WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 27 czerwca 2017 r.(*)
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Umowa na czas określony zawierająca klauzulę o rozwiązaniu umowy, w przypadku gdy nazwisko pracownika nie zostanie umieszczone na liście rezerwy kadrowej kolejnego konkursu otwartego – Rozwiązanie umowy na podstawie klauzuli rozwiązującej – Przekształcenie umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – Powaga rzeczy osądzonej – Klauzula 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Obowiązek uzasadnienia
W sprawie T‑233/16 P
mającej za przedmiot odwołanie od wydanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) wyroku z dnia 2 marca 2016 r., Ruiz Molina/OHIM (F‑60/15, EU:F:2016:28), zmierzające do uchylenia tego wyroku,
José Luis Ruiz Molina, zamieszkały w San Juan de Alicante (Hiszpania), reprezentowany przez adwokatów N. Lhoësta oraz S. Michiels,
wnoszący odwołanie,
w której drugą stroną postępowania jest
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez A. Lukošiūtė, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez adwokata B. Wägenbaura,
strona pozwana w pierwszej instancji,
SĄD (izba ds. odwołań),
w składzie: M. Jaeger, prezes, M. Prek (sprawozdawca) i A. Dittrich, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujący
Wyrok(1)
1 Poprzez swoje odwołanie, wniesione na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wnoszący odwołanie, José Luis Ruiz Molina, żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 2 marca 2016 r., Ruiz Molina/OHIM (F‑60/15, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:F:2016:28), na mocy którego Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił jego wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji prezesa EUIPO z dnia 4 czerwca 2014 r. w sprawie rozwiązania z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego po upływie sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
2 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu zostały przedstawione w pkt 13–29 zaskarżonego wyroku w następujący sposób:
„13 Skarżący rozpoczął służbę w [EUIPO] w dniu 16 lipca 2001 r., a od dnia 16 lipca 2002 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w charakterze pracownika tymczasowego zgodnie z art. 2 lit. a) WZIP w brzmieniu wówczas obowiązującym, na okres początkowo przewidziany na cztery lata, czyli do dnia 15 lipca 2006 r.
[…]
15 Po tym jak skarżący wziął udział w jednym z wewnętrznych postępowań w sprawie naboru w obszarze »własności przemysłowej«, i biorąc pod uwagę jego zaszeregowanie, złożono mu ofertę podpisania aneksu do umowy o pracę w charakterze pracownika tymczasowego ze skutkiem od dnia 1 czerwca 2005 r., którą zaakceptował. Paragrafy 4 i 5 omawianej umowy zostały wobec tego zmienione, a jego umowa stała się wówczas »umową […] zawartą na czas nieokreślony z klauzulą rozwiązującą« zgodnie z nowym § 4.
16 Paragraf 5 tak zmienionej umowy o pracę w charakterze pracownika tymczasowego stanowił, co następuje:
»Niniejsza umowa ulega rozwiązaniu na warunkach określonych w art. 47 [WZIP] w wypadku niewpisania [nazwiska] pracownika na listę rezerwy kadrowej kolejnego konkursu otwartego w jego grupie funkcyjnej ze specjalizacją w obszarze własności przemysłowej, zorganizowanego przez [Europejski Urząd Doboru Kadr]. Niniejsza umowa ulega również rozwiązaniu, w wypadku gdy pracownik nie zaakceptuje oferty zatrudnienia w charakterze urzędnika w swojej grupie funkcyjnej, złożonej przez [EUIPO] po publikacji listy rezerwy kadrowej omawianego konkursu.
[EUIPO] zachowuje ponadto prawo do rozwiązania niniejszej umowy z jakiegokolwiek innego powodu przewidzianego w art. 47–50 [WZIP], zgodnie z określonymi w tych przepisach warunkami.
Jeśli warunki rozwiązania umowy zostaną spełnione, niniejsza umowa rozwiązuje się z mocy prawa po upływie terminu wypowiedzenia w rozumieniu art. 47 lit. c) ppkt (i) [WZIP]«.
[…]
18 W dniu 19 grudnia 2007 r. dyrektor departamentu zasobów ludzkich [EUIPO] poinformował skarżącego, że konkursy otwarte OHIM/AD/02/07 i OHIM/AST/02/07 należały do konkursów określonych w klauzuli rozwiązującej przewidzianej w § 5 jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r.
19 Skarżący stawił się na konkursie otwartym OHIM/AST/02/07, ale [jego nazwisko] nie zostało wpisane na listę rezerwy kadrowej. Decyzją z dnia 12 marca 2009 r. jego umowa została rozwiązana ze skutkiem od dnia 15 września 2009 r. wieczorem (zwaną dalej »decyzją z dnia 12 marca 2009 r.«).
20 Skarżący złożył zażalenie na decyzję z dnia 12 marca 2009 r. Ponieważ jego zażalenie zostało oddalone, zaskarżył omawianą decyzję w ramach skargi zbiorowej, wniesionej wraz z 13 innymi członkami personelu tymczasowego i byłymi członkami personelu tymczasowego [EUIPO], zarejestrowanej w sekretariacie Sądu pod sygnaturą F‑102/09.
21 Po rozpatrzeniu skargi zbiorowej zarejestrowanej pod sygnaturą F‑102/09 wydany został wyrok z dnia 15 września 2011 r., Bennett i in./OHIM (F‑102/09, EU:F:2011:138, zwany dalej »wyrokiem Bennett II«). W wyroku tym Sąd stwierdził, po pierwsze, że umowy o pracę ze skarżącym, zmienionej ze skutkiem od dnia 1 czerwca 2005 r., niezależnie od brzmienia postanowień § 4, nie można zakwalifikować jako umowy o pracę na czas nieokreślony, która charakteryzuje się stabilnością zatrudnienia (wyrok Bennett II, pkt 86), a po drugie, że zmianę wprowadzoną w dniu 1 czerwca 2005 r. do jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego poprzez dodanie klauzuli rozwiązującej powinno się traktować jako pierwsze przedłużenie umowy na czas określony w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP (wyrok Bennett II, pkt 120). W tym samym wyroku Sąd oddalił skargę w zakresie dotyczącym skarżącego, a więc nie orzekł stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 12 marca 2009 r.
22 Wcześniej, w ramach innej skargi zbiorowej zarejestrowanej w sekretariacie Sądu pod sygnaturą F‑19/08, w której również uczestniczył skarżący i w której wydano wyrok z dnia 2 lipca 2009 r., Bennett i in./OHIM (F‑19/08, EU:F:2009:75, zwany dalej »wyrokiem Bennett I«), Sąd, po stwierdzeniu, że konkursy OHIM/AD/02/07 i OHIM/AST/02/07 zostały zorganizowane w celu zatrudnienia, odpowiednio, tylko czterech asystentów i wyłącznie jednego administratora, orzekł w pkt 116 tego wyroku, co następuje:
»[P]oprzez zaproponowanie 31 pracownikom, którzy pomyślnie przeszli wewnętrzne postępowania w sprawie naboru, umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony, zawierającej klauzulę o jej rozwiązaniu obowiązującą wyłącznie w przypadku, gdy zainteresowani nie zostaną wpisani na listę rezerwy kadrowej, sporządzoną po konkursie otwartym o specjalizacji w obszarze własności przemysłowej, którego zorganizowanie zostało zapowiedziane przez samego prezesa EUIPO na 2007 lub 2008 r., [EUIPO] zobowiązało się tym samym jasno do zatrudnienia na stałe zainteresowanych w swoich strukturach, pod warunkiem że ich nazwiska będą znajdowały się na takiej liście rezerwy kadrowej konkursu otwartego. W tych okolicznościach, ograniczając łącznie do pięciu liczbę stanowisk do obsadzenia, podczas gdy liczba zainteresowanych sięgała [31], i ograniczając liczbę laureatów wpisanych na listy odpowiednich kandydatów sporządzone po zakończeniu [konkursów OHIM/AD/02/07 i OHIM/AST/02/07], dodatkowo otwartych, do dokładnej liczby stanowisk do obsadzenia, [EUIPO] radykalnie i obiektywnie ograniczyło szanse wszystkich skarżących na uniknięcie zastosowania klauzuli o rozwiązaniu umowy, a tym samym pozbawiło zakres swoich zobowiązań umownych podjętych względem swego personelu tymczasowego części jego znaczenia«.
[…]
25 W następstwie wyroków Bennett I i Bennett II [EUIPO] i skarżący podpisali w dniu 1 grudnia 2011 r. »protokół powrotu do pracy« przewidujący »powrót do pracy« skarżącego w ramach umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r. w ten sposób, że § 5 umowy pozostał niezmieniony, a § 4 został usunięty (zwany dalej »protokołem powrotu do pracy«); na mocy tego protokołu [EUIPO] faktycznie przywróciło do pracy skarżącego z dniem 1 grudnia 2011 r.
[…]
27 W dniu 28 listopada 2013 r. prezes [EUIPO] poinformował skarżącego, że w następstwie publikacji ogłoszenia o rozpatrywanym konkursie »klauzula [o rozwiązaniu umowy przewidziana w § 5 jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego] zostanie uznana [za obowiązującą], jeśli [jego] nazwisko nie [znajdzie się] […] na [listach] rezerwy kadrowej […] konkursów [otwartych OHIM/AD/01/13 i OHIM/AST/02/13]«.
28 Skarżący wziął udział w konkursie otwartym OHIM/AST/02/13 (zwanym dalej »rozpatrywanym konkursem«), ale [jego nazwisko] nie zostało wpisane na listę rezerwy kadrowej. Decyzją z dnia 4 czerwca 2014 r. rozwiązano z nim umowę o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego ze skutkiem po upływie rozpoczynającego bieg tego samego dnia sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, czyli w dniu 3 grudnia 2014 r. (zwaną dalej »zaskarżoną decyzją«).
29 W dniu 4 września 2014 r. skarżący złożył zażalenie na zaskarżoną decyzję, które to zażalenie zostało oddalone w dniu 12 stycznia 2015 r.”.
Postępowanie w pierwszej instancji i zaskarżony wyrok
3 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 22 kwietnia 2015 r. skarżący wniósł skargę, zarejestrowaną pod sygnaturą F‑60/15, mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji prezesa EUIPO z dnia 4 czerwca 2014 r. o rozwiązaniu z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego po upływie sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia.
4 Na mocy zaskarżonego wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił skargę i obciążył skarżącego, poza jego własnymi kosztami, połową kosztów poniesionych przez EUIPO.
5 Na początku Sąd do spraw Służby Publicznej przypomniał, że „protokół powrotu do pracy [podpisany przez EUIPO i skarżącego w dniu 1 grudnia 2011 r.] przewidywał powrót skarżącego do pracy w ramach jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r., z takim zaszeregowaniem do grupy i na stopień, jakie skarżący posiadał w dniu, w którym omawiana umowa została rozwiązana, czyli w dniu 15 września 2009 r. wieczorem”, i że na mocy tego samego protokołu EUIPO „zobowiązało się do odtworzenia ścieżki kariery zawodowej skarżącego począwszy od tej samej daty i do wypłacenia mu różnicy pomiędzy dochodami, jakie otrzymywałby od dnia 16 września 2009 r. do dnia 30 listopada 2011 r., gdyby umowa z nim nie została rozwiązana, a dochodami, jakie faktycznie otrzymał podczas tego okresu”. Stwierdził on, że „w tych okolicznościach, jak wyraźnie wynika[ło] z § 1 [omawianego protokołu], należ[ało] przyjąć, że decyzja z dnia 12 marca 2009 r. została cofnięta omawianym protokołem i że skarżący został ponownie umiejscowiony, z mocą wsteczną, w sytuacji wykonywania swojej umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r., począwszy od daty wejścia w życie decyzji o rozwiązaniu umowy, czyli od dnia 15 września 2009 r. wieczorem”. Wobec tego orzekł on, że „[p]onieważ umowę o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego ze skarżącym, zmienioną w dniu 1 czerwca 2005 r., należy traktować […] jako pierwsze przedłużenie jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas określony w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, skarżący nie [mógł] twierdzić, że zaskarżona decyzja [naruszała] przepisy art. 8 akapit pierwszy WZIP z tego względu, że [protokół ten] stanowił drugie przedłużenie wiążącej go z [EUIPO] umowy” (pkt 39 zaskarżonego wyroku).
6 Następnie Sąd do spraw Służby Publicznej podkreślił, że „porozumienie ramowe [UNICE, CEEP oraz ETUC w sprawie pracy na czas określony, zawarte w dniu 18 marca 1999 r., wdrożone dyrektywą Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.] nie dotyczy[ło] warunków rozwiązywania umów na czas określony czy na czas nieokreślony, lecz warunków korzystania z takich umów, zgodnie z klauzulą 1 lit. b)” i że „na klauzulę 5 ust. 1 lit. a) [tego] porozumienia ramowego nie można [było] powoływać się bezpośrednio względem zaskarżonej decyzji, której ani przedmiotem, ani skutkiem nie było przedłużenie zatrudnienia skarżącego w [EUIPO], a więc sama w sobie nie mogła ona być sprzeczna z postanowieniami [tego] porozumienia ramowego” (pkt 45 zaskarżonego wyroku).
7 Ponadto, w odniesieniu do zarzucanej niezgodności z prawem protokołu powrotu do pracy, który EUIPO i skarżący podpisali w dniu 1 grudnia 2011 r. (zwanego dalej „protokołem powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r.”), w związku z tym, że miałby on być jakoby sprzeczny z postanowieniami porozumienia ramowego UNICE, CEEP oraz ETUC w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., wdrożonego dyrektywą Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (Dz.U. 1999, L 175, s. 43) (zwanego dalej „porozumieniem ramowym”), Sąd do spraw Służby Publicznej przypomniał, że rozpatrywany protokół spowodował przywrócenie skarżącego do pracy na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r., i że „[t]ę ostatnią umowę […] należ[ało] traktować jako pierwsze przedłużenie umowy o pracę na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, przyjęte na podstawie przepisów art. 8 tego rozporządzenia, które [miały] właśnie na celu ograniczenie korzystania z kolejnych umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego i zalicza[ły] się do środków określonych w klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego, które mogą zapobiegać nadużyciom wynikającym z korzystania z kolejnych umów czy stosunków pracy na czas określony” (pkt 46 zaskarżonego wyroku).
8 Wreszcie, Sąd do spraw Służby Publicznej podkreślił, że „ponieważ Sąd nie stwierdził nieważności decyzji o rozwiązaniu poprzedniej umowy skarżącego z [EUIPO], powrót skarżącego do pracy na podstawie protokołu powrotu do pracy [z dnia 1 grudnia 2011 r.] [dokonał] się z wyłącznej inicjatywy administracji” i że „[t]aki powrót skarżącego do pracy w ramach służb [EUIPO], nawet jeśli istniała ponaddwuletnia przerwa w stosunku pracy, nie [mógł] być traktowany jako nadużycie w rozumieniu klauzuli 1 lit. b) porozumienia ramowego” (pkt 46 zaskarżonego wyroku).
Postępowanie przed Sądem i żądania stron
9 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 maja 2016 r. wnoszący odwołanie wniósł niniejsze odwołanie.
[…]
17 Skarżący wnosi do Sądu o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– w rezultacie, uwzględnienie jego żądań przedstawionych w pierwszej instancji poprzez stwierdzenie nieważności decyzji prezesa EUIPO z dnia 4 czerwca 2014 r. o rozwiązaniu z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego po upływie sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia;
– obciążenie EUIPO całością kosztów postępowania w obu instancjach.
18 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie odwołania;
– pomocniczo, zasądzenie jego żądań przedstawionych w pierwszej instancji;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
[…]
W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego, dotyczących, odpowiednio, naruszenia art. 8 WZIP i naruszenia powagi rzeczy osądzonej, którą ma wyrok z dnia 15 września 2011 r., Bennett i in./OHIM (F‑102/09, EU:F:2011:138)
21 Dwa pierwsze zarzuty podniesione przez skarżącego dotyczą, odpowiednio, naruszenia art. 8 WZIP i naruszenia powagi rzeczy osądzonej, którą ma wyrok z dnia 15 września 2011 r., Bennett i in./OHIM (F‑102/09, EU:F:2011:138).
[…]
24 W związku z dwoma pierwszymi zarzutami należy zbadać, po pierwsze, czy Sąd do spraw Służby Publicznej popełnił błąd, gdy stwierdził, że decyzja z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy została cofnięta, i po drugie, czy dokonał on właściwej oceny skutków prawnych tego cofnięcia
25 W pierwszej kolejności należy zbadać kwestię tego, czy cofnięcie decyzji z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy było możliwe pod względem prawnym.
26 Po pierwsze, z orzecznictwa wynika, że cofnięcie z mocą wsteczną aktu administracyjnego zgodnego z prawem, który przyznawał prawa podmiotowe lub podobne korzyści, jest sprzeczne z ogólnymi zasadami prawa (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 1983 r., Verli‑Wallace/Komisja, 159/82, EU:C:1983:242, pkt 8; z dnia 5 grudnia 2000 r., Gooch/Komisja, T‑197/99, EU:T:2000:282, pkt 52).
27 Po drugie, w odniesieniu do aktów administracyjnych niezgodnych z prawem należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z ogólnych zasad prawa Unii wynika, iż administracja jest co do zasady uprawniona do tego, by cofnąć z mocą wsteczną korzystny akt administracyjny wydany niezgodnie z prawem (zob. podobnie wyroki: z dnia 20 listopada 2002 r., Lagardère i Canal+/Komisja, T‑251/00, EU:T:2002:278, pkt 138–140; z dnia 15 kwietnia 2011 r., IPK International/Komisja, T‑297/05, EU:T:2011:185, pkt 118), ale cofnięcie z mocą wsteczną aktu przyznającego prawa na rzecz jego adresata podlega co do zasady bardzo restrykcyjnym warunkom (zob. podobnie wyrok z dnia 9 marca 1978 r., Herpels/Komisja, 54/77, EU:C:1978:45, pkt 38). O ile bowiem należy przyznać, że każda instytucja Unii, która stwierdza, iż wydany przez nią akt jest niezgodny z prawem, ma prawo go cofnąć w rozsądnym terminie z mocą wsteczną, o tyle prawo to może być ograniczone koniecznością poszanowania uzasadnionych oczekiwań beneficjenta aktu, który mógł polegać na zgodności tego aktu z prawem (wyroki: z dnia 26 lutego 1987 r., Consorzio Cooperative d’Abruzzo/Komisja, 15/85, EU:C:1987:111, pkt 12–17; z dnia 20 czerwca 1991 r., Cargill/Komisja, C‑248/89, EU:C:1991:264, pkt 20; z dnia 17 kwietnia 1997 r., de Compte/Parlament, C‑90/95 P, EU:C:1997:198, pkt 35). Taka decyzja jest również uzależniona od tego, czy nie narusza ona zasady pewności prawa (zob. podobnie wyrok z dnia 5 marca 2003 r., Ineichen/Komisja, T‑293/01, EU:T:2003:55, pkt 91).
28 Po trzecie, z wyroku z dnia 16 grudnia 2010 r., Athinaïki Techniki/Komisja (C‑362/09 P, EU:C:2010:783, pkt 59), wynika zasadniczo, że restrykcyjne warunki przewidziane w wyrokach z dnia 9 marca 1978 r., Herpels/Komisja (54/77, EU:C:1978:45), z dnia 26 lutego 1987 r., Consorzio Cooperative d’Abruzzo/Komisja (15/85, EU:C:1987:111), i z dnia 17 kwietnia 1997 r., de Compte/Parlament (C‑90/95 P, EU:C:1997:198), w jakich to warunkach można dokonać cofnięcia z mocą wsteczną niezgodnego z prawem aktu administracyjnego przyznającego prawa podmiotowe, nie mają znaczenia w wypadku, gdy dany akt nie stanowi względem swego adresata aktu tworzącego prawa, lecz stanowi akt niekorzystny.
29 W świetle tego orzecznictwa Sąd stwierdza, że nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby można było dokonać cofnięcia aktu administracyjnego niezgodnego albo zgodnego z prawem, który wobec swego adresata stanowi akt wiążący się przede wszystkim z niekorzystnymi skutkami, a dodatkowo tworzy prawa na jego korzyść, jeśli nie zostają naruszone uzasadnione oczekiwania tego adresata i nie zostaje naruszona zasada pewności prawa.
30 Tymczasem w niniejszym wypadku należy stwierdzić, że decyzja z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy stanowi przede wszystkim dla skarżącego niekorzystny akt administracyjny, a dodatkowo tworzy na jego rzecz prawa.
31 Trzeba również zauważyć, że poprzez podpisanie protokołu powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r. skarżący wyraził zgodę na cofnięcie decyzji z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy i że w rezultacie rozpatrywane cofnięcie dokonało się z poszanowaniem zasady uzasadnionych oczekiwań skarżącego i w zgodzie z zasadą pewności prawa, które to zasady zostały przypomniane w orzecznictwie przytoczonym w pkt 28 powyżej. W tym względzie § 1 omawianego protokołu wskazuje jednoznacznie, że rozpatrywana decyzja zostaje cofnięta.
32 Tym samym Sąd do spraw Służby Publicznej słusznie stwierdził w pkt 39 zaskarżonego wyroku, że decyzja z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy została cofnięta mocą protokołu powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r.
33 W drugiej kolejności, skoro cofnięcie decyzji z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy było możliwe pod względem prawnym, należy zbadać, czy Sąd do spraw Służby Publicznej nie popełnił naruszenia prawa w ocenie skutków prawnych tego cofnięcia.
34 Po pierwsze, trzeba zauważyć, że od momentu cofnięcia decyzji z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy uznaje się, że decyzja ta nigdy nie została wydana. A zatem Sąd do spraw Służby Publicznej słusznie orzekł w pkt 39 zaskarżonego wyroku, że skarżący został ponownie umiejscowiony, z mocą wsteczną, począwszy od dnia 15 września 2009 r., w sytuacji wykonywania swojej umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, zmienionej w dniu 1 czerwca 2005 r. Postanowienia protokołu powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r. konkretyzują jedynie w tym względzie powrót skarżącego do pracy na stanowisku, które zajmował on przed dniem 15 września 2009 r.
35 Po drugie, Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w pkt 39 zaskarżonego wyroku, że umowę o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego ze skarżącym, zmienioną aneksem z dnia 1 czerwca 2005 r., należy traktować jako pierwsze przedłużenie jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas określony w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, i oddalił tezę, zgodnie z którą protokół powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r. stanowił drugie przedłużenie tej umowy.
36 Ten tok rozumowania przedstawiony przez Sąd do spraw Służby Publicznej jest pozbawiony naruszenia prawa. Jak to bowiem zostało wskazane w pkt 34 powyżej, cofnięcie decyzji z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie rozwiązania umowy, skonkretyzowane protokołem powrotu do pracy z dnia 1 grudnia 2011 r., skutkowało przywróceniem sytuacji, w jakiej znajdował się skarżący przed dniem 15 września 2009 r., a nie umiejscowieniem go w takiej sytuacji, w jakiej przed tą datą się nie znajdował, ani tym samym drugim przedłużeniem jego umowy na czas określony.
[…]
Z powyższych względów
SĄD (izba ds. odwołań)
orzeka, co następuje:
1) Odwołanie zostaje oddalone.
2) José Luis Ruiz Molina pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w niniejszej instancji.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 27 czerwca 2017 r.
Podpisy