WYROK SĄDU (czwarta izba)
z dnia 16 września 2013 r.(*)
Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG – Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych – Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia – Grzywny – Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. – Waga naruszenia – Okoliczności łagodzące – Kryzys gospodarczy – Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy – Obniżenie kwoty grzywny – Istotna wartość dodana
W sprawie T‑412/10
Roca, z siedzibą w Saint-Ouen-l’Aumône (Francja), reprezentowana przez adwokat P. Vidal Martínez,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez F. Castilla de la Torrego, A. Antoniadis oraz F. Castillę Contreras, a następnie przez M. Castilla de la Torrego, A. Antoniadis oraz F. Jimena Fernándeza, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39092 – Instalacje sanitarne do łazienek) oraz żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: I. Pelikánová, prezes, K. Jürimäe (sprawozdawca) i M. van der Woude, sędziowie,
sekretarz: M.J. Palacio González, główny administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 marca 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok(1)
[…]
Przebieg postępowania i żądania stron
30 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 września 2010 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
31 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (czwarta izba) zdecydował o otwarciu ustnego etapu postępowania i – w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem – o skierowaniu do Komisji pytania pisemnego, na które odpowiedziała ona w wyznaczonym terminie.
32 Na rozprawie w dniu 6 marca 2013 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pisemne i ustne pytania zadane przez Sąd.
33 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim artykuły te jej dotyczą;
– obniżenie kwoty nałożonej na nią grzywny;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
34 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
[…]
1. W przedmiocie żądań zmierzających do stwierdzenia nieważności części zaskarżonej decyzji
[…]
W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego współpracy skarżącej
171 W ramach zarzutu piątego skarżąca z jednej strony twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań i popełniła oczywisty błąd w stosowaniu komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, gdyż nie przyznała jej obniżki grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy; a z drugiej strony domaga się przyznania jej obniżki grzywny na podstawie pkt 29 wytycznych z 2006 r. ze względu na swą współpracę. Drugi z tych argumentów należy zinterpretować w ten sposób, że skarżąca stoi na stanowisku, iż powinna była uzyskać obniżkę grzywny ze względu na swą współpracę, zgodnie ze wskazanym punktem wytycznych, i że w związku z tym zarzuca ona Komisji błąd w stosowaniu tego punktu wytycznych.
W przedmiocie naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz naruszeń i błędów w zakresie stosowania komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy
172 Z jednej strony skarżąca zarzuca Komisji, że instytucja ta nie przyznała jej obniżki kwoty grzywny, pomimo okoliczności, że w piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r. dała skarżącej do zrozumienia, że ma ona prawo do odpowiadającej ustalonym warunkom obniżki kwoty grzywny. Z tego względu skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.
173 Z drugiej strony skarżąca kwestionuje ocenę, wedle której informacje, jakich dostarczyła w ramach swego wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, nie przyczyniły się do znacznego zwiększenia wartości dowodów. W tym względzie utrzymuje ona w istocie, że informacje, których dostarczyła w ramach wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, zwiększały istotnie wartość dowodów, ponieważ bez tych informacji Komisja nie byłaby w stanie udowodnić naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych popełnionego we Francji w 2004 r. Ponadto skarżąca twierdzi, że nie podważyła, poprzez brak współpracy, wartości dostarczonych informacji, gdyż nie zakwestionowała ona faktów, lecz jedynie ich kwalifikację prawną.
174 Komisja kwestionuje zasadność argumentów skarżącej. Utrzymuje po pierwsze, że zwiększenia wartości dowodów w wyniku dostarczenia przez skarżącą informacji nie można uznać za znaczne. Z jednej bowiem strony złożone przez skarżącą oświadczenie było ogólne, podczas gdy oświadczenia Ideal Standard były konkretne i szczegółowe; z drugiej strony naruszenie mogło zostać udowodnione za pomocą licznych tabel, które opisywały wymianę informacji, a także wspominały o wyraźnym i szczegółowym potwierdzeniu wyrażonym przez spółkę Ideal Standard, co zostało poparte przez dokument zredagowany po spotkaniu. Po drugie, Komisja podnosi z jednej strony, że w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów skarżąca przedstawiła bardzo szczegółową argumentację kwestionującą moc dowodową informacji, na których oparła się Komisja, w szczególności zaś moc dowodową informacji przedstawionych przez Ideal Standard w odniesieniu do porozumienia w przedmiocie cen z lutego 2004 r., a z drugiej strony instytucja ta stoi na stanowisku, że przedsiębiorstwo nie może opierać swego wniosku o obniżenie grzywny na faktach, za które ostatecznie nie zostało pociągnięte do odpowiedzialności, gdyż korzyść z takiej współpracy polega już na tym, że Komisja postanawia cofnąć określone zarzuty, wobec czego przedsiębiorstwo nie jest uznawane za odpowiedzialne lub nie zostaje na nie nałożona grzywna.
175 W pierwszej kolejności należy przypomnieć warunki, w jakich przedsiębiorstwo może skorzystać z obniżenia grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy. W drugiej kolejności należy zbadać, czy informacje przedstawione przez skarżącą w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny przyczyniły się do znacznego zwiększenia wartości dowodów, a w trzeciej kolejności należy zbadać, w stosownym wypadku, kwestię, czy Komisja mogła zasadnie wyciągnąć wniosek, że skarżąca ma prawo do odpowiadającej ustalonym warunkom obniżki kwoty grzywny, co oznajmiła w piśmie z dnia 8 grudnia 2006 r.
176 W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w komunikacie z 2002 r. w sprawie współpracy Komisja określiła warunki, na jakich przedsiębiorstwa współpracujące z nią w trakcie dochodzenia w sprawie kartelu mogą zostać zwolnione z grzywny lub skorzystać z obniżenia kwoty grzywny, którą w innym wypadku musiałyby zapłacić (wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. w sprawie T‑343/08 Arkema France przeciwko Komisji, s. II‑2287, pkt 129).
177 Zgodnie z pkt 20 komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy „[p]rzedsiębiorstwa, które nie spełniają warunków [aby uzyskać zwolnienie z grzywny], mogą [jednak] kwalifikować się do skorzystania ze zmniejszenia wszelkich grzywien, które w innym przypadku zostałyby nałożone”.
178 Punkt 21 komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy stanowi, że „[w] celu zakwalifikowania się do [obniżenia grzywny na podstawie pkt 20 tego komunikatu] przedsiębiorstwo musi przedstawić Komisji dowody na istnienie domniemanego naruszenia, które przyczyniają się do znacznego zwiększenia wartości dowodów będących już w posiadaniu Komisji, oraz musi spełnić łącznie warunki, które stanowić będą istotną wartość dodaną w stosunku do dowodów już znajdujących się w posiadaniu Komisji, oraz musi przerwać swój udział w domniemanym kartelu natychmiast najpóźniej w chwili przekazania tych dowodów”.
179 Punkt 22 komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy definiuje pojęcie znacznego zwiększenia wartości w następujący sposób:
„Pojęcie »zwiększenia wartości« odnosi się do zakresu, w którym dostarczone dowody zwiększają, poprzez swój charakter lub poziom szczegółowości, możliwość udowodnienia przez Komisję danego stanu faktycznego. Przy tej ocenie Komisja zasadniczo uzna pisemne dowody pochodzące z okresu, do którego odnosi się stan faktyczny, za mające większą wartość niż dowody ustalone później. Podobnie dowody bezpośrednio odnoszące się do danego stanu faktycznego zasadniczo zostaną uznane za posiadające większą wartość niż dowody odnoszące się [do tego stanu faktycznego] tylko pośrednio”.
180 W pkt 23 lit. b) akapit pierwszy komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy przewidziano trzy przedziały obniżenia grzywny. Pierwsze przedsiębiorstwo spełniające warunek określony w pkt 21 tegoż komunikatu jest uprawnione do otrzymania obniżki grzywny wynoszącej 30–50%, drugie przedsiębiorstwo – obniżki wynoszącej 20–30%, a kolejne przedsiębiorstwa – obniżki grzywny wynoszącej maksymalnie 20%.
181 W pkt 23 lit. b) akapit drugi komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy wskazuje się, że „[w] celu ustalenia poziomu zmniejszenia w ramach każdego przedziału Komisja uwzględni moment złożenia dowodów spełniających warunki określone w pkt 21 [tegoż komunikatu] oraz zakres, w jakim zwiększają wartość dowodów już posiadanych” i że „[m]oże także uwzględnić zakres i ciągłość współpracy prowadzonej przez przedsiębiorstwo po dniu złożenia dowodów”.
182 Z samej logiki komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy wynika, że zamierzonym celem jest stworzenie klimatu niepewności wewnątrz karteli, który ma zachęcać do jego ujawnienia Komisji. Ta niepewność wynika zaś właśnie z faktu, że uczestnicy kartelu wiedzą, że tylko jeden spośród nich będzie mógł skorzystać z całkowitego zwolnienia z grzywny, ujawniając pozostałych uczestników naruszenia i narażając ich w ten sposób na grzywny. W ramach tego systemu i zgodnie z tą samą logiką przedsiębiorstwa, które najszybciej zaproponują współpracę, mają gwarancję otrzymania większej obniżki grzywny, którą w innym przypadku musiałyby zapłacić, w porównaniu z obniżką przyznaną przedsiębiorstwom, które tę współpracę nawiązały później (wyrok Sądu z dnia 5 października 2011 r. w sprawie T‑39/06 Transcatab przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑6831, pkt 379).
183 Porządek chronologiczny i szybkość współpracy zaoferowanej przez członków kartelu stanowią więc podstawowe elementy systemu wprowadzonego w życie przez komunikat w sprawie współpracy (ww. w pkt 182 wyrok w sprawie Transacatab przeciwko Komisji, pkt 380).
184 W tej kwestii należy przypomnieć, że to Komisja jest zobowiązana do uzasadnienia powodów, ze względu na które ocenia, iż dowody dostarczone przez przedsiębiorstwa w ramach komunikatu w sprawie współpracy stanowią wkład uzasadniający obniżenie kwoty nałożonej grzywny lub nie uzasadniają jej obniżenia. Do przedsiębiorstw zamierzających kwestionować decyzję Komisji w tym zakresie należy natomiast wykazanie, że Komisja, nie posiadając takich informacji dostarczonych dobrowolnie przez te przedsiębiorstwa, nie byłaby w stanie udowodnić istoty naruszenia, a zatem – wydać decyzji nakładającej grzywny (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 24 września 2009 r. w sprawach połączonych C‑125/07 P, C‑133/07 P, C‑135/07 P i C‑137/07 P Erste Group Bank i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑8681, pkt 297; ww. w pkt 176 wyrok w sprawie Arkema France przeciwko Komisji, pkt 135).
185 Ze względu na rację bytu obniżki Komisja nie może pominąć użyteczności dostarczonych informacji, która bezwzględnie zależy od posiadanych już przez nią dowodów (wyrok Sądu z dnia 28kwietnia 2010 r. w sprawach połączonych T‑456/05 i T‑457/05 Gütermann i Zwicky przeciwko Komisji, pkt 220; ww. w pkt 176 wyrok w sprawie Arkema France przeciwko Komisji, pkt 136).
186 Jeśli przedsiębiorstwo tytułem współpracy tylko potwierdziło, i to w sposób mniej precyzyjny i wyraźny, pewne informacje, które zostały już dostarczone w ramach współpracy przez inne przedsiębiorstwo, stopień współpracy ze strony tego przedsiębiorstwa, chociaż może on nie być pozbawiony pewnej użyteczności dla Komisji, nie może być uważany za porównywalny ze stopniem współpracy ze strony przedsiębiorstwa, które jako pierwsze dostarczyło rzeczonych informacji. Jeżeli oświadczenie ogranicza się do potwierdzenia w pewnym stopniu oświadczenia, którym Komisja już dysponowała, to nie ułatwia ono Komisji zadania w znacznym stopniu. Nie może ono zatem stanowić wystarczającego usprawiedliwienia dla obniżki grzywny ze względu na współpracę (zob. ww. w pkt 176 wyrok w sprawie Arkema France przeciwko Komisji, pkt 137 i przytoczone tam orzecznictwo).
187 Jednakże z orzecznictwa wynika również, że oświadczenie przedsiębiorstwa, któremu zarzuca się udział w kartelu, a którego prawdziwość jest kwestionowana przez szereg innych przedsiębiorstw, którym zarzuca się udział w kartelu, nie może być uważane za stanowiące wystarczający dowód istnienia naruszenia popełnionego przez te ostatnie, jeżeli nie jest poparte innymi dowodami (ww. w pkt 130 wyrok w sprawach połączonych JFE Engineering i in. przeciwko Komisji, pkt 219; zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 14 maja 1998 r. w sprawie T‑337/94 Enso-Cutzeit przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1571, pkt 91).
188 Wreszcie, chociaż należałoby uznać, że Komisja dysponuje zakresem uznania w ramach badania kwestii, czy wartość dowodowa informacji, które zostały jej dostarczone na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, jest znaczna, to jednak Sąd nie może polegać na rzeczonym zakresie uznania, by zrezygnować z przeprowadzenia pogłębionej kontroli, zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym, dokonanej w tym względzie oceny Komisji (zob. analogicznie ww. w pkt 35 wyrok w sprawie Chalkor przeciwko Komisji, pkt 62).
189 W drugiej kolejności, w świetle zasad przypomnianych w pkt 176–188 powyżej, należy zbadać podniesione przez skarżącą argumenty, które zostały opisane w pkt 173 powyżej.
190 W tym względzie należy zwrócić uwagę, że w motywach 1291–1293, 1295, 1297, 1299 i 1300 zaskarżonej decyzji Komisja uzasadniła odmowę przyznania skarżącej obniżki grzywny w istocie trzema argumentami. Po pierwsze, co się tyczy dostarczonych przez skarżącą informacji dotyczących artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r., Komisja wskazała z jednej strony, że spółka Ideal Standard powiadomiła już ją o istnieniu wymiany szczegółowych informacji i przekazała jej między innymi tabele wyszczególniające korespondencję na temat sprzedaży w lecie 2004 r. Z drugiej strony dostarczone przez skarżącą informacje były ogólne, niepoparte aktualnymi dowodami, a ich wartość dowodowa została zakwestionowana przez kilka przedsiębiorstw w postępowaniu administracyjnym. Po drugie, w odniesieniu do naruszenia dotyczącego armatury sanitarnej we Francji skarżąca nie przedstawiła żadnych informacji. Po trzecie, swym zachowaniem po złożeniu wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny skarżąca zmniejszyła, a nawet zniweczyła wartość dowodową informacji, które sama przekazała, a tym samym nie dowiodła istnienia po swej stronie rzeczywistej woli współpracy.
191 W tym stanie rzeczy, w świetle wskazanych w pkt 190 powyżej motywów zaskarżonej decyzji i podniesionych przez skarżącą argumentów opisanych w pkt 173 powyżej, należy najpierw zbadać, czy informacje dostarczone przez nią w ramach wniosku o skorzystanie z obniżki grzywny przyczyniły się do znacznego zwiększenia wartości dowodów. W drugiej kolejności należy zbadać, w stosownym wypadku, czy skarżąca umniejszyła wiarygodność, jaką należy przypisać tym informacjom, poprzez podważenie dowodów przedstawionych przez spółkę Ideal Standard, doprowadzając do sytuacji, w której nie można uznać, że informacje te przyczyniły się do znacznego zwiększenia wartości dowodów.
192 W pierwszej kolejności należy przede wszystkim stwierdzić, że skarżąca nie kwestionuje wniosku Komisji, wedle którego nie dostarczyła ona żadnych informacji na temat naruszenia dotyczącego armatury sanitarnej we Francji. W tym stanie rzeczy należy ograniczyć analizę jej argumentów do kwestii wartości dowodowej informacji dostarczonych przez nią w odniesieniu do naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji.
193 Następnie należy zwrócić uwagę, że – jak podnosi Komisja w swych pismach procesowych – nie zostało stwierdzone żadne naruszenie dotyczące artykułów ceramicznych we Francji w okresie od 1995 r. do początku 2004 r., czego zresztą skarżąca nie kwestionuje. Dlatego Komisja postąpiła słusznie, nie przyznając żadnej obniżki grzywny ze względu na informacje dostarczone przez skarżącą w odniesieniu do tego okresu.
194 Ponadto, co się tyczy przedstawionych przez skarżącą informacji na temat naruszenia popełnionego, w odniesieniu do artykułów ceramicznych we Francji, w 2004 r., należy zaznaczyć, że – jak wynika z motywów 556, 583, 584, 587 i 588 zaskarżonej decyzji – w celu stwierdzenia, że zaistniało naruszenie, Komisja oparła się na czterech dowodach: po pierwsze, na wniosku spółki Ideal Standard zmierzającym do skorzystania z obniżki grzywny (motyw 583 zaskarżonej decyzji), po drugie, na tabeli zamieszczonej przez tę spółkę w załączniku do rzeczonego wniosku (motyw 588 zaskarżonej decyzji), po trzecie, na wniosku skarżącej zmierzającym do skorzystania z obniżki grzywny (motywy 556, 587, 588 zaskarżonej decyzji) oraz, po czwarte, na odpowiedzi spółki Duravit na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów (motyw 584 zaskarżonej decyzji).
195 Wreszcie, wbrew temu, co Komisja podnosi w swych pismach, w zaskarżonej decyzji uznała ona w istocie, że nie może stwierdzić naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r. na podstawie samego oświadczenia ustnego złożonego przez spółkę Ideal Standard w ramach wniosku o skorzystanie z obniżki grzywny oraz tabeli zamieszczonej w załączniku do owego wniosku. W motywie 588 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała bowiem, co następuje:
„Komisja nie stwierdziła, że tabela przedstawiona przez Ideal Standard w załączniku do jej wniosku [zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny] może zostać uznana za dokument aktualny w świetle okoliczności faktycznych sprawy. Stanowi ona jednak próbę przedstawienia przez Ideal Standard możliwie najbardziej szczegółowego wyjaśnienia faktów przedstawionych w jej wniosku. Nawet bez uwzględnienia tego dowodu naruszenie w postaci koordynacji cen minimalnych podczas spotkania organizacji AFICS w lutym 2004 r. może zostać wykazane na podstawie trzech dokumentów [a mianowicie wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny złożonego przez Ideal Standard, wniosku w tym samym przedmiocie złożonego przez skarżącą, a wreszcie odpowiedzi spółki Duravit na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów]” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z zaskarżonej decyzji poniżej].
196 Dlatego z jednej strony należy stwierdzić, że w zaskarżonej decyzji Komisja sama oparła się na informacjach dostarczonych przez skarżącą w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, by wykazać istnienie naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r. Z treści zaskarżonej decyzji wynika zatem, że informacje dostarczone przez skarżącą były obiektywnie użyteczne dla Komisji.
197 Z drugiej strony należy stwierdzić, że bez informacji dostarczonych przez skarżącą Komisja nie byłaby w stanie udowodnić – na podstawie samych informacji przedstawionych przez spółkę Ideal Standard w ramach jej wniosku o skorzystanie z obniżki grzywny – naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych popełnionego we Francji w 2004 r. O ile bowiem prawdą jest, że – jak wynika z motywów 584 i 587 zaskarżonej decyzji – spółka Duravit potwierdziła w swej odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, iż rozmowy na temat cen minimalnych były prowadzone na spotkaniu AFICS, o którym wspomniała Ideal Standard, o tyle – jak wynika z uwag ustnych przedstawionych przez Duravit podczas przesłuchania przed Komisją, które odbyło się w dniu 12 listopada 2007 r. – spółka ta również podała w wątpliwość wartość dowodową tabeli przedstawionej przez Ideal Standard.
198 Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy stwierdzić, iż informacje dostarczone przez skarżącą w ramach jej wniosku zmierzającego o skorzystanie z obniżki grzywny przyczyniły się do znacznego zwiększenia wartości dowodów. Informacje te umożliwiły bowiem Komisji stwierdzenie naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji, w 2004 r., gdyż potwierdziły one, że na spotkaniu AFICS w dniu 25 litego 2004 r. prowadzone były rozmowy na temat cen minimalnych artykułów ceramicznych z dolnego zakresu gamy produktów (motyw 588 zaskarżonej decyzji). Komisja niesłusznie odmówiła zatem uznania, że oświadczenie złożone przez skarżącą w ramach jej wniosku o skorzystanie z obniżki grzywny przyczyniło się do znacznego zwiększenia wartości dowodów oraz przyznania jej obniżki kwoty grzywny z tego względu.
199 Wniosku sformułowanego w pkt 198 powyżej nie pozwalają podważyć argumenty Komisji zmierzające do wykazania, że informacje dostarczone przez skarżącą nie przyczyniły się wcale do znacznego zwiększenia wartości dowodów.
200 Z jednej strony argument Komisji, że informacje dostarczone przez skarżącą na poparcie wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny były ogólne, podczas gdy informacje dostarczone przez Ideal Standard były konkretne i szczegółowe, nie zasługuje na uwzględnienie. Wniosek spółki Ideal Standard zmierzający do skorzystania z obniżki grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy – mając na uwadze w szczególności fakt, że wartość dowodowa informacji dostarczonych w tym zakresie przez Ideal Standard została zakwestionowana – nie był bowiem sam w sobie wystarczający do tego, by możliwe stało się stwierdzenie naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r. Ponadto, pomimo ogólnego charakteru informacji dostarczonych przez skarżącą, zostały one jednak potwierdzone informacjami dostarczonymi przez spółkę Ideal Standard, a wobec tego umożliwiły Komisji stwierdzenie rzeczonego naruszenia. Jak wynika bowiem z pkt 197 powyżej, bez informacji dostarczonych przez skarżącą Komisja nie byłaby w stanie udowodnić, na podstawie samych informacji przekazanych przez Ideal Standard w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych popełnionego we Francji w 2004 r.
201 Z drugiej strony argument Komisji, że mogła ona udowodnić naruszenie na podstawie licznych tabel, które były przedmiotem wymiany informacji, oraz wyraźnego i szczegółowego potwierdzenia dokonanego przez Ideal Standard i popartego dokumentem zredagowanym po spotkaniu, nie jest zasadny. Należy bowiem przypomnieć, iż w motywie 588 zaskarżonej decyzji Komisja uznała w istocie, że nie mogła stwierdzić naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r. na podstawie ustnego oświadczenia Ideal Standard złożonego w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny oraz tabeli zamieszczonej w załączniku do owego wniosku (zob. pkt 195 powyżej).
202 W świetle wszystkich powyższych rozważań oraz treści motywów 556, 587 i 588 zaskarżonej decyzji, z których wynika, że informacje dostarczone przez skarżącą rzeczywiście umożliwiły Komisji stwierdzenie naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r., należy uznać, iż Komisja popełniła błąd w ocenie kwestii zwiększenia wartości dowodów dzięki informacjom dostarczonym przez skarżącą w jej wniosku zmierzającym do skorzystania z obniżki grzywny, której to oceny dokonała po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego.
203 W tym stanie rzeczy należy zbadać, w drugiej kolejności, czy swym zachowaniem po złożeniu wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny skarżąca podała w wątpliwość – jak Komisja twierdzi zasadniczo w zaskarżonej decyzji oraz w swych pismach procesowych – znaczne zwiększenie wartości dowodów dzięki dostarczonym przez siebie informacjom.
204 W tym względzie należy zaznaczyć, iż w motywie 1300 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że grupa Roca „nie wykazała rzeczywistej woli współpracy w postępowaniu [administracyjnym]”, ale, przeciwnie, zachowywała się w sposób, który „zmniejszył wartość dowodów, jakie [grupa Roca] początkowo przedstawiła”.
205 Ponadto w motywie 1295 zaskarżonej decyzji wyjaśniono, że „zarówno [skarżąca], jak i spółka Laufen [Austria] stanowczo zakwestionowały fakty opisane w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów (zob. na przykład motywy [360–365 i 579–582 zaskarżonej decyzji], zdecydowanie podając tym samym w wątpliwość antykonkurencyjny charakter zachowań, które [grupa] Roca miała udowodnić w oświadczeniach, które złożyła w ramach swego wniosku [zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny]”. W tym względzie należy dodać, że w motywach 360–365 decyzji opisano argumenty przedstawione przez spółkę Laufen Austria w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów w odniesieniu do zachowań o znamionach naruszenia na rynku austriackim. Z kolei w motywach 579–582 tej decyzji opisano oświadczenia złożone przez grupę Roca w przedmiocie noszących znamiona naruszenia praktyk dotyczących armatury sanitarnej we Francji.
206 Ponadto należy zauważyć, że w motywie 586 owej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:
„[Grupa] Roca przedstawia i opisuje sprzeczne fakty. Potwierdzając ogólnie, że na forum AFICS w 2002 r. i w 2004 r. miała miejsce wymiana informacji na temat cen minimalnych, próbuje [ona] zdyskredytować potwierdzające ten wniosek oświadczenie Ideal Standard, twierdząc, że Komisja powinna ponownie przeanalizować kwestię, czy jest możliwe przeprowadzenie dowodu koordynacji cen minimalnych. [Grupa] Roca utrzymuje w szczególności, że przedstawiony przez Ideal Standard opis koordynacji cen minimalnych na spotkaniu w dniu 25 lutego 2004 r. nie został potwierdzony przez inne przedsiębiorstwa, które złożyły wniosek zmierzający do skorzystania z obniżki grzywny. Ponadto twierdzi [ona], że tabeli przedłożonej przez Ideal Standard nie można uznać za rozstrzygający dowód. Według [grupy] Roca tabela ta wskazuje, że Ideal Standard najwyraźniej pomyliła praktyki stosowane we Francji z praktykami stosowanymi we Włoszech (ponieważ dokument sporządzono w języku włoskim)”.
207 Z przytoczonych w pkt 204–206 powyżej motywów zaskarżonej decyzji wynika zatem, że informacje, których początkowo dostarczyła skarżąca, nie przyczyniły się później do znacznego zwiększenia wartości dowodów, ze względu na fakt, że przedsiębiorstwo to samo zmniejszyło użyteczność tych informacji, podając w wątpliwość ich wiarygodność.
208 W tym względzie, po pierwsze, należy zwrócić uwagę, że z wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, zawartego w pismach z dnia 17 i 20 stycznia 2006 r., wynika, że został on wystosowany nie w imieniu całej grupy Roca, ale w imieniu własnym skarżącej, a także w imieniu grupy Laufen, gdyż działalność tej grupy we Francji była skoncentrowana właśnie w ramach grupy Laufen. A zatem oświadczenia spółki Laufen Austria złożone w trakcie postępowania administracyjnego mają znaczenie dla ustalenia, czy skarżąca obniżyła wartość dowodową informacji, których dostarczyła Komisji, tylko w zakresie w jakim dotyczą one praktyk antykonkurencyjnych, które miały miejsce na rynku francuskim. Tymczasem, jak stwierdzono w pkt 205 powyżej, motywy 360–365 zaskarżonej decyzji, do których Komisja odsyła w motywie 1295 tej decyzji, dotyczą wyłącznie rynku austriackiego. Motywy te nie świadczą zatem o jakimkolwiek zakwestionowaniu informacji dostarczonych przez skarżącą w ramach złożonego przez nią wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki kwoty grzywny w odniesieniu do rynku francuskiego.
209 Po drugie, motywy 579–582 zaskarżonej decyzji odnoszą się – jak stwierdzono w pkt 205 poniżej – do złożonych przez grupę Roca oświadczeń w odniesieniu do praktyk o znamionach naruszenia dotyczących armatury sanitarnej, które miały miejsce we Francji. A zatem motywy te nie pozwalają wykazać, że poprzez swe oświadczenia skarżąca zakwestionowała wartość dowodową informacji, których sama dostarczyła Komisji. Informacje te dotyczyły bowiem wyłącznie naruszenia związanego z artykułami ceramicznymi we Francji.
210 Po trzecie, elementy wspomniane w motywie 586 zaskarżonej decyzji, do których Komisja odnosi się w swych pismach, nie pozwalają uznać, że skarżąca zdyskredytowała informacje, których sama dostarczyła. Z jednej bowiem strony zarówno z zaskarżonej decyzji, jak i z pism procesowych Komisji wynika, że skarżąca potwierdziła wymianę informacji na temat cen minimalnych dotyczących artykułów ceramicznych z dolnego zakresu gamy produktów na forum AFICS, w szczególności w 2004 r., co stanowi okoliczność bezsporną; z drugiej strony prawdą jest, że skarżąca podała w wątpliwość wartość dowodową oświadczenia Ideal Standard dotyczącego spotkania AFICS z dnia 25 lutego 2004 r. oraz dokumentu, który spółka ta przedstawiła na poparcie swego oświadczenia. Niemniej jednak należy stwierdzić, iż czyniąc to, skarżąca ograniczyła się do przedstawienia Komisji argumentów zmierzających do wykazania, że informacje przedstawione przez Ideal Standard nie były wystarczające do udowodnienia istnienia naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych, popełnionego we Francji w 2004 r., po to, aby udowodnić, że informacje, których ona sama przedstawiła w ramach swego wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, były Komisji niezbędne do udowodnienia owego naruszenia, a tym samym że przyczyniły się one do znacznego zwiększenia wartości dowodów.
211 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, iż w motywie 1300 zaskarżonej decyzji Komisja błędnie uznała, że poprzez swe zachowanie po złożeniu wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny skarżąca zmniejszyła wartość informacji, których początkowo sama dostarczyła.
212 Wniosku tego nie są w stanie podważyć argumenty podniesione w tym względzie przez Komisję.
213 Po pierwsze, argument Komisji, w myśl którego skarżąca nie wywiązała się ze swego zobowiązania do współpracy, skoro zakwestionowała charakter dowodowy zarówno oświadczenia Ideal Standard dotyczącego spotkania AFICS z dnia 25 lutego 2004 r., jak również dokumentu, który spółka ta przedłożyła na poparcie swego oświadczenia, nie jest zasadny. Należy bowiem stwierdzić, iż skarżąca ograniczyła się do podania w wątpliwość tego, że informacje przedstawione przez Ideal Standard są wystarczające do wykazania istnienia naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w 2004 r. Czyniąc to, ograniczyła się do przedstawienia elementów pozwalających wykazać, że informacje, które sama przedstawiła w ramach swego wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, przyczyniają się do znacznego zwiększenia wartości dowodów.
214 Po drugie, argument Komisji, że przedsiębiorstwo nie może nie może opierać swego wniosku o obniżenie grzywny na faktach, w odniesieniu do których nie zostaje ono ostatecznie pociągnięte do odpowiedzialności przez Komisję, jest bezzasadny. W istocie chociaż Komisja rzeczywiście nie stwierdziła żadnego naruszenia dotyczącego artykułów ceramicznych we Francji w odniesieniu do okresu od 1995 r. do początku 2004 r., to jednak skarżącej została przypisana odpowiedzialność za naruszenie dotyczące artykułów ceramicznych popełnione we Francji w 2004 r. Tymczasem należy przypomnieć, że – jak stwierdzono w pkt 198 powyżej – informacje przedstawione przez skarżącą rzeczywiście umożliwiły Komisji stwierdzenie tego naruszenia.
215 Należy zatem uwzględnić zarzut piąty, w zakresie w jakim dotyczy on błędnej oceny wniosku skarżącej zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny.
216 W tym stanie rzeczy z jednej strony nie ma już potrzeby badania argumentu skarżącej, że Komisja naruszyła jej prawo do obrony przez to, że nie uzyskała ona dostępu do odpowiedzi spółki Duravit na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów. Z pism procesowych skarżącej wynika bowiem, że argument ten jest nierozerwalnie związany z zakwestionowaniem oceny Komisji, według której skarżąca nie przedstawiła informacji przyczyniających się do znacznego zwiększenia wartości dowodów. Tymczasem argumenty przedstawione przez skarżącą w ramach podniesionych przez nią w tym zakresie zastrzeżeń zostały uwzględnione w pkt 202, 211 i 215 powyżej.
217 Z drugiej strony, ponieważ zarzut piąty został uwzględniony w zakresie, w jakim dotyczy on błędnej oceny wniosku skarżącej zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny (zob. pkt 215 powyżej), nie zachodzi konieczność badania argumentu skarżącej opisanego w pkt 172 powyżej, według którego Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, postanawiając cofnąć odpowiadającą ustalonym warunkom obniżkę, o której powiadomiła skarżącą w piśmie z dnia 8 grudnia 2006 r.
218 Konsekwencje naruszenia prawa stwierdzonego w pkt 215 powyżej dla wysokości kwoty grzywny nałożonej na skarżącą należy wyciągnąć w ramach analizy podniesionych przez skarżącą żądań dotyczących zmiany wysokości grzywny, która to analiza zostanie przeprowadzona w pkt 232 i nast. poniżej.
W przedmiocie błędu w stosowaniu wytycznych z 2006 r.
219 Skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd polegający na tym, że nie przyznała jej obniżki za współpracę stanowiącą okoliczność łagodzącą w rozumieniu pkt 29 wytycznych z 2006 r.
220 Komisja kwestionuje zasadność tego argumentu skarżącej.
221 Przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem w pkt 29 tiret czwarte wytycznych z 2006 r. Komisja zobowiązała się – w ramach przysługującego jej uprawnienia do oceny okoliczności łagodzących, które zobowiązana jest uwzględnić przy ustalaniu wysokości grzywien – do przyznania obniżki grzywny w przypadku „aktywn[ej] współprac[y] danego przedsiębiorstwa z Komisją, wykraczając[ej] poza zakres stosowania komunikatu [w sprawie współpracy] i zakres jego prawnego zobowiązania do współpracy” (ww. w pkt 176 wyrok w sprawie Arkema France przeciwko Komisji, pkt 168).
222 Niemniej jednak zastosowanie pkt 29 tiret czwarte wytycznych z 2006 r. nie może skutkować pozbawieniem komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy jego skuteczności (effet utile). Należy bowiem stwierdzić, że komunikat ten wytycza ramy nagradzania za współpracę w dochodzeniu Komisji przedsiębiorstw, które są lub były stronami tajnych karteli. Z treści i ekonomiki wskazanego komunikatu wynika zatem, że przedsiębiorstwa mogą co do zasady uzyskać obniżkę grzywny ze względu na swą współpracę jedynie wówczas, gdy spełnią surowe warunki przewidziane w tym komunikacie.
223 A zatem aby zachować skuteczność (effet utile) komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, jedynie w wyjątkowych sytuacjach Komisja jest zobowiązana przyznać obniżkę grzywny przedsiębiorstwu na podstawie pkt 29 tiret czwarte wytycznych z 2006 r. Ma to miejsce zwłaszcza wtedy, gdy współpraca przedsiębiorstwa, która wykracza wprawdzie poza zakres jego prawnego zobowiązania do współpracy, ale nie daje mu prawa do obniżki grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, jest obiektywnie użyteczna dla Komisji. Tego rodzaju użyteczność należy stwierdzić, w przypadku gdy Komisja opiera się w swojej decyzji końcowej na dowodach, których przedsiębiorstwo dostarczyło jej w ramach swojej współpracy i w braku których Komisja nie byłaby w stanie ukarać w całości lub w części spornego naruszenia (ww. w pkt 176 wyrok w sprawie Arkema France przeciwko Komisji, pkt 170).
224 W niniejszej sprawie z jednej strony należy przypomnieć, że – jak wynika z pkt 202 i 211 powyżej – w zaskarżonej decyzji Komisja błędnie uznała, że informacje dostarczone przez skarżącą w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżenia grzywny nie przyczyniły się znacznie do zwiększenia wartości dowodów i że skarżąca nie kwalifikowała się do uzyskania obniżki grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, gdyż nie podjęła prawdziwej współpracy. Tymczasem zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 223 powyżej, jedynie w wyjątkowych okolicznościach, a w szczególności w sytuacji, gdy współpraca przedsiębiorstwa nie uprawnia go do uzyskania obniżki grzywny na podstawie wskazanego komunikatu, Komisja może być zobowiązana do przyznania obniżki grzywny na podstawie pkt 29 tiret czwarte wytycznych z 2006 r. A zatem, wobec wyciągniętego w pkt 211 powyżej wniosku, że Komisja powinna była przyznać skarżącej obniżkę grzywny na podstawie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, należy stwierdzić, iż nie była ona zobowiązana do przyznania skarżącej obniżki grzywny na podstawie wspomnianego przepisu. Z drugiej strony w każdym wypadku należy stwierdzić, iż skarżąca nie przedstawiła żadnej nadzwyczajnej okoliczności, która uzasadniałaby zbadanie jej współpracy przez Komisję w świetle tego przepisu.
225 Należy zatem stwierdzić, iż skarżąca nie wykazała, że Komisja popełniła błąd, nie przyznając jej obniżki grzywny na podstawie pkt 29 tiret czwarte wytycznych z 2006 r. Zarzut piąty – w zakresie w jakim jest on oparty na tym punkcie wytycznych – należy zatem oddalić jako bezzasadny.
226 W świetle powyższych rozważań zarzut piąty należy częściowo uwzględnić, w zakresie w jakim skarżąca podnosi w nim, że Komisja popełniła błąd w ocenie wartości dowodowej informacji, które skarżąca przedstawiła w ramach swego wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, zaś w pozostałym zakresie zarzut ten należy oddalić.
227 Z analizy pięciu zarzutów skargi podniesionych przez skarżącą wynika, że należy uwzględnić zarzut piąty w zakresie, w jakim dotyczy on błędu w ocenie wartości dowodowej informacji przedstawionych przez skarżącą w ramach jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny, oraz oddalić go w pozostałym zakresie, podobnie jak inne zarzuty.
228 Co się tyczy konsekwencji, jakie należy wyciągnąć w odniesieniu do żądania dotyczącego stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonej decyzji, należy wskazać, że jeżeli chodzi o art. 1 zaskarżonej decyzji, Komisja uznała w ust. 3 tego artykułu, iż skarżąca naruszyła art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG poprzez udział, w okresie od dnia 10 grudnia 2002 r. do dnia 9 listopada 2004 r. w naruszeniu na terytoriach Francji i Austrii. W tym względzie należy stwierdzić, że ponieważ żaden z zarzutów podniesionych przez skarżącą nie podważył tego stwierdzenia, artykuł ten nie jest obarczony niezgodnością z prawem. Należy zatem oddalić żądanie stwierdzenia częściowej nieważności, w zakresie w jakim dotyczy ono art. 1 ust. 3 zaskarżonej decyzji.
229 Natomiast, mając na uwadze wniosek sformułowany w pkt 226 i 227 powyżej, należy stwierdzić nieważność art. 2 ust. 4 lit. b) zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim Komisja ustaliła w nim kwotę grzywny nałożonej na skarżącą bez uwzględnienia jej współpracy.
230 Ponieważ w swym drugim żądaniu skarżąca wnosi posiłkowo o obniżenie kwoty grzywny, która została na nią nałożona, wysokość tej grzywny trzeba będzie określić na etapie badania tego żądania.
2. W przedmiocie żądania zmierzającego do obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą
231 W odniesieniu do drugiego żądania, w ramach którego skarżąca wnosi do Sądu, posiłkowo, o obniżenie kwoty grzywny, która została na nią nałożona (zob. pkt 33 powyżej), zadaniem Sądu jest, w ramach wykonywania nieograniczonego prawa do orzekania, zbadanie z jednej strony konsekwencji popełnionego przez Komisję błędu, który opisano w pkt 202 i 211 powyżej, dla obliczania kwoty grzywny nałożonej na skarżącą, a z drugiej strony zbadanie pozostałych argumentów, które podnosi ona, zwracając się do Sądu o obniżenie kwoty nałożonej na nią grzywny.
W przedmiocie konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z błędu Komisji w zakresie oceny wartości dowodów dostarczonych na poparcie wniosku skarżącej zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny
232 W odniesieniu do stwierdzonego w pkt 215 powyżej błędu w ocenie wartości wniosku skarżącej zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny Komisja podnosi, że gdyby Sąd uznał, że skarżąca przyczyniła się do znacznego zwiększenia wartości dowodów i dała świadectwo szczerej czy prawdziwej współpracy, mająca zastosowanie obniżka nie powinna przekroczyć 3%, ponieważ w niniejszej sprawie zakres współpracy był bardzo ograniczony, albowiem dotyczyła ona jedynie produktów ceramicznych na rynku francuskim.
233 W tym względzie należy wyjaśnić, że chociaż komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy nie przesądza oceny obniżki kwoty grzywny przez sąd Unii, kiedy rozstrzyga on tę kwestię w wykonaniu nieograniczonego prawa do orzekania, to w niniejszej sprawie Sąd uważa za stosowne oprzeć się na tym komunikacie w celu ponownego obliczenia kwoty grzywny, w szczególności z uwagi na fakt, że pozwala on wziąć pod uwagę wszystkie istotne okoliczności sprawy i nałożyć proporcjonalne grzywny na wszystkie przedsiębiorstwa, które uczestniczyły w stwierdzonym naruszeniu.
234 W tym względzie należy przypomnieć, iż w pkt 23 lit. b) akapit pierwszy komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy przewidziano trzy przedziały obniżki grzywny. Pierwsze przedsiębiorstwo spełniające warunki określone w pkt 21 tego komunikatu jest bowiem uprawnione do otrzymania obniżki grzywny wynoszącej 30–50%, drugie przedsiębiorstwo – obniżki wynoszącej 20–30%, a kolejne przedsiębiorstwa – obniżki grzywny wynoszącej maksymalnie 20%.
235 W pkt 23 lit. b) akapit drugi komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy wskazano, że „[w] celu ustalenia poziomu zmniejszenia w ramach każdego przedziału Komisja uwzględni moment złożenia dowodów spełniających warunki określone w pkt 21 [tegoż komunikatu] oraz zakres, w jakim zwiększają wartość dowodów już posiadanych” i że „[m]oże [ona] także uwzględnić zakres i ciągłość współpracy prowadzonej przez przedsiębiorstwo po dniu złożenia dowodów”.
236 W niniejszej sprawie należy przede wszystkim zaznaczyć, że – jak wynika z motywu 1289 zaskarżonej decyzji – skarżąca wchodziła w skład trzeciego przedsiębiorstwa, które złożyło wniosek zmierzający do skorzystania z obniżki grzywny, po przedsiębiorstwie, które tworzyła spółka Grohe wraz ze swymi spółkami zależnymi, a także po przedsiębiorstwie, które tworzyła spółka Ideal Standard wraz ze swymi spółkami zależnymi, przy czym przedsiębiorstwo, które tworzyła spółka Masco wraz ze swymi spółkami zależnymi skorzystało ze zwolnienia z grzywny. W tym stanie rzeczy, na podstawie pkt 23 lit. b) akapit pierwszy tiret trzecie komunikatu z 2002 r. w sprawie współpracy, skarżąca kwalifikuje się do uzyskania maksymalnej obniżki grzywny w wysokości 20%, czego zresztą nie kwestionuje.
237 Następnie – wniosek skarżącej zmierzający do skorzystania z obniżki grzywny został złożony w dniu 17 stycznia 2006 r. (zob. pkt 9 powyżej), czyli około sześć miesięcy po wniosku o zwolnienie z grzywny złożonym przez Masco i jej spółki zależne (zob. pkt 5 powyżej) i około rok i dwa miesiące po złożeniu wniosków zmierzających do skorzystania z obniżki grzywny odpowiednio przez Grohe i jej spółki zależne oraz przez Ideal Standard i jej spółki zależne (zob. pkt 7 powyżej), ale przed wystosowaniem pisma w sprawie przedstawienia zarzutów.
238 Należy wreszcie zaznaczyć, z jednej strony, że oświadczenie złożone przez skarżącą na poparcie jej wniosku zmierzającego do skorzystania z obniżki grzywny ma charakter ogólny i nie odnosi się konkretnie do żadnego ze spotkań; a z drugiej strony oświadczenie to umożliwiło wykazanie naruszenia tylko w odniesieniu do okresu ośmiu miesięcy w 2004 r. i tylko w odniesieniu do artykułów ceramicznych na rynku francuskim.
239 Sąd stoi zatem na stanowisku, że w świetle wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności tych wskazanych w pkt 236–238 powyżej, należy przyznać skarżącej wynoszącą 6% obniżkę kwoty grzywny, która została na nią nałożona, czyli obniżkę wynoszącą 402 000 EUR.
240 Dlatego, w świetle wniosków sformułowanych w pkt 239 powyżej, Sąd ustala łączną kwotę grzywny, którą należy nałożyć solidarnie na skarżącą w odniesieniu do naruszenia, w którym uczestniczyła ona we Francji, na 6 298 000 EUR.
240 […]
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność art. 2 ust. 4 lit. b) decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39092 – Instalacje sanitarne do łazienek), w zakresie w jakim Komisja Europejska ustaliła w nim kwotę grzywny nałożonej solidarnie na spółkę Roca bez uwzględnienia jej współpracy.
2) Kwota grzywny nałożonej na spółkę Roca w art. 2 ust. 4 lit. b) decyzji C(2010) 4185 wersja ostateczna wynosi 6 298 000 EUR.
3) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
4) Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, jedną trzecią kosztów poniesionych przez spółkę Roca.
5) Roca pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.
Pelikánová | Jürimäe | Van der Woude |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 16 września 2013 r.
Podpisy