Υπόθεση T-222/09

Ineos Healthcare Ltd

κατά

Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ)

«Κοινοτικό σήμα – Διαδικασία ανακοπής – Αίτηση καταχωρίσεως κοινοτικού λεκτικού σήματος ALPHAREN – Προγενέστερα εθνικά λεκτικά σήματα ALPHA D3 – Σχετικός λόγος απαραδέκτου – Κίνδυνος συγχύσεως – Άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού (ΕΚ) 40/94 [νυν άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009] – Αυτεπάγγελτη εξέταση των πραγματικών περιστατικών – Άρθρο 74 του κανονισμού 40/94 (νυν άρθρο 76 του κανονισμού 207/2009)»

Περίληψη της αποφάσεως

1.      Κοινοτικό σήμα – Παρατηρήσεις τρίτων και ανακοπή – Πραγματικά περιστατικά, αποδείξεις και παρατηρήσεις προς στήριξη της ανακοπής – Δυνατότητα του ανακόπτοντος να προσκομίσει αποδείξεις προς στήριξη της ανακοπής

(Κανονισμός 2868/95 της Επιτροπής, άρθρα 1, κανόνες 15, § 2, στοιχείο γ΄, και 3, στοιχείο β΄, και 19 § 1)

2.      Κοινοτικό σήμα – Δικονομικές διατάξεις – Αυτεπάγγελτη εξέταση των πραγματικών περιστατικών – Διαδικασία ανακοπής – Εξέταση περιοριζόμενη στους προβαλλόμενους λόγους – Συνεκτίμηση των παγκοίνως γνωστών πραγματικών περιστατικών – Φαρμακευτικά προϊόντα

(Κανονισμός 40/94 του Συμβουλίου, άρθρο 74 § 1)

3.      Κοινοτικό σήμα – Ορισμός και κτήση του κοινοτικού σήματος – Σχετικοί λόγοι απαραδέκτου – Ανακοπή από τον δικαιούχο προγενέστερου πανομοιότυπου ή παρόμοιου σήματος που έχει καταχωρισθεί για πανομοιότυπα ή παρόμοια προϊόντα ή υπηρεσίες – Κίνδυνος συγχύσεως με το προγενέστερο σήμα – Εκτίμηση του κινδύνου συγχύσεως – Προσδιορισμός του οικείου κοινού

(Κανονισμός 40/94 του Συμβουλίου, άρθρο 8 § 1, στοιχείο β΄)

1.      Από τον συνδυασμό των κανόνων 15, παράγραφοι 2, στοιχείο γ΄, και 3, στοιχείο β΄, καθώς και 19, παράγραφος 1, του κανονισμού 2868/95, περί της εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 40/94 του Συμβουλίου για το κοινοτικό σήμα, προκύπτει ότι, στο πλαίσιο διαδικασίας ανακοπής, ο ανακόπτων έχει τη δυνατότητα, και όχι την υποχρέωση, να τεκμηριώσει την ανακοπή ιδίως όσον αφορά την ομοιότητα των επίμαχων προϊόντων και υπηρεσιών.

Ομοίως, τα αναφερόμενα στον κανόνα 15, παράγραφος 3, στοιχείο β΄, του κανονισμού 2868/95 αποδεικτικά στοιχεία δεν πρέπει να καλύπτουν κατ’ ανάγκη όλες τις πτυχές της συγκρίσεως των προϊόντων.

(βλ. σκέψεις 16-17, 21)

2.      Κατά το άρθρο 74, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94 για το κοινοτικό σήμα, «σε διαδικασία που αφορά τους σχετικούς λόγους απαραδέκτου της καταχώρησης, η εξέταση [από το Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα)] περιορίζεται στα επιχειρήματα που προβάλλουν οι διάδικοι καθώς και στα υποβληθέντα από αυτούς αιτήματα».

Η διάταξη αυτή αφορά, μεταξύ άλλων, τη σχετική με τα πραγματικά περιστατικά βάση των αποφάσεων του ΓΕΕΑ, ήτοι τα πραγματικά περιστατικά και τα αποδεικτικά στοιχεία στα οποία οι αποφάσεις αυτές μπορούν εγκύρως να στηριχθούν. Έτσι, το τμήμα προσφυγών, αποφαινόμενο επί προσφυγής κατά αποφάσεως τερματίζουσας τη διαδικασία ανακοπής, δεν μπορεί να στηρίξει την απόφασή του παρά μόνο στα πραγματικά περιστατικά και τα αποδεικτικά στοιχεία που ο οικείος διάδικος προέβαλε. Ωστόσο, ο περιορισμός της σχετικής με τα πραγματικά περιστατικά βάσεως της εξετάσεως την οποία διενεργεί το τμήμα προσφυγών δεν αποκλείει το να λάβει το τμήμα αυτό υπόψη, πέραν των πραγματικών περιστατικών που ρητώς προέβαλαν οι διάδικοι στη διαδικασία ανακοπής, παγκοίνως γνωστά πραγματικά περιστατικά, ήτοι περιστατικά τα οποία μπορούν να γίνουν γνωστά στον οποιοδήποτε ή μπορούν να γίνουν γνωστά από γενικώς προσιτές πηγές.

Ως προς την περιγραφή των φαρμακευτικών παρασκευασμάτων και των θεραπευτικών τους ενδείξεων, λαμβανομένου υπόψη του βαθμού του τεχνικού τους χαρακτήρα, ουδόλως μπορούν να θεωρηθούν ως πληροφορίες συνιστάμενες σε παγκοίνως γνωστά πραγματικά περιστατικά.

(βλ. σκέψεις 28-29, 31)

3.      Ως προς την εκτίμηση της υπάρξεως κινδύνου συγχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 40/94 για το κοινοτικό σήμα, όταν τα επίμαχα προϊόντα είναι φάρμακα για τα οποία χρειάζεται ιατρική συνταγή πριν πωληθούν στους καταναλωτές εντός φαρμακείων, το οικείο κοινό αποτελείται τόσο από τους τελικούς καταναλωτές όσο και από τους επαγγελματίες του τομέα της υγείας, δηλαδή τους ιατρούς που συνταγογραφούν το φάρμακο, καθώς και τους φαρμακοποιούς που πωλούν το φάρμακο της συνταγής. Ακόμη και αν η επιλογή των προϊόντων αυτών επηρεάζεται ή καθορίζεται από τους ενδιαμέσους, υπάρχει κίνδυνος συγχύσεως και για τους καταναλωτές από τη στιγμή που αυτοί ενδέχεται να συναντήσουν τα εν λόγω προϊόντα, έστω και στο πλαίσιο αγορών που πραγματοποιούνται, για καθένα από τα προϊόντα αυτά χωριστά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

Ακόμη και όταν τα φάρμακα χορηγούνται αποκλειστικώς με ιατρική συνταγή, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ο μέσος καταναλωτής συγκαταλέγεται στο οικείο κοινό.

(βλ. σκέψεις 43-44)