POSTANOWIENIE SĄDU (ósma izba)
z dnia 15 lipca 2011(1)
Skarga na bezczynność –– Brak wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego –– Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T-246/11
Artur Waldemar Krefft, zamieszkały w Gdańsku (Polska), reprezentowany przez radcę prawnego K. Janiec-Janowską,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie bezczynności Komisji ze względu na to, że zaniechała ona wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 258 TFUE przeciwko Polsce, w związku z domniemanym naruszeniem prawa wspólnotowego, w następstwie wniesienia przez skarżącego skargi na warunki higieniczno-sanitarne w zakładach penitencjarnych w Polsce,
SĄD (ósma izba),
w składzie: L. Truchot (sprawozdawca), prezes, E. Martins Ribeiro i H. Kanninen, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Przebieg postępowania i żądania strony skarżącej
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 kwietnia 2011 strona skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
2 Wnosi ona do Sądu o:
– stwierdzenie bezczynności Komisji;
– zobowiązania Komisji do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w ramach jej kompetencji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Co do prawa
3 Zgodnie z art. 111 regulaminu, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
4 W niniejszym przypadku Sąd uznaje, że na podstawie akt sprawy ma on wystarczającą wiedzę i zgodnie z przepisami tego artykułu postanawia orzec bez przeprowadzania dalszych czynności procesowych.
5 W niniejszej sprawie strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie bezczynności Komisji ze względu na to, że zaniechała ona wszczęcia postępowania na podstawie art. 258 TFUE przeciwko Polsce.
6 Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga na bezczynność wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną, mająca na celu stwierdzenie, że nie wszczynając przeciwko danemu państwu członkowskiemu postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, Komisja dopuściła się bezczynności z naruszeniem postanowień traktatu, jest niedopuszczalna (wyrok Trybunału z dnia 14 lutego 1989 r. w sprawie C‑247/87 Star Fruit przeciwko Komisji, Rec. s. 291 i postanowienie Sądu z dnia 12 listopada 1996 r. w sprawie T-47/96 SDDDA przeciwko Komisji, Rec. s. II-1559, pkt 41). Osoby fizyczne lub prawne mogą bowiem powołać się na art. 265 akapit trzeci TFUE jedynie w celu stwierdzenia, że instytucja, organ lub jednostka organizacyjna Unii dopuściła się, z naruszeniem postanowień traktatu, zaniechania wydania aktów, innych niż zalecenia i opinie, których są potencjalnymi adresatami, lub które dotyczyłyby ich bezpośrednio i jeśli to konieczne indywidualnie, zgodnie z art. 263 TFEU (zob. analogicznie postanowienie Sądu z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie T‑455/10, niepublikowany w Zbiorze, pkt 11).
7 Tymczasem w ramach postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, określonego w art. 258 TFUE, jedynymi aktami, które może wydawać Komisja, są akty, których adresatami są państwa członkowskie (postanowienia Sądu z dnia 29 listopada 1994 r. w sprawach połączonych T‑479/93 i T‑559/93 Bernardi przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1115, pkt 31, z dnia 19 lutego 1997 r. w sprawie T‑117/96 Intertronic przeciwko Komisji, Rec. s. II‑141, pkt 32). Ponadto z mechanizmu ustanowionego w art. 258 TFUE wynika, że ani uzasadniona opinia, stanowiąca jedynie etap poprzedzający ewentualne wniesienie do Trybunału skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ani wniesienie sprawy do Trybunału poprzez faktyczne złożenie takiej skargi nie mogą stanowić aktów dotyczących bezpośrednio osób fizycznych lub prawnych.
8 W związku z tym wniosek strony skarżącej o stwierdzenie, że Komisja dopuściła się bezczynności z naruszeniem postanowień traktatu, nie wszczynając przeciwko danemu państwu członkowskiemu postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalny, bez konieczności doręczenia go Komisji.
W przedmiocie kosztów
9 Ponieważ niniejsze postanowienie wydaje się przed doręczeniem skargi Komisji oraz zanim strona pozwana mogła ponieść koszty, wystarczy orzec, że strona skarżąca ponosi własne koszty zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Strona skarżąca ponosi własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 15 lipca 2011.