Language of document : ECLI:EU:T:2022:509

WYROK SĄDU (druga izba w składzie powiększonym)

z dnia 7 września 2022 r.(*)

Energia – Rynek wewnętrzny energii elektrycznej – Rozporządzenie (UE) 2019/942 – Decyzja komisji odwoławczej ACER – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt niepodlegający zaskarżeniu – Niedopuszczalność – Właściwość ACER – Artykuł 8 rozporządzenia (WE) nr 713/2009 – Artykuł 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942 – Artykuł 9 ust. 12 rozporządzenia (UE) 2015/1222 – Prawo znajdujące zastosowanie – Rozporządzenie (UE) 2019/943

W sprawie T‑631/19

Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen (BNetzA), z siedzibą w Bonn (Niemcy), którą reprezentowali adwokaci H. Haller, N. Gremminger, L. Reiser, V. Vacha i C. Dietz-Polte,

strona skarżąca,

przeciwko

Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER), którą reprezentowali P. Martinet i E. Tremmel, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (druga izba w składzie powiększonym),

w składzie: V. Tomljenović, prezes, V. Kreuschitz, F. Schalin, P. Škvařilová-Pelzl (sprawozdawczyni) i I. Nõmm, sędziowie,

sekretarz: S. Jund, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania, w szczególności:

–        skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 września 2019 r.,

–        odpowiedź na skargę, replikę i duplikę złożone w sekretariacie Sądu, odpowiednio, w dniach 16 grudnia 2019 r., 30 stycznia 2020 r. i 14 kwietnia 2020 r.,

–        uwzględniając postanowienie Sądu, na wniosek drugiej izby, o przekazaniu sprawy powiększonemu składowi orzekającemu na podstawie art. 28 regulaminu postępowania przed Sądem,

–        uwzględniając postanowienie Sądu (drugiej izby w składzie powiększonym), na wniosek sędziego sprawozdawcy, o zadaniu stronom pytań na piśmie w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania, na które to pytania strony odpowiedziały w wyznaczonych terminach,

–        uwzględniając postanowienie prezesa Sądu, jako że jeden członek drugiej izby w składzie powiększonym nie mógł uczestniczyć w dalszym postępowaniu, o wyznaczeniu innego sędziego w celu uzupełnienia składu orzekającego,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 17 listopada 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca, Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen (BNetzA), żąda, po pierwsze, stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (zwanej dalej „ACER”) nr 02/2019 z dnia 21 lutego 2019 r. w sprawie wniosków operatorów systemów przesyłowych regionów co do wyznaczania zdolności przesyłowych Core, dotyczących wspólnej regionalnej metody wyznaczania zdolności przesyłowych dla dnia następnego i dla dnia bieżącego (zwanej dalej „decyzją pierwotną”), a po drugie, stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej ACER A-003‑2019 z dnia 11 lipca 2019 r. oddalającej jej odwołanie od decyzji pierwotnej (zwanej dalej „decyzją komisji odwoławczej”).

 Okoliczności powstania sporu

2        Rozporządzenie Komisji (UE) 2015/1222 z dnia 24 lipca 2015 r. ustanawiające wytyczne dotyczące alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi (Dz.U. 2015, L 197, s. 24) ustanawia szereg wymogów dotyczących alokacji zdolności przesyłowych między obszarami oraz zarządzania ograniczeniami przesyłowymi na rynkach dnia następnego i dnia bieżącego w sektorze energii elektrycznej. Wymogi te obejmują w szczególności ustalenie wspólnej metody dotyczącej skoordynowanego wyznaczania zdolności przesyłowych (zwanej dalej „MWZP”) w każdym z regionów wyznaczania zdolności przesyłowych (zwanych dalej „RWZP”), zgodnie z przepisami sekcji 3 rozdziału 1 w tytule II rozporządzenia 2015/1222, zatytułowanej „Metody wyznaczania zdolności przesyłowych”. Owa sekcja wspomnianego rozporządzenia zawiera art. 20–26, przy czym art. 20 określa przepisy regulujące „[w]prowadzenie metody wyznaczania zdolności przesyłowych opartej na podejściu FBA”.

3        Zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/1222 operatorzy systemów przesyłowych (zwani dalej „OSP”) z każdego RWZP są zobowiązani do przyjęcia wniosku dotyczącego MWZP w swoich odpowiednich RWZP i przedłożenia go właściwym krajowym organom regulacyjnym (zwanym dalej „KOR‑ami”) w celu zatwierdzenia.

4        Zgodnie z art. 9 ust. 10 i 12 rozporządzenia 2015/1222 odpowiednie KOR‑y dążą następnie do osiągnięcia porozumienia i podjęcia decyzji w sprawie wniosku OSP‑ów dotyczącego MWZP lub jego wersji zmienionej przez OSP‑y na żądanie tychże KOR‑ów. Zgodnie z art. 9 ust. 11 i 12 rozporządzenia 2015/1222 w przypadkach, w których właściwe KOR‑y nie osiągną takiego porozumienia, ACER podejmuje decyzję w sprawie wniosku OSP‑ów dotyczącego MWZP lub jego wersji zmienionej, zgodnie z art. 6 ust. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/942 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiającego Europejską Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. 2019, L 158, s. 22), dawniej art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 713/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. 2009, L 211, s. 1).

5        W niniejszym przypadku w dniu 15 września 2017 r. OSP‑y z RWZP Core (obejmującego Belgię, Republikę Czeską, Niemcy, Francję, Chorwację, Luksemburg, Węgry, Niderlandy, Austrię, Polskę, Rumunię, Słowenię i Słowację) przedstawili na podstawie art. 9 ust. 7 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/1222 KOR‑om tego RWZP do zatwierdzenia dwa wnioski dotyczące, odpowiednio, regionalnego projektu MWZP dla dnia następnego i regionalnego projektu MWZP dla dnia bieżącego, sporządzone zgodnie z owym rozporządzeniem.

6        W dniu 9 marca 2018 r. KOR‑y RWZP Core wystosowały na podstawie art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 dwa żądania wprowadzenia zmian odnoszące się, odpowiednio, do każdego z dwóch wniosków dotyczących MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego.

7        W dniu 4 czerwca 2018 r. OSP‑y zgodnie z art. 9 ust. 12 zdanie pierwsze rozporządzenia 2015/1222 przedłożyli KOR‑om RWZP Core zmienioną wersję dwóch wniosków dotyczących MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego (zwanych dalej „zmienionymi wnioskami dotyczącymi MWZP”). Ostatni z wymienionych KOR‑ów otrzymał je w dniu 19 czerwca 2018 r.

8        Pismami z dni 20 lipca i 21 sierpnia 2018 r. prezydium regionalnego forum organów regulacji energetyki RWZP Core (zwanego dalej „CERRF” [od Core Energy Regulators Regional Forum]) w imieniu wszystkich KOR‑ów tego regionu poinformowało ACER, że nie osiągnęły one na podstawie art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 jednomyślnego porozumienia w sprawie zatwierdzenia dwóch zmienionych wniosków dotyczących MWZP ani w sprawie zwrócenia się do ACER o przedłużenie terminu dwóch miesięcy, jaki przysługiwał im na podjęcie decyzji, licząc od ostatniego przedłożenia tych wniosków, ani w sprawie zażądania, aby ACER sam podjął decyzję w przedmiocie obu zmienionych wniosków dotyczących MWZP.

9        W dniu 18 września 2018 r. KOR‑y RWZP Core przekazały ACER „nieoficjalny dokument wszystkich [KOR‑ów] [RWZP] Core w sprawie regionalnego projektu OSP‑ów [RWZP] Core dotyczącego [dwóch zmienionych wniosków dotyczących MWZP]” (zwany dalej „dokumentem z dnia 18 września 2018 r.”), aby poinformować ACER zgodnie z komunikatem przewodniczącego CERRF, o którym mowa w pkt 8 powyżej, o ich odpowiednich wspólnych i rozbieżnych stanowiskach. W związku z tym wskazały one między innymi, że dwa zmienione wnioski dotyczące MWZP nie uwzględniały wszystkich przedstawionych przez KOR‑y żądań wprowadzenia zmian, że wnioski te nie były wystarczająco szczegółowe lub w pełni spójne i zgodne z rozporządzeniem 2015/1222 i że brakowało w nich jasnych, przejrzystych i zharmonizowanych definicji, a także zdefiniowanych i uzasadnionych progów i wartości. Dodały one, że z 29 odrębnych punktów zawartych w dwóch zmienionych wnioskach dotyczących MWZP 19 zostało zatwierdzone przez KOR‑y, co – jak zasugerowały – powinno zostać wzięte przez ACER pod uwagę, natomiast 10 nie zostało przez KOR‑y zatwierdzone.

10      Zgodnie z art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 w braku porozumienia KOR‑ów RWZP Core w przedmiocie dwóch zmienionych wniosków dotyczących MWZP ACER był zobowiązany zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 713/2009 podjąć decyzję w sprawie tych wniosków.

11      W następstwie publicznych konsultacji wszczętych w przedmiocie dwóch zmienionych wniosków dotyczących MWZP oraz po przeprowadzeniu współpracy ze wszystkimi odpowiednimi KOR‑ami i OSP‑ami ACER wydał na podstawie art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 decyzję pierwotną. W drodze tej decyzji przyjęła ona MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, takie jak zostały zawarte w załącznikach I i II do tejże decyzji.

12      W dniu 23 kwietnia 2019 r. skarżąca wniosła na podstawie art. 19 rozporządzenia nr 713/2009 do komisji odwoławczej ACER (zwanej dalej „komisją odwoławczą”) odwołanie od decyzji pierwotnej.

13      Decyzją komisji odwoławczej wspomniana komisja oddaliła odwołanie wniesione od decyzji pierwotnej jako bezzasadne.

 Żądania stron

14      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        tytułem żądania głównego – stwierdzenie nieważności przepisów decyzji pierwotnej, których wykaz został sporządzony poniżej, a także stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej w zakresie, w jakim została wydana w odniesieniu do nich:

–        artykuł 5 ust. 5–9 załącznika I do decyzji pierwotnej;

–        artykuł 10 ust. 4 część druga zdania i art. 10 ust. 5 załącznika I do decyzji pierwotnej;

–        artykuł 16 ust. 2 zdanie drugie i art. 16 ust. 3 lit. d) ppkt (vii) załącznika I do decyzji pierwotnej;

–        artykuł 5 ust. 5–9 załącznika II do decyzji pierwotnej;

–        artykuł 17 ust. 3 lit. d) ppkt (vii) załącznika II do decyzji pierwotnej;

–        wszelkie przepisy załączników I i II do decyzji pierwotnej, które wyraźnie odnoszą się do wyżej wymienionych przepisów;

–        tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności, w całości, decyzji pierwotnej i decyzji komisji odwoławczej;

–        obciążenie ACER kosztami postępowania.

15      ACER wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w całości;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności 

16      ACER wnosi o odrzucenie skargi jako częściowo niedopuszczalnej, w zakresie, w jakim jest ona skierowana przeciwko pierwotnej decyzji.

17      Po pierwsze, twierdzi ona zasadniczo, że w świetle właściwości komisji odwoławczej do zbadania decyzji takich jak decyzja pierwotna i w świetle reguły wyczerpania wewnętrznej procedury odwoławczej mającej zastosowanie do zwykłych stron skarżących, takich jak skarżąca, jedynie decyzja komisji odwoławczej może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności. Po drugie, w każdym razie, ponieważ dwumiesięczny termin do wniesienia na podstawie art. 263 TFUE skargi o stwierdzenie nieważności decyzji pierwotnej upłynął w chwili wniesienia rozpatrywanej skargi, skarga ta zdaniem ACER jest spóźniona, a w konsekwencji oczywiście niedopuszczalna.

18      Skarżąca podważa argumenty ACER. Po pierwsze, podnosi ona, że wymóg skutecznej ochrony sądowej oznacza, iż zarówno decyzja komisji odwoławczej, jak i decyzja pierwotna mogą być przedmiotem kontroli sądowej. Po drugie, skarżąca podważa fakt, że upłynął termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji pierwotnej, ponieważ była ona zobowiązana do wyczerpania wewnętrznej procedury odwoławczej przed komisją odwoławczą, zanim mogła wnieść skargę do sądów Unii Europejskiej.

19      Przede wszystkim należy przypomnieć, że jak wynika z pkt 14 powyżej, żądania skarżącej dotyczące stwierdzenia nieważności są skierowane zarówno przeciwko decyzji pierwotnej, jak i przeciwko decyzji komisji odwoławczej.

20      Następnie, po pierwsze, należy zauważyć, że jako KOR Republiki Federalnej Niemiec skarżąca jest osobą prawną w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE. Jeśli zaś chodzi o skargi wniesione przez osoby prawne, art. 263 akapit piąty TFUE stanowi, że „[a]kty tworzące organy i jednostki organizacyjne Unii mogą przewidywać wymogi i warunki szczególne dotyczące skarg wniesionych przez osoby fizyczne lub prawne na akty tych organów lub jednostek organizacyjnych zmierzające do wywarcia skutków prawnych wobec tych osób”.

21      Po drugie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie w chwili ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

22      W niniejszej sprawie, co się tyczy właściwego organu Unii w sektorze energetycznym, należy odnieść się do rozporządzenia 2019/942, które zastąpiło rozporządzenie nr 713/2009 i weszło w życie zgodnie z jego art. 47 w dniu 4 lipca 2019 r., czyli przed wniesieniem rozpatrywanej skargi w dniu 21 września 2019 r. oraz w okresie przejściowym pomiędzy wydaniem decyzji pierwotnej w dniu 21 lutego 2019 r. a wydaniem decyzji komisji odwoławczej w dniu 11 lipca 2019 r. Rozporządzenie to ustanawia w szczególności wewnętrzne zasady funkcjonowania i procedury ACER.

23      Ponieważ zaś rozporządzenie 2019/942 nie zawiera żadnego odstępstwa od normy przejściowej, o której mowa w pkt 21 powyżej, należy uznać, że w dniu wniesienia rozpatrywanej skargi, w odniesieniu do którego należy dokonać oceny jej dopuszczalności (zob. podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2016 r., Whirlpool Europe/Komisja, T‑118/13, EU:T:2016:365, pkt 49; postanowienie z dnia 21 listopada 2019 r., ZW/EBI, T‑727/18, niepublikowane, EU:T:2019:809, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo), normami proceduralnymi mającymi do niej zastosowanie i określającymi jej dopuszczalność były normy przewidziane we wspomnianym rozporządzeniu.

24      Po trzecie, co się tyczy przesłanek wniesienia do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji pierwotnej, jak również decyzji komisji odwoławczej, z art. 28 ust. 1 i art. 29 rozporządzenia 2019/942 w związku z motywem 34 tego rozporządzenia wynika, że osoby fizyczne i prawne zamierzające odwołać się od decyzji ACER, która jest do nich skierowana lub która dotyczy ich indywidualnie i bezpośrednio, mogą odwołać się do komisji odwoławczej, a jeżeli możliwość taka im przysługuje, przed Sądem dopuszczalne jest zaskarżenie wyłącznie decyzji wspomnianej komisji.

25      Wreszcie art. 29 rozporządzenia 2019/942 uściśla, że „[s]kargę w sprawie unieważnienia decyzji ACER wydanej na podstawie [tego] rozporządzenia […] można wnieść do Trybunału Sprawiedliwości [Unii Europejskiej] wyłącznie po wyczerpaniu procedury odwoławczej, o której mowa w art. 28 [tegoż rozporządzenia]”.

26      Artykuł 28 ust. 1 i art. 29 rozporządzenia 2019/942 w związku z jego motywem 34 określają wymogi i warunki szczególne dotyczące skarg o stwierdzenie nieważności, o których mowa w art. 263 akapit piąty TFUE, takie jak przyjęte przez prawodawcę Unii w akcie ustawodawczym ustanawiającym ACER, a mianowicie w rozporządzeniu 2019/942. W związku z tym sam charakter wyczerpania wewnętrznej procedury odwoławczej, o której mowa w art. 28 rozporządzenia 2019/942, do której w sposób wyraźny odwołuje się art. 29 tegoż rozporządzenia, oznacza, że jeśli zachodzi taka potrzeba, sądy Unii interweniują wyłącznie w celu sprawdzenia końcowego wyniku, do którego prowadzi wewnętrzna procedura odwoławcza, to znaczy w celu zbadania decyzji wydanej po wyczerpaniu tego wewnętrznego środka zaskarżenia, czyli decyzji komisji odwoławczej (zob. analogicznie wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r., Heli-Flight/EASA, C‑61/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:59, pkt 81, 82).

27      Skargę o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez ACER można zatem, w przypadku wniesienia wewnętrznego odwołania od tej decyzji, uznać za dopuszczalną wyłącznie w zakresie, w jakim jest ona skierowana przeciwko decyzji komisji odwoławczej oddalającej owo odwołanie wewnętrzne (zob. analogicznie wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r., Heli-Flight/EASA, C‑61/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:59, pkt 84) lub ewentualnie utrzymującej w mocy decyzję pierwotną. Skutkuje to tym, że zarzuty i argumenty rozpatrywanej skargi, które opierają się na uchybieniach odnoszących się do decyzji pierwotnej i których nie można interpretować jako skierowanych również przeciwko decyzji komisji odwoławczej, należy oddalić jako nieistotne dla sprawy, ponieważ sądy Unii orzekają wyłącznie w przedmiocie zgodności z prawem tej ostatniej decyzji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 11 grudnia 2014 r., Heli-Flight/EASA, T‑102/13, EU:T:2014:1064, pkt 32).

28      W niniejszym przypadku skarżąca wskazała w pkt 84 skargi, że rozpatrywana skarga jest skierowana przeciwko decyzji pierwotnej w postaci, jaką miała ona po wydaniu decyzji komisji odwoławczej. Zatem w zakresie, w jakim ta ostatnia decyzja opiera się na uzasadnieniu przyjętym w decyzji pierwotnej lub potwierdza wspomniane uzasadnienie w sposób bądź dorozumiany, bądź wyraźny, wszystkie zarzuty i argumenty tej skargi skierowane przeciwko owemu uzasadnieniu należy uznać za w pełni skuteczne dla celów kontroli zgodności z prawem decyzji komisji odwoławczej, a tym samym na poparcie żądania stwierdzenia nieważności w zakresie, w jakim jest ono skierowane przeciwko tej ostatniej decyzji, ponieważ jedynie takie żądanie jest dopuszczalne. Natomiast żądanie stwierdzenia nieważności w zakresie, w jakim dotyczy decyzji pierwotnej, należy odrzucić jako niedopuszczalne.

 Co do istoty

29      Na poparcie rozpatrywanej skargi skarżąca podnosi zasadniczo sześć zarzutów. Zarzut pierwszy jest oparty na naruszeniu art. 9 ust. 7 i 12 rozporządzenia 2015/1222 ze względu na przekroczenie przez ACER granic swojej właściwości. Zarzut drugi jest oparty zasadniczo na naruszeniu prawa przy określaniu prawa znajdującego zastosowanie, ponieważ komisja odwoławcza powinna była zgodzić się na skontrolowanie zgodności z prawem decyzji pierwotnej w świetle art. 14–16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/943 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie rynku wewnętrznego energii elektrycznej (Dz.U. 2019, L 158, s. 54). Zarzut trzeci jest oparty na szeregu naruszeń rozporządzenia 2019/943. Zarzut czwarty jest oparty na naruszeniu rozporządzenia 2015/1222. Zarzut piąty jest oparty na naruszeniu zasady proporcjonalności. Zarzut szósty jest oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 9 ust. 7 i 12 rozporządzenia 2015/1222 ze względu na przekroczenie przez ACER granic swojej właściwości

30      Skarżąca twierdzi, że wydając decyzję pierwotną, ACER przekroczył granice swojej właściwości. W tym względzie, po pierwsze, podnosi ona, że zgodnie z art. 9 ust. 7 i 12 rozporządzenia 2015/1222 właściwość ACER jest właściwością podporządkowaną i pomocniczą, ponieważ stała się ona właściwa, dopiero kiedy – i w zakresie, w jakim – KOR‑y nie doszły do porozumienia co do podjęcia decyzji w przedmiocie obu zmienionych wniosków dotyczących MWZP. Skarżąca podkreśla, że inne wersje językowe art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222, takie jak wersja angielska, są sformułowane w sposób bardziej otwarty niż wersja niemiecka, na którą powołuje się ACER. Po drugie, zdaniem skarżącej celem uregulowania jest doprowadzenie do wspólnych MWZP, co nie oznacza, że ACER może nie wiedzieć o osiągniętych częściowych porozumieniach i o wymogach formułowanych na poziomie KOR‑ów. ACER powinien zatem wziąć pod uwagę ewentualne częściowe porozumienia między KOR‑ami i rozstrzygnąć wyłącznie w przedmiocie pozostałych spornych między nimi kwestii. Po trzecie, skarżąca wyjaśnia, że w piśmie z dnia 20 lipca 2018 r. KOR‑y formalnie poinformowały ACER o tym, że nie osiągnęły pełnego porozumienia co do niektórych kluczowych elementów obu zmienionych wniosków dotyczących MWZP i że przekażą jej później dalsze szczegóły dyskusji przeprowadzonych między nimi na temat tych kluczowych elementów i niektórych innych kwestii, co następnie uczyniły w dokumencie z dnia 18 września 2018 r. W konsekwencji, w chwili gdy ACER otrzymał wspomniane pismo, znał już wszystkie stanowiska KOR‑ów i przedłożonych tej agencji zostało jedynie dziesięć punktów, konkretnie wskazanych przez te organy w dokumencie z dnia 18 września 2018 r., aby ACER wydał rozstrzygnięcie w ich przedmiocie. Zatem w decyzji pierwotnej ACER niesłusznie rozstrzygnął również kwestie, które nie zostały jej przedłożone do wydania decyzji jak wynika z dokumentu z dnia 18 września 2018 r. Po czwarte, skarżąca podkreśla, że decyzja pierwotna narusza zasadę pomocniczości, zgodnie z którą wszystkie instytucje Unii zasadniczo powinny działać z zachowaniem umiaru w ramach przyznanych im uprawnień, a w szczególności ACER nie może ignorować uzyskanych porozumień częściowych i wymogów sformułowanych na poziomie KOR‑ów.

31      ACER nie zgadza się z argumentami skarżącej i wnosi o oddalenie zarzutu pierwszego. Zdaniem tej agencji komisja odwoławcza słusznie stwierdziła w swojej decyzji, że ACER był właściwy do wydania decyzji pierwotnej i że, wydając ją, działał w granicach swojej właściwości.

32      W niniejszej sprawie, zgodnie ze stwierdzeniem dopuszczalności skargi i przydatności podniesionych na jej poparcie zarzutów dokonanym w pkt 28 powyżej, należy zbadać, czy komisja odwoławcza naruszyła prawo, ponieważ w swojej decyzji nie stwierdziła, że przyjmując decyzję pierwotną, ACER przekroczył granice swojej właściwości, jak skarżąca podniosła na poparcie wniesionego do niej odwołania.

33      W tym względzie z orzecznictwa dotyczącego zasad regulujących właściwość instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii wynika, że przepis stanowiący podstawę prawną aktu i upoważniający instytucję Unii do wydania danego aktu powinien obowiązywać w momencie jego wydania (zob. wyroki: z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 3 lutego 2011 r., Cantiere navale De Poli/Komisja, T‑584/08, EU:T:2011:26, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

34      W momencie wydania decyzji komisji odwoławczej, będącej jedynym aktem, którego zgodność z prawem w ramach niniejszej skargi może zostać zakwestionowana przez skarżącą (zob. pkt 28 powyżej), czyli w dniu 11 lipca 2019 r., rozporządzenie 2019/942 weszło już w życie, miało zastosowanie i zastąpiło mające wcześniej zastosowanie rozporządzenie nr 713/2009 (zob. pkt 22 powyżej). Ponadto rozporządzenie 2015/1222 weszło również w życie i miało zastosowanie zgodnie z jego art. 84 od dnia 14 sierpnia 2015 r., czyli od dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 25 lipca 2015 r. Artykuł 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 upoważniały zaś ACER, w terminie sześciu miesięcy, do podejmowania decyzji lub wydawania decyzji indywidualnych w przedmiocie kwestii lub problemów regulacyjnych wywierających wpływ na handel transgraniczny lub na transgraniczne bezpieczeństwo systemu należących do kompetencji KOR‑ów, takich jak przyjęcie MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w każdym RWZP, jeżeli właściwe KOR‑y nie osiągnęły porozumienia w wyznaczonym im na to terminie lub jeżeli właściwe KOR‑y skierowały do niej w tym celu wspólny wniosek. W dniu wydania decyzji komisji odwoławczej jedynie te przepisy mogły stanowić podstawę prawną tej decyzji.

35      Analiza niniejszego zarzutu wymaga zatem dokonania wykładni art. 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 w celu sprawdzenia, czy przepisy te mogą stanowić podstawę właściwości ACER do ostatecznego przyjęcia MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, takich jak zawarte w załącznikach I i II do decyzji komisji odwoławczej.

36      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele uregulowania, którego część przepis ten stanowi [zob. wyroki: z dnia 11 lipca 2018 r., COBRA, C‑192/17, EU:C:2018:554, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 stycznia 2020 r., Komisja/Włochy (Dyrektywa w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach), C‑122/18, EU:C:2020:41, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo].

37      W niniejszym przypadku OSP‑y w RWZP Core przedłożyli – do czego byli zobowiązani na podstawie art. 9 ust. 1 i art. 9 ust. 7 lit. a) oraz art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/1222 – do zatwierdzenia wszystkim KOR‑om we wspomnianym RWZP wnioski dotyczące MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego dla tegoż RWZP. Zgodnie z art. 9 ust. 10 rozporządzenia 2015/1222 KOR‑y powinny były podjąć decyzje w sprawie tych wniosków w terminie sześciu miesięcy od ich otrzymania przez ostatni z właściwych KOR‑ów. Jednakże, ponieważ wspomniane KOR‑y wystosowały żądania wprowadzenia zmian do odnośnych wniosków dotyczących MWZP, w następstwie których OSP‑y przedłożyli im do zatwierdzenia dwa zmienione wnioski dotyczące MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego, dysponowały one, zgodnie z art. 9 ust. 12 tego rozporządzenia, dodatkowym terminem dwóch miesięcy na podjęcie decyzji w przedmiocie zmienionych wniosków, licząc od dnia ich złożenia. Bezsporne zaś jest, że KOR‑y w RWZP Core nie zdołały w wyznaczonym im w ten sposób terminie osiągnąć porozumienia w przedmiocie tych zmienionych wniosków, o czym ACER został poinformowany pismami prezydium CERRF z dni 20 lipca i 21 sierpnia 2018 r.

38      Tak więc, jak słusznie podnosi ACER, właściwość tej agencji do podjęcia decyzji lub wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie dwóch zmienionych wniosków dotyczących MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego opierała się w niniejszym przypadku na okoliczności, o której mowa w art. 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942 i w art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222, że KOR‑y w RWZP Core nie osiągnęły porozumienia w przedmiocie wspomnianych wniosków w wyznaczonym im na to dwumiesięcznym terminie.

39      Tymczasem, po pierwsze, z brzmienia art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 rozporządzenia 2015/1222 nie wynika, że w ramach wykonywania takiej właściwości i poza spoczywającym na niej na mocy art. 6 ust. 11 rozporządzenia 2019/942 obowiązkiem konsultowania się z właściwymi KOR‑ami i OSP‑ami na etapie przygotowania jej decyzji, ACER jest związany uwagami przekazanymi przez te podmioty. W szczególności ze wspomnianych przepisów nie wynika, że właściwość ACER ogranicza się jedynie do tych aspektów, co do których KOR‑om nie udało się osiągnąć porozumienia. Przeciwnie, art. 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 ujmują „kwestie regulacyjne” lub „sprawę” należące początkowo do właściwości KOR‑ów, przed przejściem – w braku porozumienia między nimi – do właściwości ACER, jako nierozerwalną całość, przedkładaną KOR‑om, a następnie ACER całościowo, bez dokonywania takiego rozróżnienia. W świetle ich brzmienia art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 rozporządzenia 2015/1222 należy zatem interpretować w ten sposób, że w przypadku nieosiągnięcia przez właściwe KOR‑y porozumienia co do wszystkich aspektów przedłożonej im kwestii regulacyjnej w wyznaczonym im na to terminie, ACER jest uprawniony do samodzielnego podjęcia lub wydania decyzji w tej sprawie, przy czym jej właściwość nie ogranicza się jedynie do kwestii lub jedynie do szczególnych aspektów, co do których powstał spór między wspomnianymi KOR‑ami.

40      Wniosku tego nie może podważyć argument skarżącej, zgodnie z którym tekst angielskiej wersji językowej art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222, który przewiduje, że ACER jest uprawniony do podjęcia decyzji w sprawie wniosków OSP‑ów „[w]here the competent regulatory authorities have not been able to reach an agreement” (w przypadkach, w których właściwe organy regulacyjne nie były w stanie osiągnąć porozumienia), mógłby potwierdzić tezę, że właściwość ACER jest ograniczona jedynie do tych aspektów rozpatrywanej sprawy regulacyjnej, w przedmiocie których KOR‑y nie zdołały osiągnąć porozumienia.

41      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sformułowania użytego w jednej z wersji językowych przepisu prawa Unii nie można traktować jako jedynej podstawy jego wykładni lub przyznawać mu w tym zakresie pierwszeństwa względem innych wersji językowych. Przepisy prawa unijnego należy bowiem interpretować i stosować w sposób jednolity w świetle wersji sporządzonych we wszystkich językach urzędowych Unii (zob. wyrok z dnia 6 czerwca 2018 r., Tarragó da Silveira, C‑250/17, EU:C:2018:398, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo). W przypadku wystąpienia rozbieżności między różnymi wersjami językowymi przepis prawa Unii należy interpretować z uwzględnieniem ogólnej systematyki i celu uregulowania, którego jest on częścią (zob. podobnie wyrok z dnia 7 lipca 2016 r., Ambisig, C‑46/15, EU:C:2016:530, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że tekst wersji angielskiej przytoczonej w pkt 40 powyżej nie zawiera normy zasadniczo odmiennej od tej, która wynika z innych wersji językowych, takich jak wersje czeska, niemiecka lub francuska, które stanowią, że ACER jest właściwy do podjęcia decyzji, odpowiednio, „[p]okud příslušné regulační orgány nedokážou dosáhnout dohody”, „[f]alls es den Regulierungsbehörden nicht gelingt, […] eine Einigung […] zu erzielen”, lub „[l]orsque les autorités de régulation compétentes ne sont pas parvenues à un accord”. Sformułowanie tych innych wersji językowych potwierdza zaś wykładnię tego przepisu dokonaną w sposób wskazany w pkt 39 powyżej.

43      Po drugie, owa literalna wykładnia art. 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 ust. 12 rozporządzenia 2015/1222 jest potwierdzona kontekstem i celami uregulowania, którego część przepisy te stanowią, wynikającymi z prac przygotowawczych nad tym uregulowaniem.

44      W tym względzie z uzasadnienia wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki [COM(2007) 530 wersja ostateczna], leżącego u podstaw rozporządzenia nr 713/2009, wynika, że postanowienia zawarte w tym wniosku opierały się w szczególności na stwierdzeniu, że „[p]omimo znacznego rozwoju, jaki nastąpił na wewnętrznym rynku energetycznym, nadal istni[ała] luka w przepisach w zakresie problemów transgranicznych” oraz że „[s]posób funkcjonowania […], zgodnie z którym w praktyce do osiągnięcia porozumienia potrzebna [była] zazwyczaj zgoda 27 organów regulacyjnych oraz ponad 30 operatorów systemów przesyłowych, nie daje wystarczających rezultatów” i „nie doprowadzi[ł] do podjęcia koniecznych decyzji w sprawie trudnych problemów mających rzeczywiste znaczenie”. Z tych względów postanowiono stworzyć „[a]gencję[, która] uzupełniałaby na poziomie europejskim zadania regulacyjne realizowane przez organy regulacyjne na szczeblu krajowym”, w szczególności dzięki przyznaniu jej „[i]ndywidualn[ych] uprawnie[ń] decyzyjn[ych]”. Uprawnienia te miały zostać przyznane ACER „[a]by umożliwić [tej agencji] skuteczne rozwiązywanie określonych kwestii transgranicznych”, w szczególności „w zakresie decyzji w sprawie uregulowań mających zastosowanie do infrastruktury leżącej na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego”, jak ostatecznie zostało to przewidziane w art. 8 rozporządzenia nr 713/2009.

45      Ponadto z uzasadnienia wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki [COM(2016) 863 final), leżącego u podstaw rozporządzenia 2019/942, wynika, że zawarte w nim przepisy powinny w szczególności umożliwić „[d]ostosowanie nadzoru regulacyjnego do rynków regionalnych”. W szczególności w nowej rzeczywistości rynkowej nie wydawało się już właściwe, że „[KOR-y] podejmują […] wszystkie najważniejsze decyzje regulacyjne, nawet w przypadkach gdy konieczne jest wspólne rozwiązanie regionalne”, oraz że „[n]adzór regulacyjny pozostaje […] rozdrobniony, stwarzając zagrożenie podejmowania rozbieżnych decyzji i zbędnych opóźnień”. Z tych względów uznano, że „[w]zmocnienie uprawnień ACER w zakresie takich kwestii transgranicznych wymagających skoordynowanej decyzji regionalnej przyczyniłoby się do szybszego i skuteczniejszego podejmowania decyzji w kwestiach transgranicznych”, przy założeniu, że „[KOR-y], podejmujące w ramach ACER decyzje w takich kwestiach w drodze głosowania większościowego, pozostałyby w pełni zaangażowane w ten proces”. Powierzenie ACER „ograniczonych dodatkowych kompetencji” zostało uznane za zgodne z zasadą pomocniczości, ponieważ nastąpiło „w obszarach, w których rozproszony krajowy proces decyzyjny w zakresie spraw o znaczeniu transgranicznym rodziłby problemy lub rozbieżności na rynku wewnętrznym”. Ponadto uznano je za zgodne z zasadą proporcjonalności, ponieważ „ACER [miał] otrzyma[ć] dodatkowe zadania, zwłaszcza w zakresie regionalnej eksploatacji systemu energetycznego, przy jednoczesnym utrzymaniu kluczowej roli [KOR‑ów] odnośnie do regulacji energii”. To właśnie w tych ramach wniosek dotyczący rozporządzenia „[w] rozdziale [I] określ[ił] […] szereg nowych zadań ACER […] dotyczących nadzoru nad wyznaczonymi operatorami rynku energii elektrycznej i związanych z zatwierdzaniem metod i wniosków dotyczących wystarczalności mocy wytwórczych i gotowości na wypadek zagrożeń”. Te nowe zadania ACER zostały w szczególności sformalizowane w art. 6 ust. 10 rozporządzenia 2019/942.

46      Z uzasadnienia tych wniosków dotyczących rozporządzenia jasno wynika wola prawodawcy Unii, aby uczynić podejmowanie decyzji w sprawach transgranicznych, trudnych lecz wymagających rozstrzygnięcia, szybszym i skuteczniejszym, a to poprzez wzmocnienie indywidualnych uprawnień decyzyjnych ACER, które można byłoby pogodzić z utrzymaniem kluczowej roli KOR‑ów w dziedzinie regulacji energii.

47      Odpowiada to również niektórym celom rozporządzenia nr 713/2009 i rozporządzenia 2019/942. Jak zostało bowiem przypomniane w motywie 10 rozporządzenia 2019/942, dawniej w motywie 5 rozporządzenia nr 713/2009, państwa członkowskie powinny ściśle współpracować, usuwając przeszkody w transgranicznej wymianie energii elektrycznej i gazu ziemnego z myślą o dążeniu do osiągnięcia celów unijnej polityki energetycznej, a także został ustanowiony niezależny organ centralny, a mianowicie ACER, aby wypełnić lukę regulacyjną na poziomie unijnym oraz przyczynić się do sprawnego funkcjonowania rynków wewnętrznych energii elektrycznej i gazu ziemnego. Tym samym, jak wskazano w motywie 11 rozporządzenia 2019/942, dawniej w motywie 6 rozporządzenia nr 713/2009, ACER powinien zapewniać właściwą koordynację funkcji regulacyjnych wykonywanych przez KOR‑y oraz, w razie potrzeby, zapewniać ich uzupełnienie na poziomie unijnym. Posiada ona zatem, jak wyjaśniono w motywach 33 i 34 rozporządzenia 2019/942, dawniej w motywach 18 i 19 rozporządzenia nr 713/2009, własne uprawnienia decyzyjne, umożliwiające jej wykonywanie jej funkcji regulacyjnych w sposób skuteczny, przejrzysty, racjonalny i przede wszystkim niezależny od producentów energii elektrycznej i gazu oraz od OSP‑ów i od konsumentów. Musi ona wykonywać te uprawnienia, zapewniając zgodność tych decyzji z prawem Unii dotyczącym energetyki, pod kontrolą komisji odwoławczej, która jest częścią ACER, pozostając jednocześnie niezależną w ramach tej ostatniej agencji, i pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

48      Jak z tego wynika, ACER został wyposażony szczególności we własne uprawnienia regulacyjne i decyzyjne, które agencja ta wykonuje w sposób całkowicie niezależny i na własną odpowiedzialność, aby móc uzupełnić działania KOR‑ów, w przypadku gdy ich dobrowolna współpraca nie umożliwia im przyjęcia indywidualnych decyzji w kwestiach lub w szczególnych sprawach należących do ich właściwości regulacyjnej. Jak wskazano w motywach 11 i 45 rozporządzenia 2019/942, dawniej w motywach 6 i 29 rozporządzenia nr 713/2009, ACER staje się zatem właściwy do rozstrzygania, w sposób całkowicie niezależny i na własną odpowiedzialność, kwestii regulacyjnych lub problemów istotnych dla skutecznego funkcjonowania rynków krajowych energii elektrycznej i gazu ziemnego tylko w przypadku, gdy – i w zakresie, w jakim – zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności określonymi w art. 5 TUE cele realizowane przez Unię nie mogły zostać osiągnięte w sposób wystarczający poprzez współpracę właściwych państw członkowskich ze względu na brak porozumienia pomiędzy KOR‑ami w kwestiach regulacyjnych lub w sprawach należących początkowo do ich właściwości.

49      Logika systemu, który leży u podstaw art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, oraz art. 9 rozporządzenia 2015/1222, polega na tym, że w przypadku gdy KOR‑y na szczeblu państw członkowskich nie zdołały przyjąć w wyznaczonym im na to terminie indywidualnej decyzji w kwestiach regulacyjnych lub w należących do ich właściwości sprawach, które są istotne dla skutecznego funkcjonowania rynków wewnętrznych energii elektrycznej, takich jak opracowanie regionalnych MWZP, o których mowa w art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 7 lit. a) oraz art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/1222, właściwość do wydania tej decyzji zostaje przyznana ACER, przy czym nie zostało przewidziane, że część tej właściwości może zostać zachowana na poziomie krajowym przez KOR‑y, na przykład w pewnych kwestiach regulacyjnych lub w pewnych aspektach rozpatrywanej sprawy, w których osiągnęły one porozumienie.

50      Ponadto, ponieważ ACER wykonuje swoją właściwość w pełni niezależnie i na własną odpowiedzialność, komisja odwoławcza słusznie wskazuje w pkt 157 swojej decyzji, że agencja ta nie może być związana stanowiskiem zajętym przez właściwe KOR‑y w pewnych kwestiach regulacyjnych lub w pewnych aspektach spraw, które zostały im przedstawione i co do których osiągnęły one porozumienie, w szczególności gdy uzna, że stanowisko to nie jest zgodne z prawem Unii dotyczącym energetyki. Zresztą skarżąca nie kwestionuje również, w ramach niniejszej skargi, tej oceny komisji odwoławczej.

51      Ponadto, ponieważ własne uprawnienia decyzyjne zostały przyznane ACER, aby umożliwić tej agencji skuteczne wypełnianie jej funkcji regulacyjnych, art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 rozporządzenia 2015/1222 należy rozumieć w ten sposób, że upoważniają one ACER do zmiany wniosków OSP‑ów, aby zapewnić ich zgodność z prawem Unii dotyczącym energetyki przed ich zatwierdzeniem. Uprawnienie to jest niezbędne, aby ACER mógł skutecznie wypełniać swoje funkcje regulacyjne, ponieważ – jak słusznie podkreśliła komisja odwoławcza w pkt 150 zaskarżonej decyzji – żaden przepis rozporządzenia 2019/942, dawniej rozporządzenia nr 713/2009, lub rozporządzenia 2015/1222 nie przewiduje – tak jak czyni to art. 9 ust. 12 zdania pierwsze i drugie rozporządzenia 2015/1222 w odniesieniu do KOR‑ów – że ACER mógłby zwrócić się do OSP‑ów o zmianę ich wniosku przed jego zatwierdzeniem. Te ostatnie przepisy znajdują bowiem zastosowanie wyłącznie w ramach procedury koordynacji i współpracy między różnymi KOR‑ami w rozumieniu art. 9 ust. 10 rozporządzenia 2015/1222, aby ułatwić porozumienie pomiędzy nimi, ale nie w odniesieniu do uprawnień decyzyjnych powierzonych ACER w braku takiego porozumienia na podstawie art. 9 ust. 12 zdanie trzecie tego rozporządzenia.

52      Wreszcie należy zauważyć, że w rozporządzeniu 2019/942, dawniej w rozporządzeniu nr 713/2009, przyznane ACER własne uprawnienia decyzyjne zostały pogodzone z utrzymaniem kluczowej roli przyznanej KOR‑om w dziedzinie regulacji energetyki, ponieważ zgodnie z art. 24 ust. 2 akapit pierwszy tego rozporządzenia, dawniej art. 17 ust. 3 rozporządzenia nr 713/2009, ACER, w osobie dyrektora tej agencji, podejmował lub wydawał decyzje dopiero po uzyskaniu pozytywnej opinii Rady Organów Regulacyjnych, w której obok Komisji Europejskiej reprezentowane są wszystkie KOR‑y, a każdemu członkowi tejże rady przysługuje jeden głos, zaś rada ta stanowi większością dwóch trzecich głosów zgodnie z art. 21 i art. 22 ust. 1 tegoż rozporządzenia, dawniej art. 14 rozporządzenia nr 713/2009.

53      Cel art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 rozporządzenia 2015/1222, jak również kontekst, w jaki przepisy te się wpisują, potwierdza zatem, że w braku osiągnięcia przez właściwe KOR‑y porozumienia we wszystkich aspektach sprawy regulacyjnej, która została im przedłożona, w wyznaczonym im na to terminie ACER jest uprawniony do samodzielnego podjęcia lub wydania decyzji w tej sprawie, bez uszczerbku dla utrzymania kluczowej roli przyznanej KOR‑om poprzez wymóg pozytywnej opinii Rady Organów Regulacyjnych, przy czym właściwość ta nie jest ograniczona wyłącznie do szczególnych aspektów, w odniesieniu do których powstał spór pomiędzy wspomnianymi KOR‑ami.

54      Po trzecie, taka wykładnia art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, i art. 9 rozporządzenia 2015/1222 nie może zostać podważona w świetle szczególnych okoliczności niniejszego przypadku.

55      W pierwszej kolejności z art. 9 ust. 1 i art. 9 ust. 7 lit. a) oraz z art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/1222 wynika, że każda z regionalnych MWZP została pomyślana jako nierozerwalna całość regulacyjna, wymagająca jednego zatwierdzenia przez właściwe organy regulacyjne. Tak więc w pkt 156 swojej decyzji komisja odwoławcza słusznie podkreśliła, że „niemożliwe jest podjęcie decyzji w przedmiocie określonego aspektu wspomnianych MWZP (przedmiotu sporu [między KOR‑ami]) bez zmiany innego aspektu [tychże MWZP] (przedmiotu porozumienia [między wspomnianymi KOR‑ami]), zważywszy na potencjalne interakcje i krzyżowe skutki [występujące] między poszczególnymi [rozpatrywanymi] aspektami”. Ponadto skarżąca w ramach niniejszej skargi ani nie zakwestionowała owej oceny izby odwoławczej, ani tym bardziej nie wykazała, że w niniejszym przypadku kwestie regulacyjne lub aspekty MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, co do których KOR‑y owego RWZP osiągnęły porozumienie, o czym miałby świadczyć dokument z dnia 18 września 2018 r., można było oddzielić od innych kwestii lub innych aspektów poruszanych w tych MWZP.

56      W drugiej kolejności, w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się w tym względzie na treść dokumentu z dnia 18 września 2018 r., należy zauważyć, że chodzi o wydany przez KOR‑y dokument, który nie jest prawnie wiążący dla ACER i który nie może mieć wpływu na określenie zakresu art. 6 rozporządzenia 2019/942, dawniej art. 8 rozporządzenia nr 713/2009, lub art. 9 rozporządzenia 2015/1222 ani na treść wynikających z niego uprawnień lub obowiązków ACER. W każdym razie twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym dokument z dnia 18 września 2018 r. miałby rzeczywiście rozróżniać kwestie regulacyjne lub aspekty MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, co do których KOR‑y tego RWZP osiągnęły porozumienie, od tych, co do których nie doszły one do takiego porozumienia w wyznaczonym terminie i które, jako takie, należały do właściwości ACER, nie znajduje potwierdzenia w treści tego dokumentu.

57      W dokumencie z dnia 18 września 2018 r. KOR‑y w RWZP Core stwierdziły bowiem w sposób czysto nieformalny, że wnioski OSP‑ów dotyczące MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w tymże RWZP nie spełniały wszystkich wymogów rozporządzenia 2015/1222, że były „dalekie od wykonalności” i że w związku z tym nie mogą ich zatwierdzić w tym stanie. Co więcej, zaznaczyły one, że wspomniane wnioski nie opierały się na jasnych, przejrzystych i precyzyjnych definicjach, a także na dokładnie określonych i uzasadnionych progach i wartościach. Uwagi te świadczą o tym, że brak zatwierdzenia przez właściwe KOR‑y wniosków OSP‑ów dotyczących MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core wynikał w niniejszym przypadku nie tyle z istnienia sporów między tymi organami co do pewnych kwestii lub co do pewnych ścisłych i konkretnych aspektów MWZP, co ze stwierdzenia poważnego problemu ogólnego dotyczącego zgodności z rozporządzeniem 2015/1222 wniosków przedłożonych im przez OSP‑y.

58      Ponadto z dokumentu z dnia 18 września 2018 r. wynika w każdym razie, że KOR‑y RWZP Core w mniejszym stopniu stwierdziły istnienie między nimi sporów co do pewnych kwestii regulacyjnych lub co do ścisłych i konkretnych aspektów MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego we wspomnianym RWZP niż niemożność osiągnięcia pełnego porozumienia co do tych kwestii lub co do tych aspektów. Niektóre kwestie zostały bowiem w owym dokumencie wskazane zarówno wśród punktów porozumienia, jak i sporu. Tak było w szczególności w przypadku metody wyboru krytycznych elementów sieciowych i zdarzeń losowych, wykorzystywanych przy wyznaczaniu zdolności przesyłowej, integrowaniu zdolności przesyłowych alokowanych długoterminowo lub metody weryfikacji zdolności przesyłowych. Tak więc nawet przy założeniu, że pewne kwestie regulacyjne lub pewne ścisłe i konkretne aspekty MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego we wspomnianym RWZP mogłyby zostać oddzielone od innych, nie zmienia to w niczym faktu, że punkty porozumienia lub sporu między KOR‑ami regionu Core w przedmiocie MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego we wspomnianym RWZP nie były w niniejszym przypadku zbieżne z wyraźnie określonymi kwestiami regulacyjnymi lub aspektami wspomnianych MWZP.

59      Wreszcie z treści dokumentu z dnia 18 września 2018 r. wynika, że KOR‑y RWZP Core oczekiwały od ACER, w ramach właściwości tej agencji, kontroli i gwarancji, że MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core będą zawierać przepisy niezbędne do zapobieżenia wszelkiej nieuzasadnionej dyskryminacji między wewnętrznymi a transgranicznymi wymianami między obszarami rynkowymi, jak tego wymagał art. 21 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia 2015/1222, co stanowi kwestię regulacyjną, w odniesieniu do której nie osiągnęły pełnego porozumienia. Realizacja takiego celu mogła zaś wymagać przeglądu i w razie potrzeby zmiany przepisów dotyczących wyznaczania zdolności przesyłowych, aby zapewnić ich spójność z uregulowaniami mającymi na celu właśnie uniknięcie wszelkiej dyskryminacji między wewnętrznymi a transgranicznymi wymianami między obszarami rynkowymi. Ponadto z akt sprawy wynika, że miało to miejsce w niniejszym przypadku, ponieważ postanowienia załączników I i II do decyzji pierwotnej, podważane przez skarżącą, zostały przyjęte, aby zapewnić przestrzeganie zasady niedyskryminacji w wymianach wewnętrznych i między obszarami rynkowymi. Świadczy to znów o tym, że punkty porozumienia lub sporu między KOR‑ami regionu Core w przedmiocie MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego we wspomnianym RWZP niekoniecznie były zbieżne z wyraźnie określonymi kwestiami regulacyjnymi lub aspektami wspomnianych MWZP.

60      W trzeciej i ostatniej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącej dotyczące naruszenia zasady pomocniczości, należy wskazać, że nie przedstawia ona na jego poparcie żadnego szczegółowego argumentu mogącego wykazać takie naruszenie. W niniejszym przypadku decyzja pierwotna i decyzja komisji odwoławczej zostały wydane zgodnie z procedurami przewidzianymi w rozporządzeniu nr 713/2009 i w rozporządzeniu 2015/1222, które zgodnie z zasadami kompetencji powierzonych, pomocniczości i proporcjonalności określonymi w art. 5 TUE i przypomnianymi obecnie w motywie 29 rozporządzenia 2019/942 przewidują, że ACER staje się właściwy do wydawania indywidualnych decyzji w kwestiach lub sprawach regulacyjnych należących początkowo do właściwości KOR‑ów wyłącznie w jasno określonych okolicznościach, w kwestiach ściśle związanych z celami, dla których została ustanowiona (zob. pkt 37, 48 powyżej). W szczególności procedury te gwarantują, że ACER będzie interweniować jedynie pomocniczo w stosunku do KOR‑ów, w przypadku gdy nie osiągną one porozumienia w kwestiach regulacyjnych lub w sprawach istotnych dla skutecznego funkcjonowania wewnętrznych rynków energii elektrycznej (zob. pkt 48 powyżej). W każdym razie należy wskazać, że – jak wskazano już w pkt 52 i 53 powyżej – w rozporządzeniu 2019/942, dawniej rozporządzeniu nr 713/2009, uprawnienia decyzyjne powierzone ACER zostały pogodzone z utrzymaniem kluczowej roli przyznanej KOR‑om poprzez wymóg pozytywnej opinii Rady Organów Regulacyjnych. Należy zatem oddalić zastrzeżenie skarżącej dotyczące naruszenia zasady pomocniczości.

61      Mając na względzie całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, że komisja odwoławcza nie naruszyła prawa poprzez niestwierdzenie w swojej decyzji, że wydając decyzję pierwotną, ACER przekroczył granice swojej właściwości, rozstrzygając kwestie dotyczące MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, które zostały wskazane w dokumencie z dnia 18 września 2018 r. jako stanowiące przedmiot porozumienia między KOR‑ami we wspomnianym RWZP.

62      W konsekwencji należy oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu prawa przez komisję odwoławczą przy określeniu prawa znajdującego zastosowanie, ponieważ powinna ona była zgodzić się na skontrolowanie zgodności z prawem pierwotnej decyzji w świetle art. 14–16 rozporządzenia 2019/943

63      Zarzut drugi jest oparty na naruszeniu prawa przez komisję odwoławczą w jej decyzji, ponieważ zasadniczo nie skontrolowała ona zgodności z prawem decyzji pierwotnej w świetle art. 14–16 rozporządzenia 2019/943, które ACER sam powinien był uwzględnić w decyzji pierwotnej.

64      W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca komisji odwoławczej, że zasadniczo nie zastosowała art. 14–16 rozporządzenia 2019/943, chociaż obowiązywały one w chwili wydania przez nią decyzji. Przypomina ona, że kontrola zgodności z prawem aktu Unii jest dokonywana na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania tego aktu. Z jednej strony podnosi ona, że rozporządzenie 2019/943 weszło w życie w dniu 4 lipca 2019 r., czyli po wydaniu decyzji pierwotnej, ale przed wydaniem decyzji komisji odwoławczej. Z drugiej strony rozpatrywana skarga jest skierowana przeciwko decyzji pierwotnej, potwierdzonej decyzją komisji odwoławczej, czyli w istocie przeciwko dwóm decyzjom, które tworzą jedną i tę samą całość prawną. W związku z tym komisja odwoławcza była zobowiązana do stosowania rozporządzenia 2019/943, a fortiori w zakresie, w jakim przeprowadziła w swojej decyzji ponowne, niezależne i kompletne badanie sprawy, co pozwoliłoby jej uwzględnić nowe zmiany prawne, które miały miejsce w międzyczasie, takie jak wejście w życie art. 14–16 rozporządzenia 2019/943.

65      W drugiej kolejności, po pierwsze, skarżąca zarzuca ACER naruszenie w decyzji pierwotnej zasady lojalnej współpracy między instytucjami Unii. W tym względzie utrzymuje ona, że w chwili wydania decyzji pierwotnej ACER znał już dokładnie istotne wymogi, które zostały zawarte w art. 14–16 rozporządzenia 2019/943. Przede wszystkim decyzja ta zdaniem skarżącej została bowiem wydana na zaawansowanym etapie procesu legislacyjnego, w ramach którego wspomniane artykuły tego rozporządzenia zostały już określone i przyjęte przez wszystkie właściwe komisje Rady Unii Europejskiej i Parlamentu Europejskiego. Co więcej, prasa opublikowała już szczegółowe sprawozdania dotyczące nowego rozporządzenia 2019/943. Ponadto skarżąca wskazuje, że w wiadomości elektronicznej z dnia 4 lutego 2019 r. zwróciła uwagę ACER na wymogi określone w art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 oraz na swoje wątpliwości co do zgodności z tymi wymogami MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, które ACER zamierzał przyjąć. Wreszcie skarżąca podnosi, że o ile w decyzji pierwotnej znalazło się kilka odniesień do przepisów nowego rozporządzenia 2019/943, o tyle odniesienia te dotyczyły aspektów, które przemawiały za stanowiskiem ACER, co stanowiło arbitralne i selektywne uwzględnienie przyszłego prawa Unii, a tym samym naruszenie zasady lojalnej współpracy.

66      Po drugie, skarżąca zarzuca ACER naruszenie w decyzji pierwotnej zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań. Podnosi ona, że zgodnie z orzecznictwem (wyrok z dnia 22 stycznia 1997 r., Opel Austria/Rada, T‑115/94, EU:T:1997:3) zasada pewności prawa może wymagać w pewnych granicach uwzględnienia również przyszłych aktów prawnych, w szczególności gdy taki akt jest przewidywalny, wystarczająco określony i niezgodny z uregulowaniami, które mają zostać wydane.

67      Po trzecie, skarżąca odrzuca jako pozbawioną znaczenia argumentację ACER opartą na potencjalnym naruszeniu zasady niedziałania prawa wstecz. Jej zdaniem należy z jednej strony odróżnić stosowanie przyszłego prawa Unii od spoczywającego na instytucjach Unii obowiązku uwzględnienia w ich decyzjach przyszłych zmian prawa, które są już przewidywalne, a z drugiej strony powstrzymać się od podejmowania działań sprzecznych z przyszłymi aktami prawnymi wyższej rangi.

68      ACER nie zgadza się z argumentami skarżącej i wnosi o oddalenie zarzutu drugiego. W pierwszej kolejności agencja ta podnosi, że badając decyzję pierwotną, komisja odwoławcza powinna skontrolować, czy w decyzji tej ACER popełnił błąd przy określeniu prawa znajdującego zastosowanie. W tym względzie ACER twierdzi, że musiał wydać decyzję na podstawie stanu faktycznego i przepisów prawnych istniejących w chwili ich wydania. Tymczasem w dniu wydania decyzji pierwotnej rozporządzenie 2019/943, a w szczególności jego art. 14–16, jeszcze nie obowiązywały, a nawet nie zostały ostatecznie zatwierdzone przez prawodawcę Unii. W związku z tym słusznie nie oparła ona decyzji pierwotnej na rozporządzeniu 2019/943, a w szczególności na art. 14–16 tego rozporządzenia, i że w konsekwencji komisja odwoławcza nie zbadała wspomnianej decyzji w świetle tychże artykułów, na które powołała się skarżąca w ramach wniesionego do niej odwołania. ACER nie zgadza się również z argumentami skarżącej dotyczącymi autonomicznego charakteru kontroli sprawowanej przez komisję odwoławczą nad decyzją pierwotną. Zgodnie bowiem z przepisami art. 28 ust. 5 rozporządzenia 2019/942 nie jest ona uprawniona do zastąpienia własną decyzją decyzji pierwotnej ani do samodzielnego rozstrzygnięcia sprawy. Co się tyczy argumentu skarżącej opartego na uwzględnieniu przez komisję odwoławczą w jej decyzji nowych zmian prawnych, które nastąpiły po wydaniu decyzji pierwotnej, nie oznacza to, że wspomniana komisja jest zobowiązana do zbadania zgodności decyzji pierwotnej z pewnymi przepisami rozporządzenia 2019/943, które weszły w życie po jej wydaniu.

69      W drugiej kolejności, po pierwsze, ACER podnosi, że w chwili wydania decyzji pierwotnej proces legislacyjny dotyczący rozporządzenia 2019/943 był wciąż w toku i że rozporządzenie to nie było częścią obowiązującego porządku prawnego, wobec czego agencja ta nie mogła wiedzieć, czy rozporządzenie to zostanie rzeczywiście przyjęte, a tym bardziej jaka będzie jego treść i dokładna data jego przyjęcia. Zdaniem ACER nie było ani oczywiste, ani przewidywalne, że decyzja pierwotna mogłaby być niezgodna z pewnymi wydanymi później przepisami rozporządzenia 2019/943. W konsekwencji ACER nie mógł oprzeć decyzji pierwotnej na tych przepisach. Ponadto ACER uważa za pozbawioną znaczenia z jednej strony kwestię, czy wnioski ustawodawcze były znane tej agencji w chwili wydania decyzji pierwotnej, a z drugiej strony okoliczność, że w tejże decyzji ACER odniósł się do wniosku dotyczącego nowego rozporządzenia.

70      Po drugie, ACER podnosi, że w odróżnieniu od sprawy, w której zapadł wyrok z dnia 22 stycznia 1997 r., Opel Austria/Rada (T‑115/94, EU:T:1997:3), w niniejszej sprawie w chwili wydania decyzji pierwotnej rozporządzenie 2019/943 nie zostało wydane, wobec czego agencja ta nie miała żadnej pewności ani co do jego dokładnej treści, ani co do daty jego wejścia w życie. Zatem w swojej decyzji komisja odwoławcza słusznie uznała, że rozwiązanie przyjęte w wyroku z dnia 22 stycznia 1997 r., Opel Austria/Rada (T‑115/94, EU:T:1997:3), nie może zostać zastosowane w niniejszej sprawie.

71      Po trzecie, zdaniem ACER w niniejszym przypadku nie zostały naruszone zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ decyzja pierwotna zawierała w chwili jej wydania jasne postanowienia, których zastosowanie było dla zainteresowanych przewidywalne.

72      Po czwarte, ACER podkreśla, że zasady lojalnej współpracy, równowagi instytucjonalnej, ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa nie pozwalają tej agencji na naruszenie obowiązującego prawa i wydanie decyzji na podstawie zwykłych wniosków ustawodawczych.

73      W niniejszym przypadku bezsporne jest, że w ramach wewnętrznego odwołania wniesionego do komisji odwoławczej skarżąca powołała się na rozbieżności lub niespójności pomiędzy MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, które zostały zatwierdzone przez ACER w decyzji pierwotnej, oraz na wymogi regulujące na mocy art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 przyjęcie takich MWZP.

74      W swojej decyzji komisja odwoławcza oddaliła zastrzeżenia podniesione przed nią przez skarżącą ze względu na to, że art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 były pozbawione znaczenia dla kontroli zgodności z prawem decyzji pierwotnej wydanej przez ACER, ponieważ rozporządzenie to nie znajdowało jeszcze zastosowania w chwili wydania wspomnianej decyzji.

75      Ponieważ skarżąca na poparcie zarzutu drugiego podniosła konkretnie naruszenie właściwych przepisów rozporządzenia 2019/943, należy sprawdzić w ramach badania tego zarzutu, czy komisja odwoławcza naruszyła prawo, nie dokonując w swej decyzji kontroli zgodności z prawem MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, które zostały zatwierdzone przez ACER w decyzji pierwotnej, w świetle wymogów regulujących na mocy art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 przyjęcie takich MWZP.

76      W tym względzie należy przypomnieć, że z jednej strony rozporządzenie 2019/943 dokonuje, jak wskazuje jego motyw 1, zmiany rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 (Dz.U. 2009, L 211, s. 15), zgodnie ze swoim art. 70. Z drugiej strony przedmiotem rozporządzenia 2019/943, zgodnie z jego motywem 4, jest ustanowienie przepisów mających zapewnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego energii elektrycznej.

77      Dokładniej rzecz ujmując, art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 wchodzą w zakres sekcji 1, zatytułowanej „Alokacja zdolności przesyłowych”, rozdziału III, zatytułowanego „Dostęp do sieci i zarządzanie ograniczeniami przesyłowymi”, wspomnianego rozporządzenia. Przedmiot ich stanowią, odpowiednio, „[p]rzegląd obszarów rynkowych” (art. 14), „[p]lany działania” (art. 15) oraz „[o]gólne zasady alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi” (art. 16). Artykuły te regulują zatem alokację zdolności przesyłowych na rynkach transgranicznego obrotu energią elektryczną dla dnia następnego i dla dnia bieżącego, a zatem określają wymogi, które należy wziąć pod uwagę do celów przyjęcia MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego. W związku z tym artykuły te zawierają co do zasady przepisy prawa materialnego regulujące przyjęcie tych MWZP.

78      Ponadto należy przypomnieć, że nowy przepis prawny stosuje się od wejścia w życie aktu, który go wprowadza, i że choć nie stosuje się go do sytuacji prawnych powstałych i ostatecznie zakończonych pod rządami dawnej ustawy, stosuje się go do przyszłych skutków tych sytuacji oraz do nowych sytuacji prawnych. Inaczej jest tylko – i to z zastrzeżeniem zasady niedziałania wstecz aktów prawnych – jeżeli wraz z nowym przepisem zostają wydane przepisy szczególne, które określają konkretnie jego warunki stosowania w czasie (zob. wyroki: z dnia 14 maja 2020 r., Azienda Municipale Ambiente, C‑15/19, EU:C:2020:371, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 15 czerwca 2021 r., Facebook Ireland i in., C‑645/19, EU:C:2021:483, pkt 100 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 3 września 2015 r., A2A, C‑89/14, EU:C:2015:537, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

79      Rozporządzenie 2019/943 zostało przyjęte w dniu 5 czerwca 2019 r., a ponieważ jego publikacja nastąpiła w dniu 14 czerwca 2019 r., weszło ono w życie w dniu 4 lipca 2019 r., zgodnie z jego art. 71 ust. 1, czyli po wydaniu decyzji pierwotnej, które nastąpiło w dniu 21 lutego 2019 r., i przed wydaniem decyzji komisji odwoławczej, które nastąpiło w dniu 11 lipca 2019 r. Należy dodać, że na podstawie art. 71 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia 2019/943, w drodze wyjątku od ogólnej zasady jego stosowania od dnia 1 stycznia 2020 r., wynikającej z art. 71 ust. 2 akapit pierwszy tego rozporządzenia, jego art. 14 i 15 stosuje się od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia, czyli od dnia 4 lipca 2019 r. To samo dotyczy art. 16 rozporządzenia 2019/943 dla celów szczególnego stosowania art. 14 ust. 7 i art. 15 ust. 2 tego rozporządzenia. Z powyższego wynika, że w chwili wydania decyzji pierwotnej art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 nie weszły jeszcze w życie ani nie miały zastosowania, natomiast weszły w życie i miały zastosowanie, wprawdzie z pewnymi ograniczeniami dotyczącymi art. 16, w chwili wydania decyzji przez komisję odwoławczą.

80      W niniejszym przypadku rozpatrywana sytuacja prawna odpowiada ostatecznemu przyjęciu przez ACER MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego, których zgodność z prawem jest kwestionowana w ramach rozpatrywanego sporu.

81      W tym względzie należy podkreślić, że przepisy proceduralne art. 28 ust. 5 rozporządzenia 2019/942, które miały zastosowanie w niniejszym przypadku zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 21 powyżej, przyznawały komisji odwoławczej uprawnienie do potwierdzenia decyzji pierwotnej lub do przekazania jej do ACER w razie braku zgody. Przepisy te wprowadziły zmianę w stosunku do wcześniej obowiązujących przepisów art. 19 ust. 5 rozporządzenia nr 713/2009, które uprawniały komisję odwoławczą bądź do wykonania uprawnienia należącego do właściwości ACER, bądź do przekazania sprawy do właściwego organu ACER. W systemie proceduralnym wynikającym z rozporządzenia 2019/942 komisja odwoławcza nie może już, jak wcześniej, sama zmienić skierowanej do niej decyzji pierwotnej. Nie zmienia to jednak w żaden sposób zakresu i zasięgu kontroli, jaką sprawuje ona nad tą decyzją.

82      Należy bowiem stwierdzić, że podobnie jak pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów proceduralnych decyzje podejmowane przez komisję odwoławczą zgodnie z procedurami określonymi w rozporządzeniu 2019/942 zastępują decyzje pierwotne podjęte przez ACER (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r., Heli-Flight/EASA, C‑61/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:59, pkt 84). W sytuacji gdy, tak jak w niniejszym przypadku, do komisji odwoławczej wniesiono odwołanie od decyzji ACER dotyczącej MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego, to właśnie decyzja komisji odwoławczej utrzymująca w mocy ową decyzję ustala w sposób ostateczny stanowisko ACER w przedmiocie tej metody w następstwie pełnego zbadania przez tę komisję rozpatrywanej sytuacji pod względem faktycznym i prawnym w świetle prawa obowiązującego w chwili wydania rozstrzygnięcia.

83      Z powyższych rozważań wynika, że MWZP, których zgodność z prawem jest kwestionowana w ramach niniejszego sporu, zostały ostatecznie przyjęte przez ACER w dniu wydania przez komisję odwoławczą decyzji potwierdzającej zgodność z prawem MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, zatwierdzonych przez ACER w decyzji pierwotnej, czyli w dniu 11 lipca 2019 r.

84      Jak z tego wynika, w dniu wejścia w życie i rozpoczęcia stosowania art. 14–16 rozporządzenia 2019/943, czyli w dniu 4 lipca 2019 r., MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core nie zostały jeszcze ostatecznie przyjęte przez ACER. Wobec tego w owym dniu sytuacja rozpatrywana w niniejszym przypadku, zdefiniowana w pkt 80 powyżej, powinna być analizowana jako przyszła sytuacja prawna, a zatem nowa lub co najmniej sytuacja powstała, ale nie ostatecznie ustalona pod rządami wcześniejszych przepisów w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 78 powyżej, zaś nowe przepisy prawa materialnego ustanowione w tych artykułach i pochodzące z tego okresu powinny mieć do niej natychmiastowe zastosowanie.

85      W konsekwencji, w chwili gdy komisja odwoławcza wydała swoją decyzję, była ona zobowiązana sprawdzić, czy MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, zatwierdzone przez ACER w decyzji pierwotnej, mogły zostać zgodnie z prawem potwierdzone w świetle nowych zasad regulujących przyjmowanie takich MWZP, wynikających z art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 w zakresie, w jakim miały one już zastosowanie (zob. pkt 79 powyżej).

86      Każde inne rozwiązanie mogłoby doprowadzić do paradoksalnej sytuacji, w której ACER, w danym wypadku za pośrednictwem komisji odwoławczej, mógłby wprowadzić do porządku prawnego metody, które w chwili ich ostatecznego przyjęcia z jednej strony byłyby oparte na uregulowaniu niemającym już zastosowania, a z drugiej strony nie byłyby zgodne z nowymi przepisami, które w międzyczasie zaczęły być stosowane.

87      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że komisja odwoławcza naruszyła prawo w swojej decyzji, nie sprawdzając, czy MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, zatwierdzone przez ACER w decyzji pierwotnej, były zgodne z wymogami art. 14–16 rozporządzenia 2019/943, na które skarżąca powołała się konkretnie w odwołaniu wewnętrznym do wspomnianej komisji, w zakresie, w jakim miały one zastosowanie. Jedynie odpowiedź na to pytanie mogła umożliwić komisji odwoławczej podjęcie decyzji – w świetle mających zastosowanie nowych przepisów prawa materialnego wynikających z art. 14–16 rozporządzenia 2019/943 – o przekazaniu do ACER przyjęcia MWZP dla dnia następnego i dla dnia bieżącego w RWZP Core, w celu dostosowania ich do wspomnianych przepisów lub o potwierdzeniu zgodności z prawem, w stosunku do tych samych przepisów, MWZP zatwierdzonych przez ACER w drodze decyzji, która zastąpiłaby wówczas decyzję pierwotną.

88      Należy zatem uwzględnić zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa przez komisję odwoławczą w jej decyzji w odniesieniu do określenia prawa mającego zastosowanie do rozpatrywanej sytuacji, które to naruszenie mogło mieć wpływ na zasadność tej decyzji.

89      W konsekwencji, nawet bez konieczności badania pozostałych zarzutów i zastrzeżeń podniesionych przez skarżącą, należy stwierdzić nieważność decyzji komisji odwoławczej.

 W przedmiocie kosztów

90      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

91      Ponieważ żądania ACER w zasadniczej części nie zostały uwzględnione, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć tę agencję kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji komisji odwoławczej Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) A0032019 z dnia 11 lipca 2019 r.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)      ACER zostaje obciążony kosztami postępowania.

Tomljenović

Kreuschitz

Schalin

Škvařilová-Pelzl

 

      Nõmm

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 września 2022 r.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.