WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 18 marca 2015 r.
Sprawa F‑27/14
DK
przeciwko
Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ)
Służba publiczna – Personel ESDZ – Urzędnik – Postępowanie dyscyplinarne – Wydalenie ze służby bez obniżenia praw do emerytury – Artykuł 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego – Postępowanie karne w toku – Tożsamość zdarzeń przedstawionych organowi powołującemu i sądowi karnemu
Przedmiot: Skarga, wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a, w której DK żąda stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora generalnego ds. administracji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), działającego w charakterze organu powołującego, z dnia 16 stycznia 2014 r. o nałożeniu na DK kary w postaci wydalenia ze służby bez obniżenia uprawnień emerytalnych ze skutkiem od dnia 1 lutego 2014 r.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych z dnia 16 stycznia 2014 r. o wydaleniu DK ze służby bez obniżenia uprawnień emerytalnych. Europejska Służba Działań Zewnętrznych pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążona wszystkimi kosztami poniesionymi przez DK.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne i karne prowadzone równolegle w związku z tym samym stanem faktycznym – Obowiązek spoczywający na administracji, aby nie regulować ostatecznie sytuacji urzędnika do czasu uprawomocnienia się orzeczenia sądu karnego
(regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 25)
2. Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne i karne prowadzone równolegle w związku z tym samym stanem faktycznym – Cel zawieszenia postępowania dyscyplinarnego – Obowiązek przestrzegania ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd w ramach postępowania karnego – Możliwość ich kwalifikacji w świetle pojęcia przewinienia dyscyplinarnego
(regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 25)
3. Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Równolegle toczące się postępowanie dyscyplinarne i postepowanie karne – Obowiązek dostarczenia administracji przez urzędnika informacji umożliwiających porównanie czynów objętych postępowaniem dyscyplinarnym i czynów objętych postępowaniem karnym
(regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 25)
1. Z art. 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego wynika, że organ powołujący nie może uregulować ostatecznie na gruncie odpowiedzialności dyscyplinarnej sytuacji urzędnika, podejmując decyzję co do faktów będących przedmiotem postępowania karnego, do czasu uprawomocnienia się orzeczenia sądu karnego rozpatrującego sprawę. Tym samym przepis ten nie przyznaje wspomnianemu organowi, odpowiedzialnemu za ostateczne uregulowanie sytuacji urzędnika, wobec którego wszczęto postępowanie dyscyplinarne, zakresu uznania co do możliwości zawieszenia postępowania w sprawie sytuacji tego urzędnika, jeśli toczy się wobec niego postępowanie przed sądem karnym.
(zob. pkt 37)
Odesłanie
Sąd Pierwszej Instancji, wyroki: Tzoanos/Komisja, T‑74/96, EU:T:1998:58, pkt 32, 33; Pessoa e Costa/Komisja, T‑166/02, EU:T:2003:73, pkt 45; François/Komisja, T‑307/01, EU:T:2004:180, pkt 59; Franchet i Byk/Komisja, T‑48/05, EU:T:2008:257, pkt 341
2. Artykuł 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego służy dwojakim celom. Po pierwsze, przepis ten odpowiada trosce o to, aby nie wpływać na pozycję danego urzędnika, wobec którego toczy się postępowanie karne wszczęte w związku z czynem, który jest również przedmiotem postępowania dyscyplinarnego w ramach jego instytucji. Po drugie zawieszenie postępowania dyscyplinarnego w oczekiwaniu na zakończenie postępowania karnego umożliwia uwzględnienie, w ramach tego postępowania dyscyplinarnego, dokonanych przez sąd karny ustaleń co do okoliczności faktycznych, kiedy jego wyrok stanie się prawomocny. Artykuł 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego potwierdza bowiem zasadę, zgodnie z którą „proces karny wiąże postępowanie dyscyplinarne”, co znajduje uzasadnienie w szczególności w tym, że krajowe sądy karne dysponują znacznie większymi uprawnieniami śledczymi niż organ powołujący. Zatem w przypadku gdy te same zdarzenia stanowią zarazem czyn zabroniony i naruszenie obowiązków pracowniczych urzędnika, administracja jest związana ustaleniami co do faktów dokonanymi przez sąd karny w ramach postępowania karnego. Jeżeli ten ostatni stwierdzi zaistnienie określonych okoliczności faktycznych, administracja może następnie dokonać ich kwalifikacji prawnej w świetle pojęcia przewinienia dyscyplinarnego, badając przede wszystkim, czy okoliczności te stanowią naruszenie obowiązków regulaminowych.
Z tego wynika, że administracji nie wolno zajmować ostatecznego stanowiska na gruncie dyscyplinarnym w przedmiocie sytuacji danego urzędnika, dopóki nie zapadnie prawomocne orzeczenie sądu krajowego rozpoznającego sprawę. Jest tak nawet w wypadku, gdy postępowanie karne trwało prawie dziesięć lat w pierwszej instancji, a skarżący wniósł apelację. Wspomniany urzędnik ma bowiem interes w tym, by postępowanie dyscyplinarne uwzględniało ewentualne prawomocne orzeczenie sądu karnego uwzględniające jego apelację.
Ponadto administracja nie może usiłować oddzielić od siebie niektórych konkretnych okoliczności od całokształtu okoliczności składających się na zachowanie potencjalnie noszące znamiona czynu zabronionego celem uzasadnienia ostatecznej decyzji dyscyplinarnej, podczas gdy postępowanie karne w przedmiocie takiego zachowania było jednocześnie w toku.
(zob. pkt 38, 61, 66, 70, 74)
Odesłanie
Sąd Pierwszej Instancji, wyroki: Tzoanos/Komisja, EU:T:1998:58, pkt 34; A/Komisja, T‑23/00, EU:T:2000:273, pkt 37; François/Komisja, EU:T:2004:180, pkt 73, 75; Franchet i Byk/Komisja, EU:T:2008:257, pkt 342
3. Do danego urzędnika należy dostarczenie organowi powołującemu informacji umożliwiających dokonanie oceny, czy okoliczności faktyczne obciążające go w ramach postępowania dyscyplinarnego są jednocześnie przedmiotem wszczętego wobec niego postępowania karnego. Tylko bowiem wtedy, gdy takie postępowanie karne zostało wszczęte, objęte nim czyny mogą zostać zidentyfikowane i porównane z czynami, w związku z którymi zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne, w celu określenia ich ewentualnej zbieżności.
(zob. pkt 42)
Odesłanie
Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Tzoanos/Komisja, EU:T:1998:58, pkt 35