WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)

z dnia 13 kwietnia 2011 r.

Sprawa F-30/09

Dhikra Chaouch

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Wynagrodzenie – Dodatek na zagospodarowanie – Ustalenie uprawnień – Rozpoczęcie służby w charakterze urzędnika na okresie próbnym – Uwzględnienie zmiany miejsca zamieszkania po powołaniu na czas nieokreślony – Obowiązek dotyczący miejsca zamieszkania ciążący na urzędniku na mocy art. 20 regulaminu pracowniczego

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której D. Chaouch żąda w istocie stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji w sprawie przyznania jej dodatku na zagospodarowanie.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżąca pokrywa całość kosztów.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zwrot kosztów – Dodatek na zagospodarowanie – Przesłanki przyznania

(regulamin pracowniczy, art. 20, załącznik VII, art. 5)

2.      Urzędnicy – Zwrot kosztów – Dodatek na zagospodarowanie – Przesłanki przyznania

(regulamin pracowniczy, art. 20, załącznik VII, art. 5)

1.      Aby urzędnikowi przysługiwał dodatek na zagospodarowanie, muszą zostać spełnione trzy kumulatywne przesłanki. Po pierwsze, musi on być urzędnikiem powołanym na czas nieokreślony. Należy również wykazać, że zmiana miejsca zamieszkania była niezbędna w celu spełnienia obowiązków wynikających z art. 20 regulaminu pracowniczego. Tę ostatnią przesłankę można z kolei podzielić na dwie przesłanki, którymi są: po pierwsze, konieczność zmiany miejsca zamieszkania ze względu na niedogodności w pełnieniu obowiązków służbowych wynikające z odległości między miejscem zamieszkania a miejscem zatrudnienia, a po drugie, przedstawienie potwierdzenia faktycznej zmiany miejsca zamieszkania.

(zob. pkt 55)

2.      Z odesłania do art. 20 regulaminu pracowniczego zawartego w art. 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego jasno wynika, że te same kryteria oceny należy zastosować, po pierwsze, w celu ustalenia, czy dla urzędnika „zaistniała konieczność zmiany miejsca zamieszkania”, po to, by skorzystał on z dodatku na zagospodarowanie, a po drugie, w celu ustalenia, czy urzędnik przestrzega obowiązków w zakresie miejsca zamieszkania, spoczywających na nim na podstawie art. 20 regulaminu pracowniczego, a w szczególności tego, czy zamieszkuje „w takiej odległości od [swojego miejsca zatrudnienia], by nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków”.

Użycie tych samych kryteriów oceny do celów stosowania art. 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego oraz art. 20 regulaminu pracowniczego niesie więc ryzyko, że przychylne podejście w zakresie uprawnień określonych urzędników pragnących skorzystać z dodatku na zagospodarowanie automatycznie spowodowałoby to, że inni urzędnicy, którzy znajdują się w porównywalnej sytuacji, lecz z kolei wolą zamieszkiwać w pewnym oddaleniu od miejsca zatrudnienia, byliby zmuszeni do zmiany miejsca zamieszkania.

Ponadto zarówno przepisy art. 20 regulaminu pracowniczego, jak i art. 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego stanowią, że „istnieje konieczność” zmiany miejsca zamieszkania przez urzędnika, co oznacza, że jest ona niezbędna, i co ogranicza swobodę organu administracji. Może on więc przyznać dodatek na zagospodarowanie jedynie wówczas, gdy w sposób oczywisty wykonywanie obowiązków służbowych jest zakłócone z powodu oddalenia miejsca zamieszkania urzędnika od jego miejsca zatrudnienia.

Wreszcie prawodawca nie wykazał woli ustalenia granicy przestrzennej wyrażonej w kilometrach, jak ma to na przykład miejsce w przypadku dodatku na ponowne zagospodarowanie. Choć więc administracja, a następnie – w razie zakwestionowania jej decyzji – sąd, w swojej ocenie powinny opierać się zasadniczo na odległości w kilometrach między miejscem zamieszkania urzędnika a jego miejscem zatrudnienia, nie można jednak wykluczyć, że okoliczności faktyczne właściwe dla danego przypadku, jak na przykład określone trudności w codziennym pokonywaniu trasy między miejscem zamieszkania a miejscem zatrudnienia również zostaną wzięte pod uwagę w celu ustalenia, czy dana odległość jest na tyle niewielka, by „nie utrudniało to wykonywania […] obowiązków”.

(zob. pkt 60–63)