WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 30 września 2009 r.
Sprawa T‑193/08 P
Carina Skareby
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Postępowanie w sprawie oceny za 2004 r. – Ustalenie celów i poinformowanie o kryteriach oceny
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie F‑46/06 Skareby przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.
Orzeczenie: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie F‑46/06 Skareby przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, zostaje uchylony ze względu na to, że Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił zarzut dotyczący braku wcześniejszego ustalenia celów, poinformowania o kryteriach oceny i opisie stanowiska Cariny Skareby. Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 31 sierpnia 2005 r. w sprawie sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej C. Skareby za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2004 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona pkt 6.1 zatytułowanego „Wyniki pracy”. W pozostałej części skarga wniesiona do Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F‑46/06 zostaje oddalona. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona całością kosztów postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Przeinaczenie dowodów – Nieprawidłowość ustaleń faktycznych wynikająca z akt sprawy – Dopuszczalność – Niepełne badanie stanu faktycznego – Dopuszczalność
(art. 225 WE)
2. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1)
3. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Zakres uznania przysługujący oceniającym
(regulamin pracowniczy, art. 43)
4. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Zlecenie ocenianemu zadań leżących w kompetencjach oceniających – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 43)
5. Odwołanie – Zarzuty – Przeinaczenie dowodów – Nieprawidłowość ustaleń faktycznych wynikająca z akt sprawy – Ciężar dowodu
(art. 225 WE)
1. Zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych sądu orzekającego w pierwszej instancji są dopuszczalne na etapie odwołania, jeżeli mają na celu wskazanie, że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z dokumentów zawartych w aktach sprawy lub z niepełnego badania stanu faktycznego.
(zob. pkt 48)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone C‑238/99 P, C‑244/99 P, C‑245/99 P, C‑247/99 P, od C‑250/99 P do C‑252/99 P i C‑254/99 P Limburgse Vinyl Maatschappij i in. przeciwko Komisji, 15 października 2002 r., Rec. s. I‑8375, pkt 392–405; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑253/06 P Chassagne przeciwko Komisji, 19 września 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Przy badaniu, czy skarga jest zgodna z wymogami art. 44 § 1 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, treść twierdzeń przedstawionych na późniejszym etapie postępowania jest z założenia nieistotna.
(zob. pkt 61)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑144/04 TF1 przeciwko Komisji, 19 maja 2008 r., Zb.Orz. s. II‑761, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo
3. W zakresie oceny urzędników oceniającym przysługuje bardzo szeroki zakres uznania przy wydawaniu sądów na temat pracy osób, za których ocenę są odpowiedzialne, a sąd nie powinien ingerować w tę ocenę i kontrolować jej zasadności, ponieważ sprawowana przez niego kontrola nad treścią sprawozdań sporządzonych przez oceniających ogranicza się w szczególności do kontroli prawidłowości pod względem proceduralnym.
W odniesieniu do kontroli prawidłowości pod względem proceduralnym, w sytuacji gdy instytucji Wspólnoty przysługuje uznanie, poszanowanie gwarancji proceduralnych przyznanych przez wspólnotowy porządek prawny nabiera tym większego znaczenia.
Przeciwwagą bardzo szerokiego zakresu uznania przysługującego oceniającym do celów oceny urzędnika powinno zatem być szczególnie staranne przestrzeganie norm dotyczących organizacji tej oceny i przebiegu ustanowionego w tym celu postępowania.
(zob. pkt 68–70)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑269/90 Technische Universität München, 21 listopada 1991 r., Rec. s. I‑5469, pkt 14; sprawa C‑405/07 P Niderlandy przeciwko Komisji, 6 listopada 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 56, 57; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑23/91 Maurissen przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 21 października 1992 r., Rec. s. II‑2377, pkt 41; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑18/93 Marcato przeciwko Komisji, 26 października 1994 r., RecFP s. I‑A‑215, II‑681, pkt 45; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑346/94 France‑aviation przeciwko Komisji, 9 listopada 1995 r., Rec. s. II‑2841, pkt 32–34; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑95/98 Gogos przeciwko Komisji, 23 marca 2000 r., RecFP s. I‑A‑51, II‑219, pkt 37; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑144/03 Schmit przeciwko Komisji, 4 maja 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑101, II‑465, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Zlecenie osobie ocenianej zadań nieodłącznie należących wyłącznie do kompetencji oceniającego, takich jak ustalanie celów dla ocenianej osoby, nie tylko pozostaje w sprzeczności z art. 8 ust. 5 akapit czwarty lit. b) ogólnych przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, lecz również z zasadą wymagającą równego traktowania urzędników w zakresie oceny. Sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej stanowią bowiem istotny element postępowania w sprawie awansu, jako że wyboru urzędnika do awansu dokonuje się w szczególności na podstawie porównania sprawozdań z przebiegu kariery zawodowej. Zważywszy na cel omawianych sprawozdań, zasada równego traktowania wymaga w każdym przypadku ścisłego rozdziału między funkcją oceniającego i ocenianego.
(zob. pkt 80, 81)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone od T‑188/01 do T‑190/01 Tsarnavas przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., RecFP s. I‑A‑95, II‑495, pkt 97, 98; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑175/02 Lebedef przeciwko Komisji, 17 marca 2004 r., RecFP s. I‑A‑73, II‑313, pkt 25, 26
5. Dając wiarę zwykłym, jednostronnym, a w dodatku nieścisłym twierdzeniom instytucji wspólnotowej w kontekście wyraźnych zaprzeczeń skarżącej w przedmiocie kwestii, co do której ciężar dowodu spoczywa na instytucji, sąd orzekający w pierwszej instancji dokonał niepełnego badania stanu faktycznego, przez co zaskarżony wyrok dotknięty jest materialną nieprawidłowością w zakresie poczynionych ustaleń, wynikającą z akt sprawy.
(zob. pkt 87)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑59/06 P Marcuccio przeciwko Komisji, 6 grudnia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 67, 68, 70