WYROK SĄDU (druga izba)

z dnia 8 lutego 2023 r.(*)

Energia – Transeuropejska infrastruktura energetyczna – Rozporządzenie (UE) nr 347/2013 – Rozporządzenie delegowane zmieniające listę projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania – Artykuł 172 akapit drugi TFUE – Odmowa zatwierdzenia przez państwo członkowskie projektu elektroenergetycznego połączenia międzysystemowego w celu przyznania mu statusu projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania – Niewpisanie projektu przez Komisję na zmienioną listę – Obowiązek uzasadnienia – Zasada dobrej administracji – Równość traktowania – Pewność prawa – Uzasadnione oczekiwania – Proporcjonalność – Artykuł 10 Traktatu Karty Energetycznej

W sprawie T‑295/20

Aquind Ltd, z siedzibą w Wallsend (Zjednoczone Królestwo),

Aquind SAS, z siedzibą w Rouen (Francja),

Aquind Energy Sàrl, z siedzibą w Luksemburgu (Luksemburg),

które reprezentowali S. Goldberg, C. Davis, J. Bille, solicitors, oraz adwokat E. White,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali O. Beynet i B. De Meester, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Republikę Federalną Niemiec, którą reprezentowali J. Möller i S. Costanzo, w charakterze pełnomocników,

przez

Królestwo Hiszpanii, które reprezentowała M. Ruiz Sánchez, w charakterze pełnomocnika,

oraz przez

Republikę Francuską, którą reprezentowali A.-L. Desjonquères, A. Daniel, W. Zemamta i R. Bénard, w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (druga izba),

w składzie podczas narady: V. Tomljenović, prezes, P. Škvařilová-Pelzl i I. Nõmm (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: I. Kurme, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 września 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące, Aquind Ltd, Aquind SAS i Aquind Energy Sàrl, wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/389 z dnia 31 października 2019 r. zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 w odniesieniu do unijnej listy projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania (Dz.U. 2020, L 74, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).

 Okoliczności powstania sporu

2        Skarżące są projektodawcami elektroenergetycznego połączenia międzysystemowego łączącego sieci przesyłu energii elektrycznej w Zjednoczonym Królestwie i we Francji (projekt zwany dalej „projektem połączenia międzysystemowego Aquind”).

3        Projekt połączenia międzysystemowego Aquind został wpisany na listę „projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania” (zwanych dalej „PWZ”) Unii Europejskiej przez rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/540 z dnia 23 listopada 2017 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 w odniesieniu do unijnej listy projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania (Dz.U. 2018, L 90, s. 38) i tym samym został uznany za podstawowy projekt w zakresie infrastruktury koniecznej do zakończenia procesu tworzenia rynku wewnętrznego energii. Status unijnego PWZ pozwala projektodawcy, po pierwsze, na skorzystanie z usprawnionej, skoordynowanej i przyspieszonej procedury wydawania pozwoleń, po drugie, na złożenie wniosku w sprawie inwestycji i transgranicznej alokacji kosztów do właściwych krajowych organów regulacyjnych w taki sposób, aby rzeczywiście poniesione koszty inwestycyjne zostały pokryte przez użytkowników sieci, a po trzecie, na wystąpienie o finansowanie w ramach instrumentu „Łącząc Europę”.

4        Lista ustanowiona rozporządzeniem delegowanym 2018/540 została zastąpiona listą ustanowioną przez zaskarżone rozporządzenie. W nowej liście zawartej w załączniku do zaskarżonego rozporządzenia projekt połączenia międzysystemowego Aquind figuruje w tabeli projektów, które nie są już uznawane za unijne PWZ.

 Żądania stron

5        Skarżące wnoszą w istocie do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim skreśla ono połączenie międzysystemowe Aquind z unijnej listy PWZ;

–        ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w całości;

–        obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

6        Komisja i Królestwo Hiszpanii wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

7        Republika Francuska wnosi do Sądu o oddalenie skargi.

8        Republika Federalna Niemiec wnosi do Sądu o oddalenie skargi przynajmniej w zakresie, w jakim dotyczy ona art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej, podpisanego w Lizbonie w dniu 17 grudnia 1994 r. (Dz.U. 1994, L 380, s. 24), oraz o wyjaśnienie kwestii niemożności stosowania art. 26 tejże karty w stosunkach wewnątrzunijnych.

 Co do prawa

9        Skarżące podnoszą na poparcie skargi siedem zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, drugi – naruszenia wymogów proceduralnych i materialnych przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, uchylającym decyzję nr 1364/2006/WE oraz zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 713/2009, (WE) nr 714/2009 i (WE) nr 715/2009 (Dz.U. 2013, L 115, s. 39), w szczególności jego art. 5 ust. 8, trzeci – naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej, czwarty – naruszenia prawa do dobrej administracji zapisanego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”), piąty – naruszenia zasady równego traktowania, szósty – naruszenia zasady proporcjonalności, i siódmy – naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

10      Sąd uważa za właściwe zbadanie łącznie zarzutów czwartego i piątego, dotyczących naruszenia, odpowiednio, prawa do dobrej administracji i zasady równego traktowania, oraz zbadanie dopiero na końcu zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

11      W ramach zarzutu pierwszego skarżące powołują się na naruszenie obowiązku uzasadnienia. Skreślenie projektu połączenia międzysystemowego Aquind nie zostało bowiem wyjaśnione ani w zaskarżonym rozporządzeniu, ani w powiązanym z nim uzasadnieniu, ani nawet w dokumencie roboczym służb Komisji załączonym do zaskarżonego rozporządzenia.

12      Komisja, popierana przez Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, odpiera ten zarzut.

13      Przede wszystkim zgodnie z orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku, w szczególności treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których akt dotyczy w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (wyrok z dnia 29 września 2011 r., Elf Aquitaine/Komisja, C‑521/09 P, EU:C:2011:620, pkt 150; zob. również wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 10 czerwca 2020 r., Spliethoff’s Bevrachtingskantoor/Komisja, T‑564/15 RENV, niepublikowany, EU:T:2020:252, pkt 108). W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie zakresu podjętego wobec niego środka (wyrok z dnia 18 października 2018 r., Terna/Komisja, T‑387/16, EU:T:2018:699, pkt 53).

14      Ponadto przy ocenie zakresu obowiązku uzasadniania rozpatrywanych decyzji należy uwzględnić interes, jaki strony skarżące mogą mieć w uzyskaniu wyjaśnień (zob. podobnie wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., Portigon/SRB, T‑365/16, EU:T:2019:824, pkt 164). Obowiązek uzasadnienia stanowi bowiem konsekwencję zasady poszanowania prawa do obrony. Tak więc obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu ma na celu, po pierwsze, zapewnienie zainteresowanemu wskazówek wystarczających do ustalenia, czy akt jest zasadny lub ewentualnie czy nie zawiera wady pozwalającej na zakwestionowanie jego ważności przed sądem Unii, a po drugie, zapewnienie sądowi Unii możliwości skontrolowania zgodności z prawem tego aktu (wyrok z dnia 28 czerwca 2005 r., Dansk Rørindustri i in./Komisja, C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P, EU:C:2005:408, pkt 462).

15      Wreszcie uzasadnienie może być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie powodów, dla których przyjęto dane środki, i dostarcza Sądowi elementów wystarczających do sprawowania kontroli (wyrok z dnia 13 lipca 2011 r., General Technic-Otis i in./Komisja, T‑141/07, T‑142/07, T‑145/07 i T‑146/07, EU:T:2011:363, pkt 302).

16      To właśnie w świetle tych uwag należy zbadać zarzut pierwszy.

17      W pierwszej kolejności należy ustalić z jednej strony, z jakich powodów Komisja nie wpisała do zaskarżonego rozporządzenia projektu połączenia międzysystemowego Aquind jako unijnego PWZ, a z drugiej strony, gdzie figurują owe powody.

18      Po pierwsze, w motywach zaskarżonego rozporządzenia zawarto krótkie streszczenie treści rozporządzenia nr 347/2013, wspomniano o upoważnieniu Komisji do przyjmowania aktów delegowanych w celu ustanowienia unijnej listy PWZ, przypomniano o obowiązku ustanowienia kolejnej listy co dwa lata i podkreślono, że projekty proponowane do umieszczenia na unijnej liście PWZ zostały ocenione przez grupy regionalne, które potwierdziły, iż owe projekty spełniają kryteria określone w art. 4 rozporządzenia nr 347/2013.

19      Zaskarżone rozporządzenie zawiera w swej treści ogólne odesłanie do traktatu FUE i do rozporządzenia nr 347/2013.

20      Motyw 5 zaskarżonego rozporządzenia wskazuje, że „[p]rojekty regionalnych list […] zostały uzgodnione przez grupy regionalne na spotkaniach poświęconych kwestiom technicznym” oraz że „[p]o uzyskaniu opinii [Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER)] […] w sprawie spójnego stosowania kryteriów oceny oraz analizy kosztów i korzyści we wszystkich regionach organy decyzyjne grup regionalnych przyjęły listy regionalne w dniu 4 października 2019 r.”. Z tego motywu wynika też, że „[z]godnie z art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia […] nr 347/2013 przed przyjęciem list regionalnych wszystkie proponowane projekty zostały zatwierdzone przez państwa członkowskie, do których terytoriów projekty te się odnoszą”.

21      W części A załącznika VII do rozporządzenia nr 347/2013 (zmienionego zaskarżonym rozporządzeniem), zatytułowanej „Zasady stosowane przy tworzeniu listy unijnej [PWZ]”, znajduje się pkt 3, zatytułowany „Projekty, których nie uznaje się już za PWZ […]”. W tym pkt 3 Komisja wskazała:

„Kilku projektów ujętych na listach unijnych ustanowionych rozporządzeniem (UE) nr 1391/2013 i rozporządzeniem (UE) 2016/89 nie uznaje się już za PWZ z co najmniej jednego z następujących powodów:

–        projekt został już uruchomiony lub ma być uruchomiony w najbliższej przyszłości i dlatego nie byłby objęty przepisami rozporządzenia (UE) nr 347/2013;

–        na podstawie nowych danych projekt nie spełnia kryteriów kwalifikowalności;

–        projektodawca nie zgłosił go ponownie w procesie selekcji do przedmiotowej listy unijnej [PWZ]; lub

–        projekt został sklasyfikowany na niższej pozycji niż inne propozycje PWZ w procesie selekcji.

[…]”.

22      Skarżące słusznie podkreślają, że spośród tych czterech powodów drugi – zgodnie z którym „na podstawie nowych danych projekt nie spełnia kryteriów kwalifikowalności” – jest jedynym powodem, który mógłby ewentualnie uzasadnić niewpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ.

23      Pojęcie „kryteriów kwalifikowalności” zawarte we wspomnianym tiret drugim jest jednak dość niejasne. Nie jest oczywiste, czy pojęcie to ogranicza się do pojęcia zawartego w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 347/2013 – a zatem do wymienionych w tym przepisie warunków, które muszą spełniać PWZ – czy też wyrażenie „kryteria kwalifikowalności” obejmuje, oprócz warunków zawartych we wspomnianym przepisie, wszystkie warunki, jakie projekt musi spełnić, aby znaleźć się na unijnej liście PWZ.

24      Po drugie, należy podkreślić, że Komisja wskazała w swoich pismach, iż powód, dla którego nie umieściła w zaskarżonym rozporządzeniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind jako unijnego PWZ, jest związany z odmową wyrażenia zgody przez Republikę Francuską na wpisanie tego projektu na unijną listę PWZ. Komisja wyjaśniła, że Republika Francuska uzasadniła swoją odmowę istnieniem ryzyka nadwyżki zdolności produkcyjnych ze względu na istnienie kilku projektów w tym samym regionie oraz okolicznością, iż projekt połączenia międzysystemowego Aquind został uznany za najbardziej niepewny projekt. Komisja przyznaje jednak, że zaskarżone rozporządzenie nie zawiera żadnej wzmianki o odmowie Republiki Francuskiej ani tym bardziej o powodach, dla których państwo to odmówiło wyrażenia zgody.

25      Wobec tego w drugiej kolejności należy zbadać, czy pomimo wspomnianego braku wyraźnego wskazania w zaskarżonym rozporządzeniu przyczyny odmowy Republiki Francuskiej skarżące były w stanie poznać powody, dla których ich projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie został wpisany na unijną listę PWZ. Wiąże się to z ustaleniem, czy w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 13 powyżej niewpisanie tego projektu nastąpiło w okolicznościach znanych skarżącym, które pozwoliłyby im na zrozumienie zakresu podjętego wobec nich środka, i czy można uznać, że w zaskarżonym rozporządzeniu zawarto dorozumiane uzasadnienie.

26      Po pierwsze, skarżące nie mogą pomijać ram prawnych, w których przyjęto zaskarżone rozporządzenie. Na wspomniane ramy prawne składa się art. 172 akapit drugi TFUE, który przewiduje, że wytyczne i PWZ, które dotyczą terytorium jakiegoś państwa członkowskiego, wymagają zgody tego państwa. Ramy prawne obejmują również art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013, który przewiduje wymóg zatwierdzenia przez odnośne państwa członkowskie każdego indywidualnego wniosku dotyczącego PWZ, w przypadku gdy grupa sporządza listę regionalną, oraz art. 3 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia nr 347/2013, który przewiduje w istocie, że Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych ustalających unijną listę PWZ, z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego, do którego terytorium odnosi się dany PWZ.

27      Po drugie, co się tyczy okoliczności faktycznych, w których przyjęto zaskarżone rozporządzenie, należy przypomnieć, że wspomniane rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 11 marca 2020 r. Szereg okoliczności pozwala zaś dojść do wniosku, że skarżące zapoznały się przed tą publikacją z wyrażonymi przez Republikę Francuską zastrzeżeniami w przedmiocie projektu połączenia międzysystemowego Aquind, a także in fine z jej odmową zatwierdzenia owego projektu.

28      Przede wszystkim w skierowanej do skarżących wiadomości elektronicznej z dnia 11 lipca 2019 r. Komisja poinformowała je, że na posiedzeniu grupy regionalnej poświęconym kwestiom technicznym w dniu 5 lipca 2019 r. Republika Francuska wyraziła zastrzeżenia co do projektu połączenia międzysystemowego Aquind, i sugerowała im skontaktowanie się z właściwym ministerstwem w celu uzyskania dalszych szczegółowych informacji.

29      Następnie na posiedzeniu Komisji Przemysłu, Badań i Energii Parlamentu Europejskiego w dniu 5 grudnia 2019 r. członek Komisji odpowiedzialny za sprawy energii odpowiedział na zadane przez dwóch członków Parlamentu będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa pytanie dotyczące powodów skreślenia projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ. Członek Komisji odpowiedzialny za sprawy energii wskazał, po pierwsze, że Republika Francuska uważa, iż cztery projekty łączące Zjednoczone Królestwo i Francję pociągają za sobą nadwyżkę zdolności produkcyjnych, po drugie, że to państwo członkowskie sądzi, iż projekt połączenia międzysystemowego Aquind jest uznawany za najbardziej niepewny projekt, a po trzecie, że owo państwo członkowskie wniosło na tej podstawie o to, aby przedmiotowy projekt nie znajdował się na kolejnej liście PWZ. Członek Komisji odpowiedzialny za sprawy energii wyjaśnił, że państwa członkowskie mają prawo zatwierdzania projektów, które dotyczą ich terytorium, oraz że Komisja jest zobowiązana do przestrzegania tego prawa.

30      W odpowiedzi na pisemne pytanie Sądu skarżące przyznają, że zapoznały się z odpowiedzią członka Komisji odpowiedzialnego za sprawy energii w dniu, w którym odbyło się posiedzenie, czyli w dniu 5 grudnia 2019 r.

31      Wreszcie w odpowiedzi na inne pisemne pytanie Sądu skarżące wskazały, że w odpowiedzi na ich pismo z dnia 24 października 2019 r. zastępca dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej (DG) Komisji ds. Energii poinformował je pismem z dnia 20 lutego 2020 r., iż Komisja nie jest uprawniona do włączenia projektów do unijnej listy PWZ po podjęciu decyzji przez grupy regionalne, i wskazał, że Republika Francuska zgłosiła sprzeciw wobec projektu połączenia międzysystemowego Aquind.

32      Z całości powyższych elementów wynika, że skarżące zapoznały się z powodem, dla którego Komisja nie wpisała projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ w zaskarżonym rozporządzeniu, a powodem tym jest okoliczność, że Republika Francuska nie zatwierdziła rzeczonego projektu. Co więcej, mogły one zauważyć, że zdaniem tego państwa członkowskiego występowało ryzyko nadwyżki zdolności produkcyjnych ze względu na istnienie kilku projektów oraz że projekt połączenia międzysystemowego Aquind jest najbardziej niepewny.

33      W trzeciej kolejności należy zbadać argument skarżących, zgodnie z którym uzasadnienie dotyczące odmowy wyrażenia zgody przez Republikę Francuską na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ oraz wyjaśnienia tego państwa członkowskiego dotyczące ryzyka nadwyżki zdolności produkcyjnych oraz okoliczności, że ów projekt jest najbardziej niepewny, są niewystarczające. Skarżące podnoszą w istocie, że Komisja nie mogła ograniczyć się do takiego uzasadnienia, lecz powinna zażądać od danego państwa członkowskiego, by uzasadniło szerzej swoją odmowę.

34      Aby ustalić, czy uzasadnienie przypomniane w pkt 32 powyżej było wystarczające, należy najpierw stwierdzić, jaki jest wymagany poziom uzasadnienia w przypadku podjęcia decyzji o wpisaniu bądź niewpisaniu projektu połączenia międzysystemowego na unijną listę PWZ.

35      Analiza tej kwestii wymaga zastanowienia się nad podziałem i zakresem uprawnień, odpowiednio, państw członkowskich i Komisji w ramach procesu przyjmowania unijnych list PWZ. Skarżące twierdzą bowiem, że art. 172 akapit drugi TFUE nie przyznaje państwom członkowskim całkowicie dyskrecjonalnego prawa weta w kwestii włączenia PWZ do listy unijnej i że Komisja posiada na podstawie rozporządzenia nr 347/2013 uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie przyjęcia unijnej listy PWZ. Komisja podnosi natomiast, że nie mogła wpisać projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, ponieważ uważa, że nie może zignorować odmowy udzielenia zgody przez państwo członkowskie.

36      W tym względzie należy przypomnieć utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględnić nie tylko brzmienie i cele tego przepisu, lecz także jego kontekst, jak również ogół przepisów prawa Unii [zob. wyrok z dnia 8 lipca 2019 r., Komisja/Belgia (art. 260 ust. 3 TFUE – Sieci szerokopasmowe), C‑543/17, EU:C:2019:573, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Liaño Reig/SRB, T‑557/17, niepublikowane, EU:T:2019:771, pkt 59].

37      Co się tyczy brzmienia art. 172 akapit drugi TFUE, należy zauważyć, że jego wykładnia literalna przemawia wyraźnie za stanowiskiem Komisji. Otóż brzmienie tego postanowienia w żadnym razie nie może być interpretowane na wiele sposobów, a tym samym nie stwarza ono żadnych trudności interpretacyjnych.

38      Biorąc pod uwagę jasne brzmienie art. 172 akapit drugi TFUE, należy stwierdzić, że owo postanowienie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia dyskrecjonalne, a mianowicie szeroki zakres uznania, w odniesieniu do udzielenia lub odmowy udzielenia zgody na wpisanie projektu na unijną listę PWZ.

39      Znajduje to potwierdzenie w wykładni celowościowej i w wykładni kontekstowej art. 172 akapit drugi TFUE. Otóż dokonany przez prawodawcę wybór, by ustanowić swego rodzaju prawo weta na rzecz danego państwa członkowskiego, uzasadniony jest faktem, że polityka sieci transeuropejskich obejmuje aspekty terytorialne, a zatem – w pewien sposób – zagospodarowanie tego terytorium, co jest domeną podlegającą tradycyjnie suwerenności państw członkowskich (opinia rzecznika generalnego Y. Bota w sprawie Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑121/14, EU:C:2015:526, pkt 157, 158).

40      Ponadto taki jest również sens przepisów rozporządzenia nr 347/2013 przypomnianych w pkt 26 powyżej. W konsekwencji, wbrew twierdzeniom skarżących, Komisja nie była uprawniona do zignorowania tej odmowy udzielenia zgody.

41      Biorąc pod uwagę uprawnienia dyskrecjonalne państwa członkowskiego, należy ustalić, w jakim zakresie jego odmowa powinna być uzasadniona. W tym względzie art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) i pkt 10 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013 wskazują, że w przypadku gdy grupa sporządza listę regionalną, dane państwo członkowskie, które odmawia zatwierdzenia projektu, powinno przedstawić wspomnianej grupie regionalnej uzasadnienie tej odmowy. Przepisy te uściślają, że organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej może zbadać wspomniane uzasadnienie odmowy „na wniosek państwa członkowskiego” należącego do tej grupy regionalnej. Prawodawca wyraził w ten sposób swą chęć, aby wpisując się w brzmienie art. 172 akapit drugi TFUE, kwestia odmowy zatwierdzenia projektu uniemożliwiającej mu uzyskanie statusu unijnego PWZ należała do kompetencji zainteresowanych państw członkowskich.

42      W niniejszej sprawie protokół z posiedzenia technicznych organów decyzyjnych oraz protokół z posiedzenia organu decyzyjnego wysokiego szczebla wskazują, że Republika Francuska uzasadniła swą odmowę wyrażenia zgody na wpisanie połączenia międzysystemowego Aquind na czwartą listę PWZ i że żadne państwo członkowskie należące do danej grupy regionalnej nie wniosło o zbadanie tego uzasadnienia.

43      Komisja dopełniła zatem obowiązku uzasadnienia, wspominając o odmowie wyrażenia zgody przez Republikę Francuską na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ. Nie można też zarzucać Komisji, że nie zwróciła się do Republiki Francuskiej o szczegółowe wyjaśnienie powodów wspomnianej odmowy. W tym względzie art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) i pkt 10 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013 nie pozwalały jej na ingerowanie w jakikolwiek sposób w uzasadnienie przedstawione przez Republikę Francuską. Należy dodać, że skarżące nie powołały się na niezgodność tych przepisów z prawem, wobec czego nie mogą zarzucać Komisji naruszenia ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia, w sytuacji gdy Komisja postąpiła zgodnie z owymi przepisami (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 września 2014 r., Raffinerie Heide/Komisja, T‑631/13, niepublikowany, EU:T:2014:830, pkt 41–44; opinia rzecznika generalnego P. Mengozziego w sprawach DK Recycling und Roheisen/Komisja, Arctic Paper Mochenwangen/Komisja, Raffinerie Heide/Komisja i Romonta/Komisja, C‑540/14 P, C‑551/14 P, C‑564/14 P i C‑565/14 P, EU:C:2016:147, pkt 90, 91).

44      W tym kontekście art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 347/2013, który przewiduje, że „[u]prawnienia decyzyjne w grupach ogranicza się do państw członkowskich oraz Komisji, które w tym celu określa się jako organ decyzyjny [odnośnych] grup [regionalnych]”, jak również art. 3 ust. 4 i art. 16 rozporządzenia nr 347/2013, na mocy których Komisja jest uprawniona do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, nie mogą być interpretowane w ten sposób, że Komisja jest odpowiedzialna za ewentualną niezgodność z prawem, której dopuszcza się państwo członkowskie, odmawiając zatwierdzenia projektu, i że w związku z tym powinna ona odpowiadać za możliwe naruszenie przez to państwo członkowskie obowiązku uzasadnienia. Takie podejście byłoby bowiem sprzeczne z przepisami regulującymi podział kompetencji między państwa członkowskie i Komisję, jaki przewidziano w art. 172 TFUE i przypomniano w rozporządzeniu nr 347/2013.

45      W konsekwencji należy stwierdzić, że Komisja uzasadniła zaskarżone rozporządzenie w sposób wystarczający pod względem prawnym i w związku z tym należy oddalić zarzut pierwszy.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia wymogów proceduralnych i materialnych przewidzianych w rozporządzeniu nr 347/2013, w szczególności jego art. 5 ust. 8

46      W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że naruszono przepisy proceduralne i materialne. Zarzut ten składa się w istocie z pięciu zarzutów szczegółowych.

47      Komisja, popierana w tym zakresie przez Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, odpiera te zarzuty szczegółowe i zarzut drugi w całości.

48      W ramach zarzutu szczegółowego pierwszego skarżące podnoszą, że Komisja, jako organ odpowiedzialny za przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia, powinna była zadbać o to, by unijną listę PWZ ustanowiono zgodnie ze wszystkimi istotnymi wymogami prawnymi. Otóż ich zdaniem Komisja naruszyła art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 347/2013, ponieważ procedura określona w załączniku III.2 do tego rozporządzenia nie była przestrzegana z kilku powodów.

49      Po pierwsze, skarżące powołują się na okoliczność, że ACER wskazał, iż ze względu na szereg luk w dostarczonych tej agencji informacjach nie był w stanie sformułować opinii na temat jednolitego stosowania kryteriów oraz analizy kosztów i korzyści między regionami. Jednakże skarżące nie wskazują, w jaki sposób rozważania zawarte w opinii ACER miałyby mieć rzeczywisty wpływ na zgodność z prawem zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do projektu połączenia międzysystemowego Aquind.

50      Komisja nie mogła bowiem wpisać projektu połączenia międzysystemowego Aquind na kolejną unijną listę PWZ ze względu na to, że Republika Francuska nie udzieliła na to zgody, ponieważ zdaniem tego państwa członkowskiego istniało ryzyko nadwyżki zdolności produkcyjnych, a projekt połączenia międzysystemowego Aquind był uznawany za najbardziej niepewny. Kwestia jednolitego stosowania kryteriów oraz analizy kosztów i korzyści między regionami nie miała zatem żadnego wpływu na decyzję o niewpisaniu tego projektu na unijną listę PWZ.

51      Po drugie, argument skarżących, zgodnie z którym organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej i Komisja naruszyły wymogi określone w pkt 13 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013 ze względu na to, że nie wzięły one pod uwagę opinii ACER dotyczącej spójnego stosowania kryteriów oceny oraz analizy kosztów i korzyści między regionami, nie jest ani jasny, ani poparty dowodami.

52      Przede wszystkim, ogólnie rzecz biorąc, z motywu 5 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej uwzględnił opinię ACER przy przyjmowaniu ostatecznej listy regionalnej. Następnie opinia ACER zawiera sekcję A.4.1.3, poświęconą konkretnie projektowi połączenia międzysystemowego Aquind, w której wskazano na rozbieżności między organami regulacyjnymi Republiki Francuskiej i Zjednoczonego Królestwa oraz na powody, dla których francuski organ regulacyjny, mianowicie Commission de régulation de l’énergie (komisja regulacji energetyki, CRE), sprzeciwił się wpisaniu tego projektu na ostateczną listę regionalną. Wreszcie należy przypomnieć w każdym razie, że Republika Francuska odmówiła zatwierdzenia tego projektu ze względów związanych z ryzykiem nadwyżki zdolności produkcyjnych oraz z okolicznością, iż projekt połączenia międzysystemowego Aquind był uznawany za najbardziej niepewny, że organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej i Komisja były związane tą odmową i że w tych okolicznościach nie można im zarzucać nieuwzględnienia opinii ACER.

53      Po trzecie, skarżące zarzucają Komisji, że nie zapewniła spójności między regionami zgodnie z art. 3 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 347/2013, podnosząc w istocie, że znaczną liczbę projektów, które były mało zaawansowane lub były regularnie zmieniane, włączono na unijną listę PWZ, w związku z czym twierdzenie, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind był najbardziej niepewny, nie stanowiło przeszkody w zakresie jego kwalifikowalności jako unijnego PWZ.

54      Tego argumentu nie można uwzględnić. Skarżące ograniczają się do powtórzenia treści opinii ACER w tej kwestii, lecz nie wykazują, że mogłoby to podważyć zgodność z prawem zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do projektu połączenia międzysystemowego Aquind.

55      Należy bowiem podkreślić, że Komisja była zobowiązana uwzględnić odmowę udzielenia przez Republikę Francuską zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ i nie mogła zakwestionować powodów, dla których projekt ten był najbardziej niepewny. W tym względzie należy przypomnieć, że art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013 przewiduje, że „[p]rzy sporządzaniu listy regionalnej przez grupę każdy indywidualny wniosek dotyczący projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania wymaga zatwierdzenia przez państwa członkowskie, do których terytorium odnosi się projekt”, oraz że „jeżeli państwo członkowskie podejmie decyzję o niezatwierdzeniu projektu, przedstawia zainteresowanej grupie [regionalnej] uzasadnienie takiej decyzji”. W pkt 10 części 2 załącznika III do tego rozporządzenia wyjaśniono, że na wniosek państwa członkowskiego należącego do tej grupy regionalnej organ decyzyjny wysokiego szczebla owej grupy powinien poddać ocenie wspomniane uzasadnienie. Komisja nie była zatem uprawniona do żądania przeprowadzenia badania uzasadnienia przedstawionego przez Republikę Francuską, wobec czego nie popełniła żadnego błędu w tym względzie. W niniejszej sprawie żadne państwo członkowskie nie wniosło o wezwanie Republiki Francuskiej do wyjaśnienia przyczyn odmowy.

56      Zakładając, jak utrzymują skarżące, że stwierdzenie Republiki Francuskiej, zgodnie z którym projekt połączenia międzysystemowego Aquind był najbardziej niepewny, wynika z błędu w ocenie, Komisja nie miała kompetencji do jego sprostowania, podobnie jak Sąd nie jest właściwy do samodzielnego zbadania tej kwestii. W tym względzie należy doprecyzować, że Republika Francuska wskazała na rozprawie, przy czym nie zostało to zakwestionowane przez skarżące, że jej odmowa udzielenia zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ została zaskarżona do tribunal administratif de Paris (sądu administracyjnego w Paryżu, Francja).

57      W ramach zarzutu szczegółowego drugiego skarżące zarzucają grupie regionalnej, że naruszyła art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 347/2013, ponieważ nie przyjęła regulaminu wewnętrznego.

58      Artykuł 3 ust. 2 rozporządzenia nr 347/2013 przewiduje, że każda grupa regionalna przyjmuje swój regulamin z uwzględnieniem przepisów załącznika III. Tymczasem z dokumentów dołączonych do akt sprawy przez same skarżące wynika, że regulamin wewnętrzny został przyjęty w formie pełnomocnictwa kilku regionalnych grup ds. gazu i energii elektrycznej, w tym „północnomorskiej sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej” – czyli priorytetowego korytarza i obszaru o zasięgu geograficznym, w które wpisuje się projekt połączenia międzysystemowego Aquind. Skarżące same wskazują, że mogły zapoznać się z tym regulaminem wewnętrznym za pośrednictwem portalu unijnych PWZ i mogły go pobrać.

59      Okoliczność, że regulamin wewnętrzny zawierał wzmiankę „Draft”, nie ma w tym względzie żadnego znaczenia. Jak bowiem skarżące same przyznały w swoich pismach, były one w pełni świadome tego, że pomimo wspomnianej wzmianki chodziło o wersję końcową regulaminu wewnętrznego, co zresztą znajduje potwierdzenie w okoliczności, że nazwa pliku elektronicznego zawiera słowo „Final”. W tej sytuacji nie mogą one ograniczyć się do twierdzenia w sposób niejasny i niepoparty dowodami, że grupa regionalna „północnomorska sieć przesyłowa morskiej energii wiatrowej” nie przyjęła regulaminu wewnętrznego, wskutek czego proces nie był przejrzysty i nie zapewniał im minimalnych gwarancji.

60      Zarzut szczegółowy trzeci opiera się na okoliczności, że opóźnienia we wdrażaniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind nie mogą stanowić powodu uzasadniającego niewpisanie tego projektu na unijną listę PWZ. Skarżące utrzymują, że grupa regionalna zbadała już tę kwestię, nie stwierdziła żadnego problemu związanego z tymi opóźnieniami i nie wezwała ich zresztą do przedstawienia uzasadnienia w tym zakresie.

61      Ten zarzut szczegółowy jest bez znaczenia. Republika Francuska nie powołała się bowiem na opóźnienia we wdrażaniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind jako na podstawę uzasadniającą odmowę wydania – w ramach organu decyzyjnego wysokiego szczebla grupy regionalnej „północnomorska sieć przesyłowa morskiej energii wiatrowej” – zgody na projekt połączenia międzysystemowego Aquind.

62      Prawdą jest, że z opinii ACER z dnia 25 września 2019 r. wynika, iż CRE wspomniało o opóźnieniu we wdrażaniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind i że owo opóźnienie jest jednym z powodów, dla których CRE sprzeciwiło się umieszczeniu tego projektu na unijnej liście PWZ. Jednakże, jak słusznie podkreśla Komisja, stanowiska krajowego organu regulacyjnego nie można interpretować jako stanowiska państwa członkowskiego w ramach organu decyzyjnego wysokiego szczebla danej grupy regionalnej. Ponadto z żadnego dokumentu nie wynika, by Republika Francuska podzielała uzasadnienie zaprezentowane przez wspomniany krajowy organ regulacyjny.

63      Z tego względu pozbawiony znaczenia jest również argument skarżących, zgodnie z którym na posiedzeniu grupy regionalnej „północnomorska sieć przesyłowa morskiej energii wiatrowej” w dniu 28 maja 2019 r. nie zgłoszono uwag na temat opóźnienia napotkanego przy wdrażaniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind, w odniesieniu do którego to opóźnienia nie wezwano skarżących, by zaprezentowały usprawiedliwienie.

64      Jeśli chodzi o zarzut szczegółowy czwarty, oparty na niespójnościach i nieścisłościach zawartych w badaniu Artelys dotyczącym analizy kosztów i korzyści, jest on, podobnie jak zarzut szczegółowy trzeci, pozbawiony znaczenia.

65      Powodem, dla którego Komisja nie wpisała projektu połączenia międzysystemowego Aquind do zaskarżonego rozporządzenia, jest bowiem sprzeciw Republiki Francuskiej wobec tego projektu, który to sprzeciw wynika z przyczyn niemających żadnego związku z badaniem Artelys. W tym względzie z pkt A.4.1.3 opinii ACER z dnia 25 września 2019 r. wynika, że to CRE – a nie Republika Francuska – oparło się w szczególności na tym badaniu, aby uzasadnić swój sprzeciw wobec projektu połączenia międzysystemowego Aquind.

66      W ramach zarzutu szczegółowego piątego skarżące utrzymują, że projekt Aquind mógł zostać skreślony z unijnej listy PWZ jedynie w przypadku przewidzianym w art. 5 ust. 8 rozporządzenia nr 347/2013. Podnoszą one, że art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 347/2013 zobowiązuje państwo członkowskie, które podejmuje decyzję o niezatwierdzeniu indywidualnego wniosku dotyczącego PWZ, do przedstawienia „uzasadnienia” takiej decyzji, wobec czego owa decyzja nie może być całkowicie arbitralna. Stwierdzają one natomiast, że Republika Francuska nie uzasadniła odmowy zatwierdzenia projektu połączenia międzysystemowego Aquind, w związku z czym wydaje się, że Komisja uznała, iż wykreślenie projektu było możliwe z powodu innego niż ten przewidziany w art. 5 ust. 8 rozporządzenia nr 347/2013, a mianowicie z uwagi na fakt, że projekt nie był już popierany przez państwo członkowskie, na którego terytorium miał być realizowany.

67      Po pierwsze, art. 5 ust. 8 rozporządzenia nr 347/2013 dotyczy jedynie przypadków, w których wpisany już na unijną listę PWZ projekt zostaje z niej skreślony, a mianowicie gdy projekt wpisano na ową listę na podstawie błędnych informacji, które były czynnikiem decydującym o uwzględnieniu na liście, lub gdy projekt nie jest zgodny z prawem Unii. Przepis ten nie dotyczy zatem wpisania projektów na kolejną listę co dwa lata.

68      W tym względzie należy podkreślić, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie tyle został „skreślony” z unijnej listy PWZ, co nie został wpisany na kolejną listę po zakończeniu procedury ustanowienia tej ostatniej. Artykuł 5 ust. 8 rozporządzenia nr 347/2013 nie ma zatem znaczenia dla niniejszej sprawy.

69      Wniosek ten znajduje potwierdzenie w motywie 24 rozporządzenia nr 347/2013. Ów motyw wskazuje jednoznacznie, że „kolejna” unijna lista PWZ jest sporządzana co dwa lata, że istniejące PWZ, które mają być umieszczone na kolejnej unijnej liście PWZ, podlegają, przy sporządzaniu unijnych list PWZ, takiemu samemu procesowi selekcji jak proponowane projekty oraz że projekty, które przestały spełniać stosowne kryteria i wymogi określone w tym rozporządzeniu, nie powinny figurować na kolejnej unijnej liście PWZ. Projekty, które były już wpisane na poprzednią unijną listę PWZ, nie mają zatem żadnej przewagi nad nowymi projektami. Rozporządzenie nr 347/2013 ogranicza się do pragmatycznego stwierdzenia w motywie 24, wskazując, że aby zapewnić jak najdalej idące zminimalizowanie obciążeń administracyjnych w zakresie starych projektów, należy wykorzystywać w miarę możliwości poprzednio złożone informacje oraz uwzględnić sprawozdania roczne projektodawców starych projektów.

70      Po drugie, skarżące bezskutecznie powołują się na art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013 na poparcie twierdzenia, że wykonywanie przez państwo członkowskie prawa weta wobec wpisu projektu na unijną listę PWZ ogranicza się jedynie do pierwszego wpisu rzeczonego projektu na tę listę.

71      Artykuł 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013 przewiduje bowiem, że „[p]rzy sporządzaniu listy regionalnej przez grupę […] każdy indywidualny wniosek dotyczący projektu [PWZ] wymaga zatwierdzenia przez państwa członkowskie, do których terytorium odnosi się projekt” oraz że „jeżeli państwo członkowskie podejmie decyzję o niezatwierdzeniu projektu, przedstawia zainteresowanej grupie [regionalnej] uzasadnienie takiej decyzji”. Punkt 10 części 2 załącznika III do tego rozporządzenia doprecyzowuje, że na wniosek państwa członkowskiego należącego do grupy regionalnej organ decyzyjny wysokiego szczebla owej grupy powinien poddać ocenie wspomniane uzasadnienie.

72      Te przepisy rozporządzenia nr 347/2013 nie dokonują rozróżnienia w zależności od tego, czy projekt jest po raz pierwszy przedmiotem wniosku o wpis, czy został już umieszczony na poprzedniej liście. Znajdują one zatem zastosowanie do każdego przypadku sporządzenia kolejnej listy i dotyczą tym samym każdego projektu, któremu sprzeciwiałoby się państwo członkowskie.

73      Okoliczność, że państwo członkowskie powinno przedstawić uzasadnienie odmowy zatwierdzenia projektu i że organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej musi zbadać to uzasadnienie na wniosek innego państwa członkowskiego należącego do tej grupy, nie oznacza jednak, że państwo członkowskie może wykonywać prawo weta jedynie w oparciu o kryterium przewidziane w rozporządzeniu nr 347/2013. Z jednej bowiem strony państwo członkowskie dysponuje na podstawie art. 172 akapit drugi TFUE uprawnieniami dyskrecjonalnymi w zakresie odmowy udzielenia zgody na wpisanie projektu na unijną listę PWZ. Z drugiej strony, podobnie, z art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013 ani z innych przepisów tego rozporządzenia nie wynika, że „uzasadnienie”, na podstawie którego państwo członkowskie może odmówić udzielenia zgody, ogranicza się do przypadków, w których stwierdzono brak zgodności z rozporządzeniem nr 347/2013 w szczególności lub z prawem Unii w ogólności.

74      Ponadto wbrew twierdzeniom skarżących nie doszło do naruszenia art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013, ponieważ Komisja słusznie stwierdziła w niniejszej sprawie, że Republika Francuska przedstawiła uzasadnienie odmowy udzielenia zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ. W protokole z posiedzenia technicznych organów decyzyjnych oraz w protokole z posiedzenia organu decyzyjnego wysokiego szczebla danej grupy regionalnej wskazano bowiem, że Republika Francuska uznała, iż cztery projekty połączeń międzysystemowych łączących Francję i Zjednoczone Królestwo pociągały za sobą nadwyżkę zdolności produkcyjnych oraz że projekt połączenia międzysystemowego Aquind był wśród nich najbardziej niepewny.

75      Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić zarzut drugi.

 W przedmiocie zarzutów czwartego i piątego, dotyczących odpowiednio naruszenia prawa do dobrej administracji i naruszenia zasady równego traktowania

76      Zarzuty czwarty i piąty dotyczą odpowiednio naruszenia prawa do dobrej administracji i naruszenia zasady równego traktowania. Skarżące utrzymują, że Komisja jest odpowiedzialna za zmianę unijnej listy PWZ, a zatem ma prawo i obowiązek czuwania nad przestrzeganiem zasad dobrej administracji i równego traktowania, a także innych ogólnych zasad prawa Unii. Podkreślają one, że nie miały możliwości bycia wysłuchanymi podczas posiedzeń technicznego organu decyzyjnego lub organu decyzyjnego wysokiego szczebla. Podnoszą też, że Komisja, jako członek wszystkich „organów decyzyjnych”, powinna przyjąć unijną listę PWZ na podstawie przekazanych uprawnień prawodawczych i że w związku z tym jest ona w stanie zmienić zaproponowane przez organy listy regionalne.

77      Komisja, popierana przez Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, odpiera zarzuty czwarty i piąty.

78      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że prawo do dobrej administracji widnieje wśród gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w postępowaniu administracyjnym i jest zapisane w art. 41 karty praw podstawowych (zob. podobnie wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., Alfamicro/Komisja, T‑831/14, niepublikowany, EU:T:2017:804, pkt 165 i przytoczone tam orzecznictwo). Artykuł 41 ust. 1 karty praw podstawowych stanowi, że „[k]ażdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii”. Artykuł 41 ust. 2 karty praw podstawowych przewiduje, że prawo do dobrej administracji obejmuje między innymi prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację.

79      Ponadto Komisja jest zobowiązana do przestrzegania zasady równego traktowania lub niedyskryminacji, która wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w różny sposób i by różne sytuacje nie były traktowane w identyczny sposób, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyrok z dnia 15 kwietnia 2010 r., Gualtieri/Komisja, C‑485/08 P, EU:C:2010:188, pkt 70). Poszanowanie zasady równego traktowania musi jednak pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności (wyrok z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T‑346/11 i T‑347/11, EU:T:2013:23, pkt 109).

80      W drugiej kolejności analiza zarzutów czwartego i piątego wymaga ustalenia roli, jaką powierza rozporządzenie nr 347/2013 każdemu z uczestników procedury wpisu proponowanych projektów na unijną listę PWZ, oraz przebiegu tej procedury.

81      Po pierwsze, jak przewiduje art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 347/2013, do zainteresowanej grupy regionalnej należy sporządzenie regionalnej listy proponowanych PWZ. W tym względzie należy przypomnieć, że odnośna grupa składa się z przedstawicieli państw członkowskich, krajowych organów regulacyjnych i operatorów systemów przesyłowych, a także z przedstawicieli Komisji, ACER i europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej (zob. pkt 1 części 1 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013).

82      Projektodawcy, których projekty potencjalnie kwalifikują się do zaliczenia jako PWZ i którzy oczekują na przyznanie tego statusu, składają do grupy wniosek o uznanie projektu za PWZ (zob. pkt 1 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013). W przypadku proponowanych projektów takich jak projekt elektroenergetycznego połączenia międzysystemowego krajowe organy regulacyjne, a w razie konieczności ACER, sprawdzają spójne stosowanie kryteriów i metodologii analizy kosztów i korzyści oraz oceniają ich stosowność w perspektywie transgranicznej, a swoją ocenę przedstawiają grupie (zob. pkt 7 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013).

83      Należy przypomnieć, że przepisy przewidują w istocie, iż sporządzając regionalną listę proponowanych unijnych PWZ, zainteresowana grupa regionalna powinna uwzględnić okoliczność, że każdy indywidualny wniosek dotyczący PWZ wymaga zatwierdzenia przez państwa członkowskie, do których terytorium odnosi się projekt. Państwo członkowskie, które podejmuje decyzję o niezatwierdzeniu projektu, przedstawia zainteresowanej grupie uzasadnienie takiej decyzji [zob. art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013]. W tym kontekście przewidziano, że jeżeli państwo członkowskie należące do grupy złoży stosowny wniosek, organ decyzyjny tej grupy będzie musiał zbadać uzasadnienie przedstawione przez państwo członkowskie w celu uzasadnienia odmowy zatwierdzenia projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania dotyczącego jego terytorium (zob. pkt 10 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013).

84      Sporządzony przez grupę projekt regionalnych list proponowanych projektów przedkładany jest ACER. ACER ocenia rzeczony projekt i przedstawia na jego temat opinię, która dotyczy w szczególności spójnego stosowania kryteriów oraz analizy kosztów i korzyści we wszystkich regionach [zob. art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) i pkt 12 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013].

85      Po przedstawieniu przez ACER opinii organ decyzyjny wysokiego szczebla zainteresowanej grupy regionalnej „przyjmuje” ostateczną listę regionalną proponowanych unijnych PWZ w oparciu o propozycję grupy oraz przy uwzględnieniu opinii ACER oraz ocen przedłożonych przez właściwe krajowe organy regulacyjne. Organ ten przedstawia Komisji ostateczną listę regionalną.

86      Na podstawie przekazanych uprawnień Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych ustalających unijną listę PWZ. Niemniej jednak motyw 23 rozporządzenia nr 347/2013 wskazuje, że przekazanie Komisji uprawnienia do przyjęcia i przeglądu tej listy zgodnie z art. 290 TFUE jest dokonywane „przy jednoczesnym poszanowaniu prawa państw członkowskich do zatwierdzania [unijnych PWZ], które dotyczą ich terytorium”. Podobnie art. 3 ust. 4 akapit pierwszy tego rozporządzenia przypomina, że uprawnienie do przyjęcia aktu ustalającego unijną listę PWZ jest wykonywane „z zastrzeżeniem art. 172 akapit drugi TFUE”. Artykuł 172 akapit drugi TFUE przewiduje, że unijne PWZ, które dotyczą terytorium jakiegoś państwa członkowskiego, wymagają zgody tego państwa.

87      Po drugie, z opisu poszczególnych etapów procedury przewidzianej w rozporządzeniu nr 347/2013 można wyciągnąć następujące wnioski:

88      Przede wszystkim ani techniczny organ decyzyjny danej grupy regionalnej (który sporządza listę regionalną proponowanych unijnych PWZ), ani organ decyzyjny wysokiego szczebla tej grupy regionalnej (który przyjmuje listę regionalną proponowanych unijnych PWZ), ani też Komisja (która przyjmuje akt delegowany ustalający ostatecznie unijną listę PWZ), nie mogą wpisać na te listy indywidualnego wniosku dotyczącego projektu, który nie został zatwierdzony przez państwo członkowskie, na którego terytorium projekt ma być realizowany.

89      Następnie, jak wynika z powyższego i wbrew temu, co twierdzą w istocie skarżące, Komisja nie posiada uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie sporządzenia w sposób ostateczny unijnej listy PWZ.

90      Przekazane Komisji uprawnienia – przyznane w art. 3 ust. 4 rozporządzenia nr 347/2013 w związku z jego art. 16 – pozwalające jej na przyjęcie w sposób ostateczny unijnej listy PWZ powinny bowiem być wykonywane w granicach postanowień traktatu FUE i przepisów rozporządzenia nr 347/2013. Tymczasem, jak już podkreślono w pkt 86 powyżej, upoważnienie Komisji do przyjmowania aktów delegowanych jest wykonywane „z zastrzeżeniem art. 172 akapit drugi TFUE”. Komisja nie ma zatem żadnego uprawnienia do dodania do odnośnej listy projektu, na który państwo członkowskie, na którego terytorium ów projekt miał być realizowany, odmówiło zgody.

91      Podobnie zarówno z art. 3 ust. 4 akapit drugi, jak i z art. 3 ust. 5 rozporządzenia nr 347/2013 wynika, że spoczywające na Komisji zadanie polegające na zapewnieniu sporządzania co dwa lata unijnej listy PWZ oraz na przyjęciu owej listy jest wykonywane „na podstawie list regionalnych” proponowanych unijnych PWZ.

92      W ramach tego zadania kompetencje Komisji zostały precyzyjnie określone w następujący sposób: „zapewni[enie] uwzględnieni[a] [na unijnej liście PWZ] wyłącznie projektów spełniających kryteria, o których mowa w art. 4 [rozporządzenia nr 347/2013]” [art. 3 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 347/2013], „zapewni[enie] spójnoś[ci] między regionami, przy uwzględnieniu przedstawionej przez [ACER] opinii” [art. 3 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 347/2013] oraz „dąż[enie] do uwzględnienia na liście unijnej [PWZ] łącznej liczby [projektów] na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi” [art. 3 ust. 5 lit. d) rozporządzenia nr 347/2013].

93      Tymczasem, logicznie rzecz biorąc, trzy wyżej wymienione kompetencje, które przyznano Komisji, mogą być wykonywane tylko w odniesieniu do projektów, które figurują na regionalnych listach proponowanych unijnych PWZ. Komisja może bowiem dokonać oceny przestrzegania kryteriów mających zastosowanie do PWZ, ustanowionych w art. 4 rozporządzenia nr 347/2013, jedynie w odniesieniu do projektów figurujących na tych listach. Badanie przestrzegania rzeczonych kryteriów nie może dotyczyć projektu, który ze względu na wcześniejszą odmowę państwa członkowskiego, na którego terytorium ów projekt miał być realizowany, nie jest nawet badany w świetle tych kryteriów przez organy decyzyjne zainteresowanej grupy regionalnej. Komisja nie może zatem z definicji przeprowadzić badania przestrzegania owych kryteriów w odniesieniu do projektu, w przedmiocie którego nigdy nie przeprowadzono tego badania.

94      Podobny wniosek można wyciągnąć w odniesieniu do kompetencji Komisji polegającej na zapewnieniu spójności między regionami przy uwzględnieniu opinii ACER. Logicznie rzecz biorąc, Komisja może wykonywać tę kompetencję jedynie w odniesieniu do projektów figurujących na listach sporządzonych przez organy decyzyjne grup regionalnych. Owa kompetencja nie może zatem dotyczyć projektu, którego nie wpisano na te listy ze względu na odmowę zatwierdzenia przez państwo członkowskie, na którego terytorium projekt ten miał być realizowany.

95      Co się tyczy kompetencji polegającej na sprawdzeniu, czy łączna liczba projektów pozostaje na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi, w pkt 14 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013 podkreślono, że Komisja może rozważyć nieuwzględnienie niektórych projektów na unijnej liście PWZ, jeżeli uważa, że łączna liczba proponowanych PWZ przekracza poziom umożliwiający zarządzanie nimi. Natomiast żaden przepis rozporządzenia nr 347/2013 nie przyznaje Komisji kompetencji pozwalającej jej na dodanie projektów, które nie zostały przyjęte przez organy decyzyjne grup regionalnych, ani w konsekwencji tych projektów, które nie zostały zatwierdzone przez państwo członkowskie, na którego terytorium projekt ten miał być realizowany.

96      Wreszcie, co się tyczy uzasadnienia zaprezentowanego przez państwo członkowskie na poparcie odmowy zatwierdzenia przez to państwo, prawodawca Unii zastrzegł możliwość złożenia wniosku o zbadanie tego uzasadnienia jedynie dla państw członkowskich należących do danej grupy regionalnej, wyłączając tym samym wszystkie pozostałe strony wchodzące w skład grupy regionalnej, a mianowicie krajowe organy regulacyjne, operatorów systemów przesyłowych, a także przedstawicieli Komisji, ACER i europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej. Prawodawca chciał zatem, aby wpisując się w brzmienie art. 172 akapit drugi TFUE, kwestia odmowy zatwierdzenia projektu należała do kompetencji państw członkowskich.

97      Po trzecie, w odniesieniu do kwestii faktycznych należy stwierdzić, że Republika Francuska odmówiła wpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ i przedstawiła zainteresowanej grupie uzasadnienie tej odmowy (zob. pkt 74 powyżej).

98      Z okoliczności sprawy wynika też, że żadne inne państwo członkowskie należące do grupy regionalnej nie wniosło o zbadanie uzasadnienia przedstawionego przez Republikę Francuską. W tym względzie skarżące błędnie powołują się na wiadomość elektroniczną z dnia 20 listopada 2019 r., skierowaną do Komisji przez właściwy organ Zjednoczonego Królestwa, by twierdzić w istocie, że to dawne państwo członkowskie sprzeciwiło się wykreśleniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind i w ten sposób zobowiązało grupę do zbadania uzasadnienia. Pismo to zawiera bowiem wniosek o dokonanie pewnych zmian w protokole z posiedzenia organu decyzyjnego wysokiego szczebla w dniu 4 października 2019 r., lecz nie zawiera żadnego – choćby dorozumianego – wniosku do danej grupy regionalnej o zbadanie uzasadnienia przedstawionego przez Republikę Francuską w celu odmowy wpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ. Rzeczone pismo zawiera jedynie stanowisko Zjednoczonego Królestwa określające jego punkt widzenia w kwestii czterech projektów połączeń międzysystemowych między tym państwem a Francją.

99      Z powyższego wynika, że Komisja mogła wykonywać swe uprawnienia wyłącznie w odniesieniu do listy projektów przyjętej przez organ decyzyjny wysokiego szczebla danej grupy regionalnej, że nie mogła wnieść o zbadanie uzasadnienia odmowy zatwierdzenia przez Republikę Francuską projektu połączenia międzysystemowego Aquind i że nie mogła również dodać tego projektu do unijnej listy PWZ.

100    W tym kontekście należy oddalić argument skarżących dotyczący podnoszonego naruszenia ich prawa do bycia wysłuchanymi. Z powyższych ustaleń wynika bowiem, że Komisja była zobowiązana, nie dysponując żadnym zakresem uznania, do niewpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ i że zastosowała się do przepisów zawartych w rozporządzeniu nr 347/2013.

101    Należy podkreślić w tym względzie, że skarżące w żadnym momencie nie powołały się na niezgodność z prawem właściwych przepisów rozporządzenia nr 347/2013, a w szczególności art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) oraz pkt 10 części 2 załącznika III do tego rozporządzenia. W związku z tym nie mogą one powoływać się na jakiekolwiek naruszenie ich prawa do bycia wysłuchanymi (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 września 2014 r., Raffinerie Heide/Komisja, T‑631/13, niepublikowany, EU:T:2014:830, pkt 41–44; opinia rzecznika generalnego P. Mengozziego w sprawach DK Recycling und Roheisen/Komisja, Arctic Paper Mochenwangen/Komisja, Raffinerie Heide/Komisja i Romonta/Komisja, C‑540/14 P, C‑551/14 P, C‑564/14 P i C‑565/14 P, EU:C:2016:147, pkt 90, 91).

102    Co więcej, aby naruszenie prawa do bycia wysłuchanym mogło doprowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia, skarżące powinny wykazać, że w braku tej nieprawidłowości mogłyby powołać się na elementy pozwalające na podważenie stanowiska Komisji, a zatem wpłynąć w jakikolwiek sposób na ocenę dokonaną przez Komisję przy niewpisaniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind na ewentualną unijną listę PWZ (zob. podobnie wyrok z dnia 1 lipca 2010 r., Knauf Gips/Komisja, C‑407/08 P, EU:C:2010:389, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem żaden element nie mógł wpłynąć w jakikolwiek sposób na stanowisko Komisji, biorąc pod uwagę odmowę wyrażenia zgody przez Republikę Francuską na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ.

103    W tych okolicznościach nie można zarzucać Komisji naruszenia prawa do dobrej administracji.

104    Nie można również zarzucać Komisji naruszenia zasady równego traktowania. W rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 79 powyżej Komisja nie mogła potraktować projektu połączenia międzysystemowego Aquind w sposób niejednakowy w porównaniu z projektami konkurencyjnymi, ponieważ ów projekt nie figurował na sporządzonej przez daną grupę regionalną liście proponowanych PWZ, na podstawie której Komisja wykonała przekazane jej uprawnienia, a zatem nie znajdował się w sytuacji porównywalnej z sytuacją projektów konkurencyjnych, które figurowały na rzeczonej liście.

105    W szczególności z jednej strony skarżące bezskutecznie utrzymują, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, ponieważ projekty połączeń międzysystemowych między Francją i Zjednoczonym Królestwem (w tym projekt połączenia międzysystemowego Aquind) zaspokajały te same potrzeby tych samych klientów, a wyniki badania Artelys – na podstawie których Komisja miała odmówić zatwierdzenia rzeczonego projektu – nie dotyczyły konkretnie tego projektu, lecz trzech innych konkurencyjnych projektów.

106    Należy bowiem przypomnieć, że Komisja mogła jedynie przyjąć do wiadomości odmowę udzielenia zgody przez Republikę Francuską na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ. Ponadto z analizy zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, wypływa wniosek, że wyniki badania Artelys nie stanowią powodu, dla którego projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie został wpisany na listę wniosków sporządzoną przez daną grupę decyzyjną, ani nie stanowią powodu, dla którego Komisja nie wpisała tego projektu na unijną listę PWZ.

107    Z drugiej strony skarżące bezskutecznie opierają zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady równego traktowania, na okoliczności, że w rankingu proponowanych PWZ sporządzonym według metody oceny projekt połączenia międzysystemowego Aquind został lepiej oceniony niż dwa konkurencyjne projekty i że mimo to nie został on wpisany na unijną listę PWZ.

108    Abstrahując bowiem od okoliczności, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie znajdował się na liście regionalnej przyjętej przez grupę decyzyjną, wobec czego Komisja nie mogła go uwzględnić, ranking, na który powołują się skarżące, jest w każdym razie pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia. Artykuł 4 ust. 4 i pkt 14 części 2 załącznika III do rozporządzenia nr 347/2013 wskazują jednoznacznie, że ranking projektów jest przeznaczony wyłącznie na wewnętrzne potrzeby grupy, że ani lista regionalna, ani unijna lista PWZ nie zawierają rankingu i że nie można wykorzystać go w żadnym innym późniejszym celu, z wyjątkiem sytuacji, gdy Komisja wykonuje przypomnianą w pkt 95 powyżej kompetencję polegającą na sprawdzeniu, czy łączna liczba projektów pozostaje na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi.

109    W tym kontekście należy zbadać argument skarżących oparty na wyroku z dnia 11 marca 2020 r., Baltic Cable (C‑454/18, EU:C:2020:189). Przypominają one, że Trybunał orzekł w nim, iż uprawnienia przyznane krajowym organom regulacyjnym powinny być interpretowane i stosowane w sposób zgodny z ogólnymi zasadami prawa Unii, nawet jeśli rozporządzenie nie przyznaje danemu organowi wyraźnego uprawnienia do podjęcia środków koniecznych w celu uniknięcia wszelkiej dyskryminacji. Podnoszą one w istocie, że w ten sam sposób przyznane Komisji uprawnienia do przyjmowania unijnych list PWZ powinny być interpretowane i stosowane w sposób zgodny z ogólnymi zasadami prawa Unii, w tym przypadku zasadą równego traktowania, nawet jeśli rozporządzenie nr 347/2013 nie przyznaje jej wyraźnego uprawnienia do podjęcia koniecznych w tym względzie środków.

110    Ów argument nie zasługuje jednak na uwzględnienie. Z jednej strony skarżące wychodzą z błędnego założenia, że sytuacja krajowych organów regulacyjnych, których dotyczy wyrok z dnia 11 marca 2020 r., Baltic Cable (C‑454/18, EU:C:2020:189), jest taka sama jak sytuacja Komisji w niniejszej sprawie. Otóż istnieje zasadnicza różnica pomiędzy dwiema rozpatrywanymi sytuacjami, polegająca na tym, że na podstawie art. 16 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 (Dz.U. 2009, L 211, s. 15) krajowy organ regulacyjny był uprawniony do wydania decyzji w sprawie wykorzystania przychodów danego operatora systemu przesyłowego. W niniejszej sprawie Komisja nie miała kompetencji do wpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, ponieważ Republika Francuska skorzystała z przysługującego jej prawa do niezatwierdzenia tego projektu zgodnie z art. 172 akapit drugi TFUE i z art. 3 ust. 3 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 347/2013.

111    Z drugiej strony należy podkreślić, że gdyby Komisja, w imię zasady równego traktowania, wystąpiła z inicjatywą wpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, jej działanie naruszałoby prawo Unii, a w szczególności sam traktat FUE.

112    W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić zarzuty czwarty i piąty, dotyczące odpowiednio naruszenia prawa do dobrej administracji i naruszenia zasady równego traktowania.

 W przedmiocie zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

113    W ramach zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności, skarżące twierdzą przede wszystkim, że stosowność i konieczność wykreślenia projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ trzeba było ocenić w sposób bardziej rygorystyczny, z należytym uwzględnieniem charakteru tego projektu i konsekwencji tego wykreślenia. Następnie uważają one, że z uwagi na brak informacji o powodach wykreślenia z projektowanej listy nie jest możliwe dokonanie oceny proporcjonalnego charakteru zaskarżonego rozporządzenia. Ponadto zarzucają one Komisji, że w swym pojmowaniu gwarancji proceduralnych i w swym sposobie przestrzegania zasad podstawowych instytucja ta, dokonując wykładni rozporządzenia nr 347/2013, nie poszła wystarczająco daleko, aby osiągnąć cele tego rozporządzenia. Wreszcie podnoszą one, że rozporządzenie nr 347/2013 ma na celu ułatwienie realizacji projektów PWZ i że dokonana przez Komisję wykładnia tego rozporządzenia jest niezgodna z zasadą proporcjonalności, ponieważ okres dwóch lat jest niewystarczający, aby umożliwić projektowi skorzystanie z przewidzianej w art. 12 tego rozporządzenia procedury dotyczącej inwestycji i transgranicznej alokacji kosztów.

114    Komisja, popierana przez Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, kwestionuje ten zarzut.

115    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada proporcjonalności zalicza się do zasad ogólnych prawa Unii. Zgodnie z tą zasadą akty instytucji Unii nie powinny wykraczać poza to, co odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów przyświecających danemu uregulowaniu, przy czym jeśli jest możliwy wybór spośród większej liczby odpowiednich środków, należy wybrać ten najmniej uciążliwy, zaś wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyroki: z dnia 13 listopada 1990 r., Fedesa i in., C‑331/88, EU:C:1990:391, pkt 13; z dnia 5 maja 1998 r., Zjednoczone Królestwo/Komisja, C‑180/96, EU:C:1998:192, pkt 96; z dnia 23 września 2020 r., BASF/Komisja, T‑472/19, niepublikowany, EU:T:2020:432, pkt 108).

116    Ponadto ocena proporcjonalności środka musi iść w parze z poszanowaniem zakresu uznania, jaki został ewentualnie przyznany instytucjom Unii przy jego przyjmowaniu (wyroki: z dnia 12 grudnia 2006 r., Niemcy/Parlament i Rada, C‑380/03, EU:C:2006:772, pkt 145, z dnia 16 maja 2017 r., Landeskreditbank Baden-Württemberg/EBC, T‑122/15, EU:T:2017:337, pkt 68).

117    To w świetle tego orzecznictwa należy zbadać zarzut szósty.

118    Przede wszystkim należy wziąć pod uwagę okoliczność, że Komisja nie dysponowała żadnym zakresem uznania w kwestii niewpisania rozpatrywanego projektu w następstwie odmowy udzielenia przez Republikę Francuską zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, wobec czego mogła ona jedynie przyjąć tę odmowę do wiadomości.

119    Następnie należy przypomnieć, że zgodnie z motywem 43 rozporządzenia nr 347/2013 „[p]onieważ cel [t]ego rozporządzenia, a mianowicie rozwój i interoperacyjność transeuropejskich sieci energetycznych oraz przyłączeń do tych sieci, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 [TUE; z]godnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu”.

120    Rozporządzenie nr 347/2013 nie przewiduje, że projektodawcy otrzymują od grup regionalnych wyjaśnienia i że mogą przedstawiać uwagi przed przyjęciem list regionalnych przez te grupy, a następnie przed przyjęciem aktów delegowanych, w drodze których Komisja ustala ostatecznie unijną listę PWZ. Tymczasem skarżące nie podniosły żadnego zarzutu niezgodności z prawem przepisów tego rozporządzenia dotyczących procedury przyjęcia unijnej listy PWZ. W związku z tym skarżące nie mogą opierać się na tych elementach, by twierdzić, że nie miały możliwości dokonania oceny, czy wykreślenie projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ było proporcjonalne. W tym kontekście nie mogą one też zarzucać Komisji w istocie, że nie udzieliła im wcześniej wyjaśnień ani że nie zapewniła przestrzegania zasady proporcjonalności podczas procedury ustalania listy. Z jednej bowiem strony Komisja, przyjmując zaskarżone rozporządzenie, zastosowała się do przepisów rozporządzenia nr 347/2013. Z drugiej strony możliwość zakwestionowania uzasadnienia przedstawionego przez państwo członkowskie w związku z jego odmową zatwierdzenia projektu jest zastrzeżona wyłącznie dla przedstawicieli innych państw członkowskich należących do danej grupy regionalnej, a zatem Komisja nie mogła ingerować w tym zakresie.

121    Ponadto skarżące niesłusznie zarzucają Komisji, że nie oceniła stosowności i konieczności wykreślenia projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ w sposób bardziej rygorystyczny i z uwzględnieniem charakteru tego projektu. Analiza poprzednich zarzutów, a w szczególności analiza przeprowadzona w pkt 87–96 powyżej, wykazała bowiem, że Komisja nie mogła zignorować odmowy Republiki Francuskiej i nie mogła zatem wpisać na unijną listę PWZ projektu połączenia międzysystemowego Aquind, który nie znajdował się na liście regionalnej przyjętej przez daną grupę regionalną. W świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 116 powyżej należy wziąć pod uwagę okoliczność, że Komisja nie dysponowała zakresem uznania w kwestii wpisania projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ. W tych okolicznościach nie można zarzucać Komisji naruszenia zasady proporcjonalności poprzez niewpisanie tego projektu na unijną listę PWZ.

122    Wreszcie skarżące twierdzą w istocie, że dokonana przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu wykładnia rozporządzenia nr 347/2013 jest sprzeczna z celem realizowanym przez to rozporządzenie, a mianowicie z celem polegającym na ułatwieniu realizacji projektów, ponieważ oczywiste jest, że okres dwóch lat jest niewystarczający, aby umożliwić projektowi skorzystanie z przewidzianej w art. 12 owego rozporządzenia procedury dotyczącej inwestycji i transgranicznej alokacji kosztów. Takiego argumentu nie można uwzględnić. Jak bowiem słusznie podkreśla Komisja, rozwój projektów infrastrukturalnych nie zależy od tego, czy są one – lub nie są – unijnymi PWZ.

123    Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić zarzut szósty.

 W przedmiocie zarzutu siódmego, dotyczącego naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań

124    W ramach zarzutu siódmego, dotyczącego naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, skarżące podnoszą przede wszystkim, że art. 172 TFUE i rozporządzenia nr 347/2013 nie można interpretować w ten sposób, że status unijnego PWZ jest całkowicie niepewny. Zwracają one uwagę, że nikt nie mógłby uznać za „prawdopodobne”, iż projekt połączenia międzysystemowego Aquind zostanie pozbawiony w dyskryminujący sposób statusu unijnego PWZ. Następnie twierdzą one, że arbitralne wykreślenie po dwóch latach projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ naruszyło ich uzasadnione oczekiwania. Uważają one bowiem, że przewidziany w rozporządzeniu nr 347/2013 cel polegający na zachęcaniu do inwestycji w zakresie projektów priorytetowych, pierwotne wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind jako unijnego PWZ, podjęte przez nie znaczne wysiłki oraz poczynione przez nie duże inwestycje zapewniały im pewną stabilność odnośnie do statusu tego projektu. Ponadto podkreślają one, że odmowa przyznania przez ACER w 2018 r. zwolnienia na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 714/2009 była uzasadniona okolicznością, iż połączenie międzysystemowe Aquind znajdowało się na unijnej liście PWZ i na tej podstawie korzystało ze szczególnych względów przewidzianych w art. 12 rozporządzenia nr 347/2013. Ich zdaniem Unia w drodze tej decyzji udzielała im zapewnienia, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie zostanie wykreślony z rzeczonej listy w sposób arbitralny. Wreszcie uważają one, że Republika Francuska niesłusznie stwierdziła, iż skarżące nie mogły żywić w tym zakresie uzasadnionych oczekiwań na tej podstawie, że cztery projekty połączeń międzysystemowych między Francją a Zjednoczonym Królestwem miały ze sobą konkurować. Podnoszą one bowiem, że wykreślenie projektu połączenia międzysystemowego Aquind z unijnej listy PWZ zmniejszyło bezpośrednio presję konkurencyjną wywieraną na pozostałe projekty i uprzywilejowało te projekty, prowadząc do rezultatu odwrotnego niż ten, który polega na „pozwoleniu na to, by rynek określił, który PWZ powinien zostać zrealizowany”.

125    Komisja, popierana przez Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, odpiera ten zarzut.

126    Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada pewności prawa, której konsekwencję stanowi zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań, wymaga, po pierwsze, by przepisy prawne były jasne i precyzyjne, a po drugie, by ich stosowanie było przewidywalne dla podmiotów prawa (wyroki: z dnia 7 czerwca 2005 r., VEMW i in., C‑17/03, EU:C:2005:362, pkt 80; z dnia 10 września 2009 r., Plantanol, C‑201/08, EU:C:2009:539, pkt 46).

127    Z utrwalonego orzecznictwa wynika też, że zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań zalicza się do podstawowych zasad Unii. Prawo do powołania się na tę zasadę przysługuje każdemu podmiotowi, w którym instytucja Unii wzbudziła uzasadnione nadzieje. Zapewnieniami, które mogą wzbudzić takie nadzieje, są – niezależnie od formy, w jakiej są przekazywane – dokładne, bezwarunkowe i spójne informacje pochodzące z uprawnionych i wiarygodnych źródeł. Nie może natomiast powoływać się na naruszenie owej zasady ten, komu administracja nie udzieliła precyzyjnych zapewnień. Podobnie, jeżeli rozsądny i przezorny podmiot gospodarczy jest w stanie przewidzieć wydanie przepisów Unii mogących wpłynąć na jego interesy, to nie może on powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w razie wydania takich przepisów (wyroki: z dnia 14 marca 2013 r., Agrargenossenschaft Neuzelle, C‑545/11, EU:C:2013:169, pkt 23–26; z dnia 26 września 2014 r., B&S Europe/Komisja, T‑222/13, niepublikowany, EU:T:2014:837, pkt 47).

128    Z orzecznictwa wynika też, że możliwość powołania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań jest dostępna dla każdego podmiotu gospodarczego, w którym organ krajowy wzbudził uzasadnione nadzieje. Podmioty gospodarcze nie mogą jednak w sposób uzasadniony oczekiwać, że utrzymana zostanie istniejąca sytuacja, która może zostać zmieniona w ramach uprawnień dyskrecjonalnych władz krajowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 września 2009 r., Plantanol, C‑201/08, EU:C:2009:539, pkt 53; z dnia 11 lipca 2019 r., Agrenergy i Fusignano Due, C‑180/18, C‑286/18 i C‑287/18, EU:C:2019:605, pkt 31).

129    To w świetle tego orzecznictwa należy ustalić, czy w ramach przyjmowania listy wniosków przygotowanej przez daną grupę regionalną i unijnej listy PWZ można zarzucić Komisji naruszenie zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań skarżących co do zachowania statusu unijnego PWZ przez projekt połączenia międzysystemowego Aquind.

130    Po pierwsze, należy przypomnieć, że Komisja nie dysponowała żadnym zakresem uznania w kwestii niewpisania rozpatrywanego projektu w następstwie odmowy udzielenia przez Republikę Francuską zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, wobec czego mogła ona jedynie przyjąć tę odmowę do wiadomości.

131    Po drugie, jak podkreślono w szczególności w pkt 69–71 powyżej, z mających zastosowanie przepisów jasno wynika, że kolejną unijną listę PWZ sporządza się co dwa lata, że wszystkie projekty – w tym projekty wpisane na obowiązującą unijną listę PWZ – podlegają tej samej procedurze selekcji, że projekty, które były już wpisane na poprzednią unijną listę PWZ, nie mają zatem żadnej przewagi nad nowymi projektami oraz że unijne PWZ, które dotyczą terytorium państwa członkowskiego, wymagają zgody tego państwa.

132    Jednoznaczne brzmienie rozporządzenia nr 347/2013 uniemożliwia stwierdzenie, że jego cel – polegający w istocie na zachęcaniu do inwestycji w projekty priorytetowe – oraz wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ stanowią dla skarżących zapewnienie, że ów projekt zostanie wpisany z urzędu na kolejną unijną listę PWZ.

133    Po trzecie, skarżące utrzymują, że decyzja komisji odwoławczej ACER z dnia 17 października 2018 r. oddalająca ich wniosek o przyznanie zwolnienia na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 714/2009 dla projektu połączenia międzysystemowego Aquind stanowiła zapewnienie ze strony Unii, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind nie zostanie wykreślony z listy unijnej w sposób arbitralny lub tak długo, jak długo będzie spełniał warunki wpisania na listę.

134    W tym względzie warto przypomnieć, że zgodnie z art. 17 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 714/2009 zwolnienie ze stosowania systemu regulowanego może zostać przyznane, jeżeli „poziom ryzyka związanego z inwestycją jest taki, że inwestycja ta nie zostałaby zrealizowana, gdyby nie udzielono zwolnienia”. Skarżące podkreślają, że odmowa przyznania im przez ACER zwolnienia była uzasadniona okolicznością, iż projekt połączenia międzysystemowego Aquind znajdował się na unijnej liście PWZ i na tej podstawie korzystał ze szczególnych względów przewidzianych w art. 12 rozporządzenia nr 347/2013.

135    O ile prawdą jest, że w celu oddalenia wniosku o zwolnienie złożonego na podstawie art. 17 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 714/2009 ACER odniósł się do statusu unijnego PWZ posiadanego przez projekt połączenia międzysystemowego Aquind (i do transgranicznej alokacji kosztów, z której przedmiotowy projekt mógł ewentualnie skorzystać ze względu na ten status), o tyle odniesienie to nie stanowiło w żadnym wypadku zapewnienia, które mogłoby wzbudzić u skarżących oczekiwanie, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind zostanie wpisany z urzędu na kolejną unijną listę PWZ. Podejście ACER należy raczej rozumieć w ten sposób, że gdyby przedmiotowy projekt nie był już wpisany na unijną listę PWZ, stwarzałoby to możliwość ponownego wystąpienia z wnioskiem o zwolnienie na podstawie wyżej wymienionego artykułu.

136    W tym względzie, jak podkreśla Komisja, skarżące nie mogły ubiegać się o „zamrożenie” ich sytuacji prawnej wynikającej z pierwotnego wpisania ich projektu na unijne listy PWZ, podczas gdy ramy prawne przewidują możliwość zmian. Miały one również świadomość, że decyzja dotycząca zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 714/2009 oraz decyzja o przyjęciu unijnej listy PWZ są podejmowane przez różne i niezależne od siebie organy.

137    Po czwarte, skarżące nie mogą w żadnym razie podnosić, że podpisanie Traktatu Karty Energetycznej stanowiło dla nich dokładne, bezwarunkowe i spójne zapewnienie, że projekt połączenia międzysystemowego Aquind pierwotnie wpisany na unijną listę PWZ zostanie wpisany z urzędu na kolejną listę unijną. Abstrahując bowiem od okoliczności, że ów argument nie jest w ogóle poparty dowodami, podpisanie takiego traktatu nie może jako takie stanowić dla projektodawców promujących określony projekt połączenia międzysystemowego zapewnienia co do statusu unijnego PWZ dla ich projektu. Jest tak, tym bardziej że istnienie wspomnianego traktatu nie pozwalało pominąć wymogu uzyskania pierwotnej zgody Republiki Francuskiej na podstawie art. 172 akapit drugi TFUE, aby ich projekt połączenia międzysystemowego Aquind został wpisany na kolejną listę regionalną grupy regionalnej. Tymczasem skarżące wiedziały, że ów kraj członkowski nie wyraził takiej zgody w niniejszej sprawie.

138    Po piąte, bezsporne jest, że w ramach przyjmowania kolejnej listy regionalnej proponowanych projektów i kolejnej unijnej listy PWZ projekt połączenia międzysystemowego Aquind konkurował z innymi projektami połączeń międzysystemowych między Zjednoczonym Królestwem a Francją. W tym kontekście skarżące doskonale zdawały sobie sprawę z tego, że jeden lub kilka z tych projektów może wystarczyć do realizacji celów rozporządzenia nr 347/2013 i że zarówno Zjednoczone Królestwo, jak i Republika Francuska dysponowały na podstawie art. 172 akapit drugi TFUE i art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 347/2013 szerokim zakresem uznania w odniesieniu do udzielenia lub odmowy udzielenia zgody na którykolwiek z tych projektów.

139    W tym względzie skarżące nie mogą opierać swej argumentacji na ocenie otrzymanej przez projekt połączenia międzysystemowego Aquind (lepszej niż ocena przyznana innym projektom), aby twierdzić, że ich uzasadnione oczekiwania zostały naruszone. Jak już przypomniano w pkt 108 powyżej, ani lista regionalna, ani unijna lista PWZ nie zawierają rankingu, a Komisja może wykorzystać ranking proponowanych PWZ sporządzony według metody oceny wyłącznie wówczas, gdy wykonuje kompetencję polegającą na sprawdzeniu, czy łączna liczba projektów pozostaje na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi.

140    W świetle powyższego należy oddalić zarzut siódmy.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej

141    W ramach zarzutu trzeciego skarżące podnoszą naruszenie art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej. Po pierwsze, twierdzą one, że owo postanowienie jest bezpośrednio skuteczne z tego względu, iż z jednej strony charakter i struktura Traktatu Karty Energetycznej, rozpatrywane jako całość, sprawiają, że może ono przyznawać prawa podlegające wykonaniu, a z drugiej strony sama Karta Energetyczna jest wystarczająco jasna i precyzyjna i nie musi być przedmiotem dodatkowych środków wykonawczych. Po drugie, podnoszą one, że owo postanowienie reguluje traktowanie, jakie każda z umawiających się stron powinna zapewnić inwestorom z innych umawiających się stron, że Unia i każde z jej państw członkowskich są umawiającymi się stronami Traktatu Karty Energetycznej oraz że inwestorzy z państwa członkowskiego są inwestorami z umawiającej się strony innej niż Unia, wobec czego mają oni prawo powoływać się na to postanowienie wobec Unii. Po trzecie, uważają one, że przewidziane w Traktacie Karty Energetycznej zabezpieczenia są w każdym razie istotne dla wykładni rozporządzenia nr 347/2013 i stosowania ogólnych zasad prawa Unii, z których powinni korzystać wszyscy inwestorzy z państw członkowskich.

142    Komisja, popierana przez Republikę Federalną Niemiec, Królestwo Hiszpanii i Republikę Francuską, odpiera ten zarzut.

143    Na wstępie należy przypomnieć, że Traktat Karty Energetycznej jest umową wielostronną, której stronami są zarówno większość państw członkowskich, jak i sama Unia.

144    Artykuł 10 Traktatu Karty Energetycznej, zatytułowany „Promocja, ochrona i traktowanie inwestycji”, stanowi w ust. 1, co następuje:

„Każda z umawiających się stron będzie, zgodnie z postanowieniami niniejszego traktatu, popierać i tworzyć stabilne, sprawiedliwe, sprzyjające i przejrzyste warunki dla inwestorów z innych umawiających się stron dla dokonywania inwestycji na swoim obszarze. Takie warunki obejmują zobowiązanie zawsze uczciwego i sprawiedliwego traktowania inwestycji inwestorów z innych umawiających się stron. Inwestycje te będą również korzystały ze stałej ochrony i zabezpieczeń, a żadna umawiająca się strona nie będzie w jakikolwiek sposób pogarszała, przez nieuzasadnione lub dyskryminujące kroki, możliwości zarządzania, utrzymania, użytkowania, posiadania lub dysponowania nimi. […]”.

145    Przede wszystkim należy zauważyć, że art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej wymienia w istocie ogólne zasady prawa istniejące w prawie Unii, a mianowicie zasady dobrej administracji, równego traktowania, pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności. Tymczasem z analizy zarzutów od czwartego do siódmego wynika, że nie można zarzucać Komisji naruszenia tych zasad poprzez nieuwzględnienie w zaskarżonym rozporządzeniu projektu połączenia międzysystemowego Aquind jako unijnego PWZ. W konsekwencji nie można też zarzucać jej naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej.

146    Następnie skarżące bezskutecznie utrzymują, że obowiązek zapewnienia przejrzystych i sprawiedliwych warunków nie został spełniony z powodu naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz naruszenia wymogów proceduralnych i materialnych, przywołanych w ramach zarzutów pierwszego i drugiego, które to zarzuty zostały oddalone. Wynika z tego, że argument dotyczący naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej – w zakresie, w jakim opiera się on na uzasadnieniu zawartym w tych zarzutach – należy oddalić.

147    Wreszcie należy przypomnieć, że traktaty założycielskie, stanowiące podstawową kartę konstytucyjną Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 23 kwietnia 1986 r., Les Verts/Parlament, 294/83, EU:C:1986:166, pkt 23), ustanawiają, w odróżnieniu od zwykłych umów międzynarodowych, nowy porządek prawny, dysponujący własnymi instytucjami, na rzecz którego państwa ograniczają w coraz szerszym zakresie swoje prawa suwerenne i którego podmiotami są nie tylko państwa członkowskie, ale i pochodzące z nich jednostki [zob. opinia 2/13 (Przystąpienie Unii do EKPC) z dnia 18 grudnia 2014 r., EU:C:2014:2454, pkt 157 i przytoczone tam orzecznictwo].

148    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem autonomia prawa Unii, zarówno w kontekście prawa państw członkowskich, jak i prawa międzynarodowego, znajduje uzasadnienie w zasadniczych cechach Unii i jej prawa, związanych w szczególności ze strukturą konstytucyjną Unii, jak również z samą naturą owego prawa. Prawo Unii charakteryzuje się bowiem tym, że pochodzi z niezależnego źródła, jakie stanowią traktaty, swoją nadrzędnością względem prawa państw członkowskich oraz bezpośrednią skutecznością szeregu przepisów znajdujących zastosowanie do pochodzących z nich jednostek i nich samych. Takie charakterystyczne cechy doprowadziły do powstania ustrukturyzowanej sieci zasad, przepisów i wzajemnie zależnych od siebie stosunków prawnych wiążących, na zasadzie wzajemności, samą Unię i jej państwa członkowskie, jak również te państwa między sobą [zob. podobnie opinia 2/13 (Przystąpienie Unii do EKPC) z dnia 18 grudnia 2014 r., EU:C:2014:2454, pkt 165–167, 201; zob. także wyrok z dnia 6 marca 2018 r., Achmea, C‑284/16, EU:C:2018:158, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo].

149    Jeśli chodzi konkretnie o przepisy wiążące na zasadzie wzajemności samą Unię i jej państwa członkowskie, art. 172 akapit drugi TFUE przyznaje danemu państwu członkowskiemu uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie udzielenia lub odmowy udzielenia zgody na wpisanie projektu na unijną listę PWZ, jak wynika to z analizy poprzednich zarzutów (zob. w szczególności pkt 38–40, 45, 56, 110 i 111).

150    W związku z tym traktat FUE wyraźnie określił granice kompetencji Unii w dziedzinie unijnych PWZ, ponieważ Komisja nie może wpisać na unijną listę PWZ projektu, na który nie wyraziło zgody państwo członkowskie, na którego terytorium projekt ma zostać zrealizowany.

151    W tym względzie skarżące bezskutecznie próbują podważyć podział między państwa członkowskie i Unię kompetencji w dziedzinie unijnych PWZ. Zarzucają one bowiem Komisji w istocie, że nie wyszła poza odmowę udzielenia przez Republikę Francuską zgody na wpisanie projektu połączenia międzysystemowego Aquind na unijną listę PWZ, wskutek czego naruszyła art. 10 Traktatu Karty Energetycznej.

152    Tymczasem, biorąc pod uwagę autonomię prawa Unii oraz istnienie ustrukturyzowanej sieci zasad, przepisów i wzajemnie zależnych od siebie stosunków prawnych wiążących, na zasadzie wzajemności, samą Unię i jej państwa członkowskie z jednej strony oraz istnienie uprawnień dyskrecjonalnych danego państwa członkowskiego uznanych w prawie Unii z drugiej strony, należy stwierdzić, że art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej nie może mieć takiego zakresu, który zobowiązywałby Komisję do pominięcia podziału kompetencji ustanowionego w art. 172 akapit drugi TFUE i tym samym do naruszenia tego postanowienia.

153    Komisja zastosowała się zatem do art. 172 akapit drugi TFUE. Nie można więc zarzucać jej naruszenia art. 10 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej.

154    W związku z tym należy oddalić zarzut trzeci.

155    Mając na uwadze całość powyższych rozważań, skargę należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

156    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

157    Ponieważ skarżące przegrały sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji należy obciążyć je ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

158    Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii i Republika Francuska pokrywają własne koszty zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Aquind Ltd, Aquind SAS i Aquind Energy Sàrl zostają obciążone kosztami postępowania.

3)      Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii i Republika Francuska pokrywają własne koszty.

Tomljenović Škvařilová-Pelzl Nõmm

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 lutego 2023 r.

Podpisy

Spis treści

*      Język postępowania: angielski.