WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 2 marca 2010 r.(*)

Dumping – Przywóz obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chin i Wietnamu – Obliczanie wartości normalnej konstruowanej – Cena eksportowa – Prawo do obrony – Szkoda – Obowiązek uzasadnienia

W sprawie T‑410/06

Foshan City Nanhai Golden Step Industrial Co., Ltd, z siedzibą w Lishui (Chiny), reprezentowana przez I. MacVaya, solicitor, R. Thompsona, QC, oraz K. Beala, barrister,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez J.P. Hiksa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez G. Berrischa, adwokata,

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Europejską, reprezentowaną przez H. van Vlieta oraz T. Scharfa, działających w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Confédération européenne de l’industrie de la chaussure (CEC), z siedzibą w Brukseli (Belgia), reprezentowaną początkowo przez adwokatów P. Vlaemmincka, G. Zonnekeyna oraz S. Verhulsta, a następnie przez adwokatów P. Vlaemmincka oraz A. Huberta,

interwenienci,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodząc[ego] z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu (Dz.U. L 275, s. 1), w zakresie w jakim dotyczy skarżącej,

SĄD (ósma izba),

w składzie: E. Martins Ribeiro, prezes, S. Papasavvas (sprawozdawca) i A. Dittrich, sędziowie,

sekretarz: C. Kantza, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 lutego 2009 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Ramy prawne

1        Artykuł 1 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1) ze zmianami (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) stanowi:

„1.      Cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt dumpingowy, którego wprowadzenie do wolnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę.

2.      Produkt uznaje się za dumpingowy, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu, w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu”.

2        W odniesieniu do ustalenia występowania dumpingu art. 2 rozporządzenia podstawowego przewiduje reguły mające zastosowanie do porównania wartości normalnej rozpatrywanego produktu i ceny eksportowej, przy czym margines dumpingu, w świetle ust. 12 tego przepisu, stanowi różnica między wartością normalną a ceną eksportową.

3        Artykuł 2 ust. 1 akapity pierwszy i drugi oraz art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego stanowią:

1.      Podstawą normalnej wartości są ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym od niezależnych klientów w kraju wywozu.

Jednakże jeżeli eksporter w kraju wywozu nie produkuje ani nie sprzedaje podobnych produktów, normalna wartość może zostać ustalona na podstawie cen innych sprzedawców lub producentów.

[…]

3.      W przypadku gdy sprzedaż produktu podobnego w zwykłym obrocie nie istnieje lub jest niewystarczająca lub gdy z powodu określonej sytuacji rynkowej sprzedaż ta nie pozwala na dokonanie właściwego porównania, wartość zwykłą podobnego produktu oblicza się w oparciu o koszt produkcji w kraju pochodzenia, powiększony o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz kwotę zysku lub w oparciu o ceny eksportowe w zwykłym obrocie handlowym, do właściwego państwa trzeciego, pod warunkiem że ceny te są reprezentatywne.

[…]

6.      Wielkość kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz kwot zysku ustala się w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży podobnych produktów przez producenta lub eksportera objętego dochodzeniem, w zwykłym obrocie handlowym. W przypadku gdy ustalenie tych wielkości nie jest możliwe na takiej podstawie, są one ustalane w oparciu o:

a)      średnią ważoną faktycznych wielkości określonych dla innych eksporterów lub producentów objętych dochodzeniem w odniesieniu do produkcji i sprzedaży produktów podobnych na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia;

b)      faktyczne wielkości stosowane do produkcji i sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym tej samej ogólnej kategorii produktów danego eksportera lub producenta na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia;

c)      inną racjonalną metodę, pod warunkiem że ustalona przy jej stosowaniu kwota zysku nie przekroczy zysku zwykle uzyskiwanego przez innych eksporterów lub producentów tej samej kategorii na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia”.

4        W zakresie przyznania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „MET”) art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego stanowi:

„W odniesieniu do postępowań antydumpingowych dotyczących przywozu z […] Chińskiej Republiki Ludowej […] wartość normalna będzie określana zgodnie z ust. 1–6 w wypadku wykazania, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków przedstawianych przez jednego lub wielu producentów poddanych postępowaniu […], że warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do tego producenta lub producentów pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru […]”.

5        Artykuł 2 ust. 8 i art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego stanowi:

„8.      Za cenę eksportową uważa się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt sprzedany na wywóz z kraju wywozu do Wspólnoty.

9.      W przypadkach braku ceny eksportowej […] cena eksportowa może zostać skonstruowana na podstawie ceny, po której produkty przywożone po raz pierwszy odsprzedaje się niezależnemu nabywcy, a w przypadku gdy nie są one odsprzedawane niezależnemu nabywcy ani odsprzedawane w stanie, w jakim zostały przywożone, na innej uzasadnionej podstawie”.

6        W odniesieniu do istnienia szkody art. 3 ust. 2, 3 i 6 rozporządzenia podstawowego stanowią:

„2.      Ustalenie szkody odbywa się na podstawie istniejących dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno: lit. a) wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Wspólnoty oraz lit. b) wpływu tego przywozu na przemysł wspólnotowy.

3.      W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych albo w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny uwzględnia się fakt, czy nastąpiły znaczne redukcje cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen podobnych produktów w przemyśle wspólnotowym lub czy przywóz ten ma w inny sposób spowodować znaczne obniżki cen bądź zapobiec ich znacznym podwyżkom, które w innych warunkach miałyby miejsce. Żaden z powyższych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki.

[…]

6.      Należy wykazać, na podstawie informacji zgromadzonych w związku z ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkody w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości i/lub poziomy cen ustalone na podstawie ust. 3 wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za znaczący”.

7        W świetle art. 9 ust. 4 ostatnie zdanie rozporządzenia podstawowego „[k]wota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego”.

8        Artykuł 20 ust. 1, 2, 4 i 5 rozporządzenia podstawowego stanowi:

1.      Skarżący, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne stowarzyszenia oraz przedstawicielstwa kraju wywozu mogą wystąpić z wnioskiem o ujawnienie szczegółów leżących u podstaw najważniejszych faktów i ustaleń, w oparciu o które mają zostać nałożone tymczasowe środki. Wnioski o ujawnienie składa się w formie pisemnej, niezwłocznie po nałożeniu środków tymczasowych, po czym niezwłocznie dokonuje się ujawnienia również w formie pisemnej.

2.      Strony wymienione w ust. 1 mogą wystąpić z wnioskiem o ostateczne ujawnienie zasadniczych faktów i ustaleń, na podstawie których zalecane jest zastosowanie ostatecznych środków lub zakończenie dochodzenia bądź postępowanie bez zastosowania takich środków, zwracając szczególną uwagę na ujawnienie faktów i ustaleń odmiennych od wykorzystywanych do celów środków tymczasowych.

[…]

4.      Ostateczne ujawnienie ma formę pisemną. Sporządza się je bezzwłocznie, przy odpowiedniej ochronie informacji poufnych, zwykle nie później niż jeden miesiąc przed ostateczną decyzją lub przedstawieniem przez Komisję propozycji działań ostatecznych, na podstawie art. 9. W przypadku gdy Komisja nie jest władna ujawnić określonych faktów lub ustaleń w tym terminie, ujawni je bezzwłocznie po jego upłynięciu. Ujawnienie nie narusza żadnej dalszej decyzji, która może zostać podjęta przez Komisję bądź Radę, ale w przypadku gdy decyzja taka będzie oparta na innych faktach i ustaleniach, są one niezwłocznie ujawniane.

5.      Oświadczenie złożone po ostatecznym ujawnieniu uwzględnia się wyłącznie w przypadku, gdy zostaną one przekazane w terminie określonym przez Komisję dla każdego przypadku, co najmniej dziesięciodniowym, przy należytym uwzględnieniu pilności sprawy”.

 Okoliczności postania sporu zaskarżone rozporządzenie

9        Skarżąca Foshan City Nanhai Golden Step Industrial Co., Ltd jest spółką produkującą obuwie z siedzibą w Chinach.

10      Przywóz obuwia z Chin klasyfikowanego w pewnych działach nomenklatury scalonej był objęty reżimem kontyngentów ilościowych, który wygasł w dniu 1 stycznia 2005 r.

11      W następstwie skargi złożonej w dniu 30 maja 2005 r. przez Confédération européenne de l’industrie de la chaussure (CEC), Komisja Wspólnot Europejskich wszczęła postępowanie antydumpingowe w zakresie przywozu pewnych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chin i Wietnamu. Ogłoszenie o wszczęciu tego postępowania zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 7 lipca 2005 r. (Dz.U. C 166, s. 14, zwane dalej „ogłoszeniem o wszczęciu postępowania”).

12      W dniu 23 marca 2006 r. Komisja wydała rozporządzenie nr 553/2006 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodząc[ego] z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu (Dz.U. L 98, s. 3, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”).

13      W świetle motywu 9 rozporządzenia tymczasowego dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem”). Badanie trendów w kontekście oszacowania szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 marca 2005 r. (zwany dalej „rozpatrywanym okresem”).

14      Ze względu na potrzebę ustalenia normalnej wartości dla producentów eksportujących w ChRL i Wietnamie, którzy mogą być traktowani według zasad gospodarki rynkowej, miała miejsce wizyta weryfikacyjna celem ustalenia normalnej wartości na podstawie danych z kraju analogicznego, w tym przypadku Brazylii, która odbyła się w siedzibach trzech spółek brazylijskich (motyw 8 rozporządzenia tymczasowego).

15      W świetle motywu 57 rozporządzenia tymczasowego dla celów ustalenia dumpingu Komisja zastosowała kontrolę wyrywkową na podstawie art. 17 rozporządzenia podstawowego. W tym celu przyjęto próbę obejmującą 13 chińskich producentów eksportujących, reprezentujących ponad 20% wielkości chińskiego wywozu do Wspólnoty. W świetle motywu 8 lit. c) rozporządzenia tymczasowego skarżąca jest piątą spółką na liście chińskich producentów eksportujących stanowiących część próby.

16      W odniesieniu do ceny eksportowej Komisja wskazała w motywie 130 rozporządzenia tymczasowego, że tam, gdzie sprzedaż eksportowa do Wspólnoty była prowadzona poprzez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe, ceny eksportowe zostały określone na podstawie cen sprzedaży wywozowej produktu przedsiębiorstwom handlowym przez producentów objętych postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego (zob. pkt 5 powyżej).

17      W świetle motywu 131 rozporządzenia tymczasowego porównania pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową dokonano na poziomie ex-works. W celu zapewnienia uczciwego porównania zastosowano należne uzupełnienia w postaci korekt dla różnic wpływających na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego (motyw 132 rozporządzenia tymczasowego).

18      W zakresie szkody Komisja zbadała w szczególności podcięcie cenowe w przywozie. W tym celu ceny przywozu cif na granicy Wspólnoty po ocleniu zostały skorygowane wzwyż celem uwzględnienia dodatkowych kosztów ponoszonych przez importerów we Wspólnocie, takich jak projektowanie, wybór surowców itp., i  porównane z cenami przemysłu wspólnotowego ex-works na tym samym poziomie sprzedaży. Porównanie to wykazało margines podcięcia w wysokości 12,8% dla obuwia pochodzącego z Chin (motywy 167 i 168 rozporządzenia tymczasowego).

19      Pismem z dnia 7 kwietnia 2006 r. Komisja przekazała skarżącej, odpowiednio na podstawie art. 14 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, kopię rozporządzenia tymczasowego oraz dokument zawierający szczegóły zasadniczych ustaleń i faktów, na podstawie których nałożono tymczasowe cło antydumpingowe. Komisja wezwała skarżącą do przedstawienia jej ewentualnych uwag do tego dokumentu w terminie do dnia 8 maja 2006 r.

20      W piśmie przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 27 kwietnia 2006 r. skarżąca wskazała na niepełny charakter informacji znajdujących się w dokumencie w przedmiocie tymczasowych ustaleń ze szczególnym akcentem na dane dotyczące korekt den dla celów obliczenia dumpingu i podcięcia cenowego. Skarżąca potwierdziła te zarzuty w uwagach na piśmie z dnia 8 maja 2006 r.

21      W piśmie przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 16 maja 2006 r. skarżąca podkreśliła w szczególności, że korekta jej cen eksportowych o 15% wydatków na badania i rozwój była niższa od rzeczywistych kosztów poniesionych w tym zakresie, ponieważ nie uwzględniono w niej znacznych kosztów i marż dużych spółek handlowych, za pośrednictwem których niektórzy chińscy producenci wprowadzali swoje produkty na rynek europejski.

22      Faksem z dnia 7 lipca 2006 r. na podstawie art. 20 ust. 2–4 rozporządzenia podstawowego Komisja przesłała skarżącej dokument w przedmiocie najważniejszych ostatecznych ustaleń i faktów mających stanowić podstawę propozycji nałożenia ostatecznych ceł antydumpingowych.

23      W tytule H tego dokumentu Komisja przedstawiła swe uwagi dotyczące ostatecznych środków antydumpingowych, które zostaną zaproponowane Radzie Unii Europejskiej. W odniesieniu do rodzaju środków Komisja zauważyła, po pierwsze, że zobowiązania eksportujących producentów dotyczące niesprzedawania wyrobów poniżej poziomu ceny, który wyeliminowałby istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy, nie stanowiły odpowiednich środków, i po drugie, że należało zastosować system odroczonego poboru ceł (pkt 278–291 dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń).

24      Jeśli chodzi o system odroczonego poboru ceł, Komisja zauważyła, że z uwagi na wielkość przywozu przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę od dnia 1 stycznia 2005 r., w którym przestał obowiązywać system kontyngentów (zob. pkt 10 powyżej). W ciągu trzech pierwszych miesięcy 2005 r. uwzględnionych w okresie objętym dochodzeniem (zob. pkt 13 powyżej), przemysł wspólnotowy odczuł proporcjonalnie największy spadek w rozpatrywanym okresie, jeśli chodzi o wiele ekonomicznych wskaźników, takich jak rentowność, cena sprzedaży, udziały w rynku, zatrudnienie i produkcja. W tej sytuacji Komisja zwróciła szczególną uwagę na ilościowy element dumpingu przy ustalaniu wystąpienia szkody. Uznała ona, że jedynie przywóz powyżej pewnej wielkości powodował szkodę i że w związku z tym środki w postaci ceł ad valorem nie były konieczne dla przywrócenia warunków uczciwej konkurencji. W rezultacie cła antydumpingowe powinny być stosowane wyłącznie wobec produktów przywożonych w ilości przekraczającej określoną wielkość w skali roku. W niniejszym przypadku system odroczonego poboru cła byłby odpowiedni w celu usunięcia szkody, gdyż uwzględnia on skutki systemu kontyngentów i równoważy interesy zainteresowanych stron. Proponowane cła antydumpingowe powinny zatem znaleźć zastosowanie do dokonanych przywozów przekraczających rocznie próg 140 milionów par obuwia pochodzącego z Chin. Wielkość ta odzwierciedla ocenę Komisji w zakresie przywozów z Chin w 2005 r., z uwzględnieniem wielkości przywozów w 2004 r. (pkt 285–287, 291 dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń).

25      Komisja zaproponowała zatem nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego odpowiadającego marginesowi koniecznemu do usunięcia szkody na dokonane przywozy przekraczające rocznie próg 140 milionów par obuwia pochodzącego z Chin. Margines ten został ustalony na poziomie sprzedaży po zaniżonych cenach, czyli 23% (pkt 293 dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń).

26      W piśmie z dnia 10 lipca 2006 r. Komisja uzupełniła dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń uwagami dotyczącymi sytuacji skarżącej w kwestiach przyznania MET, obliczenia wartości normalnej i oszacowania szkody. Co się tyczy obliczenia wartości normalnej, Komisja stwierdziła, że zastosuje dane pochodzące z księgowości skarżącej celem ustalenia kosztów produkcji. Jednakże w celu ustalenia kwoty kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku Komisja wykorzystała dane z dwóch innych reprezentatywnych przedsiębiorstw chińskich, które dokonały reprezentatywnych sprzedaży krajowych i uzyskały MET w ramach ostatnio prowadzonych dochodzeń. Przeprowadzone obliczenie prowadzi do wniosku, że marża dumpingu wynosi 9,7%.

27      Co się tyczy oszacowania szkody, Komisja wskazała w piśmie z dnia 10 lipca 2006 r., że nie mogła uwzględnić – dla określenia ceny cif na granicy Wspólnoty, a zatem i marginesu podcięcia cenowego – marży zysku spółki handlowej wprowadzającej produkty skarżącej na rynek wspólnotowy, gdyż spółka ta nie współpracowała w toku dochodzenia. Ponadto uwzględnienie tej marży zysku nie jest konieczne, ponieważ Komisja skorygowała w dół wartości normalną ustaloną na podstawie danych z Brazylią w celu uniknięcia kosztów poniesionych przez tę spółkę handlową (marketing, badania i rozwój itd.). Komisja wezwała skarżącą do przekazania jej uwag do dnia 18 lipca 2006 r.

28      Skarżąca przedstawiła swoje uwagi między innymi w piśmie z dnia 18 lipca 2006 r. i zakwestionowała zarówno konstrukcję normalnej wartości, jak i ustalenie ceny cif w przywozie na granicy Wspólnoty, która jej zdaniem powinna zostać powiększona o marżę zysku spółki handlowej wprowadzającej swe produkty na rynek wspólnotowy. Ponadto skarżąca zarzuciła Komisji, że ta nie dostarczyła jej ani danych liczbowych wykorzystanych jako podstawa do obliczania kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz marży zysku, ani informacji o sektorach działalności gospodarczej, z których te dane pochodzą.

29      W piśmie z dnia 28 lipca 2006 r. Komisja przekazała skarżącej dodatkowy dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Zgodnie z jego dwoma pierwszymi akapitami miał on na celu poinformowanie zainteresowanych stron o zmianie konfiguracji ostatecznych ceł antydumpingowych, które zostaną zaproponowane. Dyrekcja Generalna Komisji ds. Handlu rozważyła uwagi wyrażone przez niektóre zainteresowane strony co do początkowo przewidywanego systemu odroczonego poboru ceł (zob. pkt 23–25 powyżej). W tym dokumencie Komisja zarzuciła ideę takiego systemu. W ramach nowego podejścia Komisja podkreśliła, że wzrost przywozów, który spowodował istotną szkodę, miał miejsce w 2004 r. i trwał do końca okresu objętego dochodzeniem oraz że rok 2005 był pierwszym rokiem, w którym przywóz obuwia pochodzącego z Chin nie był objęty systemem kontyngentów. Ponadto Komisja ustaliła wielkość przywozów niewywołujących szkody na podstawie przywozów z Chin i Wietnamu w 2003 r. w wysokości 109 milionów par obuwia. Zgodnie z tym nowym podejściem ekonomiczne znaczenie tej wielkości powinno być uwzględnione przy określaniu poziomu koniecznego do usunięcia szkody. Z jednej strony poziom konieczny do usunięcia szkody został więc obniżony, aby uwzględnić wielkość przywozów niepowodującą szkody, z drugiej strony ostateczne cła zostały zastosowane począwszy od pierwszej przywiezionej pary. Zgodnie z tą metodą, obejmującą cztery etapy przedstawione w tym dokumencie, Komisja w odniesieniu do przywozów pochodzących z Chin podjęła decyzję, na podstawie „reguły niższego cła”, o nałożeniu ostatecznego cła antydumpingowego odpowiadającego poziomowi wymaganemu dla usunięcia szkody, w tym przypadku wynoszącego 16,5%. Jednakże w odniesieniu do przywozu obuwia wyprodukowanego przez skarżącą Komisja zaproponowała – również na podstawie „reguły niższego cła” – nałożenie cła w wysokości 9,7%, tzn. równego marży dumpingu.

30      W celu formalnego wyrażenia tej nowej propozycji Komisja załączyła do pisma z dnia 28 lipca 2006 r. punkty, które powinny były znaleźć się w nowym tytule H dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i zastąpić te zawarte w odpowiednim tytule tego dokumentu (zob. pkt 23 powyżej). Komisja w pkt 278 i 279, które powinny znaleźć się w nowym tytule H dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, wyjaśniła, że jedynie przywozy przekraczające określoną wielkość przed wygaśnięciem systemu kontyngentów mogły powodować istotną szkodę, tak że w ramach określenia poziomu koniecznego dla usunięcia szkody na podstawie wyników z okresu objętego dochodzeniem fakt, iż pewne przywożone ilości nie spowodowały szkody, powinien być wzięty pod uwagę. W rezultacie ilości, które nie spowodowały istotnej szkody, powinny być uwzględnione przy określaniu poziomu koniecznego dla usunięcia szkody. W pkt 280 tego dokumentu Komisja przedstawiła zastosowaną metodę.

31      Pocztą elektroniczną z dnia 2 sierpnia 2006 r. skarżąca przedstawiła swoje uwagi na temat dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, zauważając jednak, że wyznaczony czas i informacje przekazane przez Komisję w tym zakresie nie były wystarczające.

32      Pismem z dnia 22 sierpnia 2006 r. Komisja poinformowała skarżącą, że przedsiębiorstwa, z których pochodziły dane dotyczące kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku dotyczyły sektorów produktów chemicznych i inżynieryjnych. W piśmie tym Komisja potwierdziła, że mimo różnic między tymi sektorami, wykorzystywane dane są „rozsądne” i „porównywalne do rodzaju kosztów poniesionych” przez skarżącą.

33      W dniu 5 października 2006 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1472/2006 nakładające ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodząc[ego] z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu (Dz.U. L 275, s. 1, zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”). Na mocy zaskarżonego rozporządzenia Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz obuwia z cholewkami ze skóry naturalnej lub sztucznej skóry, z wyłączeniem obuwia sportowego, obuwia sportowego szczególnej technologii, pantofli i obuwia domowego innego rodzaju oraz obuwia z noskiem ochronnym pochodzącego z Chin i objętego różnymi kodami Nomenklatury Scalonej (art. 1 zaskarżonego rozporządzenia). Zgodnie z art. 3 zaskarżonego rozporządzenia obowiązywało ono przez okres dwóch lat.

34      Zgodnie z motywami 71 i 72 zaskarżonego rozporządzenia skarżąca, wybrana do kontroli wyrywkowej spośród producentów chińskich objętych dochodzeniem, uzyskała MET. Statusu tego odmówiono jej na etapie rozporządzenia tymczasowego z tego względu, że nie mogła swobodnie określać wielkości swych sprzedaży bez znacznej interwencji państwa. Jednakże skarżąca przedstawiła następnie dowody wskazujące, że okoliczność ta nie została wykazana.

35      W świetle motywu 98 zaskarżonego rozporządzenia określenie wartości normalnej dla skarżącej powinno opierać się na jej danych dotyczących sprzedaży na rynku krajowym oraz kosztów produkcji. Jednakże w świetle motywu 99 zaskarżonego rozporządzenia w braku sprzedaży na chińskim rynku krajowym w okresie dochodzenia wartość normalna nie mogła zostać ustalona zgodnie z art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego. Ponadto wobec okoliczności, że żaden inny producent chiński objęty kontrolą wyrywkową nie uzyskał MET, co uniemożliwiło zastosowanie art. 2 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, instytucje musiały skonstruować wartość normalną w oparciu o rozsądne koszty sprzedaży, wydatki administracyjne i inne koszty ogólne oraz rozsądną marżę zysku, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego (motywy 100, 101 zaskarżonego rozporządzenia).

36      Ponieważ skarżąca nie prowadziła sprzedaży na rynku krajowym, a żadnemu innemu chińskiemu producentowi nie przyznano MET, koszty sprzedaży, wydatki administracyjne i inne koszty ogólne oraz rozsądna marża zysku musiały zostać ustalone z wykorzystaniem innej odpowiedniej metody zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego(zob. pkt 3 powyżej). W tym celu Komisja wykorzystała dane pochodzące od innych chińskich producentów eksportujących, którym niedawno przyznano MET w rezultacie innych dochodzeń i którzy prowadzili sprzedaż na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego (motywy 102, 103 zaskarżonego rozporządzenia).

37      W odniesieniu do ceny eksportowej oraz jej porównania z wartością normalną Rada potwierdziła w motywach 123–138 zaskarżonego rozporządzenia ustalenia Komisji zawarte w motywach 128–133 rozporządzenia tymczasowego (zob. pkt 16, 17 powyżej).

38      W świetle motywu 146 zaskarżonego rozporządzenia margines dumpingu, wyrażony jako wartość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty, został ustalony w przypadku skarżącej na 9,7%.

39      Jeśli chodzi o podcięcie cenowe, Rada musiała skorygować w dół dostosowanie cen importowych (zob. pkt 18 powyżej), między innymi w związku z faktem, że większość importerów nie mogło poprzeć dowodami twierdzenia, że ich koszty badań i rozwoju miały poziom przyjęty na etapie tymczasowym. W związku z tym Rada dokonała nowego obliczenia, które wykazało margines podcięcia cenowego w wysokości 13,5% dla obuwia pochodzącego z Chin (motywy od 180–182 zaskarżonego rozporządzenia).

40      Jeśli chodzi o poziom ceł konieczny dla usunięcia szkody wywołanej przywozem z Chin, Rada w motywach 296–301 zaskarżonego rozporządzenia stwierdziła, powtarzając pkt 275–280 zawarte w nowym tytule H dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i załącznikach do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, że należało uwzględnić szczególne cechy niniejszego postępowania, a w szczególności występowanie systemu kontyngentów do dnia 1 stycznia 2005 r. Ponieważ system kontyngentów zapobiegł wystąpieniu istotnej szkody w przemyśle wspólnotowym, podczas gdy wzrost przywozów po jego wygaśnięciu miał wyjątkowo szkodliwe skutki, Rada uznała, że jedynie przywozy przekraczające określoną wielkość przed wygaśnięciem systemu kontyngentów mogły powodować istotną szkodę. W rezultacie próg wystąpienia szkody określony na podstawie wyników z okresu obejmującego dochodzenie powinien uwzględniać fakt, że pewne wielkości przywozów nie powodowały istotnej szkody. Takie działanie, którego podstawą była wartość wielkości przywiezionych w 2003 r., doprowadziło wobec przywozów z Chin do określenia progu wystąpienia szkody na poziomie 16,5% zamiast 23%, który zostałby zastosowany zgodnie z motywem 295 zaskarżonego rozporządzenia, gdyby Rada nie uwzględniła szczególnych cech niniejszej sprawy.

41      Jednakże zgodnie z „regułą niższego cła” (zob. pkt 7 powyżej) poziom cła ostatecznego został ustalony w odniesieniu do skarżącej na podstawie jej marginesu dumpingu, który był niższy od poziomu cła wymaganego dla wyeliminowania szkody. Dlatego stawka ostatecznego cła antydumpingowego mająca zastosowanie do ceny netto franco granica wspólnotowa przed ocleniem została ustalona dla obuwia produkowanego przez skarżącą na 9,7% (motywy 302, 323, 324; art. 1 ust. 3 zaskarżonego rozporządzenia).

 Przebieg postępowania i żądania stron

42      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 grudnia 2006 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

43      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 kwietnia 2007 r. Komisja wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

44      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 kwietnia 2007 r. CEC wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

45      Postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2007 r. prezes drugiej izby Sądu uwzględnił wnioski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta wniesione przez Komisję i CEC.

46      CEC przedstawiła uwagi na piśmie w dniu 17 sierpnia 2007 r.

47      Ponieważ skład izb Sądu został zmieniony, sędzia sprawozdawca został przydzielony do ósmej izby, której w konsekwencji przydzielono niniejszą sprawę.

48      Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił wszcząć procedurę ustną i w ramach środków organizacji postępowania wezwał skarżącą oraz Radę do udzielenia odpowiedzi na piśmie na dwa pytania.

49      Pismami z dnia 2 lutego 2009 r. strony te zastosowały się do podjętych przez Sąd środków organizacji postępowania.

50      Na rozprawie w dniu 20 lutego 2009 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

51      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w dotyczącej jej części;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

52      Rada wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej lub oddalenie jej jako bezzasadnej;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

53      Komisja wnosi do Sądu o oddalenie skargi.

54      CEC wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

55      Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty, oparte odpowiednio na:

–        naruszeniu art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego i jej prawa do obrony w kwestii obliczenia marginesu dumpingu;

–        naruszeniu art. 3 rozporządzenia podstawowego i braku uzasadnienia;

–        naruszeniu prawa do obrony i braku uzasadnienia rodzaju zastosowanych ostatecznych ceł;

–        naruszeniu prawa i oczywistym błędzie w ocenie w zakresie szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego oraz naruszeniu prawa do obrony w kwestii obliczania marginesu dumpingu

 Argumenty stron

56      Skarżąca uważa, że stosując marże zysku dwóch chińskich eksporterów z sektorów całkowicie odmiennych od sektora, w którym działa ona sama, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 2 rozporządzenia podstawowego.

57      W tym zakresie skarżąca przypomina, że mające zastosowanie do jej produktów cło antydumpingowe w wysokości 9,7% zostało ustalone na podstawie indywidualnej marży dumpingu, na podstawie „reguły niższego cła” (zob. pkt 7, 41 powyżej).

58      W niniejszej sprawie Komisja określiła zysk skarżącej na podstawie przeciętnych zysków ustalonych podczas dwóch poprzednich postępowań antydumpingowych dotyczących sektorów chemicznych i inżynierii (zob. pkt 26 powyżej). Oczywiście obuwie ze skórzanymi cholewkami nie należy do tej samej ogólnej kategorii co produkty chemiczne lub techniczne, czego Rada nie kwestionuje. Komisja przyznała w swojej korespondencji, że sektory te były odmienne od sektora obuwia.

59      Instytucje dopuściły się oczywistego błędu w ocenie, stosując marże zysku zarejestrowane w dwóch wyżej wymienionych sektorach. Mogły one użyć bądź marży zysku uzyskanej przez skarżącą ze sprzedaży eksportowej (6,7%) lub docelowej marży zysku w wysokości 6%, ustalonej dla przemysłu wspólnotowego, bądź też marży zysku co najmniej jednego innego producenta objętego próbą, dokonującego znacznych sprzedaży na chińskim rynku, który nie uzyskał MET „wyłącznie na podstawie niejasności dotyczących jego statutu”. Komisja jest zobowiązana wyjaśnić, w jaki sposób jej ustalenia w sprawie statutu tej spółki czyniły niewiarygodnymi dane rachunkowe tej ostatniej, dotyczące jej marży zysku realizowanej na chińskim rynku. Ponadto instytucje mogły korzystać z marży zysku producentów nieobjętych próbą, jeśli Sąd uzna, że w ramach przedstawionych przez nie skarg Komisja powinna była zbadać ich wnioski w zakresie przyznania MET lub indywidualnego traktowania (zwanego dalej „IT”). Argument, iż instytucje powinny nadać większą wagę rynkowi geograficznemu i oprzeć się na sprzedaży różnych produktów w Chinach zamiast na sprzedaży podobnych produktów za granicą, jest również nieuzasadnione. Rada nie wykazała bowiem występowania istotnej różnicy w marży zysku w zależności od przeznaczenia produktów. Tak więc instytucje nie uwzględniły wszystkich istotnych okoliczności ani nie oceniły elementów akt sprawy z zachowaniem staranności wymaganej dla ustalenia wartości normalnej w rozsądny sposób.

60      Komisja naruszyła też prawo do obrony skarżącej nie powiadamiając jej w rozsądnym terminie o zamiarze wykorzystania danych dotyczących kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych, kosztów ogólnych i innych kosztów ogólnych i marży zysku przedsiębiorców z innych sektorów aniżeli sektor w którym działa ona sama, bez wskazania wystarczających powodów odrzucenia rozsądnej metody zaproponowanej przez skarżącą. Komisja poinformowała wnioskodawcę o wyborze zastosowania danych przedsiębiorstw należących do sektora produktów chemicznych i inżynierii dopiero w dniu 22 sierpnia 2006 r., czyli po upływie terminu na przedstawianie uwag do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Brak przekazania szczegółowych informacji o kosztach sprzedaży, wydatkach administracyjnych, innych kosztach ogólnych i marży zysku, na których Komisja oparła swoje obliczenia, pomimo wniosków skarżącej, również stanowi naruszenie jej prawa do obrony. Tak więc Komisja nie umożliwiła skarżącej skutecznego przedstawienia jej opinii na temat istnienia, znaczenia i rozsądnego charakteru zarzucanych jej faktów i okoliczności oraz dowodów podnoszonych przez nią w zakresie istnienia dumpingu i szkody. Komisja mogła przedstawić te elementy pomijając nazwy spółek, które jej te elementy przekazały. Wreszcie Komisja nie powiadomiła skarżącej o swoim stanowisku, w świetle którego marże zysku osiągane ze sprzedaży krajowej mogły różnić się od marży na sprzedaży eksportowej, przy przeznaczeniu produktów odgrywającym zdaniem Komisji determinującą rolę w tym zakresie, ani nie powiadomiła jej o elementach wykazujących istnienie takiej różnicy.

61      Skarżąca twierdzi, że z 152 wniosków o MET lub IT Komisja zbadała jedynie 12, co pozbawiło ją istotnych danych, które mogła wykorzystać w celu obliczenia marży zysku.

62      Jeśli chodzi o argument pomocniczy Rady w zakresie marginesu dumpingu, w razie gdyby zarzut ten uwzględniono (zob. pkt 75 dalej), skarżąca podkreśla, że pozwana instytucja nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie proponowanej marży w wysokości 2,6%. Jednak skarżąca wskazuje, że jest przygotowana do zajęcia stanowiska w sprawie właściwej stawki cła antydumpingowego, pod warunkiem że Rada dostarczy szczegółowych informacji w tym zakresie.

63      Rada, popierana przez Komisję i CEC, kwestionuje argumenty skarżącej.

 Ocena Sądu

–       W przedmiocie zarzucanego Radzie naruszenia art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego

64      Należy zauważyć na wstępie, że art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego daje instytucjom szeroką swobodę uznania w zakresie wyboru metody, według której przystąpią do obliczenia kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku w ramach obliczania wartości normalnej konstruowanej.

65      W tych okolicznościach sprawowana przez sąd wspólnotowy kontrola ocen dokonywanych przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (wyroki Trybunału: z dnia 22 października 1991 r. w sprawie C‑16/90 Nölle, Rec. s. I‑5163, pkt 12; z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie C‑26/96 Rotexchemie, Rec. s. I‑2817, pkt 11; wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie T‑413/03 Shandong Reipu Biochemicals przeciwko Radzie, Rec. s. II‑2243, pkt 62).

66      Ponadto art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego stanowi, że metoda ta musi być racjonalna. W związku z tym sąd wspólnotowy może dopatrzyć się oczywistego błędu w ocenie w zakresie wybranej metody, wyłącznie jeżeli jest ona nieracjonalna. Zatem istnienie innych rozsądnych metod, które mogą być stosowane do tego celu, nie ma wpływu na legalność tej rzeczywiście wybranej, gdyż sąd wspólnotowy nie może zastąpić swoją oceną oceny dokonanej w tym zakresie przez instytucje.

67      Z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego wynika też, że w przypadku gdy instytucje stosują ten przepis do obliczenia racjonalnej marży zysku, nie są zobowiązane do korzystania z danych dotyczących produktów z tej samej kategorii ogólnej, ale muszą zagwarantować, by marża zysku ustalona w oparciu o racjonalną metodę nie przekraczała marży zysku osiąganej ze sprzedaży produktów z tej samej kategorii ogólnej.

68      Skarżąca niesłusznie więc twierdzi, że zastosowanie danych dotyczących produktów chemicznych i inżynieryjnych stanowi naruszenie art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego z tego powodu, że produkty te nie należą do tej samej kategorii ogólnej do obuwie.

69      W odniesieniu do zastosowanej metody należy stwierdzić, jak podnosi Rada, że związany z nią wybór został poczyniony z uwzględnieniem potrzeby określenia marż zysku na rynku wewnętrznym. Jednak ponieważ zyski skarżącej były uzyskiwane ze sprzedaży eksportowej, podczas gdy inne przedsiębiorstwa objęte próbą nie uzyskały MET, instytucje miały prawo uznać, że dane dotyczące ich marż zysku nie stanowiły rzetelnej podstawy obliczenia. W konsekwencji instytucje nie miały żadnych zweryfikowanych danych dotyczących krajowej sprzedaży obuwia w warunkach rynkowych w Chinach. Ponadto instytucje miały też prawo uznać, że proponowane przez skarżącą stosowanie docelowej marży zysku w wysokości 6% osiąganej przez przemysł wspólnotowy na własnym rynku nie odzwierciedlało marży osiąganej przez chińskich producentów na ich rynku wewnętrznym i uprzywilejowałoby wpływ miejsca sprzedaży na tę marżę.

70      W tych okolicznościach do instytucji należy wypracowanie – przy zastosowaniu szerokiej swobody uznania i z uwzględnieniem rzetelnych i podlegających weryfikacji danych, którymi mogą dysponować – metody pozwalającej na obliczenie racjonalnej marży zysku.

71      Zatem instytucje mogły stwierdzić w ramach swobody uznania zastrzeżonej im na mocy art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, że bardziej racjonalne jest wykorzystanie informacji dotyczących zysków osiąganych na chińskim rynku, przez przedsiębiorstwa o porównywalnej wielkości do skarżącej nieponoszące kosztów sprzedaży lub kosztów ogólnych w szczególnej wysokości, które uzyskały MET podczas ostatnio przeprowadzonych dochodzeń w zakresie produktów innych niż obuwie i co do których instytucje miały rzetelne dane, aniżeli informacji dotyczących zysków ze sprzedaży obuwia na rynkach zupełnie odmiennych. Skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów, że ustalenie to jest dotknięte oczywistym błędem w ocenie. Ponadto zastosowana metoda była najbardziej odpowiednią metodą dostępną dla celów ustalenia marży zysku ze względu na brak innych dostępnych Komisji informacji.

72      Jeśli chodzi o propozycję skarżącej dotyczącą wykorzystania danych odnoszących się do przemysłu wspólnotowego, należy zauważyć, że jak podnosi Rada, rynek wspólnotowy obuwia nie jest porównywalny do rynku chińskiego oraz że ponadto został on zniekształcony przez będący przedmiotem dumpingu przywóz z Chin i Wietnamu.

73      W odniesieniu do argumentu, że Komisja nie uwzględniła informacji przedstawionych przez spółki nieobjęte próbą, których wnioski o MET lub IT nie zostały z tego powodu zbadane, nie może on zostać zaakceptowany, ponieważ skarżąca nie wskazuje, z jakiego powodu decyzja o niezbadaniu takich wniosków byłoby niezgodna z prawem. Ponadto Sąd stwierdził w wydanym dzisiaj wyroku w sprawie T‑401/06 Brosmann Footwear (HK) i inni przeciwko Radzie (dotychczas nieopublikowanym w Zbiorze, pkt 83–105), że decyzja ta była zgodna z rozporządzeniem podstawowym.

74      O ile jest prawdą, że w świetle art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego kwota odpowiadająca zyskowi ustalonemu zgodnie z inną racjonalną metodą nie musi przekraczać zysku zwykle uzyskiwanego ze sprzedaży produktów tej samej kategorii ogólnej na rynku wewnętrznym kraju pochodzenia, to nie należy interpretować tego przepisu w ten sposób, że instytucje nie mogą ustalić marży zysku, jeżeli nie mają solidnej podstawy w zakresie marży zysku osiąganej ze sprzedaży produktów z tej samej kategorii ogólnej.

75      Wynika z tego, że tę część zarzutu pierwszego należy odrzucić.

–       W przedmiocie zarzucanego naruszenia prawa do obrony

76      Należy zauważyć na wstępie, że załącznikiem II do jej pisma z dnia 10 lipca 2006 r. Komisja powiadomiła wnioskodawcę o średnich cenach sprzedaży, wydatkach ogólnych i administracyjnych oraz innych kosztach ogólnych, jak też marży zysku, dodając, że dane pochodzą z chińskich firm, które dokonywały reprezentatywnych sprzedaży krajowych i uzyskały MET. Ponadto pismem z dnia 22 sierpnia 2006 r. Komisja poinformowała skarżącą o sektorach, do których należały przedsiębiorstwa, od których pochodziły informacje dotyczące kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku. W piśmie tym Komisja stwierdziła również, że wykorzystanie tych danych jest uzasadnione ze względu na to, że zainteresowane spółki miały wielkość porównywalną do skarżącej, że nie ponosiły kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych o szczególnej wysokości, że uzyskały MET w ramach ostatnio prowadzonych dochodzeń, a ich marże zysku są podobne oraz że nie ma danych dotyczących sprzedaży krajowej chińskiego przemysłu obuwniczego dostępnych w tym przypadku.

77      W związku z tym należy stwierdzić, że pismem z dnia 22 sierpnia 2006 r. Komisja odpowiedziała na wnioski skarżącej o udzielenie dodatkowych informacji w zakresie danych dotyczących kosztów ogólnych i marży zysku. Skarżąca nie może w tym zakresie zarzucić Komisji, że nie poinformowała jej o sektorach, do których należą przedsiębiorstwa, których dane zostały wykorzystane po upływie terminu składania uwag do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Z art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie wynika, by Komisja była zobowiązana do wyznaczenia zainteresowanym stronom terminu co najmniej dziesięciu dni na przedstawienie uwag w przedmiocie pisma, które przesłała w odpowiedzi na ich uwagi dotyczące ostatecznych informacji. Byłoby tak jedynie w przypadku, gdyby pismo z dnia 22 sierpnia 2006 r. zawierało zestawienie „zasadniczych faktów i ustaleń, na podstawie których zalecane jest zastosowanie ostatecznych środków” w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

78      Należy zauważyć, że zasadnicze fakty i ustalenia, na podstawie których Komisja zaleca zastosowanie ostatecznych środków, zostały podane do wiadomości skarżącej w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Natomiast pismo z dnia 22 sierpnia 2006 r. zawiera wyłącznie dodatkowe wyjaśnienia; nie zawiera ono żadnych zmian lub nawet drobnych modyfikacji stanowiska przyjętego przez Komisję.

79      Należy dodać, że okoliczność, iż w piśmie z dnia 18 lipca 2006 r. skarżąca wskazała, że poziom marży zysku zastosowany przez Komisję w celu ustalenia wartości normalnej był zbyt wysoki, z uwagi na dane, które są jej zdaniem rozsądne dla przemysłu obuwniczego, potwierdza, że wiedziała ona, iż dane te pochodzą z sektorów innych niż obuwniczy.

80      Ponadto jak wynika z pkt od 68–74 powyżej, Komisja nie była zobowiązana do stosowania danych odnoszących się do produktów w ramach tej samej kategorii ogólnej. Dlatego też nie można uwzględnić podstawowego argumentu, który skarżąca przedstawiła w piśmie z dnia 18 lipca 2006 r. i który potwierdziła na rozprawie, w którego świetle dostęp do rzeczonych danych miał jej pozwolić na ocenę, czy rzeczywiście dotyczą one produktów należących do tej samej kategorii ogólnej.

81      Argument skarżącej, że brak powiadomienia o danych stanowiących podstawę obliczeń Komisji stanowi naruszenie prawa do obrony, również nie może zostać uwzględniony. Nie rozstrzygając w przedmiocie poufności tych danych, na którą powołała się Rada, należy stwierdzić, że dane te nie były niezbędne dla wykonywania przez skarżącą jej prawa do obrony. Skarżąca sama bowiem zaproponowała Komisji, na podstawie danych, które uznała za uzasadnione i aktualne, średnie wskaźniki kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych oraz marży zysku w ramach swego alternatywnego obliczenia wartości normalnej zawartego w piśmie z dnia 18 lipca 2006 r., które jej zdaniem powinny prowadzić do odstąpienia od ustalenia w stosunku do niej marży dumpingu.

82      W każdym razie nic nie przeszkadzało skarżącej w przedstawieniu Komisji uwag w nawiązaniu do pisma z dnia 22 sierpnia 2006 r. W tym zakresie argument skarżącej, w świetle którego mogła ona starać się o dane pozwalające na wyjaśnienie powodów, dla których marże zysku odnotowane w tych sektorach były wyższe niż marże w przemyśle obuwniczym, gdyby została poinformowana o wyborze uwzględnionych sektorów na wcześniejszym etapie postępowania, nie może zostać uwzględniony. Skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnych dowodów, że podjęła kroki w celu uzyskania wymaganych danych po otrzymaniu pisma Komisji z dnia 22 sierpnia 2006 r.

83      W tych okolicznościach należy uznać, że prawo skarżącej do obrony nie zostało naruszone.

84      Zatem zarzut pierwszy należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 3 rozporządzenia podstawowego

 Argumenty stron

85      Skarżąca podkreśla, że Komisja przystąpiła do obliczenia indywidualnego marginesu szkody wynikającego z jej eksportu na rynek wspólnotowy. W zakresie ustalenia jej ceny eksportowej dla celów oszacowania szkody Rada nie uwzględniła w zaskarżonym rozporządzeniu okoliczności, że skarżąca sprzedawała swoje produkty niezależnym spółkom handlowym, które pełniły funkcję pośredników pomiędzy chińskimi producentami i dystrybutorami działającymi na rynku europejskim. Pominięcie to doprowadziło do ustalenia ceny eksportowej niższej od rzeczywistych cen, a zatem do sztucznie zawyżonego marginesu podcięcia cen (a zatem i szkody).

86      Zdaniem skarżącej niezależne spółki handlowe, takie jak spółka Pagoda, będąca pośrednikiem w znacznych operacjach sprzedaży z przeznaczeniem na rynek wspólnotowy dla innych producentów obuwia z Chin i Wietnamu, która współpracowała z nią w zakresie jej sprzedaży przeznaczonych na inne rynki, ponoszą znaczną część kosztów produkcji i wprowadzania do obrotu, w szczególności w zakresie marketingu, organizacji wywozu oraz badań i rozwoju. Koszty te i marże zysku spółek handlowych powinny zostać wzięte pod uwagę przy ustalaniu ceny cif na granicy wspólnotowej i w konsekwencji przy obliczaniu podcięcia cenowego oraz oszacowaniu szkody spowodowanej eksportem skarżącej.

87      Pomimo okoliczności, że Komisja posiadała informacje o roli i marżach zysku spółek handlowych w postaci danych liczbowych, których wiarygodność nie została zakwestionowana, to uchybiła obowiązkowi przeprowadzenia obiektywnego badania wszystkich istotnych elementów dla ustalenia istnienia szkody, na podstawie art. 3 rozporządzenia podstawowego i art. 3 porozumienia w sprawie wykonania artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT) (Dz.U. L 336, s. 103, zwanego dalej „kodeksem antydumpingowym z 1994 r.”), znajdującym się w załączniku 1A do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. 1994, L 336, s. 3). Jak skarżąca twierdziła w trakcie postępowania administracyjnego, błędem byłoby użyć do oszacowania szkody ceny eksportowej opartej na cenie fob Hongkong, bez powiększenia jej o odpowiednie koszty dla ustalenia ceny cif na granicy Wspólnoty. Tak więc dodanie do ceny fob Hong Kong tylko kosztów ubezpieczenia i transportu prowadzi do ceny ustalenia eksportowej niższej od rzeczywistych cen, która to okoliczność również prowadziłaby do przeszacowania marginesu podcięcia cenowego.

88      W niniejszym przypadku Komisja argumentowała, bez podania powodów swojej oceny, że uwzględnienie marż spółek handlowych nie było konieczne, ponieważ dane na temat wartości normalnej zebrane w Brazylii (zob. pkt 14 powyżej) zostały skorygowane w dół w celu eliminacji elementów kosztów, które margines ten miał pokryć (marketing, badania i rozwój itp.). Jednakże Komisja nie przedstawiła żadnych innych informacji na temat poszczególnych elementów kosztów, o których mowa, ani nie wyjaśniła, w jakim zakresie dane dotyczące wartości normalnej zebrane w Brazylii były istotne dla obliczenia podcięcia skarżącej, która uzyskała MET i której w konsekwencji nie dotyczyły dane zebrane w tym kraju. Dostosowanie w wysokości 9,3% ceny eksportowej dokonane przez Radę w odniesieniu do wydatków na badania i rozwój pozostaje, jak skarżąca twierdziła w trakcie postępowania administracyjnego, poniżej marży zysku w wysokości 38% osiągniętego przez Novi, spółkę firma handlową wprowadzającą produkcję wnioskodawcy na rynek europejski. Ponadto celem takiego dostosowania nie jest uwzględnienie roli pośredniczących spółek handlowych.

89      Z jednej strony nie uwzględniając wszystkich kosztów poniesionych pomiędzy ceną fob skarżącej i dostawą do graniczy wspólnotowej, a z drugiej strony nie uwzględniając marż zysku niezależnych spółek handlowych, takich jak Pagoda, Komisja dokonała błędnego obliczenia marginesu podcięcia cenowego przez skarżącą. Poprawne obliczenie doprowadziłoby do nałożenia niższych ceł antydumpingowych lub wręcz odstąpienia od ich zastosowania. Okoliczność, że europejscy producenci nie korzystają z innych firm do opracowywania modeli, kontroli jakości, negocjacji cen, logistyki itp., nie usprawiedliwia braku uwzględnienia tych kosztów poniesionych przez skarżącą dla celów obliczenia ceny cif na granicy Wspólnoty dla jej produktów. Wyłącznie bowiem przez odniesienie do tej ceny cif należy oceniać istnienie podcięcia cenowego.

90      Zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę wobec niniejszego zarzutu (zob. pkt 91, 92 poniżej) jest bezzasadny, gdyż opiera się twierdzeniach, które nie podlegają weryfikacji w przypadku braku nowych obliczeń Komisji. Zasadniczą kwestią w tym zakresie jest to, czy dodanie dodatkowego marginesu pośrednika w wysokości około 38% ceny cif na granicy Wspólnoty doprowadziłoby w przypadku skarżącej do ustalenia marginesu szkody poniżej marginesu dumpingu skarżącej – co byłby całkiem możliwe. Ponadto wbrew temu, co sugeruje Rada (zob. pkt 92 poniżej), w odniesieniu do niniejszego zarzutu, wniosek spełniałby wymogi formalne art. 44 regulaminu Sądu.

91      Rada przypomina, że zgodnie z „zasadą mniejszego cła” (zob. pkt 41 powyżej) poziom cła ostatecznego został ustalony w odniesieniu do skarżącej na podstawie jej margines dumpingu (9,7%), który był niższy od poziomu ceł wymaganych dla usunięcia szkody (16,5%). Zatem zarzut drugi może wpłynąć na ważność zaskarżonego rozporządzenia jedynie gdyby wykazano, że poziom eliminacji szkody powinien być niższy niż margines dumpingu skarżącej. Nawet przy uwzględnieniu marży zysku spółki Novi marginesy podcięcia i szkody wynosiłyby w przypadku skarżącej odpowiednio 28% i 20%. Zatem zarzut ten jest „bezprzedmiotowy i niedopuszczalny”.

92      Rada twierdzi również, że jeśli chodzi o zarzut drugi, skarga nie spełnia wymogów formalnych, ustanowionych na mocy art. 44 regulaminu. Skarżąca nie przedstawiła bowiem faktów, na których oparła swe argumenty, ani nie wyjaśniła, w jaki sposób instytucje działały nielegalnie, ale ograniczyła się do serii niczym podpartych twierdzeń. Jest to zatem zarzut niedopuszczalny.

93      Ponadto Rada kwestionuje zasadność niniejszego zarzutu.

 Ocena Sądu

94      Należy na wstępie zauważyć, że konsekwencją „reguły niższego cła” jest to, że producent, na którego nałożono cła antydumpingowe nie może ich podważyć na tej podstawie, że margines szkody jest przewartościowany, jeśli stawka celna została ustalona na poziomie marginesu dumpingu, gdy ten ostatni jest niższy zarówno od marginesu szkody błędnie przyjętego, jak i rzeczywistego marginesu szkody (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 5 października 1988 r. w sprawie 250/85 Brother Industries przeciwko Radzie, Rec. s. 5683, pkt 24).

95      W niniejszej sprawie, jak wynika z pisma przesłanego przez Komisję w dniu 10 lipca 2006 r., a w szczególności z załącznika do niego dotyczącego oszacowania szkody, podcięcie cen odnoszące się do modelu eksportowanego przez skarżącą na rynek wspólnotowy wynosi 32,3%, podczas gdy podcięcie ceny referencyjnej wynosi 66%. Skarżąca nie zakwestionowała metody ani danych wykorzystanych do tego obliczenia.

96      Ponadto z rozważań zawartych w tytule III pisma skarżącej z dnia 18 lipca 2006 r. wynika, że spółki handlowe, za których pośrednictwem chińscy producenci wprowadzają swą produkcję na rynek europejski, uzyskują marżę zysku w wysokości 25–38%. Zdaniem skarżącej marża powinna zostać dodana do ceny cif na granicy Wspólnoty, co zmniejszyłoby różnicę między tą ceną a cenami przemysłu wspólnotowego, a w konsekwencji także margines podcięcia cenowego.

97      Z obliczeń wykonanych przez Radę w dokumencie załączonym do dupliki wynika, że nawet gdyby powiększyć w przypadku skarżącej ceny cif na granicy Wspólnoty o marżę zysku w wysokości 38% rzekomo uzyskiwaną spółkę Novi, margines podcięcia ceny odniesienia zostałby z uwagi na wielkość przywozu, niewyrządzającego znacznej szkody ustalony na 20,05%, to znaczy na poziomie przekraczającym margines dumpingu dla skarżącej, na którego podstawie ustalono cło ostateczne (9,7% – zob. pkt 41 powyżej). W tym zakresie należy dodać, że nawet biorąc pod uwagę alternatywne obliczenie przedstawione w ramach odpowiedzi skarżącej na pytania przedstawione na piśmie przez Sąd, w świetle którego dodatkowe dostosowanie o 38% zostało dokonane po dostosowaniu o 17,30% z tytułu należności celnych, kosztów badań i rozwoju itp., ustalony w ten sposób margines podcięcia cen odniesienia wyniósłby 15,32%, czyli pozostawałby na poziomie wyższym od poziomu wyeliminowania szkody.

98      Wynika z tego, że zarzut drugi musi zostać oddalony jako bezprzedmiotowy.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu art. 20 rozporządzenia podstawowego, naruszeniu prawa do obrony i braku uzasadnienia

 Argumenty stron

99      Skarżące podnoszą, że instytucje nie poinformowały ich w odpowiedni sposób o nowej analizie faktów dotyczącej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy ani nie zapewniły im możliwości przedstawienia uwag w kwestii tej nowej oceny dotyczącej konfiguracji ostatecznych ceł antydumpingowych (zob. pkt 24–30 powyżej). Ponadto Komisja nie wyjaśniła w wystarczającym stopniu powodów, które spowodowały zmianę jej analizy i posłużenie się danymi innymi niż dane zawarte w jej pierwszej propozycji.

100    Podczas gdy w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń z dnia 7 lipca 2006 r. Komisja uznała, że przywóz wynoszący 140 milionów par obuwia rocznie nie powodował szkodliwych skutków dla przemysłu wspólnotowego, w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń z dnia 28 lipca 2006 r. obniżyła ona znacząco tę liczbę do 41,5 miliona par, bez podania powodów uzasadniających tę zmianę, która z powodu działania, w którym wykorzystano lata stanowiące punkt odniesienia, miała „przewrotny skutek”, powodując odwrócenie wartości ceł nałożonych między Chinami i Wietnamem, Jeśli chodzi o powody gospodarcze, kontyngenty ustanowione poprzez system odroczonego poboru ceł mają przeciwdziałać presji związanej z wielkością przywozów, których nie można jednak uznać za wynikające z nieuczciwych praktyk, podczas gdy cła antydumpingowe są ustanowione w celu zwalczania nieuczciwych praktyk dumpingowych. Z uwagi na te różnice pięciodniowy termin przyznany przez Komisję skarżącej na przedstawienie jej uwag co do nowej propozycji był niewystarczający, co skarżąca podniosła w toku postępowania administracyjnego.

101    Zaskarżone rozporządzenie, w którego motywie 301 wyrażona została ostatnia propozycja Komisji, nie zawiera wystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do tej różnicy i nie wskazuje powodów uzasadniających zastosowanie nowej metody. Przeciwnie, motyw 301 zaskarżanego rozporządzenia ogranicza się do powtórzenia treści pkt 280 dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, który nie zawierał dodatkowych informacji. Ponadto dodatkowy dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń nie zawierał żadnych liczb lub obliczeń będących podstawą metody opisanej w motywie 301 zaskarżonego rozporządzenia i nie pozwalał na wyjaśnienie odwołania się do lat, wartości i wielkości innych od tych, które zostały wykorzystane w pierwszej propozycji. Instytucje naruszyły ponadto art. 20 rozporządzenia podstawowego, który wymaga przekazania szczegółowych informacji dotyczących zasadniczych faktów i ustaleń, na podstawie których Komisja zamierza zaproponować przyjęcie ostatecznych środków. Ocena faktów będąca podstawą nowego podejścia Komisji nie została bowiem ani wyjaśniona, ani uzasadniona.

102    Ponadto Komisja naruszyła prawo do obrony skarżącej, nie pozwalając jej na skuteczne przedstawienie jej stanowiska w licznych istotnych kwestiach, takich jak racjonalny charakter nowej propozycji, ścisłość i znaczenie podnoszonych faktów i okoliczności, dokonane obliczenia oraz elementy przedstawione przez Komisję na poparcie jej wniosków w przedmiocie dumpingu i szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu. Dwa zastosowane systemy różnią się bowiem zasadniczo w analizie faktów, na której są oparte. Różnice te prowadziły do radykalnie przeciwnych skutków dla chińskich i wietnamskich producentów, przy czym Komisja nie wyjaśniła, w jaki sposób do tego doszło, i nie pozwoliła zainteresowanym na skorzystanie z prawa do obrony.

103    Usiłowania Rady w zakresie pomniejszenia różnic między dwoma propozycjami poprzez wyjaśnienie, że przyjęty system uwzględnia fakt, iż tylko przywóz powyżej pewnych progowych wielkości wywołuje szkodę, oznacza nałożenie ceł antydumpingowych na przywozy, które nie wywołują szkody, co byłoby sprzeczne z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Fakt, że skarżąca mogła przedstawić kilka uwag w odniesieniu do tego systemu w terminie krótszym niż minimalny 10-dniowy termin przewidziany w art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, nie może być użyty jako argument przeciwko niej ani nie przekreśla tego, że informacje przekazane przez Komisję były niewystarczające. Rozstrzygnięcie kwestii, czy termin przyznany przez Komisję był odpowiedni dla zachowania prawa do obrony skarżącej, powinien być oceniany w świetle zakresu zmian w metodzie przyjętej przez Komisję, a także z uwzględnieniem braku danych czy wyjaśnień co do nowej oceny prawnej i faktycznej. W tym względzie skarżąca zauważa, że jeżeli instytucje nie przedstawiają odpowiednich wyjaśnień co do przyjętej metody i oceny faktów, możliwość przedstawienia kilku uwag ma ograniczone znaczenie i nie oznacza, że zachowane zostały wymogi z art. 20 rozporządzenia podstawowego, ogólne zasady prawa wspólnotowego i prawa WTO. Ponadto Komisja sama przyjęła bardzo ścisły harmonogram, co wykluczało wszelkie przedłużenie terminu przyznanego na przedstawienie uwag w kwestii dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Co więcej, trwające wiele miesięcy dyskusje dotyczyły systemu odroczonego poboru cła, a nie ostatecznie przyjętego systemu.

104    Skarżąca uważa, że z uwagi na braki w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i niewystarczająco długi przyznany termin nie miała możliwości przedstawienia Komisji powodów, dla których przyjęte podejście było nieodpowiednie lub nieracjonalne, ani też przedstawienia stanowiska co do metody lub danych liczbowych będących podstawą propozycji zawartej w tym dokumencie.

105    Skarżąca dodaje wreszcie, że gdyby stworzono jej odpowiednią możliwość przedstawienia uwag na temat dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, podniosłaby ona, po pierwsze, że proponowany system oznacza naruszenie art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, gdyż prowadzi do nałożenia ceł antydumpingowych na przywóz, który nie wyrządza szkody, po drugie, że margines indywidualnej szkody powinien być obliczony dla niej i po trzecie, że ostatnia propozycja Komisji była nieracjonalna i nieproporcjonalna, jako że zmieniona ocena faktyczna, która nie została wyjaśniona ani uzasadniona, miała „przewrotny skutek”, powodujący odwrócenie odpowiedniego ciężaru środków antydumpingowych między Chinami i Wietnamem.

106    Rada, popierana przez Komisję i CEC, kwestionuje argumenty skarżącej.

 Ocena Sądu

107    W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, po pierwsze, że instytucje naruszyły art. 20 rozporządzenia podstawowego, z uwagi na fakt, że Komisja nie przedstawiła danych, na których oparła obliczenia przeprowadzone w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, jak też nie przyznała jej wystarczającego i zgodnego z art. 20 ust. 5 terminu na przedstawienie pełnych uwag co do jej nowego podejścia.

108    Po drugie, skarżąca twierdzi, że w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń ani w zaskarżonym rozporządzeniu instytucje nie przedstawiły powodów, które uzasadniały zastosowanie w celu uwzględnienia wielkości przywozów niewyrządzających szkody metody polegającej na obniżeniu marginesu szkody w miejsce zwolnienia przywozów niewywołujących szkody z nałożenia ceł antydumpingowych. Okoliczności te stanowiłyby naruszenie prawa skarżącej do obrony, a także świadczyłyby o braku uzasadnienia.

109    Na wstępie należy zauważyć, że art. 20 rozporządzenia podstawowego ustanawia zasady dotyczące korzystania przez zainteresowane strony, w szczególności eksporterów, z prawa do bycia wysłuchanym, które stanowi jedno z praw podstawowych uznanych we wspólnotowym porządku prawnym i obejmuje prawo do uzyskiwania informacji o głównych faktach i ustaleniach, na których podstawie ma być zarekomendowane zastosowanie ostatecznych środków antydumpingowych (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 27 czerwca 1991 r.. w sprawie Al Jubail Fertilizer przeciwko Radzie, Rec. s. I‑3187, pkt 15; wyrok Sądu z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie Champion Stationery i in. przeciwko Radzie, Rec. s. II‑4137, pkt 55).

110    W tej sytuacji należy uznać, że argumenty skarżącej dotyczące naruszenia art. 20 rozporządzenia podstawowego odnoszą się do naruszenia jej prawa do obrony, ustanowionego we wspólnotowym porządku prawnym, w tym również w tym przepisie (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie T‑88/98 Kundan i Tata przeciwko Radzie, Rec. s. II-4897, pkt 131).

111    Należy w tym względzie przypomnieć, że przedsiębiorstwa, których dotyczy dochodzenie poprzedzające przyjęcie rozporządzenia antydumpingowego, powinny w trakcie postępowania administracyjnego mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska w kwestii prawdziwości i znaczenia zarzucanych im czynów i okoliczności oraz w kwestii dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenie o istnieniu dumpingu wynikającej z niego szkody (ww. w pkt 109 wyrok w sprawie Al‑Jubail Fertilizer przeciwko Radzie, pkt 17; wyrok z dnia 3 października 2000 r. w sprawie C‑458/98 P Industrie des poudres sphériques przeciwko Radzie, Rec. s. I‑8147, pkt 99; ww. w pkt 109 wyrok Sądu w sprawie Champion Stationery i in. przeciwko Radzie, pkt 55, ww. w pkt 110 wyrok w sprawie Kundan i Tata przeciwko Radzie, pkt 132).

112    Należy również zauważyć w tym kontekście, że niepełny charakter dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń prowadzi do bezprawności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cło antydumpingowe, wyłącznie jeżeli z powodu tego zaniechania zainteresowane strony nie mogły skutecznie bronić swych interesów. Tak jest w szczególności w przypadku, jeżeli pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, w oparciu o które zostały nałożone środki tymczasowe, na które należy zwrócić szczególną uwagę w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, zgodnie z art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Z tych samych względów tak jest również w przypadku, gdy pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, na podstawie których Komisja lub Rada przyjęły decyzję po przekazaniu dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, jak wynika z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego.

113    W niniejszym przypadku, jak zauważono w pkt 23–25 powyżej, Komisja najpierw, w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, zaleciła system odroczonego cła, oparty na fakcie, że wyłącznie przywóz powyżej 140 milionów par obuwia rocznie wyrządza szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia tymczasowego. Ocena ta opierała się na występowaniu systemu kontyngentów ilościowych do dnia 1 stycznia 2005 r., który zapobiegał takiej szkodzie, a także na obliczeniach wielkości przywozu z Chin w 2005 r. Zgodnie z tą propozycją ostateczne cło antydumpingowe miało być zastosowane wobec przywozów pochodzących z Chin przekraczających 140 milionów par obuwia rocznie. To cło było równe marginesowi zaniżenia ceny i wynosiło w niniejszym przypadku 23%.

114    Jednakże, jak zauważono w pkt 28 i 29 powyżej, Komisja w ramach dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń zmieniła swą propozycję dotyczącą cła koniecznego dla wyeliminowania szkody. To nowe podejście opierało się również na występowaniu wielkości przywozu, który nie wywoływał szkody w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego. Jednakże zgodnie z dodatkowym dokumentem w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń zarówno metoda obliczenia tej wielkości przywozów niewyrządzających szkody, jak i wpływ tej wielkości na formę proponowanych ostatecznych ceł różniły się od tych wspomnianych w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń.

115    W szczególności w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, po pierwsze, Komisja przypomniała, że margines podcięcia ceny wynosił w odniesieniu do przywozów z Chin 23%; po drugie, ustaliła ona, że wielkość przywozów z tego państwa w okresie trwania dochodzenia wynosiła 38% przywozów pochodzących z państw objętych dochodzeniem. Procent ten zastosowany do ogółu przywozów z Chin i Wietnamu w 2003 r. (109 milionów par obuwia), odpowiadał około 41,5 miliona par obuwia, która to wielkość została uznana za niewyrządzającą szkody przemysłowi wspólnotowemu. Po trzecie, Komisja uznała, że wielkość ta stanowiła 28,26% przywozów z Chin w 2005 r. Wreszcie po czwarte, obniżyła ona początkowo ustalony margines szkody (23%) z 28,26%, w wyniku czego „ważony” margines szkody wyniósł 16,5%.

116    Z powyższego wynika, że różnice między metodą przedstawioną w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i metodą przedstawioną w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń są następujące: po pierwsze, zamiast ustalenia wielkości rocznych przywozów niewyrządzających szkody na poziomie przywozów z Chin w 2005 r. Komisja ustaliła tę roczną wielkość, mnożąc 109 milionów par obuwia przywiezionego w 2003 r. przez 38%. Jest to wielkość procentowa odpowiadająca przywozom pochodzącym z tego państwa w stosunku do ogółu przywozów pochodzących z dwóch państw objętych dochodzeniem w okresie jego trwania. Po drugie, zamiast zastosować wobec tej rocznej wielkości, uznanej w pkt 278–280 dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń za niewyrządzającą szkody, zwolnienie z cła antydumpingowego, Komisja zdecydowała uwzględnić tę wielkość, zmniejszając poziom konieczny do usunięcia szkody i nakładając cło antydumpingowe od pierwszej przywiezionej pary.

117    W tym względzie należy stwierdzić, że fakt, iż Komisja zmieniła analizę w wyniku uwag, które zainteresowane strony przedstawiły co do dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, nie stanowi sam w sobie naruszenia prawa do obrony. Jak wynika bowiem z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń nie stoi na przeszkodzie wszelkim dalszym decyzjom Komisji lub Rady. Przepis ten ogranicza się do nałożenia na Komisję obowiązku bezzwłocznego poinformowania o faktach i ustaleniach różnych od tych będących podstawą początkowego podejścia zawartego w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Dzięki takiemu wyjaśnieniu zainteresowani mogą zrozumieć względy, które spowodowały, że instytucje zajęły inne stanowisko.

118    W rezultacie w celu ustalenia, czy Komisja poszanowała prawo skarżącej wynikające z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, należy jeszcze zbadać, czy Komisja poinformowała ją o faktach i ustaleniach przyjętych dla celów nowej analizy dotyczącej szkody oraz formy środków wymaganych dla jej usunięcia, w zakresie w jakim różnią się one od tych przyjętych w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń (zob. pkt 112 powyżej).

119    W związku z tym Komisja w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń wyjaśniła przede wszystkim, że jej nowa propozycja pozwala na niedokonywanie rozróżnień między poszczególnymi kategoriami importerów.

120    Jeśli chodzi następnie o dane będące podstawą dostosowania przez Komisję marginesu szkody poprzez zmianę z 23% do 16,5%, skarżąca niesłusznie podnosi, że nie miała do tych danych dostępu. Metoda opisana w pkt 115 powyżej, polegająca na dostosowaniu marginesu szkody z uwzględnieniem wielkości przywozów niewyrządzających szkody, przedstawiona jest w dodatkowym dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Prawdą jest, że dokument ten nie zawiera informacji o dokładnej wielkości przywozów z Chin w 2005 r., która pozwalałaby sprawdzić, że stopa procentowa wynosząca 28,26% odpowiada rzeczywistości. Niemniej jednak zważywszy, że zdaniem Komisji 41,5 miliona par obuwia stanowiło 28,26% ogółu przywozów z Chin w 2005 r., można przyjąć na tej podstawie, że przywozy te wynosiły 146,85 miliona par obuwia. Obliczenia te zostały ponadto powtórzone przez same skarżące w piśmie przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 2 sierpnia 2006 r. (zob. pkt 31 powyżej).

121    Z powyższych rozważań wynika, że Komisja poinformowała skarżącą o przyjętym przez siebie w celu obliczenia marginesu szkody z uwzględnieniem wielkości przywozów niewyrządzającej szkody toku rozumowania. Przedstawiła ona również ogół danych liczbowych, które uznała za istotne w tym względzie, tak że prawo do obrony skarżącej nie zostało w tym zakresie naruszone.

122    Należy również podkreślić, że zarzut skarżącej, tak jak został przedstawiony w skargach, jest oparty na naruszeniu jej prawa do obrony, a nie na naruszeniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Wynika z tego, że kwestia, czy system przyjęty w zaskarżonym rozporządzeniu jest zgodny z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, z uwagi na fakt, że nakłada cła antydumpingowe na przywozy poniżej rocznego progu, który został uznany za niewyrządzający szkody, nie została jako taka poddana kontroli Sądu.

123    Jeśli chodzi o wyznaczony termin, strony zgadzają się, że upływał on w dniu 2 sierpnia 2006 r.

124    Wyznaczając skarżącej termin krótszy niż termin 10‑dniowy na przedstawienie uwag co do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, Komisja naruszyła art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (ww. w pkt 109 wyrok w sprawie Champion Stationery i in. przeciwko Radzie, pkt 80). Niemniej jednak okoliczność ta nie może sama w sobie prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia. Należy bowiem jeszcze ustalić, czy przyznanie terminu krótszego od terminu przewidzianego prawem rzeczywiście mogło naruszyć prawo do obrony w ramach spornego postępowania (wyrok Sądu z dnia 28 października 2004 r. w sprawie T‑35/01 Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3663, pkt 331).

125    W związku z tym należy zauważyć, że skarżąca przypomniała w piśmie przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 2 sierpnia 2006 r. obliczenia Komisji i przedstawiła alternatywne obliczenia, które dawały inny, słuszny jej zdaniem wynik. W rezultacie skarżąca zrozumiała tok rozumowania Komisji i mogła zaproponować inne podejście. Ponadto skarżąca nie wyjaśniła powodu, dla którego nie mogła powołać się na naruszenie art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w terminie wyznaczonym przez Komisję. W tej sytuacji należy stwierdzić, że mogła ona skutecznie przedstawić swoje stanowisko.

126    Wynika z tego, że prawo do obrony skarżącej nie zostało naruszone.

127    Z tych samych względów należy odrzucić argumenty skarżącej oparte na braku uzasadnienia dotyczącego metody zastosowanej do obliczenia poziomu koniecznego dla usunięcia szkody. Uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia powinno być oceniane z uwzględnieniem w szczególności informacji przekazanych skarżącej i uwag przedstawionych przez nią w toku postępowania administracyjnego (wyrok Sądu z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawach połączonych T‑33/98 i T‑34/98 Petrotub i Republica przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3837, pkt 107).

128    W niniejszym przypadku, jak zauważono w pkt 40 powyżej, motywy 296–301 zaskarżonego rozporządzenia zawierają oceny, na podstawie których Rada przyjęła ostatecznie wprowadzony system. W rezultacie z uwagi na fakt, że Komisja poinformowała skarżącą o przyjętym przez siebie w celu obliczenia marginesu szkody z uwzględnieniem wielkości przywozów niewyrządzających szkody toku rozumowania i że przedstawiła jej również ogół danych liczbowych, które uznała za istotne w tym względzie (zob. pkt 119–121 powyżej), należy stwierdzić, że zaskarżone rozporządzenie jest wystarczająco uzasadnione.

129    Tym samym należy oddalić zarzut trzeci.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, opartego na naruszeniu prawa i oczywistym błędzie w ocenie dotyczącej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu

 Argumenty stron

130    Skarżąca uznaje, że decyzja dotycząca szkody nie jest oparta na wystarczająco długim okresie normalnych przywozów i w związku z tym jej podstawą nie są wiarygodne i obiektywne dane. Chociaż bowiem dochodzenie obejmuje okres od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r., Komisja nabrała przekonania, że wzrost przywozów po wygaśnięciu systemu kontyngentów miał szczególnie szkodliwy skutek dla przemysłu wspólnotowego, uwzględniając wyłącznie okres trzech miesięcy – pierwszy kwartał 2005 r. Oczywiste wskaźniki świadczące o wystąpieniu istotnej szkody w 2004 r., do których odnosi się Komisja w pkt 277, znajdującym się w nowym tytule H dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, nie oznaczały, że istotna szkoda wystąpiła rzeczywiście w 2004 r. Brak istotnej szkody w 2004 r. potwierdza fakt, że wzrost przywozów w tym roku był niewielki w stosunku do 2003 r., jak też pkt 285 dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Wbrew temu co podnosi Rada, kontyngenty ilościowe nie miały na celu ochrony przed przywozem dumpingowym. Ponadto analiza czynników szkody za rok 2003 nie jest istotna, gdyż jak przyznała Komisja, w okresie tym nie występował szkodliwy dumping.

131    Tymczasem trzy pierwsze miesiące 2005 r. stanowią początkowy okres otwarcia rynku, objętego przez ponad 12 lat ścisłym systemem kontyngentów ilościowych. Jak zauważyła Komisja w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, okres ten następujący po wygaśnięciu systemu kontyngentów został w sztuczny sposób zafałszowany w wyniku oczekiwań związanych z tym zdarzeniem. Zaskarżone rozporządzenie jest zatem oparte na danych dotyczących krótkiego okresu, który nie mógł dostarczyć wiarygodnych danych z uwagi na zniesienie kontyngentów. Wynika z tego, że Rada naruszyła art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

132    Rada, popierana przez Komisję i CEC, kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

 Ocena Sądu

133    Po pierwsze, należy zauważyć, że ustanowienie ceł antydumpingowych nie stanowi sankcji za uprzednie zachowanie, lecz środek obronny i ochronny przed nieuczciwą konkurencją wynikającą z praktyk dumpingowych. Zatem w celu ustanowienia ceł antydumpingowych, które będą właściwie chronić przemysł wspólnotowy przed praktykami dumpingowymi, konieczne jest prowadzenie dochodzenia na podstawie jak najbardziej możliwie aktualnych informacji (ww. w pkt 111 wyrok w sprawie Industrie des poudres sphériques przeciwko Radzie, pkt 91, 92; wyrok Sądu z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie T‑138/02 Nanjing Metalink przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4347, pkt 60).

134    Jeżeli zatem instytucje stwierdzają, że przywóz produktu podlegającego dotychczas ograniczeniom ilościowym wzrasta po wygaśnięciu rzeczonych ograniczeń, mogą one uwzględnić ten wzrost w celu dokonania oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

135    Po drugie, ocena Komisji znajdująca się w pkt 283 dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, zgodnie z którą ilość przywożonych produktów wzrosła po wygaśnięciu systemu kontyngentów, nie wykazuje, że instytucje oparły się wyłącznie na tym elemencie ilościowym dla stwierdzenia wystąpienia szkody.

136    Jak wynika wreszcie z motywów 162, 168–170, 187–206 i 216–240 zaskarżonego rozporządzenia, instytucje uwzględniły wiele czynników w odniesieniu do szkody oraz związku przyczynowego, które dotyczyły nie tylko ostatniego kwartału okresu objętego dochodzeniem, lecz również rozpatrywanego okresu.

137    Wynika z tego, że zarzut czwarty należy oddalić.

138    W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

139    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Rady – obciążyć ją własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę.

140    Zgodnie z art. 87 § 4 regulaminu Sądu Komisja i CEC pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Foshan City Nanhai Golden Step Industrial Co., Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)      Komisja Europejska i Confédération européenne de l’industrie de la chaussure (CEC) pokrywają własne koszty.

Martins Ribeiro Papasavvas Dittrich

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 2 marca 2010 r.

Podpisy

Spis treści

Ramy prawne

Okoliczności postania sporu zaskarżone rozporządzenie

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego oraz naruszeniu prawa do obrony w kwestii obliczania marginesu dumpingu

Argumenty stron

Ocena Sądu

– W przedmiocie zarzucanego Radzie naruszenia art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego

– W przedmiocie zarzucanego naruszenia prawa do obrony

W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 3 rozporządzenia podstawowego

Argumenty stron

Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu art. 20 rozporządzenia podstawowego, naruszeniu prawa do obrony i braku uzasadnienia

Argumenty stron

Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu czwartego, opartego na naruszeniu prawa i oczywistym błędzie w ocenie dotyczącej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu

Argumenty stron

Ocena Sądu

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: angielski.