Wydanie tymczasowe

POSTANOWIENIE WICEPREZESA TRYBUNAŁU

z dnia 27 marca 2024 r.(*)

Odwołanie – Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Rozporządzenie (UE) 2022/2065 – Jednolity rynek usług cyfrowych – Dodatkowa przejrzystość reklam internetowych – Decyzja o wskazaniu bardzo dużej platformy internetowej – Skarga o stwierdzenie nieważności

W sprawie C‑639/23 P(R)

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 57 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 24 października 2023 r.,

Komisja Europejska, którą reprezentowali L. Armati, A. de Gregorio Merino oraz P.‑J. Loewenthal, w charakterze pełnomocników,

strona wnosząca odwołanie,

popierana przez:

Parlament Europejski, który reprezentowali M. Menegatti, E. Ni Chaoimh oraz L. Taïeb, w charakterze pełnomocników,

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali N. Brzezinski, M. Moore oraz E. Sitbon, w charakterze pełnomocników,

interwenienci w postępowaniu odwoławczym,

w której drugą stroną postępowania jest:

Amazon Services Europe Sàrl, z siedzibą w Luksemburgu (Luksemburg), którą reprezentowali A. Conrad oraz M. Frank, Rechtsanwälte, I. Ioannidis, dikigoros, oraz R. Spanó, avocat,

strona skarżąca w pierwszej instancji,

WICEPREZES TRYBUNAŁU,

po wysłuchaniu M. Szpunara, rzecznika generalnego,

wydaje następujące

Postanowienie

1        W odwołaniu Komisja Europejska wnosi o uchylenie postanowienia prezesa Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 września 2023 r., Amazon Services Europe/Komisja (T‑367/23 R, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”, EU:T:2023:589), w którym Sąd z jednej strony zarządził zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2023) 2746 final z dnia 25 kwietnia 2023 r. wskazującej Amazon Store jako bardzo dużą platformę internetową (zwanej dalej „sporną decyzją”) na podstawie art. 33 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie jednolitego rynku usług cyfrowych oraz zmiany dyrektywy 2000/31/WE (aktu o usługach cyfrowych) (Dz.U. 2022, L 277, s. 1) w zakresie, w jakim zgodnie z tą decyzją Amazon Services Europe Sàrl (zwana dalej „spółką Amazon”) jest zobowiązana do publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 tego rozporządzenia, bez uszczerbku dla obowiązku prowadzenia przez spółkę Amazon tego repozytorium oraz, z drugiej strony, oddalił w pozostałym zakresie wniosek w przedmiocie środków tymczasowych złożony przez spółkę Amazon.

 Ramy prawne

 Dyrektywa 2000/31/WE

2        Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. 2000, L 178, s. 1) stanowi w art. 6 lit. b):

„Poza innymi wymaganiami dotyczącymi informacji przewidzianymi przez prawo wspólnotowe państwa członkowskie zapewniają, żeby informacje handlowe, które stanowią część usługi społeczeństwa informacyjnego lub które stanowią taką usługę, spełniały co najmniej następujące warunki:

[…]

b)      osoba fizyczna lub prawna, w imieniu której udziela się informacji handlowej, jest wyraźnie rozpoznawalna”.

 Dyrektywa 2005/29/WE

3        Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.U. 2005, L 149, s. 22) stanowi w art. 5 ust. 1, 2 i 5:

„1.      Nieuczciwe praktyki handlowe są zabronione.

2.      Praktyka handlowa jest nieuczciwa, jeżeli:

a)      jest sprzeczna z wymogami staranności zawodowej;

i

b)      w sposób istotny zniekształca lub może w sposób istotny zniekształcić zachowanie gospodarcze względem produktu przeciętnego konsumenta, do którego dociera bądź do którego jest skierowana, lub przeciętnego członka grupy konsumentów, jeżeli praktyka handlowa skierowana jest do określonej grupy konsumentów.

[…]

5.       Załącznik I zawiera wykaz praktyk handlowych, które uznaje się za nieuczciwe w każdych okolicznościach. Wykaz ten obowiązuje jednolicie we wszystkich państwach członkowskich i może zostać zmodyfikowany wyłącznie poprzez zmianę niniejszej dyrektywy”.

4        Zgodnie z załącznikiem I do tej dyrektywy do praktyk handlowych uznawanych za nieuczciwe w każdych okolicznościach zalicza się praktyki handlowe wprowadzające w błąd. Zgodnie z pkt 11 załącznika, wprowadzającą w błąd praktyką handlową jest „wykorzystywanie treści publicystycznej w środkach masowego przekazu w celu promocji produktu w sytuacji, gdy przedsiębiorca zapłacił za tę promocję, a nie wynika to wyraźnie z treści lub z obrazów lub dźwięków łatwo rozpoznawalnych przez konsumenta (kryptoreklama)”.

 Rozporządzenie (UE) 2016/679

5        Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1) przewiduje w art. 15 ust. 1 lit. b) i h):

„Osoba, której dane dotyczą, jest uprawniona do uzyskania od administratora potwierdzenia, czy przetwarzane są dane osobowe jej dotyczące, a jeżeli ma to miejsce, jest uprawniona do uzyskania dostępu do nich oraz następujących informacji:

[…]

b)      kategorie odnośnych danych osobowych;

[…]

h)      informacje o zautomatyzowanym podejmowaniu decyzji, w tym o profilowaniu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 i 4, oraz – przynajmniej w tych przypadkach – istotne informacje o zasadach ich podejmowania, a także o znaczeniu i przewidywanych konsekwencjach takiego przetwarzania dla osoby, której dane dotyczą”.

 Rozporządzenie (UE) 2019/1150

6        Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego (Dz.U. 2019, L 186, s. 57) brzmi następująco:

„Dostawcy usług pośrednictwa internetowego określają w swoich warunkach korzystania z usług główne parametry determinujące plasowanie oraz powody, dla których względne znaczenie nadano tym głównym – a nie innym – parametrom”.

 Rozporządzenie 2022/2065

7        Motywy 75, 76, 95 i 155 rozporządzenia 2022/2065 brzmią następująco:

„(75)      Biorąc pod uwagę znaczenie bardzo dużych platform internetowych ze względu na ich zasięg, w szczególności wyrażony liczbą odbiorców usługi, dla ułatwiania debaty publicznej, transakcji gospodarczych i publicznego rozpowszechniania informacji, opinii i pomysłów oraz dla wywierania wpływu na sposób, w jaki odbiorcy uzyskują i przekazują informacje w internecie, konieczne jest nałożenie na dostawców tych platform szczególnych obowiązków, dodatkowych w stosunku do obowiązków mających zastosowanie do wszystkich platform internetowych. […]

(76)      Bardzo duże platformy internetowe i bardzo duże wyszukiwarki internetowe mogą powodować zagrożenia społeczne, których zakres i skutki są inne niż w przypadku mniejszych platform. Dostawcy takich bardzo dużych platform internetowych i bardzo dużych wyszukiwarek internetowych powinni zatem spełniać najwyższą normę dotyczącą obowiązków w zakresie należytej staranności, proporcjonalnie do wywoływanych przez nich skutków społecznych. […]

[…]

(95)      Systemy reklamowe wykorzystywane przez bardzo duże platformy internetowe i bardzo duże wyszukiwarki internetowe stwarzają szczególne ryzyko i wymagają dalszego nadzoru publicznego i regulacyjnego ze względu na ich skalę i zdolność ukierunkowania usługi na odbiorców i docierania do nich na podstawie ich zachowania w ramach interfejsu internetowego tej platformy lub wyszukiwarki i poza nim. […]

[…]

(155)      Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie przyczynianie się do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz zapewnienie bezpiecznego, przewidywalnego i budzącego zaufanie środowiska internetowego, w którym prawa podstawowe zapisane w Karcie praw podstawowych [Unii Europejskiej, zwanej dalej »Kartą«] są odpowiednio chronione, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, gdyż działając samodzielnie, nie mogą one osiągnąć niezbędnej harmonizacji i współpracy, natomiast ze względu na zakres terytorialny i podmiotowy możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii [Europejskiej], może ona podjąć działania […]”.

8        Artykuł 26 ust. 1 lit. b)–d) tego rozporządzenia stanowi:

„Dostawcy platform internetowych, którzy prezentują reklamy na swoich interfejsach internetowych, zapewniają, aby – w odniesieniu do każdej konkretnej reklamy prezentowanej każdemu indywidualnemu odbiorcy – odbiorcy usługi byli w stanie w sposób jasny, wyraźny, zwięzły i jednoznaczny oraz w czasie rzeczywistym:

[…]

b)      stwierdzić, w imieniu jakiej osoby fizycznej lub prawnej jest prezentowana reklama;

c)      stwierdzić, jaka osoba fizyczna lub prawna zapłaciła za reklamę, jeżeli osobą tą nie jest osoba fizyczna lub prawna, o której mowa w lit. b);

d)      znaleźć istotne informacje, pozyskane bezpośrednio i łatwo z reklamy, na temat głównych parametrów wykorzystanych do określenia odbiorcy, któremu reklama jest prezentowana i, w stosownych przypadkach, sposobu zmiany tych parametrów”.

9        Zgodnie z art. 33 ust. 1 i 4 wspomnianego rozporządzenia:

„1.      Niniejsza sekcja ma zastosowanie do platform internetowych i wyszukiwarek internetowych, które mają średnią liczbę miesięcznie aktywnych odbiorców usługi w Unii wynoszącą co najmniej 45 mln […].

[…]

4.      Po konsultacji z państwem członkowskim siedziby lub po uwzględnieniu informacji przekazanych przez koordynatora ds. usług cyfrowych właściwego dla miejsca siedziby […] Komisja przyjmuje decyzję wskazującą jako bardzo dużą platformę internetową lub bardzo dużą wyszukiwarkę internetową do celów niniejszego rozporządzenia platformę internetową lub wyszukiwarkę internetową, w przypadku której średnia liczba aktywnych miesięcznie odbiorców usługi jest równa liczbie, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, lub wyższa od tej liczby. […]”.

10      Artykuł 38 tego rozporządzenia stanowi:

„[…] dostawcy bardzo dużych platform internetowych i bardzo dużych wyszukiwarek internetowych, którzy korzystają z systemów rekomendacji, zapewniają co najmniej jedną opcję dla każdego ze swoich systemów rekomendacji, która nie jest oparta na profilowaniu […]”.

11      Przepisy artykułu 39 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2022/2065 brzmią następująco:

„1.      Dostawcy bardzo dużych platform internetowych lub bardzo dużych wyszukiwarek internetowych, którzy prezentują reklamy na swoich interfejsach internetowych, zbierają i podają do wiadomości publicznej w określonej sekcji swojego interfejsu internetowego, za pomocą umożliwiającego wyszukiwanie na podstawie wielu kryteriów i niezawodnego narzędzia oraz za pośrednictwem interfejsów programowania aplikacyjnego, repozytorium zawierające informacje, o których mowa w ust. 2, przez cały okres prezentowania reklamy aż do upływu jednego roku po ostatnim zaprezentowaniu reklamy na swoich interfejsach internetowych. Dostawcy ci zapewniają, aby repozytorium nie zawierało żadnych danych osobowych odbiorców usługi, którym reklama była lub mogła być prezentowania, oraz dokładają rozsądnych starań, aby zapewnić prawdziwość i kompletność informacji.

2.      Repozytorium to zawiera co najmniej wszystkie następujące informacje:

a)      treść reklamy, w tym nazwę produktu, usługi lub marki oraz przedmiot reklamy;

b)      osobę fizyczna lub prawną, w imieniu której reklama jest prezentowana;

c)      osobę fizyczną lub prawną, która zapłaciła za reklamę, jeżeli osoba ta nie jest osobą, o której mowa w lit. b);

d)      okres, w którym reklama była prezentowana;

e)      informację o tym, czy zamierzano prezentować reklamę konkretnie co najmniej jednej szczególnej grupie odbiorców usługi, a jeżeli tak – główne parametry zastosowane do tego celu, w tym, w stosownych przypadkach, główne parametry zastosowane w celu wyłączenia co najmniej jednej szczególnej grupy;

f)      informacje handlowe opublikowane na bardzo dużych platformach internetowych […];

g)      całkowitą liczbę odbiorców usługi, do których reklama dotarła, oraz – w stosownych przypadkach – zagregowaną liczbę w podziale na państwa członkowskie w przypadku grupy lub grup odbiorców, do których reklama była konkretnie skierowana”.

12      Artykuł 92 tego rozporządzenia stanowi:

„Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do dostawców bardzo dużych platform internetowych i bardzo dużych wyszukiwarek internetowych wskazanych zgodnie z art. 33 ust. 4 po upływie czterech miesięcy od powiadomienia danego dostawcy […] w przypadku, gdy data ta jest wcześniejsza niż dzień 17 lutego 2024 r.”.

13      Artykuł 93 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi:

„Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 17 lutego 2024 r.

Jednakże […] art. 33 ust. 3–6 […] stosuje się od dnia 16 listopada 2022 r.”.

 Okoliczności powstania sporu

14      Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 2–6 zaskarżonego postanowienia. Dla celów niniejszego postępowania można je streścić w przedstawiony niżej sposób.

15      Spółka Amazon należy do grupy Amazon, która jest międzynarodową grupą spółek. Działalność gospodarcza tej spółki obejmuje sprzedaż detaliczną w internecie i inne usługi, takie jak przetwarzanie w chmurze i streaming cyfrowy. Świadczy ona na rzecz sprzedawców zewnętrznych usługi platformy handlowej umożliwiające im oferowanie sprzedaży produktów za pośrednictwem Amazon Store. Wspiera również sprzedawców zewnętrznych, oferując im między innymi narzędzia pomagające w zarządzaniu i rozwijaniu ich działalności, w szczególności w ramach Amazon Store.

16      W spornej decyzji Komisja wskazała na podstawie art. 33 ust. 4 rozporządzenia 2022/2065 Amazon Store jako bardzo dużą platformę internetową.

 Postępowanie przed Sądem i zaskarżone postanowienie

17      W skardze złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 5 lipca 2023 r. spółka Amazon wniosła o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.

18      W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 lipca 2023 r. spółka Amazon wniosła o zastosowanie środków tymczasowych, domagając się między innymi – do czasu wydania przez Sąd ostatecznego orzeczenia w postępowaniu głównym – zawieszenia wykonania tej decyzji w zakresie, w jakim nakłada ona na spółkę Amazon z jednej strony obowiązek oferowania użytkownikom, dla każdego z systemów rekomendacji, opcji, która nie jest oparta na profilowaniu, zgodnie z art. 38 rozporządzenia 2022/2065, a także z drugiej strony obowiązek prowadzenia i publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 tego rozporządzenia.

19      Postanowieniem z dnia 28 lipca 2023 r., Amazon Services Europe/Komisja (T‑367/23 R), wydanym na podstawie art. 157 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem, prezes Sądu zarządził zawieszenie wykonania spornej decyzji do dnia wydania postanowienia kończącego postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego wszczęte przed Sądem.

20      W zaskarżonym postanowieniu prezes Sądu z jednej strony zarządził zawieszenie wykonania spornej decyzji w zakresie, w jakim zobowiązuje ona spółkę Amazon do publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065, bez uszczerbku dla obowiązku prowadzenia przez spółkę Amazon tego repozytorium, a z drugiej strony oddalił w pozostałym zakresie wniosek w przedmiocie środków tymczasowych złożony przez spółkę Amazon.

21      Na wstępie, co się tyczy przesłanki dotyczącej pilnego charakteru, omówionej w pkt 26–69 tego postanowienia, prezes Sądu uznał w jego pkt 55, że spółka Amazon nie wykazała istnienia poważnej i nieodwracalnej szkody, która wynikałaby z dostosowania Amazon Store do wymogów art. 38 rozporządzenia 2022/2065. Natomiast w pkt 65–69 przytoczonego postanowienia prezes Sądu stwierdził, że zostało wykazane w sposób wymagany prawem, że dostosowanie Amazon Store do wymogów art. 39 tego rozporządzenia prawdopodobnie wyrządziłoby spółce Amazon poważną i nieodwracalną szkodę.

22      Następnie, jeśli chodzi o przesłankę dotyczącą fumus boni iuris, prezes Sądu orzekł w pkt 79 tego postanowienia, że zarzut trzeci podniesiony przez spółkę Amazon na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności spornej decyzji, który dotyczy niezgodności z prawem art. 39 wskazanego rozporządzenia, wydaje się prima facie niepozbawiony poważnej podstawy i w związku z tym zasługuje na szczegółowe zbadanie, którego nie może przeprowadzić sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych.

23      Wreszcie, w pkt 83 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu orzekł, „że interes w oddaleniu wniosku o zastosowanie środków tymczasowych winien ustąpić pierwszeństwa interesowi podnoszonemu przez [spółkę Amazon]”.

 Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron

24      Postanowieniem wiceprezesa Trybunału z dnia 13 grudnia 2023 r., Komisja/Amazon Services Europe [C‑639/23 P(R), EU:C:2023:1006], Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej zostały dopuszczone do udziału w niniejszej sprawie w charakterze interwenientów popierających żądania Komisji.

25      Komisja wnosi do Trybunału o:

–        uchylenie zaskarżonego postanowienia;

–        wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie poprzez oddalenie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych i wniosku o zastosowanie wstępnych środków tymczasowych;

–        tytułem żądania ewentualnego, o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

–        tytułem dalszego żądania ewentualnego, o zmianę zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że obowiązek publicznego udostępnienia przez spółkę Amazon repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065 zostaje zawieszony jedynie w odniesieniu do informacji wymienionych w art. 39 ust. 2 lit. d) i g) tego rozporządzenia, oraz

–        obciążenie spółki Amazon kosztami postępowania.

26      Spółka Amazon wnosi do Trybunału o:

–        oddalenie odwołania;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego oraz

–        w przypadku uwzględnienia odwołania, wyznaczenie terminu 28 dni na wykonanie obowiązku publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 wskazanego rozporządzenia.

27      Parlament i Rada wnoszą do Trybunału o uwzględnienie żądań Komisji.

 W przedmiocie odwołania

28      Na poparcie swojego odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia prawa i oczywiście błędnego zastosowania przesłanki dotyczącej fumus boni iuris, drugi – uchybień proceduralnych, jak również naruszenia prawa i oczywiście błędnego zastosowania przesłanki dotyczącej pilnego charakteru, trzeci – naruszenia prawa i oczywistego błędnego zastosowania przesłanki dotyczącej wyważenia interesów, a czwarty – naruszenia zasady proporcjonalności.

29      Na wstępie należy zbadać część drugą zarzutu drugiego.

 Argumentacja

30      W części drugiej zarzutu drugiego Komisja podnosi, że prezes Sądu, uznając w pkt 24 zaskarżonego postanowienia, że dysponował „wszystkimi informacjami niezbędnymi do rozstrzygnięcia” w przedmiocie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, pomimo że nie rozstrzygnął w przedmiocie wniosku o zastosowanie środka organizacji postępowania złożonego przez Komisję, naruszył zasadę kontradyktoryjności, a tym samym również art. 88 i 90 regulaminu postępowania przed Sądem oraz zasadę audi alteram partem.

31      Komisja przypomina w tym względzie, że w dniu 28 lipca 2023 r. prezes Sądu zarządził środek organizacji postępowania, w następstwie którego spółka Amazon złożyła obszerne pismo procesowe na poparcie swojego twierdzenia, że informacje, do których ujawnienia zobowiązuje ją art. 39 rozporządzenia 2022/2065, mają charakter poufny. Komisja wskazuje, że prezes Sądu odmówił natomiast uwzględnienia jej wniosku o zarządzenie dalszego środka organizacji postępowania, przez który zmierzała do tego, by umożliwiono jej ustosunkowanie się do nowych argumentów przedstawionych przez spółkę Amazon w tym piśmie procesowym.

32      Prezes Sądu powinien zaś w jej ocenie przestrzegać kontradyktoryjnego charakteru postępowania oraz zasady audi alteram partem w trakcie dokonywania oceny konieczności zastosowania środka organizacji postępowania. W konsekwencji Komisja powinna była mieć możliwość ustosunkowania się do argumentów spółki Amazon przedstawionych w piśmie, o którym mowa w poprzednim punkcie, tym bardziej że według Komisji sporne przyznanie zawieszenia wykonania decyzji było w niniejszym przypadku oparte wyłącznie na twierdzeniu, zgodnie z którym przestrzeganie art. 39 rozporządzenia 2022/2065 zobowiązałoby spółkę Amazon do publicznego udostępnienia informacji poufnych, które to twierdzenie zostało przedstawione wyłącznie w tym piśmie. Rozważania dotyczące poufności spornych informacji zawarte w pkt 76–78 zaskarżonego postanowienia opierają się zresztą w znacznej mierze na tej argumentacji.

33      Pilny charakter postępowania w przedmiocie środka tymczasowego nie uzasadniał zdaniem Komisji pozbawienia jej prawa do obrony, przy czym Komisja mogłaby przedstawić swoje uwagi w bardzo krótkim czasie.

34      Spółka Amazon stoi na stanowisku, że prezes Sądu nie był zobowiązany do uwzględnienia wniosku Komisji o zastosowanie środka organizacji postępowania. Zdaniem spółki Amazon zasada kontradyktoryjności zakazuje sądom Unii jedynie opierania rozstrzygnięcia na faktach i dokumentach, co do których strony lub jedna z nich nie były w stanie zająć stanowiska. Ponieważ jednak spółka Amazon została wezwana do wypowiedzenia się w przedmiocie pewnych kwestii prawnych, zasada ta nie została naruszona. Żadna zasada nie nakłada na prezesa Sądu obowiązku przyznania każdej ze stron takiej samej liczby pism procesowych w danej kwestii prawnej.

35      Według spółki Amazon Komisja w każdym razie nie wykazała, że prezes Sądu doszedłby do innego wniosku, gdyby wcześniej umożliwił jej udzielenie odpowiedzi na pismo spółki Amazon.

 Ocena

36      Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych powinien sam w sobie umożliwiać stronie pozwanej przygotowanie stanowiska, a sądowi orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych rozstrzygnięcie w przedmiocie tego wniosku bez konieczności, w takim przypadku, przedstawiania innych informacji na jego poparcie, jako że zasadnicze elementy faktyczne i prawne, na których opiera się ten wniosek, powinny wynikać z samej jego treści [postanowienie z dnia 19 lipca 2012 r., Akhras/Rada, C‑110/12 P(R), EU:C:2012:507, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo].

37      Ponadto w świetle wymogu szybkiego działania, który z definicji charakteryzuje postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego, od strony, która wnioskuje o zastosowanie środków tymczasowych, można rozsądnie wymagać przedstawienia już na etapie składania wniosku – poza wyjątkowymi przypadkami – wszystkich dostępnych dowodów na jego poparcie, tak aby sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych mógł na tej podstawie ocenić zasadność rzeczonego wniosku [postanowienie z dnia 19 lipca 2012 r., Akhras/Rada, C‑110/12 P(R), EU:C:2012:507, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo].

38      Jednakże zgodnie z art. 157 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem prezes Sądu jako sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych jest uprawniony do przyjęcia, w stosownych przypadkach, środków organizacji postępowania i środków dowodowych.

39      Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że prezes Sądu powinien dysponować – w tym celu – szerokim zakresem uznania przy ocenie, czy środki takie są właściwe [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 1 grudnia 2021 r., Inivos i Inivos/Komisja, C‑471/21 P(R), EU:C:2021:984, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo].

40      To dyskrecjonalne uprawnienie powinno być jednakże wykonywane w pewnych granicach, ponieważ sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych jest zobowiązany w szczególności do przestrzegania zasady kontradyktoryjności postępowania. Zasada ta ma bowiem zastosowanie do każdego postępowania, które może doprowadzić do wydania decyzji instytucji Unii wpływającej w istotny sposób na interesy danej osoby, a w szczególności do postępowania przed sądami Unii [zob. podobnie postanowienie z dnia 22 listopada 2018 r., Hércules Club de Fútbol/Komisja, C‑334/18 P(R), EU:C:2018:952, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo].

41      W tym względzie, o ile prawdą jest, że art. 157 § 2 regulaminu Sądu zezwala prezesowi Sądu na zarządzenie środków tymczasowych nawet przed przedstawieniem uwag przez drugą stronę, o tyle przepisu tego nie można rozumieć jako upoważniającego prezesa Sądu w sposób ogólny do wydania rozstrzygnięcia z pominięciem zasady kontradyktoryjności. Przepis ten przewiduje bowiem jedynie procedurę mającą charakter odstępstwa, umożliwiając prezesowi Sądu przyjęcie takich środków tytułem zabezpieczenia w oczekiwaniu na mające zapaść orzeczenie w przedmiocie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych po przeprowadzeniu postępowania kontradyktoryjnego wymaganego na podstawie art. 157 § 1 tego regulaminu postępowania [zob. podobnie postanowienia wiceprezesa Trybunału z dnia 28 września 2023 r., Rada/Mazepin, C‑564/23 P(R), EU:C:2023:727, pkt 60, 61].

42      Tymczasem zasada kontradyktoryjności przyznaje każdej ze stron postępowania, niezależnie od jej statusu prawnego, prawo do zapoznania się z dokumentami i uwagami przedłożonymi sądowi przez stronę przeciwną oraz do ich przedyskutowania. Dla spełnienia wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu ważne jest, aby strony znały i mogły przedyskutować w sposób kontradyktoryjny zarówno okoliczności faktyczne, jak i prawne, które mają decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia postępowania (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 54; z dnia 4 grudnia 2019 r., H/Rada, C‑413/18 P, EU:C:2019:1044, pkt 103, 104; a także z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 58, 59).

43      Z wymogów tych Trybunał wywiódł w szczególności – w sprawach nieobjętych postępowaniem w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych – że o ile Sąd może swobodnie zwrócić się z pytaniem do jednej ze stron postępowania w ramach określonych przez jego regulamin postępowania, o tyle ma on obowiązek umożliwić pozostałym stronom zajęcie stanowiska w przedmiocie odpowiedzi udzielonej na takie pytanie, przynajmniej jeżeli odpowiedź ta zawiera elementy decydujące dla rozstrzygnięcia danej sprawy (zob. podobnie wyroki z dnia 4 grudnia 2019 r., H/Rada, C‑413/18 P, EU:C:2019:1044, pkt 105–116; a także z dnia 10 września 2020 r., Rumunia/Komisja, C‑498/19 P, EU:C:2020:686, pkt 75, 76).

44      Zasada ta ma również zastosowanie w przypadku, gdy prezes Sądu zadaje stronie pytanie na podstawie art. 157 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem.

45      Z jednej strony z orzecznictwa Trybunału wynika rzeczywiście, że ze względu na szybkość postępowania, która z uwagi na jego charakter charakteryzuje postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych, sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie jest zobowiązany do systematycznego wysłuchiwania strony skarżącej odnośnie do wszelkich informacji dostarczonych przez stronę pozwaną, które zamierza uwzględnić przy rozpatrywaniu wniosku w przedmiocie środków tymczasowych [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 1 grudnia 2021 r., Inivos i Inivos/Komisja, C‑471/21 P(R), EU:C:2021:984, pkt 47].

46      Rozwiązanie to wynika jednak z braku przepisu przewidującego, co do zasady, złożenie repliki i dupliki w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych. Nie można zatem wnioskować, że w sytuacji, gdy prezes Sądu zezwala stronie skarżącej na przedstawienie dodatkowych dowodów na poparcie jej wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, strona pozwana nie jest uprawniona do poddania dyskusji tych dowodów, mimo że z rozważań przedstawionych w pkt 36 i 37 niniejszego postanowienia wynika, że wniosek ten musi zawierać wszystkie informacje niezbędne do wydania orzeczenia oraz że art. 157 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem gwarantuje stronie przeciwnej prawo do przedstawienia uwag w przedmiocie tego wniosku.

47      Z drugiej strony, o ile w postanowieniu z dnia 17 grudnia 2020 r., Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC [C‑207/20 P(R), EU:C:2020:1057], wiceprezes Trybunału oddaliła zarzut skarżących w tej sprawie dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym wynikającego z niemożności zajęcia stanowiska w przedmiocie dowodów, które nie były dostępne w dniu złożenia wniosku, o tyle należy stwierdzić, że brak kontradyktoryjnego postępowania rozpatrywany w sprawie, która doprowadziła do wydania tego postanowienia, nie wynikał z przyjęcia przez prezesa Sądu środka organizacji postępowania. Ponadto wiceprezes Trybunału, oddalając ten zarzut, oparła się wyłącznie na okoliczności, że skarżący w tej sprawie zrezygnowali z przysługującej im gwarancji proceduralnej, nie zwracając się do prezesa Sądu na podstawie art. 88 regulaminu postępowania przed Sądem o zastosowanie środka organizacji postępowania.

48      W niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że prezes Sądu poprzez środek organizacji postępowania zarządzony w dniu 28 lipca 2023 r. wezwał spółkę Amazon do ustosunkowania się do pkt 109–118 uwag na piśmie przedstawionych przez Komisję w pierwszej instancji.

49      W odpowiedzi na ten środek organizacji postępowania spółka Amazon przedstawiła szereg argumentów mających na celu wykazanie, że informacje, do których ujawnienia zobowiązuje ją art. 39 rozporządzenia 2022/2065, są poufne, że ujawnienie tych informacji wyrządziłoby jej znaczną szkodę oraz że interesy, które doznałyby uszczerbku w wyniku takiego ujawnienia, zasługują na ochronę.

50      Jak wskazuje Komisja, w ramach oceny przesłanki dotyczącej fumus boni iuris prezes Sądu oparł się w pkt 76–78 zaskarżonego postanowienia na argumentacji, która w istocie powtarzała informacje przedstawione przez spółkę Amazon w odpowiedzi na środek organizacji postępowania z dnia 28 lipca 2023 roku.

51      Wydaje się zatem, że odpowiedź ta zawierała elementy mające decydujące znaczenie dla wyniku sprawy.

52      Komisja została zaś pozbawiona możliwości zajęcia stanowiska względem argumentów przedstawionych przez spółkę Amazon we wskazanej odpowiedzi.

53      Po pierwsze, odpowiedź spółki Amazon na środek organizacji postępowania z dnia 28 lipca 2023 r. została doręczona Komisji w dniu 30 sierpnia 2023 r., przy czym Komisja nie została wezwana do zajęcia stanowiska w przedmiocie tej odpowiedzi.

54      Po drugie, prezes Sądu nie uwzględnił wniosku o przyjęcie środka organizacji postępowania złożonego przez Komisję w dniu 15 września 2023 r. na podstawie art. 88 regulaminu postępowania przed Sądem, w którym domagała się ona umożliwienia jej ustosunkowania się do odpowiedzi spółki Amazon, o której mowa w pkt 49 niniejszego postanowienia, w celu zachowania równości broni i umożliwienia Sądowi wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie środków tymczasowych przy pełnej znajomości okoliczności faktycznych.

55      Po trzecie, w pkt 24 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu uznał, że dysponuje wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, bez konieczności uprzedniego wysłuchania ustnych uwag stron.

56      Ponadto, jako że z uwag Komisji wynika, że gdyby prezes Sądu zwrócił się do niej o przedstawienie stanowiska w odniesieniu do odpowiedzi spółki Amazon, o której mowa w pkt 49 niniejszego postanowienia, przedstawiłaby ona dodatkowe argumenty, aby wykazać, że informacje, do których ujawnienia zobowiązuje spółkę Amazon art. 39 rozporządzenia 2022/2065, nie są poufne, nie można a priori wykluczyć, że zbadanie tych argumentów mogłoby doprowadzić prezesa Sądu do oddalenia w całości wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.

57      Z powyższego wynika, że prezes Sądu naruszył zasadę kontradyktoryjności, w związku z czym należy uwzględnić część drugą zarzutu drugiego.

58      Ponieważ dokonana przez prezesa Sądu ocena przesłanki dotyczącej fumus boni iuris opiera się w decydującym stopniu na elementach, które nie zostały poddane dyskusji w oparciu o zasadę kontradyktoryjności, naruszenie tej zasady jest samo w sobie wystarczające do uzasadnienia uchylenia pkt 1 sentencji zaskarżonego postanowienia, w którym prezes Sądu zarządził zawieszenie wykonania spornej decyzji w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji spółka Amazon będzie zobowiązana do publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065, bez uszczerbku dla spoczywającego na spółce Amazon obowiązku prowadzenia tego repozytorium.

59      Z drugiej strony naruszenie tej zasady nie daje podstaw do uchylenia pkt 2 sentencji owego postanowienia, w którym prezes Sądu oddalił wniosek o zastosowanie środków tymczasowych w pozostałym zakresie.

60      Ów punkt 2 opiera się bowiem na ocenie dokonanej prezesa Sądu, przedstawionej w pkt 55 owego postanowienia, zgodnie z którą spółka Amazon nie wykazała istnienia poważnej i nieodwracalnej szkody, która wynikałaby z dostosowania Amazon Store do art. 38 rozporządzenia 2022/2065.

61      Z jednej strony zaś ocena ta opiera się na rozumowaniu przedstawionym w pkt 35–54 owego postanowienia, w którym prezes Sądu w żaden sposób nie oparł się na elementach przedstawionych w odpowiedzi spółki Amazon, o której mowa w pkt 49 niniejszego postanowienia.

62      Z drugiej strony pozostałe części zarzutu drugiego oraz reszta zarzutów podniesionych przez Komisję na poparcie jej odwołania nie są skierowane przeciwko wskazanym punktom 35–54 postanowienia.

63      Z powyższego wynika – bez potrzeby badania pozostałych części owego zarzutu i pozostałych zarzutów odwołania – że należy oddalić odwołanie w zakresie, w jakim Komisja wnosi w nim uchylenie pkt 2 sentencji zaskarżonego postanowienia.

 W przedmiocie złożonego do Sądu wniosku o zastosowanie środków tymczasowych

64      Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać ostateczne orzeczenie w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd. Przepis ten ma również zastosowanie do odwołań wnoszonych zgodnie z art. 57 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 lutego 2024 r., Mylan Ireland/Komisja, C‑604/23 P(R), EU:C:2024:117, pkt 38].

65      W niniejszej sprawie, jako że Komisja z jednej strony przedstawiła Trybunałowi argumenty, które zamierzała przedstawić w odniesieniu do treści odpowiedzi udzielonej przez spółkę Amazon, o której mowa w pkt 49 niniejszego postanowienia, a z drugiej strony w treści żądań złożonego odwołania zwróciła się do Trybunału o ostateczne rozstrzygnięcie sporu, należy, mając na uwadze szybki charakter postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, rozstrzygnąć w przedmiocie złożonego przez spółkę Amazon wniosku o zastosowanie środków tymczasowych w zakresie, w jakim dotyczy on zawieszenia wykonania spornej decyzji w zakresie, w jakim decyzja ta zobowiązuje spółkę Amazon do prowadzenia i publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065.

66      W tym celu należy przypomnieć, że art. 156 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że wnioski o zastosowanie środków tymczasowych powinny wskazywać przedmiot sporu, okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność przyznania wnioskowanego środka tymczasowego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może wydać postanowienie o zawieszeniu wykonania i innych środkach tymczasowych, jeśli uprawdopodobniono z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, w tym znaczeniu, że ich ustanowienie i zapewnienie skuteczności przed wydaniem orzeczenia co do istoty skargi jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, która o nie wnosi. Przesłanki te są kumulatywne, w związku z czym wnioski o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. Sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dokonuje także, w odpowiednim przypadku, wyważenia wchodzących w grę interesów [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 lutego 2024 r., Mylan Ireland/Komisja, C‑604/23 P(R), EU:C:2024:117, pkt 40].

 W przedmiocie fumus boni iuris

 Argumentacja

67      W celu wykazania fumus boni iuris spółka Amazon podnosi trzy zarzuty na poparcie swojej skargi w postępowaniu głównym.

68      W argumentacji dotyczącej trzeciego z tych zarzutów, który należy zbadać na wstępie, spółka Amazon podnosi zarzut niezgodności z prawem art. 39 rozporządzenia 2022/2065, powołując się na naruszenie zasady równego traktowania oraz art. 7, 16 i 17 Karty.

69      W tym względzie spółka Amazon podnosi, że przewidziany w art. 39 obowiązek publicznego udostępnienia w dostępnym dla wszystkich repozytorium szeregu szczegółowych informacji dotyczących reklam prezentowanych w Amazon Store stanowi poważne naruszenie art. 7 Karty i ogólnej zasady ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa. Ponadto, biorąc pod uwagę strategiczny charakter tych informacji, obowiązek ich ujawnienia utrudnia działalność handlową spółki Amazon, a tym samym narusza art. 16 i 17 Karty.

70      Spółka Amazon twierdzi, że chociaż niektóre z tych informacji powinny rzeczywiście zostać ujawnione zgodnie z różnymi aktami prawa Unii, nie dotyczy to jednak w szczególności informacji odnoszących się do okresu, w którym dana reklama była prezentowana, lub do liczby odbiorców usługi, do których reklama dotarła. Ponadto wspomniane akty Unii wymagają ujawnienia informacji nie wszystkim, a jedynie odbiorcom reklam.

71      Z jednej strony stosowanie art. 39 rozporządzenia 2022/2065 nie byłoby przy tym właściwe w świetle różnic między internetowymi platformami handlowymi a innymi bardzo dużymi platformami internetowymi. Z drugiej strony prawodawca Unii mógł osiągnąć cel w postaci zapobiegania ryzyka związanego z nielegalnymi reklamami lub technikami manipulacyjnymi i dezinformacją, która w sposób realny i przewidywalny wpływa negatywnie na zdrowie publiczne, bezpieczeństwo publiczne, dyskurs obywatelski, udział w życiu politycznym i równość, poprzez alternatywne rozwiązanie, które w mniejszym stopniu naruszałoby prawa spółki Amazon, zobowiązując ją jedynie do udostępnienia racjonalnie ustrukturyzowanego repozytorium wyłącznie organom regulacyjnym i zweryfikowanym badaczom.

72      Komisja uważa, że zarzutu trzeciego podniesionego przez spółkę Amazon nie można racjonalnie uznać za skuteczny.

73      Po pierwsze, zarzut ten jest oczywiście niedopuszczalny. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału zarzut niezgodności z prawem art. 39 rozporządzenia 2022/2065, podniesiony w oparciu o art. 277 TFUE, mógłby być dopuszczalny jedynie w zakresie, w jakim ów art. 39 stanowiłby podstawę prawną spornej decyzji lub pozostawał z nią w bezpośrednim związku prawnym. Z takim przypadkiem nie mamy tutaj jednak do czynienia. W szczególności okoliczność, że przepisy rozdziału III sekcji 5 rozporządzenia 2022/2065 mają zastosowanie do spółki Amazon dopiero po wydaniu przez Komisję decyzji, takiej jak sporna decyzja wskazująca Amazon jako bardzo dużą platformę internetową lub bardzo dużą wyszukiwarkę internetową w rozumieniu tego rozporządzenia, nie wystarczyłaby do stwierdzenia bezpośredniego związku prawnego między tymi przepisami a tą decyzją. Przeciwne rozwiązanie pozbawiłoby zresztą te przepisy bezpośredniej wykonalności. Ponadto, biorąc pod uwagę charakter związku pomiędzy sporną decyzją a art. 39 wskazanego rozporządzenia, niezgodność z prawem tego przepisu nie mogłaby prowadzić do stwierdzenia nieważności tej decyzji.

74      Po drugie, spółka Amazon nie uzasadniła twierdzenia, że art. 39 rozporządzenia 2022/2065 narusza jej prawa podstawowe. Tym samym wniosek o zastosowanie środków tymczasowych nie zawierał zdaniem Komisji żadnego argumentu wskazującego na poufny charakter informacji, do których ujawnienia zobowiązuje spółkę Amazon art. 39 rozporządzenia 2022/2065. W szczególności spółka Amazon nie wykazała, że informacje te są znane jedynie ograniczonej liczbie osób, że ich ujawnienie może wyrządzić poważną szkodę po jej stronie i że interesy, które mogą zostać naruszone wskutek ujawnienia, zasługują obiektywnie na ochronę.

75      Informacje te są zresztą pozbawione poufnego charakteru w zakresie, w jakim spółka Amazon jest już obecnie zobowiązana – na mocy innych aktów prawa Unii – do publicznego udostępniania większości z tych informacji. Komisja odnosi się w tym względzie nie tylko do rozporządzenia 2022/2065, ale również do dyrektyw 2000/31 i 2005/29 oraz do rozporządzeń 2016/679 i 2019/1150. Niektóre z tych informacji można by ponadto uzyskać na podstawie ofert handlowych lub metryk reklam oraz analiz danych dostępnych na rynku.

76      Po trzecie, dokonane przez spółkę Amazon rozróżnienie między internetowymi platformami handlowymi a innymi bardzo dużymi platformami internetowymi nie jest uzasadnione w świetle celów rozporządzenia 2022/2065.

 Ocena

77      Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że przesłanka dotycząca fumus boni iuris jest spełniona wówczas, gdy co najmniej jeden z zarzutów podniesionych przez stronę wnoszącą o zastosowanie środków tymczasowych w uzasadnieniu skargi wydaje się prima facie niepozbawiony poważnej podstawy. Jest tak szczególnie w przypadku, gdy jeden z tych zarzutów dotyczy istnienia złożonych kwestii prawnych, których rozwiązanie nie nasuwa się od razu i wymaga tym samym przeprowadzenia dogłębnej oceny, której nie może szczegółowe zbadanie, którego nie może przeprowadzić sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych, lecz powinna ona stanowić przedmiot postępowania co do istoty sprawy, lub gdy dyskusja pomiędzy stronami wskazuje na istnienie poważnej kontrowersji prawnej, której rozstrzygnięcie nie jest oczywiste [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 188 i przytoczone tam orzecznictwo].

78      Strony nie zgadzają się, po pierwsze, co do dopuszczalności podniesionego przez spółkę Amazon zarzutu trzeciego, który dotyczy niezgodności z prawem art. 39 rozporządzenia 2022/2065.

79      Zgodnie z art. 277 TFUE „każda strona może, w postępowaniu dotyczącym aktu o zasięgu ogólnym przyjętego przez instytucję, organ lub jednostkę organizacyjną Unii, podnieść zarzuty określone w [art.] 263 akapit drugi [TFUE], w celu powołania się przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej na niemożność stosowania tego aktu”.

80      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału artykuł ten stanowi wyraz ogólnej zasady zapewniającej każdej ze stron prawo do podważenia w trybie incydentalnym – w celu uzyskania stwierdzenia nieważności skierowanej do niej decyzji – ważności aktów o charakterze generalnym stanowiących podstawę takiej decyzji (wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Calhau Correia de Paiva, C‑511/21 P, EU:C:2023:208, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      Ze względu na to, że art. 277 TFUE nie ma na celu umożliwienia danej stronie podważenia możności stosowania jakiegokolwiek aktu o charakterze generalnym na potrzeby jakiejkolwiek skargi, akt, którego niezgodność z prawem podniesiono, powinien znajdować zastosowanie – w sposób bezpośredni albo pośredni – w sprawie, która jest przedmiotem skargi (zob. wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Calhau Correia de Paiva, C‑511/21 P, EU:C:2023:208, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      W tym kontekście, przy okazji rozpatrywania skarg o stwierdzenie nieważności decyzji indywidualnych, Trybunał orzekł, że przedmiotem zarzutu niezgodności z prawem mogą być przepisy aktu o charakterze generalnym stanowiące podstawę prawną wspomnianych decyzji lub pozostające w bezpośrednim związku prawnym z takimi decyzjami (wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Calhau Correia de Paiva, C‑511/21 P, EU:C:2023:208, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Bezpośredni związek prawny może w szczególności wynikać z faktu, że przepis, którego niezgodność z prawem została podniesiona w drodze zarzutu, stanowi część uzasadnienia zaskarżonej decyzji, nawet jeśli nie jest on wymieniony w formalnym uzasadnieniu tej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Calhau Correia de Paiva, C‑511/21 P, EU:C:2023:208, pkt 52).

84      Trybunał orzekł natomiast, że niedopuszczalny jest zarzut niezgodności z prawem skierowany przeciwko aktowi o charakterze generalnym, dla którego zaskarżona decyzja indywidualna nie jest środkiem wykonawczym (wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Calhau Correia de Paiva, C‑511/21 P, EU:C:2023:208, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

85      W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że art. 39 rozporządzenia 2022/2065 nie stanowi podstawy prawnej spornej decyzji.

86      Niemniej jednak z orzecznictwa przytoczonego w pkt 82 niniejszego postanowienia wynika, że zarzut niezgodności z prawem może zostać podniesiony przeciwko każdemu przepisowi aktu o zasięgu ogólnym, który ma bezpośredni związek prawny ze sporną decyzją, nawet jeśli przepis ten nie stanowi podstawy prawnej tej decyzji.

87      W niniejszej sprawie spółka Amazon twierdzi, że istnieje wystarczająco bezpośredni związek prawny między art. 39 rozporządzenia 2022/2065 a sporną decyzją z uwagi na to, że artykuł ten ma zastosowanie do Amazon Store w związku z wydaniem tej decyzji, z czego zasadniczo wywodzi ona, że artykuł ten i wskazana decyzja stanowią część jednej regulacji prawnej, której zgodność z prawem spółka Amazon zamierza podważyć.

88      Nie można a priori wykluczyć, że związek tego rodzaju może zostać uznany, jak utrzymuje Komisja, za niewystarczająco bezpośredni, aby uzasadnić dopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem podnoszonego przez spółkę Amazon, mając w szczególności na uwadze okoliczność, że nie zostało ani podniesione, ani wykazane, że art. 39 rozporządzenia 2022/2065 można powiązać ze względami leżącymi u podstaw spornej decyzji lub z uzasadnieniem samej tej decyzji.

89      Wydaje się jednak, że Trybunał nie ustalił jeszcze, czy takie powiązanie można zakwalifikować jako „bezpośredni związek prawny” w rozumieniu orzecznictwa w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 82 niniejszego postanowienia.

90      Ponadto z orzecznictwa Trybunału wynika, że art. 277 TFUE – dla zagwarantowania skutecznej ochrony sądowej – należy interpretować w taki sposób, aby uniknąć sztucznego podziału różnych aspektów tej samej regulacji prawnej (zob. podobnie wyrok z dnia 8 września 2020 r., Komisja i Rada/Carreras Sequeros i in., C‑119/19 P i C‑126/19 P, EU:C:2020:676, pkt 76).

91      W tym kontekście ocena – do celów stosowania art. 277 TFUE – charakteru związku prawnego istniejącego pomiędzy art. 39 rozporządzenia 2022/2065 a sporną decyzją wydaje się stanowić złożoną kwestię prawną, której rozstrzygnięcie nie nasuwa się od razu i w związku z tym wymaga pogłębionej analizy.

92      Po drugie, gdyby uznać dopuszczalność zarzutu trzeciego, badanie tego zarzutu oznaczałoby, że sąd rozpoznający sprawę co do istoty powinien ustalić, czy art. 39 rozporządzenia 2022/2065 jest zgodny z zasadą równego traktowania oraz z art. 7, 16 i 17 Karty.

93      W celu dokonania oceny argumentów przedstawionych przez spółkę Amazon w odniesieniu do przesłanki dotyczącej fumus boni iuris należy na wstępie zbadać ten zarzut w zakresie, w jakim odnosi się on do podnoszonego naruszenia art. 7 i 16 Karty.

94      Artykuł 7 Karty stanowi, że każdy ma prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się.

95      Z kolei art. 16 Karty stanowi, że uznaje się wolność prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi.

96      Z art. 39 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2022/2065 wynika, że zastosowanie tych przepisów do spółki Amazon wymagałoby od niej publicznego udostępnienia repozytorium zawierającego różne informacje dotyczące reklam prezentowanych na bardzo dużych platformach internetowych. Wśród tych informacji znajdują się w szczególności treść reklamy, osoba, w imieniu której reklama jest prezentowana, okres, w którym reklama była prezentowana, główne parametry stosowane do określenia pewnej docelowej grupy odbiorców, informacje handlowe opublikowane na bardzo dużych platformach internetowych, czy też całkowita liczba odbiorców usługi.

97      Jako że informacje te, postrzegane jako całość, dostarczają szczegółowych wskazówek dotyczących całej działalności spółki Amazon w obszarze reklamy internetowej, w tym jej relacji z klientami lub dokładnych szczegółów prowadzonych kampanii informacji handlowych, nie można a priori wykluczyć, że obowiązki nałożone na mocy art. 39 rozporządzenia 2022/2065 można by uznać, jak utrzymuje spółka Amazon, za ograniczające jej prawa wynikające z art. 7 i 16 Karty, bez konieczności przedstawienia przez spółkę Amazon – żeby móc dojść do takiego wstępnego wniosku – dodatkowej argumentacji mającej na celu wykazanie poufnego charakteru tych informacji.

98      Prawdą jest, że inaczej byłoby, gdyby należało uznać, że – jak podnosi Komisja – informacje, które art. 39 rozporządzenia 2022/2065 zobowiązuje spółkę Amazon do ujawnienia, są już w rzeczywistości publicznie dostępne, niezależnie od stosowania tego artykułu.

99      W tym względzie rzeczywiście wydaje się, że niektóre z tych informacji muszą zostać ujawnione na podstawie innych przepisów prawa unijnego.

100    W szczególności przede wszystkim ujawnienie tożsamości osoby, w imieniu której prezentowana jest reklama, wydaje się wymagane na podstawie art. 6 lit. b) dyrektywy 2000/31 i art. 26 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2022/2065. Następnie Komisja wydaje się a priori zasadnie twierdzić, że główne parametry stosowane przy określaniu pewnej docelowej grupy odbiorców powinny zostać ujawnione na podstawie art. 15 ust. 1 lit. b) i h) rozporządzenia 2016/679, art. 5 ust. 1 rozporządzenia 2019/1150 oraz art. 26 ust. 1 lit. d) rozporządzenia 2022/2065. Wreszcie, nie można wykluczyć, że opublikowanie informacji handlowej na bardzo dużej platformie internetowej bez zapewnienia informacji zainteresowanemu konsumentowi może zostać uznane za nieuczciwą praktykę handlową na podstawie art. 5 ust. 5 dyrektywy 2005/29 i pkt 11 załącznika I do tejże dyrektywy.

101    Z argumentacji Komisji ani – co więcej – z akt postępowania dostępnych wiceprezesowi Trybunału nie wynika jednak, że wszystkie informacje, o których mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia 2022/2065, a w szczególności okres, w którym reklama jest prezentowana, lub całkowita liczba odbiorców usługi, powinny zostać ujawnione niezależnie od zastosowania art. 39. Należy zresztą zauważyć, że Komisja utrzymuje jedynie, iż większość tych informacji jest objęta takim obowiązkiem ujawnienia, a zatem nie twierdzi, że dotyczy to wszystkich tych informacji.

102    Ponadto równoważny charakter – do celów stosowania art. 7 i 16 Karty – ujawnienia informacji jedynemu użytkownikowi albo ogółowi społeczeństwa stanowi całkiem nową kwestię o pewnym stopniu złożoności.

103    Ponadto, chociaż Komisja utrzymuje, że informacje podobne do tych, o których mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia 2022/2065, można uzyskać, jeżeli chodzi o spółkę Amazon, z ofert handlowych, nie przedstawia ona żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia.

104    Co się tyczy twierdzenia, zgodnie z którym informacje tego rodzaju można zgromadzić na podstawie metryk reklam i analiz danych dostępnych na rynku, nie wystarcza ono, przy braku dodatkowych wyjaśnień dotyczących tych informacji, do wykazania, że spółka Amazon nie jest zobowiązana na podstawie art. 39 tego rozporządzenia do publicznego udostępnienia informacji, które są obecnie poufne.

105    Ponadto argument Komisji, zgodnie z którym spółka Amazon była zobowiązana wykazać, że ujawnienie spornych informacji mogło spowodować poważną szkodę po jej stronie i że interesy, które mogą zostać naruszone wskutek tego ujawnienia, obiektywnie zasługują na ochronę, stanowi wykładnię odpowiednich przepisów Karty, która – na pierwszy rzut oka – nie wynika ani z brzmienia tych przepisów, ani z orzecznictwa Trybunału. Zasadność takiego argumentu powinien zatem ocenić sąd rozpoznający sprawę co do istoty.

106    W tych okolicznościach sąd orzekający w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego nie może stwierdzić, że ustalono na podstawie wystarczających dowodów, że informacje, do których ujawnienia zobowiązuje spółkę Amazon art. 39 rozporządzenia 2022/2065, nie są poufne, a w konsekwencji, że zastosowanie art. 39 do spółki Amazon nie skutkowałoby ograniczeniem praw, które może ona wywodzić z art. 7 i 16 Karty.

107    Takie ograniczenie tych praw mogłoby przy tym skutkować niezgodnością z prawem art. 39 rozporządzenia 2022/2065 tylko wtedy, gdyby ograniczenie to nie było zgodne z warunkami określonymi w art. 52 ust. 1 Karty.

108    Przepis ten stanowi, że można wprowadzić ograniczenia w korzystaniu z praw, takich jak te zawarte w art. 7 i 16 Karty, o ile ograniczenia te przewidziane są one ustawą, szanują istotę tych praw i wolności oraz z zastrzeżeniem zasady proporcjonalności są konieczne i rzeczywiście odpowiadają celom interesu ogólnego uznanym przez Unię lub potrzebom ochrony praw i wolności innych osób.

109    Ocena, której należy dokonać w celu ustalenia, czy warunki te zostały spełnione w niniejszym przypadku, obejmuje uwzględnienie różnych czynników, takich jak zakres, w jakim publikacja wszystkich informacji, o których mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia 2022/2065, przyczynia się do osiągnięcia celów zamierzonych przez prawodawcę Unii, powaga ograniczenia praw przewidzianych w art. 7 i 16 Karty oraz ewentualne istnienie alternatywnych rozwiązań, które w mniejszym stopniu naruszałyby te prawa.

110    W związku z tym, nawet gdyby uznać szeroki zakres uznania prawodawcy Unii w tym względzie, kwestia, czy przekroczył on granice tego uznania, przyjmując art. 39 rozporządzenia 2022/2065, stanowi – wobec braku wyraźnie analogicznych spraw w przeszłości – istotną kontrowersję prawną, której rozstrzygnięcie nie jest oczywiste.

111    W świetle powyższego nie można stwierdzić, po przeprowadzeniu pobieżnego badania przez sąd orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych i bez orzekania w przedmiocie zasadności zarzutu trzeciego podniesionego przez spółkę Amazon, co należy wyłącznie do sądu rozpoznającego sprawę co do istoty, że zarzut ten należy uznać prima facie za pozbawiony jakiegokolwiek poważnego charakteru.

112    Wynika z tego, że przesłanka dotycząca fumus boni iuris jest spełniona w świetle argumentów dotyczących zarzutu niezgodności z prawem art. 39 rozporządzenia 2022/2065.

 W przedmiocie pilnego charakteru

 Argumentacja

113    W celu wykazania, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru jest spełniona, spółka Amazon podnosi, że publiczne udostępnienie repozytorium wymaganego na mocy art. 39 rozporządzenia 2022/2065 wyrządziłoby jej poważną i nieodwracalną szkodę.

114    Zdaniem tej spółki przede wszystkim publiczne udostępnienie tego repozytorium wymaga od niej ujawnienia poufnych informacji dotyczących spółki Amazon i jej reklamodawców. Repozytorium, o którym mowa, pokazuje w szczególności parametry określające grupę docelową, jakich może dostarczyć spółka Amazon, oraz liczbę klientów, do których możliwe jest dotarcie przy wykorzystaniu tych parametrów. Po ujawnieniu tych informacji konkurenci spółki Amazon posiedliby wiedzę o najskuteczniejszych strategiach i technologiach. Ujawnienie wspomnianych informacji zaszkodziłoby ponadto partnerom reklamowym spółki Amazon poprzez ujawnienie ich strategii. Działalność reklamowa spółki Amazon uległaby zatem poważnemu i nieodwracalnemu pogorszeniu.

115    Następnie publiczne udostępnienie repozytorium wymaganego na mocy art. 39 rozporządzenia 2022/2065 nieodwracalnie zmniejszyłoby udział spółki Amazon w rynku zarówno w zakresie ogólnej działalności detalicznej, jak i działalności reklamowej. W istocie publiczne udostępnienie tego repozytorium odciągnęłoby sprzedawców zewnętrznych od Amazon Store i sprawiłoby, że byliby mniej skłonni reklamować się w Amazon Store. Ponadto konkurenci podmiotów reklamujących się w Amazon Store byliby w stanie skopiować i powielać najbardziej skuteczne najskuteczniejsze strategie reklamowe. W dłuższej perspektywie czasowej publiczne udostępnienie tego repozytorium może wpłynąć na doświadczenia konsumentów poprzez ograniczenie działalności reklamowej i odciągnięcie sprzedawców od platformy Amazon Store.

116    Wreszcie, szkoda poniesiona przez spółkę Amazon miałaby nie tylko charakter finansowy i dający się określić wyłącznie w kategoriach finansowych. Pogorszenie pozycji konkurencyjnej tej spółki mogłoby bowiem doprowadzić do negatywnego sprzężenia zwrotnego. Ponadto prawdopodobnie niemożliwe byłoby dokładne obliczenie konkretnego wpływu publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego przez art. 39 rozporządzenia 2022/2065, w szczególności w zakresie, w jakim takie udostępnienie wiązałoby się z ujawnieniem informacji poufnych.

117    W ocenie Komisji spółka Amazon nie wykazała, że w niniejszej sprawie spełniona jest przesłanka dotycząca pilnego charakteru sprawy.

118    Zdaniem Komisji spółka Amazon ogranicza się do przedstawienia, najczęściej w trybie przypuszczającym, niczym niepopartych i niezwiązanych ze sobą twierdzeń. Ponadto spółka Amazon nie przedstawiła żadnych informacji pozwalających na stwierdzenie, że podnoszona przez nią szkoda byłaby możliwa do przewidzenia z wystarczającym stopniem prawdopodobieństwa. Ponadto okoliczność, że spółka Amazon miałaby trudności z wykazaniem zasadności wniosku o odszkodowanie za poniesioną szkodę, nie pozwala na stwierdzenie, że szkoda ta jest niewymierna.

119    Według Komisji spółka Amazon ponadto nie wykazała, że przesłanka dotycząca fumus boni iuris jest spełniona w odniesieniu do poufnego charakteru informacji, które miałaby ona umieścić w repozytorium wymaganym na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065. Jedynie w przypadku, gdy przesłanka ta jest spełniona, sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych powinien domniemywać – na potrzeby oceny przesłanki dotyczącej pilnego charakteru – że niektóre informacje mają charakter poufny. W każdym razie informacje te nie są zdaniem Komisji poufne.

 Ocena

120    Z orzecznictwa Trybunału wynika, że postępowanie w sprawie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych ma na celu zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego ostatecznego orzeczenia, tak aby uniknąć luk w ochronie prawnej zapewnianej przez Trybunał. To właśnie aby osiągnąć ten cel, pilny charakter należy oceniać pod względem konieczności orzeczenia tymczasowego w celu uniknięcia wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody dla strony, która domaga się tymczasowej ochrony. Do strony tej należy przedstawienie dowodu, że nie może ona oczekiwać zakończenia postępowania co do istoty sprawy bez poniesienia szkody mającej taki charakter. O ile prawdą jest, że do celów ustalenia możliwości zaistnienia poważnej i nieodwracalnej szkody nie ma konieczności wymagania wykazania, że szkoda nastąpi z całą pewnością, lecz wystarczy, że jest ona w wystarczającym stopniu prawdopodobna, o tyle jednak strona wnioskująca o ustanowienie środka tymczasowego pozostaje zobowiązana do udowodnienia okoliczności, na jakich opiera się niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody [postanowienie wiceprezes Trybunału z dnia 16 lipca 2021 r., Symrise/ECHA, C‑282/21 P(R), EU:C:2021:631, pkt 40].

121    Co się tyczy w pierwszej kolejności twierdzenia spółki Amazon, zgodnie z którym publiczne udostępnienie repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065 spowoduje spadek jej udziałów w rynku, a tym samym spowoduje dla niej poważną i nieodwracalną szkodę, należy przypomnieć, że gdy strona wnioskująca o zastosowanie środka tymczasowego powołuje się na utratę swoich udziałów w rynku, musi ona wykazać, że przeszkody o charakterze strukturalnym lub prawnym uniemożliwią jej odzyskanie znacznej części tych udziałów w rynku, w przypadku gdyby jej skarga w postępowaniu głównym została ostatecznie uwzględniona [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 lutego 2024 r., Mylan Ireland/Komisja, C‑604/23 P(R), EU:C:2024:117, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo].

122    Tymczasem, chociaż spółka Amazon rzeczywiście utrzymuje, że utrata udziałów w rynku wynikająca z upublicznienia repozytorium będzie nieodwracalna, we wniosku o zastosowanie środków tymczasowych nie wskazuje ona na żadne szczególne przeszkody, które uniemożliwiłyby jej odzyskanie tych udziałów w rynku w przypadku, gdyby nie była ostatecznie zobowiązana do prowadzenia tego repozytorium online w wyniku stwierdzenia nieważności spornej decyzji.

123    Prawdą jest, że spółka Amazon powołuje się w tym zakresie również na niektóre fragmenty opinii biegłego załączonej do wniosku o zastosowanie środka tymczasowego, z których wynika, że mogłaby ona mieć trudności z odzyskaniem na swojej platformie sprzedawców, którzy ją opuścili, ponieważ sprzedawcy ci mogliby przyzwyczaić się do korzystania z innej platformy i mogliby chcieć utrzymać powiązania, które pozyskaliby ze swoimi klientami na tej drugiej platformie.

124    Jednakże – z jednej strony – opinia ta jedynie wymienia hipotezy, nie oceniając prawdopodobieństwa ich urzeczywistnienia się. Z drugiej strony opinia ta nie zawiera żadnych dowodów ani żadnych odniesień mogących wykazać, że istnieje rzeczywiste prawdopodobieństwo, że hipotezy te się zrealizują.

125    Nie można zatem uznać, że spółka Amazon wykazała istnienie przeszkód o charakterze strukturalnym lub prawnym uniemożliwiających jej, w przypadku stwierdzenia nieważności spornej decyzji, odzyskanie znacznej części udziałów w rynku utraconych w wyniku publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na mocy art. 39 rozporządzenia 2022/2065. Z tego wynika w każdym razie, że nie wykazała ona, iż straty rynkowe wynikające z udostępnienia tego repozytorium wyrządziłyby jej nieodwracalną szkodę.

126    Co się tyczy w drugiej kolejności argumentacji dotyczącej ujawnienia informacji poufnych, z orzecznictwa Trybunału wynika, że – z jednej strony – gdy podmiot składający wniosek w przedmiocie środka tymczasowego twierdzi, że informacje, których publikacji chce on tymczasowo zapobiec, stanowią tajemnicę handlową, oraz – z drugiej strony – gdy twierdzenie to spełnia przesłankę fumus boni iuris, sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych jest w ramach badania przesłanki dotyczącej pilnego charakteru co do zasady zobowiązany założyć, że informacje te stanowią tajemnicę handlową [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 12 czerwca 2018 r., Nexans France i Nexans/Komisja, C‑65/18 P(R), EU:C:2018:426, pkt 21].

127    Ponieważ z pkt 96–105 niniejszego postanowienia wynika, że twierdzenie spółki Amazon, iż przynajmniej niektóre informacje, o których mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia 2022/2065, mają charakter poufny, spełnia przesłankę dotyczącą fumus boni iuris, do celów oceny przesłanki pilności należy przyjąć, że zastosowanie tego przepisu doprowadzi do ujawnienia informacji poufnych.

128    Argument Komisji, zgodnie z którym sporne informacje nie są poufne, nie może w konsekwencji prowadzić do stwierdzenia, że ta ostatnia przesłanka nie została spełniona.

129    W tym kontekście, choć spółka Amazon twierdzi, że szkoda wynikająca z publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065 nie będzie mogła zostać określona wyłącznie w kategoriach finansowych, to jednak nie wykazała ona, w jaki sposób udostępnienie tego repozytorium wyrządziłoby jej szkodę niemajątkową.

130    Spółka Amazon w sposób jasny powołuje się natomiast na szkodę finansową związaną z publicznym udostępnieniem wspomnianego repozytorium, która wyniknęłaby jednocześnie z niechęci sprzedawców zewnętrznych do publikowania reklam w Amazon Store, co ostatecznie mogłoby doprowadzić niektórych z nich do opuszczenia tej platformy, jak i z uzyskania przez konkurentów spółki Amazon wiedzy o strategiach, które mogłyby zostać wdrożone w celu poprawy ich pozycji na rynku.

131    Biorąc pod uwagę różnorodność konkretnych informacji handlowych, które należy ujawnić w repozytorium wymaganym na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065, interes reklamodawców w możliwości stosowania praktyk reklamowych, których ich konkurenci nie mogą łatwo powielić, a także korzyści, jaką konkurenci spółki Amazon mogliby odnieść dzięki pełnemu dostępowi do tego rodzaju informacji handlowych, należy uznać, że szkoda wynikająca z publicznego udostępnienia tego repozytorium przedstawia odpowiedni stopień powagi, od której uzależnione jest zastosowanie środków tymczasowych [zob. analogicznie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group, C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558, pkt 47].

132    Jeżeli chodzi o nieodwracalny charakter tej szkody, należy przypomnieć, że szkody natury finansowej niewątpliwie nie można, poza wyjątkowymi sytuacjami, uznać za nieodwracalną, ponieważ, ogólnie rzecz biorąc, rekompensata pieniężna może spowodować przywrócenie osobie poszkodowanej sytuacji sprzed wystąpienia szkody. Rzecz ma się jednak inaczej w przypadku, gdy takiej szkody nie można określić liczbowo; wtedy można uznać ją za nieodwracalną (postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo).

133    Niepewności związanej z naprawą szkody o charakterze finansowym w ramach ewentualnej skargi o odszkodowanie nie można jednakże uznać samej w sobie za okoliczność, która może świadczyć o nieodwracalnym charakterze takiej szkody w rozumieniu orzecznictwa Trybunału. Na etapie orzekania w przedmiocie środków tymczasowych możliwość uzyskania późniejszego naprawienia szkody o charakterze finansowym w ramach ewentualnej skargi o odszkodowanie, która może zostać wniesiona w następstwie stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu, jest bowiem siłą rzeczy niepewna. Postępowanie w sprawie środków tymczasowych nie ma zaś na celu zastąpienia takiej skargi o odszkodowanie w celu usunięcia tej wątpliwości, ponieważ jego celem jest zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego ostatecznego orzeczenia, jakie ma zapaść w postępowaniu co do istoty, z którym jest związany środek tymczasowy, to znaczy w niniejszej sprawie w odniesieniu do skargi o stwierdzenie nieważności (postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 93 i przytoczone tam orzecznictwo).

134    Inaczej jest natomiast w przypadku, w którym z oceny dokonanej przez sąd orzekający w sprawie środków tymczasowych wyraźnie wynika, że podnoszonej szkody, z uwagi na jej charakter oraz stopień prawdopodobieństwa jej wyrządzenia, nie będzie można w razie jej wystąpienia wyrazić liczbowo w sposób adekwatny, oraz że w praktyce skarga o odszkodowanie nie będzie w konsekwencji w stanie jej naprawić. Może tak być w szczególności w przypadku opublikowania specyficznych i poufnych informacji handlowych (zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 94 i przytoczone tam orzecznictwo).

135    W tym względzie należy zauważyć, że szkoda, jaką może ponieść spółka Amazon wskutek opublikowania jej tajemnic handlowych, byłaby różna, zarówno jeśli chodzi o jej zakres, jak i charakter, w zależności od tego, czy osoby, które zapoznały się z nimi, były jej klientami, konkurentami, analitykami finansowymi, czy też należałyby one do kręgu opinii publicznej. W istocie niemożliwe byłoby określenie liczby i rodzaju wszystkich podmiotów, które rzeczywiście zapoznałyby się z opublikowanymi informacjami, i ocenienie w ten sposób wpływu, jaki ich publikacja mogłaby mieć na interesy handlowe i gospodarcze spółki Amazon (zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 95 i przytoczone tam orzecznictwo).

136    Niepewność ta, widoczna również w niniejszej sprawie, pozwala wykazać nieodwracalny charakter przywołanej szkody majątkowej [zob. podobnie postanowienia wiceprezesa Trybunału: z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 96; z dnia 1 marca 2017 r., EMA/MSD Animal Health Innovation i Intervet international, C‑512/16 P(R), EU:C:2017:149, pkt 113–118].

137    Należy zatem uznać, że spółka Amazon wykazała, iż podnoszona szkoda ma wymagane cechy. W rezultacie przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona.

 W przedmiocie wyważenia interesów

 Argumentacja

138    Spółka Amazon twierdzi, że jej interes w uzyskaniu zawieszenia wykonania spornej decyzji przeważa nad innymi interesami związanymi z natychmiastowym wykonaniem tej decyzji z trzech powodów.

139    Przede wszystkim odmowa zastosowania środków tymczasowych podważyłaby skuteczność przyszłego orzeczenia stwierdzającego nieważność spornej decyzji, biorąc pod uwagę ryzyko poniesienia przez spółkę Amazon nieodwracalnej szkody jeszcze przed wydaniem tego orzeczenia o nieważności. Informacje, jakie zostałaby ujawnione wraz z upublicznieniem repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065, utraciłyby tym samym trwale swój poufny charakter. Podobnie to orzeczenie o stwierdzeniu nieważności nie umożliwiłoby powrotu do Amazon Store sprzedawców zewnętrznych, którzy wcześniej opuściliby już tę platformę.

140    Następnie jedyną konsekwencją zawieszenia wykonania spornej decyzji byłoby utrzymanie istniejącego status quo do czasu wydania orzeczenia co do istoty sprawy.

141    Wreszcie, pozostałe środki przewidziane w rozporządzeniu 2022/2065, które będą miały zastosowanie nawet w przypadku zawieszenia wykonania spornej decyzji, są zdaniem spółki Amazon wystarczające do osiągnięcia celów zamierzonych przez prawodawcę Unii. Artykułu 39 tego rozporządzenia nie można zatem uznać za jego podstawowy przepis, jako że ustanowione w nim obowiązki nie mają zastosowania do przeważającej większości usług pośrednich.

142    Komisja uważa, że argumenty przedstawione przez spółkę Amazon, rozpatrywane czy to indywidualnie, czy też jako całość, nie są wystarczające, aby uznać, że wyważenie interesów przemawia za przyznaniem wnioskowanych środków tymczasowych. Po pierwsze, wystąpienie nieodwracalnej szkody nie jest w ocenie Komisji rozstrzygającym argumentem, ale jedną z przesłanek w ramach ważenia interesów przez sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych. Po drugie, zawieszenie wykonania spornej decyzji nie utrzymałoby status quo. Wręcz przeciwnie, przyznanie takiego zawieszenia spowodowałoby, że spółka Amazon podlegałaby przez kilka lat regulacji różniącej się od tej nałożonej na inne bardzo duże platformy internetowe. Po trzecie, prawodawca Unii przewidział szczególny system regulacji dla tego rodzaju platform właśnie dlatego, że ogólne obowiązki określone w rozporządzeniu 2022/2065 nie są wystarczające, aby zapobiec systemowym zagrożeniom społecznym, jakie niosą ze sobą takie platformy, co ilustruje szereg niedawnych przykładów. Istnieje przy tym pilna potrzeba zagwarantowania stosowania tego szczególnego systemu w celu przeciwdziałania tym zagrożeniom, jak wynika z art. 93 ust. 2 tego rozporządzenia.

 Ocena

143    Uznaje się, że w większości postępowań w przedmiocie środków tymczasowych zarówno przyznanie, jak i odmowa przyznania żądanego zawieszenia wykonania decyzji może w pewnym stopniu wywołać określone skutki o charakterze definitywnym, a do sądu orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych rozpatrującego wniosek o zawieszenie wykonania należy dokonanie wyważenia ryzyka związanego z każdym z możliwych rozwiązań. Konkretnie rzecz biorąc, oznacza to w szczególności zbadanie, czy interes strony, która wnioskuje o zastosowanie środków tymczasowych, w tym o zawieszenie wykonania zaskarżonego aktu, przeważa nad interesem związanym z natychmiastowym wykonaniem tego aktu. Podczas tego badania należy ustalić, czy ewentualne stwierdzenie nieważności tego aktu przez sąd rozpatrujący sprawę co do istoty pozwoli na odwrócenie sytuacji spowodowanej przez natychmiastowe wykonanie owego aktu i, odwrotnie, czy zawieszenie wykonania mogłoby stać w sprzeczności z celami realizowanymi przez zaskarżony akt w przypadku oddalenia skargi w postępowaniu głównym [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 248 i przytoczone tam orzecznictwo].

144    Co się tyczy w pierwszej kolejności interesu w przyznaniu wnioskowanych środków tymczasowych, należy podkreślić, że ewentualne orzeczenie stwierdzające nieważność spornej decyzji nie byłoby pozbawione skuteczności, gdyby wniosek o zastosowanie środków tymczasowych został oddalony i gdyby w związku z tym spółka Amazon była zobowiązana do niezwłocznego publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065.

145    Prawdą jest, że informacje opublikowane w tym repozytorium w oczekiwaniu na orzeczenie stwierdzające nieważność spornej decyzji zostałyby – w praktyce – ostatecznie pozbawione poufnego charakteru, ponieważ nie mogłyby już być utajnione w stosunku do osób trzecich.

146    Jednakże z art. 39 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że repozytorium to musi być stale aktualizowane w zakresie, w jakim powinno ono zawierać informacje, o których mowa w art. 39 ust. 2 tego rozporządzenia, przez cały okres, w którym dostawca określonej bardzo dużej platformy internetowej prezentuje reklamę i do jednego roku po ostatnim zaprezentowaniu reklamy na swoich interfejsach internetowych.

147    Jeżeli więc zostanie stwierdzona nieważność spornej decyzji , spółka Amazon nie będzie miała obowiązku prowadzenia repozytorium, o którym mowa w art. 39 tego rozporządzenia. W konsekwencji nie będzie już zobowiązana do przechowywania w internecie informacji dotyczących reklam prezentowanych w Amazon Store ani do ujawniania informacji dotyczących zmian swoich kampanii reklamowych lub swoich nowych kampanii reklamowych. Wspomniane stwierdzenie nieważności mogłoby zatem zapewnić reklamodawcom możliwość powrotu do bardziej atrakcyjnego środowiska handlowego, a spółce Amazon opracowanie nowych strategii w prowadzeniu działalności reklamowej bez umożliwienia jej konkurentom zapoznania się z nimi za pośrednictwem tego repozytorium.

148    Stwierdzenie nieważności spornej decyzji zabezpieczyłoby w związku z tym interes spółki Amazon i rzeczywistą skuteczność, nawet przy braku zarządzenia środków tymczasowych. Odróżnia to niniejszą sprawę od tych, w których Trybunał, dokonując ważenia wchodzących w grę interesów, oparł się w decydujący sposób na okoliczności, że ujawnienie informacji zawartych w danej decyzji lub w sprawozdaniu ostatecznie i całkowicie pozbawiłoby skuteczności ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji nakazującej ujawnienie tych informacji [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału: z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P-R, EU:C:2016:142, pkt 105; postanowienie prezesa Trybunału z dnia 1 marca 2017 r. EMA/PTC Therapeutics International, C‑513/16 P(R), EU:C:2017:148, pkt 136].

149    Niemniej jednak, jak podnosi spółka Amazon i jak wynika z pkt 126–137 niniejszego postanowienia, w przypadku braku zarządzenia środków tymczasowych prawdopodobne jest, że poniesie ona poważną i nieodwracalną szkodę przed ewentualnym wydaniem orzeczenia stwierdzającego nieważność spornej decyzji.

150    Okoliczności tej nie można jednak samej w sobie uznać za decydującą, jako że samym celem ważenia wchodzących w grę interesów jest ocena, czy pomimo uszczerbku dla interesów wnoszącego o te środki wynikającego z ryzyka poniesienia przez niego poważnej i nieodwracalnej szkody uwzględnienie interesów związanych z natychmiastowym wykonaniem kwestionowanej decyzji uzasadnia odmowę przyznania wnioskowanych środków tymczasowych [zob. podobnie postanowienie z dnia 12 lipca 1996 r., Zjednoczone Królestwo/Komisja, C‑180/96 R, EU:C:1996:308, pkt 90–92; postanowienie prezesa Trybunału z dnia 11 kwietnia 2001 r., Komisja/Cambridge Healthcare Supplies, C‑471/00 P(R), EU:C:2001:218, pkt 120; postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 8 kwietnia 2014 r., Komisja/ANKO, C‑78/14 P-R, EU:C:2014:239, pkt 40].

151    Do celów tej oceny należy zauważyć, że o ile z analizy przesłanki pilnego charakteru wynika, iż w przypadku braku zastosowania środków tymczasowych spółka Amazon rzeczywiście może ponieść poważną i nieodwracalną szkodę o charakterze finansowym, o tyle z dowodów przedstawionych przez tę spółkę nie wynika, że zastosowanie do Amazon Store art. 39 rozporządzenia 2022/2065 w oczekiwaniu na orzeczenie sądu rozpatrującego sprawę co do istoty skutkowałoby zagrożeniem dla istnienia lub długoterminowego rozwoju spółki Amazon.

152    Przede wszystkim nie podniesiono, ani tym bardziej nie wykazano, że spółka Amazon byłaby narażona na ryzyko zaprzestania działalności w przypadku nieprzyznania środków tymczasowych.

153    Następnie z pkt 121–125 niniejszego postanowienia wynika, że spółka Amazon nie wykazała istnienia ryzyka znacznej i trwałej utraty udziałów w rynku w przypadku, gdyby art. 39 rozporządzenia 2022/2065 miał mieć zastosowanie do Amazon Store w okresie między datą rozpatrzenia jej wniosku o zastosowanie środków tymczasowych a datą wydania orzeczenia co do istoty sprawy.

154    Wreszcie, z wniosku o zastosowanie środka tymczasowego wynika, że przychody spółki Amazon pochodzące z jej działalności reklamowej stanowią jedynie 7 % jej całkowitych przychodów. W związku z tym ograniczenie możliwości opracowania strategii reklamowych, które mogłoby wynikać z zastosowania art. 39 rozporządzenia 2022/2065, miałoby bezpośredni wpływ jedynie na ograniczoną część działalności spółki Amazon, zważywszy, że nie zostało wykazane, iż pośrednie skutki takiego ograniczenia dla innych rodzajów działalności tej spółki byłyby znaczące.

155    Co się tyczy w drugiej kolejności interesu związanego z natychmiastowym stosowaniem spornej decyzji, należy podkreślić, że rozporządzenie 2022/2065 stanowi centralny element polityki rozwijanej przez prawodawcę Unii w sektorze cyfrowym. Rozporządzenie to realizuje w ramach tej polityki cele o dużym znaczeniu, ponieważ ma ono na celu, jak wynika z jego motywu 155, przyczynianie się do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz zapewnienie bezpiecznego, przewidywalnego i budzącego zaufanie środowiska internetowego, w którym prawa podstawowe zapisane w Karcie są odpowiednio chronione.

156    Prawdą jest, iż Komisja nie podniosła, ani tym bardziej nie wykazała, że przyznanie środków tymczasowych skutkujących wyłączeniem stosowania do Amazon Store art. 39 rozporządzenia 2022/2065 do czasu wydania orzeczenia co do istoty sprawy stanęłoby w sposób decydujący na drodze do osiągnięcia tych celów.

157    Należy jednakże zauważyć, że niestosowanie niektórych obowiązków przewidzianych w tym rozporządzeniu doprowadzi do odroczenia, potencjalnie na okres kilku lat, pełnej realizacji tychże celów. Niestosowanie to stwarza zatem ryzyko potencjalnego utrzymywania się lub dalszego rozwoju środowiska internetowego zagrażającego prawom podstawowym przewidzianym w Karcie.

158    Stwierdzenia tego nie może podważyć argument spółki Amazon, zgodnie z którym na uniknięcie takiego ryzyka pozwoli zastosowanie do Amazon Store obowiązków nałożonych przez to rozporządzenie na wszystkie usługi pośrednie.

159    Z motywów 75 i 76 rozporządzenia 2022/2065 jasno wynika bowiem, że prawodawca Unii uznał, dokonując oceny, której podważanie nie należy do sądu orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, że bardzo duże platformy internetowe odgrywają istotną rolę w środowisku cyfrowym i że mogą powodować zagrożenia społeczne, których zakres i skutki są inne niż w przypadku mniejszych platform.

160    W szczególności z motywu 95 tego rozporządzenia wynika, że prawodawca Unii uznał, iż systemy reklamowe wykorzystywane przez bardzo duże platformy internetowe stwarzają szczególne ryzyko i wymagają dalszego nadzoru publicznego i regulacyjnego.

161    Nie można zatem uznać, nie wykraczając przy tym poza kompetencje sądu orzekającego w przedmiocie środka tymczasowego poprzez odstąpienie od ocen dokonanych przez prawodawcę Unii, których błędny charakter nie został wykazany, że zastosowanie do Amazon Store jedynie tych obowiązków, które rozporządzenie 2022/2065 nakłada na wszystkie usługi pośrednie, mogłoby w wystarczający sposób zastąpić zastosowanie do tej platformy obowiązków wynikających z art. 39 tego rozporządzenia.

162    Prawodawca Unii przywiązywał przy tym szczególną wagę do jak najszybszego zastosowania rozporządzenia do bardzo dużych platform internetowych. Z art. 92 i art. 93 ust. 2 przytoczonego rozporządzenia wynika zatem, że chociaż dniem wejścia w życie jest dopiero 17 lutego 2024 r., może ono być stosowane z wyprzedzeniem do bardzo dużych platform internetowych.

163    Należy jeszcze zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi spółka Amazon, przyznanie wnioskowanych środków tymczasowych nie skutkowałoby wyłącznie utrzymaniem status quo. Zawieszenie wykonania spornej decyzji nie miałoby bowiem wpływu ani na stosowanie ogólnych obowiązków przewidzianych w rozporządzeniu 2022/2065 do wszystkich usług pośrednich, ani na stosowanie obowiązków właściwych bardzo dużym platformom internetowym do platform innych niż Amazon, które Komisja wskazała jako platformy o tym statusie na podstawie art. 33 ust. 4 tego rozporządzenia. Wynika z tego, że zawieszenie to mogłoby doprowadzić do zmiany sytuacji konkurencji w sektorze cyfrowym w sposób niezamierzony przez prawodawcę Unii, poddając spółkę Amazon innym warunkom regulacyjnym niż warunki mające zastosowanie do innych podmiotów w tym sektorze, które to podmioty w świetle kryteriów określonych przez tego prawodawcę mają cechy porównywalne z cechami tej spółki.

164    W świetle wszystkich tych okoliczności należy uznać, że interesy, których broni prawodawca Unii, mają w niniejszej sprawie pierwszeństwo przed interesami majątkowymi spółki Amazon, w związku z czym ważenie interesów przemawia za oddaleniem wniosku w przedmiocie środka tymczasowego.

165    W konsekwencji wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony w zakresie, w jakim zmierza on do zawieszenia wykonania spornej decyzji, w zakresie w jakim decyzja ta zobowiązuje spółkę Amazon do prowadzenia i publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065.

 W przedmiocie żądania przedstawionego przez spółkę Amazon tytułem ewentualnym

 Argumentacja

166    Spółka Amazon wnosi do Trybunału o przyznanie jej, w przypadku uwzględnienia odwołania, terminu 28 dni od dnia wydania orzeczenia kończącego postępowanie odwoławcze na wywiązanie się z obowiązku prowadzenia i publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 rozporządzenia 2022/2065. Uważa ona, że okres ten jest z technicznego punktu widzenia niezbędny do zapewnienia zgodności z tym obowiązkiem.

 Ocena

167    Przede wszystkim nie można uznać, że żądanie przedstawione przez spółkę Amazon tytułem ewentualnym może zostać sformułowane na podstawie art. 174 regulaminu postępowania przed Trybunałem, ponieważ przepis ten przewiduje, że żądania odpowiedzi na odwołanie mają na celu uwzględnienie lub oddalenie, w całości lub w części, odwołania.

168    Następnie, jako że z art. 170 § 1 tego regulaminu postępowania wynika, że wnoszący odwołanie nie może uzupełnić swoich żądań przedstawionych w pierwszej instancji, uprawnienia takiego nie można również przyznać, przy braku konkretnego przepisu w tym zakresie, stronie przeciwnej w postępowaniu odwoławczym.

169    W treści swoich żądań sformułowanych w pierwszej instancji spółka Amazon nie zwróciła się w żaden sposób do Trybunału o wyznaczenie terminu na wypadek oddalenia jej wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.

170    W związku z tym, nawet jeśli wniosek spółki Amazon należy rozumieć jako złożony w celu uzupełnienia żądań sformułowanych w pierwszej instancji, należy go oddalić w zakresie, w jakim stanowi on nowe żądanie [zob. analogicznie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 20 marca 2023 r., Xpand Consortium i in./Komisja, C‑739/22 P(R), EU:C:2023:228, pkt 20].

171    Wreszcie, tego nowego żądania nie można uznać za wniosek o zastosowanie środków tymczasowych na podstawie art. 160 regulaminu postępowania przed Trybunałem, ponieważ art. 160 § 4 tego regulaminu uzależnia dopuszczalność takiego wniosku od złożenia go w odrębnym piśmie [zob. analogicznie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 20 marca 2023 r., Xpand Consortium i in./Komisja, C‑739/22 P(R), EU:C:2023:228, pkt 21].

172    Z powyższego wynika, że żądanie przedstawione przez spółkę Amazon tytułem ewentualnym należy odrzucić jako niedopuszczalne.

 W przedmiocie kosztów

173    Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest zasadne i Trybunał wydaje orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, rozstrzyga on również o kosztach.

174    Co się tyczy kosztów związanych z postępowaniem odwoławczym, należy przypomnieć z jednej strony, że zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego samego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie spółki Amazon kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym, a spółka Amazon przegrała sprawę, należy obciążyć ją, poza jej własnymi kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym, także kosztami poniesionymi przez Komisję w tym postępowaniu.

175    Z drugiej strony zgodnie z art. 140 ust. 1 wspomnianego regulaminu, który ma zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 ust. 1 tegoż regulaminu, państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sporu, ponoszą własne koszty. W związku z tym Parlament i Rada pokrywają własne koszty związane z postępowaniem odwoławczym.

176    Jeżeli chodzi o koszty postępowania w przedmiocie środków tymczasowych w pierwszej instancji, należy zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, rozstrzygnięcie w sprawie kosztów Komisji i spółki Amazon nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów wiceprezes Trybunału postanawia, co następuje:

1)      Punkt 1 sentencji postanowienia prezesa Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 września 2023 r., Amazon Services Europe/Komisja (T‑367/23 R, EU:T:2023:589), zostaje uchylony.

2)      W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)      Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony w zakresie, w jakim zmierza on do zawieszenia wykonania decyzji Komisji C(2023) 2746 final z dnia 25 kwietnia 2023 r. wskazującej Amazon Store jako bardzo dużą platformę internetową na podstawie art. 33 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065 w sprawie jednolitego rynku usług cyfrowych oraz zmiany dyrektywy 2000/31/WE (aktu o usługach cyfrowych) w zakresie, w jakim decyzja ta nakłada na Amazon Store obowiązek prowadzenia i publicznego udostępnienia repozytorium wymaganego na podstawie art. 39 tego rozporządzenia.

4)      Wniosek Amazon Services Europe Sàrl o przyznanie mu, w przypadku uznania odwołania, terminu wynoszącego 28 dni na dostosowanie się do obowiązku prowadzenia repozytorium reklam zostaje odrzucony.

5)      Amazon Services Europe Sàrl ponosi – poza własnymi kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym – koszty poniesione przez Komisję Europejską w tym postępowaniu.

6)      Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty poniesione w postępowaniu odwoławczym.

7)      Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych w pierwszej instancji nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Podpisy

*      Język postępowania: angielski.