WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (pierwsza izba)

z dnia 29 marca 2007 r.

Sprawa T‑368/04

Luc Verheyden

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Wniosek o przeniesienie urlopu – Wymagania służby – Zwolnienie chorobowe – Ochrona uzasadnionych oczekiwań

Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wydziału skarżącego z dnia 4 lutego 2004 r., z dnia 24 lutego 2004 r. i z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie wniosku skarżącego o przeniesienie z 2003 r. na 2004 r. niewykorzystanych dni urlopu ponad limit 12 dni oraz stwierdzenie nieważności decyzji administracji z dnia 1 czerwca 2004 r. otrzymanej w dniu 14 czerwca 2004 r. oddalającej zażalenie skarżącego, i po drugie, zasądzenie od Komisji ekwiwalentu za 32 dni niewykorzystanego i niezapłaconego urlopu rocznego powiększonego o kwotę odsetek w wysokości 5,25% naliczonych od momentu wniesienia niniejszej skargi, a także zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uszczerbek w karierze i na wizerunku.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji przełożonego skarżącego z dnia 27 lutego 2004 r. odmawiającej podpisania wniosku o przeniesienie urlopu z 2003 r. na 2004 r. w zakresie, w jakim odmawia zgody na przeniesienie ośmiu dni urlopu przekraczających limit 12 dni zagwarantowanych prawem, na którą powołał się dyrektor zasobów Wspólnego Centrum Badawczego w wiadomości elektronicznej z dnia 11 lutego 2003 r. Komisja zapłaci skarżącemu kwotę równą 8/30 jego miesięcznego wynagrodzenia wyliczonego na dzień zakończenia przez niego służby, powiększoną o odsetki za zwłokę, począwszy od dnia 13 września 2004 r. Wysokość odsetek, które mają zastosowanie, oblicza się na podstawie stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, mającej zastosowanie do tego okresu, powiększonej o dwa punkty. W pozostałej części skarga zostaje oddalona. Komisja pokryje własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez skarżącego.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Urlop – Coroczny urlop – Przeniesienie urlopu

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 57; załącznik V, art. 4)

2.      Urzędnicy – Urlop – Coroczny urlop – Zakończenie służby – Ekwiwalent za niewykorzystany urlop

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 59 ust. 1 akapit pierwszy; załącznik V, art. 4)

3.      Urzędnicy – Urlop – Coroczny urlop – Zakończenie służby – Ekwiwalent za niewykorzystany urlop

(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik V, art. 4)

1.      W sytuacji gdy administracja rozpatrzyła wniesiony po upływie terminu ustanowionego w regulacji wewnętrznej wniosek o przeniesienie dni urlopu z jednego roku kalendarzowego na rok następny, akceptując nieuwzględnienie tej wady proceduralnej w toku procedury administracyjnej, i gdy nic nie wskazuje na to, by można uznać, że termin przewidziany w tej regulacji jest terminem, od którego w żadnym wypadku nie można odstąpić, taka postawa zgodna jest z zasadami staranności i dobrej administracji, jakimi winna się ona kierować w relacjach ze swym personelem. Administracja nie może zatem – w ramach skargi na oddalenie takiego wniosku – zmienić decyzji podjętych na etapie procedury administracyjnej i podnosić po raz pierwszy przed sądem, że urzędnik wniósł wniosek po upływie terminu. W ten sposób administracja zwróciłaby się do sądu wspólnotowego o zbadanie zgodności z prawem okoliczności, co do której ona sama nie zajęła stanowiska w zaskarżonej decyzji, a także zakwestionowałaby stan, który sama zaakceptowała.

(zob. pkt 41, 42)

2.      Z art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego wynika, że liczba dni niewykorzystanego urlopu, które mogą zostać przeniesione na kolejny rok kalendarzowy może przekraczać 12 dni wyłącznie w przypadku, gdy urzędnik nie wykorzystał corocznego urlopu w trakcie danego roku kalendarzowego z przyczyn związanych z wymaganiami służby. Podobnie art. 4 akapit drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego przyznaje urzędnikowi, który zakończył służbę, uprawnienie do ekwiwalentu określonego w tym przepisie wyłącznie w granicach liczby dni urlopu niewykorzystanego z przyczyn związanych z wymaganiami służby. Termin „wymagania służby” winien być interpretowany jako określający czynności zawodowe uniemożliwiające urzędnikowi wykorzystanie przysługującego mu urlopu ze względu na zlecone mu zadania.

Wykładni tego pojęcia nie można dokonywać w ten sposób, że obejmuje sytuację, w której urzędnik znajduje się na zwolnieniu chorobowym, nawet w przypadku długotrwałej choroby. Jak wynika bowiem z art. 59 ust. 1 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, zgodnie z którym urzędnikowi przysługuje zwolnienie chorobowe wyłącznie, jeśli „wykaże, iż jest niezdolny do wykonywania obowiązków”, w takiej sytuacji jest on z definicji zwolniony z wykonywania swych obowiązków, a zatem nie jest na służbie w rozumieniu art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego.

Ponadto celem uzasadnienia wniosku o przeniesienie urlopu urzędnik nie może wskazać obciążenia pracą, jeśli administracja uznała, że obciążenie pracą nie uniemożliwiało mu udania się na urlop. Nie do urzędnika bowiem należy ocena, czy ze względu na interes służby nie może udać się na urlop, aby wykonać określone zadania i przenieść odpowiednią liczbę dni urlopu na rok następny, ponieważ dokonywanie takich ocen leży wyłącznie w zakresie kompetencji jego przełożonych. Administracja dysponuje w tym względzie szerokim uznaniem, a kontrola sądu wspólnotowego ogranicza się do kwestii, czy administracja przestrzegała rozsądnych granic i czy nie skorzystała z przysługującego jej uznania w sposób oczywiście błędny, przy czym ocena sądu wspólnotowego nie zastępuje oceny dokonanej przez administrację.

(zob. pkt 56, 61, 63, 70–72)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 233/85 Bonino przeciwko Komisji, 12 lutego 1987 r., Rec. str. 739, pkt 5

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑143/98 Cendrowicz przeciwko Komisji, 16 grudnia 1999 r., RecFP str. I‑A‑273, II‑1341, pkt 61; sprawa T‑80/04 Castets przeciwko Komisji, 9 czerwca 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑161, II‑729, pkt 28–30, 33

3.      Oczywiście administracja może w ciągu roku określić z wyprzedzeniem, w jaki sposób zamierza po jego zakończeniu rozstrzygać w kwestii „przyczyn związanych z wymaganiami służby” w rozumieniu art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego, które uzasadniałyby wnioski o przeniesienie dni urlopu z jednego roku kalendarzowego na rok następny. Możliwość ta – w formie „planu wykorzystania dni urlopu” – w oczywisty sposób leży w interesie administracji, ponieważ stwarza okazję do powiadomienia urzędnika, który dysponuje nadwyżką dni urlopu, o tym, w jaki sposób administracja zamierza uwzględniać jego przyszłe wnioski o przeniesienie urlopu. Urzędnik i kierownik jego wydziału zostają w ten sposób powiadomieni z wyprzedzeniem i mogą przewidzieć, jak należy postępować w trakcie danego roku. Urzędnik może bowiem udać się na urlop bez obawy o to, że jego nieobecność działa na szkodę interesu służby, a kierownik wydziału może sprawniej zapobiegać problemom związanym z nieobecnością jednego ze swych podwładnych.

Tego rodzaju plan wykorzystania dni urlopu nie stoi w sprzeczności z interesem służby ani z mającymi zastosowanie przepisami regulaminowymi. Zalecenia, jakie plan ten zawiera odnośnie do oceny, jakiej administracja podda „przyczyny związane z wymaganiami służby” na następny rok, a zatem także dni urlopu, jakie uznaje za możliwe do przeniesienia, stanowią konkretne zapewnienia prowadzące do powstania uzasadnionych oczekiwań w stosunku do ich adresata.

(zob. pkt 88–90)