WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)
z dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sprawa F‑81/12
Risto Nieminen
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2010) – Postępowanie w sprawie awansu (2011) – Decyzja o nieawansowaniu skarżącego – Obowiązek uzasadnienia – Porównanie osiągnięć – Administratorzy zatrudnieni na stanowiskach lingwistycznych i administratorzy zatrudnieni na stanowiskach innych niż lingwistyczne – Przysługująca liczba awansów – Stałość osiągnięć w czasie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której R. Nieminen żąda stwierdzenia nieważności decyzji Rady Unii Europejskiej o nieawansowaniu go do grupy zaszeregowania AD 12 w postępowaniach w sprawie awansu (2010, 2011).
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. R. Nieminen pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Informacje, jakie mogą zostać uwzględnione – Administratorzy zatrudnieni na stanowiskach lingwistycznych i na stanowiskach innych niż lingwistyczne – Przysługująca liczba awansów – Naruszenie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)
2. Urzędnicy – Awans – Kryteria – Osiągnięcia – Uwzględnienie stażu pracy w grupie zaszeregowania – Charakter subsydiarny – Uwzględnienie stałości osiągnięć w czasie – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)
3. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Zasady – Uznanie administracyjne – Granice – Przestrzeganie zasady równego traktowania – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 45)
4. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Zakres – Oczywisty błąd w ocenie osiągnięć nieawansowanego urzędnika
(regulamin pracowniczy, art. 45)
1. Zastrzeżenie określonej liczby stanowisk przeznaczonych dla awansowanych urzędników dla administratorów zatrudnionych na stanowiskach lingwistycznych może stanąć na przeszkodzie awansowaniu jednego lub większej liczby administratorów zatrudnionych na stanowiskach innych niż lingwistyczne, mimo że ich osiągnięcia będą większe niż osiągnięcia ich współpracowników zatrudnionych na stanowiskach lingwistycznych, którzy otrzymają awans. Takie zastrzeżenie będzie wbrew przepisom art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, które wymagają, by porównanie osiągnięć przebiegało na zasadzie równości.
(zob. pkt 40)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑14/09 Almeida Campos i in. przeciwko Radzie, 15 grudnia 2010 r., pkt 37, 38
2. Staż pracy w danej grupie zaszeregowania i w służbie może służyć jako kryterium awansu jedynie pomocniczo, w razie równoważności osiągnięć ustalonej w szczególności na podstawie trzech kryteriów, o których mowa jest wprost w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Niemniej organ powołujący może zgodnie z prawem przeprowadzić porównanie osiągnięć urzędników uprawnionych do ubiegania się o awans w oparciu o stały w czasie charakter ich odpowiednich osiągnięć.
Kryterium stałości osiągnięć w czasie nie stanowi kryterium odrębnego od trzech kryteriów wymienionych w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, lecz wchodzi bezpośrednio w zakres pierwszego z nich, opartego na sprawozdaniach dotyczących urzędników. W konkretnym ujęciu kryterium stałości osiągnięć w czasie pozwala lepiej uwzględnić ogół zasług urzędników mogących ubiegać się o awans, przy poszanowaniu zasady równego traktowania. Gdyby bowiem organ powołujący brał jedynie pod uwagę najświeższe sprawozdanie lub sprawozdania dotyczące mogących ubiegać się o awans urzędników, porównanie osiągnięć byłoby wypaczone, a co najmniej niepełne, gdyż organ powołujący nie badałby wszystkich osiągnięć urzędników mających ponaddwuletni staż w grupie zaszeregowania. Ponadto zastosowanie liczby mnogiej w wyrażeniu „sprawozdania dotyczące urzędników”, użyte w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego wskazuje na to, że organ powołujący ma zasadniczo obowiązek zbadania wszystkich dotyczących urzędników sprawozdań od chwili przejścia do danej grupy zaszeregowania, co siłą rzeczy oznacza uwzględnienie kryterium stałości osiągnięć w czasie. Wreszcie kryterium stałości osiągnięć w czasie nie wprowadza po prostu ponownie do porównania osiągnięć dokonywanego na podstawie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego kryterium stażu, gdyż długi staż wcale nie musi iść w parze ze znacznymi i stałymi przez cały czas osiągnięciami, przez co oba te kryteria wcale się nie pokrywają, mimo że są w pewnym stopniu powiązane.
(zob. pkt 43, 44)
Odesłanie:
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑95/12 P Stols przeciwko Radzie, 15 stycznia 2014 r., pkt 41–44
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑51/08 RENV Stols przeciwko Radzie, 13 grudnia 2011 r., pkt 47
3. Przy ocenie osiągnięć, które należy uwzględnić w ramach decyzji o awansie na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego, organ powołujący dysponuje znacznym uznaniem, a kontrola sądu Unii winna ograniczać się do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy których zastosowaniu administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd nie może więc zastąpić swoją oceną oceny kwalifikacji i osiągnięć kandydatów dokonanej przez organ powołujący. Powinien poprzestać na ocenie obiektywizmu i prawidłowości porównania osiągnięć przewidzianego w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego w świetle wyjaśnień organu powołującego na temat danego postępowania w sprawie awansu, przed tym badaniem. Tym samym do sądu Unii nie należy kontrola zasadności oceny administracji co do zdolności urzędnika do wykonywania obowiązków zawodowych, zawierającej złożone oceny wartościujące, które przez swój charakter nie mogą być poddane obiektywnej weryfikacji.
Jednakże uznanie, które przysługuje w taki sposób administracji, ograniczone jest koniecznością starannego i bezstronnego porównania osiągnięć w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. Choć regulamin pracowniczy uprawnia organ powołujący do przeprowadzenia takiej oceny z zastosowaniem procedury lub metody, którą uzna za najwłaściwszą, to w praktyce porównanie winno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.
Metoda oceny używana do porównania osiągnięć urzędników, polegająca na porównaniu średniej ocen analitycznych urzędników ze średnią ocen analitycznych przyznawanych przez ich oceniających jest istotna, ponieważ zmierza do zniesienia subiektywizmu wynikającego z ocen dokonanych przez różnych oceniających.
Ponadto organowi powołującemu przysługują nadane regulaminem pracowniczym kompetencje do przeprowadzenia porównania, o którym mowa w art. 45 regulaminu pracowniczego, z zastosowaniem procedury lub metody, którą uzna za najwłaściwszą. Uprawnienie to jest jednak ograniczone koniecznością starannego i bezstronnego porównania osiągnięć w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. W praktyce porównanie winno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.
(zob. pkt 57, 58, 90, 91)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑187/98 Cubero Vermurie przeciwko Komisji, 3 października 2000 r., pkt 85
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑281/11 P Canga Fano przeciwko Radzie, 16 maja 2013 r., pkt 41, 42 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. sprawa Stols przeciwko Radzie, pkt 29–31
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑81/10 Praskevicius przeciwko Parlamentowi, 14 lipca 2011 r., pkt 53
4. W ramach kontroli sprawowanej przez sąd Unii nad decyzjami administracji w dziedzinie awansów błąd jest oczywisty, gdy jest łatwy do zauważenia i może zostać oczywiście stwierdzony w świetle kryteriów, od których prawodawca uzależnił decyzje dotyczące awansu. Zatem, aby wykazać, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego, dający podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, dowody, które jest obowiązany przedstawić skarżący, muszą wystarczyć do pozbawienia wiarygodności dokonanej przez administrację oceny. Innymi słowy, jeżeli mimo przedstawionych przez skarżącego dowodów podważaną ocenę można jednak uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu należy oddalić.
(zob. pkt 59)
Odesłanie:
Sąd Unii Europejskiej: ww. sprawa Canga Fano przeciwko Radzie, pkt 127
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑104/09 Canga Fano przeciwko Radzie, 24 marca 2011 r., pkt 35; sprawa F‑43/10 Cerafogli przeciwko EBC, 12 grudnia 2012 r., pkt 131, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑114/13 P