WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 6 września 2023 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Trójwymiarowy unijny znak towarowy RED BRAND CHICKEN – Kształt prostokątnego pudełka w kolorach białym i czerwonym – Bezwzględna podstawa unieważnienia – Zła wiara – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]
W sprawie T‑312/22
QC,
QD,
QE,
których reprezentowały A. Suskiewicz i J. Gwiazdowska, radcy prawni,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowały D. Walicka i M. Chylińska, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, był
Grzegorz Wyrębski, zamieszkały we Wróblewie (Polska), którego reprezentowały A. Skup, radca prawny, i K. Pyszków, adwokat,
SĄD (siódma izba),
w składzie: K. Kowalik-Bańczyk, prezes, G. Hesse (sprawozdawca) i I. Dimitrakopoulos, sędziowie,
sekretarz: M. Zwozdziak-Carbonne, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 maja 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, QC, QD i QE, wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 marca 2022 r. (sprawa R 1165/2020‑2) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 9 lipca 2014 r. skarżący dokonali w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)], w odniesieniu do następującego oznaczenia trójwymiarowego:
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 29 i 40 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 29: „drób; drób, nieżywy; mięso mrożone; mięso konserwowane”;
– klasa 40: „mrożenie żywności; żywność (mrożenie -)”.
4 Znak towarowy został zarejestrowany w dniu 24 marca 2016 r.
5 W dniu 15 lutego 2018 r. interwenient, Grzegorz Wyrębski, złożył wniosek o unieważnienie prawa do wyżej wymienionego znaku towarowego dla towarów i usług wskazanych w pkt 3 powyżej.
6 W uzasadnieniu wniosku o unieważnienie prawa do znaku powołano się na podstawę unieważnienia określoną w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].
7 W dniu 16 kwietnia 2020 r. Wydział Unieważnień uwzględnił powyższy wniosek i unieważnił prawo do spornego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów i usług wskazanych w pkt 3 powyżej.
8 W dniu 9 czerwca 2020 r. skarżący wnieśli do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
9 Zaskarżoną decyzją Druga Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła to odwołanie. W szczególności wskazała ona, po pierwsze, że bezsporne jest, iż w latach 2012–2014 strony współpracowały ze sobą. Dokładniej rzecz ujmując, QD zaproponował interwenientowi pomysł biznesowy dotyczący produkcji i sprzedaży filetów z kurczaka z nastrzykiem. QD miał pewne know how, a interwenient dysponował możliwościami produkcyjnymi. Po drugie, uznała ona, że strony były równymi partnerami we wspólnym niepisanym przedsięwzięciu. Po trzecie, wskazała ona, że nie zostało zakwestionowane, iż od 2013 r. interwenient używał identycznego oznaczenia w celu sprzedaży filetów z kurczaka z nastrzykiem (mrożonych), czyli identycznego towaru, w Irlandii i że skarżący o tym wiedzieli. Po czwarte, zauważyła ona, że bezsporne jest również, iż od września 2014 r. skarżący próbowali uniemożliwić używanie spornego znaku przez interwenienta. Po piąte, uznała ona, że jako równi partnerzy we wspólnym niepisanym przedsięwzięciu, strony miały wobec siebie obowiązek powierniczy i obowiązek lojalności, obejmujący obowiązek sprawiedliwego podziału prawa do używania spornego oznaczenia. Po szóste, w wyniku całościowej oceny Izba Odwoławcza sformułowała wniosek, że Wydział Unieważnień słusznie uznał, iż w chwili dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżący działali w złej wierze.
Żądania stron
10 Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
11 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania „w przypadku udziału w rozprawie ustnej”.
12 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
13 Na wstępie należy uściślić, że z uwagi na datę dokonania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji, czyli dzień 9 lipca 2014 r., która jest rozstrzygająca dla ustalenia mających zastosowanie przepisów prawa materialnego, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy podlegają przepisom materialnym rozporządzenia nr 207/2009 (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHIM, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 49). A zatem w niniejszej sprawie, jeśli chodzi o przepisy materialnoprawne, odniesienia do art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji oraz przez strony w ich pismach procesowych należy rozumieć jako dotyczące mającego identyczną treść art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009. Ponadto w zakresie, w jakim zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie w chwili ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo), spór podlega przepisom proceduralnym rozporządzenia 2017/1001.
14 Na poparcie skargi skarżący podnoszą sześć zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, drugi – sprzeczności ustaleń Izby Odwoławczej z polskim porządkiem prawnym, trzeci – okoliczności, że interwenient został uznany za „osobę trzecią” w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, czwarty – naruszenia art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, piąty – naruszenia art. 31 i 32 tego rozporządzenia, a szósty – okoliczności, że decyzje EUIPO zostały wydane wobec nieprawidłowo oznaczonej strony postępowania.
15 W ramach zarzutu pierwszego skarżący podnoszą, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ błędnie uznała, iż w momencie dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego działali oni w złej wierze. W tym względzie zdaniem skarżących Izba Odwoławcza w istocie źle zakwalifikowała istniejące między stronami stosunki. W szczególności skarżący podkreślają, że w czasie współpracy z interwenientem ten ostatni był jedynie producentem towaru i ograniczał się do opatrywania go logotypem i etykietą skarżących. Ponadto interwenient nie brał udziału w procesie twórczym opracowywania spornego oznaczenia, a jedynie był informowany o związanych z nim projektach. Wreszcie skarżący podkreślają, że jedynie oni, a nie interwenient, korzystali przy każdej modyfikacji oznaczenia z odpłatnych usług jego projektodawcy.
16 Dodatkowo skarżący zarzucają Izbie Odwoławczej, że ta nie wykazała, iż dokonując zgłoszenia spornego znaku towarowego, mieli oni zamiar zaszkodzić interesom interwenienta. Zdaniem skarżących Izba Odwoławcza dokonała bowiem niepełnego badania istotnych okoliczności faktycznych, pomijając w szczególności fakt, że w dniu złożenia wniosku interwenient nie był konkurentem skarżących, nie posiadał też własnego prawa nabytego do spornego znaku towarowego ani nie był do niego współuprawniony.
17 EUIPO podnosi zasadniczo, że Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę wszystkie okoliczności dotyczące stosunków między stronami w dniu dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego. I tak EUIPO twierdzi, iż Izba Odwoławcza nie stwierdziła, że jedynym celem skarżących było wykluczenie interwenienta z używania znaku towarowego, lecz po prostu, że powinni byli oni dokonać zgłoszenia za obopólną zgodą.
18 Interwenient kwestionuje przede wszystkim argument skarżących, zgodnie z którym był jedynie producentem ich towaru na zlecenie. Następnie potwierdza on, że od 2012 r. współpracował ze skarżącymi w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia, którego przedmiotem była produkcja mrożonego fileta z kurczaka z nastrzykiem. Wreszcie zgadza się on z wnioskiem Izby Odwoławczej, zgodnie z którym on i skarżący posiadają równe prawa do używania spornego znaku towarowego, który został stworzony w ramach ich wspólnego przedsięwzięcia.
Uwagi wstępne
19 Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 prawo do unijnego znaku towarowego podlega unieważnieniu, w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku.
20 Pojęcie „złej wiary” wskazane w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie jest ani zdefiniowane, ani ograniczone, ani opisane w jakikolwiek sposób w przepisach [zob. wyroki: z dnia 11 lipca 2013 r., SA.PAR./OHIM – Salini Costruttori (GRUPPO SALINI), T‑321/10, EU:T:2013:372, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 8 marca 2017 r., Biernacka-Hoba/EUIPO – Formata Bogusław Hoba (Formata), T‑23/16, niepublikowany, EU:T:2017:149, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo]. Zgodnie z orzecznictwem pojęcie to nie może być sprowadzone do ograniczonej kategorii szczególnych okoliczności. Przyświecający temu przepisowi cel interesu ogólnego, polegający na udaremnieniu rejestracji znaków stanowiących nadużycie lub sprzecznych z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu, byłby bowiem zagrożony, gdyby istnienie złej wiary można było wykazać jedynie okolicznościami wyliczonymi enumeratywnie [zob. wyrok z dnia 21 kwietnia 2021 r., Hasbro/EUIPO – Kreativni Dogadaji (MONOPOLY), T‑663/19, EU:T:2021:211, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
21 Niemniej jednak należy zauważyć, że sąd Unii Europejskiej poczynił kilka uściśleń co do sposobu, w jaki należy interpretować pojęcie „złej wiary” w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, i dokonywać oceny istnienia takiej złej wiary.
22 Chociaż zgodnie z jego zwykłym rozumieniem w języku ogólnym pojęcie „złej wiary” zakłada istnienie nieuczciwego stanu ducha lub zamiaru, powinno się je ponadto postrzegać w kontekście prawa znaków towarowych, jakim jest obrót handlowy. W tym względzie przepisy dotyczące unijnego znaku towarowego mają w szczególności na celu przyczynienie się do ustanowienia systemu niezakłóconej konkurencji w Unii, w którego ramach każde z przedsiębiorstw, aby móc przywiązać do siebie klientów dzięki wysokiej jakości swych towarów lub usług, powinno mieć możliwość rejestrowania w charakterze znaków towarowych oznaczeń umożliwiających konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 45; z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 74).
23 W konsekwencji wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 bezwzględna podstawa unieważnienia ma zastosowanie, gdy z istotnych i spójnych poszlak wynika, że właściciel unijnego znaku towarowego dokonał zgłoszenia tego znaku towarowego nie w celu konkurowania w sposób uczciwy, lecz z zamiarem naruszenia, w sposób niezgodny z uczciwymi obyczajami, interesów osób trzecich lub z zamiarem uzyskania, nawet bez odniesienia się do konkretnej osoby trzeciej, prawa wyłącznego w celach innych niż cele związane z funkcjami znaku towarowego, w szczególności ze wspomnianą w pkt 22 powyżej podstawową funkcją wskazywania pochodzenia (wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 46; z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 75).
24 Zamiar zgłaszającego znak towarowy jest elementem subiektywnym, który jednak w sposób obiektywny powinny ustalić właściwe organy administracyjne i sądowe. W konsekwencji każde twierdzenie dotyczące złej wiary należy oceniać całościowo, uwzględniając wszelkie istotne okoliczności faktyczne danego wypadku. Jedynie w ten sposób możliwe jest przeprowadzenie obiektywnej oceny twierdzenia dotyczącego złej wiary zgłaszającego (zob. wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 Ponadto przypomnienia wymaga, że na składającym wniosek o unieważnienie prawa do znaku ciąży obowiązek wykazania okoliczności pozwalających stwierdzić, że właściciel unijnego znaku towarowego działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia tego znaku do rejestracji [zob. wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Simca Europe/OHIM – PSA Peugeot Citroën (Simca), T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo], a do czasu przedstawienia dowodu przeciwnego domniemywa się istnienie dobrej wiary zgłaszającego [wyrok z dnia 13 grudnia 2012 r., pelicantravel.com/OHIM – Pelikan (Pelikan), T‑136/11, niepublikowany, EU:T:2012:689, pkt 57].
W przedmiocie oceny złej wiary
26 W niniejszej sprawie, po pierwsze, Izba Odwoławcza, po przeanalizowaniu roli skarżących w ich stosunkach z interwenientem, stwierdziła na wstępie w pkt 28 zaskarżonej decyzji, że rola ta wykracza poza rolę agenta. Następnie, wziąwszy pod uwagę fakt, że interwenient zainwestował środki finansowe w zakup konkretnych urządzeń potrzebnych do produkcji rozpatrywanych towarów i był, przynajmniej w pewnym stopniu, zaangażowany w proces tworzenia spornego znaku, stwierdziła ona w pkt 29 zaskarżonej decyzji, że wbrew temu, co twierdzą skarżący, stosunki między stronami wykraczały poza umowę produkcyjną. Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 30 zaskarżonej decyzji, że strony były mniej więcej równymi partnerami we wspólnym niepisanym przedsięwzięciu.
27 Po drugie, w pkt 37 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że jako równi partnerzy we wspólnym niepisanym przedsięwzięciu strony miały wobec siebie obowiązek powierniczy i obowiązek sprawiedliwego podziału wartości firmy stworzonej przez wspólne przedsięwzięcie, w tym sprawiedliwego podziału prawa do używania omawianego oznaczenia.
28 Po trzecie, w pkt 38 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza sformułowała wniosek, że zgłoszenie oznaczenia do rejestracji przez skarżących i wynikające z tego prawo wyłączne naruszają obowiązek zaufania i lojalności, jaki strony były sobie winne. Wskazała ona, że stanowi to nieuczciwą praktykę biznesową, a w konsekwencji działanie w złej wierze.
29 W świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 25 powyżej, do interwenienta należało wykazanie okoliczności pozwalających na stwierdzenie, że skarżący działali w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia spornego oznaczenia.
30 W tym celu w ramach argumentacji przedstawionej przed Izbą Odwoławczą interwenient powołuje się na współpracę między nim a skarżącymi, którą można uznać za stosunek agencyjny, jednak bez podpisania umowy o tej formie współpracy. W swojej odpowiedzi na skargę podnosi on, że uczestniczył w tworzeniu omawianego oznaczenia i że inwestował własne środki finansowe w czasie współpracy ze skarżącymi. Na poparcie swoich argumentów interwenient przedstawił dowody, w szczególności w postaci korespondencji elektronicznej i faktur zakupu urządzeń.
31 Jednakże, po pierwsze, bezsporne jest, że nie została podpisana żadna umowa agencyjna i, jak wskazano w pkt 27 zaskarżonej decyzji, żadna ze stron nie może zostać wyraźnie uznana za agenta drugiej strony.
32 Po drugie, należy zauważyć, że żaden dowód nie pozwala na stwierdzenie udziału interwenienta w kosztach stworzenia omawianego oznaczenia, na co wskazują skarżący. Ponadto w pkt 24 i 28 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że to skarżący nabyli odpowiednie prawa autorskie. Wreszcie z wymiany korespondencji elektronicznej wynika, że z jednej strony to skarżący współpracowali z osobą odpowiedzialną za opracowanie oznaczenia, a z drugiej strony wszelka podejmowana przez interwenienta komunikacja dotycząca przedstawienia graficznego oznaczenia odbywała się ze skarżącymi, a nie ze wspomnianą osobą odpowiedzialną. W związku z tym w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, że interwenient uczestniczył w tworzeniu spornego oznaczenia.
33 Po trzecie, przedstawione przez interwenienta faktury zakupu urządzeń nie są w stanie wykazać, że urządzenia te zostały zakupione wyłącznie do celów współpracy ze skarżącymi, zważywszy w tym względzie, że interwenient wytwarzał również inne towary na zlecenie innych spółek i pod ich własnym znakiem towarowym. Niezależnie od powyższego, nawet w tym przypadku poniesienie wydatków na instalację urządzeń do produkcji mrożonych filetów z kurczaka nie oznacza samo w sobie istnienia stosunków handlowych, w ramach których strony były równymi partnerami.
34 Po czwarte, sam fakt, że stosunki między stronami wykraczają poza umowę agencyjną i typową umowę produkcyjną, również jako taki nie wystarcza do wykazania istnienia stosunków handlowych, w ramach których strony są równymi partnerami we wspólnym niepisanym przedsięwzięciu. Ponadto należy zauważyć, że interwenient nie podnosił istnienia takiego wspólnego przedsięwzięcia przed instancjami EUIPO.
35 Po piąte, ani interwenient, ani EUIPO nie przywołują jakiejkolwiek podstawy prawnej wynikającej z prawa Unii lub właściwego prawa krajowego, która umożliwiałaby kwalifikację prawną stosunków handlowych łączących interwenienta ze skarżącymi i wywiedzenie na tej podstawie istnienia praw i obowiązków między nimi. W szczególności nie powołują się oni na żaden przepis prawa Unii lub właściwego prawa krajowego, na podstawie którego można by ustalić istnienie „wspólnego niepisanego przedsięwzięcia”, a tym samym równorzędnego partnerstwa biznesowego wiążącego się z obowiązkiem sprawiedliwego podziału prawa do używania przez strony spornego znaku towarowego.
36 I tak podczas rozprawy i w odpowiedzi na pytania ustne Sądu EUIPO ograniczyło się do wskazania na ogólny obowiązek wzajemnej lojalności między partnerami biznesowymi. Zdaniem EUIPO obowiązek ten, jak również wiążące się z nim konkretne obowiązki, wynikają z samej istoty stosunku współpracy, a także z niepisanej umowy, jaką strony zawarły. Twierdzeniu temu nie towarzyszy jednak żadne dodatkowe wyjaśnienie co do dokładnego charakteru i konkretnej podstawy prawnej wspomnianych obowiązków ani też dowód dotyczący dokładnego zakresu tej niepisanej umowy.
37 W tych okolicznościach interwenient nie dowiódł, a Izba Odwoławcza nie uzasadniła, w jaki sposób podział zadań między stronami i ich współpraca miałyby w niniejszym wypadku świadczyć o istnieniu między nimi równorzędnego partnerstwa w ramach wspólnego niepisanego przedsięwzięcia, z którego wynikałyby dla stron poszczególne obowiązki, w szczególności wzajemny obowiązek powierniczy i obowiązek sprawiedliwego podziału wartości firmy stworzonej przez to przedsięwzięcie i prawo do używania spornego oznaczenia.
38 W konsekwencji Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że zła wiara skarżących została wykazana.
39 Należy zatem uwzględnić zarzut pierwszy bez potrzeby dalszego badania z jednej strony pozostałych zarzutów skarżących, a z drugiej strony niedopuszczalności załączników A.11 i A.12, skoro ustalona w ten sposób podstawa stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji nie opiera się na tych załącznikach.
40 W konsekwencji należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
41 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
42 Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy orzec, że pokrywa ono własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżących, zgodnie z żądaniem tych ostatnich.
43 Ponieważ żądania interwenienta nie zostały uwzględnione, pokrywa on własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 marca 2022 r. (sprawa R 1165/2020‑2).
2) EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w toku postępowania przed Sądem przez QC, QD i QE.
3) Grzegorz Wyrębski pokrywa własne koszty.
Kowalik-Bańczyk | Hesse | Dimitrakopoulos |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 września 2023 r.
Podpisy