Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 26ης Φεβρουαρίου 2013 [αίτηση του du Haparanda tingsrätt (Σουηδία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] - Åklagaren κατά Hans Åkerberg Fransson
(Υπόθεση C-617/10)
(Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Πεδίο εφαρμογής - Άρθρο 51 - Εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης - Καταστολή συμπεριφορών που θίγουν ίδιο πόρο της Ένωσης - Άρθρο 50 - Αρχή ne bis in idem - Εθνικό σύστημα προβλέπον δύο χωριστές διαδικασίες, μία διοικητική και μία ποινική, για την επιβολή κυρώσεων για την ίδια πταισματική συμπεριφορά - Συμβατότητα)
Γλώσσα διαδικασίας: η σουηδική
Αιτούν δικαστήριο
Haparanda tingsrätt
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Åklagaren
κατά
Hans Åkerberg Fransson
Αντικείμενο
Αίτηση εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως - Haparanda tingsrätt - Ερμηνεία των άρθρων 6 ΣΕΕ και 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Εθνική νομολογία απαιτούσα να υπάρχει σαφής ένδειξη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών ή στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να αποκλειστεί η εφαρμογή εθνικών διατάξεων που ενδέχεται να είναι αντίθετες προς την αρχή ne bis in idem - Εθνική νομοθεσία σύμφωνα με την οποία για την ίδια αντίθετη προς το φορολογικό δίκαιο συμπεριφορά μπορεί να επιβληθεί, αφενός, διοικητική κύρωση συνιστάμενη σε προσαύξηση φόρου και, αφετέρου, ποινική κύρωση συνιστάμενη σε ποινή φυλάκισης - Συμβατότητα προς την αρχή ne bis in idem εθνικού συστήματος που προβλέπει δύο χωριστές διαδικασίες για την επιβολή κυρώσεων για την ίδια πταισματική συμπεριφορά
Διατακτικό
Η αρχή ne bis in idem που διαλαμβάνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν εμποδίζει την εκ μέρους κράτους μέλους επιβολή, για την ίδια πράξη παραβάσεως των υποχρεώσεων που αφορούν την υποβολή δηλώσεων στον τομέα του ΦΠΑ, διαδοχικώς μιας φορολογικής και μιας ποινικής κυρώσεως, στον βαθμό που η πρώτη κύρωση δεν έχει ποινικό χαρακτήρα, πράγμα το οποίο το εθνικό δικαστήριο οφείλει να εξακριβώσει.
Το δίκαιο της Ένωσης δεν ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, που υπογράφηκε στη Ρώμη στις 4 Νοεμβρίου 1950, και των εννόμων τάξεων των κρατών μελών ούτε καθορίζει τις συνέπειες που πρέπει να συνάγουν τα εθνικά δικαστήρια σε περίπτωση συγκρούσεως μεταξύ των δικαιωμάτων που κατοχυρώνει η εν λόγω Σύμβαση και ενός κανόνα του εθνικού δικαίου.
Το δίκαιο της Ένωσης εμποδίζει δικαστική πρακτική η οποία εξαρτά την υποχρέωση που υπέχει το εθνικό δικαστήριο να αφήνει ανεφάρμοστη κάθε διάταξη που είναι αντίθετη προς κατοχυρούμενο από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεμελιώδες δικαίωμα από την προϋπόθεση ότι η αντίθεση αυτή προκύπτει σαφώς από το κείμενο του εν λόγω Χάρτη ή από τη σχετική νομολογία, εφόσον η πρακτική αυτή δεν αναγνωρίζει στο εθνικό δικαστήριο την εξουσία να εκτιμά πλήρως, με τη συνεργασία, ενδεχομένως, του Δικαστηρίου, τη συμβατότητα της εν λόγω διατάξεως προς τον Χάρτη αυτόν.
____________1 - ΕΕ C 72 της 5.3.2011.