ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 7ης Μαρτίου 2013

Υπόθεση T‑39/12 P

Roberto Di Tullio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως — Υπαλληλική υπόθεση — Έκτακτοι υπάλληλοι — Άδεια προς εκπλήρωση στρατιωτικών υποχρεώσεων — Άρθρο 18, πρώτο εδάφιο, του ΚΛΠ — Διαχρονικά αποτελέσματα αποφάσεως»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρίτο τμήμα) της 29ης Νοεμβρίου 2011, F‑119/10, Di Tullio κατά Επιτροπής.

Απόφαση:      Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Roberto Di Tullio φέρει τα δικαστικά έξοδά του, καθώς και τα έξοδα στα οποία υπεβλήθη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Περίληψη

1.      Δίκαιο της Ένωσης — Αρχές — Προστασία της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης — Προϋποθέσεις — Συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις εκ μέρους της Διοικήσεως — Συμβατότητα των διαβεβαιώσεων με τους εφαρμοστέους κανόνες

2.      Αναίρεση — Λόγοι — Λόγος αντλούμενος από μη περιορισμό των διαχρονικών αποτελεσμάτων μιας αποφάσεως — Απόφαση απορρίπτουσα προσφυγή ακυρώσεως — Αβάσιμος λόγος

(Άρθρο 264 ΣΛΕΕ)

1.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψη 23)

2.      Από το άρθρο 264 ΣΛΕΕ προκύπτει ότι, σε περίπτωση που ο δικαστής της Ένωσης κηρύσσει την προσβαλλομένη πράξη άκυρη, δύναται να προσδιορίσει, εφόσον το κρίνει αναγκαίο, τα αποτελέσματα της ακυρωθείσας πράξεως που θεωρούνται οριστικά.

Πλην όμως, στο πλαίσιο αιτήσεως αναιρέσεως κατά αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, ο αναιρεσείων δεν μπορεί να προσάψει λυσιτελώς στο εν λόγω Δικαστήριο ότι δεν έκανε χρήση της δυνατότητάς του περιορισμού των διαχρονικών αποτελεσμάτων μιας ακυρωτικής αποφάσεως, δεδομένου ότι, με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Δικαστήριο αυτό δεν ακύρωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, αλλά απέρριψε την ασκηθείσα τότε από τον νυν αναιρεσείοντα προσφυγή.

(βλ. σκέψεις 31 και 32)