POSTANOWIENIE SĄDU (druga izba)
z dnia 22 stycznia 2015 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Termin do wniesienia skargi – Rozpoczęcie biegu terminu – Doręczenie decyzji izby odwoławczej faksem – Otrzymanie faksu – Przekroczenie terminu – Brak siły wyższej lub nieprzewidywalnych okoliczności – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T‑488/13
GEA Group AG, z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), reprezentowana przez adwokata J. Schneidersa,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu początkowo przez A. Pohlmanna, a następnie przez S. Hannego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 marca 2013 r. (sprawa R 935/2012‑4), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego engineering for a better world jako wspólnotowego znaku towarowego,
SĄD (druga izba),
w składzie: M.E. Martins Ribeiro, prezes, S. Gervasoni (sprawozdawca) i L. Madise, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 2 września 2013 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 16 grudnia 2013 r.,
po zapoznaniu się z repliką złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 11 marca 2014 r.,
po zapoznaniu się z repliką złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 28 kwietnia 2014 r.,
po zapoznaniu się z pismem skarżącej złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 września 2013 r.,
uwzględniwszy, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i w zastosowaniu art. 135a regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 6 września 2011 r. skarżąca, GEA Group AG, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1), zgłoszenia słownego znaku towarowego engineering for a better world dla towarów i usług należących do klas 6, 7, 9, 11, 35, 37, 39, 41 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
2 Decyzją z dnia 20 marca 2012 r. ekspert OHIM odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.
3 W dniu 15 maja 2012 r. skarżąca wniosła do OHIM odwołanie na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009.
4 Decyzją z dnia 21 marca 2013 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie.
5 Zaskarżona decyzja została doręczona skarżącej faksem w dniu 25 marca 2013 r.
6 Nie zapoznawszy się z tym faksem, skarżąca złożyła w OHIM w dniu 13 czerwca 2013 r. pismo uzupełniające w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą.
7 W dniu 11 lipca 2013 r. sekretariat OHIM poinformował skarżącą, że Czwarta Izba Odwoławcza orzekła w przedmiocie odwołania i że zaskarżona decyzja została jej doręczona faksem w dniu 25 marca 2013 r., a ponadto przekazał jej po raz kolejny zaskarżoną decyzję, jak również raport transmisji faksu z dnia 25 marca 2013 r. zawierający wzmiankę „ok”.
Żądania stron
8 Skarżąca wnosi do Sądu w istocie o:
– uznanie skargi za dopuszczalną;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
9 OHIM wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej albo, tytułem ewentualnym, oddalenie jej jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
10 Zgodnie z art. 111 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może bez dalszych czynności procesowych podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
11 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że akta dostarczają mu wystarczających informacji, i na podstawie art. 111 regulaminu postępowania postanawia orzec bez dokonania dalszych czynności procesowych.
12 OHIM podnosi, że skarżąca nie dochowała terminu do wniesienia skargi do Sądu, ponieważ skarga została złożona trzy miesiące po upływie wspomnianego terminu.
13 Na podstawie art. 65 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 skargę wnosi się do Sądu w terminie dwóch miesięcy od doręczenia decyzji izby odwoławczej.
14 Zgodnie z zasadą 61 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1), ze zmianami, zawiadomienia mogą być dokonywane przez OHIM za pośrednictwem faksu. Przekazanie faksem może dotyczyć każdej decyzji OHIM [wyrok z dnia 19 kwietnia 2005 r., Success‑Marketing/OHIM – Chipita (PAN & CO), T‑380/02 i T‑128/03, Zb.Orz., EU:T:2005:133, s. 58], a co za tym idzie – również decyzji izb odwoławczych.
15 Zasada 65 rozporządzenia nr 2868/95, zatytułowana „Zawiadomienie faksem lub innym środkiem technicznym”, uściśla w swym ust. 1, że „[z]awiadomienie faksem uznaje się za wykonane w dniu, w którym zostało odebrane przez faks odbiorcy”. Zasada 70 rozporządzenia nr 2868/95, poświęcona „obliczaniu terminów”, wskazuje również w swym ust. 2, że „[j]eżeli nie postanowiono inaczej, w przypadku gdy czynność procesowa jest zawiadomieniem, odpowiednim zdarzeniem [od którego zaczyna biec termin] jest otrzymanie doręczanego dokumentu”.
16 Ponieważ żaden przepis nie przewiduje odstępstwa od tej zasady w wypadku takim jak tu rozpatrywany, data otrzymania faksu jest zatem momentem, w którym rozpoczyna bieg termin do wniesienia skargi na decyzje OHIM doręczone za pośrednictwem faksu.
17 W niniejszej sprawie OHIM twierdzi, że zaskarżona decyzja została doręczona za pośrednictwem faksu w dniu 25 marca 2013 r. Skarżąca przyznała w swym piśmie z dnia 30 sierpnia 2013 r., że sekretariat OHIM wysłał jej kopię raportu transmisji swojego faksu dotyczącego przekazania zaskarżonej decyzji, który to raport zawierał wzmiankę „ok”. Przyznała ona też, że system informatyczny jej pełnomocnika zarejestrował i zachował faks z dnia 25 marca 2013 r. Natomiast zdaniem skarżącej z powodu usterek technicznych jej pełnomocnik do dnia 11 lipca 2013 r. w ogóle nie został poinformowany o otrzymaniu spornego faksu i a fortiori o jego treści.
18 Z powyższych okoliczności nie można jednak wywieść, że faks, za pośrednictwem którego została doręczona zaskarżona decyzja, nie został otrzymany przez pełnomocnika skarżącej w dniu 25 marca 2013 r., a co za tym idzie – że termin do wniesienia skargi nie zaczął biec od tego dnia.
19 W istocie w orzecznictwie dokonuje się rozróżnienia między z jednej strony przekazaniem aktu jego adresatowi, koniecznym do stwierdzenia prawidłowego doręczenia, a z drugiej strony – faktycznym zapoznaniem się z tym aktem, które nie jest konieczne do uznania, że doręczenie było skuteczne. Na podstawie wspomnianego orzecznictwa skuteczne doręczenie decyzji adresatowi w żadnym wypadku nie jest zależne od faktycznego zapoznania się z tym aktem przez osobę, która w myśl wewnętrznych zasad jednostki będącej jego adresatem jest właściwa w danej dziedzinie, ponieważ decyzja jest doręczona w prawidłowy sposób, jeżeli została przekazana adresatowi, a ten był w stanie się z nią zapoznać (wyrok z dnia 15 grudnia 1994 r., Bayer/Komisja, C‑195/91 P, Rec, EU:C:1994:412, pkt 20; zob. także wyrok z dnia 15 września 1998 r., European Night Services i in./Komisja, T‑374/94, T‑375/94, T‑384/94 i T‑388/94, Rec, EU:T:1998:198, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo). A zatem do celów oceny prawidłowości doręczenia należy brać pod uwagę wyłącznie aspekt zewnętrzny, czyli prawidłowe przekazanie aktu jego adresatowi, a nie aspekt wewnętrzny, który ma związek z wewnętrznym funkcjonowaniem jednostki będącej adresatem (zob. podobnie ww. wyrok European Night Services i in./Komisja, EU:T:1998:198, pkt 79).
20 Wynika z tego, że do celów ustalenia daty otrzymania powiadomienia należy brać pod uwagę wyłącznie aspekt zewnętrzny tego doręczenia, a mianowicie formalne i prawidłowe otrzymanie faksu przez jednostkę będącą adresatem, niezależnie od faktycznego otrzymania go i zapoznania się z nim w ramach tej jednostki. Stwierdzenia tego nie podważa wyżej wskazany, wypracowany w orzecznictwie wymóg, że doręczenie wymaga, by adresat był w stanie zapoznać się z doręczanym aktem. W istocie wymóg ten odnosi się do obowiązku stworzenia przez doręczającego warunków umożliwiających faktyczne zapoznanie się adresata z aktem, czyli stanowi obowiązek zastosowania właściwego środka (mający związek z zewnętrznym aspektem doręczenia), a nie obowiązek ingerowania w wewnętrzne funkcjonowanie tego adresata w celu zagwarantowania, że ten ostatni zapozna się z tym aktem, inaczej mówiąc, obowiązek osiągnięcia konkretnego rezultatu (mający związek z aspektem wewnętrznym doręczenia) (zob. podobnie wyrok z dnia 26 listopada 1985 r., Cockerill‑Sambre/Komisja, 42/85, Rec, EU:C:1985:471, pkt 11).
21 Sąd orzekł zatem, że przedstawienie przez OHIM raportu transmisji faksu zawierającego informacje nadające mu walor dowodowy wystarczy do ustalenia otrzymania tego faksu przez jego adresata (zob. podobnie ww. w pkt 14 wyrok PAN & CO, EU:T:2005:133, pkt 67, 68, 80, 81, 85). Telefaksy są bowiem skonstruowane w ten sposób, że wszelkie problemy z transmisją, ale też z otrzymaniem dokumentu, są sygnalizowane za pomocą komunikatu o błędzie, informującego nadawcę o dokładnym powodzie nieotrzymania dokumentu, wskazanym przez telefaks adresata, a w braku takiego powiadomienia o problemie generowany jest komunikat o skutecznym dokonaniu transmisji. A zatem wobec braku komunikatu o błędzie i w związku z istnieniem raportu transmisji zawierającego wzmiankę „ok” można uznać, że wysłany faks został otrzymany przez adresata. W niniejszym wypadku skarżąca sama zwróciła uwagę na wzmiankę „ok” widniejącą na raporcie transmisji przekazanym jej przez OHIM i wskazała, że wynikało z tego, iż zaskarżona decyzja została doręczona w prawidłowy sposób. Przyznała ona ponadto, że faks, za pośrednictwem którego doręczono jej zaskarżoną decyzję, został zarejestrowany w systemie informatycznym jej pełnomocnika w dniu 25 marca 2013 r.
22 Ponadto gdyby jedynie zapoznanie się ze spornym faksem pozwalało na ustalenie jego otrzymania przez pełnomocnika skarżącej, przedstawienie przez OHIM dowodu na okoliczność skutecznego doręczenia decyzji i daty, w której decyzja ta została otrzymana przez jej adresata, byłoby niemożliwe, mimo że taka decyzja została należycie doręczona. Moment rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi na decyzje izb odwoławczych OHIM zależałby od okoliczności niepewnych i niezależnych od staranności, z jaką OHIM doręczył daną decyzję, a przecież termin do wniesienia skargi został ustanowiony właśnie w celu zapewnienia pewności prawnej (zob. orzecznictwo przytoczone w pkt 26 powyżej).
23 Z powyższego wynika, że wynoszący dwa miesiące termin do wniesienia skargi na zaskarżoną decyzję, przedłużony o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość, o którym mowa w art. 102 § 2 regulaminu postępowania, zaczął biec następnego dnia po otrzymaniu spornego faksu, czyli w dniu 26 marca 2013 r. Termin ten upłynął zatem w dniu 4 czerwca 2013 r.
24 Niniejsza skarga, wniesiona w dniu 2 września 2013 r., wpłynęła więc po terminie.
25 Należy jednak zbadać, czy – jak podnosi skarżąca – nieprawidłowe działanie jej telefaksu stanowi przykład nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej, co pozwoliłoby Sądowi pominąć prekluzję na podstawie art. 45 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, znajdującego zastosowanie do postępowania przed Sądem na podstawie art. 53 wspomnianego statutu.
26 Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem terminy do wnoszenia skarg mają charakter bezwzględnie wiążący i ani strony, ani sąd nie mogą nimi rozporządzać (zob. wyroki: z dnia 11 listopada 2010 r., Transportes Evaristo Molina/Komisja, C‑36/09 P, Zb.Orz., EU:C:2010:670, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 15 marca 1995 r., COBRECAF i in./Komisja, T‑514/93, Rec, EU:T:1995:49, pkt 40). Ścisłe stosowanie przepisów proceduralnych odpowiada wymogom pewności prawa oraz konieczności zapobieżenia jakiejkolwiek dyskryminacji lub arbitralnemu traktowaniu w ramach wymiaru sprawiedliwości. Zgodnie z art. 45 akapit drugi statutu Trybunału upływ terminu nie narusza uprawnień tylko wtedy, gdy strona dowiedzie zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej (wyrok z dnia 22 września 2011 r., Bell & Ross/OHIM, C‑426/10 P, Zb.Orz., EU:C:2011:612, pkt 43).
27 Trybunał orzekł już w przeszłości, że pojęcia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej obejmują obiektywny element dotyczący nadzwyczajnych i niezależnych od woli strony skarżącej okoliczności oraz element subiektywny, polegający na obowiązku zabezpieczenia się przez stronę skarżącą przed skutkami nadzwyczajnych zdarzeń poprzez przedsięwzięcie odpowiednich środków bez konieczności nadmiernych poświęceń. W szczególności strona skarżąca powinna wnikliwie nadzorować przebieg postępowania, a zwłaszcza wykazać się starannością w celu dochowania przewidzianych terminów (ww. w pkt 19 wyrok Bayer/Komisja, EU:C:1994:412, pkt 32). A zatem pojęcia siły wyższej nie stosuje się do sytuacji, w której staranna i przezorna osoba była obiektywnie w stanie nie dopuścić do upływu terminu do wniesienia skargi (wyrok z dnia 12 lipca 1984 r., Ferriera Valsabbia/Komisja, 209/83, Rec, EU:C:1984:274, pkt 22; postanowienie z dnia 18 stycznia 2005 r., Zuazaga Meabe/OHIM, C‑325/03 P, Zb.Orz., EU:C:2005:28, pkt 25).
28 W konsekwencji należy ustalić, czy skarżąca – zgodnie z tym, co do niej należy (zob. postanowienie z dnia 12 grudnia 2011 r., AO/Komisja, T‑365/11 P, Zb.Orz.SP, EU:T:2011:727, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo) – wykazała zaistnienie w niniejszym wypadku nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej, które uniemożliwiły jej dochowanie terminu do wniesienia skargi.
29 W tym celu należy na wstępie uznać za dopuszczalną ekspertyzę przedstawioną przez skarżącą w załączeniu do repliki.
30 Zgodnie z orzecznictwem zakaz opóźnienia we wskazaniu dowodów, o którym mowa w art. 48 § 1 regulaminu postępowania, nie odnosi się bowiem do dowodów zawartych w uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności. Możliwość przedstawienia nowych dowodów w uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności należy uważać za wynikową przysługującego stronie skarżącej prawa do ustosunkowania się do argumentów wysuniętych przez stronę pozwaną w podniesionym przez tę ostatnią zarzucie niedopuszczalności, ponieważ żadna zasada procesowa nie wymaga od strony skarżącej przedstawienia dowodów na dopuszczalność skargi na etapie składania pisma wszczynającego postępowanie (postanowienie z dnia 15 maja 2013 r., Post Invest Europe/Komisja, T‑413/12, Zb.Orz., EU:T:2013:246, pkt 21; zob. także podobnie wyrok z dnia 12 grudnia 2006 r., Asociación de Estaciones de Servicio de Madrid et Federación Catalana de Estaciones de Servicio/Komisja, T‑95/03, Zb.Orz., EU:T:2006:385, pkt 50). Powyższe orzecznictwo należy przenieść na okoliczności niniejszej sprawy, w której skarżąca przedstawiła w załączeniu do repliki ograniczonej do kwestii dopuszczalności skargi nowy dowód mający na celu ustosunkowanie się do twierdzeń o niedopuszczalności jej skargi zawartych w odpowiedzi na skargę złożonej przez OHIM.
31 Informacje wynikające z ekspertyzy załączonej do repliki oraz ogół pozostałych danych i argumentów przedstawionych przez skarżącą nie pozwalają jednak na ustalenie, że skarżąca doświadczyła nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej.
32 Co się tyczy obiektywnego elementu nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej, należy stwierdzić, że nieprawidłowe działanie telefaksu pełnomocnika skarżącej, o ile może zostać zakwalifikowane jako „niezwykła okoliczność” w rozumieniu przywołanego orzecznictwa, nie jest „okolicznością niezależną” od woli tego pełnomocnika.
33 W istocie omawiane urządzenie stanowi wyposażenie kancelarii adwokackiej reprezentującej skarżącą, za które odpowiedzialność ponosi wyłącznie ta kancelaria, podobnie jak za pracujących w niej pracowników. Tymczasem z utrwalonego orzecznictwa wynika, że problemy z przekazaniem dokumentu w ramach spółki nie są uznawane za przypadki nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej [ww. w pkt 20 wyrok Cockerill‑Sambre/Komisja, EU:C:1985:471, pkt 12; zob. także postanowienie z dnia 28 kwietnia 2008 r., PubliCare Marketing Communications/OHIM (Publicare), T‑358/07, Zb.Orz., EU:T:2008:130, pkt 17, 18 i przytoczone tam orzecznictwo]. W orzecznictwie uznano wręcz, że błąd, który można przypisać osobie trzeciej, której kancelaria adwokacka zleciła dokonanie czynności należącej do zakresu obowiązków tej kancelarii, nie może zostać uznany za okoliczność niezależną od woli strony skarżącej reprezentowanej przez tę kancelarię (ww. w pkt 26 wyrok Bell & Ross/OHIM, EU:C:2011:612, pkt 50; ww. w pkt 28 postanowienie AO/Komisja, EU:T:2011:727, pkt 37, 40). A zatem w niniejszej sprawie, nawet gdyby – mimo że do tego nie doszło – kancelaria adwokacka reprezentująca skarżącą zleciła spółce zewnętrznej obsługę swojego sprzętu informatycznego i telefaksu, to awaria tego sprzętu nie mogłaby zostać uznana za okoliczność niezależną od woli skarżącej.
34 Twierdzenie, zgodnie z którym do omawianej tu awarii doszło po raz pierwszy i z tego względu była to okoliczność nieprzewidywalna, nie czyni z tej awarii okoliczności niezależnej od woli pełnomocnika skarżącej. Ów nieprzewidywalny charakter mógłby co najwyżej odgrywać rolę przy ocenie możliwości zapobieżenia przez zainteresowanego tej awarii telefaksu, a zatem w ramach rozpatrywania subiektywnego elementu nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej.
35 Co się tyczy natomiast subiektywnego elementu nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej, również on nie może zostać stwierdzony w niniejszej sprawie. Pełnomocnik skarżącej nie powziął wszystkich należytych środków, aby dochować terminu do wniesienia skargi i w tym wypadku zapewnić prawidłowe działanie telefaksu.
36 W istocie z ekspertyzy przedstawionej w załączeniu do repliki wynika, że prace elektryczne, które doprowadziły do przerwania dopływu prądu i sieci, były prowadzone w marcu 2013 r. Z ekspertyzy tej wynika także, że w następstwie otrzymania faksu w systemie informatycznym kancelarii adwokackiej reprezentującej skarżącą tworzonych jest kilka plików, z których jedynie niektóre są dostępne dla pracowników zajmujących się przyjmowaniem faksów, a pozostałe mogą zostać otwarte wyłącznie przez członków służb informatycznych kancelarii. Taki dostęp pozwolił też przełożonemu tych służb informatycznych odnaleźć ślad po faksie doręczającym zaskarżoną decyzję wysłanym przez OHIM w dniu 25 marca 2013 r. Wreszcie należy zauważyć, że pełnomocnik skarżącej jest wspólnikiem dużej kancelarii specjalizującej się w sprawach z zakresu własności intelektualnej, której zadaniem jest właśnie przyjmowanie powiadomień skierowanych do jej klientów, a pochodzących między innymi od OHIM. Zgodnie ze wspomnianą ekspertyzą kancelaria ta otrzymuje 10–15 faksów dziennie.
37 W tych okolicznościach kancelaria adwokacka reprezentująca skarżącą nie tylko powinna była sprawdzić, czy przeprowadzone prace elektryczne nie wpłynęły na prawidłowość działania systemu otrzymywania faksów, ale również powinna była być w stanie, bez konieczności nadmiernych poświęceń, sprawdzić, czy faksy zarejestrowane na serwerze odpowiadają faksom przekazanym do skrzynki odbiorczej. Tymczasem pełnomocnik skarżącej sam przyznał w zasadzie, że nie przeprowadził tego rodzaju kontroli, ponieważ do tej pory nigdy nie doszło do zakłóceń w działaniu systemu odbioru faksów.
38 Z powyższego wynika, że pojęcia nieprzewidywalnych okoliczności i siły wyższej nie znajdują zastosowania w omawianej tu sytuacji, gdyż staranna i przezorna osoba była obiektywnie w stanie nie dopuścić do upływu terminu do wniesienia skargi.
39 W konsekwencji niniejszą skargę należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
40 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
41 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) GEA Group AG zostaje obciążona kosztami postępowania.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 22 stycznia 2015 r.
E. Coulon | | M.E. Martins Ribeiro |