Sprawa T‑21/17

RL

przeciwko

Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2015) – Decyzja o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 10 ze skutkiem od dnia 1 lipca 2015 r. – Przeniesienie do innej instytucji – System pro rata temporis – Porównanie osiągnięć – Artykuł 45 regulaminu pracowniczego – Odpowiedzialność

Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 14 grudnia 2017 r.

1.      Skargi urzędników – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Przeniesienie do innej instytucji w trakcie postępowania w sprawie awansu – Właściwość instytucji pochodzenia do wydania decyzji w sprawie awansu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

3.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Przeniesienie do innej instytucji w trakcie postępowania w sprawie awansu – Przyznawanie punktów awansu – Szczegółowe zasady – System awansowania „pro rata temporis” obowiązujący w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(regulamin pracowniczy, art. 6, 45)

4.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Równość traktowania

(regulamin pracowniczy, art. 45)

5.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Zakres – Autonomia instytucji – Urzędnik, który skorzystał z możliwości przeniesienia do innej instytucji – Nieprzyznanie awansu pomimo spełnienia przesłanek jego uzyskania w instytucji pochodzenia – Postawienie urzędnika w gorszej sytuacji z powodu jego mobilności – Brak

(regulamin pracowniczy, art. 45)

6.      Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Przesłanki kumulatywne

(art. 340 TFUE)

7.      Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki – Szkoda – Szkoda majątkowa poniesiona jakoby w związku z odmową awansu – Niepewność co do wystąpienia szkody z uwagi na brak prawa do awansu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 26)

2.      Zgodnie z wymogami art. 45 regulaminu pracowniczego, jeżeli urzędnik może otrzymać awans w ciągu roku, w którym został przeniesiony z jednej instytucji do innej, organem powołującym właściwym do decydowania w sprawie jego awansu jest organ instytucji pochodzenia.

Ponadto z kompetencji organu powołującego instytucji pochodzenia do podejmowania decyzji o awansie urzędnika w trakcie roku, w którym jest on przeniesiony, oraz z podstawy tej kompetencji, jaką jest niezbędne porównanie osiągnięć urzędników będącymi współpracownikami w tej samej instytucji w chwili przeprowadzania tego porównania, wynika w sposób nieodzowny, że dana instytucja pochodzenia stosuje własny system awansowania.

(zob. pkt 33, 35)

3.      Co się tyczy awansu w przypadku przeniesienia do innej instytucji wynika, że konieczne jest porównanie osiągnięć urzędników przeniesionych z osiągnięciami urzędników, którzy byli ich współpracownikami w roku poprzedzającym przeniesienie. W celu rozstrzygnięcia, czy urzędnik powinien być awansowany z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia roku N, organ powołujący może bowiem w praktyce przeprowadzić jedynie porównanie dotychczasowych osiągnięć urzędników, zwłaszcza w trakcie roku N – 1, w świetle sprawozdań z oceny wyników pracy tych urzędników w roku N – 1 i latach wcześniejszych.

Decyzja o awansie jest podejmowana z mocą wsteczną i zaczyna obowiązywać od dnia, w którym zainteresowany urzędnik był zatrudniony w instytucji właściwej w zakresie podjęcia decyzji o jego awansie. Skoro bowiem przyznanie awansu wymaga dostępności wakującego stanowiska budżetowego odpowiadającego grupie zaszeregowania, a każda instytucja w sposób autonomiczny określa liczbę swoich stanowisk zgodnie z art. 6 regulaminu pracowniczego, a co za tym idzie, wykaz stanowisk wakujących, to instytucja właściwa w zakresie awansowania zainteresowanego urzędnika może przyznać mu awans tylko w czasie, kiedy jest ona w stanie przydzielić mu znajdujące się u niej wakujące stanowisko, to znaczy w okresie, w którym urzędnik ten jest zatrudniony w tej instytucji.

Należy więc stwierdzić, że punkty przyznane w trakcie roku N na podstawie systemu „pro rata temporis”, czy to stanowiące rezultat porównania osiągnięć za rok N, czy też wynikające z prostej fikcyjnej ekstrapolacji porównania osiągnięć dokonanego w roku N – 1, mogą być przyznawane tylko dopóty, dopóki zainteresowany urzędnik jest zatrudniony w instytucji właściwej do dokonania oceny porównawczej jego osiągnięć, a tym samym do podjęcia decyzji o jego awansie. W zakresie bowiem, w jakim przydzielenie tych punktów wpisuje się, na wzór późniejszych czynności Wspólnego Komitetu ds. Awansu i organu powołującego, w postępowanie w sprawie awansowania w roku N, w celu ustalenia daty awansu danego urzędnika punkty te można uzyskać wyłącznie tak długo, jak długo dana instytucja jest właściwa do porównania osiągnięć danego urzędnika i osiągnięć jego współpracowników w tej instytucji i może go awansować, czyli do chwili przeniesienia tego urzędnika.

(zob. pkt 37, 38, 40)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 47, 48)

5.      Instytucje mają obowiązek upewnić się, po pierwsze, że mobilność pozostaje bez uszczerbku dla przebiegu kariery urzędników, a po drugie, że przeniesieni urzędnicy nie poniosą negatywnych konsekwencji w odniesieniu do awansu.

Z doniosłości autonomii każdej instytucji jako pracodawcy wynika, że urzędnik przeniesiony do instytucji nie może dochodzić stosowania tych samych – korzystniejszych – reguł awansu co reguły stosowane przez jego instytucję pochodzenia na potrzeby twierdzenia, iż z powodu swojej mobilności poniósł on negatywne konsekwencje w zakresie awansu.

Po drugie, regulamin pracowniczy nie przyznaje prawa do awansu nawet tym urzędnikom, którzy spełniają wszystkie przesłanki, aby awans uzyskać, w tym przesłankę osiągnięcia progu awansu. Przyznawanie punktów awansu nie określa bowiem w sposób ostateczny stanowiska instytucji po zakończeniu postępowania w sprawie awansu, ponieważ organ powołujący zachowuje swe uprawnienia dyskrecjonalne i nie jest związany ani punktami awansu przydzielonymi przez dyrektorów lub przez szefów służb, ani progiem odniesienia, ani decyzjami Wspólnego Komitetu ds. Awansu.

(zob. pkt 53–55)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 59)

7.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 60)