Jak wynika zatem z użycia wyrażenia „w szczególności”, te trzy możliwości nie mają wyczerpującego charakteru, co oznacza, że Komisja mogła wykorzystać inne źródła informacji niż te wskazane trzy możliwości. Jednakże przyznany przez prawodawcę Komisji zakres uznania co do wyboru dodatkowych źródeł informacji nie może prowadzić do przyjęcia przez nią czwartego źródła, które pokrywa się z trzecim z wyjątkiem tego, że nie byłoby konieczne spełnienie warunku, zgodnie z którym należy udowodnić, iż koszty krajowe w kraju wywozu nie są zniekształcone.

31      Ponadto wykładni tej nie potwierdza również kontekst art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Przepis ten wprowadza bowiem szczególne zasady, które różnią się od zasad wynikających z pozostałych ustępów art. 2 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim znajdują one zastosowanie do przypadków, w których w kraju wywozu występują znaczące zakłócenia. W związku z tym zawarte w art. 2 ust. 6a lit. a) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego wyrażenie „przy stosowaniu niniejszego lub innego odpowiedniego przepisu niniejszego rozporządzenia” nie oznacza, że przepis ten powinien być w każdym przypadku interpretowany w sposób, który byłby zgodny z postanowieniami porozumienia antydumpingowego, które odpowiadają innym przepisom art. 2 rozporządzenia podstawowego.

32      Wreszcie, co się tyczy celów art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, należy zauważyć, że celem tego przepisu jest zapobieganie, aby na potrzeby dochodzenia antydumpingowego były wykorzystywane dane dotyczące cen i kosztów w kraju wywozu, które byłyby zniekształcone z uwagi na znaczące zakłócenia występujące w tym kraju. Zostało zatem przewidziane, że wykorzystuje się albo dane dotyczące odpowiedniego reprezentatywnego państwa trzeciego, albo międzynarodowe źródła danych, albo też koszty krajowe w kraju wywozu, pod warunkiem że zostanie wykazane, że nie są one zniekształcone.

33      W konsekwencji należy stwierdzić, że poprzez argument streszczony w pkt 27 powyżej skarżące proponują wykładnię contra legem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, której nie można przyjąć.

34      W drugiej kolejności skarżące twierdzą, że art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego należy interpretować w sposób zgodny z art. 2.2 i art. 2.2.1.1 porozumienia antydumpingowego.

35      Po pierwsze, zdaniem skarżących art. 2.2 porozumienia antydumpingowego pozwala konstruować wartość normalną, w miejsce obliczenia jej na podstawie cen stosowanych w kraju wywozu, wyłącznie w trzech sytuacjach, do których należy ta obejmująca występowanie szczególnej sytuacji rynkowej (zwanej dalej „SSR”) w kraju wywozu.

36      Skarżące dodają, że pojęcie „SSR”, tak jak jest ono interpretowane w decyzjach ORS, nie powierza nieograniczonej swobody organowi prowadzącemu dochodzenie antydumpingowe (zwanemu dalej „właściwym organem”), ale obejmuje wyłącznie sytuacje, które wpłynęły na porównywalność wartości normalnej i ceny eksportowej. Natomiast sytuacja charakteryzująca się znaczącymi zakłóceniami wynikającymi z istotnej interwencji rządowej na rynku kraju wywozu nie pozwala sama w sobie pominąć przy obliczaniu wartości normalnej kosztów odnotowanych przez producentów eksportujących z tego kraju i wykorzystać w ich miejsce kosztów ponoszonych przez producentów z państwa trzeciego. Do Komisji należałoby udowodnienie związku między tą sytuacją a porównywalnością cen. Tymczasem w niniejszej sprawie taki dowód nie został przedstawiony.

37      Po drugie, zdaniem skarżących, zakładając nawet, że zniekształcenie kosztów nakładów prowadzi do SSR, metoda przyjęta przez Komisję w niniejszej sprawie, pociągająca za sobą obowiązek wykorzystania kosztów nakładów pochodzących z niezniekształconych źródeł i pominięcia danych dotyczących kosztów produkcji chińskich producentów eksportujących uwzględnionych w ich dokumentach księgowych, jest jednak sprzeczna z art. 2.2.1.1 porozumienia antydumpingowego, tak jak jest ono interpretowane w decyzjach ORS.

38      Należy przypomnieć, że jak zauważono w pkt 23 powyżej, powołanie się na zasadę wykładni zgodnej przez skarżące nie może prowadzić do tego, że Sąd kontroluje zgodność z prawem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w świetle zasad WTO, bez konieczności wykazania, że spełnione są przesłanki wykonywania tej kontroli określone w orzecznictwie.

39      Ponadto z pkt 20 powyżej wynika, że aby zasada wykładni zgodnej znalazła pełne zastosowanie, odnośne przepisy prawa Unii muszą mieć na celu wdrożenie zasad WTO.

40      Należy przypomnieć, że rozporządzeniem 2017/2321 prawodawca Unii zmienił art. 2 rozporządzenia podstawowego w celu wprowadzenia do niego ust. 6a i dokonania zmian w ust. 7.

41      Zgodnie z orzecznictwem art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w brzmieniu poprzedzającym brzmienie wynikające z rozporządzenia 2017/2321 wyrażał wolę prawodawcy Unii przyjęcia w tej dziedzinie podejścia właściwego dla porządku prawnego Unii poprzez ustanowienie specjalnego systemu szczegółowych przepisów dotyczących obliczania wartości normalnej w stosunku do przywozu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej. Orzeczono zatem, że przepisu tego nie można uznać za środek przeznaczony do zapewnienia w porządku prawnym Unii wykonania szczególnego obowiązku przyjętego w ramach WTO, które nie przewidywały zasad dotyczących obliczania wartości normalnej dla krajów nieposiadających gospodarki rynkowej (wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Zhejiang Jiuli Hi-Tech Metals/Komisja, C‑718/20 P, EU:C:2022:362, pkt 88; zob. również podobnie i analogicznie wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal, C‑21/14 P, EU:C:2015:494, pkt 47–50). Sąd dodał, że w zakresie, w jakim przepis ten ustanawiał zasady dotyczące obliczania wartości normalnej, które nie znajdują odpowiednika w porozumieniach WTO, Komisja nie była zobowiązana dokonywać jego wykładni zgodnie ze zobowiązaniami Unii w ramach WTO. Gdyby tak było, zostałaby ona pozbawiona zakresu uznania, jaki prawodawca Unii chciał jej przyznać (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 19 września 2019 r., Zhejiang Jndia Pipeline Industry/Komisja, T‑228/17, EU:T:2019:619, pkt 111–113).

42      Należy uznać, że te zasady znajdują zastosowanie przez analogię do art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

43      Przepis ten wprowadza bowiem szczególny system ustanawiający zasady określania wartości normalnej w przypadku przywozu z państwa, co którego wykazano występowanie znaczących zakłóceń na rynku krajowym, zdefiniowanych w tymże przepisie. Tymczasem prawo WTO nie zawiera szczególnych zasad w celu obliczania wartości normalnej w takich sytuacjach.

44      Ponadto prawdą jest, że motyw 2 rozporządzenia 2017/2321 stanowi, że rozporządzenie to „pozostaje bez uszczerbku dla stwierdzenia, czy jakikolwiek kraj, który jest członkiem WTO, posiada gospodarkę rynkową, oraz dla warunków określonych w protokołach i innych instrumentach, zgodnie z którymi państwa przystępowały do Porozumienia [ustanawiającego WTO]”, do których należy protokół o przystąpieniu Chińskiej Republiki Ludowej do WTO (zwany dalej „protokołem o przystąpieniu”).

45      Jest również prawdą, że pkt 15 protokołu o przystąpieniu zawiera szczególne zasady stosowania porozumienia antydumpingowego do przywozu z Chin i przewiduje okres przejściowy upływający najpóźniej 15 lat po przystąpieniu Chin do WTO, czyli w dniu 11 grudnia 2016 r.

46      Jednakże obecność motywu 2 w preambule rozporządzenia 2017/2321 nie pozwala stwierdzić, że rozporządzeniem tym prawodawca Unii chciał stworzyć mechanizm wdrażający pkt 15 protokołu o przystąpieniu.

47      W każdym razie, zakładając, że pkt 15 protokołu o przystąpieniu, po upływie przewidzianego w nim okresu przejściowego, stoi na przeszkodzie wykorzystaniu w dochodzeniu antydumpingowym metody określenia wartości normalnej, która nie jest oparta na chińskich cenach lub kosztach w sektorze produkcji będącym przedmiotem tego dochodzenia, wynikałoby z tego, że art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego nie byłby zgodny z tym punktem.

48      Zważywszy, że skarżące nie podniosły zarzutu niezgodności z prawem względem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w świetle zasad WTO, ta ewentualna niezgodność mogłaby jedynie potwierdzać, że niemożliwe jest interpretowanie tego przepisu w znaczeniu założonym przez skarżące.

49      W rezultacie należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki wymagane do zastosowania zasady wykładni zgodnej do art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w świetle zasad WTO.

50      Tym samym zarzut pierwszy należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i oczywistego błędu w ocenie

51      Zarzut drugi dzieli się na trzy części, dotyczące, po pierwsze, naruszenia art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego i oczywistego błędu w ocenie, po drugie, naruszenia części wprowadzającej art. 2 ust. 10 tego rozporządzenia i, po trzecie, naruszenia jego art. 2 ust. 10 lit. b).

 W przedmiocie części pierwszej

52      Skarżące, popierane przez Wegochem, przypomniawszy, że cała ich sprzedaż eksportowa PVA z przeznaczeniem do Unii była dokonana przez Sinopec Central-China, podnoszą, że Komisja, uznając, iż ta ostatnia nie pełniła funkcji wewnętrznego działu sprzedaży, ale funkcje analogiczne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, błędnie zastosowała do ceny eksportowej dotyczącej tej sprzedaży dostosowanie w dół na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego (zwane dalej „pierwszym spornym dostosowaniem”), odpowiadające kosztom ASO tej spółki oraz jej marży zysku, oszacowanej na podstawie informacji dostarczonych przez niezależny podmiot.

53      W pierwszej kolejności skarżące podkreślają, że zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego i odnośnym orzecznictwem, aby móc dokonać dostosowania na mocy tego przepisu, Komisja powinna przedstawić co najmniej zbieżne wskazówki wskazujące na to, że spółka zajmująca się sprzedażą związana z producentem wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji.

54      Skarżące dodają, iż Komisja nie może odwrócić ciężaru dowodu, uważając, że co do zasady takie dostosowanie jest uzasadnione, jeżeli przedsiębiorstwo tworzy powiązaną spółkę handlową w celu dokonania sprzedaży eksportowej, i że w związku z tym to do producenta, który utworzył tę spółkę, należy wykazanie, że odnośne dostosowanie nie jest uzasadnione.

55      W drugiej kolejności okoliczności powołane przez Komisję w ramach postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia i w ramach tego rozporządzenia nie pozwalają uznać, że pierwsze sporne dostosowanie jest w niniejszej sprawie uzasadnione.

56      Komisja kwestionuje argumentację skarżących.

57      Po pierwsze, istnieje ogólna zasada, zgodnie z którą jeżeli przedsiębiorstwo tworzy spółkę powiązaną w celu przeprowadzenia transakcji handlowych, które w przeciwnym razie musiałoby powierzyć podmiotom trzecim, dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego jest uzasadnione. Jest bowiem faktem, że utworzona w ten sposób spółka powiązana wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji. Tylko jako wyjątek od tej ogólnej zasady, jeżeli producent i powiązany z nim dystrybutor odpowiedzialny za wywóz do Unii stanowią jeden podmiot gospodarczy, takie dostosowanie nie powinno mieć miejsca. Każdy wyjątek od zasady ogólnej należy interpretować zawężająco.

58      Po drugie, Komisja dodaje, że nigdy nie twierdziła, że którakolwiek z okoliczności, na których się oparła w celu dokonania pierwszego spornego dostosowania, pozwala sama w sobie wykluczyć, że Sinopec Central-China może zostać uznana za wewnętrzny dział sprzedaży. Podkreśla ona konieczność dokonania całościowej oceny istotnych okoliczności i twierdzi, że okoliczności wzięte pod uwagę w niniejszej sprawie w sumie pozwalają uznać, że Sinopec Central-China jest autonomiczną i niezależną spółką handlową.

–       Właściwe przepisy

59      Należy przypomnieć, że art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, będący właściwym przepisem, ma następujące brzmienie:

„Dokonuje się obiektywnego porównania ceny eksportowej z wartością normalną. Porównania dokonuje się na tym samym poziomie handlu, w odniesieniu do sprzedaży dokonanych w jak najbardziej zbliżonych okresach oraz z należytym uwzględnieniem różnic wpływających na porównywalność cen. W przypadku gdy nie jest możliwe porównanie ustalonej wartości normalnej i ceny eksportowej na takiej podstawie, uwzględnia się, w formie dostosowania i oceniając każdy przypadek z osobna, różnice stwierdzonych czynników, które zostały zgłoszone i co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność. Unika się powtórnych dostosowań, w szczególności w przypadku różnic dotyczących bonifikat, rabatów, ilości i poziomu handlu. W przypadku spełnienia określonych warunków, czynniki, co do których można dokonać dostosowania, są następujące:

[…]

i)      Prowizje

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice w prowizjach naliczanych przy danej sprzedaży.

Pojęcie »marże« należy rozumieć również jako obejmujące narzut uzyskiwany przez podmiot gospodarczy od produktu lub od produktu podobnego, jeżeli funkcje takiego podmiotu gospodarczego są podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji”.

60      Z orzecznictwa wynika, że dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego nie można dokonać, gdy producent z siedzibą w państwie trzecim i jego powiązany dystrybutor odpowiedzialny za wywóz do Unii tworzą jeden podmiot gospodarczy (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 39).

61      Podział działalności produkcyjnej i handlowej w obrębie grupy złożonej z odrębnych pod względem prawnym spółek nie może bowiem zmienić faktu, że chodzi tu o jeden podmiot gospodarczy, który w ten sposób organizuje całość swojej działalności, w innych przypadkach wykonywanej przez podmiot, który jest również jednolity z punktu widzenia prawnego (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

62      W tych okolicznościach uznanie istnienia jednego podmiotu gospodarczego pozwala uniknąć tego, by koszty, które są oczywiście objęte ceną sprzedaży produktu w przypadku, gdy sprzedaż dokonywana jest przez dział sprzedaży włączony do organizacji producenta, nie były nią objęte w przypadku, gdy ta sama działalność wykonywana jest przez spółkę odrębną prawnie, lecz kontrolowaną gospodarczo przez producenta (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

63      Z powyższego wynika, że nie można uznać, iż dystrybutor tworzący jeden podmiot gospodarczy z producentem mającym siedzibę w państwie trzecim wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 42).

64      W ramach analizy istnienia jednego podmiotu gospodarczego obejmującego producenta i powiązanego z nim dystrybutora decydujące znaczenie ma uwzględnienie rzeczywistości gospodarczej stosunków pomiędzy tym producentem a tym dystrybutorem. Ze względu na wymóg dokonania stwierdzenia odzwierciedlającego rzeczywistość gospodarczą stosunków pomiędzy rzeczonym producentem i rzeczonym dystrybutorem instytucje Unii mają obowiązek uwzględnić ogół istotnych czynników pozwalających ustalić, czy dystrybutor ów wykonuje funkcje zintegrowanego działu sprzedaży tego producenta (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

–       W przedmiocie dowodu

65      Jeżeli chodzi o ciężar dowodu dotyczący szczególnych dostosowań wymienionych w art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z orzecznictwem ciężar ten ponosi strona, która powołuje się na ten dowód (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo).

66      Jeżeli zatem instytucje Unii twierdzą, że należy dokonać dostosowania w dół ceny eksportowej z tego względu, że związana z producentem spółka zajmująca się sprzedażą wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, na tych instytucjach spoczywa obowiązek przedstawienia co najmniej zbieżnych poszlak wykazujących, że ta przesłanka jest spełniona (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo).

67      Wynika stąd, że w sytuacji gdy instytucje Unii przedstawiłyby zbieżne poszlaki mogące wykazać, że dystrybutor powiązany z producentem wykonywał funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, do tego dystrybutora należałoby przedstawienie dowodu, że dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego nie było uzasadnione (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 85).

68      Wynika stąd, że aby Komisja mogła prawidłowo dokonać pierwszego spornego dostosowania, powinna była przedstawić zbieżne poszlaki mogące wykazać, że było ono uzasadnione.

69      Komisja nie może uznać, że dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego co do zasady powinno być dokonane, jeżeli przedsiębiorstwo tworzy powiązaną spółkę handlową w celu dokonania sprzedaży eksportowej.

70      Istnienie bowiem tej ogólnej zasady, które prowadziłoby do odwrócenia ciężaru dowodu, nie jest potwierdzone, gdyż cytowane w tym celu przez Komisję orzecznictwo nie jest istotne.

71      Po pierwsze, Komisja opiera się na wyroku z dnia 7 lutego 2013 r., EuroChem MCC/Rada (T‑459/08, niepublikowanym, EU:T:2013:66). W pkt 132 tego wyroku Sąd zauważył, że art. 2 ust. 10 lit. i) zdanie drugie rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51) wynikało z art. 1 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1972/2002 z dnia 5 listopada 2002 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2002, L 305, s. 1). W tymże punkcie stwierdzono, że zgodnie z motywem 6 rozporządzenia nr 1972/2002 celem wprowadzenia omawianego zdania było stwierdzenie, zgodnie ze stałą praktyką instytucji, że dostosowania na mocy tego przepisu powinny być również dokonywane, jeżeli strony nie działają na zasadzie relacji zleceniodawca–przedstawiciel, ale osiągają ten sam wynik ekonomiczny, działając jako sprzedawca i nabywca. Jednakże z pkt 133 i 134 tego wyroku wynika, że dostosowanie powinno być dokonane, jeżeli spółka zajmująca się sprzedażą, która jest powiązana z producentem eksportującym, pełni funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, i że w celu ustalenia, czy ma to miejsce, należy zbadać role pełnione odpowiednio przez różne powiązane spółki. Wynika stąd, że w rzeczonym wyroku Sąd nie uznał istnienia ogólnej zasady, na którą powołuje się Komisja w niniejszej sprawie.

72      Po drugie, Komisja powołuje się na wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada (C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 39), który jednak w żaden sposób nie odwołuje się do ogólnej zasady i wyjątku od niej.

73      Po trzecie, Komisja opiera się na pkt 50 wyroku z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada (T‑35/01, EU:T:2004:317), i pkt 49 wyroku z dnia 28 czerwca 2019 r., Changmao Biochemical Engineering/Komisja (T‑741/16, niepublikowanego, EU:T:2019:454). W wyrokach tych Sąd zauważył, że metoda ustalania wartości normalnej produktu, o której mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1) i rozporządzenia nr 1225/2009, które obowiązywały odpowiednio w momencie wystąpienia rozpatrywanych stanów faktycznych, była wyjątkiem względem szczególnej metody przewidzianej w tym celu w art. 2 ust. 7 lit. a) tych rozporządzeń, przy czym ta ostatnia znajduje co do zasady zastosowanie w przypadku przywozu z państw nieposiadających gospodarki rynkowej. Jednakże w niniejszej sprawie Komisja nie twierdzi ani tym bardziej nie wykazuje, że niezastosowanie dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w sytuacji, gdy producent eksportujący sprzedaje swoje produkty w Unii za pośrednictwem powiązanej spółki, jest wyjątkiem od zasady ustanowionej w tym rozporządzeniu, na mocy której to dostosowanie powinno co do zasady być dokonane w tych okolicznościach. W związku z tym wyroki te nie potwierdzają istnienia ogólnej zasady powołanej przez Komisję ani wyjątkowego charakteru niezastosowania takiego dostosowania w razie występowania jednego podmiotu gospodarczego.

74      Po czwarte, na rozprawie Komisja powołała się na wyrok z dnia 14 grudnia 2022 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja, (T‑586/14 RENV II, niepublikowany, EU:T:2022:799, pkt 57), który potwierdzałby istnienie zasady, na mocy której dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego jest na ogół dokonywane w sytuacji, gdy producent eksportujący sprzedaje swoje produkty za pośrednictwem spółki powiązanej. Jednakże należy zauważyć, że w tym wyroku Sąd zajął stanowisko odnośnie do sytuacji, w której wiadome było, że spółka powiązana z danym producentem eksportującym występowała obok jego wewnętrznego działu wywozu, jak wynika z pkt 52 i 57 wskazanego wyroku. Ponieważ sytuacja w niniejszej sprawie jest odmienna, Komisja błędnie opiera się na rzeczonym wyroku.

75      Komisja nie może również twierdzić, że dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego powinno być dokonane w oparciu o fakt, na który powołały się skarżące przed Sądem, że Sinopec Central-China nie jest bezpośrednio kontrolowana przez Sinopec Chongqing i przez Sinopec Ningxia.

76      W tym względzie, o ile z motywu 366 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że Komisja przyznaje występowanie wspólnej kontroli, gdyż Sinopec Central-China, Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia są „kontrolowane przez Sinopec Group”, o tyle rozporządzenie to nie zawiera motywu, który byłby poświęcony badaniu pośredniego charakteru tej kontroli i skutkom, jakie mógłby on mieć w odniesieniu do obowiązku wykazania przez Komisję zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 65–67 powyżej.

77      W motywie 366 zaskarżonego rozporządzenia Komisja stwierdziła również, że „sprawowanie wspólnej kontroli stanowi niezbędny warunek istnienia jednej jednostki gospodarczej i punkt wyjścia dla analizy służącej ustaleniu, czy wszystkie istotne fakty dotyczące powiązanego podmiotu gospodarczego wskazują na istnienie jednej jednostki gospodarczej”, oraz że „[c]elem tej analizy [było] określenie, czy funkcje pełnione przez powiązany podmiot gospodarczy [były] zbliżone do funkcji pełnionych przez wewnętrzny dział sprzedaży, czy też nie”.

78      To podejście przyjęte przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu powinno być potwierdzone, zważywszy, iż jest ono zgodne z orzecznictwem, w którym uznano, że struktura kapitałowa spółek mogących tworzyć jeden podmiot gospodarczy jest istotną wskazówką istnienia tego podmiotu (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada, T‑249/06, EU:T:2009:62, pkt 179).

79      W związku z tym należy w oparciu o to twierdzenie sprawdzić, czy Komisja przedstawiła wystarczającą ilość zbieżnych poszlak wykazujących, że mimo występowania wspólnej kontroli nie można było uznać, że Sinopec Central-China działała jako wewnętrzny dział sprzedaży i że w rezultacie konieczne było dokonanie pierwszego spornego dostosowania.

–       W przedmiocie poszlak zgromadzonych przez Komisję

80      Komisja opiera swoją decyzję na następujących poszlakach:

–        Sinopec Central-China poszukiwała klientów i nawiązywała z nimi kontakt;

–        Sinopec Chongqing prowadziła bezpośrednią sprzedaż eksportową;

–        Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia prowadziły bezpośrednią sprzedaż w Chinach;

–        Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia ponosiły koszty sprzedaży;

–        Sinopec Central-China sprzedawała również produkty wytwarzane przez producentów innych niż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia.

81      Należy ustalić, czy wymienione powyżej poszlaki pozwalają uznać, że Komisja przedstawiła wymagany od niej dowód.

82      Na wstępie należy przypomnieć, że pierwsza okoliczność przypomniana w pkt 80 powyżej, dotycząca faktu, że Sinopec Central-China poszukiwała klientów i nawiązywała z nimi kontakt, była zawarta w ostatecznym ujawnieniu. Skarżące kwestionowały znaczenie pierwszej okoliczności w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia, podnosząc, że poszukiwanie klientów i nawiązywanie kontaktów z nimi stanowiło działalność wykonywaną zarówno przez niezależny podmiot gospodarczy, jak i przez wewnętrzny dział sprzedaży. W motywie 358 zaskarżonego rozporządzenia Komisja wskazała tę okoliczność, nie odpowiadając jednak na argumenty skarżących.

83      Przed Sądem Komisja ograniczyła się do twierdzenia, że pierwsza okoliczność była istotna, mimo iż poszukiwanie klientów i nawiązywanie kontaktów z nimi stanowiło działalność, którą mógł wykonywać zarówno wewnętrzny dział sprzedaży, jak i przedstawiciel w zakresie sprzedaży.

84      W tych okolicznościach skarżące mogą w uzasadniony sposób twierdzić, że fakt, iż podmiot zajmuje się poszukiwaniem klientów i nawiązywaniem z nimi kontaktów, nie jest istotny do celów ustalenia, czy stanowi on wewnętrzny dział sprzedaży, czy jest przedstawicielem w zakresie sprzedaży.

85      Co się tyczy drugiej okoliczności przypomnianej w pkt 80 powyżej, dotyczącej faktu, że Sinopec Chongqing prowadziła bezpośrednią sprzedaż eksportową, z orzecznictwa wynika, że im większa jest część tej bezpośredniej sprzedaży, tym trudniej jest twierdzić, że powiązany dystrybutor wykonuje funkcje wewnętrznego działu sprzedaży (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 marca 1992 r., Matsushita Electric/Rada, C‑175/87, EU:C:1992:109, pkt 14; z dnia 25 czerwca 2015 r., PT Musim Mas/Rada T‑26/12, niepublikowany, EU:T:2015:437, pkt 69). Natomiast jeden podmiot gospodarczy może występować w przypadku, gdy producent przyjmuje na siebie część zadań w zakresie sprzedaży uzupełniających wobec zadań spółki zajmującej się dystrybucją jego produktów (zob. wyrok z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada, T‑249/06, EU:T:2009:62, pkt 179 i przytoczone tam orzecznictwo).

86      W niniejszej sprawie skarżące podnoszą, że sprzedaż eksportowa dokonana bezpośrednio przez Sinopec Chongqing, bez udziału Sinopec Central-China, ma wyłącznie charakter uzupełniający w stosunku do sprzedaży dokonanej przez tę ostatnią spółkę i nie dotyczy sprzedaży PVA na rzecz klientów z siedzibą w Unii, ale sprzedaży skierowanej do klientów z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, ze względów związanych z systemem pobierania ceł antydumpingowych Stanów Zjednoczonych, który umożliwia skorzystanie z zerowej stawki celnej wyłącznie w odniesieniu do bezpośredniej sprzedaży. Wielkość PAV związana z tą eksportową bezpośrednią sprzedażą do Stanów Zjednoczonych, stanowiąca wyłącznie 10,9 % łącznego wywozu do Unii i Stanów Zjednoczonych, nie miała wystarczającego znaczenia, aby uznać, że występowanie tej bezpośredniej sprzedaży pozwala na stwierdzenie braku występowania jednego podmiotu gospodarczego.

87      Komisja odpowiada, że fakt, iż Sinopec Chongqing dokonywała bezpośredniej sprzedaży do Stanów Zjednoczonych w znacznej ilości, odpowiadającej 12,1 % ilości jej sprzedaży do Unii, wskazuje, że posiadała ona własny dział sprzedaży. Powód, dla którego Sinopec Chongqing sama dokonała tej sprzedaży, „niekoniecznie ma charakter determinujący” do celów oceny jej stosunków gospodarczych z Sinopec Central-China. Ponadto nie jest istotne, że cała sprzedaż eksportowa do Unii została dokonana przez tę ostatnią spółkę.

88      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w pkt 185 wyroku z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada (T‑249/06, EU:T:2009:62), Sąd celem stwierdzenia, iż dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia nr 384/96 było błędne, uznał w szczególności, iż bezpośrednia sprzedaż eksportowa dokonana przez jedną ze skarżących w sprawie prowadzącej do wydania rzeczonego wyroku miała marginalne znaczenie i była uzupełniająca względem sprzedaży dokonanej przez dystrybutora powiązanego z tymi spółkami. W tym względzie Sąd zauważył, po pierwsze, że ta bezpośrednia sprzedaż była przeznaczona dla nowych państw członkowskich w okresie przejściowym, a po drugie, że stanowiła ona 8 % sprzedaży tych spółek do Unii.

89      W drugiej kolejności w pkt 69 i 70 wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r., PT Musim Mas/Rada (T‑26/12, niepublikowanego, EU:T:2015:437), Sąd uznał, że bezpośrednia sprzedaż eksportowa wynosząca 27,08 % całkowitej sprzedaży eksportowej nie pozwalała wykluczyć, że dystrybutor powiązany z danymi producentami pełnił funkcje wewnętrznego działu sprzedaży, ale stanowiła jednak wskazówkę potwierdzającą inne czynniki i przyczyniała się zatem do wykazania braku jednego podmiotu gospodarczego.

90      W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że Sinopec Chongqing dokonywała bezpośredniej sprzedaży eksportowej do Stanów Zjednoczonych odpowiadającej jej 10,9 % łącznej sprzedaży do Unii i Stanów Zjednoczonych, co odpowiadało 12,1 % jej sprzedaży do Unii, jeżeli sprzedaż bezpośrednia do Stanów Zjednoczonych jest wyrażona wyłącznie w procentowej wartości sprzedaży do Unii w przeciwieństwie do łącznej sprzedaży do Unii i Stanów Zjednoczonych. Ponadto na rozprawie skarżące stwierdziły, czemu nie zaprzeczyła Komisja, że dokonywały one wywozu swoich PVA również do innych państw i że ta sprzedaż eksportowa była dokonywana przez Sinopec Central-China. Jeżeli zatem cała sprzedaż eksportowa została uwzględniona, wielkość odpowiadająca bezpośredniej sprzedaży dokonanej przez Sinopec Chongqing stanowiłaby jeszcze mniejszą wartość procentową ogółu PVA produkowanych przez nią, która była sprzedawana na eksport.

91      Po pierwsze, należy w związku z tym zauważyć, że Komisja błędnie twierdzi, iż wartość procentowa PVA odnosząca się do bezpośredniej sprzedaży eksportowej dokonanej przez Sinopec Chongqing jest „w oczywisty sposób znacząca”, gdyż przekracza poziom 8 %, która to wartość została uznana za marginalną w pkt 185 wyroku z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada (T‑249/06, EU:T:2009:62). Jak wynika bowiem z pkt 88 powyżej, Sąd w tym wyroku zbadał, jaka była wartość procentowa wielkości odnoszącej się do bezpośredniej sprzedaży eksportowej do Unii dokonanej przez odnośnych producentów eksportujących względem całkowitej wielkości ich sprzedaży eksportowej do Unii. Tymczasem w niniejszym przypadku wartość procentowa wielkości odnoszącej się do bezpośredniej sprzedaży eksportowej do Unii dokonanej przez Sinopec Chongqing wynosi zero, zważywszy, iż to Sinopec Central-China jest odpowiedzialna za całą sprzedaż eksportową PVA produkowanych przez Sinopec Chongqing, która jest skierowana do Unii.

92      Po drugie, należy stwierdzić, iż niezależnie od całkowitej sprzedaży, względem której jest obliczana wartość procentowa (zob. pkt 90 powyżej), wielkość PVA odnosząca się do bezpośredniej sprzedaży eksportowej dokonanej przez Sinopec Chongqing nie stanowi wartości procentowej tej całkowitej sprzedaży, która jest bliska 27,08 %, w odniesieniu do której w pkt 69 i 70 wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r., PT Musim Mas/Rada (T‑26/12, niepublikowanego, EU:T:2015:437), Sąd uznał w tej sprawie, że chodziło o wskazówkę mogącą przyczynić się do wykazania braku istnienia jednego podmiotu gospodarczego (zob. pkt 89 powyżej).

93      Ponadto należy przypomnieć, że w pkt 68 wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r., PT Musim Mas/Rada (T‑26/12, niepublikowanego, EU:T:2015:437), Sąd zauważył również, że nie było wykluczone, iż w ramach takiego podmiotu spółka powiązana wykonuje funkcje wewnętrznego działu sprzedaży, organizując i negocjując sprzedaż producenta, nie wystawiając przy tym bezpośrednio wszystkich faktur odnoszących się do tej sprzedaży, gdyż różne powody mogły uzasadniać udział producenta w wystawianiu faktur. Tymczasem w niniejszej sprawie skarżące twierdziły, czemu nie zaprzeczyła Komisja, że Sinopec Chongqing korzystała w Stanach Zjednoczonych z zerowej stawki celnej cła antydumpingowego. Ponadto Wegochem dodała na rozprawie, czemu również nie zaprzeczyła Komisja, że grupa, której stanowiła ona część, dokonywała przywozu PVA produkowanych przez skarżące zarówno do Unii, jak i do Stanów Zjednoczonych i że w obu przypadkach ta grupa negocjowała z Sinopec Central-China, jakkolwiek faktury dotyczące przywozu do Stanów Zjednoczonych były wystawione przez Sinopec Chongqing, z wyżej wymienionego powodu.

94      W świetle powyższego należy stwierdzić, że druga okoliczność nie jest poszlaką świadczącą, iż Sinopec Central-China nie może być uznana za wewnętrzny dział sprzedaży.

95      Co się tyczy trzeciej okoliczności powtórzonej w pkt 80 powyżej, dotyczącej faktu, iż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia dokonały bezpośredniej sprzedaży na chińskim rynku, skarżące twierdzą, iż występowanie tej bezpośredniej sprzedaży nie stoi na przeszkodzie temu, aby uznać Sinopec Central-China za wewnętrzny dział sprzedaży odpowiedzialny za sprzedaż eksportową. Skarżące nie twierdziły nigdy bowiem, że Sinopec Central-China działała jako wewnętrzny dział sprzedaży odpowiedzialny zarówno za sprzedaż na rynku chińskim, jak i za sprzedaż eksportową. Ograniczyły się one do twierdzenia, że Sinopec Central-China była odpowiedzialna za sprzedaż eksportową. Sposób, w jaki producent sprzedaje swoje produkty na rynku krajowym, nie ma znaczenia do celu ustalenia występowania jednego podmiotu gospodarczego w odniesieniu do sprzedaży eksportowej.

96      Komisja odpowiada, że fakt, iż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia prowadziły na znaczną skalę sprzedaż na rynku chińskim, przyczynia się do wykazania, że posiadały one wewnętrzne działy sprzedaży, które mogły służyć również ich rynkom eksportowym, i że Sinope Central-China działała jako niezależna spółka handlowa.

97      Należy zauważyć, że występowanie bezpośredniej sprzedaży PVA dokonywanej przez Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia na rynku chińskim może wskazywać, iż spółki te dysponowały strukturą konieczną do prowadzenia sprzedaży ich produktów bez konieczności korzystania z usług Sinopec Central-China lub innych, ewentualnie niepowiązanych spółek.

98      Jak jednak podnoszą skarżące, z orzecznictwa wynika, że w sprzedaży eksportowej i sprzedaży na rynku krajowym producenta eksportującego mogą uczestniczyć spółki powiązane bądź niepowiązane lub różne wewnętrzne działy sprzedaży (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 1992 r., Minolta Camera/Rada, C‑178/87, EU:C:1992:112, pkt 2, 9, 13; opinia rzecznika generalnego P. Mengozziego w sprawach powiązanych Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2011:245, pkt 65, 66).

99      Wynika stąd, że trzecia okoliczność nie stanowi poszlaki mogącej stać na przeszkodzie uznaniu Sinopec Central-China za wewnętrzny dział sprzedaży.

100    Co się tyczy czwartej okoliczności przypomnianej w pkt 80 powyżej, dotyczącej faktu, że Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia ponoszą koszty sprzedaży, skarżące twierdzą, że koszty sprzedaży poniesione przez te spółki odnosiły się wyłącznie do sprzedaży na rynku chińskim, a w przypadku Sinopec Chongqing do sprzedaży do Stanów Zjednoczonych.

101    Komisja odpowiada w odniesieniu do czwartej okoliczności, że fakt, iż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia ponosiły koszty sprzedaży, które w odniesieniu do tej drugiej były wyższe niż koszty Sinopec Central-China, stanowi dodatkowy dowód niezależności tej ostatniej.

102    Należy zauważyć, że bezsporne jest, iż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia poniosły koszty wyłącznie w związku ze sprzedażą na chińskim rynku krajowym, a w odniesieniu do tej pierwszej w związku z bezpośrednią sprzedażą eksportową do Stanów Zjednoczonych. W związku z tym czwarta okoliczność nie może prowadzić do zmiany oceny dokonanej przez Sąd w odniesieniu do drugiej i trzeciej okoliczności.

103    Co się tyczy piątej okoliczności wskazanej w pkt 80 powyżej, dotyczącej faktu, że Sinopec Central-China sprzedaje również produkty innych producentów niż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia, skarżące podnoszą, że dokonany przez Sinopec Central-China zakup PVA produkowanych przez producentów trzecich stanowił wyłącznie 2 % jej zakupów PVA od Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia. Wyłącznie w sytuacji gdy powiązane przedsiębiorstwo handlowe osiąga większą część swojego obrotu ze sprzedaży produktów pochodzących od przedsiębiorstw trzecich, funkcje tego przedsiębiorstwa handlowego nie mogą być zrównane z funkcjami wewnętrznego działu sprzedaży. Ponadto Sinopec Central-China sprzedawała PVA produkowane przez producentów trzecich.

104    Wegochem dodaje, że sam fakt, iż Sinopec Central-China dokonywała również sprzedaży produktów innych producentów, nie świadczy o tym, iż spółka ta działała jako niepowiązane przedsiębiorstwo handlowe. W tym zakresie Komisja powinna była wykazać, że ta działalność sprzedaży była wystarczająco istotna, aby umożliwić Sinopec Central-China działanie w sposób niezależny względem grupy, z którą była powiązana. Komisja powinna była zatem dokonać oceny skali sprzedaży dokonanej przez Sinopec Central-China obejmującej PVA pochodzące od przedsiębiorstw trzecich w stosunku do obrotu tej spółki. Komisja nie dokonała jednak takiej oceny.

105    Komisja odpowiada, że o ile nie dokonała oceny w ramach całkowitego obrotu Sinopec Central-China skali sprzedaży produktów, niezależnie od ich rodzaju, jakie zakupiła ona od spółek innych niż Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia, o tyle wykazała jednak, że sprzedaż przez Sinopec Central-China PVA wytworzonych przez innych producentów stanowiła 10 % ogółu sprzedaży PVA dokonanej przez Sinopec Central-China w Unii, a zatem nie była znikoma.

106    Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem część sprzedaży dokonanej przez powiązanego z producentem dystrybutora produktów pochodzących od niepowiązanych producentów stanowi istotny czynnik w celu ustalenia, czy dystrybutor ten stanowi jeden podmiot gospodarczy z powiązanym producentem. Jeżeli zatem dystrybutor osiąga większą część swojego obrotu ze sprzedaży produktów pochodzących od przedsiębiorstw niepowiązanych, może to stanowić wskazówkę, iż funkcje tego dystrybutora nie są funkcjami wewnętrznego działu sprzedaży (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant/Komisja, T‑716/19, EU:T:2021:457, pkt 159 i przytoczone tam orzecznictwo).

107    W orzecznictwie stwierdzono również, że do celów ustalenia występowania jednego podmiotu gospodarczego instytucje Unii mogą uwzględnić również działalność powiązanego dystrybutora produktów innych niż produkt będący przedmiotem dochodzenia antydumpingowego, a także część sprzedaży zrealizowaną przez tego dystrybutora w odniesieniu do produktów pochodzących od niepowiązanych producentów (zob. podobnie wyrok z dnia 26 października 2016 r., PT Musim Mas/Rada, C‑468/15 P, EU:C:2016:803, pkt 44–46, 49).

108    W niniejszym przypadku należy zauważyć, że Komisja przyznaje (zob. pkt 105 powyżej), że nie przeprowadziła badania przewidzianego we wskazanym powyżej orzecznictwie. W rezultacie nie mogła się ona powołać na piątą okoliczność jako istotną poszlakę świadczącą o braku istnienia jednego podmiotu gospodarczego w niniejszym przypadku.

109    W każdym razie, zakładając nawet, że Komisja miała prawo ograniczyć się do zbadania obrotu Sinopec Central-China osiągniętego w związku ze sprzedażą PVA, należy stwierdzić, że Komisja nie kwestionuje, iż jak podniosły już skarżące w swoich uwagach dotyczących dodatkowego ostatecznego ujawnienia, dokonane przez Sinopec Central-China zakupy PVA produkowanych przez producentów trzecich stanowiły wyłącznie 2 % jej zakupów PVA od Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia. Obrót Sinopec Central-China uzyskany z dokonanej przez nią sprzedaży PVA pochodzi z PVA, które zakupiła ona prawie w całości od Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia.

110    Co się tyczy argumentu Komisji, zgodnie z którym wielkość zakupów PVA dokonanych przez Sinopec Central-China od producentów trzecich stanowi 10 % całkowitej wielkości PVA, który był przedmiotem jej wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, należy stwierdzić, że Komisja nie wyjaśnia, w jaki sposób informacja ta przyczyniłaby się do wykazania, że Sinopec Central-China nie działała jako wewnętrzny dział sprzedaży. Znaczenie tej informacji podważa fakt, podkreślony w uwagach skarżących dotyczących dodatkowego ostatecznego ujawnienia i na rozprawie, którego nie zakwestionowała Komisja, że PVA, jakie zakupiła Sinopec Central-China od producentów trzecich, nie były przedmiotem wywozu do Unii, ale zostały sprzedane w Chinach powiązanej spółce.

111    W rezultacie należy stwierdzić, że piąta okoliczność nie ma znaczenia do celów wykazania, że Sinopec Central-China wykonywała funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji.

112    W świetle ogółu powyższych rozważań dotyczących pięciu okoliczności wydaje się, że druga i trzecia okoliczność nie wystarczają do tego, aby stanowić zbiór zbieżnych poszlak świadczący o tym, że funkcje Sinopec Central-China były podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, lub stojący na przeszkodzie uznaniu jej za wewnętrzny dział sprzedaży. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Komisja nie przedstawiła wymaganego od niej dowodu zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 65–67 powyżej, co oznacza, iż uznając, że Sinopec Central-China wykonywała funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, popełniła ona oczywisty błąd w ocenie.

113    W związku z tym należy uwzględnić część pierwszą zarzutu drugiego.

 W przedmiocie części drugiej

114    Skarżące twierdzą, że w zaskarżonym rozporządzeniu Komisja naruszyła wynikający w szczególności z części wprowadzającej art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego obowiązek obejmujący dokonanie obiektywnego porównania na tym samym poziomie handlu ceny eksportowej z wartością normalną.

115    W celu uzyskania ceny eksportowej odpowiadającej cenie „ex-works” Komisja dokonała dostosowań polegających na odliczeniu od ceny sprzedaży naliczonej na fakturze niezależnym klientom spornych kosztów (zob. pkt 11 powyżej).

116    Natomiast żadne analogiczne dostosowanie nie zostało zastosowane do wartości normalnej konstruowanej przez Komisję na podstawie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, która została uznana za odpowiednią, przy czym nie zostało uznane za konieczne dokonanie dostosowań do ceny „ex-works”. Jednakże ta wartość normalna odpowiadałaby kosztom produkcji, ustalonym na podstawie czynników produkcji skarżących pomnożonych przez niezniekształcone wartości dotyczące przyjętego reprezentatywnego kraju, czyli Turcji, powiększonych o 17,6 % z tytułu kosztów ASO. Ten narzut ustalono na podstawie informacji uzyskanych przez Komisję, dotyczących tureckiego producenta, spółki Ilkalem Ticaret V^e Sanayi A.S. (zwanej dalej „Ilkalem”), które nie określały zakresu tych kosztów ASO. Tymczasem obejmują one zazwyczaj sporne koszty.

117    Skarżące zaznaczają, że w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia zwróciły uwagę Komisji na fakt, że ponieważ sporne koszty były a priori włączone do kosztów ASO stanowiących część przyjętej przez nią wartości normalnej, było bardzo prawdopodobne, że porównanie ceny eksportowej z wartością normalną nie było obiektywne.

118    Skarżące dodają, że Komisja nie może zakładać, że wartość normalna konstruowana na podstawie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego odpowiada w każdych okolicznościach cenie „ex-works”.

119    Wegochem popiera argumenty skarżących i podkreśla, że w ramach stosowania art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, o ile do strony chcącej powołać się na dostosowanie należy wykazanie, że spełnione są przesłanki wymagane w tym celu, o tyle do Komisji należy wskazanie tej stronie informacji, jakie są niezbędne, i nienakładanie na nią niewspółmiernego ciężaru dowodu.

120    Zdaniem Wegochem w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia skarżące zwróciły się o dokonanie dostosowań względem wartości normalnej w celu zapewnienia obiektywnego porównania i dostatecznie uzasadniły ten wniosek, zważywszy na to, że wartość normalna była konstruowana zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, a zatem dane dotyczące kosztów ASO wykorzystane przez Komisję nie pochodziły od skarżących, ale z bazy danych Orbis (zwanej dalej „bazą Orbis”), na których wykorzystanie zdecydowała się Komisja, dostarczających wyłącznie całkowitą wartość w odniesieniu do tych kosztów, bez ich podziału. Zdaniem Wegochem Komisja nie mogła wymagać od skarżących, aby przedstawiły dane dotyczące podmiotu trzeciego bardziej szczegółowe niż dane, którymi dysponowała sama Komisja.

121    W każdym razie Wegochem dodaje, że powszechnie wiadomo, iż co do zasady koszty ASO obejmują sporne koszty, jak potwierdza to podręcznik użytkownika bazy Orbis.

122    Komisja odpowiada, że na stronie, która pragnie powołać się na dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w celu zapewnienia obiektywnego porównania ceny eksportowej z wartością normalną, spoczywa ciężar udowodnienia, że to dostosowanie jest uzasadnione. W toku postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia skarżące podniosły, że niektóre koszty, które zostały odliczone od ceny eksportowej, nie zostały odliczone od wartości normalnej, ale nie poparły swojego wniosku o dostosowania. Zdaniem Komisji, powołując się na naruszenie części wprowadzającej wskazanego przepisu, skarżące próbują obejść spoczywający na nich ciężar dowodu.

123    Komisja dodaje również, że skarżące powinny były w większym zakresie poprzeć swój wniosek o dostosowania, mimo iż w niniejszym przypadku wartość normalna była konstruowana zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

124    Brzmienie art. 2 ust. 10 zdania od pierwszego do piątego rozporządzenia podstawowego zostało przypomniane w pkt 59 powyżej.

125    W niniejszej sprawie Komisja zdecydowała się na przeprowadzenie dostosowań w dół ceny eksportowej, opartych na art. 2 ust. 10 lit. e), g) i k) rozporządzenia podstawowego, aby odliczyć od niej sporne koszty w celu uzyskania ceny odpowiadającej cenie „ex-works”, zgodnie ze swoją praktyką, jak wynika z motywów 313, 314 i 357 zaskarżonego rozporządzenia i wyjaśnień Komisji przedstawionych przez nią w odpowiedzi na pytania na piśmie sformułowane przez Sąd i na rozprawie.

126    Należy zauważyć, że dostosowania mające na celu uzyskanie ceny eksportowej na poziomie ceny „ex-works” są konieczne w celu zapewnienia „obiektywnego porównania ceny eksportowej z wartością normalną”, jak wymaga tego art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, wyłącznie jeżeli wartość normalna jest również obliczona na poziomie ceny „ex-works”.

127    Na podstawie orzecznictwa przypomnianego w pkt 65 powyżej, do Komisji, która zdecydowała się dokonać odnośnego porównania na poziomie ceny „ex-works”, należało wykazanie, że te dostosowania były konieczne, aby porównanie ceny eksportowej i wartości normalnej było obiektywne.

128    W każdym razie, zakładając, że ciężar dowodu spoczywał na skarżących, należy zauważyć, że skarżące w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia podniosły, iż przyjęta przez Komisję cena eksportowa nie obejmowała spornych kosztów, podczas gdy wartość normalna była konstruowana z uwzględnieniem kosztów ASO, które według wszelkiego prawdopodobieństwa obejmowały sporne koszty, co oznacza, że porównanie mogło nie być obiektywne. Zaproponowały one, aby Komisja nie dokonała odliczenia spornych kosztów od ceny eksportowej albo aby zastosowała dostosowania w dół wartości normalnej konstruowanej w oparciu o dane przedstawione przez Sinopec Chongqing. Jak zatem podkreśla Wegochem, skarżące zwróciły się w istocie do Komisji o dokonanie dostosowań w celu zapewnienia obiektywnego charakteru porównania ceny eksportowej z wartością normalną i należycie uzasadniły swój wniosek.

129    Prawdą jest, że zgodnie z orzecznictwem art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego wbrew art. 2.4 porozumienia antydumpingowego nie stanowi, że „[w]ładze wskażą zainteresowanym stronom, jakie informacje są niezbędne do zapewnienia rzetelnej porównywalności, i nie będą narzucać stronom obowiązku ponoszenia nieuzasadnionych ciężarów dowodowych”. Jednakże wymogi wynikające z tego ostatniego artykułu w zakresie, w jakim dotyczą prawa stron postępowania administracyjnego do otrzymania informacji koniecznych do umożliwienia im wzięcia w nim udziału przy pełnej znajomości sprawy oraz zakresu spoczywającego na nich ciężaru dowodu, stanowią część ogólnych zasad prawa Unii, a w szczególności zasady dobrej administracji, zapisanej również w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Do instytucji Unii należy zatem wskazanie stronie, która wnosi o dokonanie dostosowania, informacji, które są konieczne w tym celu, i nienakładanie na nią niewspółmiernego ciężaru dowodu (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., Huvis/Rada, T‑221/05, niepublikowany, EU:T:2008:258, pkt 77, 78; zob. również podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 10 października 2012 r., Ningbo Yonghong Fasteners/Rada, T‑150/09, niepublikowany, EU:T:2012:529, pkt 124; z dnia 11 września 2014 r., Gold East Paper i Gold Huasheng Paper/Rada, T‑443/11, EU:T:2014:774, pkt 166).

130    W niniejszej sprawie do uwag skarżących przytoczonych w pkt 128 powyżej odniesiono się w motywach 313 i 314 zaskarżonego rozporządzenia, które mają następujące brzmienie:

„(313)      W swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia trzech producentów eksportujących objętych próbą zakwestionowało fakt, że Komisja usunęła z ceny eksportowej niektóre koszty frachtu, natomiast kosztów tych (wraz z kosztami obsługi itp. oraz kosztami finansowymi, np. opłatami bankowymi) nie usunięto z kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych producenta w reprezentatywnym kraju.

(314)      Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Komisja zauważyła, że nic nie wskazuje na to, że takie koszty uwzględniono w kosztach sprzedaży, kosztach ogólnych i administracyjnych zgłoszonych w przypadku producenta w reprezentatywnym kraju. Ponadto producenci eksportujący objęci próbą nie przedstawili żadnych dowodów prowadzących do przeciwnych wniosków. W związku z tym powyższy argument został odrzucony”.

131    Należy zauważyć, że w sytuacji gdy Komisja skonstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, dane, które wykorzystała ona w tym celu w odniesieniu do kosztów ASO, nie pochodziły od skarżących, ale od Ilkalem, którą wybrała Komisja. W związku z tym ta ostatnia przyznała, że w odniesieniu do kosztów ASO, które wykorzystała w oparciu o bazę Orbis, żaden dalszy podział kosztów nie był łatwo dostępny i że w rezultacie przekazała ona skarżącym informacje zawarte w tej bazie danych dotyczące Ilkalem.

132    Tymczasem, jak podnosi Wegochem, dane wykorzystane przez Komisję zawierają linijkę dotyczącą „other operating expenses” (innych wydatków administracyjnych). Podręcznik użytkownika bazy Orbis stwierdza, że „other operating expenses” oznaczają „All costs not directly related to the production of goods sold such as commercial costs, administrative expenses, etc. + depreciation of those costs” (wszystkie koszty, które nie są bezpośrednio związane z produkcją sprzedawanych towarów, takie jak koszty dystrybucji, koszty administracyjne itd. + amortyzacja tych kosztów). W odpowiedzi na pytanie na piśmie Sądu Komisja przyznała, że nie wie, czy sporne koszty były uwzględnione w „other operating expenses”. Należy zatem stwierdzić, że wskazana powyżej definicja nie pozwala wykluczyć, że te „other operating expenses” obejmują sporne koszty.

133    Ponadto, jak przypomina również Wegochem, Komisja w kwestionariuszu wysłanym producentom eksportującym w ramach dochodzenia prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia uwzględniła w ramach kosztów ASO koszty odpowiadające spornym kosztom.

134    Wynika stąd, że Komisja, która nie dysponowała bardziej szczegółowym podziałem kosztów ASO Ilkalem, nie mogła racjonalnie wymagać od skarżących, gdy podniosły one w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia kwestię obiektywnego charakteru porównania ceny eksportowej z wartością normalną, aby mocniej poparły swój wniosek poprzez przedstawienie danych dotyczących podmiotu trzeciego bardziej szczegółowych niż dane, którymi dysponowała Komisja.

135    W rezultacie należy stwierdzić, że motywie 314 zaskarżonego rozporządzenia Komisja wymagała od skarżących przedstawienia niewspółmiernego dowodu.

136    Wniosku tego nie podważa ostatnie orzecznictwo Trybunału, z którego wynika, że sama okoliczność, zgodnie z którą wartość normalna została ustalona na podstawie informacji, które nie pochodziły od zaineresowanych producentów eksportujących, nie może prowadzić do złagodzenia zasady rozłożenia ciężaru dowodu wynikającej z art. 2 ust. 10 tego rozporządzenia podstawowego i odnośnego orzecznictwa (zob. pkt 65–67 powyżej). Zgodnie z tym orzecznictwem zasada, na mocy której to do strony wnoszącej o dokonanie dostosowania z tytułu jednego z czynników, o których mowa w tym artykule, należy wykazanie, że czynnik ten może wpłynąć na ceny, a tym samym ich porównywalność, obowiązuje niezależnie od metody, na podstawie której wartość normalna została ustalona (zob. podobnie wyrok z dnia 28 kwietnia 2022 r., Changmao Biochemical Engineering/Komisja, C‑666/19 P, EU:C:2022:323, pkt 151).

137    Przed stwierdzeniem, że Komisja nie nałożyła na zainteresowanych producentów eksportujących niewspółmiernego ciężaru dowodu, Trybunał podkreślił bowiem, że ze spornego rozporządzenia wynikało, iż Komisja przekazała im istotne dane (zob. podobnie wyrok z dnia 28 kwietnia 2022 r., Changmao Biochemical Engineering/Komisja, C‑666/19 P, EU:C:2022:323, pkt 152).

138    Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja nie przekazała skarżącym danych, które umożliwiłyby im staranniejsze poparcie ich wniosku o to, aby sporne koszty nie zostały odjęte od ceny eksportowej lub aby zostały odjęte od wartości normalnej.

139    W świetle ogółu powyższych rozważań należy uwzględnić część drugą zarzutu drugiego.

 W przedmiocie części trzeciej

140    Na część trzecią tego zarzutu składają się dwa zarzuty szczegółowe. Po pierwsze, skarżące, popierane przez Wegochem, kwestionują dokonany przez Komisję wybór przeprowadzenia dostosowania w górę wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego (zwanego dalej „drugim spornym dostosowaniem”) w celu odzwierciedlenia różnicy między stawką podatku od wartości dodanej (VAT) do zapłaty a stawką zwrotu podatku VAT od sprzedaży eksportowej. Po drugie, podnoszą one, że w każdym razie Komisja ustaliła to dostosowanie na zawyżonym poziomie.

–       W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego

141    Skarżące twierdzą, że o ile ich sprzedaż eksportowa korzystała ze zwrotu naliczonego VAT, o tyle nie podlegały one żadnemu VAT należnemu, jak wynika to z ich faktur. Ponadto zdaniem skarżących, w sytuacji gdy wartość normalna była konstruowana w oparciu o dane dotyczące państwa trzeciego, to z definicji nie uwzględnia ona chińskiego VAT. Komisja nie przedstawiła dowodu przeciwnego. Nie ma zatem większego znaczenia, że chińskie przepisy dotyczące VAT różnią się w zależności od tego, czy chodzi o sprzedaż na rynku chińskim, czy sprzedaż eksportową. Komisja nie wyjaśniła powodu, dla którego drugie sporne dostosowanie było konieczne, mimo że wartość normalna była konstruowana w oparciu o rzeczone dane.

142    Skarżące twierdzą na tej podstawie, że drugie sporne dostosowanie nie było wymagane, aby porównanie ceny eksportowej i wartości normalnej było neutralne podatkowo. Te elementy występowałyby bowiem już na tym samym poziomie pośredniego opodatkowania, gdyż oba są wyrażone z wyłączeniem VAT.

143    Komisja kwestionuje argumentację skarżących.

144    Należy przypomnieć, że art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego ma następujące brzmienie:

„Przywozowe należności celne i podatki pośrednie

Dokonuje się dostosowania wartości normalnej o kwotę odpowiadającą wszystkim opłatom przywozowym lub podatkom pośrednim od produktu podobnego oraz jego fizycznych składników, w przypadku gdy jest on przeznaczony do konsumpcji w kraju wywozu, opłaty te zaś nie zostały pobrane ani zwrócone w odniesieniu do produktu wywiezionego do Unii”.

145    W motywach 387 i 388 zaskarżonego rozporządzenia Komisja przedstawiła powody, dla których uznała za konieczne w celu zapewnienia obiektywnego charakteru porównania ceny eksportowej z wartością normalną dokonanie drugiego spornego rozporządzenia, mimo zarzutów podniesionych w szczególności przez skarżące w ich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia.

146    W motywach tych stwierdzono:

„(387)      W swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia trzech producentów eksportujących objętych próbą i jeden producent/użytkownik unijny stwierdzili, że nie powinno się dokonywać żadnego dostosowania z tytułu VAT niepodlegającego zwrotowi. Przedmiotowe zainteresowane strony argumentowały w szczególności, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego dokonanie takiego dostosowania jest konieczne, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że wartość normalną skonstruowano (częściowo) w oparciu o dane pochodzące z państwa trzeciego. Wspomniane zainteresowane strony utrzymywały również, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego brak dostosowania VAT skutkowałby powstaniem różnicy między ceną eksportową a konstruowaną wartością normalną, wywierającej wpływ na porównywalność cen. Ich zdaniem z uwagi na fakt, że cenę normalną ustalono poprzez jej skonstruowanie, podatek VAT naliczony nie podlega zwrotowi, a zatem nie powinno się dokonywać żadnego dostosowania z tytułu różnic w zwrocie VAT.

(388)      Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Komisja dokonała dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego pod kątem różnicy [w odniesieniu do podatków pośrednich] między sprzedażą eksportową z [Chin] do Unii a wartością normalną[, z której zostały wyłączone] podatk[i] pośredni[e] taki[e] jak VAT. Komisja nie musi wykazywać, że konstruowana wartość normalna faktycznie wiąże się z uiszczeniem VAT, który może podlegać pełnemu zwrotowi w momencie sprzedaży na rynku krajowym, ponieważ kwestia ta pozostaje bez znaczenia dla istoty sprawy. Wartość normalna, którą skonstruowano w sposób opisany w motywach 335–347 i 295, nie uwzględniała VAT, ponieważ do obliczenia wartości normalnej w kraju wywozu pomniejszonej o wartość odpowiednich transakcji związanych z VAT wykorzystuje się wartości niezniekształcone w reprezentatywnym kraju. Sytuacja związana ze sposobem traktowania podatku VAT w przypadku sprzedaży na rynku krajowym oraz w przypadku wywozu ogranicza się w całości do [Chin]. W toku dochodzenia stwierdzono, że w [okresie objętym dochodzeniem] producenci eksportujący w [Chinach] ponoszą zobowiązania z tytułu wywozowego podatku VAT na poziomie 13 % lub 16 % (stawka 13 % obowiązywała od kwietnia do czerwca 2019 r., natomiast stawka 16 % od lipca 2018 r. do marca 2019 r.), z czego 5 %, 9 % lub 10 % podlega zwrotowi (stawka 5 % obowiązywała od lipca do sierpnia 2018 r., stawka 9 % obowiązywała od września do października 2018 r., a stawka 10 % obowiązywała od listopada 2018 r. do czerwca 2019 r.). Dlatego też, jeżeli chodzi o różnicę w wysokości podatków pośrednich – w tej konkretnej sytuacji chodzi o podatek VAT podlegający częściowemu zwrotowi w przypadku sprzedaży eksportowej – Komisja dostosowała wartość normalną w należyty sposób, działając zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego. […]”.

147    W związku z tym, jako że to Komisja podjęła działania w celu dokonania drugiego spornego dostosowania, powinna była zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 65–67 powyżej wykazać, że dostosowanie to było konieczne.

148    W rezultacie należy ustalić, czy Komisja wykazała w dostatecznym zakresie konieczność dokonania drugiego spornego dostosowania.

149    Należy stwierdzić, że brzmienie motywu 388 zaskarżonego rozporządzenia nie jest łatwe do zrozumienia.

150    Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem wymóg uzasadnienia aktów Unii w rozumieniu art. 296 akapit drugi TFUE należy oceniać w świetle okoliczności danej sprawy, w szczególności treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi tego artykułu, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również wszystkie przepisy prawa regulujące daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 88 i przytoczone tam orzecznictwo).

151    Podobnie, gdy chodzi o rozporządzenie, uzasadnienie może się ograniczać do wskazania, po pierwsze, ogólnej sytuacji, która doprowadziła do jego przyjęcia, a po drugie, generalnych celów, jakim ma ono służyć. W konsekwencji od instytucji Unii nie należy wymagać wyszczególniania rozmaitych faktów, często nader licznych i złożonych, z uwzględnieniem których zostało przyjęte rozporządzenie, oraz a fortiori dokonania ich mniej lub bardziej pełnej oceny (zob. wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 89 i przytoczone tam orzecznictwo).

152    Wynika stąd, że rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe powinno zawierać istotę rozumowania przeprowadzonego przez Komisję, ale nie musi zawierać szczególnego uzasadnienia dla każdego z licznych argumentów faktycznych podniesionych przez zainteresowane strony. Sąd może zatem zwrócić się do Komisji o dodatkowe wyjaśnienia i uwzględnić je w ramach swojej kontroli, pod warunkiem że oparte są na okolicznościach zawartych w aktach Komisji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 92, 93, 95, 96 i przytoczone tam orzecznictwo).

153    W niniejszej sprawie Komisja przedstawiła, jako załączniki F.6 i F.7 do pisma zawierającego odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd na piśmie, dwa dokumenty zatytułowane „Sprawozdanie z weryfikacji”, które przekazała skarżącym po dwóch wizytach weryfikacyjnych w pomieszczeniach Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia. Jak wynika ze strony 12 załącznika F.6 oraz strony 8 załącznika F.7, w sytuacji gdy chińska spółka zajmująca się wywozem zakupuje od innej chińskiej spółki produkty, które ma następnie wywozić, płaci ona VAT, zgodnie ze stawką wynoszącą 16 %, a następnie 13 % w toku okresu objętego dochodzeniem. W ramach wywozu część tego zapłaconego już VAT może być przedmiotem wniosku o częściowy zwrot, zgodnie ze stawką wynoszącą na początku 5 %, następnie 9 %, a wreszcie, 10 % w rzeczonym okresie. Różnica między wywozowym naliczonym VAT a tym zwrotem stanowi VAT niepodlegający zwrotowi.

154    Ponadto na rozprawie skarżące stwierdziły, że zakwestionowały motyw 388 zaskarżonego rozporządzenia, gdyż Komisja twierdziła w nim, że w okresie objętym dochodzeniem obowiązywał w Chinach wywozowy VAT, którego stawka wynosiła 13 % lub 16 %, podczas gdy ich zdaniem ten VAT miał zastosowanie do sprzedaży krajowej, ale nie do sprzedaży eksportowej. Skarżące przyznały również, że jedyną istotną kwestią była kwestia VAT niepodlegającego zwrotowi.

155    W świetle wyjaśnień przedstawionych przez Komisję, którymi dysponowały skarżące, motyw 388 zaskarżonego rozporządzenia należy rozumieć w ten sposób, że Komisja, jak sama potwierdziła na rozprawie, uznała, po pierwsze, iż cena eksportowa produktów skarżących obejmowała kwotę odpowiadającą VAT niepodlegającemu zwrotowi, podczas gdy wartość normalna była konstruowana z wyłączeniem VAT, a po drugie, iż okoliczności te uzasadniały dostosowanie w górę wartości normalnej w celu zapewnienia obiektywnego porównania.

156    W rezultacie należy stwierdzić, że Komisja wykazała konieczność dokonania drugiego spornego dostosowania.

157    Jednakże należy zauważyć, że art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego nie przewiduje dostosowania wartości normalnej reprezentatywnego kraju konstruowanej zgodnie z art. 2 ust. 6a tego rozporządzenia w celu uwzględnienia VAT niepodlegającego zwrotowi ujętego w cenie eksportowej w państwie, z którego pochodzi przywóz towarów po cenach dumpingowych. Komisja naruszyła zatem prawo w odniesieniu do postawy prawnej drugiego spornego dostosowania. Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie nieważności aktu Unii ze względu na błędną podstawę prawną nie jest uzasadnione, jeżeli taki błąd nie miał decydującego wpływu na ocenę dokonaną przez jego autora (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 18 grudnia 1997 r., Costantini/Komisja, T‑57/96, EU:T:1997:214, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 9 czerwca 2015 r., Navarro/Komisja, T‑556/14 P, EU:T:2015:368, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo). W niniejszej sprawie należy zastosować tę zasadę. Należy bowiem zauważyć, że art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym „[d]ostosowania można również dokonać z tytułu różnic czynników, nieprzewidzianych w [art. 2 lit. a)–j) tego rozporządzenia], jeżeli zostanie wykazane, że wpływają one na porównywalność cen […], w szczególności jeżeli klienci płacą różne ceny na rynku krajowym wskutek różnicy tych czynników”, umożliwiał Komisji dokonanie drugiego spornego dostosowania w celu przywrócenia symetrii między wartością normalną a ceną eksportową produktu objętego postępowaniem oraz zapewnienia obiektywnego porównania tych dwóch wartości (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 19 maja 2021 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, T‑254/18, odwołanie w toku, EU:T:2021:278, pkt 597).

158    W tym względzie należy dodać w odpowiedzi na argument podniesiony przez skarżące na rozprawie i przez Wegochem w uwagach interwenienta, że druga przesłanka przewidziana w art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego jest w niniejszej sprawie spełniona. Podczas gdy VAT niepodlegający zwrotowi zawyża cenę eksportową, nie ulega wątpliwości, że żaden VAT nie jest uwzględniony w wartości normalnej, która była konstruowana w oparciu o dane z państwa trzeciego i która zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego zastępuje cenę produktu objętego postępowaniem w kraju wywozu.

159    W świetle powyższego należy oddalić pierwszy zarzut szczegółowy podniesiony przez skarżące na poparcie części trzeciej zarzutu drugiego.

–       W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego

160    Skarżące podnoszą, że zakładając nawet, że konieczne było dokonanie dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego, dostosowanie przyjęte w zaskarżonym rozporządzeniu jest zawyżone, zważywszy na to, że nie uwzględnia ono faktu, iż VAT naliczony jest obliczany od wartości surowców, podczas gdy zwrot przy wywozie jest obliczany od wartości sprzedaży. Na poparcie tego zarzutu szczegółowego podają one przykładowe obliczenie, w którym wyliczają kwotę VAT niepodlegającego zwrotowi jako różnicę między kwotą wynikającą z zastosowania stawki VAT naliczonego do kosztów określonych wykorzystanych materiałów w celu skonstruowania wartości normalnej a kwotą wynikającą z zastosowania stawki zwrotu VAT do ceny eksportowej.

161    Komisja kwestionuje argumentację skarżących.

162    Należy przypomnieć, że drugie sporne dostosowanie polega na zwiększeniu wartości normalnej konstruowanej, z wyłączeniem VAT, w oparciu o dane z Turcji, o wartość procentową pozwalającą na zagwarantowanie obiektywnego porównania z ceną eksportową, w świetle tego, że ta cena uwzględnia z kolei kwotę odpowiadającą VAT niepodlegającemu zwrotowi. Wbrew temu, co zdają się twierdzić skarżące, Komisja nie zastosowała stawki VAT naliczonego do kosztów wykorzystanych materiałów w celu skonstruowania wartości normalnej, ani też od tak uzyskanej kwoty nie odjęła ona kwoty odpowiadającej zastosowaniu stawki zwrotu VAT do ceny eksportowej. Wynika stąd, że argumenty skarżących mające służyć poparciu niniejszego zarzutu szczegółowego nie odpowiadają okolicznościom faktycznym niniejszej sprawy, co oznacza, iż nie pozwalają na wykazanie, że drugie sporne dostosowanie jest zawyżone.

163    Należy zatem oddalić drugi zarzut szczegółowy powołany przez skarżące na poparcie części trzeciej zarzutu drugiego i, co za tym idzie, całą tę część.

164    W świetle powyższego należy stwierdzić, że zarzut drugi jest zasadny w odniesieniu do jego dwóch pierwszych części, a nie jest zasadny w odniesieniu do jego części trzeciej.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 18 ust. 1 i 5 rozporządzenia podstawowego, a także art. 6.8 porozumienia antydumpingowego i załącznika II

165    W zarzucie tym skarżące, nie kwestionując przy tym, jak podkreślają, że Komisja mogła obliczyć wartość normalną Sinopec Ningxia w oparciu o fakty dostępne w rozumieniu art. 18 (zob. pkt 10 powyżej), podnoszą dwa zarzuty szczegółowe. Po pierwsze, twierdzą one, że Komisja nie może wykorzystać w charakterze faktów dostępnych w rozumieniu art. 18 danych, które uzyskała w ramach pierwszego zastosowania tego artykułu. Po drugie, zarzucają Komisji, że potraktowała je niekorzystnie i nie oparła się na „najlepszych dostępnych informacjach”, o których mowa w załączniku II (zwanych dalej „najlepszymi dostępnymi informacjami”) odnoszącym się do art. 6.8 porozumienia antydumpingowego, którego art. 18 rozporządzenia podstawowego ma stanowić transpozycję do prawa Unii.

 W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego

166    Skarżące, popierane przez Wegochem, przypominają, że fakty dostępne w rozumieniu art. 18 wykorzystane przez Komisję do obliczenia wartości normalnej Sinopec Ningxia to fakty dotyczące dwóch innych grup chińskich producentów eksportujących, objętych podobnie jak one próbą wybraną przez Komisję na podstawie art. 17 rozporządzenia podstawowego (zwanych dalej „pozostałymi producentami eksportującymi”), w odniesieniu do których Komisja również zastosowała art. 18 tego rozporządzenia. Tymczasem zdaniem skarżących, w sytuacji gdy Komisja wykorzystała ten przepis w celu obliczenia wartości normalnej jednego producenta eksportującego, uzyskane w ten sposób dane nie mogą stanowić faktów dostępnych w rozumieniu art. 18, umożliwiających Komisji obliczenie wartości normalnej innego producenta eksportującego objętego tą próbą. Na poparcie swojego stanowiska skarżące powołują się na zasadzie analogii na art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, który wprawdzie nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, ale pozwala na wyprowadzenie ogólnej zasady.

167    Komisja, popierana przez Kuraray i Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

168    Należy przypomnieć brzmienie art. 18 rozporządzenia podstawowego, dotyczącego „[b]rak[u] współpracy”, zgodnie z którym:

„1.      Jeżeli zainteresowana strona odmawia dostępu lub w inny sposób nie zapewnia niezbędnych informacji w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, albo znacznie utrudnia dochodzenie, ustalenia tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne, mogą zostać dokonane w oparciu o fakty dostępne.

[…]

5.      Jeżeli ustalenia, w tym dotyczące wartości normalnej, przyjęto w oparciu o przepisy ust. 1, łącznie z informacjami zawartymi we wniosku o wszczęcie postępowania, sprawdza się je, o ile to możliwe i z uwzględnieniem terminów postępowania, poprzez odniesienie do informacji pochodzących z innych dostępnych niezależnych źródeł, takich jak opublikowane cenniki, urzędowe statystyki dotyczące przywozu i deklaracje celne lub informacji uzyskanych od innych zainteresowanych stron podczas dochodzenia.

[…]

6.      Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, tak że odpowiednie informacje pozostają nieujawnione, wynik dochodzenia może być mniej korzystny dla tej strony niż ten, który miałby miejsce w przypadku pełnej współpracy”.

169    W zaskarżonym rozporządzeniu Komisja uznała, że Sinopec Ningxia nie dostarczyła wszystkich informacji niezbędnych do celów obliczania wartości normalnej jej produktów. Zastosowała ona zatem art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w celu ustalenia tej wartości normalnej. W tym celu Komisja wykorzystała wartości normalne pozostałych producentów eksportujących, które ustaliła częściowo, stosując ten sam przepis.

170    Ponieważ skarżące powołują się na zasadzie analogii na art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, należy przypomnieć, że przepis ten stanowi, co następuje:

„6.      W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres postępowania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym postępowaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego w odniesieniu do stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 lub art. 2 ust. 7 lit. a).

Dla celów niniejszego ustępu Komisja pomija marginesy zerowe i de minimis oraz marginesy ustalone w warunkach określonych w art. 18”.

171    Należy zauważyć, że art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego określa zasady znajdujące zastosowanie do producentów eksportujących, którzy chcieli być objęci próbą wybraną przez Komisję na podstawie art. 17 tego rozporządzenia, ale którzy ostatecznie nie zostali do niej włączeni. Te przepisy mają na celu ochronę tych producentów eksportujących, którzy nie mogli współpracować z Komisją, w szczególności wobec braku współpracy ze strony producentów eksportujących tworzących tę próbę. Tymczasem sytuacja producentów eksportujących objętych próbą jest na tyle odmienna od sytuacji producentów eksportujących wykluczonych z próby, że nie jest możliwe zastosowanie żadnej analogii. W związku z tym przepisy te nie umożliwiają wykazania istnienia ogólnej zasady sprzeciwiającej się temu, aby Komisja mogła wykorzystać jako fakty dostępne w rozumieniu art. 18 dane, jakie uzyskała ona w ramach pierwszego zastosowania tego artykułu.

172    Ponadto Wegochem błędnie twierdzi, że stanowisko skarżących potwierdza sprawozdanie organu apelacyjnego w sprawie „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe w odniesieniu do określonych produktów ze stali walcowanej na gorąco pochodzących z Japonii”, przyjęte przez ORS w dniu 23 sierpnia 2001 r. (WT/DS 184/AB/R). Zgodnie bowiem z pkt 123 tego sprawozdania art. 9.4 porozumienia antydumpingowego, który tak jak art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego dotyczy nakładania ceł antydumpingowych na producentów eksportujących nieobjętych próbą wybraną przez właściwy organ, „ma uniemożliwić, aby eksporterzy, do których nie zwrócono się o podjęcie współpracy w czasie dochodzenia, nie doznali szkody z uwagi na braki lub wady informacji przekazanych przez eksporterów objętych dochodzeniem”. Sprawozdanie to nie tylko nie potwierdza stanowiska skarżących, ale przyznaje, że celem tych przepisów jest cel wskazany w pkt 171 powyżej.

173    Zważywszy, że skarżące były objęte próbą wybraną przez Komisję w niniejszej sprawie, miały one możliwość współpracy z nią w celu uniknięcia obliczenia przez tę instytucję wartości normalnej Sinopec Ningxia w oparciu o fakty dostępne w rozumieniu art. 18. Niezależnie od powodów, dla których nie mogły one przedstawić Komisji wszystkich informacji, o których przedstawienie zwróciła się ona do nich, ich sytuacja nie jest porównywalna z sytuacją producentów eksportujących nieobjętych próbą.

174    W związku z tym należy oddalić pierwszy zarzut szczegółowy podniesiony przez skarżące na poparcie zarzutu trzeciego.

 W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego

175    Skarżące, popierane przez Wegochem, przypominają, że zaskarżonym rozporządzeniu Komisja w odniesieniu do Sinopec Ningxia ustaliła wartość normalną dla każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez nią w oparciu o najwyższą wartość normalną dla danego rodzaju produktu, jaką obliczyła ona dla pozostałych producentów eksportujących, zamiast wykorzystać sprawdzone informacje dotyczące Sinopec Chongqing. Różnice w procesach produkcji stosowanych przez tę ostatnią spółkę i przez Sinopec Ningxia nie są istotne, co potwierdza fakt, że proces produkcji Kuraray różni się od procesu produkcji chińskich producentów eksportujących. Komisja wykorzystała zatem niewiarygodne dane, które nie stanowiły najlepszych dostępnych informacji i nie wynikały z oceny porównawczej. Komisja potraktowała zatem skarżące niekorzystnie w sposób sprzeczny z prawem WTO, biorąc również pod uwagę fakt, że marginesy dumpingu pozostałych producentów eksportujących były znacznie wyższe niż margines dumpingu Sinopec Chongqing.

176    Skarżące kwestionują ponadto stanowisko Komisji zawarte w motywie 333 zaskarżonego rozporządzenia, zgodnie z którym nie ma dowodów wskazujących na to, że wartość normalna Sinopec Ningxia dla danego rodzaju produktu byłaby niższa od najwyższej wartości normalnej dla danego rodzaju produktu pozostałych producentów eksportujących. Dane zawarte w aktach Komisji wskazują bowiem, że ustalona przez nią dla Sinopec Ningxia wartość normalna jest wyższa o 50 % niż wartość normalna Sinopec Chongqing, podczas gdy ta ostatnia stosowała wyższą cenę eksportową niż cena eksportowa Sinopec Ningxia.

177    Wegochem podkreśla, że brak dowodów, na jaki powołała się Komisja w motywie 333 zaskarżonego rozporządzenia, jest pozbawiony znaczenia, gdyż informacje, które zdaniem Komisji były konieczne, aby nie wykorzystała ona względem Sinopec Ningxia najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących, były właśnie tymi informacjami, których Sinopec Ningxia nie była w stanie przedstawić i których brak spowodował, że Komisja odwołała się do faktów dostępnych w rozumieniu art. 18.

178    Komisja, popierana przez Kuraray i Sekisui, odpowiada, że nie naruszyła art. 18 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, wykorzystując jako fakty dostępne w rozumieniu art. 18 w celu ustalenia wartości normalnej dla każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez Sinopec Ningxia najwyższą wartość normalną spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących. Postępując w ten sposób, nie zaszkodziła ona skarżącym. Komisja dodaje, po pierwsze, że działała ona w ten sposób z uwagi na to, że nie było dowodu, który by wskazywał, że wartość normalna Sinopec Ningxia dla danego rodzaju produktu była niższa niż przyjęta przez nią wartość normalna, a po drugie, że nie mogła ona wykorzystać średniej wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących, gdyż w ten sposób zachęciłaby producentów eksportujących do odmawiania współpracy w sposób wybiórczy, we wszystkich dziedzinach, w których wiedzieliby oni, że ponoszą koszty powyżej średniej.

179    Ponadto Komisja podnosi, że dokonała oceny porównawczej danych dotyczących pozostałych producentów eksportujących, stosujących podobny proces produkcji jak ten stosowany przez Sinopec Ningxia, w tym znaczeniu, że wszystkie te procesy zakładały wykorzystanie węgla. Dane dotyczące Sinopec Chongqing nie były adekwatne, gdyż jej proces produkcji zakładał wykorzystanie ropy naftowej. Komisja porównała zatem wszystkie posiadane przez nią dane i wybrała wartości normalne najwyższe spośród wartości normalnych producentów eksportujących, których proces produkcji zakładał wykorzystanie węgla. Te wartości normalne stanowiły najlepsze dostępne informacje.

180    Kuraray dodaje, że fakt, iż jej proces produkcji różni się od procesów produkcji skarżących, jest pozbawiony znaczenia. Ponadto skarżące nie rozwinęły dostatecznie swoich argumentów w tej kwestii, co powoduje, że byłyby one zatem niedopuszczalne, gdyż nie są zgodne z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem.

181    Aby zrozumieć ratio legis art. 18 rozporządzenia podstawowego, należy przypomnieć, że to na Komisji jako instytucji prowadzącej postępowanie ciąży obowiązek wykazania występowania dumpingu, szkody oraz związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą. W zakresie, w jakim żaden przepis rozporządzenia podstawowego nie nadaje Komisji uprawnień pozwalających na przymuszenie zainteresowanych stron do udziału w postępowaniu lub do udzielania informacji, instytucja ta jest zatem uzależniona od dobrowolnej współpracy tych stron w celu uzyskania przez nią niezbędnych dla niej informacji. W tym kontekście z motywu 27 rozporządzenia podstawowego wynika, że prawodawca Unii uznał, że „w przypadku gdy strony nie współpracują w sposób zadowalający, niezbędne jest zapewnienie możliwości wykorzystania innych informacji przy dokonywaniu ustaleń, przy czym informacje te mogą być mniej korzystne od tych, które zostałyby zastosowane w przypadku, gdyby strona współpracowała”. Celem art. 18 rozporządzenia podstawowego jest zatem umożliwienie Komisji prowadzenia dochodzenia, nawet wówczas gdy zainteresowane strony odmawiają współpracy, czy też współpracują w niewystarczającym stopniu. Zważywszy zatem, że zainteresowane strony są zobowiązane do pełnej współpracy, dokładając przy tym wszelkich starań, strony te powinny dostarczyć wszystkich informacji, którymi dysponują i które instytucje Unii uważają za niezbędne do dokonania ich ustaleń [zob. analogicznie wyrok z dnia 14 grudnia 2017 r., EBMA/Giant (China), C‑61/16 P, EU:C:2017:968, pkt 54–56].

182    Ponadto zgodnie z orzecznictwem art. 18 rozporządzenia podstawowego stanowi transpozycję do prawa Unii art. 6.8 porozumienia antydumpingowego i załącznika II, w świetle których w miarę możliwości należy dokonywać jego wykładni (zob. analogicznie wyrok z dnia 22 maja 2014 r., Guangdong Kito Ceramics i in./Rada, T‑633/11, niepublikowany, EU:T:2014:271, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

183    Zgodnie z art. 6.8 porozumienia antydumpingowego:

„W przypadkach gdy któraś zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji lub w inny sposób ich nie udostępnia w odpowiednim czasie lub istotnie utrudnia dochodzenie, wstępne jak i ostateczne ustalenia, potwierdzające jak i przeczące, mogą być dokonane na podstawie dostępnych informacji. Przy stosowaniu niniejszego ustępu przestrzegane będą postanowienia załącznika II”.

184    Załącznik II jest zatytułowany „Najlepsza dostępna informacja w rozumieniu ust. 8 art. 6”, lecz nie zawiera definicji takiej informacji.

185    Punkt 7 załącznika II, który ustanawia w istocie te same zasady co te przewidziane w art. 18 ust. 5 i 6 rozporządzenia podstawowego, przypomniane w pkt 168 powyżej, stanowi, co następuje:

„W przypadku gdy władze będą musiały oprzeć swoje orzeczenie, w tym odnoszące się do ustalenia wartości normalnej, na informacji z drugiego źródła, w tym na informacji dostarczonej we wniosku o wszczęcie dochodzenia, powinny to zrobić ze szczególną ostrożnością. W takich przypadkach władze powinny, o ile to tylko będzie możliwe, sprawdzić informacje z innych niezależnych, dostępnych źródeł, takich jak publikowane cenniki, oficjalne statystyki przywozowe i informacje celne, jak również informacje otrzymane w trakcie dochodzenia od innych zainteresowanych stron. Jednakże jest zrozumiałe, że jeśli zainteresowana strona nie współpracuje i tym samym odmawia udzielenia władzom odpowiednich informacji, to taka sytuacja może prowadzić do rozstrzygnięcia mniej korzystnego dla tej strony niż gdyby strona współpracowała z władzami”.

186    Należy zauważyć, że załącznik II jest „w drodze odniesienia włączony do art. 6.8” porozumienia antydumpingowego [sprawozdanie organu apelacyjnego w sprawie „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe w odniesieniu do określonych produktów ze stali walcowanej na gorąco pochodzących z Japonii”, przyjęte przez ORS w dniu 23 sierpnia 2001 r. (WT/DS 184/AB/R, pkt 75)] i że przepisy tego załącznika są bezwzględnie obowiązujące, mimo iż są często wyrażone w trybie przypuszczającym [sprawozdanie zespołu orzekającego w sprawie „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe i wyrównawcze dotyczące blach walcowanych z Indii”, przyjęte przez ORS w dniu 29 lipca 2002 r. (WT/DS 206/R, pkt 7.56)].

187    Zgodnie ze sprawozdaniem zespołu orzekającego w sprawie „Meksyk – – Ostateczne środki antydumpingowe wprowadzone w odniesieniu do wołowiny i ryżu”, przyjętym przez ORS w dniu 20 grudnia 2005 r. (WT/DS/295/R, pkt 7.238), wykorzystanie dostępnych informacji w rozumieniu art. 6.8 porozumienia antydumpingowego nie ma na celu karania stron, które nie przedstawiają informacji, o których przekazanie zwrócił się właściwy organ. Podobne twierdzenia znajdują się w sprawozdaniu zespołu orzekającego w sprawie „Chiny – Cła wyrównawcze i cła antydumpingowe dotyczące walcowanej stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych”, przyjętym przez ORS w dniu 16 listopada 2012 r. (WT/DS/414, pkt 7.391), w którym podkreślono, że dostępne informacje w rozumieniu tego artykułu nie powinny być stosowane w sposób prowadzący do karania braku współpracy. Sprawozdanie to potwierdza również, że jak stanowi pkt 7 załącznika II, brak współpracy może jednak prowadzić do mniej korzystnej sytuacji niż podjęcie współpracy.

188    Jednakże należy również przypomnieć, że sąd Unii orzekł już, iż w sytuacji gdy Komisja opiera swoje ustalenia na faktach dostępnych, gdy przedłożone dane są niepełne, instytucja ta nie jest zobowiązana do wyjaśnienia, pod jakim względem wykorzystane dostępne fakty były możliwie najlepsze, gdyż taki obowiązek nie wynika z art. 18 rozporządzenia podstawowego ani z orzecznictwa (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 19 marca 2015 r., City Cycle Industries/Rada, T‑413/13, niepublikowany, EU:T:2015:164, pkt 132).

189    Po pierwsze, wynika stąd, że Komisja, wykorzystując fakty dostępne w rozumieniu art. 18, nie może karać producenta eksportującego z tego względu, że nie współpracował lub niedostatecznie współpracował. Po drugie, możliwe jest, że nawet jeżeli Komisja postąpiła zgodnie z tą zasadą, zainteresowana strona znajduje się w mniej korzystnej sytuacji niż sytuacja, w której znalazłaby się w przypadku pełnej współpracy. Ten ostatni wniosek jest zresztą zgodny z jasnym brzmieniem art. 18 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Po trzecie i w każdym razie, Komisja nie jest zobowiązana wyjaśnić, pod jakim względem wykorzystane fakty dostępne były możliwie najlepsze.

190    Należy przy tym zauważyć, że jeżeli Komisja nie dysponuje nieograniczonymi uprawnieniami dyskrecjonalnymi, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych i politycznych, których oceny muszą dokonać, tak że kontrola sądowa tego szerokiego zakresu uznania powinna ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

191    Ponadto dokonywana przez Sąd kontrola dowodów, na których instytucje Unii oparły swoje twierdzenia, nie stanowi nowej oceny faktów zastępującej ocenę dokonaną przez te instytucje. Kontrola ta nie zastępuje szerokiego zakresu uznania tych instytucji w dziedzinie polityki handlowej, lecz ogranicza się do wykazania, czy dowody te są w stanie potwierdzić wnioski wyciągnięte przez instytucje. W związku z tym Sąd powinien dokonać weryfikacji nie tylko materialnej dokładności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie (zob. wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).

192    W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, jak wynika z motywów 327–333 zaskarżonego rozporządzenia, że ponieważ skarżące nie mogły dostarczyć Komisji danych, które jej zdaniem były jej niezbędne, instytucja ta ustaliła wartość normalną Sinopec Ningxia na podstawie faktów dostępnych w rozumieniu art. 18. W tym celu przyjęła ona dla każdego rodzaju produktu najwyższą wartość normalną spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących, jakie ustaliła, stosując art. 18 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do samodzielnie produkowanych czynników produkcji, takich jak para wodna i energia elektryczna, wytwarzanych bezpośrednio w zakładzie produkcyjnym producenta eksportującego, jak wynika z wyjaśnień Komisji udzielonych w odpowiedzi na pytanie Sądu. Komisja nie wykorzystała jako faktów dostępnych w rozumieniu art. 18 danych odnoszących się do Sinopec Chongqing, z uwagi na to, że jej proces produkcji oparty na ropie naftowej różnił się od procesu produkcji Sinopec Ningxia, który oparty był na węglu, tak jak w przypadku pozostałych producentów eksportujących.

193    W świetle tych okoliczności należy stwierdzić, że Komisja, po stwierdzeniu, co nie zostało zakwestionowane (zob. pkt 165 powyżej), iż skarżące nie były w stanie dostarczyć jej koniecznych danych dotyczących Sinopec Ningxia, porównała dane będące w jej posiadaniu. W rezultacie skarżące błędnie zarzucają jej, że nie dokonała analizy porównawczej danych, które były w jej dyspozycji, i to nawet gdy z orzecznictwa przypomnianego w pkt 188 powyżej wynika, że nie była ona zobowiązana wyjaśnić, pod jakim względem wykorzystane fakty dostępne były możliwie najlepsze.

194    Co się tyczy zasadności dokonanego przez Komisję wyboru, należy zauważyć, że w ramach swoich szerokich uprawnień dyskrecjonalnych mogła ona uznać, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, że dane dotyczące Sinopec Chongqing nie były najbardziej odpowiednie z uwagi na fakt, że proces produkcji Sinopec Ningxia był bardziej zbieżny z procesami produkcji pozostałych producentów eksportujących niż z procesem produkcji Sinopec Chongqing, gdyż tylko ta ostatnia spółka wykorzystywała ropę naftową, a nie węgiel, jako surowiec. Jak bowiem podkreśliła Komisja w motywie 332 zaskarżonego rozporządzenia, konstruowanie wartości normalnej opiera się na czynnikach produkcji, w tym surowcach oraz wskaźniku ich wykorzystania.

195    Wniosku tego nie podważają pozostałe argumenty skarżących.

196    Po pierwsze, powołują się one na fakt, że Sinopec Chongqing i Sinopec Ningxia są częścią tej samej grupy, że te dwie spółki dokonują sprzedaży do Unii poprzez tę samą powiązaną spółkę Sinopec Central-China oraz że wszystkie te spółki stosują podobny system taryf zarówno na rynku chińskim, jak i na rynku Unii. Skarżące odsyłają również do swoich uwag dotyczących ostatecznego ujawnienia, w których podniosły, iż te elementy nie zostały podważone przez fakt, że proces produkcji Sinopec Chongqing różnił się od procesu produkcji Sinopec Ningxia.

197    Należy jednak przede wszystkim zauważyć, że w przypadku konstruowania wartości normalnej, tak jak w niniejszej sprawie, ceny stosowane przez te spółki w Chinach nie są istotne. Co więcej, konstruowanie wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego jest niezależne od ceny eksportowej. Wreszcie, nie jest oczywiście błędne uznanie, że proces produkcji ma wpływ na konstruowanie wartości normalnej zgodnie z tym przepisem.

198    Po drugie, skarżące, popierane przez Wegochem, podnoszą, że wartości normalne pozostałych producentów eksportujących nie mogą stanowić najlepszych dostępnych informacji, gdyż te wartości zostały ustalone częściowo na podstawie faktów dostępnych w rozumieniu art. 18.

199    Należy jednak zwrócić uwagę, że Komisja w obliczu faktu, iż skarżące nie były w stanie dostarczyć jej wymaganych danych, aby mogła skonstruować wartość normalną Sinopec Ningxia w oparciu o dotyczące jej dane, była zobowiązana wykorzystać fakty dostępne w rozumieniu art. 18. W tym celu musiała zdecydować, które dane były bardziej odpowiednie: czy te dotyczące Sinopec Chongqing, czy też te odnoszące się do pozostałych producentów eksportujących. O ile te ostatnie dane zostały z kolei ustalone w częściowo w drodze zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego, o tyle dane dotyczące Sinopec Chongqing dotyczyły z kolei spółki, której proces produkcji różnił się od procesu produkcji Sinopec Ningxia w większym zakresie niż procesy produkcji pozostałych producentów eksportujących.

200    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że Komisja w ramach swoich szerokich uprawnień dyskrecjonalnych mogła oprzeć się na stopniu podobieństwa między procesami produkcji stosowanymi przez producentów eksportujących w celu doboru odpowiednich faktów dostępnych. W tej kwestii należy zauważyć, że wydanym w dniu dzisiejszym wyroku Inner Mongolia Shuangxin Environment-Friendly Material/Komisja (T‑763/20), którego przedmiotem jest skarga na zaskarżone rozporządzenie wniesiona przez producenta eksportującego, którego dane zostały wykorzystane jako fakty dostępne w rozumieniu art. 18 względem Sinopec Ningxia, Sąd oddalił zarzut tego producenta eksportującego dotyczący naruszenia art. 18 rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, jak stwierdzono w pkt 170–174 powyżej, wbrew temu, co twierdzą skarżące, nie istnieje ogólna zasada, która sprzeciwiałaby się dwukrotnemu zastosowaniu tegoż artykułu.

201    W rezultacie Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, decydując się na wykorzystanie danych pozostałych producentów eksportujących w miejsce danych Sinopec Chongqing.

202    Po trzecie, skarżące powołują się na pkt 27 wyroku z dnia 30 kwietnia 2013 r., Alumina/Rada (T‑304/11, EU:T:2013:224). Zgodnie z tym wyrokiem, jeżeli wartości normalnej nie można ustalić na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, jej konstruowanie na mocy art. 2 ust. 3 i 6 tego rozporządzenia ma na celu określenie wartości normalnej jak najbliższej cenie sprzedaży produktu, takiej jaką byłaby ona, gdyby dany produkt sprzedawano w państwie pochodzenia lub wywozu w zwykłym obrocie handlowym.

203    Komisja nie wykracza jednak poza przysługujące jej szerokie uprawnienia dyskrecjonalne, uznając, iż oparcie się na danych dotyczących spółki, która stosuje proces produkcji odmienny od procesu produkcji stosowanego przez spółkę, której wartość normalna ma być konstruowana, nie jest sposobem, który jak najlepiej pozwala osiągnąć cel, o którym mowa w orzecznictwie cytowanym w pkt 202 powyżej.

204    Po czwarte, skarżące opierają się na pkt 121 i 137 wyroku z dnia 3 maja 2018 r., Distillerie Bonollo i in./Rada (T‑431/12, EU:T:2018:251), twierdząc, że różnice dotyczące procesów produkcji nie mają znaczenia.

205    Tymczasem w wyroku z dnia 3 maja 2018 r., Distillerie Bonollo i in./Rada (T‑431/12, EU:T:2018:251), Sąd zauważył, że produkt objęty postępowaniem miał takie same właściwości i takie same podstawowe zastosowania, niezależnie od wykorzystanego procesu produkcji, spośród dwóch procesów produkcji, które były odpowiednie. Sąd na tej podstawie orzekł, że nie było sprzeczne art. 2 rozporządzenia podstawowego porównanie wartości normalnej obliczonej w oparciu o dane dotyczące jednego procesu produkcji z ceną eksportową obliczoną na podstawie danych dotyczących innego procesu produkcji.

206    W niniejszej sprawie rozważany zarzut nie dotyczy porównania wartości normalnej i ceny eksportowej, ale porównania różnych danych, które Komisja mogła wykorzystać jako fakty dostępne w rozumieniu art. 18 w celu ustalenia wartości normalnej Sinopec Ningxia, w wyniku którego Komisja była zobowiązana dokonać wyboru jak najbardziej odpowiednich danych.

207    Wynika stąd, że orzecznictwo powołane przez skarżące nie pozwala uznać, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, odmawiając oparcia się na danych dotyczących Sinopec Chongqing, z uwagi na różnice między jej procesem produkcji a procesem produkcji Sinopec Ningxia.

208    Po piąte, skarżące twierdzą, że w prawie WTO istnieje zasada ogólna, zgodnie z którą należy wykorzystać informacje jak najbliższe danemu producentowi eksportującemu.

209    Skarżące wywodzą istnienie tej domniemanej zasady ogólnej w oparciu o pkt 6.34 sprawozdania organu apelacyjnego w sprawie „Unia Europejska – Środki antydumpingowe nałożone na biodiesel z Argentyny”, przyjętego przez ORS w dniu 26 października 2016 r. (WT/DS 473/AB/R), punkt zawierający wykładnię art. 2.2.2 porozumienia antydumpingowego, dotyczącego kosztów ASO i zysków producentów eksportujących. Tymczasem skarżące nie są w stanie uzasadnić, w jaki sposób można by dokonać wykładni na zasadzie analogii z tym przepisem art. 6.8 porozumienia antydumpingowego, który odpowiada art. 18 rozporządzenia podstawowego, na którego naruszenie powołano się w ramach niniejszego zarzutu.

210    Po szóste, skarżące twierdzą, że ponieważ w ramach analizy podcięcia cenowego Komisja nie przypisała znaczenia różnicom między procesem produkcji Kuraray a ich procesami produkcji, nie mogła uznać, że dane dotyczące wartości normalnej Sinopec Chongqing nie były najlepszymi dostępnymi informacjami, z uwagi na fakt, że proces produkcji tej spółki różnił się od procesu produkcji Sinopec Ningxia. Należy jednak zauważyć, że analiza podcięcia cenowego nie jest istotna do celów oceny wartości normalnej. W rezultacie argument ten należy oddalić jako bezzasadny, bez konieczności rozstrzygania w przedmiocie jego dopuszczalności, kwestionowanej przez Kuraray (zob. pkt 180 powyżej).

211    Zważywszy, iż stwierdzono, że Komisja miała prawo pominąć, jako odpowiednie dane, dane dotyczące Sinopec Chongqing i że mogła wykorzystać dane dotyczące pozostałych producentów eksportujących, należy zbadać dokonany przez Komisję wybór, polegający na przyjęciu dla każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez Sinopec Ningxia najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących.

212    Skoro wybierając najwyższą wartość normalną, Komisja z konieczności dokonała porównania między wartościami normalnymi pozostałych producentów eksportujących, należy zbadać, czy w ten sposób, jak twierdzą skarżące, ukarała je za brak współpracy z ich strony, z naruszeniem zasad przypomnianych w pkt 187 powyżej.

213    W związku z tym, po pierwsze, z orzecznictwa wynika, że domniemanie – nawet trudne do obalenia – mieści się w dopuszczalnych granicach, jeżeli jest proporcjonalne do zamierzonego zgodnego z prawem celu, istnieje możliwość przedstawienia dowodu przeciwnego i zagwarantowane jest prawo do obrony (zob. wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Schindler Holding i in./Komisja, C‑501/11 P, EU:C:2013:522, pkt 107 i przytoczone tam orzecznictwo).

214    Po drugie, z art. 18 rozporządzenia podstawowego wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał wprowadzić domniemania prawnego pozwalającego bezpośrednio wywnioskować z braku współpracy przez zainteresowane strony, że wartość normalna dla danego rodzaju produktu nie jest niższa od najwyższej z wartości normalnych dla danego rodzaju produktu ustalonej dla pozostałych producentów eksportujących, którzy współpracowali, zwalniając tym samym instytucje Unii z wszelkich wymogów dowodowych. Jednakże z uwagi na uznaną w orzecznictwie w dziedzinie środków ochrony handlowej możliwość dokonania ustaleń, nawet ostatecznych, w oparciu o fakty dostępne oraz traktowania strony, która nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, w sposób mniej korzystny niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała, oczywiste jest również, że instytucje Unii są uprawnione do oparcia się na zbiorze zgodnych poszlak, pozwalających im na wybór spośród faktów dostępnych w rozumieniu art. 18 tych, które są najbardziej odpowiednie. Każde inne rozwiązanie groziłoby unicestwieniem skuteczności środków ochrony handlowej Unii za każdym razem, gdy instytucje Unii spotykałyby się z odmową współpracy w ramach ustalania wartości normalnej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 4 września 2014 r., Simon, Evers & Co., C‑21/13, EU:C:2014:2154, pkt 36, 37).

215    W niniejszej sprawie w motywie 329 zaskarżonego rozporządzenia Komisja w istocie potwierdziła, że z uwagi na znaczące i poważne braki w oświadczeniach dotyczących kosztów produkcji wartość normalną w przypadku Sinopec Ningxia obliczono, wykorzystując informacje dostarczone przez pozostałych współpracujących producentów eksportujących. Komisja dodała, że wykorzystała najwyższą konstruowaną wartość normalną pozostałych współpracujących producentów eksportujących.

216    W motywie 333 zaskarżonego rozporządzenia, odniósłszy się do uwag wyrażonych przez producenta eksportującego objętego próbą i producenta/użytkowania z Unii w odniesieniu do metody zastosowanej względem Sinopec Ningxia, Komisja zauważyła, że „[ponieważ] nie była w stanie zweryfikować i w związku z tym wykorzystać danych dostarczonych przez Sinopec Ningxia do skonstruowania wartości normalnej, nie ma dowodów wskazujących na to, że wartość normalna Sinopec Ningxia dla danego rodzaju produktu byłaby niższa od najwyższej wartości normalnej dla danego rodzaju produktu pozostałych współpracujących producentów, którzy stos[owali] podobne surowce”.

217    W tym względzie Komisja przyznała ponadto na rozprawie, że w motywie 333 zaskarżonego rozporządzenia zastosowała domniemanie, zgodnie z którym wartość normalna Sinopec Ningxia dla danego rodzaju produktu nie była niższa od najwyższej z wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących dla danego rodzaju produktu.

218    Należy zatem zauważyć, że w motywach 329 i 333 zaskarżonego rozporządzenia Komisja w wyniku stwierdzenia braku współpracy ze strony skarżących zastosowała domniemanie, zgodnie z którym wartość normalna Sinopec Ningxia dla danego rodzaju produktu nie jest niższa od najwyższej z wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących dla danego rodzaju produktu.

219    Ponadto Komisja zapytana na rozprawie bardziej szczegółowo w kwestii, czy akta zawierały okoliczności uzasadniające systematyczne zastosowanie względem Sinopec Ningxia najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących, odpowiedziała, że okolicznością w aktach, na której się oparła, był brak współpracy ze strony skarżących.

220    Należy zatem stwierdzić, że Komisja, stosując wyżej wymienione domniemanie, naruszyła prawo. Zgodnie bowiem z tokiem rozumowania przyjętym przez Komisję w celu obalenia domniemania, o którym mowa w pkt 218 powyżej, skarżące powinny były przedłożyć Komisji informacje, których brak stanowi właśnie czynnik, który spowodował wykorzystanie przez Komisję faktów dostępnych w rozumieniu art. 18.

221    W świetle ogółu powyższych rozważań należy uwzględnić niniejszy zarzut w zakresie, w jakim Komisja obliczyła wartość normalną Sinopec Ningxia, przyjmując dla danego rodzaju produktu najwyższą wartość normalną spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących, oraz oddalić ten zarzut w pozostałym zakresie.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego w ramach określania podcięcia cenowego oraz naruszenia art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia

222    Zarzut czwarty składa się z trzech części, które wszystkie dotyczą naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego. W szczególności części te dotyczą, po pierwsze, braku analizy podcięcia cenowego dla poszczególnych segmentów rynku, po drugie, braku dostosowania umożliwiającego uwzględnienie różnicy w jakości między przywożonymi PVA a PVA produkowanymi w Unii, a po trzecie, braku wykazania podcięcia cenowego dla produktu objętego postępowaniem w całości. Skarżące powołują się również na związane z tym naruszenie art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia.

223    Ponieważ Komisja nie tylko zakwestionowała zasadność tego zarzutu, ale podnosi również, że jest on nieistotny dla sprawy, należy zbadać tę kwestię na wstępie.

 W przedmiocie istotnego charakteru zarzutu czwartego

224    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach skargi o stwierdzenie nieważności zarzut należy uznać za nieistotny dla sprawy, jeśli – nawet gdyby był zasadny – nie jest on odpowiedni do tego, by doprowadzić do dochodzonego przez skarżącego stwierdzenia nieważności (postanowienie z dnia 26 lutego 2013 r., Castiglioni/Komisja, T‑591/10, niepublikowane, EU:T:2013:94, pkt 45; wyrok z dnia 15 stycznia 2015 r., Francja/Komisja, T‑1/12, EU:T:2015:17, pkt 73; zob. również podobnie wyrok z dnia 21 września 2000 r., EFMA/Rada, C‑46/98 P, EU:C:2000:474, pkt 38).

225    Komisja podnosi, że w zaskarżonym rozporządzeniu oprócz zbadania podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu stwierdziła występowanie tłumienia cen PVA sprzedawanych przez przemysł Unii, jak wynika z motywów 460–462, 473 i 490 tego rozporządzenia. Skarżące nie wyjaśniły, w jaki sposób ich ustalenia dotyczące tego tłumienia cen były niewystarczające dla poparcia wniosku, zgodnie z którym przywóz towarów po cenach dumpingowych wyrządzał szkodę przemysłowi Unii. Zarzut czwarty, w którym skarżące kwestionują analizę podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu, byłby zatem nieistotny dla sprawy.

226    Skarżące odpowiadają, że same twierdzenia niepoparte dowodami dotyczące tłumienia cen nie pozwalają na usunięcie naruszeń art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, na które powołują się one w niniejszym zarzucie.

227    Należy przypomnieć, że art. 3 rozporządzenia podstawowego ma następujące brzmienie:

„1.      W rozumieniu niniejszego rozporządzenia termin »szkoda« oznacza, o ile nie określono inaczej, istotną szkodę dla przemysłu Unii, zagrożenie istotną szkodą dla przemysłu Unii lub istotne opóźnienie powstawania takiego przemysłu oraz jest interpretowany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2.      Ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny:

a)      wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Unii; oraz

b)      wpływu tego przywozu na przemysł Unii.

3.      W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych bądź w stosunku do produkcji lub konsumpcji w Unii. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów unijnych uwzględnia się fakt, czy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen unijnych produktów podobnych lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź zahamuje ich znaczny wzrost, który nastąpiłby w innych warunkach. Żaden z powyższych czynników brany pod uwagę osobno lub łącznie nie musi stanowić decydującej wskazówki.

[…]

5.      Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan tego przemysłu […].

6.      Należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3, wywierają wpływ na przemysł Unii, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za istotny”.

228    Artykuł 3 ust. 2, 3, 5 i 6 rozporządzenia podstawowego zawiera istotne podobieństwa do art. 3.1, 3.2 i 3.5 porozumienia antydumpingowego lub jest wręcz z nimi tożsamy. Zastosowanie znajdują zatem zasady przypomniane w pkt 20–22.

229    Zgodnie ze sprawozdaniem organu apelacyjnego w sprawie „Chiny – Cła wyrównawcze i cła antydumpingowe dotyczące walcowanej stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych”, przyjętym przez ORS w dniu 16 listopada 2012 r. (WT/DS 414/AB/R, pkt 137), do celów badania podcięcia cenowego mogą być istotne inne okoliczności niż okoliczności istotne przy badaniu znacznego spadku cen lub zahamowania znacznego wzrostu cen. W rezultacie nawet jeśli odnośne ceny importowe nie zostały znacząco podcięte w stosunku do cen podobnych produktów krajowych, przywóz ten może jednak prowadzić do spadku cen lub zahamowania wzrostu cen względem cen krajowych.

230    Ponadto ze sprawozdania zespołu orzekającego w sprawie „Korea – Cła antydumpingowe dotyczące zaworów pneumatycznych pochodzących z Japonii”, przyjętego przez ORS w dniu 30 września 2019 r. (WT/DS 504/R, pkt 7.299), wynika, że o ile występowanie podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu jest często powoływane jako okoliczność mogąca wskazywać, że przywóz towarów po cenach dumpingowych prowadzi do spadku cen lub zahamowania wzrostu cen stosowanych przez przemysł kraju importera, o tyle właściwy organ może prawidłowo uznać, że przywóz towarów po cenach dumpingowych prowadzi do spadku cen lub zahamowania wzrostu cen nawet w braku podcięcia cenowego.

231    W niniejszej sprawie strony zgadzają się co do faktu, że co do zasady tłumienie cen stosowanych w przemyśle Unii może występować nawet w braku podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu.

232    Jednakże podczas gdy zdaniem Komisji ustalenia zawarte w zaskarżonym rozporządzeniu dotyczące występowania tłumienia cen stosowanych w przemyśle Unii są niezależne od tych dotyczących podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu, skarżące podnoszą, że to tłumienie cen jest skutkiem tego podcięcia cenowego.

233    Należy przypomnieć, że motyw 490 zaskarżonego rozporządzenia ma następujące brzmienie:

„Z analizy wskaźników szkody w motywach 398–478 wynika, że warunki ekonomiczne przemysłu Unii uległy pogorszeniu w okresie badanym, co zbiegło się ze znaczącym wzrostem przywozu towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, uznanego za podcinający ceny przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem i powodujący znaczne tłumienie cen, ponieważ przemysł Unii nie był w stanie podnieść swoich cen wraz ze wzrostem kosztów produkcji”.

234    Z uwagi na sam spójnik „i” występujący w niektórych wersjach językowych zaskarżonego rozporządzenia między wyrażeniem „podcinający ceny przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem” a „powodujący znaczne tłumienie cen” motyw 490 tego rozporządzenia można interpretować w ten sposób, że duży wzrost chińskiego przywozu spowodował, po pierwsze, podcięcie cen, a po drugie, tłumienie cen, które byłoby niezależne w stosunku do podcięcia cenowego.

235    Należy jednak ustalić, czy zaskarżone rozporządzenie zawiera analizę związku między tym tłumieniem cen a wzrostem przywozu, który spowodowany byłby innymi okolicznościami niż okoliczności dotyczące podcięcia cenowego.

236    W tym względzie Komisja powołuje się na motywy 460–462 i 473 zaskarżonego rozporządzenia.

237    Z motywów 460–462 i 473 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że Komisja dokonała analizy zmian cen sprzedaży stosowanych przez przemysł Unii i stwierdziła, że te ceny wzrosły o 14 % w badanym okresie, podczas gdy jednostkowe koszty produkcji wzrosły o 24 % z uwagi na podwyżkę ceny głównego wykorzystywanego surowca. Zauważyła ona, że presja cenowa wywołana chińskim przywozem uniemożliwiła przemysłowi Unii dalszy wzrost cen i zrównoważenie tego wzrostu.

238    Wynika stąd, że motywów 460–462 i 473 zaskarżonego rozporządzenia nie można interpretować w ten sposób, że tłumienie cen przemysłu Unii wynika z czynników innych niż podcięcie cenowe w odniesienie do przywozu. Powodem, dla którego przemysł ten mimo znacznego wzrostu jednostkowych kosztów produkcji nie podwyższył cen w odpowiednim zakresie, jest presja cenowa wywierana przez przywóz towarów po cenach dumpingowych. Ta presja wynika z faktu, że ceny stosowane przez chińskich producentów eksportujących są niższe niż ceny przemysłu Unii, co odpowiada występowaniu podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu.

239    Ponadto Komisja błędnie powołuje się na pkt 95–99 wyroku z dnia 14 września 2022 r., Methanol Holdings (Trinidad)/Komisja (T‑744/19, odwołanie w toku, EU:T:2022:558), i na pkt 257–261 wyroku z dnia 14 września 2022 r., Nevinnomysskiy Azot i NAK „Azot”/Komisja (T‑865/19, niepublikowanego, odwołanie w toku, EU:T:2022:559). Co się tyczy w pierwszej kolejności pierwszego z tych wyroków, kwestia poruszona w punktach, do których odwołuje się Komisja, dotyczyła dopuszczalności zarzutu szczegółowego podniesionego w replice, podczas gdy w niniejszej sprawie zarzut czwarty został podniesiony w skardze. Ponadto w tych dwóch wyrokach w punktach następujących bezpośrednio po tych, na których opiera się Komisja, Sąd podkreślił, że występował związek między podcięciem cenowym z jednej strony a zaniżaniem i tłumieniem cen z drugiej. Sąd nie przypisał zatem niezależnego znaczenia zaniżaniu lub tłumieniu cen w ramach stwierdzenia występowania szkody wyrządzonej przemysłowi Unii.

240    W świetle powyższego należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi Komisja, zarzut czwarty ma znaczenie dla sprawy, co oznacza, że należy zbadać jego zasadność.

 W przedmiocie zasadności zarzutu czwartego

–       W przedmiocie części pierwszej

241    Skarżące twierdzą, że wbrew temu, co przyjęła Komisja w zaskarżonym rozporządzeniu, rynek PVA jest podzielony na dwa segmenty. Pierwszy segment obejmuje wysokiej jakości gatunki PVA, charakteryzujące się wąskimi zakresami lepkości i stopnia hydrolizy, niską zawartością metanolu, niską zawartością popiołu oraz mniejszą wielkością cząsteczek. Te gatunki PVA są sprzedawane po wyższych cenach. Drugi segment obejmuje gatunki PVA niższej jakości, charakteryzujące się szerokimi zakresami lepkości i stopnia hydrolizy, wysoką zawartością metanolu, wysoką zawartością popiołu oraz większą wielkością cząsteczek. Te gatunki PVA są sprzedawane po niższych cenach.

242    Skarżące podkreślają, że o ile w teorii niektóre sektory przemysłu używające niższej jakości gatunków PVA mogły sięgnąć po gatunki PVA wyższej jakości, o tyle taka zamiana nie miałaby sensu z ekonomicznego punktu widzenia. Z kolei sektory przemysłu wykorzystujące gatunki PVA wyższej jakości nie mogły ich zastąpić tymi niższej jakości.

243    Z uwagi na znaczące różnice w cenie i jakości między gatunkami PVA należącymi do wyżej wymienionych pierwszego lub drugiego segmentu rynku te gatunki nie są bezpośrednio zamienne z punktu widzenia popytu.

244    Zdaniem skarżących, ponieważ rynek PVA jest podzielony na dwa wyżej wymienione segmenty, Komisja była zobowiązana wziąć pod uwagę występowanie ich w swojej analizie podcięcia cenowego w szczególności w świetle tego, że liczni chińscy producenci produkowali zasadniczo PVA należące do niższego segmentu, podczas gdy PVA produkowane w Unii należały zasadniczo do wyższego segmentu.

245    Na poparcie swoich argumentów skarżące powołują się w szczególności na sprawozdanie organu apelacyjnego w sprawie „Chiny – Środki nakładające cła antydumpingowe na rury bez szwu ze stali nierdzewnej wysokiej wydajności pochodzące z Japonii”, przyjęte przez ORS w dniu 28 października 2015 r. (WT/DS 454/AB/R, pkt 5.181) (zwane dalej „sprawozdaniem HP-SSST”).

246    W następstwie ogłoszenia wyroku z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube (C‑891/19 P, EU:C:2022:38), skarżące w odpowiedzi na pytanie Sądu na piśmie doprecyzowały swoje argumenty w świetle wniosków wynikających z tego wyroku, w którym Trybunał uchylił wyrok z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowany, EU:T:2019:691), na który powołały się one w swoich pismach. Ich zdaniem niniejsza sprawa odpowiada trzem wyjątkowym okolicznościom wynikającym z rzeczonego wyroku, powodującym że Komisja nie może ograniczyć się do zbadania podcięcia cenowego na podstawie numerów kontrolnych produktów (zwanych dalej „PCN”), ale jest zobowiązana dokonać analizy poszczególnych segmentów rynku. Po pierwsze bowiem, rynek PVA składa się z dwóch odrębnych segmentów, po drugie, ceny PVA różnią się znacząco w zależności od segmentu, po trzecie, sprzedaż PVA produkowanych przez przemysł Unii koncentruje się w segmencie PVA wysokiej jakości, podczas gdy przywóz z Chin skupia się w segmencie PVA niższej jakości.

247    Komisja, popierana przez Kuraray i Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

248    Brzmienie art. 3 rozporządzenia podstawowego zostało przypomniane w pkt 227 powyżej.

249    Zgodnie z orzecznictwem obliczenia podcięcia cenowego w odniesieniu do przywozu dokonuje się zgodnie z art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego dla celów ustalenia wystąpienia szkody poniesionej przez przemysł unijny w wyniku tego przywozu i używa się go, w szerszym zakresie, w celu oszacowania tej szkody i ustalenia marginesu szkody, a mianowicie poziomu usunięcia rzeczonej szkody (zob. analogicznie wyrok z dnia 10 kwietnia 2019 r., Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja, T‑301/16, EU:T:2019:234, pkt 176). W tym celu Komisja korzysta z szerokiego zakresu uznania (zob. wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

250    Rozporządzenie podstawowe nie zawiera definicji pojęcia „podcięcia cenowego” i nie przewiduje metody jego obliczenia (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 73; zob. również analogicznie wyrok z dnia 10 kwietnia 2019 r., Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja, T‑301/16, EU:T:2019:234, pkt 175).

251    Jednakże z samego brzmienia art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wynika, że metodę przyjętą w celu określenia ewentualnego podcięcia cenowego należy zastosować na poziomie „produktu podobnego” w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego rozporządzenia, nawet jeśli może on składać się z różnych rodzajów produktu należących do różnych segmentów rynku (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 74 i przytoczone tam orzecznictwo).

252    W rezultacie rozporządzenie podstawowe co do zasady nie nakłada na Komisję obowiązku dokonania analizy występowania podcięcia cenowego na innym poziomie niż na poziomie produktu podobnego (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 75).

253    Wykładnię te potwierdza pkt 5.180 sprawozdania HP-SSST, na który powołują się skarżące, zgodnie z którym właściwy organ nie jest zobowiązany na podstawie art. 3.2 porozumienia antydumpingowego wykazać występowania podcięcia cenowego dla każdego z rodzajów produktu będących przedmiotem dochodzenia lub w odniesieniu do całej gamy produktów stanowiących podobny produkt krajowy (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 76).

254    Jednakże, jak potwierdza pkt 5.180 sprawozdania HP-SSST, ponieważ zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja jest zobowiązana do przeprowadzenia „obiektywnej oceny” wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych przemysłu Unii, instytucja ta jest zobowiązana uwzględnić w swojej analizie podcięcia cenowego wszystkie zebrane dowody w sprawie, w tym w stosownych przypadkach te dotyczące różnych segmentów rynku produktu objętego postępowaniem (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 77).

255    Ponadto z orzecznictwa wynika, że badanie podcięcia cenowego w oparciu o metodę polegającą na porównaniu PCN po PCN (zwaną dalej „metodą PCN”) pozwala w pewnym zakresie uwzględnić ewentualną segmentację rynku produktu objętego postępowaniem (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 106, 113, 114).

256    Niemniej jednak w celu zapewnienia obiektywnej analizy podcięcia cenowego Komisja może w pewnych okolicznościach być zobowiązana dokonać takiej analizy na poziomie segmentu rynku produktu objętego postępowaniem, nawet jeżeli przysługujący jej szeroki zakres uznania w szczególności w celu ustalenia istnienia szkody (zob. pkt 249 powyżej) obejmuje co najmniej decyzje dotyczące wyboru metody analizy, danych i dowodów, które należy zebrać, sposobów obliczenia stosowanych w celu określenia marginesu podcięcia cenowego oraz interpretacji i oceny zebranych danych (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 78).

257    Dodatkowa analiza podcięcia cenowego polegająca, oprócz zastosowania metody PCN, na porównaniu cen w każdym segmencie może zatem być konieczna ze strony Komisji w pewnych wyjątkowych okolicznościach (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 111).

258    Te wyjątkowe okoliczności dotyczą występowania zarówno posuniętej segmentacji rynku produktu objętego postępowaniem, oznaczającej znaczne różnice między segmentami rynku (zwanej dalej „pierwszą przesłanką”), jak i sytuacji charakteryzującej się silną koncentracją sprzedaży wewnętrznej i przywozem towarów po cenach dumpingowych w różnych segmentach (zwanej dalej „drugą przesłanką”) (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 79–81, 110, 111).

259    W świetle tych rozważań i rozważań dotyczących kontroli sądowej przedstawionych w pkt 190 i 191 powyżej należy zbadać argumenty skarżących powołane na poparcie części pierwszej zarzutu czwartego.

260    W zaskarżonym rozporządzeniu Komisja stwierdziła, co następuje:

„(60)      Z informacji zgromadzonych w toku dochodzenia wynika również, że niektóre spośród tych gatunków (sprzedawane zarówno przez przemysł Unii, jak i przez producentów eksportujących) mają szerokie spektrum zastosowań i ich cena jest na ogół jest niższa. Inne bardziej wyspecjalizowane gatunki przeznaczone do stosowania w wąskich dziedzinach […] są, średnio rzecz biorąc, droższe. Producenci unijni i producenci eksportujący sprzedają również te gatunki produktu.

(61)      Pomimo dużej liczby gatunków produktu Komisja stwierdziła jednak, że rynek PVA nie jest podzielony na wyraźnie wyodrębnione segmenty. Różni użytkownicy mogą pozyskiwać szereg różnych gatunków PVA, w zależności od wymogów określonych w ich specyfikacjach technicznych. Dla niektórych użytkowników najważniejszą właściwością jest zawartość popiołu, dla innych poziom lepkości, natomiast jeszcze inni są w stanie stosować produkt wytworzony zgodnie z praktycznie dowolną specyfikacją. Każdy sektor przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem może zamiennie stosować różne zestawy gatunków PVA. Choć niektóre grupy użytkowników […] mają bardziej ograniczone możliwości, jeżeli chodzi o liczbę gatunków, z których mogą korzystać, zakres stosowanych przez nich gatunków nadal pokrywa się z zakresem innych użytkowników, którzy są w stanie korzystać z szerszego spektrum gatunków.

(62)      W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że wszystkie gatunki są względem siebie – co najmniej w pewnym stopniu – konkurencyjne, a zatem przeprowadzenie analizy pod kątem segmentów nie jest uzasadnione ani właściwe w tym przypadku. […]

(64)      Analiza przeprowadzona przez Komisję potwierdziła, że poszczególne gatunki, jak wyjaśniono w motywie 61, są wzajemnie zamienne, przynajmniej do pewnego stopnia. Nawet jeśli prawdą jest, że niektórzy użytkownicy mogą zaopatrywać się wyłącznie w ograniczony zestaw gatunków na potrzeby swoich zastosowań, gatunki te nie odnoszą się wyłącznie do segmentów niższego szczebla jednego użytkownika, lecz pokrywają się z gatunkami pozyskiwanymi do celów innych zastosowań niższego szczebla. Ponadto w toku dochodzenia ustalono, że chińscy producenci eksportujący dostarczają gatunki na potrzeby wszystkich czterech głównych zastosowań PVA i konkurują w pełni z gatunkami sprzedawanymi przez przemysł Unii.

[…]

(78)      [p]oszczególne gatunki PVA charakteryzują się zbliżonymi właściwościami podstawowymi, mogą być wykorzystywane zasadniczo do takich samych celów i są względem siebie zamienne. Same poziomy zawartości popiołu lub metanolu nie determinują zastosowań ani ceny produktu objętego postępowaniem, ponieważ gatunek produktu, jego potencjalne zastosowanie końcowe i cena sprzedaży zależą od połączenia z pozostałymi istotnymi cechami, takimi jak lepkość i stopień hydrolizy.

(79)      Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku dochodzenia stwierdzono, że średnia różnica w cenie między gatunkami PVA o »niskiej zawartości popiołu« a gatunkami PVA o »standardowej zawartości popiołu« wynosiła około 10 %. Ceny PVA należących do gatunków o takiej samej zawartości popiołu mogą jednak różnić się nawet o 40 %. Ponadto niektóre rzekomo tańsze gatunki o »standardowej« zawartości popiołu mogą być do 27 % droższe niż gatunki o »niskiej zawartości popiołu«. W związku z tym nie można stwierdzić – jak czyniły to zainteresowane strony – że rynek Unii został podzielony na rynek wysokiej jakości PVA (wytwarzanego przez przemysł Unii) i rynek niskiej jakości PVA (przywożonego z [Chin]) na podstawie zawartości popiołu i metanolu, ani że ten rzekomy podział znajduje odzwierciedlenie w cenach i kosztach produkcji. Przeciwnie, […], szereg gatunków o rzekomo »standardowych« specyfikacjach konkuruje również z gatunkami produktu podobnego uznawanymi za gatunki »wysokiej klasy«”.

261    Wynika stąd, że Komisja wykluczyła zarówno istnienie posuniętej segmentacji rynku PVA, jak i silną koncentrację sprzedaży wewnętrznej przemysłu Unii i przywóz towarów po cenach dumpingowych w dwóch odrębnych segmentach.

262    Ponieważ Komisja była zobowiązana dokonać obiektywnej oceny podcięcia cenowego (zob. pkt 254, 256 powyżej), należy zbadać, czy te twierdzenia znajdują dostatecznie potwierdzenie w dokumentach akt postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, w tym tych, które nie zostały wyraźnie wymienione w zaskarżonym rozporządzeniu (zob. pkt 152 powyżej).

263    W niniejszej sprawie Sąd zwrócił się do Komisji o wskazanie dokumentów akt, które pozwoliły jej wykluczyć zarówno występowanie segmentacji rynku, jak i koncentrację przywozu i sprzedaży przemysłu Unii w odrębnych segmentach.

264    W tym przedmiocie Komisja odwołuje się do odpowiedzi użytkowników PVA przedstawionych na jej wniosek o udzielenie informacji dotyczących ich zakupów PVA z podziałem na PCN oraz do danych przedstawionych jej przez Kuraray.

265    Co się tyczy braku posuniętej segmentacji, Komisja podała przykład swojego wniosku o udzielenie informacji, ale nie przedstawiła otrzymanych odpowiedzi, uznanych za poufne. Przedstawiła również fragment strony internetowej Kuraray. Na rozprawie Komisja dodała, czemu nie zaprzeczyły skarżące, że poprzednia wersja tego fragmentu zawarta była w aktach postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia.

266    Należy stwierdzić, że fragment strony internetowej Kuraray wskazuje, że liczne gatunki PVA znajdują główne zastosowanie zarówno w sektorach przemysłu, które miałyby używać PVA wyższej jakości, jak i sektorach przemysłu, które miałyby używać PVA niższej jakości. Jak zauważa zatem Komisja, liczne gatunki PVA używane w sektorze papierniczym i sektorze klejów są stosowane również w sektorze polimeryzacji emulsyjnej i produkcji poliwinylobutyralu. W rezultacie fragment ten pozwala na potwierdzenie, że rynek PVA nie odznacza się posuniętą segmentacją.

267    Ponadto należy zauważyć, że ponieważ pierwsza przesłanka dotyczy występowania posuniętej segmentacji produktu objętego postępowaniem, w celu wykluczenia, że przesłanka ta została spełniona, wbrew temu, co twierdzą skarżące, nie jest konieczne, aby wszyscy użytkownicy mogli dokonywać zakupu bez rozróżnienia wszystkich gatunków PVA i aby istniała zatem pełna zamienność tych gatunków.

268    W rezultacie należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie pierwsza przesłanka nie jest spełniona.

269    W związku z tym bez konieczności rozstrzygania w kwestii drugiej przesłanki można już uznać, że Komisja nie była zobowiązana dokonać analizy podcięcia cenowego dodatkowej względem analizy opartej na metodzie PCN.

270    W każdym razie w odniesieniu do drugiej przesłanki należy zauważyć, co następuje.

271    Akta niniejszej sprawy zawierają trzy tabele, które zawarte są w aktach postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, dotyczące każda z nich trzech głównych chińskich producentów eksportujących, którzy współpracowali, w tym skarżących. Tabele te obejmują ilości PVA z podziałem na PCN przywożone do Unii. Natomiast ze względów poufności tabele te nie wskazują z podziałem na PCN skali sprzedaży dokonanej przez Kuraray. Badanie danych liczbowych zawartych w tych tabelach pozwala ustalić, że przywóz ujęty w całości obejmował osiem różnych PCN, w ich zmienionym brzmieniu, niekwestionowanym przez skarżące, oraz że ilości odpowiadające dwóm z tych PCN wynosiły dla każdego z nich około 29 % ogółu przywozu tych producentów eksportujących, podczas gdy w odniesieniu do pozostałych sześciu PCN ilość ta wynosiła od 3,24 do 9,54 %.

272    W rezultacie nie można uznać, że przywóz charakteryzował się silną koncentracją, tak że nawet nie posiadając danych dotyczących sprzedaży Kuraray, należy stwierdzić, że druga przesłanka nie jest spełniona.

273    Ponieważ przesłanki przewidziane w orzecznictwie przypomnianym w pkt 258 nie są spełnione, należy stwierdzić, ze Komisja nie była zobowiązana dokonać dodatkowej analizy podcięcia cenowego względem analizy opartej na metodzie PCN.

274    W świetle powyższych rozważań należy oddalić część pierwszą zarzutu czwartego.

–       W przedmiocie części drugiej

275    Skarżące podnoszą, że Komisja nie ustaliła prawidłowo podcięcia cenowego, gdyż dokonała dostosowania w wysokości 10 %, aby uwzględnić niższą jakość PVA przywożonych z Chin w odniesieniu do zawartości popiołu względem PVA produkowanych w Unii, ale odmówiła dokonania innych dostosowań odzwierciedlających inne różnice jakościowe między tymi PVA.

276    Komisja, popierana przez Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

277    Należy przypomnieć, że odpowiednie motywy zaskarżonego rozporządzenia mają następujące brzmienie:

„(423)      Podcięcie cenowe przywozu ustalono na podstawie danych współpracujących producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, oraz danych dotyczących sprzedaży krajowej dostarczonych przez przemysł Unii w okresie objętym dochodzeniem […].

(424)      Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu oraz po odliczeniu odroczonej bonifikaty. W razie konieczności cena importowa produktu objętego postępowaniem przywożonego z [Chin] została odpowiednio dostosowana przy porównaniu z porównywalnym rodzajem produktu sprzedawanym przez przemysł Unii.

(425)      Jeżeli chodzi o różnice niektórych cech produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, […] rodzaje produktów przywożonych z Chin konkurują z rodzajami produktów wytwarzanymi i sprzedawanymi przez przemysł Unii. Ponieważ jednak zawartość popiołu w PVA produkowanym i sprzedawanym przez współpracujących producentów eksportujących była ogólnie wyższa niż zawartość popiołu w PVA produkowanym i sprzedawanym przez przemysł Unii, Komisja uznała, że dostosowanie jest uzasadnione w celu zapewnienia sprawiedliwego porównania między chińskimi i unijnymi rodzajami produktu na podstawie PCN. Komisja ustaliła dostosowanie na podstawie różnicy stwierdzonej w przypadku przywozu PVA o wysokiej i niskiej zawartości popiołu z państw trzecich na podstawie informacji dostarczonych przez użytkowników. Ustalono, że różnica w cenie wynosi 10 %.

(426)      Na tej podstawie dodano dostosowanie w wysokości 10 % do ceny CIF PVA o wysokiej zawartości popiołu, sprzedawanego przez współpracujących producentów eksportujących.

[…]

(429)      Ponadto Komisja stwierdziła, że dla celów podcięcia cenowego należy pominąć te cechy, ponieważ zawartość metanolu i pakowanie mają znikomy wpływ na ceny […]”.

278    Przed Sądem Komisja dodała, że jak wynika z kwestionariusza, który wysłała chińskim producentom eksportującym, PCN zostały ustalone na podstawie pięciu cech PVA, to znaczy ich lepkości, stopnia hydrolizy, ich zawartości popiołu i metanolu oraz pakowania.

279    Wynika stąd, że Komisja uznała, że konieczne było dokonanie dostosowania w wysokości 10 % do cen niektórych rodzajów produktu przywożonych z Chin, które odpowiadały w odniesieniu do lepkości i stopnia hydrolizy rodzajom produktu sprzedawanym przez przemysł Unii z uwagi na różnice odnoszące się do zawartości popiołu, która była wyższa w przypadku tych pierwszych w stosunku do tych drugich. Natomiast Komisja wykluczyła, że różnice w odniesieniu do zawartości metanolu i pakowania uzasadniały dokonanie innych dostosowań.

280    Skarżące nie kwestionują zasadności dostosowania w wysokości 10 % dokonanego przez Komisję w uwagi na różnice dotyczące zawartości popiołu, lecz podnoszą, ze konieczne było dokonanie innych dostosowań.

281    Nie przedstawiają one jednak dowodów mogących wykazywać, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że różnice w odniesieniu do zawartości metanolu i pakowania między porównywalnymi rodzajami produktu z uwzględnieniem ich lepkości i stopnia hydrolizy nie wpływały znacząco na ich ceny.

282    W konsekwencji należy oddalić część drugą zarzutu czwartego.

–       W przedmiocie części trzeciej

283    Skarżące twierdzą, że zarówno z motywów 432 i 433 zaskarżonego rozporządzenia, jak i z informacji, które uzyskały one od Komisji, oraz z informacji przekazanych im przez innych producentów eksportujących wynika, iż Komisja w swojej analizie podcięcia cenowego porównała 100 % przywozu PVA pochodzącego z Chin z 82 % sprzedaży PVA przemysłu Unii. Komisja stwierdziła bowiem, że PCN sprzedawane przez przemysł Unii i te sprzedawane przez chińskich producentów eksportujących pokrywały się w 82 %. Wykluczyła zatem ze swojej analizy 18 % sprzedaży dokonanej przez przemysł Unii. Tym samym Komisja naruszyła wynikający z art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego obowiązek wykazania pocięcia cenowego dla produktu objętego postępowaniem w całości.

284    Skarżące kwestionują, aby zaskarżone rozporządzenie można było interpretować w ten sposób, że Komisja porównała 100 % sprzedaży dokonanej przez przemysł Unii z 82 % sprzedaży dokonanej przez chińskich producentów eksportujących, i opierają się w tym celu na obliczeniach podcięcia cenowego w odniesieniu do skarżących oraz innych producentów eksportujących pozwalających stwierdzić, że 100 % przywozu zostało porównane z 82 % sprzedaży przemysłu Unii. W każdym razie ich zdaniem, nawet gdyby przyjąć tę interpretację, Komisja naruszyła jednak art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, zważywszy na to, że była zobowiązana uwzględnić 100 % przywozu.

285    Komisja, popierana przez Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

286    Należy przypomnieć, że motywy 432 i 433 zaskarżonego rozporządzenia mają następujące brzmienie:

„(432)      Wacker i chińscy producenci eksportujący stwierdzili, że 18 % wywozu z [Chin] nie zostało sprzedane przez przemysł Unii, ponieważ dla tej wielkości wywozu nie stwierdzono odpowiadającej jej liczby PCN. Strony powołały się na wyrok [z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowany, EU:T:2019:691)], aby poprzeć swoje twierdzenie, zgodnie z którym przeprowadzona przez Komisję analiza szkody opierała się wyłącznie na ograniczonej wielkości sprzedaży przemysłu Unii, a nie na całości sprzedaży produktu podobnego.

(433)      Po pierwsze, Komisja zwróciła uwagę na fakt, że przywołany wyrok jest obecnie przedmiotem odwołania przed Trybunałem Sprawiedliwości, dlatego też nie można uznawać go za wiążący. Po drugie, w rozporządzeniu podstawowym na Komisję nie nałożono obowiązku przeprowadzania analizy ceny każdego rodzaju produktu z osobna. W obowiązujących przepisach ustanowiono wyłącznie wymóg określenia ceny na poziomie produktu podobnego. Choć PCN wykorzystuje się jako punkt wyjścia przy przeprowadzaniu takiej oceny, nie oznacza to, że różne PCN nie są względem siebie konkurencyjne. Zatem fakt, że niektóre PCN przemysłu Unii nie zostały porównane z przywozem, nie oznacza, że nie były one narażone na presję cenową spowodowaną przywozem towarów po cenach dumpingowych. Stwierdzenie istnienia podcięcia cenowego i zaniżania cen poprzez obliczenie w pierwszej kolejności marginesów na poziomie PCN jest jedynie etapem pośrednim i przygotowawczym wymaganego porównania cen. Choć etapu tego nie przewidziano w obowiązujących przepisach, stanowi on element standardowej praktyki Komisji. Po trzecie, w przypadkach, w których dobiera się próbę, fakt, że wielkość przywozu producentów eksportujących objętych próbą nie jest idealnie dopasowana do wielkości sprzedaży objętych próbą przedstawicieli przemysłu Unii, nie jest zaskakujący. Nie musi to wcale oznaczać braku przywozu określonych rodzajów produktu, ale może świadczyć o tym, że objęci próbą producenci eksportujący nie wywozili tych rodzajów produktu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto, […] Komisja stwierdziła, że wszystkie gatunki PVA były względem siebie – co najmniej w pewnym stopniu – konkurencyjne. W związku z powyższym 18 % wywozu producentów eksportujących objętych próbą, które nie zostało sprzedane przez przemysł Unii, nie stanowi odrębnej kategorii produktu objętego postępowaniem, ale pozostaje w pełni konkurencyjne względem pozostałych gatunków produktu, w odniesieniu do których stwierdzono istnienie dopasowania. Co więcej, PCN, które nie zostały sprzedane przez przemysł Unii, stanowiły produkty nadające się do stosowania w sektorze klejów, sektorze polimeryzacji i sektorze papierowym, a zatem były równoważne innym rodzajom produktów wytwarzanym i sprzedawanym przez przemysłu Unii do tych samych zastosowań i pozostawały z nimi w bezpośredniej konkurencji, nawet jeżeli nie wykorzystano ich do ustalenia wielkości podcięcia cenowego w ujęciu ilościowym”.

287    Należy zauważyć, że w motywach 432 i 433 zaskarżonego rozporządzenia Komisja streściła argument, jaki skarżące przedstawiły w oparciu o wyrok z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowany, EU:T:2019:691), przed oddaleniem tego argumentu.

288    Należy przypomnieć, że w pkt 68–75 wyroku z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowanego, EU:T:2019:691), Sąd orzekł w istocie, że Komisja, nie uwzględniając w ramach analizy podcięcia cenowego pewnej ilości produktu objętego postępowaniem wytworzonego przez producentów Unii objętych próbą, to znaczy 17 z 66 zidentyfikowanych rodzajów produktów, stanowiących 8 % wielkości sprzedaży tychże producentów, niewywożonych przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą, nie wzięła pod uwagę wszystkich istotnych danych rozpatrywanego przypadku z naruszeniem art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 22).

289    W celu oddalenia argumentu skarżących opartego na wyroku z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowanego, EU:T:2019:691), Komisja przede wszystkim w pierwszym zdaniu motywu 433 zaskarżonego rozporządzenia podkreśliła, że wyrok ten jest przedmiotem odwołania.

290    Następnie w zdaniach od drugiego do dziewiątego motywu 433 zaskarżonego rozporządzenia Komisja broniła zasadności sposobu, w jaki postępowała w rozporządzeniu, które zostało zaskarżone w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowanym, EU:T:2019:691), formułując przy tym ogólne uwagi co do analizy podcięcia cenowego metodą PCN. To w tym kontekście zauważyła ona, że „niektóre PCN przemysłu Unii nie zostały porównane z przywozem”. Tego członu zdania nie można zatem interpretować w ten sposób, że Komisja przyznała, iż w niniejszej sprawie nie wzięła pod uwagę określonych PCN produkowanych przez przemysł Unii.

291    Wreszcie, w zdaniach od dziesiątego do dwunastego motywu 433 zaskarżonego rozporządzenia Komisja zbadała okoliczności niniejszej sprawy. Ze zdań tych wynika, po pierwsze, że w odniesieniu do 18 % PVA wywożonych do Unii przez chińskich producentów eksportujących objętych próbą nie można było wskazać żadnego odpowiadającego rodzaju produktu sprzedawanego przez przemysł Unii, a po drugie, że z uwagi na fakt, że wszystkie gatunki PVA były co najmniej w pewnym stopniu względem siebie konkurencyjne, PVA sprzedawane przez przemysł Unii pozostawały w konkurencji również z tymi 18 % PVA przywożonych z Chin.

292    Wynika stąd, po pierwsze, że Komisja z każdym rodzajem produktu sprzedawanego przez przemysł Unii powiązała określony rodzaj produktu przywożonego, a po drugie, że co się tyczy rodzajów produktów przywożonych, które nie odpowiadały rodzajom produktów sprzedawanych przez ten przemysł, uznała ona, że pozostawały one jednak w konkurencji. Tym samym Komisja dokonała analizy wymaganej w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, polegającej na zbadaniu wpływu na ceny przemysłu Unii „przywozu towarów po cenach dumpingowych” (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 161), i przeprowadziła analizę podcięcia cenowego dla produktu objętego postępowaniem rozpatrywanego w całości.

293    Wbrew temu, co twierdzą skarżące, ta wykładnia motywu 433 zaskarżonego rozporządzenia jest zgodna z wyjaśnieniami, jakie Komisja przedstawiła im w toku postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, zgodnie z którymi „odsetek dopasowania między przemysłem Unii a chińskimi spółkami eksportującymi objętymi próbą wynosi 82 %”. O ile z wyjaśnień tych wynika bowiem, że całkowite dopasowanie nie mogło zostać stwierdzone, o tyle sformułowanie użyte przez Komisję nie precyzuje, czy to przemysł Unii, czy chińscy producenci eksportujący sprzedawali więcej rodzajów produktu.

294    Ponadto takiej wykładni motywu 433 zaskarżonego rozporządzenia nie podważają tabele przedstawione przez skarżące w załączniku do repliki. W tabelach tych zawarte są w odniesieniu do każdego producenta eksportującego objętego próbą, w tym skarżących, PCN, dla których istnieje dostosowanie między rodzajami produktów przywożonych a rodzajami produktów sprzedawanych przez przemysł Unii. O ile ze względu na poufność tabele te nie podają ilości sprzedawanych przez przemysł Unii z podziałem na PCN, o tyle nie pozwala to na uznanie, że wyłącznie 82 % sprzedaży tego przemysłu zostało uwzględnione, jak twierdzą skarżące.

295    Należy zatem uznać, że argument skarżących, zgodnie z którym Komisja dokonała analizy podcięcia cenowego bez uwzględnienia ogółu sprzedaży PVA dokonanej przez przemysł Unii, nie znajduje oparcia w faktach.

296    W każdym razie, zakładając, że Komisja wykluczyła niektóre rodzaje produktów sprzedawanych przez przemysł Unii z analizy podcięcia cenowego, należy przypomnieć, że Trybunał uchylił wyrok z dnia 24 września 2019 r., Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja (T‑500/17, niepublikowany, EU:T:2019:691). Trybunał stwierdził, że Sąd naruszył w tym wyroku prawo, orzekając, iż w ramach analizy wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny przemysłu Unii przewidzianej w art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności w ramach analizy podcięcia cenowego, Komisja była w każdych okolicznościach zobowiązana do uwzględnienia wszystkich produktów sprzedawanych przez ten przemysł, w tym typów odnośnego produktu, które nie są wywożone przez producentów eksportujących objętych próbą (wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 159).

297    Jak podkreślają zatem skarżące, z pkt 138–140 wyroku z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube (C‑891/19 P, EU:C:2022:38), wynika, że aby na Komisji ciążył taki obowiązek, pierwsza i druga przesłanka (zob. pkt 258 powyżej) powinny być spełnione. Tymczasem wbrew temu, co twierdzą skarżące, nie ma to miejsca w niniejszej sprawie (zob. pkt 265–272 powyżej).

298    W rezultacie część trzecią zarzutu czwartego również należy oddalić.

299    Ponieważ wszystkie części zarzutu czwartego dotyczące naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego zostały oddalone, skarżące nie mogą również w zasadny sposób twierdzić, że z uwagi na te naruszenia Komisja naruszyła także art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia (zob. pkt 222 powyżej).

300    Z uwagi na to należy oddalić zarzut czwarty w całości.

 W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia prawa do obrony

301    Skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła ich prawo do obrony, gdyż mimo ich wniosków nie przedstawiła im informacji dotyczących sprzedawanych ilości i cen sprzedaży przemysłu Unii z podziałem na PCN, a także marginesów podcięcia cenowego i marginesów zaniżania cen z podziałem na PCN (zwanych dalej „spornymi informacjami”). Zarzucają Komisji, że nie podała im przynajmniej przedziałów wartości w odniesieniu do tych informacji. Ich zdaniem, o ile art. 19 rozporządzenia podstawowego przewiduje poufność niektórych informacji, o tyle jego stosowanie nie może prowadzić do pozbawienia prawa do obrony jego zasadniczej treści. Skarżące przypominają, że art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby zainteresowane strony, które powołują się na poufność dostarczonych informacji, przedstawiły jawne streszczenie tych informacji lub przynajmniej podały powody, dla których nie jest możliwe przedstawienie takiego streszczenia. Ponadto zdaniem skarżących nie ma znaczenia, że rzekomo poufne dane dotyczą jednego producenta Unii.

302    Skarżące dodają, że aby niniejszy zarzut był zasadny, nie są zobowiązane wykazać, że wynik dochodzenia byłby inny, lecz wyłącznie, iż nie można całkowicie wykluczyć takiej sytuacji. Tymczasem, nie mając dostępu do spornych informacji, nie mogły one ustalić, czy żadne podcięcie cenowe lub zaniżanie cen nie zostało stwierdzone dla niektórych PCN ani jakie były PCN, w odniesieniu do których przemysł Unii zrealizował większą części swojej sprzedaży. Informacje te byłyby zatem istotne do celów sprawdzenia prawidłowości zarówno ustalenia podcięcia cenowego, którego analiza mogłaby wymagać zbadania części rynku poszczególnych PCN, jak i występowania szkody, jaką przywóz wywołał w tym przemyśle.

303    Komisja, popierana przez Kuraray i Sekisui, kwestionuje argumentację skarżących.

304    Należy przypomnieć brzmienie odnośnych przepisów w celu zbadania niniejszego zarzutu.

305    Zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego:

„1.      Wszelkie informacje będące z natury rzeczy poufnymi (np. których ujawnienie stworzyłoby znaczącą przewagę konkurencyjną podmiotu konkurencyjnego lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje otrzymała te informacje) lub przekazywane z klauzulą poufności przez strony postępowania są, po wskazaniu uzasadnionych powodów, traktowane przez władze jako poufne.

2.      Zainteresowane strony przekazujące informacje poufne zobowiązane są dostarczyć także ich jawne streszczenie. Streszczenia te powinny być na tyle szczegółowe, aby umożliwić zrozumienie istoty informacji poufnych. W wyjątkowych okolicznościach zainteresowane strony mogą powiadomić, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takich wyjątkowych okolicznościach musi zostać dostarczone oświadczenie określające powody, dla których nie jest możliwe przedstawienie takiego streszczenia.

[…]

4.      Niniejszy artykuł nie wyklucza możliwości ujawniania informacji ogólnych przez organy Unii, w szczególności powodów decyzji podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, ani ujawniania dowodów, na których opierają się organy Unii, w zakresie niezbędnym do uzasadnienia tych powodów w postępowaniu sądowym. Przy ujawnianiu należy uwzględnić uzasadniony interes zainteresowanych stron, w tym zachowanie poufności względem ich tajemnic handlowych.

5.      Komisja i państwa członkowskie, w tym urzędnicy Komisji i państw członkowskich, nie mogą ujawniać żadnych informacji uzyskanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, w stosunku do których osoba przekazująca wnioskowała o poufność, bez wyraźnego zezwolenia tej osoby

[…]”.

306    Artykuł 20 rozporządzenia podstawowego przewiduje, co następuje:

„1.      Wnioskodawcy, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne stowarzyszenia oraz przedstawiciele kraju wywozu mogą wystąpić z wnioskiem o przekazanie dokonanych w toku postępowania szczegółów najważniejszych ustaleń i faktów, na podstawie których wprowadzono środki tymczasowe. […]

2.      Strony wymienione w ust. 1 mogą wystąpić z wnioskiem o przekazanie dokonanych w toku postępowania najważniejszych ustaleń i faktów, na podstawie których ma być zalecone wprowadzenie środków ostatecznych lub zakończenie dochodzenia lub postępowania bez zastosowania środków, zwracając szczególną uwagę na ujawnienie faktów i ustaleń odmiennych od wykorzystanych przy środkach tymczasowych

[…]”.

307    Zgodnie z art. 6 ust. 7 rozporządzenia podstawowego:

„7.      Wnioskodawcy postępowania, importerzy, eksporterzy, […] mogą na pisemny wniosek zapoznać się ze wszystkimi informacjami przekazanymi przez każdą ze stron postępowania istotnymi dla ich sprawy, nieobjętymi klauzulą poufności w rozumieniu art. 19 i wykorzystywanymi podczas postępowania, z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów opracowanych przez organy Unii lub państw członkowskich.

[…]”.

308    Poprzez te przepisy rozporządzenie podstawowe dąży do osiągnięcia dwóch celów: po pierwsze, do umożliwienia zainteresowanym stronom skutecznej obrony ich interesów, a po drugie, do zachowania poufności informacji wykorzystanych w trakcie dochodzenia (wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 96; zob. również podobnie wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 142 i przytoczone tam orzecznictwo).

309    Co się tyczy pierwszego celu wskazanego w pkt 308 powyżej, należy przypomnieć, że poszanowanie prawa do obrony w trakcie każdego postępowania dotyczącego podmiotu i mogącego doprowadzić do wydania niekorzystnego dla niego aktu stanowi podstawową zasadę prawa Unii, której przestrzeganie powinno być zagwarantowane nawet w przypadku braku odpowiednich uregulowań proceduralnych. Zasada ta ma kluczowe znaczenie w postępowaniach w dziedzinie dochodzeń antydumpingowych (zob. wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 139 i przytoczone tam orzecznictwo).

310    Zgodnie z tą zasadą w toku postępowania administracyjnego zainteresowane przedsiębiorstwa muszą mieć możliwość skutecznego przedstawienia swojego stanowiska dotyczącego prawidłowości i znaczenia przywołanych faktów i okoliczności oraz dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenia w przedmiocie wystąpienia praktyki dumpingowej i wynikającej z niej szkody (zob. wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 140 i przytoczone tam orzecznictwo).

311    Co się tyczy drugiego celu wskazanego w pkt 308 powyżej, należy przypomnieć, że ochrona tajemnicy handlowej stanowi ogólną zasadę prawa Unii. Utrzymanie niezakłóconej konkurencji stanowi ważny interes publiczny, którego zachowanie może uzasadniać odmowę ujawnienia informacji objętych tajemnicą handlową (zob. podobnie wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 165 i przytoczone tam orzecznictwo).

312    Aby pogodzić te dwa cele, instytucje Unii, wypełniając ciążący na nich obowiązek informowania, muszą działać z wymaganą starannością, starając się udzielić danym przedsiębiorstwom, przy zapewnieniu poszanowania tajemnicy handlowej, wskazówek użytecznych do obrony ich interesów i wybierając, w razie potrzeby z urzędu, odpowiedni sposób ich przekazywania (zob. podobnie wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 141).

313    Konieczność pogodzenia tych celów wynika również z faktu, że zgodnie z orzecznictwem celem art. 19 rozporządzenia podstawowego jest ochrona nie tylko tajemnicy handlowej, lecz również prawa do obrony innych stron postępowania antydumpingowego (zob. wyrok z dnia 15 października 2020 r., Zhejiang Jiuli Hi-Tech Metals/Komisja, T‑307/18, niepublikowany, EU:T:2020:487, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).

314    Ochrona informacji objętych tajemnicą handlową nie wymaga co do zasady wykluczenia każdego ujawnienia informacji wykorzystanych w dochodzeniu antydumpingowym zainteresowanym stronom, niezależnie od okoliczności. Zwłaszcza należy ocenić szczególną sytuację zainteresowanej strony w świetle tych informacji, między innymi pozycji, jaką wspomniana zainteresowana strona zajmuje na odnośnym rynku w stosunku do osoby, która dostarczyła tych informacji (wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 199; zob. również podobnie wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 159).

315    W orzecznictwie stwierdzono, że obowiązek poszanowania informacji poufnych nie może pozbawiać zasadniczej treści prawa do obrony (zob. wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 142 i przytoczone tam orzecznictwo).

316    W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 435 zaskarżonego rozporządzenia oraz pisma, jakie skarżące skierowały do Komisji w dniu 8 lipca 2020 r., te ostatnie po otrzymaniu ostatecznego ujawnienia zwróciły się o dostęp do spornych informacji.

317    Wiadomością elektroniczną z dnia 13 lipca 2020 r., Kuraray poinformowała Komisję o swoim sprzeciwie względem ujawnienia skarżącym spornych informacji, w tym w postaci przedziałów wartości zastępujących dokładne dane. Jak stwierdziła zatem Komisja na rozprawie, ta wiadomość elektroniczna stanowiła odpowiedź Kuraray na wiadomość elektroniczną, którą Komisja przekazała jej po otrzymaniu pisma skarżących z dnia 8 lipca 2020 r., wspomnianego w pkt 316 powyżej. Kuraray podniosła, że sporne informacje były ze swojej natury poufne w rozumieniu art. 19 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, i stwierdziła, że ponieważ była ona jedynym producentem Unii objętym próbą wybraną przez Komisję, który sprzedawał produkt objęty postępowaniem podmiotom trzecim, ujawnienie dodatkowych informacji dotyczących obliczeń podcięcia cenowego i zaniżania cen przyniosłoby korzyści jej konkurentom i miałoby na nią bardzo negatywny wpływ. To ujawnienie, które obejmowałoby informacje dotyczące ilości PVA sprzedawanych w okresie objętym dochodzeniem, a także średnich cen z podziałem na PCN, spowodowałoby nieodwracalną szkodę w jej obrocie handlowym w Unii.

318    Ponadto Kuraray twierdziła, że informacje dotyczące podcięcia cenowego i zaniżania cen, już ujawnione skarżącym, umożliwiały im zrozumienie szkody, jaką przywóz wyrządzał przemysłowi Unii, i wykonywanie ich prawa do obrony. Podkreśliła, że na każdego producenta eksportującego nałożone zostałoby cło antydumpingowe na takim samym poziomie dla ogółu wywozu do Unii produktu objętego postępowaniem bez rozróżnienia według PCN.

319    Wiadomością elektroniczną z dnia 14 lipca 2020 r. Komisja poinformowała skarżące, że po zbadaniu ich wniosku o dostęp do spornych informacji zdecydowała się go oddalić, gdyż te informacje były poufne zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego. Względy powołane przez Komisję w celu uzasadnienia jej decyzji pokrywają się z tymi wskazanymi przez Kuraray, przytoczonymi w pkt 318 powyżej.

320    W motywie 436 zaskarżonego rozporządzenia Komisja zauważyła, że zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego nie mogła ujawnić spornych informacji, gdyż ujawnienie szczegółów na takim poziomie umożliwiłoby albo bezpośrednio, albo w oparciu o dodatkowy wywiad rynkowy, zrekonstruowanie danych poufnych o sprzedaży lub produkcji poszczególnych producentów unijnych.

321    Należy stwierdzić, że w świetle art. 19 ust. 1 i 5 rozporządzenia podstawowego Komisja z uwagi na sprzeciw Kuraray nie była uprawniona do przekazania skarżącym spornych informacji (zob. analogicznie wyroki: z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 178; z dnia 19 maja 2021 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, T‑254/18, odwołanie w toku, EU:T:2021:278, pkt 477).

322    Jednakże, ponieważ informacje nie mogły zostać przekazane z uwagi na ich poufny charakter, art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zobowiązuje strony, od których pochodzą te informacje, do przedstawienia jawnego streszczenia, zawsze gdy jest to możliwe (zob. podobnie wyrok z dnia 19 maja 2021 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, T‑254/18, EU:T:2021:278, odwołanie w toku, EU:T:2021:278, pkt 483).

323    Należy zatem zbadać, czy Komisja, nie podejmując działań umożliwiających skarżącym otrzymanie spornych informacji w postaci jawnego streszczenia w rozumieniu rt.. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, naruszyła ich prawo do obrony.

324    W tym celu należy odwołać się zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 20–22 powyżej do decyzji ORS dotyczących art. 6.5 i 6.5.1 porozumienia antydumpingowego, które odpowiadają zasadniczo art. 19 ust. 1, 2 i art. 19 ust. 5 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 103, 188, 190).

325    Zgodnie ze sprawozdaniem organu apelacyjnego w sprawie „Wspólnoty Europejskie – Ostateczne środki antydumpingowe nałożone na niektóre elementy złączne z żeliwa lub stali z Chin”, przyjętego przez ORS w dniu 28 lipca 2011 r. (WT/DS 397/AB/R, pkt 542–544), w odniesieniu do informacji uznanych za poufne na mocy art. 6.5 porozumienia antydumpingowego, art. 6.5.1 tego ostatniego zobowiązuje właściwy organ do zażądania, aby przedstawione zostało jawne streszczenie informacji. Wystarczający charakter przedstawionego streszczenia będzie zależał od odnośnych poufnych informacji, lecz streszczenie powinno umożliwić dostateczne zrozumienie istoty nieprzekazanych informacji w celu zapewnienia innym stronom dochodzenia możliwości ustosunkowania się do nich i obrony ich interesów. Artykuł 6.5.1 porozumienia antydumpingowego przewiduje możliwość, że w wyjątkowych okolicznościach poufne informacje nie będą mogły podlegać streszczeniu. W tych wyjątkowych okolicznościach strona mogłaby stwierdzić, że nie może przedstawić jawnego streszczenia poufnych informacji, ale byłaby jednak zobowiązana przedstawić powody, dla których nie można przedstawić streszczenia. Ze swojej strony właściwy organ powinien zbadać szczegółowo to wyjaśnienie w celu ustalenia, czy wykazano występowanie wyjątkowych okoliczności oraz czy podane względy wyjaśniają w prawidłowy sposób powód, dla którego w tych okolicznościach nie może zostać przedstawione streszczenie umożliwiające dostateczne zrozumienie istoty informacji. Streszczenie poufnych informacji nie będzie mogło zostać przedstawione w przypadkach, gdy nie jest możliwe opracowanie żadnej innej metody prezentacji informacji, która nie ujawniałaby newralgicznych informacji lub nie zapewniałaby wystarczającego zakresu szczegółowości w celu umożliwienia dostatecznego zrozumienia istoty przekazanych poufnych informacji.

326    W niniejszej sprawie, po pierwsze, należy uznać, że Kuraray, sprzeciwiając się ujawnieniu spornych informacji, w tym w postaci przedziałów wartości, odmówiła wykonania obowiązku przedstawienia jawnego streszczenia tych informacji i powołała się w tym względzie na istnienie wyjątkowej okoliczności polegającej na fakcie, że była ona jedynym producentem Unii, którego sprzedaż została wzięta pod uwagę przez Komisję w analizie podcięcia cenowego i zaniżania cen. Po drugie, Komisja zbadała argumenty Kuraray i uznała, że jej stanowisko było zasadne również w świetle faktu, wskazanego w istocie w motywie 436 zaskarżonego rozporządzenia, że chińscy producenci eksportujący mogliby dokonać analizy żądanych informacji w świetle posiadanych już informacji dotyczących rynku.

327    W rezultacie należy stwierdzić, że Komisja prawidłowo przeszła przez etapy przewidziane w odpowiednich przepisach w celu wyważenia dwóch celów wskazanych w pkt 308 powyżej.

328    Co do zasadności oceny dokonanej przez Komisję, należy zauważyć, że z uwagi na newralgiczny charakter spornych informacji i wyjątkowe okoliczności niniejszej sprawy instytucja ta nie popełniła błędu, odmawiając ich ujawnienia.

329    Brak błędu ze strony Komisji potwierdza fakt, że skarżące, gdy otrzymały wiadomość elektroniczną oddalającą ich wniosek o dostęp do spornych informacji (zob. pkt 319 powyżej), nie zwróciły się w tej kwestii do rzecznika praw stron, podczas gdy mogły to uczynić na podstawie art. 15 decyzji Przewodniczącego Komisji Europejskiej (UE) 2019/339 z dnia 21 lutego 2019 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień rzecznika praw stron w niektórych postępowaniach w sprawie handlu (Dz.U. 2019, L 60, s. 20).

330    Należy uznać, że rezygnując ze zwrócenia się do rzecznika praw stron, skarżące zgodziły się na wyważenie odnośnych celów dokonane przez Komisję.

331    W każdym razie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, o ile nie można zobowiązać strony skarżącej do wykazania, że decyzja Komisji miałaby inną treść w braku danego uchybienia proceduralnego, lecz jedynie że ewentualności tej nie można całkowicie wykluczyć, ponieważ wspomniana strona miałaby możliwość lepszego zagwarantowania swojej obrony w braku tego uchybienia, o tyle jednak występowanie uchybienia w zakresie prawa do obrony może prowadzić do stwierdzenia nieważności danego aktu jedynie wtedy, gdy istnieje możliwość, że z powodu tego uchybienia postępowanie administracyjne potencjalnie doprowadziło do innego wyniku, a więc uchybienie to w konkretny sposób wpłynęło na prawo do obrony (zob. wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Zhejiang Jiuli Hi-Tech Metals/Komisja, C‑718/20 P, EU:C:2022:362, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

332    W tej kwestii skarżące twierdzą, po pierwsze, że gdyby otrzymały sporne informacje, nie doszłoby do pomyłki, która powstała w odniesieniu do wartości procentowych produktów przywożonych i sprzedawanych przez przemysł Unii, które zostały zbadane w ramach analizy podcięcia cenowego (zob. część trzecia zarzutu czwartego). Należy jednak stwierdzić, że ta pomyłka nie wpływa na występowanie możliwości, że prowadzone przez Komisję postępowanie doprowadzi do innego wyniku. W każdym razie, gdyby skarżące uważały, że wyjaśnienia przedstawione przez Komisję (zob. pkt 293 powyżej) były niejednoznaczne, mogłyby się zwrócić do niej o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień.

333    Po drugie, skarżące podnoszą, że w pewnych okolicznościach w celu zagwarantowania, że badanie występowania istnienia znacznego podcięcia cenowego na poziomie produktu podobnego będzie obiektywne, może być właściwe zbadanie części rynku różnych rodzajów produktu objętego postępowaniem. Aby zainteresowana strona mogła odpowiednio powołać się na to, że te okoliczności zachodzą, konieczne byłoby, aby posiadała ona informacje dotyczące tych części rynku.

334    Ponieważ, jak wynika z pkt 256–258, w pewnych okolicznościach możliwe jest, że analiza podcięcia cenowego powinna być dokonana z podziałem na segmenty rynku, nie można a priori w pełni wykluczyć, że skarżące, gdyby dysponowały jawnymi streszczeniami dotyczącymi spornych informacji, mogłyby powołać się na argumenty mogące wykazać, że okoliczności niniejszego przypadku wymagały przeprowadzenia takiej analizy.

335    Jednakże, jak wynika z badania zarzutu czwartego, w szczególności z pkt 265–272 powyżej, w niniejszej sprawie nie występują okoliczności zobowiązujące Komisję do dokonania analizy podcięcia cenowego z podziałem na segmenty rynku. W rezultacie należy wykluczyć, że gdyby skarżące posiadały rzeczone streszczenia, postępowanie mogło doprowadzić do innego wyniku.

336    W świetle ogółu powyższych rozważań należy oddalić zarzut piąty.

 Wnioski w przedmiocie rozstrzygnięcia skargi

337    Badanie zarzutów i części zarzutów powołanych przez skarżące wykazało, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do nich ze względu na to, że w celu obliczenia stawki cła antydumpingowego nałożonego na przywóz do Unii PVA produkowanych i sprzedawanych przez skarżące Komisja dokonała dostosowań w dół ceny eksportowej, na podstawie art. 2 ust. 10 lit. e), g), i) i k) rozporządzenia podstawowego.

338    W pozostałym zakresie skargę należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

339    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę w zasadniczej części, zgodnie z żądaniem skarżących należy obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżące.

340    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. W rezultacie Parlament i Rada pokrywają własne koszty.

341    Zgodnie z art. 138 § 3 regulaminu postępowania Sąd może zdecydować, że interwenient niewymieniony w §§ 1 i 2 tego artykułu pokrywa własne koszty. W niniejszym przypadku należy orzec, że Wegochem, Kuraray i Sekisui pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/1336 z dnia 25 września 2020 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w odniesieniu do Sinopec Chongqing SVW Chemical Co. Ltd, Sinopec Great Wall Energy & Chemical (Ningxia) Co. Ltd oraz Central-China Company, Sinopec Chemical Commercial Holding Co. Ltd ze względu na to, że w celu obliczenia stawki cła antydumpingowego nałożonego na przywóz do Unii Europejskiej (poli)alkoholi winylowych produkowanych i sprzedawanych przez wskazane spółki Komisja Europejska dokonała dostosowań w dół ceny eksportowej, na podstawie art. 2 ust. 10 lit. e), g), i) i k) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Komisja pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sinopec Chongqing SVW Chemical Co., Sinopec Great Wall Energy & Chemical (Ningxia) Co. oraz Central-China Company, Sinopec Chemical Commercial Holding Co.

4)      Parlament Europejska i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

5)      Wegochem Europe BV, Kuraray Europe GmbH i Sekisui Specialty Chemicals Europe SL pokrywają własne koszty.

Truchot Kanninen Madise

Frendo       Perišin

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 lutego 2024 r.

Podpisy

Spis treści

Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

Żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego niezgodności między zastosowaniem art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego a obowiązkami wynikającymi z prawa WTO

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i oczywistego błędu w ocenie

W przedmiocie części pierwszej

– Właściwe przepisy

– W przedmiocie dowodu

– W przedmiocie poszlak zgromadzonych przez Komisję

W przedmiocie części drugiej

W przedmiocie części trzeciej

– W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego

– W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 18 ust. 1 i 5 rozporządzenia podstawowego, a także art. 6.8 porozumienia antydumpingowego i załącznika II

W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego

W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego

W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego w ramach określania podcięcia cenowego oraz naruszenia art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia

W przedmiocie istotnego charakteru zarzutu czwartego

W przedmiocie zasadności zarzutu czwartego

– W przedmiocie części pierwszej

– W przedmiocie części drugiej

– W przedmiocie części trzeciej

W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia prawa do obrony

Wnioski w przedmiocie rozstrzygnięcia skargi

W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: angielski.