Language of document : ECLI:EU:T:2021:608

WYROK SĄDU (siódma izba w składzie powiększonym)

z dnia 22 września 2021 r.(*)

Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Konkurs wewnętrzny COM/03/AD/18 (AD 6) – Decyzja o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej konkursu – Obowiązek uzasadnienia – Tajność prac komisji konkursowej – Waga części składowych egzaminu określonych w ogłoszeniu o konkursie

W sprawie T‑435/20

JR, którą reprezentowali adwokaci L. Levi i A. Champetier,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowały D. Milanowska i I. Melo Sampaio, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot oparte na art. 270 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu wewnętrznego COM/03/AD/18 (AD 6) – Administratorzy z dnia 15 kwietnia 2020 r. o oddaleniu wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji tej komisji konkursowej z dnia 16 grudnia 2019 r. o nieumieszczeniu skarżącej na liście rezerwy kadrowej tego konkursu oraz, w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności tej ostatniej decyzji,

SĄD (siódma izba w składzie powiększonym),

w składzie: R. da Silva Passos, prezes, V. Valančius, I. Reine, L. Truchot (sprawozdawca) i M. Sampol Pucurull, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 16 grudnia 2018 r. skarżąca, JR, zgłosiła się do konkursu wewnętrznego COM/03/AD/18 (AD 6) – Administratorzy (zwanego dalej „spornym konkursem”).

2        W ogłoszeniu o spornym konkursie wskazano, że konkurs ten ma na celu stworzenie listy rezerwy kadrowej laureatów dla każdej z trzech następujących dziedzin: po pierwsze, europejskiej administracji publicznej, po drugie, współpracy na rzecz rozwoju i polityki sąsiedztwa oraz, po trzecie, badań naukowych.

3        Skarżąca wybrała dziedzinę europejskiej administracji publicznej, dla której pożądana liczba laureatów wynosiła 30.

4        Zgodnie z tytułem III ogłoszenia o spornym konkursie kandydaci byli zobowiązani w pierwszej kolejności do złożenia formularza zgłoszeniowego i potwierdzenia przy jego składaniu, że spełniają przewidziane warunki udziału. W drugiej kolejności spełniający warunki udziału kandydaci mieli zostać zaproszeni do udziału w serii testów w formie pytań wielokrotnego wyboru. W trzeciej kolejności kandydaci, którzy zdali te testy, mieli zostać dopuszczeni do egzaminu ustnego.

5        W sekcji 4 tytułu III ogłoszenia o spornym konkursie wskazano, że egzamin ustny dla grupy funkcyjnej AD składa się z dwóch części opisanych w następujący sposób:

„1.      Rozmowa […] w celu oceny:

–        głównych zadań wykonywanych i umiejętności nabytych w trakcie kariery zawodowej [kandydata] oraz

–        zdolności i motywacji [kandydata] do pełnienia obowiązków na stanowisku, do którego odnosi się konkurs;

2.      Ustrukturyzowana prezentacja, [która] będzie polegać na krótkim przedstawieniu tematu związanego z polityką Unii Europejskiej […]”.

6        W sekcji 4 tytułu III ogłoszenia o spornym konkursie dodano, że ocena ogólna z dwóch wyżej wymienionych części ma postać oceny w skali od 0 do 20 punktów, przy czym minimalna wymagana liczba punktów wynosi 10.

7        W sekcji 5 tego samego tytułu wskazano, że komisja konkursowa umieszcza na liście rezerwy kadrowej kandydatów, którzy otrzymali najlepsze oceny na egzaminie ustnym oraz minimalną wymaganą liczbę punktów na tym egzaminie, w ramach limitu pożądanej liczby laureatów.

8        Po zdaniu etapu pisemnego spornego konkursu w dniu 23 września 2019 r. skarżąca przystąpiła do egzaminu ustnego.

9        Pismem z dnia 16 grudnia 2019 r. komisja konkursowa spornego konkursu powiadomiła skarżącą, że podjęła decyzję (zwaną dalej „decyzją z dnia 16 grudnia 2019 r.”) o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej tego konkursu. Komisja ta wskazała, że na egzaminie ustnym skarżąca uzyskała ocenę wynoszącą 13/20 punktów, która wprawdzie była powyżej określonego w ogłoszeniu o spornym konkursie minimum 10/20 punktów, jednak poniżej progu 14/20 punktów, który skarżąca musiałaby osiągnąć, by znaleźć się w grupie najlepszych kandydatów, którzy zostaną umieszczeni na liście rezerwy kadrowej. Wskazano również, że ogólny wynik skarżącej na egzaminie ustnym oceniono słownie jako „dobry”. Dokładniej rzecz ujmując, komisja konkursowa wyjaśniła, że skarżąca uzyskała ocenę słowną „bardzo dobry” zarówno w odniesieniu do „związku między dotychczasowym doświadczeniem a wymaganymi umiejętnościami”, jak i w odniesieniu do „wykazania ogólnych umiejętności i motywacji do pełnienia obowiązków na stanowisku do obsadzenia”, przy czym uzyskała ona ocenę słowną „dobry” ze zdolności przeprowadzenia prezentacji na temat związany z dziedziną spornego konkursu.

10      Wiadomością elektroniczną z dnia 20 grudnia 2019 r. (zwaną dalej „wnioskiem o ponowne rozpatrzenie decyzji”) skarżąca wystąpiła do Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r. na podstawie pkt 6.3 załącznika III do ogłoszenia o spornym konkursie. Podniosła ona istnienie „oczywistej niespójności” pomiędzy, z jednej strony, oceną słowną jej ogólnego wyniku na egzaminie ustnym i, z drugiej strony, ocenami słownymi, jakie uzyskała za trzy części składowe tego egzaminu oceniane przez komisję konkursową. Otóż zdaniem skarżącej komisja konkursowa arbitralnie zaniżyła jej wynik ogólny, ponieważ wynik ten oceniono jako „dobry”, podczas gdy dwie z tych części składowych uzyskały ocenę słowną „bardzo dobry”. Skarżąca dodała, że decyzja z dnia 16 grudnia 2019 r. nie pozwoliła jej zrozumieć, w jaki sposób ogólna ocena „dobry” została przekształcona w ocenę liczbową 13/20 punktów. Ta wiadomość elektroniczna zawierała „wniosek o udzielenie informacji i dostęp do dokumentów”, w drodze którego to wniosku skarżąca zwracała się o przekazanie jej następujących informacji:

–        szczegółowych wyjaśnień, w jaki sposób oceny słowne zostały przeliczone na oceny liczbowe, wraz z tabelami ocen umożliwiającymi powiązanie każdej oceny słownej z oceną w formie punktacji;

–        szczegółowych ocen dokonanych względem niej dla każdej z trzech analizowanych i poddanych ocenie części, a także odpowiedniej tabeli ocen;

–        wszelkich użytecznych informacji dotyczących ocen, które uzyskała skarżąca;

–        ewentualnie stosowanej metody ważenia;

–        ewentualnie stosowanej metody zaokrąglania;

–        sprawozdania i arkuszy ocen dotyczących jej egzaminu ustnego, arkuszu konferencyjnego, z którego korzystała podczas tego egzaminu (zwanego dalej „arkuszem konferencyjnym”) oraz wszelkich innych istotnych dokumentów dotyczących jej wystąpienia podczas tego egzaminu.

11      W dniu 28 lutego 2020 r., po wymianie szeregu wiadomości elektronicznych z Dyrekcją Generalną ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa Komisji Europejskiej, skarżąca otrzymała od tej ostatniej tabelę przedstawiającą korelację między, z jednej strony, punktacją od 1 do 10 i, z drugiej strony, ocenami słownymi „niedostateczny”, „zadowalający”, „dobry”, „bardzo dobry”, „wyróżniający”, „celujący” i „wzorowy” (zwaną dalej „pierwszą tabelą przeliczeniową”), ze wskazaniem, że punktacja od 1 do 4 odpowiadała ocenie „niedostateczny”. Skarżąca została również zaproszona do zapoznania się z arkuszem konferencyjnym znajdującym się w biurach Komisji oraz do rozmowy z przewodniczącym komisji konkursowej spornego konkursu w celu uzyskania ustnego sprawozdania z jej wystąpienia. Wiadomość elektroniczna Komisji z dnia 28 lutego 2020 r. nie zawiera żadnego odniesienia do metod ważenia i zaokrąglania, o których mowa we wniosku o ponowne rozpatrzenie decyzji.

12      Wiadomością elektroniczną z dnia 9 kwietnia 2020 r. Komisja poinformowała skarżącą, że wyżej wskazane metody są objęte tajnością prac komisji konkursowych przewidzianą w art. 6 załącznika III do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).

13      Decyzją z dnia 15 kwietnia 2020 r. (zwaną dalej „decyzją z dnia 15 kwietnia 2020 r.”) komisja konkursowa spornego konkursu oddaliła wniosek o ponowne rozpatrzenie decyzji.

14      W tym zakresie, po pierwsze, komisja konkursowa przypomniała, że przed wysłuchaniem kandydatów dopuszczonych do egzaminu ustnego określiła ona treść tego egzaminu, przewidywane pytania, kryteria oceny, procedurę oceny i ważenia każdego z elementów wymienionych w ogłoszeniu o owym konkursie w odniesieniu do tego egzaminu.

15      Po drugie, komisja konkursowa wskazała, że w odniesieniu do każdego kandydata przedstawiła uwagi dotyczące poszczególnych elementów wymienionych we wskazanym ogłoszeniu (zob. pkt 5 powyżej) oraz że jej uwagi zawierały również ogólną ocenę wyników kandydatów, „podsumowującą ocenę każdego elementu”.

16      Po trzecie, komisja konkursowa zauważyła, że dokonane przez nią oceny doświadczenia i zdolności kandydatów mają charakter porównawczy.

17      Po czwarte, komisja ta stwierdziła, że ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r. nie wykazało wystąpienia błędu w przetwarzaniu danych dotyczących egzaminu ustnego skarżącej, tak że decyzję o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej spornego konkursu należało utrzymać w mocy.

18      Pismem złożonym w dniu 4 maja 2020 r. w sekretariacie Sądu skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartych w wiadomościach elektronicznych z dnia 28 lutego i 9 kwietnia 2020 r. (zob. pkt 11 i 12 powyżej) w sprawie odmowy udzielenia dostępu do niektórych danych jakoby mających charakter osobowy. Skarga ta została zarejestrowana pod sygnaturą T‑265/20.

 Okoliczności mające miejsce po wniesieniu skargi

19      W dniu 16 lipca 2020 r. Komisja przekazała skarżącej kopię arkusza konferencyjnego wraz z notatkami sporządzonymi przez tę ostatnią w celu przedstawienia prezentacji podczas egzaminu ustnego.

20      W dniu 22 lipca 2020 r. podczas rozmowy telefonicznej z przewodniczącym komisji konkursowej spornego konkursu skarżąca otrzymała informacje dotyczące swojego wystąpienia podczas egzaminu ustnego, a także wyjaśnienie, zgodnie z którym oceny liczbowe zaokrąglano do 0,25.

 Postępowanie i żądania stron

21      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 lipca 2020 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną skargę.

22      Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca złożyła wniosek o utajnienie tożsamości na podstawie art. 66 regulaminu postępowania przed Sądem. Postanowieniem z dnia 21 września 2020 r. Sąd (siódma izba) uwzględnił ów wniosek.

23      Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 22 lipca 2020 r. w sprawie T‑265/20, JR/Komisja skarżąca wniosła o połączenie tej ostatniej sprawy z niniejszą sprawą na podstawie art. 68 regulaminu postępowania. W uwagach do tego wniosku złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 31 sierpnia 2020 r. Komisja wniosła o jego oddalenie. Postanowieniem z dnia 30 września 2020 r. prezes siódmej izby Sądu oddalił wniosek o połączenie spraw.

24      Pisemny etap postępowania został zamknięty w dniu 13 stycznia 2021 r.

25      W dniu 20 kwietnia 2021 r., w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania, Sąd (siódma izba) postanowił wezwać Komisję do wskazania, jaki instrument umożliwił komisji konkursowej spornego konkursu powiązanie w decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r. oceny słownej „dobry” z ogólną oceną liczbową wynoszącą 13/20 punktów przyznaną skarżącej, biorąc pod uwagę, że pierwsza tabela przeliczeniowa zawierała punktację od 1 do 10.

26      W dniu 28 kwietnia 2021 r. na wniosek siódmej izby Sąd postanowił na podstawie art. 28 regulaminu postępowania o przekazaniu sprawy izbie w składzie powiększonym.

27      Pismem z dnia 6 maja 2021 r. Komisja odpowiedziała na pytanie Sądu, o którym mowa w pkt 25 powyżej, przedstawiając tabelę wskazującą korelację między, z jednej strony, punktacją lub przedziałem punktacji „do 9,5”, „10–11,5”, „12–13”, „13,5”, „14–15,5”, „16–17”, „17,5–19” oraz „19,5–20”, a, z drugiej strony, ocenami słownymi „niedostateczny”, „zadowalający”, „dobry”, „bardzo dobry”, „wyróżniający”, „celujący” i „wzorowy” (zwaną dalej „drugą tabelą przeliczeniową”).

28      Pismem z dnia 26 maja 2021 r. skarżąca przedstawiła uwagi w odniesieniu do odpowiedzi udzielonej przez Komisję na wyżej wskazane pytanie Sądu.

29      Na mocy art. 106 § 3 regulaminu postępowania, w braku wniosku o wyznaczenie rozprawy złożonego przez strony główne w terminie trzech tygodni od doręczenia powiadomienia o zamknięciu pisemnego etapu postępowania, Sąd może zdecydować o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania. Ponieważ w niniejszym przypadku Sąd (siódma izba w składzie powiększonym) uznał, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, zdecydował on, w braku takiego wniosku, o wydaniu rozstrzygnięcia z pominięciem ustnego etapu postępowania.

30      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r. i, w razie potrzeby, decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r.;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

31      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 Co do przedmiotu sporu

32      Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r. i, w razie potrzeby, decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r.

33      W odpowiedzi na skargę Komisja podnosi bezwzględną przeszkodę procesową przeciwko żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r., którą zastępuje decyzja z dnia 15 kwietnia 2020 r.

34      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku gdy kandydat biorący udział w konkursie wnosi o ponowne rozpatrzenie decyzji podjętej przez komisję konkursową, taka decyzja wydana po ponownej analizie sytuacji kandydata jest aktem, z którym wiążą się niekorzystne dla niego skutki w rozumieniu art. 90 ust. 2 lub ewentualnie art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Tym samym decyzja wydana po ponownym rozpatrzeniu sprawy zastępuje pierwotną decyzję komisji konkursowej (zob. wyrok z dnia 5 września 2018 r., Villeneuve/Komisja, T‑671/16, EU:T:2018:519, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 11 marca 1986 r., Sorani i in./Komisja, 293/84, EU:C:1986:111, pkt 12).

35      W konsekwencji należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku jedynym niekorzystnym aktem jest decyzja z dnia 15 kwietnia 2020 r.

36      W związku z tym i w zakresie, w jakim skarżąca zażądała stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r. jedynie „w razie potrzeby”, w pierwszej kolejności należy zbadać żądanie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r.

 Co do istoty

37      Na poparcie skargi skarżąca podniosła dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczył oczywistego błędu w ocenie i naruszenia przepisów mających zastosowanie do prac komisji konkursowej, a drugi – naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz zasady dobrej administracji, o której mowa w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

38      Należy najpierw zbadać drugi zarzut, ponieważ dotyczy on uprzedniej kwestii uzasadnienia decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r.

39      Skarżąca podnosi, że nawet po otrzymaniu pierwszej tabeli przeliczeniowej (zob. pkt 11 powyżej) oraz wyjaśnień dotyczących metody zaokrąglania zastosowanej przez komisję konkursową (zob. pkt 20 powyżej) uzasadnienie decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r. nie jest wystarczające, aby umożliwić jej zrozumienie, w jaki sposób na podstawie trzech ocen słownych „bardzo dobry”, „bardzo dobry” i „dobry” uzyskanych za trzy różne części składowe egzaminu ustnego komisja konkursowa mogła ocenić ogólny wynik skarżącej z tego egzaminu jako „dobry” i przełożyć go na ocenę liczbową wynoszącą 13/20 punktów.

40      Skarżąca dodaje, że komisja konkursowa musiała zastosować metodę ważenia, oraz twierdzi, że ustalenie tej metody nie wchodzi w zakres prac komisji konkursowej, które, ze względu na to, że mają charakter porównawczy, są objęte tajnością zgodnie z orzecznictwem dotyczącym art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego. Jej zdaniem elementy obiektywne, takie jak ważenie ocen, ustalane przez komisję konkursową przed rozpoczęciem egzaminów w celu ukierunkowania jej prac i zapewnienia, co do zasady, prawidłowego i obiektywnego przebiegu egzaminów, nie dotyczą oceny wyników osiągniętych przez kandydatów ani porównania ich odpowiednich wyników.

41      W uwagach dotyczących odpowiedzi udzielonej przez Komisję na pytanie Sądu (zob. pkt 27 i 28 powyżej) skarżąca podnosi, że nawet po zapoznaniu się z drugą tabelą przeliczeniową nie była w stanie zrozumieć, dlaczego została jej przyznana ocena liczbowa wynosząca 13/20 punktów. Jej zdaniem tabela ta tylko podkreśla, jak ważna jest dokładna wiedza na temat tego, kiedy komisja konkursowa zaokrągliła oceny i jaka metoda ważenia została zastosowana.

42      Komisja odpowiada, że z uwagi na tajny charakter prac komisji konkursowych w zakresie wyrażania oceny wartościującej oraz szeroki zakres uznania, jakim dysponują te komisje, przekazanie informacji o ocenach uzyskanych z poszczególnych egzaminów stanowi wystarczające uzasadnienie ich decyzji. Jako że skarżącą poinformowano, że z egzaminu ustnego otrzymała ocenę 13/20 punktów oraz że jedynie kandydaci, którzy otrzymali ocenę wynoszącą 14/20 punktów, zostali umieszczeni na liście rezerwy kadrowej, decyzja z dnia 15 kwietnia 2020 r. została wystarczająco uzasadniona. Zdaniem Komisji to jedynie tytułem dodatkowym komisja konkursowa, zgodnie z zasadą dobrej administracji, poinformowała skarżącą o ocenach słownych, jakie przyznała jej za poszczególne części składowe egzaminu ustnego, oraz o otrzymanej w tym zakresie ogólnej ocenie słownej, a następnie przekazała jej tabelę przeliczeniową i arkusz konferencyjny, przed zorganizowaniem dla niej telefonicznej rozmowy z przewodniczącym komisji konkursowej, który w szczególności wskazał skarżącej zastosowaną metodę zaokrąglania.

43      Ponadto Komisja przyznaje wprawdzie, że ogólna ocena liczbowa przyznana skarżącej przez komisję konkursową z egzaminu ustnego jest wynikiem ważenia trzech części składowych tego egzaminu, podnosi ona jednak, iż określenie metody ważenia stanowi sedno szerokiego zakresu uznania, które ogłoszenie o owym konkursie, wobec braku szczegółowych postanowień w tym względzie, pozostawiło, zgodnie z orzecznictwem, komisji konkursowej. Ujawnienie tej metody poważnie naruszyłoby tajność prac komisji konkursowej i jej niezależność, ponieważ odrzuceni kandydaci mogliby podnosić, że przyjęta metoda faworyzuje pewną kategorię kandydatów.

44      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z art. 25 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego każdą niekorzystną decyzję należy uzasadnić. Obowiązek ten odpowiada temu przewidzianemu w sposób bardziej ogólny w art. 296 akapit drugi TFUE oraz w art. 41 karty, dotyczącym zasady dobrej administracji, a w szczególności ust. 2 lit. c) tego postanowienia.

45      W drugiej kolejności art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego stanowi, że „[p]race komisji konkursowej są tajne”.

46      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek uzasadnienia ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wskazówek wystarczających dla oceny zasadności niekorzystnego aktu oraz celowości wniesienia skargi do sądu Unii Europejskiej i, po drugie, umożliwienie temu sądowi sprawowania kontroli zgodności z prawem tego aktu (zob. wyrok z dnia 13 września 2016 r., Pohjanmäki/Rada, T‑410/15 P, niepublikowany, EU:T:2016:465, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2020 r., Komisja/Di Bernardo, C‑114/19 P, EU:C:2020:457, pkt 51).

47      Należy również zauważyć, iż przewidziane w art. 41 karty prawo do dobrej administracji rodzi po stronie administracji obowiązek uzasadniania swoich decyzji, a owo uzasadnienie nie stanowi jedynie wyrazu przejrzystości działań administracji, lecz ma również na celu umożliwienie jednostce podjęcia decyzji, z pełną znajomością odpowiednich faktów, co do tego, czy wniesienie sprawy do sądu jest celowe. Istnieje zatem ścisły związek pomiędzy obowiązkiem uzasadnienia a prawem podstawowym do skutecznej ochrony sądowej, a także ustanowionym w art. 47 karty prawem do skutecznego środka prawnego (wyrok z dnia 10 października 2012 r., Sviluppo Globale/Komisja, T‑183/10, niepublikowany, EU:T:2012:534, pkt 40; zob. również podobnie wyrok z dnia 8 września 2009 r., ETF/Landgren, T‑404/06 P, EU:T:2009:313, pkt 148 i przytoczone tam orzecznictwo).

48      Uzasadnienie musi być co do zasady podane do wiadomości zainteresowanego w tym samym czasie, w którym została wydana niekorzystna dla niego decyzja. Brakowi uzasadnienia nie można zaradzić w ten sposób, że zainteresowany dowie się o powodach wydania decyzji w toku postępowania przed sądem Unii. Jednakże w wypadku nie braku, lecz niewystarczającego uzasadnienia, wyjaśnienia udzielone w toku postępowania mogą w wyjątkowych przypadkach zaradzić temu brakowi, a tym samym zarzut dotyczący niewystarczającego uzasadnienia nie stanowi już podstawy stwierdzenia nieważności rozpatrywanej decyzji (zob. wyrok z dnia 11 czerwca 2020 r., Komisja/Di Bernardo, C‑114/19 P, EU:C:2020:457, pkt 51, 52 i przytoczone tam orzecznictwo).

49      Według Trybunału nie istnieje ani prawo instytucji Unii do konwalidacji przed sądem Unii wydanych przez nie niewystarczająco uzasadnionych decyzji, ani obowiązek uwzględnienia przez ten sąd dodatkowych wyjaśnień przedstawionych dopiero w toku postępowania sądowego przez autora danego aktu w celu oceny przestrzegania obowiązku uzasadnienia. Taki stan prawny groziłby bowiem zatarciem podziału kompetencji między administracją a sądem Unii, osłabieniem kontroli zgodności z prawem i utrudnieniem wykonywania prawa do wniesienia skargi. Jedynie w wyjątkowych przypadkach, w których okazałoby się, że dana instytucja Unii nie miała praktycznej możliwości podania wystarczającego pod względem prawnym uzasadnienia zaskarżonej decyzji, uzasadnienie może zostać uzupełnione wyjaśnieniami przedstawionymi przez autora aktu w trakcie postępowania (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2020 r., Komisja/Di Bernardo, C‑114/19 P, EU:C:2020:457, pkt 58, 59).

50      Jeśli chodzi o decyzje podjęte przez komisję konkursową, jak Trybunał orzekł w wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276), obowiązek uzasadnienia należy pogodzić z przestrzeganiem tajności prac komisji konkursowej wynikającej z art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego. Tajność ta została wprowadzona w celu zagwarantowania niezależności komisji konkursowych i obiektywizmu ich prac, poprzez objęcie ich ochroną przed wszelkimi ingerencjami i naciskami z zewnątrz, czy to ze strony samej administracji Unii, czy zainteresowanych kandydatów, czy też osób trzecich. Jej przestrzeganie nie pozwala zatem na ujawnienie ani stanowisk poszczególnych członków komisji, ani jakichkolwiek informacji dotyczących ocen o charakterze osobistym lub porównawczym kandydatów (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 24).

51      Wymóg uzasadnienia decyzji komisji konkursowej powinien w tych okolicznościach uwzględniać charakter odnośnych prac (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 25).

52      Prace komisji konkursowej składają się zasadniczo z przynajmniej dwóch różnych etapów, a mianowicie, w pierwszej kolejności, z analizy kandydatur w celu wyselekcjonowania kandydatów dopuszczonych do konkursu oraz, w drugiej kolejności, z badania przydatności kandydatów na stanowiska, które mają zostać obsadzone, w celu sporządzenia listy rezerwy kadrowej (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 26).

53      Pierwszy etap polega, w szczególności w przypadku konkursu przeprowadzonego w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji, na porównaniu przedstawionych przez kandydatów świadectw posiadanych kwalifikacji z kwalifikacjami wymaganymi w ogłoszeniu o konkursie. Ponieważ porównanie to opiera się na obiektywnych danych, które są zresztą znane każdemu z kandydatów w zakresie ich dotyczącym, poszanowanie tajności obejmującej prace komisji konkursowej nie stoi na przeszkodzie podaniu do wiadomości tych obiektywnych danych i, w szczególności, kryteriów oceny, na których opiera się wybór dokonany na etapie wstępnych czynności konkursowych, tak aby umożliwić osobom, których kandydatury zostały odrzucone przed jakimkolwiek indywidualnym egzaminem, zapoznanie się z ewentualnymi powodami ich odrzucenia (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 27).

54      Natomiast drugi etap prac komisji konkursowej ma przede wszystkim charakter porównawczy i z tego względu jest objęty tajnością właściwą tym pracom (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 28).

55      Kryteria sprawdzania przyjęte przez komisję konkursową przed egzaminami stanowią integralną część ocen o charakterze porównawczym, których dokonuje komisja konkursowa w odniesieniu do wyników osiągniętych przez poszczególnych kandydatów. Kryteria te mają bowiem na celu zapewnienie, w interesie kandydatów, pewnej spójności ocen komisji konkursowej, w szczególności w wypadku dużej liczby kandydatów. Kryteria te są zatem objęte tajnością obrad z tego samego względu co oceny komisji konkursowej (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 29).

56      Oceny o charakterze porównawczym, których dokonuje komisja konkursowa, znajdują odzwierciedlenie w ocenach, które przyznaje ona kandydatom. Stanowią one wyrażenie oceny wartościującej dotyczącej każdego z nich (wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati, C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 30).

57      W oparciu o te zasady Trybunał stwierdza w pkt 31 i 32 wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276), że uwzględniając tajność obejmującą prace komisji konkursowej, przekazanie informacji o ocenach otrzymanych za poszczególne egzaminy stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji komisji konkursowej oraz że uzasadnienie takie nie narusza praw kandydatów, ponieważ umożliwia im ono zapoznanie się z oceną wartościującą ich wyniki i sprawdzenie, w stosownym przypadku, czy rzeczywiście nie uzyskali liczby punktów wymaganej w ogłoszeniu o konkursie.

58      To w świetle tych zasad należy ocenić wystarczający charakter uzasadnienia decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r.

59      Po pierwsze, należy stwierdzić, że decyzja z dnia 15 kwietnia 2020 r. nie wchodzi w zakres pierwszego etapu, o którym mowa w orzecznictwie Trybunału, dotyczącego dopuszczenia kandydatów do konkursu po sprawdzeniu spełnienia przez nich warunków określonych w tym celu w ogłoszeniu o konkursie. Należy ona do drugiego etapu, ponieważ komisja konkursowa spornego konkursu musiała ocenić wyniki skarżącej na egzaminie ustnym nie tylko w celu zbadania, czy mogła ona uzyskać minimalną ocenę 10/20 punktów przewidzianą w ogłoszeniu o konkursie, lecz również w celu oceny tego wyniku w stosunku do wyników pozostałych kandydatów. Ogłoszenie o konkursie przewidywało bowiem, że w dziedzinie wybranej przez skarżącą jedynie 30 kandydatów z najlepszymi ocenami z egzaminu ustnego może zostać umieszczonych na liście rezerwy kadrowej (zob. pkt 3, 6 i 7 powyżej).

60      Po drugie, należy wspomnieć o informacjach udzielonych już skarżącej w decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r., potwierdzonej decyzją z dnia 15 kwietnia 2020 r. W owej decyzji, jak wyjaśniono w pkt 9 powyżej, komisja konkursowa wskazała najpierw, że na egzaminie ustnym spornego konkursu skarżąca uzyskała ogólną ocenę 13/20 punktów, podczas gdy porównanie wyników kandydatów dopuszczonych do tego egzaminu doprowadziło komisję konkursową do umieszczenia na liście rezerwowej jedynie nazwisk kandydatów, którzy uzyskali ogólną ocenę wynoszącą co najmniej 14/20 punktów.

61      Następnie komisja konkursowa wyjaśniła, że ogólny wynik skarżącej na egzaminie ustnym można było ocenić jako „dobry”.

62      Wreszcie komisja konkursowa przekazała oceny słowne, które przyznała skarżącej za każdą z trzech części składowych egzaminu ustnego wynikających z sekcji 4 tytułu III ogłoszenia o spornym konkursie (zob. pkt 5 powyżej), zgodnie z którą egzamin ten składał się z dwóch części, z których pierwsza zawierała dwa podpunkty.

63      Po trzecie, jak przypomniano w pkt 11 powyżej, Komisja przekazała następnie skarżącej pierwszą tabelę przeliczeniową, która wskazywała korelację między ocenami słownymi stosowanymi przez komisję konkursową a punktacją od 1 do 10. Z tabeli tej wynika, że oceny słowne „dobry” i „bardzo dobry” odpowiadają punktacji wynoszącej, stosownie, 6/10 i 7/10 punktów.

64      Po czwarte, Komisja przedłożyła Sądowi drugą tabelę przeliczeniową, wspomnianą w pkt 27 powyżej, która zawiera korelację punktacji od 1 do 20 z ocenami słownymi przekazywanymi kandydatom po egzaminie ustnym.

65      Po piąte, należy zauważyć, że, jak wynika z decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r., komisja konkursowa przyjęła metodę ważenia mającą zastosowanie do trzech części składowych egzaminu ustnego określonych w ogłoszeniu o spornym konkursie. W odpowiedzi na skargę Komisja potwierdza, że ogólna ocena wynosząca 13/20 punktów uzyskana przez skarżącą nie jest średnią arytmetyczną ocen odnoszących się do tych trzech części, lecz wynika ze średniej ważonej tych ocen.

66      W konsekwencji należy stwierdzić, że dla każdej części składowej egzaminu ustnego wynikającej z ogłoszenia o spornym konkursie komisja konkursowa przyjęła współczynniki wagi (zwane dalej „rozpatrywanymi współczynnikami wagi”). Rozpatrywane współczynniki wagi zastosowano do przyznanych przez komisję konkursową ocen wyników kandydatów w tych częściach składowych w celu uzyskania średniej ważonej tych trzech ocen. W związku z tym te współczynniki wagi w istotny sposób mogą przyczynić się do zrozumienia przez skarżącą sposobu, w jaki jej wynik, po dokonaniu oceny tych trzech części składowych, został przeliczony na ogólną ocenę liczbową wyrażoną w skali od 1 do 20 punktów zgodnie z ogłoszeniem o spornym konkursie (zob. pkt 6 powyżej). Skarżąca dysponuje obecnie pierwszą i drugą tabelą przeliczeniową. Jednakże, nie znając rozpatrywanych współczynników wagi, skarżąca nie jest w stanie zrozumieć, w jaki sposób oceny słowne „bardzo dobry, „bardzo dobry” i „dobry”, które zostały jej przyznane za trzy części składowe egzaminu ustnego i które według pierwszej tabeli przeliczeniowej odpowiadają ocenom liczbowym 7, 7 i 6 punktów, mogły doprowadzić do uzyskania ogólnej oceny liczbowej wynoszącej 13/20 punktów i odpowiadającej według drugiej tabeli przeliczeniowej ocenie słownej „dobry”. Należy zauważyć, iż w zależności od znaczenia każdego z tych współczynników nie jest wykluczone, że średnia ważona wspomnianych ocen liczbowych może dać ogólną ocenę liczbową, po zaokrągleniu i wyrażeniu w skali od 1 do 20 punktów, osiągającą próg 14/20 punktów wymagany do tego, aby dany kandydat znalazł się wśród laureatów spornego konkursu (zob. pkt 9 powyżej).

67      Należy jednak ustalić, czy przekazanie informacji na temat rozpatrywanych współczynników wagi jest zgodne z tajnością prac komisji konkursowej przewidzianą w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego w wykładni nadanej mu przez Trybunał.

68      Prawdą jest, iż, jak przypomniano w pkt 57 powyżej, w wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276, pkt 31, 32), Trybunał – po wyważeniu wymogów wynikających, z jednej strony, z obowiązku uzasadnienia i, z drugiej strony, z tajności prac komisji konkursowej – orzekł, że przekazanie informacji o ocenach otrzymanych z poszczególnych egzaminów stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji komisji konkursowej oraz że uzasadnienie takie nie narusza praw kandydatów.

69      Jednakże w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276), skarżący nie został dopuszczony do egzaminów konkursu po przeprowadzeniu egzaminu pisemnego, w którym uzyskał on ocenę niższą od minimalnej wymaganej w ogłoszeniu o konkursie. Ogłoszenie to nie stanowiło, że egzamin ten składa się z kilku części. W konsekwencji odniesienia się Trybunału do „ocen otrzymanych za poszczególne egzaminy” nie można interpretować jako dotyczącego jedynie indywidualnych ocen dyskwalifikujących w przeciwieństwie do pośrednich ocen za poszczególne części składowe egzaminu określone w ogłoszeniu o konkursie. Z orzecznictwa tego nie wynika zatem, że przekazanie kandydatowi informacji o jednej indywidualnej ocenie dyskwalifikującej stanowi w dowolnych okolicznościach wystarczające uzasadnienie niezależnie od szczególnego charakteru każdego konkursu.

70      Ponadto z wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276) nie można wywnioskować, że pojęcie „kryteriów sprawdzania”, które Trybunał uznał za chronione w drodze tajności prac komisji konkursowej, obejmuje takie elementy jak rozpatrywane współczynniki wagi.

71      Należy zauważyć, że „kryteria sprawdzania”, o których mowa w wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276), stanowią wytyczne dla komisji konkursowej w zakresie oceny wyników kandydatów podczas egzaminów oraz ewentualnych części składowych każdego egzaminu. Są one instrumentem, który komisja konkursowa stosuje przy dokonywaniu oceny wartościującej tych wyników w celu zapewnienia spójności jej ocen. W tym zakresie, jak Trybunał orzekł we wspomnianym wyroku, kryteria te stanowią integralną część ocen o charakterze porównawczym, których komisja konkursowa dokonuje w odniesieniu do wyników osiągniętych przez poszczególnych kandydatów, i dlatego muszą pozostać tajne (zob. pkt 55 powyżej). W celu obiektywnej i swobodnej oceny kandydatów komisja konkursowa musi bowiem mieć możliwość zorganizowania swojej pracy poprzez ustalenie, w razie potrzeby, kryteriów i podkryteriów, które, w stosownym przypadku, są ważone między sobą.

72      Natomiast współczynniki ustalone przez komisję konkursową w celu ważenia części składowych egzaminu określonych w ogłoszeniu o konkursie nie pełnią tej samej funkcji co kryteria sprawdzania, o których mowa w wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276). Otóż współczynniki te nie mają na celu przyczynić się do dokonania oceny porównawczej wyników kandydatów w danym egzaminie. Są one ustalane przez komisję konkursową w ramach przysługującego jej zakresu uznania w celu wyrażenia względnej wagi, jaką komisja ta przypisuje poszczególnym częściom składowym egzaminu określonym w ogłoszeniu o konkursie w ramach ogólnej oceny przyznawanej kandydatowi za cały ten egzamin. Wcześniejsze ustalenie względnej wartości poszczególnych części składowych egzaminu określonych w ogłoszeniu o konkursie należy zatem odróżnić od oceny wyników kandydatów w odniesieniu do każdej z tych części.

73      W konsekwencji wyroku z dnia 4 lipca 1996 r., Parlament/Innamorati (C‑254/95 P, EU:C:1996:276), nie można interpretować w ten sposób, że wyważenie wymogów, o których mowa w pkt 68 powyżej, wymaga, aby, w przypadku gdy ogłoszenie o konkursie przewiduje, że egzamin składa się z kilku części, współczynniki przypisane wcześniej przez komisję konkursową każdej z tych części w celu ich ważenia, były objęte tajnością obrad komisji konkursowej. Z rzeczonego wyroku nie wynika zatem, że współczynniki te są wyłączone z zakresu informacji, które na podstawie obowiązku uzasadnienia powinny zostać podane do wiadomości kandydatów odrzuconych z konkursu.

74      Ponadto należy przypomnieć, iż Sąd orzekł już w przedmiocie egzaminu ustnego mającego na celu ocenę umiejętności językowych kandydatów w konkursie w języku francuskim i angielskim, jak również we wszystkich innych językach Unii, których znajomość kandydaci ci zadeklarowali w swoich formularzach zgłoszeniowych, że w przypadku gdy komisja konkursowa przyzna kandydatom ocenę pośrednią ze znajomości każdego z tych języków, obowiązek uzasadnienia wymaga przekazania informacji, na wniosek kandydata, o ocenach pośrednich przyznanych mu w odniesieniu do poszczególnych języków objętych egzaminem oraz o metodzie zastosowanej przez komisję konkursową w celu ustalenia oceny końcowej. Sąd wskazał bowiem, że przekazanie informacji o tych elementach nie wymaga ani ujawnienia stanowisk poszczególnych członków komisji konkursowej, ani ujawnienia elementów dotyczących ocen o charakterze osobistym lub porównawczym dotyczących kandydatów. Nie było to zatem sprzeczne z przestrzeganiem tajności prac komisji konkursowej (wyrok z dnia 28 kwietnia 2004 r., Pascall/Rada, T‑277/02, EU:T:2004:117, pkt 2, 28).

75      Dodatkowo z orzecznictwa Sądu do spraw Służby Publicznej wynika, że mając na względzie konieczność zachowania w tajemnicy prac komisji konkursowej, a także szeroki zakres uznania, jaki tej komisji przysługuje przy ocenie wyników egzaminów przeprowadzanych w ramach konkursu, nie może być ona zobowiązana – przy uzasadnianiu niepowodzenia kandydata na egzaminie – do precyzyjnego wskazywania, które z jego odpowiedzi zostały uznane za niezadowalające, lub wyjaśniania, dlaczego odpowiedzi te zostały uznane za niezadowalające. Ten tajny charakter i ten zakres uznania nie stoją jednak na przeszkodzie ewentualnemu uzyskaniu przez tych kandydatów, którzy o to się zwrócą, informacji o ocenach uzyskanych za każdą z części składowych egzaminu ustnego wymienionych w ogłoszeniu o konkursie (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2010 r., Wybranowski/Komisja, F‑17/08, EU:F:2010:83, pkt 98, 99 i przytoczone tam orzecznictwo). Według Sądu do spraw Służby Publicznej dla spełnienia obowiązku uzasadnienia to przekazanie informacji – w sytuacji gdy kandydat zwrócił się o udzielenie informacji – powinno nastąpić przed upływem terminu określonego w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2010 r., Wybranowski/Komisja, F‑17/08, EU:F:2010:83, pkt 100). Należy dodać, iż oddalając zarzut dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził, że strona skarżąca mogła otrzymać informacje w szczególności o wadze czterech „kryteriów oceny” wymienionych w ogłoszeniu o konkursie w odniesieniu do egzaminu ustnego (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2010 r., Wybranowski/Komisja, F‑17/08, EU:F:2010:83, pkt 8, 50, 104, 106).

76      To orzecznictwo Sądu i Sądu do spraw Służby Publicznej jest zgodne ze ścisłym związkiem, jaki istnieje, jak przypomniano w pkt 47 powyżej, między obowiązkiem uzasadnienia a skuteczną ochroną sądową, a także z ograniczeniem do wyjątkowych przypadków, które wynika z orzecznictwa Trybunału przypomnianego w pkt 49 powyżej, prawa do uzupełnienia niewystarczającego uzasadnienia informacjami udzielonymi w trakcie postępowania. Otóż w braku zaznajomienia się w odpowiednim czasie z zastosowaną przez komisję konkursową metodą ustalania ogólnej oceny dyskwalifikującej przyznawanej kandydatowi za dany egzamin, na podstawie dokonanych przez komisję konkursową ocen wyników tego kandydata w poszczególnych częściach składowych tego egzaminu określonych w ogłoszeniu o konkursie, kandydat ów nie jest w stanie zrozumieć, czy komisja konkursowa popełniła błąd nie przy dokonywaniu tych ocen, chronionych tajnością prac komisji konkursowej, lecz przy ustalaniu ogólnej oceny dyskwalifikującej. Kandydat ten nie jest zatem nawet w stanie ocenić celowości wniesienia skargi do Sądu.

77      Ponadto obowiązek uzasadnienia i prawa do skutecznej ochrony sądowej stanowią ogólne zasady prawa Unii ustanowione obecnie w karcie, podczas gdy tajność prac komisji konkursowej jest określona w akcie prawa wtórnego. W konsekwencji art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego należy interpretować w świetle karty.

78      Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy stwierdzić, że ponieważ rozpatrywane współczynniki wagi nie są instrumentami, za pomocą których komisja konkursowa spornego konkursu dokonuje oceny wartościującej wyników kandydatów w trzech częściach składowych egzaminu ustnego, o których mowa w ogłoszeniu o konkursie, współczynniki te nie są objęte tajnością przewidzianą w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego.

79      Wniosku tego nie podważają argumenty Komisji oparte na szerokim zakresie uznania, którym dysponuje komisja konkursowa (zob. pkt 43 powyżej).

80      Zgodnie z orzecznictwem komisji konkursowej przysługuje szeroki zakres uznania przy wykonywaniu jej zadań. Tym samym może ona – jeżeli ogłoszenie o konkursie nie zawiera kryteriów oceny – ustalić te kryteria lub – jeżeli zawiera je, lecz nie wskazuje ich względnej wagi – ustalić ich wagę (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Mata Blanco/Komisja, F‑65/10, EU:F:2012:178, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również, podobnie, wyroki: z dnia 24 marca 1988 r., Goossens i in./Komisja, 228/86, EU:C:1988:172, pkt 11, 13, 14; a także z dnia 19 kwietnia 1988 r., Santarelli/Komisja, 149/86, EU:C:1988:179, pkt 10).

81      Wynika z tego, iż jeżeli ogłoszenie o konkursie nie określa wagi poszczególnych kryteriów oceny wymienionych w ogłoszeniu o konkursie dla danego egzaminu, komisja konkursowa może określić sposób rozłożenia całkowitej liczby punktów, którą przewiduje owo ogłoszenie dla tego egzaminu, na poszczególne części składowe tego egzaminu, w zależności od wagi, jaką przypisuje tym częściom pod kątem stanowisk do obsadzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Mata Blanco/Komisja, F‑65/10, EU:F:2012:178, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      W niniejszym przypadku ogłoszenie o spornym konkursie określało części składowe egzaminu ustnego (zob. pkt 5 powyżej), nie precyzując jednak wagi, jaką każda z tych części będzie miała przy ustalaniu ogólnej oceny.

83      Dlatego też komisja konkursowa spornego konkursu była uprawniona do ustalenia trzech rozpatrywanych współczynników wagi.

84      Z powyższego nie wynika jednak, że rozpatrywane współczynniki wagi są wyłączone z zakresu informacji, które należy przekazać odrzuconym kandydatom w celu zapewnienia przestrzegania obowiązku uzasadnienia.

85      Otóż zgodnie z orzecznictwem, w przypadku gdy instytucji przysługuje szeroki zakres uznania, podstawowego znaczenia nabiera kontrola przestrzegania gwarancji proceduralnych przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych. Wśród tych gwarancji znajduje się w szczególności obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych elementów danego przypadku oraz obowiązek uzasadnienia w wystarczający sposób jej decyzji (wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14; z dnia 8 września 2009 r., ETF/Landgren, T‑404/06 P, EU:T:2009:313, pkt 163).

86      Ponadto zgodnie z orzecznictwem wskazanym w pkt 46 i 47 powyżej celem obowiązku uzasadnienia jest właśnie umożliwienie zainteresowanym skorzystania z przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego oraz umożliwienie sądowi Unii sprawowania kontroli zgodności decyzji administracyjnych z prawem.

87      Należy zauważyć, że ponieważ komisje konkursowe dysponują szerokim zakresem uznania, kontrola zgodności ich decyzji z prawem polega na zbadaniu przez sąd, czy ten zakres uznania został wykorzystany w oparciu o obiektywne kryteria i czy wykorzystanie to nie jest obarczone oczywistym błędem lub nadużyciem władzy, lub czy granice zakresu uznania nie zostały w sposób oczywisty przekroczone (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lutego 1999 r., Jiménez/OHIM, T‑200/97, EU:T:1999:26, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo). Tym samym w niniejszym przypadku, chociaż Sąd nie może zastąpić swoją oceną oceny komisji konkursowej, powinien jednak być w stanie zbadać, w świetle obowiązku uzasadnienia, czy komisja konkursowa oceniła ustne wystąpienie skarżącej na podstawie trzech części składowych tego wystąpienia określonych w ogłoszeniu o spornym konkursie i czy nie popełniono błędu przy obliczaniu ogólnej oceny na podstawie oceny dokonanej przez komisję konkursową w odniesieniu do każdej z tych trzech części.

88      Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, należy stwierdzić, że ponieważ skarżąca nie wiedziała o rozpatrywanych współczynnikach wagi, decyzja z dnia 15 kwietnia 2020 r. nie jest wystarczająco uzasadniona, i to pomimo informacji udzielonych skarżącej przez Komisję po wydaniu rzeczonej decyzji, nawet gdyby mogły one zostać uwzględnione zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 48 i 49 powyżej.

89      W konsekwencji, należy uwzględnić drugi zarzut i stwierdzić nieważność decyzji z dnia 15 kwietnia 2020 r., bez konieczności badania pierwszego zarzutu (zob. pkt 38 powyżej) ani orzekania w przedmiocie bezwzględnej przeszkody procesowej podniesionej przez Komisję w odniesieniu do, sformułowanego w razie potrzeby, żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2019 r. (zob. pkt 30 i 33 powyżej).

 W przedmiocie kosztów

90      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy, zgodnie z żądaniem skarżącej, obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji komisji konkursowej konkursu wewnętrznego COM/03/AD/18 (AD 6) – Administratorzy z dnia 15 kwietnia 2020 r. o nieumieszczeniu JR na liście rezerwy kadrowej w celach naboru administratorów w grupie zaszeregowania AD 6 w dziedzinie europejskiej administracji publicznej.

2)      Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

da Silva Passos

Valančius

Reine

Truchot

 

      Sampol Pucurull

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 września 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: francuski.