WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 2 lipca 2015 r.(*)
Dostęp do dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Dokumenty dotyczące konkursu EPSO/AD/230-231/12 – Dorozumiana odmowa dostępu – Odmowa dostępu – Wniosek o dostosowanie żądań sformułowany w replice – Termin – Cofnięcie dorozumianej decyzji – Umorzenie postępowania – Pojęcie dokumentu – Pobieranie i rozmieszczenie informacji zawartych w elektronicznych bazach danych
W sprawie T‑214/13
Rainer Typke, zamieszkały w Hasbergen (Niemcy), reprezentowany przez B. Cortese oraz A. Salerno, adwokatów,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez B. Eggers oraz F. Clotuche‑Duvieusart, działające w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot, wniosek o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Sekretariatu Generalnego Komisji z dnia 5 lutego 2013 r. odmawiającej uwzględnienia pierwszego wniosku strony skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących testów wstępnych w konkursie ogólnym EPSO/AD/230-231/12 (AD 5–AD 7) (GESTDEM 2012/3258), i po drugie, dorozumianej decyzji Sekretariatu Generalnego Komisji, jakoby podjętej w dniu 13 marca 2013 r., odmawiającej uwzględnienia drugiego wniosku strony skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących tych samych testów (GESTDEM 2013/0068),
SĄD (trzecia izba),
w składzie: S. Papasavvas, prezes, N.J. Forwood (sprawozdawca) i E. Bieliūnas, sędziowie,
sekretarz: L. Grzegorczyk, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 4 lutego 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżący, Rainer Typke, jest członkiem personelu Komisji Europejskiej i wziął udział w testach wstępnych w ramach konkursów ogólnych: EPSO/AD/230/12, służącego utworzeniu rezerwy urzędników w grupie zaszeregowania AD 5 i EPSO/AD/231/12, służącego utworzeniu rezerwy urzędników w grupie zaszeregowania AD 7.
2 Po tym, gdy w dniu 28 czerwca 2012 r. został poinformowany o wynikach, skarżący złożył do Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (zwanego dalej „EPSO”) pierwszy wniosek o udzielenie mu, w istocie, dostępu do „tabeli” zawierającej szereg zanonimizowanych danych dotyczących wspomnianych testów, do których przystąpiło około 45 000 kandydatów (postępowanie GESTDEM 2012/3258), zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).
3 Skarżący podjął tę inicjatywę, jak podnosi, ponieważ nabrał podejrzeń, że testy te nie zostały zorganizowane w sposób zgodny z zasadą równego traktowania kandydatów, w szczególności z powodu negatywnego wpływu, jaki w określonych grupach lingwistycznych miałyby mieć pewne błędy w tłumaczeniu, stwierdzone w rzeczonych testach.
4 Zgodnie z treścią tego pierwszego wniosku tabela miała zawierać następujące informacje:
– identyfikator każdego kandydata, który nie umożliwiałby zidentyfikowania jego imienia, lecz powiązanie go z pytaniami, na które powinien był odpowiedzieć,
– identyfikator każdego zadanego pytania, przy czym treść pytania nie miałaby jednak zostać ujawniona,
– kategorie pytań, do których należało każde zadane pytanie, a mianowicie rozumienie tekstu pisanego, myślenie abstrakcyjne, operowanie danymi liczbowymi lub ocena sytuacji,
– język, w którym każde pytanie zostało zadane każdemu kandydatowi,
– wskazanie co do ewentualnego unieważnienia pewnych pytań,
– identyfikator oczekiwanej odpowiedzi, który nie ujawniając treści pytania, powinien być identyczny dla tej samej kombinacji pytań i odpowiedzi; skarżący uściślił w tej kwestii, że jeśli oczekiwane odpowiedzi nie były zaprezentowane w tej samej kolejności wszystkim kandydatom, należałoby upewnić się, że ten sam identyfikator był użyty dla każdej oczekiwanej odpowiedzi; skarżący wskazał ponadto, że jeśli chodzi o pytania dotyczące oceny sytuacji, należałoby wskazać pełne spektrum oczekiwanej odpowiedzi, to znaczy najlepszą i najgorszą opcję,
– odpowiedź udzieloną przez każdego kandydata na każde pytanie, mając jednak na uwadze, że skarżący nie pragnął poznać treści odpowiedzi, lecz jedynie zidentyfikować poprawne i niepoprawne odpowiedzi udzielone przez kandydatów; skarżący uściśla w tej kwestii, po pierwsze, że należało użyć odrębnego identyfikatora w sytuacji, w której kandydat nie odpowiedział na pytanie, i po drugie, że w przypadku pytań dotyczących oceny sytuacji należałoby wskazać pełne spektrum oczekiwanej odpowiedzi,
– w końcu czas poświęcony przez każdego kandydata na udzielenie odpowiedzi na każde pytanie.
5 Decyzją z dnia 9 sierpnia 2012 r. EPSO oddalił wspomniany pierwszy wniosek. Wskazując na fakt dysponowania informacjami wymienionymi we wniosku, zarejestrowanymi w różnych bazach danych, EPSO wskazał w istocie, że tabela, której udostępnienia domaga się skarżący, nie istnieje.
6 W dniu 21 sierpnia 2012 r. skarżący złożył w Sekretariacie Generalnym Komisji (zwanym dalej „Sekretariatem Generalnym”) ponowny wniosek o udzielenie dostępu na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001. Przy tej okazji skarżący dodał do listy informacji, które pragnął uzyskać, stopień trudności każdego pytania zadanego każdemu kandydatowi. Uściślił również, że jego wniosek nie zmierzał do tego, by EPSO utworzył nowy dokument łączący informacje pochodzące z istniejących dokumentów, lecz do uzyskania dostępu do szeregu dokumentów znajdujących się w posiadaniu EPSO w formacie elektronicznym. Zgodnie z brzmieniem wniosku wystarczające byłoby zakomunikowanie skarżącemu wersji tych dokumentów pozbawionej wszelkich informacji objętych zakresem jednego z wyjątków od prawa dostępu przewidzianych w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001.
7 W dniu 30 sierpnia 2012 r. Sekretariat Generalny skierował do skarżącego pierwszą odpowiedź na złożony przez niego ponowny wniosek. Po tym, jak ten ostatni wniosek został odrzucony jako niedopuszczalny, ponieważ wykraczał on poza granice pierwotnego wniosku, jeśli chodzi o stopień trudności każdego pytania zadanego każdemu kandydatowi, Sekretariat Generalny w istocie potwierdził stanowisko EPSO, w myśl którego, po pierwsze, tabela, której udostępnienia domagał się skarżący, nie istnieje, a po drugie, celem rozporządzenia nr 1049/2001 nie było nałożenie na Komisję obowiązku przeprowadzenia operacji informatycznych mających na celu uzyskanie wyciągu informacji zapisanych w różnych bazach danych. Pismo to nie zawierało żadnego pouczenia w kwestii środków prawnych w rozumieniu art. 8 ust. 1 in fine rozporządzenia nr 1049/2001.
8 W dniu 17 września 2012 r. skarżący wystąpił do Sekretariatu Generalnego z żądaniem ponownego zbadania złożonego przez niego ponownego wniosku oraz poinformowania go o środkach prawnych przysługujących mu od decyzji nieuwzględniającej wniosku o udzielenie dostępu.
9 W dniu 23 października 2012 r. Sekretariat Generalny poinformował skarżącego, że w piśmie z dnia 30 sierpnia 2012 r. nie odrzucił jego ponownego wniosku, lecz że jedynie zauważył, iż EPSO nie odmówił mu udzielenia dostępu do znajdujących się w posiadaniu tego urzędu dokumentów. Wskazał on ponadto, że ponowny wniosek był przedmiotem ponownego badania w świetle nowych uwag przedstawionych przez skarżącego.
10 Wobec braku ostatecznej odpowiedzi w przedmiocie ponownego wniosku skarżącego w postępowaniu GESTDEM 2012/3258, w dniu 28 grudnia 2012 r. skarżący wniósł do EPSO nowy wniosek o udzielenie dostępu (postępowanie GESTDEM 2013/0068). Ten drugi wniosek różnił się od pierwszego, ponieważ skarżący nie domagał się w nim jednej tabeli zawierającej wszystkie informacje, które pragnął uzyskać, lecz raczej dostępu do części dokumentów istniejących w formacie elektronicznym. Za pomocą tego drugiego wniosku skarżący zamierzał uzyskać w istocie te same informacje co w przypadku jego pierwotnego wniosku oraz wskazanie stopnia trudności każdego pytania zadanego każdemu kandydatowi.
11 Wobec braku decyzji EPSO w przedmiocie tego drugiego wniosku o udzielenie dostępu w terminie 15 dni roboczych od jego otrzymania skarżący, zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, złożył w dniu 30 stycznia 2013 r. w Sekretariacie Generalnym ponowny wniosek.
12 W dniu 5 lutego 2013 r. EPSO wyraźnie oddalił wniosek o udzielenie dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068. Następnego dnia skarżący poinformował Sekretariat Generalny, że podtrzymuje on, w niezmienionej treści, ponowny wniosek złożony w ramach tego postępowania w dniu 30 stycznia 2013 r.
13 Decyzją z dnia 5 lutego 2013 r. (zwaną dalej „pierwszą zaskarżoną decyzją”) Sekretariat Generalny oddalił ponowny wniosek w postępowaniu GESTDEM 2012/3258. W pierwszej kolejności Sekretariat Generalny stwierdził niedopuszczalność ponownego wniosku w odniesieniu do wskazania co do stopnia trudności każdego pytania zadanego każdemu kandydatowi, ponieważ aspekt ten nie był objęty pierwotnym wnioskiem. Następnie Sekretariat Generalny potwierdził w istocie stanowisko EPSO, w myśl którego wniosek dotyczył w rzeczywistości uzyskania dostępu do nieistniejącego dokumentu, przy czym sporządzenie tabeli, o którą zabiegał skarżący, implikowało jego zdaniem nie tylko wyciąg danych dotyczących dziesiątków tysięcy przedmiotowych testów z różnych baz danych, lecz również powiązanie tych informacji z innymi bazami danych, takimi jak ogólna baza pytań. Nawet przy założeniu, że wniosek o udzielenie dostępu może zostać zinterpretowany jako zmierzający do uzyskania dostępu do zanonimizowanych indywidualnych fiszek z wynikami uzyskanymi przez każdego z kandydatów, wniosek ten byłby w opinii Sekretariatu Generalnego nieproporcjonalny, biorąc pod uwagę nakład pracy administracji, który by implikował.
14 W dniu 20 lutego 2013 r. Sekretariat Generalny poinformował skarżącego, po pierwsze, że nie był jeszcze w stanie udzielić odpowiedzi na ponowny wniosek w postępowaniu GESTDEM 2013/0068 i, po drugie, że przedłuża on termin na udzielenie odpowiedzi o 15 dni roboczych, zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001.
15 Pismem z dnia 13 marca 2013 r. Sekretariat Generalny poinformował skarżącego, że wciąż nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na ponowny wniosek w postępowaniu GESTDEM 2013/0068. Przy tej okazji wyraził on wątpliwości co do tego, czy wniosek dotyczy dokumentów w istniejącej wersji i formacie w rozumieniu art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001.
16 Opierając się na zasadzie wyrażonej w art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001, skarżący zinterpretował ten brak decyzji jako decyzję odmowną w przedmiocie złożonego przez niego ponownego wniosku w postępowaniu GESTDEM 2013/0068 (zwaną dalej „drugą zaskarżoną decyzją”).
Przebieg postępowania i żądania stron
17 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 kwietnia 2013 r. skarżący wniósł niniejszą skargę.
18 Ponieważ skład izb Sądu został zmieniony z początkiem nowego roku sądowego, sędzia sprawozdawca został przydzielony do trzeciej izby, której w konsekwencji przekazano niniejszą sprawę.
19 Zgodnie z propozycją sędziego sprawozdawcy Sąd (trzecia izba) zarządził otwarcie ustnego etapu postępowania oraz w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. wezwał Komisję do przedstawienia pewnych dokumentów i zadał skarżącemu i Komisji pytania na piśmie, wzywając ich do udzielenia na nie odpowiedzi na rozprawie.
20 Na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron oraz ich odpowiedzi na pytania Sądu zadane im na piśmie oraz ustnie.
21 W swej skardze skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności pierwszej zaskarżonej decyzji,
– stwierdzenie nieważności drugiej zaskarżonej decyzji,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
22 W następstwie wydania przez Sekretariat Generalny w dniu 27 maja 2013 r. dorozumianej decyzji odmawiającej udzielenia dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068, w swojej replice skarżący złożył wniosek w przedmiocie zmiany żądań, mając na celu spowodowanie stwierdzenia nieważności tej ostatniej decyzji.
23 Komisja wnosi do Sądu o:
– umorzenie postępowania w przedmiocie skargi w zakresie, w jakim dotyczy ona żądania stwierdzenia nieważności drugiej zaskarżonej decyzji, biorąc pod uwagę wydanie dorozumianej decyzji odmawiającej dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068 w dniu 27 maja 2013 r.,
– oddalenie skargi w zakresie, w jakim dotyczy ona pierwszej zaskarżonej decyzji,
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
24 Przed przystąpieniem do zbadania zasadności skargi należy zbadać argumenty Komisji mające na celu zakwestionowanie dopuszczalności wniosku w przedmiocie zmiany żądań, złożonego przez skarżącego w ramach repliki, a także żądania stwierdzenia nieważności drugiej zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności wyraźnej decyzji wydanej w postępowaniu GESTDEM 2013/0068
25 W replice złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 15 października 2013 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o umożliwienie mu zmiany żądań, tak by uzyskać stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 maja 2013 r. dotyczącej wyraźnej odmowy uwzględnienia wniosku o udzielenie dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068.
26 Komisja kwestionuje dopuszczalność tego wniosku w przedmiocie zmiany żądań, który uważa za złożony po terminie na wniesienie skargi określonym w art. 263 akapit szósty TFUE.
27 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku gdy dana decyzja lub rozporządzenie dotyczące bezpośrednio i indywidualnie osoby fizycznej zostają w toku postępowania zastąpione innym aktem mającym ten sam przedmiot, to należy to uważać za nową okoliczność umożliwiającą skarżącemu dokonanie zmiany przedstawionych żądań i zarzutów. Zobowiązanie skarżącego do wniesienia nowej skargi byłoby bowiem w istocie sprzeczne z zasadami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz ekonomii procesowej. Ponadto niesłuszne byłoby umożliwienie danej instytucji dokonania zmiany w zaskarżonym akcie lub zastąpienie go innym w celu ustosunkowania się do zarzutów podniesionych we wniesionej do sądu Unii skardze na ten akt oraz powoływania się w toku postępowania na tę zmianę lub ten akt zastępujący w celu pozbawienia drugiej strony postępowania możliwości rozszerzenia początkowych żądań i zarzutów wobec tego późniejszego aktu lub przedstawienia uzupełniających żądań i zarzutów wobec niego [zob. wyroki: z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, T‑228/02, Zb.Orz., EU:T:2006:384, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 6 września 2013 r., Iranian Offshore Engineering & Construction/Rada, T‑110/12, Zb.Orz. (Fragmenty), EU:T:2013:411, pkt 16].
28 Jednak aby dostosowanie żądań było dopuszczalne, powinno zostać zgłoszone w terminie do wniesienia skargi przewidzianym w art. 263 akapit szósty TFUE. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem przepisy dotyczące terminów do wnoszenia skarg mają charakter bezwzględny i są przez sąd Unii stosowane w celu zagwarantowania pewności prawa oraz równości podmiotów wobec prawa (zob. podobnie wyrok z dnia 18 stycznia 2007 r., PKK i KNK/Rada, C‑229/05 P, Zb.Orz., EU:C:2007:32, pkt 101; ww. w pkt 27 wyrok Iranian Offshore Engineering & Construction/Rada, EU:T:2013:411, pkt 17).
29 Jeżeli chodzi o sposób obliczania terminu do wniesienia skargi, to należy przypomnieć, że zgodnie z art. 263 akapit szósty TFUE skarga o stwierdzenie nieważności powinna być wniesiona w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez skarżącego wiadomości o tym akcie. Zgodnie z art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. termin ten ulega przedłużeniu o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość.
30 W niniejszym przypadku wyraźna decyzja odmawiająca uwzględnienia wniosku o udzielenie dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068, wydana w dniu 27 maja 2013 r., została notyfikowana skarżącemu w tym samym dniu, za pośrednictwem wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną. Z tego wynika, że termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności upłynął dla skarżącego w dniu 6 sierpnia 2013 r.
31 Replika zawierająca wniosek w przedmiocie zmiany żądań została złożona w dniu 15 października 2013 r., a więc należy uznać, że ten wniosek w przedmiocie zmiany żądań został złożony po terminie i, w związku z tym, odrzucić żądanie stwierdzenia nieważności wyraźnej decyzji odmawiającej dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068 jako niedopuszczalnych.
W przedmiocie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności drugiej zaskarżonej decyzji
32 W tych okolicznościach należy dokonać oceny ewentualnego dalszego posiadania przez skarżącego interesu w uzyskaniu stwierdzenia nieważności drugiej zaskarżonej decyzji, po upływie terminu 15 dni roboczych stanowiącego przedłużenie pierwotnego terminu na udzielenie odpowiedzi na ponowny wniosek w postępowaniu GESTDEM 2013/0068. Komisja twierdzi, że interes ten przestał istnieć w momencie, w którym w związku z przyjęciem decyzji z dnia 27 maja 2013 r. cofnęła ona tę dorozumianą decyzję.
33 Należy w tej kwestii przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu (zob. wyrok Sądu z dnia 19 stycznia 2010 r., Co‑Frutta/Komisja, T‑355/04 i T‑446/04, Zb.Orz., EU:T:2010:15, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
34 Interes prawny strony skarżącej musi dla celów skargi istnieć nie tylko na etapie wniesienia tej skargi, lecz również aż do chwili wydania orzeczenia sądowego i to pod rygorem umorzenia postępowania, co oznacza, że w wyniku wniesienia skargi sytuacja skarżącego może ulec poprawie (zob. ww. w pkt 33 wyrok Co‑Frutta/Komisja, EU:T:2010:15, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
35 Jeżeli w toku postępowania skarżący utraci interes prawny, wówczas rozstrzygnięcie sprawy co do istoty przez Sąd nie będzie mogło doprowadzić do poprawy jego sytuacji (zob. ww. w pkt 33 wyrok Co-Frutta/Komisja, EU:T:2010:15, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
36 Ponadto, gdy dorozumiana decyzja odmawiająca dostępu do dokumentów zostaje cofnięta na skutek późniejszej decyzji wydanej przez Komisję, nie ma konieczności orzekania w przedmiocie skargi w zakresie, w jakim skarga ta była skierowana przeciwko decyzji dorozumianej (zob. podobnie wyrok z dnia 2 października 2014 r., Strack/Komisja, C‑127/13 P, Zb.Orz., EU:C:2014:2250, pkt 89).
37 W niniejszej sprawie, jeżeli chodzi o żądanie stwierdzenia nieważności drugiej zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, że wydając decyzję z dnia 27 maja 2013 r. w tym samym postępowaniu, Komisja de facto cofnęła ową dorozumianą decyzję.
38 Z tego wynika, że należy umorzyć postępowanie w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim skarga ta była skierowana przeciwko drugiej zaskarżonej decyzji.
Co do istoty
39 Mając na uwadze wniosek częściowy wyrażony w pkt 38 powyżej, należy rozstrzygnąć jedynie w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności pierwszej zaskarżonej decyzji, w której Sekretariat Generalny oddalił ponowny wniosek złożony przez skarżącego w postępowaniu GESTDEM 2012/3258. Skarżący podnosi w tym kontekście jeden zarzut dotyczący naruszenia rozporządzenia nr 1049/2001. Zarzut ten składa się – w zakresie, w jakim jest wymierzony w pierwszą zaskarżoną decyzję – z trzech części. Części druga i trzecia tego zarzutu są, ze względu na ich charakter, subsydiarne względem pierwszej części, która dotyczy kwestii, czy przedmiot wniosku o udzielenie dostępu jest objęty zakresem zastosowania rozporządzenia nr 1049/2001.
40 Skarga obejmuje również czwartą część zarzutu, za pomocą której skarżący twierdzi, że dostęp do informacji, o które skarżący zabiega, w kwestii unieważnienia pewnych pytań i stopnia trudności ogółu pytań zadanych w ramach przedmiotowych testów wstępnych, nie może zagrozić poufności prac komisji konkursowej ani procesowi podejmowania przez nią decyzji. Skarżący uściślił jednak w pkt 34 repliki, że ta czwarta część zarzutu pierwszego jest skierowana przeciwko „decyzji odmownej wydanej w drugim postępowaniu w przedmiocie dostępu”. Jako że należy umorzyć postępowanie w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności tej decyzji, badanie tej czwartej części zarzutu okazuje się już na wstępie zbyteczne.
41 Za pomocą pierwszej części jedynego podnoszonego zarzutu skarżący twierdzi w istocie, że Sekretariat Generalny błędnie doszedł do wniosku, iż wnioski skarżącego o udzielenie dostępu nie dotyczyły „istniejącego dokumentu” w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001, lecz wymagały utworzenia nowego dokumentu, względnie stworzenia nowych danych.
42 Skarżący podkreśla w tym kontekście, że EPSO przyznał, iż posiada dane interesujące skarżącego, a Sekretariat Generalny oświadczył ze swojej strony, że dane te były zarejestrowane w istniejących bazach danych. Zdaniem skarżącego musi to implikować, że EPSO posiada jeden lub więcej dokumentów zawierających odnośne dane.
43 Ponadto skarżący podnosi, że zgodnie z orzecznictwem centralne dla rozporządzenia nr 1049/2001 pojęcie „dokumentu” może być bez problemu stosowane w odniesieniu do danych zawartych w bazach danych, ponieważ art. 3 lit. a) tego rozporządzenia wskazuje, iż pojęcie to oznacza wszelkie treści bez względu na ich nośnik. Okoliczność, iż wniosek o udzielenie dostępu może implikować istotny nakład pracy dla odnośnej instytucji jest, jego zdaniem, pozbawiona w tym kontekście znaczenia.
44 Stanowisko Sekretariatu Generalnego, w myśl którego anonimizacja danych, jakie skarżący pragnął uzyskać, doprowadziłaby do stworzenia nowego dokumentu błędnie interpretuje m.in. zasadę wyrażoną w art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001, zgodnie z którym ujawnione zostają części dokumentu, jeśli jakiekolwiek wyjątki wymienione w tym artykule dotyczą jedynie części dokumentu. Skarżący twierdzi w istocie, że jego wniosek o udzielenie dostępu mógł zostać uwzględniony, jeśli wybrano by serię danych przechowywanych w bazach danych EPSO, przy jednoczesnym wyłączeniu danych osobowych odnoszących się do innych kandydatów, którzy wzięli udział w przedmiotowych testach wstępnych.
45 Skarżący kwestionuje ponadto argument Sekretariatu Generalnego, w myśl którego danych, które pragnął uzyskać, nie można było wygenerować z jednej bazy danych, ponieważ są one zarejestrowane w kilku różnych fiszkach. Indywidualne fiszki zaadresowane do kandydatów w celu poinformowania ich o uzyskanych przez nich wynikach testów, podobnie jak praktyka EPSO polegająca na dostarczeniu niektórym spośród swoich podwykonawców danych statystycznych dotyczących wyników testów, świadczą zdaniem skarżącego o tym, że operacje wymagające dostępu do danych, które skarżący pragnął uzyskać w niniejszej sprawie, nie mają z punktu widzenia EPSO nietypowego ani nienormalnego charakteru.
46 Skarżący uważa, że w tym kontekście należy mieć na uwadze okoliczność, iż wszystkie informacje, które pragnął uzyskać, są ze sobą powiązane za pośrednictwem „relacyjnej bazy danych” (Oracle), która może posłużyć łatwej do przeprowadzenia selekcji interesujących go informacji. Jest tak tym bardziej, że fiszki zawierające dane dotyczące odbytych indywidualnych testów zawierają „ścisłą wersję składni znaczników”, tak że wyniki uzyskane przez każdego kandydata mogą być traktowane w ten sam sposób.
47 Komisja podważa tę argumentację, twierdząc, że informacje, które pragnął uzyskać skarżący, nie są przechowywane w specyficznej bazie danych, z której można by łatwo dokonać ich pobrania w wyniku przeprowadzenia normalnego lub rutynowego przeszukiwania. Komisja oświadcza, iż posiada bazę danych Talent, zawierającą wszystkie dane odnoszące się do kandydatów i wyników uzyskanych przez nich na testach, a w związku z tym posiada też wszelkie dane niezbędne dla udzielenia odpowiedzi na wniosek skarżącego o udzielenie dostępu, z wyjątkiem danych dotyczących stopnia trudności pytań, które są przechowywane w bazie pytań zarządzanej przez zewnętrznego kontrahenta. Baza Talent jest dostępna za pośrednictwem szeregu zapytań sformułowanych w ustrukturyzowanym języku zapytań (zwanych dalej „zapytaniami SQL”) lub uprzednio zaprogramowanych instrukcji umożliwiających szybkie przetwarzanie danych dla celów analiz, statystyk, obliczeń i pobierania, według wcześniej ustalonych modeli. Komisja nie dysponuje jednak pośród uprzednio zaprogramowanych zapytań SQL takimi zapytaniami, które umożliwiłyby uzyskanie wyciągu kombinacji danych interesujących skarżącego zgodnie ze schematem przedstawionym przez niego we wniosku o udzielenie dostępu.
48 I tak zdaniem Komisji wyciąg danych, taki jak ten, który skarżący pragnął uzyskać, wymagałby stworzenia nowych zapytań SQL, ponadto instrukcji wyszukiwania oraz instrukcji przetwarzania danych, którymi Komisja nie dysponuje. Aby zaspokoić żądania skarżącego, odpowiednie formuły wyszukiwania powinny umożliwić, po pierwsze, zidentyfikowanie kodów każdego z pytań zadanych każdemu kandydatowi, przy czym pytania te nie były takie same dla wszystkich kandydatów, po drugie, powiązanie każdego pytania z odpowiadającym mu stopniem trudności, zapisanymi w odrębnej bazie danych (zwanej danej „bazą pytań”), po trzecie, przegrupowania różnych fiszek i, po czwarte, zanonimizowania identyfikatorów kandydatów za pomocą nowego identyfikatora umożliwiającego powiązanie kandydata z pytaniami, które zostały mu zadane. Otrzymane informacje powinny ponadto zostać poddane kontroli. Taki proces, zdaniem Komisji, nieuchronnie prowadzi do stworzenia nowego dokumentu.
49 Ewentualne „manualne” przetworzenie wniosku o udzielenie dostępu, oznaczające, że każda indywidualna fiszka wyników odnosząca się do każdego kandydata, odpowiadałaby kryteriom określonym we wniosku, byłoby dla EPSO praktycznie niemożliwe do zrealizowania, jeśli nie miałoby dojść do sparaliżowania prac tego urzędu.
50 W kwestii tej należy w pierwszej kolejności uściślić, że każdy nadmierny nakład pracy administracji, który mógłby ewentualnie zostać spowodowany przez sporny wniosek o udzielenie dostępu, będący przedmiotem drugiej części zarzutu, lecz który został również przywołany przez Komisję w odpowiedzi na pierwszą część zarzutu, jest sam w sobie pozbawiony znaczenia dla oceny kwestii, czy wniosek ten dotyczy dostępu do jednego dokumentu bądź większej ich liczby w rozumieniu art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001.
51 Z wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 r., Verein für Konsumenteninformation/Komisja (T‑2/03, Zb.Orz., EU:T:2005:125, pkt 101, 102) wynika bowiem, że w ramach wniosku o udzielenie dostępu złożonego na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001 zakwalifikowanie jako dokument nie jest związane ze znacznym nakładem pracy, jakiego może ewentualnie wymagać od danej administracji taki wniosek. Zatem nawet w sytuacji, w której wniosek taki grozi sparaliżowaniem prawidłowego funkcjonowania instytucji, okoliczność ta nie czyni wspomnianego wniosku niedopuszczalnym. Sąd stwierdził, że w takim przypadku prawo instytucji do poszukiwania „optymalnego rozwiązania” w porozumieniu z wnioskodawcą w trybie art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 odzwierciedla możliwość uwzględnienia – choć w sposób wyjątkowo ograniczony – ewentualnej konieczności pogodzenia interesów wnioskodawcy z interesami dobrej administracji (wyrok z dnia 10 września 2008 r., Williams/Komisja, T‑42/05, EU:T:2008:325, pkt 85).
52 Następnie należy przypomnieć, że zgodnie z brzmieniem art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 dla celów tego rozporządzenia „dokument” oznacza „wszelkie treści bez względu na ich nośnik (zapisane na papierze, przechowywane w formie elektronicznej lub jako nagranie dźwiękowe, wizualne lub audiowizualne) dotyczące kwestii związanych z polityką, działalnością i decyzjami mieszczącymi się w sferze odpowiedzialności instytucji”, do której wpływa wniosek o udzielenie dostępu.
53 Mimo tej szerokiej definicji, która nie ustanawia w szczególności żadnego ograniczenia jeśli chodzi o nośnik odnośnych treści, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem niezbędne jest utrzymanie dla celów stosowania rozporządzenia nr 1049/2001 rozróżnienia pomiędzy pojęciem dokumentu a pojęciem informacji.
54 Informacja różni się bowiem od dokumentu w szczególności tym, że stanowi ona daną, która może figurować w jednym albo w wielu dokumentach. W tym zakresie, ponieważ żaden z przepisów rozporządzenia nr 1049/2001 nie dotyczy prawa dostępu do informacji sensu stricto, nie można wywodzić, że prawo publicznego dostępu do dokumentu Komisji, wynikające z art. 2 ust. 1 tego rozporządzenia, oznacza obowiązek udzielenia przez tę instytucję odpowiedzi na każdy wniosek jednostki o przekazanie jej informacji (zob. analogicznie postanowienie z dnia 27 października 1999 r., Meyer/Komisja, T‑106/99, Rec, EU:T:1999:272, pkt 35, 36; a także wyrok z dnia 25 kwietnia 2007 r., WWF European Policy Programme/Rada, T‑264/04, Zb.Orz., EU:T:2007:114, pkt 76).
55 I tak chociaż baza danych, ze względu na swoją istotę, oferuje znaczące możliwości dostępu częściowego, ograniczonego wyłącznie do danych, które mogą interesować wnioskodawcę, trzeba również pamiętać o fakcie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo dostępu do dokumentu instytucji w rozumieniu art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 dotyczy zasadniczo jedynie dokumentów istniejących i znajdujących się w posiadaniu odnośnej instytucji (ww. w pkt 36 wyrok Strack/Komisja, EU:C:2014:2250, pkt 38). Wniosek o udzielenie dostępu, który wymagałby od Komisji utworzenia nowego dokumentu, choćby na podstawie elementów składowych znajdujących się już w istniejących dokumentach, którymi dysponuje Komisja, nie stanowi zatem wniosku o udzielenie częściowego dostępu i nie jest objęty zakresem stosowania rozporządzenia nr 1049/2001 (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2011 r., Dufour/EBC, T‑436/09, Zb.Orz., EU:T:2011:634, pkt 149). Wniosek ten znajduje dorozumiane potwierdzenie w zasadzie zawartej w art. 10 ust. 3 owego rozporządzenia, zgodnie z którą dokumenty, do których udzielono dostępu, „dostarczane są w istniejącej wersji i formacie (w tym także w formacie elektronicznym lub w formacie alternatywnym, takim jak pismo Braille’a, duży druk lub nagranie) z pełnym poszanowaniem preferencji wnioskodawcy”.
56 Wniosek ten zastosowany do baz danych oznacza, że w przypadku wniosku o udzielenie dostępu zmierzającego do tego, aby Komisja wykonała na podstawie parametrów określonych przez wnioskodawcę przeszukiwanie w jednej ze swoich baz danych, bądź w kilku takich bazach, Komisja ma obowiązek, o ile nie znajduje zastosowania przepis art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, uwzględnienia takiego wniosku, jeśli żądane przeszukiwanie może zostać zrealizowane za pomocą narzędzi przeszukiwania dostępnych dla tej bazy danych (zob. analogicznie ww. w pkt 55 wyrok Dufour/EBC, EU:T:2011:634, pkt 150).
57 Można założyć, że ze względu na złożone powiązania istniejące w bazie danych między każdą daną i szeregiem innych danych możliwe są różne przedstawienia całego zbioru danych znajdujących się w takiej bazie danych. Tym samym istnieje możliwość wybrania części danych zawartych w takim przedstawieniu i ukrycia pozostałych (zob. analogicznie ww. w pkt 55 wyrok Dufour/EBC, EU:T:2011:634, pkt 151).
58 Natomiast nie można wymagać od Komisji w drodze wniosku złożonego na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, aby przedstawiła ona wnioskodawcy część lub całość zbioru danych zawartych w jednej z baz danych Komisji, uporządkowanych według schematu, który nie występuje w rzeczonej bazie danych. Wniosek taki w rzeczywistości zmierza do utworzenia nowego dokumentu i, w konsekwencji, wykracza poza zakres stosowania rozporządzenia nr 1049/2001. We wniosku takim żąda się bowiem nie tyle udzielenia częściowego dostępu do danych w postaci uporządkowanej według istniejącego schematu określonego przez Komisję, który można wykorzystać za pomocą narzędzi posiadanych aktualnie przez Komisję dla odnośnej bazy danych, względnie odnośnych baz, ale stworzenia dokumentu zawierającego dane przetworzone i powiązane według nowego schematu uporządkowania i których nie można wykorzystać za pomocą tychże narzędzi, a co za tym idzie, nowego dokumentu w rozumieniu art. 3 lit. a) owego rozporządzenia zgodnie z wykładnią nadawaną mu w orzecznictwie (zob. podobnie ww. w pkt 55 wyrok Dufour/EBC, EU:T:2011:634, pkt 152).
59 Z tego wynika, że jeżeli chodzi o bazy danych, przedmiotem wniosku o udzielenie dostępu na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001 może być wszystko to, co może zostać pobrane z bazy danych w wyniku przeprowadzenia normalnego lub rutynowego przeszukiwania (zob. analogicznie ww. w pkt 55 wyrok Dufour/EBC, EU:T:2011:634, pkt 153).
60 W niniejszej sprawie, mimo iż Sąd stwierdził pewne nieporozumienia co do liczby, nazwy i dokładnej treści różnych baz danych, można stwierdzić, że w sprawie tej jest bezsporne, że nieprzetworzone dane dotyczące testów wstępnych, których dotyczą wnioski skarżącego o udzielenie dostępu, znajdują się w posiadaniu Komisji. Komisja wskazała w tej kwestii, a akta sprawy nie podważają tego twierdzenia, że dane te są przechowywane w przywołanej w pkt 47 powyżej bazie danych Talent.
61 Skarżący nie wnioskował jednak, jako taki, o udzielenie dostępu do całości tej bazy danych ani do części zawartych w tej bazie nieprzetworzonych danych. Przedmiot jego wniosku jest inny, ponieważ za jego pośrednictwem pragnie on uzyskać ogół informacji dotyczących odnośnych testów wstępnych, lecz wybranych według kryteriów i w formie określonych przez niego we wniosku o udzielenie dostępu.
62 Wybór informacji, o które zabiega skarżący, obejmuje w związku z tym kilka odrębnych operacji, w tym operacje dotyczące przetwarzania odnośnych danych.
63 W pierwszej kolejności chodziłoby o przyznanie specyficznych identyfikatorów każdemu z pytań zadanych każdemu kandydatowi, przy czym, jak zauważyła Komisja, pytania te nie były takie same dla wszystkich kandydatów. Skarżący uściślił w tej kwestii, że nie chce otrzymać żadnego wskazania co do treści pytań zadanych każdemu z kandydatów. Konieczne byłoby również podanie w odniesieniu do każdego pytania: języka, w którym zostało zadane, przy wykorzystaniu tego samego identyfikatora dla tego samego pytania niezależnie od języka i typu pytania, o które chodzi, informacji, czy dane pytanie stanowiło przedmiot unieważnienia, czasu poświęconego przez każdego kandydata na udzielenie odpowiedzi na każde pytanie i w końcu identyfikatora oczekiwanej oraz udzielonej odpowiedzi. Zgodnie z brzmieniem wniosku o udzielenie dostępu identyfikatory oczekiwanej oraz udzielonej odpowiedzi nie powinny natomiast zawierać wskazania co do treści tych odpowiedzi, lecz jedynie umożliwić w odniesieniu do każdego pytania porównanie odpowiedzi oczekiwanej z udzieloną. W kwestii tej skarżący uściślił we wniosku w istocie, że w sytuacji, gdy w przypadku danego pytania opcje odpowiedzi nie były zaprezentowane w tej samej kolejności wszystkim kandydatom, którym pytanie to zostało zadane, należałoby upewnić się, że ten sam identyfikator był użyty dla każdej opcji odpowiedzi w celu zapewnienia porównywalności otrzymanych informacji. Jeśli chodzi o pytania dotyczące oceny sytuacji, zdaniem skarżącego należałoby wskazać odpowiedź oczekiwaną i otrzymaną w pełnym spektrum, to znaczy najlepszą i najgorszą opcję. W końcu należałoby zanonimizować wszystkich kandydatów, którzy wzięli udział w odnośnych testach wstępnych, przyznając każdemu z nich specyficzny identyfikator.
64 Te różne operacje miałyby umożliwić skarżącemu dysponowanie porównywalnymi danymi w odniesieniu do ogółu kandydatów, którzy wzięli udział w odnośnych testach, co z kolei miałoby umożliwić skarżącemu stworzenie tabeli i statystyk dotyczących kandydatów.
65 Komisja wskazuje co do istoty, że nie dysponuje narzędziem poszukiwań, które umożliwiłoby uzyskanie wyciągu kombinacji danych w wyniku przeprowadzenia w należących do niej bazach danych normalnego lub rutynowego przeszukiwania. Przeciwnie, jako że taka kombinacja nie odpowiada żadnemu schematowi przewidzianemu przez należącą do niej bazę danych, uwzględnienie wniosku skarżącego wymagałoby stworzenia nowej formuły przeszukiwania w formie zapytania SQL, a nie zwykłego przeprowadzenia przeszukiwania w tej bazie danych na podstawie istniejących parametrów z pomocą istniejących zapytań SQL.
66 Jednak zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wszelkie oświadczenia instytucji o nieistnieniu żądanych dokumentów objęte są wzruszalnym domniemaniem zgodności z prawem (zob. wyroki: z dnia 26 kwietnia 2005 r., Sison/Rada, T‑110/03, T‑150/03 i T‑405/03, Zb.Orz., EU:T:2005:143, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 30 stycznia 2008 r., Terezakis/Komisja, T‑380/04, EU:T:2008:19, pkt 155). Domniemanie to znajduje również zastosowanie w sytuacji, w której instytucja oświadcza, że kombinacja danych stanowiąca przedmiot przedłożonego jej wniosku o udzielenie dostępu nie istnieje w bazie danych, względnie w bazach, gdzie dane te są zarejestrowane i że, w związku z tym, nie może zostać uzyskana w wyniku przeprowadzenia normalnego lub rutynowego przeszukiwania.
67 W niniejszej sprawie skarżący nie próbował podważyć oświadczenia Komisji, zgodnie z którym EPSO nie posiada jako takiej tabeli zawierającej kombinacje danych interesujących skarżącego. Przeciwnie, skarżący przyznaje w istocie, że dostęp do interesującej go kombinacji danych zakłada przeprowadzenie pewnych operacji z zakresu programowania, a mianowicie stworzenie nowych zapytań i w związku z tym stworzenie nowego wyniku poszukiwań w bazie danych (tzn. „raportu” w nomenklaturze baz danych), którego nie można uzyskać z użyciem narzędzi aktualnie dostępnych w ramach odnośnych baz danych. Ponadto bezsporne jest, że skarżący nie wnioskował o udzielenie dostępu do nieprzetworzonych danych zawartych w odnośnych bazach danych.
68 Jednakże, wbrew temu, co twierdzi skarżący, operacje, które implikowałoby to programowanie, zsyntezowane w pkt 63 powyżej, nie mogą być traktowane jako normalne lub rutynowe przeszukiwanie baz danych, przeprowadzone z pomocą narzędzi przeszukiwania, którymi dysponuje Komisja dla odnośnej bazy danych. Realizacja tych operacji byłoby raczej zbliżona do uporządkowania danych według schematu, który nie jest przewidziany w rzeczonych bazach danych, przy wykorzystaniu narzędzi przeszukiwania – zapytań SQL – które należy stworzyć na potrzeby właściwego rozpatrzenia wniosku o udzielenie dostępu.
69 W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniu skarżącego, narzędzie przeszukiwania związane z odnośną bazą danych w rozumieniu pkt 150 ww. w pkt 55 wyroku Dufour/EBC (EU:T:2011:634), nie składa się z ogółu zapytań SQL, które można sobie wyobrazić i stworzyć dla celów przeszukiwania, dodawania, modyfikowania i usuwania danych w odnośnych bazach danych.
70 To narzędzie przeszukiwania składa się bowiem z istniejących zapytań SQL, wykorzystywanych już w mniej czy bardziej regularny sposób dla odnośnej bazy danych. Normalne lub rutynowe przeszukiwania baz danych w rozumieniu pkt 153 ww. w pkt 55 wyroku Dufour/EBC (EU:T:2011:634) są zatem przeprowadzane za pomocą uprzednio zaprogramowanych zapytań SQL. Jedynie te przeszukiwania prowadzą do wygenerowania istniejących dokumentów. Przeciwny wniosek powodowałby wynaturzenie koncepcji istniejącego dokumentu i obejmowałby jego zakresem znaczeniowym wszystkie dokumenty, które mogą hipotetycznie zostać wygenerowane w oparciu o dane zawarte w odnośnych bazach danych, z pomocą jednego bądź większej liczby zapytań SQL. Dokumenty te, nawet jeśli Komisja byłaby teoretycznie w stanie je wygenerować, stanowią nowe dokumenty w rozumieniu art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 zgodnie z wykładnią nadawaną temu przepisowi przez orzecznictwo. Ponadto należy podkreślić w tej kwestii, że względna łatwość lub gotowość sporządzenia tych nowych narzędzi przeszukiwania nie stanowi kryterium istotnego z punktu widzenia oceny, czy wnioskowany dokument ma przymiot dokumentu istniejącego, czy też nowego.
71 Wniosku tego nie podaje w wątpliwość okoliczność podnoszona przez skarżącego, iż EPSO adresuje do każdego z kandydatów, który wziął udział w testach indywidualną fiszkę dotyczącą uzyskanych przez nich wyników.
72 Co prawda utworzenie takich fiszek należy do zakresu zwykłej działalności EPSO i te indywidualne fiszki zawierają pewne dane, które pragnie uzyskać skarżący. I tak, dla przykładu, indywidualna fiszka wyników uzyskanych przez skarżącego w odnośnych testach wstępnych, która została do niego zaadresowana w dniu 28 czerwca 2012 r., zawiera, w szczególności, listę oczekiwanych oraz udzielonych odpowiedzi (bez wskazania treści tych odpowiedzi), czas poświęcony na udzielenie odpowiedzi na każde pytanie oraz wskazanie, jeśli chodzi o ewentualne unieważnienie pytania.
73 Jest jednak bezsporne, że zakomunikowanie skarżącemu ogółu indywidualnych fiszek tego rodzaju, zaadresowanych do kandydatów, którzy wzięli udział w odnośnych testach, z których usunięte zostałyby informacje należące do sfery życia prywatnego tychże kandydatów, nie umożliwiłoby mu stworzenia tabeli statystycznej, którą pragnie posłużyć się dla celów ugruntowania podejrzeń co do dyskryminacji, która miałaby mieć miejsce w ramach przeprowadzania tych testów. Jak wynika bowiem z pkt 63 powyżej, wymagałoby to co najmniej przydzielenia odrębnego identyfikatora każdemu z kandydatów biorących udział w tych testach oraz każdemu pytaniu zadanemu tym kandydatom oraz uzupełnienia każdej fiszki wskazaniem języka, w którym każde z tych pytań zostało zadane.
74 Ponadto indywidualna fiszka wyników uzyskanych przez skarżącego w testach wstępnych, załączona do skargi, zawiera szczegółową tabelę wyników tylko z trzech spośród czterech odbytych testów, mianowicie testu rozumienia tekstu pisanego, operowania danymi liczbowymi i myślenia abstrakcyjnego. Nie zawiera ona natomiast indywidualnej tabeli wyników z testu oceny sytuacji. Wniosek skarżącego o udzielenie dostępu dotyczy jednakże wszystkich pytań zasadnych w ramach tych testów, łącznie z tymi, które należą do testu w zakresie oceny sytuacji.
75 W końcu, o ile indywidualne fiszki mogłyby zostać zakomunikowane skarżącemu, gdyby wystąpił on z takim wnioskiem, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez rozporządzenie nr 1049/2001, a w szczególności przepisów dotyczących ochrony danych osobowych, narzędzia przeszukiwania oraz schematy uporządkowywania danych używane przez Komisję dla celów sporządzenia indywidualnych fiszek nie umożliwiłyby sporządzenia wyciągu danych zgodnie ze wskazaniami skarżącego zawartymi w złożonym przez niego wniosku o udzielenie dostępu bez sformułowania nowego zapytania SQL.
76 Jeżeli chodzi o praktykę EPSO polegającą na dostarczeniu podwykonawcom danych statystycznych dotyczących wyników testów, do których odwołuje się skarżący w skardze, nie może ona stanowić dowodu na okoliczność, iż kombinacja interesujących go danych odpowiada schematowi uporządkowania danych przewidzianych w bazach danych należących do EPSO, a w związku z tym, że stworzenie nowej formuły przeszukiwania danych nie byłoby konieczne.
77 W kwestii tej skarżący odwołuje się w szczególności do ogłoszenia EPSO o przetargu na umowę ramową dotyczącą utworzenia bazy danych. Zgodnie z brzmieniem tego ogłoszenia o przetargu formularze testów przygotowane przez oferenta muszą być wolne od wszelkich uprzedzeń co do płci, wieku lub przynależności państwowej. Jeśli w terminie dwóch lat po dostarczeniu kwestionariusza EPSO w wynikach testów zostanie zauważona mająca istotne znaczenie z punktu widzenia statystyki różnica związana z płcią, grupą wiekową lub przynależnością państwową, EPSO zastrzega sobie prawo do bezpłatnego zastąpienia formularza przez oferenta i w takim przypadku zobowiązuje się do dostarczenia kontrahentowi matrycy odpowiedzi oraz odnośnych nieprzetworzonych danych statystycznych wygenerowanych przez sesję testów, względnie sesje testów w celu umożliwienia dokonania analizy problemu.
78 Należy jednak zauważyć, po pierwsze, że kryteria związane z płcią, wiekiem i przynależnością państwową kandydatów, do których nawiązują statystyki przywołane w odnośnym ogłoszeniu o przetargu, nie odpowiadają żadnej kategorii informacji interesujących skarżącego w niniejszej sprawie, zebranych w pkt 6 powyżej. Po drugie, owo ogłoszenie o przetargu dotyczy jedynie utworzenia bazy danych dla formularzy zawierających pytania z zakresu myślenia abstrakcyjnego/indukcyjnego, z wyłączeniem w szczególności rozumienia tekstu pisanego i operowania danymi liczbowymi. Należy jednak przypomnieć, że wniosek skarżącego dotyczy nie tylko pytań z zakresu myślenia abstrakcyjnego, lecz również z zakresu rozumienia tekstu pisanego i operowania danymi liczbowymi, a także oceny sytuacji, zadanych kandydatom, którzy wzięli udział w odnośnych testach wstępnych. W końcu, zgodnie z oświadczeniami Komisji, nigdy jeszcze nie sporządziła ona matrycy odpowiedzi ani nieprzetworzonych danych statystycznych, o których mowa w ogłoszeniu o przetargu.
79 Należy w związku z tym stwierdzić, że przedmiot spornego wniosku o udzielenie dostępu znacznie różni się od danych statystycznych, do których odwołuje się przywołane przez skarżącego ogłoszenie o przetargu, tak że owo ogłoszenie o przetargu jest pozbawione znaczenia dla potrzeb wykazania, iż wniosek ten dotyczy jednego bądź większej liczby istniejących dokumentów w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001 zgodnie z wykładnią nadawaną temu rozporządzeniu przez orzecznictwo. Ponadto sama możliwość wygenerowania tych dokumentów nie może zatem posłużyć do wykazania, że ich stworzenie należy do zakresu normalnego lub rutynowego przeszukiwania baz danych w rozumieniu pkt 153 ww. w pkt 55 wyroku Dufour/EBC (EU:T:2011:634).
80 Z całokształtu powyższych rozważań wynika, że, jak stwierdził Sekretariat Generalny w pierwszej zaskarżonej decyzji, wniosek złożony przez skarżącego w postępowaniu GESTDEM 2012/3258 nie dotyczy dostępu, choćby częściowego, do jednego bądź większej liczby istniejących dokumentów będących w posiadaniu EPSO, lecz – przeciwnie – dotyczy utworzenia nowych dokumentów, które nie mogą zostać pobrane z baz danych w wyniku przeprowadzenia normalnego lub rutynowego przeszukiwania za pomocą istniejących narzędzi przeszukiwania.
81 W konsekwencji należy oddalić skargę w zakresie, w jakim dąży ona do uzyskania stwierdzenia nieważności pierwszej zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
82 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponadto na podstawie art. 137 regulaminu postępowania, w przypadku umorzenia postępowania, rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zależy od uznania Sądu. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy zgodnie z żądaniami Komisji obciążyć go kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Postępowanie w przedmiocie żądania skargi dotyczącego stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmawiającej dostępu w postępowaniu GESTDEM 2013/0068 zostaje umorzone.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Rainer Typke zostaje obciążony kosztami postępowania.
Papasavvas | Forwood | Bieliūnas |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 2 lipca 2015 r.
Podpisy