Sprawa T‑295/05

Document Security Systems, Inc.

przeciwko

Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC)

Unia walutowa − Emitowanie banknotów euro − Zarzucane korzystanie z wynalazku objętego patentem, mającego na celu zapobieganie fałszerstwom − Skarga o stwierdzenie naruszenia patentu europejskiego – Brak właściwości Sądu – Niedopuszczalność – Skarga o odszkodowanie

Streszczenie postanowienia

1.      Postępowanie – Skarga o stwierdzenie naruszenia patentu europejskiego – Brak właściwości sądu wspólnotowego

(art. 7 WE i art. 220–241 WE)

2.      Państwa członkowskie – Zobowiązania – Obowiązek lojalnej współpracy z instytucjami wspólnotowymi

(art. 10 WE)

3.      Skarga o odszkodowanie – Termin przedawnienia – Rozpoczęcie biegu terminu

(art. 288 akapit drugi WE)

4.      Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy

(art. 235 WE i art. 288 akapity drugi i trzeci WE)

1.      Zgodnie z art. 7 WE i 220 WE Sąd może wykonywać wyłącznie te kompetencje, które zostały mu przyznane na mocy prawa wspólnotowego. W przypadku braku takiego przyznanego uprawnienia Sąd nie może orzekać w przedmiocie sporu bez rozszerzenia swej właściwości sądowej na spory, których stroną jest Wspólnota i które zgodnie z art. 240 WE podlegają jurysdykcji sądów krajowych.

Jeśli chodzi o skargę o stwierdzenie, że Europejski Bank Centralny naruszył prawa nadane patentem europejskim dotyczącym w szczególności elementów ochrony przed podrabianiem banknotów, właściwość do stwierdzenia tego naruszenia przysługuje sądom krajowym, a nie Sądowi.

W istocie żaden przepis prawa wspólnotowego nie przyznaje Sądowi właściwości do orzekania w przedmiocie naruszenia patentów. Skarga o naruszenie patentów nie figuruje wśród środków prawnych objętych jurysdykcją wspólnotową na mocy art. 220–241 WE. Ponadto krajowe prawo patentowe, w przeciwieństwie do innych praw własności intelektualnej, takich jak krajowe prawo o znakach towarowych, nie zostało poddane żadnej harmonizacji wspólnotowej. W dziedzinie, w której Wspólnota nie ustanowiła jeszcze przepisów, a co za tym idzie, która podlega właściwości państw członkowskich, ochrona niektórych praw własności intelektualnej, takich jak patenty, oraz środki podjęte w tym celu przez organy sądowe nie podlegają prawu wspólnotowemu.

(por. pkt 50, 51, 56, 57, 71)

2.      Sąd nie może zakwestionować ważności praw własności przemysłowej bez uszczerbku dla zasady lojalnej współpracy, która zgodnie z art. 10 WE powinna regulować stosunki pomiędzy państwami członkowskimi i instytucjami wspólnotowymi i która zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie tylko nakłada na państwa członkowskie obowiązek podjęcia właściwych działań w celu zapewnienia stosowania i skuteczności prawa wspólnotowego, lecz także nakłada na instytucje wspólnotowe wzajemny obowiązek lojalnej współpracy z państwami członkowskimi.

(por. pkt 70)

3.      Bieg terminu przedawnienia skargi z tytułu odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty nie może się rozpocząć, o ile nie zaistniały wszystkie przesłanki obowiązku naprawienia szkody. W ramach naruszenia patentu europejskiego zarzucanego Europejskiemu Bankowi Centralnemu bieg terminu przedawnienia wniesienia przez uprawnionego z patentu skargi z tytułu odpowiedzialności Wspólnoty może się rozpocząć dopiero od chwili, gdy uzyska on od właściwych sądów krajowych stwierdzenie istnienia naruszenia, które zarzuca on Bankowi.

(por. pkt 75)

4.      Powstanie pozaumownej odpowiedzialności Wspólnoty w rozumieniu art. 288 akapit drugi WE z tytułu niezgodnego z prawem zachowania jej organów uzależnione jest od jednoczesnego spełnienia przesłanek, którymi są: bezprawność zachowania zarzucanego instytucjom, rzeczywiste wystąpienie szkody i istnienie związku przyczynowego między zachowaniem a wskazaną szkodą.

Jeśli chodzi o przesłankę bezprawności zachowania zarzucanego Europejskiemu Bankowi Centralnemu, polegającego na naruszeniu patentu, Sąd jest w stanie orzec, czy naruszenie takie może powodować powstanie odpowiedzialności Wspólnoty, jedynie na podstawie decyzji właściwego organu krajowego stwierdzającej istnienie naruszenia popełnionego przez Bank.

(por. pkt 80, 81)