Sprawa T‑571/11

El Corte Inglés, SA

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego CLUB GOURMET – Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CLUB DEL GOURMET, EN.... El Corte Inglés – Względna podstawa odmowy rejestracji – Brak podobieństwa towarów i usług – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Argumenty i dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem

Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 20 marca 2013 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Kontrola zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych – Uwzględnienie przez Sąd okoliczności faktycznych i prawnych nieprzedstawionych wcześniej przed instancjami Urzędu – Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Ograniczenie badania do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony – Obowiązek stron w zakresie przedstawienia stanu faktycznego i dowodów – Przepisy prawa krajowego – Włączenie

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 76)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 25)

2.      Określenie i wykładnia przepisów prawa krajowego w zakresie, w jakim są one niezbędne dla działalności instytucji Unii, jest kwestią ustalenia okoliczności faktycznych, a nie stosowania prawa. To stosowanie dotyczy bowiem tylko stosowania prawa Unii. I tak, o ile prawdą jest, że art. 65 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy rozumieć w ten sposób, że przepisy prawa, których naruszenie może być przedmiotem zaskarżenia przed Sądem, mogą być przepisami zarówno prawa krajowego, jak i prawa wspólnotowego, o tyle tylko to ostatnie należy do materii prawnej, w której ma zastosowanie zasada iura novit curia, podczas gdy to pierwsze sytuuje się na płaszczyźnie ciężaru przedstawienia faktów i ciężaru dowodu dotyczącego przedstawienia okoliczności faktycznych, przy czym jego treść należy ewentualnie wykazać poprzez przedstawienie dowodów. Wynika z tego, że co do zasady w ramach postępowania przed instytucjami Unii na stronie, która powołuje się na prawo krajowe, ciąży obowiązek wykazania, że to prawo wspiera jej roszczenia.

Prawdą jest, że Sąd opatrzył tę zasadę zastrzeżeniem, orzekając, iż Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) powinien z urzędu zasięgnąć informacji za pomocą środków, które w tym przypadku uzna za stosowne, o prawie krajowym danego państwa członkowskiego, jeżeli takie informacje są niezbędne do oceny przesłanek zastosowania rozpatrywanej podstawy odmowy rejestracji, a zwłaszcza prawdziwości przywołanych faktów lub mocy dowodowej przedstawionych dowodów. Jednakże Urząd jest zobowiązany, w razie potrzeby, do zasięgnięcia informacji z urzędu o prawie krajowym tylko w sytuacji, gdy dysponuje już wskazaniami dotyczącymi prawa krajowego – albo w postaci twierdzeń co do jego treści, albo w postaci dowodów, które przedstawiono na rozprawie i na których moc dowodową się powołano.

(por. pkt 35, 38, 39, 41)