WYROK TRYBUNAŁU (czwarta izba)
z dnia 21 września 2017 r.(*)
Odwołanie – Własność intelektualna – Wzory wspólnotowe – Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 – Artykuł 5 – Nowość – Artykuł 6 – Charakter indywidualny – Artykuł 7 – Publiczne udostępnienie – Artykuł 63 – Kompetencje Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w zakresie postępowania dowodowego – Ciężar dowodu spoczywający na wnoszącym o unieważnienie prawa do wzoru – Wymogi dotyczące przedstawienia wcześniejszego wzoru – Wzór przedstawiający odpływ liniowy prysznica – Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru przez izbę odwoławczą
W sprawach połączonych C‑361/15 P i C‑405/15 P
mających za przedmiot odwołania w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione, odpowiednio, w dniach 11 lipca 2015 r. i 24 lipca 2015 r.,
Easy Sanitary Solutions BV, z siedzibą w Oldenzaal (Niderlandy), reprezentowana przez F. Eijsvogelsa, advocaat (C‑361/15 P),
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez S. Bonne i A. Folliarda-Monguirala, działających w charakterze pełnomocników (C‑405/15 P),
wnoszące odwołania,
popierane przez:
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowane przez J. Kraehling i C.R. Brodie, działające w charakterze pełnomocników, wspierane przez N. Saundersa, barrister (C‑405/15 P),
interwenient w postępowaniu odwoławczym,
w której drugą stroną postępowania jest:
Group Nivelles NV, z siedzibą w Gingelom (Belgia), reprezentowana przez H. Jonkhouta, advocaat,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (czwarta izba),
w składzie: T. von Danwitz, prezes izby, E. Juhász, C. Vajda, K. Jürimäe i C. Lycourgos (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: Y. Bot,
sekretarz: L. Hewlett, główny administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 grudnia 2016 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 1 lutego 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swych odwołaniach Easy Sanitary Solutions BV (zwana dalej „ESS”) i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 13 maja 2015 r., Group Nivelles/OHIM – Easy Sanitairy Solutions (Odpływ liniowy prysznica) (T‑15/13, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2015:281), na mocy którego została stwierdzona nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 października 2012 r. (sprawa R 2004/2010‑3) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między I‑Drain BVBA a ESS (zwanej dalej „sporną decyzją”).
Ramy prawne
2 W myśl motywu 12 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) „ochrona nie powinna obejmować części składowych niewidocznych podczas normalnego używania produktu ani elementów części niewidocznych, kiedy dana część jest zamontowana, albo tych, które same w sobie nie spełniają wymogów określających innowację i indywidualny charakter [dotyczących nowości i indywidualnego charakteru]. Dlatego cechy wzoru wyłączone z ochrony z wymienionych względów nie powinny być uwzględniane do celów stwierdzenia, czy inne cechy wzoru spełniają wymagania dotyczące ochrony”.
3 Zgodnie z motywem 14 rozporządzenia nr 6/2002 „określenie, czy wzór ma indywidualny charakter, powinno być uzależnione od faktu, czy ogólne wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku dokonującym oglądu danego wzoru różni się wyraźnie od wrażenia związanego z istniejącą całością wzoru, przy uwzględnieniu natury produktu, do którego odnosi się wzór lub w którym się zawiera, w szczególności do sektora przemysłu, do którego należy, oraz stopień [stopnia] swobody twórcy podczas tworzenia danego wzoru”.
4 Artykuł 3 lit. a) tego rozporządzenia przewiduje:
„Do celów niniejszego rozporządzenia:
a) »wzór« oznacza postać całego lub części produktu, wynikającą w szczególności z cech linii, konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury i/lub materiałów samego produktu i/lub jego ornamentacji”.
5 Artykuł 4 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowany „Warunki ochrony”, stanowi w ust. 1:
„Wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim ten wzór jest nowy i posiada indywidualny charakter”.
6 Opatrzony tytułem „Nowość” art. 5 rzeczonego rozporządzenia przewiduje:
„1. Wzór uważa się za nowy, jeśli identyczny wzór nie został udostępniony publicznie:
a) w przypadku niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą pierwszego publicznego udostępnienia wzoru, o którego ochronę się wnosi;
b) w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą złożenia wniosku o rejestrację wzoru, o którego ochronę się wnosi, lub jeśli wystąpiono o pierwszeństwo – przed datą pierwszeństwa.
2. Wzory uważa się za identyczne, jeżeli ich cechy różnią się jedynie nieistotnymi szczegółami”.
7 Artykuł 6 rozporządzenia nr 6/2002, zatytułowany „Indywidualny charakter”, stanowi:
„1. Wzór jest uznany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie:
a) w przypadku niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą pierwszego publicznego udostępnienia wzoru, o którego ochronę się wnosi;
b) w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji, od której wzór ma być chroniony lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.
2. Przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody autora przy opracowywaniu wzoru”.
8 Artykuł 7 tego rozporządzenia, zatytułowany „Ujawnienie”, stanowi w ust. 1:
„Do celów stosowania art. 5 i 6 uważa się, że wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób, lub wystawiony, wykorzystany w handlu lub w inny sposób ujawniony przed datą określoną w art. 5 ust. 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 lit. a) lub w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym we Wspólnocie. Wzoru nie uważa się za udostępniony publicznie, jeśli został on ujawniony jedynie osobie trzeciej pod wyraźnym lub dorozumianym warunkiem zachowania poufności”.
9 Artykuł 10 wspomnianego rozporządzenia ma następujące brzmienie:
„1. Zakres ochrony przyznany na zasadach wzoru wspólnotowego obejmuje każdy wzór, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego ogólnego [całościowego] wrażenia.
2. Dla określenia zakresu ochrony należy wziąć pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru”.
10 Opatrzony tytułem „Prawa ze wzoru wspólnotowego” art. 19 rzeczonego rozporządzenia stanowi w ust. 1:
„Zarejestrowany wzór wspólnotowy przyznaje […] właścicielowi wyłączne prawo do jego używania i zakazywania […] jego używania [osobom trzecim], które nie mają jego zgody. Wyżej wymienione używanie obejmuje, w szczególności, wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub używanie produktu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany, lub składowanie takiego produktu w tych celach”.
11 Na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 „wzór wspólnotowy może zostać uznany za nieważny tylko wtedy, gdy […] nie spełnia wymogów art. 4–9”.
12 Artykuł 36 tego rozporządzenia, zatytułowany „Warunki, jakie muszą spełniać zgłoszenia”, przewiduje w ust. 2 i 6:
„2. Ponadto zgłoszenie musi zawierać wskazanie produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany.
[…]
6. Informacje, o których mowa w ust. 2 […] nie naruszają ochrony wzoru jako takiego”.
13 Artykuł 52 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że z zastrzeżeniem art. 25 ust. 2–5, każda osoba fizyczna lub prawna, jak również upoważniony organ publiczny, może złożyć w EUIPO wniosek o unieważnienie zarejestrowanego wzoru wspólnotowego.
14 W myśl art. 53 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, który dotyczy rozpatrywania wniosku o unieważnienie, jeżeli EUIPO uzna, że wniosek o unieważnienie jest dopuszczalny, bada, czy podstawy unieważnienia wymienione w art. 25 stanowią przeszkodę utrzymania zarejestrowanego wzoru wspólnotowego. Zgodnie z art. 53 ust. 2 tego rozporządzenia w trakcie rozpatrywania wniosku, które jest prowadzone zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 (Dz.U. 2002, L 341, s. 28), EUIPO wzywa strony, tak często, jak to konieczne, do składania uwag w terminie ustalonym przez Urząd odnośnie do jego komunikatów i materiałów złożonych przez inne strony.
15 Artykuł 61 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi:
„1. Decyzje wydane przez izby odwoławcze są zaskarżalne do Trybunału Sprawiedliwości.
2. Skarga może być wniesiona ze względu na brak właściwości, naruszenie istotnego wymogu proceduralnego, naruszenie traktatu, niniejszego rozporządzenia lub związanej z jego stosowaniem reguły prawnej lub nadużycie władzy.
3. Trybunał Sprawiedliwości może uchylić lub zmienić zaskarżaną decyzję.
[…]
6. [EUIPO] zobowiązany jest do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości”.
16 Zgodnie z art. 63 ust. 1 tego rozporządzenia „[w] toku postępowania przed [EUIPO] bada on stan faktyczny z urzędu. Jednakże w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia badania [EUIPO] ograniczone są do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony”.
17 Artykuł 65 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że w ramach każdego postępowania EUIPO może prowadzić postępowanie dowodowe, a w szczególności przesłuchiwać strony i świadków, żądać przedstawienia informacji, jak również dokumentów i dowodów rzeczowych, a także zasięgać opinii biegłych.
18 Artykuł 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002 stanowi:
„1. Wniosek do [EUIPO] o unieważnienie, na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002, zawiera:
[…]
b) w odniesieniu do podstaw, na których oparty jest wniosek:
[…]
(v) jeżeli podstawą unieważnienia jest to, że zarejestrowany wzór wspólnotowy nie spełnia wymagań określonych w art. 5 lub 6 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – wskazanie i przedstawienie wcześniejszych wzorów, które mogłyby stanowić przeszkodę dla uznania nowości lub indywidualnego charakteru zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, jak również dokumenty dowodzące istnienia tych wcześniejszych wzorów;
(vi) wskazanie stanu faktycznego, dowodów i argumentów, przedstawionych na poparcie tych podstaw”.
Okoliczności powstania sporów
19 W dniu 28 listopada 2003 r. ESS dokonała w EUIPO zgłoszenia wzoru wspólnotowego na podstawie rozporządzenia nr 6/2002. Zgłoszenie dotyczyło wzoru przedstawionego w następujący sposób:
20 Sporny wzór został zarejestrowany jako wzór wspólnotowy pod numerem 000107834‑0025 i opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 19/2004 z dnia 9 marca 2004 r. Zgodnie ze zgłoszeniem wzór ten przedstawia „odwodnienie prysznicowe (shower drain)”.
21 W dniu 31 marca 2009 r. przedłużono rejestrację spornego wzoru. Przedłużenie to opublikowano w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 61/2009 z dnia 2 kwietnia 2009 r.
22 W dniu 3 września 2009 r. I‑Drain, w której prawa wstąpiła Group Nivelles NV, przedstawiła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru. W uzasadnieniu tego wniosku podniosła podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, a mianowicie że wzór ten nie spełnia wymogów art. 4–9 wspomnianego rozporządzenia. Jak wynika z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, określone w nim przesłanki dotyczą w szczególności nowości – w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia – oraz indywidualnego charakteru – w rozumieniu art. 6 wspomnianego rozporządzenia – rozpatrywanego wzoru, ocenianych zgodnie z datą jego publicznego udostępnienia określoną na podstawie art. 7 owego rozporządzenia.
23 Na poparcie swojego wniosku o unieważnienie prawa do wzoru I‑Drain przedstawiła w szczególności wydruki z dwóch katalogów produktów przedsiębiorstwa Blücher (zwanych dalej „katalogami Blücher”). Katalogi Blücher zawierały między innymi następującą ilustrację:
24 Decyzją z dnia 23 września 2010 r. Wydział Unieważnień EUIPO unieważnił prawo do spornego wzoru, uwzględniając w ten sposób wniosek przedstawiony przez I‑Drain.
25 Wydział Unieważnień EUIPO wskazał w pkt 3 tej decyzji, że z argumentów I‑Drain jasno wynika, iż jej wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opiera się na wskazywanym braku nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru wspólnotowego. W pkt 15 wspomnianej decyzji Wydział Unieważnień stwierdził, że wzór ten przedstawia przykrycie, koryto i odwodnienie prysznicowe sensu stricto, a jedyną widoczną cechą tego wzoru jest górna część wspomnianego przykrycia. Zgodnie z pkt 19 decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO przykrycie to jest zaś identyczne z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 23 niniejszego wyroku, wobec czego sporny wzór jest pozbawiony nowości w stosunku do wzoru ukazanego w tym dokumencie. Wydział Unieważnień EUIPO, w pkt 20 swojej decyzji, oddalił ponadto jako pozbawiony istotności argument interwenienta, zgodnie z którym przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 23 niniejszego wyroku jest używane w warunkach odmiennych niż warunki, w których ma być używany produkt, którego dotyczy sporny wzór, ponieważ używanie produktu, w którym zastosowano wzór, nie stanowi cechy jego wyglądu i w konsekwencji różnica ta nie ma wpływu na porównanie kolidujących ze sobą wzorów.
26 W dniu 15 października 2010 r. ESS wniosła na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002 odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO.
27 Sporną decyzją Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 23 września 2010 r. W istocie w pkt 31–33 spornej decyzji Izba Odwoławcza uznała, inaczej niż Wydział Unieważnień EUIPO, że sporny wzór wspólnotowy jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, gdyż nie jest on identyczny z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 23 niniejszego wyroku, lecz wykazuje w stosunku do niego różnice, które nie są ani „minimalne”, ani „trudne do oceny w sposób obiektywny”, i które w konsekwencji nie mogą zostać uznane za nieistotne. Przekazała ona sprawę Wydziałowi Unieważnień EUIPO „w celu dalszego postępowania w przedmiocie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru opartego na art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z [art. 4 ust. 1 i art. 6]” rozporządzenia nr 6/2002.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
28 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 stycznia 2013 r. Group Nivelles wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.
29 W odpowiedzi na skargę złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 15 lipca 2013 r. ESS, działając w charakterze interwenienta, wniosła o stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie niewskazanym w skardze.
30 Na poparcie skargi Group Nivelles podniosła tylko jeden zarzut, dotyczący błędu popełnionego przez Trzecią Izbę Odwoławczą EUIPO w trakcie porównywania spornego wzoru z wcześniejszymi wzorami, które zostały przywołane na poparcie wniosku o unieważnienie. Zdaniem Group Nivelles błąd ten doprowadził Trzecią Izbę Odwoławczą EUIPO do błędnego wniosku, jakoby sporny wzór był nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
31 ESS, w ramach żądania o stwierdzenie nieważności spornej decyzji z powodów innych niż wskazane przez Group Nivelles, podniosła, że Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO naruszyła istotne wymogi proceduralne, gdy stwierdziła w pkt 31 tej decyzji, iż ilustracja przedstawiona w pkt 23 niniejszego wyroku ukazuje prostokątne i bardzo proste odwodnienie prysznicowe, będące przykryciem z wyciętym w nim otworem. Zdaniem ESS wniosek ten jest niezgodny z twierdzeniami stron przedstawionymi w postępowaniu przed EUIPO oraz nie został uzasadniony, co czyni sporną decyzję niewystarczająco zrozumiałą.
32 W zaskarżonym wyroku Sąd uwzględnił więc zarówno jedyny zarzut Group Nivelles, jak i zarzut wzajemny ESS, a w konsekwencji stwierdził nieważność spornej decyzji. Sąd oddalił natomiast żądanie Group Nivelles mające na celu zmianę tej decyzji.
Żądania stron i postępowanie przed Trybunałem
33 W odwołaniu w sprawie C‑361/15 P ESS wnosi do Trybunału o:
– uchylenie w części zaskarżonego wyroku; oraz
– obciążenie kosztami postępowania strony, której żądania nie zostaną uwzględnione.
34 W odpowiedzi na odwołanie w sprawie C‑361/15 P EUIPO wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania; oraz
– obciążenie strony wnoszącej odwołanie poniesionymi przez niego kosztami.
35 W odpowiedzi na odwołanie w sprawie C‑361/15 P Group Nivelles wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania; oraz
– obciążenie strony wnoszącej odwołanie poniesionymi przez nią kosztami.
36 W odwołaniu w sprawie C‑405/15 P EUIPO wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku; oraz
– obciążenie Group Nivelles i ESS poniesionymi przez niego kosztami.
37 W odpowiedzi na odwołanie w sprawie C‑405/15 P ESS wnosi do Trybunału o:
– uwzględnienie odwołania w odniesieniu do dwóch pierwszych zarzutów EUIPO oraz o obciążenie Group Nivelles kosztami poniesionymi przez EUIPO; oraz
– oddalenie odwołania w odniesieniu do trzeciego zarzutu EUIPO oraz o obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez nią w związku z tym zarzutem.
38 W odpowiedzi na odwołanie w sprawie C‑405/15 P Group Nivelles wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania; oraz
– obciążenie EUIPO poniesionymi przez nią kosztami.
39 Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w uwagach interwenienta przedstawionych w sprawie C‑405/15 P ESS wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku; oraz
– zasądzenie pokrycia przez EUIPO własnych kosztów.
40 Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 8 czerwca 2016 r. sprawy C‑361/15 P i C‑405/15 P zostały połączone do celów ustnego etapu postępowania oraz wydania wyroku.
W przedmiocie odwołań
W przedmiocie podnoszonych przez EUIPO zarzutów pierwszego i drugiego, dotyczących naruszenia art. 63 ust. 1 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6 /2002 w związku z art. 5 tego rozporządzenia
41 Wobec tego, że podnoszone przez EUIPO zarzuty pierwszy i drugi są powiązane, należy rozpatrzyć je łącznie.
Argumenty stron
42 W pierwszej kolejności EUIPO utrzymuje, że Sąd w pkt 74 i 79 zaskarżonego wyroku naruszył art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, a w szczególności zasady, które powinny regulować ciężar dowodu i postępowanie dowodowe w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, ponieważ wymagał od EUIPO zrekonstruowania wcześniejszego wzoru lub wcześniejszych wzorów na podstawie różnych wydruków z katalogów załączonych do wniosku o unieważnienie.
43 U podstaw rzeczonego art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 leży wyraźny rozdział właściwych ról EUIPO i wnoszącego o unieważnienie w ramach postępowań o unieważnienie prawa do wzoru opartych na art. 5 i 6 tego rozporządzenia, co znajduje zresztą potwierdzenie w treści art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002.
44 A zatem wnoszący o unieważnienie ma obowiązek dokładnie wskazać wcześniejsze wzory podlegające rozpatrzeniu, przedstawiając ilustracje tych wzorów i dowód na ich istnienie. Jest on ponadto zobowiązany przedstawić dowód ujawnienia tych wcześniejszych wzorów w rozumieniu art. 7 rozporządzenia nr 6/2002. W tym zakresie EUIPO może rozpatrywać wniosek o unieważnienie wyłącznie na podstawie stanu faktycznego, dowodów, argumentów oraz uwag przedstawionych przez wnoszącego o unieważnienie i nie może zastępować wnioskodawcy w przedstawieniu dowodów ani w prowadzeniu poszukiwań, który ze wszystkich wzorów zawartych w przedstawionych dokumentach jest wzorem wcześniejszym podlegającym rozpatrzeniu.
45 EUIPO twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając w pkt 74 i 84 zaskarżonego wyroku, iż urząd ten nie określił prawidłowo wcześniejszego wzoru stanowiącego podstawę wniosku o unieważnienie oraz że wzór ten jest tworzony przez „całość urządzenia do odprowadzania cieczy oferowanego przez przedsiębiorstwo Blücher i powołanego na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru”.
46 Zdaniem EUIPO postępowanie w sprawie wniosku o unieważnienie oraz uwagi Group Nivelles przedstawione przed Sądem wskazują, że spółka ta powoływała się jako na wcześniejszy wzór nie na całość urządzenia do odprowadzania cieczy, a jedynie na przykrycie udostępnione zarówno przez przedsiębiorstwo Blücher, jak i inne przedsiębiorstwa. Group Nivelles dopiero na etapie skargi do Sądu, a więc zbyt późno, odniosła się do całości urządzenia do odprowadzania cieczy.
47 Wobec powyższego nakładając na EUIPO w pkt 79 zaskarżonego wyroku obowiązek porównania spornego wzoru z całością urządzenia do odprowadzania cieczy oferowanego przez przedsiębiorstwo Blücher, Sąd z urzędu ustalił, na podstawie katalogów przedstawionych przez Group Nivelles, prawo wcześniejsze, które uznał za najbardziej istotne, przez co naruszył art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.
48 W drugiej kolejności EUIPO twierdzi, że Sąd w pkt 77 i 78 zaskarżonego wyroku naruszył normy, które powinny regulować ocenę nowości wzoru wspólnotowego, określone w art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, poprzez nałożenie na EUIPO obowiązku łączenia różnych części składowych wzoru, na którego pierwszeństwo się powołano, które to części były udostępniane odrębnie.
49 Trybunał orzekł już w wyroku z dnia 19 czerwca 2014 r., Karen Millen Fashions (C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 26), że w ramach badania indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 taki wzór można porównywać nie ze zbiorem specyficznych elementów lub części wcześniejszych wzorów, lecz z wcześniejszymi wzorami, które są zindywidualizowane i określone. Taka ocena powinna zostać zastosowana także w kontekście badania nowości wzoru w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia.
50 Okoliczność, że części składowe wzoru, które były udostępniane odrębnie, są przeznaczone do używania jako całość, nie zmienia tego wniosku. Zebranie tych poszczególnych części składowych w jedną całość może bowiem prowadzić do uzyskania zakładanej postaci wzoru, która pozostanie jednak hipotetyczna, a w każdym razie będzie oparta na istotnych przybliżeniach, co uniemożliwia przeprowadzenie porównawczego badania nowości, właściwego dla art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. EUIPO uważa, że w niniejszej sprawie konkretne cechy wcześniejszego wzoru nie mogą zostać określone z wystarczającą precyzją, a połączenie poszczególnych części składowych, które mają być używane jako całość, wymagałoby wysiłku i prowadziłoby do stworzenia hipotetycznego amalgamatu.
51 EUIPO dodaje, że w pkt 68 i 76 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił te argumenty, uznawszy, iż są one oparte na założeniu, zgodnie z którym strony nie przedstawiły żadnego rysunku ukazującego połączenie przykrycia i koryta odpływowego, które to założenie jest zdaniem Sądu błędne. Niemniej jednak EUIPO uważa, że powyższe stwierdzenie Sądu jest oparte na przeinaczeniu okoliczności faktycznych, co potwierdza porównanie ilustracji, do których odnosi się Sąd w zaskarżonym wyroku.
52 ESS przyłącza się do argumentów wysuwanych przez EUIPO i uważa, że zarzuty pierwszy i drugi są zasadne.
53 Natomiast Group Nivelles nie zgadza się z argumentacją EUIPO i proponuje w związku z tym, by Trybunał oddalił zarzuty pierwszy i drugi jako bezzasadne.
Ocena Trybunału
54 W ramach zarzutów pierwszego i drugiego EUIPO kwestionuje w istocie ocenę Sądu dokonaną w pkt 77–79 i 84 zaskarżonego wyroku.
55 EUIPO podnosi, po pierwsze, że Sąd naruszył art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, a w szczególności zasady, które powinny regulować ciężar dowodu i postępowanie dowodowe w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego. Po drugie, twierdzi, że Sąd naruszył art. 5 tego rozporządzenia, a w szczególności zasady, które powinny regulować ocenę nowości wzoru wspólnotowego, ponieważ wymagał od EUIPO, aby w celu uzyskania kompletnej postaci wcześniejszego wzoru połączył rozmaite elementy jednego lub więcej niż jednego wzoru, które to elementy były udostępniane publicznie w sposób odrębny w różnych wydrukach z katalogów załączonych do wniosku o unieważnienie.
56 Co się tyczy postępowania dowodowego, należy przypomnieć, że art. 63 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 przewiduje, iż w toku postępowania EUIPO bada stan faktyczny z urzędu. Jednakże drugie zdanie tego przepisu precyzuje, że w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia badania EUIPO ograniczone są do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony.
57 W niniejszym wypadku z pkt 22 niniejszego wyroku wynika, że Group Nivelles wystąpiła z wnioskiem o unieważnienie prawa do spornego wzoru na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002, podnosząc podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.
58 Otóż z jednej strony, zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002, jeżeli wniosek o unieważnienie prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego jest oparty na tym, że wzór ten nie spełnia wymagań określonych w art. 5 lub 6 rozporządzenia nr 6/2002, to we wniosku należy wskazać i przedstawić wcześniejsze wzory, które mogłyby stanowić przeszkodę dla uznania nowości lub indywidualnego charakteru zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, jak również dokumenty dowodzące istnienia tych wcześniejszych wzorów.
59 Z drugiej strony, w kontekście wniosku o unieważnienie opartego na art. 25 rozporządzenia nr 6/2002, z art. 52 ust. 1 i 2, a także z art. 53 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia wynika, że to nie na EUIPO lub na Sądzie, lecz na skarżącym, który podnosi podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, ciąży obowiązek przedstawienia dowodów pozwalających wykazać zaistnienie tej podstawy (zob. analogicznie postanowienie z dnia 17 lipca 2014 r., Kastenholz/OHIM, C‑435/13 P, niepublikowany, EU:C:2014:2124, pkt 55).
60 W rezultacie kiedy wnoszący o unieważnienie podnosi podstawę unieważnienia przewidzianą w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, to do niego należy przedstawienie dowodów pozwalających wykazać, że sporny wzór nie spełnia wymogów art. 4–9 tego rozporządzenia.
61 Co więcej, w odniesieniu do twierdzenia dotyczącego naruszenia art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 należy dodać, iż wymagając do celów uznania danego wzoru za nowy, by „żaden identyczny wzór nie został udostępniony publicznie”, przepis ten ustanawia założenie, że oceny nowego charakteru danego wzoru należy dokonywać w stosunku do jednego lub więcej niż jednego konkretnego, zindywidualizowanego, określonego i zidentyfikowanego wzoru spośród wszystkich wzorów wcześniej udostępnionych publicznie (zob. analogicznie w odniesieniu do art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wyrok z dnia 19 czerwca 2014 r., C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 25).
62 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 3 lit. a) tego rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest definiowany jako „postać całego lub części produktu, wynikając[a] w szczególności z cech linii, konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury i/lub materiałów samego produktu i/lub jego ornamentacji”. Wynika z tego, że w ramach systemu przewidzianego przez rozporządzenie nr 6/2002 na postać wzoru składają się jego elementy, które mają decydujące znaczenie.
63 W rezultacie warunek, by dana cecha wzoru była widoczna, stanowi podstawową przesłankę tej ochrony. Także w motywie 12 rozporządzenia nr 6/2002 wskazano, że ochrona wzorów nie powinna obejmować części składowych niewidocznych podczas normalnego używania produktu ani cech części niewidocznych, kiedy dana część jest zamontowana, oraz że takie cechy wzoru nie powinny być uwzględniane do celów stwierdzenia, czy inne cechy wzoru spełniają wymagania dotyczące ochrony.
64 Z powyższych rozważań wynika – co zostało również wskazane przez rzecznika generalnego zasadniczo w pkt 147 i 149 opinii – że niezbędne jest, by instancje EUIPO dysponowały ilustracją wcześniejszego wzoru, która musi umożliwiać zorientowanie się w wyglądzie produktu, w którym wzór ten jest zawarty, i określenie w sposób precyzyjny i pewny wcześniejszego wzoru do celów przeprowadzenia na podstawie art. 5–7 rozporządzenia nr 6/2002 oceny nowego i indywidualnego charakteru spornego wzoru oraz wynikającego z tej oceny porównania między rozpatrywanymi wzorami. Aby zbadać, czy sporny wzór jest rzeczywiście pozbawiony nowości lub indywidualnego charakteru, należy bowiem mieć do dyspozycji konkretny i określony wcześniejszy wzór.
65 Stąd też, również w świetle uwag zawartych w pkt 58–64 niniejszego wyroku, to do strony, która występuje z wnioskiem o unieważnienie, należy dostarczenie EUIPO niezbędnych wskazówek, a w szczególności dokładne i kompletne wskazanie i przedstawienie wzoru, na którego pierwszeństwo się powołuje, tak aby wykazać, że sporny wzór nie może być zarejestrowany w sposób ważny.
66 W niniejszych sprawach w szczególności z pkt 64, 65 i 79 zaskarżonego wyroku wynika, że Group Nivelles nie zamieściła w swoim wniosku o unieważnienie rozpatrywanym przez instancje EUIPO pełnego przedstawienia wzoru, na którego pierwszeństwo się powoływała, przy czym w ramach niniejszego odwołania nie jest podnoszone przeinaczenie okoliczności faktycznych w tym zakresie.
67 Niemniej jednak w pkt 79 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że w zakresie, w jakim z katalogów Blücher jasno wynika, iż przykrycie ukazane pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 23 niniejszego wyroku jest przeznaczone do połączenia z korytami i odpływami oferowanymi przez przedsiębiorstwo Blücher, również zawartymi w tych katalogach, w celu skonstruowania kompletnego urządzenia do odprowadzania cieczy, EUIPO było zobowiązane, do celów przeprowadzenia oceny nowości spornego wzoru, porównać go w szczególności z odpływem cieczy składającym się z rozpatrywanego przykrycia połączonego z innymi elementami urządzenia do odprowadzania cieczy oferowanymi przez przedsiębiorstwo Blücher.
68 Czyniąc tak, Sąd nałożył na EUIPO w ramach porównania, które urząd ten powinien przeprowadzić między rozpatrywanymi wzorami w celu dokonania oceny nowego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, obowiązek połączenia różnych elementów jednego lub więcej niż jednego wcześniejszego wzoru, aby uzyskać jego kompletną postać, podczas gdy wnoszący o unieważnienie nie przedstawił tego wcześniejszego wzoru w całości.
69 Od EUIPO nie można zaś wymagać, by dokonywało, w szczególności w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru, połączenia różnych elementów wcześniejszego wzoru, ponieważ to do wnoszącego o unieważnienie należy przekazanie kompletnego przedstawienia wcześniejszego wzoru. Ponadto wszelkie ewentualne kombinacje zawierałyby, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 152 opinii, niedoskonałości, ponieważ ich uzyskanie w sposób konieczny wiązałoby się z dokonywaniem przybliżeń.
70 W tych okolicznościach, jak słusznie utrzymuje EUIPO i wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 78 zaskarżonego wyroku, okoliczność, że sporny wzór składa się wyłącznie z kombinacji udostępnionych już publicznie wzorów, w odniesieniu do których wskazano wcześniej, iż są one przeznaczone do łącznego używania, nie może w braku kompletnego wskazania i przedstawienia wzoru, na którego pierwszeństwo się powołano, mieć znaczenia w ramach badania nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
71 Należy w tym względzie dodać, że wskazana przez Sąd w pkt 68 zaskarżonego wyroku okoliczność, iż ESS, interwenient przed Sądem, przedstawiła wydruki z katalogu przedsiębiorstwa Blücher, różniące się od tych załączonych przez Group Nivelles do jej wniosku o unieważnienie, które zawierały fotografie przykrycia takiego jak to ukazane pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 23 niniejszego wyroku, umieszczonego na korycie zawierającym poniżej odwodnienie prysznicowe, nie może stanowić uzupełnienia braku dokładnego wskazania i przedstawienia wcześniejszego wzoru, na który powoływała się Group Nivelles. Chociaż taka okoliczność mogłaby zostać wzięta pod uwagę przez EUIPO do celów przeprowadzenia postępowania dowodowego na podstawie art. 65 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, to jednak do tego urzędu nie należy łączenie rozmaitych elementów jednego lub więcej niż jednego wzoru, które to elementy były udostępniane publiczne w sposób odrębny w różnych wydrukach z katalogów załączonych do wniosku o unieważnienie, tak aby uzyskać kompletną postać wcześniejszego wzoru, na który się powołano. W istocie bez potrzeby rozpatrywania argumentu EUIPO, zgodnie z którym w pkt 68 i 76 zaskarżonego wyroku doszło do przeinaczenia okoliczności faktycznych, wystarczy stwierdzić, iż Sąd w tym wyroku w żadnym wypadku a nie uznał, że ilustracja przedstawiona przez ESS stanowi kompletny obraz konkretnego wcześniejszego wzoru, na którego pierwszeństwo powołuje się Group Nivelles.
72 Z powyższego wynika, że w pkt 77–79 i 84 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, wymagając od EUIPO, by w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 dokonało połączenia rozmaitych elementów jednego lub więcej niż jednego wcześniejszego wzoru zawartych w różnych wydrukach z katalogów Blücher załączonych do wniosku o unieważnienie, podczas gdy wnoszący o unieważnienie nie przedstawił w całości wcześniejszego wzoru, na którego pierwszeństwo się powoływał.
73 Z orzecznictwa Trybunału wynika jednak, że naruszenie prawa, którego dopuścił się Sąd, nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, jeśli jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych (zob. wyroki: z dnia 18 lipca 2013 r., FIFA/Komisja, C‑204/11 P, EU:C:2013:477, pkt 43; z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 55).
74 W tym względzie należy wskazać, że sentencja zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym stwierdzenia nieważności spornej decyzji jest zasadna. W szczególności z pkt 67 zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że wzorem, którego pierwszeństwo było podnoszone przez Group Nivelles przed EUIPO, było kompletne urządzenie do odprowadzania cieszy oferowane przez przedsiębiorstwo Blücher. Ponieważ EUIPO nie podnosi żadnego przeinaczenia okoliczności w tym zakresie, jego argument, zgodnie z którym Group Nivelles powołała się na to kompletne urządzenie po raz pierwszy na etapie skargi do Sądu, nie może zostać uwzględniony.
75 Otóż, jak zostało przypomniane w pkt 70 niniejszego wyroku, z pkt 64, 65 i 79 zaskarżonego wyroku wynika, że Group Nivelles nie zawarła w swym wniosku o unieważnienie rozpatrywanym przez instancje EUIPO kompletnego przedstawienia wspomnianego wzoru.
76 W spornej decyzji Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO mimo to przeprowadziła badanie nowości spornego wzoru, porównując go z przedstawionym przez Group Nivelles na poparcie wniosku o unieważnienie przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 23 niniejszego wyroku. Przykrycie to nie stanowiło wzoru, na którego pierwszeństwo powoływała się Group Nivelles. Wynika stąd, że dokonując w pkt 31 spornej decyzji stwierdzenia, iż „wcześniejszy wzór (D1) składa się z bardzo prostego i prostokątnego odwodnienia prysznicowego, będącego przykryciem z otworem”, Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO oparła sporną decyzję na nieprawidłowym uzasadnieniu, co wystarczy, aby uzasadnić rozstrzygnięcie Sądu o stwierdzeniu nieważności tej decyzji.
77 Z powyższego wynika, że stwierdzone w pkt 72 niniejszego wyroku naruszenie prawa przez Sąd nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, ponieważ sentencja tego wyroku w zakresie dotyczącym stwierdzenia nieważności spornej decyzji jest zasadna w świetle innych względów prawnych. W konsekwencji podnoszone przez EUIPO zarzuty pierwszy i drugi należy oddalić jako bezskuteczne.
W przedmiocie podnoszonego przez ESS zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia w pkt 115–123 zaskarżonego wyroku art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 5 i art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, a także art. 10 i 19 oraz art. 36 ust. 6 tego samego rozporządzenia
Argumenty stron
78 W ramach zarzutu pierwszego ESS podnosi przede wszystkim, że Sąd naruszył art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, ponieważ uznał z jednej strony, że wcześniejszy wzór, który jest zawarty lub zastosowany w innym produkcie niż późniejszy wzór, ma co do zasady znaczenie dla oceny nowości tego ostatniego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, a z drugiej strony, że brzmienie ostatniego z przywołanych przepisów wyklucza uznanie wzoru za nowy, jeżeli identyczny wzór został wcześniej udostępniony publicznie, niezależnie od tego, w jakim produkcie ten wcześniejszy wzór miał być zawarty lub zastosowany.
79 ESS uważa, że wbrew temu, co stwierdził Sąd w pkt 119 zaskarżonego wyroku, zasady określone w art. 7 wspomnianego rozporządzenia odnoszą się wyłącznie do nowości i indywidualnego charakteru produktów, które należą do tej samej branży, lub produktów tego samego rodzaju, przeznaczonych do tego samego użytku.
80 ESS twierdzi, że ani prace przygotowawcze dotyczące dyrektywy 98/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów (Dz.U. 1998, L 289, s. 28), ani prace przygotowawcze dotyczące rozporządzenia nr 6/2002 nie pozwalają na sformułowanie wniosku, iż możliwość używania wzoru, który podlega stosowaniu w różnych produktach, z których każdy ma odmienną funkcję użytkową, odgrywała jakąkolwiek rolę przy opracowywaniu tego rozporządzenia. A zatem Sąd w pkt 122 zaskarżonego wyroku błędnie stwierdził, że „dana branża” w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie jest ograniczona do branży produktu, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany. W takim bowiem przypadku ów wzór można by rozciągnąć się na wszystkie branże, w których mógłby podlegać zastosowaniu, nawet na te, które nie mają żadnego związku z branżą, w której strona powołująca się na ochronę z tytułu prawa do wzoru pragnie go stosować.
81 ESS podnosi, że aby jakaś branża mogła zostać uznana za „daną branżę”, musi istnieć związek między wzorem a produktem lub produktami, w których ów wzór ma być zastosowany – związek ustanowiony przez produkty wskazane w zgłoszeniu wzoru wspólnotowego zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002.
82 Szeroka wykładnia, jaką Sąd nadał pojęciu danej branży, skutkuje tym, że kategoria „środowisk wyspecjalizowanych”, do których odnosi się art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, obejmuje osoby, które uznaje się za posiadające wiedzę nie tylko na temat branży, do której należy produkt, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany, ale również na temat innych branży, do których należą produkty, w których taki wzór również może być zawarty lub zastosowany. Tymczasem nie można realistycznie zakładać, że te osoby będą miały taki poziom wiedzy.
83 Następnie ESS uważa, że Sąd naruszył art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 5 tego rozporządzenia, ponieważ w pkt 115 i 116 zaskarżonego wyroku stwierdził, iż wzór wspólnotowy nie może zostać uznany za nowy w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, jeśli identyczny wzór został udostępniony publicznie przed wskazaną w tym przepisie datą, nawet jeżeli ten wcześniejszy wzór miał być zawarty lub zastosowany w produkcie innym niż produkt lub produkty wskazane w zgłoszeniu zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002.
84 Wreszcie ESS podnosi, że Sąd w pkt 115 i 116 zaskarżonego wyroku naruszył art. 10 i 19 oraz art. 36 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002.
85 ESS uważa, że ocena, czy wzór wywiera inne całościowe wrażenie w rozumieniu art. 6 i art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, powinna być dokonywana z punktu widzenia „poinformowanego użytkownika”. Otóż wiedza poinformowanego użytkownika jest ograniczona, co wpływa na ocenę indywidualnego charakteru i zakres ochrony zarejestrowanego wzoru.
86 W tym względzie ESS wskazuje na sprzeczność między oceną zawartą w pkt 115 zaskarżonego wyroku a tą dokonaną w pkt 132 wyroku. Sąd przyznał bowiem we wspominanym pkt 132, że wiedza poinformowanego użytkownika jest ograniczona oraz że jeżeli poinformowany użytkownik produktu, uwzględniając identyfikację danego produktu, w którym wzór jest zawarty lub zastosowany, nie zna wcześniejszego produktu, w którym wcześniejszy wzór jest zawarty lub zastosowany, to ten wcześniejszy wzór nie może stanowić przeszkody dla uznania indywidualnego charakteru późniejszego wzoru. Po pierwsze bowiem, indywidualny charakter i zakres ochrony wzoru stanowią dwie strony tego medalu, a po drugie, nawet jeżeli poinformowany użytkownik zna produkt wcześniejszy, to i tak niekoniecznie musi to oznaczać, iż ta znajomość może zostać uwzględniona przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru, który zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 ma być zawarty lub zastosowany w innym produkcie.
87 Group Nivelles i EUIPO uważają, że wysuwany przez ESS zarzut pierwszy podlega oddaleniu jako bezzasadny.
Ocena Trybunału
88 W pkt 115–123 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł w istocie, że charakter produktu, w którym wcześniejszy wzór jest zawarty lub zastosowany, nie ma wpływu na badanie nowego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. W pkt 122 tego wyroku Sąd wskazał, że „dana branża” w rozumieniu art. 7 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia nie jest ograniczona do branży produktu, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany.
89 Z art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że wzór uważa się za nowy, jeśli identyczny wzór nie został udostępniony publicznie – w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą dokonania zgłoszenia do rejestracji wzoru, o którego ochronę się wnosi, lub, jeśli wystąpiono o pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.
90 Brzmienie tego przepisu nie uzależnia nowego charakteru wzoru od produktów, w których może on być zawarty lub zastosowany.
91 Co więcej, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 zakres ochrony przyznany na zasadach wzoru wspólnotowego obejmuje „każdy wzór”, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia.
92 A zatem należy wskazać, iż gdyby zgodzić się z poglądem ESS, że ochrona wzoru zależy od charakteru produktu, w którym wzór jest zawarty lub zastosowany, to taka ochrona byłaby ograniczona wyłącznie do wzorów należących do określonej branży. Takiego stanowiska nie można przyjąć.
93 Ponadto, jak słusznie orzekł Sąd w pkt 115 zaskarżonego wyroku, zarówno z art. 36 ust. 6, jak i art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że zarejestrowany wzór wspólnotowy przyznaje swojemu właścicielowi wyłączne prawo używania rozpatrywanego wzoru w odniesieniu do wszelkiego rodzaju produktów, a nie tylko w odniesieniu do produktu wskazanego w zgłoszeniu do rejestracji.
94 Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 6 tego rozporządzenia informacje, o których mowa między innymi w ust. 2 tego artykułu, nie naruszają ochrony wzoru jako takiego. W konsekwencji informacje te, czyli wskazanie produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany, nie mogą ograniczać zakresu ochrony tego wzoru przewidzianego w szczególności w art. 10 rozporządzenia nr 6/2002.
95 Co się tyczy art. 19 ust. 1 tego rozporządzenia, odniesienie do „produktu”, w którym wzór jest zawarty lub zastosowany, nie daje podstaw do twierdzenia, że zakres ochrony wzoru wspólnotowego jest ograniczony do produktu, w którym ów wzór jest zawarty lub zastosowany.
96 W tych okolicznościach Sąd w pkt 116 zaskarżonego wyroku prawidłowo orzekł, że w świetle wykładni art. 10 i 19 oraz art. 36 rozporządzenia nr 6/2002 wzoru wspólnotowego nie można uznać za nowy w rozumieniu art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia, jeśli identyczny wzór został udostępniony publicznie przed datami wskazanymi w tym przepisie, nawet gdyby ten wcześniejszy wzór miał być zawarty lub zastosowany w innym produkcie. Okoliczność bowiem, że ochrona przyznana danemu wzorowi nie jest ograniczona wyłącznie do produktów, w których ma być on zawarty lub zastosowany, oznacza w sposób konieczny, iż ocena nowości wzoru również nie może być ograniczona tylko do tych produktów. W przeciwnym wypadku, jak zauważył to Sąd w tym samym punkcie zaskarżonego wyroku, późniejsza rejestracja wzoru wspólnotowego, dokonana pomimo wcześniejszego udostępnienia identycznego wzoru, który miał być zawarty lub zastosowany w innym produkcie, pozwoliłaby uprawnionemu z tej późniejszej rejestracji na zakazanie używania wspomnianego wzoru, i to nawet w odniesieniu do produktu, którego dotyczyło wcześniejsze udostępnienie. Taki skutek byłby zaś paradoksalny.
97 Wbrew temu, co utrzymuje ESS, powyższej wykładni nie podważa brzmienie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.
98 Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 do celów stosowania art. 5 i 6 tego rozporządzenia uważa się, że wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób lub wystawiony, wykorzystany w handlu lub w inny sposób ujawniony przed datą określoną w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) lub w art. 6 ust. 1 lit. a) i b) wspomnianego rozporządzenia, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym w Unii.
99 A zatem z brzmienia art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że przepis ten uzależnia zaistnienie udostępnienia publicznego jedynie od faktycznych okoliczności tego ujawnienia, a nie od produktu, w jakim dany wzór ma być zawarty lub zastosowany.
100 Wspomniany przepis ustanawia ponadto zasadę, zgodnie z którą zaistnienie któregokolwiek z wymienionych w nim zdarzeń stanowi publiczne udostępnienie wzoru, przy czym od zasady tej istnieje jeden wyjątek, gdy wydarzenia przywoływane na poparcie twierdzenia, że doszło do ujawnienia, nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym w Unii. Określenie „środowiska wyspecjalizowane w danej branży” występuje zatem jedynie w kontekście wyjątku i z tego względu powinno być interpretowane w sposób zawężający.
101 W celu określenia zakresu tego wyjątku należy odnieść się, jak to uczynił Sąd w pkt 120 zaskarżonego wyroku, do opinii Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącej projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 1994, C 388, s. 9), którego propozycja, zawarta w pkt 3.1.4 tej opinii, została przejęta w art. 7 rozporządzenia nr 6/2002. Punkt 3.1.2 wspomnianej opinii wskazuje, że sformułowany w ten sposób przepis dotyczący oceny nowości wzoru wspólnotowego wydaje się być trudny do zastosowania w wielu dziedzinach, a w szczególności w przemyśle tekstylnym. W tym samym punkcie dodano, że często zdarza się, iż sprzedawcy produktów podrobionych uzyskują zaświadczenia wykazujące niezgodnie z prawdą, że sporny wzór został już wcześniej stworzony w państwie trzecim. W pkt 3.1.3 tej opinii stwierdzono, że w tych okolicznościach należałoby odwołać się do ujawnienia zainteresowanym środowiskom we Unii przed datą odniesienia.
102 Tak więc z prac przygotowawczych do rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że wyjątek zawarty w art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, dotyczący przypadku, w którym sytuacje wymienione w tym przepisie nie mogą stanowić publicznego udostępnienia, ma na celu wykluczenie, by takie udostępnienie mogły stanowić wydarzenia trudne do zweryfikowania, które miały mieć miejsce w państwach trzecich, a nie rozróżnienie pomiędzy różnymi branżami działalności w ramach Unii, a także wykluczenie, by udostępnienie publiczne stanowiły wydarzenia odnoszące się do określonej branży działalności, które nie mogły stać się dostatecznie znane podczas środowiskom wyspecjalizowanym w innej branży w ramach w Unii.
103 A zatem Sąd w pkt 122 zaskarżonego wyroku prawidłowo stwierdził, że „dana branża” w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie jest ograniczona do branży produktu, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany.
104 W rezultacie Sąd bez naruszenia prawa orzekł w pkt 123 zaskarżonego wyroku, że wcześniejszy wzór, który jest zawarty lub zastosowany w produkcie innym niż ten, do którego odnosi się późniejszy wzór, ma co do zasady znaczenie dla oceny nowości późniejszego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. Z powyższych rozważań wynika bowiem, że – jak wskazał Sąd w ww. punkcie – art. 5 tego rozporządzenia wyklucza, aby wzór mógł zostać uznany za nowy, jeśli wcześniej został udostępniony publicznie identyczny wzór, i to bez względu na produkt, w którym ten wcześniejszy wzór miałby być zawarty lub zastosowany.
105 W konsekwencji należy oddalić wysuwany przez ESS zarzut pierwszy.
W przedmiocie podnoszonego przez ESS zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 61 rozporządzenia nr 6/2002
106 W drugim zarzucie ESS twierdzi, że Sąd przekroczył granice kontroli zgodności z prawem, naruszając w ten sposób art. 61 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ w ostatnim zdaniu pkt 137 zaskarżonego wyroku stwierdził, iż „odmiennie niż wydaje się zakładać interwenient [okoliczność, że przykrycia nadają się do użytku przemysłowego] nie oznacza, że nie mogą one być używane także w innych miejscach, w szczególności w pomieszczeniu prysznica, w którym muszą one zwykle wytrzymywać mniejsze obciążenia”.
107 Zdaniem ESS Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO nie wypowiedziała się bowiem ani w przedmiocie klas obciążenia figurujących w katalogach Blücher lub ich znaczenia, ani w przedmiocie istotności tych klas dla oceny nowości lub indywidualnego charakteru wzoru. ESS dodaje, że ostatnie zdanie pkt 137 zaskarżonego wyroku nie było potrzebne, by dojść do wniosku, który został przyjęty przez Sąd, co wynika z pkt 138 tego wyroku, zaczynającego się od słów „[t]ym niemniej”.
108 Należy w tym względzie wskazać, że ów zarzut drugi należy oddalić jako bezskuteczny. Punkt 138 zaskarżonego wyroku, który zawiera wnioski Sądu dotyczące błędu popełnionego przez Trzecią Izbę Odwoławczą EUIPO, zaczyna się bowiem od słów „[t]ym niemniej”, co wskazuje na to, że ocena zawarta w pkt 137 in fine tego wyroku pozostaje bez znaczenia, jak przyznaje zresztą ESS w swoich pismach procesowych.
109 Należy ponadto podkreślić, iż ta ostatnia ocena w żaden sposób nie została uznana za podstawę wniosku, do którego Sądu doszedł w pkt 138 i 139 tego wyroku, że Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO popełniła błąd, kwalifikując przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 23 niniejszego wyroku jako „odwodnienie prysznicowe”.
110 Należy zatem oddalić podniesiony przez ESS zarzut drugi.
W przedmiocie podnoszonego przez EUIPO zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 i 7 tego rozporządzenia
Argumenty stron
111 W zarzucie trzecim EUIPO podnosi w istocie, że Sąd naruszył prawo poprzez przyjęcie w pkt 131 i 132 zaskarżonego wyroku, iż w ramach badania indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 charakter produktów, do których odnoszą się porównywane wzory, ma wpływ na możliwość znajomości wcześniejszego wzoru przez stanowiącego punkt odniesienia poinformowanego użytkownika.
112 EUIPO twierdzi przede wszystkim, że skoro wcześniejszy wzór został udostępniony w rozumieniu art. 7 rozporządzenia nr 6/2002, musi on być porównywany z późniejszym wzorem. Okoliczność, że badanie udostępnienia wymaga wzięcia pod uwagę „środowisk wyspecjalizowanych w danej branży”, pozostaje bez znaczenia dla przyjęcia takiego wniosku. EUIPO uważa, że art. 7 tego rozporządzenia zawiera fikcję prawną, w myśl której zakłada się, iż każdy wzór „udostępniony publicznie” jest znany zarówno środowiskom profesjonalnie zajmującym się branżą, do której należy wcześniejszy wzór, jak i poinformowanym użytkownikom produktów tego rodzaju co produkt, którego dotyczy sporny wzór. Takie stwierdzenie znajduje zdaniem EUIPO potwierdzenie w ogólności sformułowań „udostępniony publicznie” użytych we wspomnianym art. 7 ust. 1.
113 Odniesienie do „środowisk wyspecjalizowanych w danej branży” jest istotne jedynie w ramach odstępstwa od zasady, zgodnie z którą każda czynność publicznego udostępnienia stanowi skuteczne ujawnienie. Ujawnienie wcześniejszego wzoru byłoby więc bezskuteczne, gdyby wykazane zostało, że profesjonalista z danej branży nie miał żadnych możliwości dostatecznego dostępu do tego ujawnienia. Odniesienie do „środowisk wyspecjalizowanych w danej branży” służy jedynie podkreśleniu wyjątkowego charakteru publicznego udostępnienia, które nie będzie wywoływało żadnego skutku prawnego.
114 Z kolei podejście zaproponowane przez Sąd równałoby się z wymaganiem od wnoszącego o unieważnienie przedstawienia dowodu na okoliczność dwóch publicznych udostępnień – najpierw wobec „środowisk wyspecjalizowanych w danej branży”, a następnie wobec użytkowników produktów tego rodzaju co produkt, którego dotyczy sporny wzór. Taki wymóg ustanawiałby przesłankę, która ani nie została przewidziana brzmieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, ani nie jest zgodna z jego duchem. EUIPO twierdzi bowiem, że wnoszący o unieważnienie jest jedynie zobowiązany dowieść, że dany wzór został udostępniony publicznie, a nie że profesjonaliści faktycznie wiedzą o tym udostępnieniu lub że poinformowani użytkownicy znają produkty, których dotyczy wcześniejszy wzór.
115 Wreszcie EUIPO podnosi, że pojęcie ujawnienia w rozumieniu art. 7 rozporządzenia nr 6/2002 należy interpretować w ten sam sposób zarówno w kontekście stosowania art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, dotyczącego kryterium nowości, jak i w kontekście stosowania art. 6 tego rozporządzenia, dotyczącego indywidualnego charakteru. Wymaganie w ramach rozpatrywania art. 6 wspomnianego rozporządzenia dodatkowego dowodu na okoliczność znajomości wcześniejszego wzoru przez krąg poinformowanych użytkowników, do których kierowany jest wcześniejszy wzór, mogłoby prowadzić do tego, że wzór zostanie uznany za mający indywidualny charakter, nawet jeżeli będzie pozbawiony cechy nowości, co stanowiłoby sprzeczny rezultat.
116 W tych okolicznościach EUIPO podnosi, że Sąd nie może w niniejszym wypadku nakazać Trzeciej Izbie Odwoławczej EUIPO zbadania, czy użytkownicy „odwodnienia prysznicowego” mogą znać odpływ liniowy prysznica przedsiębiorstwa Blücher.
117 Group Nivelles wnosi o oddalenie trzeciego z zarzutów wysuwanych przez EUIPO.
118 Zjednoczone Królestwo, które wstąpiło do postępowania w sprawie C‑405/15 P dla poparcia żądań EUIPO, uważa trzeci z zarzutów wysuwanych przez EUIPO za zasadny.
Ocena Trybunału
119 Co się tyczy istotności identyfikacji produktu, w którym wzór jest zawarty lub zastosowany, do celów badania indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, Sąd wskazał w pkt 129 zaskarżonego wyroku, że użytkownikiem, którego należy uwzględnić do celów takiej oceny, jest użytkownik produktu, w którym zastosowano ten wzór lub w którym został on zawarty. W pkt 131 zaskarżonego wyroku Sąd przyjął, iż nie można wykluczyć, że poinformowany użytkownik produktu, w którym zastosowano lub zawarto dany wzór, posiada także wiedzę na temat dorobku wzorniczego dotyczącego różnych produktów, nawet jeśli takiej wiedzy nie można też automatycznie domniemywać.
120 W pkt 132 zaskarżonego wyroku Sąd w konsekwencji orzekł, że identyfikacja produktu, w którym zastosowano lub zawarto wcześniejszy wzór, przywołanego w celu zakwestionowania indywidualnego charakteru – w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 – późniejszego wzoru, jest istotna dla tej oceny. W ocenie Sądu bowiem to poprzez identyfikację danego produktu będzie bowiem można określić, czy poinformowany użytkownik produktu, w którym zastosowano lub zawarto późniejszy wzór, zna wzór wcześniejszy. Sąd wskazał w tym samym punkcie, że wyłącznie jeśli ta ostatnia przesłanka jest spełniona, ów wcześniejszy wzór będzie stanowił przeszkodę dla uznania indywidualnego charakteru późniejszego wzoru.
121 Sąd orzekł w pkt 133 zaskarżonego wyroku, że o ile identyfikacja konkretnego produktu, w którym zawarty lub zastosowany jest wcześniejszy wzór przywołany na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, nie jest istotna do celów oceny nowości spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, o tyle jest ona jednak istotna dla oceny indywidualnego charakteru tego wzoru w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia.
122 W tym względzie EUIPO nie kwestionuje, że różnica w charakterze produktu, w którym porównywane wzory są zawarte lub zastosowane, może mieć wpływ na całościowe wrażenie wywierane przez nie na poinformowanym użytkowniku spornego wzoru. W szczególności EUIPO twierdzi, że warunki używania produktów, do których odnoszą się porównywane wzory, są istotne i mogą w danym wypadku wpływać na całościowe wrażenie pozostawione na poinformowanym użytkowniku.
123 Jednakże EUIPO uważa, iż Sąd naruszył prawo poprzez przyjęcie w pkt 131 i 132 zaskarżonego wyroku, iż charakter produktów, w których porównywane wzory są zawarte lub zastosowane, ma wpływ na możliwość, by poinformowany użytkownik produktu, w którym zawarty lub zastosowany jest późniejszy wzór, znał wzór wcześniejszy, oraz że wyłącznie jeśli ta przesłanka jest spełniona, ów wcześniejszy wzór będzie mógł stanowić przeszkodę dla uznania indywidualnego charakteru późniejszego wzoru.
124 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest uznawany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywiera na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie. Trybunał orzekł już w przeszłości, że pojęcie poinformowanego użytkownika, które nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniu, należy rozumieć jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy w danej branży (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 53).
125 Prawdą jest, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału określenie „poinformowany” sugeruje, iż – nie będąc twórcą lub ekspertem technicznym – użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle zawierają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu (wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 59).
126 Jednakże pojęcie poinformowanego użytkownika nie może być interpretowane w taki sposób, że tylko gdy ten użytkownik będzie znał wcześniejszy wzór, ów wzór będzie mógł stanowić przeszkodę dla uznania indywidualnego charakteru późniejszego wzoru. Na przeszkodzie takiej wykładni stoi bowiem art. 7 rozporządzenia nr 6/2002.
127 W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002 dany wzór podlega porównaniu z innym wzorem w celu stwierdzenia jego nowości oraz w celu ustalenia jego indywidualnego charakteru tylko wówczas, gdy ten inny wzór został udostępniony publicznie.
128 W przypadku gdy wzór został uznany za udostępniony publicznie w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, owo udostępnienie wywołuje skutki zarówno w zakresie badania nowości – w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia – wzoru, z którym ów udostępniony wzór jest porównywany, jak i w zakresie indywidualnego charakteru pierwszego z tych wzorów w rozumieniu art. 6 wspomnianego rozporządzenia.
129 Ponadto, jak wynika z pkt 98–103 niniejszego wyroku, „dana branża” w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie jest ograniczona do branży produktu, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany.
130 Otóż dokonana przez Sąd w pkt 132 zaskarżonego wyroku ocena prowadzi do tego, że do celów badania indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 wymagane jest, by wcześniejszy wzór, którego publiczne udostępnienie zostało już dowiedzione w rozumieniu art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, był znany poinformowanemu użytkownikowi spornego wzoru.
131 Niemniej jednak wspomniany art. 7 ust. 1 nie daje żadnych podstaw do stwierdzenia, że konieczne jest, by poinformowany użytkownik produktu, w którym sporny wzór jest zawarty lub zastosowany, znał wcześniejszy wzór, jeżeli ten ostatni wzór jest zawarty lub zastosowany w produkcie z branży przemysłu innej niż ta, do której odnosi się sporny wzór.
132 Gdyby należało przyjąć ocenę Sądu zawartą w pkt 132 zaskarżonego wyroku, to wnoszący o unieważnienie prawa do spornego wzoru byłby zmuszony udowodnić nie tylko, że miało miejsce publiczne udostępnienie wcześniejszego wzoru w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, ale również że krąg poinformowanych użytkowników wzoru, którego ważność jest kwestionowana, znał ten wcześniejszy wzór.
133 W istocie oznacza to ustanowienie wymogu przedstawienia dowodu na okoliczność dwóch publicznych udostępnień – najpierw wobec „środowisk wyspecjalizowanych w danej branży”, a następnie wobec użytkowników produktów tego rodzaju co produkt, którego dotyczy sporny wzór. Taki wymóg – poza tym, że byłby sprzeczny z wykładnią pojęcia „danej branży” przypomnianą w pkt 129 niniejszego wyroku – ustanawiałby dodatkową przesłankę, która ani nie została przewidziana w treści art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, ani nie jest zgodna z jego duchem, i nie dałby się pogodzić z zasadą wypływającą z art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia, zgodnie z którą zakres ochrony przyznany na zasadach wzoru wspólnotowego obejmuje „każdy wzór”, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia.
134 Stąd też poprzez ustanowienie w pkt 132 zaskarżonego wyroku wymogu, by poinformowany użytkownik spornego wzoru znał produkt, w którym zawarty lub zastosowany jest wcześniejszy wzór, Sąd naruszył prawo.
135 Niemniej jednak należy wskazać, że rozważania te, zawarte w pkt 132 zaskarżonego wyroku, stanowią część analizy, z której Sąd w pkt 124 i 133 wypomnianego wyroku wysnuł wniosek, iż dana branża ma znaczenie dla oceny indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002. Tymczasem wniosek ten nie został zakwestionowany przez EUIPO we wniesionym przez nie odwołaniu.
136 Wynika z tego, że trzeci z podnoszonych przez EUIPO zarzutów należy oddalić jako bezskuteczny.
137 W tych okolicznościach należy oddalić odwołania wniesione przez ESS i przez EUIPO.
W przedmiocie kosztów
138 Artykuł 138 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mający zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, przewiduje, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
139 W niniejszym wypadku, co się tyczy sprawy C‑361/15 P, Group Nivelles i EUIPO wniosły o obciążenie kosztami ESS, której żądania nie zostały uwzględnione. W związku z powyższym ESS należy nakazać pokrycie, poza własnymi kosztami, kosztów poniesionych przez Group Nivelles i EUIPO.
140 Jeżeli chodzi o sprawę C‑405/15 P, to ponieważ Group Nivelles wniosła o obciążenie kosztami EUIPO, a jego żądania nie zostały uwzględnione, EUIPO należy nakazać pokrycie, poza własnymi kosztami, kosztów poniesionych przez Group Nivelles. Ponadto, ponieważ ESS wniosła jedynie o obciążenie EUIPO kosztami w związku z zarzutem trzecim, który to zarzut nie został uwzględniony, EUIPO należy również nakazać pokrycie jednej trzeciej kosztów poniesionych przez ESS w sprawie C‑405/15 P, których pozostałe dwie trzecie ma pokryć sama ESS.
141 Artykuł 140 § 1 regulaminu postępowania, mający także zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, stanowi, że państwa członkowskie i instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty.
142 W niniejszym wypadku Zjednoczone Królestwo pokryje własne koszty w związku ze sprawą C‑405/15 P.
Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołania w sprawach C-361/15 P i C-405/15 P zostają oddalone.
2) Easy Sanitary Solutions BV pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Group Nivelles NV i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w sprawie C‑361/15 P.
3) EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Group Nivelles NV w sprawie C‑405/15 P.
4) EUIPO pokrywa jedną trzecią kosztów poniesionych przez Easy Sanitary Solutions BV w sprawie C‑405/15 P; pozostałe dwie trzecie kosztów pokrywa Easy Sanitary Solutions BV.
5) Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty w sprawie C‑405/15 P.
Podpisy