Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2014 r.– Regione autonoma della Sardegna przeciwko Komisji
(Sprawa T-219/14)
Język postepowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Regione autonoma della Sardegna (przedstawiciele: T. Ledda, S. Sau, G. Roberti, G. Bellitti i I. Perego, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności w części lub w całości zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim:
uznała rekompensatę z tytułu świadczenia usługi publicznej na podstawie ustawy regionalnej nr 15 z dnia 7 sierpnia 2012 r. oraz podwyższenie kapitału uchwalone przez walne zgromadzenie akcjonariuszy spółki Saremar w dniu 15 czerwca 2012 r. za pomoc państwa;
uznała, że środki te są niezgodne z rynkiem wewnętrznym, nakazując ich odzyskanie;
stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, że art. 4 lit. f) decyzji 2012/21/UE oraz pkt 9 zasad ramowych Unii Europejskiej dotyczących pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011) są niezgodne z prawem i nie znajdują zastosowania;
obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga została wniesiona na decyzję Komisji Europejskiej z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie środków pomocy SA.32014 (2011/C), SA.32015 (2011/C), SA.32016 (2011/C), którą Regione Sardegna ustanowił na rzecz Saremar. Ta decyzja uznaje za sprzeczną z wewnętrznym rynkiem pomoc, jaką skarżąca miałaby przyznać Saremar w celu zapewnienia usług świadczonych w ogólnym interesie w sektorze przewozu kabotażowego między Sardynią a kontynentem w latach 2011–2012, w celu zwiększenia przystępności [usług] dla użytkowników.
Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów.
Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 [TFUE], dokonując błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiając dostatecznego uzasadnienia w zakresie w jakim oprócz zdefiniowania w niewłaściwy sposób obowiązku usługi powszechnej Saremar, nie ograniczyła się ona do oceny oczywistego błędu, lecz wpłynęła na istotę decyzji państwa członkowskiego, oddziałując w ten sposób na jego wybory w zakresie polityki gospodarczej i społecznej; Pozwana naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE i art. 106 ust. 2 TFUE uznając, że w niniejszym przypadku nie występują przesłanki wnikające z orzecznictwa w sprawie Altmark. W tym względzie Komisja dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia, przyjmując między innymi, że rynek zawiera odpowiednie gwarancje wystarczające do spełnienia wymogów usługi publicznej określonych przez Regione Sardegna;Pozwana naruszyła ponadto art. 106 ust. 2 TFUE, a także decyzje 2005/824/WE i 2012/21/UE oraz dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia w zakresie w jakim (i) uznała, że decyzja 2005/824/WE nie znajduje zastosowania ratione temporis; (ii) przyjęła w każdym razie, że zasady us
tanowione w powołanych decyzjach nie zostały w niniejszym przypadku spełnione;Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 TFUE oraz dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych i nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia, w zakresie w jakim uznała spółkę Saremar za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnij sytuacji w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorst
w.Pozwana naruszyła art. 106 ust. 2 TFUE, dokonując błędnej oceny co do okoliczności faktycznych i prawa w zakresie w jakim uznała, że nie zostały spełnione przesłanki zgodności środka przewidziane w zasadach ramowych Unii Europejskiej dotyczących pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011);Pozwana naruszyła wreszcie art. 107 ust. 1 TFUE oraz dokonała błędnej ocen
y co do okoliczności faktycznych i prawa w zakresie charakteru dokapitalizowania spółki Saremar przez Regione Sardegna, uznając iż zawiera to korzyść dla Saremar i nie jest zgodne z kryterium inwestora działającego w gospodarce rynkowej.