WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 25 stycznia 2007 r.
Sprawa F‑55/06
Augusto de Albuquerque
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Przeniesienie na inne stanowisko – Artykuł 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego – Oczywisty błąd w ocenie – Zasada równego traktowania – Nadużycie władzy – Interes służby
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. de Albuquerque żąda stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej „Społeczeństwo informacyjne i media” Komisji z dnia 23 września 2005 r. o przeniesieniu go na stanowisko kierownika wydziału G.2. „Mikro- i nanosystemy”, jak również decyzji organu powołującego z dnia 2 lutego 2006 r. oddalającej jego zażalenie na zaskarżoną decyzję.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron ponosi własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Organizacja służb – Obsadzanie stanowisk
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 7 ust. 1)
2. Postępowanie – Dowód – Skarga na decyzję o przeniesieniu urzędnika na inne stanowisko
3. Urzędnicy – Organizacja służb – Obsadzanie stanowisk
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 7 ust. 1)
4. Urzędnicy – Organizacja służb – Obsadzanie stanowisk
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 7 ust. 1)
1. Skoro decyzja nie została uznana za sprzeczną z interesem służby, nie powstaje kwestia nadużycia władzy. Tak jest w przypadku decyzji o przeniesieniu na inne stanowisko wydanej celem rozwiązania niemożliwej do zniesienia sytuacji administracyjnej, gdy trudności w relacjach wewnętrznych powodują napięcia szkodzące dobremu funkcjonowaniu służby. Bez znaczenia w tym względzie jest ustalenie, kto jest odpowiedzialny za te zajścia, lub nawet odpowiedź na pytanie, czy formułowane zarzuty są zasadne.
(zob. pkt 60, 61, 89)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 124/78 List przeciwko Komisji, 12 lipca 1979 r., Rec. s. 2499, pkt 13; sprawa 176/82 Nebe przeciwko Komisji, 14 lipca 1983 r., Rec. s. 2475, pkt 25; sprawy połączone C‑116/88 i C‑149/88 Hecq przeciwko Komisji, 7 marca 1990 r., Rec. s. I‑599, pkt 22; sprawa C‑294/95 P Ojha przeciwko Komisji, 12 listopada 1996 r., Rec. s. I‑5863, pkt 41
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑59/91 i T‑79/91 Eppe przeciwko Komisji, 10 czerwca 1992 r., Rec. s. II‑2061, pkt 57; sprawa T‑98/96 Costacurta przeciwko Komisji, 22 stycznia 1998 r., RecFP s. I‑A‑21 i II‑49, pkt 39; sprawy połączone T‑78/96 i T‑170/96 W przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., RecFP s. I‑A‑239 i II‑745, pkt 88; sprawa T‑131/97 Gómez de Enterría y Sanchez przeciwko Parlamentowi, 17 listopada 1998 r., RecFP s. I‑A‑613 i II‑1855, pkt 62; sprawa T‑100/00 Campoli przeciwko Komisji, 6 marca 2001 r., RecFP s. I‑A‑71 i II‑347, pkt 45 i 63; sprawa T‑76/03 Meister przeciwko OHIM, 28 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑325 i II‑1477, pkt 79 i 80; sprawa T‑236/02 Marcuccio przeciwko Komisji, 24 listopada 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑365 i II‑1621, pkt 182
2. Celem obrony, a w szczególności wykazania zasadności podstaw przywoływanych na poparcie decyzji o przeniesieniu na inne stanowisko zaskarżonej przed sądem wspólnotowym, administracja może skutecznie powoływać się na notatkę skarżącego ujawniającą istnienie napięcia szkodzącego dobremu funkcjonowaniu służby, nawet jeśli ta notatka, opatrzona dopiskiem „osobiste i poufne”, nie została formalnie przekazana adresatowi, przełożonemu skarżącego, lecz innym osobom odpowiedzialnym w służbach, ponieważ okoliczności te nie pozbawiają tej notatki siły dowodowej.
(zob. pkt 64)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑353/94 Postbank przeciwko Komisji, 18 września 1996 r., Rec. s. II‑921, pkt 67 i 68
3. Okoliczność, że decyzja o przeniesieniu urzędnika na inne stanowisko w interesie służby w konsekwencji trudności w stosunkach hierarchicznych została połączona z przeniesieniem innych urzędników na inne stanowiska ze względu na działania wynikające z obowiązkowej mobilności przewidzianej przez wewnętrzną wytyczną administracji, nie może podważyć jej zgodności z prawem.
(zob. pkt 70)
4. W ramach przeniesienia na inne stanowisko kilku urzędników, gdy jeden z nich został przeniesiony w interesie służby w konsekwencji trudności w stosunkach hierarchicznych, a inni ze względu na obowiązkową mobilność przewidzianą przez wewnętrzną wytyczną administracji, niemożliwe jest przeprowadzenie porównania pomiędzy tym pierwszym a pozostałymi, którzy ze względu na to, że nie byli uwikłani w konflikt personalny, znajdują się w zupełnie innej sytuacji. Tym samym okoliczność, że administracja uwzględniła odmowę przeniesienia na dane stanowisko urzędnika przenoszonego ze względu na obowiązkową mobilność, a nie uwzględniła odmowy urzędnika przenoszonego w interesie służby, nie stanowi dyskryminacji.
(zob. pkt 92, 94)