Αναίρεση που άσκησε στις 4 Μαΐου 2011 ο Luigi Marcuccio κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 15 Φεβρουαρίου 2011 στην υπόθεση F-81/09, Marcuccio κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-238/11 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Luigi Marcuccio (Tricase, Ιταλία) (εκπρόσωπος: G. Cipressa, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση καθό μέτρο το πρωτοβάθμιο δικαστήριο: α) απέρριψε την ασκηθείσα από τον νυν αναιρεσείοντα προσφυγή· β) διέταξε ο πρωτοδίκως προσφεύγων να φέρει τα τρία τέταρτα των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε και,

ως κύριο αίτημα:

(B1.1) να κάνει δεκτά όλα τα πρωτοδίκως υποβληθέντα από τον νυν αναιρεσείοντα αιτήματα, εξαιρουμένων των αφορώντων την εκ νέου απόφανση επί των δικαστικών εξόδων·

(B.1.2) να καταδικάσει την αναιρεσιβαλλομένη στην καταβολή των τριών τετάρτων των εξόδων στα οποία είχε υποβληθεί πρωτοδίκως ο νυν αναιρεσείων και τα οποία ο πρωτοδίκως δικάσας δικαστής διέταξε να φέρει ο ίδιος ο προσφεύγων·

ή, επικουρικώς:

(B.2) να αναπέμψει την υπόθεση στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης προκειμένου τούτο, υπό διαφορετική σύνθεση, να αποφανθεί εκ νέου επί της ουσίας όλων των αιτημάτων περί των οποίων γίνεται λόγος στα προηγούμενα σημεία (B.1.1) και (B.1.2).

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η ασκηθείσα αναίρεση βάλλει κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (ΔΔΔ) της 15ης Φεβρουαρίου 2011 (Υπόθεση F-81/09). Με την ανωτέρω απόφαση απερρίφθη προσφυγή, αντικείμενο της οποίας ήταν, αφενός, η ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με την οποία απερρίφθη μερικώς το αίτημα του προσφεύγοντος να του καταβληθούν τόκοι υπερημερίας για κάθε δόση του χορηγουμένου σε αυτόν μηνιαίου επιδόματος αναπηρίας εκ μέρους του θεσμικού οργάνου, και, αφετέρου, το να υποχρεωθεί η Επιτροπή να του καταβάλει τη διαφορά μεταξύ του ποσού των υπολογιζομένων βάσει των κατά την άποψή του εφαρμοστέων κριτηρίων τόκων υπερημερίας και του ποσού των πράγματι καταβληθέντων τόκων.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από παντελή έλλειψη αιτιολογίας της αποφάσεως στην οποία αναφέρεται η σκέψη 32 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, καθώς και από την υποχρέωση αιτιολογίας η οποία βαρύνει τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (σκέψεις 41 έως 47 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από πεπλανημένη, εσφαλμένη και στερούμενη λογικής ερμηνεία και εφαρμογή του περιεχομένου της από 8 Μαΐου 2003 ανακοινώσεως στην οποία αναφέρεται η σκέψη 53 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από πεπλανημένη, εσφαλμένη και στερούμενη λογικής ερμηνεία και εφαρμογή της εννοίας περί της κατ' αναλογία εφαρμογής ενός κανόνα δικαίου και των συναφών κανόνων δικαίου και νομολογιακών εφαρμογών τους (σκέψεις 57 και 58 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).

Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από παραβίαση της αρχής patere legem quam ipse feristi, παραβίαση η οποία χαρακτηρίζει κατά τρόπο μη επιδεχόμενο επανόρθωση την επίδικη απόφαση της Επιτροπής, και απόλυτη έλλειψη αιτιολογίας σχετικά με την απόρριψη της αφορώσας την προσβολή της αρχής patere legem quam ipse feristi, επιχειρηματολογίας (ειδικότερα, σκέψη 59 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).

Ο πέμπτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από έλλειψη νομιμότητας της απορρίψεως (σκέψεις 69 και 70 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως) του "αιτήματος περί καταβολής χρηματικής αποζημιώσεως", υπό την έννοια ότι δεν υπήρξε απόφανση επί του αιτήματος του προσφεύγοντος περί αντισταθμιστικών τόκων.

Ο έκτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από έλλειψη νομιμότητας της απορρίψεως (σκέψεις 73 και 76 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως) του αιτήματος περί αποζημιώσεως.

Ο έβδομος λόγος ακυρώσεως αντλείται από έλλειψη νομιμότητας της καταδίκης του προσφεύγοντος στα τρία τέταρτα των δικαστικών εξόδων.

____________